ตอนที่ 14 : เพราะรัก
“ตื่นได้แล้ว” “อื้อ” ปัณณ์ขานรับแต่ไม่ยอมลืมตา เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอน จะว่าเพราะตื่นเต้นดีใจมันก็ใช่ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือไม่ไว้ใจคนที่นอนอยู่ข้างๆ จู่ๆ เพื่อนสนิทที่เขาแอบชอบ ก็กลายเป็นเสือขึ้นมา ทำตาเจ้าเล่ห์เหมือนเตรียมตะครุบเขาตลอดเวลา จนปัณณ์ระแวง กว่าจะได้นอนก็ตอนพายุออกปาก ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น จนกว่าพายุจะเคลียร์ตัวเองเรียบร้อย ปัณณ์ถึงอุ่นใจและหลับลง
“ตื่นได้แล้วครับ”
ปัณณ์หายงัวเงียทันที เมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มกระซิบริมหู ลมหายใจร้อนเป่ารดลงมา
“ฮ่าๆ “ พายุหัวเราะขำปฏิกิริยาของปัณณ์ เขาเอนตัวลงนอนหนุนหมอนใบเดียวกัน ส่งยิ้มให้กับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเรื่อ
“ผีเข้าหรือไงวะ กูตกใจหมด” ปัณณ์ขยับศีรษะหนี โวยวายกลบเกลื่อนความเขิน
“มึงนั่นแหละผีเข้าเหรอ กูพูดเพราะๆ ด้วยแค่นี้ทำโวยวาย”
“กูไม่ชิน”
“หายกัน เพราะกูก็ยังไม่ชิน” พายุตอบหน้าตาย
“เนี่ยนะไม่ชินของมึง” ปัณณ์บ่นอุบ เขาต่างหากที่เป็นคนแอบชอบมานาน ยังไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ แล้วดูไอ้คนเพิ่งรู้ตัว รุกเขาหนักยิ่งกว่าอะไร
“ใช่ไง กูถึงต้องทำตัวให้ชินเร็วๆ” พายุขยับหน้าตาม จมูกของเขาเกือบชนกับจมูกของปัณณ์ ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งจนศีรษะตกหมอน
“ฮ่าๆ มึงแม่งโคตรน่ารัก” พายุไม่เคยเห็นปัณณ์เป็นแบบนี้มาก่อน เขาชอบที่ปัณณ์เงอะงะเขินอาย ชอบเวลาที่ปัณณ์โวยวายหน้าแดง ทั้งที่ไม่มีเรื่องให้น่าโมโหสักนิด เขาชอบเพราะมันทำให้รู้ว่าปัณณ์ชอบเขา
“ถอยไปเลยมึง กูยังนอนไม่อิ่ม” ปัณณ์กางมือออกผลักหน้าของพายุ คนยิ่งใจเต้นไม่เป็นส่ำ ยังเอาหน้ามาชิดอยู่ได้
“อย่านอนต่อเลยตื่นเถอะ” ปัณณ์เหลือบสายตาไปมองนาฬิกา ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง
“โหเพิ่งหกโมงเช้า มึงจะรีบตื่นไปไหนวะ” ปกติไม่เคยตื่นก่อนเขาแท้ๆ “หิวเหรอ”
“เปล่า” พายุปฏิเสธ
“งั้นกูขออีกสองชั่วโมง” ปัณณ์ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงคอ หลับตาลงเพื่อกันไม่ให้อีกฝ่ายกวนใจ
“ปัณณ์”
“....”
“ปัณณ์”
“เฮ้อ อะไรของมึง” ปัณณ์ถอนใจยาว ยอมลืมตาขึ้นมอง เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของพายุ
“กลับกรุงเทพฯ กันเถอะ” ปัณณ์ใจหล่นวูบ เขารู้ว่าอย่างไรก็ต้องกลับไป แต่ความไม่แน่ใจ ความกังวลใจในหลายเรื่อง ทำให้ปัณณ์อยากเก็บวันคืนดีๆ ที่มีเพียงพวกเขาสองคนไว้อีกนิด ก่อนต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง
“กูอยากกลับวันนี้เลย”
“ก็ได้ กูแล้วแต่มึง” ปัณณ์ไม่ค้าน ไม่ห้าม
“ไม่ใช่กูไม่อยากอยู่ต่อ แต่กูอยากกลับไปจัดการให้มันเรียบร้อย ไม่อยากให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้ ในเมื่อกูรู้แล้วว่ากูคิดยังไง”
“.....”
“ถ้าเรื่องนี้ยังไม่ชัดเจน กูจะทำอะไรก็ไม่สมควร มึงก็คงไม่สบายใจ กูรู้นิสัยมึงดี”
“อืม” ปัณณ์พยักหน้า พายุพูดถูก ถึงเขาจะบอกตัวเองว่า มาเที่ยวครั้งนี้จะไม่นึกถึงคนอื่น แต่ลึกๆ แล้วปัณณ์รู้ดีว่าเขาทำไม่ได้
ปัณณ์หายใจเข้าลึกๆ เรียกความเข้มแข็ง เขาลุกขึ้นนั่ง หันไปมองพายุก่อนยื่นมือไปให้ “งั้นก็กลับกันเถอะ”
สายตาของพายุมองมือเขานิ่ง ก่อนมือใหญ่จะยื่นมาจับ สองมือกระชับเข้าหากัน โดยไม่พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนปัณณ์จะลุกขึ้นยืน ออกแรงดึงพายุให้ลุกขึ้นตาม
“เฮ้ย!!” ปัณณ์ตกใจ เมื่อคนถูกดึงถลาขึ้นมาหา ชมจมูกเข้ากับแก้มเขาฟอดใหญ่
“ไหนมึงบอกยังไม่ทำอะไร” ปัณณ์โวยวายเมื่อคนทำยิ้มร่า เดินผิวปากไปหยิบผ้าเช็ดตัว เตรียมอาบน้ำ
“เมื่อกี้เขาเรียกขอกำลังใจ ถ้ากูคิดจะทำอะไร มึงว่าแค่นี้เหรอ” น้ำเสียงกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพายุ ทำให้ปัณณ์เงียบกริบ คิดได้ว่าอย่าต่อล้อต่อเถียงดีกว่า เดี๋ยวอีกฝ่ายเกิดนึกอยากสาธิตขึ้นมา ว่ามันต่างกันอย่างไรจะยุ่ง
“เร็วเลยมึงเดี๋ยวกูจะได้อาบบ้าง” ปัณณ์ไล่พายุเข้าห้องน้ำ
“อยากให้เร็วมึงก็มาอาบพร้อมกูสิ ฮ่าๆ” พายุหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสายตาของปัณณ์ “โอเคๆ อาบเดี๋ยวนี้ครับผม” ปัณณ์ยังเป็นปัณณ์คนเดิม แต่ความรู้สึกชุ่มชื้นในใจเขา บอกได้ว่าวันนี้มันต่างออกไป การได้อยู่กับคนที่เรารัก ให้ความรู้สึกดีแม้ไม่ต้องทำอะไร
พายุหวนคิดไปถึงเอย เขาเดาไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาบอกเรื่องนี้ออกไป แต่เขาจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
พายุไขกุญแจห้องเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ของเอย เขากดกริ่งสองสามครั้ง เมื่อเห็นว่ายังเงียบแต่ใต้ประตูมีไอเย็นออกมา พายุจึงตัดสินใจเปิดเข้าไป เอยให้กุญแจเขาไว้ เพื่อความสะดวกในการไปมาหาสู่ ตั้งแต่เริ่มคบกัน
พายุเดินผ่านส่วนรับแขกเล็กๆ ไปยังประตูกระจกที่กั้นเป็นห้องนอน คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นเสื้อผ้าของเอยตกเกลื่อนพื้น เอยเมากลับมาอย่างนั้นเหรอ
“เอย” พายุผลักประตูบานเลื่อนออก ส่งเสียงเรียกนำไปก่อน เผื่อว่าเจ้าตัวยังหลับอยู่ และเขาคิดไม่ผิด เอยยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เพียงแต่ไม่ได้อยู่คนเดียว
ผู้ชายที่นอนเปลือยเปล่า กอดก่ายเอยอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่พายุคุ้นหน้าคุ้นตาดี เขายืนนิ่งมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
“พายุ!” เอยงัวเงียลืมตาขึ้นมา ก่อนลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง เมื่อเห็นว่าใครยืนมองเธออยู่ เธอรีบผลักแขนของฉัตรที่หล่นจากอกมากองอยู่ที่เอวออก ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง ฉัตรส่งเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนพลิกตะแคงข้างหันไปอีกทาง
“นะ..ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้!” พายุสบตากับเอย เขาไม่ได้พูดหรือทำอะไร นอกจากหันหลังกลับ
“เดี๋ยว!” พายุฟังเอยก่อน” แขนของพายุถูกกระชากจากด้านหลัง ที่หน้าประตูห้อง เอยตามเขาออกมา ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันกาย
“ไม่ต้องพูดอะไรเอย ผมไม่มีคำถาม”
“ไม่นะพายุ มันไม่ใช่อย่างที่เห็น” เอยยังดื้อดึงไม่ยอมปล่อยแขนพายุ
“เอยพอเถอะ” พายุดึงมือของเอยออกจากแขน แต่ถูกเอยเปลี่ยนมายึดมือของเขาเอาไว้
“นะพายุ ฟังเอยก่อน เอยไม่ได้นอกใจพายุ เอยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนเอยเมา เอยออกไปกับพี่ฉัตรเพราะเอยเสียใจที่พายุไม่แคร์เอยเลย”
“ถ้าจะคุยกลับเข้าไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ผมจะรออยู่ข้างล่าง”
“ไม่ พายุกลับเข้าไปกับเอยด้วย” เอยดื้อดึง เธอกลัวว่าพายุจะไม่ยอมอยู่รออย่างที่พูด
“ให้ผมเข้าไปทำอะไร เข้าไปทักทายพี่ฉัตรเหรอเอย”
“พายุ!” เอยหน้าซีด เมื่อพายุพูดถึงฉัตรที่ยังนอนอยู่ในห้อง
“เอยฟังนะ ผมไม่ได้โกรธ” หลังจากใช้เวลาครู่หนึ่ง พายุพบว่าเขาไม่ได้โกรธเอยสักนิด “ชีวิตของเอย เอยจะทำยังไงกับมันก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของเอย”
“มะ..หมายความว่าพายุยกโทษให้เอยใช่ไหมคะ เอยสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เอยรักพายุคนเดียว” เอยพยายามโถมตัวเข้าไปกอดพายุ แต่อีกฝ่ายขยับหนีเธออย่างสุภาพ
“ไหนพายุบอกว่าไม่โกรธเอยไงคะ” เอยมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสายตางงงัน ไม่เข้าใจ
“เอย” พายุถอนใจออกมาเบาๆ “เอยรู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่โกรธ”
“เพราะพายุรักเอย” พายุส่ายหน้าปฏิเสธ เอยผงะเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่าย อะไรบางอย่างบอกเธอว่ามันไม่ใช่คำตอบที่เธออยากฟัง
“งั้นเพราะอะไรคะ”
“เพราะเราไม่ได้รักกัน”
“พายุ!”
“ถ้าเอยรักผม เอยจะไม่ทำแบบที่ทำลงไป และถ้าผมรักเอย ผมคงโกรธมาก คงไม่ปล่อยพี่ฉัตรนอนอยู่แบบนั้น แค่นี้มันน่าจะตอบทุกอย่างได้แล้ว”
“ไม่จริง!”
“เอยรู้ว่ามันจริง ระหว่างเราให้มันพอแค่นี้เถอะ”
“พายุทำกับเอยแบบนี้ไม่ได้นะ” มือของเอยฟาดลงบนอกของเขาไม่ยั้ง พายุจับข้อมือของเอยไว้ เขามองใบหน้าของเอยด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกใดๆ นั่นยิ่งทำให้เอยโกรธมากขึ้น
“เอยไม่ยอม! พายุเป็นแฟนเอย พายุเป็นของเอย” เอยยกมือปิดหู เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
“เอยฟังผม” พายุดึงมือของเอยออก “ตลอดมาผมไม่เคยรู้ตัว ว่าผมรู้สึกยังไงกับเอยแน่ แต่ผมว่าเอยรู้ เอยรู้มาตลอดว่าผมคิดยังไงกับเอย ไม่อย่างนั้นเรื่องอย่างวันนี้คงไม่เกิดขึ้น”
“ไม่จริง! เอย..เอยเมา เอยคุมสติไม่ได้ เอยถูกพี่ฉัตรมันหลอก”
“จริงเร้อ” เสียงหัวเราะหึๆ ดังมาจากประตูที่เปิดแง้มอยู่ พายุหันไปมองเห็น ฉัตรยืนเท้าประตูมองพวกเขา
“พี่ว่าเมื่อคืนเอยดูมีความสุขกว่าพี่อีกนะ ร้องเสียงดีเชียว”
“พี่ฉัตร!” เอยเนื้อตัวสั่น เธออายพายุ และที่สำคัญ เธอรู้ว่าเธอไม่มีอะไรมาต่อรองกับพายุได้อีก
“ผมว่าเรื่องพวกนั้นควรคุยกันสองคน” พายุพูดเสียงเย็น ถึงความจริงจะเป็นอย่างไร เขาคิดว่าฉัตรควรให้เกียรติผู้หญิงมากกว่านี้
“แค่พูดความจริง” ฉัตรยักไหล่ “เดี๋ยวจะหาคุกหาตะรางมาให้ หาว่ามอมผู้หญิงของนาย เอยมาบ่นกับพี่เองว่าเบื่อที่พายุไม่ค่อยสนใจ ขอให้พี่ช่วยพาเที่ยว พี่เลยช่วยเอาอกเอาใจแทน แบบถึงใจซะด้วย เมื่อคืนยังบอกพี่เป็นนัยๆ อยู่เลย ว่าพรุ่งนี้พายุยังไม่กลับ พอผัวกลับมาหน่อย ดันบอกเราหลอกซะได้”
“ไม่จริง! ไม่จริงนะพายุ”
“เห็นแบบนี้ร้ายเหมือนกันนะเรา นึกว่าจะหงิมๆ แก้ตัวได้หน้าตาเฉย”
“ไอ้พี่ฉัตร” เอยโผนตัวเข้าหาฉัตร ทั้งทุบทั้งตี ในขณะที่ฉัตรหัวเราะชอบใจ ปัดป้องแค่พอไม่ให้เจ็บตัว ราวกับเจ้าตัวสนุกกับมัน พายุยืนมองอยู่ครู่เดียว เมื่อเห็นว่าฉัตรไม่ได้ทำอันตรายเอย จึงหันหลังเดินแยกออกไป เขาไม่จำเป็นต้องรับรู้เรื่องพวกนี้ ระหว่างเขากับเอยมันจบลงแล้ว
ปัณณ์มองพายุเปิดประตูฝั่งคนขับขึ้นมานั่งบนรถเงียบๆ ไม่พูดไม่จา สีหน้าของพายุเป็นสีหน้าที่ปัณณ์มองแล้วไม่สบายใจสักนิด คล้ายอีกฝ่ายมีเรื่องให้คิดหนัก นี่ไม่ใช่สีหน้าของคนที่คลายปัญหาได้
“พายุ” ปัณณ์ตัดสินใจเรียกออกไป ด้วยเสียงแผ่วเบา พายุหันมามองหน้าเขา แต่ไม่พูดอะไร
“ถ้ามันไม่เรียบร้อยเหมือนที่มึงคิดก็ไม่เป็นไรนะ แค่กูรู้ว่ามึงชอบกู กูก็ดีใจตายห่าแล้ว” ปัณณ์ไม่อยากให้พายุไร้หนทาง เขาคิดไปเองว่าพายุอาจไม่กล้าพูด เมื่อเห็นหน้าเอย ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ผิดอะไร
“เรียบร้อย” พายุยิ้มให้ปัณณ์ แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยล้า จนปัณณ์รู้สึกสงสารจับใจ
“ย้ายไปนั่งข้างหลังกัน”
“ย้ายทำไม”
“มาเถอะ” ปัณณ์ไม่ตอบคำตอบ เขาเปิดประตูลงจากรถย้ายไปนั่งด้านหลังแทน พายุจึงต้องตามมาด้วย
“มานี่” ปัณณ์จับบ่าของพายุดึงลง จนศีรษะของพายุวางลงบนตักเขา ปัณณ์สางนิ้วเข้าไปในผมของพายุ นวดศีรษะให้เบามือ
“สบายไหม”
“อืม” พายุหลับตา ปล่อยให้ปัณณ์ทำไปเรื่อยๆ
“พายุ”
“หือ” พายุลืมตาขึ้นมองหน้าคนเรียก
“มึงเสียใจไหม อยากเปลี่ยนใจหรือเปล่า”
“เปล่า กูไม่ได้เสียใจ แล้วเรื่องที่กูรักมึง กูไม่มีทางเปลี่ยนใจ ห้ามคิดมาก” พายุพูดเพราะรู้จักปัณณ์ดี
“ถ้าอย่างนั้นมึงรู้สึกผิดใช่ไหม” ปัณณ์เดาได้ไม่ยาก จากอาการของพายุ
“ใช่ กูรู้สึกผิด”
ปัณณ์พยักหน้าให้รู้ว่าเขาเข้าใจ ถ้าพายุไม่แคร์เอยเลยสิ เขาถึงจะแปลกใจ
“กูรู้สึกผิด ที่กูโล่งอก”
“โล่งอก?” ปัณณ์แปลกใจกับคำตอบของพายุ
“กูเจอเอยอยู่กับพี่ฉัตรในห้อง”
“หะ!!” ปัณณ์เบิกตากว้าง ยอมรับว่าเขาตกใจมาก ไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้
“กูกับเอยจบกันแล้ว จบโดยที่กูไม่ได้พูดเรื่องที่ตั้งใจมาบอก พอเห็นแบบนั้นกูรู้สึกแย่ ในความรู้สึกแย่กูรู้สึกโล่งใจ โล่งใจที่กูไม่ได้ทำผิดกับเอยอยู่คนเดียว กูเลวไหมวะ” พายุสบตากับเขา ด้วยดวงตาสับสนไม่แน่ใจ
“ไม่เลว แค่มึงเห็นแก่ตัว”
“ได้ทีด่ากูเลยนะ”
“หึๆ ก็มันเรื่องจริง อย่าหวังว่ากูจะโอ๋มึง ดีแล้วที่มึงรู้สึกผิด เพราะไม่อย่างนั้นกูคงไม่ชอบคนอย่างมึง”
“หลอกบอกรักกูนี่หว่า”
“ไอ้พายุ! มึงนี่” ปัณณ์ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า “ลุกได้แล้ว” เขาผลักหัวพายุขึ้น
“เฮ้อ กำลังสบายเลย” พายุแกล้งขัดขืนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นนั่ง เขาสะบัดคอไปมา ความรู้สึกผิดในใจยังไม่หายไป ไม่ว่าเอยจะทำอะไร พวกเขาต่างผิดทั้งคู่ และดูเหมือนว่าเขาผิดมากกว่า ที่มีส่วนผลักดันให้เอยเป็นแบบนี้
“พายุ”
“หือ” พายุหันไปมองคนเรียก ปัณณ์ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เขา
“มึงไม่ได้เห็นแก่ตัวคนเดียวหรอก กูก็ด้วยเหมือนกัน ขอโทษที่กูโล่งอก”
“มึงดีใจที่กูโสด”
เออ กูยอมรับ”
“หึๆ” พายุยิ้มกว้างออกมา เขาดึงปัณณ์เข้ามากอด ซบหน้าลงกับกลุ่มผมสีดำนสนิท กอดปัณณ์นิ่งอยู่ครู่ใหญ่ รู้สึกโชคดี ที่คนที่นั่งอยู่กับเขาตรงนี้ คือปัณณ์
“กลับกันเถอะ” พายุขยับตัวตรง ปล่อยแขนออก
“ห้องมึงนะ”
“หือ?”
“กูจะไปหาอะไรให้มึงกิน เสร็จแล้วกูค่อยกลับห้อง”
“ไม่อยู่ด้วยกันเหรอ”
“อยากอยู่ แต่ไม่ใช่วันนี้”
“อืม” พายุพยักหน้า “ขอบใจที่เข้าใจกู” พายุบอกปัณณ์ด้วยเสียงทุ้มเบา
ไม่มีสักนิดที่ปัณณ์จะแสดงออกว่าไม่พอใจ เมื่อเขาไม่มีท่าทีดีใจที่เลิกกับเอย ปัณณ์รู้ว่าเขาคิดหรือรู้สึกอย่างไร รู้ว่าเขาหันหลังให้กับเรื่องนี้ทันที ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นไม่ได้ พายุหวนคิดถึงคำพูดที่เขาบอกกับเอย ความรักคือคำตอบของทุกการกระทำ และเพราะรัก ปัณณ์จึงเข้าใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก