ตอนที่ 15 : บอกเล่า“เลือกมา ใครจะเป็นคนพูด” นนท์จ้องหน้าเพื่อนสนิททั้งสองคน หลังจากกลับมารวมตัวกันครบอีกครั้ง วันนี้เขาต้องง้างปากให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“อะไรของมึง” ปัณณ์บ่นเหมือนรำคาญแต่กลับหลบสายตา
“อย่ามาทำใส ถ้าไม่มีอะไรมึงจะหลบตากูทำไม”
“กูไม่ได้พิศวาสมึงนี่ จะได้จ้องตา”
“งั้นมึงก็ได้ไอ้พายุ ข้อความมึงทำเอากูเกือบสำลักตาย ดังนั้นมึงต้องรับผิดชอบ” นนท์หันไปไล่เบี้ยกับพายุแทน
“ข้อความอะไร” ปัณณ์หันไปมองหน้าพายุ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยเล่าให้เขาฟัง
“นี่มึงไม่รู้เหรอ” นนท์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะกระจายไปทั่วใบหน้า “อย่าบอกนะว่ามึงยัง
“เสือก”
“อย่ามาทำเนียนด่ากู งั้นกูจัดให้มึงเอง ไอ้ปัณณ์มึงฟังกูนะ แล้วอย่าเสือกช็อกไปก่อนล่ะ อะแฮ่ม” นนท์กระแอมออกมาเบาๆ “พายุมันส่งข้อความมาบอกพวกกูว่า....มันรักมึง”
“กูรู้” ปัณณ์ตอบหน้าตาย
“อ้าวยังไงวะ ตกลงมึงสารภาพแล้ว” นนท์แอบเซ็ง หมดสนุกกันพอดี
“ทำไมมันต้องสารภาพ ไอ้พายุรักกู กูรู้อยู่แล้ว หรือมึงไม่รักกูไอ้นนท์ เป็นเพื่อนกันยังไงวะ”
“รักดิวะ” นนท์รีบบอกเมื่อโดนปัณณ์ตัดพ้อ “เฮ้ย! ไม่ใช่ล่ะ มันรักมึง คือ..รักอะมึงเข้าใจไหม ไม่ใช่แบบที่กูรักมึง”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไง ไอ้พายุมันบอกเหรอว่ารักกูแบบไหน”
“เปล่ามันไม่ได้บอก มันบอกแต่ว่ามันรักมึง” นนท์ชักลังเล ยังไงกันแน่วะ สุดท้ายต้องหันไปพึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไอ้ไผ่ช่วยกูทีดิ ทำไมกลายเป็นกูถูกต้อนไปฉิบ”
“หึๆ ก็มึงมันอ่อน” ไผ่ยกมือขึ้นขยี้ผมนนท์ เจ้าตัวรีบเบนหัวออก
“ไม่เล่นดิวะ กูหมดหล่อพอดี” ปัณณ์นิ่วหน้า เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่านนท์หน้าแดงขึ้นมา
“หมดเวลาเล่นแล้ว มึงเล่ามา พวกกูรอฟังอยู่” เสียงของไผ่เปลี่ยนเป็นจริงจัง พอๆ กับสายตาที่มองมา พายุยักไหล่นิดๆ เบนสายตาไปมองปัณณ์ ดวงตาของเขาอ่อนแสงลงทันที
“ก็อย่างที่มึงคิด กูรักปัณณ์”
“แล้วมึงล่ะปัณณ์” ไผ่หันไปถามเพื่อน ทั้งที่เขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว ให้พูดออกมา จะได้ไม่มีอะไรต้องปกปิด ให้ลำบากใจอีก
“รักอยู่แล้ว กูหล่อขนาดนี้ไม่รักได้ไงวะ” พายุชิงตอบ
“เปล่า มึงเข้าใจผิด”
“เหี้ยแล้ว!” นนท์เผลออุทานออกมา เมื่อปัณณ์ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูไม่ได้รักมึงเพราะมึงหล่อ รู้เอาไว้ด้วย”
“เขาเรียกว่าสารภาพรักอย่างมีชั้นเชิง” พายุยักคิ้วให้ไผ่ อีกฝ่ายหัวเราะออกมาเบาๆ มีเพียงนนท์คนเดียวที่ทำสีหน้าโล่งอก
“เดี๋ยวนะ” นนท์เบิกตากว้าง “ทำไมกูตกใจอยู่คนเดียววะ”
“กูบอกแล้วมึงมันอ่อน”
“ไม่ใช่แล้ว มึงรู้มาก่อนใช่ไหมไอ้ไผ่ บอกกูมาดีๆ” นนท์ชี้หน้าเมื่อนึกขึ้นได้
“หึๆ” ไผ่ไม่ตอบคำถาม เขาไม่เคยบอกใครว่าเขาระแคะระคายอยู่บ้าง จึงคิดว่าเงียบไว้น่าจะดีกว่า
“ไผ่รู้ใช่ไหม”
“หือ?” ไผ่หันไปมองปัณณ์ ไม่คิดว่าเพื่อนจะถาม
“มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหม ว่ากูแอบรักพายุมานาน”
“เหี้ย!!” นนท์ไม่รู้ว่าตัวเองตกใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่คราวนี้เขาทั้งตกใจ แปลกใจและคาดไม่ถึง
“อืม” ไผ่พยักหน้ารับ “ไม่ถึงกับมั่นใจ แต่คิดว่าใช่”
“กูดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ไม่หรอก กูฉลาดน่ะ ถ้ามึงดูออกง่ายขนาดนั้น ไอ้พายุกับไอ้นนท์ก็ต้องรู้แล้วสิวะ”
“อ้าวมึงด่ากูโง่เหรอ” นนท์โวยวายเมื่อถูกพาดพิง
“หึๆ เปล่า กูฉลาดเกินไปต่างหาก ส่วนไอ้พายุสมควรแล้วที่มันไม่รู้ เพราะปัณณ์ระวังตัวมาก ไม่เผลอแสดงความรู้สึกออกมา แต่กูดูอยู่ห่างๆ เลยเห็นชัด เวลาพายุไม่มอง สายตาปัณณ์มันฟ้อง”
“ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ สรุปกูโง่อยู่คนเดียว”
“งานนี้กูยอมโง่เป็นเพื่อนมึง” พายุยอมรับตัวเอง “โง่มากด้วยที่ไม่เคยรู้ ว่ากูรักใครกันแน่”
“ใครจะโง่ก็ช่างเถอะ ลงตัวแล้วก็ดี ว่าแต่...” ไผ่ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาพูดออกไป จะเป็นการทำลายบรรยากาศหรือไม่
“เรื่องเอยใช่ไหม” พายุเอ่ยเสียงเรียบ เขารู้ว่าเพื่อนต้องการพูดถึงอะไร
“อืม มึงเอาไงวะ”
“กูกับเอยจบกันแล้ว”
“มึงบอกเรื่องปัณณ์เหรอวะ”
“เปล่า เดิมทีกูคิดจะบอก แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว”
“มึงเล่ามาเถอะว่ะ พูดคลุมเคลียแบบนี้กูงง ตกลงทำไมถึงไม่ต้องบอก หรือว่า..” นนท์เบิกตากว้าง “เรื่องพี่ฉัตรใช่ไหม”
“ทำไมมึงถึงรู้” พายุขมวดคิ้ว
“กูว่าแล้ว กูว่าแล้ว วันก่อนกูกับไอ้ไผ่ไปเที่ยว เจอเอยอยู่กับพี่ฉัตร ดูสนิทสนมกันเกินเหตุ ตกลงแอบคบกันเหรอวะ”
“คบกันหรือเปล่ากูไม่รู้” พายุนิ่งไปอึดใจ ทบทวนว่าควรเล่าดีไหม แต่เขาเชื่อใจเพื่อน จึงตัดสินใจบอกความจริง “แต่กูเจอพี่ฉัตรอยู่ในห้องเอยตอนไปหา”
“ฉิบ! หนักกว่าที่กูคิดอีก มึงโอเคหรือเปล่าวะ” นนท์ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ ส่วนหนึ่งเพราะเกรงใจปัณณ์ด้วย
“กูกับเอยไม่ได้แตกต่างกัน กูอึ้งนิดหน่อย แต่โล่งใจมากกว่า อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกผิดมาก”
“เออ จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” นนท์พยักหน้าเห็นด้วย
“แต่กูกลัวเอยจะไม่จบกับมึงง่ายๆ สิวะ” ไผ่ติงเพื่อน เขาคิดว่าเขาพอรู้จักนิสัยของเอยดีระดับหนึ่ง
“ยังไงมันก็ต้องจบ แค่จบดีหรือจบไม่ดีเท่านั้น”
“กูอวยพรให้ทุกอย่างโอเคแล้วกันนะ อยากให้มันจบดี ต่างคนต่างไป”
“แต่ถ้าเอยไม่จบให้มึงง่ายๆ ไอ้ไผ่ช่วยมึงได้” นนท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา รู้สึกโชคดีที่วันนั้นไผ่ตัดสินใจถ่ายรูปเอาไว้
“อะไรวะ” พายุหันไปมองไผ่
“สมองกูนี่ไง กูจะมีอะไร นอกจากมีหัวช่วยมึงคิด ว่าจะทำอะไรได้บ้าง” ไผ่ทำเป็นไม่เห็นสายตาของนนท์ที่มองมาด้วยคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“กูว่าปล่อยไปเถอะ” ปัณณ์พูดขึ้นหลังจากเงียบฟังอยู่นาน เขาไม่อยากออกความคิดเห็นเรื่องนี้ เพราะคิดว่าไม่เหมาะสม
“คนกำลังเสียใจกูเข้าใจ อะไรก็เกิดก็ให้มันเกิด กูไม่อยากวุ่นวาย กูผิดที่ชอบพายุทั้งที่มันมีแฟนอยู่แล้ว ถ้าเอยทำแล้วมันทำให้เอยสบายใจขึ้นกูก็ยินดี เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง”
“แม่พระฉิบหาย” นนท์บ่นเพื่อนเบาๆ
“กูไม่ได้เป็น แต่สิ่งที่กูผิดกูต้องยอมรับ ไม่ใช่ว่าพอเอยผิดแล้วกูลอยลำ เห็นแต่ความผิดคนอื่นไม่เห็นของตัวเอง”
“กูรู้ละ” นนท์ทำหน้าว่าเข้าใจแล้ว “พายุ กูฟันธงว่ามึงได้แม่มากกว่าเมียว่ะ” ปัณณ์หน้าแดงเรื่อ เขาลืมคิดเรื่องนั้นไปสนิทใจ ไม่ใช่เรื่องความสัมพันธ์ทางกาย แต่เรื่องสรรพนามที่ใช้เรียกกัน
“กูได้ทั้งนั้น ขอแค่ควบตำแหน่งเมียด้วยก็พอ”
“.....”
“ฮ่าๆ พูดไม่ออกเลยนะมึง” นนท์หัวเราะชอบใจ มือยื่นไปข้างหน้า หมายจะหยิบขนมในถุงกิน
“โอ๊ะ” นนท์รีบชักมือออก เมื่อมือของเขาแตะเข้ากับมือของไผ่ที่ยื่นมาพอดี ไม่รู้ตัวว่าการกระทำแปลกๆ ของตัวเอง อยู่ในสายตาของปัณณ์ทั้งหมด
หน้าแดงครั้งแรกปัณณ์ยังคิดว่าตัวเองตาฝาด แต่ครั้งที่สองเขาเริ่มคิดว่าของจริง มันมีบางอย่างแปลกไป ปัณณ์ยังบอกไม่ได้ว่าอะไร แต่เขามั่นใจว่ามี
“กูรู้แบบนี้ก็โล่งอก จะได้เลิกเป็นห่วงมึงเสียที” ไผ่หยิบขนมเข้าปาก เขาเห็นท่าทางของนนท์ ได้แต่แอบขำไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“ต่อไปมึงไม่ต้องเป็นห่วงปัณณ์แล้ว กูเป็นห่วงเอง”
“หึๆ กูเพื่อนสนิทโว้ย ไม่ต้องมาทำท่าหวงใส่”
“ช่วยไม่ได้ มึงเคยพูดว่าชอบปัณณ์ กูต้องระวังไว้ก่อน” องศายักคิ้วกวนประสาทเพื่อน
“ไอ้นี่” ไผ่ส่ายหัวให้กับความขี้หวงของเพื่อน กว่าจะรู้ตัวก็พาลใส่คนอื่นไปทั่ว เรื่องง่ายแค่นี้เสือกดูตัวเองไม่ออก
“แล้วมึงบอกนาราหรือยังปัณณ์”
“บอกแล้ว กูอยากให้รู้จากปากกูก่อนเอย”
“ว่าไงบ้างวะ”
“ไม่ได้พูดอะไรมาก บอกแต่ว่าคิดอยู่แล้ว”
“เออดี กูดูโง่สุดๆ” นนท์ยังห่วงเรื่องความโง่ของตัวเอง ทำไมเขาถึงเป็นคนเดียวที่ไม่ระแคะระคายอะไรเลย
“มึงเป็นของมึงแบบนี้ดีแล้ว กูถึงไม่อึดอัด”
“นี่มึงชมกูใช่ไหมปัณณ์”
“ฮ่าๆ มึงจะคิดอย่างนั้นก็ได้ ถ้าทำให้มึงสบายใจขึ้น” พายุโล่งอกที่เห็นปัณณ์หัวเราะออกมา เขารู้ว่าปัณณ์ไม่สบายใจเท่าไหร่ แต่พยายามไม่แสดงออกให้เขาเห็น
“พวกมึงเลี้ยงข้าวกูเลยวันนี้”
“ตกลงมึงตลกแดกใช่ไหม”
“เออ หรือมึงมีปัญหา”
“ได้ มึงอยากกินอะไรว่ามา” พายุใจปล้ำ เขาอยากเลี้ยงขอบคุณเพื่อนที่เข้าใจ และไม่มีท่าทีรังเกียจความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของพวกเขา
“งั้นไปเลย วันนี้กูขี้เกียจแล้ว โดดแม่ง”
“อะไรของมึงวะ” พายุส่ายหน้า “แต่โดดก็ดี ปัณณ์ว่าไง”
“ยังไม่ทันไรกลัวแล้วเหรอวะ” นนท์อดหมั่นไส้เพื่อนไม่ได้ กระโชกโฮกฮากอยู่ดีๆ เสียงอ่อนเสียงหวานขึ้นมาเชียว
“อย่าเพิ่งเสือก ตกลงไปนะ”
“โดดสักวันคงไม่เป็นไรมั้ง ไปก็ได้”
“งั้นก็ตามนั้น จะไปเลยใช่ไหม”
“เออ” นนท์มองค้อนเพื่อน เดี๋ยวนี้มีแบ่งชั้นวรรณะ วรรณะเพื่อนมันต่ำต้อยกว่าเมียแบบนี้เอง
“เดี๋ยวไผ่” นนท์แอบกระตุกเสื้อไผ่ไว้ให้เดินช้าลง “อะไร”
“ทำไมมึงไม่บอกไอ้พายุกับปัณณ์ไปวะ ว่ามึงถ่ายรูปเอาไว้”
“บอกแล้วได้อะไร”
“อ้าว ก็ได้เก็บไว้เป็นหลักฐานไง เผื่อเอยไม่ยอมรับความจริง”
“แล้วมึงคิดว่าพวกมันจะยอมใช้เหรอ ไอ้พายุคิดว่ามันมีส่วนทำให้เอยเป็นแบบนี้ ส่วนไอ้ปัณณ์ไม่ต้องพูดถึง เอาผู้หญิงมาแฉ มึงคิดว่ามันจะทำเหรอ”
“เออจริง มึงพูดก็ถูก”
“เก็บไว้ที่กูดีแล้ว ไม่บอกพวกมันจะได้ไม่มีใครห้าม ถ้ามันจำเป็นต้องใช้ กูจะจัดการเอง”
“มึงนี่เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ยอมชั่วแทนเพื่อนด้วย”
“กับมึงกูก็เป็น”
“......”
“ทำไม หรือมึงอยากเป็นอย่างอื่นกับกูมากกว่า”
“เดินเร็วๆ เลย ไอ้พวกนั้นไม่รอแล้ว” นนท์จ้ำอ้าวหนี มีเสียงหัวเราะของไผ่ดังตามหลัง เขาครึ้มอกครึ้มใจที่เรื่องทุกอย่างคลี่คลายไปได้เปราะหนึ่ง รวมทั้งเรื่องของเขาเองด้วย อย่างน้อยก็กลับมาคุยกันได้เหมือนเดิม
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ตอนนี้ขอเกริ่นก่อนนะคะ สั้นๆ เพื่อเตรียมเข้าเนื้อเรื่องตอนต่อไปนะคะ ไม่ม่าแต่เข้มข้นปนหวานค่ะ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314223 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก