ตอนที่ 16 : ข่าว“พายุ” นนท์ทำหน้าเหวอเมื่อเห็นเอยเดินยิ้มหวานมาแต่ไกล
“ดีจัง เอยนึกว่าจะมาไม่ทัน กลัวออกไปทานข้าวกันนอกมหา’ลัย เอยไปทานข้าวด้วยคนนะคะ” เอยเดินเข้ามากอดแขนของพายุ เงยหน้าขึ้นส่งยิ้ม เหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“อย่าเลยเอย” พายุตอบเสียงเรียบ ค่อยๆ ดึงแขนออก
“พายุยังโกรธเอยอยู่เหรอคะ เอยผิดไปแล้ว มันเกิดขึ้นเพราะความเมา สัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก เอยรักพายุคนเดียว ยกโทษให้เอยนะคะ นะคะคนดีของเอย”
“มันไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่โกรธแต่...” พายุพูดไม่จบเพราะถูกเอยขัดขึ้นเสียก่อน ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดีใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ งั้นเราไปทานข้าวกันนะคะ เอยหิวแล้ว” เอยยิ้มหวานฉุดพายุให้ออกเดิน ไม่สนใจสายตากระอักกระอ่วนของคนอื่นที่มองมา
“เอย” พายุรั้งตัวเองเอาไว้ ทำให้อีกฝ่ายต้องหยุดเดิน “อย่าทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์”
“ไม่นะคะ เอยรู้ว่าพายุยังรักเอย ที่พายุพูดวันนั้น เพราะอยากให้เอยเจ็บใช่ไหม เอยรู้แล้วว่าเอยผิด เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะคะพายุ” เอยโผเข้ากอดพายุ ไม่สนใจว่าอยู่ในมหา’ลัย หรือมีคนมองมากแค่ไหน เธอไม่ยอมเสียผู้ชายคนนี้ไป ไม่มีวันยอมเสียหน้าว่าถูกผู้ชายทิ้ง
พายุใช้แรงที่มากกว่าดันไหล่ของเอยออก เขาจับไหล่ของเธอไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้ยืนนิ่ง สบตากับดวงตาอยากเอาชนะคู่นั้น
“ผมไปก่อนนะ เพื่อนรออยู่” เขายิ้มให้เอย ก่อนปล่อยมือออกจากไหล่ของอีกฝ่าย
“ไปกันเถอะ” พายุเรียกคนที่ยืนรออยู่ห่างๆ ให้ออกเดิน
“พายุ!”
พายุพาดมือลงบนไหล่ของไผ่ ดึงเพื่อนให้เดินคู่ไปกับเขา ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีก เอยรู้ทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับว่าจะยอมรับความจริงไหมเท่านั้น
“นารา” ปัณณ์แปลกใจที่เห็นนารายืนรออยู่ใต้คณะ สีหน้าของอีกฝ่ายคล้ายโล่งใจที่เขามาเสียที ในขณะเดียวกันก็มีสีหน้าลำบากใจ
“ปัณณ์เรียนเสร็จแล้วเหรอ”
“ใช่ นารามาหาผมเหรอ”
“อืม ขอคุยด้วยเดี๋ยวได้ไหม”
“ได้สิ” ปัณณ์หันไปส่งสัญญาณให้คนอื่นเดินไปก่อน แล้วเขาจะตามไป
“ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน มายืนรอแบบนี้เกิดไม่เจอกัน” ปัณณ์จับแขนของนารา ดึงให้ออกเดินไปหาที่นั่งคุย
“จำได้ว่าวันพุธปัณณ์เลิกเวลานี้”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือ..” ปัณณ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของนารา ยิ่งอีกฝ่ายแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก ดวงตาคิดหนักปัณณ์ยิ่งเป็นห่วง
“นาราเกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า ไม่เกี่ยวกับเราหรอก”
“งั้นเกี่ยวกับใคร” ปัณณ์สบตากับสายตาอึดอัดของเพื่อนที่มองมา ทำให้เขาเข้าใจได้ทันที
“ผมใช่ไหม”
“อืม” นาราพยักหน้า
“เอยเหรอ”
“อืม”
“ก็คิดอยู่แล้ว” ปัณณ์ถอนใจเบาๆ ถึงจะกลุ้มใจอยู่บ้าง แต่เขาไม่แปลกใจสักนิด
“เล่ามาเถอะ ผมไม่เป็นไร”
“คือ.. เฮ้อออ” นาราถอนใจบ้าง “เราไม่อยากบอกเลย ไม่อยากให้ปัณณ์ไม่สบายใจ แต่ถ้าไม่รู้ เรากลัวว่าปัณณ์จะรับมือไม่ทัน”
“ดีแล้วที่มาบอก ไม่ต้องห่วงผมเข้มแข็งกว่าที่นาราคิด”
“อืม เราจะมาบอกว่าเอยเอาไปพูด ว่าที่เลิกกันเพราะจับได้ว่าพายุเป็นเกย์ แอบกิ๊กกั๊กกับปัณณ์”
“หือ? เอยรู้เหรอ” ปัณณ์ยอมรับว่าเขาตกใจไม่น้อย ถึงเอยไม่พอใจเขา แต่ก็มองออก ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจที่พายุติดเพื่อนมากเกินไปเท่านั้น
“นั่นแหละที่น่ากลัว เอยไม่ได้รู้ เอยตั้งใจโกหกเพราะเห็นว่าพายุสนิทกับปัณณ์ คงอยากทำลายชื่อเสียง อยากให้กลุ่มแตกเพราะข่าวนี้”
“นาราเดาเอาหรือเอยบอก”
“เอยพูดในกลุ่ม เราไม่ได้พูดอะไร เพราะอยากมาบอกปัณณ์ก่อน อยากมาถามว่าปัณณ์จะเอายังไง”
“ขอบใจมากนารา ผมขอโทษนะ”
“ขอโทษเราทำไม”
“ผมรู้ว่านาราลำบากใจ นั่นก็กลุ่มเพื่อนนี่ก็ผม ถ้าทางนั้นรู้เข้าคงโดนโกรธ หรืออาจจะโดนตัดเพื่อน”
“อึดอัดที่พูดไม่ได้มากกว่า แต่ไม่ลำบากใจหรอก เราทำสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าเอยพูดเพราะเอยรู้ความจริง เราจะไม่ยุ่ง แต่นี่มันคือการตั้งใจพังชีวิตคนอื่น ลองคิดว่าถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงสิ เรารับไมได้”
“นาราน่ารักเสมอ”
“อย่ามาชมเลย” นารายิ้มออกมาได้บ้าง ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังอีกครั้ง “แล้วนี่ปัณณ์จะเอายังไง”
“ผมคงต้องคุยกับพายุก่อน ตอนนี้ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน”
“อืม เราเข้าใจ งั้นเรากลับคณะก่อนนะ ขี้เกียจโดนซักว่าหายไปไหนมา”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง เราไปเองดีกว่า ปัณณ์ไปคุยกับพายุเถอะ อยากให้มีเวลาปรึกษากัน ก่อนที่ข่าวมันจะไปไกลกว่านี้ เราไปก่อนนะ” นารารีบลุกขึ้นยืน เธออยากให้ปัณณ์มีเวลาคิด
“ขอบใจนะนารา”
“เพื่อนกัน” นาราตีมือลงบนแขนของปัณณ์เบาๆ ยิ้มให้กำลังใจอีกฝ่าย เธอคงทำได้เท่านี้ เตือนเพื่อนเพื่อให้เพื่อนอีกคนไม่ทำผิดจนเกินแก้ไข ใครว่าเธอไม่ห่วงเอย เพราะห่วงเธอถึงมาหาปัณณ์
“มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะพายุ” นนท์ถามขึ้น เมื่อเห็นพายุนั่งเงียบหลังจากปัณณ์เล่าจบ พวกเขาออกมาร้านกาแฟนอกมหา’ลัย เพื่อคุยกันเงียบๆ
“มึงโอเคหรือเปล่า” พายุเลือกที่จะถามปัณณ์ ด้วยน้ำเสียงและสายตาห่วงใย แทนการตอบคำถามนนท์
“บอกไม่ถูกเหมือนกัน”
“อธิบายมา” แขนของพายุโอบลงบนบ่าของปัณณ์ ดึงให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งชิด
“เรื่องที่เอยพูดมันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แต่กูแค่รู้สึกเหมือนกำลังโดนเหวี่ยงไปมา”
“อะไรของมึงวะ” นนท์นิ่วหน้าด้วยความสงสัย
“กูเตรียมใจไว้แล้ว ว่าจะเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น ตอนพายุไปบอกเอย แต่พอรู้ว่าไม่ต้องบอก มันก็อดโล่งใจไม่ได้ พวกเราอยู่กลุ่มเดียวกัน เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน กูไม่ต้องคิดมากว่าใครจะมองยังไง พอเลิกกังวลมันก็กลับมาที่เก่า กูเลยบอกไม่ถูกว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง”
“มันก็จริง” ไผ่พยักหน้าเข้าใจ
“แต่พวกมึงไม่ต้องห่วง กูไม่เป็นไร อย่างที่บอก เรื่องนี้กูเตรียมใจมาแล้ว ว่ามันต้องเกิด ก็แค่หลบมันไม่พ้นเท่านั้นเอง”
“แล้วมึงล่ะพายุ”
“เหมือนปัณณ์ ถ้ากูกลัว กูคงไม่คิดไปบอกเอย”
“ตกลงพวกมึงจะปล่อยไป” ไผ่สรุปให้
“ใช่ ปล่อยไป เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง ยังไงเรื่องที่เอยพูดมันก็ถูกต้องทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่กูต้องแก้ตัวอยู่แล้ว ถ้าคนจะด่าว่าเลว กูก็เลวจริงๆ”
“ปัณณ์” พายุหันไปมองด้วยความเป็นห่วง
“ทำแล้วก็ต้องรับ ทั้งมึงทั้งกูนั่นแหละพายุ”
“อืม” พายุกอดไหล่ปัณณ์แน่นขึ้นก่อนคลายออก เพื่อให้กำลังใจ และเพื่อบอกว่าเขาจะเดินไปพร้อมกับปัณณ์
“แม่งแบบนี้ไม่เห็นถูกตรงไหน มันก็ผิดพอๆ กัน หรือทางนั้นอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ” นนท์อดบ่นอย่างหัวเสียไม่ได้ อย่างน้อยเพื่อนของเขาทั้งคู่ก็ยังรู้จักยับยั้งชั่งใจ อยากเคลียร์ปัญหาให้จบก่อน ในขณะที่ฝ่ายหญิงก็มีความผิดเหมือนกันแต่กลับไม่มองตัวเอง แทนที่ต่างคนต่างจบกันไป
“อย่าหงุดหงิดน่า” ไผ่ขยี้ผมของนนท์ ยิ้มขำที่อีกฝ่ายดูหัวเสียยิ่งกว่าเจ้าของเรื่อง
“ก็กูโมโห”
“อินจัดว่างั้น สงสัยนึกว่าเรื่องของมึงเอง”
“ใครบอก เพราะกูรักเพื่อนต่างหาก” นนท์เถียงทันควัน เพื่อนกันไม่ปกป้องกัน แล้วใครจะปกป้อง
“ขอบใจ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของไผ่ทำให้นนท์ชะงัก
“อะไรของมึง”
“ก็ที่มึงบอกรักกูไง”
“กะ..กู..กูบอกรักไอ้ปัณณ์กับไอ้พายุโว้ย” นนท์แก้ตัวหน้าดำหน้าแดง โมโหที่ถูกอีกฝ่ายยั่ว
“แล้วกูไม่ใช่เพื่อนมึงหรือไง” คนพูดส่งสายตาท้าทายมาหา
“นั่นสิ ตอบไผ่มันสิวะนนท์” นนท์สะดุ้งโหยงเมื่อเห็นสายตาของปัณณ์ ที่มองมาอย่างค้นคว้า
“กู..”
“กูอะไร”
“พวกมึงไม่มีอะไรทำหรือไงวะ มาต้อนกูอยู่ได้ เอาเวลาไปคิดเรื่องมึงดีกว่า ว่าพอข่าวมันกระจายออกมาแล้วจะทำยังไง”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ทำอะไรทั้งนั้น” ปัณณ์ตอบเสียงนิ่ง ดวงตายังจับจ้องไม่เลิก
“ปัณณ์ว่าไงกูก็ตามนั้น”
“อะไรวะไม่ทันไรกลัวไอ้ปัณณ์แล้ว ไม่ได้เรื่อง”
“แล้วมึงล่ะกลัวอะไร กับคำถามง่ายๆ แค่นี้ ไม่เห็นตอบ” นนท์กลืนน้ำลายดังเอื้อก ในจำนวนเพื่อนทั้งหมดปัณณ์น่ากลัวที่สุด นิ่งๆ ไม่ค่อยพูดนี่แหละตัวดีนัก
“เออๆ ใช่ก็ใช่ พอใจหรือยัง”
“หึๆ” นนท์ตวัดตาไปมองค้อน สนุก! ทำเขาโดนปัณณ์ต้อนได้ยิ้มไม่เลิก จำไว้นะมึง
“ตกลงมึงรักไอ้ไผ่” ปัณณ์ถามย้ำ
“......”
“หึๆ กูหิวแล้ว ย้ายไปหาอะไรกินดีกว่า” ปัณณ์บิดขี้เกียจก่อนลุกขึ้นยืน เรื่องของเขาในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ก็แค่ต้องก้าวผ่านความจริงนี้ไปให้ได้ มันอาจจะยากลำบาก แต่ถ้า... ปัณณ์เหลือบสายตาไปมองพายุ อีกฝ่ายหันมาสบตาพอดี รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมา
...แต่ถ้าจับมือกันไว้แน่นพอ เขาเชื่อว่าจะผ่านมันไปได้แน่นอน
“มึงไม่คิดจะทำอะไรจริงๆ เหรอวะ” ไผ่ถามเมื่อพายุส่งนนท์กับปัณณ์ลงเรียบร้อย เหลือเพียงพวกเขาสองคนในรถ
“ไม่ทำ”
“แต่มึงเห็นแล้วใช่ไหม ว่าเรื่องของพวกมึงกระจายลงโซเชียลแล้ว ในมหา’ลัยคงพูดถึงพอสมควร”
“เห็นแล้ว”
“กูสงสารไอ้ปัณณ์”
“แล้วมึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรเหรอวะ ที่ทำให้ปัณณ์มันโดนว่าแบบนี้” เสียงของพายุเต็มไปด้วยความร้าวราน “โทษทีว่ะ มึงคงรู้สึกแย่กว่ากู” ไผ่เอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อน
“ใช่ กูรู้สึกแย่ แต่กูรู้ว่าถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ ปัณณ์จะมีความสุขกว่า”
“หมายความว่ายังไง”
“มึงคิดว่าถ้ากูเอาเรื่องเอยออกมาพูด ว่าเอยทำอะไรบ้าง ปัณณ์จะคิดยังไง มึงรู้จักนิสัยปัณณ์ดีพอๆ กับกู กูรู้ว่าตอนนี้ปัณณ์คงเจ็บ คงคิดมากกับคำพูดของคนที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ในขณะเดียวกัน ปัณณ์ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังชดใช้ความผิดที่มีต่อเอย หลังจากนี้ปัณณ์จะไม่มีเรื่องที่ค้างคาใจอีก”
“มันก็จริง”
“ถ้าข่าวมันไม่ล้ำเส้น ไปกว่าที่กูกับปัณณ์รักกัน เลิกกับเอยมาคบกัน กูจะยอมปล่อยไป เพราะกูถือว่ามันคือเรื่องจริง แต่ถ้ามีอะไรมากกว่านั้น มึงไม่ต้องห่วง กูเป็นคนยังไงมึงรู้ดี”
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้ กูซัพพอร์ทพวกมึงเต็มที่ มีอะไรบอกกูได้เลย”
“ขอบใจว่ะ”
“ได้เสมอ” ไผ่เลิกพูดถึงเรื่องนี้ เขามองตรงไปข้างหน้า จุดยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก ใช่เขาเข้าใจเพื่อนแล้ว และอย่างที่บอกไป คนอย่างเขาพร้อมซัพพอร์ทเพื่อนเสมอ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** สปอย...ในคำว่าไม่ทำของพายุนั้นมีบางอย่างซ่อนอยู่ อยากรู้ต้องรออ่านตอนหน้าค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก