ตอนที่ 20 : ง่ายๆ แค่นั้น“น่ารักฉิบหาย เฮ้ย! เอาไปไหนวะ” นนท์เอื้อมมือตามคว้าแต่ไม่ทัน เมื่อไผ่ดึงนิตยสารในมือของเขาไป
“ก็น่ารักดี” ไผ่ทิ้งหนังสือลงบนโต๊ะ ไม่ยอมส่งคืนให้คนที่ดูอยู่
“เอามาก่อน กูยังดูไม่เสร็จ”
“ดูทำไม มึงมีแฟนแล้ว”
“ไอ้ไผ่!” นนท์กระโจนเข้าปิดปากเพื่อน สายตาหวาดๆ มองไปรอบๆ ห้องเรียน
“กูยังไม่มี มึงพูดดีๆ” ไผ่พูดออกมาดังๆ ยิ้มแห้งให้เพื่อนที่มองมา ด้วยสายตาแตกต่างกัน บางคนขำท่าทางของพวกเขา บางคนสงสัย บางคนมองแต่ไม่สนใจ
“แน่ใจนะว่ามึงจะพูดแบบนี้” สายตาจริงจังของไผ่ ทำให้นนท์รู้สึกตะครั่นตะครอ
“ก็กูยังไม่มีจริงๆ” นนท์หลุบตาลงต่ำ ไม่กล้าสบตา บอกตัวเองว่าเขาไม่ได้พูดอะไรผิด ในเมื่อพวกเขาแค่รู้สึกดีต่อกัน แต่ยังไม่ใช่แฟน
“อืม ไอ้ปัณณ์มันให้ตามไปห้องสมุด มึงจะไปหรือจะอยู่นี่”
“กูไปด้วย” นนท์รีบลุกขึ้นยืน ลืมนิตยสารที่วางอยู่ไปสนิทใจ
“มึงโกรธกูเหรอวะ” นนท์พยายามเร่งฝีเท้าให้ทันไผ่ ใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเฉย จนเขาเดาอารมณ์ไม่ถูก
“มึงมีเรื่องให้กูโกรธด้วยเหรอ”
“มึงอย่าพูดแบบนั้นสิวะ” นนท์ดึงแขนไผ่ให้เดินช้าลง “โกรธกูเหรอ”
“ไม่มีอะไร มึงอย่าคิดมาก” ไผ่จับศีรษะนนท์เขย่าเบาๆ “ไปเถอะ ป่านนี้ไอ้พายุบ่นฉิบหายแล้ว”
“มันไม่บ่นหรอก มันชอบได้อยู่สองคนกับปัณณ์”
“กูก็ชอบ แต่สงสัยจะไม่มีหวัง”
“มึงงง”
“หึๆ อย่าร้อนตัว เดินไปได้แล้ว” ไผ่เลื่อนมือลงวางบนไหล่ของนนท์ กอดคอแล้วดึงให้ออกเดินไปด้วยกัน
“มึงจะปล่อยไว้แบบนี้เหรอ” พายุพยักพเยิดไปทางนนท์ ที่เดินคู่กับปัณณ์อยู่ข้างหน้า พวกเขากำลังเดินไปยังลานจอดรถเพื่อออกจากมหา’ลัย
“คิดว่าไง”
“กูว่าปล้ำเลยง่ายกว่า อย่างไอ้นนท์อย่าปล่อยให้มันมีเวลาคิดเยอะ”
“หึๆ มึงเสี้ยมกูนี่ ถามจริงมึงกล้าปล้ำไอ้ปัณณ์หรือเปล่า”
“อย่างกูไม่ต้องปล้ำ” พายุยิ้มเจ้าเล่ห์
“แปลว่ามึงเรียบร้อยแล้ว”
“เปล่า อย่างกูไม่ต้องคิดเรื่องปล้ำให้เสียเวลา รู้ผลอยู่แล้ว”
“ว่าสำเร็จ?”
“ว่าไม่รอด”
“หึๆ แล้วยังเสือกจะแนะนำกู”
“สองคนนั้นเหมือนกันที่ไหน ไอ้นนท์มันจัดการง่ายกว่าเยอะ”
“มึงไม่ต้องห่วงกูมีวิธีที่ดีกว่านั้น”
“ยังไงวะ”
“เดี๋ยวมึงก็รู้” ดวงตาของไผ่วาววับ รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ใบหน้าเจ้าเล่ห์จนพายุส่ายหัว นึกสงสารนนท์ขึ้นมาครามครัน
“นนท์กูมีอะไรจะพูดกับมึง” ไผ่ดับเครื่องยนต์ เอนตัวลงพิงเบาะรถ สีหน้าติดรอยยิ้ม ท่าทางสบายๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
“คุยตรงนี้เหรอวะ หรือจะขึ้นไปข้างบน” นนท์ถามเพราะไผ่มาส่งเขาถึงหอพักแล้ว
“ตรงนี้เถอะ เดี๋ยวกูจะได้กลับเลย”
“เอาสิ เรื่องวันเกิดไอ้ปัณณ์หรือเปล่า”
“เปล่า เรื่องมึง” คนพูดยังยิ้มเป็นปกติ นนท์จึงไมคิดอะไรมาก
“เรื่องกู? เรื่องอะไรวะ”
“ตกลงมึงจะคบกับกูไหม”
“ไอ้เหี้ย!” นนท์ร้องลั่นรถ “มึงจะถามเอาง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอวะ”
“แล้วทำไมต้องทำให้มันยุ่งยาก กูชอบมึงก็คือชอบ หรือมึงจะบอกว่ามึงไม่ชอบกู” ไผ่เอนตัวเข้าหา ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ จนนนท์ต้องผงะหนี
“ว่าไง ทำไมไม่ตอบ”
“มึงก็รู้” นนท์อ้อมแอ้ม ไม่ยอมพูดออกมาดังๆ
“รู้อะไร” ใบหน้าของไผ่ใกล้เข้าไปอีกนิด
“มึงรู้” เสียงของนนท์งอแงขึ้นมาทันที เมื่อถูกแกล้งไม่เลิก
“ถ้ามึงพูดแบบนี้ แปลว่าให้กูคิดเองตามใจชอบ นอกจากกูจะคิดว่ามึงก็ชอบกูแล้ว กูจะคิดว่ามึงตกลงคบกับกูด้วย”
“ไม่ใช่โว้ย” คนบอกให้คิดเองตามสบายโวยวายลั่น เมื่อถูกโมเมไปไกล
“แล้วมึงยังพูดว่ากูรู้อีกเหรอ บอกตรงๆ ตอนนี้กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ กูไม่ชอบให้เรื่องมันคาราคาซังอยู่แบบนี้”
“มึงให้เวลากูหน่อยไม่ได้เหรอวะ” เสียงนนท์อ่อนลง มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เขาไม่กล้าบอกใครว่าเขาชอบผู้ชาย นนท์รู้สึกอึดอัดเพราะกลัวสายตาคนรอบข้าง เมื่อเป็นเรื่องของพายุกับปัณณ์มันง่าย เขาเชียร์ทั้งคู่อย่างออกหน้าออกตา แต่พอเป็นเรื่องของตัวเอง เขากลับไม่กล้าพูดออกไป
“คือ..คือเราก็เพิ่งรู้สึกตัวกัน ให้มันชัดเจนอีกนิดไหม มึงกับกูอยู่กันไปแบบนี้ก่อนไม่ได้เหรอวะ ดูๆ ไปก่อนว่าเราจะคบกันแบบนั้นได้จริงไหม”
“แน่ใจนะว่ามึงจะเอาแบบนั้น”
“อืม” นนท์พยักหน้า
“แปลว่าถ้ามีสาวเข้าหากูตอนนี้ ให้กูตอบว่ายังไม่มีแฟนใช่ไหม” นนท์เผยอปากค้าง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดถึงเรื่องนี้
“ว่าไง” น้ำเสียงคุกคาม ทำให้นนท์ต้องรีบพยักหน้ารับ
“อะอืม มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“ตกลง กูตามใจมึง อย่ามาว่ากันทีหลัง”
“รู้แล้ว” นนท์พูดเสียงเบา ใจรู้สึกหนักขึ้นมา คล้ายเขากำลังระแวง ไม่มีอะไรหรอกน่า ค่อยเป็นค่อยไปดีแล้ว
“ไผ่” เสียงหวานดังมาแต่ไกล ก่อนเจ้าของเสียงจะพุ่งเข้ามากอดแขนไผ่ นนท์เบือนสายตาหนี เขาไม่อยากเห็น
“เย็นนี้ไปกินข้าวกับน้ำนะ นัดเพื่อนไว้ ไม่ไปมีงอนด้วย”
“น้ำไปกินกันเถอะ ขอบคุณมากที่ชวน”
“ไม่เอา นะไผ่ ไปนะคะ” อกที่เบียดจนชิดทำให้นนท์หงุดหงิด พาลโมโหคนที่ไม่จัดการอะไรสักอย่าง ยืนให้กอดอยู่ได้
“น้ำอุตส่าห์มาชวน มึงก็ไปสิวะ”
“พายุ” เสียงปรามเบาๆ ดังจากปากของปัณณ์ เมื่ออีกฝ่ายยุส่งเพื่อน
“นะคะ น้ำอยากให้ไผ่ไปด้วย จะพาไปอวดเพื่อน ว่าคนที่ชอบหล่อแค่ไหน”
“หึๆ”
นนท์เหลือบตาไปมอง หัวเราะทำซากอะไรวะ หล่อตายห่า
“ไผ่ยังว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือ..” คนพูดเอนศีรษะออกห่างเพื่อมองหน้า “หรือไผ่ไม่โสดแล้ว”
“โสด” เหมือนใครเอามีดมาปักกลางอก นนท์อยากทำอะไรสักอย่าง แต่คำพูดของตัวเองที่เคยพูดไว้ค้ำคออยู่
“งั้นน้ำก็ยังมีหวังสิคะ จะจับให้อยู่เลย”
“ขนาดนั้นเลย” คนถามตาวาว บ่งบอกถึงอารมณ์ขัน ที่นนท์ดูอย่างไรก็น่าโมโห
“ของมันแน่อยู่แล้ว ผู้ชายดีๆ มีน้อย หงิมๆ ติ๋มๆ เป็นกุลสตรีไม่ได้หรอก อดกันพอดี พายุก็โดนปัณณ์แย่งไปคนแล้ว”
“ฮ่าๆ “ เสียงหัวเราะถูกใจของไผ่ ทำให้นนท์ยิ่งหงุดหงิดจนบอกไม่ถูก ให้บอกว่ายังโสดได้โว้ย แต่จะทำตัวโสดไม่ได้!
“มึงจะไปก็ได้นะเดี๋ยวกูกลับเอง” นนท์ห้ามปากตัวเองไม่ได้จริงๆ เขาโมโหและรู้สึกน้อยใจไปพร้อมๆ กัน
“โทษทีนะน้ำ ผมต้องไปส่งนนท์ที่หอ มันขนหนังสือจากห้องสมุดกลับไปทำงานเป็นตั้งๆ”
“ว้า เสียดายจัง” คนพูดทำหน้าผิดหวัง “หรือไปส่งนนท์ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวน้ำนั่งไปด้วย แล้วเราไปร้านพร้อมกัน”
“ว่าไงนนท์” สายตาของไผ่ที่มองมาท้าทาย นนท์เผลอกำหมัดก่อนคลายออก
“มึงก็ไปสิ”
“นนท์อนุญาตแล้ว ไผ่ไปด้วยกันนะ นะคะ”
“งั้นก็ตกลงครับ”
“ขอบคุณค่ะ” นนท์หน้าเสียเมื่อร่างเล็กแต่สมส่วนกอดไปรอบตัวของไผ่ก่อนคลายออก “เดี๋ยวเลิกแล้วน้ำโทรหานะ ห้ามเบี้ยวด้วย ไม่อย่างนั้นจะตามถึงห้องเลย”
“กลัวแล้วครับ”
“น้ำไปบอกเพื่อนๆ ก่อนนะคะ ต้องอิจฉากันแน่ อยากให้ถึงตอนเย็นเร็วๆ” คนพูดทำหน้าตาน่ารัก ยกมือขึ้นโบกน้อยๆ ก่อนเดินจากไป
“มึงจะไปจริงเหรอวะไผ่” ปัณณ์ถามด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก
“นนท์มันอนุญาตแล้ว ใช่ไหม”
“เออ” นนท์กระแทกเสียง หงุดหงิดจนไม่อยากมองหน้าใคร ข้างในเหมือนใครต้มน้ำหม้อใหญ่เอาไว้ มันเดือดพล่านจนเกือบประทุออกมา
“เสร็จแล้วแวะมาหากูที่ห้องด้วย มีเรื่องจะคุย” ในที่สุดเขาก็ทนต่อไปไม่ไหว นนท์ส่งข้อความหาไผ่หลังจากแยกกันไม่ถึงสองชั่วโมง เขานั่งไม่ได้ เอาแต่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้อง สุดท้ายก็ยอมแพ้
เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่เกินสิบห้านาทีให้หลัง นนท์เปิดผลั้วออกไป ยืนจ้องตากับคนที่ยืนยิ้มรออยู่หน้าห้อง
“ยิ้มอะไรวะ!”
“กูยิ้มก็ผิดเหรอ”
นนท์เดินตึงตังเข้าห้อง เมื่ออีกฝ่ายปิดประตูเรียบร้อย เขาก็โพล่งออกมาทันที
“มีความสุขมากดิมึง”
คนถูกถามทำท่าคิด ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ “ก็มากอยู่ ว่าแต่มึงมีอะไรจะคุยกับกู”
“กู.. ถึงตอนนี้นนท์กลับพูดไม่ออก
“ค่อยๆ คิด”
“ขำตายห่า” น้ำเสียยั่วเย้าทำให้นนท์ยิ่งหัวเสีย เขาเดินกลับไปกลับมาไม่ยอมนั่งลง ในขณะที่ไผ่ยึดครองเตียงของเขาเป็นที่นั่งเรียบร้อย
“ไผ่”
“หือ?”
“มึง..” นนท์หลุบตาลงต่ำ กัดปากเล็กน้อยก่อนสูดลมหายใจลึกๆ เงยหน้าขึ้นพูดด้วยดวงตาเด็ดเดี่ยว
“มึงยังอยากคบกับกูอยู่หรือเปล่า”
“อยากสิ”
“แล้วทำไม...” นนท์อยากถามว่า แล้วทำไมถึงไปกับน้ำแต่ยั้งไว้ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ที่เขาคิดจุกจิกราวกับเป็นผู้หญิง
“ช่างเถอะ มึงแน่ใจนะ”
“แน่ใจ”
“ตะ..”
ไผ่ไม่พูดไม่ถามเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป เขาเพียงแต่นั่งรอ ด้วยใบหน้าติดรอยยิ้มอ่อน
“เออ! กูตกลง” เสียงกระโชกโฮกฮากราวกับคนกำลังมีเรื่อง ทำให้ไผ่ยิ้มกว้าง เขาเอื้อมมือไปดึงแขนคนที่ยืนอยู่ ให้เซเข้ามาหา ก่อนรั้งเอวไว้ให้นั่งลงกลางหว่างขา นนท์ไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่เขากอดได้สบาย
“ยอมพูดจนได้ ต้องให้ทำแบบนี้ใช่ไหมถึงจะรู้ตัว”
“มึง!” นนท์เบิกตาโต หันขวับไปมองหน้า แต่กลับถูกจมูกโด่งกดเข้าที่แก้มแรงๆ
“มึง..มึงแกล้งกูเหรอ” คนถามหน้าดำหน้าแดง แยกไม่ออกระหว่างโกรธกับอาย
“แล้วมันได้ผลไหม”
นนท์เบ้ปาก พยายามกลบเกลื่อนความอาย “ผู้หญิงฉิบหาย ใครเขาทำกันวะ เพิ่งรู้ว่ามึงเป็นแบบนี้เหรอ เด็กว่ะ”
“หึๆ” ไผ่จับคางนนท์ดันให้เงยหน้าขึ้น ก่อนกดริมฝีปากลงไปหาริมฝีปากที่เผยออยู่ บดเบียนลงไปหนักๆ จนพอใจแล้วถึงยอมปล่อย
“ปกติกูไม่เคยทำตัวไร้สาระ แต่กับคนตัวโตแต่สมองเด็ก ก็ต้องใช้วิธีเด็กๆ แบบนี้”
“เหี้ย! มึงด่ากูว่าไร้สาระเหรอวะ” นนท์เบิกตากว้าง ลืมเรื่องถูกจูบไปชั่วขณะ เมื่อวิเคราะห์ความเชื่อมโยงในประโยคได้
“ฮ่าๆ “
“มึงด่ากูว่าโตแต่ตัวด้วย”
“ก็มันเรื่องจริง แต่เป็นมึงแบบนี้ดีแล้ว น่ารักดี กูเคยบอกแล้วนี่”
“มึงไม่ต้องตบหัวแล้วลูบหลังกูเลย”
“หึๆ ไม่อยากให้ตบหัว เปลี่ยนเป็นจูบแทนไหม” นนท์สะบัดหัวหนีทันทีที่ไผ่ก้มหน้าลงมาอีกรอบ เขายังมีเรื่องที่ยังขุ่นใจอยู่ จึงยังหมั่นไส้อีกฝ่ายไม่หาย
“มึงทำเป็นยั่วกู แต่มึงก็ชอบด้วยล่ะวะ ไม่อย่างนั้นจะไปจริงๆ เหรอ” นนท์พูดถึงเรื่องที่ทำให้เขาแทบบ้า เขาหงุดหงิดจนทนเห็นไม่ได้ ต้องหนีกลับก่อนเพื่อไม่ให้เห็นภาพบาดตา
“กูไปที่ไหน”
“มึงไม่ได้ไปเหรอ!!” หัวใจของเขาค่อยๆ พองออก ความเจ็บปวดเมื่อครู่ใหญ่หายไปเกือบหมด
“เปล่า พอมึงกลับ กูก็บอกน้ำว่ากูขอโทษ แต่กูคิดว่ากูไม่ควรไป แม้ว่ากูจะโสดแต่กูมีคนที่ชอบแล้ว แล้วกูก็ขับรถมานั่งรอมึงที่หน้าหอ รอจนมึงส่งข้อความมา”
“ไอ้เหี้ย!!”
“ฮ่าๆ เด็กเอ๊ย มึงนี่มันเดาง่ายจริงๆ” ไผ่อดใจไม่ไหว จับเด็กน้อยจูบอีกระลอกใหญ่ “ทีนี้จะยอมรับความรู้สึกตัวเองได้หรือยัง”
“อืม” คนโดนจูบเป็นพายุก้มหน้า
“ตกลงคบกันแล้วใช่ไหม”
“เออ” นนท์ลากเสียงรำคาญแต่ใบหน้าแดงเรื่อ
“เด็กดี” คราวนี้นนท์ไม่สามารถแผงฤทธิ์อะไรได้อีก ได้แต่ปล่อยให้เพื่อนรักตักตวงความหวานจากริมฝีปากของเขา ด้วยความเต็มใจ
“พวกมึงมาก็ดี ดูนี่” นิตยสารหัวดังทางด้านเซ็กซี่ถูกส่งมาให้ เมื่อพวกเขาลงนั่งในห้องเรียน
“สเป็คไอ้ไผ่เลยขาวๆ หมวยๆ นมตู้มๆ” คนพูดทำมือโค้งๆ ตรงหน้าอก
“มึงดูกันเถอะ ไอ้ไผ่มันไม่ชอบแบบนี้แล้ว” นนท์โยนหนังสือคืนเพื่อน
“อ้าว !”
“มันมีแฟนแล้ว”
“อ๋ออ เกรงใจแฟนนี่เองกูก็ว่าอะไร ใครวะไอ้นนท์”
“กูเอง”
“อ๋อ มึงเอง หะ!! มึงเหรอวะ” คนถามตาตั้ง พอๆ กับคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ใกล้กัน ทุกคนหันมาให้ความสนใจพวกเขาทันที
“เออ กูเอง” นนท์ตอบเต็มเสียง ก่อนหันไปสบตากับไผ่ เพื่อนรักที่ขยับสถานะขึ้นมาเป็นแฟน
ไม่มีอะไรสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นสายตาหรือคำพูดของใคร ขอเพียงวันนี้ได้อยู่กับคนที่รัก นนท์จะไม่ทำลายความสุขของตัวเองอีกต่อไป
ในเมื่อความสุขอยู่ตรงหน้า เขาจะดิ้นรนหาความทุกข์ให้ตัวเองทำไม รักก็คือรัก มันง่ายแค่นั้นเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก