ตอนที่ 21 : วันเกิดที่ไม่เหมือนเดิม “ปัณณ์ วันเกิดมึงอยากทำอะไรหรือเปล่า” ปัณณ์เงยหน้าจากหนังสือที่อ่าน ถึงเห็นว่าพายุหยุดเล่นเกมแล้ว วันนี้พายุมาส่งเขาและตามขึ้นมานั่งเล่นบนห้อง
“ไปกินข้าวกับพวกมึงเหมือนทุกปี”
“อยากทำอะไรเป็นพิเศษไหม”
“เช่นอะไร” ปัณณ์พับหนังสือ เปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ วางหมอนลงบนตักเพื่อใช้วางแขน
“ไม่รู้เหมือนกัน กูถามดูเผื่อมึงมีอะไรที่อยากทำ”
“เหมือนเดิมก็ดีแล้ว แค่ไปทำบุญตอนเช้า ตอนเย็นกินข้าวกับพวกมึงเหมือนทุกปีก็พอ”
“อืม”
“ทำไมถามขึ้นมา” ปัณณ์นวดศีรษะให้ เมื่อพายุทิ้งตังลงนอนบนตักของเขา
“ก็...”
“อะไร” ปัณณ์หัวเราะขำ เมื่อใบหน้าที่แหงนเงยขึ้นสบตาเต็มไปด้วยความหวาน เดี๋ยวนี้พายุชักอ้อนเก่งขึ้นทุกที “ปีนี้เป็นปีแรก ที่มึงกับกูเป็นแฟนกัน”
“ไอ้บ้า” ปัณณ์ผลักหัวพายุเบาๆ แก้เขิน
“มึงเขินน่ารัก”
“เลิกแซ็วกูได้แล้ว” ปัณณ์จับหัวพายุโยกไปมาแรงๆ อีกฝ่ายจึงรวบมือเขาไว้เป็นการตอบโต้
“กูไม่ใช่คนโรแมนติก ให้กูคิดเองกูกลัวทำมึงผิดหวัง มึงก็รู้กูเคยทำอะไรแบบนี้ที่ไหน”
“กูรู้”
“งั้นตกลงมึงอยากทำอะไร บอกมาเลย”
“ได้ทุกอย่างเหรอ” ปัณณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก้มหน้าลงไปอีกนิด มองหน้าพายุด้วยสายตาล้อเลียน
“ใช่ ทุกอย่าง” พายุพยักหน้า ตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“งั้นก็...”
“มึงว่ามาเลย” คนรอฟังบอกอย่างใจปล้ำ
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่มึงนึกถึงกูก็ดีใจแล้ว”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจ”
“งั้นก็ตามใจมึง”
“เอาตามนี้แหละ ว่าแต่มึงไม่เล่นเกมต่อเหรอ”
“ไม่ นอนอย่างนี้สบายกว่าตั้งเยอะ” พายุหลับตาเอียงหน้าลงซบหมอน มือยังจับมือของเขาไว้ ปัณณ์ดึงมือออก สอดนิ้วเข้าสางผมของอีกฝ่ายเล่น เวลาคนติดเกมอยู่กับเขาเดี๋ยวนี้แทบไม่เล่น ปัณณ์ไม่เคยขอ ไม่เคยทำท่าหงุดหงิดใส่ ที่จริงระหว่างพวกเขาเกือบเหมือนเดิมทุกอย่าง มีแค่การสัมผัสเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นที่เปลี่ยนไป
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์มึง นี่ของขวัญของกูกับไผ่” นนท์ยื่นกล่องขนาดเล็กให้เขา มันคือกระเป๋าสตางค์ ไม่มีการห่อกระดาษของขวัญ ไม่มีริบบิ้น กลุ่มของเขาเรียบง่ายอย่างนี้เสมอ
“ขอบใจ” ปัณณ์รับมาเปิดดู เป็นกระเป๋าสตางค์ผู้ชายสีดำแบบเรียบ ซึ่งถูกใจเขามาก
“เงินไผ่ แต่กูเลือก” นนท์ยักคิ้วให้เพื่อน พูดเต็มปากเต็มคำด้วยความภูมิใจ
“ไอ้ไผ่เอ๊ย เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆ เสือกหาเหาใส่หัว ทำไมยอมมันขนาดนี้วะ เสียท่าหมด” พายุส่ายหัว แสร้งทำสีหน้าดูถูกดูแคลนเพื่อน
“อย่างกับมึงไม่ทำ” ไผ่ไม่แก้ตัว เขายังยิ้มสบายๆ
“เสียใจ กูไม่ทำ”
“ไม่ทำ หรือไอ้ปัณณ์ไม่ยอมให้มึงออกเงินคนเดียว” นนท์พูดอย่างรู้ทันก่อนหันไปมองคนข้างกาย “ไผ่”
“หือ” ไผ่ขานรับเพื่อนสนิท ซึ่งปัจจุบันกินตำแหน่งคนรักของเขาด้วย
“กูว่าไอ้พายุอิจฉามึง ดังนั้นมึงควรเปย์กูบ่อยๆ มันจะได้อิจฉามากขึ้น”
“ฮ่าๆ ได้ “ ไผ่ยกมือลูบหัวคนรัก นับวันเขายิ่งรู้สึกว่านนท์มีความเป็นเด็ก และความขี้อ้อนอยู่ในตัวมาก
“คิดได้นะมึง” พายุโยนก้านผักที่เหลือในจานใส่นนท์ อีกฝ่ายโวยวายลั่น เพราะเขาดันสะบัดน้ำที่อยู่ในจานไปด้วย
“มึงอ้อนมันบ้างก็ได้ปัณณ์ กูว่าพายุมันคงดีใจ” ไผ่อาศัยจังหวะที่พายุไปเข้าห้องน้ำ คุยเรื่องนี้กับเพื่อน
“กูเห็นด้วยกับไผ่ เห็นไอ้พายุเป็นคนแข็งๆ แบบนั้น พอมาย้อนคิดดู กูว่ามันเอาใจมึงมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่เมื่อก่อนกูไม่ทันสังเกตเท่านั้น มึงก็น่าจะอ้อนมันบ้าง มันคงชอบ”
“กูยังไม่ชิน” ปัณณ์ยอมรับตามตรง เขายังเขินอยู่มาก แม้จะเป็นฝ่ายแอบรักเพื่อนสนิทก่อน แต่เพราะอยู่ในสถานะเพื่อนมานาน การเปลี่ยนแปลงบางอย่างเขาจึงยังไม่ชิน ไม่เหมือนพายุ เมื่อยอมรับใจตัวเองได้แล้ว กลับแสดงออกชัดเจนกว่าเขามาก
“กูเข้าใจ มึงกับมันเป็นเพื่อนกันมานาน บางอย่างมันก็เคยชินไปแล้ว แต่ลองดู กูรู้ว่ามึงทำได้” ไผ่ให้กำลังใจเพื่อน
“ไอ้ปัณณ์มันเรียบร้อยเลยยากหน่อย” นนท์วิเคราะห์เพื่อน
“มึงแรดว่างั้น”
“วอนตีนกูแล้วไหมล่ะ” ปัณณ์หัวเราะออกมาเบาๆ แม้แต่คู่ของไผ่กับนนท์เอง ความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่ ไม่จำเป็นต้องละทิ้งสถานะใดสถานะหนึ่งไป ไม่จำเป็นต้องพยายามมากไป และกังวลมากไป รักกันอย่างที่พวกเขารู้สึกก็พอ
“ปัณณ์” พายุขับรถออกจากร้านมาได้ระยะหนึ่ง “หือ”
“คืนนี้ไปค้างห้องกูนะ”
“อืม” ปัณณ์พยักหน้ารับ เขาไมได้เตรียมเสื้อผ้ามา แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เขาใส่เสื้อผ้าของพายุได้ เหมือนที่ทำเป็นประจำ ตั้งแต่สมัยเป็นเพื่อนกัน
“พายุ” ปัณณ์ส่งสายตาล้อเลียนพายุ ระหว่างพวกเขาขึ้นลิฟท์ไปยังห้องพัก
“ยิ้มอะไร” พายุยิ้มตามรอยยิ้มสดใสนั้น
“มึงไม่ได้จุดเทียน เตรียมดอกไม้ ไว้ให้กูใช่ไหม”
“ฮ่าๆ ไม่มี”
“หรือลูกโป่งเยอะๆ กับผนังที่ติดรูปกู เหมือนที่เขาฮิตทำกันช่วงนี้”
“คิดได้ยังไงวะ” พายุหัวเราะร่วน ยกมือขึ้นจับต้นคอปัณณ์เขย่าเบาๆ
“ก็เห็นมึงถามว่าอยากทำอะไรพิเศษไหม กูเลยถาม เผื่อมึงจะทำเซอร์ไพรส์”
“ไม่มี หรือว่ามึงหวัง” สีหน้าของพายุเปลี่ยนเป็นกังวล จนเขาต้องรีบตอบ
“เปล่า กูเป็นคนบอกมึงเองว่าชอบแบบนี้ ถ้ากูอยากได้อะไรพิเศษก็บอกมึงไปแล้วสิ”
“ค่อยยังชั่ว” ปัณณ์ใจอ่อนยวบ เมื่อเห็นสายตาโล่งอกของพายุ ดูเหมือนความรู้สึกของเขาจะมีผลกับพายุมาก นั่นทำให้ปัณณ์รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ
“มึงจัดห้องใหม่เหรอ” ปัณณ์เลิกคิ้วหันไปมองพายุ เมื่อเห็นว่าเฟอร์นิเจอร์ในห้องถูกปรับเปลี่ยนตำแหน่ง
“ใช่ มานั่งนี่” พายุดึงปัณณ์ไปนั่งบนโซฟา ซึ่งหันหน้าเข้าหาหน้าต่าง เขาตั้งใจย้ายมาตั้งไว้ตรงนี้โดยเฉพาะ
“สวย” ปัณณ์มองแสงไฟของตึกนอกหน้าต่าง เมื่อก่อนก็วิวนี้ แต่เพราะเก้าอี้หันหลังให้หน้าต่าง พวกเขาจึงไมได้มองมันสักเท่าไหร่
“เบียร์”
“ขอบใจ” ปัณณ์รับเบียร์ที่พายุยื่นให้ พวกเขานั่งจิบเบียร์ไปคุยกันไป ปัณณ์รู้สึกผ่อนคลาย เขาเอนศีรษะพิงเบาะ มองวิวบ้าง มองพายุบ้าง เวลาเดินผ่านไปช้าๆ แต่มันเต็มไปด้วยความสุข
จู่ๆ ปัณณ์ก็คิดขึ้นมาได้ ว่าความสุขเรียบง่ายที่เขาได้รับในตอนนี้ คือสิ่งพิเศษที่พายุตั้งใจทำให้ ในความเรียบง่ายคือความพยายามของใครคนหนึ่ง ที่อยากให้เขามีความสุข ในแบบที่เขาชอบและเป็น
“พายุ” ปัณณ์หมุนขวดเบียร์ในมือ เรียกคนรักโดยไม่มองหน้า “ตอนนี้ยังไม่เลยวันเกิดกู มึงยังให้กูขออะไรก็ได้อยู่ไหม”
“ได้สิ มึงอยากได้อะไรว่ามาเลย”
“กอดกูหน่อย”
“หึๆ มานี่” พายุดึงปัณณ์เข้าไปกอด เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แนบหน้าเข้ากับแก้มของอีกฝ่าย “เมาแล้วเหรอ”
“สองกระป๋องจะเมาได้ไงวะ”
“ก็เห็นมึงทำตัวน่ารัก”
“...”
“เป็นอะไร” พายุผละหน้าออก ใช้มือเชยคางของปัณณ์ขึ้น สายตาสองคู่สบกันนิ่ง ดวงตาของพายุอ่อนโยนในขณะที่ดวงตาของปัณณ์พร่ามัว
“จูบกูหน่อยสิ”
“ปัณณ์!”
“ไหนมึงบอกว่ากูขออะไรก็ได้”
พายุหายตะลึง เขาประกบริมฝีปากเข้ากับปากนุ่ม ลิ้มรสความหวานไปรอบๆ ริมฝีปากของปัณณ์อุ่นชื้น รสขมของเบียร์ติดอยู่ที่ปลายลิ้น
“กูรักมึง” พายุพูดชิดริมฝีปากของปัณณ์ เขายังวนเวียนดูดซับความหวานอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย ร่างกายต้องการคนในอ้อมแขนจนปวดร้าว
“กูก็รักมึงพายุ”
ปัณณ์โอบแขนไปรอบคอของพายุ ดึงอีกฝ่ายให้แนบชิดลงมา พายุฝืนตัวเล็กน้อย มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่แน่ใจ
“ปัณณ์”
“มึงไม่อยากจูบกูเหรอ” ปัณณ์เผยอปากออกน้อยๆ พายุกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“อยากสิ แต่กูกลัวมันจะไม่หยุดแค่นั้น”
“แล้วกูห้ามมึงหรือไง”
“ปัณณ์ มึงแน่ใจ?”
“พูดมาก” ปัณณ์หน้าแดงก่ำ ดีที่ได้เบียร์สองกระป๋องมาช่วย
“หึๆ ถ้าอย่างนั้นกูขอรักมึงได้ไหม”
“ถ้ามึงเอาแต่พูด กูจะกลับห้อง”
“ฮ่าๆ” พายุจูบลงไปบนหน้าผากของปัณณ์ก่อนลุกขึ้นยืน เขาช้อนมือเข้าใต้ร่างของคนรัก อุ้มขึ้นจากโซฟา
“พายุปล่อยกูลง!” ปัณณ์ตกใจร้องเสียงหลง ตัวของเขาไม่ได้เล็กไปกว่าพายุเท่าไหร่ ปัณณ์จึงทั้งตกใจทั้งเขินเมื่อถูกอุ้มราวกับเป็นผู้หญิง
“เสียใจ เลยวันเกิดมึงแล้ว ขอเพิ่มไมได้” พายุมองปัณณ์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
เขาวางปัณณ์ลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนก่อนตามขึ้นไปนอนทาบทับ กดริมฝีปากลงควานหาความหวานที่โหยหา ค่ำคืนยังดำเนินต่อไป ระหว่างพวกเขายังคงเป็นเพื่อนสนิทที่เข้าใจกัน ช่วยเหลือกัน และให้อภัยกันได้เสมอ สิ่งที่เพิ่มเติมคือความรักที่มากขึ้น โหยหากันและกันมากขึ้น และผูกพันกันมากขึ้นกว่าเดิม
ความรักระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องมีคำนิยาม ไม่ว่าจะเพื่อนรักหรือรักเพื่อน ขอเพียงมีกันและกัน ได้อยู่เคียงข้างกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็พอ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: 《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ ตอนที่ 25 End ] 18/03/18 ✿ P.31 (อ่าน 314222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก