หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

[PrimYJ]

ฌามากับแตมคิดถึงกันเราก็คิดถึงทั้งคู่เหมือนกันค่ะ คิดถึงน้องเชอกับพี่ฟ้าด้วย

[farhhhh]

เรากลับชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นอ่ะ555555555
สารภาพเลยว่าเคยอ่านฟ้าลั่นรักแล้วดองเค็มจนลืม พอมาเจอเรื่องนี้อ่านอยู่ดีๆ เอ้า แตมมันเคยรักกับเชอเบทเรื่องนั้นด้วยหรอ55555555555 เลยกลับไปอ่าน ถึงจะถึงบางอ้ออ่ะ

[Dark_Noah]

แฝดคู่นี้หน่วงมาก อยากให้ฌามากลับมาสักที สงสารแตม 

[mild-dy]

 

[่jum]

  ติดตามกันต่อไป 

[SOMCHAREE]

ชอบมากเลยยยยยย

[pannuna]

เราชอบเรื่องนี้มากภาษาหลายๆอย่างเหมือนอ่านหนังสือดีๆเล่มนึงเลยอะค่ะ

[Quatree]

สนุกดีค่ะรออ่านตอนต่อไปเลย

[twinmonkey0311]

 

[imymild]

อยากให้เจอกันจัง

[awfsp]

คิดถึง

[cookie8009]

อ่านแล้ว งงๆ กับ time line ที่คาบเกี่ยวกันกับ "ฟ้าลั่นรัก" ถ้าไง ช่วยอธิบายความให้ด้วยก็ดีนะครับ

แล้วก็ แอบอยากให้ พี่ๆน้องๆ มีครอบครัวสุขสันต์กันด้วย สายเลือด ยังไงก็ตัดไม่ขาด

[xxSunShinexx]

ชอมเฌอและฌาร์มากเลย มันดูเป็นความหม่นแบบละมุนๆ 

[labelle]

ดีไปอีกก ละมุนไปอีกค่ะ หันไปทางไหนก็ไม่เหมือนเมืองไทย หันไปทางไหนก็ไม่เจอพระจันทร์ที่หันมามองกัน
คนเคยเจ็บจะพยายามเซฟตัวเองเยอะ ไม่แปลกเลย เวลาที่ผ่านจะช่วยวัดใจกันได้ดี แล้วฌามาก็ทำได้ดี

เฌอแตมน่ารักนะ มีหวง มีหึง แถมแอบเคืองด้วยที่ไม่รู้จากปาก
แต่ถามนิด ก็ไม่มีช่องทางติดต่อ แล้วจะให้บอกทางไหน อาการหนักไปอีกนะพระจันทร์

ขอให้ไปเรือนมะนาวแล้วช็อคโกแลครอหลอมละลายพระจันทร์นะคะ

[bambooiihallo]

ตอนที่ 16



   ฌาม์เริ่มเบื่อชีวิตตัวเองจนอยากจะหนีกลับประเทศไทย สองเดือนกว่าที่ชีวิตเหมือนขาดอะไรไป แถมยังมีแฟนคลับแปลกๆเริ่มมาสตอล์คเกอร์ด้วยเหตุผลที่ว่ายิ่งลึกลับยิ่งน่าคนหา ทางเดียวที่จะรอดพ้นจากทุกอย่างคือการปีนนั่งร้านสูงสามชั้นมาเพนท์กำแพง ดีที่มันอยู่ในสโคปงาน ทางพิพิธภัณฑ์ให้เขาเพนท์กำแพงด้านหนึ่งของโถงพิพิธภัณฑ์เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว มีลูกมืออยู่สองคน งานนี้คนละส่วนกับงานบูรณะที่กำลังดำเนินการอยู่ เขารับสองจ็อบนั่นเอง ทางนั้นก็แค่ไปควบคุมดูแลเป็นพักๆ งานเพนท์กำแพงเลยไปได้สวย และไปได้ไวกว่าที่คิดเพราะเขาหนีคน ตรงนี้ไม่มีใครปีนขึ้นมา แต่เพราะหลังคาทรงโดมทำจากกระจกมันใกล้เหลือเกิน จากมุมนี้เลยเห็นพระจันทร์ชัดเจน



   พระจันทร์เต็มดวงในคืนก่อน และพระจันทร์เว้าแหว่งในคืนนี้…



   แสงจันทร์ที่คิดว่าสวย… ใครจะรู้ว่ามันมาพร้อมความคิดถึง



   อยากจะพาตัวเองบินลัดฟ้าไปคว้าจันทร์… แต่ภาระหน้าที่ก็ค้ำคอ



   จะหนีก็หนีไม่ได้ เพราะสุดท้ายความวุ่นวายจะตามกัดกินให้ต้องกลับมาแก้ปัญหาอยู่ดี แล้วมันจะคาราคาซังกว่าเดิม ทำได้แค่อดทน… และก้าวผ่านวันเวลาอันยาวนาน



   สองเดือนกว่าสั้นในความรู้สึก…แต่เนิ่นนานด้วยความคิดถึง



   เฌอแตม… ยังรออยู่ไหม?



   ไปเป็นความรักของคนอื่นไปแล้วหรือยัง…



   มือสีแทนยกขึ้นเสยผมหน้าม้าที่เริ่มยาวปรกตาขึ้น สลัดห้วงอารมณ์สีหม่นให้กลับมาโฟกัสกับงาน มือที่ถือแปรงสะบัดไปตามหน้าที่ของมัน



….เป็นแบบนี้ทุกทีเวลามองท้องฟ้าแล้วเห็นดวงจันทร์



โครม !!!



เสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับกำแพงพิพิธภัณฑ์ ตาคมละสายตาจากกำแพงมองไปยังต้นเสียง เวลาดึกดื่นแบบนี้พิพิธภัณฑ์ปิดทำการแล้ว เหลือแต่คนงานที่เร่งมือทำงาน ในโซนห้องโถงก็มีแต่เขาที่ยังปักหลักทำงานเพราะลูกมืออีกสองคนไปพักหาอะไรกิน
เสียงโครมดังขึ้นอีกที คราวนี้กำแพงถึงกับสั่นไปทุกด้าน นั่งร้านสูงสามชั้นสั่นราวกับแผ่นดินไหว คิ้วเข้มหมวดมุ่นรีบปีนลงมาจากนั่งร้าน



โครมมมมม !!!



เสียงดังลั่นราวกับระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนรถยนต์ที่ไฟลุกไปทั้งคันจะพุ่งผ่านประตูบานกว้างเข้ามา ตาคมเบิกกว้างมองเปลวไฟที่พุ่งเข้ามาทางตัวเอง ตัดสินใจเพียงเสี้ยววินาทีรีบกระโดดหลบไปอีกที



ภาพสุดท้ายที่เห็นคือราวเหล็กของนั่งร้านเอนหล่นลงมา พร้อมกับภาพเปลวไฟที่ลุกท่วมไปทั่ว….









แก้วเซรามิกร่วงหล่นลงทันทีที่เห็นข่าวพิพิธภัณฑ์ถูกกลุ่มก่อการร้ายตะวันออกกลางสร้างความแตกตื่นด้วยการระเบิดกำแพงและคาร์บอม
ไม่มีผู้เสียชีวิตเพราะเป็นยาววิกาล แต่รายชื่อผู้บาดเจ็บมีหนึ่งคน…



นายเปรมปรีฌา ฌามา สรินธิวัลย์



ภาพนายแบบหนุ่มปรากฏขึ้นในจอพร้อมผู้ประกาศข่าวรายงานว่าทางครอบครัวสรินธิวัลย์ได้เดินทางไปอเมริกาแล้ว เบื้องต้นยังไม่มีข่าวความคืบหน้า



ภาพข่าวเปลี่ยนไปเป็นข่าวอื่น แต่ร่างโปร่งบางยังยืนอยู่ตรงที่เดิม ท่ามกลางเศษแก้วและกาแฟที่หกเลอะเทอะ ความร้อนแผ่กำจายบนหลังเท้าแต่ก็ก้าวไม่ออก



…. ฌาม์ได้รับบาดเจ็บ…



นานกว่าจะรู้สึกตัว เท้าซีดรีบก้าวไปที่โต๊ะเปิดแลปทอปเพื่อติดตามข่าว ทางอเมริกาประกาศความไม่พอใจพร้อมลงนามตามล่าผู้ก่อการร้าย รวมถึงส่งเจ้าหน้าที่แสดงความเสียใจกับผู้ได้รับบาดเจ็บ



โดยส่วนมากเป็นภาพรวมของข่าว แต่ไม่มีรายงานเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฌามา…. หลายสื่อรายงานความโกรธของแฟนคลับ คนในวงการ ที่ไม่รู้ว่าเสียใจด้วยจริงๆหรือตามกระแสนายแบบคนดังที่ดังชั่วข้ามคืน



ตาสวยหลุบมองมือตัวเองที่สั่นระริก… หลุบมองเท้าที่มีรอยแก้วบาดได้เลือดซิบอยู่สองสามรอย



แค่แก้วบาดยังรู้สึกเจ็บ…แล้วฌาม์ที่อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าโดนคาร์บอมไหม? ไฟไหม้หรือเปล่า ตอนนี้ฟื้นหรือยัง อาการหนักมากไหม?



ทุกอย่าง…น่ากลัว



ร่างโปร่งชันเข่าขึ้นโอบกอดตัวเองไว้แน่น… หัวใจปลิดปลิวไปไกลแสนไกล….



หวังว่าช็อคโกแลตฌามาจะไม่เป็นอะไร…



ตัวเองช่างไร้ความสามารถจะไปหา… ทำได้แค่ภาวนาอยู่ตรงนี้



อย่าเป็นอะไรนะฌาม์…อีกไม่ถึงเดือนแล้วก็จะได้เจอกัน…



ไม่เป็นไร…ยอมให้มาสายหน่อยก็ได้



แต่อย่าหายไปนะ…อย่าหายไป






   
   “ฌาม์เป็นไงบ้างลูก”



   “คุณอย่าเพิ่งไปถามอะไรลูก ลูกเพิ่งฟื้น เรียกหมอก่อนดีกว่า”



   ตาคมกระพริบปรับให้กับแสงแดดจ้าที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา รู้สึกหน่วงๆตื้อๆที่หัวจนต้องยกมือขึ้นจับ … ผมหายไป หืม… เหมือนโดนตัดสกินเฮดและมีผ้าฟันแผลรอบหัว



   “ฌาม์ นี่แม่เอง จำแม่ได้ไหม?”



   ผู้หญิงผมสั้นตีกระบังพร้อมเครื่องเพชรกระทบแสงไฟระยิบระยับ… คิ้วโก่งสวย ผิวขาวเผือดต่างจากเขาที่สีแทนแต่เกิด เสื้อแขนยาวสีกรมท่ากับกางเกงสีขาวตัดจากผ้าเนื้อดี บนโต๊ะไกลๆมีแบรนด์ดังของร็อบวางอยู่…



   “ฌาม์ ไม่พูดกับแม่ล่ะลูกก คุณคะ หรือลูกลืมฉันแล้ว”



   ขี้โวยวาย น้ำตาคลอแบบนี้



   “ใครจะไปลืมแม่ลงล่ะครับ… แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่มาหาผมที่ฝรั่งเศสได้ล่ะครับ แม่ทนคิดถึงผมไม่ไหวแล้วหรอ?”



   “ฌาม์… ที่นี่อเมริกานะลูก”



   “หา? แม่อยากโกหกผมสิ ก็ผมมาเที่ยวฝรั่งเศส เพิ่งถึงปารีสเมื่อคืนนี่เอง”



   “คุณ… คุณคะ ลูก…”



   ฌาม์มองภาพแม่ตัวเองที่หน้าซีดลงเรื่อยๆจนพ่อต้องเข้ามาประคองไปนั่งลงที่โซฟา ยังไม่ทันถามอะไรคุณหมอก็เช้ามาเบี่ยงความสนใจ








   “อะไรนะ? ความทรงจำหายไปประมาณสามเดือน?”



   “ตอนฌาม์ไปฝรั่งเศส มันผ่านมาสามเดือนกว่าๆแล้วลูก โอยคุณพระคุณเจ้าดีนะหายไปแค่สามเดือน”



   “งั้น… ตอนนี้ผมก็ต้องอยู่อเมริกา ทำงานที่พิพิธภัณฑ์?”



   คิ้วขมวดมุ่นจำได้ว่าช่วงเดือนนี้ต้องกลับมาทำงาน แต่กลับจำอะไรไม่ได้เลย ภาพสุดท้ายที่จำได้คือตัวเองเพิ่งจะไปนั่งสเก็ตภาพหอไอเฟลมา



   “ไม่ต้องทำแล้ว พิพิธภัณฑ์โดนก่อการร้ายแกถึงความจำเสื่อมนี่ไง”



   “อะไรนะพ่อ? โอ้โห โคตรแฟนตาซีตื่นมาความจำหาย งานหาย นี่ไม่รู้มีแฟนแล้วหลงลืมเขาไปด้วยหรือเปล่าเนี่ย? ไม่ใช่นึกออกอีกทีเขาบอกเลิกผมไปแล้วนะ?”



   “ฌาม์แม่ไม่ขำนะ ยังจะยิ้มอีก”



   “โธ่แม่ ก็ความทรงจำมันหายไปแล้ว จะให้มันกลับมาทันทีก็คงไม่ได้ ก็ต้องเอนจอยกับชีวิตต่อไปนี่ครับ ใช่ไหมพ่อ?”



   “คราวนี้พ่อไม่เข้าข้างแกหรอก กลับไทยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่มีพวกก่อการร้ายอยากถล่มไทย”



   “ส่งผมมาอยู่เมืองนอกเป็นปีๆ คราวนี้จะให้กลับ? ไม่เอาน่า ผมไม่ชินจะไปอยู่ประเทศไทยกับพ่อกับแม่หรอก งานผมอยู่ที่นี่ ชีวิตผมอยู่ที่นี่ หมดพิพิธภัณฑ์ผมก็มีคิวงานต่อ”



   “ไม่ใช่เลยลูก อาทิตย์ก่อนลูกเพิ่งโทรบอกพ่อกับแม่ว่าจะไม่รับงานแล้ว จะกลับมาอยู่ไทย”



   “แม่อย่าอำผม ไม่มีทาง ผมไปเที่ยวรอบโลกมาไอเดียโคตรเยอะ จะให้ผมทิ้งทุกอย่างไปอยู่ไทย? แม่หามุกอื่นเหอะมุกนี้ผมไม่ขำ”



   “ถ้าแกไม่เชื่อก็โทรไปถามสายการบิน แกโทรจองตั๋วตั้งแต่เดือนที่แล้ว ล่วงหน้าสองเดือน”



   “อะไรนะพ่อ?”



   “ใช่ ลูกบอกพ่อกับแม่ล่วงหน้าตั้งสองเดือน ยังไลน์ส่งเลขไฟลท์มาให้แม่อยู่เลย”



   “ผมจะกลับไปทำไม….”



   พยายามนึกหาเหตุผลหลายๆอย่าง เขากำลังเดินทางไปรอบโลก ที่สุดท้ายก่อนจะกลับไทยคือยุโรปเพราะต้องแวะมาเอากระเป๋าที่สั่งซื้อไว้ แล้วเพิ่งจะไปเอามาเมื่อวาน… ไม่สิ เมื่อสามเดือนก่อน แพลนเขาแวะไปหาพ่อกับแม่ที่ไทยคืออาทิตย์กว่าๆ แล้วทำไม…ถึงทำท่าจะทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับไปอยู่ไทย



   “พวกเราไม่รู้ ลูกไม่ได้บอก”



   ไอคิวเกินคนปกติทำให้การคิดวิเคราะห์เป็นไปอย่างรวดเร็ว ตัดปัจจัยไร้สาระออกไปประกอบกับเหตุการณ์ที่ถูกลืม สิ่งที่มีอิธิพลต่อเขามากที่สุดช่วงที่ผ่านมาคือความรัก… ความรักทำให้เขากลายเป็นคนโง่ เป็นชู้กับเมียคนอื่น ขนาดอยากเป็นพ่อเด็กในท้อง…



   หรือว่า….



   “แม่ หรือผมจะมีแฟนที่ไทยแล้วผมลืมเขาไปจริงๆ?”



   บรรยากาศไม่ได้ทำให้เขาอยากกลับไปอยู่ไทย พ่อกับแม่ก็โตเกินกว่าจะเป็นลูกแหง่แล้ว เขามันคนบ้างาน ขนาดไปเที่ยวรอบโลกหนีทุกอย่างก็ยังตามงานผ่านอีเมลล์



   ทิ้งทุกอย่างไปแบบนี้… ไม่ใช่เพื่อ ‘ใครสักคน’ แล้วมันจะเพื่ออะไร?



   แต่นึกไม่ออกว่าจะด้วยเหตุผลไหน? กลับไปอยู่ด้วย หรือ อาจจะทะเลาะจนตามไปง้อ? ปัจจัยด้านความรักดูมีน้ำหนักกว่าทุกประเด็น



   ต้องไม่ใช่เพราะใครคนนั้นยืมเงินหรือติดหนี้อะไรแน่ๆ เพราะแค่ทุกวันนี้ก็ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว… ใคร?



   คนที่เขาลืมไปเป็นใคร?



   ชื่ออะไร?



   ทำอะไร?



   หน้าตาแบบไหน?



   แล้วอยู่ที่ไหน?



   ไร้ทิศทาง ไร้หนทางตามหา …และยังต้องเผื่อเปอร์เซ็นต์ผิดหวังในกรณีที่อาจจะไม่ใช่ ‘ใครสักคน’ ที่ทำให้เขาอยากกลับไปที่ไทย อาจจะด้วยเหตุผลอื่นที่เขานึกไม่ออก



   ความลังเลเกิดขึ้นอย่างน่ารำคาญ



   ถ้ากลับไปตามหาคนที่หลงลืมไปจะรู้ได้ไงว่าคนๆนั้นมีจริง? ไม่ใช่แค่ไล่ตามสิ่งที่หัวสมองมันสรุปมาเองว่า ‘มี’



   ฌามาใช้เวลาทั้งวันครุ่นคิดหาวิธีแก้ปัญหาด้านความทรงจำ เขาแค่นั่งนิ่งๆสภาพแวดล้อมรอบตัวมืดสนิทเพราะเขาขอให้พ่อแม่กลับไปพัก



   เวลาอยากจะใช้สมาธิรอบตัวต้องไม่มีเสียง… เพลงก็ไม่ได้



   “…ผมฟังเพลงไม่เก่ง เลยไม่ชอบสักแนว…ข้อเสียของผมน่ะ แก้ไม่หาย เวลาใช้สมาธิผมชอบอยู่ในความเงียบ เงียบ…สนิท”



   “ตอนนี้คุณใช้สมาธิอยู่หรือเปล่า?”



   “อือฮึ…ผมกำลังตั้งใจมองคุณอยู่”



   บทสนทนาวิ่งผ่านเข้าหัวมาจากที่ไกลๆ… ใคร? เขาคุยกับใคร ฝ่ายหนึ่งคือเขา แล้วอีกฝ่ายเป็นใคร เสียงเนิบนาบที่คุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากไหน



   นึกสิ…นึก



   “โอ้ย!”



   อาการปวดหัววิ่งเป็นริ้วไปตามก้านสมองจนต้องยกมือทึ้งหัวตัวเอง สุดท้ายก็ยอมทิ้งร่างลงนอนนิ่งๆ ปล่อยเสียงเนิบนาบที่ลอยมาตามลมให้จางหายไป



   ไขว่คว้าอะไรไม่ได้เลย…



   แต่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ยิ่งมั่นใจ…



   เขามีใครบางคนรออยู่ที่ประเทศไทย



   ก็ต้องกลัยไปหาที่ไทย






   หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหมอก็ยอมให้ออกจากโรงพยาบาล สิ่งแรกที่ต้องทำคือการคืนห้องพักที่อยู่ไม่ครบสัญญาแต่เพราะข่าวก่อการร้ายเจ้าของจึงยอมจ่ายค่าประกันให้พร้อมอวยพรให้โชคดี



   กุญแจสำรองถูกส่งให้เพราะอันที่พกติดตัวร่วงหล่นหายไปตอนไหนไม่รู้ อุปกรณ์การทำงานระเบิดหายไปหมดแล้วเหลือแค่ของใช้ในห้องให้มาเก็บ



   ขายาวก้าวออกจากลิฟต์ไปที่ห้องปีกขวาห้องหนึ่ง ไขกุญแจเปิดเข้าไปเท้าก็ชะงัก… ทั้งห้องเต็มไปด้วยภาพสเก็ตของผู้ชายคนหนึ่ง



   คำตอบที่เขาตามหา…อยู่ในห้องของเขาเอง



   “ฌาม์หยุดทำไมละลูก เข้าห้องไปสิ”



   “แม่…ผมเจอเขาแล้ว”



   “เอ๋ ใคร?”



   “คนที่ผมทำหาย”



   ถ้าไม่รักจะวาดรูปไว้เยอะขนาดนี้ทำไม? ขนาดผู้หญิงคนนั้นที่รักนักหนาเขายังไม่เคยวาด ผู้ชายใบหน้าเฉยเมยดวงตาเรียวสวยคนนี้เป็นใคร…



   ทำไมมีอิทธิพลขนาดทำให้เขาทิ้งทุกอย่างกลับไปอยู่ประเทศไทย



   “แม่…ผมเป็นเกย์หรอ?”



   คุณหญิงรพิณรำไพกับสามีเดินเข้าห้องชุดของลูกชายก็ตกใจจนพูดไม่ออก ภาพสเก็ตมากมายแปะอยู่ทั่วห้องราวกับลูกชายของ
เธอหมกมุ่นอยู่แต่กับคนๆนี้



   แม้จะไม่มีอักษรตัวไหนถูกเขียนว่าคิดถึง แต่การวาดใครสักคนได้ชัดราวกับคนๆนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าแบบนี้… มันคือความหลงใหล คลั่งไคล้จนน่ากลัว…



   “ฌาม์…”



   “แม่… ผมเหมือนคนโรคจิต ผมโรคจิตหรือเปล่า?”



   คุณหญิงหัวใจหายวาบเมื่อแววตาลูกชายไหววูบไร้ที่พึ่ง ฌาม์ยังคงเป็นเด็กที่เพิ่งจะอายุยี่สิบ เป็นวัยรุ่นที่ยังต้องการที่พึ่ง เธอผลักไสลูกมาอยู่เมืองนอกตั้งแต่เด็กๆ จนลูกห่างเหินไม่ติดต่อกลับไป ขนาดเรือนมะนาวยังไม่อนุญาตให้เข้าไป… ถ้าครั้งนี้เธอบอกว่ามันผิดอีก ลูกจะต้องโทษตัวเอง…



   “ไม่ผิดหรอกลูก การรักใครสักคน เพราะลูกอยู่ไกลเขายังไงล่ะจ๊ะ ฌาม์เลยคิดถึงเขา”



   “แม่… ผมเป็นเกย์… ผมไม่เคยชอบผู้ชาย…แม่…ผมจำไม่ได้ ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองชอบเขายังไง หรือรักเขาไหม แต่ผมไม่อยากเป็นเกย์ ผมอยากเป็นคนปกติ ผมมีเพื่อนเป็นเกย์ แต่…ไม่ได้หมายความว่าผมอยากจะเป็น”



   “เกย์ก็เป็นผู้ชายไม่เห็นผิด ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องตามหาเขา ดูแลตัวเองก่อนเถอะสุขภาพตัวเองเอาให้รอดก่อน ตอนนั้นค่อยมาคิดก็ได้ว่ายังอยากไปเจอคนๆนี้อยู่ไหม”



   “ใช่จ้ะลูก ไปตามหาเขาตอนนี้ก็จำกันไม่ได้อยู่ดี เอาไว้ฌาม์พร้อม หายตกใจค่อยคิดก็ได้ว่าอยากเจอเขาอยู่ไหม หรือแค่ติดต่อไปคุยกันตรงๆก็ได้นะลูกว่าจำเขาไม่ได้แล้ว อยากจะใช้ชีวิตเหมือนเดิม ฌาม์อย่าเพิ่งคิดมากนะลูกเดี๋ยวปวดหัวอีก”



   “ผมจะทิ้งเขาหรอแม่… เขาอาจจะไม่ผิด ใช่ไหมพ่อ?”



   อารมณ์ที่ตีกันไปมามั่วตั้วไร้ทิศทาง ก่อนความปวดร้าวจะถาโถมเกาะกินเข้ามาอีกครั้งจนร่างเซลงกับพื้นคว้าได้แต่กรอบรูปที่ร่วงหล่นลงมาพร้อมกัน



   ตาคมมองภาพวาดที่ลงสีจนเสร็จผ่านกรอบที่แตกร้าว…



   ผู้ชายในชุดผ้ากันเปื้อน…ที่มีฉากหลังสีเขียวมะนาว



   ใบหน้าเฉยเมยที่ถูกวาดและลงสีมองมาอย่างเศร้าสร้อย…



   ขนาดแค่ภาพวาดยังน่าเป็นห่วง…แล้วถ้ารู้ว่าเขาจำไม่ได้…จะร้องไห้ไหม?



   “แม่… ผมอยากเจอเขา แต่อยากทำเป็นไม่รู้จัก… แม่พอจะมีวิธีไหม… ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมเข้าใจว่าเมื่อก่อนผมกับเขารู้จักกัน ผมอยากเป็นคนแปลกหน้า ผมอยากรู้จักเขาใหม่… ”



   “โธ่เพื่ออะไรล่ะลูก”



   “ถ้าความรู้สึกของผมกับเขามันมากถึงขนาดผมทิ้งทุกอย่างที่นี่ได้….มันคงไม่ยากที่จะทำให้ผมรักเขาอีกครั้งหรอกครับแม่ ให้โอกาสผมได้เข้าใจตัวผมเองที่ผมจำไม่ได้ ทำไมผมถึงชอบผู้ชาย ทำไมผมถึงอยากกลับไปอยู่กับเขา สมการพวกนี้ต้องมีคำตอบ”



   “ลูกไม่เคยชอบวิทยาศาสตร์หรือคณิตศาสตร์”



   “ผมอยากหาคำตอบให้ตัวเอง… แค่ช่วงสั้นๆทำไมผมถึงรักเขาได้ขนาดนั้น… แม่ไม่สงสัยหรอ ผู้ชายที่ทำผมบ้าได้ขนาดนี้ เขาเป็นคนยังไง?”



   ตลอดระยะทางจากอเมริกาถึงประเทศไทย ฌาม์จ้องมองภาพวาดผู้ชายใบหน้าเฉยเมย ความรู้สึกผิดแปรเปลี่ยนไปเป็นความสงสัย…ซักพักก็ชักจะหมั่นไส้ปนขำขันตัวเอง



   “จะแกล้งให้ร้องไห้เลย…รูปสักรูปก็ไม่มี ให้ผมวาดรูปคุณอยู่ได้เป็นเดือนๆ…คนอะไรนิสัยไม่ดี เหอะ…หน้านิ่งไปแข่งกับปูนซีเมนต์หรอครับ?”



   คอยดูนะ…รอบนี้คุณต้องเป็นคนไล่ตามผมบ้าง… ผมในอดีตคงเพ้อเจ้อตามคุณมากเกินไป วาดรูปซะอย่างกับพวกย้ำคิดย้ำทำ… คิดแล้วหงุดหงิด ทำไมไม่โทรหา ไลน์หา คอลหากันวะ? ยุคนี้สมัยนี้ยังเก็บความคิดถึงในระบบออฟไลน์อีกหรอ



   ไอ้คนลึกลับ…ลึกลับอย่างกับพระจันทร์…บางคืนก็มาเป็นกลมๆ บางคืนก็มาเว้าๆแหว่งๆ บางคืนก็ไม่มา เดาใจไม่ถูก นี่ไอ้ปูนซีเมนต์…นายเป็นญาติกับพระจันทร์หรือเปล่า?


===========

ใช่หรอฌาม์ ใช่หรอที่เค้าไม่อยากติดต่อหาา แกเล่นไม่ให้คอนแทกเขาเอง ไปว่าเค้าอีก 555+ ฌาม์เปลี่ยนอารมณ์ว่องไวสไตล์เขาล่ะ

ปล. รอบนี้เฌอแตมไม่ค่อยได้ค่าตัวนะ คราวนี้จะครอสกับเรื่องฟ้าลั่นรักแล้วนะจ๊ะ ฌามาจะหลอกเฌอแตมด้วยวิธีไหน ติดตามตอนต่อไปค่า


ย้ำอีกครั้ง กับ ดัก พระ จันทร์ เกิด ก่อน ฟ้า ลั่น รัก นะ คะ

[joyey6217]

ณามาาาาาา  กลับมาอย่างอลังการเช่นเดิม ระเบิดและก่อการร้าย รอดชีวิตแบบหวุดหวิด แต่มีความจำหาย
ไหง๋ ซวยเบอร์นี้ ความจำเสื่อมหายไปช่วงสำคัญซะด้วย
จริงๆมันควรจะเศร้า น่าตกอกตกใจนะ  แต่ณามาตลกมาก ในความสับสนมีความน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม
นายจะไปแกล้งแตมไม่ได้นะ อีตาคนนี้
รักแท้ย่อมมีอุปสรรคบ้างอะไรบ้าง เจอกันอีกที ก็อยากรุ้เหมือนกันใครจะตามใคร

[mild-dy]

 

[awfsp]

ฌามา กลับมาคราวนี้จะกวนแตมยังไงเนี่ย

[่jum]

 

[Faii0518]

พีคมากกกก พีคสุดๆ
กลับไทยคราวนี้ แตมปวดหัวกว่าเดิมแน่

[ciaiwpot]

คิดถึง
สงสาร
อย่าทำแบบนี้กับเฌอนะ
โกรธนะ

[arjinn]

พระอาทิตย์ฌามาคือผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าที่นัดกะเชอร์เบตให้ไปต่อย ใช่คนที่ไปนอนที่พรมในห้องเปล่าที่เชอร์เบ็ตไปเจอ???

รอ รอ ลุ้น ลุ้น

[xxSunShinexx]

เอิ่ม หนูแตมน่าสงสารเบาๆ เจ้าฌาร์นี่ก็เจ้าแผนการไม่เปลี่ยนจริงๆ = =...

[A_Narciso]

เดี๋ยวฌาม์ ก็ตกหลุมรักแตมอีกครั้ง 

[PrimYJ]

โอ้ยยย ฌามาขนาดจำไม่ได้นะ ยังมีความคิดที่จะแกล้งแตมเลยอ่ะ ถ้าแตมรู้ว่าฌามาจำไม่ได้จะไม่แย่หรอ

[labelle]

เฌอแตมคงดีใจมากที่ได้เจอ ก็คงเฮิร์ทไม่ต่างกันถ้าต้องมาเจอแล้วโดนแกล้งซ้ำ ทั้งที่ไม่รู้ความจริง

ฌามาคนบ้า แล้วความจำมาหลายไปทำไมช่วงนั้น
แต่อย่างน้อยก็ยังคิดจะมาตามหากันนะ ลุ้นมากเลยค่ะ ตอนกลับมาเจอหน้ากันครั้งแรก

[shoi_toei]

เอิ่ม เแตมผิดอัลไล ไปหมั่นไส้เค้าเล่าาาา

ได้ข่าวว่าเป็นคนยื่นข้อเสนอเองอ่าาา

[เป็ดอนุบาล]

            “อะไรนะ? ความทรงจำหายไปประมาณสามเดือน?”
  อ่านเจอตรงนี้ถึงกับหยุดก่อนทำใจก่อนว่าจะแบบไหมแบบจะใจร้ายแค่ไหนกลัวทำใจแปปแล้วอ่านต่อ
จะสนุกกว่านี้ถ้าฌาม์ไปง้อพระจันทร์แล้วแกล้งเมินแต่สุดท้ายโดนเมินเอง555

[minkey]

มันจะดราม่าไหมมมม
55555
หรือมันจะแค่หน่วงๆ
 
ฮ่อยยยยยยย
ฌาม์ไปหมั่นไส้ไรน้องแตมล่ะหืมมมมมมมมม
ความทรงจำหายช่วงไหนไม่หาย หายช่วงนั้นพอดี 


เอ้าาาาาาา รอลุ้นกันต่อไปค่ะ
อารมณ์มันจะเทาๆ เราเชื่อมือคนเขียน
 

[twinmonkey0311]