หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

[imymild]

ต้องมีงานเสียน้ำตามาแน่ๆ

[PHA_]

โง้ยยยยยย สนุกมากๆๆๆ เค้าอ่สนรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย อยากอ่านอีกไวๆ ชอบสไตล์เรื่อง ชอบความสัมพันธ์ ชอบตัวละครมากๆเลย คนเขียนอย่าคิดมากที่คนอ่านน้อยกว่าฟ้าลั่นรักเลยนคะ เราว่าคงเพราะเข้าใจยากกว่านิดๆด้วย แต่รวมๆแล้วสนุกจริงๆ มีคุณค่าน่าติดตามมากๆ ฌาหายไปนานขนาดนี้ แล้วยังจะกลับมาแกล้งเค้าอีก ร้ายกาจมากๆ นี่เลยทำให้ฌากลายไปเป็นเด็กที่แนมต้องวางแผนโดนต่อยรึเปล่า กลับเข้ามาในชีวิตแตมอีกครั้งในมาดเด็กกว่าหรอ นังบ้าาาา เราจะคอยดูเธอหลงเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าาาา

[nolirin]

ยังมีหน้าไปโทษแตมอีกว่าไม่ยอมติดต่อ
แผนตัวเองความคิดตัวเองล้วนๆ 

[khwanruen]

อย่าแกล้งแตมนะ แค่นี้ก็น่าสงสารมากแล้ว

[pannuna]

หื้มมมมทำไมทำแบบนี้ สงสารแตม 

[Carina]

แงงง สงสารน้องแตม อยากตีฌาที่ไม่ได้ให้ contact อะไรแตมเลยก็ตอนนี้แหละ น้องแตมรู้ข้อมูลได้แค่จากในข่าว ต้องกังวลมากแน่เลย 

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ 

[MyLavenderLand]

อะหืมมมมม ฌาร์ นายความจำเสื่อมด้วยสาเหตุที่อังการงานฉลอง ภักดีวิจิตรมากกก  //  เฌอแตมเอ้ยยยย ชีวิตหนูนี่ยังดราม่าไม่มากพอเหรอคะลูก?? #สงสารแตม

[fida]

เฌอแตมก็อ่อนไหวซะขนาดนั้น จะทนต่อการกลั่นแกล้งของฌามาได้หรือ 

[bambooiihallo]

ตอนที่ 17



เรือนมะนาวยังคงเหมือนในความทรงจำ ฌาม์ไขประตูบ้านแล้วถอนหายใจ มองการออกแบบห่วยๆของตัวเองแล้วหงุดหงิดเหมือนเดิม แต่ก็ยังชอบมาอยู่ที่นี่มากกว่าบ้านแม่ที่รั้วอยู่ตรงข้ามกัน



กลับมาได้อาทิตย์กว่าๆแม่ถึงยอมให้กลับมาอยู่เรือนมะนาวเพราะกลัวเขาเป็นลม หรืออาการกำเริบอะไรขึ้นมาอีก แผลหายสนิทแล้ว แม้จะยังปวดเป็นระยะๆ



เวลาสามทุ่มกว่าแล้วตอนนี้ สิ่งแรกที่ควรจะทำคงเป็นการทำความสะอาดบ้าน เขาไม่ชอบให้แม่บ้านเข้ามายุ่มย่ามถ้าไม่จำเป็น เขามีแผนการจะทุบบ้านทิ้งอย่างที่ทำมานาน ไหนๆช่วงนี้แม่คงไม่ยอมปล่อยเขากลับเมกาง่ายๆและเขาก็มีภารกิจต้องตามหาความทรงจำ



    ฌาม์กดเปิดไฟบ้านเพื่อเช็คสภาพบ้านที่ควรจะฝุ่นเกาะแต่เท้ากลับชะงักเมื่อบ้านตัวเองแตกต่างไปจากความทรงจำ อย่างน้อยก็ไม่มีกระถางแคกตัสวางบนโต๊ะกินข้าวคู่กับตุ๊กตาเซรามิกรูปหมีอ่ะ!



    แถมกระเบื้องเงาวับขัดมันอย่างดี ขายาวก้าวไปที่โซนครัวแล้วต้องชมวดคิ้ว ท็อปหินสีขาวสะอาดตามีการเรียงอุปกรณ์ครัวแบบที่เข่าเองคงไม่ทำ กระจกบ้านที่ีมักจะฝุ่นจับ มีขี้นกก็สะอาดสะอ้าน



    ฌาม์รีบเดินชึ้นชั้นสอง ตาคมเบิกกว้างที่เห็นโซนทำงานถูกจัดเป็นระเบียบ บริเวณที่วีก็มีหมอนใบใหญ้่ที่ไม่รู้มาจากไหนพร้อมผ้าห่มพับวางอยู่ด้วยกันบนโซฟา และบนโต๊ะรูปซีกมะนาวหน้าทีวีก็มีแฟ้มเอกสาร สมุดโน๊ต เครื่องเขียน ไฮไลท์ ที่ีไม่ใช่ของเขาเอง



    พณา เฌอแตม เกรน คือชื่อจากลายมือติดจะหวัดบนหน้าเอกสาร….



ชื่อใคร ?



เกิดมาเพื่อเป็นที่รักซะจริง… เฌอแตม… ผมรักคุณภาษาฝรั่งเศส… เหมือนกับชื่อเขาที่แปลกว่านกบินหลา



 หรือว่าเป็นชื่อคนๆนั้น ?



แต่เขาไม่เคยให้ใครมาที่เรือนมะนาวถ้าไม่จำเป็น… ไม่เคยให้ขึ้นมาถึงชั้นสองด้วยซ้ำ



    ฌามาหมุนตัวเดินต่อไปชั้นลอย เปิดตู้เสื้อผ้า… มีชุดนักศึกษาที่ไม่ใช่ของเขาแขวนอยู่… แม้เตียงจะไม่มีร่องรอยการใช้งาน มีแค่เตียงที่ยังดูออกว่าเป็นของเขา



    ห้องต่อไปคือห้องน้ำ… แปรงสีฟันสองอัน ครีมอา่บน้ำยี่ห้อที่ไม่เคยใช้ ผ้าเช็ดตัว…



    มีสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมมาอาศัยในบ้านเขา… กุญแจบ้านตัวจริงหายไป เหลือแต่อันสำรองที่เขาใช้



    ความรู้สึกแปลกประหลาดค่อนไปทางสงสัยทำให้เดินสำรวจรอบบ้านอีกครั้งอย่างละเอียด



    สวนหลังบ้านมีแคกตัสแฟมิลี่กินพื้นที่ติดกับตัวบ้าน คนละเรื่องกับสวนญี่ปุ่น… แถมยังมีป้ายรูปพระจันทร์ติดอยู่ ใครปลูก?
 



โง่ปะเนี่ย สวนญี่ปุ่นนะเว่ยทำไมมาปลูกแคกตัส? ก็นับว่ายังฉลาดที่เลือกบริเวณนี้เพราะสปิงเกอร์ทำงานไม่ถึง มีออกดอกด้วย… ต้องตั้งใจขนาดไหนปลูกแคกตัสจนออกดอก



    ฌาม์ย่อตัวลงนั่งกับทางเดินที่ปูไม้สีน้ำตาลเข้ม เท้าคางมองเจ้าแคกตัสอวบอ้วนแล้วคิดว่าคงจะเป็นเจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมนั่นแหละที่เอาแคกตัสมาปลูก



    สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมจะเป็นคนที่เข้าวาดรูปราวกับคนบ้า แถมถือกุญแจบ้านนี้หรือเปล่า? เอ้ะ หรือระหว่างสามเดือนนี้เขามีคนใช้ไม่รู้ตัว? จะถามแม่ก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ยอมให้แม่มายุ่งกับบ้านนี้แน่ๆ
เสียงกรอกแกรกจากประตูบ้านดังขึ้น ทำให้ฌาม์รีบเดินไปหลบอยู่หลังต้นไม้ ความมืดยามค่ำคืนจะมองมุมนี้ไม่เห็น แต่จากมุมนี้จะเห็นภายในตัวบ้านชัดเจน



    สิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในชุดนักศึกษาผูกไทค์เดินเข้ามาพร้อมชีทปึกใหญ่ แว่นตาทรงผลมประดับอยู่บนใบหน้า..และ เขาก็ได้เห็นใบหน้าเฉยเมยของจริง ไม่่ใช่ผ่านกระดาษเนื้อหยาบ…



    ฝีมือตัวเองคงจะดีเกินไป ถึงวาดให้อีกฝ่ายดูดีได้ขนาดนั้น เพราะตัวจริงแม่ง… ปูนจริงๆ ปูนซีเมนต์ ไอ้ห่า คิ้วไม่มีขยับ ปากไม่มีเขยื้อน เหมือนโรบอทเดินในบ้าน



    หน้าตาแบบเอเชีย ตาเรียวๆ ที่คนเขาเรียกว่าตาไม่มีเหล่าเต๊ง ผิวก็ซีดเหมือนซอมบี้ สูงพอๆกับเขาด้วยมั้ง นี่ถ้าคบกันจริงใครเป็นผัวเป็นเมียวะเนี่ย?? ไอ้เราก็นึกว่าจะตัวเล็กๆ น่ากอดน่าฟัด…



    มือหนายกนวดขมับตัวเอง อยากจะนั่งไทม์แมชชีนไปถามตัวเองเหลือเกินว่าคิดอะไรอยู่วะ? ร่างสิ่งแปลกปลอมเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ดูจะงงๆที่ไฟบ้านเปิดอยู่ก่อนตาเรียวนั่นจะเบิกกว้างแล้ววิ่งไปชั้นบน คงจะคิดว่าเขากลับมา…ใช่อีกฝ่ายคิดถูกแต่เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้า ฌาม์รีบเดินเลาะไปตามตัวบ้านก่อนจะเดินออกจากรั้วบ้านตัวเองไป กลายเป็นว่า...เขาโดนยึดบ้าน แล้วตัวเองกลายเป็นขโมยแอบเจ้าของบ้าน ชีวิตไม้่ง่ายเลยโว้ย



    และเขาก็นอนไม่หลับ เฝ้าแต่คิดว่าอีกฝ่ายใช้ชีวิตในเรือนมะนาวจะเป็นยังไง แถมจากระเบียงห้องที่บ้านใหญ่ก็มองเรือนมะนาวไม่เห็น ต้นไม้ที่ตั้งใจปลูกกลัวแม่แอบส่องกลายเป็นอุปสรรคยิ่งใหญ่ เห็นแต่พุ่มๆ กลายเป็นหลับๆตื่นๆและรีบไปแอบดูแต่เช้า



    แต่ก็เข้าบ้านไม่ได้เพราะประตูบ้านมันเปิดไปถึงชั้นสอง ถ้าเปิดบ้านนะยังไงคนข้างบนรู้ตัวแน่นอน โว้ยยกูออกแบบประตูบานสูงขนาดนี้เพื่อออออ?? แถมม่านปิดสนิท หลังต้นไม้ต้นเดิมเลยกลายเป็นจุดซ่อนแอบ
สิ่งมีชีวิตใบหน้าคล้ายปูนซีเมนต์ตื่นแล้ว หลังจากเขารอตั้งแต่หกโมงจนตอนนี้เจ็ดโมงครึ่ง ขอบคุณวิชาวาดภาพบนปูนเปียกที่สร้างความอดทนได้ขนาดนี้ ร่างในชุดนอนตัวหลวมเดินมาหลังบ้าน นั่งคุกเข่าลงที่เดียวกับที่เขานั่งเมื่อวาน มีกระบวยรดน้ำอันเล็กรดน้ำเจ้าแคกตัส… เฮ้อ



ไอ้ปูนซีเมนต์นี่เองทำเอาสวนญี่ปุ่นเขาพังพินาศ ต้นไม้บางต้นถึงจะไม่ใช่แบบญี่ปุ่นแต่การจัดวางก็ไม่ได้ทำให้เสียบรรยากาศ แต่แคกตัสนี่ีมันทะเลทรายโว้ย แถมวางเป็นแปรงๆอย่างกับจะเพาะขายนี่โคตรไร้หัวคิด.. บ้านตนนะไม่ใช่ฟาร์มแคกตัส ไม่ต้องมาหารายได้เสริมแถวนี้เลย



“ฌาม์...”



เจ้าของชื่อสะดุ้ง หงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกทำให้ตกใจ แต่กลับเหวอแทนเมื่อเจ้าคนหน้านิ่งร้องไห้ออกมาดังลั่น คงคิดว่าไม่มีใครเห็น…ไม่


เขาอยู่ตรงนี้



หัวใจวูบไหวสั่นคลอนแบบที่ไม่เคยเป็น…. ต้องรู้สึกมากขนาดไหนถึงร้องไห้เพราะเขาได้ขนาดนี้… อารมณ์หงุดหงิดผสมผสานไปกับความสงสาร เห็นใจ… แต่พอเอามารวมกันมันกลายเป็นความหวั่นไหว



ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนพิเศษ เวลาร้องไห้…ก็ต้องมีเขาเข้าไปปลอบใช่ไหม…



แต่เขาในตอนนี้กลับฝืนตัวเองให้ทำแบบนั้นไม่ได้…



เขาขโมย….’ฌามา’ ของ ‘เฌอแตม’ ไป…


===================================== 50% (ครึ่งหลังอัพแล้วเลื่อนไปด้านล่างเลยจ้า)

จริงๆน่าจะประมาณ สี่สิบเปอ คือขอติดไว้ก่อนนะคะ กลัวรอนาน

ตาฌาม์นี่ไม่ได้รู้เลยว่าด่าตัวเองเรื่องแคกตัสเนี่ย 555+

ส่วนเรื่องแกล้งเฌอแตม จุดยืนต้องมีสั่นคลอนมั่งแหละ แตมเล่นปล่อยโฮขนาดนี้ อิ้อิ้

====================

ช่วงนี้ย้ายบ้านและเพิ่งเริ่มทำงานใหม่ อาจจะตะกุกตะกักหน่อยนะคะ ขอโทษด้วยค่า T___T

[sirin_chadada]

แอบมาส่องเป็นพัก ๆ

[nolirin]

หมั่นไส้ฌาร์เพิ่มอีก 50%

[river]

ถึงจำไม่ได้ ก็หวั่นไหวได้ นิ

[Dark_Noah]

ควรมีฉากปุ้นต่อยฌาร์อ่ะ ขอรีเควสต์

[เป็ดอนุบาล]

         ฌาม์ด่าตัวเองทำไมค่ะ555
แคคตัสนั้นนะแกปลูกจ๊ะ
แล้วอีตัวทำลายสวนญี่ปุ่นก็แกค่ะ555
ย้อนเวลาไปด่าเลยค่ะด่าตัวเองอ่ะนะอิอิ
......รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ..........

[joyey6217]

เอาเลยณาม์นั่่งไทม์แมชชีนไปดูเลย จะได้รู้ว่านายนั่นแหละ นายทั้งนั้น คนต้นเรื่อง  น่าหมั่นไส้จัง

  รอผมกลับมาจีบนะ  3 เดือนเจอกันว่ะ...ความจำเสื่อมซะงั้น  แต่แตมคงไม่รอเก้อหรอกเนอะ แค่เห็นเค้าร้องไห้ ก็ทนแทบไม่ไหวแล้วนิ

[rayaiji]

 

[MyLavenderLand]

คนรอ พลังใจที่มีเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ยิ่งถ้าได้รู้ว่าในความทรงจำของฌาร์ไม่มีแตมอยู่แล้ว ให้เดา..แตมคงไม่ยื้อ คงเก็บของแล้วเดินออกมาแบบไม่อธิบายอะไรแน่นอน งือออออ

[PrimYJ]

ที่ด่าๆมาน่ะดาตัวเองทั้งนั้น อ่านไปก็ขำไป แต่พอแตมร้องไห้นี่ขำไม่ออกเลย 

[khwanruen]

สงสารแตม เมื่อไรฌาม์จะจำได้ 

[SOMCHAREE]

สงสารพระจันทร์ แกมันร้ายยยยนาย ชอค ความพยายามน้อยมากกกก

[twinmonkey0311]

 

[labelle]

โอ๊ยยย บีบหัวใจนะ เห็นไฟเปิด ก็คิดว่าจะมีคนรออยู่ตรงหน้า
พอมาเจอแบบนี้ เฌอแตมคงหลอนมากเลย คิดไปหลายอย่างแน่ๆ บวกเป็นห่วง คิดถึงไปอีก

ฌามาจะแกล้งลงหรอ แล้วว่าตัวเองไปแบบจัดเต็ม
กลับมาสักทีสิ คงามทรงจำสามเดือน

[reverofjs]

สงสารแตม 
มาต่อเร็วๆนะคะ 

[bpyt]

เด๋วรู้กันฌาม์ว่าใครจะลงแดงก่อนกัน ถ้าจำกันไม่ได้เฌอแตมหาผัวใหม่เลย 555 หมั่นไส้ฌาม์ความจำเสื่อมแล้วจะเป็นไบโพล่าร์ด้วยใช่ไหม

[PHA_]

ยุให้แตมทิ้งเลย ทิ้งมันเลยค่ะ ไปหาคนใหม่ค่ะ พอมันจำได้เราจะได้สมน้ำหน้ามันค่ะ มันดันหาเรื่องดีนีก

[threetanz]

สงสารน้องแตมมม

[bambooiihallo]

ตอนที่ 17.2


เฌอแตมออกไปข้างนอกแล้ว เหลือแต่เขาที่ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ขายาวลากเท้าเดินไปทั่วบ้าน บ้านที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย มุมทำงานของเขามุมเดียวมากกว่าที่มันยังเหมือนเดิม งานที่ทำค้างไว้ ดินสอ ปากกา กับชั้นหนังสือรกๆ และ…ภาพวาดของเฌอแตมบนโต๊ะเขียนแบบ ร่างดินสอที่ไม่ได้ลงสีแต่แรเงาไว้…



เขา…ฌามาอีกคน มีความรัก…



ไม่รักล่ะมั้ง คงขั้นหลงเลย… หลงหนักขนาดปล่อยอีกฝ่ายเข้ามาในโลกส่วนตัวได้ขนาดนี้



เขาจำไม่ได้…แต่เฌอแตมจำได้



ไม่ยุติธรรมซะเลย…



ด้วยพื้นฐานเป็นคนไม่ชอบอะไรที่ไม่ยุติธรรมอยู่แล้วทำให้หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน ใช่…เขาไม่ใช่เกย์ อย่างน้อยเขาคนนี้ที่จำอะไรไม่ได้ก็รู้สึกแปลกๆถ้าจะต้องคบผู้ชาย



แต่ฌามาอีกคนดันเปิดรับผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในโลก จะอ้างยังไงก็คือตัวเขาเอง จะไปเทอีกฝ่ายทิ้งง่ายๆมันก็ไม่ยุติธรรม เฌอแตมเป็นคนรักที่ดีล่ะมั้ง ถึงยังอยู่ที่นี่



ยังคิดถึงเขา…



ยังร้องไห้



ยังมีความรู้สึก



แม้ตัวเขาเองจะว่างเปล่าเท่ากับศูนย์



การปล่อยอีกฝ่ายไว้โดยไม่ติดต่อไปมันคือการทำร้ายความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่แค่…รักเขาเท่านั้นเอง ซึ่งเขาก็ยังจำความรู้สึกตอนตัวเองโดนทำร้ายได้ดี



อะไรที่เราไม่ชอบ เราก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับคนอื่น…



แล้ว…เขาจะเข้าหาเฌอแตมยังไง?



เฌอแตมเป็นนักศึกษาต้องไปเรียนหนังสือ แต่เขาเรียนจบแล้วจะให้ไปเนียนเป็นนักศึกษามันก็คงไม่ได้ หรือจะไปเป็นอาจารย์? ช่วงเดือนนี้มันเป็นเทอมสองของมหาลัยแล้วหรือเปล่าถ้าจำไม่ผิด จะให้ไปสอนกลางคัน? มหาลัยเขาก็ต้องมีระบบระเบียบการรับอาจารย์ แล้วอายุน้อยแบบนี้… ถึงจะเป็นนักศึกษาแต่มหาลัยจะรับกลางเทอมแบบนี้คงไม่มีเหมือนกัน



ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าประเทศไทยยังนับถืออายุและศักดินามากกว่าความเท่าเทียม ประสบการณ์ ตำแหน่งหน้าที่ยังเป็นเครื่องการันตรีตัวบุคคลมากกว่านิสัยใจคอ



….เขาต้องมีเส้นสาย…ประมาณเส้นก๋วยจั๊บที่ต้องใหญ่และเหนียวถึงจะเข้าไปอยู่ในมหาลัยแบบกลางเทอมแบบนี้….
คุณหญิงรพิณรำไพ…. มีแม่เป็นคุณหญิง ต้องลองว่าแม่เจ๋งแค่ไหน…






คุณหญิงรพิณรำไพไม่ทำให้ผิดหวัง สามวันต่อมาเขาก็ได้มานั่งยืนหน้าเป็นอยู่กลางกลุ่มนักศึกษาแลกเปลี่ยน แต่มาในฐานะอาจารย์…



เพราะช่วงนี้มีนักศึกษาจากมหาลัยทางจีนมาดูการเรียนการสอนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยนี้พอดี คณะบดีคณะนี้ออกจะติสท์สมเป็นคณะสถาปัตย์เพราะยินดีจะให้เขาร่วมวิจารณ์งานนักเรียนทุกชั้นปีและให้คะแนนในฐานะอาจารย์พิเศษ ก่อนจะถึงปลายภาคที่นักศึกษาต้องส่งโปรเจคใหญ่ก็ให้เขาเรียนรู้วัฒนธรรมไปพร้อมนักศึกษาจากจีน



เขาได้ตารางสอนที่จัดแบบกระจัดกระจายคละคลาสของทุกชั้นปี เพื่อเป็นการเรียนแลกเปลี่ยนทุกคนก็เลยถูกจัดคละๆกันไป มีเลขตึกเลขห้องให้ไปตามเรียน



ฌามาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงแสลคเรียบร้อยและรองเท้าหนังสีดำสนิทก็เดินไปตามแผนผังตึกที่ได้รับแจก วิชาแรกก็เจอ…วิชาโปรเจคของปีสี่



ทั้งห้องกว้างไม่มีใครเลย…แต่วิชานี้ดันบอกให้มาที่นี่ ไม่สิ มีอาจารย์นั่งสัปหงกอยู่ที่โต๊ะหนึ่งคน



“เอ่อ อาจารย์ครับ…นี่วิชาโปรเจค?”



“อ๋อ มีอะไรจะปรึกษาผมหรอ”



อาจารย์หน้าตาเหมือนเพิ่งออกมาจากการเฝ้าพระอินทร์ขยี้ตาปรือๆ



“คือ ผมเป็นนักศึกษาที่มาแลกเปลี่ยนจาก…”



จะบอกว่าจากจีนก็พูดจีนไม่ได้



“อ๋อ วิชานี้ไม่มีไรหรอก แจกงานให้เด็กไปทำ ใครอยากปรึกษาก็ไปตามที่ปรึกษาของตัวเอง คุณได้อยู่กับผมหรอ แล้วทำไมไม่มาวันสั่ง
งาน”



“ผมมาแลกเปลี่ยน”



“หืม มีด้วยหรอ งั้นไปทำโปรเจคมาแล้วกัน วันส่งก็ไปถามเพื่อนๆเอา หัวข้อก็ถามเพื่อนๆได้”



“แล้วเพื่อนๆอยู่ไหนครับ…”



“ปีสี่อยู่สตูเจ็ดสตูแปดกันล่ะมั้ง ลองๆไปดู หน้าเหมือนโจรน่ะใช่เลย อย่าหลงไปสตูเก้าสิบล่ะนั่นพวกปีห้าเดี๋ยวมันฆ่าเอา”



การเรียนสถาปัตย์ของประเทศไทยดูแปลกใหม่กับที่อเมริกาอยู่เหมือนกัน… ขนาดต้องระวังโดนฆ่า จะถามว่าสตูที่ว่าอยู่ไหนอาจารย์ก็หลับไปแล้ว เอาเถอะแผนผังตึกในมือก็มี



ฌามาเดินไปตามทางเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวตามมุมตึกไปยังสตูแต่ทว่าก็ชนเข้ากับใครสักคนที่เดิมดุ่มๆมา ผู้ชายผมยาวมีแว่นสไตล์วินเทจอยู่บนหน้าและไรหนวดเหนือริมฝีปากที่คาบบุหรี่ไร้เปลวไฟ



“โทษที”



“เฌอแตม…”



“นั่นฝาแฝดกู”



คนผมยาวส่ายหัวเอือมๆก่อนจะเดินผ่านไป เฌอแตมมีฝาแฝด? ก็คงใช่ หน้าโคตรเหมือนแต่เฌอแตมผมสั้นต่างจากคนนี้ลิบลับ ที่ผมยาวและมีหนวด



สตูเจ็ดเต็มไปด้วยโต๊ะเขียนแบบที่มีคนปั่นงานอยู่เพียบ บ้างก็เหมือนสติแตก บ้างก็เล่น บ้างก็หลับ ฌามารู้สึกตัวเองแปลกประหลาด ไม่รู้จักใคร แต่ก็ตื่นเต้น



ชีวิตนักศึกษาธรรมดา…ที่เขาขาดไป



“เห้ยมึงลงแข่งบาสปะ? คนขาด”



ผู้ชายหน้าโหดที่เปิดประตูตามเข้ามาส่งใบเขียนชื่อให้



“หือ บาส?”



“เออ กีฬาภายในไง หรือมึงเล่นอย่างอื่นเป็นไหม วิ่ง ว่ายน้ำ ปิงปอง เป่ากบ”



“เป่ากบ?”



“เชื่อหรอ กูหลอกโว้ย เร็วดิ้ลงสักอย่าง มันจะแข่งอยู่แล้วคนยังไม่ครบเลย”



“เอ่อ ไม่มีชุดนะ”



“ของคณะ ตกลงบาสหรือบอล?”



“บาสก็ได้ เล่นเป็น”



“ตามนั้น ชื่อไร?”



“เปรมปรีฌา ฌามา…”



“ชื่อยาวไปไหนวะ ไอ้เปรมแล้วกัน ตามนี้นะไอ้เปรม พรุ่งนี้มาซ้อมด้วย สนามบาสข้างตึกกูไปละ”



“เห้ยเดี๋ยว…”



อะไรวะ…คณะนี้นี่มันอะไรวะเนี่ย



การเรียนในคณะวันแรกผ่านไปแบบงงๆ ทุกคนในคลาสมองแปลกๆบ้างว่าใครเสนอหน้ามาเรียนกับปีสาม แต่อาจารย์ก็บอกว่าเป็นนักศึกษามาจากจีนก็เลยมีบางคนโชว์สกิลพูดภาษาจีนด้วย ไม่รู้พูดจริงไม่จริงเพราะฟังไม่ออก



“พูดไทยได้”



“อ้าว แล้วไม่บอก พูดไทยทำไมอยู่จีนวะ? แล้วอยู่จีนทำไมฟังกูพูดไม่ออก กูลูกครึ่งเลยนะ”



“พอดีได้ทุนจากไทยไปเรียนที่นั่น ไปวันแรกก็ส่งมาดูงานที่ไทยเลย บินไปๆกลับๆ งงๆเหมือนกัน”



แต่งเรื่องสด แต่ทุกคนพยักหน้าหงึกๆเข้าใจ กลายเป็นโดนจัดไปอยู่กลุ่มปีสี่กับพวกนี้ กลางวันก็เลยได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วย คนเยอะเป็นมดแตกรัง การมองหาเฌอแตม…วันแรก ล้มเหลว…









ฌามา…



“แตมมองไรวะ?”



เพื่อนทั้งกลุ่มมองไปตามสายตาของเฌอแตมก่อนจะไปหยุดที่กลุ่มเด็กสถาปัตย์หน้าเหมือนโจรห้าหกคนที่ยืนคุยโหวกเหวกกันอยู่หน้าร้านข้าว เสื้อคณะสถาปัตย์ถูกใส่ทับเสื้อยืดเลยทำให้แยกออกว่ามาจากคณะอะไร



“เดี๋ยวมา”



ร่างขาวซีดดันตัวลุกขึ้นเดินฝ่าฝูงชนไป จากมุมนี้เห็นไม่ชัดว่าใช่ไหม แต่บาร์เบลคาดหูแบบนี้ สีผิวแบบนี้ และชั่วขณะที่ใบหน้าคมนั่นหันมาก่อนจะเบือนกลับไปทางเดิม…ฌามา



“เห้ยแตม ลงแข่งตระกร้อเปล่า”



ภาพผู้ชายคนนั้นถูกแทนที่ด้วยเพื่อนร่วมคณะแพทย์…



“เพล?”



“หืม เราเอง แข่งปะ?”



“เพล แปปนะ”



ทว่าพอเบี่ยงตัวหลบเพื่อน กลุ่มสถาปัตย์กลุ่มนั้นก็หายไปแล้ว… เท้าชะงักเพราะไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหน ฌามาคนนั้นหายไปกับฝูงชน



“แตม เป็นอะไรหรือเปล่า?”



“ปะ เปล่าๆ แข่งตระกร้อหรอ ได้สิ”



“โอเค ได้เจอกับแฝดนายอีกแน่เลย”



เชอเบทกับเฌอแตมดันชอบเล่นกีฬาชนิดเดียวกัน ไม่รู้ว่าน้องชายฝาแฝดไปหัดตระกร้อจากไหนทั้งๆที่อยู่อเมริกา เลยแข่งกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง



“อาจจะคนละสายก็ได้ ยังไงฝากด้วยนะ”



“โอเค อย่าลืมบอกเพื่อนไปดูเวรสตาฟพยาบาลนะ ปีสามงานหนักหน่อยสู้ๆล่ะ”




งานกีฬาแบบนี้คณะแพทย์ก็จะถูกจัดเป็นกรุ๊ปเพื่อทำหน้าที่สตาฟพยาบาล เหมือนกับที่คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาจะเป็นกรรมการจัดการแข่งขัน บริหารคอยจัดคิวแข่งและบริหารเวลา แต่ละคณะก็ต้องช่วยงานคนละส่วน ช่วยมากช่วยน้อยแล้วแต่ว่าเกี่ยวข้องแค่ไหน
เฌอแตมคุยกับเพื่อนอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับไปที่โต๊ะ… ฌามาไม่ผิดแน่ แต่ฌามาจะมามหาลัยทำไมเพราะเรียนจบแล้ว…หรือจะแค่คนที่คล้ายเฉยๆ



หรือจะคิดถึงจนตาผิดเพี้ยนไป…



ตาเรียวหลุบมองจานข้าวที่ชักอิ่มขึ้นมาตื้อๆ… ฌามาอยู่ไหน…กลับจากอเมริกาหรือยัง ข่าวคราวเงียบไปเพราะสื่อนำเสนอข่าวใหม่แทนที่…




เหลือแต่เขาที่ยังจดจำ…



============================================

ตอนนี้จะกระชับนะคะ เพราะเหมือนช่วงต่อเรื่อง แฮ่ ... จะเจอกันแล้ววววววววววววววววววววววววว


ปล. ฌาม์ได้ชื่อใหม่อีกแล้ว 555555555555 เปิดตัวคุณเปรม

[nolirin]

โอ๊ย สับสนกับคุณเปรม

[A_Narciso]

เดาว่า..ใกล้ถึงตอนที่เฌอแตมให้เชอเบทแกล้งมีเรื่อง ต่อยตีกันที่โรงอาหารแน่เลย
.
.
.
ปล. อยากกลับไปอ่านตอนนี้ใน ฟ้าลั่นรัก แต่ก็จำไม่ได้แล้วว่าอยู่ตอนไหน 

[arjinn]

รอกระชับกว่านี้ค่ะ
ลุ้น!!!