หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗]

[sirin_chadada]

อื้อหือ ฌามาลุคใหม่ไฉไลไปอีกแบบ มีการบอกว่าถึงเขินก็ต้องพูดเดี๋ยวเฌอแตมจะคิดมากไปเองอีก อร๊าย... ตรงนี้แหละที่น่ารัก ฮา

[A_Narciso]

ก็ จะ หวาน กัน หน่อยๆ

[arjinn]

รัก

[twinmonkey0311]

 

[bpyt]

โอ๊ยยยย~~ คืออะไร สาดอารมณ์ด่ากัน แล้วมานั่งเม้มปากเขินกัน มันใช่เหรอออออ~~

[awfsp]

อ่านแป๊ปๆ จะจบแล้ว

[no.fourth]

 

[ciaiwpot]

ต่อให้ใจเย็นแต่เป็น แตมในตอนนั้น
ใครจะใจเย็นลง
คนมันรอ เคยผิดหวัง
แต่จบหวานๆเขินๆ
ชอบค่ะ

[winndy]

ฌามาคนนี้น่ารัก แต่คนเก่าก็ชอบ

[่patsaporn]

ลุ้นจะแย่ กลัวเคลียร์กันไม่ได้ แต่ทั้งสองคนพูดตรงดี ทำให้เข้าใจกันง่ายขึ้น
ขอบคุณค่ะ

[Tyche]

เราชอบฌามาทั้งสองแบบเลยค่ะ ฮือออ ชอบเฌอแตมด้วย ไม่อยากให้จบเลย คุณแบมเขียนต่ออีกร้อยตอน

[05th_of_06th]

ฮื้อออออออ อ่านแล้วเขินตามอ่ะ ตอนบึ้มมมมก็บึ้มตามม ใจบางงงงงไปหมด  >\\\<

[shoi_toei]

นึกว่าจะกราม่าซะแล้วววว เปิดตอนมาซะ ฮ่า ๆ

[NuNam]

อ่านไป เขิลไป ตัวบิดจะเป็นเกลียวละ 

[khwanruen]

new ฌามา น่ารักอ่ะ มีมุมเด็กน้อยด้วย 

[nolirin]

ฌามาคนใหม่หัวใจกอ๊ฟกิ้วมากกกก
คนอ่านอ่านแล้วอารมณ์ของเรื่องจะดูอาร์ตๆ มีความซับซ้อน..แต่คนนั้นอ่านแล้วดูซุกซนเข้าถึงง่ายกว่า
 

[PrimYJ]

  ใกล้จะจบแล้วหรอ
ฌามาเวอร์ชั่นใหม่ดูมีความเด็กลง น่ารัก กร๊าวใจสไตล์เด็กมหาลัย

[hmmm]

กลัวดราม่า กลัวจะค้าง 
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
ชอบตั้งแต่ฟ้าลั่นละ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

[uknowvry]

5555น่าร้ากกกก

[kaoma]

โอ้ยยยย อ่านไปก็เขินไป  แทบไม่เคยอ่านนิยายแล้วเขินขนาดนี้เลยให้ตายเหอะ คุณแบมนี่แน่จริงๆ

[badbadsumaru]

นึกว่าจะดราม่ากันซะแล้ว
ใกล้จบแล้วหรอเนี่ย

[TiwAmp_90]

โดยส่วนตัวชอบเรื่องนี้มากกว่าฟ้าลั่นรักนะคะ (ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบเรื่องของเชอเบทน้า) เราชอบพล็อต ภาษาและสำนวนของเรื่องมาก มันดูเป็นโลกของผู้ใหญ่ต่างจากอีกเรื่องพอสมควรโดยเฉพาะการลับฝีปากระหว่างฌาม์กับแตม เป็นการต่อปากที่หาไม่ได้ง่ายๆในชีวิตเด็กมหาลัยไทยอย่างเรา ตอนแรกก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่าเป็นเรื่องโรแมนติกสีเทา แต่อ่านไปซักพักก็เข้าใจเลยค่ะ กลายเป็นชอบความเทาๆแบบในเรื่องซะงั้น 555 ความกวนประสาท ความมึน ความด้าน ความปลาไหล ความขี้อ่อยและความโรแมนติกฉบับช็อกโกแลตฌามาเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจมากจริงๆ ไหนจะความน่ารักและความเย้ายวนของพระจันทร์เฌอแตมอีก ตกหลุมรักนิยายเรื่องนี้เต็มๆเลยค่ะ ต่อจากนี้ก็เอาใจช่วยแตมให้ฌาม์เรียกความทรงจำกลับมาให้ได้ ไรท์ด้วยนะคะ สู้ๆ

[เป็ดอนุบาล]

สนุกมากตามมาอ่าทุกเรื่องและไม่ชอบที่สุดเวลาเจอกับคำว่าตอนหน้าจบ หรือ ใกล้จบ
แอบใจหายเบาๆเหมือทุกๆวันกลับจากทำงานนั่งหน้าคอมมันมีอะไรให้ลุ้นไงค่ะว่าจะได้อ่าน555
ถึงจบก็รออ่านเรื่องใหม่นะค่ะ

[ChabaSri]

  ใกล้จบ!!!!!

[labelle]

เปิดตอนก็พาหน่วง แต่ดีที่ฌามาดื้อดึง เฌอแตมเลยไม่รอด
ในที่สุดทุกอย่างก็เปิดเผยแล้ว แต่ชอบตอนที่ฌามาบอกรัก

ขนาดลืม ยังรักได้ขนาดนี้ ถ้าจำได้จะหนักมากขนาดไหน

เฌอแตมไม่ใช่คนเดียวที่ซื่อสัตย์ รอคอยคนเดียวอีกแล้วนะ

[CLShunny]

เราเพิ่งมาตามอ่านเรื่องนี้เพราะอยากให้อัพไปเยอะๆๆก่อน  วนอ่านฟ้าลั้นรักไปสามรอบเพราะชอบมาก เรื่องนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังเหมือนกัน
เราชอบภาษาที่คนเขียนสื่อออกมาผ่านตัวอักษร มันลึกซึ้ง อ่อนไหว ผิดหวัง สุขเศร้า เหงา หรือเจ็บปวด คุณทำได้ดีมากๆๆ ในสิ่งที่ต้องการจะสื่อก่อนฌาไปเมกาก็สื่อได้เข้าใจ มันเทาๆหมนๆเหมือนควันจริงๆ ไม่ยากต่อการตีความ
เราชอบอีกบทหนึ่งที่ตอนแรกๆ เฌอแตมจับมือฌาเดินแต่เดินตามหลังสองก้าว พอบทหลังๆ เข้าเดินคู่กัน เหมือนสื่อออกมาแล้วว่า เค้าสองคนรักกันแล้วพร้อมที่จะปีนกำแพงแล้ว เรรส่ามันดีจริงๆ ชอบนิยายของคุณจริงๆเลยค่ะ ส่วนตัวละคร ฌาเฌอ บอกเลยว่ามีความน่าลุ่มหลงในตัวมากๆ ฌาก็เปลี่ยนจากเดิมทำให้เรื่องเทาๆดูชมพูขึ้น ส่วนแตมมีชีวิตชีวามากขึ้น เรื่องนี้น่ารักน่าหลงจริงๆ
ปล.ฌาจำไม่ได้ยังฟัดขนาดนี้ตอนจำได้แตมลาเนียนสามวันไหม555555
ปล.2เหม็นความรักแต่อยากมีพี่ฌาเป็นของตัวเอง

[bambooiihallo]

ตอนที่ 23



   กีฬามหาลัยผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ก็ถึงนิทรรศการเปิดบ้านของมหาวิทยาลัย เฌอแตมไม่ได้ไปมีส่วนร่วมเท่าไหร่นักเพราะหน้าที่หลักเป็นของรุ่นน้องปีหนึ่งปีสอง ฝ่ายฌามาก็เริ่มถอยห่างออกจากชีวิตมหาวิทยาลัยเพราะกลุ่มนักศึกษาจีนกลับประเทศกันแล้ว ฌามาที่เนียนมาแต่แรกจึงต้องหลบฉากออกมาบ้าง



   ช่วงนี้ฌามาจึงมีงานอดิเรกอันใหม่คือการทำฟาร์มแคกตัส จากแปลงขนาดเล็กเริ่มขยายใหญ่เพราะเจ้าตัวเกิดนึกสนุกอยากจะเพาะพันธุ์ขาย



   ทุกเช้าเฌอแตมจึงได้เห็นร่างสูงเปลือยท่อนบนกับกางเกงเลก้มเงยๆอยู่ที่เจ้าลูกรักมีหนามทั้งหลายแต่เช้า หมวกปีกกว้างกับแว่นกันแดดทรงกลมสีดำที่ดูตลกๆก็เริ่มจะเป็นภาพชินตา



   กายสีแทนเริ่มมีกล้ามเนื้อมากกว่าเดิมหลังจากที่ฌามากลับมาออกกำลังกายจริงจังอีกครั้ง ถึงขนาดต้องเปลี่ยนสไตล์การกินอาหารเป็นแนวเพื่อสุขภาพกันเลย



   ส่วนเฌอแตมก็ยังเหมือนเดิม อ่านหนังสือดึกๆดื่นๆ บางวันก็มานอนที่เรือนมะนาว บางวันก็กลับไปนอนคอนโดตัวเอง เขากับฌามาไม่ควรจะตัวติดกันตลอดเวลาซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าใจดี



   เสาร์อาทิตย์จึงจะเป็นเวลาที่จะอยู่ด้วยกัน วันอื่นๆเฌอแตมเลือกใช้ชีวิตคนเดียวในคอนโด ส่วนฌามาก็โหมงานของตัวเองที่เริ่มกลับมาทำอีกครั้ง



   อยู่ด้วยกันสองวันต่อสัปดาห์มันดีต่อทั้งคู่มากกว่า เพราะไม่เช่นนั้น…นักศึกษาแพทย์ก็ไม่ได้อ่านหนังสือ สถาปนิกก็ไม่ได้ทำงาน พาลแต่จะสัมผัสกันอยู่เรื่อยไป…



   เช่นเมื่อคืน… กว่าฌามาจะปล่อยให้ได้นอนก็เห็นแสงทอขอบฟ้าอยู่รำไร…เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน



   ส่วนเฌอแตม…ก็ติดนิสัยตามใจ








   ช่วงเปิดบ้านมหาลัยก็จัดกิจกรรมหลายอย่าง ทั้งละครเวทีที่ขายตั๋วให้ทั้งคนในคนนอกเข้าชม แต่กลุ่มเฌอแตมเลือกจะใช้วันเหล่านี้เป็นวันหยุดพักผ่อนก่อนจะต้องกลับเข้าสู่บทเรียนอีกครั้ง ก็ไม่ได้พักผ่อนอะไรเท่าไหร่จบงานอาจารย์ก็นัดสอบย่อยทันที เลยไม่อยากจะพาตัวเองไปยุ่งกับเทศกาลชวนเหนื่อยเช่นนี้



   ฌามาที่ปิดจ็อบส่งงานข้ามประเทศไปก็เลยดึงดันให้มานอนด้วยกันในเรือนมะนาว อุตส่าห์ไปตามกันมาถึงคอนโดทั้งๆที่ขับรถไม่เป็น อันที่จริงก็ไม่ได้ยาก ไปบีทีเอสครู่เดียวก็ถึง



   เฌอแตมถือแก้วกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จมายืนพิงกรอบประตูหลังบ้านมองดูคนสวนกำจัดวัชพืช พรวนดินไปเรื่อย จริงๆเจ้าแคกตัสพวกนี้ก็ไม่ได้ดูแลยากเท่าไหร่ แต่เงื่อนไขในการออกดอกก็มีบ้างซึ่งเขาก็ไม่รู้เรื่องด้วยปล่อยฌามาจัดการไป จากที่เคยปักแค่ป้ายชื่อพระจันทร์ก็มี ป้ายพระจันทร์เบบี๋ พระจันทร์แกรนด์ป๊าปา ม๊ามา ไปตามเรื่องตามราว



   ยามเช้าที่อยู่ด้วยกันก็เป็นเช่นนี้มาสักพักใหญ่ๆ



   รอยสักตัวเลขเจ็ดหลักโผล่พ้นขอบกางเกงมารำไร กับรอยสักเรขาคณิตที่อยู่ต่ำหลงมาจากหลังคอชื้นเหงื่อก็น่ามองดี…



   “หอมกาแฟจัง”



   คนสวนตัวเปียกเหงื่อเดินมาแย่งแก้วกาแฟจากมือซีดไปยกขึ้นดื่ม ก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับจูบแผ่วเบาที่เรียวปากรสชาติเดียวกัน



   “อรุณสวัสดิ์ครับแตม”



   รอยยิ้มจางที่ไปถึงนัยน์ตา…เรียกความรู้สึกขัดเขินปนหมั่นไส้กลายๆ



   ฌามาความทรงจำยังไม่กลับมา แต่ท่าทาง คำพูด องค์ประกอบหลายอย่างก็เริ่มจะกลับไปเป็นคนเดิมทีละนิดๆ อย่างน้อยฌามาเวอร์ชั่นความจำเสื่อมก็ไม่ ‘แพรวพราว’ ขนาดนี้



   คำพูดคำจาเริ่มจะกลับมากวนอารมณ์หยอกล้อบ้างนานๆที ก็ทำให้ต้องเตรียมใจว่าฌามาตัวร้ายคงใกล้จะกลืนกินฌามาคนที่มีรอยยิ้มเด็กๆในอีกไม่นาน



   จะว่าไปช่วงที่ผ่านมาก็เกิดเรื่องหลายอย่าง…เชอเบทลงหลักปักฐานกับฟ้าลั่นในที่สุด…ใจหาย…มาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าชีวิตแต่ละคนก็มีทางเดินเป็นของตัวเอง



   เหมือนเขา…



   ที่มายืนอยู่ตรงนี้



   คนผิวซีดโคลงหัวเล็กน้อยปรับอารมณ์ก่อนจะสอดมือกุมประสานกับมือสีแทนชื้นเหงื่อเดินเข้าบ้าน ไปกินอาหารเช้าด้วยกัน








   
   “ไปเที่ยวไหนกันไหม?”



   หยุดหลายวันที่เนียนหยุดเองทำให้เอ่ยปากชวน ฌามาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปากที่มีนัยน์ตาแพรวพราวอีกครั้ง ช่วงนี้ชักจะเยอะแล้วนะ



   “อยากไปไหนล่ะครับ เอาใกล้ๆกรุงเทพไหม? เดี๋ยวแตมจะเหนื่อยเดินทาง”



   “ก็ได้ กาญ?”



   “ผมไปที่ไหนก็ได้ ไม่ค่อยได้ไปไหนเหมือนกัน ไม่ถนัดเที่ยวไทยเท่าไหร่เลย”



   “งั้นไปนอนแพที่กาญกันนะ”



   ผู้ชายสองคนจัดกระเป๋าง่ายๆใส่เป้สองใบก่อนจะออกไปที่รถยาริสสีดำที่ตอนนี้มาจอดประจำริวรั้วบ้าน บ้านที่ไม่มีที่จอดรถ…



   เฌอแตมกดเปิดเพลงสากลจากวิทยุตามความเคยชิน ฌามาก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะไม่ได้ใช้สมาธิ กินขนมที่ตัวเองเหมามาจากเซเว่นสลับกับป้อนคนขับไปเรื่อย



   อีโคค่าร์คันเล็กขับออกเพชรเกษมไปอย่างไม่เร่งรีบ เฌอแตมไม่ใช่คนขับรถเร็ว ฌามาก็ไม่ได้รีบไปไหน ตาคมออกจะตื่นเต้นด้วยซ้ำที่ได้มองวิวต่างจังหวัดที่ก็แค่ข้างทางธรรมดา



   แพริมน้ำในวันธรรมดาและไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวทำให้รอบด้านของแพที่พวกเขาจองเงียบสนิท มีเพียงแสงสลัวจากอาคารสำนักงานริมฝั่งและไฟทางเดินริบหรี่ให้พอมองเห็น



   ฌามานั่งเอนหลังเท้าแช่น้ำปล่อยตัวไปกับลมเย็นๆกับความเวิ้งว้างของผิวน้ำมีเฌอแตมยกเบียร์ยกระป๋องขึ้นจิบอยู่ข้างกัน



   “กระป๋องที่สามแล้วนะ”



   หันไปเตือนไม่จริงจังนัก



   “ไม่เมาหรอก..”



   ฌามาหัวเราะเบาๆกับเสียงแหบพร่านั่น อีกสักพักก็คงจะเมา เขาไม่ค่อยชอบกินเบียร์เท่าไหร่และช่วงนี้ก็ออกกำลังกายเลยงดแอลกอฮอล์อยู่ แต่ว่าที่คุณหมออยากจะจิบเขาก็ไม่ได้ว่า



   ไม่รู้ว่าก่อนความจำเสื่อมจะเคยเห็นเฌอแตมตอนเมาไหมนะ? เมาแล้วจะงอแง? จะอ้อน? จะพูดมาก? หรือว่าจะอ่อย… ส่ายหัวกับตัวเองที่อยากจะให้เป็นชอยส์สุดท้ายซะอย่างนั้น



   “แตม”



   “หือ?”



   “มาผลัดกันเล่าเรื่องตัวเองไหม?”



   “นึกยังไง?”



   “ก็จะได้รู้จักกันมากขึ้น เรายังไม่ได้คุยกันจริงจังเลยสักที… สังคมคุณเป็นยังไง และผมเป็นยังไง…ศึกษากันหน่อยดีไหม?”



   “ไม่รู้จะเล่าอะไร”



   “เคยเล่น ทรูออแดร์ ไหม?”



   “เคย”



   “แต่เปลี่ยนเป็นแค่ทรูเท่านั้น อยากรู้อะไรก็ถาม…ดีไหม?”



   “อือ ถามมาสิ”



   “คุณ…ชอบสีอะไร”



   “อืม ดำมั้ง? คุณล่ะ?”



   “เฮ้ อย่าก้อปกันสิ”



   “ก็ได้ๆ… งั้น อาหารไทยชอบกินอะไร”



   คำถามเรื่อยเปื่อยถูกถามสลับกันไปมา บางคำถามก็ได้คำตอบตลกๆเช่น เฌอแตมเคยโดนทำโทษเพราะโดดเรียนซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ หรือฌามาก็เคยแพ้ผักแปลกๆในอินเดียจนหน้าบวม



   “ครอบครัวคุณมีกี่คน”



   คำถามธรรมดาแค่เป็นคำถามแรกที่เฌอแตมชะงัก…และฌามาที่ละสายตาจากดาวบนฟ้ามาสบตาก็จับความวูบไหวในนัยน์ตาเรียวได้ทัน



   “เอา…ครอบครัวไหนล่ะ ของแม่ หรือ ของพ่อ?”



   คำตอบที่ฟังดูเงียบงันในความรู้สึก



   “ของคุณ…”



   “ไม่มี”



   คำตอบที่น่าใจหาย มือหนาเลื่อนไปกุมมือซีดเย็นไว้หลวมๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ การปลอบประโลมที่ดีที่สุดอาจจะไม่ต้องให้อีกฝ่ายพูดอะไรให้ฟัง แค่อยู่ข้างๆ…ไม่ต้องเข้าใจ ไม่ต้องอยากรู้



   แค่ทำให้รู้สึก…ว่าจะไม่หายไปไหน



   “แม่กับพ่อแยกทางกัน แม่แต่งงานใหม่ เชอเบทไปอเมริกากับพ่อ ส่วนชาร์ลกับผมอยู่กับแม่ ครอบครัวของแม่มันชวนอึดอัด ชาร์ลก็ย้ายตามไปทีหลัง แต่แม่ไม่ให้ผมไป… แต่จะให้อินกับความอบอุ่นนั่นก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ก็หนีออกจากบ้าน… ตอนนั้นสอบติดหมอแล้ว ก็คิดว่าเป็นหมอก็คงจะรวยดี ต่อไปคงมีปัญญาซื้อบ้านให้ตัวเอง แล้วเชอเบทก็โผล่มา แล้วบังเอิญว่าฐานเงินเดือนผู้ปกครองสูงเกินกำหนดขอทุนไม่ได้ กู้ก็ไม่ได้ เชอเบทก็เลยเป็นคนจ่าย รถก็ซื้อให้ น้องชายฝาแฝดเป็นนักแต่งเพลงดังของอเมริกา…ต่างกับพี่ชายที่เป็นเด็กหนีออกจากบ้าน เพ้อฝันไปวันๆ ฮะๆ”



   เสียงหัวเราะเยาะตัวเองดังแผ่วเบาก่อนจะหายไป ฌามาดึงมือซีดขึ้นจรดเรียวปากประทับจูบลงเนิ่นนานก่อนจะเงยหน้าสบตาดวงตาเรียวแสนเศร้า



   “ยิ้มทำไม…”



   “ขอบคุณที่เชอเบทเจอคุณ… ขอโทษที่ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคุณ…อดีตส่วนนั้นผมปกป้องคุณไม่ได้เลย ขอบคุณที่คุณไม่เตลิดหายไปไหน ยังดูแลตัวเอง จนกระทั่งมาเจอผม…ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาอยู่ด้วยกัน”



   คำขอบคุณง่ายๆที่เรียกน้ำตาและความรู้สึกได้มากมายจนหยาดน้ำร่วงหล่นลงข้างแก้มซีด…หยาดน้ำตาสะท้อนแสงจันทร์รำไร



   มือหนายกขึ้นเกลี่ยความชื้นเหล่านั้นออกจากแก้มนิ่มก่อนจะเขยิบเข้าหาประทับจูบลงข้างมุมปากบางซ้ำแล้วซ้ำเล่า…



   “ยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสไหม…แต่เมื่อถึงวันนั้น…ขอให้ผมได้เป็นครอบครัวของคุณ…”



   คนอ่อนแอทิ้งตัวลงในอ้อมแขนอบอุ่น ฌามามีพลังมากมายที่เฌอแตมไม่มี ทั้งๆที่อายุน้อยกว่า แต่เงื่อนไขเรื่องนั้นไม่เกี่ยวเลย…



   ในเมื่ออ้อมแขนฌามาให้ความรู้สึกปลอดภัย… ความรู้สึกที่มักจะเหมือนแตกเป็นเสี่ยงคล้ายจะเริ่มกลับมาเป็นรูปร่าง สิ่งที่คิดว่าตัวเอง ‘ขาด’ มาตลอด… เริ่มพอจะมองออกว่ามันใกล้จะกลับมาเป็นของตัวเอง



   ชีวิตนี้เฌอแตมไม่มีอะไรเป็นของตัวเองแม้แต่อย่างเดียว ไม่กล้าที่จะมี ไม่กล้าที่จะหวงอะไรสักอย่าง เพราะสุดท้ายมันก็ไม่เคยเป็นของเขาเลย…



   ขนาดเชอเบทก็เดินจากไป ชาร์ลก็มีชีวิตของตัวเอง…



   ฌามาจะไม่หายไปอีกคนใช่ไหม? ถ้าฌามาหายไป…เขาคงอยู่ไม่ได้แล้ว



   ผิดหวังไม่ไหวแล้ว



   “อย่า หาย ไป..”



   กระซิบขาดห้วงกับแผ่นอกอุ่น สองมือกำชายเสื้ออีกฝ่ายแน่นกลัวเหลือเกินว่าจะเป็นแค่ความฝัน เขาไม่ใช่คนเข้มแข็งเลยสักนิดตั้งแต่ฌามาปีนข้ามกำแพงมา ที่ไม่รู้ว่าข้ามมาได้ตั้งแต่เมื่อไหร่



   “ไม่หาย…ผมจะอยู่ตรงนี้…อย่าทิ้งผมนะ…ผมมีคุณคนเดียว”



   คนเดียวของกันและกัน








   ฌามาไม่ได้พูดปลอบใจหรือสร้างฝันลมๆแล้งๆให้เฌอแตม…เขาเข้าใจความรู้สึกที่คนในครอบครัวที่ราวกับไม่ใช่ครอบครัว เขาเคยผ่านจุดที่ห่างกับพ่อแม่ ไม่เข้าใจถึงระยะทางกับชีวิตที่ถูกผลักให้เดินไปลำพัง



   ถึงจะมีพ่อแม่สนับสนุนแต่ก็อยู่ห่างไกลจนนานทีปีหนได้พบหน้า เขาต้องสู้กับปัญหามากมายที่เด็กคนอื่นอาจจะยังไม่ต้องเจอ



   เขาผ่านมันมาได้…แต่ก็สะบักสะบอมมาไม่น้อย… เขาเคยพลาด



   เคยเหลวแหลก



   เคยเหลวไหล…



   อดีตไม่ได้สวยงามเหมือนที่คนอื่นคิดว่าเขาเป็นจีเนียส ลูกชายไฮโซ ใช้ชีวิตเมืองนอกท่ามกลางความชื่นชม มันก็แค่มายด์เซ็ตของคนที่ไม่รู้อะไรเลย



   ชีวิตเขาว้าเหว่หันมองทางไหนก็ไม่เจอใคร…อึดอัดทุกครั้งที่แม่มาหาและทิ้งความคาดหวังด้วยคำพูดมากมาย ตั้งใจเรียนนะ…เป็นเด็กดีนะ… อนาคตดีๆรอลูกอยู่นะ…



   ไม่มีใครเลยที่เข้าใจ…



   “ผมเลี้ยงนกขุนทองเป็นเพื่อน…”



   เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยเรื่องตัวเองหลังจากเฌอแตมสงบลงได้สักพัก สองร่างยังนั่งเกยกันอยู่เช่นนั้นแม้เฌอแตมจะเปลี่ยนมานอนหนุนตักฌามาแทน แต่มือก็ยังกุมกันไว้ไม่ยอมปล่อย




   “เพราะมันพูดได้ อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนคุย แม้มันจะไม่เข้าใจและพูดตามแบบไร้หัวคิดก็เถอะ…มันชื่อมะนาวเพราะผมชอบสีเขียวมะนาว มันอยู่กับผมที่อิตาลีได้ครบปีผมก็พามันย้ายไปอยู่ซานฟราน…จากนกในเมืองศิลปะกลายเป็นนกบนเพนท์เฮ้าส์หรู… แต่มันก็ตาย… ผู้หญิงที่ผมเคยรัก…ฆ่ามันเพราะผมเขาคิดว่าผมรักนกมากกว่าเขา”



   ฌามาเคยเล่าเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งให้ฟัง คนที่ฌามาบอกว่าตัวเองเป็นชู้ คนที่ทำให้ต้องออกเดินทางไปรอบโลกก่อนจะมาเจอกันที่ไทย…



   “แปลกตรงที่ผมคิดว่ามันป่วยเพราะหน้าหนาว แต่มันกินน้ำผสมยาล้างห้องน้ำมาทั้งเดือน ผมมารู้ก็วันที่มันตายแล้วตอนพามันไปหาหมอ พอกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์เพื่อคาดคั้นว่าฆ่ามะนาวทำไม…ผมก็รู้อีกอย่างว่าผมเป็นชายชู้มาโดยตลอด…และเธอก็ท้องกับสามี ส่วนผมก็โดนทิ้ง”



   เฌอแตมดันตัวขึ้นมามองตาคมที่วูบไหว…ฌามาในตอนนี้มีทั้งความโกรธและความเสียใจอยู่ในดวงตา มือซีดสองข้างยกขึ้นแนบแก้มอีกฝ่ายก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจนหน้าผากชิดกัน



   “ถ้าจะทิ้งผมอยู่แล้ว…จะฆ่ามะนาวทำไม…ครอบครัวของผม…เพื่อนที่อยู่กันมานานในวันที่ผมมีปัญหา ในวันที่แย่ที่สุดในชีวิต”



   “ฌา…ชู่ว..”



   ร่างหนาสั่นระริกราวกับสกัดกั้นอารมณ์จนต้องส่งเสียงปลอบให้ใจเย็น ฌามาขบกรามจนได้ยินเสียงชัด สักพักความตึงเครียดนั่นก็ผ่อนคลายลง



   “ผมอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ต่อไม่ได้ ไม่งั้นผมคงฆ่าคนตาย…ผมเลยออกเดินทาง…พาตัวเองฟุ้งซ่านไปทุกที่”



   เรียวปากสัมผัสแตะต้องกันและกันอีกครั้ง…



   “และผมก็คงจะได้เจอคุณ…คุณคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในเวลาที่แย่ที่สุดของผม…ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กลับมาที่นี่…มาหาคุณ…ทั้งๆที่ผมจำคุณไม่ได้เลย”



   “ขอบคุณที่กลับมา…”



   “ขอบคุณที่ยังรอผม…”



   ขอบคุณที่เรายังมีกัน…บนโลกที่เราไม่มีอะไรเลย…










   การสัมผัสในคืนนั้นต่างจากทุกคืน…ทุกการแตะต้อง รอยจูบ เสียงกระซิบ… ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป จังหวะที่ดุดันกว่าทุกที ร่องรอยที่มากมายกว่าทุกครั้ง



   ราวกับจะตอกย้ำ…การเป็นทุกอย่างของกันและกัน…



   คนสองคนที่เว้าแหว่งกันคนละซีก….



   กับการทดแทนสิ่งที่ขาดกันคนละส่วน…



    อาจจะบิดเบี้ยวไปบ้าง…แต่มองผ่านๆ



   ก็คงจะคล้าย ‘วงกลม’ เหมือนพระจันทร์คืนนี้



=====================

เทาาาาาาา <3 แต่ ก็เป็นเทาสีชมพูวววว

ใครใจดีเม้นให้ด้วยน้า ชุ้บๆ <3 ขอบคุณชาวทวิตในแทก #กับดักพระจันทร์ ด้วยค่า

[badbadsumaru]

เป็นส่วนเติมเต็มของกันและกัน
ทั้งคู่สู้ๆนะ

[ciaiwpot]

ชอบความเทาสีชมพู

[่jum]

พระจันทร์สีชมพู