ตอนที่ 25
“อะ….ฌา พอแล้ว”
“ฮื้ออ”
ตาเรียวฉ่ำน้ำกระพริบแผ่วเบา ปากบวมเจ่อหลุดครางแผ่วเบาอย่างน่าอาย ความเหนอะหนะบนเรือนร่างจากหยาดอารมณ์ทำให้สติสตังค์ที่เริ่มกลับเข้าที่นำพาความเขินแผ่ไปทั่วใบหน้า
แต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่หยุดซุกหยุดไซร้ไปเรื่อย…ตามประสาคนที่ไม่เจอกันเกือบสามอาทิตย์ สามอาทิตย์ที่เขาฝังตัวอยู่คอนโดกับห้องสมุดและคณะเพื่ออ่านหนังสือสอบปลายภาค และฌามาก็ต้องตรวจโปรเจคของคณะสถาปัตย์ ต่างคนต่างยุ่งจนได้แค่โทรหากันวันละไม่กี่นาที
สอบเสร็จวันนี้ฌามาเลยทบต้นทบดอกตั้งแต่เท้าแตะเรือนมะนาว…ร่างกายฌามาดูเคร่งเครียดและแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อที่มากกว่าเดิม ทำให้การกอดเต็มไปด้วยความรุนแรง…ที่แสนจะเย้ายวน จนเผลอกัดกล้ามแขนฌามาไปหลายครั้ง หรือจะลาดไหล่ไลน์สวย กล้ามหน้าท้องวีเชฟ….
คงไม่ใช่ฌามาฝ่ายเดียวที่ตบท้นตบดอกแห่งความคิดถึง…เฌอแตมก็เช่นกัน
บทรักเนิบนาบนำพาไปสู่ความร้อนแรงครั้งแล้วครั้งเล่าที่ก็ยังไม่ได้ถึงขนาดใส่อารมณ์จนบาดเจ็บ การกอดด้วยความถะนุถนอมจะทอดเวลาแห่งความสุขได้มากกว่าการเติมเต็มอันท้วมท้น
ที่แม้จะอิ่มและให้ความรู้สึกเติมเต็ม…แต่จำนวนรอบจะน้อยลงเพราะร่างกายมันจะไม่ไหว
“อีกครั้งนะ…”
ไม่ใช่คำขออนุญาตแต่เป็นการบอกกล่าว…ก่อนขาขาวซีดจะถูกยกขึ้นพาดไหล่อีกครั้ง ตาสวยกระพริบปริบไล่หยาดน้ำตาก่อนสองแขนจะยกโอบแผ่นหลังกว้าง
“อื้อ…”
จูบปลอมประโลมที่ข้างแก้มไล้ไปถึงหน้าผากเนียน ก่อนตาคมที่ฉายแววแห่งความสุขจะสะท้อนภาพใบหน้าซีดที่ตอนนี้แดงระเรื่ออย่างน่ารัก
เฌอแตมน่ารัก…
จนอยากจะรักทั้งวันทั้งคืน
ฌามาตื่นสายในวันต่อมาแต่ยังมีคนที่ตื่นสายกว่าซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนที่ชาไร้ความรู้สึก แม้จะลำบากกับการนอนท่านี้แต่ก็ไม่คิดจะเปลี่ยน เขาค่อนข้างชอบที่มีอีกฝ่ายอยู่ในอ้อมกอด
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
จมูกโด่งกดแผ่วเบาที่ข้างแก้มเนียนก่อนจะผละออกมาสำรวจเรือนร่างที่โผล่พ้นผ้าห่มของเฌอแตม
รอยจูบที่ลำคอขาวซีดคงจะช้ำไปอีกหลายวัน ไม่ใช่แค่ลำคอ แต่แทบจะถูกส่วน ขนาดปลีน่องไปถึงข้อเท้าเขาก็ตรีตราแสดงความเป็นเจ้าของไปแล้ว
ฌามาค่อยๆขยับออกหยิบหมอนข้างมาสอดแทนที่ตัวเอง เฌอแตมที่ยังไม่ตื่นขยับเล็กน้อยก่อนจะกอดหมอนข้างใบนั้นและหยุดขยับเมื่อได้มุมที่พอใจ
ขายาวเปลือยเปล่าเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อชำระคราบอารมณ์ที่เลอะเทอะปนกันไปบนตัวเองออก ตื่นเช้าไปชงกาแฟและดูแลเจ้าลูกมีหนามทั้งหลาย
เดินกลับเข้าบ้านอีกทีมองเวลาที่ล่วงเลยไปถึงบ่ายโมงก็คิดว่าสมควรที่จะปลุกคนขี้เซาที่โดนเขาเอาแต่ใจทั้งคืนสักที แต่เฌอแตมตื่นแล้ว
ตาแดงๆฉายแววงุนงงเล็กน้อย ก่อนคิ้วสวยจะขมวดเมื่อเห็นฌามาเดินขึ้นบันไดมา
“หืม?”
คนโดนต่อว่าทางสายตาเลิกคิ้วงง ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเสียงบ่นแผ่วเบาดังให้ได้ยิน
“ขยับไม่ได้…”
เมื่อคืน…เอาแต่ใจเยอะไปหน่อย จึงต้องรีบเข้าไปประคองอีกฝ่ายอาบน้ำ ชำระคราบที่ยังค้างอยู่ข้างในให้หน้าซีดได้ขึ้นสีแดงก่ำเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไป ‘ทำความสะอาด’
ฌามาปล่อยเฌอแตมไว้กับรายการทีวีที่หน้าโต๊ะซีกมะนาว ส่วนตัวเองก็ใช้เวลาช่วงบ่ายหลังกินข้าวทำงานต่อ โปรเจคใหญ่กลับมาให้ทำอีกครั้ง การออกแบบเพนท์เฮาท์หรูห้าชั้นในดูไบของมหาเศรษฐีบ่อน้ำมัน คอนเซปที่ดูฟุ้งเพื่อเอาใจภรรยาคนที่สี่ที่มีดีกรีเป็นนางแบบระดับโลก ตีม…สวรรค์ ง่ายๆแต่ตีความยากเหลือแสนเพราะสวรรค์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน กว่าจะบรีฟกว่าจะคุยจนเข้าใจ สวรรค์แห่งความเพ้อฝัน(ในคำนิยามของฌามา) เลยถูกร่างแบบบนกำแพงกระจกแทบจะทุกด้านของชั้นสอง
จินตนาการที่ต้องดึงมาใช้มากเป็นพิเศษแต่พอไฟมันติด ความเพ้อฝันที่ต้องใช้งานได้จริงเลยถูกวาดแล้ววาดอีกจนเต็มบานกระจกด้วยปากกาเมจิคหลากสี
เพราะกรอบความคิดฌามามันมากกว่ากระดาษสักแผ่นจะบรรจุได้ กระจกที่ให้พื้นที่มากกว่าและมองภาพได้ชัดกว่าเลยถูกเลือก
เฌอแตมมองคนที่นั่งอยู่บนบันไดพับได้ เขียนดีเทลของแชนเดอเลียหรูหราที่เจ้าตัวออกแบบ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นงานจากความคิดของผู้ชายกล้ามแน่นแบบฌามา
ไอเดียฟุ้งๆรอบด้านที่มีปากกาสีน้ำเงินเขียนวัสดุกำกับไปทุกส่วน ไม่มีเรฟเฟอเรนซ์ใดๆใช้ในการออกแบบนี้เลยด้วยซ้ำ…ฌามาจำวัสดุ ร้านที่รับผลิต หรือแม้แต่องค์ประกอบสำคัญได้หมด
ข้อดีของการเป็นจีเนียส…มีสมองเป็นห้องสมุดและกูเกิ้ล อะไรที่เคยผ่านตาจำได้หมด แถมเก็บรายละเอียดได้ครบจนไม่น่าเชื่อ แม้แต่ที่ทับกระดาษลายยูนิคอร์นอันเล็กที่ถูกวาดลงบนมุมหนึ่งของกระจกยังมีดีเทลในเรื่องของการลงสีอย่างละเอียด
งบไม่อั้นทำให้ความคิดฟุ้งเฟ้อไม่ถูกจำกัดในกรอบ….เฌอแตมไม่แปลกใจที่ฌามาจะไปได้สวยในสายงานนี้ ขนาดแค่แบบหยาบๆเขายังรู้สึกทึ่งไปด้วย
ฌามาจะวาดทุกอย่างจนเสร็จ จนไม่รู้จะแต่งเติมอะไรแล้วถึงดึงมาวาดในโปรแกรมเพื่อทำแปลนไปที่ละส่วนที่ละห้อง
เฌอแตมปล่อยอีกฝ่ายทำงานไป ส่วนตัวเองก็นอนดูการ์ตูนไร้สาระไปเรื่อยเปื่อยด้วยหูฟังเฮดโฟน…เพราะฌามาใช้สมาธิได้ดีที่สุดเมื่อทุกอย่างเงียบสนิท
แม้แต่การดูทีวีเลยต้องเงียบไม่ต่างกัน แต่ร่างกายยังเมื่อยล้าดูได้ไม่นานเฌอแตมก็ตาปิดสนิทไปอีกครั้ง แอร์เย็นๆทำให้ร่างกายขยับซุกกับพนักโซฟา ขดตัวเล็กน้อยหามุมที่สบายที่สุด
ก่อนจะมีผ้าห่มผืนบางถูกคลุมให้เมื่อคนทำงานเห็นท่านอนคนหนาวแล้วต้องรีบไปหามาให้
ชีวิตของเฌอแตมฌามาก็แบบนี้…
แค่อยู่ในสภาวะแวดล้อมเดียวกัน ไม่ต้องคุย ไม่ต้องเอาใจกันตลอดเวลาก็ได้
แค่อยู่ด้วยกัน
ตอนเย็นฌามาก็จับจูงมือซีดเดินข้ามถนนเส้นเล็กไปยังรั้วบ้านอีกหลัง แม่เรียกไปกินข้าวด้วย ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเรียกบ่อยเพราะฌามาเริ่มพาเฌอแตมไปทำความรู้จัก
เฌอแตมยังคงเกร็งและทำตัวไม่ถูก แต่พื้นฐานไม่ใช่คนก้าวร้าวและคุณหญิงรพิณรำไพ สรินธิวัลย์ก็ดูออกเลยไม่ได้ซักถามหรือสร้างความอึดอัดให้แฟนของลูกชายแม้แต่น้อย
แค่ชวนคุย ชวนเข้าครัว…เฌอแตมเลยได้เป็นลูกมือในครัวบ้านสรินธิวัลย์บ่อยครั้ง สูตรชาวหวังที่สืบทอดมานานหลายชั่วอายุคนเลยมีว่าที่คุณหมอสืบสานไปอีกหนึ่งคน
ส่วนฌามาคนที่กินยากก็จะใช้เวลานี้เล่นหมากรุกกับคุณพ่อ เจ้าของบ้านกับลูกชายคนเดียวมักจะนั่งเงียบแข่งกันอยู่หลังหมากกระดาน แม้สุดท้ายฌามาจะชนะทุกที
ความคิดของฌามาซับซ้อนกว่า…ครอบคลุมกว่า เกมส์วางแผนแบบนี้ใครที่ระแวดระวังแระรอบคอบกว่ามักจะเป็นฝ่ายชนะ
“ไม่อยากทำธุรกิจจริงหรอ?”
คำพูดเปรยๆแนวเดิมๆของพ่อ พักหลังมักจะสร้างความลำบากใจให้ฌามาเพราะยิ่งโตก็ยิ่งรู้ว่าอาณาจักรที่พ่อแม่พยายามสร้างสุดท้ายอาจจะต้องขายทิ้งในรุ่นเขา
“ผมไม่ถนัด”
“ข้ออ้าง”
ก็จริง… ก็อ้างนั่นแหละ ก็แค่ไม่ชอบแต่ถ้าให้ทำก็ทำได้
“ขายทิ้งไปเถอะพ่อ”
“ทำมาทั้งชีวิตเลยนะ”
เพราะรู้ว่าพ่อแม่เหนื่อย แต่เพราะทรัพย์สมบัติที่มากเกินไปทำให้เวลาของการใช้ชีวิตร่วมกันในครอบครัวมันน้อยจนเขาเป็นเด็กเกเรมาพักใหญ่ๆ
“ผมใช้ชีวิตพอเพียง”
“เห้อ หรือยกให้หมอดี?”
หมอที่ว่าก็ลูกมือในครัวของแม่นั่นไง
“ยกให้หมอก็เหมือนยกให้ผมนั่นแหละ”
“เผื่อจะอยากช่วยหมอดูแล”
“ไม่เอาน่าพ่อ แตมมันไม่เอาหรอก วันๆไม่เห็นจะอยากได้อะไร”
“แล้วปฏิบัติการเลี้ยงหมอไปถึงไหน?”
พ่อรู้เพราะทนายที่ใช้มาดำเนินการทำสัญญาก็มาปรึกษากับพ่อ
“เหลือแค่บอกหมอ…ไม่รู้จะยอมไหม”
พ่อไม่ค่อยเรียกชื่อเฌอแตมแต่ติดจะเรียกหมอ เลยเรียกไปด้วยเวลาอยู่กับพ่อ เขารู้ว่าพ่ออึดอัดอยู่บ้างที่ต้องยอมรับว่าลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เพราะเห็นแก่ความสุขของลูกเลยยอม
“พ่อไปขอให้ไหม? ผู้ใหญ่พูดน่าเชื่อถือกว่า”
“หืม…แต่งเข้าเลยอ่ะนะ?”
“อือ ค่าเทอมค่าเลี้ยงดูจะได้นับๆรวมไปกับสินสอด ไหนๆลูกชายก็จะขายทิ้งก็ยกเป็นสินสอดไปซะ”
สุดท้ายพ่อก็ตบด้วยการบังคับให้เขาดูแลสืบทอดกิจการต่อไปนั่นแหละ ตาคมหรี่ตามองพ่อที่ยังหน้านิ่งเป็นการบอกว่ารู้ทันนะ
ส่วนคนมากประสบการณ์ชีวิตกลับยกยิ้มมุมปาก
“สินสอดให้ไปแล้วก็ต้องเป็นของเฌอแตม แกไม่ต้องยุ่ง ไม่ใช่ชื่อแกสักหน่อยไอ้เปรมปรีฌา”
“พ่อนี่แผนสูง”
“เรือนมะนาวพ่อก็โอนให้เฌอแตม”
“พ่อ…”
เสียงต่ำลงแต่ตาเบิกกว้าง
“เมียแกจะมีทรัพย์สินติดตัวเท่าไหร่นะ…คุ้นๆว่าจะหลายพันล้าน เดี๋ยวต้องไปนับอีกที”
“วันไหนมันทิ้งผม ลูกพ่อจะเหลืออะไร?”
“กลับอเมริกาแกไปสิ ทำงานเก็บเงินไงไอ้ลูกชาย ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป”
จบข่าว… ฌามาถลึงตาใส่พ่อตัวเองที่ย้ายแต้มต่อไปอยู่ในมือได้สำเร็จ
เจ้าของทรัพย์สมบัติยักคิ้วยั่วโมโหลูกชายสองที ฉลาดแล้วไงประสบการณ์กับชั่วโมงบินมันต่างกันไอ้ลูกชาย จะเทียบพ่อหรอ…รอไปสิบปีเถอะ
“งั้นพ่อก็รีบไปขอ…ไม่กี่เดือนต้องจ่ายค่าเทอมแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”
คนที่เริ่มปลงกับบ้านตัวเอง ก่อนจะคิดว่าคงต้องไปลงเรียนบัญชีหรือบริหารสักคอร์ส แล้วไปจ้างทีมบริหารมาทำงานอีกที ส่วนตัวเองก็แค่คอยเช็คผลประกอบการ
ปัญหาของการไปขอเฌอแตมคือไม่รู้จะต้องไปขอกับใคร? เฌอแตมไม่เคยเล่าเรื่องที่บ้านนอกจากรู้แค่มีน้องชายฝาแฝดกับน้องชายอีกคน
ลองเอ่ยปากถามอ้อมๆก็ได้คำตอบแค่ไม่ได้ติดต่อทางบ้านมานานแล้ว ฌามาจึงอาศัยจังหวะเฌอแตมไปซื้อหนังสืออ่านเพิ่มเติมไปหาพ่อตัวเองที่บริษัท
โชคดีที่เงินทองเหลือใช้การจ้างนักสืบเอกชนสักคนก็เลยเป็นเรื่องง่ายดาย…พณา เฌอแตม เกรน ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวข้อมูลของผู้ปกครองและครอบครัวอีกฝ่ายก็มาอยู่ในมือ
เรื่องของพี่น้องก็ไม่แปลกที่จะเป็นนักศึกษาเหมือนกัน น้องชายฝาแฝดหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะชื่อพณิน เชอเบท เกรน รูปที่ถูกถ่ายก็มีติดผู้ชายผิวสีแทนตัวใหญ่อีกคนมาด้วย…ชื่อ ฟ้าลั่น ทายาทบริษัทรับออกแบบชื่อดังมีสัมพันธ์ในรูปแบบคนรักกับเชอเบท ส่วนน้องชายอีกคนชื่อ พณัช ชาร์ล เกรน รวมถึงแฟนเป็นผู้ชายเช่นกันชื่อ แมท
พ่อเป็นโปรดิวเซอร์ค่ายเพลงดังของอเมริกา ส่วนแม่เป็นแม่บ้านแต่งงานใหม่กับนายตำรวจยศผู้กำกับของโรงพักแห่งหนึ่งสมุทรสาครมีลูกชายคนโตฝั่งนายตำรวจชื่อ นันทิชา
นันทิชาทำงานที่บริษัทเครือนฤนาฏในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ อายุห่างกับเฌอแตมอยู่แปดปี สถานะพี่น้องไม่สนิทสนมกัน
“แล้วต้องไปขอพ่อเขาที่อเมริกา หรือแม่เขาที่สมุทรสาคร หรือพ่อเลี้ยงที่เป็นตำรวจ หรือน้องชายฝาแฝดที่ดูแลค่าเทอมค่ากินค่าอยู่ทุกอย่างล่ะพ่อ?”
ฌามาถึงกับงงในความซับซ้อนของสายสัมพันธ์ครอบครัว เนื่องจากสมาชิกครอบครัวตัวเองก็มีทั้งพ่อเป็นลูกคนเดียว แม่ก็ลูกคนเดียว และเขาก็ลูกคนเดียว ไม่ได้แต่งงานใหม่ทับซ้อนไปมา
“ก็ขอไปทุกฝ่าย รับรู้พร้อมกัน จบ จะเรียกเท่าไหร่ก็เรียกมา เฌอแตมก็อายุเกินยี่สิบบรรลุนิติภาวะแล้วนะ ไม่ยุ่งยากหรอก”
ความไม่ยุ่งยากของพ่อนั่นแหละโคตรจะพูดง่าย! แต่ปฏิบัติจริงน่ะมันโคตรยาก สุดท้ายฌามาที่งงกับขั้นตอนเยอะแยะเลยจัดการรวบรัดและง่ายที่สุด…
“แตม….ต่อไปนี้ทุกบาททุกสตางค์ที่มึงใช้ กูจ่ายเอง”
เฌอแตมถือถุงหนังสือเข้าบ้านก็เจอการต้อนรับท่าทางดุดันกับคำพูดแปลกประหลาด
“อะไรนะ?”
“กูจะจ่ายค่าเทอมมึง ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าน้ำมัน ทุกอย่าง จะจ่ายเอง”
“ไม่ต้อง”
“ไม่ได้ขอ แค่บอกให้รับรู้”
“ทำไม กูไม่ได้มาเกาะมึงกินนะ! แค่นี้ก็รบกวนจนไม่รู้จะรบกวนยังไงแล้ว ค่าไฟก็ไม่เอา ค่าน้ำก็ไม่เอา”
“ก็ไม่ได้เกาะไง กูก็พึ่งพามึงหลายเรื่อง กูก็อยากรับผิดชอบมึงในฐานะแฟน”
“แฟนไม่ใช่พ่อ”
“ผัวก็เป็นแล้ว จะเลี้ยงเมียทำไมจะไม่ได้”
“กูไม่ใช่กระหรี่ ที่จะให้มึงเอาแลกเงิน!”
“แล้วเอามันเกี่ยวอะไรกับกระหรี่วะ!”
คนภาษาไทยไม่แตกฉานสบถลั่น
“เหี้ยเอ้ย เอาเป็นว่ามึงไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตกู! เป็นแค่ผัว เป็นได้ก็เลิกได้อย่ามายุ่ง”
“อ๋อ นี่ตั้งใจจะเลิกกับกูใช่ไหม!!!”
อารมณ์โมโหปะทะกัน ต่างคนต่างความคิด ฌามาไม่เข้าใจว่าเงินแค่นี้ทำไมเฌอแตมจะรับไว้ไม่ได้ เหมือนกับที่เฌอแตมรับไม่ได้ถ้าฌามาจะยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองต้องพึ่งพาอีกฝ่ายมากไปกว่านี้
“ทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะฌาม์!!!”
“มึงนั่นแหละจะดื้อทำไมวะ!”
“กูไม่ใช่เด็กเลี้ยงมึงนะ”
“ก็มึงไม่ใช่อยู่แล้ว กูสิเด็กเลี้ยงมึง! กูเด็กกว่าแล้วกูก็จะเลี้ยงมึงเข้าใจไหม”
“คนละความหมายแล้วไอ้เหี้ย เด็กเลี้ยงก็คือเด็กเสี่ยอ่ะเข้าใจไหม นอนให้เอาฟรีแล้วก็แลกเงิน!”
“กูหน้าเหมือนเสี่ยหรอ พ่อกูมากกว่ามั้งที่เป็น แล้วมึงให้กูเอาฟรีตรงไหนวะ กูจะเอามึงแต่ละทีต้องทั้งโอ้โลม ต้องสะกิดแล้วสะกิดอีก ต้องดูท่าทีว่าวันไหนมึงจะไม่เหนื่อย วันไหนมึงต้องทำเปเปอร์ห่าเหววิชาเรียนหมอบ้าบอนั่น ไหนจะต้องมาล้างมาซักผ้าปูที่นอน มาแบกมึงไปแดกข้าวอาบน้ำ มึงให้เอาฟรีๆมากเลยครับ ดูแลยิ่งกว่าแม่แล้วไอ้เหี้ย”
“ฌาม์…”
อ้าปากจะท้วงกับการให้เหตุผลของฌามาแต่ก็โดนเสียงทุ้มหงุดหงิดสวนขึ้นมาก่อน
“แล้วแลกเงินบ้าไร เงินนี่มันองค์ประกอบ ที่กูให้น่ะความรักกูล้วนๆ มึงนี่เข้าใจยากว่ะ เรียนหมอแล้วเสือกโง่!”
ตาเรียวเบิกกว้างกับคำสารภาพรักที่ไม่คิดว่าจะได้ยินในสถานการณ์แบบนี้…อารมณ์คุกกรุ่นเหมือนถูกตีกลับเป็นลูกเทนนิสเด้งไปเด้งมาก่อนจะจบลงที่เขตทำคะแนนของความเขิน…
“ระ…รัก?”
“ไม่รักจะเอามึงจนมึงเดินไม่ไหวไหม? เห็นกูเป็นคนยังไง มึงเห็นกูว่างๆไม่มีไรทำอยู่ดีๆก็อยากจ่ายค่าเทอม อยากจะดูแลใครก็ได้หรอ? เสี่ยบ้าเสี่ยบอไรของมึงวะ คิดแต่ละอย่างเพ้อเจ้อชิบหาย ถ้าไม่รักกูจะทำไหม? กูจะลากมึงมาอยู่บ้านกูไหม จะพาไปหาพ่อหาแม่ไหม? แล้วจะย้ายกลับมาไทยทำไม? คิดอะไรกว้างๆหน่อย อายุก็ยี่สิบกว่าแล้วนะแตม มึงเป็นอนาคตของชาตินะ หัดคิดอะไรที่มันพัฒนาๆบ้าง เดี๋ยวเขาไม่เชื่อหรอกว่ามึงเรียนหมอ”
คำด่ายาวเหยียดตีกลับไปมา เฌอแตมเบิกตากว้างรู้สึกงงและสับสนกับคำพูดมากมายของฌามาจนอ้าปากค้าง ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะตอบอะไร สรุปก็คือตอนนี้เป็นฝ่ายงงเองว่าการที่ไม่อยากให้ฌามาดูแลเป็นความผิด
“หรือที่ไม่อยากให้กูดูแลเพราะมึงจะทิ้งกู? มึงมีคนอื่น? ไอ้สัส เรียนก็เยอะขนาดนี้มึงเอาเวลาไหนไปนอกใจกูหา!!! ไอ้เหี้ยนั่นเป็นใครวะ!!!”
“เดี๋ยว…ฌาม์”
“มึงบอกมานะ! จะนอกใจกูใช่ไหม เห็นกูใจง่ายรักแต่มึง ซื่อสัตย์แต่มึงเลยหาเรื่องทิ้งกู เฉดหัวกูทิ้งใช่ไหม?”
ฌามาจำคำพูดจากละครรีรันตอนบ่ายที่เคยเปิดดูฆ่าเวลามาทั้งประโยค พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวละครในเรื่องถึงโมโหฉุดกระชากลากถูนางเอกขนาดนั้น
เฌอแตมมองภาพฌามาเสยผมตัวเองแรงๆ แถมขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงชัดแจ๋ว รวมถึงท่าเตะท็อปหินของห้องครัวอย่างแรง
ท่าทางเหมือนอยากจะขย้ำคอเขาให้ตายคามือแต่ไม่ทำของฌามาทำเอาหลุดขำ
“ขำไร?”
“กูงงว่าเราทะเลาะอะไรกันวะ ฮ่าๆ”
“มึงไม่รับความรักกู มึงนอกใจ มึงจะทิ้งกู”
“เพ้อเจ้อ”
เฌอแตมเดินเข้าไปสอดแขนกอดเอวหนา
“จะเอาเวลาไหนไปนอกใจมึง โง่เอ้ย”
“มึงปฏิเสธกู ไม่ต้องมากอดเลย”
จะดันออกอีก…แต่เพราะไม่ได้ลงแรงอะไรเพราะรู้สึกดีที่มีอีกคนมากอดตัวเองเลยทำให้เฌอแตมยังได้ซุกหน้ากับไหล่กว้างของคนโมโหต่อ
“กูแค่เกรงใจ กลัวมึงลำบาก”
“เชื่อเถอะ…ถ้ามึงไม่ให้กูทำ กูจะลำบากกว่านี้”
เฌอแตมตีความว่ามันหมายถึงความลำบากใจ
ส่วนฌามาลอบถายหายใจเมื่อคุณหมอพยักหน้ายินยอมในที่สุด…. ลำบากสิวะ ต้องไปหาพ่อมันถึงอเมริกา การจะติดต่อพบเจอโปรดิวเซอร์ระดับโลกมันง่ายหรอ? ไหนจะแม่มันที่สมุทรสาคร อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้? ไหนจะต้องพาพ่อพาแม่ตัวเองไปอีก แล้วถ้าแม่มันตกใจเป็นลมขึ้นมาทำไง? พ่อเลี้ยงมันก็เป็นตำรวจ ยิงทิ้งหรือลากเขาเข้าคุกขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราวอีก น้องชายฝาแฝดมันอีกคนมีเงินส่งพี่ชายตัวเองเรียนหมอ ค่าห้องค่ารถอีก คิดว่ามันมีปัญหาด้านการเงินหรอ? เกิดมันไม่ยกให้แล้วโยนเหตุผลว่าเศษเงิน เลี้ยงเองได้เหมือนที่เขาก็คิดว่ามันไม่ได้ลำบากอะไรขึ้นมาจะเอาอะไรไปสู้วะ?
รบกับเฌอแตมคนเดียว…ง่ายกว่าเยอะ
ที่เหลือนั่น…ก็ช่างมันเถอะ พ่อบอกมันบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ต้องตัดสินใจได้เองดิวะ
คนอื่นจะมายุ่งอะไร? มามีอำนาจในการตัดสินใจได้ไง? จะคบกับเฌอแตมขอที่เฌอแตมก็ถูกแล้ว
ครอบครัวมันก็ช่างเหอะ อยู่กันมาตั้งนานไม่เห็นจะมีใครมายุ่งอะไร ขนาดน้องชายแฝดมันเขายังไม่เคยเจอ
เมียคนเดียวเลี้ยงได้! จะญาติจะอะไรก็อย่ามายุ่ง อีกไม่กี่ปีก็ตายห่ากันหมด เป็นผีสางวิญญาณกันหมดแล้ว ความสุขของคนอยู่สิสำคัญ
เอาตรงๆก็คืออย่าเสือก….แต่ก็กลัวจะหยาบคายไป
================================
ตอนนี้คือ....แล้วแต่มึงเลยค่ะฌามา 555555555555+
คนอะไรถือหางตัวเอง เผด็จการ แถมเด๋อ โมเมได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เอาเถอะผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจคุณเขาล่ะ
ส่วนแตม...อย่าไปเถียงไรเด็กมันเลยนะ 555+ มันเด๋อ มันไม่เข้าใจหรอก
ปล. พลอตสวิง มันก็จะสวิงอารมณ์แบบนี้แหละค่ะ >___<
หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗] (อ่าน 353845 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก