ตอนที่ 27 (ตอนเกือบจบ)
เขาว่าสมองของคนเราซับซ้อน เรื่องความทรงจำที่เสียหาย กลับมา หรือลืมเลือนตลอดการยังไม่มีผลวิจัยไหนๆให้คำตอบได้ชัดเจน
บ้างก็เชื่อว่าถ้ากระทบที่เดิมความทรงจำจะกลับมา
บ้างก็ว่าถ้ามีเหตุการณ์เดิมๆมาเกิดซ้ำอาจจะทำให้นึกออก
บ้างก็ว่าเป็นสภาวะที่จิตใจอยากจะลืมเหตุการณ์นั้นไป เลยสั่งสมองอีกที
วิทยาศาสตร์ก้าวไกลไปถึงขนาดใช้การสะกดจิตโดยจิตแพทย์ ท่องไปในความทรงจำ มีการใช้วิธีล็อคเรื่องเลวร้ายไว้อย่างมิดชิดในมุมหนึ่งของสมองเพื่อรักษาผู้ป่วย
รวมถึงใช้วิธีเดียวกันในการดึงความทรงจำที่หายไปกลับมา
แต่มีวิธีที่ง่ายกว่านั้น… คือการอยู่เฉยๆ
ตาคมแหงนหน้ามองเพดานที่ยกสูงของบ้านตัวเอง กำแพงมีแสงเงาทำมุมของแสงแดดยามบ่ายที่สองเข้ามาตกกระทบ เครื่องปรับอากาศทำงานของมันได้ดีจนไม่รู้สึกร้อนอะไร
โต๊ะเขียนแบบมีกองกระดาษ ซากเปลือกดินสอที่ถูกเหลา คัตเตอร์ที่ยังไม่ได้พับเก็บ หนังสือตกแต่งบ้านเล่มล่าสุดจากฝรั่งเศสและอีกสองสามเล่มจากประเทศในทวีปเดียวกันถูกกางทับๆกันอยู่บนพื้นไม้เนื้อดี บางหน้าก็ถูกพับ บางหน้าก็มีข้อมูลถูกจดบันทึกลวกๆ
บานกระจกสูงจรดเพดานด้านโต๊ะทำงานถูกปากกาเมจิกวาดแบบบ้านบางมุม หรือเฟอร์นิเจอร์บางอย่างไว้ล่องลอย
เป็นเช่นนี้ทุกครั้งในการทำงาน…
ต่างกันที่วันนี้สถาปนิกเจ้าของสถานที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ดวงตากระพริบเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มองเพดานที่มีโคมไฟยาวห้อยลงมา…
เป็นเช่นนั้นมาสองชั่วโมงแล้ว
อาการปวดหัวจี๊ดเหมือนโดนกดปุ่มระเบิดที่เกิดขึ้นเพียงครู่เดียวนำพาให้ร่างร่วงหล่นลงมาจากเก้าอี้ทำงานหน้าโต๊ะเขียนแบบลงมานอนแผ่หลาบนพื้น
กิจวัตรประจำวันไม่ได้เปลี่ยน กาแฟก็ถ้วยเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม…
ท้ายทอยกระแทกพื้นไม้ไม่แรงนัก เพราะก่อนจะลมก็เซเล็กน้อยทำให้หัวไม่ได้กระแทกพื้นทันที เดินชนกระจกบ้านวันก่อนยังแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ
แต่การที่หัวสัมผัสผิวพื้นแผ่วเบากลับเรียกความทรงจำที่หายไปเกือบสองปีกลับมาจนหมด ความทรงจำหนึ่งอาทิตย์… ตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นเครื่องบินจากฝรั่งเศสกลับไทย
ร้านกาแฟเล็กริมถนนเส้นเศรษฐกิจที่บอกว่าสไตล์ลอฟต์แต่ดันมีวอลเปเปอร์สีเขียวมะนาวไม่เข้ากัน
บาริสต้าที่เป็นมือสมัครเล่นผิวขาวซีด น้ำเสียงแหบเสน่ห์ รอยยิ้มน้อยๆกับยามบ่ายอันแสนเงียบเหงา
คำพูดที่เอื้อนเอ่ยเย้าหยอกไม่จริงจัง จนการพูดคุยดำเนินไปถึงหัวข้อที่ค่อนข้างสุ่มเสี่ยง…
และวันหนึ่งมันก็จบลงด้วยห้องใต้หลังคาทรงสามเหลี่ยม ที่มีพระจันทร์ดวงโตเป็นวิวหนึ่งเดียวจากหน้าต่างชั้นบน และไฟจากหลอดตะเกียบไร้รสนิยมที่แยงตาเหลือเกิน
ผิวซีดรับแสงจันทร์…พอๆกับที่เฌอแตมรองรับความเอาแต่ใจของเขา
ความเย้ายวนชวนฝันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นได้จากการร่วมประเวณีกับคนเพศเดียวกันที่…ไม่ได้น่ารักเท่าไหร่ แต่กลับน่ารักเหลือเกินเมื่อได้จ้องมอง ได้มองรอยยิ้มและท่าทีเขินอายหลังจากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
เสียงแหบแสนจะเป็นเอกลักษณ์ในยามพูดคุย ตอบคำถาม… หรือครางในยามที่เขาเอาแต่ใจ
รสกาแฟที่ไม่ได้ดีเลิศที่สุด บางวันก็รสชาติไม่เท่ากับวันก่อนหน้า…
กลิ่นหอมของดอกไม้เจ้าของชื่อ หอมหมื่นลี้… ที่มีสีเหลืองจางเกือบจะเป็นสีขาวราวกับแสงจันทร์
องค์ประกอบแห่งความนุ่มนวล อ่อนหวาน ชวนฝัน…ราวกับผิวเฌอแตมยามต้องแสงจันทร์
จะให้หักใจละสายตาไปมันเป็นไปไม่ได้เลย…
เขาพาตัวเองไปผูกติดกับพระจันทร์ด้วยความเต็มใจ เป็นช็อคโกแลตที่อีกฝ่ายสุ่มๆตั้งชื่อให้เพราะโดนบังคับ หรือแผนการเด็กๆที่หลอกลวงอีกฝ่ายมาทำพิซซ่า
และการขบกัดเย้าแหย่ใบหูที่เป็นจุดอ่อนของพระจันทร์เฌอแตม
ใบหน้าซีดที่มักจะตีหน้านิ่งก็กลายเป็นสีหน้าไม่พอใจ…ที่โคตรน่ารัก
แต่ความหลงใหลก็ดันมาสะดุดลงในจุดที่ดันจำได้ว่าเฌอแตมกับแฝดน้องอย่างเชอเบท…มันมากกว่าแค่ฝาแฝดที่สนิทสนมกัน
เขาในยามนั้นใจกว้างพอจะไม่ถือสาอะไรกับอดีต แต่เขาในวันนี้กลับหึงหวง ไม่พอใจ อันที่จริงเรื่องหึงหวงก็เป็นประเด็นรอง แต่ประเด็นหลักคือความโมโหตัวเองที่มักจะด่าตัวเองว่างี่เง่าไร้เหตุผลทุกครั้งที่ไม่พอใจเวลาพี่น้องเจอกัน! ใครมันจะไปยินดีที่แฟนเราเจอแฟนเก่าวะ?
ถึงจะเป็นฝาแฝด…
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอันย้อนแย้งสวนทางตีกันไปมาในหัวจนได้แต่นอนนิ่งมองเพดาน
ตามองแต่ในหัวเป็นสงครามขนาดย่อมของฝ่ายซ้ายขวาหน้าหลังแบ่งไปมาจนน่ารำคาญ หลังจากทอดเวลาไปกับความคิดอันยุ่งเหยิงถึงสองชั่วโมงกว่า ฌามาก็ดันตัวเองขึ้นมาแล้วขยี้หัวจนฟูฟ่อง
“ช่างแม่ง!”
ปากพูดได้แต่ตะกอนในใจมันไปคนละทาง
ช่วงนี้เฌอแตมเรียนปีห้าแล้ว เชอเบทก็เช่นกัน… มีชาร์ลน้องชายคนเล็กที่ดันเรียนจบคนแรกของบ้าน สามคนนี้เกิดหัวปีท้ายปีทำให้เข้า
เรียนชั้นปีเดียวกัน
เชอเบททำโปรเจคตัวติดมหาลัย เฌอแตมก็ต้องอยู่โยงที่โรงพยาบาลของมหาลัย…และเขาก็แสนจะเป็นแฟนที่ดีแฮปปี้ที่สองพี่น้องจะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ฟ้าลั่นก็ดันเห็นชอบตรงกันเพราะเชอเบทกับเฌอแตมดูไม่ค่อยสนิทกัน มีชาร์ลระริกระรี้ดี้ด๊าช่วยวาดแผนการกระชับสัมพันธ์สองแฝดให้อย่างเต็มใจ
มันไม่สนิทกันเพราะเคยเป็นคนรักกันมาก่อนต่างหาก!
ฟ้าลั่นไม่รู้ ชาร์ลไม่รู้ แต่กูรู้!!!
แต่รู้ช้าไปหน่อย!
ไม่สิวะ จริงๆคือรู้เร็ว แต่ดันลืม แล้วมาระลึกได้หลังจากผ่านไปเกือบสองปี…
ฌามาถลึงตาใส่กำแพงบ้านก่อนจะทิ้งตัวลงนอนขยี้หัวตัวเองแรงๆด้วยความหงุดหงิด ทำไมวะ ทำไม!?
นี่ขนาดยอมให้เชอเบทไปใช้ชีวิตที่เพนเฮ้าส์นั่นแทนตัวเองที่ย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเพื่อให้ฝาแฝดได้อยู่ด้วยกัน ยินดีให้แฝดน้องผมยาวใช้อุปกรณ์เขียนแบบ โต๊ะทำงานในมุมเดียวกับที่เฌอแตมอ่านหนังสือ
ยอมเจอแฟนตัวเองแค่วันหยุดที่นานๆจะมีครั้ง…
แถมแฮปปี้ที่ความสัมพันธ์พี่น้องกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี และข่มใจลดความไม่พอใจที่คิดมาตลอดว่าไร้เหตุผลลงได้ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ฌามาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มือหนาสีแทนรีบควานหาโทรศัพท์ที่ซ่อนอยู่ในกองหนังสือ กดหารายชื่อฟ้าลั่นด้วยความว่องไวแต่ก็ต้องรีบกดวางเพราะจะไปปรึกษาฟ้าลั่นเรื่องนี้ไม่ได้
ถ้าฟ้าลั่นรู้อาจจะกระทบความสัมพันธ์ของเชอเบท แล้วเขาไม่ควรจะไปพูดเรื่องนี้เพราะเป็นตัวเองที่เอ่ยปากกับเฌอแตมเองว่ารับได้ในตอนนั้น…
จะแยกฝาแฝดมันต้องแนบเนียนกว่านั้น ถ้าอยู่ดีๆก็แยกเลยทั้งทางฟ้าลั่น ชาร์ล และแฝดก็จะสงสัย
ถ้าให้บอกไปว่าความทรงจำกลับมาแล้วไม่อยากให้อยู่ด้วยกันอีกก็จะกลายเป็นคนงี่เง่า…
เอาไงดีวะ? ทำยังไงให้เฌอแตมย้ายกลับมาอยู่บ้าน
แต่ทำเพนเฮ้าส์ให้เฌอแตมไปเรียนสะดวก ถ้าย้ายกลับมาก็เพิ่มภาระให้คนเรียนหนักอีก
แล้วจะทำยังไงให้เชอเบทย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์
เขี่ยออกไปอยู่กับฟ้าลั่นเหมือนเดิม… จริงๆเชอเบทก็ค่อนข้างติดฟ้าลั่น แต่ช่วงนี้ฟ้าลั่นกำลังดีลโปรเจคใหญ่กับทางอเมริกา(ที่ตัวฌามาเองก็ลงไปเล่นด้วย) เชอเบทกับเฌอแตมเลยตัวติดกับแบบไร้ก้างขวางคอ
ทำยังไงให้เชอเบทออกไป…
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่สุดท้ายก็ไร้คำตอบ ความอัฉริยะไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อโจทย์ที่ได้มันเกี่ยวพันกับความรู้สึก
สมการความรู้สึกไม่อาจหาคำตอบได้ด้วยทฤษฎี [/I]
ผลกระทบของการได้ความทรงจำกลับมาคือคิดงานไม่ออก…หัวมันไม่โล่งอย่างที่เคย ทั้งอาทิตย์มานี้งานไม่เดินแม้แต่นิดเดียว
โปรเจคที่มีภาพในหัวแต่ดันเขียนไม่ออกเพราะสมาธิหายไป เฌอแตมยังจับสังเกตความผิดปกตินี้ไม่ได้เพราะว่าที่คุณหมอไม่ได้กลับบ้านมาสักพักใหญ่แล้ว เสาร์อาทิตย์ช่วงนี้ก็ไม่ได้เจอกัน
ยังคุยโทรศัพท์บ้าง แต่ก็มักจะเรื่องทั่วไป… เขาเก็บความรู้สึกเก่งและเพราะน้ำเสียงอีกคนมันช่างเหนื่อยล้าเลยไม่อยากทำให้ปัญหามันถูกวางลงบนไหล่ซีดจางนั่นมากขึ้น
แต่เพราะเก็บไว้ภายในอกเลยเหมือนมีระเบิดเวลา
ที่ไม่รู้จะนับถอยหลังจนสิ้นสุดเมื่อไหร่
ยังไม่รู้จะเก็บกู้ช่วยชีวิตตัวเองยังไง…หรือถ้าระเบิดจะเจ็บมากไหม…และความรุนแรงของระเบิดความรู้สึกจะสร้างความเสียหายได้ขนาดไหน
มือหนาขยำกระดาษวาดแบบเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อยากจะนับ อีกหนึ่งปัญหาคือเขาไม่กล้าไปพูดเรื่องนี้กับใครแม้แต่กับแม่ มันแย่ที่เรามีเรื่องกดดันแล้วเราระบายให้ใครฟังไม่ได้
นกขุนทองเพื่อนรักก็จากโลกนี้ไปแล้ว…
ตาคมกวาดมองรอบเรือนมะนาว…โลกของเขา…ว่างเปล่าเหลือเกิน
ว่างเปล่าจนรู้ว่า….เฌอแตมมีอิทธิพลมากมายขนาดไหน
มากขนาดที่คนๆเดียวทำให้ชีวิตเขาราวกับมีทุกอย่าง จนลืมไปว่าถ้าขาดเฌอแตม…ฌามา…ก็ไม่มีอะไรเลย
ไม่มีสักอย่างเดียว…
เฌอแตมถอดเสื้อกราวด์สั้นของตัวเองทิ้งลงตะกร้าในยามเช้าตรู่… ออกเวรแล้วแม้จะเป็นตอนที่ตะวันเพิ่งออกมาทำหน้าที่ของมัน ม่านหนากันยูวีของห้องนอนทำหน้าที่กั้นแสงแดดราวกับหลอกคนในห้องว่ายังเป็นกลางคืน
เหนื่อยล้ากับหน้าที่ที่มากขึ้นทุกวัน ความเครียดสะสมของการต้องอยู่กับความเป็นความตายและอ่อนเพลียกับการรองรับอารมณ์อันหดหู่
ไม่มีคนสุขภาพดีที่ไหนอยากมาโรงพยาบาล และทุกคนล้วนพกพาอารมณ์อันเจ็บปวดมารวมกันอยู่ในอาคารสีขาว ทำหน้าที่ตัวเองเต็มที่แค่ไหนก็ดูเหมือนวิ่งไล่กัดหางตัวเอง
ความหดหู่เหล่านี้ไม่เคยจางหายไปแค่เปลี่ยนภาชนะนำพา…วันนี้คนนั้น วันนั้นคนโน้น แต่คนที่ต้องรับมือกลับเป็นคนเดิม คุณหมอและพยาบาลที่หนีไปจากสถานที่นี้ไม่ได้เลย
แต่เพราะอุดมการณ์ล่ะมั้ง หรือบางคนอาจจะด้วยเหตุผลอื่นใดก็ตาม ก็ยังพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่คำว่าดีที่สุดของแต่ละคนมันช่างมีเพดานที่เล่นระดับแตกต่างกัน
เลยไม่อาจเอาใจใครสักคนได้ ก็แค่ทำไป… ทำเท่าที่จะทำไหว
คงจะมีแต่ความสุขทางใจในบางครั้งบางคราวช่วยเยียวยาความรู้สึก หยิบมือถือมาดูเวลาหกโมงครึ่งอยากจะโทรหาคนที่อยู่คนละฟากกรุงเทพมหานคร ใกล้แค่รถบีทีเอสนำพาไป…แต่ช่างไกลด้วยตารางเวลาที่ไม่เอื้อกันสักนิด
ฌามาน่าจะยังไม่ตื่น…เหมือนกับที่เขาเริ่มจะครองสติไว้ไม่อยู่
สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยมือถือร่วงหล่นลง…กางเกงสแลคยังไม่ได้ถูกถอดออกไป เพราะเจ้าของเดินทางไปในโลกแห่งความฝันแล้ว
“กินข้าวปะ?”
ฝาแฝดที่กลับมาอยู่ด้วยกันบ้างในเพนท์เฮ้าส์ห้องใหญ่ เชอเบทยังคงไปๆกลับๆ ถ้าไม่ดึกจริงๆหรือฟ้าลั่นติดงานก็แทบจะไปกลับทุกวัน
น้อยครั้งจะนอนที่ห้องเพราะความติดแฟนของฟ้าลั่น…แต่ฝาแฝดเขาก็ดูจะติดอีกฝ่ายไม่ใช่น้อย บางทีทำงานดึกๆก็ยังดั้นดั้นกลับไปหาฟ้าลั่นที่บ้านอยู่ชานเมือง
ถามว่าอิจฉาบ้างไหม…ก็มีบ้าง เพราะฌามาไม่ทำแบบนี้ ไม่พยายามจะมาหาเหมือนที่ฟ้าลั่นทำ ภาพชินตาช่วงนี้คือบางครั้งฟ้าลั่นก็มานั่งทำงานรอเชอเบท อาจจะนอนค้างบ้างถ้าตรงวันศุกร์และพากันกลับบ้านไปในวันเสาร์เช้า
แต่ความน้อยใจมีไหม? ก็คงไม่มี เพราะตารางชีวิตเขาไม่ได้แน่นอนเหมือนเชอเบท แต่ละอาทิตย์อาจจะมีวันหยุดต่างกัน หรือระยะนี้อาจจะหยุดวันนั้น ช่วงต่อไปจะหยุดวันโน้น
มันไม่แน่นอนจนสามารถวางแผนจะทำอะไรในระยะสั้นๆได้เท่าไหร่ แถมร่างกายที่โถมงานเกินตัวมันก็อยากจะพักในวันหยุดมากกว่าออกไปไหน
ฌามาก็เข้าใจ และเลือกจะฝืนตัวเองติดต่อมาในยามที่ว่าง… ไม่เคยบ่นที่คุยได้น้อยเพราะบางทีเผลอหลับ หรือถูกเรียกเข้าเวรต่อ ในบางครั้งก็บ่นแต่เรื่องตัวเองจนฌามาได้แค่ฟัง
รู้สึกผิดมากกว่า… เขาทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดีเลย
ช่วงปีหลังๆยอมรับว่าการเรียนหมอกระทบกับความสัมพันธ์ของหลายๆคน บางคู่เริ่มโบกมือลากันเพราะเวลาของความรักมันโดนลดทอนลงไป
แฟนหมอต้องเสียสละเยอะพอสมควร…นอกจากตารางเวลาที่ยุ่งแล้วยังต้องไปใช้ทุนต่ออีก บ้างก็ต้องไปไกลเดินทางลำบาก บ้างก็ถูกส่งไปในที่กันดารจนสัญญาณโทรศัพท์ไม่มี
เขาเคยอยากจะสมัครไปเป็นหมอในโรงพยาบาลตะเข็บชายแดนเลยด้วยซ้ำ แต่ยอมรับว่าหลังๆก็ชักจะหวั่นใจเพราะไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว
อยากเจอฌามาได้บ่อยๆ อย่างน้อยก็ในวันหยุด ช่วงนี่ยุ่งจนไม่ได้เจอไม่ชอบเลย…
แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง…เหนื่อย
ความรักชนะทุกอย่าง…มันไม่น่าจะเป็นความจริง เพราะไม่อาจเอาชนะความเหนื่อยฝืนตัวเองไปหาฌามาได้เลย แค่จะอาบน้ำยังไม่มีแรง
“แตมมึงป่วย”
ตาเรียวกระพริบแผ่วเบา หัวเหมือนถูกหมุนเป็นลูกข่าง ร่างกายร้อนหนาวๆจนสรุปได้ว่าน่าจะเป็นไข้ ภาพฝาแฝดคิ้วขมวดกำลังเช็ดตัวให้พร่าเบลอเล็กน้อยตามประสาคนที่มีปัญหาสายตาสั้นอยู่พอสมควร
“หรอ”
“เออ กูกลับมาประตูห้องเปิดไว้แต่มึงนอนขดตัวไม่ใส่เสื้อแถมเปิดแอร์ซะเย็น… ตกใจหมด”
หางเสียวทอดนุ่มนิดหน่อย..มีความเขินอายจางๆในการแสดงความเป็นห่วง
เชอเบทเป็นเช่นนี้…เป็นมาเสมอเวลาแสดงความรู้สึก มักจะมีความเขินในความแข็งกระด้าง ยิ่งในยามฉีกยิ้มดวงตาเรียวเหมือนเขาทุกอย่างกลับมีความแพรวพราวที่เขาไม่มี
เสน่ห์ของเชอเบท…เข้ากันคนง่าย…จนน่าหงุดหงิด
“ไม่ไปกับฟ้าลั่น?”
“อือ พี่ฟ้าติดประชุม เลยกลับมาทำงานดีกว่า คูลเจลบนหัวมึงเหมือนหนอนอวกาศเลย”
“ลำบากมึงเลย”
“ไม่เป็นไร ป่วยก็พักบ้าง ไม่ไหวก็อย่าฝืนดิ เป็นหมอมันก็ป่วยได้”
“ไม่อยากเป็นแล้วได้ไหม เหนื่อยจัง”
พอป่วยมันก็เผลอหลุดความท้อแท้ออกมาบ้าง
“ไม่เป็นก็ได้…เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
“ฟ้าลั่นคงยอม”
“ตังค์กูเกี่ยวไรกับพี่ฟ้าเล่า…มึงคนเดียวกูดูแลได้ ก็ทำมาตลอดนี่…จนมึงไม่ยอมให้กูดูแลพักหลังมานี่”
เชอเบทตัดพ้อเล็กน้อยไม่จริงจังนัก ค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่เคยเป็นของตัวเองกลับถูกฌามาแย่งไปจนหมดจนเงินทองเหลือใช้มากกว่าเดิม
“ไม่อยากทำให้ลำบากใจ”
“อยากจะเป็นเพื่อนเธอต่อไป?”
นักแต่งเพลงต่อมุกด้วยเพลงติดหูของไทยเพลงหนึ่ง เรียกรอยยิ้มจางบนใบหน้าซีดของคนป่วย
“เคยเป็นเพื่อนกันด้วยหรอ”
“เคยเป็นผัวเป็นเมียอย่างเดียว”
หัวเราะขำๆกับความสัมพันธ์ที่ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว อาจจะเพราะเป็นฝาแฝดจะตัดกันก็ตัดไม่ขาด ความห่างเหินในครั้งนั้นเลยลดระยะลงเรื่อยๆจนรู้สึกเฉยๆที่จะพูดถึงแล้ว
“อยากเป็นอีกหรอถึงพูด?”
ว่าที่คุณหมอกวนกลับ นักแต่งเพลงผมยาวเลยหัวเราะก่อนจะโน้มตัวลงไปคร่อมคนป่วย
“วันนี้มึงไม่มีแรงกดกูหรอก เดี๋ยวกูเป็นผัวเอง”
“รู้ได้ไงว่าไม่มีแรง”
เฌอแตมอาศัยจังหวะเผลอพลิกเชอเบทลงมาใต้ร่าง หนอนอวกาศร่วงหล่นลงข้างเตียงไม่มีใครสนใจ คนผมยาวแกล้งทำหน้าตกใจแต่ก็ยกแขนขึ้นโอบคอคนด้านบน
“พิสูจน์สิ…”
“เลิกเล่น…”
“….สนุกมากไหม?”
เสียงเย็นชาจากบุคคลที่สามทำให้สองร่างรีบผละออกจากกัน ฌามายืนอยู่ตรงนั้นราวกับหนังไทยที่พระเอกมักจะมาผิดที่ผิดเวลาในฉากที่ชวนเกิดความเข้าใจผิด
“ฌาม์ มาตอนไหน?”
ฌามารีบลุกเดินไปหา ตัวเซเล็กน้อยเพราะพิษไข้ ส่วนเชอเบทดันตัวลุกจากเตียง ยกมือทักแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะบรรยากาศชวนอึดอัดที่เกิดขึ้นฉับพลัน
“ก็มาทันเห็นอะไรที่ควรจะเห็น”
ฌามาไม่ได้หนีไปไหน ไม่โวยวายแค่กอดอกพิงกรอบประตูห้อง ก็เพราะมันเปิดกว้างแต่แรก…และอยู่ชั้นสอง ฌามาที่มีคีย์การ์ดอยู่แล้วก็แค่เปิดประตูเพนท์เฮ้าส์และเดินขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน
“ฮ่าๆ เล่นกันเฉยๆน่า งั้นคุยกันไปนะกูไปทำงานก่อน”
หัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะรีบเดินหนีออกจากห้อง ฌามาก็ยอมให้เชอเบทออกไปดีๆ แต่หลังจากนั้นก็ปิดประตูล็อคห้องขังตัวเองกับเฌอแตมไว้
“ป่วยน่ะ”
ว่าที่คุณหมอยิ้มแห้งแต่ก้มลงหยิบหนอนอวกาศที่หล่นพื้นขึ้นมา ตาคมมองแผ่นเจลลดไข้ในมือก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้
“ป่วยแล้วทำไมยังแรดได้อีก?”
“ไม่ได้…”
“จะมีชู้ก็เลือกสถานที่หน่อย ดูบ้างว่านี่ห้องนอนของใคร? ผมกับคุณใช่ไหม? แล้วพาคนอื่นมาเล่นอะไร?”
“ฌาม์มันไม่ใช่!”
พยายามจะแก้ตัวแต่ฌามากลับเดินก้าวถอยหลังเล็กน้อย
“เข้าใจนะว่าคนมันเคยกัน แต่พอเห็นเต็มตาก็เลยสงสัยว่าก่อนหน้านี้มันก็มีอะไรแบบนี้ลับหลังผมบ่อยๆหรือเปล่า? ความมั่นใจในตัวคุณ พูดตรงๆมันลดลงเยอะ”
ยักไหล่ง่ายๆเหมือนพูดเรื่องทั่วไปแต่คนฟังราวกับถูกมีดแทงลงไปกลางอก
“ก็แค่เล่นกันเฉยๆ ไม่ได้จะทำอะไร ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด”
เฌอแตมไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่มือไม้หมดแรงเพราะท่าที่ของฌามามันคือความเฉยชา…แววตาไร้อารมณ์ ไม่มีแม้แต่ความโกรธเคืองในสีหน้า…
ความนิ่งเฉยแบบนี้ต่างหากที่น่ากลัว…เพราะเขาเคยผ่านจุดนั้นมา จุดที่เสียใจจนมันไปไกลกว่าความโกรธ เกลียด ไปถึงจุดที่มองอีกฝ่ายไร้ตัวตน ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอะไรให้
“อือ ให้อภัย”
“หือ”
ความหวั่นวิตกถูกตีกลับในทันทีจนตั้งตัวไม่ถูก ฌามายังคงเฉยเมยแต่สีหน้าว่างเปล่าแปรเปลี่ยนเป็นความลำบากใจ ถอนหายใจราวกับปลงอะไรนักหนาและสุดท้ายก็ยกมือเสยผมตัวเองสองสามที
“ถึงคุณจะมีอะไรกับเขาในห้องผม ผมก็ให้อภัยคุณอยู่ดี ต่อให้คุณฆ่าผมแล้วขอให้ผมอภัยให้ผมก็ไม่มีวันโกรธ ผมกลายเป็นของตายของคุณไปแล้ว หลายวันที่ผ่านมาผมคิดว่าผมผ่านทุกการทดลอง สมการความรู้สึกตอบโจทย์อะไรไม่ได้เลย ผมแก้ปัญหานี้ไม่ได้เพราะสุดท้ายผมไม่อยากเสียคุณไป”
“ฌาม์...”
“คุณไม่มีเวลาให้ ผมทนได้ เราไม่ได้กินข้าวด้วยกัน ผมก็ทนได้…. คุณให้เวลากับครอบครัวในวันหยุดอันน้อยนิดจนละเลยผมไป ผมก็ทนได้ ผมอยู่ในบ้านอันว่างเปล่าแล้วเอาแต่คิดถึงคุณผมก็ทนได้
ถ้าคุณจะนอกใจไปมีคนอื่น….ผมก็จะทนให้ได้”
“…”
“คุณกลายเป็นโลกทั้งใบของผมไปแล้ว พระจันทร์เฌอแตม… ”“ฌาม์ จำได้แล้ว…”
“ขอโทษที่ความรักของผมมันเป็นความเอาแต่ใจอันร้ายกาจ…ต่อให้คุณพยายามจะสลัดผมทิ้ง พยายามจะหนีไปกับคนอื่น หรือฆ่าผมให้ตายเพื่อผมจะได้ไม่ต้องตื่นมาหาคุณอีก… ผมก็จะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น”
“ถ้าคุณฆ่าตัวตายหนีผม…ผมจะตายตามคุณไป คุณเคยถามว่าการฆ่าตัวตายมันเป็นความรู้สึกแบบไหน ผมก็ยังคงตอบเหมือนเดิมว่าผมไม่รู้…แต่ถ้าคุณไม่อยากอยู่ในโลกนี้แล้ว ผมยินดีจะเรียนรู้มันพร้อมคุณ”
ฌามาถูกเฌอแตมกอดแน่นทันทีที่พูดจบ ว่าที่คุณหมอร้องไห้จนตัวโยนกับไหล่กว้างจนน่าสงสาร ใบหน้าราวกับละทิ้งทุกอย่างในยามเอื้อยเอ่ยประโยคบอกรักแปลกหูค่อยๆเปลี่ยนเป็นยกยิ้ม
สองแขนค่อยๆอ้อยอิ่งยกขึ้นโอบกอดคุณหมอที่รู้สึกผิด…
ปลายจมูกกดลงที่กลุ่มผมนิ่มย้ำๆ
และจบลงด้วยการกระซิบคำสั้นๆ….
‘รัก’ ที่ใบหูอีกฝ่ายเพียงแค่นั้น
แผนการครอบครองเสร็จสมบูรณ์
รู้สึกผิดไปซะ… เสียใจกับการกระทำตัวเองซะ… จมไปกับมันจนไม่กล้าหนีไปไหน
โทษตัวเองที่เผลอทำร้ายจิตใจเขาไป… แล้วสร้างกับแพงความเหมาะสมในความสัมพันธ์กับเชอเบทให้ชัดเจน
เรื่องพวกนี้ฌามาคิดได้ในที่สุดว่าการจะให้เชอเบทออกไปจากเฌอแตมก็ต้องเป็นเฌอแตมที่ทำเอง เราไปกีดกันความรู้สึกใครไม่ได้นอกจากเจ้าตัวจะลงมือเอง
ก็ไม่ได้คาดหวังว่าถึงขนาดฝาแฝดกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน
ก็แค่ในความสนิทสนมนั้นมันจะไม่เกินเลย
เพราะทุกครั้งที่คิดจะทำ…เหยื่อที่น่าสงสารอย่างเขา ที่ไม่รู้อะไรเลย ที่เป็นเพียงคนโง่ก็จะกลายเป็นตะกอนในความรู้สึกของเฌอแตม…จนทำไม่ลง จนโทษตัวเอง
อดทนมาเป็นอาทิตย์ที่จะอดทน เข้าใจ ยอมโทรหาน้อยหน่อย อ้อนให้น้อยลง และหลอกล่อคนยุ่งตัวเป็นเกลียวด้วยความสงสาร
จริงๆก็ไม่คิดว่าแผนนี้จะได้ผล แต่สองแฝดนี้ดันเล่นกันได้จังหวะเหมาะเจาะพอดิบพอดี…
ร้องไห้ไปเยอะๆ…. นั่นล่ะ…เอาให้ตาบวม…เอาให้คนทัก…เอาให้รู้สึกไปนานๆ…ว่าอย่าทรยศความรักของเขา
….ชัยชนะอันหอมหวานราวกับช็อคโกแลต…
ความหอมหวาน…ที่มีไว้ล่อหลอก…ให้พระจันทร์บนฟ้ายอมก้าวเท้าลงมาบนกับดักอย่างเต็มใจ
กับดักพระจันทร์…. --------------- จบ -------------------------------
มันจบแบบนี้จริงๆค่ะ 5555+ จบแบบนี้แหละคือตอนจบที่ตั้งใจไว้ ละเราก็เชื่อว่าหลายๆคนก็คงรู้สึกแหละว่าเรื่องนี้มันจบแบบนี้อ่ะถูกแล้ว แต่มันช่างร้ายกาจเกินไป รับได้แต่ก็รับไม่ได้ใช่ไหม
เราเลยตั้งชื่อตอนไว้ว่า ตอนเกือบจบ แฮ่
เพราะเดี๋ยวจะมีต่ออีกสามตอนจนครบสามสิบค่ะ ซึ่งแยกไปจากโครงเรื่องหลัก จะเรียกว่าตอนพิเศษก็ได้ ให้มันได้กระชุ่มกระชวยบ้างเนาะ ระแวงกันมาทั้งเรื่องแล้ว
แล้วจะมาอวดปกนิยายในวาระโอกาสต่อไปนะคะ
===========================================================
และในวาระโอกาสนี้ขอเปิด ทอล์ค ความในใจอันยาวเหยียด
ใครอ่านจบก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง ส่วนคนอ่านไม่จบไม่เป็นไรค่ะ แต่อาจจะพลาดความตั้งใจที่อยากจะสื่อในนิยายเรื่องนี้ไป นิยายเราช่วงนี้ ~ พยายามปรับลุคนะ ถ้าใครติดตามมาตั้งแต่เป็นเอก ฟ้าลั่น กับดักพระจันทร์
ไม่อยากได้แนวแย่ง พระนาย หรือ ผู้หญิงเข้ามาต้องเป็นตัวร้ายแล้ว
เราโตขึ้นด้วยแหละ เราอยากเปลี่ยนทัศนคติตัวเองในการแต่งนิยายด้วย
งานทดลองคือเป็นเอก ก็ลุ่มๆดอนๆ แต่ก็ไปได้ด้วยดี(มั้ง)
ฟ้าลั่นรัก คือ ดีสุด สามารถใส่ปมเดียว แต่ใช้เนื้อเรื่องไป 40 กว่าตอน แล้วคนอ่านส่วนมาก(คนไม่ชอบก็มี) ให้การตอบรับดีมาก ขอบคุณมากค่ะ
ส่วนกับดักพระจันทร์ เราใส่ความอาร์ตไปเยอะ ย่อยยากไปนิด แต่ถ้าผ่านจุดหนึ่งไปได้แล้ว คนอ่านน่าจะสนุกนะ ไม่คนอ่านก็ตัวละครต้องมีสักคนเป็นไบโพล่าก่อนแน่ๆ 555
เรื่องนี้ไม่เน้นฉาก NC เลย (ขนาดไม่แล้วนะ) เพราะอยากให้มันคนละลุคกับ ฟ้าลั่นรัก และอยากให้มันย่อยยากเพื่อคนอ่านจะได้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อย แล้วจากการแอบสำรวจในเฟสบุ๊คบ้าง ในทางอื่นๆบ้าง คนอ่านเด็กๆน้อยลงค่า กริ๊ดดดดดด นั่นคือเราสามารถใส่ความ SM ในเรื่องนี้ได้ หลังๆมันถึงโผล่มา ตอนแรกคิดว่าอาจจะแค่เอ่ยผิวเผิน แต่ในเมื่อทาเก็ตมันเริ่มเปลี่ยน เราก็ยินดีจะเปิดเผย ก๊ากกก และตอนพิเศษจะใส่มันไปมากกว่านี้(ในหนังสือ) ก็เรื่องมันเป็นแนวนี้อะนะ สองคนนี้บุคลิคก็ออกจะ SM ป้ะ มันก็ต้องมีสิ
คนที่ติดตามมมตลอดเราเชื่อว่าสัมผัสได้ แล้วก็รู้สึกได้ว่าอารมณ์สองคนนี้รุนแรงได้มากกว่านี้ และเราก็อยากเขียนด้วย แหะๆ
เป็นคนชอบแต่งฉาก NC ให้อาร์ต ไม่รู้อาร์ตไหมที่ผ่านมา แต่พยายามสุดความสามารถแล้ว
ดังนั้น... ฝากติดตามด้วยนะคะ
ปกสวยแน่นอน ไม่แพ้ ฟ้าลั่นรักค่ะ
ขอบคุณที่ตามอ่านมาโดยตลอด ทั้งนักอ่านเงา ไม่เงา ทวิตเตอร์ ทุกคนคือกำลังใจอันมีค่า ด้วยเหตุผลใดๆก็แล้วแต่ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เรื่องหน้าหวังว่าจะได้รับโอกาสจากทุกคนอีก
ขอบพระคุณค่ะ
แบมแบม...นักเขียนต้วมเตี้ยมในโลกนิยายวาย
หัวข้อ: Moon Catcher ◆ กับดักพระจันทร์ ◆ ตอนพิเศษ 2 หน้า ๒๗ [๑๖/๙/๑๗] (อ่าน 353863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก