ตอนที่ 11 I Love You
[/u]
หลังจากวันนั้น น้องก็กลับไปกินปริมาณเท่า ๆ เดิม ถึงแม้จะมีแอบเอาไปให้หมอกฟ้าช่วยกินบ้างก็เถอะ ผมจะถือว่าไม่เห็นแล้วกัน ไม่รู้ว่าน้องจะอยากผอมลงไปทำไม ตอนนี้ก็ไม่ได้อ้วนอะไรเลย แต่มีน้ำมีนวลเท่านั้นเอง
ผมหันไปมองก้อนกลมสีขาวที่ยังคงนอนขดอยู่บนเตียงตัวเอง หมอกฟ้าก็เช่นกัน
ก็นะ..ตอนนี้พึ่งจะตีห้าครึ่งเอง แต่ผมตื่นเช้าจนชินจึงไม่รู้สึงง่วงหรืออยากนอนต่อแล้ว
ฟึ่บ ผมกระโดดลงจากเตียงตัวเองแล้วค่อยๆเดินไปหามุ้งมิ้งที่กำลังหลับตานอนพริ้มอย่างน่าเอ็นดู ริมฝีปากผมยกยิ้มบางๆก่อนจะโน้มลงไปสูดกลิ่นกายเบาๆที่ข้างแก้ม น้องขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ตื่น จริง ๆ เวลาน้องหลับผมก็แอบมาแต๊ะอั๋งอยู่บ่อยๆไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวเพราะไม่อยากให้น้องกลัว
บอกตามตรงว่าไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าน้องจะรู้สึกกับผมแบบที่ผมรู้สึกกับน้องหรือเปล่า เอาจริง ๆ น้องเข้าใจหรือเปล่าเถอะว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ถึงแม้เวลาผมแกล้งอ่อยแบบเนียนๆแล้วน้องก็เขินแต่ก็ยังไม่กล้าเข้าข้างตัวเองขนาดนั้นอยู่ดีแหละว่ะ
"เมี้ยว..." ใบหูของผมกระดิกเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงร้องที่ไม่คุ้นหูดังอยู่ไม่ไกล คิดว่าต้นเสียงคงจะอยู่แถวๆหน้าบ้านแน่ ผมออกจากห้องอย่างระมัดระวังไม่ให้มุ้งมิ้งกับหมอกฟ้าที่ยังหลับอยู่ตื่นขึ้น เด็กน่ะ ๆ ยิ่งนอนเยอะยิ่งดีต่อสุขภาพ (ใช่หรือเปล่าไม่รู้ ผมคิดเอาเองว่าใช่มันก็ต้องใช่แหละ)
เมื่อออกมาถึงสนามหน้าบ้านก็พบว่ามีลูกแมวตัวเล็กสีเทายืนอยู่หน้าบ้าน ไม่มีปลอกคอแต่คิดว่าคงไม่ใช่แมวจรจัดเพราะลักษณะดี ดูแข็งแรงและสะอาด แต่ยังไงก็ไม่ควรไว้ใจแมวแปลกหน้า
“มีอะไร?” ผมเอ่ยถาม เขามีสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของผมที่ดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่
“ถะ…ถามทางได้มั้ยฮะ ผมหลง ละ..แล้วได้กลิ่นแมวที่นี่ เลยอยากขอความช่วยเหลือ” เสียงเล็กเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ผมก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น ทำให้เห็นว่าเขาดูหนาวสั่นอยู่ไม่น้อย อีกทั้งขนสีเทานั้นดูเปียกชื้น คงตากน้ำค้างมาทั้งคืนแน่ จึงเดินกลับเข้าบ้านไปคาบผ้าขนหนูผืนเล็กมาส่งให้อีกฝ่ายทางช่องใต้ประตูรั้ว
“จำลักษณะบ้านตัวเองได้บ้างหรือเปล่าล่ะ เผื่อฉันเคยผ่านไปแถวๆนั้น”
“ได้ฮะๆ บ้านเท่าๆบ้านของคุณเลย แต่มีน้ำพุใหญ่ๆรูปคุณปลาด้วย” เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงน้ำพุรูปปลาผมก็นึกออกทันทีเพราะเคยผ่านไปเห็น ซึ่งก็ห่างจากบ้านผมมากพอสมควร
“ท้ายหมู่บ้านเลยนี่ ทำไมออกมาไกลขนาดนี้” ผมเผลอขึ้นเสียงดุ อีกฝ่ายสลดลงทันที
“กะ..ก็..ก็ผมตกใจเสียงปะทัดนี่นา” ท่าทางหงอยๆทำเอาผมสงสาร
แต่ถ้าจะให้ไปส่งก็คงไม่ได้หรอก ก็จมูกมันบังเอิญได้กลิ่นหอมๆจากลูกแมวที่คงเดินตามมาดูผมแล้วแอบอยู่ที่กระถางต้นไม้ด้านหลังน่ะ หึๆ
“เดี๋ยวฉันให้เพื่อนพาไปส่งที่บ้าน เธอก็รอตรงนี้ก่อน” พูดจบผมก็กระโดดข้ามรั้วบ้านแล้วกระโดดเข้าไปในบ้านที่อยู่ถัดไปสามหลังก่อนจะส่งเสียงเรียกรุ่นน้องที่รู้จักกัน
“
อลัน! ลงมานี่หน่อย”
ตึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าของอลันดังมาจากในตัวบ้าน แปลว่าตื่นแล้วสิ่นะ
“โห ปลุกแต่เช้า มีไรครับพี่” อีกฝ่ายถามด้วยท่าทางเซ็งๆ พร้อมกับหาวให้เห็นว่ามันยังง่วงอยู่
อลัน เป็นแมวพันธุ์อเมริกันช็อตแฮร์ลายสีเทาดำ อายุเด็กกว่าผมแค่เดือนเดียว ที่รู้จักกันเพราะเจ้าของเขาเคยมาฝากให้บ้านผมเลี้ยงตอนที่ต้องไปต่างประเทศ ถือว่าบ้านผมมีบุญคุณกับมันล่ะนะ เพราะงั้นขอใช้งานหน่อย
“ว่างอยู่มั้ย มีลูกแมวหลง แต่กูพาไปส่งไม่ได้”
“น่ารักป้ะจ๊ะ ถ้าน่ารักผมไปส่งให้” อลันยิ้มกริ่ม ดวงตาฉายแววความเจ้าชู้ออกมาทันที
“ตัวผู้นะ” ผมเอ่ยยิ้มๆ เพราะเคยเห็นแต่มันจีบแมวตัวเมีย
“เฮ้ยย ถึงจะเป็นตัวผู้แต่ถ้าน่ารักผมก็โอเค” ผมส่ายหัวเอือมระอาให้กับความหน้าม่อของอีกฝ่าย
“ไปดูเอาเองแล้วกัน” พูดจบผมเดินนำมาที่บ้าน อีกฝ่ายก็เดินตามมาโดยดี แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อมันเห็นลูกแมวตัวเล็กสีเทาที่นั่งรออยู่หน้าบ้านก็พุ่งเข้าไปทำความรู้จักทันที
“โอ๊ะ น่ารักแฮะ พี่ชื่ออลันนะครับ เราชื่ออะไรหืม?” อลันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ลูกแมวสีเทาถึงกับผงะ
“กะ..เกรวี่ฮะ” อีกฝ่ายตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก นี่ผมไว้ใจถูกคนหรือเปล่าวะ
“เดี๋ยวพี่เป็นคนพาเราไปส่งบ้านเอง ไหนเล่ามาซิ บ้านเราลักษณะเป็นยังไงบ้าง พี่เคยไปมาหมดทุกหลังในหมู่บ้านแล้ว พาเรากลับบ้านได้แน่นอน เชื่อสิ่” ผมส่ายหัวเมื่อฟังอลันโม้ แต่ก็ช่างเถอะ มีเรื่องสำคัญที่ต้องไปจัดการ อีกอย่างบ้านหลังนั้นก็ไม่ได้หายากถ้าเคยผ่านใครๆก็ต้องสะดุดตาอยู่แล้ว เพราะไอ้น้ำพุรูปปลาโลมามันอันใหญ่มากและมีอยู่แค่หลังเดียวเท่านั้นจริงๆ
“กูเข้าบ้านนะ มึงพาไปให้ถูกหลังล่ะ” ผมบอกอลัน มันหันมาพยักหน้า
“สบายมากพี่”
“ขอบคุณนะฮะ” เกรย์หันมาค้อมศีรษะให้ผมแล้วเดินคู่กับอลันไป เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็กระโดดข้ามประตูรั้วกลับเข้าไปในบ้าน แล้วก็เห็นพวงหางสีขาวโผล่พ้นกระถางต้นไม้ออกมา แอบอยู่ตรงนั้นสิ่นะ
“มาทำอะไรตรงนี้” ผมแกล้งถาม ลูกแมวตัวเล็กเบะปาก ช้อนตามองผมทั้งน้ำตาคลอ
“พี่ไฟนั่นแหละมาทำอะไร”
“พี่ทำอะไร?”
“ก็พี่ไฟจะ..จีบมิ้งอยู่นี่ ทำไมคุยกับคนอื่นได้ล่ะ” ลูกแมวตัวเล็กก้มหน้าลงไม่ยอมสบตา
แปลกใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายรู้จักคำว่าจีบด้วย ก็ผมเนียนจีบมาสักพักใหญ่แล้ว จริงๆก็สนใจน้องมันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกนั่นแหละ ไม่งั้นจะเลียขนให้หรอ แล้วยังตอนอื่นๆอีกตั้งหลายครั้งที่ผมแสดงออกมา แต่อีกฝ่ายก็ยังทำตัวเหมือนปกติ แถมยังดูจะกลัว ๆ ผมด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าน้องจะเข้าใจว่าที่ทำไปน่ะ จีบล้วน ๆ เลย
แล้วท่าทางน่ารัก ๆ ในตอนนี้ก็ทำเอาผมยิ่งรู้สึก..อยากแกล้ง
“หืม? พี่จีบเราหรอ” ผมแสร้งถาม
“..อ้าว” น้องเหวอไปเลย อ้าปากค้างแบบนั้นมันน่างับปากจริง ๆ
“ว่าไง?”
“พะ..พี่ไฟไม่ได้จีบหรอ” มุ้งมิ้งถามเสียงสั่น อยากฟัดแก้มกลม ๆ นั่นใจจะขาดแน่ต้องทำเป็นนิ่งเอาไว้ก่อน
“เปล่านี่”
“..จริงๆหรอ”
“ครับผม”
“ถะ..ถ้างั้น ฮึ่ก”
“เฮ้ย ร้องไห้เลยหรอ” มุ้งมิ้งตาแดงก่ำ น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงมาเป็นสาย เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงดึงน้องเข้ามากอดพร้อมกับเช็ดน้ำตา “ขอโทษครับ ไม่ร้องสิ่”
“ฮืออออ มิ้งคิดไปเองหรอ มิ้ง..ฮืออออ” ลูกแมวตัวเล็กปล่อยโอออกมาสุดเสียง สองเท้าเล็กๆพยายามดันอกผมเพื่อขืนตัวออกจากอ้อมกอด
“โอ๋นะครับ ไม่ร้องๆ พี่ล้อเล่น หมอกช่วยพูดหน่อย” ผมหันไปขอความช่วยเหลือหมอกฟ้าที่ยืนมองอยู่สักพักแล้ว แต่อีกฝ่ายเพียงยกมุมปากขึ้นแสยะยิ้ม
“หึ เราไม่ว่าง เคลียร์เองนะ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ่หมอกฟ้า!”
“บั้ยบัยยย” หมอกฟ้ายิ้มเยาะก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป ส่วนมุ้งมิ้งก็ยังพยายามดิ้นจากอ้อมแขนผมไม่หยุด
“ฮือออออ พี่ไฟไปไกลๆเลย มายุ่งกับมิ้งทำไม” มุ้งมิ้งว่าพร้อมกับสะอึกสะอื้น เห็นน้องร้องไห้หนัก ๆ ใจผมยิ่งจะพัง ตั้งใจจะแกล้งเล่น ๆ แต่ไม่ทันคิดว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกแย่ขนาดไหน อีกทั้งน้องยังเด็กมาก จะเซ้นส์ซิทีฟก็ไม่แปลก
“โถ่ หยุดร้องก่อนเร็ว พี่ล้อเราเล่น”
“ไม่ ปล่อยมิ้งนะ พี่ไฟอย่ามากอด ฮืออ” น้องสะบัดตัวแรงขึ้น แต่ผมก็ล็อคไว้แน่นกว่า พยายามลูบหัวให้น้องใจเย็นลง น้องไม่ยอมฟังอะไรเลยตอนนี้ ทั้งส่ายหน้าแล้วก็ดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนผมอย่างเดียว
“มุ้งมิ้งฟังพี่ก่อน ฟังพี่ดี ๆ นะครับ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง น้องไม่ตอบอะไรกลับ แต่ก็หยุดดิ้น
“ฮึ่ก..”
“พี่ชอบเรานะ ที่ผ่านมาพี่ก็จีบอย่างที่เข้าใจนั่นแหละ ไม่ร้องนะครับ” ผมอธิบาย แต่น้องก็ส่ายหน้ากลับรัว ๆ
“โกหก มิ้งไม่เชื่อ” ร่างเล็กพูดแล้วทำหน้างอ น้ำตายังคงไหลอย่างต่อเนื่อง
“เชื่อเถอะครับ นะ” ผมพยายามอ้อนวอนด้วยเสียงอ่อนแบบที่ไม่เคยใช้พูดกับใคร โน้มใบหน้าเข้าใกล้แล้วประทับริมฝีปากเบา ๆ ที่หน้าผากของอีกฝ่าย
จุ้บ “อ๊ะ!” มุ้งมิ้งสะดุ้ง ตวัดสายตาไม่พอใจใส่ “มา..ฮึ่ก..จุ้บทำไม ไปจุ้บเขานู้นสิ่” น้องประชดเคือง ๆ
“เขาไหนล่ะครับ”
“ก็ที่คุยกันเมื่อกี๊”
“นั่นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้จักจริงๆนะ แล้วอีกอย่างพี่ก็
รักเรา พี่ไม่ได้รักเขา”
“อึก..”
ลูกแมวตัวเล็กชะงักเมื่อได้ยินคำคำนั้น น้องเลิกขืนตัวออกจากอ้อมแขนแล้ว ผมจึงกระชับตัวของเขาเข้ามากอดให้แน่นขึ้น
“พี่อาจจะแกล้งเราแรงไปหน่อย แต่ครั้งนี้ขอให้เชื่อคำพูดพี่ เพราะมันไม่ใช่คำที่พี่จะเอามาใช้พูดเล่นๆ”
“…”
“
พี่รักเราจริง ๆ นะครับ”
“…”
“
เป็นแฟนกันนะ”
“…”
อีกฝ่ายเงียบไปจนผมใจหาย แต่แล้วเมื่อคลายอ้อมกอดลงก็พบว่า..
…หลับ… ครับ..ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ไอ้ที่ผมพูดไปเมื่อครู่นี้ก็คงไม่น่าจะได้ยิน
เฮ้อ..ไม่เป็นไร
ยังมีเวลาให้ผมได้บอกเขาอีกเหลือเฟือ
แต่แก้มกลมๆน่าฟัดจริงๆ ขอหน่อยแล้วกัน
ฟอดดดดด=============================================
คิดถึงกันใช่มั้ยล่าาาาาาาาาาาา
ตอนหน้าจบละนะคะ..
หัวข้อ: [ เรื่องสั้นจบแล้ว ] Cat's diary รักแมวๆ (อ่าน 29405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก