หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[mint_852]

สนุกดีค่า
ชอบความกากของพี่อิส 5555
เวลาเขินก็ยังเก๊กเท่อีก
เป็นกุ๊ยในคราบคนดี
ชอบบุคลิกของทุกคนมา
ยกเว้นครอบครัวป้า
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มจัง
จะมีมาเพิ่มอีกไหมอ่ะ?

[¡ииσcэиτ]

พี่อิสคนคูลลลล 

[kungverrycool]

Thank you สำหรับนิยายดีๆ 

[pang_lupank]

อ่านแล้วน้ำตาไหลพราก  ไม่ดราม่าเลย แต่กูร้องห้ายยย ฮรื่อออ ปิงน้อยไปอยู่เชียงใหม่อะะะะะ ทำไมหนูทำเงงงง้ลูกก รู้สึกเหมือนลูกที่พรากจากอก หมันไส้เพื่อนนางอีกก บังอาจจ! กลับไปอยุ่กลับพี่อิสเร็วๆนะลูก  พี่อิสรีบๆจับน้องแดกกกกเลยยยย 

[littlepink]

แหม คุณอิสมีความเกรี้ยวกราดมากกก 555555555555 หวงถึงขนาดตามไปหาแพนด้าหน้าแมวถึงเชียงใหม่ ย้ายไปอยู่ใกล้ ๆ หลินปิงเลยไหมละ ปล. ไม่ชอบป้ามาก แย่ ๆ ๆ

[Maccagadz]

อ่านจบแบบรวดเดียว ไม่สามารถวางได้
เป็นเรื่องที่ดีต่อใจเรามาก
มีครบทุกรสชาติ อ่านได้เพลินๆ
อ่านละบับแบบอีพี่อิสนี่มีที่ไหนอีกไหมงะ 5555
ถึงจะปากร้ายแต่ใจดี ละมุนสุดๆแม้จะหน้าโจร =..=
เรื่องจบแล้วต้องคิดถึงแน่ๆ ชอบมากก ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ

[Roman]

หลงพี่อิสแรงมากกกกก น้องปิงก็น่ารัก งื้ออออออ

[GAZESL]

น่ารักกกมากกก ฮาพระเอก ชอบความมั่นหน้าของพี่อิสจริงๆ 555
เหมือนสองคนนี้มาเพื่อเติมเต็มกันและกัน
ปิงก็แมวน้อยน่ารัก อยากเลี้ยงมั่ง

สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ 

[aommaboo]

ชอบมากกกค่ะ เรื่องนี้จะอยู่ในtop list นิยายที่ชอบที่สุดในตอนนี้เลย รักง่ะ ฮือออ ทุกอย่างลงตัวไปหมด ขอบคุณนะคะ 

[JustWait]

โอ๊ย หวานมากกกกก หมั่นไส้ย

[Yundori]

พี่อิสแบบหวงน้องขั้นสุดมากกก
แต่ปิงน่ารักอ่ะ ความน่ารักมันเพิ่มขึ้นจริงๆ
ยิ่งได้มาอยู่กะพี่อิสและมีความสุขยิ่งมีออร่า
น่ารักน่าฟัดมากก คิดถึงพี่อิสมากกจริงๆอ่ะน้อง 

[NooMary]

อ๊าย  ฟิลกู๊ด  น่าสงสารลุงจัง  หลานหนีไปเรียนเชียงใหม่ 555

[GRID]

อ่านรวดเดียวจบเลย
ดีต่อใจจริงๆ รักทุกสิ่งที่เลือกสรรค์มาให้สัมผัส
รักอิสระ รักรชา
รอภาคต่อ ขอเหอะ นานแค่ไหนก็จะรอ

[rcha]

สนุกมากค่ะ ชอบพี่อิสกับปิงมากกกกก
ติดเรื่องเดียว โกรธพี่อิสที่อำปิงเรื่องไล่ออกจากบ้าน
แต่ให้อภัยเพราะพี่อิสดูแลปิงดี แงงงง อิจฉาปิงมาก
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตามตลอดเลย
แต่ก็แอบสงสารพี่อิสที่ใครๆ ก็มองว่าพี่แกเถื่อน 55555

[KeepItSimple]

  อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆ
อ่านไปยิ้มไป อ่านไปเขินไป 
ถึงพี่อิสจะหลงหลงน้องปิง  แต่เราหลงพี่อิสมากนะคะ 

[labelle]

โอ๊ยยย ทำไมปิงเป็นคนแบบนี้ ทำไมไม่เปิดโพสเลย พี่อิสจะได้ไม่ต้องระแวง 55555
อิสคนบ้า ทำหวง แต่ที่ไหนได้ รู้ตัวเองดีหรอก ชอบน้องไปเต็มๆ

ชีวิตปิงน่าสงสาร แต่ดีที่ไม่เกเร ทนเวอร์มากอะ ทำไงได้เนาะ ไม่มีที่ไป โชคดีเจอคนดี พี่อิสคนอิสระ

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องน่ารักมากค่ะ ดราม่าเบา ๆ แต่เราไหว 55555
เพราะนอกนั้นจะฮามาก เพราะอิสคนอิส ทำมึนหวงปิง

[เต้าหู้ไข่]

คนกากกับความเหงาของเขา

 

อิสระ :

 

ติ๊งต่อง!

 

เสียงกริ่งหน้าบ้านเป็นเหตุให้ผมโยนเมาส์ปากกาในมือทิ้งแล้วลุกพรวดไปหน้าบ้าน ไม่บ่อยนักที่จะมีคนมาหา ความดีใจออกนอกหน้าด้วยการรีบวิ่งแจ้นออกไป ก่อนต้องผิดหวังนิดหน่อยเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"นมเปรี้ยวมาส่งจ้า"

"ครับ"

ผมตอบรับสั้นๆ หันกลับมาหยิบเงินไปแลกกับนมที่มาส่งทุกอาทิตย์ หิ้วเข้าห้องครัวแล้วยัดเข้าตู้เย็น ของเก่ายังกินไม่หมด เลยหยิบมาดูวันหมดอายุ เลยวันที่จะกินได้แล้วก็เลยจับโยนทิ้งถังขยะให้หมด เพราะไม่มีปิงช่วยกินมันเลยเหลือเยอะ

"เมี้ยว"

ผมเลื่อนสายตาไปมองชีสไบท์ที่เดินเข้ามาหาพร้อมเสียงร้องงอแง หันมองถาดอาหารของมันที่ว่างเปล่าก็เข้าใจว่าหิว

"กินเก่งจังวะ" ผมบ่นหน่อยๆ เพราะจำได้ว่าเพิ่งเทอาหารให้มันกินเมื่อกลางวันเต็มถาด แต่เพราะมันมาออดอ้อนพันแข้งพันขาทำหน้าตาแบ๊ว เลยอดไม่ได้ที่จะตามใจ เดินไปหยิบถุงอาหารที่ใกล้จะหมดแล้วเทให้จนเกลี้ยงถุง

อาหารแมวหมดพร้อมกับผมที่ไม่มีอะไรกินพอดีในเย็นนี้ เลยหยิบกระเป๋าตังค์เดินออกไปข้างนอก ระหว่างทางก็เจอกับไอ้เปรี้ยว หมาตัวใหญ่ที่ตอนนี้เป็นมิตรต่อกันแล้ว มันเห่าสองสามทีเหมือนจะทักทายกัน

"โฮ่งๆ!"

"เห่าหาพ่อมึงเหรอ"

ผมทักกลับอย่างเอ็นดู ก่อนเดินผ่านหน้ามันไปแล้วตรงเข้าร้านสะดวกซื้อ หยิบอาหารกล่องสำเร็จรูปแบบไม่ต้องเลือกแล้วเอาไปจ่ายเงิน

"รับชีสไบท์เพิ่มไหมคะ ลดราคาอยู่เลย สองชิ้นแค่ยี่สิบสองบาทนะคะ"

ผมหลุดยิ้มออกมานิดหนึ่งในทุกครั้งที่เห็นชีสไบท์ก็อดที่จะนึกถึงวันที่คุยกับปิงไม่ได้ เอาจริงๆ ตอนนี้คิดถึงจนมองอะไรก็มีมันโผล่เข้ามาทุกอย่างนั้นแหละ

"เอาไหมคะพี่ ใกล้หมดโปรโมชั่นแล้วน้า"

ไม่ได้อยากกินเลยเนี่ย แต่พนักงานแม่งทำตัวน้องสาวมาก ไม่รู้จะอ้อนอะไรนักหนา อ้อนจนหน้ามืดตามัว
อยู่ดีๆ ได้ชีทไบท์มาสี่ชิ้นแบบงงๆ ผมจ่ายเงินเรียบร้อย กำลังจะเดินออกจากร้านแต่กลับไปสะดุดกึกอยู่หน้าตู้ไอติม ยืนมองไอติมรูปหมีแพนด้าแล้วใจสั่นแปลกๆ

คิดถึงหลินปิงโว้ย!

ผมถอนหายใจทีหนึ่งแล้วเดินเข้าไปหยิบไอติมรูปหมีแพนด้าไปจ่ายตังค์อีกรอบ

"รับชีสไบท์เพิ่มไหมคะ ลดราคาอยู่..."

พอเถอะ

ผมไม่ได้พูดออกไปแต่ดูจากหน้าตาและการมองตาขวางของผมก็น่าจะรู้แหละว่าผมไม่ต้องการชีสไบท์เพิ่มแล้วผมเดินออกมาหยุดอยู่หน้าร้าน แกะไอติมรูปหมีแพนด้าออกจากถุงแล้วมองอยู่อย่างนั้น กูนับถือในความพยายามที่จะเป็นแพนด้าของมึงจริงๆ ลูกกะตาไหลไปรวมกับปากและอนาโตมี่ที่มองแล้วรู้สึกสงสาร เป็นแพนด้าพิการแต่ถึงอย่างนั้นมันก็อร่อยดี ผมกัดไอติมเข้าปากแล้วมองหาที่นั่ง ก่อนหันไปสะกิดหมาที่หน้าร้าน 

"เฮ้ย ขยับไปหน่อยดิ"

มันเงยหน้ามองด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้วลุกหนีไป ผมกำลังจะหย่อนตัวลงนั่งแต่ถูกมือหนึ่งดึงแขนเอาไว้ก่อน

"พี่อิส"

"อ้าวไอ้ปรินซ์"

"ทำไมต้องมาแย่งที่หมานั่งด้วย"

"เรื่องของกูเหอะ แล้วมึงมาทำไมเนี่ย"

"ไปหาพี่ที่บ้านไม่เจอไง ไปเที่ยวกัน"

"ไม่ไปอะ งานกูยังไม่เสร็จ"

"ไรวะพี่ พวกไอ้โอมรออยู่ที่ร้านแล้วเนี่ย กว่าพวกผมจะว่างรวมตัวกันมาหาพี่ได้ แล้วพี่ก็มาบ่นว่าน้องไม่มาหา เหงามากไม่ใช่หรือไง"

"คนเท่เขาไม่เหงากันหรอกมึง"

"เออ งั้นไปละ เหงาให้ตายไป"

"เฮ้ย เดี๋ยว"

ผมดึงแขนไอ้ปรินซ์เอาไว้ก่อนมันเดินออกไป

"ไปด้วยก็ได้"

ไม่เท่วันหนึ่งก็ได้วะ ผมต้องยอมรับความเหงาว่ามันมีมากขึ้นทุกที ไม่เคยรู้มาก่อนว่าความห่างไกลมันจะทำให้ผมทรมานขนาดนี้ ไม่เคยเหงาขนาดนี้ ไม่เคยคิดถึงใครขนาดนี้ ถ้าหลินปิงยืนอยู่ตรงนี้จะฟัดให้จมเขี้ยว จะบีบให้เละคามือเลย ทำโทษที่ปล่อยให้พี่อิสเหงาขนาดนี้

ผมแทบไม่ได้มาร้านเหล้า เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ อยู่แล้ว อยากเมาก็เมาที่บ้าน แต่ช่วงหลังๆ ไอ้พวกนี้ก็ชวนมาที่นี่หลายครั้ง เย็นวันศุกร์หลังเลิกงานหรือโอกาสเหมาะๆ ก็มาเจอกันเป็นบางครั้งบางคราว พวกมันนั่งคุยกันสัพเพเหระ ส่วนผมนั่งปัดหน้าจอมือถือไปๆ มาๆ วันนี้ปิงยังไม่โทรหาเลย ปิงเริ่มเรียนเยอะ กิจกรรมเยอะและโทรหาผมไม่เป็นเวลาเหมือนแต่ก่อน ผมก็เหมือนลุงแก่ๆ รอหลานโทรกลับบ้านด้วยความหวังริบหรี่ แม่งเอ๊ย! ไม่เท่ โคตรไม่เท่!

 

ติ๊ง!

 

            ผมกดไปดูไลน์ที่เด้งขึ้นมาในแทบจะทันทีเพราะเห็นแล้วว่าเป็นปิง แต่ประโยคที่ส่งมาทำให้ยิ้มของผมรวบเก็บอย่างผิดหวัง

 

หลินปิง : พี่อิส วันนี้ไม่ได้โทรหานะครับ งานยังไม่เสร็จเลย

 

อิสระ : เออ งอนแล้ว

 

ผมพิมพ์กลับไป ปิงหายไปพักหนึ่ง ก่อนกลับมาพร้อมรูปถ่ายยิ้มกว้างๆ เต็มจอ

 

หลินปิง : ง้อครับ

 

ก็ดูมัน...ทำตัวน่ารักแบบนี้จะให้ทำยังไงอะ

 

อิสระ : ไม่หาย

 

พอผมพิมพ์กลับไปอย่างนั้นปิงจึงส่งภาพแคลื่อนไหวเป็นวิดีโอกับมา


"ปะป๊า ไม่งอนนะครับ ผมทำงานอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหาครับ รักป๊านะ"

 

เสียงใสๆ ผ่านวิดีโอนั่นทำให้ผมยิ้มออกมาอีกที ส่วนช็อตสุดท้ายที่มันจูบใส่กล้องนั้น...ทำเอากูตายไปเลย

"หน้าบานเป็นหมาเห็นกระดูกเลยนะพี่"

"หมาแม่มึงสิ!"

"ไหนๆ น้องปิงเหรอ เอามาดูบ้าง"

"เฮ้ย! เอาคืนมา!"

ไอ้ปรินซ์ชิงมือถือไปจากผม เร็วเกินจะคว้าเอาไว้ได้ทัน มันเปิดวิดีโอปิงแล้วสุมหัวกันดู ก่อนจะสามัคคีกันหันมาแซวผม

"ปิงน่ารักขึ้นทุกวันเนอะ"

"แน่นอน เด็กกู"

"พี่ไม่หวงบ้างเหรอวะ"

"อยู่ไกลจนกูตามไปหวงไม่ได้ไง"

"เป็นผมนี่ตามไปอยู่ด้วยละ"

"ก็มันไม่ให้ไป มันบอกให้รออยู่ที่นี่"

"พี่มึงคงไม่แก่ตายก่อนปิงกลับมาใช่ไหม"

"สัด!" ผมยกมือโบกไอ้โอมไปทีหนึ่ง ก่อนหันไปหาไอ้ปรินซ์ที่ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับมือถือของผมเพราะเปิดวิดีโอปิงดูซ้ำๆ

"พอได้แล้วมึงอะ เอาคืนมาเลย" ผมคว้ามือถือคืนมา มันเลยเหลือบตามองเคืองๆ

"น้องปิงน่ารักอะ"

"น่ารักแค่ไหนก็ของกูเว้ย"

"เกลียดพี่ว่ะ" มันพูดแค่นั้นก่อนจับแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก ดื่มกันอยู่พักใหญ่ๆ ก็เริ่มล้มตายกันไปทีละคน ดูจากสถานการณ์แล้วผมคงต้องเป็นคนเก็บศพแน่นอนเลยยุติการดื่มของตัวเองเอาไว้แค่นั้น เดี๋ยวไม่มีคนขับรถกลับ 

"กูไปฉี่แป๊บ ไปไหม"

"ไปเหอะพี่ ฝากฉี่ด้วย"

ผมพยักหน้ารับแล้วเดินตรงไปห้องน้ำ เซไปนิดหนึ่งจนต้องยกมือค้ำโต๊ะข้างๆ เอ้า! ก็ว่าไม่เมานะ

"ไหวเปล่าพี่"

ผมหันมองเสียงข้างๆ ที่เอ่ยถาม เห็นเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ตัวเล็ก ขาว หน้าเล็ก ตาโต ยิ้มหวาน  โคตรหลินปิง...แต่ไม่ใช่

"ผมพาไปห้องน้ำไหม"

"ไม่เป็นไร" ผมตอบสั้นๆ แล้วเดินตรงไปห้องน้ำแต่เด็กคนนั้นตามผมมาด้วย

"เดี๋ยวก็ล้มหัวแตกหรอก"

"เฮ้ย ไม่ได้เมา"

"ก็เห็นเดินเซ หน้าจะทิ่มพื้นอยู่แล้ว"

"ไม่ใช่ละ" ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เดินออกมาเด็กนั่นก็ยังยืนรอผมอยู่ข้างหน้า ผมไปทางซ้าย มันก็เดินตาม ผมไปทางขวามันก็เดินตาม

"จะเอาอะไร"

"ชอบพี่อะ"

ผมเบิกตาขึ้นนิดหนึ่งเพราะตกใจกับความตรงไปตรงมาของมัน รอยยิ้มกว้างๆ โชว์ฟันสวยทำเอาตาพร่าไปพักหนึ่ง วินาทีหนึ่งที่แอบคิดในใจว่าไอ้เด็กนี่แม่งน่ารักจังเลยวะ

"มีแฟนแล้วครับ" ผมพูดแค่นั้นก่อนเดินออกมา แต่ถูกอีกฝ่ายดึงแขนเอาไว้

"ก็ไม่ได้บอกว่าจะเป็นแฟนกับพี่ซะหน่อย แค่บอกว่าชอบ"

"แต่กูไม่ได้ชอบมึงเว้ย"

"จริง?"

มันถามแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจมูกเดาได้ว่าอีกฝ่ายก็คงเมาไม่แพ้กัน ผมถอยหลังหนี อีกมือดันหน้ามันออกไป แต่ไอ้เด็กนี่ก็ดื้อเสนอหน้าเข้ามาอีก

"แฟนอยู่ไหนอะ มาด้วยปะ"

"เปล่า"

"ทำไมไม่มาด้วยกันอะ"

"มันอยู่ไกล"

"อยู่ไกล แล้วไม่คิดถึงเหรอ"

"คิดถึงดิ"

"เหงาไหม"

ผมเผลอพยักหน้ารับคำถามนั้น ทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่คนที่ผมจะต้องมายืนต่อบทสนทนาด้วยเลย

"เหงาเหมือนกัน ไปหาอะไรทำแก้เหงากันไหม"

"จะทำอะไร..." คำพูดผมติดขัดเมื่อมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายจมูกไล้อยู่ข้างๆ แก้ม ก่อนเลื่อนริมฝีปากเข้ามาหา วินาทีเดียวที่ปล่อยให้มันแตะริมฝีปากนั้นเข้ามา ก่อนผมขยับหนี ปากนุ่มจึงกดเข้าเบาๆ ที่ข้างแก้มแทน

"ก็แค่ไปคุยกันแก้เหงาเฉยๆ"

"..."

"วันไนท์แสตน แฟนไม่รู้หรอก"

"จะคุยแก้เหงาหรือเอากันครั้งเดียวมันก็เหี้ยปะวะ"

"โห เจ็บอะ"

ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ เด็กนั่นก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองเหมือนกัน ยังคงมองมาทางผมด้วยรอยยิ้มกว้างๆ ยอมรับว่าน่ารักฉิบหาย ถึงผมจะไม่ใช่คนดี แต่ก็เหี้ยไม่พอจะนอกใจคนที่ผมรัก วินาทีเดียวที่เผลอไปกับมันก็อยากเอาหน้าไปให้ปิงตบเรียกสติแรงๆ แล้ว

ไอ้เหี้ยเอ๊ย!

ผมสบถด่าตัวเองอยู่ในใจก่อนยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียว ไม่พอใจกับรสชาติของมันเลยจับในขวดแดกเพียวๆ ไปเลย ไม่มีคนขับรถกลับก็หลับแม่งที่ร้านนี่แหละ

.

.

.

"ไปเชียงใหม่กัน"

"เชียงใหม่อะไรล่ะพี่ ไม่ไป"

"กูจะไปหาปิง"

"จะไปอะไรตอนนี้เล่า"

"ก็กูจะไป มานี่ กูขับเอง"

"ไม่เอาเว้ย เดี๋ยวก็ได้ตายโหงกันหมดนี่แหละ"

"ก็กูจะไปเชียงใหม่ไง!"

"กลับบ้านเว้ยพี่ กลับบ้าน!"

สภาพยับเยินของพวกเราทุกคนกลับเข้ามาในบ้านผมอย่างทุลักทุเล ผมจองห้องน้ำก่อน ไม่ได้รักสะอาดจะอาบน้ำอะไรตอนนี้แต่อ้วกพร้อมพุ่งอย่างสุดจะกลั้น วิ่งถึงห้องน้ำก็สาดของเหลวจากปากลงชักโครกได้ทันเวลาพอดี

"ไหวปะพี่"

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ แทบจะคลานสี่ขาออกมาทิ้งตัวลงโซฟา

"กูบอกว่าจะไปเชียงใหม่ไง"

"เชียงใหม่ห่าอะไรล่ะพี่ มาถึงบ้านก็บุญแล้ว"

"กูคิดถึงปิงอะ"

"เออ เดี๋ยวปิดเทอมน้องก็กลับแล้ว"

"เมื่อไรจะปิดเทอมเล่า กูคิดถึงไม่ไหวแล้วโว้ย!" ผมตะโกนลั่นก่อนกดหน้าตัวเองลงบนโซฟา ทำอะไรไม่ได้ร้องไห้แม่งเลย หมดกันความเท่ของกู ไม่เหลืออะไรเลย

ผมหยิบมือถือขึ้นมา ไม่สนว่ากี่โมงกี่ยามแล้วกดโทรหาปิงเพราะใจพี่สั่งมา ปล่อยให้เสียงรอสายดังสองสามที ปลายสายก็รับเสียงงู่งี่เหมือนผมไปปลุกให้ปิงตื่น

(ครับพี่อิส)

"ปิง"

(ครับ พี่อิสมีอะไรหรือเปล่า โทรหาดึกเลย)

"ปิง...หลินปิง"

(ครับ ได้ยินแล้วครับ มีอะไรเหรอ)

"พรุ่งนี้มาหาพี่หน่อยได้ไหม"

(อะไรนะครับ)

"พรุ่งนี้กลับบ้านเถอะนะ"

(พี่อิสเป็นอะไรหรือเปล่า)

"พี่คิดถึง"

.

.

.

"คิดถึงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว"

 

...

 

ไม่รู้ว่ากี่โมงของวันต่อมา ผมตื่นมาเพราะได้ยินเสียงแมวมาร้องข้างๆ คงเพราะหิวและเลยเวลาอาหารของมันแล้ว แต่ก็ยากเกินกว่าจะลืมตาลุกขึ้นมาตอนนี้ หาอะไรแดกเองไปก่อนเถอะลูก ตอนนี้พี่จะตายละ เปลือกตาหนักพอๆ กับหัวเพราะอาการเมาค้าง ใช้ความพยายามในการลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่พื้นข้างๆ โซฟา จำห่าอะไรไม่ได้เลย ไม่มีหนังฉายซ้ำในหัว ไม่มีภาพไหนผุดโผล่ขึ้นมาในนั้น สมองขาวโพลนและรู้อย่างเดียวว่าแฮงก์แบบเลเวลสุดท้าย ผมยกมือขยี้ตาอีกทีก่อนลืมขึ้นอย่างเต็มตา

"เชี่ย!"

หวีดลั่นเพราะลืมตาไปเห็นปิงอยู่ตรงหน้า ขณะที่ผมยังนอนอยู่ที่พื้น หน้าปิงอยู่ตรงนั้นเหมือนฝันไป ก็อาจจะเป็นฝัน เพราะปิงไม่ควรอยู่ตรงนี้ ความเมามันน่ากลัวตรงที่แยกไม่ออกว่าอันไหนจริง อันไหนหลอน ผมเห็นปิงยิ้มให้นิดๆ จนมุมปากตัวเองยกขึ้นตามรอยยิ้มนั่น

"กูฝันอยู่เหรอเนี่ย"

"ฝันมั้งครับ"

"ตามมาทำให้คลั่งถึงในฝันเลยเหรอ"

"อื้อ"

"คิดถึงพี่ไหม"

"คิดถึงครับ"

"พี่คิดถึงกว่าอีก"

"คิดถึงจนเป็นบ้าเลยเหรอ"

"เออดิ ตอนนี้ก็ไม่มีสติแล้วเนี่ย"

ผมว่าแล้วยกมือขึ้นไปบีบแก้มนั่นเบาๆ ในฝันก็จับได้ แถมนิ่มด้วย

"แล้วในฝันนี่จูบได้ไหมวะ"

"ได้ครับ"

สิ้นคำนั้นของมัน มือที่จับแก้มอยู่เลื่อนไปคว้าคอมันลงก่อนกดริมฝีปากลงไปเบาๆ ทีหนึ่ง

"ฝันดีจังวะ"

 

เพียะ!

 

"โอ๊ย!" ผมลุกพรวดขึ้นเพราะถูกตบเข้าที่แก้มสองข้างจากมือเล็กๆ ของปิง กะพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้าพร้อมกับลูบแก้มตัวเองเบาๆ เพราะเจ็บจริง

"ลุกได้แล้ว พี่อิสไม่ได้ฝัน"

ผมยื่นมือไปดึงแก้มปิงอีกทีจนยืด

"อื้อ เจ็บนะ!"

"ปิง"

"ครับ"

ปิงเขยิบเข้ามาใกล้แล้วสวมกอดเข้ามา ตัวนิ่มๆ กลิ่นหอมๆ ที่สัมผัสได้ทุกสิ่งย้ำเตือนว่ามันไม่ใช่ฝัน กอดกลับไปด้วยความคิดถึงแทบขาดใจ ตัวเล็กๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนขยับนิดหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ตาใสๆ กับรอยยิ้มกว้างยิ่งย้ำว่านี่ปิงตัวจริง คำพูดเดิมๆแต่อยากเอ่ยให้ได้ยินทุกครั้งหลุดออกไปจากปากอย่างกลั้นเอาไว้ไม่ได้

"คิดถึง"

"ครับ"

"..." 

"คิดถึงเหมือนกันครับ"

 

 

-คิดถึงนะ-

 

[maneethewa]

คิดถึงเหมือนกันค่ะ หลินปิงของพี่
 

[Miawncha]

คิดถึงงงง เห็ทวีตปุ๊บรีบเข้ามาเลย อ่านแล้วทั้งฮาทั้งจะร้องไห้ตามพี่อิสด้วยความคิดถึงพี่อิสกับหลินปิงเหมือนกัน

[minenat]

อีพี่อิสน่าสงสาร

[Issaree]

คิดถึง

[utamon]

คนอ่านก็คิดถึงไม่แพ้กันค่ะ

[MorethanMore]

อ่านแล้วสงสารพี่อิส จะร้องไห้ แต่แค่เชียงใหม่เอง พี่อิสกาก อะ บินไปหาทุกอาทิตย์ ทุกเดือนก็ได้มั้ง หรือจนมาก ไม่มีค่าเครื่อง 55555

[cchompoo]

 

[pui]

 

[sirin_chadada]

ชักสงสารพี่อิสคนกากแสนขี้เหงาของปิง ฮา

[Cloudnine]

น่ารักกกกก อยากกอดหลินปิงบ้าง
อีกกี่ปีน้องถึงจะเรียนจบเนี่ย พี่อิสจะขาดใจตายอยู่ทุกวัน 5555

[05th_of_06th]

อ่านแล้วจะร้องไห้สงสารพี่อิสคนกาก 5555555555

[praewypn]

งืออ น่ารักๆๆๆมากๆๆ เขินๆๆ คิดถึงพี่อิสกับหลินปิง 

[TachibanaRain]

โฮฮฮฮ ลุงน่าสงสารอ่านแล้วจะร้องไห้ตามลุง โอ๋ๆไม่เหงานะคนแก่ แต่ถ้าเหงามากๆแนะนำว่าบินไปหาหลินปิงเลยค่ะ ตั๋วเครื่องบินอย่างถูกค่ะเดี๋ยวนี้