หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[imymild]

รักในความกากของพี่อิส ปิงน่ารักก

[mareya.no7]

อยู่กับเทพบุตรช็อกแต่ยังมีโมเม้นให้คิดถึงคนกากอยู่นะหลินปิง ท่าทางจะถอนตัวยากเสียแล้ว

[่patsaporn]

น้องดูคิดมากกับเรื่องเนย ตอนแรกว่าจะอยู่ด้วยกัน ไปนอกบ้านเลยอ่ะยาวๆๆ ทิ้งลุงไว้คนเดียว
สงสารอิสเบาๆ แถมไม่โทรตามด้วยนะ เหงาไหมลุง พี่อิสก็หวงจริงแหละ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็ยังไม่ชัด
อารมณ์สมภารกินไก่วัดล่ะงานนี้

ขอบคุณค่ะ

[hpimmc]

จนฝ่ายนั้นเขาร่วมโต๊ะกับพ่อแม่แล้วนะพี่
นิเพิ่งเห็นแค่อัลบั้มรูป แถมมีรูปชะนีน้อยคู่อีก
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะได้กินไหมเนี่ย เด็กเนี่ย โถ่
แมวบังเอิญก็ตายห่า คนที่เหมือนแมวก็จะโดนคาบนะจ๊ะ

 

[pui]

มีความคลุมเครือ 

[hoshinokoe]

หืออออออ
มีพาเข้าบ้านแล้วเว้ยยย ถถถถ
พี่อิสจะทำยังไงต่อน้ออ ไม่ใช่ตอนหน้ามานั่งเฝ้าหน้าบ้านเขาเรอะ
ปล. มาอัพต่อน้าคะ fc เพ่อิสคนกาก 555 กากกับเด็กน้อยปิง

[MSeraph]

ถึงจะทีมพี่อิสแต่ถ้ายังไม่ชัดเจนก้ไม่ปล่อยน้องให้หรอกนะ
ตอนนี้ช็อกคะแนนนำอยู่เห็นๆเลยอะ

[XVIII.88]

ฮ้าาาาาา~~~~

ตามอ่านรวดเดียวเลย เพลินมากกกก

พี่อิส~ พี่จะเอายังไง เลือกชีวิตตัวเองหน่อยย เนยหรือน้องปิง

[TheWanFah]

ถ้าพี่อิสยังไม่รุกหนักกว่านี้
ปิงปิงคงจะมีใจให้ช็อกแน่นอน
ลุยหน่อยสิพี่อิส

[เต้าหู้ไข่]

 ตอนที่ 16

ต้องทำใจ

 

ผมอยู่ที่บ้านช็อกจนเวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งคืนก็เลยต้องขอตัวกลับก่อน เพราะพรุ่งนี้เราทั้งคู่ต้องไปโรงเรียน บอกกับช็อกแล้วว่าเดินกลับเองได้เพราะจริงๆ บ้านช็อกกับบ้านพี่อิสก็ไม่ไกลกันมาก เดินไม่เกินสิบนาทีก็ถึงแล้ว แต่เขาก็ดึงดันที่จะเดินมาส่งเลยขัดไม่ได้

“พรุ่งนี้ไปพร้อมเรานะปิง”

“โอเค”

“เดี๋ยวนี้ไม่กลัวไปโรงเรียนพร้อมเราแล้วใช่ปะ”

“ไม่กลัวแล้ว” ผมส่ายหน้ายิ้มๆ

“ไม่ควรกลัวแต่แรกด้วยซ้ำ”

“ไม่ให้กลัวได้ไง ก็เราเสนอหน้าไปเป็นเพื่อนกับตัวท็อปโรงเรียนเลยนะ”

“จะบ้าเหรอ เราไม่ใช่คนหรือไง”

“พูดตรงๆ เลยนะ เมื่อก่อนช็อกดูเกินเอื้อมมากอะ เหมือนเข้าถึงตัวยาก เป็นคนละชั้น”

“อะไรของมึงวะปิง!”

ผมหัวเราะเบาๆ แต่ช็อกหยุดเดินแล้วมองหน้าผม ผมก็เลยต้องหันไปถาม

“มีอะไรเปล่า”

“เมื่อกี้เราเรียกปิงว่ามึงด้วยอะ ขอโทษ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร”

“ทำไมพูดกูมึงกับปิงแล้วรู้สึกผิดวะ”

“ปกติเราก็พูดกูมึงกับเพื่อนคนอื่นนะ” ผมกับเมธีหรือไอ้ยิมและเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ ก็ขึ้นกูมึงตลอด แต่ก็ด้วยระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันจนสนิทสนมจึงกล้าพูดแบบนั้น แต่กับช็อก ผมคงยังประหม่าถ้าจะขึ้นกูขึ้นมึงก็เลยใช้คำว่าเรามาตลอด

“นี่ก็กูมึงกับเพื่อนทุกคนอะ เว้นปิงเนี่ย คือถ้าไม่ได้สนิทกันจริงๆ แล้วมาขึ้นกูมึงกับปิงนี่คือต้องเป็นพวกหยาบคายมากเลยนะ”

ผมหลุดหัวเราะก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อ ถ้าพูดถึงคนที่ขึ้นกูมึงกับผมตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกัน ก็มีอยู่คนหนึ่งแหละ...คนที่หยาบทั้งกายและใจ

"แต่ต่อให้เราสนิทกับปิงมากกว่านี้ เราก็จะไม่พูดกูมึงหรอกนะ"

"ทำไมอะ"

"แบบนี้มันก็น่ารักดีไง"

ผมพลันชะงักไปเล็กน้อยตอนที่ช็อกพูดเช่นนั้น แล้วยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาคล้องคอผม ไม่รู้ว่าการสนิทมากขึ้นกว่านี้มันมีทิศทางไปยังไง แต่มันก็คง...ก็คงดีมั้ง

แกร๊ก!

“หือ?” ทั้งผมและช็อกหันไปมองของที่ร่วงไปที่พื้น ก่อนจะเห็นว่าเป็นพวงกุญแจที่ผมห้อยติดเป้เอาไว้ เป็นพวงกุญแจรูปมูมินทำจากพลาสติกแข็งๆ ตัวเล็กๆ  ช็อกก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มตอนเห็นพวงกุญแจอันนั้นของผม

“ปิงชอบมูมินเหรอ”

“เปล่าหรอก ได้มาจากไหนไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว ห้อยไว้นานมากแล้ว”

“แต่เราชอบนะ น่ารักดี” เขาไม่หุบยิ้มเลยแม้แต่ตอนที่ส่งคืนให้ผม ผมมองเจ้าตัวมูมินยิ้มแป้นในมือแล้วส่งกลับไปให้เขา

“งั้นเราให้”

“ให้เราเหรอ”

“อื้อ ก็ช็อกชอบ”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร”

“เอาไปเหอะ ให้”

“งั้นอีกสองนาทีค่อยให้”

ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องรอ สีหน้าสงสัยมากพอให้ช็อกอธิบายต่อ

“จริงๆ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดเรา ให้เลยเที่ยงคืนไปก่อนค่อยให้เรานะ”

“วันเกิดช็อกเหรอ เฮ้ย งั้นเราไปหาอย่างอื่นให้ดีกว่า”

“ไม่เอา จะเอาตัวนี้”

“...”

“เอาตัวนี้แหละ ชอบแล้ว”

ผมพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆ  กว่าจะเดินไปถึงบ้านพี่อิสก็เลยเที่ยงคืนพอดี จึงยื่นพวงกุญแจในมือให้เขา

“สุขสันต์วันเกิดนะ”

“ขอบคุณครับ” ช็อกรับมันไปแล้วยิ้มกว้างมองดูมันอยู่อย่างนั้น

“แล้วก็ขอบคุณที่มาส่ง กลับดีๆ นะ”

“เดี๋ยวถึงแล้วไลน์มาบอก จะได้ไม่ต้องห่วง”

“โอเค”

ผมยืนรอจนกว่าช็อกจะเดินลับตาไป จึงหมุนตัวเข้าบ้าน คิดว่าพี่อิสจะนอนไปแล้ว แต่ไฟกลางบ้านยังเปิดอยู่ ผมค่อยๆ เปิดประตูบ้านเข้าไป พี่อิสนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ได้ยินเสียงผมก็เหลือบตาขึ้นมามอง

“พี่อิสยังไม่นอนอีกเหรอ”

“มึงยังไม่กลับจะหลับยังไง น้องออกไปซนที่บ้านไหนก็ไม่รู้ คิดว่าพี่อย่างกูจะนอนสบายใจได้เหรอ ฮะ?”

“เอาความจริง”

“งานกูยังไม่เสร็จ”

“เล่นซะใหญ่” ผมพูดเบาๆ แล้วนั่งลงข้างๆ เขา

“แล้วทำไมกลับดึกขนาดนี้”

“ไลน์มาบอกแล้วไงครับ”

“มึงไม่บอกนี่ว่าดึกขนาดนี้ วันหลังระบุมาเลยว่ากี่โมง เที่ยงคืน ตีหนึ่งว่าไป”

“โห ใครจะไปกะเวลาเป๊ะขนาดนั้น แล้วพี่ล่ะ อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ”

“ก็มันไม่ใช่ประโยคคำถาม”

“ก็ตอบหน่อย จะได้รู้ว่ารับรู้แล้ว”

“อ่านแล้วก็แปลว่ารู้แล้วไง กูก็คิดว่ามึงคงกำลังตั้งใจเรียนดนตรีอยู่ จะคุยไรต่อก็ใช่เรื่อง แล้วเป็นไงบ้างอะ เล่นได้ยัง”

“ก็เกือบได้แล้วครับ ช็อกสอนเก่ง”

“แหม มึงก็ไม่ต้องทำหน้าชื่นชมมันขนาดนั้น กูรู้ละว่ามันเพอร์เฟกต์ และนี่กินไรมายัง”

“กินที่บ้านช็อกมาแล้วครับ แม่ช็อกทำกับข้าวอร่อยมาก”

“นี่ได้กินข้าวกับพ่อแม่มันด้วยเหรอ”

“ครับ พ่อแม่ช็อกใจดีมาก แล้วพี่อิสกินข้าวยัง”

“ไม่แดกละ จุก”

“เป็นไรอะ”

“เรื่องของกูเหอะ”

“เออ ไม่ยุ่งก็ได้ ไปอาบน้ำนอนแล้ว”

“ไปเลย” พี่อิสยกเท้าเตะผมทีหนึ่ง ผมหันไปตีขาเขาคืนแล้วเดินเข้าห้อง หยิบเสื้อผ้ากำลังจะเข้าไปอาบน้ำ ได้ยินเสียงไลน์ดังพอดีเลยหยิบขึ้นมาดู

 

“ถึงบ้านแล้วนะ”

 

ผมขมวดคิ้วนิดๆ แล้วจิ้มกลับไป

 

“ถึงไวจัง”

 

คำตอบที่อีกฝ่ายตอบกลับมาทำเอาผมหลุดหัวเราะเบาๆ

 

“กลับคนเดียว กลัวผี เลยวิ่งมา”

 

ผมส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะสังเกตเห็นรูปโปรไฟล์ช็อกที่เปลี่ยนไป พอกดเข้าไปดูรูปแบบขยายใหญ่จึงเห็นว่าเป็นรูปมูมินจากพวงกุญแจที่ผมให้เขาไป

ติ๊ง!

ผมกดออกจากรูปโปรไฟล์แล้วเข้าไปอ่านข้อความที่เขาส่งมาอีกทีพร้อมกับลิงก์ยูทูบ

 

“เอาเพลงไปฟังก่อนนอนนะ”

“ใช้หูฟังด้วยนะ”

“ต้องหลับตาฟังด้วยนะ”

 

ผมตอบกลับช็อกไปแล้วเดินออกมาข้างนอก พี่อิสขยับร่างจากโซฟาหน้าทีวีไปหน้าคอมแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะมีงานทุกวันเลย

“พี่อิส”

“ฮึ?”

“มีหูฟังไหม”

เขายื่นหน้าพร้อมใบหูมาทางผม ในความกวนตีนนี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่อิสผมคงด่าไปแล้ว

“หูฟังแบบที่เสียบกับมือถือได้อะครับ”

“มึงก็ขำมุกกูให้หน่อยเหอะ แล้วจะเอาหูฟังไปทำอะไร”

“ฟังเพลงไง”

“ไม่หลับไม่นอนนะปิง”

“เพลงเดียวเอง เดี๋ยวก็นอนแล้ว”

“เออ เดี๋ยวเช้าไม่ตื่นกูจะถีบให้ตกเตียงเลยนะ” เขาชี้หน้าอย่างคาดโทษ ก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบหูฟังโยนมาให้ผม ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง เสียบหูฟังแล้วกดเข้าลิงก์เพลงที่ช็อกส่งมาให้ เป็นเพลงที่ไม่คุ้นหูเพราะไม่เคยฟัง

 

“มีคำถามในยามค่ำคืน เธอยังยืนดูดาวหรือเปล่า ในเมืองหลวงแสงไฟวับวาบ ฝุ่นควันขาวลบดาวจางไป...[1]”

 

เปลือกตาหลับลงอย่างที่ช็อกบอก ค่อยๆ ฟังเพลงไปทีละประโยค

 

“นึกถึงคืนฟ้าพราวหมู่ดาว เรานอนหนาวดูดาวรำไร พ้นข้ามคืนเช้าพรากเราไกล ก่อนจากกันไป เราจะไม่ลืมดาว...”

 

ผมเป็นคนไม่ชอบฟังเพลง ส่วนใหญ่ก็ได้ยินผ่านๆ จากที่อื่น ในร้านกาแฟตอนทำงานบ้าง จากชมรมเสียงตามสายของโรงเรียนบ้าง ไม่ค่อยได้ฟังจริงๆ จังๆ จึงไม่รู้ว่าโลกนี้มีเพลงแบบนี้ด้วย...เพลงเพราะๆ

...

 

เช้าวันถัดมาผมเกือบตื่นสายเพราะเลื่อนนาฬิกาปลุกไปสองรอบ อยากจะเลื่อนอีกรอบแต่กลัวพี่อิสเข้ามาด่า เลยเอาชนะความขี้เกียจด้วยการลุกมาอาบน้ำอย่างสะลึมสะลือ แต่งตัวเรียบร้อยจึงออกมาข้างนอก แต่เจ้าของวาจาที่ว่าจะถีบตกเตียงยังไม่ตื่นเลย เดาว่าคงทำงานโต้รุ่งเหมือนเดิมถึงได้นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟา ผมเขยิบเข้าไปหาเขา ค่อยๆ หยิบผ้าคิตตี้ที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมาห่มให้แล้วออกไปโรงเรียน

เพราะพี่อิสไม่ตื่นก็เลยไม่มีข้าวเช้า กำลังคิดว่าจะแวะซื้ออะไรกินดี หรือจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหารดี เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นช็อกนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์รออยู่ตรงนั้นแล้ว ขนาดวันนี้ออกจากบ้านเช้ากว่าทุกวัน ช็อกก็ยังมารออีก

“มารอทุกวันเลย เกรงใจอะ”

“เก็บคำว่าเกรงใจไปใช้กับคนอื่นนะ อยู่กับเราไม่ต้องเกรงใจ”

“ใจดีเกิน”

“ผมเป็นคนดีครับคุณ ขึ้นมาเลย”

ผมพยักหน้าหน่อยๆ แล้วก้าวขึ้นไปซ้อนมอเตอร์ไซค์ช็อก ก่อนเขาจะพาผมขับตรงเข้าโรงเรียนเหมือนเคย การมาโรงเรียนพร้อมช็อกคงเป็นเรื่องชินตาทุกคนไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่เลยไม่มีใครหันมองเหมือนวันแรกๆ  ผมแยกกับช็อกที่ลานจอดรถเหมือนเดิม แต่วันนี้ยังไม่ขึ้นตึกเพราะจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก่อน

“ปิงจะไปโรงอาหารเหรอ”

“อื้อ วันนี้ไม่ได้กินข้าวเช้ามาอะ”

“งั้นไปกินด้วยกันดิ”

ผมโดนช็อกลากมาโรงอาหารพร้อมเขา ซื้อข้าวแล้วเข้ามานั่งกับกลุ่มเพื่อนของเขา ช็อกมีเพื่อนเยอะมากๆ  ขนาดโต๊ะตัวยาวในโรงอาหารแทบจะนั่งไม่พอเลย และที่น่าแปลกใจคือทุกคนสามัคคีกันหันมาทักทายผมราวกับรู้จักกันดี ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกด้วยซ้ำ

“หวัดดีปิง”

“อ้าว ปิง”

“นั่งเลยปิง”

จะว่าเกร็งมันก็เกร็ง แต่ความเป็นกันเองของทุกคนทำให้ผมยอมนั่งลงข้างๆ ช็อก

“มึงกับปิงไปเป็นเพื่อนกันได้ไงวะช็อก”

“กูรู้จักกับปิงตั้งแต่ม.สี่แล้ว ตอนเข้าค่ายธรรมะนอนด้วยกัน”

“อ้าว จริงดิ ไม่เห็นเคยพูดถึง”

“แต่เพิ่งมาสนิทตอนนี้ไง ปิงย้ายบ้านมาอยู่ใกล้ๆ กู”

“เราโต้นะปิง ขอไลน์ปิงได้เปล่า”

ผมหันขวับไปมองอย่างงงๆ ก่อนช็อกจะยกมือผลักหน้าเพื่อนไปทางอื่น

“แดกข้าวไปมึงอะ”

“มึงจะหวงทำไมวะช็อก ปิงไม่ได้เป็นอะไรกับมึงซะหน่อย”

“เพราะกูรู้สันดานมึงไง เพื่อนกูตามพวกมึงไม่ทันหรอก กินข้าวเหอะปิง ไม่ต้องสนใจพวกมัน”

ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วตักข้าวใส่ปาก

“พี่ช็อกคะ”

“จ้า” ช็อกหันไปตอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาเรียกอย่างเป็นมิตร เขาน่ารักกับทุกคนเสมอ

“วันนี้วันเกิดพี่ช็อกใช่ปะ”

“ใช่ค่ะ”

“ของขวัญค่ะ”

“ขอบคุณนะ จริงๆ ไม่ต้องก็ได้”

“เต็มใจให้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ น้อง...” ช็อกทำหน้านึก

เด็กหญิงตรงหน้ามองอย่างลุ้นๆ เพื่อให้ช็อกเอ่ยชื่อเธอออกมา

“โบว์!”

“อุ๊ย! จำได้ด้วยอ่า”

“เจอกันหลายครั้งแล้วไง ขอบคุณนะครับ”

“งั้นหนูขอถ่ายรูปพี่หน่อยสิ”

“ได้สิคะ”

“ขอคู่กับพี่ปิงได้ไหมคะ”

หือ? แล้วนี่ไปเกี่ยว...?

“ได้เลย ปิงหันมา”

ผมยังสับสนว่าตัวเองเกี่ยวอะไร แถมไม่ทันเคี้ยวข้าวคำที่ยัดเข้าไปเสร็จ ช็อกจับผมหมุนไหล่ให้หันไปมองกล้อง ก่อนจะต้องยิ้มออกมาด้วยเสียงชัตเตอร์บังคับทั้งที่ยังอมข้าวจนแก้มตุ่ย

“น่ารักสุด!” เธอพูดแค่นั้นก่อนจะขอตัวเดินออกไป ผมเคี้ยวข้าวในปากแล้วหันไปหาช็อก

“เราไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”

“ปิงกำลังเป็นคู่ชิปไอ้ช็อกมันไง” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยบอกผม

“คู่ชิป? คืออะไรเหรอ” ผมถามด้วยความไม่รู้จริงๆ ก่อนช็อกจะยกมือเคาะหัวผมเบาๆ

“เพื่อนกูไม่รู้เรื่องพวกนั้นหรอก”

“โห เกิดยุคหินเหรอปิง” ผู้หญิงคนเดิมหันมาพูด ก่อนจะอธิบายให้ผมฟังเกี่ยวกับคำว่า คู่ชิป ที่ผมไม่เข้าใจ มันหมายถึงการจับคู่คนสองคนที่ดูคล้ายว่ามีความสัมพันธ์ต่อกันอะไรทำนองนั้น พอได้รู้ความหมายของมันผมจึงนิ่งไปเล็กน้อย ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้คนที่ช่วยอธิบาย

“และตกลงพวกมึงนี่ยังไงกัน”

“ไอ้บ้า เพื่อนกัน”

“เพื่อนกินเพื่อนไม่ได้นะ”

“ไม่โว้ย! ปิงไม่ต้องไปฟังนะ พวกนี้มันไร้สาระ”

ผมยังคงได้แต่ยิ้ม และคิดว่าความคิดพวกนั้นดูเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่า เพราะจริงๆ แล้วความเป็นไปได้ในความคิดนั้น เป็นศูนย์ ไม่สิ...คงติดลบเลยต่างหาก

...

 

หนึ่งวันในโรงเรียนของผมผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนเคย วันนี้ไอ้ยิมไม่มาหาเรื่องอะไร คงเพราะคราวที่แล้วคนหาว่ามันแกล้งผมจนต้องหามเข้าห้องพยาบาล สังคมตราหน้าว่ามันเป็นคนร้าย ผมอยากอธิบายว่าคราวนั้นผมป่วยเองไม่เกี่ยวกับมัน แต่พอคนเข้าใจอย่างนั้นมันจึงไม่มาวุ่นวายกับผมเลย ก็อาจจะดีแล้ว

 หลังเลิกเรียนผมกับเมธีแยกกันกลับบ้านเหมือนเดิม เมธีไปเรียนพิเศษ ส่วนผมก็ไปทำงาน ระหว่างที่เดินออกไปหน้าโรงเรียนผมผ่านไปเห็นช็อกกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ เขาหันมาเห็นผมพอดีก็เลยเลี่ยงไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา ช็อกหอบหิ้วถุงของขวัญแล้วก็ตุ๊กตาตัวใหญ่ เดาว่าคงมาจากแฟนคลับเขา

“โห ต้องโทรเรียกสิบล้อมารับแล้วมั้ง ของขวัญเยอะขนาดนี้”

“เว่อร์น่า”

ผมเลื่อนสายตามองของขวัญในมือเขา มูมินเต็มไปหมดเลย ทุกคนคงรู้อยู่แล้วว่าช็อกชอบเจ้าตุ๊กตาโทรลตัวขาวๆ นั่น ของขวัญส่วนใหญ่ของช็อกจึงเป็นตุ๊กตาตัวนั้น

“ช็อกชอบมูมินจริงจังเลยนะเนี่ย”

“ใช่แล้ว ขาวๆ นิ่มๆ แล้วนี่ปิงจะไปทำงานเหรอ”

“อื้อ”

“ไปส่งเปล่า”

“ไม่เป็นไร คนละทางเลย ช็อกแหละ ขนกลับได้ไหมเนี่ย”

“ได้ๆ” เขายัดของจำนวนหนึ่งใส่เป้ และเอาตุ๊กตายัดใส่ถุงใหญ่แขวนที่หน้ารถมอเตอร์ไซค์

“ขับดีๆ นะ ระวังด้วย”

“ครับผม” ช็อกโบกมือให้ผมก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป เขาได้รับของขวัญเยอะแยะ เพราะเป็นที่รักของคนอื่น ผมเข้าใจได้โดยไม่เกิดข้อสงสัยว่าทำไมช็อกจึงถูกรักมากขนาดนี้ ก็เขาเป็นแบบนั้นไง...แบบที่น่ารัก

...

ในร้านกาแฟ วันนี้ผมถูกใช้ให้มานั่งเอาขนมใส่กล่องเป็นเซตเพราะมีออเดอร์ให้จัดชุดอาหารว่างมาจำนวนหนึ่ง ขนมปังไส้กรอกหนึ่งชิ้น บราวนี่หนึ่งชิ้น กับน้ำผลไม้หนึ่งกล่องค่อยๆ วางลงไปแล้วพับกล่องและติดสติกเกอร์ร้านเป็นอย่างสุดท้าย เป็นงานง่ายๆ ที่นั่งทำเพลินๆ  ฟังเพลงจากในร้านที่ดังคลอมาเบาๆ  สองมือผมหยุดชะงักเมื่อได้ยินจังหวะเพลงที่คุ้นหู ท่อนแรกของเพลงดังขึ้นพร้อมกับมุมปากที่ขยับเป็นรอยยิ้ม

 

“มีคำถามในยามค่ำคืน เธอยังยืนดูดาวหรือเปล่า ในเมืองหลวงแสงไฟวับวาบ ฝุ่นควันขาวลบดาวจางไป...”

 

ที่คุ้นหูก็เพราะเมื่อคืนฟังเพลงเดียววนอยู่นานมาก เป็นเพลงที่ช็อกส่งมาให้ฟัง

 

“นึกถึงคืนฟ้าพราวหมู่ดาว เรานอนหนาวดูดาวรำไร พ้นข้ามคืนเช้าพรากเราไกล ก่อนจากกันไป เราจะไม่ลืมดาว...”

 

ผมเคาะเท้าไปตามจังหวะเพลงอย่างอารมณ์ดี ผมคงชอบเพลงนี้ไปแล้ว

“อารมณ์ดีจังเลยนะ”

“พี่พิงค์ มาตั้งแต่เมื่อไรครับ”

พี่พิงค์ในชุดนักศึกษานั่งลงตรงข้ามผม

“มานานแล้ว เดี๋ยวพี่ช่วย”

พี่พิงค์หยิบกล่องไปช่วยแพ็กขนม

“ว่าแต่วันนี้อารมณ์ดีอะไร เห็นนั่งยิ้มคนเดียว”

“เพลงเพราะดีครับ”

“เฮ้ย รู้จักด้วยเหรอ เพลงนี้อย่างเจ๋ง พี่ก็ชอบ”

“มีคนส่งให้ฟังครับ เพิ่งเคยฟังเมื่อคืนเอง”

“นั่นแน่ะ! ใครส่งให้ฟัง”

“เพื่อนครับ”

“จริงอะ ถ้ามีแฟนต้องเอามาให้พี่สแกนก่อนนะปิง ไม่ผ่านมาตรฐานพี่ไม่ให้คบนะ”

“เพื่อนจริงๆ ครับ”

พี่พิงค์หรี่ตายิ้มอย่างแซวๆ

“เพื่อนเหอะ เพื่อน”

“อะๆ เชื่อๆ”

“แซวแต่ผมอะ แล้วแฟนพี่พิงค์อะ เป็นไงมั่งครับ”

“อย่าพูดถึงเลย ตีกันจะตายละ นี่เพิ่งทะเลาะกันมา”

“อ้าว ทำไมล่ะครับ”

“งี่เง่าไง”

“เขาหรือพี่”

“พี่เนี่ย” พี่พิงค์หัวเราะเบาๆ

“ไปง้อสิครับ”

“ทำไมต้องง้อก่อนตลอดเลย เสียศักดิ์ศรีมาก”

“เสียศักดิ์ศรีดีกว่าเสียเขาไปนะ ถ้ารักก็ไปง้อเถอะครับ”

พี่พิงค์เงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเบิกตาขึ้นนิดๆ จ้องจนผมต้องเอ่ยถาม

“มีอะไร...เหรอครับ”

“ชอบคำพูดน้องปิงเมื่อกี้มากอะ ขอไปเป็นแคปชันวันนี้หน่อยเหอะ” พี่พิงค์ว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาจิ้มสองสามทีทวนประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้ไปด้วย

“เมื่อไรจะได้เจอแฟนพี่พิงค์บ้าง เห็นพี่ๆ บอกว่าแฟนพี่น่ารักมาก คงจะสวยน่าดู”

“น้องปิง”

“ครับ?” ผมเงยหน้าไปมองพี่พิงค์

“แฟนพี่เป็นผู้ชายว่ะ”

“อ๋อ...ครับ”

ผมพยักหน้าเบาๆ  ไม่ใช่ว่าตกใจ เพียงแค่ผมไม่รู้มาก่อน พี่พิงค์ยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยปากถาม

“แปลกไหม”

“แปลกตรงไหนครับ”

“ไม่คิดว่าแปลกเหรอ”

“ไม่ครับ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เรื่องของพี่พิงค์ไม่ใช่เรื่องแปลกในความคิดผมเลย ที่ผ่านมาผมไม่เคยชอบใครเลย ไม่มีความรู้สึกอยากรักอยากเกลียดใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ความคิดผมเปลี่ยนไปแล้ว และคนที่ทำให้ความรู้สึกผมไม่เหมือนเดิมก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ความรักที่ทุกคนต่างพูดถึงกันมันดูเหมือนว่าจะไม่มีข้อแม้...ทว่าทุกเรื่องในโลกก็มีข้อยกเว้นของมัน บางทีมันมีเงื่อนไขว่าคนคนนั้นจะต้องอยู่ในสถานะที่เราจะรักเขาได้ บางคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกดี แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้รักได้ นั่นก็คือข้อจำกัด...และผมอาจกำลังติดอยู่ในข้อจำกัดข้อนั้น


[1] เพลง เธอยังยืนดูดาวหรือเปล่า / รามอินทรา-แจ้งวัฒนะ Feat. Vinegar Syndrome

To be continued.   

[farfarneenee]

โถ่ ปิงของแม่ มาให้แม่กอดเร็ววววว น่าร๊ากกกก

[่patsaporn]

น้องสร้างกำแพงแล้ว พี่อิสจะมาเย็นใจไม่ได้นะคะ เห็นเงียบน้อวปิงคิดมากเพียบเลยนะคะ
ถามว่าพี่อิสนี่ค่าตัวแพงใช่ไหมคะ บทบาทน้อยกว่าช็อกเยอะ แค่พ่อหวงลูกสาวไปวันๆ
ข้าวปลาไม่กิน จุก ที่ลูกสาวไปกินข้าวกับว่าที่แฟนมา โถ น่าสงสารสองตอนซ้อนเลยพี่

ขอบคุณค่ะ

[tiew93]

บางทีก็ลืมไปว่าพี่อิสเป็นพระเอก นี่ฟินกับช็อกปิงไปแล้วค่ะ โฮะๆๆๆๆ 

[insomniac]

ทำไมต้องเขียนให้ช็อกน่ารักขนาดนี้ด้วย กะบิ้วท์ดราม่าทีหลังใช่ไหมครับคนเขียน

[บูมเบส]

สนุกมากพึ่งมาได้อ่านแอบเสียดาย

[mareya.no7]

เล่นติดลบเลยเหรอหลินปิง ช็อกหมดโอกาสเลยอ่ะดิ ส่วนพี่อิสคนถ่อยตอนนี้ค่าตัวแพงนะ มารับผิดชอบหัวใจดวงน้อยๆ ของหลินปิงด้วย

[river]

เรื่องน่ารักมาก
ยังสงสัยว่าใครพระเอก แต่เชียร์ พี่อิส ชอบเฮียมุ้งมิ้งมาก

[SiHong]

บรรทัดทุดท้ายคมไปอีก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ช็อก ปิง 
มีคนจิ้นไม่ใช่น้อย
แต่ปิง ว่าความเป็นไปได้ติดลบ 
ปิงมีคำแนะนำดีๆให้พี่พิงค์ด้วย
"เสียศักดิ์ศรี ดีกว่าเสียเขาไปนะ ถ้ารักก็ไปง้อเถอะครับ"
       
 

[tulakom5644]

เอาล่ะซิๆ รู้สึกสถานะ พี่อิส-หลินปิง จะสั่นสะเทือน เพราะเจอความ The Shock เข้าไปอ่ะ 

[mild-dy]

 

[Ball]

อิพี่อิสสสสสส พี่ควรทำอะไรซักอย่างนะ
สงสารปิง ลึกๆน้องมันคิดมากนะเนี่ย
อย่ามัวมาทำลอยชายใจเย็น พูดแต่เรื่องไร้สาระ
แต่เรื่องมีสาระและควรจริงจังกลับไม่พูด
จริงๆในสายตาอิพี่อิสน้องมันน่าจะดูออกง่ายนะ
อะไรที่ควรเคลียร์ก็เคลียร์ได้ล่ะ น้องช้อกมาแรงเหลือเกิน
แต่แรงแค่ไหนเราก็อยู่ทีมพี่อิสนะ บังเอิญชอบคนบ้าๆ
มากว่ากว่าคนเป็นสุภาพชน ฮ่าๆ

[why yyy]

ขอบคุณ

[fahsai]

ถ้าพี่อิสไม่รีบทำคะแนนจะเชีียร์ช็อกแทนแล้วววว

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 17

สุขจนล้นใจ

 

วันอาทิตย์วนกลับมาอีกครั้ง หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาของผมผ่านไปอย่างเรื่อยๆ ไม่เฉื่อยช้าหรือรวดเร็ว ทุกเช้าตื่นมากินข้าวที่พี่อิสทำให้ ไปโรงเรียนพร้อมช็อก นั่งเรียนโดยที่ไอ้ยิมไม่มาวุ่นวายเลยตลอดสัปดาห์ ตอนเย็นก็ไปทำงาน กลับถึงบ้านพูดคุยกับพี่อิสนิดหน่อย แค่นิดหน่อยเท่านั้น

ช่วงนี้พี่อิสดูเหมือนจะไม่มีเวลาเลย เขาทำงานหนักไม่พักผ่อน ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมก็เลยวุ่นวายกับเขามากไม่ได้ กลับเข้าห้องนอนช็อกก็ส่งเพลงมาให้ฟังวันละเพลง กิจวัตรวนซ้ำไปซ้ำมา รู้ตัวอีกทีก็มาถึงวันอาทิตย์ที่ผมวนกลับมานั่งเล่นคีย์บอร์ดที่บ้านช็อกอีกแล้ว เมื่อวานก็มาขลุกอยู่ที่บ้านเขาทั้งวัน วันนี้ช็อกก็เรียกมาซ้อมอีก เพราะวันอังคารหน้าก็จะถึงวันสอบจริงแล้ว หลังจากเล่นเพลงเดิมวนซ้ำอยู่หลายรอบจนไม่ได้นับ ในที่สุดผมก็เล่นคีย์บอร์ดเพลงที่ช็อกเลือกให้จนได้

“เดี๋ยววันสอบบอกเราด้วยนะ เราจะไปดู”

“ไปดูเหรอ...ทำไม”

“ไปเชียร์ปิงไง”

“เราไปสอบ ไม่ได้ไปประกวดนะ”

“เออ จะไป เผื่อปิงลืมคอร์ดไง เห็นหน้าเราจะได้จำได้”

ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนหันมองนาฬิกาแล้วก็คิดว่าควรกลับบ้านได้แล้ว

“งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ”

“โอเค เราไปส่ง”

ขัดไม่ได้อยู่แล้วถ้าเขาบอกว่าจะไปส่ง ก็เลยต้องยอมเดินตามเขาลงบันไดบ้านมา บอกลาพ่อกับแม่ของช็อกที่นั่งดูทีวีอยู่ชั้นล่างแล้วเดินไปหน้าประตู สายตาผมหันไปเห็นปฏิทินที่หน้าประตู ก่อนสองเท้าจะเดินช้าลงแล้วหยุดมองอยู่ครู่หนึ่ง

“มีอะไรเปล่าปิง”

“ช็อกว่างอยู่ใช่ไหม”

“ว่างดิ”

“ช็อกไปบ้านเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม”

ช็อกตกลงทันทีตอนที่ผมขอให้เขาพามาที่บ้าน ไม่ใช่บ้านของพี่อิส แต่หมายถึงบ้านของป้า ผมคิดจะกลับไปที่บ้านนั้นหลายครั้งแล้ว แต่ไม่อยากไปคนเดียว ชวนพี่อิสก็ไม่ได้เพราะเขาไม่มีเวลาให้เลย ผมไม่ได้เจตนาจะกลับไปอยู่ที่นั่น แต่ว่ายังมีข้าวของบางอย่างที่ไม่ได้เอาติดมาด้วย เสื้อผ้าที่เอามาได้ในวันที่ออกมากับพี่อิสก็น้อยมากจนต้องใส่ซ้ำไปซ้ำมา ผมก็เลยหาโอกาสกลับมาที่นี่ วันนี้เป็นโอกาสดีเพราะเป็นวันเกิดข้าวฟ่าง ทุกปีป้ากับพี่ใบเฟิร์นจะพาข้าวฟ่างออกไปกินข้าวนอกบ้าน ผมเลยมั่นใจว่าวันนี้ทางสะดวกแน่ๆ

ระหว่างทางผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ช็อกฟังจนมาถึงที่นี่ เขาก็เข้าใจและยินดีจะมากับผมอย่างไม่เกิดข้อสงสัย ช็อกจอดมอเตอร์ไซค์ที่หน้าบ้าน ผมชะเง้อเข้าไปมองเห็นว่ารถป้าไม่อยู่ก็เลยโล่งใจขึ้นมาหน่อย

“ช็อกรอเราอยู่ตรงนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวเรามา”

“เราไปด้วย”

ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะปีนรั้วบ้านเข้าไปเพราะไม่มีกุญแจ ไปถึงในบ้านข้างในก็ล็อกอีกชั้น จึงเดินไปยังหลังบ้าน โชคดีที่ประตูหลังซึ่งทะลุไปยังห้องครัวเปิดค้างเอาไว้ ผมเห็นย่าอยู่ตรงนั้นพอดี

“ย่าครับ”

“ตาเถร!” ย่าอุทานลั่นแล้วฟาดขวดน้ำในมือใส่ผมด้วยความตกใจ น้ำที่เปิดขวดอยู่สาดเข้ามาจนต้องกระโดดหลบ

“ย่า! ปิงเอง!”

“ปิง!”

“ปิงเองครับ”

ดวงตาของย่าขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยพอๆ กับรอยยิ้มที่คลี่ออก ก่อนสายตาคู่นั้นจะเลื่อนไปมองช็อกที่ยืนหน้าเปียกเพราะถูกน้ำจากขวดเมื่อครู่สาดเข้าไปเต็มๆ

“สวัสดีครับ” ช็อกยกมือขึ้นไหว้เพื่อทักทายย่า ก่อนคนตรงหน้าจะหันกลับมาถามผม

“ปิงมาได้ยังไงลูก”

“ปิงมาเอาของครับย่า ย่าสบายดีนะ”

“สบายดี แล้วปิงล่ะ เป็นยังไง”

“ดีครับ ปิงรีบเก็บของก่อนนะ ป้าคงยังไม่กลับใช่ไหม” ผมว่าแล้วเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ติดกับครัว ส่วนช็อกยืนรออยู่ข้างนอก เมื่อเปิดไฟให้สว่างก็เห็นห้องนอนเล็กๆ ที่ไม่เปลี่ยนไป เดาว่าเป็นฝีมือย่าเข้ามาทำความสะอาดให้ ผมหันไปมองย่าที่เดินตามเข้ามาด้วย

“ย่าไม่คิดว่าปิงจะกลับมาหรอก แต่ก็ทำความสะอาดเอาไว้”

“ขอบคุณนะครับ” ผมตอบย่าแล้วหันไปหยิบของบางส่วนใส่กระเป๋า สิ่งแรกที่ตั้งใจมาเอาคือสมุดบัญชีอีกเล่มที่เก็บเงินแยกเอาไว้ ผมได้เงินส่วนนี้มาตั้งแต่ตอนที่พ่อแม่ตายไป ย่าว่ามันเป็นเงินประกันหรืออะไรสักอย่าง ป้าก็ไม่ได้เข้ามายุ่งกับเงินส่วนนี้ของผม ผมเลยใช้เงินจำนวนนี้ใช้จ่ายเรื่องเรียน ค่าเทอม หรืออะไรก็ตามที่จำเป็น ผมยัดสมุดบัญชีนั่นใส่กระเป๋าและหยิบเอาเสื้อผ้าอีกบางส่วนใส่ลงไปด้วย กวาดตามองรอบห้องดูว่าอะไรที่จำเป็นอีกบ้าง แต่ข้าวของในห้องโล่งๆ นี่ก็ดูไม่มีอะไรจำเป็นเลย จึงหมุนกลับไปหาย่า

“ย่าครับ ปิงขอบคุณย่ามากนะครับที่พาปิงมาอยู่ด้วยในตอนนั้น”

“ปิงก็หลานย่านะ”

“ปิงรักย่ามากนะครับ”

“แล้วปิงไปอยู่ในที่ที่ดีใช่ไหม อยู่กับคนดีๆ หรือเปล่า”

“ครับย่า เป็นที่ที่ดีมาก แล้วก็อยู่กับคนที่ดีมากครับ”

“แต่ถ้าวันไหนไม่มีที่ไป กลับมาที่นี่นะลูก ถ้าย่ายังไม่ตาย ก็กลับมาได้เสมอ”

“ครับย่า ไว้ปิงจะโทรหาบ่อยๆ นะ”

“ปิง! มีคนมา!”

ผมกับย่าหันขวับไปมองช็อกที่พรวดพราดเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ย่าผลักให้ผมกลับเข้าห้องแล้วเอ่ยปากบอก

“เดี๋ยวย่าเรียกพวกนั้นไปที่ห้องอื่น ปิงกับเพื่อนรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวทางสะดวกแล้วย่ามาเรียก”

“ครับ”

“ย่า! อยู่ไหนอะ!” ไม่ทันที่ย่าจะเดินออกไป เสียงข้าวฟ่างก็ดังขึ้นใกล้ๆ  ผมดึงช็อกเข้ามาหลบหลังประตู ย่ามือไวเอื้อมมือไปปิดไฟได้ทัน

“ใครมันเอามอไซค์มาจอดหน้าบ้านก็ไม่รู้ ไม่เกรงใจกันเลย แล้วนี่ย่าแกไปไหน” เสียงบ่นที่จำได้ดีดังใกล้เข้ามาจนเหมือนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูนี่เอง

“อ้าวแม่ มาทำอะไรที่ห้องไอ้ปิงมัน” เสียงป้าดังอยู่ใกล้ๆ จนใจผมเต้นระทึก มือชุ่มเหงื่อที่จับมือช็อกอยู่สั่นระริกอย่างหวั่นๆ

“คิดถึงปิงมันน่ะสิ” ย่าตอบเบาๆ แล้วดึงประตูปิด

“จะไปคิดถึงมันทำไม ป่านนี้ไปเสียคนอยู่ที่แล้วก็ไม่รู้ ช่างหัวมันเหอะน่า เด็กไม่รักดีแบบนั้น”

ผมหันมองมือของช็อกที่บีบมือผมเบาๆ คงเพราะคำพูดของป้าที่เขากำลังได้ยิน แต่มันไม่ได้ทำร้ายผมเท่าไรนัก คงเพราะชินกับคำพูดพวกนั้นไปนานแล้ว

“แล้วนี่ไปกินอะไรกันมาล่ะ”

“โอ๊ย เลือกร้านกันอยู่เป็นชั่วโมง สองพี่น้องนี่ทะเลาะกันตลอดทาง สุดท้ายก็ไปกินร้านเดิมที่ชอบนั่นแหละ”

“เฟิร์นขึ้นห้องก่อนนะ”

“ย่า ฟ่างซื้อน้ำเต้าหู้มาฝาก”

“อ๋อ ดีจังๆ เดี๋ยวย่าไปเอาแก้วในครัว”

“ฟ่างไปเอาให้”

“ไม่เป็นไร ย่าไปเองๆ”

ผมได้ยินเสียงพูดคุยกันดังออกไปไกลๆ เดาว่าคงเดินออกไปจากตรงนี้แล้วเลยถอนใจออกมาอย่างโล่งอก ในห้องมืดมากจนผมไม่เห็นหน้าช็อก แต่มือที่จับกันอยู่ทำให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ข้างๆ  ช็อกยังคงบีบมือผมอยู่ แต่แรงขึ้นเรื่อยๆ คงเพราะอาการตื่นเต้นมากกว่าจะปลอบใจ

“ช็อก” ผมกระซิบเรียกเขาเบาๆ

“อือ” เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่เบากว่า

“เราเจ็บมือ บีบแรงมากเลย” ผมกระซิบไปอีกที

“โทษๆ” เขาคลายมือออกนิดหนึ่งแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ปล่อย

เพล้ง!

ผมหันขวับไปมองเสียงของตกแตก หันไปเจอแต่ความมืด ไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไร เขยิบไปกำแพงด้านที่ติดกับห้องครัวแล้วฟังเสียงที่ดังมาจากในนั้น

“ย่าอะ ไม่ระวังเลย”

“ขอโทษๆ”

“เดี๋ยวหนูเก็บเอง ย่าออกไปรอข้างนอกเลย”

“มีอะไรกัน”

“ย่าทำแก้วแตก”

“ไปหยิบไม้กวาดมาสิ”

เสียงเงียบไปพักหนึ่ง ผมก็เห็นแสงลอดเข้ามาจากทางหน้าประตู ย่าเป็นคนเปิดประตูแล้วกระซิบเรียกให้เราออกไปจากตรงนี้

“ไปเร็วลูก ไป”

ช็อกดึงมือผมออกมาจากห้อง พุ่งตัวออกไปที่ประตูหน้าบ้านอย่างไว ป้ากับข้าวฟ่างที่อยู่ในครัวเลยไม่ทันเห็นเรา

“ปิงๆ เดี๋ยว”

“ครับย่า”

“เอานี่!” มือเหี่ยวย่นยัดบางอย่างใส่กระเป๋ากางเกงผม ก่อนจะโบกมือไล่ให้รีบไป ผมโบกมือบอกลาย่าแล้วทะยานออกประตูรั้วไปอย่างไว

“เฮ้ย” ช็อกอุทานเบาๆ แล้วคว้าตัวผมหมุนคว้างไปหลบหลังกำแพง ผมกะพริบตาปริบๆ ตอนที่ท่อนแขนช็อกล็อกร่างผมอยู่ให้อยู่ติดกับเขา ส่วนตัวเขาหันหลังชิดกำแพงด้วยท่าทางตกใจนิดๆ

“มีอะไรเหรอช็อก”

“มีผู้หญิงมองเราอยู่จากชั้นสอง”

“พี่เฟิร์น?”

ช็อกเลื่อนหน้ากลับไปมองก่อนจะหันขวับกลับมาอีกที จังหวะนั้นหน้าเขาก็ชนเข้ากับหน้าผมแบบไม่ตั้งใจ แต่ช็อกดูไม่ได้สนใจตรงนี้ คงเพราะกำลังตื่นเต้นกลัวว่าจะถูกจับได้ ท่อนแขนช็อกยังล็อกผมให้อยู่ในอกเขา ผมกลอกตาไปซ้ายทีขวาที หากว่ามือใหญ่ของเขาเลื่อนมาแตะที่อกข้างซ้าย ช็อกคงได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะเลยแหละ...ช็อกอยู่ใกล้เกินไป

“เขาเข้าไปแล้ว ไปเร็ว” ช็อกดึงมือผมแล้วก้าวเท้าเร็วๆ ออกมาจากตรงนั้นจนแทบจะกลายเป็นวิ่ง ผมรั้งแขนเขาเอาไว้ก่อน

“ช็อก เดี๋ยว”

“ฮะ?”

“เอามอไซค์มา”

“เออ ลืม!”

ท่าทางสติแตกของช็อกทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะแต่รีบเม้มปากกลั้นขำเอาไว้ก่อน เขาวิ่งกลับไปคว้ามอเตอร์ไซค์แล้วขับออกมาจากหน้าบ้าน สักพักหนึ่งก็ลดความเร็วลง ผมได้ยินเสียงคนข้างหน้าหัวเราะออกมา

“ตื่นเต้นฉิบหายเลย”

ผมเองก็ได้แต่หัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน จากการที่เพิ่งจะทำตัวเป็นโจร ปีนเข้าบ้านป้าตัวเอง ขโมยของของตัวเองแล้วก็หนีหัวซุกหัวซุนออกมา บ้าชะมัด ผมนึกขึ้นมาได้ว่าย่ายัดอะไรเข้ามาในกระเป๋ากางเกง ก็เลยควักออกมาดู มุมปากขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นของที่ย่ายัดมาให้...เป็นแบงก์ห้าร้อยสองใบ

...

 

“ขอบคุณมากนะช็อก” ผมเอ่ยปากบอกกับช็อกตอนที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งผมถึงหน้าบ้านพี่อิส

“ไม่เป็นไรครับผม”

เพราะช็อกใจดีตลอดเลย ผมที่เคยเกรงใจเขามากๆ ก็เริ่มรู้สึกน้อยลง ความสัมพันธ์ขยับไปสนิทกันมากขึ้น และผมก็ไม่ค่อยเกร็งแล้วเวลาอยู่กับเขา

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่เดิม”

ผมพยักหน้ารับ ยืนส่งช็อกที่ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ก่อนกลับเข้าบ้าน ผมเห็นรถพี่ปรินซ์จอดอยู่ที่อีกฝั่งถนน วันนี้วันอาทิตย์พวกพี่เขาคงมารวมตัวกันอีกแล้ว ไม่มาทำงานก็คงมาเมาแน่นอน ผมคิดว่าเปิดประตูบ้านเข้าไปก็คงเจอ แต่ผิดคาด บ้านเงียบผิดปกติ ถ้าพวกพี่ๆ มารวมตัวกันมันน่าจะส่งเสียงอะไรมาบ้าง ผมไม่เห็นรองเท้าพวกเขาที่หน้าบ้านด้วย หันไปมองรถอีกทีให้แน่ใจว่าใช่รถพี่ปรินซ์หรือเปล่า...ก็ใช่นี่นา

“มาแล้วเหรอ!”

ผมสะดุ้งนิดหนึ่งตอนที่พี่อิสที่ดูเหมือนยืนรอผมอยู่ส่งเสียงดังใส่ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าบ้าน ผมได้แต่พยักหน้ารับ แววตาเกรี้ยวกราดคล้ายจะโกรธเคืองอะไรไม่รู้เขม้นมองมาที่ผมอย่างน่ากลัวแปลกๆ จนต้องเอ่ยปากถาม

“พี่อิส มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“มึงทำอะไรไว้ไม่รู้ตัวเหรอ”

ผมปลดเป้ออกจากบ่า แล้วครุ่นคิดในคำพูดของเขา จำได้ว่าไม่ได้ทำอะไรให้ไม่พอใจเลย โดนพี่อิสด่าครั้งสุดท้ายก็เมื่อเช้าตอนที่เขี่ยแคร์รอตออกจากต้มจืดที่เขาทำให้กินแค่นั้น ไม่รู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร

“ไม่รู้หรือไง”

“ไม่รู้ครับ” ผมตอบตามตรง

“มึงซักเสื้อกูทำไม”

“ครับ?”

พี่อิสหันไปคว้าเสื้อยืดสี่ห้าตัวที่พาดอยู่บนพนักพิงโซฟาแล้วยื่นมาตรงหน้าผม ก่อนออกไปบ้านช็อก ผมเห็นว่าเขายุ่งกับงานอยู่ก็เลยเอาผ้าไปซักให้ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผมทำอะไรผิดตรงไหน ผมแค่ซักเสื้อที่มันต้องซักอยู่แล้ว ผมก็แค่...

“มึงไม่รู้เหรอว่าเป็นเสื้อกู”

“รู้ครับ”

“แล้วมึงซักทำไม!”

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่อิสฟาดเสื้อตัวนั้นลงพื้น

“กูถามว่าซักเสื้อกูทำไม!”

“มันใส่แล้วก็ต้องซักสิครับ”

“กูสั่งเหรอ”

“...”

“กูสั่งให้ซักหรือไง”

“เปล่าครับ”

“แล้วมึงซักทำไม”

ผมสะดุ้งอีกทีแล้วกำหมัดแน่น ความโกรธเคืองของเขาที่กำลังเป็นอยู่ดูไม่มีเหตุผล แต่ท่าทางของเขาก็ทำให้ผมกลัวขึ้นมาจริงๆ

“อะไรที่กูไม่ได้สั่ง มึงไม่ต้องทำ”

“ผมขอโทษครับ”

“ขอโทษแล้วมันช่วยอะไร! มึงซักเสื้อกูไปแล้วไง มึงซักไปแล้ว เข้าใจไหม!”

“พี่อิส!” ผมแทบลอยเพราะเขาตรงเข้ามากระชากแขนเข้าไปหา ตะคอกใส่หน้าจนต้องหลับตาแน่น

“มึงจะไปไหนก็ไปเลย” เขาปล่อยผมออกแล้วผลักไหล่จนเซ ผมเงยหน้าไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“พี่อิส”

“ไปดิ!”

“พี่อิสเป็นอะไร”

“ไป!” เสียงคำรามลั่นทำให้ผมต้องยอมถอยออกมาที่ประตูด้วยความไม่เข้าใจ ขาที่เกือบจะแข็งทื่อก้าวเท้าแทบไม่ออก ผมไม่รู้ว่าพี่อิสเป็นอะไรไปหรือผมทำอะไรผิด

ผมหันกลับไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ในจังหวะนั้นไฟในบ้านก็ดับพรึบ ปรากฏให้เห็นแสงไฟจากเทียนที่ปักอยู่บนก้อนเค้กซึ่งถูกพี่ปรินซ์ถือออกมา

 

“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทู้ยู...”

 

เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นในขณะเดียวกัน ผมหันมองไปยังเค้กก้อนใหญ่ในมือพี่ปรินซ์ พี่โอมกับพี่ปอนด์ยืนร้องเพลงอยู่ข้างๆ  ก่อนพี่อิสจะเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า...วันนี้วันเกิดผม เพลงนั้นถูกร้องให้ผม ชื่อที่เขียนอยู่บนเค้กก็เป็นชื่อของผม เสียงเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมเสียงปรบมือ พี่อิสเอ่ยปากบอกผมที่ยังคงยืนนิ่ง

“เป่าเทียนดิ”

พี่อิสแม่ง...

“หลินปิง”

เขาเรียกชื่อผมซ้ำตอนที่ยังจ้องหน้าเขาอยู่ ก่อนที่ผมจะทรุดฮวบลงไปกับพื้นพร้อมกับบ่อน้ำตาที่แตกกระจายอย่างกลั้นไม่อยู่

“อ้าวเฮ้ย!”

“ปิง ร้องไห้ทำไม!”

“ตกใจอะ! ฮือ!”

“ฉิบหาย มึงไปเปิดไฟดิ!”

ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะแผนเซอร์ไพรส์วันเกิดที่พวกเขาทำให้เลย แต่ตกใจที่พี่อิสไล่ออกจากบ้าน เล่นใหญ่จนผมเกือบช็อกตาย สั่นตั้งแต่ปาเสื้อลงพื้นแล้ว ผมเกลียดพี่อิส!

“มึงจะร้องทำไมเนี่ย!”

“พี่อิสเสียงดังใส่ผมอะ! ฮือ!”

“เฮ้ย ไม่ร้องดิ กูล้อเล่น มันเป็นแผนไง”

“พี่อิสเล่นใหญ่ไง น้องมันเลยตกใจ”

“สัด! ก็พวกมึงสั่งกูไม่ใช่หรือไง คนคิดแผนก็พวกมึงอะ สันดาน! มึงช่วยกันปลอบน้องเลย”

“โอ๋ๆ ปิงไม่ร้องนะ พี่อิสเขาล้อเล่นนะ”

“เป่าเทียนเร็ว เทียนละลายหมดแล้ว มาเร็วๆ โอ๋เอ๋ๆ”

“ไม่ร้องนะคนเก่ง”

คำปลอบโยนของพวกพี่ๆ ทั้งสามคนทำให้ผมใจเย็นลงมาหน่อย ขำตรงที่พวกเขาปลอบเหมือนผมเป็นเด็กเล็ก หลอกล่อให้ผมหยุดร้องไห้ ผมเงยหน้าขึ้นมามองเทียนบนเค้กที่ละลายไปครึ่งแท่งแล้ว

“มึงดูสภาพมัน กูเลยดูเหี้ยมากจริงๆ” พี่อิสพูดเบาๆ แล้วยกมือปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลนองหน้าให้

“ผมนึกว่าพี่อิสขาดยาแล้วคลั่งซะอีก”

“ไอ้บ้า กูไม่ได้ติดยา”

“ถึงสภาพจะเหมือนก็เหอะ”

“สัดโอม เดี๋ยวกูถีบ”

“อย่าตีกันๆ ปิงเป่าเทียนเร็ว ละลายแล้ว”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ สูดน้ำมูกที่กำลังไหลแล้วตั้งใจจะเป่าเทียน

“อธิษฐานด้วย”

“ขอให้พี่อิสซื้อพิซซ่าให้ผมกินสักที”

“คำอธิษฐานมึงจำเป็นต้องเอากูเข้าไปเกี่ยวด้วยไหม”

“ขอพิซซ่าถาดใหญ่เลย” ผมพูดแค่นั้นแล้วเป่าเทียนตัวเลขบนเค้กนั่นจนดับ วันนี้เป็นวันเกิดผมแต่ไม่เคยได้นึกถึง ผมเกิดวันเดียวกับข้าวฟ่าง ทุกคนในบ้านรู้ดีและจำได้ แต่ในทุกๆ ปีก็จะสนใจแต่ข้าวฟ่างมากกว่าอยู่แล้ว ความสำคัญของวันเกิดผมก็ลดลงไปเรื่อยๆ จนไม่มีความหมายอะไรเลย ผมไม่ได้เห็นเค้กวันเกิดตัวเองมานานมาก ครั้งสุดท้ายที่มีเค้กวันเกิดก็ยังจำไม่ได้เลย ผมไม่รู้ว่าพี่เขารู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม เทียนตัวเลขบนเค้กที่บ่งบอกอายุในปีนี้ของผมทำให้ยิ้มออกมา...ผมโตขึ้นอีกปีแล้ว

“ขอบคุณนะครับ”

“ไปกินเค้กกันดีกว่า” พี่ปรินซ์เดินนำไปวางเค้กลงบนโต๊ะกลางโซฟา พี่โอมกับพี่ปอนด์เข้าไปในครัว ขนเครื่องดื่ม ขนม และจานชามออกมา ผมหันไปมองพี่อิสที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ

“พี่อิสรู้วันเกิดผมได้ไง”

“ก็วันที่กูดูบัตรประชาชนมึงไง”

ผมคิดไม่ถึงว่าไม่กี่วินาทีที่เขาแกล้งเอาบัตรประชาชนผมไปดูในวันนั้น นอกจากจะจำชื่อนามสกุลจริงผมได้ ยังจำวันเกิดผมได้อีก

“พี่จำได้ด้วย?”

“กูใส่ใจ”

“ขอบคุณนะครับ พี่...” ผมชะงักกึกเมื่อพี่อิสดึงผมเข้าไปกอด กะพริบตาปริบๆ ตัวแข็งทื่อแนบอยู่กับอกเขา

“สุขสันต์วันเกิดนะปิง” เสียงทุ้มต่ำดังเบาๆ ใกล้แค่ข้างหู

“...”

“มีความสุขมากๆ แล้วก็ใช้ชีวิตให้เป็นอิสระ”

“...”

“อยู่กับพี่ อย่าไปไหน พี่ไม่มีวันไล่ปิงไปไหน”

ความรู้สึกผมสะดุดกึกกับประโยคนี้ของพี่อิส นอกจากมันจะเป็นประโยคที่ทำให้จิตใจสั่นไหว พี่อิสยังแทนตัวเองว่า พี่ อย่างที่เขาไม่ค่อยพูด เสียงเบาๆ ดังข้างหู กับตัวเราที่โอบกอดกันเอาไว้ ทำให้หยดน้ำตาเคลื่อนไหลผ่านแก้มผมไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ร้องเพราะตกใจ แต่ซาบซึ้งในสิ่งที่เขาทำให้ ผมรู้จักกับพี่อิสได้ไม่นาน แต่สิ่งที่ได้รับจากเขามันเติมเต็มสิ่งที่ผมขาดหายมาตลอดชีวิตได้แทบทุกเรื่อง

“ขอบคุณครับพี่อิส”

“แต่วันหลังซักเสื้อได้นะ ไม่สั่งก็ซักได้”

ผมหลุดหัวเราะออกมาก่อนพี่อิสคลายกอดผมออก

“พี่น่าจะคิดเหตุผลที่ดีกว่านี้มาดุผม แค่ซักเสื้อแล้วโดนไล่ออกจากบ้านมันฟังดูไม่เข้าท่าเลย”

“ก็กูคิดไม่ออก มึงไม่เคยทำอะไรให้กูไม่พอใจเลย”

“...”

“มึงเป็นเด็กดีเกินไป”

ผมได้แต่ยิ้มบางๆ อ้าแขนต่อหน้าพี่อิสเป็นเชิงขอกอดอีกครั้ง พี่อิสตอบรับอ้อมกอดของผมในชั่วขณะนั้น ยกมือเคาะหัวผมเบาๆ อย่างที่ชอบทำก่อนจะชี้ให้เดินไปที่โซฟาหน้าทีวี

ผมก้าวเท้าไปได้ก้าวเดียวก็ต้องสะดุดกึกอีกทีเพราะพี่ปรินซ์ที่เข้ามากอดผม

“สุขสันต์วันเกิดนะปิง”

“ขอบคุณครับพี่ปรินซ์”

เขาคลายกอดออก แล้วมองหน้าผม

“แค่อยากทำแบบที่พี่อิสทำอะ”

“ทำด้วยๆ”

พี่โอมกับพี่ปอนด์พูดพร้อมกันแล้วตรงเข้ามากอดผมบ้าง

“สุขสันต์วันเกิดนะปิง!”

“ขอบคุณครับ”

“กอดกันๆ!” เราทั้งสี่คนกอดกันกลมแล้ววิ่งไปรอบๆ ส่งเสียงโหวกเหวกไปด้วย ผมหลุดหัวเราะกับการที่พี่ๆ ทุกคนพร้อมที่จะทำเรื่องราวบ้าๆ บอๆ ไปด้วยกัน ก่อนที่เสียงดังของเจ้าของบ้านจะตะโกนขึ้นมา

“เฮ้ย! ไร้สาระพอแล้ว มาตัดเค้ก กูหิว!”

เราทั้งหมดรีบลงไปนั่งเรียบร้อย ผมกำลังจะตัดเค้กแต่ถูกพี่โอมเบรกเอาไว้ก่อน

“ถ่ายรูปก่อน” เขาว่าแล้วยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป กดชัตเตอร์ไปสี่ห้าที ผมฉีกยิ้มกว้างได้มากที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ ไม่รู้ต้องยิ้มกว้างแค่ไหนถึงจะอธิบายความสุขที่ผมกำลังมีอยู่ในตอนนี้ได้

“ปิงมีเฟซบุ๊กยัง”

“ยังเลยครับ”

“ไม่ต้องมีหรอก เดี๋ยวก็เอาแต่คุยกับคนอื่นอีก กูไม่เห็นว่าจะจำเป็น” พี่อิสบ่นขณะกำลังยัดเค้กใส่ปาก

“ผมอยากมีอะ” ผมหันไปหาพี่โอม

“กูบอกไม่ต้องมีไง”

“สมัครดิ”

“ไม่ต้องสมัคร”

“ต้องทำยังไงเหรอครับ”

“กูพูดนี่ได้ฟังไหม”

“ลุงอย่ายุ่งได้ไหม”

“ลุงเตี่ยมึงสิ กูบอกไม่ต้องสมัครไง ไอ้หลินปิง!” เสียงของพี่อิสลอยผ่านหูผมกับพี่โอมไปอย่างไร้ความหมาย พี่โอมเขยิบเข้ามาใกล้แล้วหยิบมือถือผมกดนั่นกดนี่ให้ ใช้เวลาไม่นานผมก็มีบัญชีแอปพลิเคชันนั้นเรียบร้อย พี่โอมกดเพิ่มเพื่อนทุกคนในที่นี้ให้ผมเสร็จสรรพ

“พี่อิส รับแอดน้องดิ”

“กูไม่รับ”

ผมหันไปมองเขาแล้วกะพริบตาปริบๆ ทำหน้าให้เหมือนบังเอิญที่สุดเท่าที่จะทำได้

“สัด แพนด้า หัดอ้อนนะมึง เอาไปรับเองเลยไป!”

ผมรับมือถือที่พี่อิสโยนให้แล้วส่งให้พี่โอมจัดการ ก่อนการแจ้งเตือนจะเด้งขึ้นที่หน้าจอมือถือผม

 

อิสระ เสรีไพศาล เป็นเพื่อนของคุณแล้ว

 

“พี่มีของขวัญให้ด้วย” พี่ปรินซ์พูดขึ้น ก่อนจะขยับมานั่งข้างๆ ผม ผมตาวาวตอนที่มองเห็นกล่องของขวัญ แค่เซอร์ไพรส์วันเกิดก็ขอบคุณมากแล้ว แต่นี่มีของขวัญในมือคนละกล่องด้วย พี่ปรินซ์ยื่นให้ผมเป็นคนแรก

“นี่ของพี่ครับ”

“ขอบคุณครับ”

“อันนี้ของพี่ ปิงต้องชอบแน่ๆ”

“ขอบคุณครับ” ผมรับของขวัญมาจากพี่โอม

“ปิงต้องชอบของพี่ที่สุด” พี่ปอนด์ยื่นให้ผมอีกคน ก่อนทุกสายตาจะหันไปรวมกันที่พี่อิส คนถูกมองกำลังเคี้ยวเค้กตุ้ยๆ เต็มปาก

“พี่อิสไม่มีของขวัญให้ปิงเหรอ”

“เค้กนี่ตังค์กู”

“อะไรวะพี่ เค้กกับของขวัญมันไม่เหมือนกันสักหน่อย”

“มึงเอามือถือกูมานี่ดิ”

“โทรหาใครอะ” พี่โอมถามพี่อิสที่รับโทรศัพท์ไปจากเขา จิ้มมือถือสองสามทีแล้วเอาแนบหู

“กูจะทำให้คำอธิษฐานปิงเป็นจริงไง”

หือ?

“สั่งพิซซ่าหน่อยครับ”

“โอ้เย่!” ผมชูมือขึ้นอย่างดีใจเมื่อได้ยินพี่อิสพูดอย่างนั้น แล้วรีบขยับเข้าไปหาพี่อิส ไม่คิดว่าคำอธิษฐานก่อนเป่าเค้กจะส่งผลเร็วขนาดนี้ ผมชอบวันเกิดจัง ปีละครั้งนี่น้อยไปนะ เราน่าจะมีวันเกิดกันทุกเดือนเลย

ใช้เวลาไม่นานพิซซ่าที่สั่งก็มาส่ง ผมรีบลุกไปเปิดประตูก่อนที่พี่อิสลุกตามมาจ่ายเงิน เปิดพิซซ่าถาดใหญ่กับของกินอีกสี่ห้าอย่างจากร้านเดียวกัน ดวงตาของผมเป็นประกายตอนเห็นของกินพวกนั้น

“คุณอิสระใจป๋ามากครับวันนี้”

“พ่อบุญทุ่ม”

“ใจดีผิดสันดาน”

พี่อิสฟาดมือใส่กบาลพวกพี่คนละทีแล้วเดินมานั่งข้างๆ ผม ผมยกนิ้วโป้งสองข้างให้ด้วยความชื่นชม

“พี่อิสโคตรเท่เลย”

“วันนี้เท่านั้นแหละ! กูหมดตัวแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ก็แดกมาม่าวนไป!”

“งื้อ!”

ปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆ ของผมล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน พี่อิสไล่ผมไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน ส่วนพวกเขาก็นั่งดื่มกันต่ออย่างเคย ผมอาบน้ำเสร็จก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน มุมปากยังยกขึ้นยิ้มไม่หุบ มือเลื่อนไปหยิบของขวัญของพวกพี่มาแกะดู พี่ปรินซ์ให้เสื้อคลุมแบบมีฮู้ดเหมือนอย่างที่ผมชอบใส่ พี่โอมให้เสื้อยืดลายหมีแพนด้า พี่ปอนด์ให้เสื้อยืดลายเดียวกับพี่โอมแต่คนละสี เหมือนตั้งใจจะกวนผมอยู่หน่อยๆ แต่ผมก็ชอบทั้งสองสีเลย ส่วนพี่อิสให้อะไรมามากมาย...รวมถึงความสุขจนเต็มอิ่มไปทั้งหัวใจเลย

 

To be continued.

[Tennyo_Y]

กรี๊ดดังมากพี่อิฐ คือตอนแรกตกใจหนักมาก คิดไปไกล เสื้อพี่อิฐใครให้มาวะ สักพัก ร้องเพลงวันเกิด สักพักพี่อิฐมากอด บอกว่าไม่ไล่ไปไหน ซักเสื้อให้ได้นะ คือ ดูแลพี่ได้นะ ไม่บอกก็ดูแลได้นะ แบบนี้ชะความหมาย ฟิน

[XVIII.88]

พี่อิสทำเราละลายยยย

ฮือออ คนอะไรหยาบคายก็ปานนั้น บ้าบอ เป็นลุงแก่ ก็ปานนั้น

แต่ทำไม
เท่จังคะ 

[Ball]

อิพี่อิสจะเล่นใหญ่ไปไหน อ่านตอนแรกตกใจมาก
แทบจะสะดุ้งตามน้อง นึกว่าผีเข้า แต่ชอบตอนที่เข้ามากอดมากเลย
รู้ตัวมั้ยอะพี่อิสว่าตัวเองแทบจะกลายเป็นโลกทั้งใบของน้องมันไปละนะ
อย่ามัวมาเรื่อยๆเรียงๆสิ ทำอะไรซักอย่างได้แล้วววว

[่patsaporn]

ซึ้งอีกแล้วค่ะพี่อิส ปิงมีความสุขมาก ร่าเริงมาก ยิ้มเกือบตลอดเวลาเลย
พักนี้ป๋าดูขยันทำงานเนอะ ดูดีมีอนาคตตั้งแต่มีคนมาให้ดูแล
เล่นใหญ่มากตอนเสื้อ ตกใจ คิดว่าพี่สิงอีพี่ ที่ไหนได้ โฮยยยย จะบ้าตาย
น้องปิงมีความสุขมากๆ นะลูกนะ มีทั้งพี่พ่อลุง ในคนเดียวกัน รักพี่อิสน้า
คุณย่าน่ารักจัง ส่วนช็อก ใจเต้นไรนี่จอข้ามนะคะ พอดีคนอ่าน #ทีมพี่อิส

ขอบคุณค่ะ

[marisa9397]

เฮียอิสหล่อมากตอนนี้