หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[ammie_mn]

เรื่องอิสกัยเนยนี่ยังค้างคาใจตลอดจะเชียร์ก็เชียร์ได้ไม่เต็มที่ 

[TheWanFah]

พี่อิสกับช็อกช่วยชัดเจนด้วยจ้า
สงสารปิง

[malula]

อ่านเรื่องนี้แล้วเจ็บใจ เจ็บใจตัวเองที่มาอ่านช้าไปไง เลยไม่ได้เม้น อยากเม้นมากกกก
โอ๊ย อิพี่อิส แม่ง พระเอกจริงดิ กาก หยาบ ต่ำตม ถ่มถุย 5555 แต่โคตรฮา
เข้าใจว่าน้องปิงจะตกหลุมรักคนแบบนี้ได้ไม่ยาก
ปิงขาดอะไรหลายอย่าง โหยหาสิ่งมาเติมเต็ม และคนแบบพี่อิสเท่านั้นที่ให้ได้
ช็อกก็น่ารัก เร้าใจดี แต่คงเด็กไปสำหรับปิง เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ

[hoshinokoe]

มาทวงงงงงงงง

[aommyga40]

พี่อิสสสส ขอชัดกว่านี้ ทีมพี่อิสระคนหยาบ

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 19

พัง

 

ในคาบดนตรี ผมนั่งอยู่มุมห้องกับเมธีเพื่อรอให้ถึงเลขที่ตัวเอง ลำดับเลขที่ของห้องผมเริ่มจากผู้ชายก่อนแล้วค่อยเป็นผู้หญิง ไล่ตามตัวอักษรของชื่อ พวกผู้หญิงที่เลขที่กลางๆ ไปจนถึงท้ายๆ ก็สบายตัวเพราะถูกยกไปสอบอาทิตย์หน้า แต่ผมคิดว่าดีแล้วที่เป็นเลขที่แรกๆ มันจะได้จบๆ ไป นั่งใจเต้นอยู่พักหนึ่งครูลัทธพลก็เรียกชื่อผม

“เลขที่สิบสอง ปวินท์ไม่ใช่ปกรณ์”

เสียงคนในห้องหัวเราะหน่อยๆ เพราะคราวก่อนครูเรียกชื่อผมผิด ตั้งแต่นั้นมาผมก็ถูกเรียกว่าปวินท์ไม่ใช่ปกรณ์มาตลอดเลย ผมยิ้มนิดๆ ให้ครูแล้วกำกระดาษโน้ตไปที่คีย์บอร์ด

“เล่นคีย์บอร์ดนะ”

“ครับ”

“โอเค เริ่มเลย”

ผมสูดลมหายใจเบาๆ เรียกสติ คนในห้องที่มองมาเป็นตาเดียวทำให้เกร็งนิดๆ  เมธีพยักหน้าให้เป็นเชิงให้กำลังใจ

ปิงทำได้...ผมบอกกับตัวเองในใจ แล้วเริ่มกดคีย์บอร์ดลงไปตามโน้ต เสียงคีย์บอร์ดที่ดังออกมาเป็นทำนองทำให้ผมเริ่มมีความมั่นใจ ในทุกสิ่งที่ช็อกสอน ในทุกคอร์ด ทุกโน้ตที่กดลงไป ไหลลื่นไปตามจังหวะอย่างอัตโนมัติ

ผมเล่นผ่านท่อนแรกไปได้ก่อนจะหยุดกึก เมื่อเงยหน้าไปเห็นช็อกอยู่ที่นอกหน้าต่างห้อง ช็อกโบกมือเป็นเชิงให้ผมเล่นต่อแต่พอหันกลับมามองโน้ตบนกระดาษผมก็สตันไปเลย ลืมว่าท่อนนี้ร้องยังไง ทำนองยังไง ต้องกดตัวไหน...

 

“ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ดวงดาวจะหายไปไหน...”

 

ขณะที่กำลังงงกับตัวเองอยู่ เนื้อเพลงที่ร้องเป็นทำนองในท่อนที่ผมกำลังอึ้งอยู่ก็ดังขึ้นจนทุกคนหันไปมอง ช็อกเป็นเจ้าของเสียงร้องนั้น เขาชี้ไปที่คีย์บอร์ดเพื่อให้ผมเล่นต่อ เสียงร้องเมื่อกี้ของเขาทำให้สิ่งที่อยู่ในหัวผมกลับมา

มือกดลงไปที่คีย์บอร์ดได้อีกครั้ง ก่อนท่อนต่อๆ ไปจะไหลไปเรื่อยๆ ไม่สะดุด เสียงร้องตามเบาๆ ของเพื่อนในห้องที่สามัคคีกันดังขึ้นมาและดังขึ้นเรื่อยๆ ในท่อนฮุคซึ่งเป็นท่อนที่ทุกคนร้องได้ ทำให้ผมมีความมั่นใจมากขึ้น

ผมเล่นต่อไปเรื่อยๆ อย่างที่ช็อกสอน เหลือบตาขึ้นไปมองช็อกที่ยังอยู่ตรงนอกหน้าต่าง แวบเดียวที่เผลอเงยหน้าไปมองทำให้ผมกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ และยิ้มกว้างไปจนจบเพลง เสียงปรบมือของเพื่อนทำให้ผมเขินนิดหน่อย เดาว่าหน้าคงแดงไปถึงหู รับรู้ได้ว่ามันร้อนผ่าวแปลกๆ

“มึงเจ๋งว่ะปิง”

ผมได้แต่ยิ้มเคอะๆ เขินๆ กับคำชมของเมธี หันไปมองที่หน้าต่างอีกทีแต่ช็อกไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

“นี่ปิง” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเขยิบเข้ามาหาผม

“ฮะ”

“กับช็อกนี่อะไรยังไง”

“ไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไรเลย มายืนให้กำลังใจกันเฉยๆ เพื่อนกันอะเนอะ” เพื่อนพูดอย่างแซวๆ  ผมได้แต่ผลักไหล่ให้เธอกลับไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนตัวเอง ยังไม่วายไปแซวกันต่อในกลุ่มอีก ผมย้ำคำเดิมให้กับเมธีที่หรี่ตาแซวผมอีกคน

“บอกแล้วไม่มีอะไร”

...

 

วันนี้ผมไม่ต้องไปทำงานเพราะพี่อีมขอแลกเวร เปลี่ยนเป็นเย็นพรุ่งนี้จนถึงเที่ยงคืน วันนี้ผมก็เลยว่างตอนเย็น ตั้งใจจะกลับบ้านเลยเพราะไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้ว ขณะที่กำลังเดินออกจากโรงเรียนก็ต้องชะงักกึกแล้วโวยลั่น เพราะใครสักคนเดินเข้ามาจากด้านหลัง ดึงหมวกฮู้ดผมคลุมหัวแล้วกดอยู่อย่างนั้น

“ใครอะ ปล่อยนะ!”

“ไม่ปล่อยเว้ย!” เสียงใหญ่ๆ ที่ตะโกนกลับมาทำให้ผมขยับปากเป็นยิ้ม ถึงจะแกล้งดัดเสียงแต่ก็จำได้อยู่ดี

“ช็อก”

“เราเอง” เขาว่าแล้วปล่อยผมออก

“เล่นอะไร” ผมพูดเบาๆ ขยับหมวกฮู้ดให้เข้าที่เหมือนเดิม

“จะไปทำงานเหรอ เราไปส่งปะ จะไปหาอะไรกินด้วย”

“วันนี้เราหยุด”

“อ้าวเหรอ”

“งั้นไปกินข้าวกันไหม เราเลี้ยง”

“เฮ้ย จะมาเลี้ยงทำไม”

“อยากขอบคุณที่ช่วยสอนคีย์บอร์ดให้ไง”

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”

“น่า ให้เลี้ยงเหอะ เราจะได้สบายใจ”

“อะๆ ก็ได้ๆ”

“ช็อกอยากได้คำขอบคุณรสชาติเหมือนอะไร”

“ฮึ? คำขอบคุณมันมีรสชาติด้วยเหรอ”

“มันหมายความว่าอยากกินอะไร”

“อ๋อ เอาเป็นรสสเต๊กก็แล้วกัน”

“สเต๊ก?”

“อื้อ มีร้านที่ชอบไหม”

“เราเคยไปกินกับพี่อิสครั้งหนึ่ง อร่อยมากเลย ไปปะ”

“ได้เลย”

ผมกับช็อกเดินเข้ามาในย่านหนึ่งที่พี่อิสพามากินสเต๊กครั้งก่อน ผมจำไม่ได้ว่าร้านมันอยู่ตรงไหนเพราะมาแค่ครั้งเดียว ช็อกเลยจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ในที่ที่จอดได้แล้วเดินหาร้าน ก่อนจะถึงร้านสเต๊กช็อกแวะซื้อโกโก้กับนักเก็ตไก่กินไปแล้ว คงเพราะหิวจัด

“ปิง อ้าปาก”

ช็อกจิ้มนักเก็ตยื่นมาถึงปากแล้ว ผมก็เลยต้องอ้าปากกินอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่ช็อกจะชวนผมคุยเรื่องการสอบวิชาดนตรีที่ผ่านไป

“ปิงทำได้ดีเลยนะ”

“แล้วอยู่ดีๆ ช็อกก็หายไปไหนอะ เราหันกลับมาอีกทีไม่เจอแล้ว”

“อ๋อ โดดเรียนมาไง แล้วเพื่อนมันโทรมาตามว่าครูเช็กชื่อ เรานี่วิ่งกลับห้องแทบไม่ทันเลย”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา”

“ถ้าเราไม่มาวันนี้ ปิงก็เบลออะ”

“เราเบลอเพราะหันไปเห็นช็อกนั่นแหละ”

“หล่อจนช็อกไปเลยเหรอ”

“ไม่ใช่แล้ว เราตกใจต่างหาก แต่ยังไงก็ขอบคุณอีกทีนะ ไม่ได้ช็อกเราสอบตกแน่ๆ”

“อื้อ ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง” ช็อกยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเคาะหัวผมเบาๆ  ผมเงยหน้าไปตั้งคำถามกับเขา

“ช็อกใจดีแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า”

“แน่นอน เราเป็นคนดี”

“เพราะเป็นคนดีเฉยๆ เหรอ”

“...”

“ไม่ได้รู้สึกดีเหรอ”

“หมายความว่าไงวะ”

“ถ้าไม่ได้คิดจะชอบใครแล้วทำไมขยันทำตัวให้คนอื่นชอบอะ ไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะรู้สึกดี”

“บ้า เพื่อนกันทั้งนั้น ใครจะมารู้สึกดีกับเรา”

“เราไง”

ผมแอบถอนใจเบาๆ เพราะเผลอพูดออกไปแล้ว ผมไม่ไหวกับความรู้สึกอึดอัดในใจแล้ว อยากให้มันชัดเจนกันไปสักทางก็เลยตัดสินใจพูด

“ปิงชอบเราเหรอ”

ผมพยักหน้ารับ

“แต่ช็อกไม่ได้ชอบเราใช่ไหม”

“ก็ชอบ แต่...”

คำว่า ‘แต่’ ทำให้ผมรู้ล่วงหน้าว่ามันคือการปฏิเสธแน่ๆ

“แต่ไม่ได้ชอบขนาดนั้น”

ปฏิเสธได้อย่างตรงจุด

“แล้วเราก็เหี้ยไม่พอ”

หัวคิ้วผมขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ไม่เข้าใจความหมายของประโยคหลังที่เขาพูดจึงเอ่ยปากถาม

“คือยังไงอะช็อก”

“เรามีแฟนแล้ว”

ดวงตาขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยเก็บอาการตกใจเอาไว้ไม่อยู่ ผมทำได้แค่นิ่งเงียบขณะที่ช็อกพูดต่อเสียยืดยาว

“ปิง จริงๆ ปิงเป็นคนน่ารักนะ บางทีเราก็มีความสุขเพราะได้อยู่กับปิง ได้แกล้งปิง แต่เราคิดอะไรกับปิงไปมากกว่านี้ไม่ได้ เราแค่อยากเป็นเพื่อนกับปิง ซึ่งแบบนั้นมันก็ดีอยู่แล้ว เราก็เลยไม่ได้ชอบปิง...แบบนั้น”

“โอเค” ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก้าวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้น เมื่อหันไปเห็นร้านสเต๊กที่พี่อิสพามาครั้งก่อนพอดี จึงหันกลับไปหาช็อก

“อยู่ตรงนี้นี่เอง ไปกัน”

ช็อกเดินตามผมเข้ามาในร้าน นั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม ผมรับเมนูมาจากพนักงานแล้วหันไปหาช็อก

“สเต๊กไก่ที่นี่อย่างอร่อยเลย เอาไหม”

“เอาก็ได้”

“สเต๊กไก่ที่หนึ่งครับ” ผมหันไปสั่งกับพนักงาน

“แล้วปิง...”

“เรา...เรายังไม่หิวเลย” ผมพูดปัด

“ปิง”

“เดี๋ยวเรากลับเลยดีกว่า แต่เราจ่ายให้นะ เราเลี้ยง” ผมควักแบงก์ร้อยออกมาส่งให้พนักงานที่รับออเดอร์ไปด้วย แล้วลุกออกมาจากร้าน ช็อกตามผมออกมาแล้วดึงมือผมเอาไว้

“ปิง เดี๋ยวดิ!”

“...”

“ปิง เราขอโทษ อย่าโกรธเราเลย”

“เราไม่ได้โกรธ”

“ไม่ได้โกรธแล้วหนีทำไมอะ”

“เรา...เราแค่ไม่รู้ว่าต้องทำหน้ายังไงตอนมองช็อก”

“ปิง เราขอโทษ เราแม่งเหี้ยมากว่ะ เราน่าจะบอกปิงตั้งแต่แรก เราไม่รู้จริงๆ ว่าปิงจะคิด... เราขอโทษ”

“ไม่เป็นไร เราผิดเองที่ไม่ได้ถาม”

“เราขอโทษ เราใจร้ายกับปิงมากใช่ไหม เราไม่ได้ตั้งใจ”

“เราสิที่ต้องขอโทษ คิดไปเองซะไกล ยังหน้าด้านไปบอกชอบช็อกอีก”

“เรายังเป็นเพื่อนกันใช่ไหมปิง”

“อื้อ ได้สิ”

“จริงๆ นะ”

“แต่ว่าที่เราพูดไปเมื่อกี้ ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินได้ไหม”

“...”

“เราอายว่ะ”

“ถ้าทำเหมือนไม่ได้ยินแล้วเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไหม”

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้ว่ามันจะช่วยให้เราสบายใจขึ้นไหม แต่ช็อกก็บอกกับผมว่าจะทำเหมือนว่าไม่ได้ยินและลืมมันไป

“ขอบคุณนะ” ผมยกมือตบไหล่เขาเบาๆ  เดาจากสีหน้าของช็อกเขาก็คงทำตัวลำบากเหมือนกับผมในตอนนี้ บอกลากันไปก่อนดีกว่า

“เรากลับก่อนนะ เอาสเต๊กไปกินด้วยล่ะ”

ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกมา สองเท้าเริ่มก้าวเท้าเร็วๆ จนเปลี่ยนเป็นวิ่งออกไปอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง ผมลืมตั้งคำถามนั้นไปได้ยังไง ลืมคิดไปว่าคนแบบช็อกจะไม่มีแฟนได้ไง รู้จักกันมาตั้งนานแต่ดันไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้ง การสารภาพรักที่พังไม่เป็นท่าทำเอาผมแทบอยากระเบิดตัวเองให้ตายไปเลยตอนนี้...น่าอายชะมัด

ผมวิ่งไม่ได้หยุดมาจนถึงหน้าบ้านพี่อิส ยืนเกาะรั้วหายใจหอบถี่คล้ายคนใกล้จะตาย ตั้งสติแป๊บหนึ่งแล้วเดินเข้าไปเปิดประตู เจอพี่อิสยืนอยู่ตรงนั้นพอดี

“อ้าว หลินปิง ไม่ทำงานเหรอ”

“วันนี้หยุดครับ”

“แล้วทำไมสภาพมึง...”

ผมไม่ได้ตอบอะไร พุ่งพรวดเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นดื่ม

“เป็นอะไรวะ”

ผมดื่มน้ำไปครึ่งขวดแล้วกระแทกที่เหลือลงบนโต๊ะ พี่อิสที่อยู่ข้างๆ สะดุ้งเฮือก ผมก้าวขาออกมาก้าวหนึ่งก็ทรุดฮวบอย่างหมดแรง พี่อิสเข้ามารับร่างผมเอาไว้

“ปิงเป็นอะไร”

“ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดปัดๆ แล้วทรงตัวให้อยู่กับที่ พี่อิสขมวดคิ้วมองผมหัวจดเท้า

“แล้วทำไมมึงเหงื่อท่วมงี้อะ”

“ผมวิ่งมาครับ”

“วิ่งมา?”

“ครับ” ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา พี่อิสเดินมานั่งข้างๆ ทั้งที่ยังทำหน้างงๆ อยู่

“เป็นอะไรของมึง จะซ้อมไปแข่งมาราธอนเหรอ”

“ใช่ครับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็วิ่งเร็วอยู่เหมือนกันนะ ผมน่าจะได้สักเหรียญในงานวิ่งมาราธอน”

พี่อิสเขยิบเข้ามาแล้วจับหัวผมพลิกไปพลิกมา

“พี่อิสทำอะไร”

“ดูว่ามึงไปล้มหัวแตกที่ไหนมาหรือเปล่า มึงดูเพี้ยนมากเลย”

“พี่อะ”

“ตกลงเป็นอะไร ใครทำอะไรมา”

“...”

“เป็นอะไรบอกพี่สิ”

ผมเงยหน้ามองพี่อิสที่ทำเสียงอบอุ่นอีกแล้ว มุมปากขยับขึ้นนิดๆ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไม่มีอะไรครับ”

“อย่ามาโกหกดิ บอกแล้วไงว่ามีอะไรก็บอกกู เก็บไว้คนเดียวมันเหนื่อยหัวใจไหม”

“ผม...”

“...”

“ผมหิว”

“โวะ!”

“ทำอะไรให้กินหน่อยสิครับ”

“ไม่มีอะไรให้ทำเลย เมื่อกี้กูจะออกไปซื้อข้าวข้างนอกพอดี”

“งั้นไปเลยสิครับ ไปครับ ไปเลย”

“เออๆ ไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวกูกลับมา”

ผมพยักหน้ารับ ก่อนพี่อิสจะเดินออกไป พอเห็นว่าพี่อิสไปแล้วผมก็เดินเข้าห้อง ปลดเป้โยนลงบนเตียง ถอดเสื้อคลุมและเสื้อนักเรียนชุ่มเหงื่อนั่นออก ทรุดนั่งลงข้างๆ เตียง แล้วคิดไปถึงช็อก เรื่องระหว่างผมกับเขาที่ผ่านมาทุกอย่างมันดีอยู่แล้วแต่ผมทำพังหมดเลย ในตอนนั้นจึงเข้าใจเหตุผลที่มนุษย์ย้อนเวลาไม่ได้ คงเป็นบทลงโทษอย่างหนึ่ง เพื่อให้รู้จักทบทวนในสิ่งที่ทำผิดพลาดไป ไม่น่าเลย...ผมคิดได้แค่คำนั้นอยู่ในใจ

...

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมมานั่งรอพี่อิสอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น ปวดขาร้าวระบมจนต้องมานั่งด่าตัวเองว่าจะวิ่งกลับมาทำไม อาการเบลอจนสติหลุดมันเป็นแบบนี้นี่เอง นั่งทุบขาตัวเองอยู่อย่างนั้นนานพักหนึ่ง พี่อิสก็กลับเข้ามาพร้อมถุงในมือพะรุงพะรัง

“พี่อิสซื้ออะไรมาเยอะ”

“กูไปโลตัสมา ไปหยิบจานในครัวไป กินข้าวกัน”

“ก็รู้อยู่ว่าหยิบไม่ถึง” ผมบ่นเบาๆ แล้วเดินตามเขาเข้าไปในครัว พี่อิสวางถุงในมือลงบนโต๊ะ

“พี่อิสซื้ออะไรมากินอะ”

“สเต๊ก”

ผมนิ่งมองพี่อิสที่ส่งกล่องสเต๊กมาให้ผมแล้วหันไปหยิบจานที่ตู้ด้านบน

“ร้านที่เราไปกินกันวันนั้นไง สเต๊กไก่มึงชอบไม่ใช่เหรอ”

“ก็ชอบ แต่...”

 

“แต่ไม่ได้ชอบขนาดนั้น”

 

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดที่กำลังนึกถึงคำพูดของช็อก พี่อิสขมวดคิ้วถาม

“แต่อะไร”

“แต่ทำไมต้องวันนี้ด้วย”

“ทำไม ไม่อยากกินเหรอ ไม่กินกูกินเอง” เขาหยิบกล่องไปจากหน้าผม

“กินๆๆ” ผมดึงกล่องคืนมาและเทใส่จาน แกะอีกกล่องให้เขาด้วยเพราะพี่อิสยังวุ่นวายกับของในถุงที่ซื้อมา ปากบ่นพึมพำไม่ได้หยุด

“ไปเดินโลตัสเหมือนผีแม่บ้านเข้าอะ ไอ้ห่านี่ไม่ได้จำเป็นแต่ลดราคากูก็ซื้อมาเฉย ซื้อสองถูกกว่ากูก็ซื้อมาสองเลย ถามว่าปกติใช้ไหม ก็ไม่ อะ ซื้อนี่มาฝากมึงด้วย” เขาส่งถุงเวเฟอร์เคลือบช็อกโกแลตให้

“พี่อิส ผมไม่ใช่เด็กนะ”

“มีปีโป้ด้วย”

“เฮ้ย อันนี้ชอบ แช่ฟรีซให้หน่อย!”

“แหม ไม่เด็กเลยเนอะ” เขาเขกหัวผมทีหนึ่งแล้วรับปีโป้ไปแช่ช่องฟรีซให้ จัดของเสร็จก็มานั่งตรงข้ามผม

“พี่อิส คิดไงซื้อสเต๊กมาอะ”

“ก็กินข้าวทุกวันก็เบื่อปะวะ เพิ่มโปรตีนให้มึงด้วย จะได้โตเร็วๆ”

“จะขุนให้โตไปถึงไหน” ผมส่ายหน้ายิ้มๆ

ติ๊ง!

ทั้งผมและเขาหันขวับไปมองมือถือผมที่แจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมา เหลือบไปเห็นว่าเป็นช็อก ส่งลิงก์เพลงมา เขาคงพยายามทำตัวให้เหมือนปกติอยู่ ผมยื่นมือไปปิดหน้าจอ

“ไม่ตอบอะ” พี่อิสหันมาถาม

“ไม่ใช่ประโยคคำถามครับ”

“เออๆ ทำดีๆ”

“ดียังไง”

“มันจีบก็ต้องเล่นตัวแบบนี้แหละ มันจะได้ไม่ว่ามึงง่ายไง”

“เขาไม่ได้จีบผม”

“มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่จีบ ไม่ทันมันละสิ”

“เขาไม่ได้ชอบ เขาจะจีบทำไม”

“มันไม่ชอบมึงเหรอ”

“อือ”

“มึงรู้ได้ไง”

“ก็เขาบอก”

พี่อิสวางช้อนในมือแล้วเงยหน้ามองผม

“ช็อกมันบอกว่ามันไม่ชอบมึง?”

“ครับ เขามีแฟนแล้ว”

“ว้ายนก!”

เกลียดพี่อิสจังเลยโว้ย

“มึงไปบอกชอบมันหรือว่าไง”

“อือ”

“แล้วมันก็ปฏิเสธอะนะ”

“อือ”

“เชี่ยช็อกแม่ง มันพูดตรงๆ เลยอะนะ”

“อือ”

“ที่มึงสติแตกวิ่งกลับมาเมื่อเย็นอะนะ”

“อือ”

“มันไม่ชอบแล้วมันมาเต๊าะมึงทำไมวะ”

“เขาไม่ได้เต๊าะ เขาเป็นคนดี เขาก็ทำดีกับทุกคนนั่นแหละ ใครรู้สึกก็แพ้ไป”

“โธ่เอ๊ยน้องกู อกหักเลย แดกเหล้าไหม”

“ไม่เอา!”

พี่อิสอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“พี่อารมณ์ดีขณะที่ผมกำลังอกหักเหรอ”

“เฮ้ย! กูเปล่า เห็นน้องเจ็บพี่ก็เจ็บ หัวใจพี่นี่มีบาดแผล มันสุดแสนจะทรมาน...”

“ไม่ต้องเล่นใหญ่เลย”

“เออๆ เอาน่า ไม่ต้องคิดมาก รักแรกมันไม่ค่อยสมหวังหรอกเว้ย”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ

“รักครั้งแรก หัวใจก็แตกสลาย”

“พี่อิส จะตอกย้ำทำไม เจ็บแล้ว!”

“อะๆ กินเข้าไป อกหักก็ต้องกิน” พี่อิสว่าแล้วเอื้อมมือมาตัดสเต๊กเป็นชิ้นๆ ให้ ผมยกส้อมจิ้มใส่ปาก คำปลอบโยนรสชาติสเต๊กไก่ก็เยียวยาความรู้สึกได้ระดับหนึ่ง

“ไม่ต้องเศร้านะ”

“ไม่เศร้า”

“ไม่ใช่แอบไปร้องไห้คนเดียว กรีดแขนประชดไรงี้ไม่เอานะ”

“บ้า ไม่ทำ”

พี่อิสหัวเราะแล้วยื่นมือมาเคาะหัวผมเบาๆ ก่อนพูดบางคำด้วยโทนเสียงอบอุ่นที่ไม่ได้ยินบ่อยๆ

“เขาไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ”

“...”

“พี่ยังอยู่”


To be continued.

[namngern]

อ่าว ช็อก อ่าว ทำไมทำงี้อะ
ไอ้คนหลอกลวงง ไอ้คนขี้อ่อยยโมโหหหหหห
นี่ไอ้พี่อิส ทำมาเป็นพี่ยังอยู่
พี่เองก็ไม่ต่างไรจากช็อกเลยนะ
ยัยเนยนั่นน่ะ จะเอาไง
ให้ความหวังเด็กไปวันๆงี้หรอออออ

[Moose]

 

[่patsaporn]

ทำไมเราดีใจ 5555 ก็เรา #ทีมพี่อิส นี่นา แต่เกลียด ว๊าย นก ของพี่อิสจัง ร้ายกาจจจจ
เดี๋ยวน้องร้องไห้ทำไงพี่ ทีทจริงโล่งใจอ่ะเด้จะได้ใจเย็นได้ ชิลได้ ซึมซับกับน้อไปเรื่อยๆ ตามประสาพี่อิส
ช็อกก็เป็นคนดีนะบอกมาตรง ๆแต่เราควรห่างกันสักพักว่ะ แต่ที่ปิงไปบอกชอบช็อกคนอ่านก็มีความช็อค
หนูไม่ชอบคนแก่เหรอลูก น่ารักออกนะ

ขอบคุณค่ะ

[janamanza]

ขี้อ่อยแบบซ็อก ทำแบบนั้นเป็นใคร ใครก็คิดป่ะว่ะ แม่งงง ไม่เป็นไรนะปิงๆ พี่อิสยังอยู่เนอะๆ

[Ball]

ไม่แปลกใจเลยซักนิดที่ปิงชอบและพูดออกไป
ตั้งแต่ได้อ่าน เราแทบจะไม่พูดถึงความรู้สึกปิงกับช้อคเลย
ส่วนมากเราเน้นระหว่างพี่อิสกับปิงมากกว่า
ไม่ใช่อะไรหรอก แอบเดาได้ว่ายังไงปิงชอบแน่
แต่มันแค่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ลึกซึ้งแบบพี่อิสแน่นอน
คนมาทำดีใครๆก้ชอบ คอยช่วยเหลือ คอยอยู่เป็นเพื่อน
จากงง เปลี่ยนมาเป็นประทับใจ จากประทับใจก้กลายเป็นชอบ
เพราะสำหรับคนมีปัญหาที่ขาดความรัก แทบจะไร้เพื่อนแบบปิง
คนแบบช้อกจะทำให้คนแบบปิงชอบได้ง่ายมากๆ
เราว่าความชอบของน้องมีทั้งชอบแบบที่อยากเป็นแบบเขา
สดใส มีความสุขให้ได้แบบเขา และความชอบในการที่เขาปฏิบัติต่อตัวเอง
ออกแนวไอดอลหน่อยๆ แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตแน่นอน
การที่ปิงกล้าพูดออกไปนี่ก้บอกได้ลางๆว่าไม่ลึกซึ้ง
เพราะปิงไม่คิดหน้าคิดหลังเลยตอนพูดออกไปว่าจะเสี่ยงต่อการเสียมิตรภาพไปมั้ย
ถ้าเกิดช้อกไม่เข้าใจ จุดจบก้คือความเป็นเพื่อนอาจไม่ได้ไปต่อ
กลับกันถ้าเป็นพี่อิส ให้ตายหลินปิงจะไม่มีวันพูด ถ้าพี่อิสไม่พูดออกมาก่อน
ไม่มีวันพูด และบอกออกไปไม่ได้ นั่นเพราะอะไรน้องมันรู้ตัวดี
แค่มีความเสี่ยงที่จะเสียไปซักนิดน้องมันก้จะไม่ทำ เชื่อเลย

อันนี้มันแค่ปั๊บปี้เลิฟเบาๆ เจ็บและผิดหวังนิดหน่อย แต่ก้ไม่ได้ขนาดนั้นใช่มั้ยล่ะ

ชอบช้อกนะ แมนและตรงๆดี ชอบด้วยที่ลงเอยแบบนี้
ต่อไปช้อกอาจช่วยหลินปิงได้ เพราะอิพี่อิสมันยังไม่เคลียร์เลยซักอย่าง
ถึงศัตรูหัวใจจะถูกเขี่ยทิ้งไปได้ก้ไม่ใช่ว่าพี่อิสจะสามารถลอยชายต่อไปได้นะคะ
ความชัดเจนอะพี่ ทำให้น้องและคนอ่านเถอะ ถ้ายังหยอดแบบอิสๆแบบนี้
คนอ่านนี่ก้ใจเป๋ไปพร้อมน้องเหมือนกันนะ ฟินมันก้ฟิน
แต่ความหมั่นไส้มันก้ปนลงไปด้วยอะนะ แต่ถึงงั้นก้เถอะ ยังไงก้ #ทีมพี่อิสค่ะ

[pimBNY]

อีช๊อกกกกก
อึนเลยปิง

[queenrulet]

รักพี่อิสที่สุดเลยคร้าาาาาา 

[XVIII.88]

ช็อกชอบส่งเพลงให้ปิงใช่ไหม
เราส่งกลับ
เอาไปฟังเลย

♫~♪ อย่าทำอย่างนี้ ไม่ว่ากับใคร เข้าใจไหม
ถ้าไม่รัก ไม่ต้องไปทำแบบนี้ให้ใคร
อย่าทำอย่างนี้
เพราะเขาจะมองว่าเธอน่ะใจร้าย
ที่ทำเหมือนเธอให้ใจ แต่มันก็ไม่จริง♪~♫

คุณไม่รักทำไมไม่บอก มาลวงมาหลอกฉันเล่นทำไม♪~♫

//ปิงงง ไม่ร้องเนอะ ยังมีพี่อิสอยู่ แล้วพี่ล่ะ ชอบน้องไหม 

[A-J.seiya*]

โอ้ยยยยยย ดีใจที่ช็อกมีแฟน
ฮืออออ
สงสารน้องนะ แต่แบบ ว้ายยยนก
ขอพูดเหมือนพี่อิสอ่ะ ,,
ตอนสุดท้ายแม่งจะร้อง ตอนที่บอกว่า เขาไม่ชอบก็ไม่เป็นไรระ...พี่ยังอยู่ ฮืออ
รู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ T^T

[kung]

ปิงชอบช็อกมากกว่าพั่อิสได้ไงอะ ไม่ชอบเลย อกหักไปเลย ดีที่ช็อครักแฟนมากกว่า  ทำไมปิงมองข้ามพี่อิสอะ ไม่เข้าใจ พึ่อิสออกจะน่ารักดันไม่รัก  #ทีมพึ่อิส ช็อคไม่รักเรารักเอง555

[monetacaffeine]

เกลียดตรงว้ายนก เกลียดดดด 5555555 นึกถึงสติ๊กเกอร์กวน-ีนอันนึงที่แบบ ว้ายนก นก นั่นก็นก นกอีกแล้ว นกเต็มไปหมดเลย
อิเพื่อนสนิทมันชอบส่งมาแกล้งเราค่ะ เกลียดมันมาก 555555555555
ปิงชอบช็อกไม่แปลกใจนะ แต่ช็อกนี่ดิ โห่ยยย แบบ โห่ยยยยยยยยยยยยย
มีแฟนอยู่แล้วมาทำตัวแบบนี้ได้ไงอ่ะ แฟนไม่ว่าหรอ แล้วที่ผ่านมาแฟนหนูไปอยู่ไหน ไม่ต้องไปรับไปส่งเลยงี้
ไม่ต้องตามเฝ้าหรือเดทกันเลยงี้ ช็อก หนูมีแฟนเป็นคนจริงๆใช่ป่ะ ไม่ใช่ผีใช่ป่ะ เบี่ยยยยย
เราไม่ชอบผู้ชายไม่ชัดเจนอ่ะ ยังไงกับปิงก็ดูพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นอยู่ละป่ะ มันไม่ใช่ความผิดปิงเลยเหอะ ช็อกนั่นแหละให้ความหวังเอง
คิดดูว่าคนเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆจะถึงขนาดโดดเรียนมาให้กำลังใจตอนสอบเล่นดนตรีจริงดิ คิดภาพไม่ออกเลยอ่ะ =____=
ไม่ชอบช็อก แบนช็อก บายยยยยยย ไปไกลๆเลย! ชิ่วๆ

รอพี่อิสค่ะ ยังไงก็เชื่อว่าพี่อิสเป็นพระเอกอยู่แล้ว //จากชื่อเรื่อง 55555555555
เย้เฮ~ #ทีมนก เอ้ยไม่ใช่ #ทีมพี่อิส
อบอุ่นหัวใจที่สุดเลย <3

[Piima]

พี่อิสต้องเอาใจน้องเยอะๆนะคะ

น้องน่าสงสาร

แต่เกลียดคำพูดพิสมาก

ว้ายยย นก

[chen]

จ๊ะ เชื่อจ๊ะ ว่าพี่อิสยังอยู่กับน้องปิง
เฮ้ย คือชอบ อิสระ ชอบเรื่องนี้ตรงนี้แหล่ะ มันรู้สึกเหมือนทั้งชีวิตคนเราจะเอาอะไรนักหนาเนอะ
ทำตามใจตนเองบ้างก็ได้ วะฮ่าฮ่า มันสุดขอบโลกจริงๆ

[MyMine104]

บางทีตอนเราอ่านเรื่องนี้ก็ไม่รู้ว่าต้องร้องไห้หรือหัวเราะดี555555
ปล.พี่อิสเป็นคนตลกสึสๆ

[SiHong]

อาวหนูชอบช็อกหรอ นึกว่าชอบพี่อิส ฮ่าๆๆๆๆ

[beerby-witch]

ช็อกเลยยยยยยยย   
่่่

[Past-Zeit]

อ่าว เฮ้ย ไอหล่อ ไม่เหมือนที่ทำไว้นี่นา5555
อ่อยซะหลงเลย ไม่เป็นไรนะเราเก็บพี่อิสไว้ให้อิงเเล้ว
งั้นช็อกเราขอเองละกัน//แบบนี้ก็ได้หรา
รักเเรกไม่สมหวัง รักอีกครั้งสมหวังเเน่นอน สู้ๆปิง

[hoshinokoe]

อ้าว ช็อก ทำงี้เฮเลย ปิง หนีไปให้ไกลๆ แบบนี้ ให้เะ่อิสเยียวยาหัวใจก่อน
ปล. เพ่อิสเก็บอาการหน่อยค่ะ
ปล.2วันนี้จะมาอัพไหมนะ 555

[sirin_chadada]

แหม ทำไมตอนอ่าน แต่ไม่เป็นไร พี่ยังอยู่ ของพี่อิสแล้วนึกถึงน้ำเสียงแบบอบอุ่นขึ้นมาเลย

[mareya.no7]

เรางงว่าปิงไปชอบช็อกตอนไหน เพราะที่อ่านมามีแต่พร่ำเพ้อถึงพี่อิสว่าจะต้องบังคับตัวเองไม่ให้คิดไรไปมากกว่านี้ แต่กับช็อกเห็นๆ พูดอยู่ที่เพื่อนแซวว่ายังไม่มีวันรู้สึกอย่างนั้น แต่ไหง? หรือเราอ่านข้ามหว่า.. เอาเป็นว่าดีแล้วละกันจะได้เชียร์ถูกคน ส่วนช็อกคงไม่ได้เป็นแฟนพี่ที่ร้านปิงทำงานหรอกนะ เห็นว่าแฟนเด็กนี่

ปอลิง.หลินปิงใจง่ายเหมือนกันนะเราน่ะ แต่อย่างว่าทั้งหล่อและยังทำมาดีใครจะไม่เอา

[pui]

ไม่เป็นไรนะปิง พี่อิสยังอยู่น้าาาาาาา
นี้ว่าปิงไม่ได้ชอบช๊อกแบบรักหรอก เป็นแบบแอบปลื้มมากกว่า

[TheWanFah]

ปิงกับช็อกก็เคลียร์แล้ว
พี่อิสกับแฟนเก่าว่าไงพี่

[nutiez]

ลุงอิสล้อจะน้อง ว้ายย นก อะไรก็ล้อไปเถอะ

จริงๆแล้วแอบดีใจใช่มั้ยล่าาาา

[mild-dy]