หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[นางฟ้าเชียงชุน]

มาซบอกแบนๆของพี่ก็ได้นะปิง พี่ยินดี

[MyLavenderLand]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ *มองแรง*  สนุกจัง เหมือนคนบ้า อ่านไปเดี๋ยวขำเดี๋ยวหน่วง ปรับอารมณ์ไม่ทันจริงๆ พี่อิสนี่ก็...เส้นบางๆมันกั้นอยู่นะระหว่างคนติสกับคนกาก    // ตอนเด็กพ่อแม่ต้องเลี้ยงด้วยอะไร? จิตใจถึงจะเข้มแข็งและอดทนได้เหมือนปิง แต่โมเม้นท์ พี่อิสกับปิงนี่ มันน่ารักมีความสุขนะ อิสระสมชื่อ  แต่นึกภาพว่าพอเป็นแฟนกันแล้ว มันจะเป็นยังไง นึกไม่ออกอ่ะ คงไม่ต่างจากทุกวันนี้เท่าไหร่แต่แค่ปิงจะรู้สึกมีความสุขมากขึ้น(?) เท่านั้นแหละมั้งเนอะ  //  ส่วนช๊อกนี่  นิสัยดี เฟรนลี่ ขี้อ่อย ให้ความหวัง ต่างกันตรงไหน? ช๊อกยังเด็ก ช๊อกไม่เข้าใจ อธิบายช๊อกที 5555555

เสียดาย เพิ่งมาได้อ่านตอนใกล้จะจบแล้ว เพิ่งได้มาเม้นท์ให้กำลังใจคุณรชา เขียนดีมากค่ะชื่นชม เป็นแฟนคุณรชาตั้งแต่บูรพาองศาเหนือละ  ตอนแรกกะจะเข้ามาอ่านหลายทีละ แต่แอบไปเห็นคอมเม้นท์แนะนำว่าเรื่องนี้มีแอบหน่วง เราเลยถอยออกมาตั้งหลัก เพราะช่วงนี้ชีวิตจริงก็ดราม่าอยู่ แล้วก็ไม่บอกว่ามันหน่วงปนฮาเป็นไบโพลาร์แบบนี้ 55555 รู้งี้อ่านนานละ เดี๋ยวเกาะติดให้กำลังใจกันไปจนจบเลยค่ะ เรื่องต่อๆไปด้วย สู้ๆค่ะ คุณรชา 

[tulakom5644]

น้องไม่กล้าบอกรักแล้วแหละอีพี่  อีพี่อิสต้องบอกน้องด่วนๆ ล่ะ ไม่งั้นหลินปิงหนีจากกรงกากๆ ของอีพี่อิสแน่อ่ะ เร็วๆๆๆๆๆๆ
 

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 22

วิถีอิสระ ‘2’

อิสระ :

 

สองปีที่แล้ว

...

ผมเดินเข้ามาในร้านหมูกระทะร้านหนึ่งซึ่งตั้งอยู่แถวๆ หลังมหาวิทยาลัย พวกสายรหัสนัดกันมาเลี้ยงสาย ผมเรียนจบไปปีกว่าแล้วยังถูกพวกมันตามมาให้เลี้ยงข้าวบ่อยๆ ด้วยความที่สายเหนียวแน่นเป็นปึกแผ่น หรือแค่หาเรื่องแดกของฟรีก็ไม่รู้ ผมยังเดินไม่ทันถึงโต๊ะฝูงลิงอย่างพวกมันก็ส่งเสียงโห่ร้องก้องร้านเป็นการต้อนรับ

“เฮ! คนจ่ายตังค์มาแล้วโว้ย!”

“สันดาน” ผมด่าเบาๆ  ก่อนไอ้ปอนด์จะเลื่อนเก้าอี้ประจำตำแหน่งให้ ไอ้ห่านี่มันไม่ใช่น้องสายของผมด้วยซ้ำ มันสนิทกับไอ้โอมและไอ้ปรินซ์ซึ่งเป็นสายรหัสของผม มันจึงเสนอตัวเป็นสายเสือก เนียนมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว

“แดกไม่รอกู พวกมึงนี่ไม่มีมารยาท”

“มารยาทของพวกผมมีไว้ใช้กับคนที่ควรใช้ครับ”

“ไอ้พวกเหี้ย!”

“ไว้ด่ากันวันหลังครับคุณพี่ ผมขอแนะนำน้องปีหนึ่งก่อนเลย นี่เอย นี่แมกซ์” ไอ้อัพปีสามที่นั่งตรงข้ามผมเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันไปแนะนำเด็กปีหนึ่งสองคนที่ห้อยป้ายบ่งบอกสถานะ ผู้ชายคนหนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งรีบยกมือไหว้

“สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ”

“หวัดดีครับ” ผมยกมือรับไหว้เด็กทั้งสองคน เอยเป็นเด็กผู้ชาย ส่วนแมกซ์เป็นเด็กผู้หญิง

“แล้วงานพี่เป็นไงบ้างพี่อิส” ไอ้ป็อบปีสี่ที่นั่งถัดไปจากไอ้อัพถามขึ้นมา

“ก็ดี”

สมาชิกสายรหัสชวนกันคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เหมือนไม่ได้เจอกันมาชาติกว่า ทั้งๆ ที่พวกมันก็ขยันไปสุมหัวกันที่บ้านผมบ่อยๆ  แต่นานๆ ทีจะได้มาอยู่รวมกันแบบนี้จึงมีเรื่องให้คุยไม่ได้หยุดปาก ข้อดีของการเป็นพี่อาวุโสคือการที่ผมไม่ต้องกระดิกนิ้วทำอะไรเลย หมูก็มีคนย่างให้ น้ำก็มีคนเอาให้ กุ้งก็มีคนแกะให้ นั่งแดกสบายๆ แล้วไปล้มละลายตอนจ่ายตังค์ก็พอ...นับสิกี่หัวเนี่ย กูจะร้องไห้

“เฮ้ย! พี่อิส!”

ผมหันขวับไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นว่าเป็นไอ้โดมปีเดียวกับพวกไอ้ปรินซ์ รุ่นน้องที่ผมสนิทพอสมควรเพราะสมัยเรียนเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ  มันเดินนำกลุ่มนักศึกษามาสี่ห้าคน

“พี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”

“กูมาร้านหมูกระทะ กูจะมาดูโชว์มอเตอร์ไซค์ผาดโผนมั้งไอ้ควาย”

“ปากหมาเหมือนเดิม”

“สัด”

“พาน้องมาเลี้ยงเหมือนกันเหรอมึง” ไอ้ปรินซ์หันไปถาม

“เออดิ”

“รวมโต๊ะเลยมึง”

เพราะจำนวนสมาชิกทั้งสองสายเยอะไปหน่อย พนักงานร้านเลยให้เราย้ายโต๊ะไปริมสุดซึ่งต่อกันได้ยาวเท่าที่ต้องการ เกิดการขยับที่นั่งสมาชิกนิดหน่อย พวกปีเดียวกันย้ายไปนั่งข้างกันจะได้คุยกัน ส่วนผมขยับมาริมสุด ซ้ายมือคือไอ้ปรินซ์ ส่วนขวามือเว้นว่างเอาไว้ไม่มีใครนั่ง

“เนย! ทางนี้!” ไอ้โดมที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมหันไปเรียกใครสักคนข้างหลังผม ก่อนน้องผู้หญิงคนหนึ่งจะเดินเข้ามา ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรก ไม่ได้รู้จัก

“โทษทีโดม ไม่มีที่จอดรถเลยอะ วนไปสามรอบ”

“เออๆ นั่งเลย”

“หนูนั่งนี่ได้ไหมคะ”

“ครับ” ผมพยักหน้าให้ ก่อนเธอจะนั่งลงทางขวามือผมที่ว่างอยู่ แค่แวบเดียวที่เหลือบตาดูก็เห็นว่าเด็กคนนี้มีคุณสมบัติของความเป็นน้องสาวมาก

“ทำไมสมาชิกเยอะจัง”

“รวมโต๊ะกับเพื่อนอะ สองสายเลย”

“ถึงว่าคนเยอะจัง อ้าวโอม หวัดดี” คนข้างๆ หันไปทักไอ้โอม

“หวัดดีๆ”

“แล้วนี่...?” เธอหันมาหาผม เว้นวรรคคำพูดนิดหน่อยเป็นเชิงให้คนใดคนหนึ่งแนะนำ ก่อนไอ้โดมจะเอ่ยปากบอก

“นี่พี่อิส จบไปแล้ว”

“หวัดดีค่ะ หนูชื่อเนยอยู่ปีสองค่ะ”

“หวัดดีครับ”

“นี่พี่อิสระ เดือนคณะในตำนาน”

ผมเหลือบมองตาขวางที่มันพูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา คนที่ตกใจกว่าใครดูจะเป็นไอ้เอยปีหนึ่งที่ถามเสียงดังลั่น

“พี่อิสเนี่ยนะเป็นเดือนคณะ!?”

“แน่นอนสิ กูหล่อขนาดนี้” ผมตอบ

“เป็นเดือนคณะไม่พอ เป็นรองเดือนมอนะมึง”

“เดือนคณะนี่เขาเลือกจากอะไรเหรอครับ เอาคนที่ดูเพี้ยนๆ เหรอ”

“ไอ้ห่า! เดี๋ยวกูตัดสาย!”

“ขอโทษคร้าบ!”

ไอ้หอยหลอดนี่!

“แต่นี่เชื่อนะ พี่หล่อจริงๆ อะ” ผมหันขวับไปหาคนข้างๆ ที่พูดขึ้นมาแล้วตอบกลับไปขำๆ

“ตาถึงมาก”

“แล้วพี่อิสทำงานอะไรเหรอคะ”

“เป็นฟรีแลนซ์ครับ รับวาดภาพประกอบอะไรแบบนี้”

“เจ๋งอะ! รายได้ดีปะพี่”

ถามรายได้ เดี๋ยวจับกดกระทะหมูย่างเลยนี่ คำถามไม่สร้างสรรค์ผมเลยตอบเลี่ยงๆ

“ก็พออยู่ได้ครับ”

“พี่อิสวาดรูปเก่งเลยดิ”

“ก็พอได้ครับ”

“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกพี่มึง นี่มันตัวเทพเว้ย”

“มึงก็อวยเกินไป”

“แล้วอย่างนี้ก็คือทำงานอยู่ที่บ้านเหรอคะ”

“ครับ ไม่ค่อยออกไปไหน”

“เจ๋งว่ะ ผู้ชายอยู่ติดบ้านนี่เป็นอะไรที่หายาก”

“เยอะแยะไป” ผมพูดปัด

“ไม่รู้ดิ ไม่เคยเจอ”

“แล้วถ้าเจอจะทำไงครับ”

“จีบดิ รออะไร”

“แล้วรออะไรล่ะ เจอแล้วนี่”

ริมฝีปากคนข้างๆ ขยับเป็นรอยยิ้มก่อนจะหันขวับไปมองกระทะตรงหน้าด้วยท่าทางที่ดูเคอะเขิน ไอ้โดมโยนก้านผักบุ้งมาใส่หน้าผม

“พี่อิส! อะไรของมึงเนี่ยพี่! มาเต๊าะเพื่อนผมทำไม”

ผมได้แต่ยักไหล่ ขณะที่เนยก็ยังคงอมยิ้มไม่ยอมสบตา ไม่แดกแล้วหมู กูอยากแดกของหวานจังเลยโว้ย

...

 

หลังจากกินหมูกระทะกันเสร็จพวกเด็กๆ ก็แยกย้ายกันกลับไป เหลือไอ้โดมและไอ้สามเกลอที่ยังอยู่คุยกับผมต่อ ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะพูดชื่อของคนที่กลับไปแล้วเมื่อครู่ขึ้นมา

“พี่อิส เห็นแลกไลน์กับเนยเหรอ”

ผมพยักหน้าแทนคำตอบขณะที่ปากไม่ว่างเพราะคาบมวนบุหรี่อยู่ ทุกคนตรงนี้หันมองผมด้วยสายตาประหลาด ยกมือคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วพูดต่อ

“ทำไม กูก็มีไลน์น้องรหัสทุกคนไง”

“คนละสายเลยพี่มึง!”

ผมหัวเราะเบาๆ แก้เขิน

“จะจีบเนยเหรอ ไม่เคยเห็นพี่อิสมีแฟนเลย”

“นั่นดิ ไม่คิดว่าคนแบบพี่จะหาแฟน”

“คนแบบกูมันทำไม”

“พี่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงจะตายไง”

“คนโลกส่วนตัวสูงมันไม่มีหัวใจหรือไง ไอ้บ้า”

“แล้วชอบเนยเหรอ”

“ก็น่ารักดี” ผมตอบเบาๆ ยกมวนบุหรี่เข้าปากอีกที ก่อนที่เสียงไลน์ในกระเป๋าจะดังขึ้นจนเรียกความสนใจของทั้งหมดตรงนี้ไป ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนมุมปากจะขยับเป็นรอยยิ้มจางๆ

 

“พี่อิสถึงบ้านยังคะ ไปต่อกันไหม”

 

“พวกมึง กูกลับก่อนนะ”

“อ้าว รีบไปไหนอะ”

ผมยกมือถือให้มันดูแทนคำตอบแล้วขับรถออกไป...มีเรื่องให้ไปทำต่อหลังจากนั้น

 

สองปีผ่านไป

...

“พี่อิสทำไมเป็นแบบนี้อะ พี่อิสทำไมลืมอะ พี่อิสลืมวันครบรอบของเราได้ไงอะ!”

“พี่ขอโทษแล้วไง พี่ทำงานข้ามวันข้ามคืนหนูก็เห็น”

“มันไม่สำคัญสำหรับพี่เลยใช่ปะ!”

“มันก็แค่วันครบรอบเองเปล่า”

“พี่อิส! มันไม่ใช่แค่! แต่มันคือวันครบรอบ! วันครบรอบสองปี!”

ผมคบกับเนยมาสองปีแล้ว เป็นสองปีที่หนักหนาสาหัสพอสมควรสำหรับความสัมพันธ์นี้ และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบและอาจจะเป็นวันตายของผมด้วยเพราะเสือกลืมไง ไม่มีเซอร์ไพรส์ ไม่มีของขวัญ ไม่มีเหี้ยอะไรในหัวเลยเพราะว่าลืมจริงๆ โว้ย! มันจะกำหนดวันมานับให้วุ่นวายทำไมกันนัก

“พี่อิสเป็นแบบนี้ตลอดเลยอะ หนูหรืองานพี่ที่สำคัญกว่า”

“งาน”

“พี่อิส!”

การโกหกไม่ใช่สันดานของผม แต่พูดเรื่องจริงก็พินาศได้เหมือนกัน

“ก็เนยบอกให้พี่คิดถึงอนาคต พี่ก็ตั้งใจทำงานอยู่นี่ไง”

“พี่อิส แล้วหนูล่ะ หนูอยู่ในอนาคตของพี่ด้วยหรือเปล่า”

ผมยอมรับว่าตัวเองเป็นพวกสันดานเสียและขี้หงุดหงิด คนเอาแต่ใจมาเจอกับคนไม่ตามใจใคร คนขี้งอนมาเจอคนไม่ชอบง้อ คนขี้อ้อนมาเจอคนขี้รำคาญ ผมไม่ชอบทำตามคำสั่งของคนอื่น ขณะที่เนยมักจะออกคำสั่งและเกิดคำถามกับความเป็นผมตลอดเวลา ทำไมพี่อิสไม่ทำแบบนั้น ทำไมพี่อิสไม่ทำแบบนี้ ทำไมพี่อิสไม่ทำตามที่หนูขอ สองปีที่ผ่านมามีแต่คำพูดแบบนี้กรอกหูผมอยู่ตลอด และผมก็ไม่มีความคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร มันจึงยากที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ต่างคนต่างเอาแต่ใจแบบนั้นได้

“พี่อิส หนูถามจริงๆ เหอะ พี่ยังรักหนูอยู่หรือเปล่า”

“หนูอยากได้คำตอบว่าไงอะ ให้ตอบว่าไงหนูถึงจะพอใจ”

“พี่อิส! พี่จะมาประชดทำไมเนี่ย!”

“ก็พี่จะได้พูดให้ถูกใจไง”

“พี่อิส ถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ ทำไมไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง”

“ก็สันดานมันเปลี่ยนไม่ได้ไง”

“พี่อิส! หนูโคตรเบื่อความคิดพี่เลยอะ!”

“ถ้ารับไม่ได้กับความคิดพี่ มันก็เป็นปัญหาของหนูแล้วแหละ”

“พี่อิส งั้นเราเลิกกันไหม”

ผมหันขวับไปหาเนย ไม่ใช่ครั้งแรกที่คำว่าเลิกหลุดออกมาจากปากเนย โมโหทีไรก็จะพูดออกมาแบบนี้ทุกที ผมเลยไม่รู้ว่าอยากเลิกจริงหรือแค่ประชด

“เราควรลดความสัมพันธ์ กลับมาเป็นพี่น้องกันหรืออะไรก็ได้ เราอาจจะเป็นแฟนที่แย่ แต่เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้นะ หนูไม่อยากให้เราเกลียดกัน”

“อืม”

“พี่จะไม่เสียใจใช่ไหมถ้าเราจะเลิกกัน”

“คงเสียใจกว่าถ้าเราดันทุรังคบกันต่อ”

เนยเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยปากด่าผมอย่างดูคับแค้นใจ

“พี่อิสแม่งเหี้ยจริงว่ะ”

เนยพูดแค่นั้นก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้านผมไป ผมได้แต่ถอนใจเบาๆ  ผมคงเหี้ยจริงๆ เพราะไม่รู้สึกเสียใจเลยที่เลิกกัน ภาวนาให้มันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ว่าอีกสองชั่วโมงก็โทรมาฟูมฟาย ร้องห่มร้องไห้เหมือนทุกที ปิดมือถือก่อนเลยกู...รักจะเหี้ยต้องเหี้ยให้สุด ผมโยนมือถือที่ปิดเครื่องแล้วลงบนโซฟาแล้วเดินไปทำงานต่อที่หน้าคอม สิ่งที่สำคัญสำหรับผมตอนนี้กลับไม่ใช่ความรู้สึกแต่เป็นงานที่ต้องส่งต่างหาก

“โย่ว! พี่อิส!”

ผมหันไปมองพวกไอ้ปรินซ์ที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมหอบหิ้วอุปกรณ์ทำโมเดลเข้ามา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่บ้านผมกลายเป็นที่สุมหัวของพวกมัน คงเพราะบ้านผมมีพื้นที่มากพอในการทำงานและก็อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก น้องรหัสทุกรุ่นมันเลยสถาปนาบ้านผมเป็นแหล่งทำงานของพวกมันไปแล้ว

พวกมันนั่งทำงานกันสักพักก็เริ่มขี้เกียจ จากที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานก็เริ่มนอนเลื้อย ไอ้โอมคลานเข่าเข้ามาหาผมแล้วเอ่ยปากพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน

“พี่อิส กินเหล้ากันไหมจ๊ะ”

เครียดงานก็หาเรื่องเมา สันดานพวกเราสายรหัสจัญไรจริงๆ

“เอาดิ” น้องมันชวนด้วยความน่ารักขนาดนั้นผมจะปฏิเสธได้ยังไง พอผมตกลงเอาด้วยพวกมันก็จัดการออกไปซื้อเครื่องดื่มและกลับมาตั้งวงอย่างไว กินดื่มกันตามประสา หาเรื่องมาคุยได้เรื่อยๆ ในวงเหล้า วันๆ ผมอยู่แต่บ้านไม่มีเรื่องให้พูดมากก็เป็นฝ่ายฟังมากกว่า เออออไปกับมันแล้วยกแก้วเหล้าเข้าปากเรื่อยๆ

“พี่อิส แล้วพี่กับเนยเป็นไงมั่งวะ ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย”

“ไม่ต้องพูดถึงได้ไหม”

“ทำไมวะพี่”

“กูไม่อยากพูดถึงไง”

“โธ่ มีอะไรไม่เคยบอกอะ”

ผมส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ผมไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเองกับเนยให้พวกมันฟัง ไม่มีอะไรจะเล่า ไม่รู้จะเล่าอะไร คาดหวังจะรู้เรื่องอะไรกัน ผมคิดแค่ว่ามันเป็นเรื่องของผมกับเนยเท่านั้น ไม่ว่าจะวันดีๆ หรือวันที่ไม่ดี วันที่คบหรือวันที่เลิก มันก็เกิดขึ้นระหว่างเราสองคน ไม่ได้คิดอยากเอาไปบ่นกับใครให้เขารำคาญ แต่การเลิกกันอย่างเป็นทางการ ผมก็คงต้องแจ้งข่าวพวกมันสักหน่อย

“พวกกูเลิกกันแล้ว”

“อ้าว จริงดิ”

“อืม”

“พี่อกหักเหรอเนี่ย ตั้งแต่เมื่อไร”

“ก่อนมึงมาแป๊บเดียว”

“โห แผลสด”

“แผลอะไร กูไม่ได้...”

“พี่มึงเศร้า ชงเหล้าเข้มๆ เลยโว้ย!”

“กูไม่เศร้าโว้ย”

ว่ากันตามตรง ผมไม่ได้รู้สึกเศร้า ความเสียใจหรือเสียดายเวลาก็มีอยู่บ้างอย่างไม่อาจปฏิเสธ แต่เพราะรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่มีความสามารถในการประคับประคองความสัมพันธ์กระท่อนกระแท่นนั้นให้ดีกว่าเดิม รู้อยู่แล้วว่ามันต้องจบแบบนี้แน่ๆ ก็เลยไม่ได้เจ็บปวด การเลิกกันมันทำให้ผมกลับมาเป็นอิสระและคิดได้ว่าผมไม่ควรลงมาจากโลกส่วนตัวที่สูงลิบลิ่วเพียงแค่หลงความน่ารักของใครบางคนตั้งแต่แรก...ผมอาจเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าก็ได้

 

ในตอนเช้า ไอ้สามตัวนี่ยังไม่ลุกไม่ตื่นเพราะเมาหนัก ผมไม่ได้อยากพาน้องเสียผู้เสียคนแต่พวกมันดันกระจอกเอง สอนกี่ทีแล้วว่าเวลากินเหล้าให้รู้ลิมิตตัวเอง ไม่ใช่กินจนเมาหมดสภาพแบบนี้ แต่พวกมันก็โตๆ กันแล้ว ไม่อยากจะบ่นอะไรมาก

ผมเดินเข้ามาในครัวหลังจากแปรงฟันเสร็จ หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมาสี่ห้าซองใส่ถุงพลาสติกแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากครัว ไอ้ปรินซ์ลุกมานั่งหัวโด่ด้วยใบหน้ายับๆ หันมาถามผมทั้งที่ยังไม่ลืมตาดี

“พี่อิส ตื่นแต่เช้าเลยนะ”

“กูตื่นมาใส่บาตร”

“เชี่ย...เป็นไปได้”

“คนอย่างกูมันทำบุญทำกุศลไม่เป็นหรือไง”

“แค่หน้าพี่ก็บาปแล้ว”

“ไอ้ห่า มึงตื่นแล้วก็ไปกับกูดิ”

ไอ้ปรินซ์พยักหน้าแล้วเดินตามผมออกมาหน้าปากซอยเพื่อรอพระ ไม่นานก็เห็นพระสงฆ์รูปหนึ่งเดินมาพอดี ผมยกมือโบก

“นิมนต์ครับหลวงพ่อ”

“โบกหลวงพ่อเป็นโบกแท็กซี่เลยนะพี่”

“กูกลัวหลวงพ่อไม่จอด”

เราหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันขำๆ ก่อนเสียงกระแอมไอของหลวงพ่อดังขึ้นคล้ายกำลังดุ ผมจึงรีบหันไปหาคนที่เปิดฝาบาตรรอ ไอ้ปรินซ์ยกมือขึ้นเกาะแขนตอนที่ผมเอาถุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่บาตรหลวงพ่อ หลวงพ่อต้องเข้าใจนะว่าผมหุงข้าวไม่ทัน เอาบะหมี่ไปฉันก่อนนะครับ เผื่อหิวดึกๆ

“อายุ วัณโณ สุขขัง พลัง”

ผมคุกเข่าลงไปพนมมือรับพรหลวงพ่อก่อนท่านจะเดินออกไป

“คิดยังไงลุกมาใส่บาตรวะพี่”

“กูอารมณ์ดีไง ไปกรวดน้ำด้วย อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรหน่อย จะได้หลุดพ้นจากภัยพาลสันดานบาปไง”

“พี่หลุดพ้นจากตัวเองไม่ได้นะ”

“มึงว่าไงนะ”

“คนสันดานบาปก็เห็นจะมีแต่พี่คนเดียว”

ผมถอนใจออกมาทีหนึ่ง อยากตะโกนเรียกหลวงพ่อให้ย้อนกลับมาแล้วพาไอ้ปรินซ์ไปทำศพต่อเลย ไอ้เวรตะไล!

 

ผมกับเนยยุติความสัมพันธ์กันแบบเงียบๆ สักพักหนึ่งแล้ว มีบางทีเนยโทรหาผมบ้างแต่ผมเลี่ยงที่จะรับ ไม่ตอบไลน์กลับเพราะผมไม่มีอะไรจะคุย และผมขอตั้งสัตย์ปฏิญาณไว้ตรงนี้เลยว่าผมจะไม่มีวันลุ่มหลงไปกับสิ่งมีชีวิตที่ลักษณะคล้ายน้องสาวอีกแล้ว ไม่มีวัน!

 

“พี่อิสครับ”

...

กูถอนคำพูดทันไหม...คำปฏิญาณหมดความหมายตั้งแต่ผมได้รู้จักกับหลินปิง จริงๆ มันคือปิงเฉยๆ แหละ แต่เรียกหลินปิงแล้วมันน่ารักกว่า เหมือนแพนด้าตัวน้อยๆ ขาวๆ นิ่มๆ ซึมๆ  เป็นผู้ชายแต่ดันมีสภาวะคล้ายน้องสาว ปิงแม่งน่ารักมาก ยอมรับว่าหลง แต่คลั่งมันมากไม่ได้เดี๋ยวไม่เท่ เลยต้องทำเนียนๆ ปากดีตอนอยู่ต่อหน้ามัน แต่ลับหลังใจนี่อ่อนยวบไม่เป็นตัวเอง ปิงมีผลต่อใจผมระดับนั้น

หลินปิงเป็นเด็กน่าสงสารจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเป็นคนที่ทัศนคติดี เป็นคนบอบบางทางร่างกายแต่เข้มแข็งทางด้านจิตใจ จนบางครั้งดูใจด้านชาไปบ้าง แต่บางทีก็ปลดปล่อยความรู้สึกให้เป็นอิสระ...อย่างเช่นตอนเมาแบบนี้

ผมไม่ได้มีเจตนาเลวร้ายอะไรเลยตอนที่สอนให้น้องกินเหล้า โตแล้วก็ต้องเปิดโลกทัศน์ใหม่ๆ ให้ตัวเองบ้าง โดนไปสามแก้วบางๆ เจ้าแพนด้าสติหลุดเหนือการควบคุม ผมไม่รู้ว่าน้องมันจะคออ่อนขนาดนั้น

“เอ้า โชน!”

“ปิงพอแล้ว ไปนอนไป”

“ไม่เอา ไม่พอ! พี่อิสกินดิ กินๆๆ”

“ไปนอนได้แล้ว”

“พี่อิสอยากฟังเรื่องของผมปะ ป้าผมเนี่ยโคตรใจร้ายเลยนะ...”

กูฟังมาสิบรอบแล้วโว้ย! ชีวิตปิงแม่งทำเอาผมน้ำตาเอ่อไปสองรอบ ปกติผมไม่ค่อยร้องไห้เพราะเป็นคนเท่มากๆ ไง แต่ชีวิตปิงมันน่าสงสารจริงๆ  สงสารจนอยากคว้ามากอด มาปลอบใจ แต่คิดว่าตัวเองยังไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรแบบนั้นได้

“ไม่คุยเรื่องดราม่าดิ เปลี่ยนเรื่องๆ” ไอ้โอมพูดปัดๆ

“ปิงมีแฟนปะ” ไอ้ปรินซ์หันไปถาม

“ไม่มีครับ ไม่เคยมีเลย ไม่เคยชอบใครเลย”

“ไม่มีเลยเหรอ”

“ม่ายอะ”

“ไม่เคยมีแฟนก็ซิงดิ”

“ไอ้ห่า ถามอะไรอย่างนั้น” ผมยกมือตบปากไอ้ปอนด์

“งั้นมาจูบกันปะครับ มาพี่ปรินซ์ มาจูบกัน!”

“มาครับ”

“ไอ้เหี้ยปรินซ์!”

“อ๊าก!” ผมกระชากหัวไอ้ปรินซ์ออกมาจากหลินปิงที่มันเอาปากไปแตะกันเมื่อกี้

“มึงก็เคลิ้มเลยนะฉิบหาย!”

“ก็น้องมันชวน”

“สันดาน! ไปนอนกันไปพวกมึงอะ พอแล้วเลิกแดกได้แล้ว ไปปิง ไปนอน”

“พี่อิส จูบกันปะ”

“เฮ้ย...” ปิงเขยิบเข้ามาใกล้ ดวงตากลมๆ มองเข้ามาพร้อมกับหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ผม อีกนิดเดียวปากเล็กๆ นั่นก็จะชนกับปากผมแล้ว

“พี่อิส”

กลายเป็นผมที่ถูกแช่แข็งเพราะดวงตาใสแป๋วคู่นั้นที่จ้องอยู่ วินาทีที่กำลังนิ่งงัน ปิงก็มอบบางอย่างให้กับผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อ้วก!”

เชี่ย!

ผมหลับตาแน่นเพราะปิงมันอ้วกพุ่งเข้ามาเต็มๆ หน้า

“โทษๆ” มือเล็กๆ ยกขึ้นเคาะหัวผมเบาๆ  ดูมัน...ดูมันทำ!

ผมลุกไปล้างหน้าในห้องน้ำ กำชับให้ไอ้พวกนี้เลิกดื่มแล้วพาปิงเข้าไปนอนในห้อง เมื่อทิ้งลงที่นอนก็หมดฤทธิ์แล้วหลับไปเลย ผมปล่อยให้ปิงนอนแล้วออกไปข้างนอก ไอ้โอมกับไอ้ปอนด์นอนอยู่บนโซฟาหน้าทีวีคนละมุม ไอ้ปรินซ์ยึดโซฟามุมทำงานของผมไปแล้ว ผมหันซ้ายหันขวาหาที่นอนให้ตัวเองบ้าง

ว้า...ไม่มีที่นอน ต้องไปนอนกับหลินปิงแล้วแหละ

ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง ปิงตัวเล็กใช้พื้นที่บนที่นอนแค่นิดเดียวเอง ผมจึงอุ้มขยับไปนิดหนึ่งแล้วนอนลงข้างๆ นอนมองใบหน้าแดงก่ำของคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง หลินปิงนี่มันเป็นตัวอะไรกันแน่ ขาวๆ นิ่มๆ เวลาทำหน้าซึมก็เหมือนลูกแพนด้าง่วงๆ  แต่เวลายิ้มขึ้นมาก็กลายเป็นลูกแมวขี้อ้อน ดวงตาที่ปิดอยู่ทำให้เห็นขนตายาว จมูกก็แดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักตอนเมาแล้วพล่ามเรื่องดราม่า ปากเล็กๆ ที่ไม่ค่อยขยับยิ้มเป็นสีชมพูอ่อนๆ  มองอยู่อย่างนั้นด้วยความคิดเดียวที่เกิดขึ้นวนไปวนมา...ปิงแม่งอย่างน่ารักเลย

 

 

To be continued.

[เต้าหู้ไข่]

 

ตอนที่ 23

วิถีอิสระ ‘3’

อิสระ :

 

ตอนนี้ผมพาปิงมาอยู่ที่บ้าน สงสารที่ต้องอยู่ในที่แบบนั้น อีกอย่างลำบากต้องตามดูด้วย แล้วก็ขี้เกียจคิดเรื่องแถตอนโทรหา เอามาอยู่ในสายตาดีกว่า ด้วยความสัตย์จริงผมไม่ได้ชอบปิงตั้งแต่วันแรกที่เจอ ยอมรับว่าในตอนแรกมันเป็นเพราะความสงสาร แต่ยิ่งรู้จัก ยิ่งเอ็นดู มันเกิดเป็นความรู้สึกอยากรัก อยากดูแล อยากทำให้ปิงมีความสุขกว่านี้ ผมอยากจะพาปิงไปทำอะไรที่ไม่เคยทำ จะสอนความเป็นอิสระให้เขาได้เรียนรู้ นั่นคือความตั้งใจของผม ปิงมักจะตื่นเต้นกับอะไรง่ายๆ ที่แสนจะธรรมดาเพราะว่าเขาไม่เคยเห็น ไม่เคยทำ แค่บอกว่าจะพาไปกินหมูกระทะก็ดี๊ด๊ายิ่งกว่าบังเอิญตอนเล่นกับก้อนกัญชาแมว

“พี่อิสไม่ได้หลอกปิงมาเย่จริงๆ ใช่ปะ” ผมชวนไอ้น้องสามตัวนี้มานั่งกินด้วยเพราะจะได้คุยกันสนุกๆ แต่คิดผิดมากเลย เอาพวกมันมาจุดไฟเผาตัวเองชัดๆ

“ไอ้เหี้ยปรินซ์!”

“เอ้า ก็ผมเป็นห่วงปิงอะ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับพี่ปรินซ์ พี่อิสเขาไม่ฆ่าผมหรอก”

“ฆ่า?”

“ก็เย่แปลว่าฆ่าให้ตายไม่ใช่เหรอครับ”

“โอ๊ย เด็กน้อย โดนพี่อิสหลอกแล้ว เย่เนี่ยมันแปลว่า...”

“ไอ้โอม! หุบปากเลย เรื่องเหี้ยๆ ไม่ต้องสอน!”

“เย่มันแปลว่าจับปล้ำเว้ยปิง ระวังโดนพี่อิสจับเย่!”

“ไอ้เหี้ยปอนด์!”

ผมหันไปมองปิง อีกฝ่ายหันมาพอดี ก่อนจะหันขวับไปคนละทาง ปิงหน้าแดงเกินกว่าเหตุไปมาก

“ไอ้พวกบ้า มึงพูดให้หลินปิงมันกลัวกู”

ยอมรับว่าอยู่ใกล้ๆ แล้วใจไม่ดี คิดไม่ดีตลอดเลยกูอะ สติต้องครบตอนอยู่กับมันไม่อย่างนั้นคงจับขย้ำแน่ ผมแค่มันเขี้ยวไม่ได้คิดจะทำอะไร อยากกัดแก้ม อยากฟัดเหมือนเล่นกับแมวเฉยๆ เห็นทะลึ่งตึงตังแบบนี้จริงๆ ปอดแหกเรื่องพรรค์นั้นมาก กับคนอื่นนี่หื่นเป็นบ้าเป็นบอ แต่พูดตรงๆ ผมไม่กล้าคิดเรื่องอย่างว่ากับปิงเลย สงสารน้อง ไม่กล้าทำอะไรแม้แต่จะแตะต้อง อีกอย่างชีวิตมันแย่มากพอแล้ว มาเจอคนจัญไรแบบกูอีกมันก็คงเหนื่อยแล้วแหละ

ขณะไอ้พวกนี้กำลังพูดถึงผมอยู่เสียงมือถือก็ดังขัดจังหวะ ผมพลิกหน้าจอขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นไอ้เชน เลยลุกออกมาคุยข้างนอก

“มีไร”

“แหม มึงรับโทรศัพท์เป็นมิตรมากเลยเนอะ”

“กูคนหยาบไง”

“หยาบจนกูเริ่มเกลียดมึงละ”

“ตกลงมีไร”

“กูมีงานให้มึง”

“ว่ามาเลยครับคุณเชน”

“ดัดจริตขึ้นมาเชียว”

ผมหัวเราะเบาๆ สายตาเหลือบไปมองไอ้พวกนั้นที่โต๊ะ สุมหัวคุยแล้วมองมาทางผม ไม่รู้ว่านินทาอะไรให้ปิงมันฟังอยู่ พวกนี้มันน่าเตะเรียงตัว

“ตกลงงานอะไร”

“วาดภาพประกอบแบบเรียน แต่มันคือมนุษย์ป้าสำนักพิมพ์ดีดีบุ๊กคราวก่อนอะ”

“กูไม่เอา!” ผมปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด นึกไปถึงมนุษย์ป้าคนนั้น ให้ผมวาดภาพประกอบหนังสือเรียนแค่ไม่กี่ชิ้น แต่แม่งหาเรื่องให้แก้อยู่นั่นแหละ เอะอะนัดคุย นัดเจอ นัดดูแบบตลอดเวลา ทักไลน์ขอความคืบหน้าทุกเช้าด้วยภาพสวัสดีวันจันทร์ยาวไปยันวันอาทิตย์

“แต่เขาอยากได้มึงนะเว้ย”

“แต่กูไม่อยากได้เขา”

“เขาชอบงานมึงมากเลยนะ”

“ไม่เอา กูยอมอดตายดีกว่า กูกลัวเขา”

“มึงก็บ้า เขาจะทำอะไรมึงหรือไง ตกลงไม่รับใช่ไหม”

“บอกเขาไปว่ากูโคตรยุ่ง”

“เออๆ เปลี่ยนใจโทรหากูนะ”

ผมกดวางสายหลังจากคุยเสร็จ ก่อนจะเห็นไลน์จากเนยเด้งขึ้นมา ผมกดปัดทิ้งแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ พวกมันสามัคคีกันเปลี่ยนเรื่องคุย

“นินทากูจบแล้วเหรอ”

“ใครนินทา ไม่มี้!”

“เหอะ อ้าปากกูก็เห็นไส้ติ่งแล้วพวกมึงอะ”

ไอ้สามตัวยังชวนปิงคุยไปเรื่อยๆ ระหว่างกิน ส่วนแพนด้ามันไม่ใช่คนกินเก่ง อิ่มแล้วก็เริ่มเล่น ย่างหมูแล้วคีบใส่จานให้คนอื่น ว่างก็นั่งแกะเปลือกกุ้งให้ คอยเติมน้ำแข็ง เติมน้ำดื่ม ก่อนไอ้ปรินซ์จะพาไปตักไอศกรีมมากิน ตื่นเต้นเสียยกใหญ่ที่ได้กินไอศกรีมฟรีทุกรส ตักไอศกรีมเข้าปาก สองขาก็ดีดดุ๊กดิ๊กด้วยความอร่อย มีรอยยิ้มอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านวันนี้เลยน่ารักเป็นพิเศษ จับหลินปิงย่างไปด้วยเลยได้ไหม อยู่ก็น่ารักให้ใจเต้นเปล่าๆ แดกลงท้องแม่งให้หมดเรื่อง

...

 

พอมีปิงมาอยู่ด้วย ผมตื่นเช้าอย่างที่ไม่เคยตื่น ปกติเที่ยงแหละกว่าจะลุกจากที่นอน แต่ตอนนี้ชีวิตผมจะเปลี่ยนไป ผมลุกมาเตรียมอาหารเช้าให้ปิง ผมทำกับข้าวไม่เป็นก็เลยทำได้แค่โจ๊กคัปกับนมกล่อง พรุ่งนี้จะทำอะไรที่มันน่ากินกว่านี้ ผมคิดว่าเลี้ยงเด็กไม่น่ายาก สมัยก่อนผมก็อยู่กับน้องสาว ก็ทำทุกอย่างเหมือนที่ทำให้น้องสาว แต่ปรากฏว่ามันไม่เหมือนกัน ปิงมันโตแล้ว โตกว่าที่ผมคิดเยอะเลย ถึงร่างกายมันจะเป็นลูกแพนด้า แต่ความคิดมันล้ำไปเยอะเลย เผลอๆ ความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าผมอีก ผมก็เลยต้องเปลี่ยนความคิดและแนวทางการดูแลปิงใหม่ ต้องดูแลแบบเท่ๆ ไม่ใช่ทำตัวเป็นลุงอย่างที่มันว่า

แต่ในสายตาผมมันก็คือเด็กไง ไม่ว่าจะพยายามยังไงปิงก็คือลูกแพนด้าในสายตาผม อย่างตอนนี้ผมกำลังนั่งดูหนังกับปิงอยู่ เมื่อถึงฉากเรตเกินเรื่องก็หันขวับไปปิดตาคนข้างๆ เพราะคิดว่ามันไม่เหมาะ

“ไม่ต้องดูๆ”

“พี่ ผมโตแล้ว”

“มึงนี่แก่แดด”

“มันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย” ปิงปัดมือผมออกแล้วนั่งดูตาแป๋ว ไม่รู้สึกรู้สาอะไร หนังแม่งก็ไม่เซนเซอร์ห่าอะไรหน่อยเลย กดปิดเลยดีไหมเนี่ย!

“พี่อิส”

เสียงหนึ่งที่หน้าประตูทำให้เราทั้งหมดหันไปมอง

“เนย”

ผมเอ่ยชื่อคนที่เข้ามาเบาๆ  ก่อนเธอจะเดินเข้ามาในบ้าน พอเนยเข้ามาไอ้พวกนี้ก็พากันออกไป รวมถึงปิงด้วย แม่ง ทิ้งกูเลย...ผมไม่ได้เจอเนยมาหลายเดือนแล้วตั้งแต่เราเลิกกัน ตอนนี้เลยไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เนยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ดูเก้ๆ กังๆ ยื่นขนมที่ซื้อมาให้

“หนูซื้อมาฝาก”

“เนยมาทำอะไรที่นี่”

“ก็พี่อิสไม่ยอมรับโทรศัพท์หนูเลยอะ ไม่ตอบไลน์ด้วย”

“พี่ไม่คิดว่าเราจะต้องคุยกันอีกนะ”

“พี่น้องกันเขาก็ต้องมีเรื่องคุยกันบ้างแหละ พี่อิสสบายดีนะ”

“ก็ดี”

“หนูซื้อขนมมาฝากด้วย”

“อิ่มแล้วอะ”

“กินหน่อยเหอะ ซื้อมาแล้วนะ”

“กินไม่ได้อะ คำเดียวก็อ้วกแตกแน่นอน”

เนยนิ่งไปนิดหนึ่งแล้วดึงขนมในมือกลับไป

“จริงๆ ที่มาวันนี้หนูจะมาชวนพี่อิสไปเยี่ยมยายอะ ยายไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ถามถึงพี่อิสด้วย”

ผมหันขวับไปหาเนยเมื่อพูดถึงยาย เมื่อก่อนผมไปบ้านเนยที่อยุธยาบ่อยๆ เพราะขับรถไปให้ เลยสนิทกับยายของเนยพอสมควร ผมไปที่นั่นทีไรก็จะได้กินกับข้าวอร่อยๆ ที่ยายทำ

“หนูจะไปพรุ่งนี้นะ พี่อิสไปไหม”

“อืม ไปก็ได้”

แค่ไปเยี่ยมยายคงไม่เป็นไรหรอก ผมคิดว่าเนยคงไม่เข้าใจเจตนาของผมผิดไป เอาจริงๆ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ตอนที่เนยบอกให้เราเปลี่ยนความสัมพันธ์กลับไปเป็นพี่น้องอะไรแบบนั้น ผมอาจจะใจแคบเกินไปก็ได้ แต่ผมไม่ต้องการให้เหลือความสัมพันธ์อะไรอยู่เลย อยากให้มันจบไปเลยมากกว่า

...

 

เนยกลับไปแล้วเพราะผมหมดเรื่องจะคุยต่อ แต่ลูกแพนด้าของผมมันยังไม่กลับมา บอกว่าจะออกไปซื้อผ้าก๊อซ แม่งไปรอซื้อหน้าโรงงานหรือไง ทำไมยังไม่กลับมาอีก เมื่อวานดูข่าวในทีวีมีข่าวแก๊งลักเด็กด้วย ป่านนี้โดนจับไปตัดแขนตัดขา พาไปขอทานที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ จิตใจว้าวุ่นฉิบหาย ผมเดินไปส่องที่หน้าประตูเป็นรอบที่แปด ก่อนจะเห็นปิงเดินมากับเด็กนักเรียนอีกคน มองไกลๆ ยังหล่อออร่ากระแทกเบ้าตากูเลย ใครวะ ใครหน้าไหนมันกล้ามาส่งน้องกูดึกๆ ดื่นๆ ถึงหน้าบ้าน มันเป็นใคร!

“ใครมาส่ง!”

ผมถามด้วยความหวงแบบโคตรหวง ก่อนจะได้คำตอบมาว่าเป็นเพื่อนที่โรงเรียน รู้จักกันไม่นานแต่มีชวนไปกินไอตงไอติม เฮอะ! แต่ก็เอาเหอะ แพนด้ามันก็ควรมีเพื่อนบ้าง เพราะงั้นครั้งนี้ผมจะปล่อยไปก่อน

 

ผมเริ่มชินกับการใช้ชีวิตใหม่ตั้งแต่ปิงเข้ามาอยู่ด้วย ช่วงหลังๆ มานี้ผมรับงานเยอะขึ้น จากที่เคยขี้เกียจ รับแค่เดือนละงานสองงาน ก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ เราเป็นคนเท่ เราต้องเปย์เด็ก ปกติผมไม่ขวนขวายเรื่องงาน ชีวิตไม่มีจุดหมายก็เลยไม่ไขว่คว้าอะไร อยู่ไปวันๆ  เรื่องกินก็เหมือนกัน ปกติผมกินอะไรก็ได้ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทั้งเดือนก็อยู่ได้ แต่พอมีปิงมาอยู่ด้วย ผมก็อยากดูแลน้องให้ดี อยากให้กินอะไรดีๆ ผมตื่นเช้ามาทำกับข้าวทุกวัน ดูผ่านยูทูบเอา รู้ว่ามันไม่อร่อยหรอก แต่ปิงกินหมดจานทุกที เลี้ยงง่าย ทำอะไรก็กินหมด ผมต้องใส่ใจเรื่องอาหารมากกว่าเดิม เพราะปิงดูขาดสารอาหาร กินก็น้อย เรี่ยวแรงก็ดูไม่ค่อยจะมี ปิงชอบเขี่ยผักในอาหารทิ้ง ตอนที่ผมทำกับข้าวก็เลยสับให้ละเอียดยิบ เอาให้แม่งเขี่ยไม่ได้ต้องกล้ำกลืนฝืนกินกันไป ตอนบังคับให้กินนมก็แทบจะต้องจับกรอกปาก ยิ่งเป็นนมจืดมันแทบจะอ้วกกลับมาใส่หน้า มาอยู่กับผมปิงต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ใช่แย่ลง ผมไม่เคยคิดอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครสักคนและคงไม่เปลี่ยนหรอก การเป็นผมมันเท่อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะดีพอ พอที่ปิงจะเชื่อใจว่าผมดูแลเขาได้

ผมชอบปิง แต่ไม่แน่ใจว่าปิงคิดยังไงกับผม เริ่มแก่แล้วก็ควรจะฉลาดเรื่องนี้ แต่เอาจริงๆ หัวใจนี่อย่างโง่ ปิงก็ไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาเลย ผมอ่อยจนอ่อนใจแล้ว ปิงก็ยังนิ่งเฉย หรือว่าปิงจะเข้าใจผิดเรื่องผมกับเนยวะ

ตอนมันเห็นรูปคู่ผมกับเนยในอัลบั้มนี่หน้าบูดเลย แต่หลังจากวันนั้นผมก็เอาไปทิ้งหมดแล้ว ไม่มีคำว่าถ่านไฟเก่า ขี้เถ้าก็ไม่เหลือ ผมกับเนยไม่มีอะไรกันแล้วจริงๆ  หลังจากวันที่ไปเยี่ยมยายที่อยุธยาเราก็แทบไม่ได้ติดต่อกัน เว้นแต่วันที่เสร็จจากประชุมผู้ปกครองปิง เนยโทรหาผมเพราะไอ้โดม รุ่นน้องของผมมันถูกรถชน ผมก็เลยรีบไปหามันที่โรงพยาบาล ไม่มีใครเฝ้าผมก็เลยอยู่เป็นเพื่อนมันจนไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้บอกปิงก่อนด้วยว่าจะไม่กลับบ้าน ตอนนั้นก็กลัวปิงจะโกรธ แต่แพนด้ามันซึมมาก มันไม่ว่าอะไรเลย ผมก็เลยตามเลย แต่ก็รู้สึกผิดที่ทิ้งปิงไว้บ้านคนเดียว ยิ่งเจ็บใจตัวเองตอนที่ปิงไม่สบายอีก คืนนั้นทั้งคืนผมแทบไม่ได้นอนเพราะอยู่เฝ้าปิงที่โดนไข้กินจนอาการน่าเป็นห่วง

ลูกแพนด้านอนร้องไห้กลัวตัวเองตาย น่าสงสารเป็นบ้า ผมจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป มือเล็กๆ จับมือผมเอาไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีไปไหน แถมยังเรียกหากันทั้งคืน ผมจะไปไหนได้ล่ะ ปวดฉี่ยังไม่ไปเลย

“พี่อิสอย่าไปนะ”

“ไม่ไปๆ”

“พี่อิสอยู่กับผมนะ”

“พี่อยู่นี่”

“พี่อิสอย่าไป”

“พี่ก็อยู่นี่แล้วไง”

ผมดูแลปิงเหมือนพี่ชาย และปิงก็คล้ายกับน้องสาวผม เราอายุห่างกันเยอะพอสมควร เลยเกิดความไม่แน่ใจว่าปิงคิดยังไงกับผมกันแน่ ปิงอาจจะมองว่าผมเป็นแค่พี่เขาก็ได้ แต่เอาจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าน้องมันจะรับผมในแบบที่ผมเป็นผมได้หรือเปล่า ทั้งปากหมา ขี้โมโห กาก ไร้สาระ สันดานเสีย ชีวิตเสื่อมทราม...แต่คนจัญไรก็มีหัวใจนะ

 

...

 

ช่วงนี้รู้สึกว่าปิงจะไปสนิทกับไอ้เด็กหล่อนั่นเหลือเกิน รู้ทีหลังว่ามันชื่อไอ้ช็อก ปิงไปโรงเรียนพร้อมมัน เสาร์อาทิตย์ก็ไปบ้านมันให้มันสอนดนตรีให้ ผมไม่มีทักษะด้านดนตรีแล้วน้องมันต้องสอบ ก็เลยต้องยอมให้ พักหลังๆ มานี้ก็เห็นคุยไลน์กันบ่อยด้วย ผมอยากเดินไปกระชากมือถือแล้วปาทิ้ง กระทืบซ้ำให้แหลกคาตีน

อย่าเอามือถือที่กูซื้อให้ไปคุยกับผู้ชายคนอื่นสิโว้ย!

แต่ทำไงได้อะ เรามันคนเท่ ผมอยากเป็นพี่อิสที่ใจดีของน้อง ก็เลยต้องทำใจเย็น นั่งมองลูกแพนด้าคุยกับคนอื่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมมาคิดๆ ดูแล้ว ผมอาจต้องยอมนะถ้าปิงจะชอบคนอื่น ผมจะดูแลปิงในฐานะพี่อิสของปิง มันก็ดูเป็นความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนดี เพราะเป็นพี่น้องกันมันเลิกรากันไม่ได้ ผมไม่อยากให้เราผิดใจกัน เพราะผมเอาปิงมาอยู่ด้วยแล้ว ถ้าทะเลาะกันปิงจะไปอยู่ที่ไหน ผมไม่อยากให้เกิดปัญหานั้น ตอนปิงมาถามผมว่าจะชอบไอ้ช็อกได้ไหม ผมก็อยากบอกว่า ได้ เอาที่ใจปิงต้องการเลย แต่จิตสำนึกแม่งดันหวงไง ไม่ได้โว้ย ชอบใครไม่ได้! ทำเป็นปากดีห้ามไม่ให้ปิงชอบใคร แต่ตัวเองก็บอกชอบปิงไม่ได้ ควายเอ๊ย... ยอมรับเลยว่าปอดแหก ไม่กล้าพูดเพราะกลัวเสียปิงไป ขี้แพ้ว่ะ ไม่เท่เลย

แต่ตอนที่ปิงมาถามผมแบบนั้นมันอาจแปลว่าใจเขากำลังลังเล ปิงอาจจะชอบไอ้ช็อกไปแล้วจริงๆ ก็ได้ ซึ่งถ้าปิงลงเอยกับไอ้ช็อกได้ผมก็โอเค ยอมรับในจุดนี้ได้อยู่แล้ว

...แต่ปิงเสือกนก

ก็สงสารน้องที่อกหัก แต่กูต้องไปซื้อกล้วยมาขึ้นศาลพระภูมิก่อน แก้บนหน่อย แถมแอปเปิลฟูจิอีกสองลูกกับพวงมาลัยเจ็ดสีเจ็ดศอกไปเลย ทำกับข้าวไปใส่บาตรตอนเช้าด้วย อิ่มบุญ อิ่มใจ ปิงจะเกลียดผมไหมถ้ารู้ว่าผมเฉลิมฉลองการอกหักของน้องอย่างนี้

ปิงไม่ได้ฟูมฟายจะเป็นจะตายตอนที่อกหัก มีแอบซึมบ้างเล็กน้อย เหี่ยวเฉาเป็นผ้าขี้ริ้วไม่ได้ซัก ผมตั้งใจว่าต่อไปนี้มันคือหน้าที่ผมแล้วที่จะต้องดูแลปิงให้ดี แต่บางทีผมก็โคตรกระจอก เพราะทำอะไรไม่ได้เลย อย่างวันที่ปิงโดนเพื่อนที่โรงเรียนซัดหน้าแหกกลับมา...

ผมวุ่นวายอยู่ในครัวเพราะปิงบอกว่าอยากกินข้าวผัดกับไส้กรอกทอด เขาบอกจะออกมาช่วยแต่เงียบหายไปในห้องนานแล้วก็เลยเดินเข้าไปดู เห็นร่างเล็กๆ นอนหลับอยู่บนเตียงทั้งชุดนักเรียนเลอะๆ นั่น

“หลินปิง...เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ”

“...”

“ปิง” ผมขยับร่างปิงเบาๆ คนบนเตียงขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสนิท ผมยืนมองอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อปิงมาตัวหนึ่งแล้วกลับมาที่เตียง ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนถอดออก แล้วสวมเสื้อยืดเข้าไปแทน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ มองดูใบหน้าช้ำๆ  แม้แต่ตอนหลับยังขมวดคิ้วแน่นไม่รู้ว่าเพราะความเจ็บปวดหรือกำลังฝันร้ายอะไร ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจผมจึงเจ็บปวด เห็นปิงเจ็บแล้วรู้สึกโกรธแต่ก็เสือกทำอะไรไม่ได้เลย

ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ปิง แตะริมฝีปากลงไปเบาๆ ที่หน้าผาก คิ้วที่ชนกันคลายออกในตอนนั้น ผมปล่อยให้ปิงนอนอยู่อย่างนั้น ส่วนตัวเองก็นั่งอยู่ข้างๆ ไปจนถึงเช้า

 

...

 

ตั้งแต่วันนั้นผมไปส่งปิงที่โรงเรียนทุกเช้า จะไปรับตอนเลิกงานแต่เขาไม่ยอม ยืนยันจะกลับเอง ก็ต้องยอมเขา จริงๆ ผมไม่อยากให้ปิงทำงานด้วยซ้ำแต่ก็ขัดใจไม่ได้ ทุกวันของผมวนไปอย่างไม่น่าเบื่อ ตื่นมาทำกับข้าว ไปส่งปิงที่โรงเรียน กลับมาทำงาน ตอนเย็นออกไปซื้อข้าวรอ บางวันก็ทำข้าวเย็นด้วยถ้าขยัน

วันที่ปิงกลับบ้านดึกไม่ใช่ว่าไม่ห่วง เหลือบมองนาฬิกาแทบจะทุกๆ ห้านาที ถ้าปิงเลิกงานสามทุ่ม สามทุ่มครึ่งต้องถึงบ้าน ถ้าเลิกเที่ยงคืน เที่ยงคืนครึ่งต้องถึงบ้าน เลยไปแค่นาทีเดียวต้องโทรตาม ผมเหลือบตาไปมองนาฬิกาอีกที เสียงประตูหน้าบ้านก็เปิดออกพอดี ปิงกลับมา...

“เนย”

“หวัดดีพี่อิส”

“มาทำไม”

“น้องคิดถึงพี่บ้างไม่ได้เหรอ ซื้อขนมมาฝากด้วย นี่บราวนี่ร้านที่ชอบไง”

“ช่วงนี้ไม่กินหวานว่ะ” ผมพูดแค่นั้น ไม่ได้รับถุงขนมที่เนยส่งให้

“พี่อิสทำอะไรอยู่อะ”

“ทำงาน”

“ยุ่งเหรอ”

“ยุ่งดิ งานเยอะ ไม่มีอะไรก็กลับไปเหอะ”

“ทำไมต้องไล่อะ”

“พี่ต้องทำงานไง”

“ขออยู่คุยด้วยหน่อยไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้”

“พี่อิส อย่าใจร้ายมากดิ”

ผมไม่ได้สนใจเนย เหลือบมองนาฬิกากับหน้าจอมือถือสลับไปมา ถ้ามาช้าก็ควรจะไลน์มาบอก เป็นเรื่องที่เราตกลงกันไว้และปิงก็ปฏิบัติตามเสมอ แต่เงียบไปเลยแบบนี้มันแปลก

“พี่รอปิงอยู่เหรอ”

“อืม” ผมตอบ กำลังจะหยิบมือถือกดโทรหาปิงแต่เสียงเนยดังขัดขึ้นมาก่อน

“วันนี้ปิงไม่กลับหรอก”

“...” เหลือบตามองเนยที่พูดออกมาอย่างนั้น ก่อนอีกฝ่ายจะอธิบายต่อ

“เมื่อกี้หนูเจอปิงข้างนอกพอดี เห็นบอกว่าจะไปนอนกับเพื่อนหรืออะไรนี่แหละ”

“เหรอ”

“ปิงไม่ได้โทรหาพี่เหรอ เห็นบอกว่าจะโทรบอกพี่เอง”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ เจอปิงตอนเลิกงานพอดี”

“อ๋อเหรอ”

“อื้ม”

ผมเงียบมองเนย คนถูกมองแสร้งมองออกไปทางอื่น การคบกันในระยะหนึ่งยาวนานพอจะทำให้ผมรู้จักเนยดี กิริยาแบบนี้มันดูออกไม่ยากอยู่แล้วว่ากำลังโกหกผมอยู่

“ไม่เนียน”

ผมพูดแค่นั้นก่อนจะกดมือถือโทรหาปิง

 

“เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...”

 

คิ้วผมขมวดเข้าหากันนิดหน่อย ปิงไม่เคยมือถือแบตหมด เพราะทุกเช้าผมจะเช็กตลอดว่าชาร์จแบตไปหรือเปล่า แล้วปิงก็ไม่ใช่คนที่จะเล่นมือถือจนแบตหมดแน่นอนอะ แพนด้าปิดเครื่องทำไมวะ

“ปิงบอกว่าจะไปนอนกับเพื่อนจริงๆ นะ”

“ปิงไม่เคยไปไหนไม่บอก อีกอย่างมันมีเพื่อนที่ไหนอะ”

“แต่ว่า...”

“เงียบไปเลย”

“พี่อิสดูเป็นห่วงปิงมากเลยนะ”

“ก็ต้องเป็นห่วงดิ” ผมพูดแค่นั้นแล้วกดมือถือหาปิงอีกที แต่ก็ได้ยินเสียงปลายสายตอบกลับมาแบบเดิม มึงเป็นใครเนี่ย กูไม่อยากคุยกับมึง กูอยากคุยกับปิงโว้ย

ผมวางมือถือลงอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนหันมองเนยที่แสดงสีหน้ายุ่งๆ บ่งบอกความไม่พอใจออกมา

“เนยไปพูดอะไรกับปิง”

“ไม่ได้คุยอะไรเยอะแยะ ก็แค่ทักทาย”

“ทำไมต้องโกหกว่าปิงไม่กลับ”

“ไม่ได้โกหก ก็ปิงบอกว่าจะไม่กลับไง”

“พูดเรื่องจริงบ้างดิเนย”

“ไม่เชื่อก็ตามใจ! ออกไปตามหามันเลยสิ!”

ผมไม่ได้โต้ตอบอะไร นอกจากเดินไปคว้ากุญแจรถแล้วก้าวเท้าออกจากบ้าน ในตอนนั้นเนยดึงมือผมเอาไว้ก่อน

“เออ! หนูเป็นคนสั่งให้ปิงไม่ต้องกลับบ้านเองแหละ หนูอยากอยู่กับพี่สองคน เลยขอให้ปิงไปอยู่ที่อื่น”

“เพื่ออะไรวะเนย”

“พี่อิส พี่อิสไม่ต้องไปตามปิงหรอก อยู่กับหนูนะ”

“...”

“หนูคิดถึงพี่ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

“...”

“พี่อิสยังรักหนูอยู่หรือเปล่า”

“ไม่แล้ว ไม่รักเลย”

“พี่ไม่ใช่คนใจร้ายแบบนี้ พี่เคยใจดีกว่านี้” อีกฝ่ายเงยหน้ามองด้วยน้ำตาที่เอ่อออกมา จะว่าใจร้ายก็ได้ แต่ผมไม่รู้สึกใจอ่อนหรือสงสารเนยเลย ไม่มีเหตุผลที่ทำให้ผมอยากกลับไปหาเนยเลย นึกถึงก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ ที่ผ่านกันมา เรื่องแย่ๆ ที่หักล้างความผูกพันไปหมด ผมเลิกกับเนยด้วยเหตุผลที่สมควรเลิกแล้ว ไม่อยากให้เราต่างคนต่างต้องมาเสียเวลาให้กันอีก อยากให้มันจบไปเลย

“พี่อิส พี่ไม่รักหนูแล้วจริงๆ เหรอ”

“ไม่ชัดเหรอ”

“พี่อิสไม่รู้สึกอะไรกับหนูแล้วเหรอ”

“พี่รู้สึกกับคนอื่นมากกว่าแล้ว”

“ปิงเหรอ”

“ใช่” ผมตอบอย่างไม่ลังเล

“ทำไมต้องปิงอะ”

“ทำไมเป็นปิงไม่ได้อะ”

“ไม่อยากให้เป็นปิง”

ผมถอนใจเบาๆ แล้วนิ่งมองหน้าเนยที่ไม่ได้หลบตาหนีสักวินาทีเดียว ก่อนที่จะต้องจบเรื่องราวพวกนี้เสียที

“เนยก็คบคนอื่นไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

ผมพอรู้เรื่องของเนยหลังจากที่เราเลิกกันไปจากคำบอกเล่าของคนรู้จักอยู่บ้าง เนยไปคบกับคนอื่นแทบจะทันทีที่เราเลิกกัน เป็นคนที่ผมเองก็พอจะเคยเห็นหน้าแต่ว่าไม่รู้จักดี อีกฝ่ายรู้จักกับเนยมานานแล้ว คนที่ผมเคยถามว่าทำไมสนิทกันนัก คนที่เนยตอบเสมอว่าเป็นแค่เพื่อนกัน คนนั้นเลย

“รักคนอื่นไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วจะกลับมาหาพี่อีกทำไม”

“มันไม่ดีเท่าพี่ไง”

“...”

“พอเสียพี่ไปถึงรู้ว่าไม่มีใครดีเหมือนพี่เลย”

ผมถอยหลังหนีเนยที่กำลังก้าวเท้ามาหา เมื่อเห็นว่าผมไม่ยินดีที่จะใกล้กว่านั้น เนยจึงชะงักไปนิดหน่อย

“พี่ให้โอกาสหนูหน่อยได้ไหม”

“คงไม่ได้แล้วเนย”

“พี่อิส”

“พอเสียเนยไปถึงรู้ว่ามีคนดีกว่าเนยเยอะเลย”

“พี่! ต้องใจร้ายขนาดนี้เลยเหรอ!”

“ก็เคยบอกว่าพี่เหี้ยไม่ใช่เหรอ”

“พี่อิส”

“กลับไป แล้วอย่ามายุ่งกับปิงอีก”

“...”

“อย่ามาทำให้ปิงเข้าใจอะไรผิด”

“...”

“เพราะพี่อาจจะเหี้ยกว่านี้ก็ได้”

ผมเดินไปเปิดประตูเพื่อเป็นคำสั่งสุดท้ายให้เนยออกไปจากที่นี่ อีกฝ่ายดูไม่พอใจนักแต่ก็ยอมเดินออกไป ผมได้แต่ถอนใจออกมายาวๆ  คว้ามือถือขึ้นมาโทรหาปิงอีกที ขับรถหาทุกที่ที่คิดว่าปิงจะไปแต่ไม่เจอ ผมกลับมารอปิงที่บ้านจนเช้าแต่เขาก็ไม่กลับมา

ออกไปรอที่หน้าโรงเรียนแต่เช้า เกือบๆ แปดโมงเขาก็มาโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนคนหนึ่ง ปิงเคยพูดถึงเด็กคนนั้นเหมือนกันแต่ผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร เห็นปิงถึงโรงเรียนแล้วผมก็สบายใจ ถ้าไม่ติดว่าเป็นในโรงเรียนผมคงวิ่งเข้าไปกอดแล้ว ปิงเดินเข้าไปในโรงเรียนจนลับตา ขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้าน เสียงมือถือดังขึ้นมาก่อน เป็นปิงโทรมาจึงรีบกดรับ

“ว่าไงปิง” ผมรับด้วยเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

“ผมอยู่ที่โรงเรียนแล้วนะ เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนครับ”

“แล้วไปไหนมา”

“ไปนอนบ้านเมธีครับ”

“อืม”

“พี่ไม่ได้โกรธใช่ไหมครับ”

“โกรธทำไม ปิงไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”

“งั้น...งั้นแค่นี้นะครับ”

“เดี๋ยวปิง”

“ครับ?”

“เย็นนี้รีบกลับบ้านนะ”

“...”

“พี่คิดถึง”

 

To be continued.

[farfarneenee]

พี่อิสรุกแล้ววววว

[donutnoi]

ชอบพี่อิส     ปิงกลับมาควรคุยเรื่องเนยให้น้องเข้าใจนะ สงสารหลินปิง

[mild-dy]

 

[Ball]

โอ๊ยยยยย ฉันรักพี่อิส ฉันรักเขาาาาา ฮือออออ
พี่อิสคนคูล พี่อิสคนดีที่หนึ่งเลยยยยย
ดีขนาดนี้เดี๋ยวยกแพนด้าให้เป็นรางวัลเลย
เอาไปนอนกอด นอนซุก ฟัดซะให้หนำใจนะพี่นะ
ถ้าหลินปิงรู้ซักนิด แค่ซักนิดในสิ่งที่พี่คิดพี่ทำนะ
พี่จะไม่มีวันนกเชื่อสิ หยุดปอดแหกละกล้าให้เหมือนกับเวลาที่ปากหมาสิพี่
เดี๋ยวพี่ก็ได้กินแพนด้า ได้กลืนลงท้องสมใจอยาก
ตอนนี้ไม่ด่าเนยหรอก ถือว่าที่พี่อิสด่าน่ะ ก็น่าจะอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะ
โผล่มาถึงไม่ดีแต่ก้น่าจะกระตุ้นอิพี่อิสได้บ้าง อย่างน้อยตอนนี้ก็พูดว่าคิดถึงตรงๆ
ส่วนหลินปิง กลับบ้านนะลูกนะ หนูต้องได้รู้ว่าสำคัญกับลุงเขาขนาดไหน
มันดีต่อใจ รักผู้ชายแบบพี่อิสจริงๆ ใครจะว่าพี่เป็นไงไม่รู้
แต่เชื่อเถอะพี่ คนที่จะรักจะดีต่อแพนด้าแบบนี้นอกจากพี่มันไม่มีใครอีกแล้ว
ฉะนั้น อย่ารอช้า ครอบครองซะ เอามาเป็นของตัวเองเลย นี่เชียร์ขาดใจ

[่patsaporn]

ฮูยยย พี่อิสน่ารักอ่ะ แฟนคลับอยู่ทางนี้ค่ะ ชอบน้องแต่ไม่อยากบอกกลัวไม่แนว
สงสารแกเวลาหึงหวงทำไรก็ไม่ได้ อันนี้ซึ้งมากเลยที่บอกอยากอยู่ไปแบบนี้เพราะได้อยู่นานๆ
ไม่อยากให้ปิงไปอยู่ที่อื่น. ฮาอีตรงแก้บนตอนปิงเลิกแฟน โอ้ยยยย ตาบ้า
ตอนนี้ถ้าไม่เคลียร์กัน น้องจะคิดมากเรื่องเนย เพราไม่รู้เกิดไรขึ้น เดินหน้าเถอะพี่อิส พลีส
มีแฟนเด็กสดชื่น เด็กขึ้นอีกยิ่งกว่าโกนหนวดเคราอ่ะเพ่

ขอบคุณค่ะ

[route rover]

อีพี่อิส เกือบจะสายไปละนะ

[Snowermyhae]

พี่อิสเหมือนพระเอกก็ตอนนี้แหล่ะจ้า ครั้งแรกที่มองว่ามีควาทพระเอก 

[Moose]

พระเอกแบบนี้แหละค่ะที่ดิฉันตามหามานาน

[fahsai]

พี่อิสสู้ๆ พี่อิสต้องอธิบายกับน้องนะ ว่าไล่อิเนยเน่าไปแล้ว

[XVIII.88]

เยี่ยมมากที่อิส ที่สุดของความเป็นพระเอกในทุกตอน 

[ชอบอ่าน]

โธ่พี่อิสไอ้เราก็ลุ้นกลัวถ่านไฟเก่าจะลุกโชน ที่ไหนได้พอมาอ่านพาร์ทพี่แก โอ้โหมีความชัดเจนมากอ่ะ ชอบคือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่!! แทบจะตบไล่ออกจากบ้าน ถถถ 



ชอบตอนพี่อิสคุยกับเนยอ่ะ "ไม่เนียน" "เลิกพูดว่ารักสักทีลำคาญ!" ถถถ  พอพี่อิสโดนตบขึ้นมา นี่หยุดอ่านแล้วคิด อิพี่อิสมันจะตบกลับมั้ยวะ พอมาอ่าน ถถถถ พี่มันเกือบจะตบอยู่แล้วเว้ย แต่พอดีกลัวไม่เท่ 


สุดท้ายก็ชัดเจนซักทีนะพี่อิส แหม นายไปตั้งนาน เค้าจ่ายเงินค่าตัวให้แล้วเหรอคะ หรือเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองเป็นพระเอกคะคุณพี่

[manami1155]

ให้ไวเลยพี่อิส อย่าช้าๆ
ป่านนี้ปิงคิดไปไกลละเนี้ย

[pimBNY]

โดนตบแน่เนย
พี่อิฐน่ารัก ชอบพระเอกแบบนี้ตรงๆแมนๆกากๆ แต่มีอะไรก็บอกหลินปิงมันหน่อย
มาต่อเยอะๆ ขอตอนพิเศษเพิ่ม

[namngern]

เหยโอเค รู้ถึงความรู้สึกของพี่อิสแล้ว
ลงเรือพี่อิสเต็มตัวแล้วละ #ทีมอิสระ ของจริง
หุหุ นี่เลิกปอดแหกแล้วเดินหน้าได้แล้ว
น้องมันสับสนก้เพราะไม่รู้นี่ละ
สู้เว้ยพี่อิส

[TheWanFah]

นี่แหละคือพระเอกที่เราต้องการ
ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง ไม่ใจอ่อนกับคนอื่น
แต่พี่ปอดแหกอะ รับสารภาพกับน้องปิงเร็วพี่
สงสารน้อง

[pannuna]

เพิ่งมาอ่าน ตอนที่ปิงบอกชอบช็อกเรางงมาก มันเร็วมาก สรุปบอกเพราะพี่อิส
เอาจริงนะถ้าเราเป็นพิ้งค์เราไม่เอาช็อกละอะ คือเหมือนนอกใจเลยนะแบบนี้

พี่อิสรุกแล้ว ดีมาก เนยตลกอะ ดูมาแบบจะเอาอย่างเดียว

[iceman555]

สมน้ำหน้าอีนังเนย. 

[4life]

กรี้ดดดด ะรเอกโผล่เเล้ว 55555 มาสมค่าตัวที่เเพงมาก
ชอบพระเอกเเบบนี้เเหละ ไม่โง่ ไม่ควาย ฉลาดก็ฉลาดตลอด
เบื่อนิยายที่เขียนว่าพระเอกฉลาด เเต่หลงมุกตื้นๆ ของชะนี
เเล้วยังจริงจัง ใครดีมาดีตอบ ไม่ใช่เอาเพศเเม่มาอ้าง

รักคนเขียน อัพเร็วมาก
 

[janamanza]

ปกติจะเกลียดการใช้กำลังกับผู้หญิงมาก. แต่ตอนนี้ต้ิองขอบอกว่า. ถ้าพี่อิสไม่ตบ _ตบเองค่าา

[insomniac]

พี่อิส ความคิด การกระทำ ดีทุกอย่างแล้ว เหลือแค่พูดออกไป

[mareya.no7]

อิสระคนจริงเว้ยเฮ้ย ต้องอย่างนี้สิวิถีคนแมน ถ่อยและกาก แต่ได้ใจ 5555

[tuek]

พี่อิสบอกชอบน้องไปเร็วๆดิคนอ่านอึดอัดนะ

[pui]

พี่อิสสุดยอดดดดดดดดดดด

[chen]

เฮ้ พี่อิส จะเลิกปอดแล้วเว้ย รักใครให้บอก
ก็ถ้าความรักมันดี มันทำให้พี่อิสมีจุดมุ่งหมายเป็นคนที่ดูแลเธอได้ มันคูลมากพี่

[hoshinokoe]

เพ่อิสเท่มากกกกก