หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[malula]

พี่อิสของน้อง...นายเท่มาก
ไม่ต้องดีเด่มากมายขอให้เป็นคนจริง คำไหนคำนั้น จะรักก็รัก จะเลิกก็เลิก ไม่ลังเล ไม่โลเล
แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ฝากดูแลน้องปิงด้วยนะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[ClioNe]

 

[tiew93]

ชัดเจนมากพี่อิส!!! แต่อย่าลืมอธิบายให้น้องรู้ด้วยืเดี๋ยวน้องเข้าใจผิด 

[MyLavenderLand]

โหยยยยยย วิถีอิสระ โคตรเท่อ่ะ!!  ถึงจะจัญไรแต่ก็มีหัวใจนะเว้ยยย กร๊ากกก อย่างฮาอ่ะ     มีถวายกล้วยศาลพระภูมิ แถมแอปเปิ้ลฟูจิแก้บนหลินปิง"นก" ด้วย  อยากจะรู้... หากน้องปิงรู้ น้องจะรู้สึกยังไง? ณ จุดๆนี้ 

มารอดูพี่อิสคนเท่ จะจีบน้องยังไง?ให้น้องเข้าใจว่าจีบไม่ใช่กวนตีน!! 5555  *เตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตาเวลาขำ*

[tulakom5644]

คนแบบนี้แหละที่ปิงปิงต้องการรรรรรรร พี่อิสกล้าๆโหนยยยยยยย  คนเชียร์จะเพลรยล่ะนะ 

[marisa9397]

เย้ๆ ใจตรงกัน พี่อิสต้องพูดกับน้องให้ชัดเจนนะ ขอให้ปิงกลับบ้านเร็วๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เนยแย่มาก มีสิทธิ์อะไรตบพี่อิส
เลิกกันแล้วแท้ๆ แถมไปมีแฟนใหม่ด้วย
เพราะรูปลักษณ์ใหม่ที่ดูหล่อ สะอาดของพี่อิส หรือเปล่า
ชักชวนให้เนยกลับมาขอคบใหม่
พี่อิส เด็ดขาด ชัดเจนดีมาก
ให้เนย รู้ไปเลยว่าไม่หวนกลับไปดีกัน
แต่พี่อิส ต้องพูดกับปิงด้วยนะว่าเลิกกับเนยจริง
       
 

[tnkgif]

ทำไมพี่อิสน่ารัก น่ารักโคตรๆ โอ้ยยย หลงพี่อิส หลงหลินปิงด้วย 

[kdds]

กราบพี่อิส ช็อตที่เถียงกับเนยนี่ถูกใจสุดล่ะ หลายๆเรื่องพระเอกจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเวลาเถียงกับผญ.อ่านแล้วขัดใจ โถๆเอาจริงพวกผช.ปากจัดจะตายยิ่งผญ.แรดๆนี่ด่าสาดเสียเทเสียล่ะ
เคลียร์กับน้องเรื่องเนยด่วนเลยนะพี่อิส เข้าใจผิดไปไกลโพ้นแล้ว

[A-J.seiya*]

โอ้ยยยยยยย
พี่อิส เทคะแนนให้เต็มที่เลย
กาก แต่ได้ใจ ฮอลลลล
กลายเป็นคนเท่ขึ้นมาทันที
เราเท่ เราต้องเปย์เด็ก ชอบคติพี่มากค่ะ เอ็นดู
น้องน่ารักแบบอยากกลืนลงท้องก็เข้าใจ ฮืออ
กลืนแม่งงงงงง
นังเนยน่าตบจริงๆ พี่อิสทำดีมาก ไม่ต้องให้โอกาสอะไรทั้งนั้น
เดี๋ยวคิดไปไกล เราหมดใจแล้วก็เทเลย
เอาเวลาไปทำให้น้องหายงอนเถอะะ

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 24

ปล่อยความรู้สึกให้เป็นอิสระ

 

ปิง :

 

วันนี้หลังเลิกเรียนผมไม่ได้ไปทำงาน โทรไปลาตั้งแต่เที่ยงเพราะจะรีบกลับบ้าน ไม่รู้ว่าพี่อิสเป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ดีๆ มาบอกคิดถึงผมก็เลยเป็นห่วง หรือลุงแกจะเมาค้างก็ไม่รู้ หลังจากแยกกับเมธีผมก็ตรงกลับบ้านทันที พี่อิสเปิดประตูทิ้งเอาไว้เลยเดินเข้าไป ผมยืนพิงประตูอยู่ที่หน้าบ้านพี่อิสยังไม่รู้ตัว คงเพราะกำลังวุ่นวายอยู่กับสิ่งในมือ ริมฝีปากผมขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นเขากำลังเย็บกระดุมเสื้อนักเรียนของผมที่ขาดตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับไอ้ยิมจึงถอดทิ้งไว้ไม่ได้หยิบมาใส่เลย เสียงพูดคนเดียวก็ดังไม่หยุดตอนที่ดึงด้ายขึ้นๆ ลงๆ

“อ้าว ไอ้ห่าผิดรู มันต้องอันไหน อันนี้เหรอ ต้องไขว้ยังไง ไอ้เหี้ย ยากจังโว้ย”

เขาโวยวายแล้วเลื่อนมือไปจิ้มหน้าจอมือถือ เดาว่าคงกำลังศึกษาวิธีการเย็บกระดุมจากในยูทูบอยู่เพราะได้ยินเสียงวิดีโอดังเบาๆ

“รูตรงข้าม รูนี้เหรอ แทงเข้าไป โอ๊ย! ทิ่มอีก! ฉิบหาย ซื้อเสื้อใหม่ง่ายกว่าไหมเนี่ย!”

ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังจนพี่อิสหันมาเห็น

“อ้าว มาแล้วเหรอ”

“มาแล้วครับ”

“ไม่ทำงานเหรอ”

“ก็พี่อิสบอกให้กลับเร็วๆ ไง” ผมว่าแล้วเดินไปนั่งข้างๆ  เขายิ้มอย่างพอใจ ก่อนปรับสีหน้านิ่งๆ แล้วหันมาถาม

“ไม่ต้องไปทำงานได้ปะวะ กูอยากให้มึงกลับบ้านเวลานี้ทุกวัน”

“ไม่ทำแล้วจะเอาอะไรกินอะ”

“มึงคิดว่ากูเลี้ยงมึงไม่ได้เหรอ”

“พี่อิส ผมไม่ได้มาอยู่ที่นี่เพื่อจะเป็นภาระพี่นะ”

“แต่กูอยากมีภาระ”

“...”

“กูอยากเปย์”

“วู้! แล้วนี่พี่ทำอะไรเนี่ย เห็นนั่งบ่นไม่หยุด”

“เย็บกระดุมให้มึงไง ยากฉิบหาย กูโดนเข็มทิ่มจนมือพรุนไปหมดละ มึงดูๆ” ว่าแล้วก็ยื่นปลายนิ้วแดงๆ ให้ดูเหมือนจะฟ้องกัน ผมดึงมือใหญ่ๆ เขามาลูบปลายนิ้วเบาๆ

“ตัวก็ใหญ่ เข็มทิ่มแค่นี้ไม่น่าเจ็บนะครับ”

“เจ็บโว้ย เจ็บเหมือนนิ้วขาดเลย เจ็บจนจะร้องไห้แล้ว”

“ขี้แยจัง”

“เป่าหน่อยสิ” เขายื่นมือมาแล้วทำหน้าย่นใส่ สีหน้าอ้อนๆ ของเขาทำให้ผมต้องยอมเป่าลมลงไปบนมือเขาเบาๆ

“ไม่เจ็บนะ เพี้ยง”

พี่อิสหัวเราะเบาๆ

“หิวไหม ทำอะไรให้กินปะ”

“เอาครับ ขอเยอะๆ เลย หิวมาก”

“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป”

ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะหยิบเป้ลุกเข้าห้อง แต่เดินมาได้แค่สองก้าวก็ต้องชะงักกึก เมื่อถูกพี่อิสเข้ามากอดจากด้านหลัง

“พี่อิส”

เขาซบหน้าลงมาบนไหล่ผมแล้วพูดเบาๆ ที่ข้างหู

“วันหลังอย่าไปไหนไม่บอกอีก”

“...”

“พี่เป็นห่วง”

“ครับ” ผมตอบรับเบาๆ แล้วพลิกตัวกลับไปกอดพี่อิสจากด้านหน้าแทน ขอกอดให้แน่นๆ...ขออยู่อย่างนี้สักพักหนึ่ง...เพราะผมก็คิดถึงพี่อิสเหมือนกัน

 

...

 

ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม สายตาหันไปเห็นปีโป้ในช่องฟรีซ พี่อิสคงซื้อมาให้ใหม่เพราะคราวที่แล้วผมกินหมดไปวันก่อน ก็เลยหยิบออกมาสองอัน

“แกะหน่อย” ผมยื่นให้พี่อิสแกะเปลือกให้

“ใช้กูอีก”

“นะลุงนะ”

“ลุงห่าอะไรเล่า”

“แกะหน่อยน้า”

“อ้อนเก่งขึ้นนะมึง” เขาว่าแล้วดึงปีโป้ไปจากมือ ก่อนจะดึงเปลือกออกง่ายๆ แล้วส่งคืนมาให้ผม

“ทำไรกินอะ”

“ข้าวผัด”

“พี่ทำเป็นอย่างเดียวเหรอ”

“แดกไหม”

“แดกครับ”

พี่อิสคว่ำปากใส่หน่อยๆ ก่อนจะหันไปสับแคร์รอตอย่างละเอียดยิบ

“พี่อิส! น้องปิง!”

“มันมาอีกแล้ว” พี่อิสพูดเบาๆ ก่อนจะหันไปมองพวกพี่สามคนที่เดินเข้ามา วันนี้มาแปลกที่ข้าวของในมือไม่ใช่อุปกรณ์ทำโมเดลแต่ดูเหมือนจะเป็นอาหาร

“พี่ ย่างหมูกัน”

“ฮะ?”

“พวกผมซื้อหมูกระทะมา ตอนแรกจะชวนไปกินที่ร้าน แต่วันนี้วันศุกร์คนเยอะ ก็เลยซื้อมากินที่บ้านแทน เอาหน้าบ้านเนอะ จะได้ไม่เหม็นควัน”

“เดี๋ยวๆ มึงถามกูยังเนี่ย”

“ปิงอยากกินปะ” พี่ปรินซ์หันมาถามผม ผมพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ ผมชอบหมูกระทะเลยไม่ลังเล เงยหน้าขึ้นไปหาพี่อิสเพื่อบอกกับเขาผ่านสายตาว่าผมอยากกินมากๆ เลย

“มึงไปติดเตาเลย” พี่อิสหันไปสั่ง ก่อนจะโยนมีดที่กำลังสับแครอททิ้ง แล้วหันไปจัดการวัตถุดิบสำหรับทำหมูกระทะที่พวกพี่ปรินซ์เอามาแทน ปาร์ตี้หมูกระทะถูกจัดที่หน้าบ้านซึ่งมีพื้นที่กว้างพอสำหรับตั้งเตาและพวกเราห้าคน ผมตั้งใจจะเข้ามาช่วยพวกเขาเตรียมของ แต่ก็ถูกพี่อิสเขี่ยออกมาจากวงตลอดเลย

พอผมจะหั่นหมู...

“ไม่ต้อง มีดมันคม ไปแกะกุ้งไป”

พอผมจะแกะกุ้ง...

“เดี๋ยวมันทิ่มมือ ไปซื้อน้ำแข็งไป”

พอผมจะออกไปซื้อน้ำแข็ง...

“เดี๋ยวหมากัด ไอ้โอมมึงไปซื้อดีกว่า”

ผมหมดหน้าที่เลยมานั่งกินข้าวเกรียบที่พี่ปรินซ์ซื้อมาฝากเงียบๆ ปล่อยให้พวกเขาเตรียมของกันไป ไม่นานก็ถึงเวลากิน เครื่องดื่มหลากหลายชนิดทั้งเหล้าทั้งเบียร์ถูกยกเข้ามาร่วมวงหมูกระทะด้วย ส่วนผมกินได้แค่น้ำอัดลมเท่านั้น เพราะคนข้างๆ กำชับไว้หนักแน่นมากว่าถ้าผมแตะแอลกอฮอล์แม้แต่หยดเดียวจะเตะให้ตัวขาด โหดขนาดนี้ก็ต้องยอมเขาแหละ

“เออปิง ปิงม.หกแล้วนี่ คิดเรื่องเข้ามหาลัยไว้ยัง”

“คิดไว้บ้างแล้วครับ”

“จะเข้าที่ไหนอะ”

“จะเลือกเชียงใหม่เป็นอันดับแรกครับ”

“แค็ก!” ผมหันขวับไปมองพี่อิสที่สำลักน้ำ ก่อนจะหันมามองแล้วเบิกตาขึ้นนิดๆ

“มึงจะไปไหนนะ พูดอีกทีซิ”

“เชียงใหม่ครับ”

“เชียงใหม่ที่อยู่ทางเหนืออะนะ เชียงใหม่ไกลๆ นั่นอะนะ”

“ครับ ผมอยากกลับไปอยู่เชียงใหม่ สำนึกรักบ้านเกิดไง”

“รักบ้านเกิดห่าอะไร มึงต้องรักบ้านกูนี่ กูไม่ให้ไป!”

“พี่ไปเกี่ยวอะไรกับน้องมันเล่า”

“กูเป็นผู้ปกครองมันไง กูไม่อนุญาต”

“จะตัดอนาคตน้องหรือไง”

“เรียนที่ไหนก็มีอนาคตเหมือนกันอะ ไม่รู้แหละ กูไม่ให้ไป ไม่งั้นมึงกับกูไม่ต้องมาคุยกันเลย”

“โห่พี่อิส ผมจะสอบติดหรือเปล่าไม่รู้”

“ก็ถ้ามันติดขึ้นมาเล่า!”

“ก็แค่เชียงใหม่เอง”

พี่อิสหยิบมือถือขึ้นมาจิ้มนั่นจิ้มนี่ก่อนจะโวยลั่นขึ้นมา

“เจ็ดร้อยกิโลเลยนะโว้ย!”

“อะไรของพี่เนี่ย”

“กูไม่ให้ปิงไป กูตายห่าแน่ๆ หายไปวันเดียวกูยังคิดถึงเป็นบ้าเป็นบอ ถ้าไปไกลขนาดนั้น กูขาดใจตาย” เขาพูดพึมพำคล้ายจะพูดคนเดียวขณะหันไปเทเหล้าลงแก้วแล้วกระดกเข้าไปเพียวๆ

“เฮ้ยพี่มึง แดกเพียวเลยเหรอ”

“เดี๋ยวก็อ้วกแตกตาย”

“เตรียมเก็บศพพี่มึงเลย”

“เออ เอากูไปเผาได้เลย”

พวกเขาเปลี่ยนเรื่องคุยไปแล้ว แต่ผมยังติดอยู่ในประโยคนั้นของพี่อิสอยู่เลย ถ้าผมไปอยู่ไกลๆ...พี่อิสจะขาดใจตายเลยเหรอ

...

 

ไฟในเตาหมูกระทะมอดดับไปนานแล้วเพราะไม่มีใครกินต่อ แต่วงสนทนายังไม่เลิกราเพราะเหล้ายังไม่หมด แต่เดาว่าสติของแต่ละคนก็ไม่ค่อยจะเหลือกันแล้วแหละ โดยเฉพาะพี่อิสที่เมาจนหัวตั้งตรงบนคอไม่ได้ เขาพาร่างเมาๆ ของตัวเองลุกไปห้องน้ำ หายไปนานจนผมคิดจะลุกไปดู

“ปิง”

“ครับ” ผมหันไปหาพี่ปรินซ์ที่สะกิดเรียก

“จูบกันปะ”

“พี่!”

พลั่ก!

วินาทีที่ไม่ทันกะพริบตา พี่ปรินซ์ก็ปลิวไปไกลเพราะถูกพี่อิสถีบกระเด็นไปนอนนิ่งกับพื้น

“ไอ้ปรินซ์!”

“ไอ้ปรินซ์ตายแล้ว!”

“พี่อิสฆ่าไอ้ปรินซ์!”

“สมน้ำหน้า!” พี่อิสว่าแล้วนั่งลงข้างๆ ผม พวกที่เหลือลากพี่ปรินซ์เข้าบ้านไป

“พี่อิสไปนอนเถอะ เลิกกินได้แล้ว”

“ยังไม่เลิก”

“ไม่มีใครเขากินด้วยแล้ว”

“นี่ไง เพื่อนเพียบ!” เขาว่าแล้วหยิบขวดเบียร์มาตั้งเรียงตรงหน้า

“นี่เพื่อนพี่เหรอ”

“เออดิ นี่ลีโอ นี่ไอ้ช้าง”

เฮ้อ...

“พี่อิสไปนอนเถอะ”

“ไม่”

“เพื่อนพี่คงง่วงแล้วแหละ” ผมว่าแล้วจับขวดเบียร์ตรงหน้าเขานอนลง

“อ้าว หลับกันหมด”

“ครับ เขานอนกันหมดแล้ว พี่ก็ไปนอนได้แล้ว”

“ไม่เอา ลุกขึ้นมา”

“พี่อิส ไปนอน ไม่งั้นผมไปก่อนแล้วนะ”

“ไม่ไป ไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นอะ โดยเฉพาะมึงอะตัวดีเลย” พี่อิสว่าแล้วดึงมือผมให้นั่งลงแล้วฉุดเข้าไปใกล้ๆ

“...”

“มึงอย่าไปไหนนะ”

“...”

“ห้ามไปไหนนะ”

“...”

“พูดสิว่าจะไม่ไปอะ”

“...”

“ห้ามไปจากพี่นะ”

“ครับ ผมจะไม่ไปจากพี่”

พี่อิสพยักหน้ายิ้มๆ อย่างพอใจ

“แต่ตอนนี้พี่อิสต้องไปนอนนะ เมามากแล้ว”

“ยังไม่ง่วงเลย”

เขาว่าแล้วฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ

“ไหนไม่ง่วง”

“ยังไม่อยากนอน” เขาพูดเบาๆ แล้วยกมือขึ้นจิ้มหน้าผม นิ้วเรียวไล้จากหน้าผากลงไปข้างแก้มและเขี่ยใบหูผมเบาๆ

“ทำอะไรเนี่ย”

“น่ารัก” เขาพูดโดยไม่มีเสียง ก่อนจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมได้แต่กัดริมฝีปากกลั้นรอยยิ้ม เดาว่าหน้าคงเปลี่ยนสีไปแล้ว รู้สึกร้อนๆ แปลกๆ  ที่แปลกกว่าคือความรู้สึกในใจ ผมไม่กล้าถามเรื่องเขากับพี่เนยว่าเป็นยังไงกันบ้าง ไม่รู้ว่าพี่เนยง้อพี่อิสได้หรือเปล่า ไม่รู้ว่าเขากลับไปคบกับพี่เนยหรือเปล่า ผมอยากรู้...พี่อิสเมามากขนาดนี้ หลอกถามเลยดีไหมนะ

“มองหน้ากูเหมือนมีอะไรจะพูด”

“ครับ?”

“จะพูดอะไรก็พูดมา”

“พี่อิส”

“อือ”

“พี่อิสเป็นอะไรกับพี่เนยเหรอ”

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ

“มันบอกมึงว่าไงอะ”

“บอกว่าเป็นแฟนเก่ากัน”

“ใช่”

“แฟนเก่าแปลว่าเลิกกันไปแล้วใช่ไหม”

“อืม”

“แต่พี่เนยยังชอบพี่อยู่”

“แต่กูไม่ได้ชอบเนยแล้ว”

“ครับ?”

“ไม่ได้ชอบแล้ว ไม่ชอบเลย”

ผมพยักหน้าหน่อยๆ มุมปากยกขึ้นเกือบเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแต่ต้องเม้มปากกัดเอาไว้ ความชัดเจนของพี่อิสทำให้ผมอยากยิ้มออกมาสักครั้ง

“ผมคิดว่าพี่อิสยังชอบพี่เนยอยู่ซะอีก”

“ไร้สาระ มึงเข้าใจผิดแล้ว”

“...”

“เรื่องของกู ก็ควรถามกูสิ”

“...”

“ต่อไปนี้อยากรู้อะไรถามกู เชื่อแต่คำพูดกู อย่าไปเชื่อคำพูดใคร เข้าใจเปล่า”

“เข้าใจครับ”

ผมพยักหน้ารับ ถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ ผมก็คงไม่เหนื่อยหัวใจอย่างนี้หรอก การเข้าใจผิดและคิดไปเอง ทำให้ผมพลาดเรื่องดีๆ บางเรื่องไป ผมหลุดจากความคิดตัวเองก่อนจะหันกลับไปหาพี่อิสที่หลับตาลงไปแล้ว

“พี่อิส”

“...”

“พี่”

“...”

“พี่อิส พี่นอนตรงนี้ไม่ได้นะ ยุงกัดตายนะพี่ พี่อิส!” ผมยกมือตบหน้าผากเขาเบาๆ แต่อีกฝ่ายก็นิ่งสนิท พี่อิสตายไปแล้ว... ผมลุกไปหาพวกพี่ๆ ทั้งสามคนในบ้าน แต่ทั้งหมดก็แยกกันไปนอนคนละทางแล้ว หันกลับมาหาพี่อิสแล้วมองเขาที่นอนอยู่ตรงโต๊ะหน้าบ้าน ผมไม่รู้จะเอาร่างหมีๆ นี่เข้าบ้านยังไง จะทิ้งไว้ตรงนี้ก็ใจร้ายเกินไป ก็เลยออกแรงทั้งหมดที่มียกร่างเขาขึ้นมา

ฮึบๆ...ไม่ไหว หนักมาก

เปลี่ยนจากคิดจะแบกเป็นลากแทนละกัน พอได้อยู่ ผมดึงพี่อิสเข้ามาในบ้านแบบทุลักทุเล ก่อนจะพาเข้ามาในห้องแล้วทิ้งลงบนที่นอนของเขา

โป๊ก!

“โอ๊ย!” เสียงร้องดังลั่นเพราะกะจังหวะผิดไปหน่อย เลยปล่อยพี่อิสลงไปจนหัวเขากระแทกกับขอบตู้ข้างที่นอน เขาลืมตาขึ้นมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

“พี่อิส”

“ทำอะไรกูเนี่ย”

“คือ...”

“เจ็บนะเว้ย” เขาพูดเบาๆ ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหลับตาลงไปอีกทีโดยไม่ทันที่ผมจะตอบอะไรกลับไป ได้แต่พ่นลมหายใจออกมาหน่อยๆ  ก่อนจะนั่งลงไปข้างๆ ที่นอนเขาแล้วพลิกดูหัวที่โขกกับขอบตู้เมื่อครู่...เวรแล้ว พี่อิสหัวแตก

 

เช้านี้ผมตื่นก่อนพี่อิส ไม่บ่อยที่จะผมตื่นก่อนเพราะเมื่อคืนเขาเมาหนักมากหรืออาจตายเพราะสมองบวมไปแล้วก็ได้ พวกพี่ๆ สามคนตื่นแล้วก็พากันกลับไป ส่วนผมมาจัดการกับเศษซากจากปาร์ตี้เมื่อคืน กระทะย่างหมูคืองานยากที่สุดเพราะขัดยังไงก็เอาไม่ออก ก็เลยแช่เอาไว้แล้วจัดการกับจานชามที่เหลือก่อน

“เฮ้ย”

ผมสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อพี่อิสเดินเข้ามาในครัว สภาพเปลือยท่อนบนหลังอาบน้ำเป็นภาพชินตา เขาเดินเข้ามาเปิดตู้เย็นหยิบนมเปรี้ยวออกมาสองขวด

“มึงกินยัง”

“กินแล้วครับ” ผมตอบ พลางพยักหน้าไปยังถังขยะให้เขาดูขวดเปล่าที่ผมทิ้งเอาไว้ในนั้น อีกคนพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเอาอีกขวดในมือเก็บเข้าที่เดิม

“พี่อิสเป็นไงบ้างครับ”

“เป็นไงอะไร”

“ก็...เมื่อคืนพี่เมามากเลย”

“เออ ปวดหัวฉิบหายเลย เหมือนหัวแตกอะ”

อุ๊ย...

“ใครทำอะไรกูปะวะ”

“ใครจะทำอะไรพี่!”

“มึงเสียงดังทำไมเนี่ย”

“ไม่มีใครทำอะไรพี่ไง พี่คงแฮงค์มั้ง” ผมพูดแล้วยิ้มแห้งๆ

“ก็คงงั้น” เขาว่าพลางเปิดฝานมเปรี้ยวแล้วกระดกเข้าไปทีเดียว โยนขวดทิ้งแล้วเดินออกไปที่โซฟาด้วยเสียงบ่นตามประสา

“เจ็บฉิบหาย ใครตีหัวกูปะวะ เหมือนจะบวมๆ ด้วยนะเนี่ย”

จะบอกยังไงว่าเป็นฝีมือเราเองแหละพี่...ผมทำตัวเนียนๆ ไปก่อนเพราะยังไม่อยากโดนด่า ล้างจานเสร็จก็เดินไปเก็บขวดเบียร์หน้าบ้านใส่ถุงขยะ แล้วเอาไปทิ้งนอกบ้าน เห็นไอ้เปรี้ยว หมาตัวใหญ่อยู่ตรงนั้นพอดี

“เปรี้ยว เราเพื่อนกันนะ” ผมพูดอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ถังขยะ

“โฮ่ง!”

“ไม่เห่าดิเปรี้ยว”

“โฮ่ง! โฮ่ง!”

“เราแค่มาทิ้งขยะเว้ย”

“โฮ่ง!”

“แง้! ไปแล้ว!” ผมโยนถุงขยะไปแบบไม่ลงถังก่อนจะรีบวิ่งเข้าบ้านขณะที่ไอ้เปรี้ยวยังคงวิ่งตาม แต่พอเข้ามาถึงรั้วมันก็หันหลังกลับไป ไม่ลืมที่จะหันมาแยกเขี้ยวคล้ายจะเยาะเย้ยกัน ไอ้หมานี่มัน...

“เป็นอะไรปิง” พี่อิสถามผมตอนที่เดินมาหน้าบ้านพอดี

“เปรี้ยวมันแกล้ง”

“ไอ้หมาสันดานนี่ ไปเตะแม่ง!”

“เฮ้ยๆ พี่อิส ช่างมันเหอะน่า มันแค่เห่าเอง” ผมว่าแล้วดึงมือพี่อิสเข้าบ้าน

“น่ารำคาญฉิบหาย อย่าให้เผลอนะ กูจะเตะให้เป็นใบ้ เอาให้เห่าไม่ได้เลย” เขาพูดเดือดๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ผมนั่งลงข้างๆ เขาด้วย

“หัวร้อนอีกแล้ว”

“ร้อนจนปวดหัวเลยเนี่ย” เขาว่าแล้วยกมือลูบหัวตรงที่แตกเบาๆ

“ปวดมากเลยเหรอพี่”

“เออ มึงดูดิ มันเป็นอะไรไหม มันเจ็บมากเลย” เขาว่าแล้วโน้มหัวลงมาให้ผมดู ผมยกมือแหวกเส้นผมเขาดูก่อนจะเบิกตาขึ้นนิดๆ เพราะจุดที่โขกกับขอบตู้เมื่อคืนมันบวมปูดมีรอยแยกเล็กๆ

“แตกไหม”

“แตกครับ”

“เชี่ย! ได้ไงอะ เมื่อคืนใครทำอะไรกูปะ หรือกูล้ม หรืออะไร”

“แหะๆ”

“หัวเราะอะไร”

“ผมทำพี่อิสหลุดมือครับ หลุดไปโขกขอบตู้จังๆ เลย”

“มึงนี่เอง!”

“อ๊า!” พี่อิสยกมือจับผมเขย่าเต็มแรง

“มึงแกล้งกูเหรอ ฮะ!?”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็พี่อิสเมาอ่า!”

“คิดจะฆ่ากูใช่ไหม จะฆ่ากูใช่ไหม!” เขาคว้าคอผมแล้วจับหัวกดลงไปบนโซฟา

“โอ๊ย! พี่อิส คอหักแล้ว คอหัก!”

“ไอ้หลินปิงเอ๊ย!” เขาปล่อยผมออกแล้วยกมือเขกหัวเบาๆ

“ขอโทษครับ”

กลายเป็นผมต้องมานั่งทำแผลให้เขา พี่อิสที่ตัวสูงไปหน่อยเลยขยับลงไปนั่งที่พื้น ส่วนผมนั่งอยู่บนโซฟา แตะสำลีชุ่มยาลงไปบนหัวเขาเบาๆ

“เจ็บปะ”

“เจ็บดิ”

“ร้องได้นะ”

“ไม่เอา ไม่เท่”

“หัวแตกไม่ต้องคีปลุคก็ได้”

พี่อิสหัวเราะเบาๆ  พอผมทำแผลเสร็จ เขาก็เลื่อนขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างๆ ผม

“พี่จะนั่งเปลือยอีกนานไหม”

“จะโชว์พุง มีไรปะ”

ไม่มีซิกแพ็กเหมือนชาวบ้านเขาก็เลยได้แต่โชว์พุงนุ่มๆ ให้ผมเห็น ผมหันไปมองรอยสักรูปดอกแดนดิไลออนของเขาแล้วยกมือจิ้มเบาๆ

“ตอนสักเจ็บปะ”

“เจ็บน้อยกว่ามึงทำกูหัวแตก”

“ย้ำจริง สำนึกผิดแล้ว”

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วผลักหัวผมทีหนึ่ง

“มึงชอบปะ”

“ชอบอะไรครับ”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ใบหน้าเรียบเฉยจนผมเดาไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเขาเงียบเลยถามซ้ำไปอีกที

“ชอบอะไรครับพี่”

“แดนดิไลออน”

“อ๋อ ชอบสิครับ สวยดี”

“ปิง มึงไม่ใช่เด็กขี้โกหกใช่ปะ”

ผมกะพริบตามองอย่างงงๆ 

“กูถามอะไรหน่อยสิ แต่มึงต้องตอบตรงๆ นะ”

“ครับ”

“มึงชอบกูปะวะ”

ผมเงยขวับขึ้นไปมองเขา ดวงตาขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ สายตาของคนตรงข้ามมองคาดคั้น หัวคิ้วขมวดเข้าหากันนิดหนึ่ง

ผมยังกลัวการบอกชอบใครสักคน ถ้าผมบอกชอบพี่อิสแล้วมันพัง ผมก็คงอยู่ไม่ได้เพราะตอนนี้ผมมีแต่เขา ผมจะไม่เหลือใครเลย ผมไม่กล้า...

“คิดนานว่ะ”

“คือ...”

“ตกลงชอบไหม”

“คือผม...”

“คืออะไรเล่า พูดมาสิโว้ย!”

“ใจเย็นดิ อย่ากดดัน!”

“ชักช้าเดี๋ยวกูตบหัวแตกเลย! พูดมา!”

“ครับ ชอบ!”

ผมโพล่งออกไปเพราะตกใจเสียงดังของเขา ผมยังไม่ทันได้ทบทวนความคิดอีกรอบ แต่หัวใจโง่ๆ มันก็สั่งให้พูดออกไปเลย ไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสอื่นแล้ว

“ตกลงชอบใช่ไหม”

“ชอบครับ”

“ชอบแบบไหนวะ แบบที่กูชอบมึงหรือเปล่า”

“แล้วพี่อิสชอบผมแบบไหนอะ”

“มึงอย่าถามย้อนสิ”

“เอ้า ก็ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบผมแบบไหน”

“งั้นกูขอพิสูจน์หน่อย”

ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร พี่อิสก็ยื่นหน้าเข้ามา ริมฝีปากชนปากผมเบาๆ ก่อนจะรีบดึงหน้าตัวเองออกไป วินาทีเดียวใจผมก็เต้นโครมคราม พี่อิสเขยิบเข้ามาใกล้แล้วแนบหูลงมาบนอกของผมที่ยังสติหลุด

“ใจมึงเต้นแรงมากเลยนะ”

“ครับ...แรงสิครับ”

พี่อิสเอาหน้าตัวเองออกไปจากอกผม สบตากันอยู่พักหนึ่งเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา ได้แต่ถอนใจเบาๆ แล้วยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมอีกที แต่คราวนี้เขาดึงหน้าผมให้เข้าไปแนบกับอกเขา

“ใจกูเต้นแรงไหม”

ผมเงียบฟังเสียงใจเขาที่ขยับเป็นจังหวะเร็วๆ ไม่แพ้กัน

“เป็นไง ได้ยินไหม”

“ได้ยินครับ”

เขาปล่อยผมออก แล้วจับไหล่ให้หันตรงไปมองเขา

“ได้ยินว่าไง”

“ครับ?”

“หัวใจกูมันบอกว่าไง”

“มันก็...ดังตึกๆ”

“ไม่ดิ มันบอกรักมึงหรือเปล่า”

ตายดีกว่า...

“หลินปิง กูชอบมึงว่ะ ไม่ได้ชอบแบบน้องสาว ไม่ได้ชอบแบบลุงแบบหลาน กูชอบแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักคนคนหนึ่ง กูไม่กล้าพูดก่อนเพราะคิดว่ามันไม่เท่ แต่ไม่ไหวแล้วอะ กูแม่งอย่างคลั่งมึงเลย”

“...”

“กูอยากกัดแก้มมึง กูอยากขย้ำมึง กูอยากจับมึงแดกไปเลย”

“งื้อ! ผมก็ตายพอดีสิ!”

“กูบอกรักหวานๆ เหมือนคนอื่นไม่ได้ แต่มึงเข้าใจกูปะ”

“ครับ”

“ครับเหี้ยอะไรเล่า คิดไงก็บอกมา!”

“ผมก็ชอบพี่ โคตรชอบพี่เลย!”

มุมปากพี่อิสยกขึ้นเป็นยิ้มกว้าง เขาเม้มปากแน่นแล้วทิ่มหน้าลงไปบนโซฟา

“พี่อิสเป็นไรอะ”

“กูเขิน! ไอ้บ้า! กูเขิน!”

เขาโวยลั่นแล้วมุดๆ ลงโซฟาไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย

“กูจะเท่ละ ตั้งใจฟัง”

“ครับ”

“กูเป็นคนรักอิสระเพราะกูชื่ออิสระ ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหม”

“อ่า...ครับ”

“กูเป็นอิสระมากๆ  กูใช้ชีวิตแบบอิสระ มีตรรกะแบบอิสระ ความเป็นกูมันก็เป็นอย่างที่มึงเห็น”

ผมพยักหน้าตาม

“กูอาจจะสันดานเสียและหยาบคายไปบ้าง แต่อยากให้มึงเชื่อใจกูว่ากูดูแลมึงได้”

ผมพยักหน้าอีกที

“อยู่กับกูแล้วให้กูดูแลนะ”

“ครับ”

พี่อิสดึงผมเข้าไปกอด เป็นกอดที่อุ่นกว่าทุกครั้ง และหัวใจก็อิ่มกว่าทุกที ผมไม่มีปัญหากับความเป็นเขา ทั้งการใช้ชีวิตแบบอิสระ และความคิดหรือตรรกะแบบอิสระ เพราะผมชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ผมชอบความเป็นอิสระของเขา เพราะเวลาอยู่กับเขา ความรู้สึกผมก็เป็นอิสระเช่นกัน และในนาทีนั้น...หัวใจของผม เป็นของอิสระไปแล้ว

To be continued.

[marisa9397]

อ่านแล้วอิ่มใจมาก น่ารักกก   

[Snowermyhae]

โอ้ยยยย อ่านมาทั้งเรื่องเพิ่งกรี๊ดพี่อิสตอนนี้ ดีจัง สรุปหลอกน้องมาเย่จริงๆใช่ป่ะ 55555555555 

[namngern]

เยยยยยย้ พี่อิสไม่ป๊อดแล้วโว้ยยยยย
รักกันแล้วนะโว้ยยยยยยย
คึคึคึ ชอบจังเลย ชอบตอนที่สองคนนี้คุยกัน
ชอบตอนทำแผลอะ อ่านแล้วยิ้ม
ว้า อีกแค่ไม่กี่ตอนจะจบแล้ว
ใจหายเลย แต่ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะคะ

[Moose]

 

[Ball]

พี่คนคูลลลลล พูดออกไปแบบนี้ล่ะถึงจะเท่
อมพะนำไว้ไม่เท่หรอกนะ ในที่สุดก้ไม่นกอะ อิอิ
เราชอบตอนเอาขวดเบียร์มาตั้งเป็นเพื่อนมาก ตลก
คือขำออกมาเลย ละตอนหลินปิงวางมันลงละบอกเพื่อนนอนหมดล่ะ
คือฮาาาาา พี่อิสมันสมเป็นพี่อิสจริงๆ ส่วนหลิงปิงต่อไปก็มีความสุขนะลูกนะ

[iceman555]

 

[PYonG]

แอร๊ยยยยยย พี่อิสของน้องงงงงงงงง
 

[นางฟ้าเชียงชุน]

เรื่องนี้สุดยอดไปเลยยยยย

[malula]

คนกากก็หวานได้ไม่แพ้ใคร ยอมใจ

[meeoldly]

ดีต่อใจ

[่patsaporn]

โคตรฟิน โคตรมีความเลยค่ะตอนนี้ ซึ้งหลายตอนมากเลย
ตอนที่พี่อิสบอกว่าอยากให้น้องกลับเวลานี้ทุกวัน ก็คนมันคิดถึง พี่เลี้ยงได้ ทุบอกปึ้กๆ น่ารักเนอะ
ตอนที่กอดน้องบอกอย่าหายไปไหนอีก เป็นห่วง งืออออ ตอนที่ปิงบอกอยากกินหมูทะปุ๊บ รีบไปทำปั๊บ
ตอนที่บ่นว่าถ้าน้องไปอยู่ไดลต้องขาดใจตาย แค่วันเดียวก็จะตายแล้วงี้ ฮืออออ
สุดท้ายเขาบอกรักกันแล้วโว้ยค่ะะะะ จุดพลุ!! คำบอกรักน่ารักน้า จุ๊บๆๆ ใจเต้นๆ
กูโคตรคลั่งมึงเลย โอยๆๆ ตามด้วยความเขิน อีพี่อิสน่ารักมาก น้องปิง หนูมีแฟนแล้วนะลูก รักน้องปิงมาก

ขอบคุณนะคะ

[fahsai]

ในที่สุดดดดดดดด ใจตรงกันแล้ว

[ชอบอ่าน]

โอ้ยยยย จะไปหาคนแบบพี่อิสได้ที่ไหนคะ บอกที ตอนนี้คลั่งพี่อิสมาก บอกรักสไตล์อิสระ ถถถ นี่ชอบความคิดปิงมาก พี่อิสหรือซีอุย
จะบอกคนเขียนว่าชอบมากเลยค่ะ อ่านไปเขินไปแบบฮาๆ/จิกหมอนขาด ฮิฮิ

[pannuna]

ชอบพี่อิสระะะะะะมากๆเลยยย

[manami1155]

อร้ายยยย..เขินแทนหลินปิงเลย
จู่ผู้ชายก้มาบอกว่าชอบ มาบอกว่ารัก

พี่อิสบทจะเร็วนิก้เรวมากกกก
ไม่ใช่แค่หลินปิงตั้งรับไม่ทันนะ
คนอ่านนิก้ปรับอารมณ์ไม่ทัน
ตอนก่อนยังแอบบ่นว่าพี่อิสชักช้าอยุ่
มาตอนนี้พี่ท่านทั้งจุ๊บทั้งบอกชอบเรียบร้อย

[zonpine]

พี่อิสนี่คือเมะในดวงใจจริงๆ
กว่าจะยอมพูดนะลุงเด็กมันน่ากินจนอดใจไม่ไหวล่ะซี่ 
รอนะคะมาต่อไวๆ

[tuek]

เขาบอกรักกันแล้วถึงตะเป็นสไตร์แบบพี่อิสก็เถอะน่ารักๆๆๆๆยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะเสียดายอะ

[MyLavenderLand]

กรี๊ดดดดดด สารภาพรักกันแบบสายฟ้าแล่บ พี่อิสคนเท่ทำตะมุมตะมิฟังเสียงหัวใจน้อง แล้วตัวเองไม่รอดเอง เขินหน้าแดงซุกโซฟา โอ๊ยยยยย บอกฉันที ข้างตู้ติดบันไดมี 3 เกลอแอบถ่ายคลิปไว้แล้วใช่ไหม? กรี๊ดดดด *ทุบโต๊ะรัวๆ*

คือตอนนี้มันพีคสุดอ่ะ ตั้งแต่พี่อิสคนจัญไร *ชื่อนาง ชื่อนาง*  มานั่งมุ้งมิ้งเย็บกระดุมเสื้อนักเรียนให้น้องล้าว โอ๊ยยยพ่อคุณ พ่อคนเท่ พ่อคนสายหวานไม่เข้ากับ..นิสัย *อืม นิสัย*  คือบอกเลย ลุ้นมาก คิดแทนไม่ออกว่าอย่างพี่อิสเนี่ย จะบอกรักน้องยังไงให้น้องไม่คิดว่ากวนตีนหรือเมาค้างหรือนอนไม่พอแล้วเบลอ  555555 เอออ แบบนี้มันใช่อ่ะ กูถาม กูบังคับ กูกดดันให้มันตอบกูก่อนแบบนี้แหละ ถึงจะใช่! ชอบมากค่ะ สนุกจริงๆ เยี่ยม  มารอดูกันว่าน้องปิงจะได้สำนึกรักบ้านเกิดหรือบ้านกูของพี่อิสกัน  อยากเห็นคนใจขาดๆๆ 55555