หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[hoshinokoe]

จะจบแล้วววว
ขอตอนพิเศษตอน คนกากกิรแพนด้าได้ป่ะ 555

[sirin_chadada]

พี่อิสเท่แบบน่ารักอะ ฮา

[TheWanFah]

ตอนนี้พี่อิสเท่หว่ะ
ทำดีแล้วพี่

[thaiboyskif]

  :-[รักความอิสระของพี่อิสชอบความมึนของน้องปิง ขอบคุณผู้เขียนค่า

[imymild]

ตลกตอนพี่อิสด่าเนยอะ อยากกอดหลินปิงด้วย

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

พึ่งจะได้เข้ามาอ่าน แต่พอมาอ่านแล้ว ก็หยุดไม่ได้   ชอบ พี่อิสคนติส กับ หลินปิงคนเอ๋อ อย่างจริงจัง!!!

[pui]

พี่อิสโคตรเท่อ่ะ

[mareya.no7]

ฮาตรงกูจะเท่นี่แหละ น่ารักมากแดกแบบไหนยังไม่รู้เลยเหรอออ หลินปิง

[dukdikdukdik]

รักเรื่องนี้จังเลย ทั้งพี่อิสทั้งน้องปิง 

[A-J.seiya*]

พี่อิสแม่งโคตรเท่ เท่ก็คือเท่
เท่แบบกากๆ ก็ถือว่าเท่ ฮอลล
บอกรักกันแล้ว ฮอลล ดี
ขอให้หวานยิ่งๆขึ้นไป

[SiHong]

พี่อิสโคตรเท่

[pigarea]

มันเป็นนิยายที่ทั้งบ้า ทั้งตลก ทั้งน้ำตา จะบ้าตาย

[dekzappp]

งื้อออออออ 2 คนนี้บอกรักกันได้ดิบๆ แต่น่ารักมากกกกกกอะ
ดีมากที่สลัดเนยออกไป หึ มาทำให้ปิงเข้าใจผิด

[ammie_mn]

ว่าละพอพี่อิสมันได้รักแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ คลั่งน้องปิงจนตายไปเลยค่ะพี่อิส 5555 

[river]

บอกรักแบบติ๊สๆ อิสระซะอย่าง

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 25

ทาสแมว

 

เย็นวันจันทร์ในร้านกาแฟยุ่งกว่าที่เคย ทุกโต๊ะในร้านเต็มหมด ถึงเวลาเลิกงานแล้วแต่ผมยังอยู่ช่วยพวกพี่ๆ เขาต่อเพราะงานล้นมือจนพนักงานที่มีดูน้อยไปเลย ผมเดินหมุนไปหมุนมาไม่ได้หยุดอยู่พักหนึ่ง

“น้อง”

“ครับ” ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก ก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นว่าเป็นพี่อิส

“ตกใจไร”

“พี่อิสมาได้ไงครับ”

“มารับไง นี่มันเลยเวลางานมาเจ็ดนาทีแล้วนะ เมื่อไรจะเลิก”

“อีกแป๊บหนึ่งนะพี่ ยุ่งมากเลย”

“อะไรวะ”

“พี่กลับบ้านไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวเลิกแล้วตามไป”

“ไม่เอาอะ ก็มาแล้วนี่ไง เลิกงานได้แล้ว ไปเหอะ”

“ทำไมพี่อิสงอแงอะ”

“ก็คิดถึงไง หิวข้าวแล้วด้วย รอกินข้าวเนี่ย”

“มีอะไรเปล่าปิง” ทั้งผมและพี่อิสหันไปหาพี่พนักงานที่เดินเข้ามาถาม

“ไม่มีอะไรครับ นี่พี่ปิงเอง”

“พี่เหรอ” พี่อิสขมวดคิ้วถาม

“พี่ไง”

“จะพี่ได้ไง เป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ฮะ!?” พวกพี่พนักงานร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

“นึกว่าตกลงกันแล้วซะอีก ไหนบอกว่าโคตรชอบกูมากไง”

“พี่อิส!” ผมยกมือขึ้นปิดปากพี่อิสที่กำลังพูดเรื่องนั้นต่อหน้าคนมากๆ  ก่อนเขาสะบัดมือผมออกแล้วหันไปถามพี่อีกคน

“ปิงเลิกงานได้แล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ กลับได้เลยนะปิง”

“ไปเร็วแมวน้อย”

แมวน้อยอะไร!

“กลับบ้านกันเร็วๆๆ”

“ครับๆ” ผมรีบไปเก็บของแล้วบอกลาพวกพี่ๆ พนักงาน ก่อนจะลากพี่อิสออกมาข้างนอก ก้าวเท้าเร็วๆ จนพี่อิสดึงมือผมเอาไว้แล้วถามหน้ายุ่ง

“จะรีบไปไหนเนี่ย”

“ก็พี่อิสอะ ไปพูดอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่นได้ไง”

“เขินเหรอ”

“เขินดิ!”

“ทำมาเป็น...”

“ไปบอกว่าเป็นแฟนได้ไงอะ”

“ทำไมอะ กูโกหกหรือไง”

“ยัง!”

“ยังอะไร”

“ยังไม่ได้เป็นแฟน”

“ยังเหรอ”

“ก็พี่ไม่ได้ขอ”

เขาทำหน้าครุ่นคิดตอนที่ผมพูดอย่างนั้น เราบอกความในใจต่อกันแล้วก็จบลงแค่นั้น พี่อิสไม่ได้พูดถึงสถานะของเราเลยว่าเราควรเรียกกันว่าอะไรดี

“ขอสิครับ”

“ไอ้บ้า!”

“ทำไมอ่า!” ผมโวยตอนที่เขาปฏิเสธ

“ขอเป็นแฟนเนี่ยนะ เขินตายห่า ไม่เอาโว้ย กูเลยวัยแล้ว” เขาโวยวายก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินหนีไป ผมรีบตามไปเดินข้างๆ แล้วหันไปพูดด้วย

“เอาจริงๆ พี่ไม่ได้จีบผมด้วยซ้ำ”

“กูจีบทุกวันแหละ แต่มึงไม่รู้ตัวไง”

“จีบทุกวันเลยเหรอ”

“เออ ก็กูอ่อยมึงทุกวันคิดว่าจะจีบป้ามึงหรือไง”

“งั้นก็ขอเป็นแฟนเลย”

“ไม่!”

“งั้นผมขอเอง พี่อิส เป็นแฟนกันนะ!”

“ไม่เอา!”

“พี่อิส!”

“พอแล้ว กูเขิน!”

อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์มันชัดเจนพอก็เลยไม่ขอให้เขาพูดถึงสถานะของเราอีก การมีอยู่ของกันและกันตรงนี้ก็ดีเกินพอ...ให้เป็นอะไรก็ได้ทั้งหมดเลย

 

“ปิง ตื่นได้แล้ว”

“...”

“หลินปิง!”

ผมหรี่ตามองพี่อิสที่เข้ามาเขย่าตัวปลุกให้ผมตื่น

“ยังเช้าอยู่เลย”

“ก็บอกให้ปลุกไปใส่บาตรไม่ใช่เหรอ พระจะมาแล้ว ลุกเร็ว” เขาว่าแล้วขยำแก้มผมก่อนเขย่าอีกรอบจนต้องยอมลุกขึ้นมา

“ลุกแล้วครับ ลุกแล้ว” ผมลุกพรวดขึ้นจากที่นอน ขืนไม่ยอมลุกมีหวังแก้มหลุดติดมือพี่อิสไปแน่ ยังไม่ทันได้แปรงฟันพี่อิสก็ลากผมออกมาที่ปากซอยเพื่อมารอพระ พี่อิสลุกมาใส่บาตรบ่อยๆ อยู่แล้ว วันนี้ผมอยากลุกมาด้วยก็เลยบอกให้เขาปลุก แต่ไม่รู้ว่าต้องตื่นเช้าขนาดนี้

หันไปเห็นพระที่เดินมาพอดี พี่อิสก็ดึงมือผมเข้าไปใกล้ๆ แล้วจับมือผมหยิบถุงกับข้าวใส่ลงบาตรพระไปพร้อมๆ กัน เสร็จจากใส่บาตรก็พามากรวดน้ำที่หน้าบ้าน

“ขอให้ชีวิตมีแต่เรื่องดีๆ  มีความสุขกับเขาสักทีนะลูกนะ” พี่อิสว่าแล้วเคาะขวดเปล่าลงบนหัวผมเบาๆ

“อะไรของพี่”

“ก็ให้พรไง ทำบุญเยอะๆ มึงอะ แต้มบุญหมดมั้งชีวิตถึงเจอแต่เรื่องแย่ๆ”

ผมพยักหน้าตามก่อนเอ่ยปากแย้งเพราะไม่ถูกทั้งหมด

“แต่ก็เจอเรื่องดีๆ อยู่เรื่องหนึ่งนะครับ”

“อะไร”

“พี่ไง” ผมว่าแล้วชี้ไปที่เขา

“กู?”

“ครับ พี่อิสเป็นเรื่องดีๆ ของผมนะ”

คนตรงข้ามกัดริมฝีปากแน่นแล้วรีบก้าวเท้าเข้าบ้าน

“พี่อิส ไปไหน”

“ไปเขินเว้ย!”

เฮ้อ...คนแก่ขี้เขินว่ะ

 

...

 

ภาพเดิมๆ ที่ต้องเห็นในตอนเช้าคือพี่อิสที่วุ่นวายอยู่ในครัว พูดคนเดียวไม่ได้หยุด ทะเลาะกับตัวเอง ทะเลาะกับกระทะ ทะเลาะกับไส้กรอก ทะเลาะกับน้ำมันไปเรื่อยแล้วแต่อารมณ์ของเขา

“กระเด็นจังเลยโว้ย! มึงจะกระเด็นเหี้ยอะไรนักหนา ทำตัวดีๆ ไม่เป็นหรือไง รำคาญ!”

ผมเดินเข้าไปหา คนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็หันมาเห็นพอดี

“นั่งเลย ใกล้เสร็จแล้ว”

“วันนี้ทำอะไรให้กินอะ” ผมมองไปในกระทะเห็นแผ่นแฮมกำลังดีดตัวเพราะน้ำมันร้อนๆ

“ถอยไปห่างๆ เลย ไอ้แผ่นเหี้ยนี่มันกระเด็นฉิบหาย” เขาโบกมือปัดๆ ให้ผมถอยออกมา ผมเลยไปนั่งรอที่โต๊ะ พี่อิสวุ่นวายอยู่ที่หน้าเตาพักหนึ่งก็ยกจานมาเสิร์ฟแล้วนั่งลงข้างๆ ผม เมนูวันนี้คือขนมปังปิ้งเจาะรูตรงกลางเป็นรูปหัวใจ ข้างกันมีแฮมกับไส้กรอกแล้วก็ไข่ดาว

“โห รูปหัวใจด้วยอะ” ผมว่าแล้วหยิบขนมปังขึ้นมาส่องรูตรงกลางที่ถูกเจาะ

“แน่นอนสิ มันคือหัวใจเท่ๆ ของพี่อิส”

“เจาะทำไม หายไปครึ่งแผ่นเลย”

“ตอนแรกกูจะตอกไข่ดาวใส่ตรงกลางไง แบบในรูปเนี่ย แต่เสือกทำไม่ได้” เขาว่าแล้วส่งรูปในมือถือให้ดู ผมไม่ได้โฟกัสที่ภาพนั้นเท่าไร ที่สนใจคือหัวข้อกระทู้ที่พี่อิสเปิดค้างเอาไว้

 

10 เมนูสำหรับคุณหนู ๆ ในมื้อเช้า

 

“อะไรของลุงเนี่ย เมนูสำหรับคุณหนูๆ”

“เออน่า! กินเข้าไป”

“ไข่ดาวกากมากเลย”

“เรื่องมาก จะแดกไหม!”

“แดกครับแดก” ผมพูดขำๆ แล้วหยิบขวดซอสมาเทลงบนไข่ดาวเยิ้มน้ำมันของเขา ของแท้ต้องไข่แดงแตก แต่เอาจริงๆ ผมก็เสพติดมันไปแล้ว ผมคงชอบดาวแปลกๆ ที่มีดวงเดียวในจักรวาล...ชอบมากเลย

“พี่อิสขี้เกียจเปล่า ต้องตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้ทุกวันเลย”

“ขี้เกียจบางวัน”

“ถ้าขี้เกียจก็ไม่ต้องก็ได้นะ”

“ต้องทำดิ”

“...”

“ทำเพื่อมึง”

หัวใจถูกกระแทกแรงมากด้วยถ้อยคำธรรมดาๆ นั่น ผมเม้มปากกลั้นยิ้มนิดๆ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเบา

“ผมกลัวพี่ลำบาก”

“ไม่ลำบาก มีเรื่องลำบากมากกว่านั้นอีก”

“เรื่องอะไรครับ”

“ต้องระงับตัวเองไม่ให้จับมึงแดก อันนั้นลำบากสุดในตอนนี้”

“พี่อิส!”

เขาหัวเราะหน่อยๆ แล้วยกมือขยี้หัวผมเบาๆ

“ล้อเล่นเว้ย! ใครจะไปกล้าแดก น่ารัก น่าทะนุถนอมขนาดนี้”

“พี่อะ!”

“กินข้าวเร็ว”

ผมพยักหน้ารับ ตักไข่ดาวใส่ปาก ก่อนพี่อิสจะปรับสีหน้าเป็นจริงจังแล้วพูดต่อ

“ปิง กูไปคิดมาแล้ว กูจะไม่ขอมึงเป็นแฟนนะ”

“ครับ?”

“กูไม่อยากเป็นแฟนกับมึงเลย”

ผมวางช้อนในมือแล้วเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เป็นแฟนกันแล้วมันบอกเลิกกันได้ไง”

“...”

“เป็นอย่างอื่นดีกว่าไหม เอาที่มันเลิกกันไม่ได้”

ผมหลุดยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะเสนอไอเดียออกไป

“เป็นลุงเป็นหลานไหม”

“สัด!”

“ก็พี่อิสก็เหมือนลุงอยู่แล้วเหอะ!”

“ไม่แก่ขนาดนั้นโว้ย!”

“งั้นเป็นแมว”

“ฮึ?”

“ผมเป็นแมวของพี่ไง”

“แล้วกูเป็นอะไรอะ”

“เป็นเจ้าของผมไง”

“เออ อันนี้ดี”

ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ยังไงก็ไม่มีความเป็นคนในสายตาเขามาตั้งแต่ต้นแล้ว จะแปลงร่างเป็นแมวหรือแพนด้าก็ไม่น่าเป็นอะไรหรอก

“งั้นมึงเป็นแมวกูนะ”

“ได้ครับ”

พี่อิสยิ้มกว้างแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เมี้ยว” ผมทำเสียงแมวก่อนไถหัวลงไปบนแขนเขาเบาๆ อีกฝ่ายหันขวับมามอง

“ทำอะไรอะ”

“เป็นแมวไง เมี้ยวๆ”

“ไอ้บ้า!”

ผมสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อพี่อิสหันมาเสียงดังใส่

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ!”

“ทำไมอะ”

เขาไม่พูดอะไรแต่คว้าหัวผมไปแนบลงบนอกเขาเพื่อให้ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ โครมครามอย่างกับจะหลุดออกมานอกอกยังไงยังงั้น

“กูจะตายละ น่ารักฉิบหาย”

“พี่อิสกาก”

“กูหลงแมวไง”

“งั้นก็เลี้ยวแมวตัวนี้ไปนานๆ นะ”

“อ้อนกูสิ”

“เมี้ยวๆ หลินปิงร้องเมี้ยวๆ” ผมไถหัวลงไปที่แขนเขาอีกที พี่อิสถอนใจเบาๆ แล้วลุกหนีผมไปพร้อมกับเสียงบ่นตามประสาคนกาก

“มึงจะน่ารักให้กูหายใจไม่ออกตายไปเลยหรือไง ไอ้แมวบ้า”

 

...

 

ทุกๆ เช้าก่อนไปโรงเรียนผมต้องออกมายืนกดดันพี่อิสอยู่ที่หน้าบ้านให้เขารู้ว่าเรารีบ ผมกินข้าวเสร็จแล้ว แต่เขายังยืนจัดกระถางตะบองเพชรอารมณ์ดีอยู่เลย

ผมเดินออกมาหน้าบ้านเห็นใบปลิวโฆษณาอาหารเสียบเอาไว้ที่ตู้จดหมายเลยดึงออกมาดู เป็นพิซซ่าที่ผมชอบ และคำว่าซื้อสองแถมหนึ่งตัวใหญ่เบิ้มดึงความสนใจผมเป็นอย่างแรก

“พี่อิส เย็นนี้เราควรกินพิซซ่ากันนะ”

“ทำไมอะ”

“เพราะซื้อสองแถมหนึ่ง นี่ไงๆ”

“ไม่เบื่อหรือไงวะ”

“ไม่เบื่อ”

“แต่กูเบื่อแล้ว กินอย่างอื่นเหอะ”

“แต่มันซื้อสองแถมหนึ่งไง”

“กินหมดเหรอ แค่สองชิ้นมึงก็อิ่มแล้ว”

“ชวนพวกพี่ปรินซ์มากินด้วยกันไง”

“ชวนพวกมันมาไม่ได้แดกแค่พิซซ่าแน่นอน เดี๋ยวก็เมาไม่ได้ทำงานอีก ไม่เอาอะ กินอย่างอื่น”

“โห่...ก็อยากกินนี่นา” ผมพูดเบาๆ แล้วเสียบใบปลิวกลับเข้าไปที่เดิม

“ไม่ต้องมาหน้าบูดเลย ไปขึ้นรถ”

ผมเบะปากให้หนักกว่าเดิมก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เป็นเจ้าของแมวไม่เห็นตามใจแมวเลยวะ นี่มันกบฏทาสแมวชัดๆ

 

...

 

ที่ร้านกาแฟบางวันก็วุ่นๆ บางวันก็เงียบๆ  วันนี้เป็นแบบแรก หัวหมุนไม่ได้หยุดตั้งแต่เวลาเข้างานจนถึงเวลาเลิกงาน ผมอยู่ช่วยพวกพี่เขาต่ออีกพักหนึ่ง กว่างานที่เหลือจะน้อยลงจนแทบไม่มีอะไรให้ทำแล้ว

“ปิง กลับบ้านได้แล้วนะ เดี๋ยวพ่อมาตามอีก”

“อย่าแซวสิครับ”

“ล้อเล่นน่า กลับได้แล้วไป”

“ครับๆ” ผมรับคำแล้วเดินเอาแก้วที่เก็บมาจากโต๊ะไปไว้ที่อ่างล้าง ก่อนจะเดินกลับออกมาที่เคาน์เตอร์

“น้องปิง”

ผมเงยหน้ามองตามเสียงผู้หญิงที่เดินเข้ามาเรียก ชะงักกึกเมื่อเห็นว่าเป็นพี่เนย ความตกใจของผมคงแสดงออกให้เห็น อีกฝ่ายจึงขยับมุมปากขึ้นยิ้มฝืนๆ แล้วถามผม

“ตกใจเหรอ”

“เปล่าครับ” ผมบอกปฏิเสธ ค้อมหัวลงเล็กน้อยแทนคำบอกลาแล้วตั้งใจจะเดินออกมาจากตรงนั้น ทว่าพี่เนยเรียกผมเอาไว้ก่อน

“น้องปิงเลิกงานแล้วเหรอ”

“ครับ”

“รอพี่แป๊บหนึ่งสิ ขอคุยด้วยหน่อย”

ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกไปรอพี่เนยที่หน้าร้าน พักหนึ่งเขาก็เดินตามผมออกมาพร้อมแก้วเครื่องดื่มในมือ ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากสีหน้าเรียบๆ ที่จ้องผมอยู่อย่างนั้น

“พี่เนย มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“พี่อิสเป็นยังไงบ้าง”

“ครับ?”

“พี่อิสไม่อยากคุยกับพี่แล้ว แต่พี่ยังอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” สีหน้าเรียบเฉยที่เพ่งมองมา ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าฝ่ายนั้นต้องการอะไร ผมตอบคำถามไปตรงๆ

“พี่อิสสบายดีครับ”

“เขาบอกชอบปิงหรือยัง”

“ครับ?”

“เขาบอกว่าชอบหรือเปล่า”

ผมพยักหน้ารับเบาๆ

“พี่แพ้แล้วสินะ”

“พี่เนย คือผม...”

“ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่อิสถึงชอบแบบปิง...”

อีกฝ่ายเว้นวรรคคำพูดก่อนมองผมหัวจดเท้า ผมเข้าใจความหมายที่ละเอาไว้ พี่เนยหมายถึงว่าถ้าพี่อิสชอบแบบผม ผมที่เป็นผู้ชาย...

“ทำไมต้องเป็นปิงด้วยไม่เข้าใจเลย”

“ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

ทั้งผมและพี่เนยหันขวับมองตามเสียงของคนที่โผล่มาจากข้างหลัง ประโยคจากปากพี่อิสถูกพูดต่อตอนที่พี่เนยยังได้แต่อึ้ง

“ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเจอเนยที่นี่ ทั้งๆ ที่บอกไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกับปิงอีก”

“พี่อิส”

“นึกว่าจะพูดรู้เรื่องแล้ว”

“แค่บังเอิญเจอ”

“ขอโทษนะแต่พี่เชื่อคำพูดเนยไม่ได้เลยว่ะ” พี่อิสดึงมือผมให้ไปยืนข้างๆ

“หนูมันก็ร้ายในสายตาพี่อยู่แล้วแหละ”

“ถ้าดีจริงก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก”

“หนูมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจไม่ใช่เหรอพี่ พี่ลองมาเป็นหนูแล้วต้องตอบคำถามคนอื่นดูไหม ว่าทำไมพี่ถึงเลิกกับหนูไปคบกับ...เด็กผู้ชาย”

“ถ้าพี่เป็นเนย พี่จะไม่ตอบคำถามใคร”

“พี่...”

“เพราะเรื่องของกูมันไม่เกี่ยวกับคนอื่น”

ผมเงยหน้ามองพี่อิสที่เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้พูด ขณะที่พี่เนยก็ดูไม่พอใจเท่าไรนัก ส่วนผมได้แต่ยืนเงียบ พูดอะไรไม่ได้เลย

“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรอะพี่”

“มันก็คือรักนั่นแหละ”

“...”

“แต่มันไม่ดีพอจะให้รักต่อไง”

“...”

“แล้วกูก็ไม่ได้เลิกกับมึงเพราะใคร กูเลิกกับมึงเพราะมึงเป็นมึงนี่แหละ”

“อย่างกับพี่ดีนัก! พี่ก็นิสัยเสียเหมือนกันนั่นแหละ!”

พี่อิสยกมุมปากยิ้ม มองดูพี่เนยที่เริ่มจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่รู้เลยว่าพี่เนยกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ พี่เนยยังชอบพี่อิสจริงๆ หรือว่าแค่ยอมไม่ได้ที่พี่อิสมาชอบคนอย่างผม ผมไม่ชอบเรื่องแบบนี้เลย มันมักทำให้เหนื่อยใจ

“เราอย่ามาเจอกันอีกเลยดีกว่า พี่น้องอะไรกูก็ไม่เอาทั้งนั้นอะ”

“เออ ก็ได้”

“แล้วต้องให้ย้ำอีกทีไหมว่าอย่ามายุ่งกับปิงอีก”

“หวงเหลือเกินนะ”

“หวงกว่าที่มึงคิดเยอะเลย”

พี่เนยสบถคำด่าหยาบคายอย่างจงใจให้ได้ยิน ก่อนสะบัดหน้าเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยสีหน้ายุ่งๆ  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่อิสที่ถอนใจออกมาทีหนึ่ง

“ขอโทษที่ทำให้ต้องมาเจออะไรแบบนี้”

ผมส่ายหน้า ก่อนที่เขาจะดึงมือผมเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ริมถนนอีกฝั่ง ระหว่างทางกระทั่งมาถึงหน้าบ้าน ผมไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย คงเพราะผมยังคงคิดถึงคำพูดของพี่เนยที่ค้างคาอยู่ในหัว ผมหยุดคิดถึงมันไม่ได้เลย

“เป็นอะไร” ความเงียบผิดปกติของผมคงเห็นชัด พี่อิสถึงได้หันมาถาม

“ผมคิดถึงคำพูดของพี่เนย”

“มึงจะคิดทำไม”

“มันคาใจผม”

“เรื่องอะไร ถามกูนี่” เขาขมวดคิ้วพูด

“พี่อิสเลิกกับพี่เนยมาคบกับผม ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ”

“ทำไมต้องเป็นอะไรด้วย”

“คนอื่นจะคิดกับพี่อิสยังไง”

“กูบอกแล้วไงมันไม่ใช่เรื่องของคนอื่น”

“แต่ผมกลัวว่า...”

“แคร์แค่กูไม่ได้หรือไง”

“แต่คนอื่นเขา...”

“ถ้ามึงแคร์คนอื่น มึงก็ไปอยู่กับคนอื่น ไม่ต้องมาอยู่กับกู” พี่อิสพูดแค่นั้นแล้วเดินลงจากรถ ปิดประตูเสียงดังจนผมสะดุ้งเฮือก ผมทำให้พี่อิสโกรธแล้ว...ไม่ได้ตั้งใจเลย

ผมเปิดประตูรถตามลงไป เดินเข้าบ้านช้าไปแค่ไม่กี่ก้าวก็ไม่เห็นเขาแล้ว กวาดตามองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นก่อนที่ขาจะชะงักกึกเมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา...พิซซ่าสามกล่อง

นั่นทำให้ผมทรุดเข่าลงไปนั่งเงียบๆ  มองกล่องพิซซ่านั้นด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังงี่เง่ากับเขาทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องคิดมากเลยด้วยซ้ำ ผมไม่ควรตั้งคำถามกับความรักของพี่อิสเพียงเพราะคำพูดของคนอื่นที่กดดันให้ผมคิด มีพี่อิสอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว ผมควรแคร์เพียงแค่เขาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ

พี่อิสหายเข้าไปในห้องนานแล้ว ผมตั้งใจจะรอให้เขาออกมาแล้วขอโทษเขาอย่างจริงใจ แต่รออยู่นานก็ยังไม่ยอมออกมาสักที ผมที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องสูดลมหายใจหนึ่งทีแล้วยกมือเคาะประตูเบาๆ

ก๊อกๆๆ

“เชี่ย” ผมอุทานคำหยาบด้วยความตกใจ เพราะพี่อิสเปิดประตูออกมาทันทีที่ผมเคาะ เลยไม่ทันตั้งตัว มือยังยกค้างอยู่อย่างนั้นพลางกะพริบตาปริบๆ มองเขาที่เลิกคิ้วขึ้นด้วยใบหน้างงๆ

“ทำไมเปิดไวจังครับ”

“กูอยู่หน้าประตูพอดีไง มีอะไร”

“คือ...ผมอยากขอโทษพี่อิส”

“ขอโทษเรื่องอะไร”

“ก็ผมทำให้พี่โกรธ...หรือเปล่า”

“เออ กูไม่พอใจนิดหน่อย”

“ผมขอโทษ” ผมได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ เอ่ยคำขอโทษเบาๆ

“ขอโทษกูหรือขอโทษพื้นอะ มองหน้ากูดิ”

“ผมขอโทษครับ ผมรู้ว่าพี่อิสรักผมแล้วผมก็รักพี่อิสมาก ผมจะไม่สนใจคนอื่นแล้ว จะสนใจพี่คนเดียว ผมจะ...”

พี่อิสดึงผมเข้าไปกอดทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบ ก่อนเสียงทุ้มต่ำที่แสนอบอุ่นจะดังข้างๆ หูผม

“พี่ไม่ได้โกรธเลย”

“...”

“น่ารักขนาดนี้ใครจะไปโกรธลง”

เขาคลายกอดผมออกแล้วยกมือลูบหัวเบาๆ  เรามองหน้ากันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะผงะไปเล็กน้อยเมื่อพี่อิสโน้มหน้าลงมา ปากของเขาเกือบจะชนกับปากผมแล้ว มุมปากคนขี้แกล้งยกขึ้นนิดๆ พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ  ก่อนเขาจะเลื่อนเป้าหมายจากริมฝีปากขึ้นไปที่หน้าผากแทน ริมฝีปากนุ่มกดลงเบาๆ ที่หน้าผากผม แค่นั้นก็อบอุ่นพอแล้ว

“ผมคิดว่าพี่โกรธผมมากซะอีก เห็นพี่หายเงียบเข้าไปในห้อง”

“อ๋อ ปวดขี้ ไปขี้มา”

“พี่อะ!” พี่อิสก็ยังเป็นพี่อิสจริงๆ

“สั่งพิซซ่ามาให้แล้วอะ เห็นยัง”

“เห็นแล้ว ไหนเมื่อเช้าบอกเบื่อไง”

“ก็มึงจะกินไม่ใช่เหรอ”

“ก็เลยต้องตามใจเหรอครับ”

“ก็มึงเป็นแมวกู”

“...”

“ส่วนกูก็ทาสแมวไง”

To be continued.

[tnkgif]

หลินปิงนี่ก็ไม่ธรรมดานะ 555555555 
จะจบเเล้วหรออออ ไม่อาววววว 

[Moose]

น่ารักโว้ยยยยยยยย 

[queenrulet]

เกือบแล้วมั้ยล่ะ อีเนยยยยย ถ้าปิงไม่ห้ามนะมรึง
สะใจที่พี่พูดจริงงๆ

[iceman555]

 

[about]

 

[tiew93]

เออ คนบ้าอะไรน่ารักจังเลยเว้ยยยย ความพี่อิสนี้ดีงาม 

[XVIII.88]

ตาบอดพร้อมน้องปิง 
คนหยาบอย่างพี่อิส ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้~~

[TheWanFah]

โคตรน่ารัก
พี่อิสคนกาก แต่น่ารักจัง

[เล็กต้มยำ]

เขินพี่อิสหนักมากกกก
ทำไมคนกากถึงได้น่ารักขนาดนี้ค่ะซิสสสส
 

[ชอบอ่าน]

โอ้ยยย ทำไมน่ารักกันขนาดเน้ งื้ออ ไม่ไหวแล้ว หลงคนกาก กับแมวน้อยอ่ะ

พี่อิสนี่กากคงเส้นคงวา น้องปิงก็คิดว่าโกรธมากหนีเข้าห้องไป เปล่าค่ะ ไปขี้!! ฮ่า

[SiHong]

น่ารักมากกกกกก

[♥►MAGNOLIA◄♥]

"พี่อิส...หนูก็แค่ไม่เข้าใจอ่ะ ทำไมต้องเป็นปิง!"
"เป็นปิงแล้วไงอ่ะ"
"ก็ปิงเป็นผู้ชายอ่ะ! คนอื่นจะว่ายังไงถ้าพี่เลิกกับหนูไปคบกับผู้ชายอ่ะ"
เหตุผลนังเนยบูด กากมากกกกก
เข้าใจ ไม่เข้าใจ เขาก็รักปิง ไม่รักเธอ
เขาเลิกกับเธอ เพราะเธอประสาท และขอเลิกกับเขาก่อน
แล้วเธอก็มีคนใหม่ไปตั้งแต่เลิกกัน
มีใครเขามาต่อว่าเธอหรอ ว่าพี่อิสเลิกกับเธอไปคบกับผู้ชาย
มโนเองล้วนๆ โคตรกากเลย น่าให้โดนตบกลับจริงๆ
คงเพราะทั้งยั่ว ทั้งตื๊อพี่อิส แล้วไม่ขึ้น แถมโดนไล่อีก
ใครได้นางเป็นแฟน ซวยโคตร
พี่อิส โชคดีและ ที่เลิกกับนาง
       
 

[mareya.no7]

พี่อิสกากแต่ค่ดเท่ หลินปิงก็น่ารักซะ เอาจริงๆ มันก็หมดสมัยแล้วนะที่ผู้ชายจะไม่ทำไรเลยกะผู้หญิง เพราะชะนีบางตัวเนี่ยมันสุดจะทน แค่เลือกทำกับคนให้เหมาะก็พอ แค่ไหน แบบไหน ที่จะไม่สร้างปัญหาให้เราอีก

#พี่อิสเก่งกับหมา เด็ก ผู้หญิง และคนชราอยู่แล้ว 555

[bulldog17]

ทำตัวเองทั้งนั้นนน