หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[hoshinokoe]

ทาสแมวก็แอบน่ารักนะเนี่ย

[hpimmc]

ฮือออ น่ารักมาก
เขารักกันแล้วเขาเข้าใจกันแล้ว
มันไม่ควรจะจบแค่นี้ดิ
ยืดๆ ออกไปก๊อนนนนนนนนนนนนนน
อยากเห็นความหวานของสองคนนี้ แบบมุมอื่นๆ ไปเที่ยวด้วยกันงี้ไรงี้
ลุ้นผลแอดไปด้วยกันอะไรงี้

จริงๆ เราไม่สนใจความในใจของนายช็อกเลยนะ
เราอยากอ่านพี่อิสน้องปิงเยอะๆ เพราะว่านังช็อกมันมีบทมากเหลือเกิน
ในช่วงเวลานึง หมั่นไส้มัน อย่าไปให้บทมันพอแล้ว
ชิ

 55555555555555555

[MyLavenderLand]

เนยก็แค่อาย เสียหน้า ที่แฟนเก่ามีแฟนใหม่เป็นผู้ชาย ลืมๆ ห่างๆไปแล้วก็จบป่าววะเนยเอ้ยยย *อินกะนังเนย*  // พี่อิสคนกาก เอ้ยยย คนเท่ นี่ทำอะไรก็น่ารักเนอะ *หราาาา* ไข่ดาวแตกอมน้ำมัน หนมปังหัวใจแหว่ง งี้  มันไม่ได้อยู่ทีทำแล้วเป็นไง? มันอยู่ที่ใครทำต่างหากว้อยยย ฮริ้ววววว แหมะ!! มันหว๊านนน หวาน สมเป็นวิถีอิสระจริงๆ  สนุกมากอ่ะค่ะ ชอบๆๆๆ

[tuek]

พี่อิสน่ารักตามใจน้องอย่างนี้ไงน้องถึงได้รัก

[imymild]

หลินปิงน่ารักเกินไปแล้ว

[pui]

 

[river]

เนยไม่รู้ตัวเองเลย ว่าทำตัวเองมาตลอด
ไม่มีปิง อิสก็เบื่อเต็มทน ทนไม่ได้แล้ว

[dukdikdukdik]

น่ารักมากกก ติดเรื่องนี้สุด ๆ พี่อิสเป็นพระเอกที่เลิศที่สุดเลย 

[why yyy]

ขอบคุณ

[malula]

โอ๊ยหมั่นไส้คนแก่มีแฟนเด็ก หวานจนเบาหวานขึ้นตาแล้วนี่
ปิงน่ารักน่ากลืนลงท้องมากเลยลูก สงสารพี่อิสจัง ต้องอดทนแค่ไหนที่จะไม่จับเด็กกิน

[pimBNY]

เอาอีกๆๆ อิพี่มันยังไม่ได้แสดงความหื่นออกมาเลย

[B52]

  o13o13

[Snowermyhae]

ขอตอนพิเศษสิบตอนค่ะ ขอฉากสวีทเยอะๆ น้องปิงน่ารักกกกกก 

[Cloudnine]

อ่านทันแล้วววว เรื่องนี้ครบรส! ชอบค่ะ

[่patsaporn]

พี่อิสก็ทำถูกและชัดเจนดีอยู่แล้วค่ะ ก็เนยไม่จบ งี่เง่าแบบนี้ก็ต้องพูดกันตรงๆ
หวานมากคู่นี้ มันกุ๊กกิ๊กก๊าวใจอ่ะ ฟินค่ะฟิน จงเป็นทาสแมวตลอดไป เพี๊ยง
ตอนไปรับก็น่ารักนะ พี่ที่ไหน นี่แฟน เอ้อ ปิงนี่ยังไง ตอนร้องปิงรู้สึกผิดก็น่าสงสาร
โถ บอกรักรัวๆๆๆ เลยลูกที่ไหนได้พี่ไปขี้มา จ๊บ 5555

ขอบคุณค่ะ

[A-J.seiya*]

พ่อทาสแมว งื้อออออ
ทำไมเป็นคนงี้
ชอบพี่เขา เป็นนัวเองเสมอต้นเสมอปลาย

[เต้าหู้ไข่]

ตอนที่ 26

รักแรกของผม

 

บ่ายของวันหยุดว่างๆ พี่อิสชวนผมออกไปข้างนอก ตั้งใจว่าจะไปกินพิซซ่าแล้วก็ซื้อของเข้าบ้านนิดหน่อย ผมแต่งตัวเสร็จก็เลยออกมารอเขาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนพี่อิสจะเดินออกมาจากห้องเขา ผมเบิกตาขึ้นนิดๆ เมื่อพี่อิสอยู่ในชุดที่ชวนตะลึงอีกแล้ว เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม

“พี่อิส หล่อทำไม”

“ไปเดตก็ต้องแต่งตัวหล่อๆ หน่อยไง”

“ไม่เอาอะ ไปเปลี่ยน”

“เอ้า! ทำไม จะให้กูใส่กางเกงบอลลากเตะไปอะนะ”

“ครับ”

“ไม่อายเขาเหรอ เดินข้างๆ กูอะ”

ผมส่ายหน้าเบาๆ

“ผมชอบแบบนั้นมากกว่า พี่อิสเป็นพี่อิส มันดีอยู่แล้ว”

มุมปากพี่อิสยกขึ้นจนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

“แล้วก็ไม่ชอบให้หล่อ เดี๋ยวคนมองเยอะ ผมหวงด้วยไง”

“โอเค รอแป๊บ” เขาพุ่งตัวกลับไปในห้องนอนก่อนจะออกมาในชุดที่คุ้นตา เสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงบอลตัวเก่า แต่วันนี้ไม่หิ้วถุงพลาสติก เปลี่ยนเป็นถุงผ้าสีขาวแทน แม้ว่าเวลาพี่อิสแต่งตัวดีๆ มันจะหล่อมากๆ ก็เถอะ แต่ผมชอบแบบนี้มากกว่า ผมนิยามความเป็นพี่อิสไม่ได้เลย ไม่รู้จะอธิบายว่าเขาเป็นคนแบบไหน มันจัดประเภทไม่ได้ มันคือเขา เขาคนนี้...เขาที่มีคนเดียวในโลกเลย

...

 

หลังจากกินพิซซ่าเสร็จ พี่อิสมาเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านขณะที่ผมเดินตามต้อยๆ ผมต้องดึงเขาออกมาจากชั้นวางของที่ลดราคาหรือมีโปรโมชั่นซื้อสองถูกกว่าตลอดทาง ไม่อย่างนั้นผีแม่บ้านเข้าสิงพี่อิสจนหน้ามืดตามัวแน่นอน เดินผ่านแผนกของใช้มาถึงแผนกอาหาร จากผีแม่บ้านก็กลายเป็นผีแม่ครัว ไปเลือกวัตถุดิบทำอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ครบยังวะ เหมือนมันขาดอะไร” พี่อิสบ่นพึมพำแล้วหยิบของในรถเข็นดู

“เหลืออะไรเหรอครับ”

“ไม่รู้ดิ คิดไม่ออก มันเกี่ยวกับมึงนี่แหละ”

พี่อิสยกมือเท้ารถเข็นแล้วจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น

“มองแล้วจะนึกออกใช่ไหม”

“เออ กูกำลังใช้ความคิดอยู่ มึงจะหูแดงทำไม”

“เขินสิครับ พี่มองนาน”

เขายิ้มนิดๆ แต่ยังไม่เลิกมอง

“นึกออกยังครับ”

“ยัง”

“นี่นึกอยู่เหรอ”

“เปล่า กูอยากมองมึงเฉยๆ”

“วู้!” ผมกำลังจะหันหน้าหนี แต่พี่อิสคว้าผมเอาไว้ให้หันกลับไปมองเขา

“อะๆ กูจะนึกดีๆ ละ คิดไม่ออกแต่เกี่ยวกับมึงแน่นอน”

“อะไรอะครับ อาหารแมว...ไข่ไก่...ไส้กรอก...แฮม...”

“ปีโป้!”

“เออใช่! ปีโป้หมด!”

ทั้งผมและเขาพุ่งกลับไปที่ชั้นขนมทันทีที่นึกออก ที่จริงก็ท่องมาตลอดทางเลยว่าจะมาซื้อปีโป้ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ผม แต่พี่อิสก็เสพติดปีโป้ไปด้วยอีกคน แพ็กหนึ่งกินได้ไม่เกินสามวันก็หมดแล้ว แวะไปทางตู้เย็นทีไรก็ต้องหยิบติดมือกันมาคนละอันสองอันตลอดเลย เมื่อได้ขนมที่ต้องการแล้ว ผมเดินนำเขามาแผนกเครื่องเขียน ซื้อปากกาสองสามแท่ง ก่อนจะเดินกลับไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

“ดูนั่นดิ เหมือนมึงเลย” พี่อิสสะกิดให้ผมมอง พลางชี้ไปที่ตุ๊กตาแพนด้าที่วางอยู่บนชั้น

“จะบ้าเหรอพี่”

“ตายแล้ว หลินปิง ทำไมหนูมาอยู่ตรงนี้ล่ะลูก”

“พี่อิส!”

“ซื้อดีกว่า”

“จะเอาไปทำไม”

“เอาไปนอนกอดไง”

“...”

“หรือมึงจะให้กูนอนกอดมึง จะได้ไม่ต้องซื้อ”

“เอาตัวไหนดีอะ” ผมว่าแล้วหันขวับไปที่ชั้น ก่อนพี่อิสเอาตุ๊กตาที่ถืออยู่ฟาดใส่หัวผมเบาๆ

“เฮอะ!”

“ตัวนี้น่ารัก” ผมหยิบตัวหน้ายิ้มมา

“ไม่ กูชอบตัวนี้” เขาเอาตัวในมือผมยัดใส่ที่เดิมแล้วหยิบตัวที่ทำตาโตปากจู๋มาแทน

“หน้ามันตลกเหอะ”

“เหมือนมึงจะตาย ไหนมึงลองทำหน้าแบบนี้”

“ไม่เอา”

“ทำหน่อย เร็วๆ”

“ยังไงอะ” พี่อิสยื่นหน้าแพนด้าตัวนั้นมาให้ผมดู ผมทำตาโตและปากจู๋ให้เหมือนมันจนคนข้างๆ หัวเราะก๊ากออกมา

“เหมือนมาก ขอถ่ายรูปหน่อย”

พี่อิสควักมือถือออกมา ยื่นแพนด้ามาข้างๆ ผมกลั้นหัวเราะแล้วทำหน้าแพนด้านั่นอีกที

“น่ารัก” พี่อิสพูดเบาๆ กับตัวเองอย่างพอใจแล้วยิ้มกว้างกับหน้าจอมือถือตัวเอง ในตอนนั้นผมหันไปเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มองมาทางผมแล้วยิ้มให้นิดๆ  ผมงงนิดหน่อยที่คนไม่รู้จักมายิ้มให้แต่ก็ยิ้มรับไป ก่อนที่พี่อิสจะหันมองตามแล้วลากผมเดินออกมาจากตรงนั้น เขาหยุดเดินกะทันหันก่อนหันขวับกลับมาหาจนผมที่เดินตามต้องชะงักไปด้วย

“อะไรครับ”

พี่อิสยกมือดึงหมวกฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวผมแล้วรูดเชือกผูกที่ใต้คาง

“ทำอะไรเนี่ย”

“หดเข้ากระดองไป ไม่อยากให้คนมอง”

“ฮึ?”

“คนอื่นมองแล้วไม่ชอบใจเลย”

“...”

“จะเห็นแก่ตัวมากปะวะ ถ้ากูอยากเก็บความน่ารักมึงไว้ดูคนเดียว”

พี่อิสพูดแค่นั้นแล้วคว้ามือผมเดินตามเขาไป ผมกัดริมฝีปากด้วยความเคอะเขิน ก่อนหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แค่พี่อิสอยากแสดงความเป็นเจ้าของก็ต้องทำเป็นเท่ด้วย ตาลุงคนนี้มัน...น่ารักเป็นบ้าเลย

...

 

พี่อิสกับผมเดินออกมานอกห้างหลังจากซื้อของเสร็จ ไม่รู้จะไปไหนต่อเพราะปกติก็เป็นพวกติดบ้านกันทั้งคู่ก็เลยตกลงกันว่าจะกลับบ้านดีกว่า

“พี่อิส เอาออกได้ยัง” ผมว่าแล้วชี้ไปยังเสื้อฮู้ดที่คลุมหัวอยู่

“ยังไม่ได้”

“โห่ มันอึดอัด”

“ปกติมึงก็ใส่ อย่ามาเยอะ”

“ปกติมันรัดแน่นขนาดนี้ไหมล่ะ พี่นี่มัน...”

“น้องปิง!”

ผมเป็นคนถูกเรียกแต่พี่อิสหันขวับไปมองก่อน พอเห็นว่าเป็นพี่พิงค์กับช็อก ผมจึงหลุดยิ้มกว้างออกมาแล้วเดินเข้าไปหา พี่อิสเลื่อนสายตาไปมองช็อกกับพี่พิงค์สลับกัน ส่วนพี่พิงค์ก็มองผมกับพี่อิสสลับไปมา

“น้องปิง พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“ไอ้ช็อก คุยด้วยหน่อยดิ” พี่พิงค์กับพี่อิสโพล่งขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนพี่อิสจะคว้าคอช็อกหันไปทางหนึ่ง ส่วนพี่พิงค์ดึงมือผมมาอีกทาง

“มีอะไรครับพี่พิงค์”

“แฟนน้องปิงเหรอ”

“เอ่อ...ไม่ใช่แฟนครับ”

“แล้วเป็นอะไรกัน”

“ผมเป็นแมว เขาเป็นเจ้าของครับ”

“มันคืออะไร!”

“มันคือสถานะที่เลิกกันไม่ได้ไงครับ”

“พี่บอกว่าคบใครให้เอามาให้พี่สแกนก่อนไง นี่คืออะไร ไม่ผ่านคิวซีเว้ย!”

“พี่อิสเป็นคนดีนะครับ”

“เหมือนพวกขโมยกระเป๋าตังค์! คือไม่โอเค!”

“เฮ้ย! พี่พิงค์ พี่อิสเป็นคนดีมาก ใจดีด้วยครับ”

“ไม่น่าเชื่อ ไม่ใช่พวกล่อลวงเด็กมาทำ...ทำอะไรแบบนั้นใช่ไหม”

“ไม่ใช่ครับ! พี่อิสไม่ใช่คนแบบนั้น! เป็นคนดี ไว้ใจได้ครับ”

“สภาพอย่างนั้นอะนะ!”

“สภาพอย่างผมมันทำไมเหรอคุณ”

ทั้งผมและพี่พิงค์สะดุ้งเฮือกเมื่อพี่อิสโผล่มาข้างหลัง

“พูดตรงๆ อย่าโกรธนะคุณ เหมือนโรคจิตล่อลวงเด็กอะ”

“โอ้โฮ ปากอย่างนี้เคยโดนตบไหมคุณ”

“อ้าว กุ๊ยว่ะคุณ”

“เออ กุ๊ยโว้ย มีไรไหม!”

“ใจเย็นๆ พี่อิส แฟนผมครับแฟนผม” ช็อกเข้ามาดึงพี่พิงค์ออกไปในตอนที่สองคนนี้เถียงกันเอาเป็นเอาตาย

“แฟนมึงปากดีอะ”

“พี่อิส นี่เจ้านายผม!”

“อ้าว ฉิบหาย” พี่อิสสบถเบาๆ แล้วถอยออกมาก้าวหนึ่ง

พี่พิงค์ยักคิ้วให้ด้วยใบหน้ากวนๆ ก่อนพี่อิสจะหันมากระซิบข้างหูผม

“เจ้านายมึงกวนตีนเนอะ”

“มาเป็นแฟนน้องปิงได้ไงอะ” พี่พิงค์หันมาถาม

“ไม่ใช่แฟนซะหน่อย ผมเป็นเจ้าของปิง ปิงเป็นแมวของผม”

“โอ๊ย อะไรก็เหอะ แล้วมาคบน้องปิงนี่จริงจังปะเนี่ย รักน้องจริงหรือเปล่า”

พี่อิสดึงผมเข้าไปใกล้แล้วยกมือกอดไหล่ หันพูดกับพี่พิงค์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมรักปิงมากกว่าที่จะอธิบายให้คุณเข้าใจได้ซะอีก ไม่ต้องห่วง”

“...”

“ถ้าผมทำปิงเสียใจหรือร้องไห้ คุณมาตบผมเลยก็ได้”

“...”

“แล้วก็...สีผมคุณเท่ดีนะ” พี่อิสว่าแล้วชี้ไปที่ผมพี่พิงค์ ซึ่งวันนี้เปลี่ยนสีใหม่เป็นสีชมพูเลย

“จริงปะ เพิ่งทำมา กลัวจะไม่เข้ากับหน้า”

“โคตรดี เหมาะอยู่”

“ตาถึงว่ะ นี่โดนช็อกบ่นเรื่องสีผม”

“มึงรู้จักศิลปะไหมไอ้ช็อก”

“เออ มันเป็นศิลปะเหอะ”

ช็อกยืนกะพริบตาปริบๆ เพราะโดนรุมด่าแบบไม่ทันตั้งตัว อยู่ดีๆ สองคนนี้ก็เข้าขากันได้ดีราวกับที่เถียงกันเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น ผมหันมองพี่พิงค์กับพี่อิสที่คุยกันต่อ

“แล้วนี่มาทำไรกันเหรอ”

“ว่าจะมาดูหนังอะ แล้วนี่จะกลับกันแล้วเหรอ”

“ครับ กลับแล้ว พาปิงมากินพิซซ่า แล้วก็ซื้อของนิดหน่อย”

“โอเคคับ งั้นไว้เจอกันนะครับ”

“ได้ครับ”

ไปสนิทกันตอนไหนเหรอ...

“ไว้เจอกันนะปิง”

“ไว้เจอกันช็อก”

“ไม่ต้องเจอกันก็ได้มึงสองคนเนี่ย” พี่อิสแทรกเข้ามาตอนผมกำลังบอกลาช็อก ก่อนพี่พิงค์กับช็อกจะเดินเข้าห้างไป พี่อิสยังหรี่ตามองผมแล้วเชิดปากขึ้นนิดๆ

“กูแม่งไม่ชอบหน้ามันเลย ทำมาเป็นหล่อ”

“เขาไปทำอะไรให้”

“มันคือรักแรกมึงไง”

“รักแรกอะไรเล่า!”

“รักครั้งแรก หัวใจก็แตกสลายไง”

“พี่อิส!”

“ยังชอบมันอยู่เหรอ”

“จะไปชอบเขาได้ไง ก็ชอบพี่อยู่นี่ไง”

พี่อิสยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นยิ้มพอใจ ก่อนผมจะถามต่อ

“แล้วเมื่อกี้เรียกช็อกไปคุยอะไร”

“แค่ทักทายกัน”

“สนิทกันหรือไงถึงต้องทักทาย”

“ทำไม กูจะคุยกับรักแรกมึงไม่ได้เลยเหรอ”

พี่อิสกวนตีนดีแฮะ...

“ใช่สิ รักแรกของผม ผมยังรักเขาอยู่ทำไงดี ลืมไม่ลงเลย มันฝังใจอะ”

“อันนี้มึงล้อเล่นหรือว่าไง”

“รักแรกของผม เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักที่จะรักใคร ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าหัวใจซื่อบื้อของผมมันจะรักใครเป็น แต่เขาสอนผม สอนให้รู้ว่าการตกหลุมรักใครสักคนมันเป็นยังไง”

“เออ เอาเข้าไป”

“เขาทำให้ผมรู้ว่าความสุขคืออะไร ทำให้ผมยิ้มแล้วก็หัวเราะอย่างที่ไม่เคยเป็น”

“เอาให้พอ”

“ผมอยากขอบคุณเขา ขอบคุณที่มาทำให้ผมรัก ขอบคุณที่มารักผม ผมอยากบอกรักเขาทุกวัน บอกให้เขารู้ว่าผมรักเขามากขนาดไหน”

“มึงก็ไปบอกมันสิ!”

“ก็บอกอยู่นี่ไง”

“...”

“พี่อิส พี่ต่างหากที่เป็นรักแรกของผม”

“กูเหรอ”

“พี่นั่นแหละ”

“...”

“ผมรักพี่ก่อนใครเลย”

 

...

 

หลังจากกินมื้อเย็นกันเสร็จ พี่อิสก็ไปนั่งประจำหน้าคอมเพื่อทำงานต่อ ส่วนผมเข้าห้องมาอาบน้ำและตั้งใจจะทำการบ้านคณิต คว้าสมุดหนังสือมานอนทำบนเตียงอย่างดิบดี แต่นั่งงมมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ขยับไปสักข้อเลย บนเตียงไม่ใช่สถานที่ที่ควรทำการบ้านหรืออ่านหนังสือ เพราะอยู่บนเตียงทีไรมันพร้อมจะดูดวิญญาณเราได้ทุกเมื่อ ผมยังกลิ้งไปกลิ้งมาเพราะทำการบ้านไม่ได้แต่ก็ยังไม่อยากนอน

“หลินปิง ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“ทำการบ้านอยู่ครับ”

“การบ้านไร กูเห็นมึงนอนกลิ้ง”

“ผมใช้ความคิดอยู่ แต่ไม่เข้าใจเลยสักข้อ”

พี่อิสเดินมานั่งบนเตียงข้างๆ ผมแล้วหยิบสมุดการบ้านไปดู

“มันโคตรยากเลยครับ”

“กระจอก”

ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง

“ง่ายๆ ใครๆ ก็ทำได้”

“ทำให้หน่อยดิ”

“การบ้านมึง มึงก็ทำเองดิ”

“จริงๆ ทำไม่เป็นใช่ปะล่ะ”

“โด่ หลินปิง กูจบสายวิทย์มาเหอะ มา กูทำให้ดูข้อหนึ่ง เดี๋ยวอธิบายให้ฟังด้วย” พี่อิสหยิบดินสอขึ้นมา นั่งมองโจทย์แคลคูลัสครู่หนึ่งแล้วลงมือเขียน เสียงทุ้มต่ำอธิบายให้ผมฟัง ดูมีความรู้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ตรงนี้เอาเอเอกซ์กำลังสองคูณตลอด นี่มันก็จะได้เป็นเอกซ์กำลังสาม ลบ เอกำลังสาม ส่วน เอเอกซ์กำลังสอง เอกซ์ลบเอ ใช่ไหม”

เอกซ์กำลังสอง กำลังสาม กำลังสี่อะไรไม่รู้ แต่ผมโคตรชอบเวลาพี่อิสพูดน้ำเสียงแบบนี้มากๆ เลย มันดีจริงๆ นะ

“ฟังอยู่ไหมเนี่ย”

“ไม่เข้าใจอะ ไว้ไปลอกเมธีดีกว่า”

“เอ้า ดูมัน การบ้านตัวเองก็ทำเองสิ ไปลอกเพื่อนแล้วเมื่อไรจะทำเป็น ฮะ?”

“ขี้บ่น”

“เออ จะบ่น ทำไม เอามาทำเลย”

“ไม่ทำแล้ว เก็บๆๆ โอ๊ย!” ผมชักมือออกมาจากสมุด เพราะรีบร้อนเก็บลวกๆ ไม่ทันระวังเลยโดนกระดาษบาดมือเข้าไปทีหนึ่ง

“ได้แผลอีก ไหนมาดู” พี่อิสดึงมือผมที่เลือดเริ่มซึมออกมาจากแผล ดึงทิชชูมาซับเลือดที่ปลายนิ้วแล้วขมวดคิ้วมองยุ่ง

“เจ็บไหม”

“นิดหนึ่ง”

“บอบบางจริงๆ เลยมึงเนี่ย”

“อ่อนแอให้ดูแลเหอะ”

“อ่อยเหรอ”

“ครับ”

“ร้าย”

“เป็นแมวขี้อ้อนไง”

“อ้อนเกินไปไม่กลัวโดนแดกเหรอ”

“พี่ไม่กล้าหรอก”

“...”

“พี่ใจกาก”

“เดี๋ยวจะโดน!”

“เฮ้ย!” ผมร้องลั่นเพราะพี่อิสผลักหัวผมกดลงไปบนเตียง

“แดกแม่งเลย แดกแม่ง!” เขาว่าแล้วกัดเข้ามาที่ลำคอผม ไม่กัดแบบล้อเล่นแต่งับเข้ามาเต็มๆ เลย

“พี่อิส! เจ็บๆๆ”

“ยอมยัง”

“ยอมๆ”

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยผมแต่ยังไม่ยอมลุกออกไป ค้ำแขนข้างหนึ่งลงบนเตียงขณะยังคร่อมร่างผมอยู่

“กัดมาได้ เป็นหมาเหรอ”

“แวมไพร์เว้ย”

ผมหัวเราะหน่อยๆ ขณะที่พี่อิสก็ยังไม่ลุกออกไป แล้วจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น

“ทำไมมองนาน”

“กำลังคิดอะไรอยู่”

“คิดอะไรครับ”

“เจ้าของแมวนี่จูบแมวได้ไหม”

“ครับ?”

ไม่ทิ้งช่วงให้สงสัย มือใหญ่ข้างหนึ่งก็เลื่อนมาจับคางผมให้อยู่ในตำแหน่งที่พอดีสำหรับริมฝีปากของเขาซึ่งลดระดับลงมาในจังหวะเดียวกัน ริมฝีปากนุ่มๆ ประกบเข้ามาเบาๆ  ผมคงเป็นเด็กที่โง่เกินกว่าจะตอบโต้จูบนั้นกลับไปได้ เป็นแมวตัวเล็กๆ ที่ไร้เดียงสาเลยปล่อยให้เจ้าของเป็นฝ่ายทำสิ่งนั้นเพื่อสอนบทเรียนบทใหม่ที่เรียกว่าจูบ

จูบคือการแตะกันที่ริมฝีปากแต่กลับไปเดือดร้อนที่หัวใจ ในนั้นกำลังเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ จูบไม่ได้หวานหรือมีรสชาติอะไร แต่มันนิ่มนวล อ่อนโยน และอบอุ่น จูบของพี่อิสเป็นแบบนี้นี่เอง

บทเรียนจบแล้วด้วยการที่พี่อิสถอนริมฝีปากออกไป มุมปากเขายกขึ้นนิดๆ แล้วเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวผมเบาๆ

“แมวน้อยของพี่อิส เชื่องจัง”

“ผมงงอยู่ต่างหาก”

“นี่จูบแรก จำไว้ด้วย”

“จูบแรกผมจูบกับพี่ปรินซ์ไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ที่ไหน ตอนนั้นแค่เอาปากแตะกัน กูกระชากหัวไอ้ปรินซ์ออกมาทันเหอะ”

“อ๋อ”

“เพราะงั้นกูเป็นจูบแรกมึง”

“ตื่นเต้นเลย”

“ใจเต้นแรงปะ”

“ลองฟังสิครับ”

เขาแนบหูลงมาบนอกผมแล้วหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจ

“แค่จูบก็อาการหนักแล้ว มากกว่านี้มึงตายคามือกูแน่”

“ฮึ?”

“ไม่มีอะไร กูพูดกับตัวเอง กูไปทำงานต่อละ” เขาว่าก่อนลุกออกไป

“เดี๋ยวก่อน...” ผมกางมือออกแล้วพยักหน้าเรียกให้เขากลับมาก่อน

“มีอะไร”

“ขอฟัดพุงหน่อย” ผมว่าแล้วซบหน้าลงไปบนพุงเขา สองแขนยกขึ้นโอบร่างเขาเอาไว้

“ทำไมๆ อ้อนเอาอะไร”

“กอดเฉยๆ”

ก็แค่ใจผมเรียกหาเขาเฉยๆ  แม้จะอยู่ใกล้ๆ ก็ยังอยากกอดเอาไว้ เพราะตอนนี้ผมโคตรชอบพี่อิสเลย ไม่รู้เลยว่าคนที่ผมทำชาไข่มุกหกใส่ในวันนั้น จะมายืนเป็นพี่อิสที่ผมรักอยู่ในวันนี้ คนที่ดูเพี้ยนๆ  คนที่ถอดเสื้อในที่สาธารณะได้ คนที่ทำให้ผมเกือบเลิกกินชีสไบท์กับไวต์มอลต์เพราะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไรที่ไม่สมควร คนที่ชอบแย่งกินไส้กรอก คนที่บ้าๆ บอๆ และชอบเล่นใหญ่ คนธรรมดาๆ ที่ทำให้ผมหลงรักอย่างเหนือความคาดหมาย พี่อิสไม่ต้องดีไปกว่านี้เลย สำหรับผมมันพอดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องดีพร้อมหรือสมบูรณ์แบบ สุดท้ายแล้วเราอาจต้องการคนธรรมดาที่เข้ากันดีและไปด้วยกันได้ มีความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายแต่มั่นคง และพี่อิสคือคนคนนั้นของผมแล้ว พี่อิสเคยบอกกับผมว่า...

 

“กูเป็นคนรักอิสระ เพราะกูชื่ออิสระ”

 

ส่วนผมอยากบอกกับเขาว่า...

 

“ผมก็เป็นคนรักอิสระ เพราะพี่ชื่ออิสระ”

To be continued.

[queenrulet]

รักพี่อิสแรงมากค้ะ

[่patsaporn]

ประโยคสุดท้ายหวานมากกกก น้องปิงก็น่ารักขี้อ้อนขึ้นทุกวัน ทาสแมวก็งมงายไปสิคะ
จะแดกน้องละเนี่ย หยอดกันนิดหยอดกันหน่อย เขินกันไรกัน น่ารัก แล้วก็มีเฟิร์สคิสกันด้วย กีสสสๆๆ
น้อง 18 แล้ว กินได้พี่ #จับปิงใส่พาน

ขอบคุณค่ะ

[gunghan]

ไม่อยากให้จบเลย
ขอแบบนี้เป็นเรื่อยๆได้มั้ย
ไม่ก็มีภาค 2 ต่อเลยนะๆๆๆๆ

[iceman555]

 

[SiHong]

น่ารักมากกกกก

[utamon]

โชคดีของน้องปิงที่ได้เจอคนอย่างพี่อิสระ และได้พบความอิสระที่แท้จริง

[A-J.seiya*]

จะบทส่งท้ายแล้ว แงงงงงง
คิดถึงพี่อิสแย่เลยอ่ะ
ฮึกกกก พระเอกกากๆ มีไม่เยอะ
พี่จะตราตรึงในใจ

[tiew93]

ฮิ้วววว HAPPY สุดใจจจ
 

[fahsai]

ไม่อยากให้จบเลยยยยฮือออ หลงรักความเท่ของพี่อิส กับความน่าร้ากกกของหลินปิง

[B52]

ดีใจกับปิง หาที่ทางของตนเองเจอแล้วเนอะ อิสระที่คุณตามหา

[insomniac]

หวานมาก
อยากรู้ความสัมพันธ์กับบ้านลุงป้า ก็ขาดกันไปแบบนี้เหรอ อยากให้รู้ว่าชีวิตปิงดีขึ้นแค่ไหน เมื่อไม่ต้องอยู่กับบ้านกากๆ ของตัวเอง

[manami1155]

หลินปิงดาเมจแรงมากกกกก
จี้อ้อนสุด น่ารักสุด
พี่กากเอ้ย พี่อิสทนไหวได้งัยเนี้ย 555

[Cloudnine]

น่ารักกกกกกก แค่จูบแต่เราฟินมากกกกกกก
 

ขอบคุณค่ะ