หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[mickeyz.min]

Feel good จริงๆ มันดีงาม เวิคมากๆ

[์E_D_N]

ชอบพี่อิสและน้องปิงมากกก

ชอบการเล่า ชอบมุก ชอบทุกอย่างในเรื่องเลย

ขอบคุณคนเขียนมากๆที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่านจ๊ะ

[jaymaza]

พี่อิสน่ารัก หลงน้องแบบคูล ๆ 55555

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารัก ๆ นะคะ

 

[Natti]

10 10 10 ไปเลย
ชอบการเล่าเรื่อง การใช้คำ ใช้ภาษา
เราชอบวิถีอิสระ โคตรชอบพี่อิสเลย วิถีคนหล่อ คนเท่
น้องปิงก็น่ารัก ลุงหลงจนไม่เท่แล้ว

เล่าเรื่องสนุกค่ะ
 

[MAILOVEZ]

เป็นเรื่องที่อ่านจบแล้วกระโดดขึ้นมาอยู่ในเฟบเวอร์ริชเพลย์ลิสเลยสำหรับเรื่องนี้ชอบมากแบบมากๆ อ่านจบคืออารมณ์ไม่จบนั่งยิ้มไม่จบตามนิยาย พยายามอ่านช้าๆ ไม่อยากให้จบเร็วมันสั้นมากในความรู้สึกอ่านเพลินจนแบบลืมเวลาที่แท้จริง

รักพี่อิสกับน้องปิงมาก ชอบความเป็นพี่อิสชอบความกากความไม่เพอร์เฟค ชอบความหยาบทั้งกายและใจแต่เป็นผู้ชายที่โคตรอบอุ่น ชอบความเอาใจใส่ที่พี่อิสมีให้ปิงมันแฝงอยู่ในทุกการกระทำไม่ได้อ่อนหวานแต่มันโคตรดี ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบพี่อิสมากขึ้นทุกตอนยิ่งเวลาเป็นพาร์ทพี่อิสบรรยายนะคือแบบขำทั้งตอนชอบความอิสระสไตล์จริงๆ 5555555555

น้องปิงหนูเป็นนายเอกที่ทำให้หลงรักได้โดยที่แทบไม่ต้องทำอะไรมึนๆ อึนๆ ซึมๆ แบบนี้คือหลงจะตายหลงเบอร์เดียวกับพี่อิสอะบอกเลยอยากจับน้องมาฟัดให้แก้มช้ำ ชอบความบริสุทธิ์แต่น้องก็มีความซนๆ ทะเล้นแบบน้องปิงสไตล์รักเลยอะ

นามปากกานี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยไว้ใจได้เสมอเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกมากๆ เรื่องนี้นะคะ คงจะเสียใจมากถ้าไม่ได้อ่าน ขนาดมาตามอ่านตอนนี้ยังแอบเสียดายที่ไม่ตามมาแต่แรกแต่ดีใจที่มาทันรวมเล่มอยู่ยินดีโอนเงินสู่ขอพี่อิสน้องปิงแต่โดยดีเลยค่า เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อๆ ไปนะคะ

[LadySaiKim]

 

[__puppy]

 

ชอบมากกกๆๆๆๆ อ่านรวดเดียวเลย ทั้งซึ้ง ทั้งขำ ชอบพี่อิส บ้าบอที่สุด แต่ก็รักน้องทีุ่ด ฮือ ประทับใจค่ะ

[whisperz]

  ชอบนิยายเรื่องนี้มากค่ะ เป็นเรื่องที่ชอบที่สุดในเล้าแล้ว ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[▶August5th◀]

อยากอ่านงานเขียนเรื่องใหม่ของคนแต่งจัง

ชอบเรื่องนี้มากๆๆ

รอติดตามเรื่องใหม่นะ

[ขนมโก๋]

อ่านถึงตอน 21 แล้ว อินมาก
ผิดไหมที่จะบอกว่าเกลียดช็อก ก็รู้แหละว่ามันอาจพลิกแพลงแต่คือ... โกรธอ่ะ ถึงแม้ปิงจะบอกพิงค์ว่าเกือบชอบ แต่เท่าที่อ่านมาคือนั่นมันเทใจไปให้เกินครึ่งแล้วนะ มีตอนนึงมั้งที่เหมือนจะบอกว่ามีใจให้ช็อก จี๊ดสุดก็ตอนเอาโทรศัพท์ไปให้พิงค์ แล้วอีช็อกทิ้งปิงไว้เฉย อันนี้ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ แล้วที่ปิงรู้สึกผิดกับพิงค์ เราว่าอารมณ์มันหักแปลกๆ เหมือนฟีลขาดอ่ะ อยู่ๆก็หายเฮิร์ทไปเลยงี้ มีเพียงแค่มองหน้าไม่ติดเพราะยังตงิดใจกันเรื่องพิงค์ คนเขียนใจร้ายอ่ะ ให้ความหวังมาตั้งหลายตอน เราก็จิ้น #ช็อกปิง แบบอินมาก

ขออภัยที่ใช้ภาษาที่อาจจะทำให้คนเขียนไม่สบายใจ แต่อยากจะบอกว่าคุณเขียนและสื่อออกมาได้ดีมาก ไม่ได้อินมานานแล้วกับนิยายวาย แต่ยังโกรธอีช็อกอยู่นะ!!

[คุณชายชากุหลาบ]

ยังไงก็เกลียดช็อคอ่ะ เอาจริงๆไม่ได้อ่านตอนสุดท้ายที่ช็อคเป็นคนเล่าเรื่องอ่ะ

[yokibear]

อบอุ่นละมุนอะไรแบบนี้ เราดีใจมากที่ปิงได้เจอคนที่รักและดูแลปิงจริงๆ
พี่อิสเป็นบุคลิกพระเอกที่เราไม่ค่อยจะเจอแนวนี้เท่าไร แต่ทำเราหลงรักคาแร็คเตอร์นี้มากๆ
ชอบเดอะแก๊งค์ที่มาถล่มบ้านพี่อิสบ่อยๆ มันหายากมากอ่ะ ความสายรหัสที่เหนียวแน่นต่อให้
พี่อิสจบไปแล้ว ก็ยังมาก๊งมาป่วนกันอยู่ แถมยังรักหลินปิงให้ของขวัญวันเกิดวันเรียนจบม.6
รู้สึกดีกับฉากพวกนี้ ส่วนช็อกเป็นนิยามของสายอ่อยไปทั่ว ตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง
เป็นตัวแปรสำคัญของการเลิกกัน ต่อไปช็อกก็แคร์ความรู้สึกพี่พิงค์มากขึ้น
ทุกกาลเวลาทุกการเติบโตจะสอนช็อกว่าทำยังไงถึงจะรักษาคนที่เรารักและรักเราได้มากที่สุด
อ้อ ปิงไปเรียนที่บ้านเกิด ลุงจะเหี่ยวเฉาขนาดไหนนะ55555555555
ขอบคุณสำหรับความฟีลกู๊ดมากๆนะคะ เราจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะ เลิ้บบบ

[Quatree]

อ่านเเล้วรู้สึกดี พี่อิสคนคลูกับน้องปิงคนน่ารัก

[Gatjang_naka]

อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย

[lemonpreaw]

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ หลงน้องปิงมากเลยตอนนี้

[MayA@TK]

 

 

[insunhwen]

ตามอ่านทีเดียวเลย คู่หลักน่ารักดีค่ะ
แต่คู่ช็อคพิงค์ (เอ๊ะ รึพิงค์ช็อค) นี่ทำเรามีความรู้สึกค่อนข้างจะตงิดๆ5555
คนอย่างช็อคมีเยอะจริงๆค่ะ ที่ว่าอ่อยไปทั่ว คุยเล่นกับคนอื่นไปทั่วทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว
มันทำให้เรารู้สึกว่าพิงค์ให้อภัยง่ายจัง และช็อคเองก็ดูไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยที่ไปคุยและชอบคนอื่น(จนเกือบขอเลิกกับพิงค์)
กลายเป็นว่าที่พิงค์โกรธเพราะไม่ใจกว้างพอที่เห็นแฟนตัวเองไปคุยกับคนอื่นผิดแทน
พิงค์กลายเป็นคนงี่เง่าขี้วีนเหวี่ยงในสายตาช็อค
ไม่รู้เราคนเดียวรึเปล่าที่อินเกิน และคิดว่าความรักของช็อคดูไม่สุดและดูไม่จริงจังเลย
ยิ่งประโยคที่บอกว่าคนที่ทำให้สบายใจกับคนที่รักเป็นคนละคนกัน และที่เลือกพิงค์ก็เพราะผ่านอะไรด้วยกันมามาก
เราเลยรู้สึกว่าช็อคน่าจะแค่ผูกพันธ์กับพิงค์ แต่ไม่ถึงขั้นรัก รึอาจจะรักไม่เท่าเมื่อก่อน
ขนาดเห็นพิงค์เช็คอินกับคนอื่นก็ยังดูไม่อะไรมาก ทั้งๆที่กับปิงนี่ดูใส่ใจความรู้สึกมากกกกอ่ะ
ถึงได้อ่านตอนพิเศษของคู่นี้จบแต่เราก็ยังรู้สึกฟินไม่สุดจริงๆ

[phoenixa]

หลงคุณลุงอิสและหลานหลินปิงซะแล้วววว
ลุงหลานคู่นี้น่ารัก เถึยงกันก็ตลกดี
ชอบเวลาลุงเรียกน้องเป็นแมว เป็นแพนด้า หรือแม้กระทั่งเป็นผ้าขี้ริ้ว
เพราะมีอะไรบางอย่างมีบ่งบอกว่าเรียกด้วยความเอ็นดูและคลั่งไคล้
ก็อยากให้ลุงได้แดกน้องนะ แต่ก็อยากให้น้องใสๆ แบบนี้ต่อไป

ตอนแรกอ่านนี่คือไม่ชอบยิมเลย
แต่ก็ตงิดๆ ว่าแกล้งนิดๆ หน่อยๆ พอสร้างความรำคาญ
กับมีบทเยอะๆ นี่ ไม่ใช่ว่าคดีพลิกว่าชอบปิงๆ หรอกนะ
พอยิมแกล้งเรื่องขายตัวนี่ก็เลยเลิกคิด แล้วก็กลายเป็นเกลียดยิม
ทำแบบนี้เหมือนไม่ได้แกล้งน้องคนเดียวแล้วอ่ะ
ยิมลากเพื่อนๆ มาแกล้งด้วย
โดยใช้ความอยากรู้เรื่องชาวบ้านของมนุษย์
นี่ถ้ายืดเยื้อต่อไป ลูกแมวตัวขาวจะซึมขนาดไหน

[TanyaPuech]

สนุกมากกก  น่ารักมากกก  รักพี่อิสคนกากแต่เท่ ชอบเวลาพี่แกเขิน 5555

ปิงเป็นนายเอกที่น่ารัก ชอบความอ่อนนอก แข็งใน  รักความสดใส

จริงๆไม่ชอบผชแบบช็อคเลย ผชแบบนี้ไม่โอเค

จริงๆเราชอบยิมนะ ไม่รู้ทำไม

รักนิยายเรื่องนี้ ประทับใจมากครับ

[nin@]

เพิ่ง​อ่านถึงตอน 7 แต่อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ อ่านไปขำไป คนแต่งเก่งมากๆ ขอบคุณ​ที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านค่ะ

ปล.อิมเมจหลินปิงเนี่ย  ทำให้นึกภาพเป็นน้องมิวซ์ เพจ..คิวท์บอยเลย 555+ เหมือนจริงๆ

[airicha]

เรื่องนี้สนุกมากอ่ะ
น้องปิ้งน่ารักมาก
อีพี่อิสคนกากก็ตลกมากเหอะ หลงน้องน่าดูแต่ก็เถื่อนกับน้องตลอด 5555+

[เต้าหู้ไข่]

เกรี้ยวกราดวันสงกรานต์

 

อิสระ :

 

"แกรก...แกรก...แกรก..."

 

ผมลากไม้กวาดทางมะพร้าวเก่าๆ ไปกับพื้นเบาๆ เพราะถูกหลวงพ่อใช้ให้มากวาดใบไม้ที่ลานวัด ในช่วงเย็นๆ ของวัดแถวบ้านเงียบจนได้ยินเสียงใบไม้ที่ปลิวตามลมไปกับพื้น เป็นที่ที่เหมือนพระอาทิตย์ตกดินเมื่อไรผีก็พร้อมโผล่มาเลย

            ที่ผมมาอยู่ที่วัดนี้ก็เพราะเหงา ไม่เท่เลยแต่เหงาอะ ตอนนี้ปิงย้ายไปเชียงใหม่แล้ว ไอ้ปรินซ์ ไอ้โอม ไอ้ปอนด์
เรียนจบแล้วก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไม่ค่อยโผล่หัวมาให้เห็น ลันลินาน้องสาวที่ย้ายมาอยู่กับผมได้พักหนึ่งแต่บ่นว่ากิจกรรมทางมหา'ลัยเยอะเลยขอย้ายไปอยู่หอใกล้ๆ มหา'ลัยกับเพื่อน ผมก็เลยต้องอยู่บ้านคนเดียว เหงาจนไม่รู้จะทำอะไรดีก็เลยหันหน้าเข้าทางธรรม ตอนแรกตั้งใจจะบวชไปเลยแต่กลัวว่าโกนหัวแล้วจะไม่เท่ว่ะ อีกอย่างจะเป็นพระไปด้วย เป็นฟรีแลนซ์รับงานไปด้วยไม่ได้ไง เลยผันตัวมาเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อแทน ทำหน้าที่พุทธศาสนิกชน เข้าวัดปฏิบัติธรรมก็สุขกาย สบายใจดี ผมกวาดใบไม้มากองรวมกันฝั่งหนึ่ง แรงลมก็พามันกระจายกลับมาอีกฝั่งหนึ่ง
"ไอ้ใบไม้ หาเรื่องกูเหรอเนี่ย อยู่นิ่งๆ ดิวะ"

พอหันไปด่า มันก็อยู่นิ่งเหมือนรู้ว่าโดนด่า ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วกวาดมันกลับไปกองรวมที่เดิม

 

ฟิ้ว!

 

"ไอ้สันดาน! มึงจะเอาใช่ไหม! อยากโดนเผาใช่ไหม!"

ผมกำไม้กวาดแน่นแล้วกวาดมันกลับไปกองที่เดิมอย่างหงุดหงิด เผาแม่ง! เหี้ยอะไรของกูวะ มายืนทะเลาะกับใบไม้ใบหญ้า วัดไม่ได้ทำให้รู้สึกสงบขึ้นเลยโว้ย!

"โยมอิส"

ผมชะงักการกระทำในมือแล้วหันไปหาหลวงพ่อที่เดินเข้ามาเรียก

"ครับหลวงพ่อ"

"ยังกวาดไม่เสร็จอีกเหรอ จะมืดแล้วนะ"

"ใกล้เสร็จแล้วครับหลวงพ่อ หลวงพ่อมีอะไรให้ผมทำอีกไหมครับ"

"ไม่มีแล้วโยม โยมทำจนไม่เหลืออะไรจะให้ทำแล้ว" หลวงพ่อพูดติดตลก วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้อยู่เฉย กวาดลานวัด ถูศาลา ทำความสะอาดกุฏิ ล้างอุโบสถ เปลี่ยนหลอดไฟ ขัดห้องน้ำ ให้ข้าวหมาวัด เหลือแค่ขึ้นสวดพระอภิธรรมงานศพแทนหลวงพ่อเท่านั้นแหละที่ทำไม่ได้

"งั้นผมทำอาหารเย็นให้ไหมครับ"

"เดี๋ยวอาตมาโบกเลยนี่"

อ้าว หลวงพ่อเกรี้ยวกราดจัง

"โยมอิสไม่ต้องทำงานเหรอ"

"วันนี้ไม่มีงานครับ" ที่จริงไม่อยากทำงานแล้วแหละ อยากมาเป็นลูกศิษย์วัด เกาะชายผ้าเหลืองหลวงพ่อ กินข้าววัดฟรีไปวันๆ ชีวิตมันไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่ โดนทิ้งอยู่แล้วนี่ ตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่

"แล้วโยมจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า"

"อีกพักหนึ่งครับ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน"

"ทำไมล่ะ"

"ผมเหงาครับ"

"ทำไมเหงาล่ะ"

เอ๊ะ! หลวงพ่อหนิ! ถามจริง จะขยี้ความเหงาผมทำไมล่ะครับ

"ต้องนอนคนเดียว ก็เลยเหงาครับ เวลาหลวงพ่ออยู่คนเดียว ไม่เหงาเหรอครับ"

"ไม่รู้สิโยม ความเหงาของคนเรามันไม่เท่ากันนะ บางคนอยู่คนเดียวเลยเหงา บางคนอยู่หลายคนก็ยังเหงา แล้วก็มีบางคนที่อยู่คนเดียวแต่ไม่รู้สึกเหงา คนเรามันไม่ได้เหงาโดยสภาพแวดล้อม มันเหงาโดยความรู้สึกต่างหาก"

แหม...นี่หลวงพ่อ หรือพี่ฉอด สายทิพย์ คำพูดคำจากระแทกหัวจิตหัวใจ ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนหลวงพ่อจะ
ขอตัวขึ้นกุฏิไปก่อน ผมกวาดใบไม้ที่พื้นต่อจนเสร็จ ก่อนจะมืดก็เลยต้องกลับบ้าน ปั่นจักรยานช้าๆ กลับมาถึงบ้านที่เงียบสนิท เปิดประตูเข้าไปเจอชีสไบท์ แมวที่เก็บมาเลี้ยง ตอนแรกมีอีกตัวชื่อไวท์มอลต์  แต่ไอ้น้องข้างบ้านมันขอไป บอกว่าจะเอาไปให้แฟนอะไรนี่แหละ มันมาอ้อนเลยต้องยอมให้ไป ชีสไบท์มันไปนั่งรอที่จานข้าวแล้วคงจะหิว เลยเดินไปหยิบอาหารเทลงไปในชามให้ 
"ชีสไบท์ เวลามึงอยู่ตัวเดียวแบบนี้ เหงาปะวะ"

"..."

"ไม่ตอบกูอีก เมินกูอีก เอ้า แดกช้าๆ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก"

ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วทิ้งตัวลงโซฟา เกือบปีแล้วที่ปิงย้ายไปที่นั่น แต่เหมือนเพิ่งไปส่งที่มหา'ลัยเมื่อวานนี้เอง ที่จริงปิงก็โทรหาผมทุกวัน บางวันไม่ว่างก็ไลน์มา แต่มันไม่ใช่ตัวจริง อยากเห็นหน้าใกล้ๆ อยากบีบแก้ม อยากลูบคาง อยากดมกลิ่น คิดถึงฉิบหาย

ที่ผมไม่ตามปิงไปอยู่ด้วยเพราะปิงห้าม ปิงบอกว่าไม่อยากติดผม อยากโตขึ้น แล้วตอนนี้ก็โตขึ้นจริงๆ มีชีวิตใหม่ๆ กับเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ อย่างมีความสุขดี ผมก็อยากให้ปิงได้ใช้ชีวิตในมหา'ลัยอย่างเต็มที่ ให้ได้ไปใช้ชีวิตอย่างเป็นอิสระแต่เหตุผลหลักที่ตามปิงไปอยู่เชียงใหม่ไม่ได้นั้นเพราะไม่มีตังค์ซื้อหรือเช่าบ้าน จนไง แค่นั้นเลย จึงทำได้แค่นอนเหงาอยู่บ้านเป็นลุงแก่ๆ อยู่อย่างนี้ ทฤษฎีใดที่ถูกกล่าวเอาไว้ว่าทำแล้วหายเหงา ผมก็ทำตามทุกอย่างแล้วนะ อย่างที่กระทู้พันทิปมันบอกเอาไว้

 

Q: คนเหงา เขาทำอะไรกันครับ?   

A: นั่งเล่นพันทิปทั้งวันก็หายเหงาแล้วค่ะ

 

หนึ่งในเว็บไซต์ยอดนิยมที่เขาบอกว่านั่งอ่านทั้งวันก็หายเหงาได้ ผมก็เลยลองดู แต่เปิดไปเจอแต่กระทู้ที่ไม่รู้ว่าจะได้อะไรจากการนั่งอ่าน เช่น

 

นั่งสมาธิแล้วตัวลอยจากพื้น ปกติไหม?

แฟนเราชอบร้องเพลงชินจังในห้องน้ำทุกวันเลย แปลกไหมคะ?

ชอบดูคลิปตลกในเวลางาน มีวิธีการกลั้นขำอย่างไรคะ กลัวเจ้านายด่าค่ะ

ได้เงินไปมหา'ลัยวันละ 1000 บาท ถือว่าน้อยหรือไม่ครับ

 

ส้นตีนอะไรของพวกมันวะ คนพวกนี้แม่งเหมือนจะเหงากว่ากูอีกนะ เลอะเทอะฉิบหาย สรุปว่าวิธีนี้มันไม่ได้ผล ไม่หายเหงาแถมหงุดหงิด พาลอยากเดินไปตบบ้องหูเจ้าของกระทู้อีก ก็เลยลองวิธีอื่น

 

A: ออกไปวิ่งครับ ไม่เหงาแล้วยังสุขภาพดีด้วย

 

สวนสาธารณะตอนเย็นๆ เป็นแหล่งรวมของผู้คนในชุมชน มีพื้นที่กว้างให้เด็กๆ มาวิ่งเล่น มาให้อาหารปลา มาทำกิจกรรมกับครอบครัว ส่วนรอบๆ เป็นพื้นที่สำหรับให้คนมาวิ่งออกกำลังกาย ผมก้มลงไปผูกเชือกรองเท้าให้แน่น แล้วสูดลมหายใจเบาๆ เอาล่ะ ผมจะเดินสายเฮลตี้ ปิงกลับมาต้องได้ฟัดซิกซ์แพ็กแน่นอน ผมวิ่งออกมาจากจุดเริ่มต้น พักเดียวก็ต้องแวะไปเกาะเสาไฟริมทางเอาไว้เพราะแม่งเหนื่อยมาก หันกลับไปมองระยะทางที่วิ่งได้ สัด ถึงสองร้อยเมตรเปล่าก็ไม่รู้
กูจะเป็นลม กลับบ้านดีกว่า สายเฮลตี้ไม่ใช่ทาง กูเกลียดวิชาพละ! กูเกลียดการวิ่ง!
 

A: ดูซีรีส์เกาหลีสิคะ

 

ผมเลือกซีรีส์เรื่องหนึ่งจากรีวิวในเว็บเดียวกัน ซีรีส์ตอนหนึ่งมีประมาณหนึ่งชั่วโมง ผมดูไปสามชั่วโมงเพราะอ่านซับไม่ทัน ผมกดหยุดแล้วเลื่อนกลับมาที่ฉากเดิม วนไปวนมาจนดูไม่รู้เรื่องแล้ว ขี้เกียจอ่านซับด้วยเพราะงั้นหนังเกาหลีก็คงไม่ใช่หนทางคลายเหงาของผม

นอนดีกว่า คิดได้แค่นั้นจึงเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เหลือบตามองนาฬิกาที่หัวเตียงเกือบจะสองทุ่ม เร็วเกินกว่าจะนอนแต่ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน ชีสไบท์มันเดินเข้ามาเล่นด้วย กระโดดข้ามขาผมไปๆ มาๆ อยู่พักหนึ่งแล้วก็เดินหายออกไปจากห้อง 

 

"หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว..."

 

เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหมอนดังขึ้น ผมคว้ามากดรับโดยไม่ต้องดูเบอร์เลย ในเวลานี้มีคนเดียวอยู่แล้ว คนที่เหมือนยาแก้เหงาได้จริง ๆ

 

"หลินปิง"

(ครับ มารายงานตัวแล้วครับผม)

"กำลังคิดถึงเลย"

(พี่อิสกินข้าวยังครับ)

"ยังเลย ขี้เกียจกิน"

(ไปกินเลย ขี้เกียจได้ไง ผอมตายแล้วมั้งครับ พุงยังอยู่ไหม)

"อยู่ รอปิงกลับมาฟัดเนี่ย"

(เออใช่ สงกรานต์นี้ผมกลับไปหาดีไหมครับ)

"ไม่ต้องกลับ"

(อ้าว)

"รถเยอะ อันตราย ช่วงเทศกาลไม่อยากให้เดินทาง"

(งั้นพี่อิสมาหาผมสิครับ)

"ไม่ไปอะ"

(ไม่คิดถึงเหรอ)

"คิดถึงแต่ไม่ชอบคนเยอะ คนไปรวมกันอยู่เชียงใหม่ครึ่งประเทศแน่นอน"

(ถ้างั้นผมขอไปเที่ยวกับเพื่อนนะ)

"ไม่ให้ไป"

(อะไรอ่า แล้วจะให้อยู่หอเฉยๆ เหรอ เพื่อนชวนไปเล่นน้ำด้วยเนี่ย)

"ไม่ให้ไปโว้ย เกิดไปเจอพวกเถื่อนๆ ที่มันชอบลวนลามทำไง วัยรุ่นเยอะด้วย ไม่เอา ไม่ให้ไป"

(ทำเป็นขี้หวง แต่ไม่มาหา)

"บ่นอะไร"

(เปล่าครับ งั้นแค่นี้นะ ผมจะออกไปกินข้าวกับเพื่อน)

"เออ กินผักด้วยนะ"

(ครับๆ)

ผมพลิกหน้าจอมือถือมาดูตอนที่ปิงวางสายไปแล้ว ในอีกวินาทีต่อมาไลน์ก็เด้งขึ้นมาที่หน้าจอ เป็นข้อความเสียงจากปิง

 

"ลืมบอกรักพี่อิสเลย รักนะครับ"

 

น่ารักให้กูตายไปเลย...ผมกดฟังเสียงนั้นซ้ำๆ แล้วยิ้มเป็นบ้าออกมาคนเดียว หลงไปในบ่วงของหลินปิงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกดออก แล้วเข้าไปดูเฟซบุ๊กแทน เข้ามาดูไทม์ไลน์ของปิงทุกวันแต่ปิงไม่ค่อยโพสต์อะไรมากมายนัก ไม่เคยโพสต์รูปตัวเองเลย ปกติจะถ่ายส่งมาทางไลน์มากกว่า เพราะสั่งเอาไว้ เห็นแก่ตัวไง อยากเก็บความน่ารักของมันไว้ดูคนเดียว ในเฟซบุ๊กส่วนใหญ่ก็เป็นรูปอาหารที่กิน หรือไม่ก็ที่ที่ไป หมา แมวที่เจอบ้าง พร้อมแคปชันจืดๆ แบบหลินปิงสไตล์ 

 

รูปก๋วยเตี๋ยว

ลืมสั่งว่าไม่ใส่ถั่วงอก

 

รูปสเต็ก

สเต็กอีกแล้ว

 

รูปไข่ดาวที่โปะอยู่บนข้าวผัดอเมริกัน

อร่อยนะ

 

รูปนมเปรี้ยวขวดใหญ่สองขวดที่ได้รับมาจากพี่รหัส เพราะมีโน้ตแปะเอาไว้ว่า กินนมเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ

ขอบคุณนะครับ

 

รูปแมวขาวตัวอ้วนที่นอนอยู่บนโต๊ะ

แมวอ้วน

 

รูปดอกไม้ที่อุทยานราชพฤกษ์

สวยมาก

 

 

ไม่เคยพูดถึงพี่อิสเลยสักนิดหนึ่ง นิดหนึ่งก็ไม่มี เหอะ! ผมกดออกจากหน้าไทม์ไลน์ของปิง แล้วเลื่อนผ่านๆ ในหน้าแรก ก่อนจะไปหยุดที่ภาพหนึ่งซึ่งลันลินาเป็นคนแชร์มา

 

 น้ำปิง นิติศาสตร์ ปี1

 

นี่มันลูกแมวของกูนี่! ปิงในชุดนักศึกษาแม่งโคตรทำลายล้าง ดูโตขึ้นมากเพราะเครื่องแบบนักศึกษา ผมเหมือนพ่อที่เฝ้ามองการเติบโตของลูกน้อย เห็นมาตั้งแต่ชุดนักเรียน ชุดนักศึกษา จนกว่าปิงจะเรียนจบหวังว่าผมจะไม่แก่ชราตายไปก่อน ความน่ารักของปิงมักจะเพิ่มขึ้นตอนยิ้ม แล้วในรูปก็ยิ้มหวานเชียว ว่าแต่ใครถ่ายเนี่ย ใครถ่าย!

ผมกดดูรูปอื่นๆ คงเป็นภาพจากกิจกรรมทางมหา'ลัย เป็นภาพเผลอๆ บ้าง หันมองกล้องบ้าง ใครสั่งใครสอนให้ไปยิ้มเรี่ยราดให้คนอื่นก็ไม่รู้ จากยอดแชร์และจำนวนคอมเมนต์ที่ไม่น้อยทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ ไม่อยากให้คนอื่นเห็นความน่ารักของน้องนี่คือผมหวงมากใช่ไหม เออใช่ ผมหวง กดรีพอร์ตแม่ง!

ผมกดเข้าไปอ่านคอมเมนต์ที่พูดถึงปิง เหมือนว่าความน่ารักของลูกแพนด้าจะทำให้คนอื่นหลงไปด้วยแล้ว และหัวคิ้วแทบจะชนกันเมื่อไปเห็นภาพหนึ่ง ที่เป็นปิงกับเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน ชื่อไอ้เคน ปิงแนะนำให้รู้จักตอนวิดีโอคอลคุยกัน แต่ในภาพคือไอ้เคนยืนกอดคอปิง แพนด้าหน้าแมวตัวเล็กๆ ไปยืนข้างๆ ไอ้ตัวสูงนั่นก็หวานเลยไง และมีแฮชแท็กกำกับมาด้วย

 

#เคนปิง

 

พ่อมึงสิ! ผมกดเข้าไปไล่อ่านคอมเมนต์ ก่อนจะมาหยุดที่คอมเมนต์หนึ่งที่ถูกเขียนโดยไอ้เคนอะไรนั่น   

 

ปิงเมียเรา นอนด้วยกันทุกคืน  

 

ไอ้เวรนี่! กูยังไม่เคยใช้คำว่าเมียกับปิงเลย มึงใครเนี่ย มึงเป็นใคร! ไอ้นี่อายุไม่น่ายืน ผมกดออกจากเฟซบุ๊กแล้วกดโทรหาปิง เสียงรอสายดังอยู่สองสามทีจึงรับสาย

(ครับพี่อิส)

"สงกรานต์หยุดวันไหนบ้างนะ"

(สิบสามถึงสิบเจ็ดครับ)

"เออ พี่ไปหา"

(ครับ?)

"พี่จะไปหา"

(โอ้เย่!)

"ดีใจเหรอ"

(ดีใจสิครับ แล้วทำไมเปลี่ยนใจอะ คิดถึงเหรอ)

"ใช่ คิดถึง"

.

.

.

"หวงด้วย"

...

อ่านต่อด้านล่างค่ะ

[เต้าหู้ไข่]

 

ผมหลีกเลี่ยงการเดินทางช่วงเทศกาลที่แสนน่าเบื่อด้วยการมาถึงเชียงใหม่ตั้งแต่ก่อนถึงวันหยุดยาว สงกรานต์เริ่มวันที่สิบสาม ผมมาตั้งแต่สิบถือว่าชนะ หนีพวกไอ้ปรินซ์มาด้วย ไม่งั้นร้องตามแน่ๆ เลยต้องตัดปัญหาด้วยการมาวันที่พวกมันทำงานกัน ผมจองโรงแรมใกล้ๆ มหา'ลัยปิงเอาไว้เพราะจะหาเรื่องให้ปิงมานอนด้วย เข้าไปเช็กอินที่โรงแรมก่อนแล้วจึงออกมาเดินเล่นข้างนอก เพื่อรอเวลาให้ปิงเลิกเรียน อากาศเดือนเมษาร้อนจนอยากไหลลงท่อระบายน้ำ เชียงใหม่ก็เชียงใหม่เหอะ ออกมาข้างนอกแค่สิบนาทีเหงื่อแตกเป็นทาง ผมเลยเลือกเข้ามารอปิงในร้านกาแฟ สั่งกาแฟมากินยังไม่ทันหมดแก้ว คนที่รออยู่ก็โทรหา

(พี่อิสถึงไหนแล้วครับ)

"ถึงแล้วเนี่ย อยู่ในร้านกาแฟ"

(ตรงไหนอะ)

"ร้านอะไรวะเนี่ย อ่านว่าอะไรวะ โวคาโน่อะไรไม่รู้อะ"

(อ๋อๆ รอแป๊บหนึ่งนะครับ ผมเลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวให้เคนไปส่ง)

"เดี๋ยวพี่เข้าไปรับเอง"

(ไม่เป็นไรครับ เคนจะออกไปข้างนอกอยู่แล้ว แค่นี้นะ เดี๋ยวรีบไปครับ) ปิงพูดรัวๆ ก่อนจะกดวางสายไป ผมจึงไปจ่ายเงินแล้วออกมารอปิงข้างนอก เด็กผู้หญิงสองคนที่เดินสวนกับผมที่หน้าประตูร้าน มองหน้าแวบหนึ่งแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกันสองคน ที่มึงมองนี่เพราะกูหล่อหรือเพราะกูกาก ผมก้มมองสภาพตัวเอง เสื้อยืดสีดำตัวเดิม กางเกงบอลตัวเดิม รองเท้าเตะคู่เดิม

โอเค กูกาก สภาพเหมือนตังค์ในกระเป๋าจะจ่ายค่ากาแฟไม่พอด้วยซ้ำ ผมรีบเดินออกมาข้างนอกร้าน กำลังจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวหน้าร้าน ตูดยังไม่ทันถึงเก้าอี้ เสียงใสๆ ที่จำได้ดีก็ดังขึ้น

"พี่อิสครับ!"

เจ้าแมวน้อยของพี่

"พี่อิส!"

ปิงกระโดดเข้ามากอด ผมก็รับร่างที่โผเข้ามาไว้ทันที ใครมองก็ไม่สนแล้วจังหวะนี้ แมวน้อยพูดคำว่าคิดถึง
วนไปวนมา งุ้งงิ้งๆ อยู่ในอก
"คิดถึงพี่อิสจัง คิดถึงสุดๆ ไปเลย คิดถึงมากๆ เลยครับ"

ผมกระชับกอดปิงให้แน่นกว่าเดิมแล้วพูดเบาๆ ตอบกลับไป 

"คิดถึงเหมือนกัน"

ผมคลายกอดออกแล้วเลื่อนสายตามองปิงในชุดนักศึกษา ปิงเวอร์ชั่นมหา'ลัยถูกใจพี่สุดๆ ที่สำคัญกางเกงขายาวนี่แหละ ที่ทำให้ผมชอบปิงเวลาใส่ชุดนี้ ปิงดูอ้วนขึ้นนิดหน่อย แล้วก็ดูมีกล้ามเนื้อขึ้นเพราะเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าไป
ออกกำลังกายที่ค่ายมวยบ้านเพี่อน โตแล้วจริงๆ แมวน้อยของพี่อิส แต่พอเห็นปิงแบบนี้ ด้านมืดในความคิดกูสามัคคีกันทำงานเลย ตัวเหี้ยอะไรไม่รู้มายืนกรอกหูอยู่เนี่ย
 

โตแล้วแดกได้...โตแล้วแดกเลย...โตแล้วจับแดกซะ

 

ควรเชื่อฟังมันไหมนะ

"เออพี่อิส เพื่อนผมมาด้วย" ปิงว่าแล้วหันไปกวักมือเรียกเพื่อน ก่อนไอ้เด็กสองคนนั้นจะเดินเข้ามา จริงๆ ก็รู้จักกันแล้ว แต่เจอตัวจริงเป็นครั้งแรกปิงก็เลยแนะนำให้อีกรอบ

"นี่อาร์ม ส่วนนี่เคนครับ"

"หวัดดีครับ"

ผมยกมือรับไหว้ไอ้สองคนนี้

"ส่วนนี่พี่อิส เป็น..."

"แฟนปิง" ผมพูดต่อให้แทน

"รู้แล้วแหละครับ คุยกับปิงทุกวันนี่นา" ไอ้เด็กที่ชื่ออาร์มพูดขำๆ ส่วนไอ้เคนได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ

"กูย้ำไง จะได้ไม่ลืมว่าปิงเป็นของกู"

ผมพูดเสียงจริงจัง ไอ้ที่ยิ้มหัวเราะกันอยู่เงียบกริบ แล้วกลอกตามองกันไปๆ มาๆ ผมเลื่อนสายตาไปมองไอ้เคนที่ไม่ชอบหน้าเอาซะเลย เพราะแฮทแท็กห่าอะไรนั่น แล้วเสือกมาใช้คำว่าเมียกับลูกแมวของผมอีก เดี๋ยวจะได้เจออิทธิฤทธิ์อิสระ

"อะไรของพี่อิสเนี่ย" ปิงว่าแล้วกระแทกศอกใส่ผมเบาๆ

"กินข้าวกันปะครับ" ไอ้เคนออกปากชวน

"ไปๆ ไปนะพี่อิส ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหมครับ"

"ไม่หิวอะ"

"จะพาไปกินสเต็กร้านอร่อยไง ไปนะครับ นะๆ"

โคตรอยากปฏิเสธ เพราะผมไม่อยากไปกินข้าวกับเพื่อนปิง แต่แมวน้อยเข้ามากระตุกชายเสื้อจึ๋งๆ พร้อมพยักหน้าหงึกๆ ทำหัวด็อกแด็กจนยากจะปฏิเสธ

"ไปก็ไป"

"โอ้เย่!"

แพ้สุดคือไอ้ท่าโอ้เย่นี่แหละ อิสระผู้มีจิตใจแข็งแกร่งดั่งหินผา ต้องมาพ่ายแพ้ย่อยยับให้ไอ้แพนด้าหน้าแมวนี่เหรอ มันใช่เหรอ!

ผมเข้ามานั่งอยู่ในร้านสเต็กที่ไม่ไกลจากโรงแรมเท่าไร ร้านนี้คงอร่อยจริงๆ เพราะปิงมาบ่อยมาก ในหนึ่งอาทิตย์ต้องส่งรูปสเต็กไปให้ผมดูอย่างน้อยหนึ่งครั้ง

"มึงเอาไร" ไอ้เคนหันไปถามไอ้อาร์มขณะเป็นคนคว้ากระดาษขึ้นมาจดเมนู

"เอาสเต็กหมู กับสปาเก็ตตี้"

"ปิงเอาเหมือนเดิมปะ"

"อื้อ เอาเหมือนเดิม"

เสือกมารู้ว่าปิงกูชอบกินอะไร ให้น้อยๆ หน่อยนะมึง

"แล้วพี่อิสล่ะครับ"

"เอาเหมือนปิง"

"พี่อิสต้องชอบแน่ๆ อร่อยกว่าร้านที่พี่อิสพาไปอีก"

"ขี้โม้"

"จริงๆ เหอะ กินแล้วจะติดใจ"

"ถ้าติดใจต้องทำไงอะ ต้องย้ายมาอยู่นี่แล้วมั้ง"

"มีตังค์แล้วเหรอ"

สัด...จี้จุดความจน

"แล้วนี่พี่อิสจะกลับวันไหนครับ"

"เรื่องของกู"

"พี่อิส!" ผมถูกปิงกระแทกศอกเข้ามาอีกที เพราะเผลอตอบคำถามไอ้เคนแบบหยาบคาย ปิงหันไปยิ้มแห้งๆ กับเพื่อนเอ่ยปากพูด

"พี่อิสอาจจะปากหมาไปหน่อย แต่จริงๆ เป็นคนใจดีมากนะ" ปิงช่วยแก้ตัวให้แต่ความรู้สึกเหมือนโดนด่ายังไงไม่รู้

"แล้วพี่อิสคบกับปิงมานานหรือยังครับ เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร" คราวนี้ไอ้อาร์มเป็นคนถาม ผมหันขวับไปมองหน้าปิง จังหวะเดียวกับที่ปิงหันมามองผม อย่าจ้องแบบกดดันขนาดนั้น เพราะผมไม่ได้จำ ผมไม่ใช่มนุษย์ประเภทสนใจวันครบรอบอะไรทำนองนั้น แล้วกับปิงก็ไม่รู้ด้วยว่าวันไหนเป็นวันแรกของเรา เพราะมองกันอยู่นานปิงเลยเขยิบเข้ามากระซิบถาม

"นับตั้งแต่วันไหนอะพี่อิส"

"พี่ไม่รู้"

"ผมก็ไม่รู้"

"ก็ปีกว่าแล้วแหละ" ผมพูดปัดๆ ปิงก็พยักหน้าหงึกๆ ตาม

"พี่อิสกับปิงนี่ดูไม่เหมือนแฟนกันเลยนะครับ"

ผมเหลือบตาขึ้นไปมองไอ้เคน

"ทำไมไม่เหมือน"

"ก็พี่อิสเหมือน...เหมือนพ่อมากกว่า"

"อ้าว ไอ้นี่!"

"พี่อิส! เคนเขาพูดเล่น"

"ครับๆ พูดเล่นพี่ ถึงจะเหมือนพ่อแต่ก็เหมาะกันดีนะครับ ปิงมันก็เหมือนเด็กอ่อนจริงๆ อะ"

"เด็กอ่อนอะไรเล่า"

"ปัญญาอ่อน"

"ไอ้บ้า!"

ผมมองดูสองคนนี้มันหยอกล้อกันไปมา น่ารักกันจริงนะมึง ตีนกระตุกเลยเนี่ย

"เอาจริงๆ พี่โคตรโชคดีเลย ที่ได้ปิงเป็นแฟนอะ ปิงแม่งโคตรน่ารักเลย"

"จริงครับ น้ำปิงน่ารักที่สุด" ไอ้อาร์มว่าแล้วยื่นมือมาดึงแก้มปิงแล้วเขย่าไปๆ มาๆ ผมมือไวไปหน่อยเลยเผลอยกมือตบมือมันเข้าไปจังๆ

 

เพียะ!

 

"กูไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวปิง"

มันกะพริบตาปริบๆ แล้วยกมือลูบตรงที่ถูกตี  ไม่ได้พูดอะไรต่อสเต็กที่สั่งก็มาเสิร์ฟ คนข้างๆ ผมยิ้มกว้าง แล้วเลื่อนจานสเต็กมาให้ผม แล้วหันไปรับอีกจานของตัวเอง ไม่ใช่แค่สเต็กแต่มีซูชิอีกสองจานด้วย ตั้งแต่มาอยู่เชียงใหม่กินเก่งขึ้นมาก เมื่อก่อนต้องบอกว่ากินเยอะๆ เดี๋ยวนี้ต้องบอกว่าหยุดกินได้แล้วโว้ย ดูแก้มดินั่นน่ะ

"ทำไมของเคนมีไส้กรอกด้วยอะ" ปิงว่าตอนที่มองเห็นไส้กรอกที่เสิร์ฟมาคู่กับสเต็กของไอ้เคน

"ก็สั่งเพิ่มไง มากินวันก่อนอร่อยดี ลองดิ" ไอ้เคนว่าแล้วหั่นไส้กรอกส่งให้ปิง คนข้างๆ ผมโน้มตัวไปงับจากช้อนของมัน

"เออ อร่อย"

"เอาไปกินไป" มันว่าแล้วจิ้มทั้งชิ้นใส่จานปิง

"อะ แลกกัน" ปิงหั่นสเต็กกลับไปให้มันชิ้นหนึ่ง

กูไม่ได้ขับรถมาเจ็ดร้อยกว่ากิโลเพื่อมานั่งมองพวกมึงทำตัวเหมือนมาดินเนอร์กันสองคนนะโว้ย ระหว่าง
มื้ออาหาร ผมไม่ค่อยได้พูดอะไร เพราะพวกมันเล่นพูดแต่เรื่องที่รู้กันอยู่สามคน ต้องแอดฯ ใหม่มาเรียนกับพวกมันเท่านั้นถึงจะคุยด้วยได้ จึงทำได้แค่นั่งเงียบๆ กระทั่งกินเสร็จและเดินออกมานอกร้าน 
"ปิงกินไรต่อปะ"

"ไม่เอาแล้ว อิ่ม"

"งั้นกลับหอเลยปะ"

"ไปดิ พี่อิส งั้นผมกลับ..."

"ไม่ต้องกลับ คืนนี้นอนกับพี่"

"ครับ?"

"คืนนี้มานอนกับพี่ไง"

"ไม่เอาอะ พรุ่งนี้เรียนเช้า เดี๋ยวเลิกเรียนมาหา"

"พี่ไม่ได้ขอนะ"

"..."

"พี่สั่ง"

"ก็ด้าย" ปิงลากเสียงยาวอย่างงอแง ก่อนจะหันไปหาเพื่อน

"กลับกันเลย เดี๋ยวคืนนี้เรานอนกับพี่อิส"

"โอเค ไว้เจอกัน"

ปิงโบกมือลาเพื่อน ก่อนมันจะขับมอเตอร์ไซค์ออกไป ส่วนผมเดินนำปิงมาที่โรงแรม

"แล้วผมจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยนอะ"

"เสื้อพี่ไง"

"แปรงสีฟันอะ"

"แปรงพี่ไง"

"โห่ พี่อิสอะ!"

"ไม่ต้องพูดมาก จะอาบน้ำเลยไหม"

"เดี๋ยวค่อยอาบ"

"งั้นพี่อาบก่อน"

"เดี๋ยวสิครับ มานี่ก่อน" ปิงพยักหน้าเรียกให้เขาไปหา

"อะไร"

"ฟัดพุงหน่อย"

"มาดิ" ผมจับหัวปิงที่นั่งอยู่บนที่นอนกดเข้ามาซบพุง ปิงยกมือขึ้นโอบรอบเอวผมแล้วซุกหน้าถูไถไปๆ มาๆ

"เมี้ยวๆ"

"เมี้ยวพ่อง ทำตัวน่ารักไม่กลัวโดนจับแดกหรือไง"

ปิงหยุดกึกแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง

"โตแล้วนี่ ยอมยังอะ"

"พี่อิส ไปอาบน้ำเลย!"

"อาบด้วยกัน"

"ไม่เอา"

"ไปอาบน้ำด้วยกัน ไป"

"จะบ้าเหรอพี่อิส"

"พี่สั่งก็มา"

"ม่าย!"

            ผมลากปิงเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ ได้แค่อาบน้ำ ปิงแม่งไม่ถอดกางเกงออกด้วยซ้ำ แถมไล่ผมออกมาก่อนอีก ผมคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายสั่งให้ปิงทำนั่นทำนี่ตามใจได้ แต่ลืมไป ผมทาสแมว ต้องยอมมัน

ถึงเวลานอนปิงก็ยึดผ้าห่มไปม้วนตัวเองเป็นซูชิโรล คิดไปเองว่าจะปลอดภัย ถ้าพี่คิดจะทำอะไร สะบัดทีเดียวก็ได้แล้วแมวน้อยเอ๊ย แต่ผมไม่ทำอะไรน้องหรอก ด้วยเกียรติแห่งศิษย์หลวงพ่อ ผมจะไม่ล่วงเกินใดๆ ปิง นอกจากเอาก้อน
ซูชิโรลมานอนกอดเท่านั้น
"พี่อิสหลับยัง"

"ยัง มีไร"

"อึดอัดสุดๆ อะ ขอออกไปจากผ้าห่มแป๊บ"

ผมหัวเราะเบาๆ แล้วปล่อยปิงออก ปิงเอาแขนโผล่ออกมาจากม้วนผ้าห่มแล้วดึงผ้าห่มออก

"เล่นอะไรไม่รู้" ผมว่าแล้วช่วยดึงผ้าห่มออกจากตัวให้

"ก็กลัวพี่อิสแกล้ง"

"จะไปแกล้งอะไรเล่า ขอกอดเฉยๆ"

"กอดเฉยๆ นะ"

"อือ" ผมสะบัดผ้าห่ม ห่มทั้งตัวผมและปิง แล้วดึงปิงเข้ามานอนบนแขนเพื่อจะได้กอดถนัด

"ไม่รู้จะกอดยังไงให้หายคิดถึงเลยเนี่ย"

ปิงหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วยกมือมากอดผมกลับ

"นอนเถอะครับ ขับรถมาเหนื่อยๆ"

"อือ"

"ฝันดีนะครับ"

"อือ"

ฟึ่บ!

ผมเบิกตาขึ้นนิดๆ เมื่อปิงยื่นหน้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ ก่อนจะกลับไปซุกหน้าลงไปข้างๆ อกผมเหมือนเดิม ดูท่าจะเขิน ไม่ใช่แค่ปิง ผมก็ดันเขินไปด้วย แค่โดนหอมแก้มก็เขินเฉยเลย งงไปหมด 

สุดท้ายแล้วสงกรานต์นี้ผมก็ยังไม่ได้กินแมว แต่ผมกลายเป็นคนไม่โลภมากไปแล้ว แค่หอมแก้มเบาๆ แค่นอนกอดกัน แค่นี้ก็เพียงพอต่อความรู้สึก แค่เป็นปิงก็พอแล้วจริงๆ

อ่านต่อด้านล่างค่ะ

[เต้าหู้ไข่]

วันสงกรานต์เดินทางมาถึงแล้ว วันนี้ปิงอ้อนผมออกไปเล่นน้ำกับเพื่อน ด้วยความน่ารักทั้งหมดทั้งมวลที่เอามาอ้อนจึงต้องยอมให้ไป ผมหันไปมองปิงที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จแต่ชุดที่ใส่ทำให้ผมอดบ่นไม่ได้ 

"กางเกงมันสั้นไปไหม ฮะ?"

"ไปเล่นน้ำจะให้ใส่กางเกงยีนส์หรือไง"

"ยังจะเถียง ยาวกว่านี้ไม่มีเหรอ"

"ไม่มีแล้ว"

"แล้วเสื้อนี่มันบางไปไหมฮะ" ผมว่าแล้วดึงเสื้อมาดูเนื้อผ้าที่ดูเหมือนจะบางไป

"พี่อิส อะไรของพี่เนี่ย แก่ลงเยอะเลยนะ"

"ไปเปลี่ยนเลย เอาสีอื่น"

"ไม่มีแล้ว เอามาแค่นี้"

"ก็กลับไปเอาที่หอ"

"มันเสียเวลา เพื่อนรออยู่นะครับ"

"งั้นก็ใส่เสื้อพี่ ไปเปลี่ยน" ผมหยิบเสื้อยืดตัวหนึ่งให้ปิง คนตรงหน้าทำหน้ายุ่ง

"พี่อิสอะ"

"ไปเปลี่ยน"

"ตัวก็ใหญ่ เป็นเสื้อแขนยาวเลยเนี่ย" ปิงบ่นพึมพำตอนที่หันไปเปลี่ยนเป็นเสื้อของผม เพราะเสื้อตัวใหญ่ไปหน่อยปิงเลยดูตัวเล็ก เหมือนเด็กประถมหยิบเสื้อพ่อมาใส่แต่ก็ดีกว่าตัวเมื่อกี้ ไอ้เสื้อขาวๆ บางๆ นี่จะเผาทิ้งให้หมดเลย

ผมจำไม่ได้ว่าออกไปเล่นน้ำสงกรานต์ครั้งสุดท้ายตอนอายุเท่าไร ผมไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ ความวุ่นวายคือสิ่งที่เกลียดที่สุด แต่ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คูเมืองเชียงใหม่ สถานที่เล่นน้ำสงกรานต์ยอดฮิตติดอันดับประเทศ ทั้งคนไทย ทั้งต่างชาติประมาณจำนวนไม่ได้ เรียกว่าเยอะจนทุกพื้นที่รอบคูเมืองไม่มีที่ว่าง

ปิงออกมากับเพื่อนแต่ชวนผมออกมาด้วย กลุ่มเพื่อนของปิงนอกจากไอ้เคนกับไอ้อาร์มก็มีคนอื่นๆ อีกรวมๆ
สิบคน ผมตั้งใจนั่งรออยู่แถวประตูท่าแพ แต่พวกเพื่อนๆ ของปิงมาฉุดให้ผมเดินตามไปด้วย แล้วก็เป็นห่วงปิงด้วยเลยต้องตามมา กางเกงขาสั้นที่มันไม่ยอมเปลี่ยนนี่ก็แอบทำให้หงุดหงิด เห็นขาขาวๆ กับเสื้อตอนเปียกน้ำนี่ใจไม่ดีเลย อย่างนี้ไม่ให้ตามมาคุมได้ไง ก็เลยต้องมาเดินตัวเปียกตามปิงไปรอบๆ คูเมือง บรรยากาศการเล่นน้ำที่นี่ก็คึกคักเหมือนที่เคยเห็นในทีวี ผมไม่ได้เอนจอยอะไรมากนัก แต่คนข้างๆ ดูจะสนุกกว่าใคร
ผมเดินมองปิงที่ดูสนุกสนาน ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะมาตลอดทาง ไม่เหนื่อย ไม่ร้อน กระโดดดึ๋งๆ ไปมาอย่างร่าเริง คงจะชอบเล่นน้ำ แค่มองร่างฉ่ำน้ำของลูกแมว พี่อิสก็จิตหลุดแล้ว ไม่อยากคิดชั่วจึงขอละสายตาไปมองสิ่งอื่นแป๊บหนึ่ง พักชมสิ่งที่น่าสนใจข้างๆ ทางก็ไม่เลว ถ้าผมมาอยู่เชียงใหม่มีใจแตกแน่นอน คนที่นี่ตัวขาวๆ นิ่มๆ มีบุคลิกคล้ายคลึงกับน้องสาวทั้งนั้น 

"พี่อิส!"

"ฮะ" 

"มองอะไรอะ"

ปิงเลื่อนสายตาไปมองกลุ่มสาวๆ ที่รวมตัวกันอยู่ริมถนน ดวงตากลมๆ ของคนข้างๆ หันขวับมามองผมเป็นแมวขู่แยกเขี้ยว

"พี่อิส!"

"แหะๆ"

"ฮึ่ย!"

"โอ๊ย!"

ผมร้องลั่นเมื่อปิงงับเข้ามาที่แขน เออ มันไม่ด่าเว้ย มันกัด

"มาเลย ไม่ต้องมองแล้ว"

"จ้ะๆ"

ผมเดินตามปิงไปกับกลุ่มเพื่อน เดินกันไปจนถึงอีกประตูของกำแพงเมือง พวกเด็กๆ ก็เริ่มเหนื่อย ก็เลยชนกันกลับ ผมแอบดีใจนิดหน่อยเพราะเหนื่อยตั้งแต่ร้อยเมตรแรกแล้ว เดินมาได้ขนาดนี้ถือว่าเป็นบุญ   

"เหนื่อยอะ รถจอดไกลจัง" ปิงบ่นเบาๆ

"ให้อุ้มไหมล่ะ"

"ไม่เอาอะ พี่อิสแก่แล้ว เดี๋ยวปวดหลัง"

"ใครแก่ เดี๋ยวโดน"

"โดนไร"

"โดนแดกแน่"

"พี่อิส!"

"จ้า จีบกันให้คนโสดตายไปเลยจ้า!"

"เออ หมั่นไส้แรง!"

"อุ้มกันลงคูไปเลยค่ะ! เชิญค่ะ!"

"อย่าแซวดิ" ปิงหันไปพูดแล้วโบกมือปัดๆ ใส่พวกเพื่อนๆ ที่หันมาแซวผมกับปิง

"อิจฉาน้ำปิงอะ"

มีแฟนเป็นพี่อิสคนเท่ก็จะน่าอิจฉาแบบนี้แหละ

"อย่างนี้มีอะไรให้อิจฉาเหรอ ตาลุงเนี่ยนะ"

"หลินปิง" ผมกัดฟันเรียกชื่อปิงออกมา

"แหะๆ หิวน้ำจัง" ปิงเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ไปที่ร้านขายน้ำอีกฝั่ง

"เปลี่ยนเรื่อง"

"หิวจริงๆ เดี๋ยวไปซื้อแป๊บนะครับ"

"เดี๋ยวพี่ไปเอง รอนี่แหละ"

"ครับ ไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเราตามไป" ประโยคหลังปิงหันไปบอกกับกลุ่มเพื่อน ผมเดินข้ามถนนไปซื้อน้ำ หันกลับมาเห็นกลุ่มเพื่อนของปิงเดินไปก่อนแล้ว เหลือไอ้เคนกับไอ้อาร์มยืนอยู่กับปิง

"น้อง ปี้บ่ะมีตังค์ทอนเลย รอกำเน้อ"

ผมพยักหน้าหงึกๆ ให้คนขายน้ำ ฟังที่พูดไม่ออกเท่าไรนัก แต่เดาได้จากการที่เขาหยิบแบงค์ร้อยที่ผมจ่ายเดินไปที่ร้านอื่น คงไม่มีเงินทอน ผมหันกลับไปมองปิงที่อยู่อีกฟากถนนอีกที ก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าไอ้เคนมันกำลังยกมือข้างหนึ่งจับคางปิง อีกข้างวางอยู่บนหัว แล้วโน้มตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ผมไม่รอเงินทอนแล้วเดินข้ามถนนกลับไปหาปิง

"ทำไรวะ"

ทั้งสามคนหันมามองผม

"มีคนสาดน้ำใส่ผม แล้วอะไรเข้าตาไม่รู้อะ เคนเลยเอาออกให้" ปิงอธิบาย ผมพยักหน้าหน่อยๆ

"แล้วเป็นอะไรเปล่า"

"ไม่เป็นไรแล้วครับ"

"อะ น้ำ" ผมยื่นน้ำให้ปิง กับไอ้สองคนนั้นด้วย

"มานี่เปิดให้" ไอ้เคนดึงขวดน้ำไปเปิดให้ปิง แล้วยื่นกลับมาให้ แต่ผมเป็นคนรับขวดน้ำนั่นไว้

"พี่อิส"

"มึงดูแลปิงเยอะไปแล้ว"

"ก็ปกตินะพี่"

"ปกติเหรอ"

"ใช่ดิพี่ ปิงมันเด๋อจะตาย น่าเอ็นดู"

"เสือกอะไรถึงมาเอ็นดูแฟนกู"

"แล้วพี่จะหวงอะไรนักหนา ผมก็เพื่อนปิงปะ"

"อ้าว ไอ้นี่!" ผมหันมองด้วยความไม่พอใจ จังหวะที่ไอ้เคนก้าวเท้าเข้ามาหาอย่างไม่กลัว

"พี่แม่งไร้สาระจัง"

"ก็มึงสนิทกับปิงเกินไปหรือเปล่า"

"ต่อยเลยปะล่ะ!"

"ไอ้เด็กนี่!"

"พี่อิส!"

"ไอ้เคน!"

ปิงเข้ามาดึงผม ส่วนไอ้อาร์มเข้าไปดึงไอ้เคนไว้

"พี่อิสไม่เอา!"

"มาเลยดีกว่า กูจะต่อยให้พี่มันเลิกไร้สาระเลย!"

"ไอ้เด็กเวร!"

"พี่อิสอย่า!"

"ปล่อยพี่!"

"พี่อิส ไม่เอานะ!"

"ปิงไม่ต้องห้าม! แฟนมึงอยากโดนมากมั้ง!"

"ไอ้เคนใจเย็นดิวะ!"

"พี่อิส!"

"ปล่อยดิปิง"

"พี่อิส เคนเป็นนักมวยนะ!"

 

ว้ายตายแล้ว...

 

            "ลูกเจ้าของค่ายมวยที่เคยเล่าให้ฟังไง! เดี๋ยวก็โดนต่อยตายหรอก!"

"นักมวยแล้วไง กูไม่กลัวหรอก" ผมทำปากดี แต่เหลือบตามองเส้นเลือดที่แขนมันขณะกำหมัดแน่น ไอ้สัด
น่าเกรงขามขึ้นมาเลย
"คุยกันดีๆ ดิพี่ ไม่พอใจอะไรกันอะ" ไอ้อาร์มเข้ามาพูดตรงกลาง

"ก็พี่มึงแม่งไร้สาระ หวงปิงมากเลยดิ"

"เออดิ มึงทำตัวสนิทกับปิงเกินไปอะ คิดอะไรกับปิงกู"

"จะคิดอะไรวะพี่ ก็บอกว่าน่าเอ็นดูก็แค่เอ็นดูปะ"

"แล้วแฮชแท็กเคนปิงส้นตีนอะไรนั่นอะ"

"เขาก็ล้อกันเล่นเฉยๆ ขำๆ"

"คิดว่ากูจะขำด้วยไหมล่ะ แล้วที่มึงไปคอมเมนต์ว่าปิงเมียมึง นอนด้วยกันทุกคืนอะ คืออะไร ขำมากไหม"

"ผมไม่ได้เป็นคนพิมพ์เว้ย ฝีมือไอ้ห่านี่" ไอ้เคนสะบัดหน้าไปทางไอ้อาร์ม มันฉีกยิ้มนิดๆ

"พี่โมโหเพราะคอมเมนต์นั้นเหรอ"

"เออดิไอ้สัด!" ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ไอ้อาร์มแทน มันรีบพนมมือขึ้นแล้วถอยหลังหนีไปก้าวหนึ่ง

"ผมขอโทษ"

"ตลกเหรอมึงอะ"

"ขอโทษครับพี่ คือพวกผู้หญิงมันชอบแซวไอ้สองคนนี้เพราะสนิทกัน ผมก็เลยแกล้งเล่น ตอนนี้ก็ลบไปแล้วด้วย เพราะไอ้สองตัวนี้มันด่าผมไปแล้ว"

"มึงนี่มัน!"

"อย่าด่าผมเลย ผมผิดไปแล้ว"

"พี่อิส ใจเย็นๆ เลย ทำไมไม่พูดกันดีๆ" ปิงว่าแล้วถอนหายใจแรงๆ  ออกมา

"โมโหไง"

"ไร้สาระ"

"มึงเงียบไปเลย! ด่ากูไร้สาระมากี่รอบแล้วไอ้ห่า!"

"ก็พี่ไร้สาระจริงอะ"

"ใช่ ไร้สาระมาก"

"หลินปิง!"

"ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ อะ พี่อิสโมโหอะไรก็ไม่รู้ แล้วเคนก็มีแฟนแล้วด้วย"

ไอ้เคนยักไหล่หน่อยๆ

"เสือกไม่บอกล่ะ"

"พี่ได้ถามกูสักคำไหมล่ะ"

"เฮ้อ! เข้าใจผิดกันแท้ๆ คนเราสมัยนี้มันใจร้อนกันแบบนี้ไงถึงได้มีเรื่องกันอะ"

"มึงเงียบไปเลยไอ้อาร์ม เพราะมึงนั่นแหละ!"

คนที่แทรกขึ้นมาหัวเราะแห้งๆ แล้วถอยหลังกลับไปอีกที

"วันหลังก็ถามก่อนนะพี่อิส โมโหแบบนี้ไม่น่ารักเลยครับ"

"เออขอโทษ"

"..."

"ขอโทษมึงด้วยไอ้เคน"

"ไม่เป็นไรครับ วันหลังก็มีสาระหน่อย"

"เดี๋ยวเถอะมึง"

มันหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกมือตบบ่าผม

"ผมเข้าใจพี่ ถ้าผมเป็นแฟนปิงผมก็ห่วงว่ะ แม่งน่ารักฉิบหาย"

"ยังจะมาชมมันอีก"

"ก็ชมเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรโว้ยพี่ แฟนผมน่ารักกว่า"

"แล้วไป"

"เออ ๆ เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว กลับเลยไหม กางเกงในกูเปียก กูรู้สึกอับชื้น"

"ไปดิ"

ไอ้อาร์มกับไอ้เคนเดินนำไปก่อน ส่วนปิงหันมามองผมแล้วเชิดปากใส่นิดๆ

"อะไรเล่า"

"งับ!"

"โอ๊ย!"

ผมร้องลั่นเพราะปิงเข้ามากัดแขน คราวนี้แรงกว่าเดิม จมเขี้ยวเลยมั้งเนี่ย! 

"กัดทำไมเนี่ย"

"กัดเรียกสติ"

"อยากเป็นหมาเหรอ"

"ก็พี่อิสบ้า" ปิงหันมาด่าแต่ว่ายื่นมือมาจับมือผมเอาไว้แน่น ผมแกล้งกระชากให้ปิงเขยิบเข้ามาใกล้จนไหล่ชนแขนผมไม่ให้มีที่ว่าง คนข้างๆ หลุดยิ้มออกมานิดๆ

"ปล่อยเลย ไม่อยากอยู่ใกล้คนขี้หวง"

"ไม่รักจะหวงไหม"

"หวงเป็นคนบ้า"

"เราก็น่ารักให้มันน้อยๆ ดิ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยหวง"

ปิงส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วพูดออกมาเบาๆ คล้ายจะพูดกับตัวเองแต่ก็พอที่ผมจะได้ยิน

"พี่อิสเป็นเจ้าของผม ผมก็เป็นของพี่ได้คนเดียวอยู่แล้ว จะหวงทำไมก็ไม่รู้"

 

...

 

วันนี้เป็นวันครอบครัว ปิงพาผมมาที่วัดแห่งหนึ่งเพื่อมาเยี่ยมโกฏิเก็บกระดูกของพ่อแม่ปิง ผมหันมองรูปที่หน้าโกฏิขณะที่ปิงกำลังวางพวงมาลัยไว้ตรงนั้น ปิงหน้าตาเหมือนแม่ แต่รอยยิ้มเหมือนพ่อ พ่อแม่ปิงคงเลี้ยงปิงมาดีมาก ถึงได้โตมาเป็นเด็กดีแบบนี้ แม้จะมีชีวิตอยู่ในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็เป็นเด็กที่มีทัศนคติดีเสมอ ผมเลื่อนมองพ.ศ.ที่
พ่อแม่ปิงเสีย นานมากแล้ว ในตอนนั้นปิงยังเป็นเด็กประถมอยู่เลย ผมเดาความรู้สึกของน้องไม่ได้ว่าจะเป็นยังไงเมื่อต้องสูญเสียพ่อแม่ไปขณะที่ตัวเองยังเด็ก ผมยังมองเห็นความเศร้าผ่านแววตาคู่นั้นในตอนที่ปิงมองไปที่รูปถ่ายของพ่อกับแม่ อดไม่ได้ที่จะเลื่อนมือไปจับมือปิงเอาไว้ แล้วเลื่อนสายตากลับไปมองรูปพ่อกับแม่ 
 

"ผมดูแลปิงเองครับ ไม่ต้องเป็นห่วง"

 

ผมกับปิงเดินออกมาจากวัดช้าๆ ต้นไม้สองข้างทางทำให้ตรงนี้ไม่ร้อนมากจึงเดินได้สบายๆ

"ปิง โทรหาย่าหรือยัง"

"ครับ?"

"วันครอบครัวไง โทรไปหาย่าไป"

"โอเคครับ" ปิงตอบรับแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาย่า

"ย่าครับ ปิงเอง ครับ ปิงอยู่กับพี่อิสครับ คุยไหม" ปิงว่าแล้วยื่นมือถือมาให้ ผมกดเปิดสปีกเกอร์โฟนเพื่อให้เราได้ยินด้วยกัน   

"ไงย่า ทำไรอยู่" 

(ไปเชียงใหม่ไม่บอกย่าเลย จะได้ติดรถไปด้วย)

"โธ่ คุณย่าครับ แค่ชวนไปวัดยังไม่ไปเลย นี่จะมาเชียงใหม่เหรอ"

(ก็คิดถึงเจ้าปิงน่ะสิ แล้วปิงเป็นยังไงบ้างลูก)

"สบายดีครับ ใกล้ปิดเทอมแล้ว เดี๋ยวกลับไปหานะ"

(จ้าลูก เที่ยวสงกรานต์ก็ระวังตัวล่ะ ทั้งสองคนเลย)

"ครับย่า ไม่ต้องเป็นห่วงครับ"

(ดูแลน้องด้วยนะอิส อย่าทิ้งน้อง)

"รับทราบครับ"

(ดีมาก งั้นย่าไปทำกับข้าวก่อน ไว้คุยกันนะลูก)

"ไว้คุยกันครับย่า"

"เดี๋ยวซื้อแคปหมูไปให้เคี้ยวเล่นนะย่า ป้าเผลอแล้วเจอกัน"

(ทะลึ่งจริงๆ แกนี่ แค่นี้ๆ โชคดีลูก)

ปิงหัวเราะเบาๆ แล้วกดวางสายจากย่าไป

"ย่าเป็นคนในครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ของผมเลย"

ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนปิงจะพูดต่อ

"แล้วพี่อิสไม่ต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวเหรอครับ"

"ไม่รู้จะเอาตัวเองไปเสือกกับครอบครัวไหนดี"

"พ่อแม่พี่อิสเขาก็รักพี่นะ"

"พี่ก็รักพวกเขา แต่พี่ก็มีพื้นที่ของพี่แล้ว คงไม่กลับไปอยู่ในที่ที่มันทำให้เราไม่สบายใจหรอก อีกอย่างพี่ก็มีครอบครัวของพี่ที่อยากอยู่ด้วยแล้ว"

"ครับ?"

"ก็ปิงไง"

"..."

"ปิงเป็นครอบครัวพี่นะ"

ปิงยิ้มกว้างหน้าแดงก่ำด้วยความเขินกับคำพูดธรรมดาๆ นั่น ผมเองก็ได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วสอดมือเข้าไปจับกับมือปิงเอาไว้อีกที   

"อยู่ให้พี่ดูแลนะ"

"ครับ จะอยู่กับพี่ไม่ไปไหนเลย"

"ดีมาก"

"พี่อิสเป็นพ่อผมก็ได้นะ"

"เรียกพี่ว่าพ่อสิลูก"

"ปะป๊า"

ผมหันขวับไปมองปิงเพราะเกิดชอบคำที่ปิงเรียกขึ้นมา ทำไมวะ สัญชาตญาณความเป็นพ่อมันสูงมากถึงได้
ชอบใจตอนมันเรียกพ่อเนี่ย ไปซื้อพวงมาลัยมารดน้ำดำหัวกูเลยไหมล่ะ
"ปะป๊า ปะป๊าอิส"

โห น่ารักจังเลยลูกเอ๊ย

"ไม่เอาอะ เรียกพี่อิสอย่างเดิมดีแล้ว"

"ไม่อยากเป็นพ่อแล้วเหรอ"

"เรียกปะป๊าแล้วใจสั่น"

"ใจสั่น?"

"อือ"

ปิงแนบหูลงมาบนอกผม ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"พี่อิสกระจอก"

"เออ!"

"งั้นจะเรียกปะป๊า"

"ไม่เอา!"

"ปะป๊า พาไปกินพิซซาหน่อย"

"หลินปิง!"

"ปะป๊า ปิงอยากกินพิซซ่าครับ"

"เรียกปะป๊าอีกทีพี่จะจับเยในรถนี่แหละ"

"พี่อิส!"

"เรียกป๊าสิลูก"

"ไปเลย!"

ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ปิงเป็นคนน่ารักขนาดนี้และไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมได้มาเจอกับคนน่ารักคนนี้ แม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ก็ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณโลกที่เหวี่ยงแพนด้าหน้าแมวตัวนี้มาให้ ผมจะดูแลน้องให้ดีอย่างไม่มีเงื่อนไข ดูแลไปทั้งชีวิตก็ยังได้...ผมสัญญา 

 

-สุขสันต์วันสงกรานต์-

[fahsai]

อิพี่อิสกากเสมอต้นเสมอปลาย 55555555 แพนด้าหน้าแมวคือน่ารักจริงงง งุ้งงิ้งสุดดดดดดด กว่าจะสี่ปีอิพี่ตายก่อน

[alternative]

อยากฟัดปิง ๆๆๆๆๆๆ
อยากฟัดพุงพี่อิสคนกากด้วยยยยยย

มันน่ารักทั้ง ๆ ที่กากแบบพี่อิสเนี่ยแหละ!

[Snowermyhae]

ยอมในความขี้หวง จากจนๆนี่มีตังไปหาถึงเชียงใหม่ เปิดโรงแรมนอนอีก อิสระสไตล์มาก 5555555555555555555555555555555

[MyLavenderLand]

โอ๊ยยยย อิพี่อิสคนกากกก ยังกากได้เสมอต้นเสมอปลาย เพิ่มเติมคือกลายเป็นมนุษย์ลุงไปแล้ว     ความกาก ความลุงของพี่อิสนี่มันช่างน่ารัก(?) น่าฟัดพุงจริงๆ  หวงน้อง อยากแดก (ไม่เปลี่ยนแปลง) แต่กากเพราะรักไม่กล้าทำ ถถถถถถถ อีกนิดหลินปิงคงได้รดน้ำดำหัวจริงๆเข้าสักปีอ่ะเนอะ ปะป๊าาาา  55555   

[Moose]

รักนิยายเรื่องนี้มากเลย รักคนเขียนด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ มีความสุขมากที่ได้อ่าน 

[MNIMD]

ลุงอิสลุงขี้บนลุงขี้หึงลุงขี้เหงา อยากจะโหวตพี่เป็นคุณลุงแห่งความเกรี้ยวกราดจริงๆ หมั่นไส้ทำมาเป็น
ไม่ไปหาน้องนู่นนั่นนี่พอเห็นว่าเคนมาเม้นพี่ก็รีบไปเชียงใหม่ขึ้นมาทันทีเลยนะคะ ขี้หึงจริงๆ ถ้าพี่อิส
ต้องการเพื่อนแก้เหงาเราพร้อมที่จะเป็นเพื่อนแก้เหงาให้พี่เสมอนะคะ