หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18

[aommaboo]

Happy new year ค้าา น้องปิงพี่อิส ละมุน มุ้งมิ้งมากก เรียกป๊านี่พี่อิสยอมทุกอย่างเลยถูกมะ5555 คิดถึงจังค่ะ มาบ่อยๆนะคะ

[winning]

ฏอ๊ยยย พี่อิสคนกาก คนคูล

อดกินน้องไปอีกกี่ปีค่ะนั้นนน

หลินปิงก็น่ารักมากลูกกกก ฮือออ งุ้งงิ้งๆเหลือเกิน

[Fragrant]

สวัสดีปีใหม่ 2561 ค่ะ
 คิดถึงพี่อิสคนกากกับหลินปิงสุดน่ารักมากเลย ไม่คาดฝันด้วยว่าจะเจอบูรพากับองศาเหนือในตอนพิเศษนี้ พิเศษมากจริงๆค่ะ แอบขำเมื่อเราเปรียบเทียบภาพพี่อิสใส่เสื้อยืดกลายเป็นลุง แต่บูรพาใส่แล้วโคตรหล่อ 55555555 สังขารค่ะพี่อิส ถึงจะแก่แต่ก็รักนะ 

[TachibanaRain]

สวัสดีปีใหม่รชาด้วยค่ะ ขอบคุณที่พาพี่อิสคนกากและผองเพื่อนกับน้องปิงมาทักทาย ไม่เจอพี่อิสนานก็ยังกากเหมือนเดิมแต่ความน่ารักและใจดีก็เหมือนเดิมเช่นกัน ตอนพิเศษมีแขกรับเชิญเป็นสองหนุ่มบูรพากับองศาเหนือด้วย อย่าว่าแต่น้องปิงจะหลงบูรพาเลยเราก็ชอบเหมือนกัน แต่ขอพี่ปริ้นซ์ให้เราเถอะค่ะ ฮาา

[mild-dy]

 

[BeauBeeiiz]

คิดถึงง ทุกคนเลย ,, อยากจิฟัดปิงบ้าง

แต่เดี๋ยวจะโดนพี่อิสเตะเอา

บูรพากับองศสเหนือก็มาเด้ออออ

ครบจริงๆ ขอบคุณค่าา

[Cardiac]

 

[labelle]

55555 แพ้ทางมาก แพ้ทางกันทั้งคู่
แหมมมม มีพัฒนานะคะ รักกันแบบชัดเจน แสดงออกชัดเจน
ปลื้มใจมาก ที่ปิงพัฒนา เพราะอิพี่อะ หวงออกหน้าไปไกล นานแล้ว

ตลกเหนือ ทำไมร้าย ทำไมอ้วน
บูรพาก็แหย่ไปเหอะ แล้วสุดท้ายก็ต้องยอม

ตลกทีมน้องอิส ทำไมทุกคนถึงรู้ดี 
ป๊าจะสวีทกับปิงก็อดเลย ต้องอาศัยแอ๊บว่าน้องเมา พาเข้านอนแทน

มาให้หายคิดถึงบ้าง ดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
มาอีกน้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไปค่ะ

[snack]

เพิ่งเห็นว่ามีตอนพิเศษ  ..รักพี่อิสกับเดอะแกงค์รักหลินปิง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เกิดมาคู่กัน อย่างน้อยก็ช่วยเติมเต็มกันละกันได้ละนะ

[Yukina]

  :mew1

ไม่ได้เข้ามานาน มาเจอตอนพิเศษพอดร

โอ้ย มันดี พี่อิส คือดี น้องปิงน่ารักมาก

ฮือออ เรื่องในดวงใจตลอดไป

ขอบคุนคนเขียนนะ เราชอบจริงๆ ขออีกๆ 

[vy0Cik]

รักพี่อิสทำไมถึงชอบพี่อิสขนาดนี้ก็ไม่รู้ ถึงพี่อิสจะกาก แต่ก็กากในแบบของพี่อิส พี่อิสนี่มันพี่อิสจริงๆ รักคนชื่ออิสระ

[เต้าหู้ไข่]

เกรี้ยวกราดวันวาเลนไทน์

 

อิสระ :

 

กลางศาลาวัดมีเพียงเสียงพระสวดดังก้องบ่งบอกว่าผมกำลังอยู่ในงานศพ ด้วยความที่ศาลาใหญ่เกินไปจึงเห็นได้ชัดว่าผู้ที่มาร่วมงานในคืนนี้น้อยจนนับจำนวนได้ โลงเย็นสีน้ำเงินเข้มลายม่านดอกไม้ประดับไฟกะพริบสลับสี พวงหรีดสองสามพวงตั้งอยู่ใกล้ๆ รูปหน้าศพ ระหว่างความสงบผมพึงตระหนักคิด ผมได้ยินมาตลอดทั้งชีวิตว่าเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในทุกๆ การสูญเสียมันโศกเศร้าเสมอ ผมอยากรู้ว่าโลกนี้มีใครบ้างที่จะยอมรับความธรรมดาในรูปแบบนั้นได้ ผมคิดวนอยู่อย่างนั้นท่ามกลางความเงียบและเสียงพระสวดอภิธรรม

“เชิญทุกท่านกรวดน้ำพร้อมกัน”

 

“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว...”

 

เชี่ย!

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงมือถือตัวเองดังแทรกเสียงในศาลา ก่อนรีบลุกออกมาจากตรงนั้นแล้วกดรับในทันที

“ว่าไงไอ้ปรินซ์”

“พี่อิสอยู่ไหนเนี่ย”

“กูอยู่วัด”

“อ้าว ไปบวชแล้วเหรอ”

“ยังโว้ย กูมางานศพ”

“เฮ้ย! ใครเป็นอะไร”

“ลุงสมบัติ”

“สมบัติไหนวะพี่”

“กูก็ไม่รู้ มาวัดแล้วเจองานศพพอดี เห็นคนน้อยๆ กูเลยมานั่งเป็นเพื่อนเขา เหงาทั้งศาลาเลยเนี่ย”

“มึงไหวไหมเนี่ยพี่!”

“กูเหงา”

“กลับมาบ้านเร็ว ผมอยู่บ้านพี่เนี่ย ซื้อนมเปรี้ยวปีโป้ปั่นมาฝากด้วย”

“มึงจะให้กูทิ้งลุงสมบัติไปหานมเปรี้ยวปีโป้ปั่นของมึงเหรอ”

“เออ! กลับมาเร็ว หรือจะให้ไปรับที่วัด”

“ไม่ต้องๆ กูกลับเอง”

ผมวางสายจากไอ้ปรินซ์ก่อนกลับไปนั่งในศาลาตามเดิม ถึงผมจะไม่รู้จักลุงสมบัติแต่ก็อยากอยู่ให้จบงานก่อน นั่งเท่ๆ เป็นอุปกรณ์ประกอบฉากไปจนเสร็จพิธี บอกลาหลวงพ่อแล้วเดินกลับบ้านในตอนมืดๆ

ผมคิดว่าตัวเองกำลังประสบกับความเหงาระยะรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีชีวิตมา ช่วงนี้ผมคุยกับหลินปิงได้แค่อาทิตย์ละไม่กี่ครั้ง เพราะปิงเรียนเยอะมาก เหมือนเรียนเผื่อชาติหน้าไปแล้ว แบบชาติหน้าเกิดมาก็จบปริญญาตรีเลยมั้ง ฉิบหาย เห็นหน้าปิงผ่านวิดีโอคอลทีไรก็คิดว่าแพนด้าขโมยโน้ตบุ๊กไปเปิดกล้องคุย แมวน้อยแปลงร่างเป็นแพนด้าใต้ตาคล้ำเรียบร้อย ไหนจะเรียน ไหนจะกิจกรรมจึงแทบไม่มีเวลาพัก ผมเลยไม่อยากกวนใจน้องมันมาก

เมื่อขาดการติดต่อ ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ความคิดถึงมันจึงก่อตัวรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีก็โดนความคิดถึงรัดคอใกล้ตาย แล้วหายนะของการอยู่คนเดียวก็เริ่มต้นขึ้น ผมเหงาชนิดที่ว่าอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้เลย หันไปทางไหนก็เห็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับปิง อาการหนักจนเกือบเพ้อ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะตายยังไง แต่ตอนนี้เริ่มคิดถึงความตายแล้ว อีกนิดเดียวความคิดถึงมันคงฆ่าผม ความคิดถึงแม่งโหดร้ายกับชีวิตมากจริงๆ  วิถีคนที่เท่มาทั้งชีวิต ตอนนี้ไม่เหลืออะไรให้เท่แล้ว กูพูดเลย

 

“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว...”

 

ผมพลิกหน้าจอมือถือที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาดู ใจหวังว่าจะเป็นปิงแต่เสือกกลายเป็นไอ้ปรินซ์อีกแล้ว เลยถอนใจเบาๆ แล้วกดรับ

“อะไรอีก กำลังกลับแล้ว”

“บ้านพี่ไม่มีอะไรกินเลยว่ะ แวะซื้ออะไรมากินด้วยดิ”

“เสนอหน้ามาบ้านกูโดยไม่ได้เชิญ ยังจะให้กูซื้ออะไรไปให้กินอีก จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ”

“ก็คิดว่าพี่จะมีอะไรกินบ้าง นี่พี่มีชีวิตยังไงวะ ตู้เย็นพี่โล่งกว่าตู้เย็นตัวโชว์ในห้างอีก”

“เออๆ เดี๋ยวซื้อข้าวไปให้” ผมกดวางสายจากไอ้ปรินซ์แล้วเดินเข้าร้านสะดวกซื้อ หยิบของกินแบบไม่ได้เลือก พออยู่คนเดียววิถีการกินแบบอะไรก็ได้ยัดใส่ปากไปเหอะก็กลับมาอีก ผมคิดว่าการตรอมใจจะทำให้ผอมลง แต่ฉิบหาย อ้วนเอาๆ  พุงนี่แบบลูกแฝดสามโตในท้อง คลอดออกมานี่ก็ห้าขวบแล้ว อ้วนจนนุ่มเป็นหมีเลยเนี่ย

ผมหิ้วตะกร้ามารอจ่ายเงิน ระหว่างนั้นก็หันไปเห็นชั้นวางของใกล้เคาน์เตอร์ ทั้งช็อกโกแลต ดอกไม้ และผลิตภัณฑ์ที่เข้ากันกับเทศกาลวาเลนไทน์ที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้ ผมก็ควรจะอินไปกับมันอย่างคนมีความรัก แต่นี่เห็นแล้วอยากเผา คว่ำให้ล้มแล้วจุดไฟเผาแม่งมันเลย ใจคิดอย่างนั้นแต่กลัวเผาแล้ววิ่งไม่ทัน ไฟคลอกตายไปในกองเพลิงด้วยไม่คุ้ม เลยปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ

“รับขนมจีบเพิ่มไหมคะพี่ สองไม้สามสิบบาทเองน้า” ผมเงยหน้าขึ้นมองพนักงานร้านสะดวกซื้อคนเดิมที่ลักษณะเหมือนน้องสาว ไอ้ตัวที่ขยันอ้อนให้ซื้อนั่นซื้อนี่ด้วยมารยาน้องสาวของมัน แต่ตอนนี้ผมกำลังหมดอารมณ์คลั่งน้องสาว ไม่ต้องการขนมจีบ ซาลาเปา หรือส้นตีนอะไรทั้งนั้นอะ

“ไม่เอาครับ”

“ไม่เอาเหรอพี่ จีบกุ้ง จีบหมูสับไข่เค็ม อร่อยน้า”

“ไม่เอา”

“สักสองไม้สิคะ”

“กูบอกว่าไม่เอา! เดี๋ยวก็เผาร้านเลยนี่ โมโหแล้วโว้ย!”

“เฮ้ยพี่! ใจเย็น!”

“คิดเงิน ใส่ถุง เร็ว!”

“ค่ะๆๆ”

ผมกลับมาที่บ้านโดยที่ไม่ได้เผาร้าน ก่อนมาเห็นไอ้ปรินซ์นอนรออยู่ที่โซฟา โยนถุงของกินที่ซื้อมาให้มัน แล้วนั่งลงกับพื้น หยิบแก้วนมเปรี้ยวปีโป้ปั่นที่เริ่มละลายมายกดื่ม

“มาบ้านกูทำไมเนี่ย”

“เหงาอะพี่”

“โลกนี้ไม่ควรมีใครเหงากว่ากูแล้ว พูดแค่นี้”

“โห่ ไม่ดึงดราม่าดิวะพี่ มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่ไง”

“แล้วทำไมมึงไม่ไปหาการหางานทำวะเนี่ย ในบรรดาสิ่งมีชีวิตบนโลกกูว่ามึงว่างสุดแล้วอะ”

“ขี้เกียจ” มันพูดเสียงเบื่อแล้วเอื้อมมือลงไปอุ้มไอ้ชีสไบท์ที่เดินผ่านมาพอดี ท้องโตๆ ของมันบ่งบอกว่าอีกไม่นานผมคงมีสมาชิกแมวเพิ่มอย่างน้อยๆ สองถึงสามตัวแน่นอน

“มันท้องเหรอพี่”

“อือ ใกล้คลอดละ”

“ท้องกับใครอะ”

“ท้องไม่มีพ่ออะดิ แรดไม่เข้าเรื่องไง นี่กูก็รอดูอยู่ว่าลูกมันออกมาแล้วหน้าจะเหมือนใคร กูจะตามไปตบกะโหลกยันบ้านเลย”

“ไหวไหม ให้ผมช่วยอะไรเปล่า”

“ไม่เป็นไร เรื่องของคนในครอบครัวกู กูจัดการเอง”

“ไม่ หมายถึงมึงอะพี่ ไหวไหม พอก่อน วางกาวลง”

“ไอ้สัด!” ผมคว้าหมอนแล้วฟาดใส่หน้าไอ้ปรินซ์ไปทีหนึ่งจนชีสไบท์ตกใจกระโดดหนีไปอีกทาง ผมคุยเรื่องไร้สาระไปกับไอ้ปรินซ์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขยับไปนั่งที่หน้าคอมเพื่อทำงานที่ค้างเอาไว้ต่อ ไอ้ปรินซ์ที่นอนคุยกันพลางเล่นเกมมือถืออยู่ดีๆ หันไปอีกทีก็หลับไปเฉย คำว่ามาอยู่เป็นเพื่อนของมันสั้นมากจนผมยังไม่ทันรู้สึกว่าการมาของมันมีประโยชน์อะไรกับผมเลย ผมหยุดงานในมือ แล้วทิ้งหัวพิงพนักเก้าอี้เพื่อแหงนมองเพดานโล่งๆ

“ทำไมสี่ปีมันนานจังวะ”

“...”

“เพิ่งผ่านไปปีเดียวเอง ทำไมกูรู้สึกเหมือนชาติหนึ่งแล้ว”

“...”

“แล้วนี่กูพูดอยู่กับใคร”

“...”

“เฮ้อ” ผมลากเสียงถอนใจยาว ก่อนจะไหลลงไปนอนบนเก้าอี้ แต่จังหวะนั้นเสียงเรียกเข้าจากไลน์ก็ดังขึ้นจนผมดีดตัวขึ้นมาดูแทบไม่ทัน

หลินปิง!

มือไวกดตอบรับการโทรเข้าของวิดีโอคอลจากปิง หน้าจอกระตุกไปครู่หนึ่งก่อนปรากฏภาพจากอีกฝ่ายแต่ไม่ใช่หน้าปิง เพราะมันเอาตุ๊กตาแมวที่ผมซื้อให้มาวางอยู่ที่หน้าจอแทน พลางจับหน้าตุ๊กตาให้ผงกหัวขึ้นๆ ลงๆ ก่อนเสียงใสๆ จะแทรกเข้ามา

“ปะป๊า หวัดดีฮะๆ”

“เล่นอะไรเนี่ย เอาหน้ามาดู”

“ไม่ให้ดู”

“คิดถึงจะตายแล้ว ขอเห็นหน้าหน่อย”

“ไม่เอา ผมเห็นหน้าพี่อิสคนเดียวก็พอ”

“ปิง อย่ามาขี้โกง”

“ลุงๆ ลุงไม่โกนหนวดอีกแล้ว”

“ขอดูหน้าหน่อยเร็ว อยากเห็นหน้า”

“เฮ้อ ป๊าก็อ้อนจังเลยเนี่ย”

ปิงแกล้งถอนใจยาวแล้วยกตุ๊กตาแมวออกไปจากหน้าจอ ปรากฏให้เห็นหน้าตัวเองเข้ามาแทน แต่ยิ้มผมหุบลงตอนที่เห็นหน้าน้องชัดๆ  รอยแผลที่โหนกแก้มและสันกรามข้างขวา ทั้งถลอกทั้งช้ำจนเห็นได้ชัดแม้ไม่ได้ตั้งใจสังเกต

“ปิงเป็นอะไร”

“...”

“พี่ถามว่าเป็นอะไร”

อีกฝ่ายก้มหน้าหนีไปตอนผมถามซ้ำ ก่อนค่อยๆ เงยขึ้นมาพูดเสียงเบา กล่าวถึงสาเหตุของรอยแผลนั่น

“มอเตอร์ไซค์ล้มครับ”

“...”

“ก็ขับดีแล้วนะ แต่หมามันตัดหน้าอะ อยู่ดีๆ ก็วิ่งมาเฉยเลย”

“...”

“โทษหมาได้ไหมอะ”

“...”

“หมาผิดแหละเนอะ”

“...”

“โอเค ผมผิดเองก็ได้ แต่ไม่เจ็บเลยนะ นิดเดียวเอง”

ผมได้แต่มองหน้าคนที่กำลังฝืนยิ้มบอกว่าตัวเองไม่เจ็บโดยไม่ได้พูดอะไร ปิงหุบยิ้มลงช้าๆ ตอนที่ผมยังเงียบ กลอกตาไปทางซ้ายที ขวาที แล้วก็ก้มหน้าลงไปเงียบๆ

“พี่อิส พูดอะไรหน่อยสิครับ”

“เจ็บตรงไหนอีก”

“ไม่...ไม่มีแล้ว”

“ตรงไหนอีก”

ผมพูดซ้ำเพราะผมรู้จักปิงดี แม้เป็นการโกหกเล็กๆ น้อยๆ ผมก็รู้ เด็กขี้โม้ย่นหน้าใส่ตอนถูกจับได้ ก่อนยกข้อมือข้างหนึ่งขึ้นมาให้ดูรอยถลอก และรอยช้ำอีกนิดหน่อยที่ข้อศอก

“เจ็บแค่นี้”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจครับ”

“...”

“จริงๆ นะ”

“...”

“ไม่เชื่อก็ดูเลย ไม่มีตรงไหนแล้ว”

ปิงว่าแล้วลุกไปถอดเสื้อออกโชว์แทบทุกส่วนของร่างกายให้ดูเพื่อให้ผมแน่ใจว่าไม่มีแผลตรงไหนอีก ก่อนกลับมานั่งหน้าจอ ผมเลื่อนสายตามองรอยแผลบนใบหน้านั่นแต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยังคงเงียบจนปิงเริ่มทำตัวไม่ถูก ก้มหน้าลงต่ำ สลับกับเงยหน้ามองผม แล้วก็เล่นนิ้วตัวเองไปพลางๆ ก่อนถอนใจเฮือกหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม

“พี่อิส พี่โกรธผมเหรอ”

“จะไปโกรธเรื่องอะไร”

“แล้วทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลย”

จะไปโกรธเพราะปิงเจ็บตัวมันก็ไม่ใช่ แต่เอาจริงๆ ผมก็ไม่พอใจ ไม่พอใจที่ปิงต้องเจ็บตัว ไม่พอใจที่ใบหน้านั่นมีรอยแผล ถ้าอยู่ใกล้ๆ ก็คงอุ้มมาโอ๋ไปแล้ว แต่นี่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองดูเฉยๆ ผมก็ไม่ใช่ไอ้หมาตัวที่วิ่งไปตัดหน้ารถมัน แต่ผมกำลังรู้สึกผิดและโทษตัวเอง เพราะถ้าปิงอยู่ใกล้ๆ ผม ถ้าไม่ไปอยู่ไกลขนาดนั้น ผมก็น่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้

“พี่อยากไปหา”

“ครับ?”

“อยากไปดูให้แน่ใจว่าไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม”

“พี่อิส ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ สบายมาก”

“พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอให้ดูแลตัวเองดีๆ”

“...”

“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำให้เป็นห่วง”

“ขอโทษครับ...ผมขอโทษ”

“เออ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว”

ปิงพยักหน้ารับ ก่อนเงยหน้าขึ้นมาเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

“พี่อิส ผมมีอีกเรื่องที่ต้องบอก”

“อะไรอีก”

“ผมไม่เป็นไร แต่ว่าอันนี้มัน...ตายคาที่เลย” ปิงว่าแล้วยกมือถือหน้าจอแตกยับเยินเกินกว่าจะเรียกว่ามือถือแล้วมาให้ผมดู

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาไปซ่อม”

“ยังคิดจะซ่อมอีกเหรอ สภาพนี้โยนทิ้งง่ายกว่ามั้ง”

“เฮ้ย! ทิ้งได้ไง เครื่องนี้พี่อิสซื้อให้นะ ผมชอบมันมากเลยด้วย”

ผมหลุดยิ้มออกมา ก่อนปิงจะพูดต่อคล้ายจะคุยกับตัวเองมากกว่า

“ถ้าเปลี่ยนเครื่องแล้วสติกเกอร์ไลน์มันจะยังอยู่ไหมครับ ถ้าหายผมจะเสียดายมากเลยนะ แล้วถ้าแบบนี้เบอร์โทรจะหายไปด้วยไหมอะ รูปถ่ายด้วยนี่ โห เสียดายอะ”

“พี่ซื้อให้ใหม่เอาไหม”

“ป๋ามากเหรอครับ”

“ก็เลี้ยงมึงได้”

“พ่อจ๋า อยากได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดเลย”

“ใจเย็นก่อน”

ปิงยิ้มกว้างก่อนสะดุ้งนิดหนึ่งคงเพราะเจ็บแผล ผมเลื่อนสายตามองปิงที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อตั้งแต่ตอนที่ถอดให้ดูแผล ขนาดคุณภาพของกล้องโน้ตบุ๊กไม่ได้ชัดมาก ยังมองเห็นความขาวที่ดูเหมือนจะเรืองแสงในที่มืดได้

“ปิง เพื่อนอยู่ห้องปะ”

“อยู่ครับ นั่งเล่นเกมอยู่นู่น”

“ใส่เสื้อ”

“ครับ?”

“ใส่เสื้อเข้าไป คนอื่นก็อยู่ด้วยจะมาถอดเสื้องี้ได้ไง ไม่อายเขาเหรอ ชอบโชว์มากหรือไง”

ปิงย่นหน้าใส่ก่อนหยิบเสื้อมาใส่ลวกๆ แล้วพูดพึมพำ

“บ่นไปเรื่อย”

“อะไร!”

“บอกว่าให้พี่บ่นไปเรื่อยๆ เลย ฟังอยู่”

“เดี๋ยวโดนเตะ”

“ก็ชอบฟังพี่บ่น บ่นไปเรื่อยๆ เลยนะ”

“...”

“เรื่อยๆ ไปจนแก่เลย”

ผมหลุดยิ้มก่อนส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็แอบสวนคำตอบกลับไปในใจ...แค่นี้กูก็แก่พอแล้วแหละ

“พี่อิส งั้นผมไปนอนแล้วนะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า”

“เออ รีบนอน”

“บ๊ายบายครับ”

“ปิง เดี๋ยว”

“ครับ?”

“อย่าเจ็บตัวอีกนะ”

“ครับ ผมจะระวังมากกว่านี้ ขอโทษจริงๆ ครับ”

“ไม่ต้องขอโทษพี่ แค่ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ก็พอ”

ปิงพยักหน้ารับก่อนกดวางไป ผมมองหน้าจอว่างเปล่านั่นอยู่พักหนึ่ง ความคิดถึงถูกคลายลงไปส่วนหนึ่งแต่ไม่ใช่ทั้งหมด ต่อให้คุยกันทุกวันแต่มันไม่เหมือนกับการเจอหน้ากันด้วยตัวเป็นๆ เพราะผมกอดปิงผ่านวิดีโอคอลไม่ได้

ทั้งๆ ที่ตอนนี้อยากจับมากอดจะแย่ ผมถอนใจทีหนึ่งแล้วลุกไปหาไอ้ปรินซ์ที่โซฟา ก่อนสะกิดให้มันตื่น

“ปรินซ์”

“...”

“ไอ้ปรินซ์!”

“อะไรพี่”

“ไปเชียงใหม่กัน”

“...”

“กูจะไปหาปิง”

ผมหมดเหตุผลที่จะต้องทนคิดถึงอยู่ที่นี่จนแก่ตาย ต่อให้เป็นดาวอังคารมนุษย์ยังหาทางดิ้นรนไปจนถึงได้ นี่แค่เชียงใหม่มันจะไกลสักเท่าไรกันเชียว

 

ผ่านเจ็ดร้อยกิโลในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมง ผมกับไอ้ปรินซ์ก็มาถึงเชียงใหม่ในตอนสายๆ ของอีกวัน และตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ห้างเพื่อหาซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้ปิง ดีที่ไอ้ปรินซ์มาด้วยเพราะสภาพกูตอนนี้เหมือนคนที่ไม่มีเงินพอจะซื้อที่ชาร์จแบตด้วยซ้ำ

“รุ่นนี้ก็สวยนะพี่”

“ใหญ่ไปเปล่าวะ นิ้วหลินปิงมันแค่สองข้อกูเองนะ” ผมยกมือตัวเองวัดกับหน้าจอมือถือ สำหรับผมมันก็ขนาดกำลังดี แต่ถ้าเป็นปิงก็อาจจะต้องสองมือโอบ สร้างความลำบากให้น้องอีก

“งั้นรุ่นนี้ไหมคะ กำลังดีเลย” พนักงานเดินเข้ามาแนะนำอีกรุ่นให้ เป็นไอ้มือถือที่ราคาแพงแบบเอาชีวิตไปแลกยังไม่รู้จะซื้อได้หรือเปล่า มือถือมันทำมาจากอะไหล่ดาวเทียมหรือไงวะ ทำไมต้องแพงขนาดนั้น แล้วตอนนี้ก็เคลิ้มตามพนักงานแล้วด้วยเนี่ย

“ราคาพิเศษแบบนี้พลาดไม่ได้แล้วนะคะพี่”

“ไอ้ปรินซ์ ห้ามกูที”

ไอ้ปรินซ์ยกมุมปากขึ้นยิ้มแล้วขยับเข้ามากระซิบข้างหู

“แพงขนาดนี้ซื้อมอเตอร์ไซค์ได้คันหนึ่งเลยนะพี่”

“เออดิ”

“แต่ปิงไม่ควรขี่มอเตอร์ไซค์เดี๋ยวล้มอีก เอาเงินมาซื้อมือถือดีกว่า”

“มึงพูดถูก”

ใช้ให้ห้ามเสือกมาเป่าหู แล้วกูใช่คนดื้อด้านที่ไหน รู้ตัวอีกทีไอ้มือถือราคาแพงเท่าชีวิตก็อยู่ในมือเรียบร้อยด้วยความหน้ามืดตามัว รู้สึกเท่มากตอนจ่ายด้วยเงินสด แต่แม่งเป็นเงินก้อนสุดท้ายของชีวิตเลยนะนั่น แต่ผมเองก็ไม่ค่อยได้ให้ของขวัญอะไรปิงไม่ว่าจะเทศกาลไหน มากสุดก็แค่เลี้ยงพิซซ่า นี่จึงเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์สำหรับปีนี้และรวบยอดอีกยี่สิบปีข้างหน้าไปด้วยเลยละกันงั้นอะ

“พี่อิสโคตรป๋าเลยว่ะ”

“ป๋าเหี้ยอะไรล่ะ กูคงต้องแดกมาม่าไปพักหนึ่งอะ”

“พักเดียวเอง”

“พักนี้น่าจะประมาณห้าหกปี”

“ถุย! พี่ก็เว่อร์ เดี๋ยววาดรูปก็ได้ตังค์แล้วน่า”

“มึงขับเลย กูหมดแรงพอๆ กับที่หมดตัว” ผมว่าแล้วโยนกุญแจรถใส่มือไอ้ปรินซ์ก่อนขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง เพราะปิงไม่มีมือถือ ผมก็เลยยังไม่ได้โทรบอกว่าจะมาหา คิดกันมาตลอดทางว่าทำยังไงถึงจะเจอตัวน้องได้ ไอ้ปรินซ์มันก็เสนอให้เข้าไปเดินหาในมหาวิทยาลัยเลย แต่มหาวิทยาลัยไม่ได้กว้างเท่าสวนสาธารณะหน้าบ้านไง ใหญ่โตขนาดนั้นจะไปเดินหายังไงเจอ ผมเลยคิดว่าจะไปรอที่หน้าหอดีกว่า ตอนนี้ปิงย้ายออกมาอยู่หอนอกแล้ว ปิงรายงานผมทุกอย่างทั้งชื่อหอและสถานที่ตั้งก็เลยจำได้ แต่เพราะไม่รู้เลยว่าปิงจะกลับมากี่โมง ผมกับไอ้ปรินซ์จึงทำได้แค่นั่งรอ ระหว่างนั้นผมก็นั่งแกะกล่องมือถือเครื่องใหม่ที่ซื้อให้ปิง ทดลองใช้งานมันดูแล้วก็ปรากฏว่าสับสนฉิบหายวายวอด

“แพงก็แพง แต่ใช้งานยากฉิบหาย มันไม่มีปุ่มอะไรให้กดเลยเนี่ย กูจะกลับหน้าแรกต้องทำยังไง”

“ก็เลื่อนข้างล่างขึ้นไปแบบนี้ไง”

“ไหน ไม่เห็นได้เลย”

“พี่อย่ากดค้างสิ”

“งงโว้ย แล้วโดนอะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้เลย แรดตลอด แพงก็แพงทำตัวดีๆ สิวะ เดี๋ยวก็ตบซิมหลุดเลย”

“เก่งกับสิ่งไม่มีชีวิต”

“มึงว่าปิงมันจะใช้เป็นปะวะ ยิ่งมึนๆ อยู่ด้วย”

“น้องไม่โง่หรอก”

“เออเนอะ”

“ไม่เหมือนพี่”

“อ้าวไอ้ห่า!” ผมปล่อยมือถือลงบนโต๊ะแล้วหันไปคว้าคอไอ้ปรินซ์เขย่า

“พี่! เจ็บ!”

“ขากลับมึงไม่ต้องกลับรถกูเลยนะ งอนแล้วไอ้เหี้ย!”

“พี่! ปิงมานู่น ปิงมาแล้ว”

ผมหันมองไปตามนิ้วไอ้ปรินซ์ แต่ยังไม่ได้ปล่อยมันออกเพราะคิดว่ามันหลอก แต่ปิงดันมาจริง ผมจึงปล่อยมือจากไอ้ปรินซ์ก่อนเราจะลุกขึ้นยืนพร้อมกัน มองดูคนที่กำลังเดินเข้ามาแต่ไม่ทันได้สนใจเรา แมวน้อยในชุดนักศึกษาดูเรียบร้อยเสมอ และยังคงสวมเสื้อคลุมมีหมวกฮู้ดตัวเดิม เป็นลุคที่มองทีไรก็ใจบาง อยากกระชากเนกไทมัดมือแล้วก็ย่ำยีมันทั้งชุดนี้เลย

“น้องปิง!”

ผมหันขวับมองไอ้ปรินซ์ที่ตะโกนเรียกปิงก่อน แอบประณามมันอยู่ในใจ การตะโกนเรียกปิงควรเป็นหน้าที่กู ทำไมเสือก แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ปิงหันมามองด้วยหน้าตาเลิ่กลั่ก ตาโต อ้าปากค้าง แล้วหยุดอยู่กับที่ กลายเป็นผมกับไอ้ปรินซ์ที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเอง อีกคนยังดูงงๆ หันมองเราสองคนสลับกัน

“พี่...พี่มาได้ยังไงครับ”

“คิดถึงไงก็เลยมาหา”

ผมส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้ปรินซ์ที่แย่งทุกซีนที่มีไป เอาไอ้นี่ไปฝังทั้งเป็นดีไหมเนี่ย รำคาญแล้ว

“มากอดหน่อย”

แน้! ไอ้นี่!

ไอ้ปรินซ์อ้าแขนรอรับ ก่อนปิงจะยิ้มกว้างออกมาแล้วขยับเข้ามาสวมกอดกับมัน ครู่หนึ่งจึงปล่อยออก แล้วหันมาหาผม ก่อนพาตัวเล็กๆ ของตัวเองตรงเข้ามาจังหวะเดียวกับที่ผมยกแขนโอบร่างนั้นเข้ามากอดแน่น

“ทำไมไปกอดมันก่อนกอดพี่”

“ต้องกอดพี่ทีหลังสิครับ”

“...”

“จะได้กอดนานๆ”

...

 

หลังจากเช็กอินเข้าโรงแรมและไล่ไอ้ปรินซ์ไปให้พ้นๆ ได้แล้ว ผมก็ได้อยู่กับปิงตามลำพังสักที ได้มองหน้าใกล้ๆ เพื่อดูรอยแผลบนใบหน้า

“ตอนล้มหัวกระแทกหรือเปล่า ได้ไปหาหมอมาไหม”

“เคนพาไปแล้วครับ หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร”

“เจ็บไหม”

“เจ็บแบบทนได้ครับ”

“ไม่มีแผลที่อื่นแน่นะ”

“ตอนคอลคุยกันก็ให้ดูไปหมดแล้วไง”

“ก็บอกแล้วไงว่าจะมาดูเอง” ผมว่าพลางไล่สายตาสำรวจรอยแผลไปทั่วร่าง ปิงเชิดปากใส่ก่อนยกมือปลดกระดุมถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อให้ผมมองเห็นผิวเนื้อด้านใน ทั้งด้านหน้าและด้านหลังไม่มีแผลอื่นอย่างที่บอกจริงๆ

“ต่อไปนี้ไม่อนุญาตให้เจ็บตัวตรงไหนอีกแล้วนะ”

“ครับ”

“ปิงเจ็บตรงไหน พี่ก็เจ็บที่ใจตลอดเลย”

“ไม่ใช่ความผิดพี่อิสเลย”

“พี่ควรอยู่ใกล้ๆ ไง”

“พี่ก็ไม่ได้อยู่ไกลซะหน่อย”

“...”

“เราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”

ปิงว่าแล้วขยับตัวเองเข้ามาใกล้ผมอีก ยกสองมือขึ้นมากอดแล้วซบหน้าลงมาบนไหล่ ปิงโตแล้วดูแลตัวเองได้ เป็นคำที่ปิงบอกกับผมเสมอเพื่อให้ผมไว้ใจในตอนที่เราต้องอยู่ห่างกัน ผมก็เชื่อแบบนั้นมาตลอดเพราะปิงเก่งกว่าที่ผมคิด แต่ถึงอย่างนั้นความห่วงใยของผมมันก็ไม่เคยลดลง ผมอาจจะขี้บ่นไปจนบางครั้งกลายเป็นความน่ารำคาญ แต่โลกนี้มีปิงคนเดียว แล้วถ้าปิงเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไง

“อย่าเจ็บอีกเลยนะ”

“ครับ”

ผมก้มหน้าลงไปเป่ารอยแผลนั่นเบาๆ แต่ในจังหวะเดียวกันปิงก็ขยับริมฝีปากมาชนกับปากผมอย่างรวดเร็วก่อนรีบหันหน้าไปอีกทาง กลอกตาหนีทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้

“ทำอะไรพี่”

“จุ๊บพี่ไง”

“เดี๋ยวนี้กล้า”

“วันนี้วาเลนไทน์นะครับ”

“แล้วไง ให้ทำอะไรก็ได้เหรอ”

ปิงหัวเราะเบาๆ แล้วทำแบบเดิมด้วยการเอาปากมาแตะผมอีก ก่อนยกสองมือขึ้นคล้องคอผม ขยับใบหน้าเล็กๆ เข้ามาพูดเบาๆ ที่ข้างหู

“เท่าที่พี่ต้องการ”

จบคำนั้นก็กลั่นแกล้งกันด้วยการชนริมฝีปากผมอีกที แต่ครั้งนี้ผมไม่ปล่อยให้ถอยออกไป เปลี่ยนจากสัมผัสผิวเผินเป็นจูบลึกซึ้งเนิ่นนานเท่าที่ความต้องการนั้นจะเพียงพอ ผมขยับริมฝีปากตัวเองออกมาแล้วกดเข้าเบาๆ ที่หน้าผาก ก่อนเลื่อนลงไปที่ข้างแก้ม ปลายคาง และในตอนที่ผมเลื่อนลงไปถึงลำคอ ปิงก็แอบกลืนน้ำลายตัวเกร็งๆ  ผมจึงหยุดแล้วเงยหน้ามอง ปิงกะพริบตาสองสามทีก่อนเอียงลำคอให้ผมทำซ้ำได้ถนัด ผมหลุดยิ้มกับท่าทางบ๊องๆ นั่น เลื่อนสายตามองร่างกายท่อนบนที่ยังคงเปลือยเปล่า ก่อนกดริมฝีปากเข้าที่อกข้างซ้ายเป็นที่สุดท้าย แล้วเอื้อมมือหยิบเสื้อที่ถอดไว้ข้างๆ ขึ้นมาสวมให้

“เด็กน้อยเอ๊ย”

“แหะๆ” ปิงหัวเราะแล้วทิ้งตัวลงมานอนพิงอกผม จังหวะเดียวกับที่ผมยกมือขึ้นกอดเอาไว้หลวมๆ  ไม่บ่อยที่จะได้โอกาสดีๆ แบบนี้ ถึงปิงจะเป็นของผมและใจคิดอยากย่ำยีตลอดเวลา แต่เอาเข้าจริงผมก็ต้องการเพียงเท่านี้ แค่นี้มันพอแล้วจริงๆ  ยิ่งรักมากแค่ไหน ยิ่งอยากทะนุถนอมต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ให้บอบช้ำ ดีเกินกว่าจะมีจริงแล้วกูเนี่ย เท่อะไรขนาดนี้ เท่จนเหนื่อย 

“พี่อิส อันนี้แผลลึก จะเป็นแผลเป็นไหม” ปิงว่าแล้วชูแผลที่ข้อมือให้ผมดู ผมไม่ได้ตอบ ทำได้แค่จับมือนั่นแล้วลูบแผลเบาๆ  ก่อนพลิกมือของปิงให้แบออก อีกมือก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์จากถุงที่ข้างเตียงวางลงบนมือปิง ขนาดที่คิดว่าจะใหญ่ไปแต่พอดีกับมือ ปิงที่นอนพิงผมอยู่ลุกพรวดออกไปแล้วหันมองหน้าผมสลับกับโทรศัพท์งงๆ

“นี่...อะไรครับ”

ผมหลุดยิ้มเพราะคำพูดนั่น ครั้งแรกที่ผมซื้อโทรศัพท์มายัดใส่มือให้ปิงก็ทำหน้างงๆ แล้วก็ถามแบบนี้เหมือนกัน

“ก็มือถือไง”

“แต่นี่มัน...”

“เออ พี่ซื้อให้”

“ไม่เอา แพง!” ปิงว่าแล้วส่งโทรศัพท์กลับมาใส่มือผม

“เอ้า! ก็ซื้อให้”

“ไม่เอา”

“เอาไป”

“ไม่เอาครับ”

“ไม่ดื้อดิ”

“มันแพง แพงมากๆ ไม่ดิ โคตรแพงเลย ไม่เอาครับ”

“ก็ซื้อมาแล้วจะให้ทำยังไง”

“พี่อิสก็ใช้เองสิครับ”

“ก็มือถือพี่ยังไม่พัง”

“ก็เอาเครื่องนี้ไปใช้ แล้วเอาเครื่องเก่าให้ผมก็ได้ ผมไม่เอาอันนี้ ไม่เอาเด็ดขาด”

“งั้นทิ้งไป” ผมพูดแค่นั้นแล้วทิ้งมือถือนั่นลงบนเตียง

“เฮ้ยพี่!”

“ไม่เอาก็ทิ้งไป ก็แค่ความตั้งใจของพี่ที่อยากซื้อให้ ไม่เอาก็ไม่เอา”

“พี่อิส”

“ไม่สำคัญหรอก”

“พี่อิสครับ”

“ทิ้งไป!”

“เอาก็ได้!” ปิงคว้ามือถือนั่นไปก่อนที่ผมจะหยิบมันมา คงคิดว่าผมจะทุ่มทิ้งจริงๆ  ใจอยากเท่นะ แต่ไม่ได้รวยขนาดนั้น ปิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พลิกไปพลิกมาแล้วเงยหน้ามองผม

“ขอบคุณนะครับ แต่ทำไมต้องซื้ออันแพงๆ ด้วย”

“ไอ้ปรินซ์เลือก”

“เฮ้อ...แพงไป”

“เออ แพงเท่าชีวิตพี่เลย”

“ชีวิตพี่อิสเลยเหรอ”

“อือ ดูแลดีๆ ด้วย ให้ไปทั้งชีวิตแล้ว”

“แล้ว...ในเครื่องนี้มีหัวใจพี่ด้วยไหม”

“ก็ว่ามีนะ ลองหาดู”

ปิงหลุดยิ้มออกมา ก่อนทิ้งตัวลงมานอนพิงผมอีกที สิ่งแรกที่ปิงกดเข้าไปดูคือสมุดรายชื่อ ที่ผมบันทึกเบอร์ตัวเองลงไปเรียบร้อยแล้วเป็นชื่อแรก เมมไว้แบบเดิมเหมือนเครื่องก่อน และทันทีที่ปิงเห็นก็ยิ้มกว้างออกมาเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งมันจะยิ้มได้

 

พี่อิสระ❤

 

คนเท่ คนหล่อ พ่อแมวน้อยตลอดกาล

 

-HAPPY VALENTINE'S DAY-


แด่  ความรักและการเติบโต

[Billie]

 

Love Love Love

[O-RA DUNGPRANG]

หาอะไรมาเยียวยาพี่อิสหน่อยเหอะเราสงสาร

[mamacub]

โอ้ยน้อ ลุงอิสผู้น่าสงสาร

[ดาวลูกไก่]

พี่อิสของน้องงง ฮืออ ป๋ามากค่ะ ทุ่มเทหมดล้าวให้น้องงง หนูปิงน่ารักทุกเทศกาล

[B52]

เป็นคนกากที่เรารู้สึกว่าเท่มากๆตลอดกาล

[colorofthewind21]

วันนี้คนกากเขาอัพตัวเป็นป๋าแล้ววว แต่ก็ยังเป็นคนกากขี้เหงาตลอดกาลอยู่ดี55555

[Natti]

ความป๋าของพี่อิส
แอบน้ำตาซึม เราเขาใจความคิดถึง ความเป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะระยะทางเลย พี่อิสคนคลู

[เนเน่]

ขอบคุณมากๆค่ะคุณความสุขรักมากกว่าพี่อิสก็เต้าหู้ไขนี่แหละ

[route rover]

อยากเห็นปิงตอนเรียนจบ พี่อิสจะดีใจขนาดไหนกันนะ

[mayyiyi]

เกรี้ยวกราดเสมอต้นเสมอปลาย 5555

[Meen2495]

พี่อิสร์ ผู้ยังคงแน่วแน่บนวิถีคนเท่
กลับมาให้หายคิดถึงแล้ววววววว

ปลื้มอะ ...

อยากบอกว่า พี่เหมาะสมจะอยู่บนคานสูงสุด
ของอันดับพระเอกเท่ แต่ติดดินมากที่สุดแระ!
 

[aommaboo]

ฮือออ พี่อิสคนดียยยย
อบอุ่นมากเวอรร

[titansyui]

 

[alternative]

ถถถถถ
คนกากของแมวน้อย


รักพี่อิสที่รักปิง

[utamon]

ความรักความคิดถึงทำให้พี่อิสเป็นเสี่ยชั่วคราว 55555

[Fallinlove]

ป๋าอิส ก็น่ารักตลอด ๆ สำหรับน้องปิงอ่ะ พ่อบุญทุ่มตลอด 
แต่อะไรคือ เท่ห์จนเหนื่อย แหม หมั่นไส้ 555
ยังไงก็ยังคงชอบความให้เกียรติน้องของพี่อิสมาก รักและทะนุถนอม
ความเป็นทั้งชีวิตของกันและกัน ฮือออ  สุขสันต์วันวาเลนไทน์จริง ๆ > <

[Cloudnine]

 

พี่อิสเท่แบบกากๆ น่าร๊ากกกก ส่วนปิงก็แบ๊วขึ้นทุกวันๆ
เพื่งผ่านไปปีนึงเองหรอ ทำไมเรารู้สึกเหมือนนานกว่านั้น โดยเฉพาะตอนที่พี่อิสเล่าถึงความคิดถึงต่อหลินปิง