ยังไง อ่านแล้วช่วยบอกผมทีด้วยนะครับว่าชอบกันหรือเปล่า?~ ยังไง? รู้สึกไงบ้างอ่าคับ
ขอบคุณครับ
ปล. ความจริงจะมาลงตอนต่อไปพรุ่งนี้ แต่ก็ลงไปเลยเหอะ มีคนเขาขอร้องมา อิอิ
ตอนที่5
เปิดเทอม โรงเรียนเป็นสถานที่แสนวุ่นวายและอันตรายสำหรับอมลิน เฉกเช่นเดียวกันทุกชนชาติและชั้นปี…
อมลินและนักเรียนแลกเปลี่ยนในโครงการพยายามปรับตัวและกลมกลืนเข้ากับสิ่งแวดล้อม เขายังต้องเรียนรู้อะไรอีกหลายๆอย่าง ซึ่งทั้งหมดคงต้องขอบคุณ
ความช่วยเหลือของสองพี่น้องซินแคลล์ที่คอยให้คำแนะนำกับเขาเป็นอย่างดี
วันเวลาผ่านไป อมลินเริ่มรู้สึกเหมือนอยู่บ้านของตัวเองมากขึ้น เขาเริ่มรู้จักผู้คน และเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน…บ้านที่อบอุ่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
อาจจะมีเสียงทะเลาะกันของสองพี่น้องบ้าง(เป็นบางครา…) แต่มันก็ให้ความรู้สึกแตกต่างจากครอบครัวที่เมืองไทยไม่น้อยทีเดียว ทีนี่ทุกอย่างเป็นอิสระ เด็กนักเรียนตั้งใจเรียนแค่เพียง
ในคาบเรียน ที่เหลือคือช่วงเวลาแห่งความสุขของชีวิต
ครอบครัวซินแคลล์พาอมลินเที่ยวทัวว์สถานที่ต่างๆหลายครั้ง เพราะเมื่อไรที่นายจอห์นว่างจากคดี เขาก็จะหยุดงานและให้เวลาครอบครัว พาลูกๆกับภรรยาไป
เที่ยวนู่นนี่ ส้มเลยหล่นมาถึงอมลินด้วยที่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวซินแคลล์ แต่เห็นว่าที่น่าประทับใจมากที่สุดก็คือลานหน้าคฤหาสถ์สีขาว ที่อยู่ของประธานธิปดีของสหรัฐฯ ทริปนั้น
ครอบครัวซินแคลล์เดินทางไปเยี่ยมลูกชายคนโตที่เรียนกฏหมายอยู่ ณ มหาลัยชื่อดัง เบนจามินเป็นหนุ่มมาดขรึมที่ผิดกับแอรอนโดยสิ้นเชิง แต่เขามีอัธยาศัยดี และน่ารักไม่แพ้การันตี
ยี่ห้อซินแคลล์คนอื่นๆ
เช้าวันเสาร์ เป็นวันว่างที่ครอบครัวซินแคลล์จะอยู่พร้อมหน้ากัน อมลินเป็นพวกนิยมตื่นแต่เช้าตรู่เหมือนนายและนางซินแคลล์ ทว่าวันนี้พิเศษหน่อยตรงที่
ภายในครัวมีเอเวอรีนนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“อรุณสวัสครับทุกคน ว่าแต่…ผมตาฝาดไปหรือเปล่าเนี้ยที่เห็นอีฟนั่งอยู่ตรงนั้น”
“บ้าน่ะอเล็กซ์!”
เสียงร้องประท้วงมาจากน้องเล็กสุดของบ้าน เธอปาชิ้นแครอทใส่อมลิน เด็กสาวซึ่งตอนนี้ค่อนข้างสนิทกับเธอแล้วชอบแกล้งหยอกกันแบบนี้บ่อยๆ ไม่รู้เพราะ
อะไรที่ทำให้เขาชอบแกล้งแม่สาวน้อยคนนี้แต่เพียงคนเดียว คงเป็นเพราะอีฟเหมือนน้องสาวที่เขาไม่เคยมีกระมัง
“แอรอนพี่ชายของลูกยังไม่ตื่นเหรอ?”
“ยังเลยค่ะแม่”
“ลูกไปปลุกพี่เขาหน่อยไป เห็นว่าเช้านี้มีนัดกับพ่อไปวิ่งก่อนซ้อมบอลที่โรงเรียนไม่ใช่หรือ?”
เอเวอรีนอ้าปากส่งเสียงเล็กใสโอดครวญขึ้นมาทันที
“โอ๊ย ไม่เอาด้วยหรอก ให้อเล็กซ์ไปปลุกหมอนั่นซิ อเล็กซ์ คุณสนิทกับอีตาพี่ชายซกมกของฉันไม่ใช่หรือ?”
นางลิซ่าตีแขนเอเวอรีนเบาๆ เด็กหนุ่มส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะวางแก้วนมลง แล้วไต่บันไดขึ้นไปยังชั้นสองอีกครั้ง
หยุดยืนอยู่หน้าห้องชายหนุ่ม…ตั้งแต่อยู่บ้านนี้เขายังไม่เคยเข้าไปสำรวจห้องของแอรอนเลยทั้งๆที่อีกฝ่ายเคยเข้านอกออกในห้องของตนหลายต่อหลายครั้ง…
อมลินยืนนิ่งรวบรวมความกล้าก่อนเคาะประตูห้อง ทว่าไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด…
ผลักประตูเข้าไปโดยพยายามให้เงียบกริบมากที่สุด ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงโคมไฟอยู่เหนือเตียงเท่านั้นเปิดค้างไว้ บนพื้นพรมเกลื่อนกลาดไปด้วยกางเกง
ฟุตบาลใช้แล้ว นิตยสาร ลูกบอลเล็กๆสองสามลูก และข้าวของต่างๆที่แสดงให้เห็นถึงลักษณะหนุ่มเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี…บนฝาผนังมีโปสเตอร์แขนงต่างๆติดไว้มากมาย รวมถึงโต๊ะ
อ่านหนังสือที่รกวุ่นวายจนแทบหาที่ว่างไม่ค่อยได้
ร่างสูงนอนฟุบเป็นเงาตะคุมอยู่ตรงนั้น บนเตียงสีขาว…อมลินทำใจกล้าเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเขย่าร่างที่กำลังนอนไร้สติอยู่…ทว่า อะไรบางอย่างผลักดันให้เขา
หยุดชะงักไว้ก่อนจะก้าวถึงตัวแอรอน แสงไฟจากโคมส่องสะท้อนซีกหน้าที่กำลังหลับ ผ่อนลมหายใจอย่างนิ่มนวล…อมลินหวั่นไหวกับภาพตรงหน้า เขาพยายามแล้ว…แต่กลับหักห้ามใจ
ไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเสยปอยผมยุ่งๆสีน้ำตาลอ่อนนั่น…
“ผมไม่เคยทำแบบนี้กับคุณเลยนะเจ้าชายน้อย”
จู่ๆเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น ส่งผลให้อมลินสะดุ้งสุดตัว กลับมายืนตัวตรงแหน่วข้างๆขอบเตียง
“เอ่อ…ผม…”
“ฮ้าว~~~เช้าแล้วใช่มั้ย?”
แอรอนงัวเงียเปิดเปลือกตาขึ้นมามองอมลินสะลืมสะลือ เขายิ้มบางๆ…ขนาดยิ้มของคนเพิ่งตื่นนอน ยังทำให้เด็กหนุ่มวางตัวลำบากขนาดนี้…เจ้าของห้องชันตัว
ขึ้นพลางบิดขี้เกียจ เผยให้เห็นมัดกล้ามของคนเล่นกีฬาเป็นประจำ ขานี้ยิ่งชอบนอนไม่ใส่เสื้อผ้า ทำให้อมลินต้องรีบหันหน้าหนีตามมารยาทเมื่อผ้าห่มมันร่นไปถึงไหนต่อไหน
“ขอโทษที เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย”
อมลินพยักหน้า แม้จะรู้สึกคัดค้านในใจบ้างเล็กน้อยก็ตาม…
“จอห์นนี่กำลังรอคุณอยู่ข้างล่าง…”
อมลินรีบเดินเลี่ยงออกมา ใจเต้นตึกตักพร้อมๆกับฝีเท้าซึ่งก้าวเดินไปตามขั้นบันได…
ประมาณสิบห้านาที แอรอนในชุดออกกำลังกายก็พร้อมที่โต๊ะในห้องครัว เขามองมาทางอมลินด้วยแววตาแปลกๆ…เด็กหนุ่มได้แต่เพียงหลบสายตา และ
พยายามเลี่ยงไปขึ้นห้องของตัวเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
