ขยันเอามาอัพตอนดึกๆแถมให้นะครับ อิอิ เพิ่งอ่านหนังสือเาร็จต เหนื่อยดี สำหรับตอนนี้เป็นการถวายเอาใจคนที่กำลังจะหมั่นไส้นายแอรอนโดยเฉพาะเรยนะครับ! T-T
“เจ้าชายน้อย เอ่อ...ผมมีเรื่องจะบอก”
อมลินที่กำลังหาถุงนอนของเขาอยู่โดนแอรอนยืนขวาง สีหน้าของเขาเหมือนคนรู้สึกผิด
“มีอะไรหรือครับ?”
“คือ...ระหว่างที่คุณนอนหลับ ผมเอ่อ...ผมทำถุงนอนของคุณตกน้ำ”
“หา?!”
ร่างสูงเดินนำไปยังเนินข้างหลัง มีถุงนอนของอมลินวางแผ่ในสภาพเปียกชุ่มอยู่ อมลินเดินเข้าไปสัมผัส ซึ่งก็พบว่ามันเปียกเกินกว่าจะสามารถใช้ได้ในคืนนี้ได้
“ผมควรจะทำยังไงดี...ใกล้ถึงเวลาเรียกรวมแล้วด้วย”
“ผมขอโทษ ผมไม่ทันดูว่าเป็นของคุณ เอ่อ...เอาแบบนี้ดีมั้ย? คุณนอนในถุงนอนผมก็แล้วกัน...”
อมลินไม่กล่าวอะไร ได้แต่เก็บของแล้วเดินไปยังโถงรวม คืนนี้มีกิจกรรมนอนดูดาวบนภูเขา ทั้งหมดเริ่มออกเดินทางตอนหกโมงเย็น ถึงที่พักบนภูเขาตอนสองทุ่มครึ่ง
เต้นท์ถูกกางเป็นย่อมๆ อมลินนั้นได้แต่เป็นลูกมือช่วยแอรอนกาง เสร็จแล้วเขาก็ไปนั่งรวมรอบกองไฟ มีการแสดงกับเกมส์ให้เล่นฆ่าเวลา เพราะดึกกว่านี้จะมองเห็นดาวชัดกว่า
อมลินนั่งอยู่บนขอนไม้ใหญ่ รวมกลุ่มกับเพื่อนๆชาวต่างชาติของเขา...ไม่ได้ตั้งใจหันไปมองแอรอนกับยูมิโกะซึ่งนั่งไม่ห่างออกไปเท่าใดนัก เขาดูมีความสุข มีสาวสวยนั่งเคียงให้กอดอยู่ในอ้อมอก ณ วินาทีนั้นอมลินพยายามทำใจ แต่ทำอย่างไร...ก็ห้ามความผิดหวังนี้ไม่ได้เลย...
ผิดหวังเพราะอะไร?
เพราะยูมิโกะเป็นแฟนแอรอน หรือว่าแอรอนได้เป็นแฟนยูมิโกะกันแน่...
ไม่รู้...เพียงแต่เขาไม่อยากเห็นแอรอนกับยูมิโกะเป็นคู่กันแบบนี้
เขา...มันเป็นเพื่อนไม่ดี เขามันแย่มากที่คิดแบบนั้น...
ตอนที่ดับไฟดูดาว ทุกคนต่างก็ปูที่นอนกันบนลานโล่ง อมลินที่ไปยืมถุงนอนมาจากเพื่อนที่ไม่นอนดูดาวเดินมาข้างๆเต้นท์ ไม่เห็นวี่แววของแอรอน
“อ้าวเจ้าชายน้อย ไปยืมถุงนอนใครมาครับ?”
“ผมไปยืมของเพื่อนมา จะได้ไม่ต้องแย่งคุณ”
ทำท่าจะปู แต่ร่างสูงเดินมาหยุดมือไว้
“ทำอะไรของคุณ? ผมบอกแล้วไงว่าคุณนอนกับผมได้”
ถุงนอนที่ยืมมาวางเก็บอยู่ในเต้นท์...แอรอนปูที่นอน หยิบผ้าห่มมาสองผืนเพราะอากาศเริ่มหนาวจัด เสียงคุยเซ็งแซ่เริ่มเบาแผ่วลงเรื่อยๆ แอรอนเข้าไปนอนก่อน ตามด้วยอมลินที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก
ทว่าพอมีสองคน ยิ่งแอรอนที่สูงใหญ่แล้ว มันจึงต้องนอนเบียดๆกันอย่างอึดอัด
อมลินลงเอยในการนอนเกยอยู่บนร่างแอรอน
“หนาวมั้ย?”
อมลินเอาผ้าห่มมาห่ม แต่แอรอนกลับขยับอ้อมกอดของเขาวาดบนร่างอมลิน
“เอ่อ...”
อมลินบิดตัวออก แอรอนหัวเราะแปร่ง
“โอเคๆ แต่เชื่อผมซิว่าผ้าห่มมันไม่อุ่นพอหรอก”
ทั้งสองนอนดูดาวพร้อมกับฟังเสียงผู้บรรยายอธิบายการเรียงตัวของกลุ่มดาวบนฟากฟ้า แอรอนชวนคุยเป็นระยะๆ
“แล้วยูมิโกะดูดาวอยู่หรือเปล่า?”
“อื้อ...นอนดูอยู่มั้ง”
เขาตอบเรียบๆ แต่เสียงอ่อนลงอย่างน่าสงสัย
“คุณรู้มั้ย? เขามีนิทานของชาวเวนิสอยู่เรื่องหนึ่งเกี่ยวกับรักที่ไม่สมหวัง...ความจริงเป็นเนื้อละครที่เข้าใช้แสดงกันตอนเทศกาล ผู้เล่นต้องสวมหน้ากากเพื่อแสดงถึงสีหน้าของตัวละครนั้นๆ”
แอรอนเอาท่อนแขนหนุนต่างหมอน ก่อนจะเริ่มต้นเล่านิทานที่เขาหยิบยกขึ้นมา
“มันเป็นเรื่องราวของอัลเลคคิโน่ ซึ่งเป็นนักต้มตุ๋นที่คอยหลอกลวงหากินไปเรื่อยเปื่อย เขามีคนรัก…คนที่เขารักชื่อโคลอมบิน่า เป็นสาวเจ้าเสน่ห์ที่ชอบหว่านเส่นห์ใส่ผู้คนไปวันๆ หล่อนชอบตักตวงเอาแต่ความรู้สึกของตนเอง สำหรับอัคเลคคิโน่หล่อนก็ทำเป็นไม่สนใจเขา ทั้งๆที่ภายใต้หน้ากากหล่อนก็รักเขาเช่นกัน”
ลมหนาวพัดโชยมา เหม่อมองดูดาวบนท้องฟ้า อมลินรู้สึกเว้งว้าง…กลิ่นกายอุ่นๆของคนข้างๆนั้นห้อมล้อมเขาจนแทบไม่สนใจฟังนิทานเวนิสของแอรอน เปลือกตาเริ่มหนาหนักขึ้นในบันดล
แอรอนพึมพำต่อสักพัก อมลินนอนหลับลงไปอย่างนั้น…รู้สึกตัวเบาๆว่ามีคนอุ้มเขาเข้าไปในเต้นท์ จัดแจงท่านอนให้สบายพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคน…อ้อมอกที่อิงแอบได้อย่างไม่ต้องกังวล เพียงแค่ซึมซับเอาไออุ่น ณ วินาทีนั้นไว้ เท่านั้นก็เพียงพอ
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
