SPECIAL โป๊ะ
โป๊ะที่หนึ่ง
ตกกลางคืน เป็นอีกคืนที่พ่อตัววุ่นไม่อยู่บ้าน แน่นอนว่าเราต้องมีความสุขกับช่วงเวลาแบบนี้อยู่แล้ว เรารอให้ตัววุ่นหลับในอ้อมกอดเหมือนทุกที พอเห็นว่าลมหายใจน้องมันคงที่แล้วถึงค่อยๆเลื่อนมือลงไปลูบวนแถวเอวเล็ก ฉวยโอกาสล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ ได้สัมผัสเนื้อนวล แน่นอนว่าตั้งใจจะไม่ทำไปมากกว่านี้หรอก แต่เพราะผิวนุ่มๆเนียนๆของน้องทำให้ห้ามใจตัวเองไม่ให้สัมผัสยากสักหน่อย
วนจากเอวขึ้นไปหลังก่อนไหลลงมาใหม่ พรหมปลายนิ้วละเลงบนหลังเนียน ไม่ทันสังเกตว่าคนถูกสัมผัสเริ่มเกร็งตัวจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งทำลายความเงียบ
“..พ..พี่ภาค...ทำอะไรอ่ะ...งือ”ในจังหวะที่กำลังตักตวง เกิดเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แต่เราได้ยินชัดเต็มสองหู หัวใจเรากระตุกวูบราวกับดิ่งลงเหว
ไอ้ชิบหาย!น้องยังไม่หลับ!
แต่ไม่รู้จะหาคำแก้ตัวอะไรดีเลยถอนมือออกจากเนื้อเนียน เอื้อมไปลูบหัวมันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม่งเลย
❖❖❖❖❖❖❖
โป๊ะที่สอง
ระหว่างที่กำลังหาหนังสือประกอบการอ้างอิงของรายงานที่กำลังทำอยู่ที่ห้องสมุด ไอ้ป้องก็โผล่มาทำให้ต้องนั่งอยู่กับมันสองคน ไอ้ป้องก็มาหาหนังสือทำโปรเจคอะไรของมันเหมือนกัน
นั่งพิมพ์คอมไป กองหนังสือก็ตั้งอยู่ข้างๆ ไอ้ป้องที่บอกว่ามาหาหนังสือปรากฏว่าเอาแต่นั่งแชทโทรศัพท์ เราทำงานไปเรื่อยๆละก็เริ่มสังเกตว่าหนังสือที่หามามันยังขาดอีกหัวเรื่อง เลยตั้งใจจะเดินไปหาหนังสือ
“กูไปหาหนังสือก่อนนะ” บอกไอ้ป้องมันก่อนจะเดินตัวปลิวไปตามหาหนังสืออย่างที่ว่า
ใช้เวลาค่อนข้างนานเพราะยังไม่เจอเล่มที่ต้องการเสียที สุดท้ายก็จำใจต้องยอมหยิบเล่มที่พอไปวัดไปวาได้แทน อย่างน้อยก็ยังมีดีกว่าไม่มีละกัน คิดอย่างนั้นก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะ
ไอ้ป้องเห็นเราเดินมาแล้วสะดุ้งเล็กน้อยทำหน้าเลิ่กลั่ก จนเราเดินมาถึงโต๊ะแล้วถึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“คือ..กูเปล่าเสือกนะเว้ย แต่มันเด้งขึ้นมาเอง”
“อะไร”
ไอ้ป้องบุ้ยปาก เพยิดหน้าไปข้างหน้า “มือถือมึง...”
“ทำไม” เราว่าพลางมองไปยังมือถือ ไอ้ป้องบอกต่อ
“มันไม่ได้ล็อกหน้าจอ ละมีคนไลน์มาเป็นสิบ เลยแอบเห็นหน้าจอมึง....”
เท่านั้นแหละ หน้าเริ่มชาทันที
“ดิสนั่น...มึงชอบแบบนี้หรอวะ”
นั่นไงกูว่าแล้ว แม่งเอ้ย เราหันหน้าหนีไม่รู้จะตอบยังไง
ปกติดิสเพลย์หน้าจอตอนล็อกสกรีนมือถือเราเป็นรูปสีล้วนไม่มีความหมาย แต่หน้าจอโฮมนั้น...เออ
รูปตัววุ่นนั่นแหละ
ละไอ้ป้องแม่งเห็นอีก...
“เฮ้ยๆ ชอบแบบนี้กูก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่สงสัย” เราไม่ได้ตอบอะไรมันจนมันว่าต่อ “ว่าแต่เด็กในรูปไปเอามาจากเว็ปไหนวะ น่ารักดี”
เท่านั้นแหละ
“นั่นเด็กกู!”
❖❖❖❖❖❖❖
โป๊ะที่สาม
อย่างที่รู้ว่ามือถือเราตั้งรูปตัววุ่นไว้ที่หน้าจอโฮมสกรีน ถึงไอ้ป้องจะรู้แต่ก็ไม่คิดจะเปลี่ยน รูปที่แอบถ่ายไอ้ตัววุ่นใส่ชุดนักเรียนยืนรอเราหน้าโรงเรียน ตัวขาวๆหน้ามุ่นๆนั่นน่ารักจะตายใครมันจะเปลี่ยนลง ละอีกอย่างเราใช้รูปนี้มานานจนชินไปแล้ว
คำว่าชินไปแล้วนี่น่ากลัวนะ
อย่างตอนนี้ที่ตัวเองกำลังตั้งใจอ่านหนังสือสอบโดยมีตัววุ่นนอนกลิ้งอยู่บนเตียง แต่จะให้ละจากหนังสือไปเล่นกับน้องก็ไม่ได้ จะสอบอยู่แล้วความรู้ยังไม่เข้าหัวเลยสักนิด เลยปล่อยน้องมันวุ่นวายของมันไป
“พี่ภาค รหัสอะไรอ่ะ”
“....”
“พี่ภาค รหัสมือถืออะรายยยย”
“2103”
ละพอมีสมาธิมากเลยลืมตัวว่าเผลอบอกรหัสมือถือตัวเองไปตอนน้องร้องถาม ลืมตัวแทบสนิทไปเลยว่าตั้งรูปมันเป็นหน้าจออยู่ ไม่รู้ตัวอะไรเลยด้วยจนกระทั่งหลับกับน้องไปตื่นนึง ตื่นเช้ามาเปิดมือถือดูว่าจะดูเวลาปรากฏว่า..
ไอ้ตัววุ่นเล่นตั้งหน้าจอล็อกสกรีนเป็นรูปเซลฟี่ตัวเองกับชุดนอนเมื่อคืน
แม่งเอ้ย!
พ่อให้กินลิตเติ้ลโพนี่หรอทำไมน่ารัก
แถมพอเปิดมือถือดูก็เห็นรูปน้องเซลฟี่ตัวเองในอัลบั้มเป็นสิบ เออก็ดี มีคอลเลคชั่นให้เปลี่ยนทุกวันไปเลยสิ
...จะได้ไม่ต้องแอบถ่ายอีก
❖❖❖❖❖❖❖
โป๊ะที่สี่
น้องขึ้นม.สามแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี รู้ทั้งรู้ว่าน้องมันเด็ก คำนำหน้ายังเป็นเด็กชายอยู่เลยแต่ก็ยัง...บรรจงมอบจูบให้น้องอยู่ดี
จับใบหน้าหวานเชิดขึ้นให้ตรงองศา ละเลียดชิมรสจูบหวานหอม แย่งเอาลมหายใจของอีกคน เนื้อปากนุ่มเผยอออกราวกับล่วงรู้จังหวะ ส่งมอบจูบแบบผู้ใหญ่ให้คนน้องได้ดื่มด่ำกับมันอีกครั้ง ตวัดชิมน้ำหวานอย่างไม่ลดละ ไม่ยอมปล่อยให้คนตัวเล็กได้มีจังหวะพักหายใจ
ตกอยู่ในห้วงความฝันอีกครั้ง
เวลาหยุดเดิน
แต่ยังคงดำเนินบทจูบอย่างต่อเนื่องยาวนาน จนกระทั่ง
ปัง!
“วุ้น...เห้ย!!”
ตัววุ่นสะดุ้งดังเฮือก ถึงยอมปล่อยให้อาหารรสละมุนตรงหน้าหลุดมือ หันกลับไปมองต้นเสียงช้าๆอย่างไม่สบอารมณ์ รู้ดีว่าคนที่เข้ามาเป็นใครแต่ก็ไม่ได้ตื่นกลัวอย่างที่เคยนึก
พ่อไอ้ตัววุ่นอ้าปากพะงาบๆหน้าขึ้นสี ชี้นิ้วมาทางเรากับน้อง ที่ตอนนี้หลบอยู่หลังเราด้วยความอาย
“..นาย...นาย...ทำอะไรลูกผม!”
พ่อแฮมสเตอร์พยายามตะคอกเสียงดังและน่ากลัวที่สุดเท่าที่สัตว์กินพืชตัวหนึ่งจะทำได้ เออน่ากลัวมากเลย
“จูบ” ตอบมันหน้าด้านๆจนตัววุ่นต่อยหลังดังปั้ก
ตัวเล็กรีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองไปเหมือนหนีความผิด ทิ้งให้เราเผชิญหน้ากับพ่อมันตามลำพัง แต่ก็ได้ ลูกผู้ชายกล้าทำก็กล้ารับ
พ่อตัววุ่นยังคงไม่ได้สติดี ชี้นิ้วใส่เราขึ้นๆลงๆ ปากอ้าออกแต่ไม่มีเสียงอะไรออกมา เดาว่าไม่รู้จะด่าอะไรเรา
“นาย...ลูกผมยังเด็กนะ ทำแบบนี้ไม่ได้!”
“ผมรู้ ขอโทษละกัน คราวหลังจะไม่ทำ” ให้จับได้
“วุ้น วุ้นเป็นเด็กผู้ชายนะ ทำไมถึง...”
“คุณ...ผมยอมรับตรงนี้เลยก็ได้ว่าผมชอบลูกคุณ ไม่เกี่ยวว่าน้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ผมขอโทษที่ล่วงเกินน้องทั้งๆที่น้องยังเด็ก”
“น..นายทำแบบนี้ไม่ได้ นั่นลูกผมนะ” ตัวพ่อว่าเสียงสั่นคล้ายจะร้องไห้เหมือนโดนรังแก แล้วใครจะเป็นคนใจร้ายคนนั้นล่ะ เออ เราเอง
“ขอโทษ คราวหลังจะระวัง” ไม่ให้ตัวพ่อมาเห็น
พ่อตัววุ่นถอนหายใจเฮือก พยายามรวบรวมสติสตัง ก่อนเคาะห้องเจ้าตัวเล็ก แน่นอน ตัววุ่นไม่ยอมเปิด เห็นอย่างนั้นตัวพ่อก็เลยหันมาขอความช่วยเหลือจากเรา
“น้องคงอาย ให้เวลาน้องสักพักก่อน” เราบอกจนพ่อตัววุ่นกุมขมับ
ตัดสินใจจะออกจากห้องตัววุ่นเพราะไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ทีแรกก็แค่มาส่งน้องเฉยๆ แต่ตัววุ่นมันทำตัวน่ารัก ก็เลย..เผลอไป ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปพ่อมันก็เอ่ยขัดมาก่อน
“นาย..มาคุยกันหน่อย”
“ที่นี่?”
“....ที่..เอ่อ ห้องนายก็ได้” พ่อมันว่า เลยต้องยอมให้ตัวพ่อมันเข้าห้องเราไป ปล่อยน้องอยู่ในห้องคนเดียวไปก่อน
ตัวพ่อหันมองรอบๆห้องเราเหมือนกำลังสำรวจ ใบหน้าอ่อนกว่าวัยหันมาหยุดอยู่ตรงหน้าเรา ถอนหายใจเสียงดังอีกครั้งก่อนเริ่มบทสนทนา
“ลูกผม...นาย ชอบวุ้นจริงๆหรอ”
“ชอบจริงๆสิ ไม่งั้นไม่ช่วยเลี้ยงหรอก” โดนสายตาอาฆาตของหนูแฮมฯตวัดมองอย่างขุ่นเคืองมาทีนึง
“เข้าใจความหมายของมันดีใช่มั้ย ไม่ได้ชอบเพราะหวังอะไรใช่มั้ย”
“จะให้หวังอะไร ถ้าหวังตัวน้องป่านนี้ผมปล้ำมันไปนานแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ผมชอบลูกคุณจริงๆ อยากดูแล อยากปกป้อง อยากอยู่ด้วย ชอบอย่างนั้นแหละ”
รีบขยายความอธิบายก่อนที่พ่อมันจะกระโดดกัด
“ถ้าอย่างงั้น..ก็ดี...ผมไม่ค่อยได้อยู่ดูแลลูกแต่ก็พอรู้ว่า...วุ้นก็ชอบนาย”
“อืม ผมรู้”
ตัวพ่อกัดปากเล็กน้อยก่อนว่าต่อ “...ผมไว้ใจนายให้ดูแลวุ้นนะเพราะงั้น...อย่าเพิ่งทำอะไรเกินเลยลูกผมได้ไหม ลูกผมยังเด็กนะ ยังไม่สิบห้าเลย รอก่อนไม่ได้หรอ...ผมไม่ได้จะขัดขวางความรักของนายกับวุ้นหรอกนะแต่แบบว่า...”
“ผมเข้าใจ” น้องมันยังเด็กจริงๆนั่นแหละ
“ผมขอบคุณนายมากจริงๆที่ช่วยดูแลเจ้าวุ้น เพราะงั้นรอวุ้นมันหน่อยนะ...ถ้ามันโตแล้วยังชอบนายอยู่ถึงตอนนั้นผมก็จะไม่ว่าอะไร”
“ครับ”
“แต่...แต่ถ้าวุ้นไปชอบคนอื่นนายก็ห้ามรังแกลูกผมนะ”
“ไม่มีวัน” ให้วุ้นไปชอบคนอื่นหรอก จะบ้าหรอเลี้ยงมากับมือใครมันจะปล่อยให้หลุดไปง่ายๆ ถึงตอนแรกจะคิดว่าถ้าน้องไปมีแฟนหรือชอบใครก็คงปล่อยมันไป แต่พอได้อยู่กับน้องนานๆก็รู้ตัวว่าปล่อยไปไม่ได้หรอก หลงเสียขนาดนี้จะให้ปล่อยได้ยังไง
“งั้นก็ดี” พ่อมันว่าพลางถอนหายใจพร้อมรอยยิ้มโล่งใจ จริงๆก็แอบสงสารเจ้าวุ่นเหมือนกันที่มีพ่ออย่างงี้ ดูสิขนาดลูกถูกจูบต่อหน้าต่อตายังทำได้แค่มางอแงสั่งสอน ถึงอย่างนั้นก็เข้าใจนิสัยคน ตัวพ่อไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับใคร รักสงบ อ่อนโยน เลยมีแต่วิธีนี้ที่ตัวพ่อทำได้ ไอ้เราก็ไม่ใช่ยักษ์มาร ไม่ได้อยากใจร้ายกับพ่อมันหรอก
ตัวพ่อสั่งสอนเราอีกนิดๆหน่อยๆก่อนขอตัวหลับห้องไปดูตัวลูก ก็เข้าใจนะว่าคงตกใจที่จู่ๆเราก็ไปทำอะไรอย่างนั้นใส่ลูกตัวเอง ลูกใครใครก็คงหวง
ถึงไม่แน่ใจว่าน้องจะรักชอบเราอย่างลึกซึ้งตามที่หวังหรือเปล่าแต่คอยดูเถอะเราจะเป็นคนทำให้ตัววุ่นติดเราจนขาดไม่ได้
บอกเลยตรงนี้ สักวันตัววุ่นมันจะต้องเป็นของผม
❖❖❖❖❖❖❖
โป๊ะที่ห้า
ออกมารับตัววุ่นตอนเย็นเหมือนทุกที อย่างที่บอกตัววุ่นมันขึ้นม.สามแล้ว และเหมือนว่าปีนี้จะมีนักเรียนเข้ามาใหม่ในห้องตัววุ่น ทำให้น้องมีเพื่อนบ้างแล้ว นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ
เราเจอตัววุ่นยืนอยู่หน้าโรงเรียนกดมือถือพร้อมกับเพื่อนใหม่ข้างๆตัว เพื่อนน้องมันเห็นเราก่อนเลยสะกิดตัววุ่น
“นั่นคนในรูปนี่”
หืม? ถึงแม้ระยะห่างจะมากพอสมควรแต่เราก็ยังได้ยินเสียงเพื่อนมัน ตัววุ่นสะดุ้งก่อนหันมาหาเรา โบกมือพร้อมยิ้มหวาน เรายกยิ้มตอบเดินไปหามัน รับไหว้เพื่อนน้องก่อนแบมือตรงหน้า ตัววุ่นทำหน้างงใส่
“ยืมมือถือหน่อย”
“..จะเอาไปทำอะไรอ่ะ”
“พี่ลืมเอามา จะโทรหาพ่อวุ่น”
“จะคุยอะไร เดี๋ยววุ้นบอกให้ก็ได้..”
“ธุระผู้ใหญ่หน่า ยืมหน่อย”
ตัววุ่นเบะปากมุ่นคิ้วเหมือนไม่พอใจก่อนเอ่ย “แปปนึงนะ..”
น้องทำอะไรยุกยิกกับมือถือตัวเองสักพักก่อนยื่นมาให้เรา เราคว้าไว้ก่อนเดินหลบไปโทรศัพท์อย่างที่ว่า แต่อืม..แค่โทรหาเฉยๆ ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก เป้าหมายที่แท้จริงก็อย่างที่รู้
เพราะสะกิดใจกับคำที่เพื่อนน้องมันเรียกเลยขอเช็คอะไรบางอย่าง หน้าจอตัววุ่นเป็นรูปทั่วไป เรากดเข้าอัลบั้มรูปละก็..บิงโก
ไอ้เด็กน่ารักนี่แอบถ่ายรูปเราไว้จริงๆด้วย
บ้าเอ๊ย หยุดยิ้มไม่ได้อีกแล้ว
คลิกตั้งค่าหน้าจอใหม่สองสามทีก่อนเดินไปส่งคืนมือถือให้มัน เด็กน้อยทำหน้างุนงงจนเราต้องจับมือมันเพื่อพากลับบ้าน เพื่อนมันไหว้เราอีกทีก่อนโบกมือให้น้อง
จนกระทั่งมาถึงห้อง ถึงค่อยคุยกับน้องตอนที่น้องหยิบมือถือขึ้นมาเล่นพอดี
“คราวหลังก็ไม่ต้องแอบถ่ายนะ”
เด็กวุ่นมองหน้าจอหน้าแดง
อ้าว เด็กมันโป๊ะว่ะ
❖❖❖❖❖❖❖
ตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆและใสๆค่ะ
ใครที่หวังให้น้องโตต้องขอโทษด้วย เพราะพี่ภาคจะต้องทรมานกับน้องไปอีกนาน 5555
ขอบคุณทุกการติดตามมากๆค่ะ
ติดตามนิยายเรื่องอื่นๆหรือมาพูดคุยกันได้ที่เฟซบุ๊คและทวิตเตอร์ด้านล่างได้นะคะ ^^
v
v
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]░【 GROWTH 】＃รีบโต |END| Special - 4.2.2017 (อ่าน 33960 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก