หัวข้อ: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17

[crazydoii]

รอตตอน 5 ครับ,,,

[minenat]

ตาม

[weedear]

มาต่อไวๆๆได้โปรด
ดีงามมากๆๆๆๆๆ
น่ารักมากๆๆๆๆ
อยากรู้ว่าทั้งคู่จะบอกความรู้สึกให้กันไหม

[nikkou]

ตอนที่5
   


และแล้วเช้าวันใหม่ก็มาเยือน ตัวผมซึ่งทำสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่งลงไปได้แต่นอนมองเพดานห้องของกันย์ด้วยความกระวนกระวาย รู้ตัวว่าผิด อยากจะหนีออกจากตรงนี้แทบตายแต่ก็ไม่เลวถึงขนาดทิ้งกันย์ไว้ลำพัง



“กันย์”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างกายเริ่มขยับตัว



เหมือนเมื่อคืนผมรีดเอาความกล้าหาญที่มีทั้งหมดในชีวิตมาใช้จนเกินโควตาไปแล้ว



ป๊อดสัสๆ แต่จะให้ทักว่ากู๊ดมอนิ่งจ่ะที่รักก็เกรงจะโดนตบ



กันย์ผินหน้ามามองผมตามเสียงเรียก นัยน์ตาคู่สวยฉายแววระโหยอ่อนแรงชัดเจน นั่นทำให้ผมอยากจะรั้งร่างของกันย์มากอดให้แน่น



กันย์ผืนตัวเอง เขาค่อยๆเอื้อมมือสั่นเทามาแนบสัมผัสบนแก้มของผมราวกับจะปลอบโยน ฝ่ามือของกันย์ร้อนจี๋



“ไม่เป็นไร...”แต่เขากลับเป็นห่วงความรู้สึกผม พูดออกมาว่าไม่เป็นอะไรทั้งๆที่กำลังเป็นอะไรอยู่ ผมมองกันย์อยู่เนิ่นนานแล้วก็รั้งเอาร่างเบาหวิวเหมือนปุยนุ่นของกันย์เข้ามากอดแนบอก หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเมื่อคืน



กันย์ไม่โกรธผม แต่ผมโคตรโกรธตัวเองเลย ถ้าอยากได้เขานักทำไมไม่จีบเขาดีๆวะ เชี่ยนายเอ๊ย!



“นาย...”



เสียงสะอื้นดังลอดมาจากร่างในอ้อมกอด



เสียงร้องไห้ทุกข์ทรมานดังบาดหูไม่ขาดสาย ตัวผมไม่อาจทำอะไรได้นอกจากกอดกันย์เอาไว้แบบนี้ แต่กันย์กลับพร่ำเพ้ออะไรบางอย่างออกมา



“อย่าไปเลยนะ...อย่าหายไปเลย ฮือ...”



หมายถึงใครที่ไม่อยากให้หายไป?...คนที่ใจร้ายทอดทิ้งกันย์ไปคือใคร เจ้าของดอกไม้ช่อนั้นหรือ



“กันย์ ไม่เอาอย่าร้องไห้สิ อย่าร้องนะ ได้โปรด...”



บางทีเมื่อคืนกันย์อาจจะคิดว่าผมคือคนคนนั้นก็เลยพลั้งเผลอทำเรื่องแบบนั้นลงไป



ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแต่ผมกลับ...



 “นาย...นิสัยไม่ดี...”กันย์ผละตัวเองจากผม เผยให้เห็นใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา



“ขอโทษ...” ได้แต่พูดว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาเหมือนถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้



นาทีนี้ผมควรทำยังไง จริงสิ ต้องรับผิดชอบ แต่เดี๋ยวนะ ถ้าผมขอกันย์เป็นแฟนคนที่ได้ประโยชน์ทั้งขึ้นทั้งร่องก็คือผมน่ะสิ โอ๊ยยยยยย แอบอ้างแสดงความรับผิดชอบทั้งๆที่มึงอยากเป็นแฟนเขาจนตัวสั่นเนี่ยนะนาย แต่จะให้ทำยังไงได้อีกเล่า!! น้ำแตกก็
แยกย้ายงั้นเหรอ โนวววๆๆๆ ไม่โอเคแรง



“แค่ขอโทษมันไม่พอหรอกนาย”



คำนี้เล่นเอาผมสะอึกไปเลย ใช่ แค่ขอโทษมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น



“เรื่องเมื่อคืน ขอโทษแล้วมันย้อนกลับมาได้ด้วยเหรอ”



“ไม่ได้”



“...”ผมขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มองคนตัวเล็กกว่าที่เอาแต่ก้มหน้านิ่งๆ



“เป็นแฟนกัน”



“!!?”



.


.


.



“ฮ๊ะ อะไรนะ!!!?”



ผมอยากตบหน้าตัวเองสักฉาด



เพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันอยู่



ใช่!! ผมตื่นเต็มตา และผมกำลังตกใจมากๆ ฝ่ายที่เอ่ยปากขอคบไม่ใช่ผม ซึ่งเอาจริงๆแม่งควรเป็นหน้าที่ของผม ผมนิ่งค้างไปกับคำขอของอีกฝ่าย เหมือนถูกสะกดด้วยอาคมเวทย์ กันย์ที่ผมหลงรักกำลังจ้องลึกเข้ามาในดวงตาสั่นระริกของผมอย่างแน่วแน่ โดยที่ตัวผมไม่อาจคาดเดาความคิดของคนตรงหน้านี้ได้แม้แต่น้อย



แต่ถึงอย่างนั้น...



“ได้สิ นายจะอยู่กับกันย์ จะไม่ทิ้งกันย์ไปไหน”



ตั้งแต่เกิดมาได้ยี่สิบปี นี่คงเป็นหนึ่งวันที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากที่สุดในชีวิต ผมยิ้มให้ แฟน คนใหม่ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกของเขาให้ดีจะได้ไม่ทำให้อาการไข้ของเขาหนักขึ้นก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าและยามาให้”รอเดี๋ยวนะ จะหาข้าวเช้ามา
ให้”



ระหว่างที่เดินโทงเทงออกมาตามหาของที่ต้องการในตู้ยาที่ห้องนั่งเล่น ความลังเลก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่แสร้งว่าไม่เป็นอะไรยามอยู่ต่อหน้ากันย์ กันย์เองก็คงทำเหมือนไม่เป็นอะไรตอนอยู่ต่อหน้าผมเหมือนกัน



ทั้งตอนที่ขอผมเป็นแฟนหรือตอนที่ผมรับปากเป็นแฟนกับเขา พวกเราสองคนซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ในใจ



สิ่งที่ผมซ่อนเอาไว้ก็คือความปรารถนาที่จะเป็นคนรักจริงๆของกันย์



แล้วสิ่งที่กันย์ปกปิดเอาไว้คืออะไรล่ะ?



สีหน้ารู้สึกผิดที่ผมเห็นก่อนจะปิดประตูห้องนอนออกมานั้นมีความหมายว่าอย่างไร?



“ขอบคุณ”กันย์รับยาจากผมด้วยรอยยิ้มละไมมุมปาก หลังจากแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ผมขุดมาจากลิ้นชักของเขาแล้ว นัยน์ตาพราวระยับของคนบนเตียงก็มองมายังผมแล้วก็หัวเราะคิกคักกับตัวเองท่ามกลางความงงงวยของผม



“อะไรเหรอ”



หน้าของผมมันมีอะไรแปลกไปหรือไง กันย์ยกมือปิดปากแล้วก็หันหน้าไปทางอื่นเหมือนกำลังกลั้นขำ ท่าทีปริศนานั่นยิ่งทำให้ผมร้อนใจเข้าไปใหญ่



“เสื้อในลิ้นชักชั้นล่างสุดคือเสื้อที่กันย์ใส่ไม่ได้ นายลองค้นดูสิ น่าจะมีตัวที่ใหญ่พออยู่ “



แล้วมันก็ทำให้ผมก้มลงมาสำรวจร่างกายของตัวเอง



อา...เหมือนว่าผมจะยังแก้ผ้าอยู่นะ



น่าขายหน้าชะมัด



ผมบ่นกับตัวเองขณะต้มข้าวต้มอยู่ในครัวของคอนโดหรู หลังใช้เวลาอยู่นานก็ไม่เห็นว่ามันจะมีเสื้อขนาดที่ผมใส่ได้อยู่สักกะตัวสุดท้ายก็เลยหาผ้าขนหนูมาพันเอวเอาไว้ก่อน ขนาดคนถึกอย่างผมยังเริ่มหิวแล้วคิดว่าคนที่นอนโทรมอยู่บนเตียงเองก็คงหิวเช่นกัน



ข้าวต้มสำหรับคนป่วยถูกนำมาเสริฟให้คนป่วยถึงเตียง



ผมเปิดประตูห้องนอนเข้ามาแล้วก็มองตรงไปที่เตียงซึ่งว่างเปล่า แวบแรกก็ตกใจว่าหายไปไหนแต่พอมองดูอีกทีก็เห็นเจ้าของห้องกำลังนั่งค้นอะไรอยู่ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า



“กันย์ มากินข้าว”ผมเรียกคนไม่เจียมสังขาร”อย่าดื้อ มานี่เร็ว”แต่ก็ไม่มีการตอบสนองจากหมายเลขที่ท่านเรียก พยาบาลจำเป็นก็เลยวางถ้วยร้อนๆไว้บนโต๊ะหนังสือข้างเตียงแล้วก็เดินไปนั่งยองๆข้างร่างบางซึ่งคุ้ยหาอะไรยกใหญ่



“ไปกินข้าวก่อนเร็ว”



“เดี๋ยวหาเสื้อให้นายก่อน”กันย์ว่าอย่างนั้นด้วยเสียงแหบๆ น่าตีชะมัด ถ้าเสื้อที่ใส่มาเมื่อคืนไม่ถูกโยนลงเครื่องซักไปแล้วผมคงเอามันมาใส่เพื่อความสบายใจของคนคนนี้ไปแล้ว



“ไม่เป็นไร กันย์ไปกินก่อนเถอะ เดี๋ยวนายหาเองได้”



“ไม่อ่ะ นายไม่ได้เรื่อง เมื่อกี้ก็หาไม่เจอไม่ใช่เหรอ”



“นั่นนายหาลวกๆเพราะเป็นห่วงกันย์เลยไปทำข้าวเช้าให้ก่อน ไปกินเร็ว เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ”



“ไม่”



ให้ตายเถอะ ทำไมถึงดื้อได้น่ารักขนาดนี้นะ!! ใบหน้าหวานสะบัดไปทางอื่นอย่างแง่งอน กันย์เมินผมแล้วก็ลงมือค้นหาของต่อไป แล้วไอ้คำว่าลิ้นชักน่ะ ฟังดูเหมือนจะเล็กนะ แต่พอเป็นลิ้นชักที่อยู่ในห้องกันย์อะไรมันก็ไม่ธรรมดาทั้งนั้นแหละ ตอนแรกที่มาเปิดก็เล่นเอาตกใจเพราะนอกจากจะใหญ่แล้วข้างในยังมีเสื้อยัดอยู่เต็มอย่างนี้ชาติไหนจะหาเสื้อไซส์ผมเจอ



“กันย์”ผมลองร้องเรียกด้วยเสียงอ้อนวอน”ได้โปรดกินข้าวเพื่อความสบายใจของนายเถอะนะ”



มือเรียวชะงักกับคำขอของผม กันย์ย่นคิ้วแล้วก็หันมามองทางผมด้วยสีหน้าเหมือนจะแปลกใจผสมดีใจ ก่อนรอยยิ้มหวานจะจุดขึ้นที่มุมปาก



“อ้ำ”กันย์แย้มปากน้อยๆพอให้คนมองเห็นว่าน่ารัก



“ให้ป้อนเหรอ...?”อย่าบอกนะว่ากำลังอ้อนผมอยู่



ย๊า...โดยไม่รอคำตอบของเขา ผมก็รีบลุกผล็อยไปหยิบถ้วยมา ใช้ช้อนตักข้าวต้มหมูสับที่ทำสุดฝีมือ ตอนแรกก็แปลกใจที่ในตู้เย็นของลูกคุณหนูท่าทางไม่น่าทำกับข้าวได้อย่างกันย์กลับมีวัตถุดิบอยู่พร้อม แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้
ผมกำลังเป่าข้าวต้มร้อนๆก่อนจะส่งเข้าริมฝีปากสีชมพูอิ่มของอีกฝ่าย...ซึ่งบวมช้ำหน่อยๆ



ดูท่าเมื่อคืนผมจะเล่นหนักมือไป(ไม่)หน่อยแฮะ



กันย์สะดุ้งโหยงเมื่อมีของร้อนไปต้องปากแผล แต่ก็ปรับสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะสองมือค้นหาเสื้อ ก็หันมาอ้าปากให้ผมป้อนเป็นระยะ



น่ารักชิบหาย! เห็นแล้วอยากจะกรี๊ดแต่ก็เสียดายความแมนที่สะสมมานาน เอาเป็นว่าตอนกันย์เผลอผมจะแอบเอาหมอนอุดหน้าแล้วก็ร้องออกมาดังๆสักสามรอบแล้วกัน



หึหึหึหึหึ



ในที่สุดกันย์ก็ทำภารกิจเสร็จพร้อมกันถึงสองอย่าง เขาฟาดข้าวต้มที่ผมทำให้จนหมดทั้งๆที่ป่วยอยู่แถมยังขุดเสื้อที่ซื้อมาเผื่อโตรึไงก็ไม่รู้ คือขนาดมันใหญ่ตัวของกันย์มากจนอดสงสัยไม่ได้ว่าซื้อมาผิดจริงดิ



“อร่อยมากเลย คราวหลังทำให้กินอีกนะ”น้ำเสียงร่าเริงกับรอยยิ้มหวานจ๋อย ดูเหมือนกันย์ของผมจะอารมณ์ดีขึ้นหลังจากกินข้าวแล้วก็หาเสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย



อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม จ้องมองร่างของคนที่ระบมช้ำไปทั้งตัวตะเกียดตะกายลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มขำ



ผมใช้แขนแกร่งของตัวเองช้อนเอาร่างนั้นขึ้นมาก่อนจะอุ้มพาไปวางที่เตียง คนถูกอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัวแสดงสีหน้าอาการตื่นเต้นดีใจ ยิ้มปริ่มจนหน้าบานมองหน้าผมที่กำลังดึงผ้าห่มมาห่มให้ตาใสแจ๋ว



“มองอะไร”ผมถาม



“มองแฟน”



ชะเห้ย! มีการหยอดกันซะด้วย



“หึหึ ติดใจเหรอ”ลูบเส้นผมนุ่มมืออย่างเอ็นดู กันย์ก็หัวเราะคิกคักถูกใจ เห็นแล้วเหมือนกำลังเล่นกับลูกหมาที่ดิ้นไปดิ้นมาเวลามี
คนไปเกาพุงไม่มีผิด



“อื้ม ติดใจ”



“หะ...”ผมชะงักค้างกับคำตอบของอีกฝ่าย ผมกระพริบตาปริบๆอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ กันย์ของผมที่เป็นของผมจริงๆแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าแล้วก็เอี้ยวตัวหันหน้าเข้าหากำแพง



ผมนั่งอยู่บนของเตียงครู่ใหญ่ จนเห็นว่าลมหายใจของคนหันหลังให้สม่ำเสมอแล้วก็ล้มตัวลงนอนตามบ้าง



เอื้อมมือหยาบกร้านของตัวเองไปแตะเอวบาง ลอบมองต้นคอขาวเนียนละไรผมของอีกฝ่ายแล้วเริ่มอยากจะลักหลับ เลยเบียดตัวเข้าไปแนบชิดมอบความอบอุ่นให้กันย์มากขึ้น



สุดท้ายจากที่วางมือเอาไว้บนเอวก็เลื่อนลงไปโอบร่างบางเอาไว้ ส่วนใบหน้าก็ก้มลงฝังไว้กับต้นคอระหง



ทั้งแสนรักและลักหลับ...ตัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยความอดทนยิ่งกว่าท.ทหารเสียอีก



ถึงจะเป็นแฟนกับแบบมึนๆแต่ก็ขึ้นชื่อว่าแฟน หลังจากนี้ไม่รู้ว่ากันย์จะคบกับผมนานเท่าไหร่ แต่ก่อนที่กันย์จะเอ่ยปากบอกเลิกผมก็จะอาศัยจังหวะนี้ทำให้กันย์หลงรักผมจนถอนตัวไม่ขึ้น



แล้วสุดท้ายพวกเราก็จะได้รักกันจริงๆ



นึกภาวนาขอให้นิทานเรื่องนี้จบด้วยความว่า แล้วทั้งสองคนก็อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขตลอดไป



__________________________

แฮ่ๆ ในที่สุดตอนที่5ที่หายไปก็กลับมาแล้วค่ะ 5555
กะว่าจะลบรีไรท์อะไรนิดหน่อยแต่ดันดองยาวซะงั้น ขอโทษนะคะ

เดี๋ยววันศุกร์จะลงตอน6ให้นะคะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆเลยค่าาาา >3<

[kun]

น่ารักอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว ดีน่ะเนี่ยยายไม่หนีกลับไปก่อนไม่งั้นมีเคือง ฮ่าๆๆๆ

[Babelilong]

มาแล้วววววววว

 

[GuoJeng]

  พระเอกป๊อดว่ะ กันย์บอกเป็นแฟนก่อนเลย สนุกดีคับ รออ่านตอนต่อไปคับ

[weedear]

น่ารักๆๆๆๆชอบๆๆๆๆๆๆรีบมาต่อไวๆนะ้คาส

[Snimsoi]

 

[Mickey199663]

คือหวานนะแต่ก็แอบหน่วงนิดนึง ทำไมพวกนายสองคนไม่คิดเข้าข้างตัวเองกันบ้าง เลิกถ่อมตัวกันสักที 5555

[minenat]

 

[twinmonkey0311]

 

[crazydoii]

มาแล้ววว. น่ารักมากๆ

[minenat]

 

[stickyyrice]

น่ารักมากเลยยย กันต์นางรา้ยนะ 555 จับให้อยู่ละ ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา

[nikkou]

ตอนที่6



และแล้วก็ครบรอบหนึ่งวันที่พวกเราคบกัน...กระผมนายธรรมดาขับรถ(ของกันย์)ไปส่งกันย์ที่คณะ จากนั้นก็กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอของตัวเอง โดยไม่ลืมเปลี่ยนน้ำให้ช่อดอกทานตะวันซึ่งแอบออกไปเอากลับมาตั้งแต่เมื่อวานตอนที่กันย์หลับไว้ข้างหมอน



 ผมใช้เวลาอยู่ไม่นานนักเพราะอยากจะเจอหน้ากันย์ที่มหาลัยใจจะขาด ก่อนแยกกันเขาบอกให้ผมไปหาเขาที่โรงอาหารคณะบริหารด้วย



เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วผมก็รีบซ้อนวินออกจากหอทันทีโดยไม่ลืมแวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าประจำ



เมื่อผมมาถึงคณะบริหารก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่พักใหญ่เพราะว่าผมไม่เคยมาที่นี่มาก่อนแถมเด็กผู้หญิงคณะนี้ก็พากันมองมายังผมเป็นตาเดียว เล่นเอาผู้ชายอกสามศอกคนนี้เสียความมั่นใจต้องยกมือมาเกาท้ายทอยแก้เก้อ



“เอ่อ...ขอโทษนะครับ”สุดท้ายก็พบเหยื่อที่จะถามทาง ร่างสูงของเด็กต่างคณะสาวเท้าเข้าไปยังโต๊ะของนักศึกษาชายตัวเล็กๆท่าทางเป็นมิตรกลุ่มหนึ่ง



พวกเขาหันมามองผมแบบมึนงงก่อนหนึ่งในนั้นจะยกมือขึ้นปิดปากแล้วก็ร้องวี๊ดว๊าย(?)ขึ้นมาว่า



“ต๊าย!!! พี่นายอ่ะแก พี่นายวิศวะคนนั้นทักกูด้วย กรี๊ดดดด”



“ทักหล่อนที่ไหน ทักชั้นต่างหาก ใช่ไหมคะพี่นาย”อีกคนขัดคอขึ้น ก่อนสงครามนางฟ้าจะเกิดผมก็รีบขัดตาทัพทันหวุดหวิด



“โรงอาหารไปทางไหนเหรอ?”ที่เขาบอกว่าความรักทำให้คนตาบอดเห็นจะจริง เพราะอะไรผมถึงมองเด็กกลุ่มนี้เป็นผู้ชายไปได้นะ



“มาหาใครคะ”เด็กคนเดิมลุกขึ้นยืนกอดอกเชิดหน้ามองผมซึ่งตัวสูงกว่าเขาสิบกว่าเซ็นต์เห็นจะได้



“อ่า...อยากรู้ไปทำไมเหรอครับ”เป็นคำสุภาพของคำว่าอย่าเสือกครับน้อง



“ถามหาโรงอาหารแสดงว่ามากินข้าว แต่ในมือพี่มีถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่กินหมดแล้วอยู่ แสดงว่าต้องมีจุดหมายอื่น...และการที่พี่มาเองคนเดียวแต่เช้าแบบนี้ก็หมายความว่ามาหาคน...และคนคนนั้น...ต้องเป็นคนพิเศษ!!!”



“ธะ...เธอ...เป็นใครกันแน่!?”



“หึ...ถึงตัวจะเป็นตุ๊ดแต่ก็มีสมอง ชื่อของหนูก็คือโคนัน!!!”ร่างเล็กบางผิวขาวหน้าตาน่ารักตามประสาลูกคนรวยยืดเท้าสะเอวหัวเราะร่าเริง เด็กนี่ไม่บ้าก็บ้าล่ะครับ... ผมอยากจะโดดหนีไปถามทางจากคนอื่นแต่ก็สายเกินไปเธอกรีดนิ้วชี้ไปทางด้านหลังของผม



“เดินตรงไป เลี้ยวซ้ายสองครั้งก็จะเจอที่ที่พี่ตามหา...อ่อ แล้วหนูชื่อโคนันจริงๆไม่ได้ล้อเล่น สมัยหนูเกิดพ่อตามอ่านเรื่องนี้อยู่ ตอนนี้หนูก็อ่านนะพี่สนใจจะไปอ่านที่หอหนูมั้ย โฮะๆๆๆ”เด็กชื่อเหมือนพระเอกการ์ตูนดังยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเหมือนพวกเลดี้ในฝรั่งเศสสมัยก่อน ถ้าใส่ชุดราตรีกับมีผมม้วนนี่ใช่เลย



เหอๆ ผมยิ้มแหยๆให้รุ่นน้องคณะของกันย์แล้วก็ถอยทัพออกมาอย่างรวดเร็ว



เมื่อเดินมาตามทางที่เด็กคนนั้นบอกผมก็พบกับโรงอาหารคณะบริหารซึ่งเป็นโรงอาหารที่ใหญ่พอสมควร เพราะเด็กคณะนี้มีเยอะ ทำให้เวลาเช้าแบบนี้มีคนมาจับจองพื้นที่แน่นเอียด บางคนก็ทานข้าว บางคนก็นั่งปั่นงาน



นัยน์ตาสีดำขลับกวาดมองไปรอบบริเวณเพื่อตามหาใครบางคน



“กันย์”



“กันย์!”ร่างโปร่งบางหันมามองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาคงไม่คิดว่าผมที่แยกตัวไปไม่นานกลับมาปรากฏตัวเร็วขนาดนี้ ความอยากเจอมันก็เอาชนะทุกสิ่งผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโต๊ะที่ร่างบางและผองเพื่อนนั่งกันอยู่



เพื่อนของกันย์ในที่นี้มีสองคน คนหนึ่งหน้าซีดๆตาตี่ๆ ส่วนอีกคนหล่อเอาเรื่องแถมยังสูงหุ่นดีอีกต่างหาก ผมชะงักขาเมื่อเพื่อนของเขาต่างอ้าปากค้างแล้วก็มองผมเหมือนเห็นผีแถมยังชี้นิ้วมาที่หน้าหล่อๆ(มั่นมาก)ของผมอีก



“อ่า...”เมื่อผมหยุดขาลงเพราะไม่มั่นใจว่าควรเข้าไปยุ่งกับเวลาส่วนตัวของแฟนหรือเปล่านั้นเอง กันย์ก็กวักมือให้ผมเดินไปนั่งข้างๆเขา ผมเลยส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้ผองเพื่อนของกันย์ซึ่งยังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาคมกริบ



“กินข้าวยัง”กันย์ถาม



ผมพยักหน้า”กินข้าวเหนียวหมูมาแล้ว”



กันย์พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจกับคำตอบของผมนัก เขาหันไปกินข้าวต้มในชามตรงหน้าตัวเองต่อ ท่าทางตอนห่อปากหน่อยๆเพื่อเป่าอาหารนั่นน่าจับมาจูบชะมัด แต่ผิดคาดกันย์ไม่ได้ตักมันเข้าปาก เขายื่นมาตรงหน้าผมซึ่งถูกดวงตาคู่หวานโจมตีเข้าเต็มๆจนผงะถอย สีหน้ามึนงงไปชั่วขณะ



อย่าบอกนะว่าเขาจะป้อนข้าวผมกลางโรงอาหาร!?



กันย์มุ่ยหน้าอย่างขัดใจเมื่อผมเบือนหน้าหนี



“กินไม่หมด ช่วยกินหน่อยดิ”เสียงหวานเอ่ย ปลายเสียงติดอ้อนหน่อยๆ ตายสินาย มีกี่ชีวิตก็เอามาตายซะให้หมด นอกจากเสียงหวานแล้วยังช้อนตามองอีก อื้อหือออออออออ



ไม่รอช้า ก่อนหมาจะคาบไปแดกผมก็รีบงับข้าวเข้าปากไปด้วยท่าทางเก้อเขินหน่อยๆเมื่อในที่นี้ไม่ได้มีเพียงพวกเราสองคน ปฏิกิริยาตอบสนองของผมเรียกรอยยิ้มเต็มแก้มของเดือนคณะบริหาร แค่ยอมกินข้าวที่ป้อนให้ไม่ต้องยิ้มน่ารักขนาดนั้นก็ได้



“กันย์ก็กินด้วยสิ ข้าวเช้าสำคัญต่อร่างกายนะ”ผมดุเด็กเอาแต่ใจ ถึงแม้ว่าข้าวต้มถ้วยนี้จะไม่อร่อยเท่าข้าวต้มที่ผมทำให้เมื่อวานก็เถอะ แต่เขาก็ควรกินให้หมด ดูในชามสิ พร่องไปแค่นิดเดียวเอง



“ป้อน”



“หา?”



“อ้า...”กันย์ส่งช้อนให้ผมแล้วก็อ้าปากนิดๆ





เช้านี้เป็นเช้าที่ดีที่สุดในรอบยี่สิบปีของผม ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สุดในภาควิชา เดินยิ้มแฉ่งแข่งกับแสงตะวันเข้ามาในห้องบรรยาย เพราะมัวแต่เดินไปส่งแฟนถึงหน้าห้องเรียนเลยทำให้ผมมาสาย แต่นั่นก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย



พวกโง่ทั้งหลายที่มองตามผมที่เปล่งออร่าสีชมพูกันตาเหลือกอีก



“เห้ย!? มึง...”ไอ้เบสชี้หน้าผมซึ่งหยุดเรียนไปหนึ่งวันเต็มๆด้วยท่าทงตกใจ



เมื่อวานนี้พวกเพื่อนๆโทรมาเกือบร้อยสายเพราะคิดว่าความปากพร่อยของพวกมันทำให้ผมช้ำหนักถึงขนาดหยุดเรียน ผมก็แชทบอกในไลน์กลุ่มไปแล้วว่าสบายดี แถมชีวิตดี๊ดีอีกต่างหากแต่พวกมันดันคิดว่าผมประชด



จะบ้าตาย ไอ้บิ๊กถึงกับไปหาผมถึงหอแต่มันก็ไม่เจอเพราะเมื่อวานผมก็ค้างที่คอนโดของกันย์...อะแฮ่ม แค่ค้างเฉยๆนะครับไม่ได้ทำอะไร กันย์ยังมีไข้ลุมๆผมเลยอาสาดูแล



“ไงเพื่อนรัก”



“มึง!?”เบสกล่าวตาถลน



ความดีความชอบที่ทำให้ส้มหล่นได้คบกับกันย์ผมขอยกให้ความเสือกพวกมันเต็มๆ ถ้าพวกมันไม่ปากหมาจนผมเฮิร์ทขั้นเสียสติก็คงไม่กล้าหาญทำแบบนั้นลงไปหรอก



มังกรหรี่ตามองใบหน้าชื่นมื่นของผมอย่างจับผิดระคนสงสัย



“มึง!!”ส่วนไอ้เบสก็พูดเป็นแค่คำนี้



แต่พวกมันที่อยากจะกระโจนเข้ามาคว้าคอเสื้อของผมเพื่อเค้นหาความจริงก็ต้องกลับไปนั่งเรียนเมื่อหลายคนที่นั่งรอบตัวหันมามองตาเขียวเพราะรำคานเสียงของพวกเรา



เวลาเรียนผ่านไปแบบเชื่องช้า น่าเบื่อมาก ผมที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่กว่าจะเก็บเงินซื้อได้ก็แทบแย่ขึ้นมาเปิดแอพลิเคชั่นแชทและห้องสนทนาแรกที่ผมเรียกขึ้นมาดูก็คือห้องแชทของกันย์ แล้วผมก็ต้องแปลกใจเมื่อมันมีข้อความจากกันย์ค้างไว้อยู่แล้ว



ไม่รอช้าผมรีบเปิดเข้าไปอ่านทันที



...นายๆ เรียนอยู่ป่าว เรียนเสร็จแล้วค่อยอ่านก็ได้นะ



เปลี่ยนชื่อเฟสให้หน่อยได้ไหม กันย์ก็อยากเปลี่ยนนะแต่ยังคิดไม่ออก...



ผมอ่านแล้วก็ยังงงอยู่ก็เลยส่งถามกลับไปว่า



...หมายถึงให้นายเปลี่ยนชื่อเหรอ เป็นอะไรล่ะ...



แล้วเขาก็อ่านทันทีเหมือนเปิดเล่นอยู่ตลอดเวลา แย่จริงๆ เด็กเกเรไม่ยอมตั้งใจเรียนนี่ สงสัยเจอกันผมต้องทำโทษสักหน่อยแล้ว พอคิดมาถึงตรงนี้ก็เรียกรอยยิ้มที่มุมปากของผมจนไอ้พอสที่นั่งอยู่ข้างๆเหลือบมองแบบสงสัย



มันพยามยื่นหัวเข้ามาดูว่าผมคุยกับใครอยู่ ด้วยความกวนตีนก็เลยแกล้งชักหลบ มันก็จิ๊ปากแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อเพราะวิชานี้เป็นวิชาชอบของมัน เมื่อกำจัดตัวรบกวนออกไปสำเร็จแล้วนายธรรมดาก็ก้มหน้าลงไปอ่านข้อความ



ก่อนจะต้องยิ้มแก้มแทบแตก



...เจ้านาย ปากกา พัดลม ปืน ...



อ๊ากก ย๊ากกก...กรีดร้องไม่เป็นภาษาอยู่ในใจ ผมรีบฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีเพราะไอ้พอสมันหันมาเหล่



เผื่อใครไม่รู้เดี๋ยวผมแปลให้ อ่ะนี่...เจ้านายเป็นแฟนกัน(ย์)...



ผมใช้เวลาสงบสติอารมณ์อยู่สามวิแล้วก็เงยหน้าขึ้นมารัวนิ้วเปลี่ยนชื่อเฟสตามคำขอเหมือนโดนเวทมนต์สะกด จากนายธรรมดาเปลี่ยนเป็น เจ้านายปากกาพัดลมปืน ถ้าเป็นคนอื่นขอล่ะก็ผมไม่มีทางเปลี่ยนเป็นชื่อบ้าปัญญาอ่อนแบบนี้หรอกนะ



“เบส ไอ้นายเป็นบ้าไปแล้ว”



เป็นบ้าเชี่ยไรของมึงพอส กูเป็นแฟนกันย์ต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ(บ้าจริง)



ผมรีบตวัดสายตามองขวับไอ้สองคู่หูที่หันไปกระซิบกระซาบกันหน้าเครียด ไอ้เบสวางปากกาแล้วก็หันมาพิจารณาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของผมอย่างเคร่งเครียดแล้วมันก็พยักหน้าหงึกหงัก



“นายกูขอโทษ เมื่อวันก่อนกูเสือกมากไปหน่อย”เบสพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดส่วนผมตีหน้าเพลียใส่พวกมัน ด้านไอ้มังกรมันไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยเลยไม่มีบท



“เมื่อกี้มันเปิดเฟสทำไรก็ไม่รู้ด้วย”ไอ้พอสรีบรายงานคู่ขา เอ๊ย คู่หูของมัน



เบสรีบเปิดหน้าจอมือถือเช็คข้อมูลทันที มันเข้าเฟสผมซึ่งเปลี่ยนชื่อไปแล้ว ไอ้สองตัวตอนแรกพิมพ์ชื่อนายธรรมดาแล้วกดค้นหาไม่เจอเลยตกใจคิดว่าผมช้ำจนปิดบัญชีแต่พอลองหาในแท็กรูปแล้วพวกมันก็ถอนหายใจโล่งอกที่ผมยังอยู่



แม้จะมีชื่อแปลกๆก็เถอะ



“นาย มึงต้องตั้งสตินะ ชื่อเชี่ยไรของมึงเนี่ย อายเขาไหม”เบสถาม



“ไม่นิ”ผมตอบแบบขอไปทีแล้วก็หันไปตั้งใจเรียนต่อเพราะไม่อยากจะสนใจพวกมัน จากตอนแรกที่เบื่อๆใกล้ขาดใจตายกลับ
กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา และชั่วโมงเรียนอันสุขสันต์ก็ผ่านพ้นไปอย่างมีความสุข



ไอ้กรโงหัวขึ้นมาจากกองกระดาษ หน้าหล่อๆของมันมีรอยยับไม่น่าดู คู่หูเบสพอสเลยหัวเราะล้อ กรหน้าง่ำแล้วก็เก็บอุปกรณ์การเรียนซึ่งไม่ได้ใช้เลยลงกระเป๋า หยิบกระจกขึ้นมาเสยผมให้เข้าที่



ผู้ชายห่าอะไรพกกระจก



“ไปกันได้แล้ว กินข้าว!! นาย มื้อนี้พวกกูเลี้ยงมึงเอง”เบสพอสกอดคอกันเดินมากระแซะ ผมพยามกลั้นไม่ให้หลุดหัวเราะขำการแสดงความรับผิดชอบแบบแปลกๆของพวกมัน



ทีแรกก็ว่าจะบอกพวกมันหรอกว่าชีวิตช่วงนี้ดีขนาดไหนแต่พอเห็นหน้าหมาหงอยของสองตัวนี้แล้วผมก็ขอแกล้งต่อสักหน่อยแล้วกัน



“อะไรของพวกมึงเนี่ย จู่ๆมาเลี้ยงข้าวกูทำไม”ปฏิเสธไปแบบทีเล่นทีจริงให้พวกมันคิดว่าผมแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ในใจนั้นเจ็บ



“นาย!!!!”



ฉับพลันเสียงตะโกนเรียกชื่อของผมก็ดังลั่นมาจากประตูห้องบรรยายรวมซึ่งเพิ่งเลิกคลาสไม่นานทำให้ยังมีคนอยู่ในห้องเกินครึ่ง และคนเหล่านั้นก็ต้องตกใจกับบรรดาเพื่อนในกลุ่มซึ่งแยกย้ายไปอยู่ภาคอื่นของผมซึ่งแห่กันเข้ามาด้านใน



แม้แต่ผมเองยังตกใจ



“นายมึงเป็นไงมั่ง สบายดีมั้ย!?”



ร่างสูงใหญ่ของบิ๊กรีบวิ่งตรงเข้ามาหาผมทันที มันเข้ามาลูบหัวลูบหาง สงสัยว่าการที่ผมหายไปแบบไร้ล่องลอยในวันนั้นจะทำให้
พวกมันเป็นห่วงกันมาก



น่าซาบซึ้งจนแกล้งไม่ลงเลย...



ผมคิดว่าผมควรจะบอกความจริงเพื่อให้พวกมันสบายใจกันซักที



“เอ่อคือ...ความจริงแล้วกู...”



“นาย... ไม่! มึงไม่ต้องพูดอะไร พวกกูเข้าใจดี”เบสกล่าว...ไม่ พวกมึงไม่เข้าใจ ให้กูพูดเถอะ



“ไม่ว่ามึงจะโดนใครทิ้งอีกสักกี่ครั้งพวกอยู่ก็จะอยู่เคียงข้างมึงตลอดไป”แม็กซ์กล่าว...ซึ้งสัด มึงมาจีบกูเองเลยมั้ยมา



“ยิ้มเว่ยเพื่อน”โจ้กล่าว...คือมึงไม่เห็นเหรอว่ากูยิ้มอยู่



“ไม่นะ กูไม่ได้เป็นอะไร...”ผมรีบอาศัยจังหวะพูดแทรกออกมาก่อนไอ้พอสจะเอามือมาปิดปากผมแล้วก็ทำเสียง จุ๊ๆ เหมือนหลอกเด็กให้เงียบ



เดี๋ยวสิ!! ให้กูได้พูดเถอะขอร้อง!!



เพื่อนรักนับสิบคนไม่มีใครเข้าใจความหมายที่ผมส่งไปทางสายตาแม้แต่คนเดียว นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วยังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ พวกมันลากคอผมให้เดินออกไปจากห้องเรียนเพราะเกะกะคนอื่นทั้งๆที่ปิดปากเอาไว้



ผู้ชายกลุ่มใหญ่สิบกว่าคนตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งแบ่งออกเป็นหลายภาควิชา น้อยครั้งนักที่จะเห็นเด็กต่างภาคมารวมตัวกันโดยนัดหมายมากมายขนาดนี้



“พวกมึงปล่อยกู!!!”นายธรรมดาพยามกรีดร้องแล้วก็ดีดดิ้นจนเพื่อนสู้แรงไม่ไหวต้องยอมปล่อยมือ ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพราะเมื่อกี้เหม็นมือไอ้บิ๊กเลยต้องกลั้นหายใจไว้



“กูไม่ได้เศร้าจริงๆ ชีวิตกูดีมาก ตอนนี้กูกำลัง...”



“นาย มึงหลอกพวกกูไม่ได้หรอกนะ มึงเสียใจขนาดไหนพวกกูรู้ดี”กรที่บทหายไปนานกล่าวแทรก ตอนนี้หน้ามันกลับมาเนี๊ยบเหมือนเดิมสงสัยที่หายไปเมื่อกี้คือแอบไปหวีผมมา



“กูไม่ได้เศร้า ทำไมกูต้องเสียใจด้วย พวกมึงฟังนะ...”



“นาย มึงอกหัก คนที่มึงรักเขาไม่ได้รักมึง อ๊ะ กูขอโทษที่ตอกย้ำ กูขอโทษ แต่มึงต้องยอมรับความจริงนะ ชื่อเฟสที่มึงตั้งมันอ่าน
ว่า เจ้านายเป็นแฟนกันย์ใช่ไหม มึงเป็นแบบนี้ไม่ดีนะเว้ยเพื่อน ยอมรับความจริงสิ...”



“กูเป็นแฟนกันย์”ผมกล่าวเสียงเรียบขัดไอ้พอสที่เริ่มเพ้อพก ใบหน้ากลับมานิ่งสงบอีกครั้งหลังจัดแต่งเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่



“โอ๊ย! ก็ถึงได้บอกอยู่นี่ไงว่าให้ยอมรับความจริง!!”แม็กซ์อดรนทนไม่ได้ตวาดใส่ผม ดีมันไม่เข้ามาตบหน้าให้ตาสว่างด้วย”ตื่นสักทีสิเพื่อน มึงอย่าลืมว่ามีพวกเราอยู่ตรงนี้ เสียใจได้แต่แค่วันเดียวเท่านั้นเว้ย!”



“ก็ยอมรับอยู่นี่ไง ความจริงก็คือ กู! กำ! ลัง! คบ! กับ! กันย์!!!”



ผมกราดชี้หน้าพวกมันทีละคนแล้วก็พ่นความจริงอันจริงแท้แน่นอนผมไม่ได้ฝันไปใส่หน้าพวกมันซึ่งแสดงออกชัดเจนมากว่ากำลังเพลียกับฝันเฟื่องของผม



“มึงฝัน นาย พอเถอะ กูไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้”ไม้เดินเข้ามาตบบ่า ไอ้นี่พูดน้อยก็เลยไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่ แต่ขนาดไม้ที่ไม่ค่อยพูดยังออกหน้ามาปลอบปะโลมผมขนาดนี้แสดงว่าในสายตาพวกมันแล้วการที่ผมจะได้คบกับกันย์นั้นคือปาฏิหาริย์
ระดับมหากาลเลยสินะ


อยากจะถีบเรียกสติทีละคนแต่ก็คิดได้ว่าพวกมันทำแบบนี้เพราะหวังดี



แล้วผมจะทำอย่างไรให้พวกมันเชื่อดีล่ะเนี่ย...



“นาย”



ในขณะที่กำลังปวดหัวอยู่นั้นเอง เสียงหวานของกันย์ก็ดังแว่วเข้ามา



“!!!?”



พวกเราทั้งกลุ่มหันขวับไปมองร่างโปร่งบางซึ่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มละไม ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหายไปเมื่อสังเกตเห็นสายตานับสิบคู่ที่จ้องตนเขม็ง



กันย์ชะงักขาแล้วก็หันมามองหน้าผมตาปริบๆ”อ่า...กำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่เหรอ งั้นเดี๋ยวเราไปรอตรงนู้นนะ”นิ้วเรียวชี้ไปที่ที่นั่งกันย์ทำท่าจะไปนั่งรอไกลๆแต่ผมก็รีบเข้าไปคว้าข้อมือของเขาไว้ก่อน



เขาหันมามองผมสลับกับผองเพื่อนเหรอหรา พวกมันทำตัวไร้มารยาทอ้าปากค้างแล้วก็ชี้นิ้วมายังกันย์ซึ่งเสียความมั่นใจไปหมดแล้ว”เรา...ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า”เขากระซิบถาม



ผมคลี่ยิ้ม”ไม่มีอะไรหรอก พวกมันก็บ้าๆบอๆแบบนี้แหละ กันย์มาหานายทำไมเหรอ?”



“ก็แชทมาชวนไปกินข้าวด้วยกันแล้วไม่ยอมอ่านก็เลยเดินมาตามนี่ไง แต่ไม่เป็นไรหรอก นายไปกินกับเพื่อนเถอะ”



“อ้อ ไม่ๆ กินกับกันย์ดีกว่า พวกนั้นก็แค่เห็นเราหายไปตั้งแต่เมื่อวันก่อนก็เลยหา วันที่นายไปกับกันย์ไง”ผมจงใจเน้นเสียงคำ
สุดท้ายให้พวกมันได้ยินกันชัดๆ




“อ๋อ”



“งั้นพวกมึง กูไปกินข้าวกับแฟนนะ บะบาย”ผมยกมือขึ้นโอบไหล่บางด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ในขณะที่ไม่มีใครตั้งสติ
เอ่ยถามอะไรออกมาได้สักคน พวกเราก็เดินออกมาจากที่นั้นแล้ว!



_______________________________

เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม
แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ


งานนี้ใครกำลังจีบใครคะเนี่ย
ระหว่าง
1.เจ้านายคนกาก
2.หนูกันย์ผู้ขี้อ่อย 5555+

[weedear]

สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบ
รีบมาต่ออีกน้าาา

[GuoJeng]

  รออ่านตอนต่อไปคับ

[kun]

ยิ้มแก้มปริเลยอ่ะ น่ารักสุดดดดด
เขาจีบกันแรักัน คิกๆๆๆ

[crazydoii]

เจ้านายเป็นแฟนกัน,,,

สุดยอด คิดได้ไง

[lizzii]

กลุ่มนี้ฮาทั้งกลุ่มจริงๆ

[Missmu]

ตามมาจากเรื่อง 38องศา ชอบเรื่องนั้นมาก เรื่องนี้เลยอ่านรวดเดียวเลย
เจ้านายแสนซื่อ กับหนูกันย์สายอ่อย ชอบมากๆค่ะ 

[askmes]

รอติดตามมมมม

[insomniac]

ขำโคนันตุ๊ดมาก 555

[Mickey199663]

นายธรรมดานี่น่าหมั่นไส้มากกกกกก ส่วนกันย์นี่ก็ขยันอ้อยจังเลยค่ะ สมน้ำสมเนื้อ ต่างคนต่างจีบ 5555

[weedear]

 

[nikkou]

ตอนเสริม อยู่ด้วยกันนะ กันย์side



น่าโมโห!!



น่าโมโหที่สุด!!



แหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือของผมบอกว่าคืนนี้นายจะมากินเหล้ากับเพื่อนที่ร้านนี้ ด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับดอกไม้ที่ผมมอบให้ไปเมื่อกลางวันทำให้ตัวผมซึ่งตามปกติแล้วจะเข้าแต่ผับหรูในเมืองดั้นด้นมายังร้านไม่มีหลังคาหลังมหาลัยอย่างร้านนี้
แต่พอผมก้าวเท้าเข้ามาในร้าน สิ่งแรกที่ผมเห็นแทนที่จะเป็นตัวสูงๆของคนที่ผมกำลังตามหากลับเป็นกระเช้าดอกไม้ซึ่งผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีในชีวิตเข้าไปมอบให้เจ้าตัวแบบเนียนๆวางประดับไว้บนเคาเตอร์คิดเงิน!



มิหนำซ้ำพนักงานสาวเชียร์เบียร์ของร้านยังยกขึ้นมาพลิกดูด้วยใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีก...



ก็ไม่ได้คาดหวังให้เขารับเอาไว้ด้วยความดีใจแล้วก็กอดประคองเหมือนลูกในไส้หรอกนะ คิดไว้ว่าอย่างน้อยคงเอาไปวางไว้ที่บ้านรอเวลาให้มันเหี่ยวแห้งก่อนค่อยทิ้งลงถังขยะ



แต่นี่อะไร!!!?



ยกให้ร้านเหล้าซะงั้น!!



ผมยืนมองทานตะวันลูกรักด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่ก็กัดฟันปลอบใจตัวเอง ไหนๆก็มาแล้วนั่งกินอะไรสักหน่อยก่อนกลับก็ยังดี ก็เลยเลือกที่นั่งใกล้กลุ่มเพื่อนของเจ้านายได้โดยบังเอิญ



มันบังเอิญเหลือที่ตรงนั้นอยู่จริงๆนะอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ!



“คนไหนวะสุดที่รักมึง ไอ้อ้วนที่โดนพ่อด่านั่นรึป่าว”เสียงแหลมน่ารำคานของไอ้ตี๋ดังเสียดสีจิตใจอันคุกรุ่นของผมได้อย่างถูกจังหวะ วันนี้ในกลุ่มมีแค่มันเพียงคนเดียวที่ผมลากคอบังคับมาด้วยได้



เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ



“สมองเล็กกว่าตาเหรอไอ้ตี๋ คิดว่ากันย์จะแอบชอบเด็กบนขวดซีอิ๊วมั้ยล่ะ!?”คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ อย่ามากวนโอ๊ยให้มันมากนัก ชิส์!(-3-)



ไอ้ตี๋ตาตี่ตัวผอมผิวขาวซีดส่วนสูงพอประมาณหน้าตาพอไปวัดไปวายักไหล่แบบขอไปที มันยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก อั่กๆ



“เพื่อนคนอื่นฝากกูมาบอกมึงว่าจีบติดแล้วก็พาไปเปิดตัวด้วย”มันกล่าวขำๆ หน้าบอกยี่ห้อมากว่าพวกนั้นพนันขันต่อกันว่าผมไม่มีทางจีบ’สุดที่รัก’ของผมติดหรอก



“ตี๋แทงข้างไหนไว้ล่ะ”



“แห้ว”ตอบทันทีแบบไม่ไว้หน้า แรกเริ่มเดิมทีไอ้ตี๋เป็นคนเดียวในกลุ่มที่รู้ว่าผมแอบชอบใครอยู่(แต่ไปๆมาๆทุกคนในกลุ่มกลับรู้ด้วยซะงั้น ไม่ต้องสืบเลยว่าคนแฉเป็นใคร) และตี๋ก็เป็นแกนนำที่คอยตอกย้ำว่าอย่างผมไม่มีทางจีบนายติด ต้องรอเกิดใหม่เป็นผู้หญิงขาวอึ๋มก่อนนู่น



ซึ่งมันเป็นความจริงที่คอยตอกย้ำจิตใจอันบอบบางของผมคนนี้มาโดยตลอด...



ตอนนายเคยคบกับผู้หญิงหกถึงเจ็ดคนซึ่งแต่ละคนนี่บอกระดับความหื่นของฝ่ายชายชัดเจนมาก แต่ละคนนี้ทั้งตัวขาว นมใหญ่ ขนาดอยู่ในชุดนักศึกษายังเซ็กซี่ ท่าทางตอนควงหญิงดูก็รู้แล้วว่าเป็นพวกฟันแล้วทิ้งแถมยังเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกคนเลยเห็นตรงกันว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้



แต่พอขึ้นปีสองนายก็เลิกทำตัวแบบนั้นแล้วก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมเหมือนเสือซ่อนเล็บ



ทั้งที่เป็นโอกาสดีที่จะเผยตัวจากที่ซ่อนแล้วก็เข้าไปจีบนาย



แต่นั่นยิ่งทำให้ผมปอดแหกเข้าไปใหญ่...



ข่าวลือที่ผู้หญิงในคณะพูดกันก็คือนายเจอรักแท้เข้าแล้วก็หยุดกับคนคนนั้นแล้ว...



“ตี๋คิดว่าข่าวลือนั้นจะเป็นจริงมั้ย”ใบหน้าหม่นหมองถามเพื่อนรักหวังว่ามันจะให้กำลังใจ



“กูว่าจริง คนอย่างนาย  เสือผู้หญิง ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะหยุด นอกจากจะเจอรักแท้...”



เกลี๊ยดดดดดดดดดดดดดด



“ถ้าจะมาเพื่อพูดแบบนี้ตี๋ก็กลับไปเลยไป ชู่วๆๆ!”ถ้าจะอยู่เป็นเพื่อนพูดจารักษาน้ำใจกันขนาดนี้ล่ะก็ กลับบ้านไปเลยไป ชิส์!(-3-)



“มึงไล่กูเหรอ ทั้งๆที่กำลังจะได้ข้อมูลเด็ดแล้วนะ”มือขาวซีดของตี๋ยกแก้วเหล้าเทเข้าปากพลางเพยิดหน้าให้ผมเหลียวหลังไปยัง
โต๊ะของเพื่อนนายอีกครั้ง จังหวะเดียวกับลำโพงบนเวทีมีปัญหาทำให้ได้ยินเสียงสนทนาอันแสนโหวกเหวกของผู้ชายกลุ่มใหญ่
ได้เต็มสองหู



“ไอ้เหี้ยนาย...หายไปเลยว่ะ”



“มึงอ่ะพูดแรงไป คนนี้มันรักของมันมานานมึงก็รู้”



“กูพูดอะไรแรง กูแค่อยากรู้เฉยๆว่ามันรักเขาขนาดไหน”



“แล้วมึงรู้รึยังล่ะ”



“รู้แล้วว่าแม่งโคตรรักโคตรหลง”



“....”



“ตี๋...”คนถูกเรียกสะดุ้งโหยง มันคงได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินเลยมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั้น



“ไปเข้าน้องน้ำแปปนะ เสร็จแล้วกลับเลย”



ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแล้วแท้ๆแต่น้ำตากลับไหลออกมาซะอย่างนั้น ทั้งๆที่ทำใจเอาไว้แล้วเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่หันมาชอบผู้ชายด้วยกันหรอก...แต่มันก็ไม่ช่วยให้ความเจ็บปวดตอนรับรู้ความจริงว่าคนคนนั้นมีคนที่รักสุดหัวใจอยู่แล้วลดน้อยลงเลย



ผมพาตัวเองมาถึงห้องน้ำทั้งๆที่น้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ลมหายใจก็ต้องสะดุดเฮือกเมื่อพบเข้ากับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดกำลังก้มหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่อ่างน้ำ



...ทำไมกันนะ...



ทำไมผมถึงไม่หนีไปแล้วทำไมนายถึงต้องเงยหน้ามาเจอผมด้วย



ทำไมนายถึงต้องจูบผมแล้วทำไมผมถึงต้องดีใจตอนที่รู้ว่านายอกหักด้วย



ทำไมนายถึงชวนไปผมกินเหล้าแล้วทำไมผมถึงต้องตามนายไปอย่างดายขนาดนี้



ทำไมผมถึงต้องร้องห้ามนายที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปแล้วเอาไว้



...แล้วทำไมพวกเราถึงมีอะไรกัน...



.



.



...ทำไมนะทำไม...



ทำไมผมถึงคิดว่าต่อให้ไม่รักก็ไม่เป็นไร ต่อให้เห็นผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์จากรักที่ผิดหวังก็ไม่เป็นไร



ขอแค่คืนนี้...ขอให้คนนิสัยไม่ดีที่ดีใจตอนรู้ว่านายอกหักคนนี้...ได้เป็นของนายเถอะนะ



_______________________________________

นายประเมิณตัวเองกับคนอื่นประเมิณนายนี่หนังคนละม้วนเลยนะคะ 5555


ที่มาของชื่อเรื่อง ใกล้แสนไกล ก็ครืออออ พวกเอ็งอยู่ใกล้กันแค่เนี้ย ทำตัวเป็นอื่นเป็นไกลไปได้ ฟฟฟฟ



เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงตอนต่อไปให้นะคะ

[B52]

 

[twinmonkey0311]

 

[insomniac]

ต่างคนต่างมองว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เอื้อมไม่ถึงสินะ
อยากรู้ว่าทำไมกันย์ถึงชอบนาย เพราะหน้าตาเหรอ