หัวข้อ: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17

[MyLavenderLand]

ถถถถถถถถ พี่นายยยย มา มาซบอกเหี่ยวๆของป้ามาลูกมา รูปหล่อแถมขยันขนาดนี้ยังถูกรังเกียจ นี่ถ้าไม่ใช่ว่าสงสารอิหนูกันย์ ป้าเอาฆ้อนทุบน้องนายแล้วลากเข้าป่าแล้วนะลูกกกก 555555

[GuoJeng]

 รออ่านตอนต่อไป

[MorethanMore]

นายสู้ ๆ ไปทำตัวเองให้พร้อมและรวยพอที่พ่อของกันย์ มันจะด่านายไม่ได้นะ คือกันย์นางรวยอะ ต้องเข้าใจ รวยจนกลัวลูกลำบาก ถ้าได้กับคนจน แต่ชาตินี้เขาจะได้คบกันไหมคะ เข้าวงการนาย 5555

[aiyuki]

สงสารกันต์

[lizzii]

อ่าาาาาาาาา

[puiiz]

 

[fuku]

เหอ เลี้ยงลูกได้แย่มาก

เราอ่านตอนนี้แล้วสะเทือนใจนะ เครียดแทนกันย์
พ่อแม่ไม่ได้มองว่ากันย์เป็นอย่างอื่นเลยนอกจากอะไรซักอย่างที่ัตัวเองสร้างขึ้นมา
มองว่ากันย์ไม่มีความสามารถอะไร เหมือนว่าถ้าไม่มีใครกันย์ไม่รอดแน่ๆ

ทำไมไม่คิดว่ากันย์ก็พึ่งพาตัวเองได้ ไม่เป็นอัยการแล้วจะตาย??
เฮ่ย เราว่าบ้านนี้ควรเอาตัวเองไปหาจิตแพทย์ทั้งบ้านนะ
คนอาชีพแบบนี้ควรมีหลักเหตุผลชัดเจนที่สุด แต่นี่ไม่มีเลย น่ากลัวเกินไปแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้แล้วอ่านต่อมันขัดๆ เหมือน หลักเหตุผลในเรื่องมันเพี้ยนๆ เบี้ยวๆ ไงชอบกล

[crazydoii]

โอ๊ย. สงสารจับใจ,,,

[twinmonkey0311]

 

[JustWait]

 

เอ่อ... เราว่าเรียนบริหารนี่ทางไปเยอะกว่านิติเยอะเลยคะ เพราะเราเรียนนิติ ข้อจำกัดของเด็กจบนิติเยอะมาก แต่เรียนบริหารนี่มันปรับได้เยอะโอกาสในต่างประเทศก็เยอะกว่าถ้าไม่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อยังไงก็ไม่อดตายหรอก กังวลจนไม่ให้โอกาสลูกเลยอะ

[benji]

สงสารทั้งคู่เลยอ่า

[PKT]

โอ้ยยยยยยย สงสาร

[anandawan]

ที่แนะนำว่าให้เลิก น่าจะประมาณว่า พอเลิกกันกันย์ก็จะเศร้า เสียใจ ซึม หงอย ปิดตัวเอง ไม่พูดไม่จากับใคร เปลี่ยนจากคนสดใสร่าเริง เป๋นคนหม่นๆ

ทีนี้ คุณปู่คุณพ่อ ก็จะเข้าใจ และยอมให้คบกัน

[แมว]

'ไว้เราค่อยมาเป็นแฟนกันใหม่' 

[nikkou]

ผมรู้แล้วว่าทำไม



ทำไมพวกเราถึงเลิกกัน



ผมเข้าไปถามแม่ทันทีที่ผมร้องไห้จนสาแก่ใจแต่คนที่ให้คำตอบแก่ผมคือพ่อ พ่อเป็นคนต้อนให้เจ้านายเลิกกับผม พ่อรู้ว่าสิ่งที่เป็นปมด้อยที่สุดในชีวิตนายคืออะไรและเขายกจุดนั้นขึ้นมาไล่บี้เจ้านายของผม พอผมได้ฟังจากปากแม่ว่าพ่อพูดอะไรกับนายบ้างผมก็กระจ่างทันที



เจ้านายไม่มีทางดันทุรังคบกับผมต่อทั้งๆที่ปู่กับพ่อค้านหัวชนฝาขนาดนั้นแน่!



แม่บอกว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนไปหาเจ้านายตอนนี้ เพราะทุกคนกำลังหัวร้อน ถ้าผมไปหานายตอนนี้เผลอๆอาจจะทะเลาะกันจนเลิกกันจริงๆ



แม่เป็นคนเดียวในบ้านที่ผมสามารถขอคำปรึกษาได้ แม่ยอมรับเจ้านายแล้วเหลือแค่รอเวลาให้ผมเรียนจบเธอจะอนุญาติให้พวกเราอยู่ด้วยกัน แม่เลยยกเรื่องของนายมาคุยกับผู้ชายหัวโบราณทั้งสอง ผลปรากฏว่าพ่อกับปู่รับไม่ได้อย่างแรง ฝ่ายปู่ถึงขั้นประกาศขับออกจากตระกูลเพราะไม่อยากมีหลานผิดเพศ ส่วนพ่อออกแนวเป็นห่วงอนาคตของผม




แต่โดยสรุปก็คือทางบ้านกีดกันนั่นแหละ



“เห้อ...”



“ถอนหายใจเป็นตาแก่ วันรับปริญญายังจะเครียดอะไรอีก?”ตี๋เพื่อนรักเอ่ยขึ้น



ครับ วันนี้เป็นวันรับปริญญาของพวกเรา ผมที่ไม่ได้เจอเพื่อนมาร่วมสามเดือนตั้งแต่เรียนจบรู้สึกหัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาเยอะ ช่วงเช้าคุณพ่อกับคุณแม่มาร่วมถ่ายรูปแสดงความยินดีด้วย พอคล้อยบ่ายก็กลับบ้านปล่อยให้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนอย่างเต็มที่




ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆคนในมหาลัยเริ่มบางตา




ตอนนี้ผมกับมันกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกคณะรอไอ้โรจน์ พวกเรากำลังจะออกไปหาอะไรกินกันเป็นการเลี้ยงอำลากลายๆ



ใช่



ผมจะถูกส่งไปต่อโทที่อังกฤษทันทีที่รับปริญญาเสร็จ



“คิดถึงนาย”ผมบอกตี๋ไปปตรงๆเพราะมันรู้เหตุผลที่ผมกับนายเลิกกันดี



“ก็ไปหาดิ แม่ไม่ห้ามแล้วไม่ใช่ไง๊”



“โอ้โห ใช่ แม่ไม่ห้าม แต่พ่อกับปู่ห้าม สาหัสกว่ากันเยอะ”ผมก้มคอตก ไอ้ตี๋คงสงสารเลยยกมือขึ้นมาตบหลังผมแปะๆ




ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่กล้าไปหาเจ้านายอีกเลย นายเองก็ไม่แอบมาหาผมที่คณะแล้วด้วย ผมรู้สึกเหมือนนาฬิกาที่ฟันเฟืองหายไปหนึ่งชิ้น เข็มเวลายังคงเดินต่อไปแต่มันไม่เหมือนเดิม มันรวนไปหมด มีช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่อารมณ์แต่ยังไม่ถึงขั้นหยุดสนิท
ไม่มีนายผมก็ไม่ตาย แค่หัวใจหล่นหาย



ยิ่งได้กลับมาที่มหาลัยอีกครั้งหลังจากสอบจบไปหลายเดือนมันยิ่งรู้สึกโหยหา สถานที่เก่าๆที่เคยอยู่ด้วยกันแต่วันนี้กลับต้องอยู่คนเดียว



“เอางี้เป็นไง? วันนี้เรายกเลิกนัดกัน เดี๋ยวกูพามึงไปส่งที่คณะวิศวะ ไม่ต้องห่วงอยู่จะอยู่กับมึงเอง ไปหานายซะแล้วคุยกับเขาดีๆ ถามเรื่องที่ว่าสักวันค่อยกลับมาคบกันใหม่อะไรนั่นน่ะ ขอเป็นวันนี้เลยได้ป่ะ”



“ชีวิตมันไม่ง่ายขนาดนั้นเว้ย”



“เจ้านายยังรักมึงอยู่มึงเชื่อกู แต่ห่างกันนานกว่านี้ก็ไม่แน่ มึงต้องไปอังกฤษส่วนนายก็เริ่มทำงานหล่อขนาดนั้นกลัวเจอสาวออฟฟิศหว่านเสน่ห์ใส่แล้วจะลืมมึง อย่าหาว่ากูไม่เตือน”



ไม่มีอีกแล้ว...



โอกาสที่จะบังเอิญสวนกัน หลังจากนี้พวกเราจะห่างกันคนละซีกโลก แค่เวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นก็ต่างกันตั้งเจ็ดชั่วโมง



“นายอ่ะรัก กูก็ยังรัก แต่พ่อกับปู่ไม่ยอมรับ”



“งั้นมึงลองไปขอพ่อกับปู่ใหม่อีกรอบ”



“ขอทุกวันจนเขาเห็นหน้ากูเขาเดินหนีกันหมด”เรื่องจริงครับ แรกๆที่ผมคลานเข่าเข้าไปขอร้องพ่อ พ่อเอาแต่ดุด่าผมว่าทำอะไรไม่ใช้หัวคิด อย่าไขว่คว้าความสุขชั่วประเดี๋ยวตรงหน้า ให้คิดถึงอนาคตอีกสี่สิบห้าสิบปีบ้าง โอโห หน้าสั่นน้ำตาไหลพรากๆเลยผม แต่ผมเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ผมคลานเข่าไปหาพ่อทุกวันจนพ่อไม่รู้จะสรรหาอะไรมาสั่งสอนสุดท้ายพ่อเลยเดินหนีม่างงง



“แต่ถ้าหากไม่ไปหาตอนนี้...อาจจะไม่ได้เจอกันแล้วสินะ”ผมพูดอย่างหมดแรง”ก็ได้ เราไปตึกวิศวะกัน”



“ดีมาก!!”ตี๋ที่รอคำพูดนี้มาแสนนานรับคำอย่างยืนดี มันจัดแจงไลน์ไปแคนเซิลนัดโรจน์ก่อนหิ้วปีกผมขึ้นรถ ตี๋แว๊นด้วยความเร็ว พวกเรามาถึงคณะวิศวะตอนบ่ายสี่ เพื่อนผมเป็นคนเดินนำเข้ามาด้านใน ไม่รู้ว่าสายตามันดีหรือเพื่อนของนายโดดเด่นกันแน่ แค่ก้าวแรกที่ย่างเข้ามาในคณะไอ้ตี๋ก็เจอเป้าหมายของมัน



“มังกร!!”ตี๋เปล่งเสียงเรียกร่างสูง มันไม่เคยคุยหรือรู้จักกับเพื่อนเจ้านายมาก่อนแต่ผมเอาไปเมาท์บ่อยๆมันเลยสนิทกับมังกรแบบไม่รู้ตัว คนถูกเรียกหันมามองอย่างงงๆก่อนมองเลยตี๋มาเห็นผมถึงร้องอ้อ



“นายไม่อยู่”และนั่นคือคำตอบของมังกร



มังกรบอกให้รุ่นน้องที่อยากขอถ่ายรูปด้วยรอไปก่อน เขาหันมามองหน้าพวกเรานิ่งๆ



มังกรในชุดครุยรับปริญญาหล่อมากจนผมอดจินตนาการถึงเจ้านายไม่ได้ คนที่ใส่ชุดแบบนี้แล้วดูดีคือคนที่ตัวสูงครับ พวกเตี้ยๆใส่แล้วยังกับสุ่มไก่



“เชี่ยไรมึง กูยังไม่ทันถามไรเลย”ตี๋ก็ไม่ต้องสนิทกับมังกรขนาดนั้นก็ด๊ายยย รู้จักกันรึก็ไม่ เขารู้หมดว่ากูเอาไปนินทา



“นายไม่อยู่”



“เป็นตุ๊กตาอัดเสียงเหรอ กูรู้ว่าเวลานี้เพื่อนมึงยังอยู่มหาลัย หรือจะให้พวกกูไปคุยธุระที่ร้านดอกไม้? อย่าขวาง ไม่ใช่เรื่องของมึง”โอ้โห พี่ตี๋แห่งบริหารอินเตอร์กำลังทำหน้าทำตาหาเรื่องพี่มังกรวิศวะกลางดงเด็กวิศวะ คนแถวนั้นเริ่มหันมามองเพราะเสียงของตี๋ไม่ใช่เบาๆคงนึกว่ากำลังจะมีเรื่องกัน



“มังกร กันย์ขอคุยกับนายแปปเดี๋ยว บอกหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้นายอยู่ไหน นายไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย”ผมรีบออกหน้าแทนเพื่อนก่อนเรื่องมันจะไปกันใหญ่ ใช้น้ำเสียงขอร้องเต็มพิกัด   



“กลับไปแล้วจริงๆ กลับไปตั้งแต่สิบโมงแล้ว นายไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ได้ทำงานที่ร้านดอกไม้แล้วด้วย ต่อให้ไปหาก็ไม่เจอใครหรอก”



นายไม่อยู่ในที่ที่เคยอยู่อีกแล้ว



“เห้ย งั้นมึงช่วงบอกหน่อยได้ป่ะว่านายไปไหน ตอนนี้ทำงานอะไร...”ผมรั้งชายเสื้อเพื่อนเพื่อให้เพื่อนหยุดพูด



“ถ้าเขาไม่มาหาก็แปลว่าเขาไม่อยากเจอ นายคงมีความคิดของนาย อย่าไปรบกวนเลย วิธีติดต่อกันย์ยังเหมือนเดิมทุกอย่างทั้งเบอร์โทรหรือไลน์ ถ้าวันไหนนายอยากมาหานายก็คงมาถามเอง ใช่มั้ย?”ท้ายประโยคผมหันไปถามมังกร เพื่อนของนายพยักหน้าแทนคำตอบ



ไม่มีคำยืนยันจากปากมังกรว่าเจ้านายจะกลับมาหาผมแน่ๆ ขอให้เชื่อมั่นและรอ



“ฝากบอกนายด้วยว่ายินดีที่เรียนจบ พุธหน้ากันย์ต้องไปอังกฤษแล้ว เครื่องออกตอนบ่ายโมง ถ้าอยาก เอ่อ ไปส่ง...ก็จะรอ”



.



.



วันพุธที่ผมพูดถึงมาเร็วจนอยากจะร้องไห้ ผมยืนมองพ่อกับแม่ที่มาส่งด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้



ผมขอร้องอยากเรียนที่ไทยแต่พ่อไม่ยอม พ่อบอกว่าจบนอกจะได้เครดิตดีกว่า



แม่ช่วยพูดบอกว่าไม่อยากให้ผมไปอยู่คนเดียวต่างถิ่นแต่พ่อยังคงยืนยันหนักแน่นว่าอย่าคิดถึงแค่ความสบายตรงหน้า ให้คิดถึงอนาคตไกลๆ เรียนจบนอกย่อมดีกว่ามาก ให้อดทนแค่สองสามปีแล้วที่เหลือชีวิตจะเป็นของผม



พ่อไม่ใช่คนใจร้ายแต่พ่อมักมีแนวคิดเป็นของตัวเองไม่ฟังความคิดของผู้อื่นและมีอำนาจมากที่สุดในบ้าน สุดท้ายแม่ก็ต้องยอมแพ้ “ดูแลตัวเองดีๆนะลูก โทรมาหาแม่ได้ทุกเวลาเลย ถ้าเหงาอยากกลับไทยหรือเรียนไม่ไหวก็บอกนะ แม่จะไปรับ พากันย์กลับบ้านนะคะ”



“ครับ...”



เหงาแล้ว เรียนไม่ไหวแล้ว ยังไม่ได้ไปไหนแต่ขอกลับบ้านเลยได้ไหม



“โชคดีเว้ยเพื่อน”ตี๋ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ มันเดินเข้ามาสวมกอดผม”เดินทางปลอดภัย ถึงห้องเช่าแล้วไลน์บอกกูด้วย อ้อ นี่น้ำพริกกระปุกเอาไปกินแก้คิดถึงอาหารไทยนะ กูเคยไปเที่ยวอังกฤษมาทีนึงเกือบร้องไห้คิดถึงส้มตำไก่ย่างแหนะ”มันทำหน้าที่ยิ่งกว่าแม่ของผมเสียอีก



“ฮ่ะๆๆๆ ขอบใจมาก ตี๋ก็สู้ๆนะ ตั้งใจเรียน”มันเรียนต่อที่ไทยครับ มหาลัยเดิมเพราะจะได้ต่อยอดโปรเจคเก่าเลย
คนที่มาส่งผมมีแค่สามคน พ่อเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้ามากอด



“อดทนเข้าไว้ คิดถึงอนาคตให้มาก จะเกลียดพ่อก็ไม่เป็นไรแต่พ่อรักลูกมาก เรียนให้จบ ขอให้ลูกมีชีวิตที่ดี”



“ครับ”



หมดเวลาแล้ว ผมโบกมือมาทุกคนก่อนเดินเข้าไปตรวจกระเป๋า นั่งรอไฟลท์บินของตัวเอง



น้ำตามันคลอเต็มหน่วยตาแต่ไม่ไหลออกมา รู้สึกตื้อๆในอก



ไพโรจน์ทำงานแล้วเลยมาส่งผมไม่ได้



ปู่ก็สุขภาพไม่ค่อยดีออกจากบ้านไม่ไหว



ทุกคนมีเหตุผลที่มาส่งผมไม่ได้ ผมเข้าใจดีถึงจะรู้สึกน้อยใจหน่อยๆก็เถอะ



ไม่เป็นไร



ผมเข้าใจว่าทำไมถึงมาไม่ได้

_____________________________________________

หายไปนานมาก ขอโทษค่ะ ทิ้งไว้ตอนเนื้อเรื่องดิ่งด้วย /โค้งรอบทิศ/

[twinmonkey0311]

 

[MSeraph]

น้ำตาซึมๆตามกันย์
พระเอกหายค่ะ

[weedear]

อย่าค้างนานะะๆๆอยากอ่าน

[Billie]

 

[JokerGirl]

ก็เข้าใจคนเป็นพ่อแม่ส่วนนึงอ่ะนะ คิดถึงอนาคตของลูก ถึงเวลาทำอนาคตของตัวเองก่อนทั้ง 2 คน ต่อไปถ้าชีวิตมั่นคงแล้วและยังรักกันอยู่ต้องได้อยู่ด้วยกันแน่นอน คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน สู้ๆ 

[ommanymontra]

 
 

[lizzii]

สงสารแต่เชื่อว่าอะไรๆ จะดีขึ้นแน่ๆๆ

[kun]

ต้องผ่านไปได้

[puiiz]

 

[crazydoii]

เป็นกำลังใจให้นะครับ,,,

[nikkou]

ตอนที่20






สามปีต่อมา




“กันย์ กลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม”เสียงนุ่มเอ่ยทัก ผมละสายตาจากหน้าจอคอมและโงหัวขึ้นจากกองเอกสารที่ถูกสั่งให้ทำให้เสร็จภายในวันนี้แล้วก็ถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมา รุ่นพี่ผู้หญิงที่ทำงานเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอพยักหน้าเหมือนจะส่งกำลังใจให้ผมกับงานด่วนกองเท่าภูเขาตรงหน้า



“สู้เขานะลูก เดี๋ยวพี่ซื้อขนมปังมาฝาก”



“ขอบคุณครับพี่ปอ”สิ้นคำเธอก็เดินออกไปพร้อมพนักงานในแผนกอีกสองสามคน ผมทอดมองคนเหล่านั้นไปจนลับสายตา เวลาตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว แดดข้างนอกกำลังร้อนได้ที่ แถมผมเองก็เริ่มปวดหลังแล้วด้วย



“เมื่อยชะมัด”บ่นกับตัวเองพลางบิดขี้เกียจอย่างเบื่อหน่าย



ผมเข้าทำงานที่นี่ได้หนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่เรียนจบปริญญาโท



ผมไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนงานเพราะทั้งเงินเดือนและเพื่อนร่วมงานที่นี่โอเคมาก แม้พวกเขาจะรู้ว่าผมเข้ามาทำงานที่นี่ในตำแหน่งงานดีๆทั้งที่เพิ่งเรียนจบเพราะเส้นสายก็เถอะ(แม้จะจบจากนอกแต่ก็ถือว่าไม่มีประสบการณ์เมื่อเทียบกับพี่คนอื่นๆ) ก็ได้พี่ปอนี่แหละที่เข้ามาเทคแคร์อะไรต่างๆจนคนอื่นๆรู้สึกเอ็นดูผมตามไปด้วย



ทีแรกแม่จะให้ผมต่อเอกที่เมืองนอกทันทีแต่ผมก็ปฏิเสธไปเพราะผมไม่อยากไปอยู่ที่ไกลๆเพียงลำพัง



ผมเกลียดการใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย



เรื่องของนายสอนให้ผมรู้ว่าผมอยู่คนเดียวไม่ได้



แต่ผมอยู่โดยไม่มีเขาได้



สำหรับผมเจ้านายเป็นเพียงความทรงจำ ผมโตพอที่จะไม่ร้องไห้คร่ำครวญหรือวิ่งไล่ตามแผ่นหลังของผู้ชายที่ทอดทิ้งผมด้วยความหวังดีที่ผมไม่ต้องการสักนิดคนนั้นอีกต่อไป



ชีวิตประจำวันของผมดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เมษยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของผมในฐานะเพื่อนเพราะเมื่อปีก่อนผมเพิ่งปฏิเสธเขาไปอย่างชัดเจนเป็นรอบที่สิบ ประจวบเหมาะกับครอบครัวของเมษจัดหาคู่หมั้นหมายมาให้พอดีเมษก็เลยยอมวางมือแต่ยังคงสถานะเพื่อนเอาไว้



ครืดดด



เครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ข้างคอมพิวเตอร์สั่นหนึ่งทีแสดงว่ามีข้อความเข้า ผมหรี่ตามองชื่อผู้ส่งอย่างชั่งใจ



คุณฉลอง...เจ้าของบริษัท



เขาคือคนที่พ่อเคยว่าความสู้คดีให้จนชนะความและนับถือพ่อเป็นผู้มีพระคุณ ที่บริษัทนี้ไม่ล้มละลายแถมยังกลับมาครองบัลลังค์ในตลาดหุ้นได้อีกครั้งส่วนหนึ่งก็เป็นผลงานของพ่อฉะนั้นเขาจึงปูพรมแดงต้อนรับทันทีที่ผมเกริ่นว่าอยากมาสมัครงาน แต่พวกเราก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันบ่อยนัก มีแค่นัดทานข้าวที่บ้านผมครั้งสองครั้งเท่านั้น ฉะนั้นการที่เขาส่งข้อความมาหาโดยตรงแบบนี้น่าจะมีเรื่องด่วนอะไรสักอย่าง



คุณฉลอง : เย็นนี้เธอว่างไหม ฉันอยากให้เธอมาร่วมงานแต่งงานสูวสาวเจ้าสัวปิงด้วยกัน



“อ๋อ งานนั้นนั่นเอง”ไม่รอช้าผมรีบจรดปลายนิ้วตอบรับคำชวนของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มกว้าง งานนี้เป็นงานใหญ่ที่คนในแวดวงไฮโซต่างให้ความสนใจเพราะเป็นการเกี่ยวดองทางเครือญาติของเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์กับเจ้าของกิจการธนาคาร DIA ขนาดนักเล่นหุ้นยังจับตามองแนวโน้มตลาดที่จะผกผันเพราะการแต่งงานในครั้งนี้



กันย์ : รับทราบคับผม!



คุณฉลอง : ดีมาก!



คุณฉลอง : ฉันได้ยินมาว่าลูกน้องมือดีของบริษัทคู่แข่งเราทั้งหนุ่มทั้งหล่อทั้งทีม แต่ของเรามีแต่ลุงๆทั้งนั้น นี่เลยต้องมาชวนเธอเนี่ย



กันย์ : เดี๋ยวนะครับ! นี่คุณกำลังแข่งเรื่องอะไรกันแน่ 5555



คุณฉลอง : ทุกเรื่องแหละ! แม้กระทั่งจำนวนผมบนหัวฉันยังแข่งกับเจ้าช้งเลย!



กันย์ : สติกเกอร์หมีผวา



คนชื่อช้งที่ว่าก็คือประทานบริษัทคู่อริของคุณฉลองนั่นแหละ เห็นว่าเคยตีกันแย่งโปรเจ็คพัฒนาซอฟแวร์ของธนาคาร DIA กันแต่ฝ่ายคุณช้งนำเสนอชนะไปเลยได้เซ็นต์สัญญาระยะยาวทำให้มีชื่อเสียงมากขึ้น ทำเงินเป็นกอบเป็นกำ เรียกได้ว่ารุ่งเอารุ่งเอา ด้านบริษัทผมที่แพ้ประมูลก็ย่ำแย่จนเกือบล้มละลาย(คดีที่พ่อผมช่วยว่าความให้นั่นแหละ)



“ฮ่ะๆๆๆ น่ารักจัง”ประทานบริษัทผมเป็นคนอารมณ์ดี พนักงานเลยไม่เครียดกัน เห็นว่าคุณฉลองได้บทเรียนจากการเกือบล้มละลายแกเลยใส่ใจคนอื่นมากขึ้น อย่างเวลางานนี่บริษัทผมก็เริ่มงานแปดโมงครึ่ง เลิกงานสี่โมงครึ่ง นับว่าช่วยเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วนได้ดีเลยทีเดียว



...เห็นไหมครับ ต่อให้ไม่มีนายชีวิตผมก็ยังดำเนินต่อไปได้...



เพียงแค่อึดใจเดียวพระอาทิตย์ก็ใกล้ลาลับขอบฟ้าเสียแล้ว ทันทีที่หน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเลิกงานผมและคนอื่นๆก็พร้อมใจกันปิดคอมโดยอัตโนมัติ



“ยะฮู้วววว! เลิกงานแล้ว”พี่ปอเป็นแกนนำทีมเลิกงานตรงเวลา เธอเคยตีก้นผมทำโทษตอนเพิ่งเข้ามาในบริษัทใหม่ข้อหาเลิกงานหกโมงครึ่ง ตอนนั้นผมทั้งงงทั้งช็อคแต่นั่นก็ทำให้เราสนิทกันอย่างรวดเร็ว เธอเป็นหญิงโสดวัยสามสิบที่อารมณ์ดีตลอดเวลา



“น้องกันย์จ๊ะ วันนี้จะไปต่อกับพี่สาวไหมจ๊ะ”คนอารมณ์เอ่ยเต๊าะผมอย่างรื่นเริง เธอชอบแหย่ผมเป็นประจำ



“แหะๆ วันนี้ประธานบอกให้ผมไปร่วมงานแต่งกับแกน่ะครับ”



“ตายจริง! งั้นเธอก็จะได้เจอคนจากบริษัท SKT ด้วยน่ะสิ!?”พี่ปอเบิกตากว้างจนแทบถลน พนักงานสาวๆในแผนกเองก็หันขวับมามองผมเป็นตาเดียว



“เห!? ผมพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ ทำไมทุกคนถึงจ้องผมด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ!?”



“ต๊ายยยย น้องกันย์ไม่รู้เหรอจ๊ะว่าวิศกรระบบของบริษัทนู้นเขาแซ่บขนาดไหน!?”เธอกรีดนิ้วจิ้มหน้าผากผมจึกๆ”พี่เคยไปประสานงานอยู่รอบนึงแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!! นึกว่าเดินหลงเข้าไปในโมเดลลิ่ง!! หล่อมวากกกกกกก”



“แล้ววิศวกรระบบจะได้ไปร่วมงานด้วยเหรอครับ”ผมคิดว่าคนที่ไปน่าจะเป็นระดับผู้บริหารไรงี้มากกว่านะ



“ต้องไปสิคะ เพราะฝ่ายเจ้าบ่าว ลูกชายเจ้าของธนาคารน่ะค่ะ เขาเคยติดต่องานกับวิศวะกรระบบ SKT ด้วยตัวเอง คงสนิทกันระดับหนึ่งล่ะ เผลอๆจะได้รับเชิญไปทั้งแผนก ห้องจัดงานกว้างจะตาย คนยิ่งเยอะยิ่งดูมีบารมีนะคะ”



ผมได้แต่ส่งยิ้มแห้งให้เพื่อนร่วมงาน บางส่วนแยกย้ายกลับไปแล้วส่วนบางคนก็เดินเข้ามาฝากผมขอเบอร์โดยเฉพาะพี่ปอนี่ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ขอเบอร์คนที่เจาะหูทั้งแถบมาให้ด้วย



“แล้วพี่ไม่รู้จักชื่อเขาเหรอครับ”



“โอ๊ยยย แค่เห็นหน้าสติพี่ก็กระเจิงหมดแล้วค่ะขุ่นน้อง มีอย่างที่ไหนบริษัทเรามีแต่ชะนีกับตาแก่! โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม! รู้ไหมว่าตอนกันย์เข้ามาพี่ดีใจแค่ไหน!? พูดแล้วเศร้า พี่ต้องขึ้นคานแน่ๆเลย โฮรวววววว”พูดไปพูดมาชักจะเลยเถิดแล้วครับ แกยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาเงียบๆ พนักงานที่เหลือรีบถอยทัพหนีทันที



เพราะหากเจ๊แกเริ่มพูดเรื่องคานเมื่อไหร่รับรองว่าพร่ำเพ้ออีกนาน



กว่าผมจะตัดจบเรื่องราวชีวิตสาวโสดวัยสามสิบลงได้ก็ปาเข้าไปห้าโมงกว่า ผมได้แต่เหลือบมองนาฬิกาข้อมืออย่างร้อนใจอยู่บนรถเบนซ์ซีคลาสคันใหม่ป้ายแดงที่เพิ่งถอยมาด้วยเงินสด(ของพ่อ)ซึ่งติดแหง่กอยู่สี่แยกเดิมมาเกือบครึ่งชั่วโมง



“โดนดุแหงเลย เหอะๆ”





ผมมาถึงโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานตอนเกือบหนึ่งทุ่ม รถเบนซ์ซีคลาสเคลื่อนจอดในตำแหน่งที่ใกล้ประตูทางเข้าที่สุด คนมาสายเอี้ยวตัวไปคว้าชุดสูทที่แขวนอยู่เบาะหลังแล้วถือมันลงมาใส่ระหว่างที่วิ่งหน้าเริ่ดไปกดลิฟท์ บอกพนักงานต้อนรับที่ถามชั้นเป้าหมายไปด้วยน้ำเสียงปนหอบ”ชั้นที่ธนาคารDIAจองไว้น่ะครับ!”ก่อนเอนหลังพิงผนังลิฟท์อย่างหมดแรง



ใครใช้ให้มาจัดงานกลางเมืองขนาดนี้กันเล่า!!!



เมื่อมาถึงชั้นเป้าหมายผมก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด สวมมาดผู้ดีที่สั่งสมมาตั้งแต่เกิด จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เป็นระเบียบก่อนก้าวเดินเข้าไปในงานด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ใช่คนมาสาย กวาดสายตามองๆแค่รอบเดียวก็พบกับศีรษะซึ่งเปล่งประกายสะท้อนแสงไฟของคุณฉลอมได้ไม่ยาก



ท่านประธานของผมกำลังยืนคุยกับผู้ชายวัยกลางคนอยู่ ผมชั่งใจอยู่พักหนึ่งว่าควรเข้าไปขัดดีไหม แต่เพราะผมมาสายมากแล้ว
เลยตัดสินใจเดินเข้าไปเสนอหน้าสักหน่อย



“อ้าว!? กว่าจะมาได้นะเรา มานี่ๆ จะแนะนำให้รู้จัก นี่คุณช้งนะ ส่วนคุณช้ง นี่กันย์เป็นลูกของทนายที่ช่วยผมไว้เมื่อคราวก่อน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้เลยบ้านนี้เขาเทพทั้งตระกูล”พูดจบท่านประธานหัวใสก็ตบหลังผมดังป้าป ออกแรงผลักให้มาประจันหน้ากับคุณช้งที่ท่านประธานชอบนินทาลับหลังบ่อยๆ



“สวัสดีครับ”คุณช้งเป็นผู้ชายวัยปลาย เส้นผมดกดำผิดกับประธานของผม



แล้วยังจะกล้าไปแข่งกับเขาอีกนะคนเรา แค่เรื่องศีรษะก็แพ้หลุดรุ่ยแล้ว



ผมส่งยิ้มแหยๆไปให้ผู้อาวุโสที่เชิญผมมาแต่ผมดันมาสาย แกส่ายหน้าไปมาบอกว่าไม่ไรเนื่องจากงานนี้แกชวนผมแบบไม่ทันตั้งตัวเอง ใจดีอย่างงี้แหละครับเจ้านายผม



“ตามมาสิ เดี๋ยวพาไปแนะนำรอบงาน”บางทีลุงแกก็ดูแลผมดีเกินไป เอาจริงๆหน้าที่การงานของผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานแต่งนี้เลย ไม่สิ บริษัทผมไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับธนาคาร DIA สักแอะตั้งแต่แพ้ประมูลคราวนั้น แต่คุณฉลองก็เดินนำหน้าไม่ฟังคำท้วงกันเลย แกเดินพาผมไปแนะนำให้คนนั้นทีคนนี้ที ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติทั้งนั้น



จนกระทั่ง...



“นี่คือลูกน้องของช้ง วิศกรระบบที่สาวๆในบริษัทเรากรี๊ดนักกรี๊ดหนาไง รู้จักกันไว้ซะสิ”



“!!!?”



ผมเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง



เสียงพูดของประธานยังคงดังคลอเสียดนตรีคลาสสิคบนเวที แต่ทว่าหูของผมอื้ออึงเกินกว่าจะรับรู้ถ้อยคำของใคร ตาของผมลายเกินกว่าจะมองเห็นคนตรงหน้าให้ชัดถนัดตา ปลายนิ้วของผมเย็นเฉียบจนไม่รู้สึกถึงแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือ...และถ้อยคำและรอยยิ้มก็ถูกแววตาคู่คมตรงหน้าสะกดให้กลืนย้อนกลับลงไปในลำคอ



ผมลืมเขาไปแล้ว...



ทั้งๆที่ลืมได้แล้ว...แต่ทำไมวันนี้...ที่ตรงหน้าของผมนี้เขาถึงมาปรากฏตัว!?



“กันย์...”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นครางชื่อของผมออกมาอย่างสั่นพร่า นายกระพริบตาถี่เหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ด้านประธานพอเห็นเขาเรียกชื่อผมเลยตีหน้าประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงราวกับเห็นผีของผม
ผมรู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนผ่าว



“นาย...”



ผู้ชายตรงหน้านี้คือคนที่ครั้งหนึ่งผมเคยแอบรักข้างเดียวเกือบสี่ปี



คือคนที่ไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ากันเกือบสี่ปี



คือคนที่เคยเป็นของกันและกันได้ไม่ถึงครึ่งปี...



พริบตาที่ความฟุ้งซ่านเข้าครอบงำ ตะกอนที่นอนก้นอยู่ในหัวใจก็ตีฟุ้งขึ้นมาจนแน่นอกไปหมด ผมรู้สึกอึดอัดตรงอกซ้าย ความรู้สึกที่ถูกพัดขึ้นมามันมากจนแทบรับไม่ไหว



สุดท้ายหยาดน้ำสีใสก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตา เป็นตัวแทนของทุกสิ่งทุกอย่างตลอดแปดปีที่ผมมีให้เขา



ผมไม่รู้ว่าพอเห็นผมร้องไห้แล้วเขาทำหน้ายังไง เพราะม่านน้ำตาทำให้ทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจาก
ปากของผม สิ่งเดียวที่ผมทำก็คือหันหลังแล้วก็เดินหนีออกมา



“ฮึก...”เหมือนกับคนเสียสติ ผมวิ่งออกมาจากห้องจัดงาน วิ่งตรงไปที่ลิฟท์แต่พอเห็นว่ามันจอดอยู่ที่ชั้นล่างผมก็เลยตัดสินใจวิ่งลงบันไดมาแทนเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่อเขาวิ่งตามมาทัน



ทั้งที่เขาไม่ได้วิ่งตามมา...



เจ้านายไม่ได้ตามผมออกมา!



แต่ขาของผมก็ยังไม่หยุดก้าว ขั้นบันไดขั้นแล้วขั้นเล่าที่ผ่านมาไม่ได้เข้ามาในจิตใต้สำนึกส่วนในของผมเลย



ทั้งๆที่คิดว่าลืมไปหมดแล้ว! ผมไม่รักเขาแล้ว! ตอนนี้อยากจะเกลียดด้วยซ้ำ!! แล้วทำไมเขาถึงยังมีอิทธิพลกับหัวใจของผมขนาดนี้!!



“ฮืออ...”ผมค่อยๆทรุกตัวลงนั่งกับขั้นบันไดอย่างหมดแรง เพราะโรงแรมแห่งนี้สูงมากหากไม่เสียสติก็คงมี่ใครเลือกใช้บันไดกันหรอก ผมจึงสามารถร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียวได้อย่างสาแก่ใจ



ผมไม่ได้เจ็บปวดที่ต้องเลิกกับเขา มันด้านชาไปนานแล้ว แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือเจ็บใจ! เจ็บใจที่เพิ่งมารู้ตัวว่าไม่เคยลืมคนคนนี้ได้เลย!



.



.



.



“กันย์!?”



________________________________

ความรู้ด้านสายงานวิศวะของเราน้อยจนแทบไม่มี
ตอนนี้เขียนจากข้อมูลที่พยามเสิร์ชมาจากเน็ต
ถ้ามีช่วงไหนที่แต่งเหมือนคนเมากาวก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ 555

[nikkou]

ตอนนี้ทางสำนักพิมพ์ ฟาไฉ มีกิจกรรมแจกนิยายเรื่อง ใกล้แสนไกล ตามกติกาด้านล่างนี้เลยค่ะ

ใครมีทวิตเข้าไปเล่นกันได้เลยน้าาาา


ปล. เราจะอัพให้จบก่อนตัวนิยายจะปิดจองสิ้นเดือนนะคะ
      ไม่ต้องกลัวว่าเราจะกั๊กตอนสำคัญๆเอาไว้ แฮ่ๆ

[weedear]

อยากอ่านต่อๆๆๆ

[MyLavenderLand]

คู่กันแล้วไม่แคล้วก็ต้องได้กลับมาเจอกัน...อีกครั้ง และครั้งนี้ถึงเวลาพิสูจน์รักแท้ได้แล้วหรือยัง?

[puiiz]