หัวข้อ: --- ใกล้ ✿ แสน ✿ ไกล --- ตอนจบ --- 26-07-17

[♥►MAGNOLIA◄♥]

โอ๊ย.......ดีกันแล้ว แต่ค้างงงงงง 

นายมาขอโทษ เฝ้ารอนานมากรอจนดึกเพื่อเจอกัลย์
เห็นใจนายเลย น่ารัก 
นายยังหื่นเหมือนเดิม แต่ค้างอ่ะ 

มังกร ก็ทำงานกับพี่แก้ว และคบกันแล้ว 
ยากเผือกเรื่องมังกรเลย
       
 

[puiiz]

 

[aiyuki]

คราวนี้คงสู้สินะ กันน่าสงสาร ถูกทำให้เสียใจขนาดนี้ ถ้านายยังไม่สู้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วอ่ะ

[ommanymontra]

 

 

[lizzii]

สู้ๆๆๆ

[crazydoii]

ทีนี้เหลือพ่อกะปู่. จะเป็นยังไงละ,,,

[MorethanMore]

ดีที่นายยังกลับมา ไม่บ้าบอ ทิ้งกันย์ไปเลย เราไม่ว่านายหรอก เพราะเรามองมุมนาย

คนไม่เหมาะสม โดยพ่อกับปู่ขวางขนาดนั้น ผช ไงก็มีศักดิ์ศรีค้ำคอ ใครจะอยากได้ชื่อ เกาะเมียกิน ถามจริง ถ้าเป็นผชที่ดี มีไม่เท่าอย่างน้อยก็ขอให้มี

ใครว่านายงี่เง่า เราว่าลองมองใหม่ คนที่งี่เง่าคือกันย์ แค้นนาย ที่นายทำให้ร้องไห้ คิดว่าเจ็บคนเดียว? กันย์ต่างหาก ทำอะไรบ้าง พอพ่อกับปู่ไม่ยอม ก็ไม่เห็นทำอะไร ใช้ชีวิตปกติ ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง ลองมองมุมนายดิ พยามแค่ไหน


พอกลับมาเจอกัน บอกว่าไรนะ วันนั้นนายยังทิ้งกันย์ได้ทั้งที่ยังรัก วันนี้ ก็ทำได้เหมือนกัน ถึงตอนหลังจะดีหันเพราะคำพูดท่านประธานก็เถอะ ถ้าไม่มี คงไม่กลับไปหานายหรอก


นายรักกันย์มาก แค่นายเสือกจน อ่านละหงุดหงิด

[GuoJeng]

เย้ๆ ดีใจ สองคนนี้ยังมาเจอกันได้

[twinmonkey0311]

 

[MSeraph]

กอดนายยแน่นๆอะ
ฟังแต่ละอย่างแล้วจะเป็นลมตามกันย์
มีชีวิตรอดกลับมาเจอกันย์ได้ยังไงคะเนี่ยย5555
กลับมารักกันรอบนนี้ก้อย่าปล่อยมือกันง่ายๆอีกละทั้งคู่

[nikkou]

ตอนที่23



คำว่าเด็กเกินไปอาจฟังเหมือนเป็นข้ออ้างแต่ตัวผมในตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไรหลังจากได้ยินคำว่า ‘ไม่สามารถดูแลลูกฉันได้’ ออกมาจากปากของพ่อกันย์ รู้สึกเหมือนโลกมันโคลงเคลงไปหมดเพราะโดนความจริงวิ่งกระแทกหน้า



ผมดูแลกันย์ให้ดีเท่าที่พ่อเขาเลี้ยงมายี่สิบกว่าปีไม่ได้ สุดท้ายผมเลยเลือกที่จะปล่อยกันย์ไป คิดแค่ว่าให้โอกาสกันย์ได้มองหาคนที่ดีกว่าและในระหว่างนั้นผมจะลองหางานทำให้เยอะที่สุด ผมอยากได้งานเยอะๆเพราะรายได้ก็จะเพิ่มขึ้น ถ้าผมมีเงินเก็บเยอะๆเมื่อไหร่ผมจะไปหากันย์ จีบกันย์อีกครั้ง มังกรก็เห็นดีเห็นงามไปด้วย มันพยามช่วยผมทุกงานทั้งๆที่บ้านมันไม่ได้ขัดสนหรืออดอยากอะไรเลย



พวกเราก่อลัทธิบูชงานขึ้นด้วยกัน โดยมีเบสกับพอสแวะเวียนมาแสดงความเลื่อมใสเป็นครั้งคราว



นั่นมันโง่เง่าสิ้นดี



ต่อให้ผมใช้เวลาทำงาน 24ชม.ในหนึ่งวันผมก็สร้างตัวให้รวยเท่าตระกูลกันย์ไม่ได้หรอก เพราะผมเริ่มจากศูนย์ แต่กันย์เริ่มจากพันล้าน แค่จุดสตาร์ทก็ห่างจากเส้นชัยกันคนละโลก



สุดท้ายผมก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ถึงจะพอ ผมควรเลิกทำอะไรไร้ประโยชน์แล้วหาเวลาว่างมานอนพักได้หรือยัง? หรือจะลองบากหน้าไปหาพ่อกันย์ ก้มหัวขอโทษพร้อมพูดว่า ผมไม่มีปัญญาหาเงินครับ! แต่ได้โปรดยกูกชายของคุณให้ผมด้วยเถอะ!! อย่างไหนจะดีกว่ากัน



ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้ในหัวจนกระทั่งได้พบกันย์โดยบังเอิญ



“นี่...พรุ่งนี้นายไปบ้านกันย์ได้ไหม?”ผมเอ่ยถามคนที่นอนอยู่ข้างๆกัน  ท่ามกลางความมืดภายในห้องผมสังเกตเห็นกันย์ขยับตัวเลยรู้ว่าเขาเองก็นอนไม่หลับ



“อืม คราวนี้กันย์จะคุยกับพ่อเอง กันย์มีเรื่องต้องบอกพ่อให้ได้ ไม่ต้องห่วง คราวนี้กันย์จะไม่ให้นายสู้คนเดียวอีกแล้ว”



“แล้วคุณปู่ล่ะ”สำหรับผมคุณปู่คือด่านที่ยากกว่าโจทย์ที่พ่อกันย์สร้างขึ้นมาบีบผมมาก



 “ปู่เสียแล้ว”นั่นคือคำตอบของกันย์



“...”



“ตอนนั้นกันย์ยังอยู่ที่อังกฤษ ตอนแรกที่รู้ข่าวกันย์ตกใจมาก รู้อยู่นะว่าปู่อายุมากแล้วแถมยังสุขภาพไม่ค่อยดีแต่ลึกๆกันย์อยากให้ปู่ยอมรับเรื่องของเรา...”ร่างโปร่งเขยิบตัวเข้ามาซุกไหล่ผม”อยากให้ปู่ยอมรับนายก่อน แต่ทุกอย่างก็เฟลไปหมด”



ผมดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ การกลับมาเจอกันอีกครั้งของพวกเราไม่ต่างอะไรจากเมื่อสี่ปีก่อนเลย ทั้งจุดยืนของผมและจุดยืนของครอบครัวกันย์



“ขอโทษที่ถามเรื่องไม่เป็นเรื่องนะ รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปกันแต่เช้าเลยเนอะ”



“อย่าหายไปอีกนะ”



“ขอโทษ จะไม่หายไปไหนอีกแล้ว”



“เดี๋ยวลองโทรไปหาพ่อก่อนดีกว่า”กันย์ของผมนอนไม่หลับ เขาเงียบไปสักพักก่อนตะกายไปหยิบมือถือที่โต๊ะหัวเตียง ต่อสายสักพักพอคุณพ่อรับก็รีบกรอกคำพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว”พ่อ!! ยังไม่นอนใช่ป่าวครับ คือกันย์มีเรื่องจะบอก คือพรุ่งนี้พ่อว่างไหม!! กันย์จะกลับบ้าน...จะพานายไปด้วย...”



“...”



ความเงียบเข้าโรยตัว ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้ชะมัด



“ครับ...ได้ เดี๋ยวผมบอกนายให้”



กันย์วางสายก่อนหันมาหาผมพลางเปิดไฟหัวเตียงนั่นทำให้ผมเห็นใบหน้าของคนที่กำลังนั่งกุมหัวตัวเองอยู่ชัดตา ใบหน้าหวานๆของกันย์แทบไร้สีเลือด มือก็สั่นด้วยความวิตก



“พ่อบอกให้นายเอาบัญชีทรัพท์สินทั้งหมดติดตัวไปด้วย...”



“!!”



“นี่มันบ้าบอสิ้นดี ทำอย่างกับจะตรวจสอบนักการเมืองคอรัปชั่นงั้นแหละถึงให้แสดงรายการทรัพท์สิน!! ดีนะไม่ให้ทำรายงานประกอบไปด้วยว่าทรัพท์สินแต่ละอย่างได้มาด้วยวิธีไหน โอ๊ย!!”กันย์กระฟัดกระเฟียด แ




และคืนนั้นพวกเราสองคนก็นอนไม่หลับ ผมแทบจะลุกขึ้นมาทุบกระปุกออมสินนับเศษสตางค์ โอ้ จำได้ว่าเมื่อปีที่แล้วใช้แบงค์ยี่สิบคั่นหนังสือไว้นี่!! เล่มไหนวะ เห้ยๆ เมื่อวันก่อนทำเหรียญห้าบาทกลิ้งตกเข้าไปใต้เตียงด้วยนี่หว่า โฮกกกกก เชื่อกร กูขอยืมเงินมึงล้านนึงเอาไปแสดงให้พ่อเมียกูดูหน่อย TT



ตลกเหรอ



ก็ไม่นะ 



เครียดตายห่า



.



.



.



นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่~



และแล้วผมกับกันย์ก็มาถึงบ้านที่พวกเราเคยแยกจากกันย์เมื่อสามปีก่อน



“เหอะ”ผมหัวเราะเสียงแห้งในขณะที่คนข้างตัวผมยืนเกร็งกัดปากตัวเองจนเลือดซิป ป้าแม่บ้านคนเดิมกับเมื่อสามปีก่อนเดินออกมาดูว่าใครกันมายืนเด๋ออยู่หน้าบ้านคุณท่าน เมื่อหล่อนเห็นว่าเป็นคุณหนูกันย์เองก็รีบกุลีกุจอเปิดประตู



“ตายแล้ว คุณหนู มาถึงแล้วก็เรียกป้าสิคะ มัวยืนตากแดดทำไม เข้ามาค่ะๆ เชิญเพื่อนของคุณหนูด้วย อ๊ะ”เธอสะดุดคำเมื่อจำหน้าผมได้”นั่นมันผู้ชายที่โดนพวกคุณท่านไล่เมื่อคราวก่อนนี่ ตายแล้ว แดงก็ว่าอยู่ว่าทำไมบรรยากาศในบ้านวันนี้มันมาคุๆ เชิญค่ะเชิญ เรื่องนี้ป้าจะไม่ยุ่ง”



แต่ป้าโพล่งออกมาเต็มๆว่าบรรยากาศในบ้านวันนี้ค่อนข้างแย่



ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ



“สวัสดีครับ”ผมรีบยกมือไหว้อย่างสวยยิ่งกว่านางงามเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น สภาพไม่ต่างจากเมื่อคราวที่แล้วที่เพิ่มเติมคือคนตัวเล็กที่เดินเกาะแขนผมแน่นยังกับลูกลิง



น่ารักว่ะ นิสัยเหมือนเดิมเลย ไอ้โรคอยู่ใกล้ใครต้องเลื้อยกับคนนั้น เห้ย ไม่ใช่สิ ตอนนี้ต้องโฟกัสที่พ่อตา โฟกัสที่พาตา...



“สวัสดีจ่ะนาย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมลูก นั่งก่อนสิคะ นั่งข้างๆน้านี่แหละ”



“ครับ”คุณแม่ของกันย์กวักมือเรียกพวกเรา พ่อของกันย์ตวัดสายตาไม่พอใจใส่ภรรยาของตัวเองแต่เธอหาได้สนใจไม่ ลูบหัวลูบหางลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเอ็นดู



“ไหนสมุดบัญชี”เสียงครับมากครับ ผมยึกยักไม่กล้าหยิบออกมาเสียทีนั่นทำให้ผู้ใหญ่ยิ่งรำคาญ สุดท้ายผมกลั้นใจหลับตายื่นสมุดบัญชีไปให้ชายที่อาวุโสที่สุด ท่านรับไป เปิดดูหน้าสุดท้าย หัวเราะหึ ก่อนจะ



ปากลับมาใส่หน้าผม



“เงินแค่นี้ฉันว่าความครั้งเดียวก็ได้แล้ว เหอะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย!!”เมื่อโดนคนเป็นพ่อตวาดใส่ผมเสียงดังลั่นบ้านกันย์กลับเป็นฝ่ายหน้าถอดสีเสียเอง คุณน้าหยิบสมุดบัญชีของผมไปดู เจ้าหล่อนมีสีหน้าแปลกใจ เธอมองหน้าผม หน้าสมุดบัญชีและหน้าของคุณครรชิตสลับกันไปมา



“คุณคะ อย่างนี้เรียกว่าน้อยเหรอคะ? มันไม่ได้แสดงให้คุณเห็นว่าเขาตั้งใจทำงานมากแค่ไหนเลยเหรอ”



“ความตั้งใจมันกินไม่ได้!! กันย์ พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ามันไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกก็อย่าพามันกลับมาเหยียบที่นี่อีก”



“พ่อมีเหตุผลหน่อยดิ! พ่ออยากให้ผมมีชีวิตที่ดีไม่ใช่เหรอ นี่ไง ความสุขของผมนั่งอยู่ตรงหน้าพ่อแล้ว”กันย์แย้ง



“ตอนเลิกกันพ่อเห็นแกซึมแค่แป๊ปเดียว พอไปเรียนต่อกลับมาแกก็เป็นปกติ ไม่ได้เสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับไม่ใช่รึไง!?”



“พ่อกินข้าวพร้อมผมกี่มื้อพ่อถึงรู้ว่าผมกินข้าวได้เยอะเหมือนเดิม”กันย์เริ่มเสียงสั่น



“คุณอย่าขึ้นเสียงใส่ลูกนะ จะบ้าเหรอ คราวที่แล้วฉันยอมปล่อยไปเพราะเห็นว่าพวกเขายังเด็กอาจจะเลิกรากันสักวัน แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมแล้ว!! ที่สำคัญไอ้ความตั้งใจอะไรนั่นมันกินไม่ได้ก็จริงค่ะ!! แต่เงินเท่านี้ก็ไม่อดตายแล้วคุณ ดูใหม่อีกทีสิคะ เมื่อกี้คุณนับเลขศูนย์ตกไปรึป่าว!! ดูสิคะ เจ้านายเพิ่งเรียนจบไม่กี่ปีนะคะ คุณจะมาเทียบกับตัวเองที่ได้มรดกพ่อแม่มา... อุ๊ย ขอโทษค่ะ ฉันเผลอพูดแรงเกินไป คือ...”



คุณน้าโดนจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเพราะเธอลุกขึ้นมาเถียงสามีตนเอง



“ผมขอถามอะไรอย่างได้ไหมครับ”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยามสะกดจิตตัวเองให้ใจเย็น ความจริงผมรู้สึกโมโหตั้งแต่โดนโยนสมุดบัญชีที่แสดงยอดเงินเก็บซึ่งแลกด้วยหยาดเหงือและคราบน้ำตากว่าจะหามาได้ใส่หน้าแล้ว แต่ผมต้องอดทนถ้ายังอยากอยู่กับกันย์โดยที่ทุกฝ่ายอมรับ



“ร้อยล้าน พันล้าน?”



“อย่ามายอกย้อน ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”



“คุณครรชิต มีเหตุผลหน่อย คุณรู้อยู่แล้วว่าเด็กมันถามเพราะอะไร คุณรู้อยู่แกใจว่ากว่าตระกูลเราจะมีทรัพท์สมบัติขนาดนี้ต้องสะสั่งกันมาตั้งกี่รุ่น แล้วคุณจะเอาอะไรกับเด็กมันคะ? สามปีหามาได้เท่านี้ฉันถือว่าเก่งมากแล้วนะ”คุณน้าแย้งขึ้นมาอีกครั้ง



“ทุกคนหยุดก่อนครับ โอเค ตอนนี้ผมตั้งสติได้แล้ว”เป็นกันย์ที่เอ่ยขึ้นขัดมวยยกใหญ่ของคู่สามีภรรยา”พ่อครับ ที่ผมพานายมาวันนี้ผมไม่ได้มาเพื่อขออนุญาติพ่อ ความเห็นของพ่อไม่มีผลต่อการติดสินใจของผมว่าจะคบ หรือไม่คบกับนายอีกครั้ง”



“นี่แกว่ายังไงนะ...”คุณครรชิตเริ่มขึ้นคำหยาบ



“ผมมาเพื่อบอกพ่อว่าคนที่ไม่ได้เรื่องคือผมเอง ตั้งแต่เลิกกับนายมีแค่ครั้งเดียวที่ผมพยามทำอะไรสักอย่าง นั่นคือวันรับปริญญาที่ผมไปหานายที่คณะเพื่อขอคืนดีกับเขา แค่นี้จริงๆ ส่วนเวลาที่เหลือผมหมดไปกับการนั่งเสียใจและหลอกตัวเองไปวันๆว่าผมอยู่ได้ต่อให้ไม่มีนาย”



“...”



“ผมอยู่ได้ครับ ผมไม่ตายเพราะถูกบอกเลิก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมต้องอยู่ไปทำไม มันไม่สนุกเลย ตื่นเช้า อาบน้ำ กินข้าว ไปทำงาน กลับห้อง เข้านอน ผมยังมีชีวิตอยู่ อยู่กับอะไรเดิมๆ ไม่มีเป้าหมาย อยู่ไปวันๆ อยู่โดยที่ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม เหมือนตุ๊กตาไขลานที่หายใจได้”



“กันย์...”คนถูกเรียกหันมายิ้มให้ผม



“ในขณะที่ผมนั่งหายใจทิ้ง นายกำลังทำงาน ทำทุกวิธีทางเพื่อลดระยะห่างระหว่างเรา แค่ฟังว่าเขาผ่านอะไรมาบ้างผมยังรู้สึกเหนื่อยเลย แต่ที่มากกว่านั้นคือผมรู้สึกผิด คราวนี้ผมจะไม่เป็นตัวถ่วงนายอีกแล้ว พ่อบอกผมมาได้เลยว่าต้องหาเงินให้ได้ต่อปีคนละเท่าไหร่พ่อถึงจะสบายใจ”



“กันย์”คราวนี้คนที่ส่งเสียงรอดไรฟันเรียกชื่อของกันย์ก็คือคุณครรชิต ชายวัยกลางคนแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารับไม่ได้”แกจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเงินถ้าพ่อไม่ช่วย?”



“แม่ไง แม่จะช่วยกันย์ใช่ไหม”



“หะ!?”คนถูกพาดพิงสะดุ้งตัวโยน



“ผมวางแผนมาละ ผมจะขายที่ดินที่ปู่ให้เป็นมรดกแล้วก็เอาเงินไปลงทุนกับไอ้โรจน์ เห็นมันบ่นๆอยู่ว่าอยากออกจากงานประจำมาทำธุรกิจส่วนตัว ก็ให้มันดูแลหน้างานไปส่วนผมก็เอาแค่ปันผลรายปี”



“เตรียมเรื่องไว้แล้วเหรอ”ผมอดไม่ได้ที่จะลากคนตัวเล็กกว่าเข้ามากระซิบถาม ใบหน้าหวานส่ายไปมาก่อนกระซิบกลับมาว่า”เพิ่งคิดเมื่อคืนตอนที่นายชวนกลับมาบ้าน”



“ไม่ต้องห่วง ไอ้โรจน์มันเก่ง รับรองธุรกิจไม่เจ๊งแน่นอน!! ตกลงไหมครับพ่อ”



“แม่เอาด้วยลูก แม่จะช่วยกันย์เอง พี่ๆน้องๆแม่มีบางคนทำธุกิจนำเข้าอยู่ถ้าสนใจแม่จะช่วยติดต่อให้”



ผมยกมือขึ้นกุมขมับไม่ต่างจากคุณครรชิต



“เธอน่ะ ตามฉันมาสิ สงสัยเรื่องนี้เราคงต้องเคลียร์กันสองคนแล้วล่ะ”



อ่า...โดนคุณครรชิตเรียกตัวเข้าห้องมืดซะละ



_______________________________________

คุณพ่อน้องกันย์รักน้องกันย์มากค่ะ
รักจริงๆนะ ถึงจะผิดๆถูกๆไปบ้างก็เหอะ TT

ถ้าคุณพ่อยังไม่ยอมเจ้านายคงก็ต้องไปขูดต้นไม้หาเลขเด็ดแล้วล่ะค่ะ
(เผลอๆถูกรางวัลที่ 1แค่หกล้านขุ่นพ่อยังไม่พอใจเลย 555)
/มีเงินแค่หกล้าน!! จะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกชายชั้น!!!! #ทดลองเป็นขุ่นพ่อ/

ตอนหน้าก็ตอนจบแล้ว ขอให้ทุกคนรักคุณพ่อน้องกันย์ด้วยนะคะ(เกี่ยวมั้ย? 555)

[MorethanMore]

เรารู้สึกว่าคนเขียนพยามให้มันไม่เครียด แต่เราอ่านแล้วรู้สึก ไร้สาระ พ่อตาแบบนี้ สมองไม่ได้มีไว้ใช้?คิด

ถ้ากันย์คบกับนาย แล้วนายแย่ จะไม่ว่าเลย นี่นายทำทุกทางเพื่อกันย์ อยากได้คนดูแลกันย์ได้ ดูแลแบบไหนหรอ ให้เงินใช้ แต่ไม่มีความรักให้? ไม่ได้ดูแลใจ แต่ดูแลแค่ตัว ตรรกะคนแบบนี้ ตลกสิ้นดี

[B52]

 

[aiyuki]

เงินสำคัญจริงๆ เข้าใจ แต่... การเรียกขอดูเงิน เราว่า มันไม่ใช่อ่ะ พ่อดูเห็นแก่ตัวมาก หวงลูกมากอ่ะ มีพ่อแบบนี้ ไม่น่ามีความสุข โอ้ยยย อินๆๆๆ

[ommanymontra]

 

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เรารู้สึกว่าคนเขียนพยามให้มันไม่เครียด แต่เราอ่านแล้วรู้สึก ไร้สาระ พ่อตาแบบนี้ สมองไม่ได้มีไว้ให้คิด

ถ้ากันย์คบ ถ้านายแย่ จะไม่ว่าเลย นี่นายทำทุกทางเพื่อกันย์ อยากได้คนดูแลกันย์ได้ ดูแลแบบไหนหรอ ให้เงินใช้ แต่ไม่มีความรักให้? ไม่ได้ดูแลใจ แต่ดูแลแค่ตัว ตรรกะคนแบบนี้ ตลกสิ้นดี

คุณครรชิต คุณเคยทำงานแบบนายหรือเปล่า
งานที่เริ่มจากศูนย์ แล้วทำงานหัวปั่นจนได้ขนาดนี้
ขณะที่คุณมีเงินรองรังจากมรดกพ่อแม่ มันต่างกันนะ

จริงๆ คุณแค่หวงลูก กับกลัวเสียหน้า
คุณรู้แก่ใจดีว่านายสามารถเลี้ยงดูกันย์ได้
ให้ชีวิตลูกมีความสุขเถอะ
ลูกไม่มีความสุขแล้วคุณสบายใจหรือ
       
 

[JokerGirl]

โดนเรียกเข้าห้องดำอีกแร่ะ เสียใจด้วยค่ะคุณไม่ได้ไปต่อ คุณพ่ออายุปูนนี้แล้วปล่อยวางบ้างเถอะ ให้ลูกมีความสุขบ้าง

[MyLavenderLand]

เอ่อออออ คุณพ่อคะ? อย่าว่างั้นงี้เลย  ถ้าลูกคุณพ่อเขาตัดสินใจหนีตามกันแล้วทิ้งคุณพ่อไปแบบไม่อาลัยอาวรณ์ (จนกว่าคุณพ่อจะคิดได้) เดี๊ยนว่า คุณพ่อจะทุกข์ยิ่งกว่าตอนเห็นเงินในบัญชี 6 ล้าน หลายเท่าตัวนักนะคะคุณพ่อ!

[puiiz]

 

[twinmonkey0311]

 

[MSeraph]

ตอนนี้รู้สึกดีกับกันย์ตรงที่ยังรู้ตัวว่าตัวเองยังไม่ได้พยายามอะไรเลยอะ
ดีใจที่กันย์ลุกขึ้นมากสู้ด้วยกันกับนาย แบบสู้ไปพร้อมๆกัน
คุณพ่อนี่เป็นอะไรที่ทำให้เข้าใจคำว่าไม่แก่ดัดยากจริงๆอะ
รักลูกแต่ผิดทาง แถมเลี้ยงดูปลูกฝังมาแบบผิดๆอีก ตอนแรกกันย์ถึงได้พลาดไปแบบนั้น
แต่รู้สึกว่าพอลูกกับเมียร่วมมือกับก่อกบฎขึ้นมา คุณพ่อจะเริ่มอ่อนลงละนะ
แต่เป็นอ่อนลงแบบเนือยๆ ปนๆกับดูปลงๆไงไม่รู้ 5555
จะจบแล้วไม่อยากให้จบเลยยย รอค่าา

[weedear]

สู้ๆนะนาย

[crazydoii]

สู้ๆนะครับ อีกแค่นิดเดียวเอง,,,

[JustWait]

 

[nikkou]

ตอนจบ กันย์side



“ผมพูดอะไรผิดไปเหรอแม่”อยู่ดีๆคุณพ่อก็ลากเจ้านายไปคุยที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ปีกซ้ายของบ้านแทน ปล่อยให้ผมกับแม่นั่งมองหน้ากันด้วยความวิตกอยู่ในห้องรับแขก



“ไม่นี่ แม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีนะ แม่ดีใจที่เห็นกันย์ริเริ่มทำอะไรด้วยตัวเอง ถึงตอนนี้แผนการหรืออะไรๆมันฟังแล้วเหมือนสร้างวิมานในอากาศไปบ้างเพราะกันย์เพิ่งคิดมาสดๆร้อนๆเลยใช่ไหมลูก แม่เชื่อว่าถ้าให้เวลากันย์กับนายวางแผนปรึกษากันดีๆรับรองมันต้องสำเร็จแน่ๆ”แม่ลูบหัวปลอบผมด้วยรอยยิ้ม




“พ่อจะไล่นายอีกรอบรึป่าว”



“ลองไล่ดูสิ แม่จะพากันย์หนีออกจากบ้านปล่อยให้ตาลุงขี้วีนอยู่คนเดียวไป เนอะ ไม่ต้องกลัวนะคะ”



“แต่นายอยากได้รับการยอมรับจากพ่อกับแม่มากกว่า ถ้ามาทำครอบครัวผมแตกแยกงี้นายคงไม่ยอมอ่ะ ผู้ชายที่ผมเลือกเป็นคนแบบนั้นผมรู้จักเขาดี นิสัยพ่อพระ”



หนึ่งชั่วโมงผ่านไป



แกร่ก



อื๋อ



คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายของผมเอง ผมรีบกระโจนเข้าไปเกาะแขนของร่างสูงด้วยความยินดี หนึ่งชั่วโมงแห่งความอึดอัดได้ผ่านพ้นไปแล้ว เจ้านายยังอยู่ตรงหน้าผม เขายังไม่โดนพ่อฆ่าหมกส้วม!!



“นาย!! เป็นไงมั่ง พ่อไซโคอะไรอีกรึป่าว รีบบอกกันย์มาเลยนะอย่าเก็บไปคิดมากคนเดียวอีกนะ นะๆๆ คุยอะไรกันมา เล่าๆๆๆ!!”
คนถูกจู่โจมผ่อนลมหายใจยาว ผมไม่แน่ใจนักว่านายถอนหายใจด้วยความเครียดหรือถอนหายใจด้วยความโล่งอก



มือแกร่งยีผมของผมจนเสียทรง ผมอยากโวยวายแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นพ่อเดินตามเข้ามา



ชิ้ง ผมส่งสายตาไม่เป็นไปให้พ่อบังเกิดกร้าว



“เด็กไม่มีสัมมาคาราวะ ทิ้งพ่อไปหาผู้ชายแล้วยังมีหน้ามามองแรงอีก!!”คุณพ่อแหวใส่ดูท่าหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเจ้านายจะทำให้พ่อผมหงุดหงิดกว่าเดิม



“ก็พ่ออ่ะใจร้าย!”



“ใจเย็นครับคนดี อย่างเพิ่งทะเลาะกัน เดี๋ยวคุณพ่อเปลี่ยนใจจะแย่เอานะ”



“ไม่ กันย์ไม่หยุดจนกว่าพ่อจะยอม...หือ เปลี่ยนใจอะไร!?   อย่าบอกนะว่าพ่อยอมให้พวกเราคบกันย์ละอ่ะ เย้!! พ่อน่ารักที่สุด!!”ผมชูมือกระโดดโลดเต้นอย่างดีอกดีใจเมื่อเจ้านายพยักหน้ายืนยันด้วยรอยยิ้มจางๆ ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อแถมหอมให้หนึ่งฟอด



“ไม่ต้องเลย รู้ตัวไว้ซะว่าทำพ่อแก่เร็วขึ้นอีกสิบปี”คุณพ่อทำเป็นสะบัดสะบิ้งแต่ผมรู้ว่าพ่อกำลังดีใจที่ลูกชายหอมแก้ม เพราะหลังจากเรียนที่อังกฤษจบผมก็แทบไม่คุยกับพ่ออีกเลย ถามคำตอบคำเพราะงอนพ่ออยู่ นึกว่าพ่อจะใจแข็งไม่สะท้านที่ไหนได้แอบได้ผลเหมือนกันนะเนี่ย หุหุ



“ว่าแต่อะไรทำให้คุณเปลี่ยนใจเหรอคะ”คุณแม่ถาม



พ่อถอนหายใจพลางเพยิดหน้าไปทางเจ้านาย เจ้านายของผมก็รู้หน้าที่รีบขยายความให้ทันที



“ตอนแรกคุณลุงก็ตั้งใจเรียกไปคุยให้เลิกกันอีกรอบนั่นแหละ แต่คราวนี้ยังไม่ได้คบกับกันย์เลยไม่รู้จะเลิกยังไง ฮ่ะๆๆ สุดท้ายผมก็เลยทำใจกล้าต่อรองนู่นนี่สุดท้ายก็มาจบที่ประโยคเดียวกับเมื่อสี่ปีก่อน”



“สี่ปีก่อน”ผมย้อนถามด้วยความสงสัย



“ตอนนั้นพ่อกันย์บอกว่าเขาสามารถพากันย์เที่ยวรอบโลกได้โดยขนหน้าแข้งไม่ร่วง ส่วนนายไม่มีปัญญา นายมันต๊อกต๋อย เงินซื้อทุกอย่างในโลกไม่ได้แต่เงินก็เป็นตัวตัดสินปัจจัยสำคัญในชีวิตของคนเรา นายไม่มีเงินแสดงว่านายไม่สามารถทำให้กันย์มีชีวิตที่ดีได้”



“โอ้โห พ่อไม่เห็นเคยพากันย์เที่ยวรอบโลกเลย –o-“



“ฉันแค่เปรียบเปรยให้เห็นความต่างชั้น!!”



“เอาน่าๆ เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว ไหนเล่าต่อสินาย คราวนี้เราตอบว่าอะไร?”คุณแม่รีบเข้ามาขัดคอเมื่อพวกเราพ่อลูกเริ่มวางมวยยกใหม่



“อ่า คือ ผมก็แค่พูดว่า...”นายอ้ำอึ้งสงสัยกำลังเขินเพราะใบหน้าหล่อๆนั่นขึ้นสีแดงระเรื่อ”ผมจะไม่ทิ้งกันย์ ผมเคยทิ้งเขาไปครั้งหนึ่งและได้รับบทเรียนอย่างแสนสาหัสแล้ว ผมจะเป็นครอบครัวที่ดีให้กันย์เหมือนที่คุณเป็นเสมอมา แน่นอนว่าผมไม่ใช่คุณผมจึงไม่สามารถสร้างวิมาณให้กันย์อยู่ได้ แต่ผม...”



“...”



“แต่นายสัญญาว่าจะสร้างบ้านที่อบอุ่นและมอบความสุขให้แก่กัน เป็นสถานที่ที่กันย์จะยิ้มได้มากกว่าที่ไหนๆในโลก”



“...”



เจ้านายเดินเข้ามาหาผม พวกเราจ้องตากันแน่นิ่งราวกับกำลังมองหาความนัยในนัยย์ตาของอีกฝ่าย ผมจุดรอยยิ้มมุมปากเมื่อเริ่มเดาได้ว่าเจ้านายจะพูดอะไรเป็นอันดับถัดไป



“อยากอยู่ด้วยกันไห หืม?”



“เห...นี่คือขอแต่งงานรึป่าว?”



“ก็ใช่ไง พ่อตาก็เปิดไฟเขียวแล้ว”



“ไหนบอกว่าจะเริ่มจีบใหม่อีกรอบ”



“ไม่จีบแล้ว แต่งเลย ไม่ได้เหรอ”



“ฮ่ะๆๆ ให้ตายเถอะ โอ๊ย น้ำตาจะไหล พ่อได้หาว่ากันย์ใจง่ายแย่ ดูสิว่ากันพูดคำว่า ตกลง แล้วพ่อจะทำหน้ายังไง”ผมน้ำตาไหลพรากพยักหน้าหงึกๆก่อนพูดคำว่า”อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ”ซ้ำไปซ้ำมา



ผมเองก็ได้รับบทเรียนมาแล้วครั้งหนึ่ง พวกเราเคยปล่อยมือกันและกันไป ชีวิตของผมยังคงดำเนินต่อไป ผมเพียรบอกกับตัวเองว่าผมอยู่ได้ ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นอะไร ทว่าวินาทีที่ได้กลับมาเจอหน้ากัน ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งผมถึงได้เข้าใจ



เข้าใจว่าผมมีชีวิตอยู่ในอังกฤษสองปีได้โดยไม่มีใครแต่ผมมีความสุขแทบตายเมื่อได้เจอเจ้านาย



เข้าใจว่าผมอยู่ไกลจากเขาแค่ไหนก็ได้แต่สถานที่ที่ผมรักที่สุดก็คือสถานที่ที่มีเจ้านายอยู่



“รักที่สุดในโลกเลย หลังจากนี้จะไม่ปล่อยมือจากนายอีกแล้ว รักที่สุดในโลกเลย!!”



“ฮ่ะๆ พูดซ้ำทำไมครับ”นายเอ่ยแซวกลั้วหัวเราะในขณะที่เรายืนกอดกันกลมอยู่กลางห้องรับแขกโดยไม่แคร์สายตาบุพการีทั้งสองท่าน



“รักที่สุดในจักรวาลเล้ย!!”



“รักเหมือนกัน”



หลังจากนี้จะไม่มีคำว่า ไกล อยู่ในนิยามความรักของพวกเราอีกแล้ว

[MayA@TK]

 

 

[crazydoii]

จบแบบมีความสุข. ยินดีกับทั้งคู่. ในที่สุดก็ผ่านมันไปได้,,,

[ommanymontra]

 

 

[MSeraph]

จบแล้วว
มีความสุขจริงๆซะทีนะนาย กันย์
โตขึ้นเยอะเลยทั้งคู่
ของคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอตอนพิเศษค่าาาา *-*

[mild-dy]