หัวข้อ: [จบแล้ว]ตำรวจคนนี้พี่ขอ(ซักครั้ง)♥h.e.a.r.t♥s.t.e.a.l.e.r♥บทส่งท้าย ►17/8/60◄

[กุหลาบเดียวดาย]

เมื่อไหร่หมวดเรียวจะโดน ท้าทายเหลือเกิน

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

หมวดเรียวเก้าชีวิต นี่แอบคิดว่ามาร์คคงไม่จบง่ายๆ

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 12 ♀

ร้อยตำรวจเอกคมกริชวางเอกสารปึกใหญ่ลงบนโต๊ะทำงานของร้อยตำรวจโทเรียวซึ่งกำลังนั่งจัดเรียงแฟ้มอยู่
"หมวดเรียว คุณเรียงเอกสารยังไง ทำไมมั่วไปหมด" คมกริชชี้นิ้วลงบนเอกสารบนโต๊ะ
"ผมเรียงตามวันที่ครับ" เรียวตอบ
"เรียงวันที่ แต่ไม่เรียงเดือนปี" คมกริชพลิกเอกสารให้ดู "หก กุมภาพันธ์ ปีห้าหนึ่ง ยี่สิบ กุมภา ห้าสอง ยี่สิบห้า มีนาคม ห้าสิบ ยี่สิบเจ็ด กุมภา ห้าสาม แล้วก็ ยี่สิบแปดมกรา ปีห้าหนึ่ง"
"ถ้ายังงั้นให้แยกออกมาแฟ้มละปีใช่ไหมครับ" เรียวถามหน้าซื่อ ซึ่งคมกริชไม่แน่ใจนักว่าเพราะอีกฝ่ายไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งทำ
"ไม่ต้องมาถามผม เรียงแบบนี้เมื่อไหร่จะหาอะไรเจอ"
"ผู้กองก็รู้ ผมไม่ถนัดงานเอกสาร" เรียวบ่น "ผมถนัดงานปลอมตัวหาข่าว"
"เรียงใหม่ ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้าน" คมกริชสั่งเสียงเข้ม เดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง ขณะที่ผ่านโต๊ะของชินวัฒน์ จึงสั่งให้มาช่วยเรียวทำงาน

"มันจะยากอะไรนักหนา" ชินวัฒน์กระแทกตัวลงนั่งข้างเพื่อนคู่หู "แค่เรียงกระดาษก็ทำไม่ถูก"
"ทำไป อย่าบ่น" เรียวผลักกองเอกสารไปให้ชินวัฒน์
"เฮ้ย ช่วยกันทำสิวะ" ชินวัฒน์โวยวาย
"เบื่อฉิบหาย สารวัตรทำไมมาแกล้งกันแบบนี้ ก็รู้อยู่ว่ามันผิดพลาดทางเทคนิค แค่ดุนิดๆ หน่อยๆ ก็น่าจะพอ นี่ให้มานั่งทำงานเอกสารยังกะเสมียนสำนักงาน" เรียวบ่น
"หรือจะไปโบกรถกลางสี่แยก ทั้งร้อนทั้งเหม็น"
"ก็ยังดีกว่ามานั่งเรียงกระดาษล่ะ" เรียวถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เออ แล้วนี่คุณศรันย์จะโดนจับไหม พี่แกหัวไวดีจริงๆ เล่นเอาป่วนกันทั้งโรงแรม" ชินวัฒน์หัวเราะ "คิดได้ยังไงวะ"
"คงไม่หรอก โรงแรมเขาไม่ได้แจ้งความนี่นา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น คงคิดว่าแขกในห้องทำให้ระบบฉีดน้ำทำงานมั๊ง" เรียวยักไหล่ เอนตัวพิงเก้าอี้ มือประสานท้ายถอย ยกเท้าทั้งสองขึ้นพาดบนโต๊ะ
"เดี๋ยวผู้กองกับสารวัตรเห็นได้โดนด่าอีกหรอก" ชินวัฒน์ท้วง
"เชิญ ไม่สนแล้ว ไอ้เรียวทำอะไรก็ผิดหมด อยากด่าก็ด่าไป"
"นี่ ช่วยเรียงเอกสารหน่อยสิ ผู้กองให้ผมมาช่วยคุณทำงานนะ ไม่ใช่ให้มาทำแทน" ชินวัฒน์ชี้นิ้วไปยังกองเอกสารบนโต๊ะตรงหน้า
"เบื่อโว๊ย" เรียวทำเสียงหงุดหงิด
"เบื่อก็หาอะไรสนุกๆ ทำ" ชินวัฒน์เสนอความคิด "ไปหาเรื่องแกล้งคุณศรันย์เล่นดีไหม จะได้หายเบื่อ"
"จะบ้าหรือ เราเป็นตำรวจนะ จะไปทำแบบนั้นกับประชาชนได้ยังไง"
"อ้าว แต่ก่อนอยากแกล้ง ทำไมตอนนี้ไม่อยากแกล้ง หรือว่า เริ่มจะมีใจ" ชันวัฒน์ยักคิ้ว
"มีใจกะผีอะไร"
"ผมว่าเค้าชอบหมวดแน่ๆ"
"เขาบอกแล้วนะ ว่าจีบ"
"ฮ้า พูดแล้วหรือ จริงหรือเล่น" ชินวัฒน์อุทาน
"นี่คุณหมวดลูกชิ้น อย่างนายศรันย์นะหรือมีพูดจริง" เรียวผลักไหล่เพื่อน
"ไม่แน่นะ เขาอาจจริงจังก็ได้"
"เจ้าชู้ขนาดนั้น ตอแหลก็เป็นที่หนึ่ง เขาคงคิดแค่จะกินตำรวจล่ะสิ คงคิดว่าเท่ จะได้เอาไปคุยให้เพื่อนฟัง คนแบบนี้ พอได้อย่างที่ต้องการแล้วก็คงเลิก หาอะไรใหม่ๆ สนุกๆ ทำไปเรื่อย" เรียวเบ้ปาก ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างศรันย์นั้นจะจริงจังกับอะไรเป็น
♥♥♥♥♥

วันนี้ศรันย์รับผิดชอบเป็นคนปิดอู่หลังจากที่ปล่อยให้สุวัฒน์ลูกน้องคนสนิทรับผิดชอบมาเป็นเวลานาน หลังจากล๊อคกุญแจหน้าแล้วจึงเดินมาที่รถบีเอ็มดับบลิวคู่ใจซึ่งจอดอยู่ใต้ร่มไม้หน้าอู่ ขณะที่กำลังเปิดประตูรถ ก็มีรถเบ็นซ์สปอร์ตสีดำแล่นเข้ามาจอดข้างๆ คนที่ลงจากรถทำให้ศรันย์ต้องหันไปมองด้วยความแปลกใจ
"ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย เรื่องของหนุ่ม" บอสพูดขึ้นหลังจากยกมือขึ้นสวัสดีและกล่าวทักทายศรันย์
"หนุ่ม" ศรันย์ย่นหัวคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่งว่าหนุ่มคือใคร แต่ทันใดก็นึกออกว่าคือหมวดเรียวซึ่งปลอมตัวเข้าไปทำความรู้จักกับบอส "ทำไม มีอะไรหรือ"
"ผมมาขอหนุ่มจากพี่" ใบหน้าของบอสดูจริงจัง
"อะไรนะ" ศรันย์อุทาน
"ผมชอบหนุ่ม ชอบมาก ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร ผมจะเอาหนุ่มเป็นแฟน"
"จะจีบ ว่ายังงั้นเถอะ"
"ครับ" บอสพยักหน้า
"ไม่ได้ พี่ให้ไม่ได้" ศรันย์นึกฉุน อยู่ดีๆ บอสก็จะมาขอหมวดเรียวจากเขาง่ายๆ แบบนี้หรือ บอกว่าจะเอาไปเป็นแฟนอีกต่างหาก
"ผมถามพวกเด็กๆ แล้ว พี่เป็นอาเขา ไม่ได้เป็นแฟนหรืออะไรกันเลย"
"แล้วคิดหรือว่าเขาจะยอม แล้วไอ้พวกนั้นมันรู้อะไรแค่ไหนเชียว"
"หนุ่มเป็นเด็กพี่หรือครับ แต่เท่าที่ผมเห็นมันไม่ใช่ อีกอย่าง หนุ่มก็ชอบผม"
"รู้ได้ไงว่าเขาชอบ"
"เราจูบกันแล้ว ผมจูบหนุ่ม แล้วหนุ่มก็จูบตอบ" บอสตอบด้วยเสียงมั่นใจ "แบบแลกลิ้นกัน"
เฮ้ย ขนาดนั้นเลยหรือ หมวดเรียวทำไมต้องแสดงบทบาทลึกซึ้งขนาดนั้น แค่ปลอมตัวเข้าไปหาข่าว ต้องจูบแลกลิ้นกันเลยหรือ ความจริง ตำรวจไม่น่าจะได้ข้อมูลอะไรเลยเพราะบอสล้างมือจากธุรกิจผิดกฏหมายไปแล้ว หมวดเรียวก็เลิกปลอมตัวเข้าไปสืบในกลุ่มพวกแข่งรถแล้วนี่นา
"แค่นี้เอง"
"พี่ศรันย์ ผมขอร้องเถอะ ผมชอบหนุ่มจริงๆ ผมไม่เคยเจอใครที่ผมชอบแบบนี้มาก่อน พี่คงไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ สำหรับพี่มันคงเป็นสิ่งแปลกประหลาดและเป็นไปไม่ได้ แต่สำหรับผมมันมีความหมายมาก ผมชอบหนุ่ม เราจะก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน" บอสพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จริงจัง
"แล้วรู้หรือว่าจริงๆ เขาเป็นใคร" ศรันย์อยากจะบอกบอสจริงๆ เลยว่าความจริงนั้น หนุ่ม ที่บอสรู้จัก คือหมวดเรียวปลอมตัวไป
"รู้แล้วครับ แต่ผมก็ไม่แคร์ สิ่งนั้นไม่ใช่อุปสรรค หนุ่มรับปากกับผมแล้วว่าจะเลิก ที่ผมมานี่ก็เพราะอยากให้พี่รับรู้"
"ตกลงมาขอหนุ่ม หรือแค่มาบอกให้รู้ว่าจะเอาหนุ่ม" ศรันย์ยกมือขั้นเท้าสะเอว ชักฉุนขึ้นมาเสียแล้ว
"ผมชอบหนุ่มมาก ผมขอนะครับ" บอสพูดแล้วเดินไปขึ้นรถตัวเอง ปล่อยให้ศรันย์มองตามด้วยสายตาขุ่นๆ
อะไรวะ มาพูดง่ายๆ แบบนี้แล้วก็ไปง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มันไม่ได้มาขอนุญาตนี่หว่า มันแค่มาบอกว่าชอบหมวดเรียว มันจะเอา แล้วบอกเป็นนัยว่าให้เราถอยไป
♥♥♥♥♥

ด้วยความร้อนใจ วันรุ่งขึ้น ศรันย์จึงตรงไปยังสถานีตำรวจที่ทำงานของหมวดเรียว แต่เมื่อเข้าไปยังห้องทำงานของหน่วยปฏิบัติการพิเศษก็อยากจะหัวเราะยิ่งนักเมื่อเห็นนายตำรวจจอมกวนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะใกล้ประตู กำลังจัดเรียงเอกสารกองโตอยู่คนเดียว
"กำลังสืบคดีลับสุดยอดหรือครับคุณหมวด ท่าทางเคร่งเครียดมากเลยทีเดียวเชียว" ศรันย์อดแหย่ไม่ได้
"ไปไกลๆ เลยนะคุณ กำลังอารมณ์ไม่ดี" เรียวพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง
"หัวหน้าคุณหมวดนี่รู้จักวิธีทำโทษลูกน้องที่ทำงานผิดพลาดจริงๆ เลยนะ น่านับถือ" ศรันย์หัวเราะเบาๆ
"ผมบอกว่าไปให้พ้น"
"ดุจริงๆ เอาปืนขึ้นมาขู่ผมซะเลยสิคุณหมวด" ศรันย์แบ้ปาก "แต่ เอ๊ะ ผมว่าไม่มีแหงๆ เพราะคงโดนยึดอาวุธไปแล้ว"
"คุณต้องการอะไร" เรียวหยุดจัดเอกสาร เงยหน้าขึ้นมองประชาชนซึ่งเข้ามารบกวนการทำงาน
"ผมมาแจ้งความ" ศรันย์แกล้งทำหน้าเต็มไปด้วยกังวลใจ "เมื่อคืนมีคนบุกไปที่อู่ผม"
"ไปแจ้งร้อยเวรโน่น"
"เรื่องนี้ร้อยเวรก็ช่วยไม่ได้ครับ ต้องคุณหมวดเรียวเท่านั้น"
"ว่างมากหรือไงคุณ ไม่มีอะไรทำหรือ ไม่เปิดอู่หรือไง มาหาเรื่องอยู่ได้" เรียวถามด้วยน้ำเสียงเอือมระอา
"ไมได้มาหาเรื่อง มาถามต่างหาก ว่าทำไมคุณหมวดไปทำอะไรแบบนั้น มันเกินไปนะ จะปลอมตัวก็แค่เอาให้พอดีก็ได้ ไม่เห็นจะต้องทุ่มสุดตัวขนาดนั้น"
"จะให้ขอบคุณเรื่องที่ช่วยใช่ไหม ได้ ขอบคุณ ขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง อ้อ แล้วอย่าเพิ่งทวงเรื่องสิ่งตอบแทนนะ เงินเดือนยังไม่ออก"
"เรื่องอะไร ผมยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย" ศรันย์ทำหน้าเหรอรา "ที่มานี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมช่วยคุณหมวดให้รอดจากการถูกร่วมเพศหรอกนะ เรื่องนั้นจิ๊บๆ"
"คุณศรันย์ อย่ามากวนอารมณ์ผมนะ" เรียววางกระดาษในมือลง ลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นเท้าสะเอว หน้าตาเอาเรื่อง
"เปล่าๆ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนเลยสักนิด อย่าทำหน้าดุแบบนี้สิครับ" ศรันย์ทำหน้าตื่น ยกมือทั้งสองข้างโบกห้าม "อะไรกัน นิดๆ หน่อย ก็โกรธซะแล้ว แบบนี้ต้องไปปรึกษานักจิตวิทยาเพื่อปรับพฤติกรรมบ้างก็ดีนะ"
"แล้วตกลงคุณมาทำไม เมื่อไหร่จะรู้เรื่องซะที"
"ผมมาเพราะว่ามีคนไปขอคุณหมวดจากผม" ศรันย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับว่าหนักใจเป็นอย่างยิ่ง เรียวยืนนิ่ง เอียงหน้ามอง ไม่พูดอะไร ศรันย์จึงพูดต่อว่า "เขาบอกว่าชอบคุณหมวด ทีแรกผมก็สงสัยนะว่า เอ๊ะ แบบนี้ชอบเข้าไปได้ยังไง แต่เขาบอกว่ามันเป็นรักแรกพบ ผมก็เลยเข้าใจว่า อ๋อ มันคงเมายาหน่อยๆ เลยพูดออกมาแบบนั้น"
"บอสใช่ไหม" เรียวถามห้วนๆ
"อ้าว คุณหมวดรู้หรือ รู้ได้ไง ยังไม่ได้บอกเลยว่าใคร" ศรันย์เลิกคิ้ว
"ขอบคุณที่มาบอก เสร็จธุระแล้วก็กลับไปซะ" เรียวกระแทกตัวนั่งลง
"มันบอกว่าคุณหมวดก็ชอบมัน"
"อะไรนะ" เรียวอุทานด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ
"มันบอกว่าเพราะจูบแล้วแลกลิ้นกัน มันเลยรู้ว่าคุณหมวดก็ชอบมันด้วย ฮึ เด็กหนอเด็ก ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเล๊ย อ่อนประสบการณ์ แค่จูบแลกลิ้นก็เหมาเอาว่าเขาชอบ แต่ความจริง ทำไมคุณหมวดต้องเล่นบทบาทถึงขนาดนั้นด้วย มีกอดมีจูบกันด้วย จูบธรรมดาไม่เท่าไหร่ ถึงกับต้องแลกลิ้นกันด้วย แบบนี้เรียกว่าทำเกินกว่าเหตุหรือเปล่า" ศรันย์ส่ายหน้า ทำท่าอ่อนอกอ่อนใจ
"ก็จริงอย่างที่บอสพูด"
"อะไรนะ" ศรันย์อุทานเสียงดัง
"ทีนี้คุณไปได้แล้ว มาเพื่ออยากจะรู้แค่นี้ใช่ไหม"
"อะไรว๊า" ศรันย์อ้าปากค้าง
"ผมก็คิดอยู่ว่าจะบอกบอสยังไงดี แต่เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่งหรอกนะ อยู่เฉยๆ ดีที่สุด เอาล่ะ ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้ว ผมจะทำงานต่อ แล้วเรื่องเลี้ยงข้าว รอเงินเดือนออกสิ้นเดือนก่อน แล้วจะติดต่อไป"
"ใครว่าเลี้ยงข้าว ถ้าคุณหมวดหมายถึงสิ่งตอบแทนที่ผมไปช่วยคุณที่โรงแรมนั่นน่ะ ไม่ใช่หรอกนะ ผมมีหลักฐาน คุณหมวดว่าตอบแทนอะไรก็ได้ เพราะฉะนั้น สิ่งที่ผมต้องการก็คือ...." ศรันย์หยุดพูดเฉยๆ ยกมือขึ้นกอดอก เอียงหน้าคิด
"อย่าให้มากนัก เดี๋ยวจะไม่ได้อะไรเลย"
"อ้าว อย่าบอกนะว่าจะโกงกัน ผมมีหลักฐานนะคุณหมวด ข้อความในโทรศัพท์ผมก็มีอยู่" ศรันย์ชี้หน้านายตำรวจ
"ตกลงอยากได้อะไร บอกมาเลย"
"ไปเที่ยวด้วยกัน" ศรันย์ยักคิ้ว
"ก็ได้ คืนนี้เลยไหม ว่างพอดี ผับไหน บอกมา ห้าทุ่มถึงตีหนึ่งเท่านั้นนะ พรุ่งนี้ผมต้องมาทำงาน"
"ไม่ใช่เที่ยวแบบนั้น" ศรันย์ส่ายหน้า "กะอีแค่ไปเที่ยวผับ คุ้มที่ไหนเล่า อุตส่าห์ลงทุนเผาโรงแรม มันต้องพิเศษกว่านั้นหน่อยสิ ผมหมายถึงไปเที่ยวทะเลด้วยกันอะไรประมาณนี้"
"ไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอก" เรียวถอนหายใจ
"หัวหินก็ได้เอ๊า หยวนๆ" ศรันย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มกว้าง "ความจริงอยากไปกระบี่ ภูเก็ต สิมิลัน มัลดีฟส์ หรือฮาวาย แต่ไปแค่หัวหินก็ได้ ผมจ่ายทุกอย่าง คุณหมวดออกเฉพาะค่าอาหารก็พอ"
"คุณศรันย์"
"นะครับ" ศรันย์ทำหน้าอ้อน "ผมไม่ได้เที่ยวทะเลมาหลายปีแล้ว ทำแต่งาน ถือโอกาสไปพักผ่อน  แต่จะไปคนเดียวก็เหงาตายพอดี"
"อย่างคุณนี่หรือทำแต่งาน เชื่อตายล่ะ"
"ตกลงนะ ผมขอร้อง จะให้คุกเข่าก็ได้เอ๊า" ศรันย์พูด ทำท่าจะคุกเข่าลงจริงๆ  เรียวรีบห้ามด้วยเสียงดุๆ ศรันย์จึงพยายามพูดโน้วน้าวต่อจนในที่สุดนายตำรวจหนุ่มต้องยอมเพราะไม่เช่นนั้นก็คงไม่จบ
"คุณหมวดรีบลางานเลย ลากิจซักอาทิตย์หนึ่งก็ได้" ศรันย์แนะนำ
"จะบ้าหรือ ไม่ได้หรอก ไปเช้าเย็นกลับ"
"เฮ้ย ไปทะเลนะครับ ไม่ใช่ไปสวนสยาม" ศรันย์โวย "อย่างน้อยก็พักซักคืนหน่อยเถอะ อ๊ะๆ ไม่ต้องพยายามจะหาเหตุผลอะไรอีกแล้ว ถ้าคุณหมวดไม่ตกลง ผมก็จะมาตื๊อชวนทุกๆ วัน"
ในที่สุด เรียวก็จำต้องตอบตกลง
เพราะตัดปัญหาไม่ต้องการให้คนเรื่องมากมาตื๊อทุกวันหรือที่จริงเพราะอะไรนั้น เรียวก็ยังไม่แน่ใจนัก
♥♥♥♥♥

[cavalli]

 

[aisen]

ตำรวจโดนประชาชนล่อลวง(ล้วง) แล้วจ้า

[นางสาวกานาเลส]

เฮียศรัณย์น่าจะชวนหมวดเรียวไปสเม็ดนะ 555555555

[่jum]

ถ้าหมวดเรียวคิดว่าอิเฮียไม่จริงจัง หวังฟันหมวด

หมวดก็ one night กับอิเฮียมันไปซักคืนดิ  อิเฮียจะได้เลิกตาม

หรือจะตามมากกว่าเดิมก็ไม่รู้นะ ฮิ้ววววววว

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

อยู่ในช่วงประชาชนล่อลวงตำรวจรึเปล่าคะ

[วายซ่า]

ตำรวจวัยละอ่อนก็ต้องแพ้ทางประชาชนเขี้ยวลากล่ะน้อ   

[KATAWOOT]

"เฮ้ย ไปทะเลนะครับ ไม่ใช่ไปสวนสยาม" ศรันย์โวย "อย่างน้อยก็พักซักคืนหน่อยเถอะ อ๊ะๆ ไม่ต้องพยายามจะหาเหตุผลอะไรอีกแล้ว ถ้าคุณหมวดไม่ตกลง ผมก็จะมาตื๊อชวนทุกๆ วัน"
ในที่สุด เรียวก็จำต้องตอบตกลง
เพราะตัดปัญหาไม่ต้องการให้คนเรื่องมากมาตื๊อทุกวันหรือที่จริงเพราะอะไรนั้น เรียวก็ยังไม่แน่ใจนัก
♥♥♥♥♥

ศรันย์นั่งหน้างอมองหมวดเรียวกับหมวดชินวัฒน์รับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ตอนแรกหลงดีใจที่หมวดเรียวยอมมาเที่ยวทะเลด้วย แต่นายตำรวจจอมกวนกลับ 'หนีบ' เอาเพื่อนคู่หูมาด้วยและไม่ยอมห่างกันเลย
"กินเยอะๆ นะหมวดลูกชิ้น มาทะเลทั้งที ต้องกินอาหารทะเลให้ครบห้าหมู่" เรียวพูด หยิบปูเผาตัวใหญ่ส่งให้ชินวัฒน์ผู้ซึ่งไม่เคยปฏิเสธของกิน
"ตัวสุดท้ายแล้วหรือเนี่ย ยังไม่อิ่มเลย" ชินวัฒน์พูด
"ไม่อิ่มก็สั่งมาอีก"
"ปูจะหมดทะเลอยู่แล้วนะคุณหมวด นี่เรียกว่ากินหรือเปล่า กุ้งก็สามกิโลเข้าไปแล้ว ปลาหมึกอีกหนึ่งกิโล ปูสองกิโล ไหนจะกั้งอีก หอยหวาน หอยแครง หอยแมลงภู่ก็กวาดเรียบ นี่จะสั่งปูอีกหรือ" ศรันย์รีบพูดขึ้นมา
"ทำไม คุณกลัวไม่มีเงินจ่ายหรือ ไม่เป็นไรหรอกน่า จะออกช่วยซักพัน" เรียวพูด
"พันเดียว" ศรันย์อุทาน ชูนิ้วขึ้นมา "คุณหมวดรู้หรือเป่าว่าที่สวาปามเข้าไปนี่มันกี่พันแล้ว"
"คุณเป็นคนชวนมาเองนะ" เรียวยักไหล่
"ชวนแต่คุณหมวดเรียว แต่ไม่ได้ชวนคุณหมวดชูชก" ศรันย์ตอบ
"เถอะน่าคุณศรันย์ ถ้าเงินไม่พอจ่าย ผมกับหมวดเรียวจะช่วยกันเบ่งกินฟรีเอง มากับตำรวจ กลัวอะไร" ชินวัฒน์พูดขณะที่อาหารเต็มปาก
"ไม่ใช่ถิ่นเรานะหมวดลูกชิ้น" เรียวเตือนเพื่อน
"งั้นพอเถอะ เดี๋ยวคุณศรันย์ไม่มีเงินจ่าย ไม่อยากถูกร้านกักตัวเอาไว้ล้างจาน ดูสิ คนรอจ่ายเงินหน้างอแล้วนั่นน่ะ" ชินวัฒน์พูด แต่ยังไม่วางก้ามปูในมือ
"ไม่ต้องมาประชดผมหรอก อยากกินก็กินไปเถอะ ผมยอมแล้ว" ศรันย์ตอบเสียงสะบัด
"คุณก็กินบ้างสิ เอาแต่นั่งหน้าบึ้งแบบนั้นไม่อิ่มนะ" เรียวชี้ไปที่จานอาหารของศรันย์
"กินเสร็จแล้วหมวดลูกชิ้นขึ้นห้องนอนเลยนะ ผมกับหมวดเรียวจะไปนั่งฟังเพลงที่บาร์ชายหาด" ศรันย์ออกคำสั่ง
"ผมก็อยากฟังเพลง" ชินวัฒน์ส่ายหน้า
"คุณจะไปเป็นกอขอคอผมไปถึงไหนฮึ หมวด" ศรันย์ชักจะไม่ไหว
"แหม ล้อเล่นหน่อยเดียว" ชินวัฒน์หัวเราะ
"ล้อเล่นแบบนี้ไม่ชอบนะ มันทำให้ผมขวัญเสีย" ศรันย์ค้อน
"จะไปนั่งฟังเพลงที่บาร์ ถามผมหรือยังว่าอยากไปหรือเปล่า" เรียวเลิกคิ้วข้างเดียว ทำหน้ากวนๆ
"แล้วอยากไปไหมล่ะ" ศรันย์ถามเสียงห้วน ชักจะหมดอารมณ์โรแมนติก
"ควรไปดีไหมหมวดลูกชิ้น" เรียวหันไปถามเพื่อนซึ่งกำลังมีความสุขกับการแทะก้ามปู "หมวดจะอยู่ในห้องคนเดียวได้ไหม"
"ได้ๆ ไม่ต้องห่วง" ชินวัฒน์พยักหน้า "ถ้ามีขนมเค้กซักปอนด์สองปอนด์ นอนดูทีวีไปกินขนมเค้กไป ชิลด์ๆ ไม่มีปัญหา"
"เดี๋ยวจะสั่งเค้กช๊อคโกแล็ตให้สองปอนด์ แถมด้วยผลไม้ล้างปากอีกหนึ่งถาด ดีไหม" ศรันย์พูดขึ้น ชินวัฒน์พยักหน้าทันที
"ไม่อยากไปหรอกนะ แต่ไปก็ได้ สงสารคุณ อุตส่าห์ทุ่มเงินเลี้ยงอาหารทะเลเผา" เรียวยักคิ้ว ทำหน้ากวนๆ เช่นเคย "แต่อยู่ไม่ดึกนะ ผมง่วงแล้ว กินเสร็จ หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน ง๊วงง่วง"
♥♥♥♥♥

บาร์ริมชายหาดมีที่นั่งเป็นเบาะขนาดใหญ่ปรับให้เอนนอนได้ นั่งฟังเพลงไม่กี่เพลง เรียวก็เผลอหลับไป ปล่อยให้ศรันย์นั่งดื่มเหล้าอยู่เดียว
"หลับเร็วจริง" ศรันย์หันไปมองคนที่นอนตะแคงขดตัวอยู่ข้างๆ อยากจะเอื้อมไปแตะริมฝีปากแดงระเรื่อของนายตำรวจหน้าขาวยิ่งนัก "กินอิ่มก็หลับ แล้วแบบนี้จะไปเดินเล่นริมชายหาดดูพระจันท์ตกน้ำกันได้ยังไงละเนี่ย"
ศรันย์เผลอยิ้มมุมปาก เอนตัวเข้าไปใกล้เรียว เพ่งมองใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยน
"หมวดเรียว รู้ไหมว่าผมชอบคุณเข้าให้แล้วนะ ถึงคุณจะกวน ถึงคุณจะชอบแกล้งผม ถึงคุณจะเจ้าเล่ห์แสนกลยังไง แต่ผมก็ชอบคุณนะ" ศรันย์พึมพำเบาๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่ทันใดนั้นก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักจากชายหนุ่มคนหนึ่ง
"พี่ศรันย์ พี่ศรันย์ใช่ไหมครับ"
ศรันย์หันขวับ พอเห็นว่าใครทักก็อุทานชื่อออกมาเบาๆ หันกลับไปมองเรียวอีก แต่นายตำรวจหนุ่มยังคงหลับอยู่
"มากับเด็กใหม่หรือครับ หน้าตาดีไม่เลวนะ นั่งด้วยได้ไหมครับ"
"เชิญครับ" ศรันย์พยักหน้า "แซมมานานแล้วหรือ มาคนเดียวหรือเปล่า"
"เพิ่งมาถึงครับ มาคนเดียวเพราะยังโสดอยู่ เพราะฉะนั้นผมจีบพี่ได้ไหม" แซมทำตาวาบหวามใส่ศรันย์
"พี่ไม่ได้มาคนเดียว" ศรันย์พูดเสียงเรียบ ปรายตามองเรียวซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ไม่ห่าง
"ก็เขาหลับแล้วนี่ครับ พี่ทำให้เขาเหนื่อยจนหมดแรงเลยหรือ เอ๊ะ แต่ว่าบาร์ริมหาดนี่บรรยากาศก็ดีนะครับ เพลงเบาๆ หวานๆ นั่งแล้วเพลิน ได้บรรยากาศ แขกคนอื่นก็หลับกันหลายคน"
"พี่ก็ใกล้จะหลับเหมือนกัน" ศรันย์แสร้งทำท่าหาว
"คิดถึงพี่จังเลย ไม่ได้เจอตั้งนาน พี่เปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่หรือ ผมโทรไปยังไงก็ไม่ติด รู้ไหม ตอนนี้ผมย้ายกลับมาเมืองไทยแล้วนะ ได้งานที่กรุงเทพฯ เริ่มอาทิตย์หน้า เลยถือโอกาสมาเที่ยวส่งท้ายก่อนเริ่มงาน พี่พาผมเที่ยวได้ไหมครับ หัวหินมีอะไรน่าเที่ยวบ้าง"
"มีทะเล" ศรันย์ตอบสั้นๆ
"ตลกจัง" แซมผลักไหล่ศรันย์
"หัวหินก็มีแค่เท่าที่เห็นนี่ล่ะ ถ้าจะเที่ยวทะเลจริงๆ ก็ต้องลงใต้"
"พาไปหน่อยสิครับ แบบที่เราเคยไปสิมิลันด้วยกัน จำได้ไหม นอนแก้ผ้ากอดกันบนหาดทรายตอนกลางคืน ลมเย็นๆ รู้สึกอิสระ" แซมขยับตัวเข้ามาใกล้ ศรันย์หันไปมองเรียวอีกครั้ง แซมจึงพูดขึ้นมา "ปลุกน้องเขาให้ไปนอนที่ห้องสิครับ แล้วพี่ก็ออกมาเที่ยวกับผม เราไปดื่มที่ผับโคโค่แจ๊ซดีกว่า ทบทวนความหลังกันหน่อยนะ"
"พี่ทิ้งเขาไปไม่ได้หรอก พาเขามาแล้วก็ต้องรับผิดชอบสิ" ศรันย์ให้เหตุผล
"พี่ชอบเขาหรือ ไหนว่าไม่เคยคิดจะจริงจังอะไรกับเรื่องแบบนี้"
"คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พี่อายุมากขึ้น เรื่องรักสนุกก็น้อยลง"
"แต่คืนนี้ไปสนุกกับผมก่อนนะครับ แล้วจะไปทำตัวเป็นฤาษีทีหลังก็ตามใจ ผมเพิ่งกลับเมืองไทย ยังไม่มีเพื่อน จะไปเที่ยวคนเดียวก็รู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้ เที่ยวกับใครก็ไม่สนุกเหมือนเที่ยวกับพี่ รู้ไหม ทุกคนที่ผมเคยคบมา ผมไม่เคยนึกถึงใครเหมือนนึกถึงพี่เลยนะ"
"เราแค่สนุกกันนะแซม ไม่ได้คบกันเป็นแฟนเลย"
"ใช่" แซมพยักหน้า ยกมือขึ้นลูบไล้ต้นแขนของศรันย์ "ผมถึงรู้สึกเสียดายเท่าทุกวันนี้ เพราะฉะนั้น ผมจะไม่ยอมพลาดโอกาสแบบนี้อีกต่อไป"
♥♥♥♥♥



►จบบทที่ 12◄

[กุหลาบเดียวดาย]

ยังไม่เสร็จอีก ใครจะได้หมวดเรียวกันแน่หนอ

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 13 ♀

เรียวบิดขี้เกียจพร้อมครางเบาๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ศรันย์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ หันมามองแล้วบอกว่าเขาหลับไปเกือบครึ่งชั่วโมง
"อะไรกัน มานั่งฟังเพลงกลับมานอนหลับ ขี้เซาจริงๆ" ศรันย์พูดยิ้มๆ "ดื่มอะไรเย็นๆ หน่อยไหมครับคุณหมวด"
"บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าพออิ่ม หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน" เรียวส่ายหน้า ตามองผ่านศรันย์ไปยังชายหนุ่มรูปหล่อแต่งตัวดีที่นั่งอยู่ถัดไปจากศรันย์ผู้ซึ่งมองมาที่เขาด้วยสายตายิ้มๆ
ศรันย์แนะนำให้รู้จักกัน แซมถามว่าเรียวเป็นตำรวจจริงหรือไม่ เรียวพยักหน้า
"ดูยังไงก็ไม่เหมือนตำรวจ หน้าเด็กขนาดนี้ ผมคิดว่าพี่ศรันย์ไปหลอกเด็กมหาลัยปีหนึ่งมาเที่ยวด้วยซะอีก" แซมหัวเราะ
"เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบครับ ตัดผมทรงสกินเฮดก็เลยทำให้หน้าอ่อน" เรียวยิ้มบางๆ
"ตอนปลอมตัวใส่เครื่องแบบเป็นนักศึกษายิ่งเด็กกว่านี้" ศรันย์พูดกับแซม
"ตอนนี้ก็ดูเหมือนนักศึกษาครับ" แซมยิ้ม
"ผมขอตัวไปดูหมวดชินวัฒน์ก่อนนะ" เรียวพูดกับศรันย์ "ไม่รู้กินเค้กจนท้องแตกตายไปหรือยัง"
"ไม่ได้มากันแค่สองคนหรือครับ" แซมชี้นิ้วไปที่เรียวกับศรันย์สลับไปมา ตาลุกวาวอย่างชอบใจ
"ผมมากับเพื่อนครับ พักด้วยกัน ส่วนคุณศรันย์มาคนเดียว นอนคนเดียว อยู่โรงแรมนี้ล่ะครับ ห้อง 1156" เรียวตอบเสียงดังฟังชัดแล้วลุกขึ้นทันที
"เดี๋ยวสิคุณหมวด" ศรันย์ยกมือขึ้นจะคว้าแขนเอาไว้ แต่เรียวเดินออกห่างไปเสียก่อน บอกว่าปวดท้องจะต้องเข้าห้องน้ำด้วย แล้วถือโอกาสกล่าวราตรีสวัสดิ์เสียเลย
"ทีนี้จะหาข้ออ้างอะไรอีกหือพี่ศรันย์ จะให้ผมตีหัวแล้วลากตัวไปผับเลยไหม" แซมเอนตัวเขาหาศรันย์ แทบจะกอดแขนเอาไว้ "แค่ไปเที่ยวผับกับผมแค่นี้เอง ไม่ได้จะลากไปข่มขืนซะหน่อย นะครับ ไปเดี๋ยวเดียว นั่งเป็นเพื่อนผมซักชั่วโมงสองชั่วโมง ผมจะกลับมาส่งโรงแรมให้ทันก่อนหกทุ่ม"
♥♥♥♥♥

เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่ๆ เรียวแปรงฟันเสร็จพอดีจึงเดินไปส่องช่องตาแมวที่ประตูดูว่าใครมาหา เห็นศรันย์ยืนโงนโงนอยู่หน้าห้อง
"คุณเมาหรือเปล่า" เรียวเปิดประตูออกไปถาม
"เกือบๆ แล้ว" ศรันย์ตาปรือ พยักหน้าตอบ
"แล้วมาเคาะประตูห้องผมทำไม"
"หมวดลูกชิ้นนอนหรือยัง" ศรันย์ชะเง้อมองเข้าไปในห้อง
"ยัง กำลังกินพายสับปะรดดูทีวีอยู่" เรียวตอบ
"ชูชกจริงๆ เลย" ศรันย์ส่ายหน้า "แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ยังไม่นอน คุณหมวดไปบอกเพื่อนย้ายห้องให้หน่อยสิ ให้หมวดลูกชิ้นไปนอนห้องผม แล้วผมขอมานอนห้องนี้"
"อะไรกันคุณ ห้องตัวเองก็มี ไม่เข้าใจ" เรียวย่นหัวคิ้ว
"ก็เพราะคุณหมวดนั่นล่ะทำให้ผมไม่ปลอดภัย เล่นไปบอกหมายเลขห้องผมให้แซมรู้ คืนนี้ผมนอนไม่ได้แน่ๆ แกล้งกันแบบนี้ได้ยังไง นี่รู้ไหมกว่าผมจะหาทางหนีมาได้ ต้องใช้มายาชายตั้งหลายเล่มเกวียน คุณหมวดไม่รู้อะไร เขาพยายามจะกินผมอยู่ นี่เลิกจากผับต้องบุกมาหาผมที่ห้องแน่ๆ" ศรันย์ทำหน้ามุ่ย
"อ้าว ก็นึกอยากจะได้กัน" เรียวแกล้งทำหน้าเหรอหรา
"น้อยๆ หน่อย ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ มากับคนนี้ แล้วจะไปเอากับคนโน้น" ศรันย์เบ้ปาก ทำตาค้อนๆ "ผมมากับคนนี้ ผมก็ต้องเอากับคนนี้สิครับ"
"คุณศรันย์ ปากไม่ดี" เรียวกระชากเสียง ก้าวไปข้างหน้า กำหมัด เงื้อมือขึ้น ศรันย์ถอยกรูดทันที
"เอาอีกแล้ว จะใช้กำลังอีกแล้ว ดุจังเลย เอะอะก็จะใช้กำลัง ล้อเล่นหน่อยเดียวไม่ได้หรือไง"
"กลับห้องคุณได้แล้ว" เรียวไล่
"เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ง่วง ยังไม่ได้คุยกันเลย ตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯ เรายังไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเลยนะคุณหมวด พอขึ้นรถ หมวดลูกชิ้นก็เอาแต่คุยเกือบตลอดทาง แล้วคุณสองคนก็หลับ ถึงโรงแรมก็กิน พอกินแล้วก็นอนกลางวัน นอนแล้วก็ตื่นขึ้นไปกินทะเลเผา พอพาไปฟังเพลงก็หลับ ตื่นขึ้นมาก็ผลักใสไล่ส่งผมให้ไปกับคนอื่น ผมไม่ได้อะไเลยนะ" ศรันย์บ่นยืดยาว
"หมายความว่ายังไง ไม่ได้อะไร คุณบอกว่าอยากมาทะเลก็มาแล้วนี่ไง"
"ไปเดินชายหาดกันหน่อยสิ นะคุณหมวดนะ จำได้หรือเปล่าที่สัญญาว่า ถ้าผมไปช่วยคุณที่โรงแรม ก็จะตอบแทนอะไรก็ได้ตามที่ผมต้องการ สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือการได้ไปเดินชมธรรมชาติริมหาดทราย"
"ดึกป่านนี้แล้วจะชมอะไรได้"
"พระจันทร์ไง" ศรันย์ชี้นิ้วขึ้นข้างบน "เห็นใจผมหน่อย มาทะเลทั้งที เสียเงินค่าอาหารทะเลเผาให้เพื่อนชูชกของคุณหมวดไปตั้งหลายพันนะครับ"
"ก็ได้" เรียวพยักหน้าหลังจากยืนเอียงหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว "แต่เดินรอบเดียวนะ ไม่ใช่เดินวนไปวนมา กลับมาคุณก็ไปนอนห้องตัวเอง ถ้ากลัวเขาจะบุกมาที่ห้อง คุณก็อย่าเปิดประตูรับก็แค่นั้นเอง"
♥♥♥♥♥

ศรันย์กับเรียวเดินเคียงคู่กันไปบนหาดทรายเงียบๆ แต่ไม่กี่นาที ศรันย์ก็บ่นขึ้นมา
"คุณหมวดเรียวครับ เดินชมธรรมชาตินะครับ ไม่ได้เดินทางไกลลูกเสือ ไม่ต้องเร็วขนาดนั้นก็ได้ คุณนี่รู้จักโรแมนติกเป็นไหมเนี่ย"
"คุณคิดว่ายังไงล่ะ" เรียวลดความเร็วลง "ผมมองไม่เห็นความสวยงามของชายหาดตอนกลางคืนหรอก ไม่เห็นมีอะไรน่าดูซักนิด" เรียวยักไหล่
"ถึงเป็นตอนกลางวันก็คงไม่เห็นด้วยล่ะมั๊ง" ศรันย์พูดเบาๆ แล้วหัวเราะ "นี่คุณหมวดเรียวครับ เคยดูหนังรักโรแมนติกไหม ที่พระเอกกับนางเองเขาเดินจูงมือกันริมหาดตอนกลางคืน แล้วชี้ชวนกันให้ดูดวงจันทร์ หรือไม่ก็ดาวตก แล้วก็ยืนอธิษฐาน"
"ผมเคยดูแต่หนังแอคชั่นยิงกันทะลุจอ"
"แบบคุณหมวดนี่คงต้องสอนเรื่องโรแมนติกอีกเยอะเลย" ศรันย์หัวเราะ
"ถามจริงๆ เถอะ คุณจะชวนผมมาเดินมืดๆ แบบนี้ทำไม ลมก็ไม่มี เหนียวตัวเหนอะหนะอีกต่างหาก กลับไปนี่คงต้องไปอาบน้ำอีกรอบ กว่าจะได้นอน"
"นี่แกล้งพูดหรือพูดจริงๆ ที่ถามผมเพราะไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งกวนเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง" ศรันย์หยุดยืน หันไปมองนายตำรวจผู้ปราศจากอารมณ์โรแมนติก
"ปกปิดอะไร" เรียวถามเสียงห้วน
"นี่คุณหมวดไม่รู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกยังไง"
"เลิกอ้อมไปอ้อมมาได้แล้ว" เรียวพูด
"คุณหมวดคิดว่าผมหาทางหลบมาจากแซมทำไมหรือ" ศรันย์เอียงหน้ามองเรียวครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า "เอ๊ะ หรือว่าคุณหมวดไม่พอใจที่อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาหาผม แบบนี้เขาเรียกว่าอาการอะไรน๊า"
"ทำไมหรือ มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ เลย ผมจะได้ตอบตรงๆ ชอบตรงใช่ไหม เดี๋ยวจะตรงให้ดู"
"งั้นไม่ต้องตรงก็ได้" ศรันย์ยักไหล่ ถอนหายใจเล็กน้อย "เดี๋ยวเสียบรรยากาศหมด คนอะไรก็ไม่รู้ จะอ่อนโยนนุ่มนวลบ้างหน่อยก็ไม่มีเล๊ย"
"ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเหมือนคนอื่นนี่นา" เรียวพูดเสียงดังแล้วเร่งเท้าเดินนำหน้าไป
"น้อยๆ หน่อย อย่างคุณหมวดนะหรือไม่มีเล่ห์เหลี่ยม พูดแล้วขำ" ศรันย์หัวเราะแล้วเดินตาม แต่ไม่เร่งผีเท้าตามให้ทัน ขณะนี้หมวดเรียวสวมกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายสีอ่อนๆ เนื้อผ้าค่อนข้างบางเบา ทำให้อดไม่ได้ที่จะลดสายตามองลงต่ำ เวลาที่ร่างสูงของนายตำรวจก้าวเท้าเดินเร็วๆ บั้นท้ายงอนแน่นคู่นั้นขยับไปมาเป็นจังหวะ ถูกใจเขายิ่งนัก
ตอนนี้ศรันย์ยิ่งแน่ใจว่าตัวเองชอบเรียวเข้าให้แล้วอย่างหัวปักหัวปำ ตลอดเวลาที่แซมลากเขาไปนั่งดื่มในผับ คนเดียวที่นึกถืงคือหมวดเรียวคนนี้ ใบหน้ากวนๆ ของนายตำรวจลอยไปลอยมาอยู่ในหัวตลอดเวลา สลัดอย่างไรก็ไม่หลุดออก
ไม่ใช่สิ ความจริงเขาไม่อยากสลัดออกไปเลยต่างหาก
♥♥♥♥♥

เมื่อเดินมาสุดโค้งหาด ศรันย์ก็ทรุดตัวลงนั่งบนโขดหิน บ่นว่าเหนื่อยแล้ว ขอพักสักหน่อย เรียวไม่ตอบอะไร ยืนกอดอกนิ่ง มองออกไปยังความมืดเหนือทะเลเบื้องหน้า
"แค่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะ ได้อยู่กันเงียบๆ สองต่อสอง" ศรันย์พูดขึ้นมาเบาๆ
"ขอโทษนะ" เรียวนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ เช่นกัน
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ"
"เรื่องที่พาเอาหมวดชินมาด้วย"
"จะยกโทษให้ ถ้าบอกให้หมวดชินแลกห้องกับผม" ศรันย์ตอบ
"แล้วก็ขอบคุณที่ช่วย" เรียวพูดต่อ ไม่ตอบโต้คำพูดของศรันย์
"จะว่าไป หมวดชินก็น่ารักดีอยู่หรอก แค่หาอาหารให้ไม่ขาดปากก็อยู่เฉยๆ แล้ว ไม่ได้เกะกะอะไร ผมเองก็เข้าใจคุณหมวดอยู่ ว่าจะรู้สึกยังไง ถ้าต้องมากับผมเพียงลำพัง" ศรันย์จงใจพูดไปอีกเรื่อง
"ความจริง ถ้าผมรออีกหน่อย ผู้กองคมกริชก็มาถึง จะได้ช่วยหาทางเอาตัวรอดได้ แต่ผมปอดไปหน่อย กลัวจะยื้อเวลานายมาร์คไม่ได้ เลยต้องขอให้คุณมาช่วย ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกจริงๆ"
"ผมรอได้นะคุณหมวด ของแบบนี้ ใจร้อนนักก็ไม่ได้ เพราะผมก็รู้ว่า ในชีวิตคุณหมวด ก็คงไม่ได้มีเฉพาะแค่ผมคนเดียวหรอก" ศรันย์พูด
"แต่ตอนนี้ โดนลงโทษให้เฝ้าหน่วยทำงานเอกสาร คงไม่มีออกหาข่าวเหมือนเคยอีกซักระยะ แล้วก็คงไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องลำบากขอให้ใครมาช่วย" เรียวพูดต่อ
"แต่ว่าถ้านานเกินไปก็ไม่ไหวเหมือนกัน เจ้าบอสก็ออกตัวแรงแบบนั้น แต่จะให้ผมอยู่เฉยๆ ก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวผมตามไม่ทัน อีกอย่าง เล่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนั้น ผมก็กลัวคุณหมวดจะหวั่นไหว จะอยู่ห่างๆ ก็ไม่ได้ เดี๋ยวกลัวลืมหน้า"
"เฝ้าออฟฟิสทั้งวันแบบนั้น ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน จะว่างออกมาได้ก็เฉพาะตอนพักเที่ยง คงไม่มีโอกาสจะเจอมนุษย์แน่เลย วันๆ ก้มหน้ามองแต่กระดาษ" เรียวถอนหายใจเล็กน้อย
"แต่ไม่เป็นไร เจ้าบอสยังไม่รู้ว่าคุณหมวดทำงานที่ไหน ส่วนผมก็อยู่ไม่ไกลจาก สน. จะขับรถไปชวนกินข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวันก็ยังได้ บอสก็บอสเถอะ คราวนี้ผมทิ้งห่างแน่ คุณก็อย่าแอบไปเที่ยวหาแข่งรถตอนกลางคืนก็แล้วกัน"
"ผมไม่ใช่ผีเสื้อกลางคืนแบบคุณนะ ที่ออกไปไหนตอนกลางคืนก็เพราะเรื่องงาน" เรียวหันหน้ามาทำตาดุใส่ศรันย์
"ถ้ายังงั้น ตอนนี้คุณหมวดก็ไม่ต้องไปไหนตอนกลางคืนแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็เบาใจเรื่องบอสได้ใช่ไหม" ศรันย์ลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ "ถามจริงๆ นะหมวดเรียว ชอบบอสหรือเปล่า"
"เพิ่งเจอไม่กี่ครั้งเอง"
"ตอบไม่ตรงคำถาม"
"ทำไมต้องตอบ"
"ถ้าบอสยังขายยาอยู่ ไม่ได้เลิกไปซะก่อน คุณหมวดจะจับบอสไหม" ศรันย์เดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม มองหน้าของเรียว
"จริงๆ ก็ไม่ได้เรียกว่าผมไปทำงานแบบเต็มตัวหรอกนะ ผมถูกสั่งให้ถอนตัวจากการปลอมตัวไปสืบในมหาลัยแล้ว ที่ไปเพราะอยากจะไปดูไปเห็นว่าบรรยากาศมันเป็นยังไงเท่านั้น"
"ก่อนไปดูแข่งรถครั้งแรก หรือก่อนตอนที่ผมแข่งแล้วชนะ ได้รางวัลแลกเด็กหัวหน้าแก๊งค์มา หือ" ศรันย์ยักคิ้ว ถามยิ้มๆ เรียวไม่ตอบ หันไปมองทางอื่น ศรันย์จึงพูดต่อ "ถ้ายังงั้น พอรู้ว่าบอสวางมือไปแล้ว มันก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่ต้องไปเกี่ยวข้องกับบอสอีกแล้วใช่ไหมล่ะ"
"ผมจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว มันเกี่ยวอะไรกับคุณ"
"เกี่ยวสิ ก็บอกแล้วไงว่าบอสไปขอคุณหมวดจากผม"
"ผมไม่ใช่สิ่งของ แล้วก็ไม่ได้เป็นของคุณ" เรียวพูดเสียงเข้มขึ้น
"คุณหมวดไม่เข้าใจ" ศรันย์ลากเสียงยาว "มันหมายความว่า บอสมาประกาศให้ผมรู้ว่า เขาต้องการคุณหมวด ส่วนผมนั้นน่ะ ให้ถอยไป ดูมันจริงจังมาก ไม่เคยมาแสดงออกอะไรแบบนี้"
"แล้วคุณจะไปเดือดร้อนอะไร"
"อ้าว นี่คุณหมวดไม่รู้หรือว่าผมรู้สึกกับคุณหมวดยังไง อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย" ศรันย์กอดอก โคลงศีรษะ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดต่อว่า "เฮ้อ คนบางคนนี่นะ ก็รู้อยู่ว่าเค้ารู้สึกกับตัวเองยังไง แต่ทำไมชอบทำเป็นไม่รู้"
"กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จแค่วันเดียวนะ" เรียวพึมพำเบาๆ
"แต่ไอ้คนที่ไม่ได้สร้างกรุงโรมกลับได้จูบคนกรุงโรมไปซะแล้ว ไม่ใช่จูบธรรมดาเสียด้วย มีหน้ามาประกาศอีกว่าแลกลิ้นกันอีกต่างห่าง ถ้าเขาไม่ใช่ผู้รับเหมาสร้างกรุงโรม ทำไมต้องถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนั้น" ศรันย์บ่นเสียงงอดแงด "คนที่อุตสาห์ซื้ออิฐหินปูนทรายมาเทกองเป็นภูเขารอสร้างอยู่ มือก็ไม่ได้จับ ถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ได้ เอะอะก็จะโดนต่อย ไม่นับที่โดนแกล้งครั้งแล้วครั้งเล่านะ แบบนี้เมื่อไหร่กรุงโรมมันจะสร้างเสร็จ"
"หยุดพูดซะที" เรียวกระชากเสียงเบาๆ
"ถ้าผมไม่พูดคุณหมวดจะรู้หรือ ยิ่งเป็นคนเข้าใจอะไรยากอยู่ด้วย" ศรันย์ค้อน
"หยุดพูด ยืนอยู่เฉยๆ ห้ามกระดุกกระดิก หลับตา อยากจูบนักใช่ไหม ก็ได้ จะจูบให้ แต่ห้ามดันลิ้นเข้ามาเด็ดขาดนะ" เรียวสั่ง
"อะไรกัน" ศรันย์อุทานเสียงดัง "จูบทั้งที จะให้แค่เอาริมฝีปากถูๆ ไถๆ กันหรือไง"
"ยืนนิ่งๆ" เรียวยกมือขึ้นจับต้นแขนของศรันย์ตรึงไว้ ศรันย์หลับตาพริ้ม เผยอปากเล็กน้อยเพื่อคอยจูบ เรียวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ประทับริมฝีปากลงบนปากของศรันย์เบาๆ ไม่กี่วินาที แล้วผละออก หันหลังกลับ เดินหนีไปเฉยๆ
"แบบนี้แถวบ้านคุณเรียกว่าจูบแล้วหรือ" ศรันย์พูดเสียงเบาโหวง "แบบนี้เขาเรียกว่าแค่จุ๊บต่างหาก"
"บอกแล้วไง ว่ากรุงโรมไม่ได้สร้างแค่วันเดียว" เรียวพูดโดยไม่หันมามองแล้วเร่งฝีเท้า
"เดี๋ยวอีกหน่อยก็ตอกเสาเข็มกรุงโรมซะหรอก" ศรันย์พึมพำเบาๆ รีบเดินตาม ปากก็บ่นไปเรื่อยเปื่อย จนมาหยุดเรื่องที่ว่าเรียวไม่โรแมนติกเอาเสียเลย
"อุตส่าห์มาทะเลทั้งที เดินเล่นบนชายหาดใต้แสงเดือนสวยๆ บรรยากาศแบบนี้ไม่ได้มีทุกวันนะครับคุณหมวด พระจันทร์เต็มดวงอีกต่างหาก คลอเคลียกันหน่อยก็ไม่ได้ ไม่เห็นหรือ คนอื่นเขาเดินจับมือกัน ชี้ชวนกันดูท้องฟ้ายามค่ำคืน พากันขอพรจากดวงจันทร์"
"ผมไม่ใช่คนเพ้อฝัน" เรียวตอบ
"จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า" ศรันย์เดินท่องเนื้อเพลง "จันทร์เจ้าขา เอ๊ยไม่ใช่ จันทร์ขอรับ ใครจะขอข้าวขอแกงก็ให้ขอไป แต่สำหรับผม ตำรวจกวนๆ คนนี้ผมขอนะขอรับ"
เรียวอมยิ้ม หันไปมองคนที่เดินตามมาไม่ห่าง จากนั้นเริ่มเร่งเท้าเดินเร็วยิ่งกว่าเดิม ส่วนศรันย์นั้นยังบ่นเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด
♥♥♥♥♥

เช้าวันรุ่งขึ้น ศรันย์นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะบนเทอร์เรซด้านข้างห้องอาหาร มีแขกจำนวนไม่มากเพราะยังเช้าอยู่ ไม่นาน เรียวก็เดินเข้ามาสมทบ แต่ไร้เงาของชินวัฒน์
"ยังไม่ตื่นหรอกคนนั้นน่ะ ต้องหลังสิบโมงเช้าโน่น" เรียวตอบเมื่อศรันย์ถามถึงเพื่อนคู่หู
"อ้าว ก็อดกินอาหารเช้าสิ ไม่หิวแย่หรือ อืม แต่ผมว่าหมวดชูชกตุนเก็บเอาไว้ในท้องตั้งแต่เมื่อคืนเยอะแล้วล่ะ คงอิ่มไปจนถึงเย็นแน่เลย ดีเหมือนกันที่ยังไม่ตื่น แขกคนอื่นเขาจะได้มีของกิน" ศรันย์พูด
"คุณก็พูดเกินไป คนอย่างหมวดลูกชิ้นนะหรือจะทนได้ถึงเย็น รอดูมื้อเที่ยงซะก่อน แล้วจะเห็นอะไรดีๆ รวบมื้อเช้ากับเที่ยงเข้าด้วยกัน..."
"โอ้ ไม่อยากจะนึกภาพเลย" ศรันย์พูดแทรก ทำตาโต แล้วพูดต่อว่า "แล้วนี่ต้องนั่งรอหมวดชินวัฒน์จนถึงเกือบเที่ยงเลยหรือ คนอะไรตื่นสายจัง แต่ไม่เป็นไร ช่วงที่รอ เราไปว่ายน้ำกันดีไหม"
"ไม่ต้องรอ เขายังไม่กลับ" เรียวส่ายหน้า "ญาติเขาจะไปเที่ยวปรานบุรี เลยจะแวะมารับตอนเที่ยงๆ"
"จริงหรือ" ศรันย์อุทาน "ช่างเป็นข่าวดีอะไรเช่นนี้ ถ้ายังงั้น หมวดรีบกินให้เสร็จ แล้วไปเก็บของ เช็คเอาท์ ผมจะพาไปที่อื่น"
"จะกลับกรุงเทพฯ แล้วนะ ผมอยู่นานไม่ได้ ตกลงพักกันแค่คืนเดียว" เรียวท้วง
"รู้แล้วน่า ก็จะพากลับนั่นล่ะ ถึงได้ไปบอกให้ไปเก็บของมาเช็คเอาท์ แต่ว่าเราแวะเที่ยวกันก่อนนะคุณหมวด เย็นๆ ค่อยเข้ากรุงเทพฯ" ศรันย์ทำเสียงตื่นเต้น
"จะรีบไปทำไม นอนเล่นก่อนซักหน่อย เที่ยงค่อยเช็คเอาท์" เรียวส่ายหน้า
"คุณนี่มาเพื่อกินกับนอนจริงๆ เลย ไม่ใช่เด็กนะ กิน นอน เล่น" ศรันย์บ่น
"ใครบอกว่าเล่น ผมทำงานทำการอยู่นะ คุณต่างหากที่เล่น งานการไม่ค่อยสนใจ อู่ของตัวเองก็ทิ้งให้ลูกน้องดูแลอยู่คนเดียวกระมัง"
"ผมสั่งงานทางโทรศัพท์ ผมฝึกลูกน้องมาดี ไว้ใจได้" ศรันย์ยักไหล่ "นะคุณหมวดนะ ไปเที่ยวกันก่อนแล้วค่อยกลับกรุงเทพฯ หรือไม่ก็ไปว่ายน้ำกันซักหน่อย มาทะเลแต่ไม่ลงน้ำ เขาเรียกว่ามาไม่ถึงทะเล"
"กลัวตัวดำ" เรียวให้เหตุผล
"เดี๋ยวผมทาซันปล๊อคให้ จะลูบไล้ทุกซอกทุกมุมให้ทั่วตัวเลย รับรองว่ากันแดดได้ทุกตารางนิ้ว ผิวไม่เสียแน่นอน" ศรันย์ได้ที เสนอตัวให้ความช่วยเหลือ
"ผมไม่ชอบเล่นน้ำ"
"ถ้ายังงั้นก็ว่ายน้ำในสระก็ได้ ไม่ต้องลงทะเล" ศรันย์เสนอทางเลือก
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบเล่นน้ำ" เรียวย่นคิ้ว
"เอ๊ะ นั่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา งั้นก็ไปนอนคุยกับเล่นใต้ร่มไม้ตรงสวนข้างสระว่ายน้ำกันไหมล่ะ หรือไม่ก็เข้าสปา ไปนวดขัดตัวกันหน่อย ขี้ไคลน่าจะเยอะแล้ว"
"ผมจะกลับกรุงเทพฯ เลย เผื่อสารวัตรเรียกให้ไปทำงาน"
"จัดเรียงเอกสารในวันหยุดนี่นะ" ศรันย์เบ้ปาก
"แวะเที่ยวซักที่สองที่ก็ได้ ตามใจคุณ แต่ไม่ลงน้ำ"
"อายใส่กางเกงว่ายน้ำหรือครับ" ศรันย์ยักคิ้ว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ยิ้มกรุ้มกริ่ม "เมื่อไหร่น๊า ผมจะได้เห็นหมวดแก้ผ้าซะที"
"พูดน่าโดนต่อยนะคุณเนี่ย" เรียวขู่ แต่สีหน้าเรียบเฉย แล้วลุกขึ้นไปตักอาหารเพิ่ม ปล่อยให้ศรันย์มองตามร่างสูงนั้นด้วยสายตายิ้มๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้หยอกล้อชายหนุ่ม
ยิ่งดู หมวดเรียวก็ยิ่งน่ารัก ลดความพยศและความกวนลงมาหน่อย แล้วอ้อนนิดๆ แบบนี้ศรันย์ยอมได้ทุกอย่าง


►จบบทที่ 13◄

[่jum]

  หมวดเรียวนี่นะ เป็นอย่างที่อิเฮียมันพูด  ชาติไหนกรุงโรมจะสร้างเสร็จ

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ช้าๆได้พร้าเล่มง่ายหน่า(?)

[cavalli]

 


อีกไม่นาน อยากเห็นกรุงโรมเร็วๆ

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 14 ♀

ศรันย์หันหน้าไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาขำๆ เรียวทำท่าทางเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายเสียให้ได้
"นี่คุณหมวด มาเที่ยวชมความสวยงามของพระราชนิเวศน์มฤคทายวันนะครับ ทำหน้าให้ดูดีมีความสุขหน่อยสิ คุณเป็นคนเลือกมาที่นี่เองนะ อย่าลืมสิ" ศรันย์พูดขึ้น
"เมื่อไหรจะไปเสียที" เรียวพูดเสียงเหนื่อยหน่ายเต็มทน
"เมื่อกี้ผมพาไปตลาดน้ำก็บ่น ไปวัดก็บ่น ไปดูแสดงโชว์สัตว์แสนรู้ก็บ่น ทีนี้ตัวเองขอเป็นคนเลือกที่เที่ยวเอง ก็มาบ่นอีก"
"ก็มันไม่สนุกนี่นา ไปสนามยิงปืนบีบีกันสิ จะไม่บ่นซักนิดเลย" เรียวกระแทกเสียง
"ผมไม่ใด้เป็นคนนิยมความรุนแรงเหมือนคุณหรอก " ศรันย์เถียง "ดูสิ สถานที่สวยๆ แบบนี้ บรรยากาศดีจะตาย ยังจะมาเบื่ออีก ไม่โรแมนติกเอาซะเลย สวนเขาก็จัดไว้สวยยังกะสวรรค์ ทำหน้าเหมือนตกนรกยังงั้นล่ะ"
"อีกสิบนาทีเท่านั้นนะ คุณจะดูอะไรก็ดูไป ผมจะนั่งคอยอยู่ตรงนี้" เรียวพูดเสร็จก็นั่งลงกับพื้น เหยียดขายาว
"เฮ่ย ไม่ได้นะ คุณหมวดจะมานั่งเกะกะแบบนี้ไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้" เรียวเถียง "คุณรีบไปดูให้เสร็จ แล้วก็กลับเข้ากรุงเทพฯ เลย ไม่เที่ยวอะไรต่ออีกแล้ว บ่ายสามแล้วเนี่ย"
"จริงๆ เล๊ย เหมือนพาเด็กมาเที่ยวก็ไม่ปาน" ศรันย์ยืนเท้าสะเอว ก้มหน้ามองนายตำรวจแล้วโคลงศีรษะ ขณะนั้นเอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้น พอหันไปมองก็เห็นร่างสูงใหญ่ผึ่งผายของชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามา
"เรียวใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มร่างสุงสง่าคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ มองศรันย์แล้วค้อมศีรษะให้นิดเดียว และหันไปพูดคนที่นั่งอยู่บนพื้น "จำพี่ได้ไหมเรียว"
"พี่...เอ่อ..." เรียวแหงนหน้ามอง ย่นหัวคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่กี่อึดใจก็นึกออกว่าคนที่เดินเข้ามาทักเป็นใคร "พี่ธามนะเอง ไหนว่าไปเรียนต่อเมืองนอก"
"เพิ่งจบครับ กลับมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว ดีใจจังเลยที่เจอเรียวอีก ดีใจที่เรียวจำพี่ได้" ธามนั่งลงข้างเรียว
"จำได้สิครับ อ้อ พี่ธามครับ นี่คุณศรันย์" เรียวแนะนำให้รู้จักกับคนที่มาด้วย "คุณศรันย์ครับ นี่พี่ธาม เพื่อนรุ่นพี่ที่เคยเรียนนายร้อยมาด้วยกัน"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ธามยกมือขึ้นจับมือกับศรันย์แล้วหันมาพูดกับเรียวต่อ ทิ้งในศรันย์ยืนหน้างออยู่คนเดียวเพราะธามกับเรียวคุยกันถึงเรื่องเก่าๆ กันอย่างออกรส
"ที่บ้านพี่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเรียนจบและกลับมาอยู่เมืองไทย เย็นวันศุกร์นี้ เรียวไปให้ได้นะ จำบ้านพี่ได้อยู่ใช่ไหม ถ้าไม่แน่ใจว่าไปถูก พี่จะไปรับ"
"จำได้ครับพี่ธาม แต่ผมไปเองก็ได้" เรียวพยักหน้า
"คุณธามกับหมวดเรียวเรียนห่างกันกี่รุ่นครับ ถึงไม่ได้เจอกันตั้งนาน ดูหน้าตาแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่หลายปีอยู่ใช่ไหมครับ" ศรันย์หาโอกาสแทรก
"ตอนหมวดเรียวเข้าปีหนึ่งผมอยู่ปีสี่ครับ" ธามตอบ "แต่ผมเข้าเรียนนายร้อยช้าสองปีครับ เลยอายุมากกว่าคนอื่น ผมเรียนนิติศาสตร์อยู่สองปี แล้วค่อยไปสอบเข้าเรียนนายร้อยตำรวจ"
ศรันย์พยักหน้ารับทราบ กำลังจะถามคำถามอีกแต่เรียวชวนธามคุยต่อ จนเวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีธามก็ต้องกล่าวคำอำลาเพราะมีคนเดินมากวักมือเรียก
"ถ้าไม่ได้มากับญาติ พี่จะชวนเรียวไปหาอะไรดื่มกันซักหน่อย" ธามพูดกับเรียวแล้วหันไปโบกมือให้ญาติของตัวเองที่มาตาม "อย่าลืมนะ ศุกร์นี้เริ่มห้าโมงเย็นที่บ้านพี่ นี่เบอร์โทรของพี่นะ แล้วค่อยคุยกัน เรียวไปให้ได้นะ"
เรียวพยักหน้า โบกมืออำลานายตำรวจรุ่นพี่ซึ่งกำลังเดินจากไป ศรันย์รอจนร้อยตำรวจเอกธามเดินห่างไปไกลพอประมาณแล้วจึงพูดขึ้นว่า
"แมน เท่ มาดพระเอกทุกกระเบียดนิ้ว หวังว่าคงไม่ได้เป็นเกย์หรอกนะ"
"กลับกันเถอะ ผมอยากดื่มน้ำมะนาวปั่นเย็นๆ" เรียวไม่ตอบคำถามศรันย์
"จะไม่ตอบคำถามผมเลยหรือคุณหมวด"
"คุณดูออกไหมล่ะ" เรียวหันกลับมาถามศรันย์
"จะไปรู้หรือ ผมไม่ได้นั่งมองตาเขาเหมือนคุณหมวดนี่นา" ศรันย์ตอบเสียงสะบัดเล็กน้อย "คุยกันยังกับว่าอยู่กันแค่สองคน"
"เป็น" เรียวตอบสั้นๆ แล้วเร่งเท้าเดินเร็วขึ้น
"ว่าแล๊วเชียว" ศรันย์ลากเสียงยาว ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินหน้ามุ่ยตามหลังหมวดเรียวไปอย่างเซ็งๆ ในใจก็คิดว่า คงจะต้องซักถามเรื่องผู้กองธามมาดเท่คนนี้จากหมวดชินวัฒน์เสียแล้ว สัญชาตญาณของเขาบอกว่า นายตำรวจหน้าคมมาดเข้มคนนี้คงไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่ที่เรียนมาด้วยกันเพียงเท่านั้น
♥♥♥♥♥

"ผู้กองธามนี่ล่ะเปิดซิงหมวดเรียว" ชินวัฒน์พูดแล้วหยิบข้าวปั้นหน้าปลาหมึกใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย
"หา จริงหรือ" ศรันย์อุทานเสียงใด
"มีอะไรจะถามอีกไหม ถามมาเลย รับรอบผมตอบทุกอย่าง ไหนๆ คุณก็ลงทุนเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นผมแล้ว" ชินยักคิ้วให้ศรันย์ซึ่งนั่งขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้า
"ตอนไหน" ศรันย์ถาม
"ตอนเรียนสามพรานปีหนึ่งใหม่ๆ กลางวันรับน้อง กลางคืนน้องต้องรับรุ่นพี่" ชินวัฒน์พูดหัวเราะลงลูกคอ "เล่นเอาเพื่อนเราเดินขาถ่างไปหลายวัน"
"พูดเล่นหรือพูดจริงเนี่ยหมวด" ศรันย์หรี่ตามองชินวัฒน์
"พูดจริงสิ" ชินวัฒน์พยักหน้า "สองคนนี้เขาปิ๊งกันตั้งแต่เดือนแรกที่เราเข้าเรียนนายร้อยแล้วล่ะ ตอนนั้นผมกับหมวดเรียวเพิ่งเริ่มสนิทกัน พอผมรู้ว่าหมวดเรียวมีรสนิยมแบบไหน หมวดเรียวก็โดนรุ่นพี่ปีสี่เปิดซิงเลย ไวไฟจริงๆ แล้วยังมีหน้ามาเล่าให้ฟังอีกนะ นี่ถ้าตอนนั้นผู้กองธามไม่ได้อยู่ปีสี่และพอจบก็ไปเรียนต่อเมืองนกเลย ป่านนี้คงเป็นแฟนกันมีลูกมีเต้ากันไปเรียบร้อย"
"เขารักกันไหม รักกันขนาดไหน" ศรันย์ถามด้วยเสียงค่อนข้างหนักใจ
"น่าจะพอสมควรนะ เอากันแทบจะวันเว้นวัน ไม่เรียกว่ารักก็ไม่รู้จะเรียกว่ายังไง" ชินวัฒน์พูดเสร็จแล้วหยิบอาหารเข้าปากไม่ให้ขาดตอน
"พูดเป็นเล่นไป ไม่ตลกเลยนะหมวดชิน"
"ตกลงคุณจะชอบหมวดเรียวจริงๆ หรือคุณศรันย์ ขอเตือนไว้ก่อนนะ คนดื้อๆ อย่างหมวดเรียว ถ้าคุณไม่แน่จริงก็เอาไม่อยู่หรอก ถ้าใจไม่ถึงจริง ผมว่าคุณถอยไปดีกว่า แฟนเก่าเขากลับมาแล้ว ถ่านไฟเก่าจะได้ลุกโชนก็คราวนี้ล่ะ"
"จะเอาน้ำราดให้ดับ" ศรันย์เบ้ปาก
"ตกลงคุณจะเอาหมวดเรียวจริงๆ" ชินวัฒน์เลิกคิ้ว "แล้วคุณนี่จะจริงจังขนาดไหนเชียว"
"คอยดูก็แล้วกัน" ศรันย์พูดด้วยน้ำเสียงมาดมั่น "อ้อ วันศุกร์นี้คุณจะไปกับหมวดเรียวกไหม"
"เขาไม่ได้ชวนผมนี่นา" ชินวัฒน์ยักไหล่
"คุณเป็นเพื่อนสนิทคุณหมวด แทบจะไม่เคยห่างกันเลย ก็ต้องไปสิ ไปสืบความให้ผมด้วย แล้วกลับมารายงานให้ผมฟังทุกอย่าง ผมจะเลี้ยงดินเนอร์คุณที่ร้านดาริอัส ชั้นห้าสิบ โรงแรมแกรนด์แชงกรีล่า" ศรันย์เอาอาหารมาล่อ
"เขาไม่ได้เชิญผม ถ้าผมโผล่หน้าไปก็เรียกว่าหน้าด้านสิ"
"แล้วที่ไปหัวหินเป็นกอขอคอผมกับหมวดเรียวนี่ไม่เรียกว่าหน้าด้านหรือ ผมไม่ได้เชิญหมวดซักหน่อย"
"แต่หมวดเรียวชวนผม" ชินวัฒน์ลอยหน้าเถียง
"นี่หมวดลูกชิ้น คุณจะเป็นฝ่ายผมไหม คุณจะช่วยผมหรือเปล่า คุณอยากซ่อมรถฟรี มีอาหารอร่อยๆ กินไหม ถ้ายังงั้นคุณก็ต้องช่วยผม"
"ถ้าคุณรักเพื่อนผมจริง ผมก็จะช่วย เพราะฉะนั้นคุณต้องแสดงให้เห็นว่าคุณไม่ได้คิดแค่จะฟันก้นตำรวจเล่นเพื่อความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว" ชินวัฒน์จ้องหน้าศรันย์ "หมวดเรียวเป็นคนนิสัยดีนะ คุณได้ไปเป็นแฟนแล้วจะไม่เสียดายเลย กวนอารมณ์หน่อย แต่โดยรวมแล้วถือว่าดี"
ศรันย์ถอนหายใจเบาๆ ยังไม่พร้อมที่จะยืนยันกับชินวัฒน์ถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเรียว เขายอมรับว่าชอบหมวดจอมกวนมากพอสมควร แต่ยังไม่แน่ใจว่าถึงขั้นรักหรือยัง
แม้การปรากฎตัวของผู้กองธามนั้นทำให้เขาค่อนข้างหนักใจอยู่บ้าง แต่ศรันย์ก็ไม่คิดจะถอย เขาต้องการเวลาอีกสักหน่อย อย่างน้อยขอให้มีโอกาสได้ใกล้ชิดและใช้เวลากับหมวดเรียวมากกว่านี้ ชินวัฒน์ก็รับปากว่าจะช่วย
♥♥♥♥♥

งานเลี้ยงตัอนรับผู้กองธามกลับบ้านและฉลองตำแหน่งใหม่มีญาติและเพื่อนสนิทมาร่วมงานเกือบหนึ่งร้อยคน หลังจากรับประทานอาหาร มีการกล่าวต้อนรับและอวยพรอย่างเป็นทางการ จากนั้นมีการแสดงดนตรีและสังสรรค์ต่อ เรียวปลีกตัวออกมาสูดอากาศนอกห้องจัดเลี้ยง ไม่นานธามก็เดินตามออกมาและชวนคุย
"พี่เสียดายเวลา พี่ไม่น่าปล่อยให้มันผ่านไปแบบนั้น" ธามถอนหายใจเบาๆ และพูดขึ้นมาหลังจากคุยเรื่องในอดีตสมัยเรียนนายร้อยตำรวจได้สักพัก
"พี่ต้องไปเรียนต่อเมืองนอกนี่นา" เรียวให้เหตุผลแทน
"เรียวรู้ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่คิดถึงเรียวอยู่เสมอ แต่พี่ขอโทษ ที่ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้พยายามติดต่อเลย" ธามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ตอนนี้พี่กลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว กำลังเข้าที่เข้าทาง แล้วยิ่งไปเจอเรียวที่หัวหิน มันทำให้พี่นึกถึงอะไรหลายๆ อย่าง "
"เช่นอะไรครับ" เรียวถาม
"เช่นเรื่องของเราสองคน เรียวรู้ไหม ตั้งแต่เรียนจบ พี่ไม่เคยมีแฟนเลยนะ พี่อาจจะคบกับใครบ้างแต่ก็ไม่ถึงขั้นจริงจัง" ธามมองตาเรียว
"ผมก็เหมือนกัน"
"ในเวลาแบบนี้มันอาจจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ เพราะเราเพิ่งจะกลับมาเจอกันอีก" ธามยิ้มบางๆ ท่าทางประหม่าเล็กน้อย "แต่พี่ไม่อยากจะให้เวลามันผ่านไปโดยไม่ทำอะไรเลยเหมือนเมื่อตอนที่เรียนอยู่"
"พี่กำลังจะบอกอะไรผม"
"คนที่อยู่กับเรียวที่พี่เจอที่หัวหิน" ธามพูดเบาๆ มองเข้าไปในตาของเรียว "เป็นแฟนเรียวหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" เรียวส่ายหน้าช้าๆ
"เขาจีบเรียวหรือเปล่าครับ" ธามถาม
"ผมกำลังดูเขาอยู่" เรียวพยักหน้า ตอบเบาๆ ก้มหน้ามองพื้น นิ่งไปชั่วครู่แล้วเงยหน้าขึ้น หันมามองธามแล้วพูดต่อว่า "คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก"
"เราเคยมีเวลาดีๆ ด้วยกัน แต่พี่ก็ปล่อยมันไป" ธามเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า "ตลกนะ คราวนี้พี่อยากได้เวลานั้นกลับคืน แต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า"
"มันเป็นเรื่องของอนาคต"
"พี่ขอรอเรียวได้ไหม" ธามพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"รูปร่างหน้าตาอย่างพี่ หน้าที่การงานระดับนี้ รวยอีกต่างหาก กวักมือเรียกนิดเดียวก็คงมีคนวิ่งเข้าหาพี่แล้วมั๊ง" เรียวหัวเราะ
"ถ้าพี่กวักมือเรียกทางนี้ เรียวจะหันหน้าจากเขามามองพี่หรือเปล่า" ธามชี้นิ้วเข้าที่หน้าอกของเรียว
"ผมยังบอกไม่ได้หรอก อย่างที่บอก ผมกำลังดูเขาอยู่ ต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ผมก็ไม่อยากจะวอกแวก พี่เข้าใจผมนะ"
"เข้าใจครับ" ธามพยักหน้า "พี่ถึงได้บอกไงว่าพี่จะรอ ก็ได้แต่หวังว่าพี่จะไม่รอเก้อ"
เรียวลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของธาม อดนึกเทียบกับศรันย์ไม่ได้ ถ้าเทียบรูปร่างหน้าตาและบุคลิก ธามเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
แต่มีความรู้สึกบางอย่างที่เขาบอกไม่ได้ และมันจะเกิดขึ้นเฉพาะเมื่อศรันย์เข้าอยู่ใกล้ๆ
♥♥♥♥♥

เรียวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะ มองคนที่โผล่หน้าเข้ามาในห้องด้วยสายตาขำๆ ศรันย์หันซ้ายหันขวาราวกับตรวจดูให้แน่ใจว่าปลอดภัยแล้วจึงค่อยๆ เดินเข้ามา
"ยักษ์สองตนนั้นอยู่หรือเปล่าคุณหมวด" ศรันย์ถาม "นี่อีกห้านาทีจะเที่ยง โดดงานไปทานข้าวกลางวันก่อนเวลาได้ไหม ต้องได้อยู่แล้วสิ คุณเป็นตำรวจนี่นา เร็วๆ เข้า ก่อนที่หมวดชูชกจะมา"
"วันนี้หมวดชินลา" เรียวพูด
"เฮ้อ โล่งอก" ศรันย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นตบอกของตัวเอง
"ผมยังไปไหนไม่ได้ งานยังไม่เสร็จ"
"ตกลงนี่เขาจะให้คุณหมวดมานั่งจัดแฟ้มทั้งวันจริงๆ หรือ"
"อย่าถามเรื่องที่ทำให้ผมอารมณ์เสีย" เรียวยกมือขึ้นห้าม
"ถ้ายังงั้นถามเรื่องที่จะทำให้คุณหมวดอารมณ์ดีก็ได้" ศรันย์ลากเก้าอี้มานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเรียว ตั้งศอกบนโต๊ะ เอามือเท้าคางมองนายตำรวจ "วันนี้อยากกินอะไร ผมเลี้ยง เสร็จแล้วเย็นนี้จะพาไปดูคอนเสิร์ท"
"นี่คุณมีไม่งานมีการทำหรือไง"
"มีสิครับ" ศรันย์พยักหน้า ยิ้มยิงฟัน "ก็นี่ไงงานผม ตามจีบตำรวจเป็นงานหลัก ให้อาหารตำรวจเป็นงานรอง ส่วนอู่ซ่อมรถเป็นงานอดิเรก"
"นี่คุณว่าผมเป็นหมูเป็นหมาหรือ ถึงต้องมาให้อาหาร" เรียวตบโต๊ะดังปัง กระชากเสียง
"นั่นมันงานรอง ผมหมายถึงหมวดลูกชิ้นต่างหาก แต่งานหลักนั่นน่ะ คือคุณหมวดเรียว" ศรันย์ยักคิ้ว ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ไร้สาระจริงๆ เลย" เรียวโคลงศีรษะ ก้มหน้าหลง อดอมยิ้มไม่ได้
"ผมอยากฟังเรื่องที่คุณไปงานเลี้ยงผู้กองธาม เลยมาชวนคุณหมวดทานข้าว เก็บงานเอาไว้ก่อน ไปทานข้าวกับผมเถอะนะ ถือเสียว่าเป็นการช่วยกันสร้างกรุงโรม มันจะได้เสร็จเร็วๆ ไงล่ะ"
"ยังจำได้อีก"
"หมวดเรียวครับ" ศรันย์ทำเสียงนุ่ม
"เรียกทำไม" เรียวถามห้วน
"หมวดคิดยังไงกับผม"
"คุณศรันย์ อย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่นะ"
"งั้นก็ไปทำที่อื่น" ศรันย์ขยิบตา "ที่ที่มีแต่เราสองคน"
"เดี๋ยวได้กินกำปั้นซักหมัดสองหมัด" เรียวขู่
"ถ้าคุณชกผมได้ลงคอ ผมก็จะยอม เพราะอะไรรู้ไหม เพราะผมอยากสร้างกรุงโรมให้เสร็จเร็วๆ ยิ่งมีผู้กองธามโผล่เข้ามา ผมยิ่งต้องเร่งสปีด ผมต้องการให้คุณเห็นว่า คนอย่างผมก็จริงจังเป็น ไม่ใช่เอาแต่สนุกสนานไร้สาระ นี่คุณหมวด เราก็โตกันแล้วนะครับ ผมจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไปแล้ว ที่สำคัญ ที่เราสองคนเจอกันนี่ผมว่ามันเป็นเหมือนบุพเพสันนิวาส เพราะอยู่ดีๆ คุณก็โผล่เข้าไปเอาปืนจี้หัวผมให้ขับรถพาหนีโจร แล้วผมก็ถูกตำรวจจับ ต้องมาเสียค่าปรับที่โรงพัก แล้วก็ต้องเจอคุณหมวดอีก ถ้าไม่คิดว่าเป็นบุพเพสันนิวาสแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ" ศรันย์ลอยหน้าลอยตาพูด
"เรียกว่าความซวย"
"น้อยๆ หน่อย ผมว่าคุณหมวดก็คิดเหมือนผมนั่นล่ะ แต่ปากไม่ตรงกับใจ"
"เฮ้อ คุณนี่จริงๆ เลย" เรียวถอนหายใจ ส่ายหน้า
"ว่าไง จะไปกินข้าวกันได้หรือยัง หรือจะรอให้หัวหน้ามาก่อน ผมจะได้ขออนุญาตท่านซะเลย อยากจะรู้นัก ว่าคนหน้าดุๆ แบบนั้นจะพูดยังไง ถ้าผมบอกว่ามาจีบลูกน้องตัวดีของท่าน" ศรันย์ยักคิ้วหลิ่วตา
"จะมากไปแล้วนะคุณศรันย์ แค่ไปเที่ยวหัวหินด้วย มาทำเป็นทะลึ่งทะเล้น ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ" เรียวถลึงตาใส่
"ใครบอกว่าผมอยากได้คุณหมวดเป็นเพื่อนเล่น" ศรันย์ปฏิเสธ "อยากจะเล่นเพื่อนสิไม่ว่า"
"เล่นเพื่อนอะไรของคุณไม่เข้าใจ"
"อ้อ ลืมไป ผมใช้ภาษาเก่าไปหน่อย" ศรันย์แกล้งหัวเราะขำ "นี่คุณหมวดครับ ผมแสดงออกให้เห็นถึงขนาดนี้แล้ว ก็ได้โปรดอย่าเล่นตัวนักเลย เวลาและวารีไม่เคยรอใคร เคยได้ยินไหม คนรักจริงชอบจริงแบบผมนี่หาไม่ได้ง่ายๆ เลยนะคร้าบ"
"คุณรักผมงั้นหรือ พูดให้ดีๆ นะ" เรียวปิดแฟ้มเอกสาร ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ศรันย์ จ้องตาเขม็ง
"คุณเปิดโอกาสหรือยังล่ะ" ศรันย์พูดเสียงจริงจัง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองบ้างสิ ผมต้องการเวลาที่จะได้ใกล้ชิดคุณ ได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ ถึงได้มาชวนไปทานข้าวนี่ไง เพราะฉะนั้น เก็บกระดาษเอกสารเอาไว้ก่อน แล้วลุกขึ้น ไปกินข้าวเที่ยงกับผม จะรีบกลับมาส่งให้ทันบ่ายโมง"
♥♥♥♥♥

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[cavalli]

 


ขวากหนามก้างชิ้นโตมาล่ะ

[ซิกาแร๊ต]

ตัดงบเรื่องนี้ซะดีมั้ย ... ตัวประกอบเยอะเหลือเกิน
แล้วเมื่อไหร่เค้าจะได้กันล่ะเนี่ย!! 

[tae1234]

โอ้ย..เอาใจช่วยศรันย์นะ

[express_men]

หืมมมม ไม่เห็นนานมาก คิดถึง
ยังชอบไปเขียนที่ริมทะเลอีกเปล่า

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

รักแรกกลับมาใหม่อีกครั้ง แต่ไม่เชียร์พี่ธามนะ ถ้าชอบจริงๆต้องติดต่อมาตั้งนานแล้วอ่ะ

[KATAWOOT]

หืมมมม ไม่เห็นนานมาก คิดถึง
ยังชอบไปเขียนที่ริมทะเลอีกเปล่า

หวัดดีครับ
ตอนนี้เขียนอยู่ในป่าครับ ย้ายถิ่นฐานจากกรุงเทพฯ มาอยู่ชนบทแล้วครับ ขอบคุณนะที่เข้ามาทัก

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 15♀

...คุณเปิดโอกาสหรือยังล่ะ...
คำพูดของศรันย์ยังคงดังก้องอยู่ในหัว เรียวยอมรับว่าสองวันที่ผ่านมานี้เขาอดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ ตั้งแต่วันนั้นศรันย์ก็มารับเขาออกไปทานอาหารกลางวันทุกวัน ชินวัฒน์ล้อว่าศรันย์กำลังจีบหนักเพราะกลัวแพ้ธาม
"คิดอะไรอยู่ กำลังตัดสินใจใช่ไหมว่าจะยอมเสียตัวให้คุณศรันย์ดีหรือเปล่า หรือไม่ก็ลองกับผู้กองธามอีกทีว่าลีลายังเด็ดเหมือนเดิมไหม" ชินวัฒน์พูดใกล้ๆ หูของเรียว หัวเราะขำ
"ไอ้บ้า เดี๋ยวก็โดนเตะ" เรียวหันไปดุเพื่อน
"คุณศรันย์นี่ก็ช่างขยันทำคะแนนจริงๆ เลย มาได้ทุกวัน ท่าทางคงจะเอาจริง ความจริงดูๆ ไปก็ไม่เลวนะ เวลาไม่กวนประสาทพี่แกก็น่ารักอยู่เหมือนกัน เลือกคุณศรันย์นี่ล่ะ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ คบด้วยแล้วสนุกสนานเฮฮาดี ไม่เครียด"
"ซ่อมรถฟรีกับมีของกินไม่ขาดปากด้วยใช่ไหม ทำไมไม่เอาเองซะเลย" เรียวประชด
"เอาได้ไง ของเพื่อน แล้วอีกอย่าง เราก็ชายแท้ พ่อแม่ยังหวังจะได้อุ้มหลานอยู่" ชินวัฒน์ตอบ "นี่ ถามจริงเถอะหมวดเรียวเพื่อนรัก ผู้กองธามนี่เขาคิดจะกลับมาเป่าลมใส่ถ่านไฟเก่าให้ลุกขึ้นมาอีกจริงๆ หรือ"
"อยากรู้ไปทำไม"
"แหม เรื่องของเพื่อน ก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดาสิ"
"ความจริงก็ไม่ได้เคยเป็นแฟนกับพี่ธามนะ จะเรียกว่าถ่านไฟเก่าก็ไม่ถูก แค่คบกันเฉยๆ ไม่ได้จริงจังอะไรขนาดนั้น พี่เค้าก็ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยแสดงตัวว่าเป็นแฟน"
"แล้วตอนนี้ล่ะ" ชินวิฒน์ยื่นหน้าเข้ามาถาม เสียงค่อนข้างจริงจัง
"เขาก็บอกว่าเสียดายเวลาดีๆ ที่เคยมีด้วยกัน ไม่น่าจะให้มันผ่านไปแบบนั้น แล้วตอนนี้มาเจอกันอีกก็เลยอดคิดถึงมันอีกไม่ได้ ไม่อยากจะให้ผ่านไปอีกโดยไม่ทำอะไรเลยเหมือนตอนนั้น"
"แสดงว่ายังติดใจอยู่" ชินวัฒน์พยักหน้า
"ไอ้หมวดลูกชิ้น เดี๋ยวโดนตบปาก" เรียวถลึงตาใส่เพื่อน
"แหมล้อเล่นหน่อยเดียว" ชินวัฒน์หัวเราะชอบใจ "เราว่าคราวนี้พี่ธามเอาจริงแน่ คงไม่ปล่อยให้หมวดเรียวลอยนวล"
"แต่เราบอกพี่ธามไปแล้วล่ะ ว่าตอนนี้กำลังพิจารณาคุณศรันย์อยู่"
"หา จริงหรือ" ชินวัฒน์อุทานเสียงดัง "แบบนี้ก็แสดงว่าเลือกคุณศรันย์นะสิใช่ไหม"
"เปล่าโว้ย เลือกได้ยังไง คนแบบนั้นเอาแน่เอานอนได้ที่ไหน กะล่อนขนาดนั้น"
"อ้าว แล้วไปพูดกับพี่ธามแบบนั้น จะให้เข้าใจเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง" ชินวัฒน์ยกมือเกาศีรษะอย่างไม่เข้าใจ "อืม แบบนี้คุณศรันย์ก็ต้องพิสูจน์ความจริงจังและความจริงใจของตัวเองสินะ"
♀♀

ชินวัฒน์เข้าใจว่าเรียวคงชอบศรันย์อยู่บ้าง แต่บุคลิกลักษณะของศรันย์อาจทำให้มั่นใจได้ยากว่าจะจริงจังขนาดไหน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจลองเล่นบทกามเทพจำเป็นดูสักครั้ง วันนี้จึงมาหาศรันย์ที่อู่ซ่อมรถและตั้งใจว่าจะลอง 'เร่งปฏิกิริยา' สักนิด
ซ่อมรถฟรี มีของกินไม่ขาดปากงั้นหรือเพื่อน ช่างแนะนำดีจริงๆ เลยนะ
ชินวัฒน์ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงคำพูดของเรียว
"งานยุ่งมากเลยหรือคุณศรันย์ วันนี้ไม่เห็นไปชวนหมวดเรียวทานข้าวกลางวันเลย" ชินวัฒน์พูดขึ้นเมื่อเดินเข้าหาศรันย์ซึ่งกำลังยืนตรวจดูการซ่อมรถของลูกน้องอยู่
"ต้องเร่งทำรถให้ทัน ผมโทรไปบอกคุณหมวดแล้ว" ศรันย์หันมาตอบแล้วก้มหน้าลงตรวจดูรถต่อ
"มิน่า หมวดเรียวเลยออกไปทานข้าวกับผู้กองธาม" ชินวัฒน์พยักหน้า
"อะไรนะ" ศรันย์หันขวับ "มาถึงนี่เลยหรือ"
"เย็นนี้ก็ชวนกันไปออกกำลังกายที่ยิมต่อด้วยนะ ยิมไหนว๊า จำชื่อไม่ได้แล้ว เห็นว่ามีสระว่ายน้ำด้วย พอยกน้ำหนักเสร็จเหนื่อยๆ ก็ลงสระด้วยกัน เวลาลงสระนี่เขาต้องใส่กางเกงว่ายน้ำใช่ไหมคุณ" ชินวัฒน์เอียงหน้าพูดให้เห็นภาพ
"นี่มาแกล้งพูดให้ผมหึงใช่ไหม"
"คุณเป็นอะไรกับหมวดเรียวถึงต้องหึง" ชินวัฒน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำหน้าตาสงสัย "เคยแตะเนื้อต้องตัวหมวดเรียวหรือยัง สถานะระหว่างคุณกับหมวดเรียวเป็นอะไรกัน อย่าลืมนะ ผู้กองธามเป็นแฟนเก่า เป็นผู้ชายคนแรกของหมวดเรียว ฝากรอยเอาไว้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็ต้องตราตรึงในหัวใจไม่ใช่น้อย"
"เราเคยจูบกันแล้ว ตอนที่ไปเที่ยวหัวหิน" ศรันย์พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะความจริงคือเรียวจุ๊บปากเขาเบาๆ แค่วินาทีเดียวแล้วเดินหนีไปโดยเร็ว
"อ้าว ทำไม่ผมไม่รู้ ปกติต้องมาเล่าให้ผมฟังนะ" ชินวัฒน์ขมวดคิ้ว "แสดงว่าไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่ละสิเนี่ย เพื่อนผมถึงไม่เล่าให้ฟัง"
"เฮ้อ" ศรันย์เผลอถอนหายใจ
"นั่นไง คุณก็คิดอย่างที่ผมคิด" ชินวัฒน์ชี้นิ้วไปที่ศรันย์ "นี่คงแค่จุ๊บเบาๆ พอให้ปากแตะกันเฉยๆ ใช่ไหมล่ะ โธ่เอ๊ย แบบนี้จะไปถึงไหนได้"
"แล้วจะให้ทำยังไง เข้าใกล้ได้ที่ไหน เอะอะก็กำหมัดจะต่อย เพื่อนหมวดนักเลงจะตาย ชอบใช้ความรุนแรง" ศรันย์ให้เหตุผล
"เออจริง เห็นด้วย" ชินวัฒน์พยักหน้า "แบบนี้ต้องหาวิธีช่วยคุณซะแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าคุณจะต้องการหรือเปล่านะ"
"อยากได้อะไรหมวด บอกมาเลย ซ่อมรถฟรี หรืออาหารอร่อย" ศรันย์รู้ทัน
"ทั้งสองอย่างได้ไหม รับรองว่าผมช่วยเต็มที่" ชินวัฒน์ชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว
"ได้ แต่คุณต้องรับประกันนะว่าจะสำเร็จ"
"เชื่อมือหมวดชินวัฒน์เถอะน่า แต่ว่าคุณเองก็ต้องปรับปรุงตัวด้วยนะ ลักษณะท่าทางเจ้าชู้จอมกะล่อนแบบนี้ต้องเลิก ว่าแต่ว่าคุณจริงจังกับเพื่อนผมมากแค่ไหน เห็นหมวดเรียวเฮ้วๆ แบบนั้น แต่ความจริงเป็นคนโรแมนติกไม่ใช่น้อยนะ เพื่อนผมเป็นคนจริงจัง"
"คุณหมวดเรียวนี่นะโรแมนติก" ศรันย์ขมวดคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"อ้าว นี่แสดงว่าคุณยังไม่รู้จักหมวดเรียวเลย บอกแล้วไงว่าทางเฮ้วๆ แบบนั้น แต่ความจริงเขาเป็นอีกแบบ คุณต้องดึงความโรแมนติกในตัวเขาออกมาให้ได้ ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณก็ไม่ทันผู้กองธามหรอก รายนั้นน่ะ หมวดเรียวเป็นแมวน้อยกระจ๋องหงองเดินตามต้อยๆ เลยนะ ไม่รู้พี่แกมีดีอะไร" ชินวัฒน์เอียงคอ ทำหน้าสงสัย
"จริงหรือ" ศรันย์พึมพำ นึกภาพตาม
"คำถามที่สำคัญก็คือว่า คุณจริงจังกับหมวดเรียวแค่ไหน" ชินวัฒน์พูดขึ้น
ศรันย์ไม่ตอบออกมา แต่ในใจบอกตัวเองว่า เขาจริงจังไม่ใช่น้อยเลยล่ะ ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
หมวดเรียวรบกวนจิตใจเขามากเลยทีเดียว
♀ ♀

วันนี้เรียวมาทำงานแต่เช้าก่อนใคร พอเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจเมื่อเห็นช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่วางอยู่บนโต๊ะ บัตรที่แนบมากับช่อดอกไม้มีตัวหนังสือเขียนว่า 'สำหรับคุณหมวดเรียวคนพิเศษ'
เรียวรู้ได้ทันทีว่าใคร เพราะมีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกเขาว่า 'คุณหมวดเรียว'
นายตำรวจหนุ่มหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมา นึกอะไรได้บางอย่าง จึงถือช่อกุหลาบสีแดงนั้นเดินออกไปยังส่วนหน้าของสถานีตำรวจ และดึงดอกไม้ออกวางไว้บนโต๊ะของเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงโต๊ะละดอก ส่วนที่เหลือนำเอาไปปักแจกันและตั้งไว้ในห้องประชุมของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ
เช้านี้เขาต้องทำงานอันน่าเบื่อเหมือนเคย นั่นก็คืองานจัดเอกสารและพิมพ์รายงานปฏิบัติการของหน่วย จวบจนใกล้จะถึงเวลาพักเที่ยง พันตำรวจตรีธันว์ ผู้บังคับบัญชาก็เรียกให้เข้าพบ
"ผมมีงานให้คุณทำ" ธันว์พูด "เพื่อทดสอบดูว่าคุณยังจะสามารถปฏิบัติตามคำสั่งผู้บังคับบัญชาได้หรือไม่ ถ้ายังดันทุรังอยู่เหมือนเดิม ผมจะให้คุณทำงานเอกสารแทนจ่ายุวดีอย่างถาวร เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับผม รับรองไม่พลาดร้อยเปอร์เซนต์เลยครับสารวัตร" เรียวยิ้มกว้าง รู้สึกดีใจยิ่งนักเพราะเบื่อทำงานเอกสารเต็มทน
"ผมจะให้ผู้กองคมกริชจะกำกับดูแลคุณอย่างใกล้ชิด"
"ผู้กองคมกริชนะหรือครับ"
"ทำไม มีปัญหาอะไร" ธันว์เลิกคิ้วถาม
"เปล่าครับ" เรียวตอบเสียงเบา
"เอานี่ไปอ่านดูคร่าวๆ ก่อน ส่วนรายละเอียดผู้กองคมกริชจะอธิบายให้ฟัง" ธันว์ยื่นแฟ้มงานให้ "ถ้าคุณทำงานนี้สำเร็จ ผมจะมอบหมายให้คุณเข้าไปสืบหาข่าวบ่อนการพนันของเสี่ยไพโรจน์ร่วมกันปราบปราม"
"จริงหรือครับ" เรียวตาลุกวาว น้ำเสียงตื่อเต้นที่จะได้ร่วมในปฏิบัติการสำคัญ
"หมวดเรียว คุณเป็นคนที่มีความสามารถ ผมยอมรับ แต่มีบางสิ่งที่คุณต้องปรับปรุง และมันก็เป็นเรื่องเดิมๆ ที่ผมพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก คุณรู้ตัวไหม"
"รู้ตัวครับ" เรียวยิ้มแหยๆ "ไม่งั้นคงไม่ได้ฉายาหมวดเรียวดันทุรังหรอกครับ"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว หวังว่าคงแก้ไขได้ ไม่เช่นนั้นจะได้ทำงานธุรการตลอดไป"
"ครับผม" เรียวตอบรับขึงขัง
"ไปได้" ธันว์พยักหน้า
"แล้ว เอ่อ สารวัตรครับ หมวดชินจะได้ไปกับผมไหมครับ" เรียวถามไม่เต็มเสียงนัก
"แยกกันซะบ้างเถอะ" ธันว์ถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คุณสองคนนี่จะตัวติดกันเกินไปแล้ว"
"ก็เป็นเพื่อนกันนี่ครับ" เรียวยิ้มแหยๆ แล้วออกจากห้องผู้บังคับบัญชา สวนทางกับผู้กองคมกริชซึ่งบอกให้เขาเข้าไปพบในห้องทำงานหลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว
เรียวนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตัวเอง พลิกอ่านแฟ้มงานมอบหมายที่สารวัตรธันว์ให้มาอย่างละเอียดเพื่อเตรียมตัวคุยกับผู้กองคมกริชในตอนบ่าย หลังจากนั้นจึงเดินตามหาชินวัฒน์เพื่อชวนไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกันแต่ก็ไม่พบ
ขณะที่เดินย้อนกลับขึ้นมาบนชั้นสองของสถานีตำรวจก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของศรันย์กำลังเดินหน้ามุ่ยลงมา
 "อ๊ะ คุณหมวด เจอตัวพอดีเลย มาให้ผมต่อว่าหน่อยซิ ทำไมคุณทำกับดอกไม้ผมอย่างนี้ อะไรกัน คนอุตส่าห์ซื้อดอกไม้ช่อสวยๆ มาให้ เล่นดึงออกไปแจกคนอื่นคนละดอกแบบนี้ไม่กลัวคนให้เขาจะเสียใจหรือ"
"อ้าว ช่อดอกไม้คุณหรอกหรือ ไม่รู้สิ ไม่เห็นลงชื่อว่าใคร" เรียวยักไหล่
"ร้ายจริงๆ" ศรันย์สะบัดหน้า "คราวต่อไปจะไม่เอามาให้แล้ว เรารึอุตส่าห์โรแมนติก"
"คุณจะเอามาทำไม"
"ก็ผมกำลังจีบคุณหมวดนี่นา เข้าใจอะไรบ้างไหม" ศรันย์ห่อไหล่ แบะแขนทั้งสองข้างออก ทำท่าทางราวกับเหนื่อยหน่ายความไม่โรแมนติกของนายตำรวจคนนี้ "จะแกล้งกันไปถึงไหน มันสนุกนักหรือที่ได้แกล้งผม"
"ขอโทษ" เรียวพูดเสียงจริงจัง แต่ในใจตอบว่า สนุกสิ แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งศรันย์
"ถ้ายังงั้น คุณหมวดต้องไถ่โทษด้วยการเลี้ยงข้าวกลางวันผม"
"ไปไกลไม่ได้นะ ต้องกลับมาให้ทันก่อนบ่ายโมงเพราะต้องประชุมกับผู้กองคมกริช"
"ประชุมเรื่องอะไร อย่าบอกว่าคุณหมวดต้องไปขายตัวอีกแล้ว คราวนี้ผมไม่ไปช่วยอีกแล้วนะ"
"นี่คุณ พูดให้ดีๆ หน่อย เดี๋ยวโดนต่อยหรอก" เรียวถลึงตาใส่
"คุณทำงานนั่งโต๊ะแบบทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว"
"น่าเบื่อจะตาย" เรียวเบ้ปาก
"ผมจะได้มาหาบ่อยๆ เท่าที่ต้องการ" ศรันย์ทำตาหวานใส่ "ถ้าคุณออกพื้นที่ เราก็คงจะไมได้ทานข้าวกลางวันด้วยกันแบบนี้นะสิ"
"จะอ้วก"
"อย่าทำเป็นเล่นไปสิคุณหมวด ผมจะจริงจังให้คุณเห็น จะได้มั่นใจว่าสิ่งที่กำลังอยู่นี่ไม่ใช่แค่อยากหาความสนุกแก้เบื่อ" ศรันย์พูดเสียงจริงจัง "ผมกลัวแพ้ผู้กองธาม ยิ่งรู้ว่าเป็นแฟนเก่าคุณหมวด กำลังกลับมาพยายามรื้อฟื้นความหลังในอดีต ผมก็ยิ่งรู้สึกหวั่นใจ"
"คุณจะเอาเขามาเกี่ยวด้วยทำไม"
"ทำไมจะเอามาเกี่ยวด้วยไม่ได้ ความจริงมันเป็นแบบนั้นนี่นา"
"ความจริงที่ไหน" เรียวพูดเบาๆ ส่ายหน้าเล็กน้อย "สำคัญอยู่ที่ตัวคุณต่างหาก ไม่ต้องเอาคนอื่นมายุ่งเลย"
"หมายความว่ายังไงหรือ" ศรันย์เลิกคิ้วไม่เข้าใจ
"ตกลงจะไปกินข้าวหรือไม่ไป" เรียวตัดบท เปลี่ยนเรื่องพูด ศรันย์รีบพยักหน้าแล้วเดินนำออกไป ชี้มือไปที่รถของตัวเองซึ่งจอดอยู่ทางด้านข้างของสถานีตำรวจแต่เรียวบอกให้เดินไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ
"ไปร้านที่โรแมนติกหน่อยไม่ได้หรือคุณหมวด" ศรันย์แย้ง
"คุณอย่าเรื่องมากนักเลย แค่ข้าวเที่ยงจานเดียว ผมต้องรีบกลับ ถ้าอยากกินอะไรหรูๆ ดีๆ ค่อยกินตอนเย็น"
"จริงหรือครับ" ศรันย์อุทาน ยิ้มกว้าง "ถ้ายังงั้นคืนนี้ถือว่าเราเดทกันนะ"
"เดินตามมา" เรียวไม่ตอบ พยักหน้าให้อีกฝ่ายเดินตาม ศรันย์ไม่รีรอ เดินผิวปากตามอย่างอารมณ์ดี
คืนนี้ล่ะ เขาต้องจูบหมวดเรียวให้ได้ และไม่ใช่แค่เอาริมฝีปากแตะกันแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่ต้องเป็นการจูบแบบดูดดื่ม ชักจะรอไม่ไหวแล้ว นับวันยิ่งชอบหมวดเรียวมากขึ้นทุกที
♀ ♀

เหลือเวลาอีกสิบนาทีจะถึงเวลาเลิกงานของหมวดเรียว ศรันย์ยืนรออยู่หน้าห้องทำงานของหน่วยปฏิบัติการพิเศษทั้งที่ความจริงอยากเข้าไปในห้องด้วยซ้ำ แต่เกรงว่าจะโดนไลออกมาจึงต้องรออยู่ด้านหน้า ขณะนั้นเองร่างสูงใหญ่ของผู้กองคมกริชก็เดินออกมาจากห้อง และเมื่อเห็นว่าศรันย์ยืนอยู่ข้างหน้าก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
ศรันย์เงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นว่าริมฝีปากของผู้กองคมกริชกระตุกเล็กน้อย เขาพยายามอ่านความรู้สึกของนายตำรวจหน้าดุคนนี้ ต้องการประเมินดูว่าอีกฝ่ายจะมีใจชอบหมวดเรียวเหมือนกันหรือไม่ เพราะต้องการรู้ว่าตัวเองจะมีคู่แข่งกี่คนกันแน่ ลึกๆ ศรันย์สงสัยอยู่บ้างว่าผู้กองคมกริชอาจชอบหมวดเรียวของเขาอยู่บ้าง
หมวดเรียวของเขา
ตอนนี้เขาถือว่าหมวดเรียวเป็นของเขาไปแล้ว ใครจะว่ายังไงก็ช่าง แต่ต้องการคิดแบบนี้ เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้แก่ตนเอง
ตาสบตา ศรันย์รู้สึกได้ว่านายตำรวจมาดขรึมคนนี้ไม่พอใจเล็กน้อย
"สวัสดีครับผู้กอง ผมมารอน้องเรียวครับ" ศรันย์จงใจยั่วอารมณ์
"อือ" คมกริชพยักหน้า ทำเสียงสั้นๆ ในลำคอแล้วเดินตัวตรงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ศรันย์มองตามยิ้มๆ รู้สึกพอใจ
"สนุกนักหรือไงที่ไปแหย่เสือดุแบบนั้น" เสียงของเรียวดังขึ้น ศรันย์หันขวับกลับมา เรียวจึงพูดต่อว่า "อย่าให้ผู้กองคมกริชได้เขม่นคุณนะ ขอเตือนเอาไว้ก่อน ระวังจะมาเหยียบ สน. นี้ไม่ได้อีก"
"พี่แกดุขนาดนั้นเลยหรือ" ศรันย์เลิกคิ้ว ทำตาตื่น แต่เรียวไม่คิดว่าศรันย์จะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"ถามจริงเถอะคุณศรันย์ คุณกำลังคิดอยู่"
"คิดอะไร ผมไม่เข้าใจที่คุณหมวดถาม" ศรันย์ทำหน้าซื่อ
"อย่ามาทำหน้าไม่เข้าใจหน่อยเลย คุณจงใจยั่วผู้กองคมกริชทำไมหรือ"
"เปล่า" ศรันย์แบะปาก ส่ายหน้าปฏิเสธ
"ปากแข็ง" เรียวเดินเข้ามาใกล้ ทำหน้าดุ "แบบนี้ต้องใช้ของแข็งงัดปาก"
"จะต่อยผมก็เชิญ" ศรันย์ยื่นหน้าออกมา "ถ้าทำได้ลงคอก็ตามสบาย ถ้าทำให้คุณหมวดมีความสุขผมก็ยอม ผมจะถือเสียว่าตัวเองเป็นแค่วัตถุให้ระบายอามรณ์"
"ผู้กองคมกริชกับผมไม่เคยมีอะไรกัน เข้าใจไหม"
"แล้ว เอ่อ..." ศรันย์หันซ้ายหันขวา ทำเสียงกระซิบกระซาบ "ผู้กองเขาเป็นหรือเปล่า"
"ไม่รู้" เรียวตอบเสียงห้วน ส่ายหน้า "จะไปหรือยัง"
"คุณหมวดจะไปทั้งอย่างนี้เลยหรือ" ศรันย์มองนายตำรวจจากหัวจรดเท้า "เดทโรแมนติกกับเสื้อเชิร์ทลายสก๊อต กางเกงยีนส์เก่าๆ รองเท้าผ้าใบ เฮ้อ หัวเกรียนอีกต่างหาก"
"คุณจะมาคาดหวังอะไรกับผม ถ้าไม่ชอบแบบที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ก็เชิญไปหาเอาใหม่ป้ายหน้า" เรียวกระแทกเสียง
"คุณหมวดกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่สักหน่อยดีกว่าไหม"
"ผมไม่มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่หรอก" เรียวทำเสียงเหนื่อยหน่าย "ดีที่สุดก็ชุดนักศึกษาที่เคยใส่ตอนปลอมตัวนั่นล่ะ"
"ถ้ายังงั้นผมจะพาคุณหมวดกลับบ้านไปอาบน้ำให้สะอาดๆ ใส่น้ำหอมซักหน่อย แล้วจะช่วยแต่งตัวนะ" ศรันย์ยักคิ้ว
"ลีลาอยู่ได้"
"ทำไมล่ะ ให้ผมรู้จักบ้านมันไม่ดีตรงไหน เราก็กำลังจะเป็นคนใกล้ชิดกันแล้ว หรือว่าถ้าบ้านคุณหมวดอยู่ใกล ไปบ้านผมก็ได้นะ มีอ่างอาบน้ำ"
"ถ้าจะเรื่องมากขนาดนี้ กินอาหารตามสั่งข้าง สน. เลยดีกว่า" เรียวทำหน้าย่น เดินนำหน้าศรันย์ตรงไปยังบันได
"อ้าว ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลย จะไปแล้วหรือ" ศรันย์เดินตาม
"จะไปหรือไม่ไป ตามมาเร็วๆ เข้า ก่อนที่หมวดชินจะออกมาเจอ ไม่งั้นจะได้เลี้ยงหมวดชินด้วยนะ" เรียวพูดโดยไม่หันกลับมาคนข้างหลัง
"ถ้าเช่นนั้นรีบไปอย่างเร็วที่สุดเลยคร้าบ" ศรันย์พูดขึ้นแล้วเร่งฝีเท้าพลางหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ใจหนึ่งอยากเอื้อมมือไปจับมือของหมวดเรียวยิ่งนักแต่กลัวว่าจะโดนดุจึงเดินเคียงข้างไปเงียบๆ
หมวดเรียวกำลังทำให้ใจของเขาพองโต รู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ศรันย์หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจหนุ่มพร้อมกับถามตัวเองว่า เขาใช้ชีวิตโสดมานาน ลอยไปลอยมาเอาแต่สนุก ถึงเวลาแล้วหรือยังที่จะเริ่มมีความรักเสียที

►จบบทที่ 15◄

[วายซ่า]

เล่นมาหาเที่ยงถึง เย็นถึงขนาดนี้ หมวดเรียวเจ้าเสน่ห์ก็ต้องมีหวั่นไหวมั่งล่ะ

เชียร์ป๋าศรันย์ฮ่ะ   

[tae1234]

ศรันย์ ตลกนะ หมวดเรียวเริ่มชอบแล้ว!!!

[KATAWOOT]

♀ บทที่ 16♀

ในที่สุด เดทโรแมนติกของศรันย์กับเรียวก็ลงเอยที่ร้านอาหารกุ้งเผาแถบชานเมือง และนายตำรวจหนุ่มก็ยังคงสวมชุดเดิมโดยไม่ยอมกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ตามที่ศรันย์เซ้าซี้
ศรันย์มองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างขัดใจ พอพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ เรียวก็ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารโดยไม่พูดไม่จา ศรันย์จึงพูดขึ้นว่า
"เดี๋ยวก็ติดคอหรอก ชักจะกินเหมือนหมวดลูกชิ้นเข้าไปทุกที หายใจหายคอบ้างก็ได้นะครับคุณหมวด จะหิวอะไรนักหนา คนแย่งกินก็ไม่มี"
"คุณก็กินเสียสิ นั่งหน้าบึ้งอยู่ได้" เรียวพูด
"จะไม่ให้หน้าบึ้งได้ยังไง ดูสิ เดทโรแมนติก" ศรันย์หันไปมองรอบๆ
"จะให้ผมใส่สูททักซิโด้หรือไง"
"บอกว่าไปโรงแรมรีเวียร่าแกรนด์ก็ไม่เอา ร้านอาหารชั้นบนสุด ดินเนอร์ใต้แสงเทียน ดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า บรรยากาศหรูโรแมนติก ต่างจากที่นี่ราวฟ้ากับดิน"
"ขี้เกียจขึ้นลิฟท์" เรียวยักไหล่ "แล้วชุดแบบนี้เขาคงไม่ให้เข้าหรอก อีกอย่าง ร้านนี้อร่อย ผมชอบ ไม่แพงด้วย"
"แพงผมก็ไม่สน เพื่อคุณหมวดผมทำได้ทุกอย่าง"
"ชักจะเลี่ยนไปนะคุณศรันย์"
"จริงๆ นะหมวดเรียว ผมทำได้ทุกอย่างจริงๆ"
"เชื่อ" เรียวพูดสั้นๆ พยักหน้า "เจ้าเล่ห์แสนกลอย่างคุณ ทำได้ทุกอย่างจริงๆ นั่นล่ะ"
"อย่ามองผมแบบนั้นสิ ถ้าผมไม่คิดจะจริงจังกับคุณหมวด ผมจะมาไกลถึงขนาดนี้หรือ โดนคุณแกล้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง โดนข่มขู่สารพัด ผมก็ยังอดทน" ศรันย์ทำตาหน้าสงสาร
"คุณก็พูดเกินไป นี่ไงที่บอกว่าเจ้าเล่ห์ ดูตาคุณก็รู้ มันแฝงอะไรเยอะแยะมากมาย ไว้ใจไม่ค่อยจะได้"
"ถ้ายังงั้นลองบอกสิ ว่าตาของผมมันกำลังสื่ออะไรอยู่ คุณเป็นตำรวจก็ต้องเชี่ยวชาญในการจับผิดคน สอบสวนผู้ต้องหามาก็เยอะ มองตาผมสิ แล้วบอกหน่อยว่าผมกำลังรู้สึกยังไง" ศรันย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ดาราตุ๊กตาทอง" เรียวพูดยิ้ม
"ทำเป็นเล่นอีกแล้ว" ศรันย์หน้างอ
"ก็ได้ งั้นดูใหม่" เรียวหัวเราะเบาๆ "งั้นคุณตาแบบเมื่อกี้อีกทีสิ จะได้บอกว่ามันเหมือนเดิมหรือเปล่า"
"หมวดเรียว ผมชอบคุณ แล้วคุณหมวดชอบผมบ้างไหม" ศรันย์พูดเบาๆ มองตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างรอคำตอบ
เรียวมองตาของศรันย์ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ ศรันย์ยิ้มอย่างพอใจ
"ว่าไงครับ" ศรันย์อยากได้ยินอีกฝ่ายตอบออกมาเป็นคำพูด
"ถ้าไม่ชอบแล้วจะยอมมากินข้าวด้วยหรือ"
"ไม่รู้สิ นึกว่าชอบของฟรี" ศรันย์หัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่าย แต่เรียวรีบดึงมือออก
"อย่ารุ่มร่ามสิ นี่ร้านอาหารนะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ" เรียวหันซ้ายหันขวา
"แค่นี้เอง" ศรันย์อุทาน "มีใครสนใจเราที่ไหนเล่า นี่มันสมัยไหนแล้ว ผู้ชายจับมือกันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเลยนะครับคุณหมวด"
"เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมว่าคุณหมวดซะที" เรียวก้มหน้าทานอาหารต่อ
"จะให้ผมเรียกน้องเรียวอย่างนั้นหรือ" ศรันย์หัวเราะ
"อย่านะ" เรียวเงยหน้าขึ้นมาทันที ทำตาเข้ม "โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อย่าไปเรียกที่ สน. ให้ใครได้ยิน ไม่งั้นโดน"
"ใช้ความรุนแรงอีกแล้ว"
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้ล่ะ จะชอบก็ชอบ ถ้าไม่ชอบผมจะได้ไปชอบคนใหม่" เรียวยักไหล่
"แต่ถ้าคุณหมวดชอบความรุนแรงผมก็ยอมนะ แต่อย่าหนักนักก็แล้วกัน มันเจ็บ แต่ถ้าจะไปชอบคนอื่นผมไม่ยอมเด็ดขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้กองธาม" ศรันย์ทำเสียงออดอ้อน
"ผู้กองธามกับผมไม่มีอะไรกัน"
"ก็ในอดีต..." ศรันย์แย้ง
"อดีตก็อดีต" เรียวยักไหล่
"แสดงว่าปัจจุบันสำคัญกว่าใช่ไหม" ศรันย์ยิ้มกว้าง
"อนาคตด้วย หรือคุณคิดว่าอนาคตไม่สำคัญ"
"สำคัญสิครับ ถ้าเราทำปัจจุบันให้ดี อนาคตก็จะดี เพราะฉะนั้น เพื่ออนาคตของเรา ทานข้าวเสร็จแล้ว เราไปนั่งดื่มอะไรชิลด์ๆ ที่ริมทะเลดีไหม บรรยากาศดีๆ โรแมนติก" ศรันย์ทำตาฝันเฟื่อง
"คุณนี่เอะอะก็โรแมนติก แล้วจะบ้าหรือ ไปหาอะไรดื่มริมทะเลเอาค่ำมืดป่านนี้"
"ก็เพราะมันค่ำมืดนะสิครับถึงโรแมนติก แล้วทะเลก็ไม่ได้จะใกลเท่าไหร่ ชั่วโมงนิดๆ ก็ถึง ผมเป็นคนขับรถเอง นะครับ คืนนี้ผมขอนะ" ศรันย์ทำหน้าอ้อน
"คุณศรันย์ ผมไม่ใช่คนโรแมนติกหรอกนะ จะมาคาดหวังทำอะไรแบบกุ๊กกิ๊กกับผมไม่ได้หรอกนะ ผมทำไม่เป็น"
"คุณหมวดไม่ต้องทำ อยู่เฉยๆ ผมทำเอง" ศรันย์อมยิ้ม
"ทะลึ่ง" เรียวกระแทกเสียง
"รีบกินสิ จะได้รีบไป" ศรันย์ชี้นิ้วที่จานอาหารบนโต๊ะ
"พรุ่งนี้ก็ต้องทำงาน ถ้าไปก็กลับดึก" เรียวตักอาหารเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ แล้วถามขึ้นว่า "บ้านคุณมีสระว่ายน้ำไหม"
"ไม่มี แต่มีจากุซซี่" ศรันย์แทบจะกลั้นหายใจ รอฟังว่าเรียวจะพูดอะไรต่อด้วยความตื่นเต้น
"บ้านหมวดลูกชิ้นมี"
"หมายความว่ายังไง" ศรันย์เลิกคิ้ว
"ไปว่ายน้ำที่บ้านหมวดลูกชิ้นดีกว่า ซื้อเบียร์ไปด้วย ว่ายน้ำเล่นแล้วก็นั่งดื่มเบียร์กัน"
"กับหมวดชินด้วยนะหรือ ไม่เอานะ อีกแล้วหรือเนี่ย นี่คุณสองคนจะห่างกันหน่อยไม่ได้หรือไง" ศรันญ์ครวญราวจะขาดใจตาย
"แปลกตรงไหน" เรียวเลิกคิ้ว
"จะโรแมนติกซักนิ๊ดนึงได้ไหม" ศรันย์ลากเสียงสูง ยกนิ้วก้อยขึ้นมาแสดงท่าประกอบตามคำพูด
"ไปบ้านหมวดชิน ก็ไม่ได้หมายความว่าหมวดชินจะมาว่ายน้ำด้วย เขาก็อยู่ในห้องนอนเขาบนบ้านโน่น"
"ไปบ้านผมดีกว่า แช่จากุซซี่ให้มันนวดตัว" ศรันย์เสนอทางเลือก
"มันเล็ก นั่งเบียดกัน อึดอัด"
"ก็นั่นล่ะ เหตุผลของจากุซซี่"
"งั้นก็ได้" เรียวพยักหน้า ศรันย์ยิ้มกว้างทันที แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อได้ยินประโยคถัดมา "แต่ห้ามมาถูกเนื้อตัวผมนะ มันทำให้หงุดหงิด ผมไม่ชอบที่แคบๆ
เอาวะ ห้ามไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวก็ห้ามไป ยังไงก็ต้องหาวิธีให้ได้กอดกับจูบจนได้ล่ะ

♀♀

เมื่อลงจากรถ เรียวก็หันไปมองรอบๆ บ้านชั้นเดียวดีไซน์ทันสมัยของศรันย์ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่าสามร้อยตารางวา มีสนามหญ้ากว้างหน้าบ้าน ปลูกไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม ศรันย์บอกว่าอาศัยอยู่คนเดียว แม่บ้านมาทำงานแบบไปกลับ ส่วนคนสวนมาทำงานอาทิตย์ละสองครั้ง
"อยู่คนเดียว ทำไมบ้านหลังใหญ่เบ้อเริ่ม" เรียวแหงนหน้ามอง "บ้านชั้นเดียวสูงเหมือนบ้านสองชั้น"
"เพื่ออนาคตครับ" ศรันย์ตอบยิ้มๆ เปิดประตูผายมือเชิญให้เรียวเดินเข้าไปก่อน "เผื่อมีใครอยากจะมาอยู่ด้วย"
"บ้านก็สวยดี แต่เจ้าของบ้านคงอยู่แต่นอกบ้าน ร่อนไปร่อนมา"
"มองผมในด้านดีหน่อยสิคุณหมวด" ศรันย์ทำหน้าง้ำ "บอกแล้วไงว่าเพื่ออนาคต ผมก็คงร่อนไปร่อนมาตลอดไปไม่ได้หรอก อายุมากขึ้นก็ต้องหยุดเที่ยว อยู่บ้านมากขึ้นสิครับ"
"คุณอายุจะสี่สิบหรือยัง" เรียวถาม
"จะบ้าหรือคุณหมวด ถามอะไรน่าเกลียดจริงๆ เลย ดูหน้าตาผมหน่อยสิ" ศรันย์โวย ชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเอง "จะว่าไป ผมว่าเราก็คงอายุไม่ห่างกันเท่าไหร่นักหรอก"
"เก้าปี" เรียวพูดขึ้นแต่ชูนิ้วทั้งสิบขึ้นมา "ผมเช็คประวัติคุณหมดแล้ว ห่างกันเก้าปีนีก็ไม่ใช่น้อยเหมือนกันนะ"
"แค่เก้าปีเอง" ศรันย์ค้อนเล็กน้อย เดินไปหยิบขวดเหล้าออกมาวางบนเคาท์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม แต่เรียวบอกว่าไม่ดื่มเหล้า ขอแค่เบียร์ก็พอ ศรันย์บอกว่าไม่มีเบียร์ เรียวจึงบ่นว่าน่าจะซื้อมาด้วย
"หรือไม่คุณก็ออกไปซื้อมาซักแพคนึง" เรียวพูด
"โธ่ คุณหมวด มาจนถึงบ้านแล้วยังจะให้ผมออกไปซื้อเบียร์อีกหรือ มีอะไรก็ดื่มอันนั้นสิ อย่าเรื่องมากนักเลย เครื่องดื่มไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก มันขึ้นอยู่กับว่าเราดื่มกับใครต่างหากเล่า"
"ถ้าเป็นผู้กองธาม ผมแน่ใจว่าเขาต้องรีบออกไปซื้อเบียร์ให้ผมแน่ๆ" เรียวจงใจแกล้งพูดให้ศรันย์ออกอาการ
"ก็ได้ จะไปซื้อให้ก็ได้" ศรันย์ทำตาประหลับประเหลือก กระแทกเสียงเล็กน้อย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรียวหัวเราะขำ ศรันย์จึงพูดต่อว่า "สนุกนักนะที่แกล้งผม นี่คิดว่าแกล้งด้วยคำพูดก็ยังดีใช่ไหม"
"ล้อเล่นนิดเดียว ทำหน้าตาออกงิ้วออกลิเกไปได้"
"ล้ออะไรไม่ล้อ เอาผู้กองธามมาขู่ทำให้ใจเสีย" ศรันย์ทำหน้าง้ำ
"ผมไม่ดื่มเหล้า คุณมีน้ำอัดลมไหม เอาแค่น้ำอัดลมก็พอ"
"ไม่มี"
"อะไรกัน ชวนคนมาดื่มที่บ้านแต่ไม่มีของที่เขาอยากดื่ม" เรียวโวยวาย
"ผมชวนไปดื่มริมทะเลต่างหาก แต่คุณจะมาบ้านเอง แล้วตอนที่ออกจากร้านอาหารก็ลืมเรื่องเบียร์ไปเลย แต่เหล้าผมก็ไม่ธรรมดานะครับคุณหมวด หรือจะเอาไวน์ก็ได้"
"พอแล้ว เอาน้ำเปล่าก็แล้วกัน" เรียวโบกมือ ลุกขึ้น เดินออกไปยังระเบียงกว้างของห้องนั่งเล่น ไม่นานศรันย์ก็เดินตามออกมา ยื่นแก้วน้ำให้แล้วกระซิบเบาๆ ว่า
"จากุซซี่อยู่ตรงโน้น" ศรันย์บุ้ยปากไปยังพุ่มไม้ทางด้านขวาของระเบียง "บรรยากาศดีมากเลยนะคุณหมวด ผมให้คนจัดสวนอย่างสวยเลยทีเดียวล่ะ ไปเลยไหม"
"ผมไม่อยากลงน้ำแล้วล่ะ กลัวเป็นหวัด" เรียวส่ายหน้า
"ได้ไงเนี่ย อุตส่าห์มาถึงที่" ศรันย์ทำหน้าผิดหวัง "แช่น้ำให้เย็นกายสบายใจหน่อยสิครับ ผมจะถูหลังให้นะ มีจากุซซี่นวดตัวให้ สบายกว่านี้ไม่มีอีกแล้วนะครับ"
"ดูคุณอยากลงน้ำจังเลยนะ"
"อยากครับ" ศรันย์พยักหน้า "อยากมากๆ เลย นะครับคุณหมวด แช่ซักหน่อย ผมจะไปเปิดน้ำเตรียมไว้นะ จุดเทียนหอม เปิดเพลงเบาๆ ไปนอนคุยกันในอ่าง"
"กางเกงว่ายน้ำ" เรียวเลิกคิ้ว
"ถ้าคุณหมวดอาย นุ่งบ๊อกเซอร์ลงก็ได้ คุณหมวดไปนั่งคอยข้างจากุซซี่นะ ผมจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับอุปกรณ์"
"อุปกรณ์อะไร" เรียวหรี่ตามอง
"ก็...เอ่อ...อุปกรณ์สำหรับแช่จากุซซี่นะสิครับ" ศรันย์ตอบ ดึงแขนเรียวให้เดินตามเข้าไปในสวนหย่อมที่จัดไว้อย่างสวยงาม มีศาลาทรงบาหลีอยู่ตรงกลาง อ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางด้านขวา ส่วนด้านซ้ายเป็นสระว่ายน้ำขนาดเล็ก
"ไหนบอกว่าไม่มีสระว่ายน้ำ" เรียวท้วงเสียงเข้ม
"มันไม่ใช่สระว่ายน้ำ เขาเรียกว่าพลันช์พูล สระแช่น้ำ ไม่ได้มีให้ว่ายน้ำ แค่ให้กระโดดลงไปแช่น้ำเย็นๆ" ศรันย์อธิบาย
"งั้นผมจะลงพลันช์พูล คุณก็ไปแช่จากุซซี่"
"ได้ไงล่ะคุณหมวด แช่ด้วยกันสิ ถ้ากลัวว่าผมจะแต๊ะอั๋ง ผมขอรับรองว่าจะเก็บไม้เก็บมืออย่างดี ไม่ฉวยโอกาสเด็ดขาด"
"เชื่อตายล่ะ ดูตาคุณก็รู้" เรียวชี้นิ้วใส่หน้าของศรันย์
"จริงๆ นะครับ ถ้าคุณหมวดไม่ชอบ ผมจะไม่ฝืนใจ" ศรันย์ยิ้มบางๆ บอกให้เรียวนั่งรอ ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวและสิ่งของอื่นๆ
♀♀

สองหนุ่มนั่งแช่อยู่ในอ่างจากุซซี่เงียบๆ เรียววางศีรษะลงบนขอบอ่าง หลับตา หายใจเข้าออกช้าๆ ส่วนศรันย์เอนตัวลง แหงนหน้ามองท้องฟ้า รู้สึกสบายใจยิ่งนัก
"ผมไม่เคยมีแฟน" จู่ๆ ศรันย์ก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"มาบอกผมทำไม"
"คุณหมวดคงจะคิดละสิว่า แหงล่ะ ท่าทางเจ้าชู้อย่างผมจะมีแฟนได้ยังไง จะรักใครเป็น วันๆ ก็คงเอาแต่สนุกสนาน ลอยไปลอยมา" ศรันย์หัวเราะเบาๆ "แต่ก่อนนั้นก็จริงเป็นบางส่วนนะครับ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะครับ มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่ผมโดนเอาปืนจี้ขู่บังคับให้ขับรถพาหนีโจรนั่นล่ะ"
"อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ขอทีเถอะ"
"ถามจริงๆ เถอะคุณหมวด ทำไมต้องมาจี้ผมให้พาขับรถหนี" ศรันย์พลิกหน้าหันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเรียว
"คุณไม่ต้องรู้หรอก ผมมีเหตุผลของผม อย่าถามอีกนะ ไม่งั้นโดน"
"คุณหมวดนี่สงสัยออกแนวซาดิสม์" ศรันย์หัวเราะ "ชอบใช้แต่กำลัง"
"คุณก็อย่าทำลายบรรยากาศสิ"
"ชอบบรรยากาศแบบนี้ใช่ไหมครับ วันหลังมาอีกสิ ผมจะเตรียมเบียร์กับน้ำอัดลมไว้ให้พร้อม ถ้าปวดเมื่อ ผมนวดให้ก็ได้นะ จะได้สบายตัว"
"หาเรื่องจะแตะเนื้อต้องตัวจนได้สินะ"
"แล้วมันแปลกตรงไหน ได้สัมผัสคนที่เราชอบ ใครบ้างไม่อยากทำ" ศรันย์พูดเสียงทุ้มต่ำ พยายามสะกดอารมณ์ปรารถนาอย่างเต็มที่ ร่างขาวเนียนสะอาดของนายตำรวจหนุ่มทำให้เขารู้สึกทรมานมาก อยากเอื้อมมือไปลูบไล้ใจจะขาด
"คุณอยากจูบผมไหม" เรียวลืมตาขึ้น
"อยากสิครับ" ศรันย์ตอบเสียงพร่า "อยากใจจะขาด แต่ผมสัญญากับคุณหมวดเอาไว้แล้ว ผมก็ต้องรักษาสัญญา"
"บางทีผมก็มองไม่ออกว่าตอนไหนคุณพูดเล่นพูดจริง" เรียวหันหน้ามามอง "บอกตรงๆ ผมกลัวใจคุณอยู่เหมือนกัน"
"บุคลิกผมมันเป็นแบบนี้ล่ะ ไม่ได้เคร่งขรึมจริงจังตลอดเวลาเหมือน เอ่อ..."
"ไม่ต้องเอ่ยชื่อเขานะ" เรียวทำหน้าเข้ม ส่งสายตาห้าม
"แต่ถ้าคุณได้รู้จักผมลึกซึ้ง คุณก็จะเห็นตัวตนจริงๆ ของผม" ศรันย์หายใจแรงๆ อยากก้มหน้าลงไปจูบปากแดงๆ ของเรียวยิ่งนัก
"เรายังมีเวลากันอีกเยอะ คุณก็อย่าเพิ่งใจร้อนนักก็แล้วกัน เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา เข้าใจที่ผมพูดใจ"
"เข้าใจก็ได้ แต่ว่าผมก็อยากได้ความมั่นใจบ้างว่า คุณหมวดจะไม่เขวไปกับเสน่ห์ของตำรวจหน้าดุคนนั้น"
"ผู้กองธามไม่เห็นจะดุตรงไหนเลย" เรียวส่ายหน้า
"ผมหมายถึงผู้กองหน้าดุที่ สน. คุณหมวดต่างหาก" ศรันยต์ตอบ
"ผู้กองคมกริชนะหรือ" เรียวอุทาน
"ผมว่าเขาชอบคุณหมวด"
"ผู้กองคมกริชนั่นนะชอบผม" เรียวเบิกตากว้าง
"ผู้ชายเขามองกันออก"
"ผมก็ผู้ชาย"
"แต่มันต่างสถานะกันนี่นา ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าดุๆ ตาขวางๆ คู่นั้น เวลาผมเอ่ยชื่อคุณหมวด มุมปากเขากระตุกทันที ที่ผมห่วงก็เพราะคุณกับเขาทำงานด้วยกัน อยู่ใกล้ชิดกันทุกวัน เคยได้ยินว่าหมาเห่าไม่กัดไหม คนแบบนั้น เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แบบนั้นล่ะ เวลาจะเอานี่ไม่พูดพล่าทำเพลงเลยนะจะบอกให้"
"ต่างจากคุณ ปากมาก พูดมาก มีแต่น้ำ เนื้อหาไม่เจอ เอาแน่เอานอนไม่ได้"
"พูดซะผมเสียไม่มีอะไรดีเหลือเลย" ศรันย์ทำหน้างอ หันหน้าหนีไปมองด้านข้าง ถอนหายใจเล็กน้อย
"ล้อเล่นหรอก" เรียวหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นจมูกไปหอมแก้มคนขี้งอน ศรันย์รีบหันขวับมา ทำตาวิบวับอย่างชอบใจ เรียวถอยออกห่าง ยกมือขึ้นทำท่าห้าม
"ขอมัดจำบ้างหน่อยสิครับคุณหมวด อย่างน้อยผมจะได้กำลังใจสู้กับตำรวจสองคนนั่น ผมยอมรับว่ามาดผมเท่สู้ไม่ได้ รูปร่างหน้าตาอาจจะพอสูสี แต่ว่า..."
"รูปร่างหน้าตานั่นหรือพอสูสี พูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"ก็ได้ๆ รูปร่างหน้าตาผมเป็นรองผู้กองคมกริชอยู่นิดๆ ส่วนผู้กองธามนั้นผมเป็นรองอยู่เยอะ แต่ลีลาอาจจะชนะขาดนะคร้าบ" ศรันย์ยิ้มทะเล้น เรียววักน้ำใส่หน้า แล้วบอกว่าศรันย์หลงตัวเอง
"คุณลืมบอสไปอีกคน เห็นยังเป็นเด็กนักศึกษาอยู่ นั่นก็ไม่ใช่ย่อยเลยนะ" เรียวพูด
"หา อย่าบอกนะว่าคุณกับเจ้าบอส" ศรันย์อ้าปากค้างไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า "ผมไม่ยอมนะคุณหมวด อะไรกัน ไม่กี่วัน คุณยอมบอสขนาดนั้นเลยหรือ แล้วผมล่ะ ผมยอมเป็นเบี้ยล่างให้ทั้งคุณกับหมวดชินมาตลอด โดนแกล้งสารพัด แต่ได้เอาปากแตะกับปากคุณแค่ครั้งเดียว แล้วก็เอาจมูกมาชนแก้มผมนิดเดียวแค่นั้นเอง ไม่แฟร์เลย"
"ถ้าแบบนี้ดีขึ้นไหม" เรียวพลิกตัวขึ้นมานั่งคล่อมตัวศรันย์ มือวางลงบนอกกว้าง ดันให้เอนตัวพิงขอบอ่างจากุซซี่
"จูบด้วยสิครับ หมวดเรียว" ศรันย์พูดด้วยเสียงแหบพร่า หายใจแรง เผยอปากเล็กน้อย ตามองตานายตำรวจหนุ่มที่จู่ๆ ก็พลิกตัวขึ้นนั่งคล่อมเขาไว้
"หลับตาสิ แล้วก็อยู่นิ่งๆ อย่ากระดุกกระดิก มือวางไว้ข้างตัว ห้ามยกขึ้นมาเด็ดขาด" เรียวสั่ง
"คุณหมวดชอบใช้อำนาจบีบบังคับควบคุมใช่ไหมครับ" ศรันย์เสียงสั่นเล็กน้อย "ได้เลยครับ อยากทำอะไรกับผมก็เชิญ ผมยอมแล้ว"




►จบบทที่ 16◄

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและช่วยเมนท์ช่วยดันนะครับ ขอบคุณที่กดไลค์ เรื่องนี้อาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่เพราะตั้งใจจะให้มันเป็นเรื่องรักกุ๊กกิ๊กอ่านพอเพลินๆ ไม่ได้เขียนนิยายมากว่าสี่ปี ต้องขัดสนิมอีกเยอะเลย 

[นางสาวกานาเลส]

อ้ากกกกก เขินตัวม้วนนน อย่าตัดนะะ อย่าตัดฉับฉากนี้นะะะ ต้องมีต่อ ต่อยาวๆเลยด้วย 55555555555555555

[คนคิ้วท์คิ้วท์]

ค้างมากก บรรยากาศเริ่มโรแมนติก โอ้ว เขิน