ร้าย...จนรัก chapter 10
พี่ปอนด์เลิกกับพลอยแล้ว
เป็นข่าวแรกที่ผมได้ยินจากไอ้แชมป์ทันทีที่เปิดเรียน คนหลายคนต่างพากันพูดถึงเรื่องนี้ มีข่าวลือมากมายถึงสาเหตุที่เลิกรากัน โดยส่วนใหญ่ เป็นเพราะพี่ปอนด์ ทั้งพี่ปอนด์ตามหึงพลอยไปแทบทุกที พี่ปอนด์นอกใจ และที่หนักสุดคงไม่พ้น รอยช้ำที่หน้าของพลอยเมื่อไม่กี่วันก่อนอาจจะเกิดจากฝีมือพี่ปอนด์ ทุกคนต่างพากันคิดแบบนั้น พลอยก็กลายเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุด ณ ตอนนี้
เกลียดเวลาที่เรารู้ธาตุแท้ของใครแล้วคนอื่นไม่รู้
“พี่โอเคป่าว”ผมตบไหล่พี่ปอนด์เป็นการปลอบใจ อยากจะเล่าเรื่องความจริงเกี่ยวกับพลอยให้ฟัง แต่จนแล้วจนลอดผมก็ไม่กล้า ถ้าเรื่องมันจบแบบนี้แล้ว ไม่รู้เลยน่าจะดีกว่า
“มึงไม่ถามกูหน่อยหรอว่าทำไมถึงเลิกกับพลอย”เรานั่งกันอยู่ที่ข้างสนามฟุตบอล ลมเย็นๆของตอนเย็นชวนให้รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก พี่ปอนด์หันมาถามผมด้วยใบหน้าเศร้า
“ผมไม่สนใจว่ะพี่ แค่พี่ตัดสินใจดีแล้วก็พอ”ผมบอกอย่างจริงใจ พี่ปอนด์ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร เพราะผมรู้ ว่าพี่ปอนด์เป็นคนยังไง เพราะแบบนั้น เหตุผลทั้งหลายมันไม่จำเป็นกับผมเลย
“กูขอ10นาที”พี่ปอนด์ล้มตัวลงมานอนหนุนตักผม หันหน้าเข้าหาตัวผม เพื่อซ่อน
น้ำตา
พี่ปอนด์ร้องไห้ ส่วนผมก็ทำได้แค่ลูบหลังแกเพื่อบอกให้แกรู้ว่า อย่างน้อยผมก็ยังอยู่ตรงนี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
5วันมาแล้วที่ผมไม่เห็นหน้าไอ้แก่นั้นเลย มันไม่มาให้เห็นหน้า ไม่มีการโทร และไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมแบบเมื่อก่อน ผมโทรไปครั้งหนึ่ง ทำใจอยู่นานหาเรื่องที่จะคุยได้แล้วโทรไป แต่มันปิดเครื่อง และไม่เคยเปิดเลยทั้งสัปดาห์
มันน่าเป็นเรื่องยินดีสำหรับผม ที่ไม่ต้องเป็นเครื่องรองรับอารมณ์มันทั้งอาทิตย์ ผมควรรู้สึกดี ผมควรดีใจ
แต่....
มันไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น
ผมเลิกเรียนแล้วตรงกลับคอนโดทันที ไม่ได้หาข้ออ้างหรือถ่วงเวลาเหมือนเมื่อก่อน แอบคิดว่าพอเปิดมาอาจจะเจอมันนั่งเก๊กอยู่ในห้อง แต่ไม่มีเลย
ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมฝัน ฝันถึงเรื่องคืนนั้นบ่อยๆ ฝันว่าผมกับมันกำลังมีเซ็กส์กัน เซ็กส์ที่ผมยินยอม ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร ทำไมผมต้องรอ ทำไมถึงเสียใจที่มันไม่มา ผมควรยินดีไม่ใช่หรอ แล้วทำไม...
หรือมันเบื่อผมแล้ว
มันอาจจะหมดสนุกกับร่างกายผมแล้ว นั้นซิ เรื่องง่ายๆแค่นี่เองทำไมไม่รู้ตัว มันเป็นเรื่องน่ายินดี ผมจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติ ไม่ต้องมีใครมาบังคับให้ทำอะไรอีกต่อไป
เมื่อผมคิดแบบนั้น ผมก็ลงมือเก็บข้าวของตัวเองลงกระเป๋า เก็บของทุกอย่างที่เป็นของผม ถ้ามันเบื่อผมแล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ที่นี่ โชคดี ที่หอเดิมผมยังอยู่ เพราะผมยังไม่ได้ทำเรื่องย้ายออก แถมหอผมเป็นแบบจ่ายค่าเช่าล่วงหน้า1เดือน ถึงเดือน2ที่ผ่านมายังไม่ได้จ่ายค่าเช่า แต่ไปจ่ายตอนนี้คงยังทันอีกอย่างข้าวของบางอย่างของผมก็น่าจะยังอยู่ในห้องนั้น ถ้าเขาให้คนอื่นเช่าไปแล้วเขาคงโทรมาบอกผมแล้ว
ผมเก็บข้าวของของตัวเองเอาไปแค่ที่เป็นของผม ส่วนของของมันรวมทั้งเสื้อผ้าที่มันซื้อให้ผมจะทิ้งไว้ที่นี่
แอบรู้สึกเหงาเมื่อต้องเดินออกมา
แต่มันเป็นทางที่ดีสำหรับผม
ผมต้องการแบบนี้มาตลอด ผมควรดีใจ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ผมย้ายกลับมาอยู่ที่หอพักเดิมได้2วันแล้ว โชคดีที่ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม เจ้าของหอบ่นนิดหน่อยเรื่องที่ผมมาจ่ายค่าเช่าช้า แต่ผมก็ยอมจ่ายค่าปรับไป ถ้าถามว่าทำไมผมถึงมีเงินจ่ายล่ะก็ ต้องบอกเลยว่าวันที่ผมไม่สบายมียอดเงิน50000เข้าบัญชีอีกครั้ง คงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร และนั้นคงเป็นเงินค่าตัวครั้งสุดท้ายของผม
หลังจากที่มันเขี่ยผมทิ้ง
ผมกลับมาใช้ชีวิตปกติ เช้าตื่นมาซื้อข้าวกิน เสร็จก็อาบน้ำไปเรียน เย็นก็ซื้อข้าวข้างนอกเข้ามาเลย แอบเสียดายที่ไม่ได้หยิบโถน้ำสลัดซีฟู้ดติดมือมาด้วย แต่เอามาผมก็คงไม่มีโอกาสได้ทำอาหารกินหรอก
วันนี้เป็นอีกวันแสนเหนื่อยไปเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ากว่าจะเลิกก็ปาไปหกโมงเย็น เพื่อนๆชวนกันสังสรรค์ แต่ผมอยากนอนพักมากกว่า แวะซื้อข้าวกระเพามากินสองกล่องเพราะหิวมากกลางวันไม่ได้กินข้าวเลย
แต่พอเปิดไฟผมก็ต้องสะดุ้ง มันเหมือนเดจาวู
ผมเห็น ไอ้แก่นั้นที่เตียง ครั้งนี้มันไม่ได้นั่งแต่มันนอน มันหันหน้ามาทางผมหน้ามันดูซีดๆ ผมก้าวขาแทบไม่ออก ใจหนึ่งก็กลัว ใจหนึ่งก็โกรธ ความรู้สึกมากมายตีกันยุ่งเยิง
“มะ..มาทำไม”ผมถามยังคงยืนอยู่ที่ประตู ครั้งนี้ผมไม่เห็นลูกน้องมันเหมือนครั้งก่อน
“กล้าดียังไงขัดคำสั่ง!”มันบอกเสียงเข้ม ติดแหบๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล
ผมทำใจกล้าเดินเข้าไปเมื่อเริ่มสังเกตอาการของมัน เหมือนมันกำลังไม่สบาย ผมคิดว่างั้น เพราะถ้าเวลาปกติมันคงพุ่งมาจับผมกดลงพื้นแล้ว แต่มันไม่ทำ
“.....”มันเงยหน้ามองผมแบบสงสัยปนไม่พอใจ ผมยังเดินต่อไป เอาของวางที่โต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง และเดินตรงไปหามัน
“ทำอะไร”มันถามจับข้อมือผมแน่น เมื่อผมพยายามจะเลิกชายเสื้อเชิ้ตมันขึ้น
“ปล่อย”ผมว่าเสียงเข้มมันยอมปล่อยให้ผมดู
เลือด
ผมเห็นผ้าก๊อซที่พันรอบเอวของมัน มีเลือดซึมออกมาที่หน้าท้องด้านซ้ายเป็นวงกวางพอสมควร ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน มันจ้องผมกลับ เราสองคนต่างคนต่างเงียบ
จนสุดท้าย ผมก็ออกจากห้องมา ผมตรงไปที่ร้านขายยาใกล้ๆซื้ออุปกรณ์ทำแผลชุดใหญ่พร้อมยาแก้อักเสบและยาแก้ปวด แล้วซื้อโจ๊กจากร้านข้างๆหอมาด้วย
พอผมเปิดประตูเข้ามา มันทำหน้าตกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมไปเอาน้ำใส่กะละมังเล็กๆ(เอาไว้ซักกางเกงใน)มาหามันพร้อมผ้าขนหนูที่คิดว่าสภาพใหม่ที่สุดที่มี
“ทำอะไร”มันถามเมื่อผมเริ่มแกะผ้าก๊อซของเดิมออก ผมไม่ได้ตอบ เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังทำอะไรอยู่ เหมือนร่างกายผมมันขยับไปเองโดยที่ผมยังไม่ทันได้ไตร่ตรองอะไร พอผมไม่ตอบมันก็จับมือผมที่กำลังแกะผ้าก๊อซเพื่อหยุดการกระทำ
“ปล่อย”ผมพูดบอก ไม่ได้เงยหน้ามองหน้ามัน มันนิ่งไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยจะทำแผล”ผมบอกอีกครั้ง ครั้งนี้มันยอมปล่อยให้ผมทำแผลให้
แผลค่อนข้างกว้าง ยาวประมาณ10เซ็นเห็นจะได้แต่ไม่ลึกมากนัก อาจจะโดยอะไรบาด หรืออาจะใครโดนแทงมา
ผมทำแผลอย่างพิถีพิถันไปโดยไม่มีใครพูดอะไร พอทำแผลเสร็จผมก็ยื่นยาให้มันกิน มันมองยาอย่างสงสัย แต่ผมไม่ได้ตอบอะไร สุดท้ายมันก็รับไปกิน พอผมจัดการมันเสร็จผมก็กะจะไปเอาถ้วยมาใส่โจ๊กให้มัน แต่มันก็ดึงผมไว้ก่อน ดึงแรงจนผมลงมานั่งบนเตียงข้างๆมัน
“ทำไม..”มันกำลังจะถาม
“แค่ไม่อยากให้ใครมาตายในห้อง”มันพูดไม่ทันจบผมก็พูดโพล่งแทรกขึ้นมา
“หึหึหึ”ผมได้ยินมันหัวเราะในลำคอ แล้วปล่อยให้ผมได้เป็นอิสระอีกครั้ง
ผมเอาโจ๊กใส่ถ้วยมาให้มัน มันรับไปกินอย่างว่าง่ายกินจนหมดสองถุง ไม่รู้ไปหิวมาจากไหน แล้วลูกน้องที่ชอบเดินตามมันหายไปไหนกันหมด และที่ผ่านมามันไปทำอะไร ทำไมถึงมีแผลกลับมาแบบนี้ คำถามมากมายที่ผมอยากรู้ แต่ผมก็ไม่ถามออกไป ผมเข้าไปอาบน้ำออกมาอีกทีก็เห็นมันหลับไปแล้ว
ห้องผมไม่มีแอร์มันคงร้อน ใจหนึ่งก็อยากจะพากลับไปส่งที่คอนโด แต่อีกใจก็อยากให้มันอยู่นี่
นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี๊ย ทำไมต้องมาช่วยไอ้คนที่แม่งทำร้ายผมสารพัด ผมควรจะใช้โอกาสนี้ฆ่ามันให้ตาย ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำกลับผม แล้วทำไมผมถึงต้องมาดูแลมันแบบนี้ด้วย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“อืมมมม”ผมปัดมือไปทั่วเพรารู้สึกรำคราญยุงที่กัดคอผมจนเจ็บจี๊ด
“แม่งโว้ย ไอ้ยุงเหี้ย!”สุดท้ายผมก็ทนนอนต่อไม่ไหว กะจะลุกเอายาฆ่ายุงมาฉีดแม่งให้ตาย แต่ยุงตรงหน้าผมคงกระป๋องเดียวไม่ได้คงต้องใช้ทั้งโรงงานล่ะมั้ง
“หึหึหึ”ไอ้แก่นั่งอยู่ที่พื้นข้างผม (ผมนั่งหลับทั้งๆที่เฝ้ามันเมื่อคืน) หัวเราะมุมปากอย่างอารมณ์ดี หน้าตามันดูสดใสขึ้นมากกว่าเมื่อวาน ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมก็ละสายตาจากใบหน้ายิ้มแย้มนั้นไม่ได้
เหมือนผม...รอคอยใบหน้านี้มาตลอด
บ้า! ผมคงติดไข้จากมันมาแน่ๆถึงคิดอะไรพวกนี้ออกมา
เราสองคนมองหน้ากันไม่มีใครยอมละสายตาก่อน มองเหมือนพวกเรามีความรู้สึกประหลาดบ้างอย่างอยู่ในใจเหมือนกัน ผมเห็นใบหน้าของมันค่อยๆใกล้เข้ามา จนสายตา โฟกัสภาพไม่ได้ผมหลับตารอบ้างอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างไม่ขัดขืน
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมรีบผลักใบหน้าที่กำลังจะแนบชิดนั้นออกห่างอย่างตกใจ ทำตัวไม่ถูกไปหมดเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง
ปังๆๆๆๆๆ
จากเสียงเคาะกลายเป็นเสียงทุบเมื่อคนด้านนอกเริ่มทนไม่ไหว ผมรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที
“พี่ปอนด์”พี่ปอนด์ในชุดลำลอง ยืนขมวดคิ้วอย่างขัดใจอยู่หน้าประตู ผมตกใจรีบหันไปมองไอ้แก่ที่นั่งจ้องผมไม่วางตา รู้สึกเหมือนโดนใครจ้องจับผิดอยู่เลย
“ถอยซิว่ะ กูอุตส่าห์ซื้อน้ำเต้าหู้มาให้ เสือกเปิดช้าอีก”พี่ปอนด์ชูถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ในถุงหิ้วใบใหญ่มาตรงหน้าผม ผมลนลานไม่รู้จะทำไงดี จะให้พี่ปอนด์เข้ามาเห็นไอ้แก่อยู่ในห้องผมไม่ได้
“เดี๋ยวๆ พี่”ผมรีบดันตัวพี่ปอนด์ที่กำลังจะแทรกเข้ามาในห้องออก
“อะไรของมึงเนี๊ย”พี่ปอนด์ทำหน้าสงสัยยิ่งกว่าเดิม
“เอ่อ คือผม ผมไม่ค่อยสะดวกว่ะพี่ เอ่อ ห้องผมมันโคตรรกเลยพี่ เพิ่มรื้อออกมามีแต่ฝุ่นเต็มไปหมดเลย พี่อย่าเข้าไปเลย”ผมยิ้มแหยๆให้พี่ปอนด์ พี่ปอนด์รีตามองผมอย่างข้องใจ แต่ก็ยอมหันหลังกลับ ในขนาดที่ผมกำลังจะโล่งอก พี่ปอนด์ก็วิ่งกลับมาก่อนจะผลักประตูเข้ามา
“กกสาวหรอมึง ไหนดูหน้า....คุณช่างอิ่น”พี่ปอนด์เรียกชื่อไอ้แก่เบาหวิว
สภาพไอ้แก่ในตอนนี้คือไม่ใส่เสื้อ มี แค่ผ้าพันแผลรอบๆเอวโชว์ซิกแพคเป็นลอนกับผิวที่โคตรขาวและหัวยุ่งเยิง
ชวนให้เข้าใจผิดโคตรๆ
“สวัสดีครับ”ไอ้แก่เอ่ยทักยิ้มการค้าอย่างเป็นมิตร ส่วนผมได้แต่เอาหัวโคกประตู แบบอย่างหายๆไปจากเหตุการณ์ตรงหน้า พี่ปอนด์หันมองมองผมด้วยสายตาที่มีคำถามมากมาย
สุดท้าย ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาก่อน ไอ้แกที่ตอนนี้ยังเปลือยท่อนบน เอนตัวไปนั่งพิงเตียง ส่วนพี่ปอนด์ตอนนี้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมีโต๊ะญี่ปุ่นกั้นกลาง
“เอ่อ โหยน้ำเต้าหู้เดี๋ยวเย็นหมด ผมเอาไปใส่แก้วก่อนนะพี่”รีบหยิบถุงน้ำเต้าหู้จากพี่ปอนด์มาแล้วรีบเดินไปที่ระเบียงหลังห้องที่มีชั้นวางถ้วยจานอยู่ พยายามทำทุกอย่างให้ช้าที่สุด เพราะผมยังไม่พร้อมจะไปเผชิญสถานการณ์ตรงหน้าจริงๆ ทำใจได้เกือบ5นาเลยยกแก้วน้ำเต้าหู้2ใบไปที่โต๊ะญี่ปุ่น
ตอนนี้สถานการณ์ของห้องผมไม่ต่างอะไรกับห้องเจรจาของสหประชาชาติเหมือนกำลังคุยกันเรื่องระเบิดนิวเคลียร์ที่เกาหลีเหนือทดลองยิงเมื่อไม่นานมานี้
เป็นสถานการณ์ที่ ชวนให้เครียดจนหายใจไม่ทั่วท้อง
ผมยกแก้วใส่น้ำเต้าหู้2ใบมาวางที่โต๊ะ ทั้งสองคนยังมองกันแบบไม่มีใครยอมใคร จนสุดท้ายมือถือของไอ้แก่ก็ดัง
“ขอตัวแปปนะครับ”มันบอกพี่ปอนด์พยายามพยุงตัวขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล จนผมอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย แต่พี่ปอนด์ก็ดันเรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะได้ขยับตัว
“น่าน”ผมกลับมานั่งหลังตรงเหมือนเดิน ส่วนไอ้แก่เดินไปที่ระเบียงหลังห้องเพื่อคุยโทรศัพท์
“อย่าเพิ่งถามเลยพี่”ผมเห็นเหมือนพี่ปอนด์กำลังจะอ้าปากถามอะไรบ้างอย่าง ผมเลยชิงพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“.....”พี่ปอนด์ไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสายตามาถามว่า ทำไมแทน
“เรื่องมันยาวพี่ ผมยังเรียบเรียงไม่ได้”ผมตอบยกน้ำเต้าหู้ขึ้นกิน
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ได้ยินเสียงไอ้แก่คุยโทรศัพท์เบาๆ ก่อนที่มันจะเดินเข้ามา
“ขอโทษนะครับ ผมต้องขอตัวก่อน”ไอ้แก่หันไปบอกพี่ปอนด์
“ครับ”พี่ปอนด์รับคำอย่างสุภาพ ไอ้แก่ก้มลงหยิบเสื้อเชิ้ตของมันที่อยู่ที่พื้น ตอนก้มเหมือนแผลจะฉีกเห็นมันทำหน้าเจ็บ แต่ไม่ยอมร้องออกมาสักแอะ ทำเอาผมลนลานนั่งไม่ติดพื้น มันหยิบเสื้อขึ้นมาสวม แล้วเหมือนยืนมือมาทางผมเพื่อบอกให้ไปด้วยกัน ผมมองมือมันกับหน้าพี่ปอนด์สลับกันไปมา มันยังยื่นมือค้างไว้ พี่ปอนด์ก็ทำหน้าบอกผมให้นั่งอยู่นิ่งๆ จนสุดท้ายไอ้แก่ก็เก็บมือที่ยื่นออกมา แล้วเดินออกจากห้องไป ภาพสุดท้ายที่ผมเห็น คือเลือดที่ซึมอยู่ที่แผลข้างเอวของมัน
TBC.
มีใครสงสารเสี่ยช่างเราไหม หรือ สมน้ำหน้ากัน555555
ตอนต่อไป มาฟังพี่ปอนด์กันเถอะ
ปล.หนึ่งคอมเม้นท์คือหนึ่งกำลังใจนะครัช คนเขียนต้องการกำลังจายยยยยยยย
กำลังใจไม่มีงานก็ไม่เดินT^T
ถามชอบช่วยกดถูกใจให้ด้วยนะครัช
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
