หัวข้อ: อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม XXX >>>ตอนที่ 24<<< [23/05/2560]

[❣☾月亮☽❣]

ดินกับฟ้ารีบๆสามัคคีกันนะ พี่ริวจะได้ไม่ลำบากใจที่จะควบสอง
นนท์นี่อย่าได้โผล่มมาอีกเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ริว อดกลั้นกับดิน ทั้งที่ดินรักริวมาตลอด
แค่เพราะริวคิดว่าดินดี ไม่อยากฉุดดินมาสกปรก
ริว คิดว่าตัวเองไม่ดี มีอะไรกับใครมากมาย
ทั้งที่ใจก็หวั่นไหวกับดินไปแล้ว
ฟ้า ตกหลุมเสน่ห์ริว บทรักเข้ากันได้ดี เคมีต้องกัน
ริวก็หวั่นไหวกับฟ้าเหมือนกัน
ก็ชอบทั้งคู่ ริวก็กินทั้งคู่ซะเลย ดินก็ยอมอยู่แล้ว
       
 

[netich]

 

[omuya]

>.<

[่jum]

 

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!




ตอนพิเศษ วันเบาๆ ที่ไม่ชิลล์ของพี่ริวกับคิวท์บอย




          ผมนายมังกร ริว หรือพี่ริว ของทุกคนเองครับ ช่วงนี้ผมติดทวิตเตอร์มาก ผมขอสารภาพ


          ใครจะว่าแก่แล้วไม่เจียมผมก็ยอม


          ก็ในทวิตอาหารตามันเยอะมากกกกก กอ ไก่ ล้านตัว ยิ่งถ้าเข้าให้ถูก Hashtag นะ หูย กระเป๋าตังค์สั่น องค์สายเปย์จะลง


          ว่างเมื่อไหร่เป็นส่อง ไม่อยากจะเล่าว่าเคยเผลอส่องตอนประชุมจนโดนไอ้เจ้าดินดุมาแล้ว


          แต่ถามว่าแคร์ไหม บอกเลยว่าไม่ หึหึ


          เอาจริงๆ ไอ้ฟ้ากับไอ้ดินหัวเสียทุกครั้งที่เห็นผมนั่งส่องทวิต มันสองคนจะบ่นอะไรกันงุ้งงิ้งๆ แถมผลัดเวียนกันมากวนผมตลอด


          วันนี้เป็นอีกวันชิลล์ๆ ของผมที่ได้มีเวลาว่างอยู่บ้านเฉยๆ จะว่าบ้านก็ไม่ถูกครับ เพราะมันเป็นคอนโดเพนท์เฮ้าส์ขนาดสี่ห้องนอนใจกลางเมืองที่ผมเพิ่งซื้อไว้ไม่นาน ห้องนอนกลางใหญ่สุดเป็นของผม อีกสองห้องก็เพื่อไว้ให้เด็กผีสองคนเวลามันมาค้าง


          แต่ถึงเวลาที่พวกมันมากันจริงๆ เหรอครับ พวกมันก็มาสุมนอนรวมกันอยู่ที่ห้องผมห้องเดียวตลอด


          ส่วนอีกห้องที่เหลือก็เอาไว้ เอิ่ม ฟ้ามันบอกว่า.....เอาไว้เปลี่ยนบรรยากาศครับ >_<


          พอว่างผมก็ส่อง tag สิครับ ช่วงนี้มี tag ในดวงใจ ส่องประจำส่องทุกวัน ส่องได้ส่องดี เรียกว่าหลงจนหาทางออกไม่เจอ


          ความจริง tag นี่มีที่มาครับ เดิมผมจะเข้า tag ชื่อดังประจำมหาวิทาลัยอันดับหนึ่งและอันดับสองของประเทศเป็นประจำอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ใช้ไหมครับว่า tag อะไร


          แล้วช่วงที่ผ่านมาก็มี tag นิยายวายชื่อดังที่กำลังจะสร้างเป็นซีรี่ย์เกิดขึ้น คนอย่างพี่ริวก็ตามสิครับจะเหลือเหรอ


          อ๋อ ลืมบอกไป นอกจากจะติดทวิตผมยังติดนิยายวายอย่างหนัก ก็เป็นเพราะไอ้เด็กยักษ์สองตัวมันไม่ยอมให้ผมกระดิกตัวไปไหน พอมีเวลาจะไปเดินดูตัวอ่อนตามที่เที่ยวเหมือนเมื่อก่อนก็โดนประกบแจ สุดท้ายพี่ริวคนนี้เลยต้องอาศัยความเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงบวกจินตนาการอันล้ำเลิศ จิ้นตัวเองเป็นตัวละครในนิยายวายเอาเสียเลย


          น่าสงสารใช่ไหมครับ


          เดี๋ยวจะออกทะเลไปไกลเล่าต่อดีกว่าครับ จากที่ผมตาม tag นิยายเรื่องที่ว่า ตามไปตามมาดันมาติดอีก tag ที่มักจะมีคนชงให้ทั้งสองคนมาเล่นเป็นตัวละครหลักในนิยายเรื่องนั้นเสียได้


          แล้ว tag ที่ว่าก็คือ แท่น แทน แท้นนนนนนน


          #เกรทพอร์ช นั่นเอง


          สาบานให้ฟ้าผ่าตายเหอะ นี่ผมไม่เคยอยากจะรุกใครเท่าไอ้เด็กหมอฟันกระต่ายน้อยคนนี้มาก่อน โอ้มายก็อด ยูอาร์โซคิ้วทึ มึงจะน่ารักน่าทะนุถนอมขนาดนี้ไปเพื่อใคร มึงน่ารักพร่ำเพื่อ มึงน่ารักทำลายล้างมาก


          น้องพอร์ชของพี่ โอ้ย.....นี่กูเพ้อมากบอกเลย


          แล้วการที่เวลาคุยกับอีกคนแล้วแทนตัวเองว่า ‘น้อง’ บ้าง ‘พอร์ช’ บ้าง คือ? ทำไมมันได้ใจแบบนี้


          ชีวิตอยากแปลงร่างเป็นหนุ่มคลีโออันมีนามว่าเกรทเหลือเกิน พี่ริวอย่างเป็นคู่จิ้นน้องพอร์ชชชชช


          หันไปมองดูเด็กของตัวเองแล้วเครียด ไอ้เด็กเหมือนกันน่ะผมไม่เถียง แต่ฝันไปเถอะว่ามันจะแทนตัวแบบนั้น แต่ถึงจะแทนแบบนั้นคงได้มีสยองกันบ้าง


          เอาตามตรงตั้งแต่มันสองคนเขามาในชีวิตผมจริงจัง ผมก็ไม่เคยได้มีโอกาสรุกอีกเลย


          นี่ อึดอัดนะโว้ยยยยย


          ระหว่างนั่งดูทวิตไปผมก็นั่งดูดินกับฟ้าไปด้วยนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่สนใจ สุดสัปดาห์สองคนนี้มันจะแบ่งหน้าที่กันครับ วันนี้ดินเข้าครัวทำอาหาร ส่วนฟ้ากำลังยืนรีดผ้าอยู่ ถ้าเป็นคนในบริษัท หรือเด็กๆ รุ่นน้องพวกมันมาเห็นคนกรี๊ดกันไปสามบ้านแปดบ้าน


          แต่กับผม กูล่ะยากจับฆ่าหมกส้วนแล้วหนีไปหาน้องกระต่ายพอร์ชเสียเหลือเกิน 


          ผมแกล้งเอารูปน้องพอร์ชให้ฟ้าดู อยากเห็นปฏิกิริยา เพราะผมเชื่อว่าคนเป็นรุกร้อยทั้งร้อยต้องชอบน้อง


          ฟ้ายิ้มเย็นๆ ก่อนจะตอบผมด้วยคำตอบและน้ำเสียงที่เล่นเอาผมขนหัวลุกไปหมด


          “ถ้าพี่ริวคิดจะตีฉิ่ง ผมเอาหัวเป็นประกันเลยว่าฉิ่งพี่ริวจะยับเยินก่อนจะได้ก้าวออกไปจากที่นี่”   


          อุ่ย..........


          นี่ฟ้าโกรธอะไรผมรึเปล่าเนี่ย หนีดีกว่าไหม   


          แต่จะว่าไปเกรทก็ดีมากนะครับ งานดี งานละเอียด ถ้าเจอกันตัวๆ รับรองพี่ริวเข้าชาร์จแน่นอน หุหุ ไหนจะบุคลิก กับความกวนตีนนั้น เกร้ททททท ดีงามสมเป็นอนาคตสามีแห่งชาติ


          “เดือนมหาลัยเป็นของพี่มังกรสองคน พี่ยังจะอยากได้ผู้นำเชียร์ไปเพื่ออะไรครับ” ดินตอบผมหน้าโคตรนิ่งตอนที่ผมเอารูปน้องเกรทน้องพอร์ชให้ดู


          เอิ่ม..........


          นี่ก็ไม่ต่างกัน ทำหน้าเมื่อโกรธอะไรผมมาแต่ชาติปางก่อน


          ก็แล้วไงผมชอบของผมปะ นี่นั่งดู tag มาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เที่ยงแล้วยังหลุดออกจาก tag ไม่ได้


          “พี่มังกรกินข้าวครับ ผมทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าที่พี่ชอบด้วย” เสียงของดินแว่วมาพร้อมๆ กลับกลิ่นหอมของอาหารจานโปรดของผม


          “แป๊บนึงนะดิน พี่ดูนี่นิดเดียว” เพิ่งเปิดคลิปน้องพอร์ชวันงานคลีโอครับ น่ารักบรรลัยโลกมาก


          “พี่มังกร พี่ดูมาตั้งแต่ตื่นนอนแล้วนะครับ” ดินตอบกลับ ผมเริ่มรู้สึกถึงความขุ่นมัวในน้ำเสียงของดินขึ้นมาตะหงิดๆ   


          “นิดเดียวๆ น้า หะ เห้ย! ฟ้า เอามือถือพี่คืนมา” ในระหว่างที่ผมไม่สามารถละสายตาจากน้องหมอฟันกระต่ายน้อย ฟ้าก็เข้ามาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือผม


          “หยุดดูได้แล้ว แล้วก็ไม่ต้องกินมันแล้วด้วยข้าวอะ พี่ริวมานี่เลย!” ฟ้าว่าจบก็คว้าข้อมือลากผมออกจากโซฟา


          “ฟ้า ปล่อยพี่”


          “ไม่ปล่อย เว้ย ผมทนไม่ได้แล้วนะ พี่ริวเห็นหัวพวกผมบ้างไหมเนี่ย” ฟ้าตะโกนใส่ผมอย่างหัวเสีย


          “ฟะ ฟ้าใจเย็น กะ ก็ แค่...”


          “แค่อะไร แค่พี่ใช้เวลาตั้งแต่ตื่นนอน ไปกับมือถือ แทนที่จะสนใจผมกับพี่ดินที่ยืนหัวโด่อยู่เนี่ยเหรอ”


          “ปะ เปล่านะ ฟ้า ก็แค่น้องมันน่า...”


          “ขนาดนี้ยังไม่หยุดอีกนะ อยากตีฉิ่งกับมันนักใช่ไหม ได้!!!” พูดจบฟ้าก็ออกแรงลากผมไปทางห้องนอนกลาง


          “ฟ้า จะทำอะไร ฟ้า”


          “ก็จะทำให้ฉิ่งพี่ยับเยิ่นตามที่พูด ผมมันลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น”


          “ไม่เอานะ ฟ้า อย่านะ.....ดิน ดิน ค้าบบบ ดินช่วยพี่ด้วย อื้อ.....ฟ้า เบา.....อื้อ”













          “ฟ้า อย่า.....” เสียงของดินครับ ดินต้องช่วยผมแน่ๆ













          “ฟ้าเสร็จแล้วอย่าล็อกประตู เดี๋ยวพี่จะเข้าไปเคลียร์กับพี่มังกรต่อเรื่องหนุ่มคลีโอ!!!”













          ม้ายยยยย..........น้องพอร์ชน้องเกรท ช่วยพี่ริวด้วยยยยย ฮือออออ  






           *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

          บอกแล้วพี่ริวเป็นไบโพลาร์ 555
          ตอนนี้ไม่ได้อยู่ใน timeline ของเนื้อเรื่องหลักนะค้าบบบ

           *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สมแล้วพี่ริว ถูกฟ้าลากเข้าห้อง
มีสองเดือนมหาลัย อยู่ในบ้าน
ยังจะส่องหลีดพอร์ช อีก
หวังให้ดิน ไปช่วยรึ
ดิน ก็จะไปช่วยจริงแหละ ช่วยซ้ำ
แต่ไรท์ ลืมแน่เลย nc อ่ะ ไรท์ ลืมลง
       
 

[karamailpraleen]

 

[Ryunosuke]

คำเตือน: NC หนักมาก ใครไม่ปลื้มข้ามไปก่อนได้นะค้าบ






อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนพิเศษ วันเบาๆ ภาคต่อ NC ล้วนๆ






          อั้ก!!!   “โอ้ย พี่เจ็บนะฟ้า” ฟ้าเหวี่ยงผมลงบนเตียงแรงเสียจนผมจุกไปหมด


          “ก็สมควรแล้วไหม ผมเจ็บกว่าพี่เยอะ แฟนมีก็เหมือนไม่มี เอาแต่เล่นทวิตส่องผู้ชาย” ฟ้าพูดพร้อมกับกระโจนตามขึ้นมาคร่อมผมบนเตียง


          “กะ ก็น้องมันน่ารัก เฉยๆ แบบดูแล้วคลายเครียดไง”


          “ยังไม่หยุดอีกนะพี่ริว แบบนี้ผมว่าเราคงพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ” พูดไม่ทันจบดี ฟ้ามันถลกเสื้อยืดผมทิ้งเลยครับ


          “หะ เห้ย เดี๋ยวสิฟ้า ฟ้าอย่าทำแบบนี้ ดินค้าบช่วยพี่ด้วย อุ อื้อ......” คิดว่ามันใช้ปากอุดปากผมใช่ไหมครับ แต่เปล่าเลยครับ ฟ้ามันเล่นเอามือข้างหนึ่งปิดปากผม อีกข้างหนึ่งรวบข้อมือผมไว้


          “หึ พี่บังคับให้ผมทำแบบนี้เองนะ” ฟ้ามันก้มลงมาเลียตั้งแต่หน้าอกลากยาวขึ้นมาถึงใบหูเลยครับ


          “อื้อ อื้อ......” เสียงผมมีได้แค่นี้แหละครับ ขนลุกไปหมดทั้งตัวแล้วตอนนี้


          “พี่ดินเข้ามาเลยก็ได้ครับ ตามที่เราตกลงกันไว้พี่ถ่ายคลิปได้เลย” ผมตาเหลือกเลยครับ ไอ้เด็กผีสองตัวมันเล่นอะไรกัน


          “ได้ๆ เดี๋ยวผลัดกันถ่ายนะฟ้า” ดินเดินเข้ามาพร้อมกล้องวิดีโอแบบ HD!!! 


          “เอาให้เห็นหน้าชัดๆ เลยนะพี่ดิน..........เป็นนายเอกซีรี่ย์ให้ผมหน่อยนะครับพี่ริว แต่ไม่ใช่ซีรี่ย์วายนะ เป็นซีรี่ย์หนังโป๊อะ” เด็กยักษ์ตัวน้องที่คร่อมอยู่บนตัวผมอยู่หันไปตกลงกับเด็กยักษ์ตัวพี่ ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูให้ผมได้ขนลุกเกรียวมากขึ้นไปอีก


          “อื้อ......” ฟ้ากัดหมับเข้าที่ซอกคอผมอย่างรุนแรง ก่อนจะดูดดุนย้ำซ้ำไปซ้ำมา คาดว่าพรุ่งนี้คงเป็นรอยช้ำน่ากลัวแน่ๆ


          เพี๊ยะ!!! “โอ๊ย ฟ้า พี่เจ็บ” ฟ้าใช้มือที่เคยปิดอยู่ที่ปากผม ดึงกางเกงขาสั้นผมออก ก่อนจะใช่ฝ่ามือฟาดลงที่ก้นผมจนเสียงดังสนั่น


          “ผมบอกแล้วว่าฉิ่งพี่จะต้องยับเยิน แถมจะต้องยับเยินในมือผมนี่แหละ”   


          “ดินค้าบ พี่ริวเจ็บจังเลย ดินช่วยพี่ริวด้วย” ในเมื่อดูท่าฟ้าจะไม่ฟังผมก็ต้องอ้อนเด็กอีกคนนี่แหละ


          “ฟ้าเร็วๆ สิ พี่รอต่ออยู่นะ นี่ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว” ช็อกครับ บอกได้คำเดียวว่าคำตอบของดินทำเอาผมโคตรจะช็อก แถมดินไม่พูดเปล่าครับ ดันเอามือลูบลูกชายดินน้อยแต่ตัวเขื่องที่กำลังโกรธเกรี้ยวในกางเกงของเจ้าตัวช้าๆ


          ไม่นะ.....ดินแสนดีของพี่ริวหายไปไหนแล้ววววว
         

          “ฟ้า อย่า.....อื้อ อื้มมมมม” ผมพูดต่อได้แค่นั้นแหละครับ เพราะหลังจากนั้นไอ้เด็กยักษ์คนน้องก็ลงลิ้นร้อนจนแทบทุกตารางนิ้วบนตัวผม


          “พี่ริวของผมอร่อยไปทุกส่วนจริงๆ” ฟ้าใช้มือประคองให้สะโพกผมยกลอยขึ้นในอากาศ ก่อนจะชอนไชลิ้นชื้นเข้ามาในช่องทางคับแคบของผม


          จะดิ้นก็ไปไหนไม่พ้น ร้องให้ใครช่วยก็ไม่ได้ ผมได้แต่เกร็งตัวจนตะคริวแทบจะกินไปทั่วร่าง


          แต่เท่านั้นคงยังไม่สมใจฟ้า เพราะมือใหญ่ทั้งสองจัดการแหวกให้ช่องทางของผมเปิดออกมากขึ้น นั่นเท่ากับว่าลิ้นของฟ้าก็ทะลุทะลวงลึกเข้ามามากขึ้นอีก ควรนี้ทั้งเลียทั้งแหย่ทั้งดูดราวกับช่องทางของผมเป็นของหวานก็ไม่ปาน


         “ฮือ.....ไม่ไหวแล้วฟ้า พอเถอะ นะ พี่ทรมาน” ความรู้สึกของผมมันพุ่งสูงทะลุเพดานจนแทบระเบิด น้ำใสๆ แห่งอารมณ์ไหลหยาดหยดออกมาจากปลายลูกชายของผมเต็มไปหมด


          คำว่า เยิ้มจนแฉะ น่าจะเป็นคำบรรยายที่เหมาะกับสภาพผมในตอนนี้ที่สุด


          “พี่ริวรู้สึกกับผมขนาดนี้ ยังคิดจะไปตีฉิ่งกับคนอื่นอีกเหรอครับ”


          “ไม่ใช่นะ ฟ้า พี่แค่.....อะ อ๊า.....” ฟ้าไม่ยอมให้ผมแก้ตัวต่อ ปล่อยสะโพกผมลง แล้วแทนที่ลิ้นชื้นด้วยแก่นกายเปี่ยมอารมณ์แทน


          ถึงผมจะแอบสงสัยว่าฟ้าเอาเวลาไหนไปถอดเสื้อถอดกางเกงแต่มันไม่ใช่ประเด็น


          ประเด็นคือไอ้ดุ้นแข็งๆ ใหญ่โตมโหฬารที่มันสวนเข้ามาในตัวผมในคราวเดียวมันทำเอาผมเจ็บจนน้ำตาไหลพราก ผมได้แต่พยายามใช้มือดันฟ้าไว้อย่างสุดความสามารถเพราะมันร้องไม่ออกจริงๆ


          ดูเหมือนฟ้าจะไม่ได้สนใจ เพราะเด็กยักษ์มันดันควงเอวไปมาซ้ายที่ขวาทีโดยไม่คิดจะถอนของของมันออก ปากก็ก้มลงมาเล่นกับจุดไวสัมผัสบนหน้าอกผม


          “อะ อ๊า.....” จนสุดท้ายผมเองกลับเป็นฝ่ายที่เปลี่ยนการจากการพยายามดันเอวฟ้าออกเป็นดึงรั้งให้ฟ้าเข้ามาในตัวผมลึกขึ้นกว่าเดิมเมื่อฟ้าขยับเข้าไปถูกจุดอ่อนภายใน


          “ฟะ ฟ้า พี่......สะ เสียว ฟะ ฟ้า.....อุ๊ก!!!” ผมเริ่มปล่อยเสียงน่าอายเพราะความเจ็บค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน


          แต่ในขณะที่ปากกำลังจะอ้ากว้างขึ้น ลูกชายผู้โกรธเกี้ยวของดินก็พุ่งส่วนเข้ามา


          “อ่าวพี่ ไหนว่าจะรอฟ้าเสร็จ”


          “เป็นฟ้าเห็นแบบนี้อยู่ตรงหน้าฟ้าจะทนไหวไหม ถามใจดู”


          “งั้นพี่คงต้องโชว์สเต็ปเทพหน่อยแล้วไม่งั้นผมได้แซวให้อายไปจนตายอะ”


          “หึ เตรียมเรียนรู้จากพี่ดินเถอะครับ น้องฟ้า”


          เอิ่ม คุณเด็กยักษ์ทั้งสอง มันใช่เวลาที่ควรมาคุยอวดอ้างสรรพคุณกันเรอะ นี่กูจะตายแล้วมั้ย โดยเสียบคาไว้ทั้งหน้าทั้งหลังเนี่ย ฮือออออ


          ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อ ฟ้าก็เร่งจังหวะทันที จังหวะของฟ้าหนักหน่วง รุนแรง ต่อเนื่อง จนผมแทบกระอัก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไม่หยุดหย่อน


          จะร้องก็ร้องไม่ออก เพราะดินน้อยก็ดันสวนเข้ามาทางปากผมอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน


          นานเท่าไหร่ผมแทบไม่เหลือสติจะจำ มารู้ตัวอีกทีคือฟ้าจับผมพลิกตัวอย่างกับตุ๊กตายัดนุ่นให้อยู่ในท่าคลานสี่ขา ที่สำคัญคือฟ้าน้อยยังอยู่ในตัวผมตลอดเวลา ผมแทบจะกรีดร้องเพราะข้างในมันเหมือนโดนปั่น

          ฟ้ารั้งให้ลำตัวผมยืดขึ้นจนเกือบตรง มือทั้งสองข้างถูกฟ้าจับไพล่หลังล็อกไว้อย่างแน่นหนา ขาของผมก็ถูกขาแข็งแรงของฟ้าดันให้แยกออกอย่างอัตโนมัติ อย่าหาว่าผมสกปรก แต่ท่านี้ทำให้ฟ้าน้อยเข้ามาโคตรลึกจนผมแทบกลั้นปัสสาวะไว้ไม่อยู่ เอาจริงๆ ก็แอบกลั้นไปอยู่จนผ้าปูที่นอนเริ่มเปียก


          น้ำตาผมไหลพรากอย่างไม่อาจควบคุม ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่ผมเหมือนควบคุมอะไรร่างกายตัวเองไม่ได้เลย
   
 
          ดินก็ทำหน้าที่สมบูรณ์เหลือเกิน เพราะยืนขึ้นบนเตียงตามมาป้อนดินน้อยเข้าปากโดยไม่ลืมที่จะถือกล้องเก็บภาพเข้าไว้ตลอด


          “พี่มังกร โคตรยั่วเลยรู้ตัวไหมครับ ซี๊ดดดดด” ผมอึ้งกับดินไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ หรือนี่คือตัวจริงของดิน


           “พี่ริวยังจะส่องน้องหมอฟันกระต่ายน้อยอยู่อีกไหมครับ” ฟ้าถามในขณะที่เสือกไสลูกชายตัวเขื่องเข้ามาในตัวผม


          “ไอ่ ไอ่ แอ้ว ไอ่ อ่อง แอ้ว” ไม่แล้ว ไม่ส่องแล้ว อยากกู่ก้องตะโกนให้ลั่นห้องแต่ไอ้ดินน้อยมันอุดปากอยู่


          “อะไรนะครับ ยังจะส่องอีกเหรอ” ฟ้าพูดพร้อมซอยตามมาไม่ยั้ง


          “อั่ก อั่ก ไอ่ ไอ่ แอ้ว ออม แอ้ว” ยอมแล้วจริงๆ


          “อะไรนะครับพี่ริว ฟ้าฟังไม่ชัด พี่ดินเอาออกก่อนแป๊บนึงครับ”


          “มะ ไม่แล้ว ฟ้า พี่ไม่ทำแล้ว ยอมแล้ว อื๊อ ฟ้า คะ ค้าบ อื้อ อื้อ พะ พี่ขอโทษ พอก่อน ขอร้องงงงง” ระหว่างที่ผมละล่ำละลักพูดนี่ฟ้ามันไม่ได้หยุดนะครับ มันซอยยับตลอดแบบแรงไม่มีตก


          “ผมจะเชื่อได้ยังไงครับ พี่ริว”


         “ฟะ ฟ้า หยุดก่อน หยุด พี่จะเสร็จ อะ อะ จะ เสร็จ อะ มะ ไม่ไหวแล้ว ฟ้า.........มะ ไม่ ไม่ ฟ้าอย่าทำแบบนี้กับพี่” ฟ้าเป็นคนโหดร้ายครับ คิดดูสิครับผมกำลังจะถึงสวรรค์อยู่รอมร่อ ดันเอามือคว้ามากำรอบลูกชายผมจนแน่น จะปลดปล่อยก็ทำไม่ได้ ลูกชายผมหัวมันเป่งแดงจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว


          ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ฟ้ามันกำกับผมแบบนี้ไม่ใช่รอบเดียว พาไปทัวร์ชายแดนสวรรค์แล้วก็ฉุดลงนรกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง


          จนสุดท้ายเขื่อนอารมณ์ผมมันก็แตกทะลักคามือเด็กยักษ์ใจโหดในการทัวร์นรกสวรรค์รอบที่ห้าของผม   


          “ว้า เสร็จซะแล้ว นี่พี่ดินเขายังไม่ได้เคลียร์กับพี่ริวเลยนะครับ” ฟ้ายื่นหน้ามากระซิบข้างหูผมด้วยเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับให้มือประคองหน้าให้ผมหันไปมองดินน้อยตัวเขื่องตรงหน้า


         



          ถ้าฟ้าน้อยแปด กะด้วยสายตาดินน้อยก็คงเกือบเก้าล่ะครับ






          ผมจำสัมผัสของเด็กทั้งสองคนได้ดี






          ฟ้าหนักหน่วงรุนแรง เร่งเร้า






          แต่ดิน ดินนุ่มนวล เนิบนาบ แต่หนักแน่น และลึกซึ้ง ลึกแบบโคตรจะลึก






          ตายแน่ไอ้ฟ้าตายคาเตียงก็วันนี้






          “พอเถอะนะฟ้า นะดินนะ แค่นี้พี่ริวก็จะตายแล้วนะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ส่องทวิตอีกแล้ว จะไม่ดูรูปใครน้องจากฟ้าและดินอีกแล้ว” เอาจริงๆ ถ้าฟ้าไม่จับแขนผมไว้ผมคงยกมือไหว้มันสองคนไปแล้ว


          “ก็ได้ครับ ของฟ้าพอแค่นี้ก็ได้” สิ้นเสียงฟ้าก็ปล่อยมือ ทำให้ผมทรุดตัวนอนคว่ำลงกับเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง


          “เห้อออออ ค่อยยังชั่ว” ผมพึมพำกับตัวเองโดยไม่ได้รู้เลยว่า













          ฟ้าที่เพิ่งปล่อยมือจากผมมันกำลังยิ้ม และยื่นมือไปรับกล้องถ่ายวิดีโอมาจากดิน



















          “เฮือกกกกก!!!” ผมผวาแทบสิ้นสติเมื่อดินน้อยเกือบเก้านิ้วแทรกตัวเข้ามาพรวดเดียวทั้งลำ



















          “เรื่องน้องหมอฟัน.....ฟ้าอาจจะเคลียร์กับพี่จบแล้ว แต่เผอิญผมยังต้องเคลียร์กับพี่เรื่องหนุ่มคลีโอต่อนะครับ.....พี่มังกร”



















          ไม่ ไม่ ไม่ น้า.......... ใครก็ได้ช่วยพี่ริวด้วยยยยยยยยยยยยย 
 





          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

          ตอนพิเศษสนองนี๊ด หุหุ ไม่เกี่ยวกับ timeline หลักเหมือนเดิมค้าบบบบบ
          ขา NC สมใจม้ายยยยย

          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!




ตอนที่ 8 ฟ้าพิโรธ




          “คุณส้ม ผมรบกวนเช็คตารางเวลาของผู้บริหารฝ่ายวิจัยและพัฒนากับวิศวกรรมแล้วนัดประชุมทั้งสองฝ่ายให้ผมหน่อย ขอเป็นภายในสัปดาห์หน้านะ”


          “ได้ค่ะคุณมังกร จะให้ส้มแจ้งว่าเป็นวาระอะไรดีคะ”


          “บอกว่าประชุมเพื่อวางกลยุทธ์การทำงานแล้วกัน เพราะผมคาดว่าประกาศตำแหน่งใหม่ของผมจะออกภายในวันศุกร์นี้ ท่านเมฆินทร์ไม่ชอบให้ทำอะไรล่าช้า”


          “ค่ะคุณมังกร”


          “อย่าลืมย้ำว่าต้องเข้าประชุมทุกคน ใครเข้าไม่ได้ก็ขอให้ใช้วิดีโอคอนเฟอเรนซ์เข้ามา”


          “ได้ตามสั่งค่ะ”


          หลังจากฟ้าเข้ามาป่วนพร้อมแจ้งข่าวสำคัญว่าผมต้องไปงานสังคมตามคำสั่งของท่านเมฆินทร์ ผมก็รีบจัดการเคลียร์งานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ และไม่ลืมสั่งการผ่านเลขาให้นัดประชุมสำคัญของผมในสัปดาห์หน้า


          จากนั้นผมก็รีบบึ่งรถกลับมาที่คอนโดทันที ต้องรีบหน่อยครับออกงานสังคมทั้งทีขอใช้เวลาในการแต่งองค์ทรงเครื่องหน่อย เผื่อเจอเด็กหนุ่มๆ หวานกรอบผมจะได้ไม่พลาด





 







          เมื่อผมมาถึงคอนโดก็พบว่าหน้าประตูห้องมีกล่องกระดาษเรียบหรูอยู่สองกล่อง ซึ่งภายในมีชุดสูทที่ดูก็รู้ว่าราคาแพงระยับอยู่ทั้งคู่


          “ใครมาเล่นอะไรอีกแล้ววะ” ผมสบถกับตัวเองก่อนจะใส่รหัสและสแกนลายนิ้วมือเพื่อเปิดเข้าห้อง






          ‘ชุดสำหรับคืนนี้ครับพี่มังกร พี่มังกรต้องดูดีมากๆ แน่ในชุดนี้’ ลงชื่อ ‘ดิน’


          ‘ใส่ชุดนี้นะครับพี่ริว ถ้าไม่ใส่พี่เจอดีแน่’ ลงชื่อ ‘ฟ้า ผัวพี่ริว’





          “เห้อ.....” ผมได้ถอนหายใจทันทีที่ได้อ่านโน้ตที่ติดไว้บนแต่ละกล่อง ไม่รู้ไอ้เด็กสองตัวนี้มันคิดอะไรกันอยู่


          ผมคงต้องทำอะไรให้มันเด็ดขาดกว่านี้ สำหรับดินผมคิดว่าคงไม่ยาก เพราะดินเกรงใจผมเสมอ กับฟ้าผมคงต้องยอมอ่อนให้ก่อนเพื่อจะได้หาโอกาสกำจัดรูปพวกนั้นที่อยู่ในมือถือทิ้งให้หมด


          แต่ไม่รู้ทำไมสัญชาตญานของผมมันถึงกำลังเตือนผมว่าเรื่องนี้มันจะไม่ง่ายอย่างที่เคยๆ สุดท้ายถ้าจำเป็นจริงๆ ผมคงต้องขอท่านเมฆินทร์เพื่อลาออกจากบริษัทแล้วหนีไปให้พ้นๆ 


          ผมหยิบสูทของคู่มาลอง เด็กทั้งสองคนทำให้ผมแปลกใจไม่น้อยเพราะทั้งสองคนสามารถสั่งสูทที่พอดีกับตัวผมเป๊ะอย่างไม่น่าเชื่อ จนผมแอบคิดว่ามันไปลักลอบวัดตัวผมกันตอนไหน คิดแล้วก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าสขึ้นมาชอบกล


          สุดท้ายผมตัดสินใจใส่สูทของฟ้ากับเนคไทของดินจะได้ไม่เสียน้ำใจทั้งคู่ และอยากให้เป็นสัญลักษณ์กลายๆ ด้วยว่าผมไม่ได้เป็นของของใคร และไม่ได้เลือกใครทั้งนั้น













          “พี่ริวทางนี้ครับ ทำไมมาช้าแบบนี้ แล้วทำไมไม่ใส่เนคไทที่ผมซื้อให้” ฟ้าใส่ผมไม่ยั้งทันทีที่ผมก้าวถึงหน้าห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมหกดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา


          ผมคิดถูกแล้วจริงๆ ที่เลือกใส่เนคไทของดิน เพราะถ้าใส่ของฟ้าก็จะกลายเป็นว่าผมกับฟ้าจะแต่งตัวเหมือนกันแบบแยกไม่ออก ไอ้เด็กยักษ์นี่เวลาบทจะเด็กก็อย่างกับเด็กอมมือ มีอย่างที่ไหนเที่ยวบังคับคนอื่นให้แต่งตัวเหมือนตัวเอง


          “แล้วดินไม่ได้มาด้วยเหรอ” ผมถามนิ่งๆ ทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ฟ้าพูด


          “พี่อยู่กับผมแท้ๆ พี่จะถามถึงพี่ดินทำไม” คราวนี้ฟ้าไม่พูดเปล่าครับ มันเอามือมาโอบเอวให้ผมขยับตัวเข้าไปชิดกับตัวมัน


          “พะ พี่แค่สงสัย เพราะเห็นดินส่งสูทให้พี่ พี่เลยคิดว่าดินจะมาด้วย” ผมตอบ


          “อ๋อ นี่เทคไทของพี่ดินสินะ พี่มีผมคนเดียวไม่พอรึไง” ฟ้าใช้มืออีกข้างดึงเนคไทจนผมต้องแหงนหน้าขึ้นตาม ทำให้ใบหน้าของเราใกล้แทบจะสัมผัสกัน


          ไอ้เด็กชอบใช้กำลัง


          “ฟ้า อย่าลามปาม นี่มันหน้างานนะ คนอยู่เยอะแยะ” ผมพยายามผลักตัวฟ้าออกแต่ก็ไม่เป็นผล


          ที่สำคัญคือ กำลังมันก็เยอะเหลือเกินนี่สิ


          “คนเยอะสิดี เขาจะได้รู้กันทั่วว่าพี่เป็นของผม” ฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์


          “ไม่เห็นแก่หน้าพี่ ก็เห็นแก่หน้าพ่อตัวเองบ้างฟ้า” ผมพยายามพูดเตือนสติ เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาจากบรรดาคุณหนูคุณชายและลุงๆ ป้าๆ ไฮโซที่มาร่วมงานในคืนนี้


          “พ่อจะภูมิใจในตัวผม ถ้ารู้ว่าผมได้พี่เป็นเมีย เชื่อผมสิ”


          “ฟ้า มึงนี่มันบ้า”


          “ผมบ้า ก็เพราะพี่นั่นแหละ”


          เชื่อไหมครับ ฟ้ามันเดินประกบผมทั้งงาน แถมมือมันนี่พัวพันยิ่งกว่าหนวดปลาหมึก จนผมงงว่าทำไมฟ้าถึงกล้าเปิดเผยขนาดนี้ ไม่กลัวจะเป็นข่าวบ้างรึไง เป็นถึงระดับลูกชาย CEO บริษัทยักษ์ใหญ่ ความจริงควรจะระวังตัวมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ


          ไปๆ มาๆ งานคืนนี้เหมือนเป็นงานเปิดตัวฟ้าครับ สรุปท่านเมฆินทร์ตั้งใจจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อแนะนำตัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้กับวงสังคมได้รู้จัก และเชิญผมมาในฐานะผู้บริหารรุ่นใหม่ของบริษัทและผู้ให้คำปรึกษาส่วนตัวของ CEO ในอนาคตซึ่งก็คือฟ้านั่นเอง


          งานบนเวทีก็เริ่มต้นจากการแนะนำประวัติอันโคตรจะสมบูรณ์แบบและน่าหมั่นไส้ของฟ้า ฟ้าเป็นเด็กครบเครื่องในทุกๆ ด้าน เรียนเก่งเข้าขึ้นอัฉริยะเพราะจบไฮสคูลจากอเมริกาด้วยอายุเพียงสิบหกปี กลับมาสอบเข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งด้วยคะแนนเป็นอันดับหนึ่งของปีนั้น แถมพ่วงตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยไปอีก ก็ตำแหน่งเดียวกับเจ้าดินนั่นแหละครับเพียงแต่เป็นเดือนรุ่นหลัง


          นี่ผมจะหนีไอ้พวกเดือนบ้าๆ บอๆ นี่ไม่พ้นเลยรึไง


          จากนั้นก็มีเรื่องให้ผมแปลกใจเพราะดันมีประวัติของผมขึ้นหราอยู่บนเวทีตามมาติดๆ หลังจากที่ประวัติของฟ้าจบลง ผมเองการเรียนก็ไม่ได้ขี้เหร่ครับ ผมจบปริญญาตรีและโทจากมหาวิยาลัยเดียวกับฟ้าและดิน ก่อนจะได้รับทุนไปศึกษาต่อในระดับปริญญาเอกที่ประเทศญี่ปุ่น


          “เหมือนงานแต่งงานของเราเลยว่าไหมครับพี่ริว” ฟ้ายื่นหน้ามากระซิบข้างหูผม ใกล้เสียจนผมต้องหดคอหนี


          “ไร้สาระ เด็กไม่รู้จักโต” ผมตอกกลับนิ่งๆ


          “เหรอ.....ครับ” เด็กฟ้าตอบกลับด้วยความยียวน


 



          สุดท้ายเราสองคนก็ถูกประกาศตามให้ขึ้นไปโชว์ตัวบนเวที ผมก็มึนๆ ขึ้นไปพูดอะไรเล็กน้อยตามมารยาทแบบขอไปทีให้มันจบๆ แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะทันทีที่ผมกับฟ้าก้าวลงจากเวที คนในแวดวงสังคมทั้งหลายต่างมุ่งหน้าเข้ามาเพื่อทำความรู้จักเราทั้งคู่


          “ฟ้า พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมกระซิบที่ข้างหูฟ้าแล้วรีบปลีกตัวออกมาจากความวุ่นวาย ผมเกลียดคนเยอะๆ มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด



















          “เพราะแบบนี้สินะ เดี๋ยวนี้พี่เลยไม่เรียกใช้บริการผม” เสียงทุ้มต่ำที่ผมคุ้นหูดังขึ้นขณะที่ผมกำลังก้มลงวักน้ำล้างหน้า


          “นะ นนท์” ผมเงยหน้าขึ้นมาพบกับเงาสะท้อนของนนท์ในกระจก


          “นึกว่าพี่ริวจะจำผมไม่ได้เสียแล้ว ผมเหงาจะแย่” นนท์พูดพร้อมเดินเข้ามาโอบกอดผมจากด้านหลัง


          “นนท์!!! ปล่อย” ผมโวยวายทันทีที่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่กำลังรดต้นคอ


          “ทำไม หรือพี่กลัวว่าเด็กนั่นมันจะมาเห็นเข้า” นนท์รัดผมแน่นกว่าเดิม
 

          “ใคร นนท์หมายถึงใคร” ผมพลิกตัวหันกลับไปประจันหน้ากับนนท์


          “ก็ไอ้เด็กฟ้านั่นไง ไหนพี่ว่าจะไม่ยอมคบใคร” นนท์เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ


          “นนท์พูดอะไร พี่กับฟ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมพยายามขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนของนนท์ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะนนท์ดันตัวเข้ามาจนหลังผมกระแทกเข้ากับขอบอ่างล้างมือ เจ็บเสียจนผมต้องนิ่วหน้า


          “พี่ยอมให้เด็กนั่นมันแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พี่ยอมให้มันโอบยอมให้มันกอดต่อหน้าคนอื่น”


          “ไม่ใช่ มันไม่ใช่อย่างที่นนท์คิดนะ ฟ้าเป็นลูก.....อุ๊บ อื๊มม” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ นนท์ก็ประกบปากผมอย่างรุนแรง


          “ทำไมกับผมพี่ถึงไม่เปิดโอกาสให้บ้าง” นนท์ผละริมฝีปากออกก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจ


          “ตะ แต่เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ นนท์ก็มีคนของนนท์ พี่ไม่เข้าใจ นนท์กำลังพูดอะไร นนท์กำลังจะแต่ง....อื๊ออออ” นนท์ย้ำจูบหนักหน่วงกับผมอีกครั้ง


          “เรื่องของเรามันอาจจะเริ่มต้นจากแค่ความต้องการ แต่พี่ไม่เคยรู้หรอกว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันนนท์ก็หลงรักพี่แล้ว ที่นนท์ไปมีใครคนอื่นเพราะพี่บอกนนท์ว่าพี่ไม่มีวันคบใคร พี่บอกให้นนท์อยู่ในที่ที่ควรอยู่ แล้วนนท์จะได้มีพี่ตลอดไป” น้ำใสๆ กำลังไหลออกจากตาของคนตรงหน้าผมช้าๆ สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้ากำลังทำให้ผมสับสน


          “นนท์พี่....”


          “พี่ริวไม่ต้องพูดอีกแล้ว ถ้าผมไม่ได้พี่ ก็อย่าหวังว่าใครหน้าไหนมันจะได้” แววตาของนนท์เปลี่ยนไปจนน่ากลัว


          “ปล่อยนะนนท์ ปล่อยพี่” ผมเริ่มใจไม่ดีเพราะตอนนี้มือทั้งสองของผมกำลังถูกนนท์รวบไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว


          “พี่ต้องเป็นของของนนท์ ของนนท์คนเดียว”


          “อื๊อ อื้อ นนท์ อย่า ยะ อย่าทำแบบนี้” นนท์เริ่มใช้มืออีกข้างล้วงผ่านเสื้อของผมเข้ามาสัมผัสยอดอก ลิ้นชื้นก็เริ่มโลมเลียตั้งแต่คอจนถึงใบหู


          “พี่หวานขนาดนี้ ผมไม่ยอมให้พี่ตกเป็นของใครแน่” พูดจบนนท์ก็ก้มลงดูดดุ้นที่ซอกคอผม


          “โอ๊ย” นนท์ฝังรอยกัดไว้กับคอผม ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงมีอารมณ์ร่วมไปกับนนท์แล้ว แต่ตอนนี้มันต่างออกไป






          ไม่รู้ทำไมในหัวผมมันถึงคิดถึงคนสองคนขึ้นมาพร้อมๆ กัน






          ฟ้า.....ดิน.....ใครก็ได้เข้ามาช่วยที






          “เห้ย!!! มึงทำอะไรคนของกูวะ” ผลั่ก!!! เสียงตะโกนวายวายตามมาด้วยหมัดลุ่นๆ ที่กระทบเข้ากับหน้าของนนท์อย่างจังจนเกิดเสียงดังสนั่น  หมัดเดียวของผู้มาใหม่เล่นเอานนท์ร่วงไปกองกับพื้น ทั้งๆ ที่ขนาดตัวก็แทบไม่ต่างกัน


          ฟ้ายืนจ้องนนท์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฟ้าทั้งเตะทั้งกระทืบซ้ำอีกหลายครั้ง


          “พี่ริวไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เราค่อยไปเคลียร์กันที่บ้าน” ฟ้าหันมาพูดกับผมแค่นั้นก่อนจะกลับไปซ้อมนนท์ที่นอนกองอยู่กับพื้นต่อ


          “มึงไม่มีทางได้พี่ริวไปหรอก ลูกแหง่ติดพ่ออย่างมึงไม่มีทางรั้งพี่ริวไว้ได้หรอก ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” นนท์ยังปากดีทั้งๆ ที่สภาพเริ่มดูไม่ได้


          “พี่ริวเป็นเมียกูมึงฟังชัดไหม” ฟ้ากระชากคอเสื้อนนท์ขึ้นมาก่อนจะตะโกนจนลั่นห้องน้ำ


          “พี่เขาก็เป็นเมียกูเหมือนกันว่ะ ที่สำคัญเป็นเมียกูมาก่อนที่จะได้กับมึงไม่รู้ตั้งกี่ปี หึหึ” สิ่งที่นนท์พูดพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันเล่นเอาผมถึงกับสะอึก


          ความจริงแล้วคนอย่างผมอาจไม่มีค่าพอให้ใครรักเลยด้วยซ้ำ


          “กูไม่สน กูสนแค่ตอนนี้พี่ริวเป็นเมียกู แล้วกูก็รักของกู” สงครามน้ำลายยังดำเนินต่อไปอย่างเผ็ดร้อน


          “มึงอย่าเผลอแล้วกัน กูจะแย่งมา” นนท์เองก็ไม่ยอมลดละ


          “อย่างมึงไม่มีปัญญาหรอก” ผลั่ก!!! พูดจบฟ้าก็เหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าของนนท์อีกหมัดอย่างแรงจนนนท์ถึงกับหมดสติไป






          “พี่ริวครับกลับกันเถอะ คืนนี้เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว” รอยยิ้มเย็นที่ฟ้าส่งมาทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง น้ำลายก็เหนียวจนกลืนแทบไม่ลง













          “คะ ครับฟ้า” ผมตอบได้แค่นั้นจริงๆ






          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[่jum]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ริว เสน่ห์แรงจริงๆ
ฟ้า ดิน หลงรัก
นนท์ ที่ว่าจะแต่งงานรอมร่อ
ก็ไม่ยอมเลิกลา ติดพี่ริว กันหมด
       
 

[Laliat]

อุกรี้ด เรื่องนี้งานดีจริงๆค่า เดี้ยนปลื้ม

[เจเจจัง]

ริวเสน่ห์แรงมาก ๆ แต่ตอนนี้อยากอ่านพาร์ท ดิน ตอนที่ตกหลุมรักริว ว่าเกิดจากอะไร วางแผนยังงัย จนได้กัน ตามเข้ามาทำงานที่เดียวกันใช่ไหม และอยากอ่านพาร์ทฟ้า ว่าเริ่มรักริวได้ยังงัย แค่ one night stand ไม่ใช่เหรอ

[azure]

ว่าดินสุดหล่อของเค้าหายไปไหนหน๋อ?

[❣☾月亮☽❣]

   ดินจะแจมรึยัง คิคิ

[Dee^daY]

ตามๆๆๆ

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นของผม!!!




ตอนที่ 9 น้ำตาฟ้า




          ผมนิ่งเงียบไม่กล้าปริปากอะไรตั้งแต่ฟ้าลากผมออกมาจากห้องน้ำจนตอนนี้ที่ผมนั่งอยู่ที่เบาะหน้าของรถสปอร์ตสุดหรูอย่าง Audi R8


          ผมยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำว่าผมกลัวตัวตนของฟ้าในตอนนี้มาก เรียกได้ว่ากลัวจนตัวสั่นผมก็ไม่เถียง ฟ้าที่ผมรู้จักหายวับไปต่อหน้าต่อตาทันทีที่ก้าวเข้ามาเห็นสิ่งที่นนท์ทำกับผม เหลือแต่สิงโตตัวเบ้อเร่อที่พร้อมจะตะครุบและฉีกเนื้อทุกคนที่เข้ามาเกะกะขวางทาง


          นนท์เข้ามาอยู่ในงานสังคมของครอบครัวฟ้าได้อย่างไร นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก


          ผมพอรู้ว่าครอบครัวของนนท์ไม่ธรรมดาแต่ก็ไม่คิดว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับฟ้า


          เรื่องของดินยังไม่มีข้อสรุปแถมตอนนี้ยังมีเรื่องของนนท์เข้ามาอีก ผมเริ่มจะรับไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผม ท่าทางเวรกรรมมันคงกำลังตามไล่สนองผมมาติดๆ แล้ว






          ปั้ง!!! “แมร่งเอ้ย!!! กูว่าแล้วว่าทำไมหน้ามันคุ้นๆ” ฟ้าทุบพวงมาลัยอย่างแรงตามมาด้วยคำสบถกับตัวเอง เสียงดังจนผมถึงกับสะดุ้ง คิ้วเข้มขมวดขึงจนแทบจะผูกกันเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่กับตัวเอง


          ฟ้าไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ


          ผมรู้สึกโหวงๆ ในอกชอบกล ไม่ชอบเลยเวลาที่ฟ้าทำเหมือนผมไม่มีตัวตน


          คำสบถของฟ้ายืนยันกับผมได้อย่างหนึ่ง นั่นคือครอบครัวของฟ้ากับนนท์ต้องรู้จักกัน แต่ในสถานะไหนนั้นผมเองก็ไม่อาจจะคาดเดา


          ฟ้า.....ดิน.....นนท์ ทั้งสามคนมีความสำคัญกับผม ถึงแม้ความสัมพันธ์จะแตกต่างกันอย่างลิบลับ
 





          นนท์.....ผมคิดเพียงแค่คู่นอนและผมก็เคยคิดว่านนท์ก็คิดแบบนั้น แต่เรื่องวันนี้มันพิสูจน์ให้เห็นว่าผมคิดผิดมหันต์






          ดิน.....ผู้ชายแสนดีที่คอยตามดูแลเป็นห่วงเป็นใย เป็นคนที่ให้ผมทั้งใจทั้งๆ ที่ไม่เคยได้อะไรจากผม นอกจากการมีอะไรกันเพียงครั้งเดียว 






          ฟ้า.....เด็กที่ผมถูกใจตั้งแต่แรกเห็น เด็กที่ผมคิดแค่ว่าจะต้องได้มาให้ได้ในคืนนั้น แต่มันกลับไม่จบแค่นั้น เพราะเด็กร้ายกาจคนนี้กำลังทำให้ผมสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน






          คำถามในหัวผมก็คือ ทำไม.....ผู้ชายสามคนที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมและเป็นที่ใฝ่ฝันของทั้งชายและหญิงถึงได้เข้ามาหาผม ทั้งๆ ที่ผมมันก็แค่ผู้ชายที่หาความสุขจากการมีอะไรกับใครไปวันๆ









          คนอย่างผมไม่มีค่าเพียงพอให้ใครมาสนใจด้วยซ้ำไป













          “อั่ก!!! เจ็บนะ” ผมสะดุ้งตื่นเพราะโดนโยนลงบนเตียงอย่างรุนแรง ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ผมกำลังนอนคู้ตัวด้วยอาการจุกที่ลิ้นปี่อยู่บนเตียงขาวสะอาดที่ผมไม่เคยลืม


          ห้องของฟ้าแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากครั้งที่ผมเคยมา มีก็แต่เจ้าของห้องที่ยืนหน้าเหม็นเบื่ออยู่ตรงหน้าผมนี่แหละที่ไม่เหมือนเดิม


          “พี่เจ็บไม่เท่าที่ผมเจ็บหรอก พี่รู้ไหมการที่ได้เห็นเมียตัวเองเที่ยวไปร่านกับคนอื่นมันเจ็บแค่ไหน” ฟ้าขึ้นเสียงพร้อมกับโถมตัวขึ้นมาคร่อมผมไว้


          “พี่ไม่ได้ทำแบบนั้น นนท์มัน.....อุ๊บ อื้อ ปล่อยนะ อุ๊บ” ฟ้าจูบผมทันทีที่ผมพยายามจะแก้ตัว ผมแทบไม่มีแรงจะขัดขืน ไม่รู้ทำไมสิ่งที่ฟ้าด่าผมถึงได้ทำให้ผมอ่อนแอลง


          ถ้าเป็นคนอื่นผมคงลุกขึ้นซัดปากหมาๆ ที่ดูถูกผมไปแล้ว แต่กับฟ้าผมกลับรู้สึกเสียใจที่ทำให้ฟ้าต้องเจ็บและผิดหวัง


          และยิ่งเสียใจที่ฟ้ามองผมเป็นแค่ผู้ชายร่านๆ คนหนึ่ง ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ


          “ผมจะทำให้พี่จำไปจนตาย ว่าพี่เป็นเมียผม!!!!” ว่าจบฟ้าก็เริ่มซุกไซร้มาที่ซอกคอ ใบหน้าหล่อเหลากดน้ำหนักลงรุนแรงจนผมต้องหดคอหนี


          “ยะ อย่า ฟ้า” ผมห้ามเสียงสั่น


          “ก็พี่เป็นซะแบบนี้ผู้ชายถึงได้ตอมกันหึ่ง พี่รู้ตัวไหมว่าพี่น่าเอาแค่ไหน” ฟ้าพูดอย่างหื่นกระหายก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซร้ผมต่อ


          “โอ๊ย ฟ้า พี่เจ็บนะ” ฟ้าฟังเขี้ยวที่ซอกคอผม แถมดูดรุนแรงจนผมรู้สึกเหมือนเนื้อจะหลุดติดออกไปด้วย


          “พี่นี่มันอร่อยสุดๆ” ฟ้าไม่ได้สนใจที่ผมร้องห้ามเลยซักนิด มือทั้งสองกระชากเสื้อผมออกจนกระดุมขาดกระเด็น


          “ฟะ ฟ้า พี่ อะ อื้ม อ๊า.....” สติผมแทบจะกระเจิงตอนที่ฟ้าลากลิ้นชื้นจากซอกคอไล่ลงมาถึงยอดอก


          “พี่นี่มันจะยั่วผมไปถึงไหนกันวะ” ฟ้าใช้มือช้อนหลังให้ผมแอ่นอกรับสัมผัสที่ทั้งอ่อนโยนและรุนแรงสลับกัน ฟ้าละเลงลิ้นอย่างหิวกระหาย แม้แต่คำพูดของฟ้าก็ฟังดูเปลี่ยนไป


          “ฟะ ฟ้า อย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ไหว อ๊า.....” ไม่น่าเชื่อว่าอารมณ์ผมจะคล้อยตามไปกับฟ้าได้ง่ายดายขนาดนี้


          “นี่อะไร เยิ้มขนาดนี้เชียวเหรอพี่ริว หวานซะด้วยเว้ย” ฟ้าใช้นิ้วแตะปลายยอดแก่นกายของผมแล้วยกขึ้นโชว์ของเหลวใสข้นหนืดที่ยืดตามนิ้วออกมาเป็นเส้น ก่อนสุดท้ายจะยกนิ้วขึ้นมาเลียชิมรสชาติช้าๆ


          “.....” ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่คว้าเอาหมอนมาปิดหน้าอย่างเขินอาย ฟ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกอายได้ขนาดนี้


          “ผมจะกินแล้วนะ ทนไม่ไหวแล้วพี่ริว” ฟ้าพูดพลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง ร่างกายสมส่วนเต็มไปด้วยมัดกล้ามกับหน้าท้องเป็นลอนสวยแบบไม่มากเกินไปทำให้หัวใจผมเต้นแรงแบบหยุดไม่อยู่






          ต้องการ ผมต้องการฟ้า ผมต้องการคนคนนี้จริงๆ 






          “ซี๊ดดดดดด โคตรเสียว” ฟ้าอาศัยเพียงน้ำลายตัวเองเพื่อหล่อลื่นแล้วแทรกเข้ามาในตัวผม


          “ฟ้า พี่เจ็บ ฟ้าเอาออกก่อน ฟ้า!!!” แต่ผมเจ็บราวกับถูกจับฉีกร่าง ฟ้าเองก็รีบถอนแก่นกายตัวเองออกมาโชว์หราต่อหน้าต่อตาผม ครั้งที่แล้วผมเมาผมจำได้ลางๆ ว่าของฟ้าใหญ่ แต่ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้ สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้ามันไม่น่าจะยัดเข้าไปในตัวผมได้เลยด้วยซ้ำ


          “พี่ริว ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ซี๊ด.....” ฟ้าไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น


          “อืออออออ.....อืออออออออออออออออออออออออออ!!!” ผมได้แต่กรีดร้องพร้อมตาที่เหลือกโพรง เพราะฟ้าเอามือมาอุดปากผมพร้อมกับที่ยัดเยียดลูกชายขนาดมหึมาเข้ามาในตัวผม ในหัวผมมันขาวโพลนไปหมด


          แสบ นั่นคือความรู้สึกที่ตามมา ทำให้ผมรู้ว่าไม่ปากทางก็ภายในคงฉีกขาดเสียแล้ว


          ฟ้ากระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่องและยาวนาน ผมรู้ดีว่าฟ้าไม่ได้เสร็จเพียงครั้งเดียว ทุกครั้งที่ของเหลวอุ่นร้อนทะลั่กเข้ามาในตัวผม ฟ้าจะยังแช่ตัวเองทิ้งไว้ในตัวผมอย่างนั้นจนกระทั้งลูกชายตัวเขื่องฟื้นตัว


          “พี่เป็นเมียผม เป็นเมียผมคนเดียว”


          “พี่เป็นเมียผม เป็นเมียผมคนเดียว”






          ผมได้ยินแต่เสียงฟ้าดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด






          “พี่เป็นเมียผม เป็นเมียผมคนเดียว”






          ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เพราะแม้แต่ผมเองก็ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ไปหลายครั้งทั้งที่ไม่ได้แตะต้องตัวเองเลย







          “พี่เป็นเมียผม เป็นเมียผมคนเดียว”






          ผมโดนกระกระทำซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ยาวนานจนเหมือนไม่มีทีท่าว่ามันจะสิ้นสุด







          “พี่เป็นเมียผม เป็นเมียผมคนเดียว”






          แต่ถึงอย่างนั้นฟ้าก็ยังไม่ยอมหยุดจนกระทั่งสติของผมค่อยๆ เลือนลางลงช้าๆ



















          “พี่ริวครับ” เสียงของฟ้าอ่อนลงพร้อมๆ กับที่ฟ้าฟุบตัวลงกอดผมไว้


          “.....” ผมรู้สึกตัวแล้วแต่ยังนิ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดและเหนอะหนะทำให้ผมไม่อยากจะพูดอะไร


          “ผมรู้ว่าถ้าผมทำแบบนี้ ผมอาจจะโดนพี่เกลียด”


          “.....” ผมพยายามทำเป็นหลับตาไม่รู้เรื่องราว


          “แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมยังเด็กผมยังเรียนไม่จบผมยังไม่มีหน้าที่การงานที่ดี ผมไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับทั้งพี่ดิน หรือไอ้เหี้ยนนท์นั่นได้”


          “.....” สิ่งที่ฟ้าพูดทำให้ผมยืนยันได้ว่าทั้งสามคนรู้จักกันจริง แต่เหนือไปกว่านั้นสิ่งที่ฟ้าพูดกำลังทำให้หัวใจผมเต้นแรง


          “ผมพยายามทำทุกวิธีที่ให้ได้ใกล้พี่ แม้แต่ยอมบากหน้าเข้าไปขอให้พ่อใช้อำนาจช่วยผม แต่พี่รู้อะไรไหม มันดูเหมือนแทบไม่มีหนทางไหนเลยที่ผมจะได้พี่มาเป็นของผม”


          “.....”


          “พี่ไม่รู้หรอกว่าผมแอบรักพี่มานานแค่ไหน พี่คงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร พี่กับผมเราไม่ได้เจอกันครั้งแรกในคืนนั้นนะครับ”


          “.....” สิ่งที่ฟ้าพูดทำให้ผมงง ฟ้ากับผมไม่ได้เจอกันครั้งแรกที่ผับนั้นเหรอ เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ นี่สิ่งที่ผมเคยทำไว้ในอดีตมันกำลังจะกลับมาเล่นงานผมทั้งหมดรึไงกัน


          “พี่ไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องยอมอดทนไม่เจอหน้าพี่เพื่อไปเรียนไฮสคูลที่อเมริกาอย่างที่พ่อต้องการมันทรมานแค่ไหน” 


          “.....” แปลว่าฟ้าเคยเจอผมตั้งแต่ฟ้าอยู่ม.ต้นงั้นเหรอ


          “ที่ร้ายที่สุดพอผมกลับมาพี่กลับจำผมไม่ได้ด้วยซ้ำ วันที่เราเจอกันผมมั่นใจว่ายังไงพี่ต้องจำผมได้ แต่ผมคิดผิด คืนนั้นพี่เข้าหาผมเพียงเพราะรูปร่างหน้าตาที่มันบังเอิญถูกใจพี่”









          “.....” ผมรู้สึกถึงหยดน้ำร้อนๆ บนในหน้าผม









          ฟ้ากำลังร้องไห้


















          “พี่คงไม่รู้หรอก.....ว่าการที่ต้องเป็นคนที่ถูกลืมมันเจ็บปวดแสนสาหัส.....แค่ไหน” เสียงฟ้าสั่นเครือและขาดห้วง









          ฟ้าเป็นใครกันแน่ นี่คือสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวผมตอนนี้









          “ฟ้ารักพี่ริวนะครับ ไม่สิถ้าผมยังอยู่ในความทรงจำของพี่บ้างผมบอกรักพี่อีกแบบอาจจะช่วยให้พี่จำผมได้.....”











          “.....” ผมรอสิ่งที่ฟ้ากำลังจะพูดจนหัวใจผมแทบหยุดเต้น



















          “สกายรักพี่ริวนะฮะ”






          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*


         

[omuya]

เอ้าาา ค้างเลย สกายเหรอ เป็นยังไงมายังไงหว่า

[❣☾月亮☽❣]

โอ้วววว สกาย นี่น้องโดนเลี้ยงต้อยมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โตมาได้ดีสุดๆเลอค่า

[เจเจจัง]

โอ๊ย. ทั้งฟ้าทั้งดิน. งานพรีเมี่ยงจริงๆ ชอบทั้งคู่เลย. มั่นคงกับริวทั้งคู่อ่ะ. ขออ่านพาร์ทอดีตของทั้งคู่ด้วยค่ะ. อยากอ่านที่มาและประวัติความรักอันมั่นคง

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนที่ 10 คำขอจากฟ้า






          “สกายรักพี่ริวนะฮะ!!” เด็กมัธยมต้นตัวขาวขาวจั๊วะใส่แว่นกรอบหนาตรงหน้ากำลังพูดกับผมด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ


          “พี่ก็รักสกายครับ” ผมตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวเด็กตัวผอมสูงตรงหน้าอย่างเอ็นดู


          “สกายรักพี่ริวจริงๆ นะฮะ” เด็กตรงหน้าจ้องมองผมด้วยสายตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆ


          “ครับพี่รู้แล้ว” ผมพูดไปยิ้มไปกับความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กคนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงเดือนเดียวที่เด็กคนนี้มาฝึกงานที่โรงงานจะทำให้เราเกิดความผูกพันกันได้มากขนาดนี้


          “พี่ไม่รู้หรอกว่าสกายรักพี่แค่ไหน”


          “ทำไมจะไม่รู้”


          “ถ้าพี่รู้ พี่ต้องสัญญากับสกายว่าพี่จะเป็นเจ้าสาวของสกาย”


          “ขนาดนั้นเลย” ผมยังยิ้มให้ความความน่ารักของสกาย ไม่อยากจะเชื่อความความคิดแบบนี้จะมีอยู่ในหัวเด็กอายุสิบสี่ มันน่าจะโตเกินกว่าจะมาจินตนาการเรื่องพวกนี้ได้แล้ว


          “สกายจริงจังนะพี่ริว” 


          “ก็ได้ๆ งั้นถ้าวันหนึ่งถ้าสกายเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ หล่อกว่านี้ ที่สำคัญหุ่นดีกว่านี้ แล้วพี่จะยอมเป็นเจ้าสาวของสกาย ดีไหมครับ”






          “สัญญานะฮะ”






          “พี่ริวสัญญาครับสกาย”



















          ฝันงั้นเหรอ






          “สกาย.....” ชื่อนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมตั้งแต่เมื่อคืนจนผมงัวเงียตื่นขึ้นในตอนเช้าของอีกวัน
 

          ผมพยายามพลิกและฝืนตัวออกจากอ้อมกอดแน่นหนาของฟ้า


          นั่นทำให้ผมได้เห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาของฟ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา


          “ร้องไห้ทั้งคืนรึไงกันนะไอ้สิงโตจอมเขมือบ ทำกันซะขนาดนี้แต่กลับมานอนร้องไห้เสียเองเนี่ยนะ” ผมเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าที่ผมหลงใหล


          เวลาไม่แผลงฤทธิ์ฟ้าก็เหมือนเด็กไร้เดียงสาที่ไม่มีพิษภัยคนหนึ่ง


          ผมฝืนร่างกายตัวเองค่อยๆ เดินกะโผลกกะเผลกแทบจะคลานเข้ามายืนใต้ฝักบัวใหญ่ ค่อยๆ เปิดน้ำอุ่นจนเกือบร้อนลงมาชำระล้างคราบคาวบนตัว 


          เวลาผมรู้สึกไม่สบายตัวผมชอบอาบน้ำร้อนๆ มันช่วยให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย


          ครั้งนี้มันยิ่งกว่ารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะไม่สบาย เพราะผมปวดไปทั้งตัว ร้าวไปถึงกระดูก ช่วงล่างก็แสบเสียจนแทบยืนไม่อยู่


          เด็กยักษ์นั่นแรงน้อยเสียเมื่อไหร่ แถมไม่บันยะบันยังกันเลย ไม่รู้อยากได้ผมเป็นเมียหรือตุ๊กตายางกันแน่









          เอาจริงๆ ถ้าผมจำไม่ผิด จนถึงตอนนี้มีเด็กที่เกี่ยวพันกับชื่อ ‘สกาย’ เข้ามาในชีวิตผมแล้วถึงสามคน แต่ที่หน้าแปลกก็คือผมเจอทั้งสามคนในสถานที่และเหตุการณ์คล้ายๆ กัน


          คนแรกผมได้เจอตอนที่ผมเรียนปีสามกำลังจะขึ้นปีสี่ ผมเข้ามาฝึกงานในบริษัทของท่านเมฆินทร์ซึ่งก็คือบริษัทที่ผมทำอยู่ในปัจจุบัน ตอนนั้นผมอายุยี่สิบ ระหว่างที่ผมฝึกงานก็มีเด็กน้อยน่าตาน่ารักเข้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับผมอยู่เสมอ ซึ่งผมก็ได้มารับรู้ในตอนหลังว่าเด็กคนนั้นชื่อสกายเป็นลูกของผู้บริหารระดับสูงในบริษัท ผมยังจำได้ว่าวันสุดท้ายที่ผมไปร่ำราทุกคนเจ้าสกายมันร้องไห้จ้าอย่างกับญาติเสีย เด็กน้อยแก้มใสยืนเกาะขายกางเกงผมไม่ยอมปล่อย จนสุดท้ายผมต้องยอมอยู่ปลอบจนกระทั้งเด็กน้อยร้องไห้จนเหนื่อยและหลับไปเอง


          คนที่สองผมได้เจอตอนที่ผมเข้ามาร่วมงานกับบริษัทนี้เป็นปีแรก ผมเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ จากประเทศญี่ปุ่น สกายคนนี้เป็นเด็กมัธยมต้นที่สามารถเข้ามาฝึกงานในฝ่ายวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ของบริษัทได้ นั่นทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่าเบื้องหลังของเด็กคนนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ไหนจะหน้าตาและผิวพรรณที่ดูจะเหนือกว่าคนทั่วไป ถึงแม้จะใส่แว่นกรอบหน้าและสูงชะลูดจนดูผอมเก้งก้าง แต่ผมคาดเดาได้ตั้งแต่แรกเห็นว่าเด็กคนนี้จะต้องโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ที่สุดคนหนึ่ง สกายติดผมแจตลอดเกือบสองเดือน เรียกว่าตัวติดกันจนคนในบริษัทล้อเลียนว่าผมกินเด็ก จนกระทั่งสุดท้ายสกายก็ต้องออกเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศตามคำสั่งของพ่อ


          คนที่สามคือฟ้า แม้เจ้าตัวไม่ได้บอกว่าตัวเองชื่อสกายแต่ถ้าพิจารณาจากความหมายมันก็แปลได้ตรงกัน เด็กหนุ่มที่ผมถูกใจตั้งแต่แรกเห็น เด็กหนุ่มอายุสิบเก้าที่ชื่อ เวหา เตชะรัตนบรรจง เด็กหนุ่มที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะทางสังคม เด็กหนุ่มที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงแต่ไม่เคยปฏิเสธได้ลง เด็กหนุ่มที่ผมมีความรู้สึกดีๆ ด้วยและหวั่นไหวทุกครั้ง เด็กหนุ่มที่แม้จะขืนใจหรือทำเรื่องร้ายกาจกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าผมก็กลับไม่เคยโกรธเค้าได้ลง


          สกายคนแรกเป็นลูกชายของผู้บริหารระดับสูง


          สกายคนที่สองสามารถเข้ามาฝึกงานในฝ่ายที่เป็นความลับสูงสุดของบริษัท


          ส่วนฟ้า ฟ้าเป็นลูกท่านเมฆินทร์ CEO ผู้เป็นทั้งผู้บริหารสูงสุดและเจ้าของบริษัทที่ผมสังกัดอยู่









          ฟ้า กับ สกาย เหรอ มันจะบังเอิญเกินไปรึเปล่า









          ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว ไม่แน่ใจนักว่าเรื่องของฟ้าและสกายดึงให้ผมอยู่ภายใต้ฝักบัวใหญ่นี่มานานแค่ไหนแล้ว แต่ไอน้ำร้อนที่เคยอุ่นสบายกำลังเริ่มทำให้ผมอึดอัด






          ภาพที่ผมเห็นตรงหน้ามันกำลังพร่าเลือน






          ผมเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก






          สติของผมมันกำลังจางหาย













          “พี่ริว พี่ริวครับ ตื่นมากินยาก่อนนะครับ ตัวพี่ร้อนอย่างกับไฟ” ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะเสียงเรียกของฟ้า


          ไม่รู้ว่าผมกลับมานอนที่เตียงได้อย่างไรและหลับไปนานแค่ไหน 


          “ไม่ต้องมายุ่ง!!!” ผมปัดมือฟ้าอย่างแรงจนทำให้ยาที่เตรียมมาหล่นกระจาย


          “พี่ริว!!!” เสียงตวาดของฟ้าทำให้ผมสะดุ้ง


          “ไม่กิน”


          “ทำไมดื้อแบบนี้ พี่กำลังทำให้ผมหมดความอดทน อยากโดนแบบเมื่อคืนอีกรึไง!!!”


          “อยากทำก็ทำสิ พี่ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว” ถึงจะต่อปากต่อคำไปแบบนั้นแต่ในใจผมกลับรู้สึกหน่วงๆ ชอบกล






          “พี่ริวช่วยอยู่นิ่งๆ ให้ผมได้ดูแลในฐานะสามีที่ดีด้วยเถอะครับ พี่เข้าไปอาบน้ำร้อนๆ นานขนาดนั้นได้ยังไง ร่างกายไม่แข็งแรงอยู่นะครับ.......เพื่อว่าพี่ไม่รู้ ผมเป็นห่วงพี่มากนะ” เสียงของฟ้าอ่อนลงจนผมใจสั่น ไม่รู้ทำไมคำว่าเป็นห่วงที่ออกมาจากปากของเด็กยักษ์ตรงหน้าถึงทำให้ผมอุ่นวาบไปถึงข้างใน


          “กะ ก็ได้” ความจริงผมก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงจะไม่สู้อะไรกับฟ้าหรอกครับ


          ผมว่าผมเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่าร่างแหลกอย่างถ่องแท้ก็วันนี้ มันเหมือนแขนขาไม่ได้เป็นของผมสักเท่าไหร่ อยากจะนอนนิ่งๆ ไม่ไปไหน


          “พี่ริวนี่น้ำกับยาครับ ค่อยๆ ดื่มนะครับเดี๋ยวสำลัก” ฟ้าเอาตัวแทรกด้านหลังผมเพื่อผยุงตัวผมขึ้น ตอนนี้เลยเหมือนผมนอนพิงกับอกแกร่งๆ ของฟ้าอยู่


          ผมยอมรับว่าผมปรับอารมณ์ไม่ทัน ผมไม่รู้ว่าฟ้ากำลังคิดอะไรอยู่


          แต่สิ่งที่ผมปฏิเสธไม่ได้เลยคือผมรู้สึกดีมากจริงๆ






          ดีจนผมเผลอคิดว่าถ้าหากได้อยู่แบบนี้ไปตลอดมันจะดีแค่ไหน






          “ผมขออยู่กับพี่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้เหรอครับ” ฟ้าพูดขณะที่โอบผมไว้






          ตลอดไป..........เด็กสมัยนี้ยังมีความคิดใสซื่อแบบนี้อยู่อีกเหรอ






          “พี่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฟ้าถึงคิดกับพี่แบบนี้ แต่พี่ไม่ใช่คนที่ฟ้าควรจะมาเสียเวลาด้วย พี่มันไม่ใช่คนดีหรอกฟ้า” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตอบรับฟ้าไปแล้ว แต่ในตอนนี้ผมไม่อยากให้ชีวิตของเด็กอนาคตไกลคนหนึ่งต้องมาจบลงเพราะผม


          คนที่สูญเสียศรัทธากับคำว่า ‘ตลอดไป’ อย่างผม 


          ไหนจะหน้าตาในสังคมของทั้งฟ้าและท่านเมฆินทร์อีก


          “พี่เอาอะไรมาตัดสินว่าพี่ไม่ใช่คนดี ในเมื่อพี่คือคนที่ดีที่สุดสำหรับผม” ฟ้ากระซิบที่ข้างหูผม


          “แต่ฟ้าก็รู้ว่าพี่มีอะไรกับใครไปทั่ว” ผมยังพยายามยกเหตุผล


          “ผมไม่รับรู้เรื่องนั้น พี่คือคนแรกของผม ผมคือคนแรกของพี่ ผมรับรู้แค่นี้” ฟ้าก้มลงหอมที่ซอกคอผมอย่างอ่อนโยน


          “แล้ว ดิน กับนนท์ล่ะ จะปฏิเสธเหรอว่าฟ้าไม่รับรู้”


          “พี่ริวอย่าเพิ่งพูดถึงสองคนนั้น พวกผมสามคนจะเคลียร์กันเอง” ฟ้าตอบแบบต้องการตัดบท แบบนี้ก็เป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าทั้งสามคนรู้จักกัน


          “แต่.....พี่รักใครไม่ได้อีกละ.....อุ๊บ!!!” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดได้จบ ฟ้าก็ช้อนใบหน้าของผมไปรับจูบที่ทั้งอ่อนโยนและหวานหอม


          จูบที่ทำให้ปราการที่ผมสร้างแทบจะพังทลายลงมาให้คราวเดียว ฟ้าใช้ริมฝีปากคลอเคลียอย่างอ้อยอิ่ง ลิ้นร้อนค่อยๆ เล็มเลียราวกับจะขออนุญาต จนผมเผลอไผลเปิดรับให้ฟ้าได้เข้ามาลิ้มชิมรสอย่างเต็มใจ


          จูบของฟ้ายาวนานจนแทบจะหมดลม ทรมานแต่กลับสุขสมอย่างประหลาด เหมือนจะดูดกลืนจนแทบขาดใจแต่ก็หวั่นไหวเสียจนไม่อยากให้มันจบลง






          ถ้ามีโอกาสแก้ไขสิ่งที่ผมทำไว้ในอดีตก็คงจะดี ผมอาจจะเป็นคนรักที่ดีพอสำหรับฟ้าได้






          แต่มันเป็นไปไม่ได้นี่สิ













          “พี่ริวย้ายเข้ามาอยู่กับผมนะครับ มาอยู่ด้วยกัน” ฟ้าจับไหล่ให้ผมหันกลับไปเจอสายตาที่มุ่งมั่นเสียยิ่งกว่าคำพูดที่ออกมาจากปาก


          “มะ ไม่ได้นะฟ้า ฟ้ากำลังคิดอะไรอยู่ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้” ผมรีบทักท้วงแทบไม่ทัน


          “ทำไมจะไม่ได้ครับ ผมจริงจังนะ” ฟ้ายิ้มบางๆ


          “ฟ้าไม่คิดบ้างเหรอว่าคนจะมองฟ้ายังไง ฟ้าเป็นลูกชายท่านเมฆินทร์นะ แล้วอนาคตที่ฟ้าจะต้องสืบทอดกิจการอีก ฟ้าจะให้ชีวิตมาด่างพร้อยเพราะพี่ไม่ได้!!!” ผมหลุดโพล่งความคิดในหัวออกไปจนเกือบหมด


          “แบบนี้แล้วยังจะบอกว่าพี่ไม่ใช่คนดีสำหรับผมอีกเหรอครับ พี่คิดถึงอนาคตแทนผมซะขนาดนี้” รอยยิ้มบนใบหน้าของฟ้ากว้างขึ้นจนเต็มแก้ม รอยยิ้มที่ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันเลยว่าถ้าใครได้เห็นจะต้องเขินแทบม้วนกันทุกคน


          “พะ พี่หมายถึงพี่เป็นห่วงชีวิตคนโสดของพี่ต่างหาก อย่าสำคัญตัวให้มันมากนัก เด็กอย่างมึงใครจะไปสนใจกันเล่า!” ผมพูดตะกุกตะกัก ยอมรับว่าเขินแบบไม่เคยเห็นมาก่อน


          “พี่ริวโกหกไม่เนียน หึ หึ”


          “มะ มีเหตุผลอะไรที่ กะ กู จะต้องสนใจอนาคตมึง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยอย่าลืมสิ” ผมรีบย้อนไอ้เด็กยียวนตรงหน้าแทบไม่ทัน



















          “งั้นก็ทำให้เป็นสิครับ......ผมทำได้ทุกวัน วันละหลายๆ เวลาเลยล่ะถ้าเป็นพี่ริว”



















          “บ้า!!!! ฟ้า มึงมันบ้า”






          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*         

          พี่ดินหายหัวไปไหนเนี่ย!!! น้องฟ้ายิงนำไปหลายประตูแล้วน้าาาาา

          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

[Goffylovelove]

พี่ริวแซ่บเวอร์ คร้า อิจพี่ริว นี่ทำบุญด้วยอาร้ายยย
พี่ริวบางที่ก็คิดมากไปเด็กๆมันรักมันหลงก็ตอบรับไปเถอะ
3P ไปเลยคร้าาา 

[Dee^daY]

นำไปหลายยกเลย ..

[เจเจจัง]

พี่ริวมีผู้หล่อแซ่บสองคนมาหลง กรุณาอย่าเล่นตัว. 3p เลยค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

ผิดแล้วฟ้า. ฟ้าต้องย้ายตัวเองไปอยู่กับพี่ริวตะกาก เฝ้าไม่ให้คลาดสายตาเลยนะน้องฟ้า
ตลกตรงที่คนเราจะหน้าเปลี่ยนเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ น้องสกายเด็ก14คนเก่าเป็นยังไงหนอ

[่jum]

 

[mild-dy]

 

[azure]

รอพี่กลับมาทวงบัลลังก์คืน

[Ryunosuke]

อย่าลืมสิ...ว่าพี่เป็นเมียผม!!!






ตอนที่ 11 ฟ้า.....ดิน






          ผมนอนซมเพราะพิษไข้มาสามวันเต็มอย่างไม่มีทีท่าจะดีขึ้น ทำไมเหรอครับ ก็เพราะไอ้เด็กแสบเจ้าของห้องจอมหื่นมันไม่ยอมให้ผมมีเวลาพักฟื้นน่ะสิ พอจะดีขึ้นสร่างไข้มันก็จัดอีก เอาตรงๆ ผมเลิกนับไปแล้วว่าตลอดสามวันมานี้ผมโดนไปกี่ครั้ง


          “ผมกำลังทำให้พี่กับผมเป็นอย่างที่ควรจะเป็น” ฟ้าบอกก่อนจะออกไปหาซื้อโจ๊กเจ้าอร่อยมาให้ผม


          ฟ้าจัดการลางานให้ผมเรียบร้อย จัดการเลื่อนนัดสำคัญทุกนัดกับส้มเลขาส่วนตัวของผม โทรศัพท์ก็ยึดไปคุยทุกสายที่โทรเข้า มันบอกปลายสายว่าผมเป็นไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์อันตรายจากเอธิโอเปีย เป็นไงล่ะครับไข้หวัดเวอร์ชั่นล่าสุดของไอ้เด็กยักษ์


          รอจนได้ยินเสียงประตูปิดลงกลอนผมก็กวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อสำรวจทันที ไม่อยากเชื่อว่าสวรรค์จะเป็นใจให้ได้พบกับเป้าหมายสำคัญ ฟ้าคงรีบออกไปจนลืมเอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย


          ผมรีบเอามาเปิดดูทันทีหวังว่าจะลบรูปอัปยศที่ฟ้ามันชอบเอามาขู่บังคับผมอยู่เรื่อยๆ


          [Enter Passcode]


          ผมลองใส่รหัสตามที่คิดได้ว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับฟ้าทั้งเบอร์ห้อง เบอร์โทรศัพท์ วันเดือนปีเกิดของฟ้า


          [Wrong Passcode]


          แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น ผมลืมไปว่าฟ้าคงไม่โง่ขนาดยอมให้ใครดูโทรศัพท์ได้ง่ายๆ ผมลองใส่รหัสอยู่อีกหลายครั้งจนเริ่มกลัวว่าเครื่องจะล็อคตัวเองอัตโนมัติ













          “เอาวะ ลองดู 9…..9…..8….6 เห้ยยยย เข้าได้จริงๆ ด้วย” ผมดีใจกับตัวเอง รหัสนี้มายังไงอะเหรอครับ ผมว่าเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมรู้สึกว่ามันบังเอิญมาก ฟ้ากับผมเกิดวันเดียวเดือนเดียวกันจะต่างก็แค่ปีเกิดที่ห่างกันลิบลับ ก็แค่หนึ่งรอบเต็มๆ ฟ้าเกิดวันที่ 9 กันยายน 2541 ส่วนผมก็ตามนั้นแหละครับลบไปอีกสิบสองปี แต่จะใส่เป็นปี พ.ศ. ตรงๆ ก็คิดว่ามันคงง่ายไป ผมก็เลยเอาวันเดือนและปีเกิดเป็น ค.ศ. ของผมมาใส่ไงครับ


          “แสดงว่าฟ้ารู้วันเกิดเรา.....” คิดได้แบบนั้นหน้าผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ


          พอหน้าจอปรากฏสิ่งที่ผมเห็นยิ่งทำให้รูปสึกแปลกๆ ในอก ฟ้าใช้หน้าจอเป็นรูปผมถ่ายคู่กับเด็กมัธยมต้นกางเกงน้ำเงินใส่แว่นตาขอบดำหน้าเตอะดูน่ารักหน่าเอ็นดูคนหนึ่ง


          “สกาย.....นี่มันสกายนี่” ผมรีบสลัดความคิดในหัวแล้วลากมือผ่านหน้าจอเปิดอัลบัมรูปในทันที เลื่อนดูอยู่นานก็ไม่มีวี่แววของรูปผมที่ฟ้ามันโชว์ให้ดูวันนั้น จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับโฟลเดอร์ที่ชื่อ ‘My Life’


          เจอแล้วครับสิ่งที่ผมกำลังตามหา รูปของผมเต็มไปหมด ทั้งรูปในคืนนั้น และรูปผมในอิริยาบทต่างๆ ผมไล่ดูไปเรื่อยๆ ก็พบว่าในเครื่องของไอ้เด็กแสบนี่มีรูปผมเป็นร้อยๆ รูป ที่สำคัญในโทรศัพท์ของฟ้ามีแม้แต่รูปผมในชุดนักศึกษา และรูปสมัยผมเข้ามาทำงานใหม่ๆ อยู่ด้วย









          ท่าทางเรื่องสกายจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียแล้ว









          “พี่ริวคร้าบ โจ๊กร้อนๆ มาเสิร์ฟแล้ว” ผมรีบวางโทรศัพท์คืนที่หัวเตียงแล้วแกล้งทำเป็นหลับ แต่ท่าทางผมจะขยับตัวเร็วเกินไปหน่อยเลยปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนอดขมวดคิ้วไม่ได้


          ที่สำคัญผมเผลอดูรูปตัวเองเพลินจนลืมเรื่องสำคัญไปเสียได้ เกือบลบรูปได้สำเร็จแล้วเชียว


          “นอกจากโกหกไม่เนียนแล้ว แกล้งหลับก็ไม่เนียนด้วยนะครับพี่ริว ว่าแต่ทำไมมือถือผมถึงย้ายมาอยู่ที่หัวเตียงได้น้า” ผมรู้สึกได้ถึงเตียงที่ยวบยุบลง และลมหายใจอุ่นๆ ที่เข้ามาใกล้ ได้แต่หวังว่าฟ้าคงไม่สงสัยอะไรเรื่องมือถือมากไปกว่านั้น


          “แหนะๆ ยังพยายามอีก หึ หึ แบบนี้ต้องปลุกซะหน่อย” ฟ้าพูดก่อนจะก้มลงเอาใบหน้าซุกที่ซอกคอผมแล้วใช้จมูกคมไซร้ตั้งแต่ลำคอจนถึงใบหู


          “ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับพี่ริว ว่าแต่เจอของที่ต้องการในมือถือผมไหมครับ” ผมยังหลับตานิ่งเพื่อความเนียน กัดฟันแน่นไม่ให้หลุดเสียครางออกมา


          “แน่ใจนะพี่ริวว่าจะเล่นแบบนี้” ผมรับรู้ถึงความเปียกชื้นจากลิ้นร้อนทันทีที่ฟ้าพูดจบ


          “พะ พอ ฟ้า พอก่อนไม่เล่นแล้ว มะ ไม่ หยุด ก่อน ฟ้า อื้อ”


          “ไม่ทันแล้วครับพี่ริว ก่อนที่ผมจะป้อนโจ๊กให้พี่ ผมขอกินพี่ก่อนแล้วกันจะได้มีแรง ที่สำคัญผู้ใหญ่ที่แอบดูมือถือเด็กเนี่ยต้องถูกลงโทษนะครับ”


          “ฟ้า ไอ้เด็กบ้า หยุดนะ อะ อ๊า อ๊า”


          ผมพูดได้แค่นั้นแหละครับ ต่อจากนั้นทุกสิ่งก็ลื่นไหลไปตามอารมณ์จนครบสมบูรณ์ แต่อย่างที่ทุกคนรู้ ฟ้าไม่เคยสิ้นสุดแค่ครั้งเดียว ผมเลยน่วมไปอีกตามเคย จับไข้นอนซมไปอีกหนึ่งคืนเต็ม













          ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผมนอนจมอยู่บนเตียงของฟ้ามาเกือบสัปดาห์แล้ว สองวันถัดมาผมเริ่มสร่างไข้และอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฟ้าเลยชวนผมไปออกกำลังกายที่คลับเฮาส์ของคอนโด


          ผมชอบคลับเฮาส์ของที่นี่มากเลยครับ ครบถ้วนจริงๆ ทั้งสระว่ายน้ำ จากุชชี่ เวทเทรนนิ่ง ห้องสควอช แถมยังมีสนามบาสเล็กๆ อีกด้วย


          “พี่ริว!!! ผมว่าอย่าถอดเสื้อดีกว่า” ฟ้าออกปากห้ามทันทีที่ผมจะถอดเสื้อเพื่อลงแช่ในอ่างจากุชชี่


          “จะบ้าเหรอฟ้า จะให้พี่ลงทั้งแบบนี้รึไง”


          “ใช่ครับ” ฟ้ามันก็บ้าได้ใจ จะให้ผมลงน้ำทั้งๆ ที่ใส่เสื้อเนี่ยนะ


          “มึงมันบ้าแล้วไอ้ฟ้า” ผมพูดทีเล่นทีจริงก่อนจะถอดเสื้อออกโดยไม่ฟังเสียงค้านของฟ้า


          “พี่ริว!!! ผมบอกทำไมไม่ฟัง” ฟ้าเข้ามาโอบผมพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่


          “อะไรมันจะขนาดนั้นฟ้า” ผมเริ่มรู้สึกรำคาญ นี่ผมเลยวัยต้องให้มีคนมาหวงเนื้อหวงตัวแทนตั้งไม่รู้กี่ปีแล้ว


          “พี่ดูรอบตัวก่อนเถอะ เราไม่ได้อยู่กันสองคนนะ คนเค้ามองพี่กันทั้งคลับเฮาส์แล้ว” ฟ้าก้มลงกระซิบข้างหูผม ผมว่าคนมองผมก็เพราะสิ่งที่มันทำนี่แหละ อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น ผมไม่ใช่สาวน้อยดูแลตัวเองไม่ได้ซะหน่อย


          “ทำไม หึงเหรอ พี่ออกจะชอบให้คนมอง หึ หึ” แกล้งมันครับ อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง


          “ไม่อะ ไม่ได้หึง” ฟ้าส่ายหัวดิกปฏิเสธ ไม่รู้ทำไมผมแอบผิดหวังกับคำตอบของฟ้า นี่ผมกำลังหวังอะไรอยู่


          “หวงพี่เหรอ” ผมยังแกล้งถามออกไปลองเชิง


          “ก็เปล่าหนิ” ฟ้าพูดหน้าตาเฉย แต่ผมนี่ใจแป้วไปแล้วครับ


          “อะ อืม” ขอบตาผมมันร้อนผ่าวชอบกล


          “ไม่ได้หึง ไม่ได้หวง แต่คนเนี่ยรักมากๆ รักจนไม่อยากให้ใครได้เห็นตัว รักจนอยากขังเก็บไว้ในห้องเอาไว้เชยชมคนเดียว” ผมสาบานได้ว่าพอฟ้าพูดจบผมแอบได้ยินเสียกรี๊ดๆ ในลำคอมาจากไม่ไกล ที่สำคัญเป็นเสียงผู้หญิง เห้ออออ ผู้หญิงสมัยนี้ สนับสนุนให้ผู้ชายรักกันซะงั้น


          “อีกอย่างนะพี่ริว ผมว่าพี่คงไม่อยากให้ใครเห็นรอยบนตัวพี่แน่ๆ” ไอ้เด็กตัวแสบพูดพร้อมกับพาผมเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อส่องกระจก


          “อะ ไอ้ฟ้า!!! ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ผมมองร่างกายตัวเองในกระจกที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง เมื่อคืนยังไม่มีรอยพวกนี้ผมมั่นใจ รอยเก่าๆ ก็ควรจะจางไปหมดแล้ว


          “เมื่อเช้าคร้าบบบ” ฟ้าตอบทะเล้น


          “ฟ้า!!! มึงนี่นะ เพลาๆ บ้างเหอะ” ผมพูดอย่างหัวเสีย


          “พี่ริว พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอก พี่คงไม่รู้ตัวสินะว่าพี่น่ารัก น่ากินแค่ไหน ขนาดตอนนี้ผมยังต้องใช้ความอดทนสูงมากในการไม่จับพี่กดตรงนี้” ฟ้าพูดหน้าตาเฉย พร้อมกับเดินเข้ามาโอบผมจากด้านหลัง ไอ้ตอนชมว่าน่ารักก็เขินดีอยู่หรอกครับ แต่ประโยคหลังๆ นี่มันอะไร


          “ฟ้า เอาตรงๆ นะ พี่ยังไม่เห็นว่าเรื่องของเรามันจะเป็นไปได้ พี่ไม่มีอะไรที่เหมาะกับฟ้า ที่สำคัญพี่ไม่คิดจะมีใคร พี่มีความสุขของพี่ดีแล้ว” ผมพลิกตัวกลับไปเผชิญหน้ากับฟ้าแล้วผลักอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้ออกห่างจากตัว


          “พี่ริวฟังผมนะครับ ผมก็จะพูดตรงๆ กับพี่เหมือนกัน พี่จะไม่รู้สึกกับผมเหมือนที่ผมรู้สึกกับพี่ในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่พี่อย่าปิดกั้นผม แค่เปิดใจให้ผม ให้โอกาสผมจีบพี่อย่างที่มันควรจะเป็น” ฟ้านิ่งไปสักพักเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง


          “พี่ไม่รู้หรอกว่าผมใช้เวลาคิดเรื่องพี่มานานแค่ไหน เรื่องนั้นพี่ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ แต่พี่รู้อย่างเดียวพอคือ.....ผมรักพี่” พูดจบฟ้าก็ก้มลงมาจูบผม ริมฝีปากนุ่มๆ กับสัมผัสที่อ่อนโยน ทำให้เรี่ยวแรงจะขัดขืนของผมมันอันตรธานหายไป






          เด็กบ้านี่มันได้ใจไปใหญ่แล้ว เอะอะก็จูบ เอะอะก็จูบแบบนี้







          สิ่งมีชีวิตในอกข้างซ้ายของผมก็เต้นแรงเสียจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ฟ้าโอบร่างที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงของผมให้แนบชิดเข้าไปอีก ชิดจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน






          “สถานที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลยไว้ผมแก้ตัวใหม่นะครับพี่ริว คราวหน้าผมจะทำให้พี่ใจอ่อนยอมรับรักผม แล้วผมจะคุกเข้าขอพี่แต่งงานตามสัญญาที่พี่เคยให้ผมไว้”









          “สัญญาอะไร ทำไมพูดเหมือนฟ้ากับพี่เคยรู้จักกันมาก่อน”













          “พี่ยังไม่ต้องรู้หรอกครับ” ฟ้ายิ้มให้ผมจนเต็มแก้ม รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจสั่นได้เสมอ

   











          “พี่มังกร!!! ฟ้า!!!” แต่จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์



















          “ดิน!!!/พี่ดิน!!!”     
 





          *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*