หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄

[A_Narciso]

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ..รอตอนพิเศษ ฮาๆ ของเดอะแก๊งค์นะคะ

[Snowermyhae]

ขำความมโนของอู้ อ่านจบจบก็ให้ความรู้สึกพ่อลูกมากจ้า พี่หมอเลี้ยงอย่างไข่ในหิน 555555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ เวลาเครียดก็จะนึกถึงหมออู้ก่อนเลย ช่วยเยียวยาจิตใจเราได้เยอะเลย จะรอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ 

[flimflam]

ฮืออ จบแล้วเหรอ ต้องคิดถึงอู้มากแน่ๆเลย

[labelle]

โอ๊ยยย น่ารักมากค่ะ

อู้มโนหนักมาก แล้วมึนมากว่าพี่วิศเป็นใคร ดึงสติมาก่อนได้ไหม
คือร้องไห้ข้ามวันข้ามคืน บวกอีกหนึ่งวัน แล้วกว่าหมอจะคอลมา อู้เกือบน้ำตาหมดตัว

อู้น่ารัก หวงพี่หมอมาก รักหนักมาก แล้วก็ซื่อมาก
พี่หมอรักอู้เวอร์มาก หวงหนักมากไม่แพ้กัน แล้วเป็นพ่อบุญทุ่มมาก ดูแลเดีเวอร์

ชอบโมเมนท์หมออู้ คือ จะหวานก็ไม่สุด ต้องมีให้ได้ด่า จะว่ากันก็ไม่สุด ต้องมีให้ได้อ้อน น่ารักดีค่ะ

ปันร้ายนะคะ กล้าต่อยพี่หมอไปอีก 55555
ทีมเพื่อนอู้ มีเติ้ลเต็มอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่เคยทิ้งกัน

ทีมสามช่า ก็ยังต่อมุกกันได้เนียนๆ

ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ อยากอ่านเรื่องตอนทำงาน อยากเห็นตอนเค้าอยู่ด้วยกัน

[ffxfernfern]

รักเรื่องนี้   ฮาตลอดเวลาเลย5555555 ต้องคิดถึงพี่หมอกับอู้แน่ๆฮืออ

[lemonpreaw]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ 

[frayfay]

อ่านจบแล้วประทับใจมากค่ะ ฮามาก ชอบตรงไม่ดราม่างี่เง่า มีปัญหาก็คุยกันแล้วจบในตอนไม่ค้างคา(แต่ก็ทำเอาน้ำตาซึมได้ /บ่อน้ำตาตื้นก็งี้ ฮืออ) ถือได้ว่าเป็นนิยายในฝันอีกเรื่องเลย ชอบฝ่ายรับตัวเล็ก ๆ มันฟินได้อารมณ์กว่าคนสูง 18X นะ  มีบางจุดให้สะดุดบ้างแต่ท่านอื่นก็แนะนำไปแล้วค่ะอย่างคำว่า เค้า - เขา แอต - แอด บางคำที่สลับกันหรือพิมพ์เกินมา ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ช่วยคลายเครียดได้ดีทีเดียว  รอคู่พี่หญิง และเรื่องต่อ ๆ ไปด้วยค่า
ปล. เพิ่งสมัครและตอบเป็นครั้งแรก ตอบผ่านมือถือนี่พิมพ์ยากชะมัด TT

[gakuen]

จบแล้ววว

[Persephone]

เป็นนิยายที่ทำเอาเมื่อยปากยันตอนจบจริงๆ ขำหนักมาก555555

[Napa]

อู้  แปลกจริง  5555  สนุกค่ะ  สีสันทุกตอน

[MSeraph]

จบซะแล้ว ตอนจบอบอุ่นมากเลยค่ะ
ใจหายเบาๆที่จะไม่ได้มานั่งหัวเราะกับเรื่องนี้อีกแล้ว
เป็นเรื่องที่อ่านๆไปแล้วก้มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนะคะ
เจออะไรเครียดๆมากลับมาเจอเรื่องนี้อัพก้ยิ้มได้ตลอด
เครียดสุดในเรื่องคือเครียดกับมุก555555
อู้เป็นตัวละครที่น่ารักมากก น่ารังแกด้วย ตั้งแต่ต้นจนจบเลย
ไม่แปลกใจที่พี่หมอจะหลงขนาดนี้แต่ก้ยังชอบแกล้งอยู่ดี
ชอบพี่หมอมาก ชอบตั้งแต่ความกวนของชื่อกับคณะที่โคตรไม่เมคเซนท์เลย
ชอบในความรักของพี่หมอที่มีให้อู้ คือทั้งอดทน ทั้งคอยดูแล
คนแบบนี่คือดีมากๆอะ หลงรักกเลย ถึงจะกากๆหน่อยก้เหอะ
ชอบแก๊งค์เพื่อนทุกคนรวมตัวกันนึกว่าเปิดตลกคาเฟ่
คือมันไม่ได้ขำที่มุกนะ มันขำที่กล้าเล่นแล้วมีคนต่อให้จบโดยไม่โดนตัดมุกอะ55
แถมตอนจบยังเป็นแรงผลักดันที่ดีในการเรียนมหาลัยด้วยนะคะ
แบบว่าคนอย่างอู้ยัฝเรียนจบเราก้ต้องจบสิ5555555
ถึงตอนนี้จะอยากได้ใบชุบชีวิตทุกครั้งที่สอบก้ตามที
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คนอ่านเสมอเรื่องนี้นะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไป รอตอนพิเศษคู่อื่นๆด้วยย พี่โยเหมือนจะโดนทิ้งไว้กลางทางนะคะ

[panpang]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ

[Maccagadz]

จบแล้วหรออ งือออ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่อยากวางเลยค่ะ
มันมีทั้งความฮา ยิ้มแห้ง หื่น สนุกมากก
อบอุ่นดีต่อใจเราสุดๆ ขอบคุณนักเขียนที่เขียนงานดีๆ ออกมานะคะ
เรื่องต่อๆ ไปก็จะติดตามค่ะ สู้ๆ เด้ออ ขอบคุณแอนด์เริ้ป /โป้งชี้ก้อย

[JokerGirl]

ขอบคุณค่ะ สนุก ตลกมากถ้าอ่านตอนอยู่บนรถหรือที่สาธารณะจะกลายเป็นคนบ้าทันที55555

[KLiar]

ชอบมากๆ อ่านไปขำไปจนเพื่อนมองหน้าเเล้วว สนุกมากก ขอบคุณคนแต่งมากๆค่า

[DUKDUINUISWU]

ขอบคุณที่เขียน เด็กหอ ออกมาได้เด็กหอที่สุด ไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษด่วนๆเลยครับ

             "คนในไม่อยากออก คนนอกไม่อยากเข้า"
อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยจริงๆ ซึ้งหรอ ป่าว แฟนเรียกไปล้างจาน ฟ่ามมมมม

[peettato]

เพิ่งอ่านจบ เขียนดีมากเลย เนื้อเรื่องน่ารัก รอติดตามเรื่องต่อไปน้า จะมีอีกมั้ยน้าาา

[Nspuii]

ไม่อยากให้จบเลยยยย

[minneemint]

ขอบคุณมากค่ะ
พี่หมอน้องอู้
เป็นอีกเรื่องที่สนุกละมุนมาก

[peettato]

เราชอบปันที่สุดในเรื่องเลย อยากให้มีเรื่องแยกของปันจัง

[TonyPat]

 

[Oiimaps]

 

พิเศษเดือนเดือด
 

 

“หอ 4 ห้อง 511 ”



ผมอ่านรายละเอียดใบจองหอให้ที่แคปไว้ในโทรศัพท์ออกมาเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตามองๆไปรอบตัวที่มีแต่ความวุ่นวาย ไม่แปลกหรอกครับเพราะมหาลัยผมบังคับให้ปีหนึ่งเกือบทุกคณะอยู่หอใน แถมวันนี้เป็นวันย้ายเข้าหอวันแรกก็เหมือนนิสิตเกือบทุกคณะมารวมตัวกัน บรรยากาศรอบข้างก็จะมีแต่ผู้ปกครองที่กำลังวุ่นวายกับนิสิตใหม่ปีหนึ่ง มีตั้งแต่กำลังยกลังที่เหมือนจะย้ายมาอยู่ถาวรยันถกเถียงเรื่องสีผ้าปู  ก็จะมีส่วนน้อยบ้างประปรายที่กำลังงงกับตึกว่าหอไหนเป็นหอไหน แม่งมีเป็นสิบหอแต่ดันไม่มีเลขหอบอก



...ซึ่งไอ้ส่วนน้อยที่ว่านั่นก็น่าจะกูเองเนี่ยแหล่ะ




 อ่ะ จะว่าโง่ก็ได้ แต่เชื่อผมเถอะเป็นใครใครก็งง



“หอสี่แม่งหอไหนวะเนี่ย” ผมเกาหัว โอ้โหจะบ้าตาย ทุกอย่างเหมือนจะไม่เป็นใจ ท่ามกลางอากาศร้อนๆแบบทุ่งนา อันเนื่องมาจากมหาลัยของผมมีหลายวิทยาเขต แล้ววิทยาเขตที่บังคับหอในก็แลดูจะห่างไกลความเจริญเสมือนส่งเด็กมาดัดสันดาน แต่บ่นมากไม่ได้ครับ คณะผมบังคับเรียนที่นี่สี่ปี ใช้สิทธิ์บ่นไปแล้วเรียบร้อยตอนสัมภาษณ์ผ่านตัวจริง ตอนนี้มีสถานะเดียวคือรับกรรมครับ

“โห แม่! นี่โยเรียนวิศวะนะ” วิศวะเหมือนเป็นคีย์เวิร์ดครับ ผมนี่รีบหันขวับไปมองคนข้างๆที่กำลังเถียงกับแม่อย่างจริงจัง ดูท่าทางดูออกเลยว่าคุณหนูแน่นอนไม่เชิงว่าจากสีผิวที่ขาวกับลุคดูคุณหนูหรอกนะครับ แต่เป็นรถที่จอดอยู่ข้างๆประทับตาไม้จิ้มฟันสามง่ามชัดเจนให้รู้ว่าเบนซ์

“น้องโยยังเป็นเด็กของแม่ตลอดนั่นแหล่ะ”

“คุณแม่...”

“ฮึก น้องโยจะให้แม่รู้สึกยังไง แม่เลี้ยงน้องโยมาตั้งแต่ยังล้างตูดเองไม่ได้” คุณแม่ของ ‘น้องโย’ ถลาไปซบอกสามีที่ยืนยิ้มมุมปากอยู่ข้าง “ดูสิคะคุ๊ณ จิตใจคนเป็นแม่ต้องมาปล่อยลูกไว้กลางทุ่งนาแบบนี้วันดีคืนดีถ้าควายตกมันมาชนน้องโยของเรา หญิงจะทำยังไงดีคะ ฮือออออออ”



...โอโห รางวัลออสการ์ไปอีก



“เอาน่า โยก็โตแล้ว ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับทางที่ลูกเลือกเดินไงคุณ”

“ฮืออออออ ทำไมน้องโยไม่เลือกเรียนกรุงเทพ คุณแม่เป็นห่วง น้องก็เป็นห่วง”

“โยอยากเรียนที่นี่ครับ” มันจับไหล่แม่มันแล้วตอบด้วยเสียงนุ่มทุ้ม โห แม่งโคตรพระเอกซีรี่ส์ พี่นี่ยกมือขึ้นมาตบเลยครับ จู่ๆไอ้คนที่ชื่อโยแม่งก็หันมามองผม อะไรวะ กูตบมือไม่ได้หรอ กูอิน

“ขอโทษทีครับ พอดีผมไปหอสี่ไม่ถูกแล้วเห็นว่าอยู่วิศวะ เลยกะจะถามทางเฉยๆ ” ‘น้องโย’ ของคุณหญิงแม่ มองผมด้วยหางตาก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปตรงชั้นบนสุดของหอ ปรากฏเลขสี่อยู่จางๆ สิบปีที่แล้วสีอาจจะสดเป็นสีน้ำเงินแพนโทนกำลังสวยแต่ตอนนี้คงผ่านฟ้าผ่านฝนมาเยอะ เลยเหลือเป็นเหมือนเลขสามแหว่งเหมือนเลขภาคในหนังผี มองผ่านๆอาจจะเหมือนรอยแตกของตึกแต่พอมองมุมนี้ก็เห็นเป็นเลขสี่ที่ชัดเจน ชัดในระดับที่ว่าใครมาถามผมว่าหอสี่อยู่ไหน คงจะด่ามันในใจว่ามึงตาบอดหรือไม่มีตาดำ




พอมองกลับมาที่ตัวไอ้คนชี้



อุ่ย ..



ไม่ต้องพูดนี่รู้เลยว่าด่ากูโง่ ดีนะตาดำกูเล็ก ค่อยยกเป็นเหตุผลที่มองไม่เห็นได้หน่อย 


“อ้าว วิศวะเหมือนน้องโยแถมอยู่หอสี่เหมือนกันอีก งั้นแม่ฝากขนของไปพร้อมน้องโยเลยได้มั้ยจ๊ะ” แม่ของน้องโยไม่พูดเปล่าแต่ส่งยิ้มทางการค้ามาให้ด้วยเป็นการบังคับ ผมมันเด็กดีแห่งชาติก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มแหยๆไปแต่โดยดี

               กว่าจะขนของของตัวเองและของของน้องโยขึ้นมากองตรงโถงหอชั้นห้าได้ก็เหนื่อยแทบตาย ขึ้นลงขึ้นลงแทบไม่ได้พัก เนื่องจากหอมีห้าชั้นแต่ที่ไม่มีคือ



ลิฟต์ครับ ลิฟต์!!!


ซึ่งแม่งควรจะเป็นสิ่งที่ควรมีที่สุดไม่ใช่เรอะ!!!


ขนขึ้นเป็นสิบรอบเหมือนขึ้นเขาบันได้ร้อยชั้นพิสูจน์รักแท้แต่นี่เป็นไอ้หน้าคุณหนูที่หยุดพิสูจน์รักไปตั้งแต่รอบสองปล่อยกูขนคนเดียวต่ออีกห้ารอบ นี่ถ้ามึงมีแฟนน่าจะเลิกกันในสองอาทิตย์ แต่เห็นสภาพลูกคุณหนูเหงื่อเปียกจนเสื้อแนบแล้วก็อดช่วยมันขนไม่ได้จริงๆครับ ได้คิดว่าทำบุญ เห็นมันหล่อเผื่อหล่อตามมันได้บ้าง


“ขอบคุณนะมึง” มันหันมาขอบคุณผมแบบเก้ๆกังๆ

“เออ” ผมปาดเหงื่อ

“กูชื่อโย อยู่ภาคโล มึงอ่ะ?” โลที่ว่ามาจากโลจิสติกส์ครับ ไม่ใช่โลตัสแต่อย่างใด

“อ้าวภาคเดียวกัน กูแป๊ะนะ”

“แพะ?”

“แป๊ะไอ้สัดแป๊ะ” ดูคนหล่อมันกวนตีนครับ

“แล้วมึงอยู่ห้องไรวะ”

“กู 511 มึงอ่ะ” ผมถามกลับ มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแบบตะลึง

 



ไม่หน่า...

มึงคงจะไม่พล๊อตนิยายไปหน่อยหรอกมั้ง...

 

 



“กู 312 ขนผิดชั้น!!! “

 

ไอ้เวร กูต้องขนลงไปให้มึงอีกหรอ!!!









                วันนี้เป็นวันกึ่งเปิดเทอมวันแรกครับ ที่ว่ากึ่งเปิดเทอมคือพวกเรายังไม่มีเรียน แต่ต้องเริ่มเข้ากิจกรรมของคณะครั้งแรก ซึ่งแน่นอนครับตามภาษาเจ้าถิ่น คณะวิศกรรมศาสตร์ก็ได้ไปจองที่ตรงที่รวมในร่มซะยิ่งใหญ่ในแบบที่คณะอื่นที่ไม่ได้เรียนวิทยาเขตนี้สี่ปีเป็นต้องเบะปากหนัก ซึ่งนอกจากการปักป้ายเป็นอานาเขตให้รู้ว่า ‘กูวิศวะกรรมศาสตร์’ แล้วก็ยังรวมไปถึงเสื้อสีดำที่พี่ๆนัดกันใส่ กระจายตัวกันอยู่รอบๆอีก


โอโห ผมนี่เดินยืดเลยครับ เอาหน่อยๆ ใส่แว่นดำนิดนี่คณะมาเฟียชัดๆ


ผัวะ!!


หน้าโยกกันเลยทีเดียว!!



“เดินเหี้ยไรของมึง”  เดาได้ไม่ยากครับ ไอ้น้องโยที่เพิ่งเจอกันวันเดียว นอกจากมันไม่มีใครบังอาจเอามือมาตบหัวผมได้ขนาดไวนี้หร๊อก เมื่อวานหลังจากที่ขนของเสร็จก็มืดแล้วครับ พอไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก็ตัดสินใจยอมสละคราบซุปเปอร์สตาร์มาเป็นเพื่อนไอ้คุณหนูนี่มันหน่อยก็ได้

“ทำหน้าอะไรของมึงอีก” ไอ้โยทำหน้างง

“คณะเราแม่งโคตรเท่เลยว่ะ”

“แหง กูเลือกเรียนวิศวะเพราะความคูลนี้เลยนะเว้ย” ไอ้น้องโยมันตบอกตัวเองป้าปๆ

 อืมนะ... จะพยายามคิดในแง่ดีว่าตอนนี้ยังปีหนึ่งออร่าเถื่อนมึงยังไม่ออกถึงหุ่นมันจะได้ก็ตามเพราะทั้งสูงและดูล่ำนิดๆแต่ดูโคตรสะอาด ไปยืนกับพี่ปีอื่นมันคงเหมือนโจรกับคุณหนูที่โดนลักพาตัวมา


“น้องคะ มาแล้วนั่งเลยค่ะ” พี่ผู้หญิงรีบวิ่งมาบอกพวกผม


                ต่อให้วันนี้เป็นวันนัดรวมใหญ่ของทุกคณะ คณะผมก็ไม่ได้หาง่ายเพราะแค่ป้ายวิศวะหรอพี่ๆใส่เสื้อสีดำหรอกครับแต่เป็นเพราะวันนี้รุ่นพี่นัดพวกผมใส่เสื้อสีแดงลายเฟืองเขียนคำว่าเฟรชชี่ตัวใหญ่ ทำให้ในลานเต็มไปด้วยนิสิตหัวดำเสื้อแดงเต็มลานให้รู้ว่าคณะอยู่ไหนโดยไม่ต้องเดา

เนื่องจากวันนี้ยังไม่ได้แยกภาค ผมกับโยเลยยังนั่งด้วยกันได้ รอซักพักก็ตามเวลาที่พี่เค้านัด พี่ก็ให้ลุกเรียงแถวเดินไปที่ตึกคณะ ระหว่างทางก็ร้อนนิดนึงครับ แต่ในความร้อนนั้น ผมเห็นพี่เสื้อดำ กระจายตลาดตามทางเดินแถมยังนับจำนวนต่อหัวที่เดินเลยออกมาจากประตูใหญ่หออีกต่างหาก


อา..กลิ่นอายความเป็นพี่น้องมันเริ่มมาแล้วว่ะมันเริ่มมาแล้ว


“เอาหล่ะครับ น้องๆทุกคนนั่งเข้าระเบียบ”


เวรละ ผมหันไปมองหน้าไอ้โยทันที เข้าระเบียบคืออะไรวะ ซึ่งก็ได้คำตอบมาทางสายตาว่ากูก็ไม่รู้เหมือนมึงนั่นแหล่ะ สุดท้ายก็จบที่นั่งหลังตรงมือแปะตรงเข่าตามองไปด้านหน้าครับ ทำตามคนข้างๆมาอีกที


“วันนี้พี่ๆจะแจกป้ายชื่อให้น้องๆ พอให้น้องๆรักษาป้ายให้ดีๆแล้วใส่ติดตัวตลอดเวลา ทั้งตอนไปเรียนและตอนทำกิจกรรมนะครับ” ป้ายชื่อเป็นรูปกราฟฟิคเกียร์เว้นที่ให้เขียนชื่อตรงกลางถูกส่งต่อๆมาจากต้นแถว แค่ป้ายชื่อก็กินขาดแล้วครับ ผมคิดแบบนั้นจนกระทั่ง



‘แป๊ะพิ’


.... เหี้ยไรเนี่ย พิมพ์ชื่อผิดรึเปล่า



แต่เอ๊ะ ก็เขียนไว้ข้างๆว่าภาคโล แถมพี่เค้าก็ขานชื่อกูด้วย แต่แป๊ะพิ ผวนดูแล้วมันแปลกๆอยู่นา แบะ แบะ แบบว่ามันก็จะแพะๆหน่อย ผมหันไปมองไอ้โยที่ยกป้ายขึ้นมาดูแบบงงๆ


“โยแตงเม็ด...” ไอ้โยหันมาทำหน้างงใส่ผม

เออ กูว่าชื่อกูจังแล้ว ยังมีคนจังหนักกว่า แต่ดูท่าทางมันยังไม่เกท สงสัยบ้านไม่มีแตงโม

           
   “โห กูกะคีพลุคคูลให้ดูเป็นเด็กวิศวะ แม่งจบตั้งแต่ป้ายชื่อเลยหรอวะ” ไอ้คนข้างๆผมบ่น พอผมหันไป มันก็หันป้ายมันมาให้ผมดูหมึกสีดำตัวเบ้งชัดเจนว่า ‘ยุทธ ไม่เคยเสร็จ’ โอ้โห เป็นกูกูร้องไห้ไปแล้วเพื่อนยุทธ

“อะไรวะมึง กูไม่เข้าใจ เค้าพิมพ์ชื่อกูผิดหรอ” ไอ้คุณน้องโยมันยังไม่หยุดงงครับ

“ผวนดิมึงผวน”

“โยแตงเม็ด...ไอ้เชี่ยยยย” ผวนไม่จบไอ้น้องโยก็โยนป้ายทิ้งทันทีแต่ก็หยิบขึ้นมาใหม่เพราะรุ่นพี่มองตาขวางเลยครับ ตลกดีไอ้ลูกคุณหนูนี่เหมือนจะทำเก่ง

“มึงชื่อแป๊ะหรอวะ กูยุทธนะ ภาคเครื่อง” ยุทธสะกิดผมและแนะนำตัว

“เออๆ กูแป๊ะภาคโล” ผมยิ้มให้มันก่อนจะสัมผัสได้ถึงอะไรยิกๆที่ต้นขา หันไปมองแล้วคือตีนไอ้น้องโย มันบุ้ยปากเข้าหาตัวเองเป็นเชิงบอกให้แนะนำมันด้วย

“อ่อ ไอ้นี่ชื่อโย อยู่ภาคโล”

         
“ดีมึง กูยุทธ มึงหล่อนี่หว่าเดี๋ยวได้คัดเป็นเดือนแน่เลย”

“เห้ย กูหล่อขนาดนั้นเลยหรอวะ” น้ำตาจะไหลอยากไลน์ไปบอกแม่

“ไม่ใช่มึงไอ้แป๊ะ!! กูหมายถึงไอ้โย!!” อ้าวโถ่ หลอกให้ดีใจเล่นไอ้เวร เออ แต่ไอ้โยนี่มันก็หล่อจริงครับ หล่อแบบลูกคุณหนูมาเลย ผิวขาวหน้าสะอาดเสื้อเรียบกริ๊บเดินนี่หลังตรงเป๊ะแบบดูรู้เลยว่าบ้านสอนมาดี ไปเดินข้างๆนี่กูเหมือนหมาขี้เรือนวิ่งตามเจ้าของไปเลยสิ

               

 คิดแล้วเศร้า ขอไลน์คนข้างๆแก้เศร้าได้ไหม งุ้ยๆๆๆ


“น้องโยคะ” อุ้ยๆ รุ่นพี่ผู้หญิงปีสองวิ่งมาหาไอ้โยที่นั่งงงๆอยู่ข้างผม

“ครับ?”

“พอดีอยากจะชวนน้องโยไปเก็บตัวดาวเดือนอ่ะ น้องโยไม่ได้มาวันคัดใช่ไหม พอจะสะดวกไหมอ่ะ” อะโห เพ่ครับ เหลือบตาดำมาอีกสามเซ็น พี่จะได้เห็นคนหล่ออิมพอร์ตตรงจากเยาวราชเลยนะครับเพ่

“ก็ได้ครับ ไม่ได้ไม่ว่างอะไร”

“ดีจังเลย งั้นเดี๋ยวพวกเดือนออกไปแนะนำตัวน้องโยก็ออกไปได้เลยนะ” ไอ้โยพยักหน้าหงึกๆ หมันไส้คนหล่อครับ เดี๋ยวนี้เทรนด์คุณหนูกำลังมา ถ้าตอนนี้ฮิตแบบจีนๆบอกเลยครับว่ามันไม่ได้เกิดหรอก

รออยู่ซักพักพี่เขาก็ให้ดาวเดือนแต่ละบ้านออกมาแนะนำตัว ดาวเดือนของวิศวะมหาลัยเราไม่ได้คัดเป็นภาคนะครับแต่จะส่งเป็นบ้านๆไป ซ้ำภาคได้ ก็หล่อดีครับเห็นพี่ภาคเครื่องตั้งสองคน ซักพักพี่ก็มาเรียกไอ้โยออกไปแนะนำตัวด้วย มันก็เดินออกไปงงๆ ชีวิตแม่งดูงงๆ ไม่รู้เข้าใจอะไรบ้างหรือเปล่า

“เอ่อ สวัสดีครับ ชื่อโยชิ ภาคโลครับ” แนะนำตัวนิดเดียวแต่สาวกรี๊ดกันตรึม


กรี๊ดเพราะหล่อหรอ?

 

เปล่า หมาติดเป้งกันอยู่ด้านหลัง!!

 

หลอกครับ เพราะมันหล่อจริงๆนั่นแหล่ะ วุ้ย เปิดมาก็มีเพื่อนหล่อมาเสริมสร้างบารมีเลย งี้แหล่ะครับคนหล่อมักจะดึงดูดคนหล่อด้วยกัน แต่ระหว่างที่สาวๆกำลังกรี๊ดอยู่ดีๆก็มีไอ้หล่ออีกคนนึงปากคาบลูกชิ้นวิ่งมาจากด้านหลังมาทำเนียนยืนต่อไอ้โย



“ดี กูหมอ ภาคเครื่อง” แนะนำตัวเสียงเข้มแต่ป้ายชื่อเป็น ‘หมอไม่ยอมขึ้นดอย’ นี่ได้ไปอีกหนึ่งฮา

 “น้องหมอไปไหนมาคะเนี่ยพี่ตามหาแทบแย่!!”

“อยู่โรงอาหารครับ พอดีหิว” เออ มันได้ว่ะ พี่ปีสองได้แต่ทำหน้าเอือมแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ครับ

“ค่ะนี่คือโฉมหน้าเดือนของแต่ละบ้านนะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะมาแข่งกันอีกรอบวันเอ็นจิเนียร์ไนท์เพื่อไปเป็นตัวแทนคณะประกวดต่อในเวทีเฟรชชี่ อยากให้น้องๆช่วยกันส่งกำลังใจให้เพื่อนๆด้วยนะคะ” ผมมองหน้าไอ้หมอภาคเครื่องที่กินลูกชิ้นไม่สนหินสนแดดใดๆทั้งสิ้น มีแอบใช้ลิ้นดุนตอนติดฟันอีกต่างหาก ไอ้คุณหนูเพื่อนผมนี่ได้แต่ขมวดคิ้วมองด้วยความไม่ชอบใจ

จบจากนั้นเราก็แยกย้ายกลับหอ พวกผมก็มากินข้าวต่อในโรงอาหาร สาวคณะอื่นนี่เหล่ไอ้โยกันจนแทบจะเดินชนกัน อยากจะแหมไปถึงดาวพลูโต มันจะอะไรกันขนาดนั้น ต้องนี่สิโว้ย แป๊ะ แซ่ตั้ง ของดีประจำตำบลวิศวะภาคโล ไม่มองกันบ้างครับสาวๆ

“ไอ้แป๊ะ ดาวคนนึงแม่งโคตรน่ารักเลยว่ะ”

“ใครวะมึง”


“ชื่อโบว์ กูว่ากูจะจีบเขาว่ะ”

“โหไอ้โย มึงนี่โคตรไวไฟ นี่คนหรือแก๊ซ”

“กูจริงจังนะมึง สวยแล้วยังนิสัยดี แบบแมนๆหน่ะ ไม่ค่อยหวานมาก สเป๊กกูโคตรๆ แต่ว่ากูโคตรไม่ชอบขี้หน้าไอ้หมอเลยว่ะแม่ง กวนตีน เหมือนจะชอบโบว์อีกคน” ไอ้โยกระแทกกระเพราปลาหมึกเข้าปากแบบหงุดหงิด ขนาดเกี้ยวกราดเบอร์นี้สาวยังกรี๊ดกันหน้าสั่น


เอ้า เออ ผมก็ได้แต่ให้กำลังใจสู้ๆซ่าๆปาทังก้าปาทังกี้กับมันไป มันก็เก็บตัวอยู่กองประกวดอยู่เกือบสามอาทิตย์ก็มาถึงวันแข่งเอ็นจิเนียร์ไนท์ครับ แม่งลุคอย่างเฟี้ยว ปาดผมขึ้นตีกระบังเจลแบบที่ทอร์นาโดเข้าผมมันก็ไม่ขยับซักเซ็น สาวๆนี่มาตามกรี๊ดตามเชียร์กันใหญ่ ไอ้หมอศัตรูคู่อาฆาตมันก็หล่อครับ แต่แบบไอ้โยมันใส่สูธขาว ไอ้หมอภาคเครื่องใส่สูธดำ หล่อคนละแบบ


“ฮืออออออออ มาในธีมหยินหยางแบบนี้เลือกขาวดำไม่ถูกเลยค่า”

“นี่กูตาบอดสีหรือเปล่าทำไมโลกมีแต่ขาวดำ”

“เป็นโรคหอบหื่นอยากให้หมอฉีดยามากเลยค่า”

“ขี้ไม่ออก อยากกินโยเกิร์ตจังเล้ยยยยยย”





โอ้โห น่ากลัวกันมาก เหล่าสาววิศวะหวีดร้องกันโหยหวนจนผมต้องเขยิบตูดหนีออกมาสามเซ็น เชื่อแล้วครับว่าผู้หญิงคณะนี้น่ากลัวจริงๆ ฮือ ใจน้องแป๊ะมันกลัวไปหมด ผมมัวแต่ฟังเสียงหวีดร้องของสาวๆหันไปที่เวทีอีกที ไอ้โยกับไอ้หมอก็กระชากคอเสื้อกันเสียแล้ว


อะไรวะ เล่นละครหรอ ทาน’โทษนะครับ นี่เวทีประกวดดาวเดือนหรือคลับฟรายเดย์


ยังไม่ทันเลือกทีมว่าเชียร์ใครดี ไอ้โยกับไอ้หมอก็ปล่อยหมัดซัดกันคาเวทีท่ามกลางเสียงเชียร์ของสาวๆที่คิดว่าเล่นละครฉากบู๊ ทีไหนได้แม่งตีกันจริง ลากลงเวทีแบบหน้าช้ำปากแตกจนได้ชื่อต่อหลังว่าเดือนเดือดกันทั้งคู่ ทำเอาผมเพื่อนรักแสนดีประจำตัวต้องรีบวิ่งไปหลังเวทีเพื่อดูอาการไอ้ลูกคุณหนูอย่างรวดเร็ว


“สัด แล้วมึงไปต่อยกับมันได้ไงวะ”

“แม่งกวนส้นตีนกู”

“ปากดี มึงจะเอาอีกหมัดไหมไอ้สัดโย!!”

“เอาตีนกูนี่ไอ้เหี้ยหมอ!!”

“หะ เห้ยๆใจเย็น” ผมรีบดึงแขนไอ้โยที่ทำท่าจะเข้าไปคลุกวงในอีกรอบพร้อมกับสบตาขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ ซึ่งก็ได้ผลครับ พี่ปีสี่ชื่อว่าพี่หมากรุกก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระแทกขวดเหล้าขาวลงกับโต๊ะ ภายในห้องเงียบกริบกันหมด ไม่ใช่อะไรครับ พี่มึงแบกขวดเหล้าขาวมาไม่พอ เสือกเปิดซาวด์เพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้มาด้วย

“สวัสดีสหาย” อ่ะเล่นกับพี่มันหน่อย ผมกำหมัดในมือแล้วก้มหน้าให้พี่เขา

“พี่หมากเอาเหล้าขาวมาไมวะพี่”

“อะไรนะไอ้แป๊ะ แป๊ปนึง เห้ยปิดเพลงหลงปังให้กูหน่อย” เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ไปจบที่ขนมปังฟาร์มเฮาส์ พี่มันเรียกซะเสียเลย

“พี่เอาเหล้าขาวมาทำไม”

“บ๊ะ ธรรมเนียมวิศวะ ถ้าพวกมึงต่อยกันเอง ต้องกระดกเหล้าขาวคนละขวด!!”


ห๊ะ!



ใช่หรอเพ่!



“ชะ ใช่หรอวะพี่”

“มึงก็ต้องแดกไอ้แป๊ะ”

“ห๊ะ! ทำไมวะพี่”

“เพราะหน้ามึงโง่ เอ้า พาตัวพวกมันไปหลังม.!” หลอกด่ากูไปอีก จำเลยสังคมที่สุดในวิศวะก็กูเนี่ยแหล่ะไม่ใช่ใครไหน แต่ครับ เมาฟรีลูกหมาป่าทั้งที มีเหล้ามาให้ถึงที่ เราปีหนึ่งใสๆหัวใจสี่ดวงก็สมยอมออกไปนั่งกินตามที่พี่ชวน

ไอ้หมอกับไอ้โยก็จำเป็นต้องจัดการเหล้าขาวให้หมดไปพร้อมกับกินเหล้าที่รุ่นพี่ส่งต่อให้ จากวงทำโทษก็ขยายวงเป็น วงเหล้าชาววิศวะ รุ่นพี่ที่ทยอยกันออกมาจากมหาลัยก็มานั่งร่วมวงไปด้วย ตอนนี้ไอ้หมอกับไอ้โยก็เมาฟุบหน้าลงกับโต๊ะไปแล้วเรียบร้อยครับ

“เห้ย ปีหนึ่งทำไมมันอ่อนจังวะ”

 “ใครอ่อนวะสัด” เนี่ยยยย ปากดีเว่ออออ ไอ้หมอรีบยกหัวขึ้นมาโวยวายด่ากราด แต่รุ่นพี่ก็ไม่มีใครหงุดหงิดครับแต่ขำกันมากกว่า สภาพมันนี่แทบยืนไม่อยู่แล้ว

“ได้ข่าวมาว่ามึงชอบโบว์หรอไอ้หมอ”

“เออ ใช่ ผมชอบโบว์”

“ถ้าเจอโบว์มึงอยากหอมแก้มไหมวะ”

“อยากดิ”

“อ่ะ งั้นมึงหอมแก้มโบว์หน่อย” โบว์จำแลงก็ไม่ใช่ใครไหนไกล ไอ้โยที่นั่งอยู่ข้างๆมันนั่นแหล่ะครับ โถ่พี่คนเมาไม่ใช่คนโง่นะ มันคงจะไม่ท-





ฟอดดดดดดดดด!!





เสือกหอม!!                                                                                                                                                   

เต็มจมูก บดแก้มเน้นๆดังฟอด มือถือ กล้องนี่รัวเลยครับ เหมือนพี่แม่งรู้กันอยู่แล้ว ไอ้โยแทนที่จะขัดขืนก็เสือกยิ้มแป้นแล้นใส่กล้องไปอีก เห็นพึมพำคุณแม่อยู่เบาๆ สงสัยคิดว่าโดนแม่หอมแก้ม พี่ๆยื่นรูปมาให้ผมดูพร้อมกับหัวเราะกันลั่น ก็แบบเกย์น่าดูครับ ชัดเจนมากว่าเป็นพวกมันสองคน



“ถ่ายไว้ๆ เดี๋ยวกูจะส่งไปให้มันสองคนตอนเช้า ให้รู้ว่าอย่าซ่าตีกันเองในคณะอีก”

 





...อาเมนนะเพื่อนนะ 







----



บอกคำเดียวว่า เรือผี 55555555555555555555555555555555

[maneethewa]

 
สงสารทั้งคู่เลย ถถถถ

[❣☾月亮☽❣]

สงสารเค้าเนอะ5555

[Snowermyhae]

เป็นเรือผีที่แบบฮื่อออ ขำน้องโยคนใส ตื่นเช้ามานี่ไม่อยากฆ่าตัวตายเลยเหรอคะ นี่พูดเลยว่าถ้าได้อ่านตอนนี้แต่แรกเรือหมออู้ไม่ได้เกิด 5555555555555555555555555555

[TIKA_n]

โอ้ย ขำ  5555    
ถึงจะเรือผี แต่ถ้าไม่มีน้องอู้ น้องเล็ก นี่ เชียร์คู่นี้เลยนะ มันได้อ่ะ ฮาาา
ทำไมรู้สึกน้องโยน่ารักจัง 
ตอนนี้พี่แป้ะ เป็นพระเอกด้วยล่ะ ชอบ ๆ
คิดถึงทุกคนเลย พามาให้หายคิดถึงบ่อย ๆ น้า
ขอบคุณมากค่า 

[dahlia]

ขำจนปวดท้อ 55555

[Dealta]

อื้อหืมมม ฮาไปอีก

[momonuke]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ สนุกมากเลย

[lemonpreaw]

ฮาไปอี๊กกกก อิพี่หมอเอ๊ย