16
กว่าจะเดินทางมาถึงค่ายก็เรียกได้ว่าอ่อนเปรี้ยเพลียแรง ไม่ใช่ว่านานอะไรหรอกครับเดินทางแค่สองชั่วโมงกว่าๆเอง เอาจริงระยะทางมันควรจะถึงในชั่วโมงเดียวครับแต่แม่งเล่นจอดแวะปั๊มทุกสามสิบนาที ยอมใจท่อเยี่ยว รั่วยิ่งกว่าก๊อกน้ำที่หอ ซึ่งผมเนี่ยกะเอาไว้ตอนออกจากปั๊มว่าขึ้นรถปุ๊ปวิญญาณสลีปปิ้งบิวตี้จะต้องลงประทับปั๊ป กูจะนอนยาวจนกว่าจะถึงค่าย
และแน่นอนครับเวลาคุณปรารถนาอะไรอย่างแรงกล้ามันมักจะได้ผลตรงข้าม
ครับ...
...ผลสรุปคือ กูไม่ได้นอนเลย เพราะไอ้พี่แป๊ะกับไอ้เติ้ลแม่งส่งมุกตบมุกเป็นตลกคาเฟ่กันมาตลอดทางขนาดพี่หมอเร่งเพลงจนดังกลบไอ้ดูโอ้ก็ยังเล่นมุกชื่อเพลงกันได้ ไอ้กระผมที่กะจะแกล้งหลับแต่แม่งก็เสือกตลกมุกอ่ะ เลยต้องขำ พอจะนอนต่อมันก็เล่นมุกอีกก็ขำอีก หลับๆขำๆมาตลอดจนกระทั่งถึงที่พัก
รถพี่หมอเลี้ยวตามรถตู้ของมหาลัยมาจอดที่ลานใหญ่ๆกลางทุ่งของค่าย มองเลยถัดไปนิดนึงเป็นเหมือนศาลาใหญ่ๆเอาไว้สำหรับทำกิจกรรม ซึ่งตอนนี้อาจารย์ก็เดินเข้าไปรออยู่ในนั้นแล้วเรียบร้อย
“เอาหล่ะ เดี๋ยวนิสิตก็แยกกันเข้าบ้านพักนะ แล้วมาเจอกันที่ลานตรงนี้ตอนห้าโมงมากินข้าวเย็นมาถึงเย็นไปหน่อยคงเริ่มทำฝายพรุ่งนี้ อ้อ บ้านละประมาณแปดถึงสิบคน นิสิตจับกันเองแล้วกันจะได้ง่ายกว่าให้อาจารย์จัดเนาะ” จบเสียงอาจารย์ แรงดึงปริศนาก็คว้าหมับเข้าให้ที่แขนผม แรงควายบีบเหมือนบดกระดูก ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร นี่มึงจะเกินหน้าที่ไปหน่อยนะพี่หมอ อยู่ในสถานะจีบไหงมึงทำเหมือนเป็นพ่อมาคุมลูกแทนวะ!
“เห้ยอู้ เรามากันสี่คนก็นอนบ้านเดียวกับพี่ๆไหม เนี่ยมีกู มึง มีไอ้พี ไอ้ปัน พี่หมอ พี่ภูมิ พี่โย พี่แป๊ะ”
“สี่คน สี่คน อ้ายมาสี่คน” ไอ้พีผิวปากอารมณ์ดี อากาศตอนนี้ไม่ร้อนมากครับ อาจจะเพราะว่าเป็นเวลาสี่โมงเย็นหน้าหนาวแล้วบวกกับสภาพรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ดูร่มรื่น นี่ไอ้พี่แป๊ะก็ได้สถาปนาตัวเองให้กลมกลืนกับธรรมชาติโดยการเอากิ่งไม้เสียบหัวไปแล้วเรียบร้อย อืมดีๆ ได้อยู่ๆ เหมือนไอ้น้องมิเลย มีเขางอก ร้องมอหน่อย คุณลุงเอาไปทำนาแทนได้เลย เผลอๆน้องมิฉลาดกว่าด้วยเนี่ย
“เอาสิ กูเอาด้วย” ไอ้พี่หมอนี่ก็รีบเลย
“อ๋อ เอาที่จะนอนบ้านเดียวกัน?” ไอ้นี่ก็ชงใหญ่เลยนะ พ่อเป็นบาร์เทนเดอร์รึไงไอ้เติ้ล
“เอาเพื่อนมึงนี่แหล่ะ”
พ่าม!
เห้ย เดี๋ยว!
ให้เหี้ยพี่มึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
“พะ พ่าม!!” พ่ามดีเลย์ไปเกือบห้าวิแถมปากสั่นด้วย แม่งเอ๊ย ไอ้พี่หมอมึง! ผมรีบหันไปคาดโทษไอ้นักโทษปากพล่อยที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หนีคดีเหมือนตัวเองไม่ได้ทำไรผิดทันที
“ไม่มีพิรุธเลยจริงๆแหล่ะเนาะพีเนาะ”
“เนาะเพื่อนเติ้ลเนาะ” ไอ้พีกอดคอไอ้เติ้ลพยักหน้าหงึกหงัก ผมงี้หายใจคล่องขึ้นเลย เออค่อยโล่ง ดีนะเพื่อนเป็นคนไม่คิดมาก
“อะไรกันวะ กูงง”
“ปันเกิดมามึงเคยไม่งงอะไรบ้าง ทุกวันนี้กลับบ้านไปนี่งงมั้ยคนไหนพ่อคนไหนแม่”
“บ้ากูจะงงได้ยังไง พ่อกูผมสั้น!”
“...”
อืม...
แทนที่มึงจะไม่งงเพราะพ่อมึงเป็นผู้ชาย นี่ถามจริงเวลาร้องเพลงอนาคตของชาติไม่รู้สึกผิดบ้างหรอเพื่อนปัน เฮ้อ ปลงยกคณะครับ ได้แต่ลากหน้าเอ๋อๆมันเข้าบ้านพัก
ที่พักเราตั้งค่อนข้างห่างไปจากบ้านเพื่อนๆเพราะเป็นบ้านที่ใหญ่พอสำหรับร่างหมีเกือบสิบคน ส่วนบ้านที่นอนคือบ้านของอเล็กซ์ พอดีคุณลุงเจ้าของเค้าบอกว่าเด็กมาเกินจำนวน บ้านที่เหลืออยู่มีอยู่หลังเดียวคือบ้านลูกชายเค้านั่นก็คืออเล็กซ์แล้วสาเหตุที่ทำให้จำนวนเด็กเกินก็ไม่ใช่ใครครับ ไอ้พวกพี่ปีสามที่อยู่ๆก็สาระแนมาสามสี่ตัวนี่ไง กลุ่มผลเลยจำต้องเป็นกลุ่มที่เสียสละมานอนบ้านนี้
จริงๆจะใช้คำว่าเสียสละก็ไม่เชิงหรอกครับ เพราะบ้านนี้ถึงจะไกลที่สุดแต่ก็ใหญ่ที่สุดเหมือนกัน ขนาดชายร่างหมีหลายคนยัดเข้ามายังเหลือพื้นที่ให้กลิ้งอีกเยอะเลย บ้านพักเป็นบ้านสองชั้นครับ ด้านบนแบ่งเป็นสองห้องนอนส่วนด้านล่างเป็นห้องรับแขกธรรมดามีโซฟา มีทีวี คือบ้านดูดีจนไม่เหมือนมาค่าย อยากจะเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อฮาวายแล้วไปนั่งจิบค๊อกเทลริมฝายแทนเลยตอนนี้
“มึงไปไหน” ไม่ว่าเปล่าตามด้วยท่อนแข็งล่ำๆกวาดเข้าให้ที่คอเต็มแรง แรงแบบต้องคลำว่าลูกกระเดือดกูบุ๋มกลับเข้าไปรึยัง พิจารณาส่วนสูงเกือบจะร้อยเก้าสิบกับร้อยหกสิบกูนิด ไม่มีหรอกทะนุถนอม เปิดประสบการณ์การโดนผู้ชายจีบได้ช้ำเลือดช้ำหนองไปอีก
“เจ็บๆ จะเอาของไปเก็บห้องดิพี่”
“ห้องไหน”
“ปล่อยดิวะ ห้องไหนก็ได้ที่ไม่ได้ห้องมึงอ่ะพี่หมอ แยกห้องรุ่นพี่รุ่นน้องนอนโว้ย!” ผมศอกท้องพี่มันไปเบาๆแต่ดันดัดจริตร้องเรียกคะแนนสงสารเบอร์ใหญ่ระดับรัชดาลัย เกลียดพี่มันจริงๆ
“ปีหนึ่งมีกันสี่คนใช่ไหม เออ ห้าคนดิ รวมน้องอเล็กซ์” พี่แป๊ะที่เพิ่งเดินเข้ามาหยุดมองผมที่ถูกกล้ามเกี่ยวคออยู่แล้วก็มองผ่านไป ผมมองตามนิ้วพี่แป๊ะนับก็จะมี ไอ้ปัน ไอ้พี ไอ้เติ้ล ผม ไอ้เวรที่กอดคอผมอยู่ พี่ภูมิ พี่แป๊ะ แล้วก็อีกสองคนที่ไม่อยู่คือพี่โยกับอเล็กซ์
“ห้องซ้ายเตียงมีสองเตียง ห้องขวาเตียงเดียว”
“ก็เอางี้แบ่งปีหนึ่งนอนห้องเตียงเดียวแล้วปีสามสองเตียงละกัน”
“อ้าว ไหงงั้นอ่ะพี่”
“มึงอยากเห็นไอ้หมอนอนร่วมเตียงกับไอ้โยจริงๆหรอ”
โอเค เหตุผลเป็นที่น่ายอมรับ ไม่มีใครเถียงครับ เราย่อมเลือกความสงบสุขในการใช้ชีวิตเสมอ make love not war ครับ เกี่ยวไหมวะ เคยเอามาตั้งสเตตัสในเฟส ก๊อปเขามาอีกที อยากดูมีความรู้เฉยๆ
“เออ ค่อยว่ากันละกัน หิวว่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ” ยังไม่ทันได้หาข้อสรุป ไอ้พี่แป๊ะก็ตัดจบประเด็นเลือกห้องนอนด้วยเรื่องการกิน รู้เลยนะครับว่าเป็นคนยังไง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีใครเถียงเพราะหิวจริงๆ วันนี้นอกจากจะมีปัญหาเคลียร์เรื่องรถพี่โย แวะเยี่ยวทุกกิโล รถก็ยังติดแบบนรกเสียเวลาจนมาถึงที่พักสายเลย ผมโยนกระเป๋าไว้บนโซฟาแล้วก็เดินตามพวกพี่ออกมา ไอ้พี่แป๊ะนี่ก็สวมวิญญาณสส.ครับ แจกยิ้มเซย์ไฮทักทายน้องคณะอื่นไปทั่ว
อาหารวันนี้เป็นบุฟเฟต์ เนื่องจากกลุ่มผมมาช้าอาหารเลยเหลืออยู่แค่ก้นถาดแล้ว โดยอาหารมีให้เลือกสามอย่างคือพะโล้วิญญาณหมู ผัดเปรี้ยวหวานซากไก่และต้มยำกุ้งเงากุ้ง ไอ้พวกเวร แม่งตักเนื้อสัตว์กันไปอย่างไว เห็นแล้วละเหี่ยใจแทนซากสัตว์ที่หลงเหลืออยู่แต่ก็ตักมากินครับ ประทังชีวิต
“ไอ้อู้” ผมเงยหน้าไปหาเสียงเรียก นั่นก็คือไอ้พีที่ต่อคิวตักพะโล้อยู่ด้านหลังนั่นเอง
“ว่า?”
“มึงกับพี่หมอนี่ยังไงวะ”
เก๊ง!
เหมือนมือเปลี้ยไม่รู้เหตุผล ทัพพีเลยร่วงไปกองที่อยู่ในถาดพะโล้จนน้ำพะโล้กระเด็นเข้าตาไอ้เติ้ลโวยวายเป็นหมาโดนยุงกัดตูด ได้ไปอีกหนึ่งฮา แต่ลำบากคุณป้าต้องไปหยิบให้ใหม่แทน
“ไอ้สัด กูตกใจ ถามห่าไรเนี่ย ก็เมทกันไง”
“แค่นั้นหรอ”
“อะ เออสิวะ!” ไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง อย่าไปบอกนะ!
“เออๆ เมทก็เมท” ไอ้ห่าเอ๊ย ผมงี้ล่กมือสั่นใจสั่นไปหมด ไม่ดงไม่แดกแล้วไข่พะโล้ ตักไข่ยากเหลือเกิน ผมรีบตักก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง ซึ่งยากพอๆกับหาเนื้อสัตว์ในถาดกับข้าว นั่งกันเป็นโรงเจแจกฟรีเลยนะ โถ่
“อู้ ทางนี้” แล้วก็เสียงเรียกครับ นั่นก็คือพี่หมอนั่นเอง โต๊ะที่พี่หมอนั่งเป็นโต๊ะยาวที่ดูรวมๆแล้วนั่งได้หลายคน ผมเลยเดินเอาจานข้าวไปวาง ตอนนั้นเองก็ชายตาเห็นข้าวพี่มันครับ
“พี่ตักมารวมเหมือนข้าวหมาเลยอ่ะ”
“ปากหรอไอ้หมา”
“ก็จริงอ่ะ ไม่เห็นน่าอร่อยเลย”
“แต่กูอร่อยนะ ลองก่อนได้”
มาอีกละ ยอมมึงเลยพี่ เอาชนะข้าวหมา ภูมิใจมากไหม ผมทำหน้าเหม็นตีนใส่พี่มันพร้อมกับตอนที่พรรคพวกกำลังเดินเข้ามาพอดี แหน่ะ ไอ้เติ้ลกับพี่แป๊ะนี่กว่าจะเดินถึงโต๊ะ แวะเวียนทักโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ดูเป็นมิตรกับสังคมยิ่งกว่าขยะรีไซเคิล
“โอ๊ย เมื่อยแขนชิบหาย ไอ้พี่เติ้ลกับพี่แป๊ะแม่งกว่าจะตักข้าวได้ เล่นมุกของกินไปเกือบสิบมุก”
“แล้วดูดิ๊ กว่าจะเดินมาโต๊ะได้ หูดำชิบหาย” ผมมองเลยไปที่โต๊ะที่พี่แป๊ะกับเติ้ลกำลังแวะคุยอยู่ สาวๆห้อยป้ายสีฟ้ามีรูปสัญลักษณ์บวกสีแดง คงเป็นคณะพยาบาล
“แหน่ะไอ้ปัน มึงนินทาอะไรกู” คู่หูตลกแห้งมาแล้วครับ หูทิพย์ตามพี่ภูมิไปติดๆ
“พวกมึงอ่ะหน้าหม้อ!!”
“เห้ย! งั้นเราก็คู่ควรกับผู้หญิงโต๊ะนั้นสิวะ” มันชี้ไปที่สาวๆพยาบาล
“ยังไงวะเติ้ล”
“ก็ปันมันบอกพวกเราหน้าหม้อ”
“โห แล้วไงอ่ะ”
“เอ้า ก็หม้อคู่กับพย้าบ้าล”
“นั่นหมอ!”
“แอ่แฮ่!”
โอ๊ย กูอยากจะเดินไปขอถาดกับคุณป้ามาให้พวกมันเล่นตลกคาเฟ่ ตบกันให้หัวแยก อย่าได้ให้ตื่นมาคิดมุกเล่นเลยแต่ยังดีครับที่ผมยังไม่ได้กินข้าว ไอ้ปันคนโหย 2017 ครับนั่งปุ๊ปกินปั๊ป สรุปขำมุก ขำจนข้าวออกจมูก สำลักพ่นมาหมดทั้งข้าวทั้งไข่ อนาถสายตา
กว่าจะกินเสร็จก็ปาไปหกโมง กินข้าวกันนานเหมือนพวกเราแดกข้าวผ่านรูขุมขน นั่งนานไม่ใช่ว่ากินนะครับ เมาท์มอยสาวโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ทำความรู้จักกับเพื่อนต่างคณะ เห็นคู่หูตลกแห้งนี่ก็ถนัดด้านนี้ เดินสายพบปะประชาชนกันสุดๆ เรียกได้ว่าควรจะได้คะแนนเต็มสาขาขวัญใจประชาชน(หญิง)
“พูดเยอะขนาดนี้ไม่เจ็บคอกันบ้างหรอวะ” ไอ้ปันถามไอ้เติ้ลหลังจากที่มันกลับมาจากการพบปะประชาชน
“กูกำลังทำเป็นประโยชน์ของสังคม”
“ยังไงวะ”
“เพราะกูคือ พูดแทนราษฎร!”
“นั่นผู้แทน!”
“พ่าม!”
อืม...
กูช่วยขำทางตาดำให้แล้วเผื่อมึงไม่เห็นนะเติ้ล
“เข้าที่พักกันเถอะ มืดแล้ว” พี่หมอชี้ไปที่ฟ้าที่เริ่มมืดแล้วครับ เพื่อนๆก็ทยอยกลับที่พักกันแล้วด้วย
“เออ ยุงเริ่มดุ ขากูนี่ขยับไม่ได้แล้วเนี่ย”
“เห้ย ยุงกัดขามึงขาดเลยหรอ”
“เหน็บแดก! โวะ ไอ้ปัน มึงนี่ก็ชงมุกห่วยจริง ยุงนะไม่ใช่สิงโตจะได้กัดขาขาด” ไอ้ปันยู่หน้าเลยครับ ไอ้นี่ก็พยายามจะร่วมวงตลกแห้งกับเค้าไปอีกราย แต่เล่นมุกไหนมุกนั้นฮาหลบในหมด สงสารเขานะครับ
“เห้ย เดี๋ยวกูจะออกไปซื้อเหล้า ใครเอาอะไรไหม” พี่ภูมิถามขึ้นพร้อมกับหมุนกุญแจในมือ ซึ่งพวกผมก็ไม่พลาดครับ ออเดอร์รัวกันจนพี่ภูมิด่า แหม่ ได้มาออกค่ายกับเพื่อนทั้งที คนอื่นอาจจะมาสายคลีนดื่มด่ำธรรมชาติ แต่พวกเราชาววิศวะเราต้องดื่มด่ำอย่างอื่น!!!
พี่ภูมิก็ออกไปกับพี่หมอพี่แป๊ะเพราะเป็นรุ่นพี่อายุถึงแล้วครับ ส่วนพวกเยาวชนคนใจแตกก็แยกย้ายเข้าบ้าน พวกผมเลยมาเปิดแอร์ฉ่ำแล้วนอนกองกันอยู่ในห้องนอน ซักพักชักหนาวครับ เลยหันไปเบียดไอ้พีที่นอนไถโทรศัพท์อยู่
“อะไรมึง”
“หนาวอ่ะ”
“เบียด รำคาญ” ไม่พูดเปล่าครับ เอาตีนยันดังแอ้ก ผมเลยเนียนทำเป็นกลิ้งไปเบียดไอ้ปันแทน
“ปันปันตัวนู่มมมม” ผมเอาขาก่ายตัวไอ้ปันไว้ แน่นอนครับเพื่อนปันตำแหน่งเอ๋อของกลุ่มมันก็นอนนิ่งๆให้ก่ายไปงั้นแหล่ะ ไม่โหดร้ายเหมือนไอ้พี ปันเป็นผู้ชายตัวบางที่มีพุงครับ เพื่อนชอบล้อมันหน้าจืดเป็นเต้าหู้แต่จริงๆคงเป็นเต้าหู้อิมพอร์ตเพราะมันมีความคาวาอี้หลบในอยู่เหมือนกัน เป็นเต้าหู้สีชมพู
นอนรอกันจนเกือบหลับ เสียงก๊อกแก๊กก็ดังขึ้นด้านล่าง เป็นอันว่ามีคนกลับบ้านมาแล้วครับ พวกผมก็ยังไม่ลุก ดูทรงก่อน เผื่อเป็นอาจารย์มาใช้งานจะได้แกล้งหลับต่อ แกล้งตายเหมือนเจอหมีกันยกกลุ่มโดยไม่ได้นัดหมายดั่งที่เขาว่าฝนตกขี้หมูไหล คงจัญไรก็ไหลมารวมกัน แต่พอได้ยินเสียงสวรรค์ดังกิ๊งเหมือนขวดเบียร์กระทบกันเท่านั้นแหล่ะครับ เด้งตัวกันทะยานออกจากห้องนอนทันที
ลงไปช่วยพี่มันแจกแจงเบียร์แจกแจงเหล้าเอาเข้าตู้เย็น เทน้ำแข็งให้พอเป็นพิธีให้ดูเหมือน เออๆ กูก็มาช่วยทำเหมือนกันนะ สร้างภาพเล็กน้อยแล้วค่อยย้ายตูดไปนั่งตั้งวงน้อยๆกันอยู่ระเบียงหน้าบ้านพร้อมกับกีตาร์ของไอ้พี่แป๊ะ วันนี้พวกเราก็ตกลงกันว่าจะกินแต่พอดีครับเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำฝาย กินกันขำๆ ซึ่งก็ขำจริง เพื่อนปันขำไปสามขวดไปโต้ตอบกับนักข่าวในทีวีเป็นที่เรียบร้อย
แต่ปันปันเพื่อนรัก นักข่าวมันพูดภาษาญี่ปุ่น มึงไปคุยอะไรกับเค้าวะ ทำไมแม่งเฟี้ยวจังวะ เมาแล้วพูดภาษาที่สาม เอ้า มีหัวเราะด้วย
“ไอ้ปันแม่งเมาแล้ว”
“ไมสายรหัสกูกระจอกจังวะ” ไอ้พี่แป๊ะนี่ก็พูดไม่ดูหน้าตัวเอง จากตอนแรกเป็นตี๋เต้าหู้ ตอนนี้พี่มึงเป็นเต้าหู้โรยปาปริก้าไปแล้วเรียบร้อย ผมส่ายหัว ผมไม่ได้เมาครับเพราะมีเรื่องน่ากลัวยิ่งกว่ารออยู่
นั่นก็คือที่นอนวันนี้!!
ไอ้พี่หมอแม่งแดกเหล้าไปจ้องผมไปจนตอนนี้สับสนไปหมดว่ามวลท้องตอนนี้กูนี้ขี้หรือทารก จ้องเหมือนกูจะท้องได้แค่เพียงสบตา ชิบหายอ่อนๆแล้วครับ มีรางเห่าหอนว่าวันนี้กูอาจจะต้องได้ไปนอนร่วมเตียงกับมันแน่ๆ ถามว่านอนเตียงเดียวกันไม่สยิวหรอ บอกเลยครับว่า
ไม่..
เออไม่ จบแค่นั้น ไม่มีการตบมุก คือว่าไงดี อยู่ที่หอผมกับพี่มันย้ายมานอนเตียงกลาง เพราะผมไม่อยากนอนเตียงสองชั้น ไอ้พี่หมอก็ไม่อยากนอนเตียงติดระเบียบเพราะเสียงแอร์ดัง สรุปเลยมานอนตรงกลางเตียงที่ชิดกันกลางห้องครับโดยที่มีแต่หมอนข้างกั้น มันก็เหมือนนอนเตียงเดียวกันไปโดยปริยายแล้ว
แต่!!!
มันไม่เหมือนกันครับมันไม่เหมือนกัน เพราะคราวนี้ผมไม่ได้เอาหมอนข้างมาด้วย หมอนที่เคยแนบตูดอาจจะเป็นอย่างอื่นแทน อันตรายโคตรๆ ถึงพี่มันไม่ข่มขืนผมหรอกผมรู้!!
ระ..รึเปล่าวะ
ไหงตอนนี้หน้ามันดูหื่นกามจังวะ หรือกูแพนิคคิดไปเอง
“อู้วววววววววววว” เห้ย สะดุ้งเฮือกแก้วเหล้าเกือบหก โดนโจมตีกอดจากทางด้านหลัง ดวงอะไรของกูวะเนี่ยมีแต่ผู้ชายเข้าด้านหลัง
“ปันเมาแล้ว มึงพามันไปนอนไปอู้”
“ไอ้เชี่ยปัน ง่วงก็ไปนอน” โวะ ผมผลักหัวมัน
“ฮือออออออออออ กูไม่ไป กูผลไม้สีเหลือง”
“ห๊ะ อะไรนะ”
“กูผลไม้สีเหลืองงง”
“เหี้ยอะไรเนี่ย”
“มะง่วง”
“นั่นมะม่วง!!!”
ถุ้ย!
ไอ้เหี้ย!
ไม่ไหว เมาแล้วเรื้อน ผมเลยต้องหิ้วปีกเอาไอ้ปันขึ้นห้องนอน สภาพทุลักทุเล ไอ้ปันไม่ใช่คนสูงแต่ก็สูงกว่าผมครับ แหง ใครๆก็สูงกว่ากูกันทั้งนั้นแหล่ะ เสียงสะอื้นของร้อยหกสิบ(จุดสาม)ขอคร่ำครวญ
พลั่ก!
ผมปาไอ้ปันลงบนเตียงด้วยความยากเย็น แล้วท่ามึงยากไปไหมปัน นอนคว่ำแล้วโก่งตูดเพื่อเหี้ยอะไรเนี่ย ละเมอว่าตัวเองเป็นแมวน้ำหรอ ผมปาดเหงื่อเตรียมจะออกไปจากห้องแต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้
เห้ยๆ เดี๋ยวๆ...
เหมือนมีแสงสว่างออกมาจากไอ้ปัน
แสงแห่งธรรมหรอ?
เปล่า หัวล้านสะท้อนไฟ!
ถุ้ย!!
ไมใช่!!
แสงแห่งธรรมถูกแล้วครับ ไอ้ปันยังไม่แก่ขนาดมีหัวล้าน ถ้าผมนอนกับไอ้ปันไปตอนนี้ยังไงก็ไม่ถูกไอ้พี่หมอลากออกไปแน่นอน คิดได้อย่างนั้น ไม่ต้องรอพ่อใครมาตัดริบบิ้น ผมรีบลงไปนอนกอดไอ้ปันทันทีซึ่งไอ้ปันก็รู้งานครับ มันก็หันขวับมากอดผมทันที ดีเพื่อนปันทำดีมาก กูจะสถาปนาตัวอยู่ตรงนี้ กูจะแปะอยู่ตรงนี้ ใครก็เอาตัวไปไหนไม่ได้
นอนรอจนเกือบเคลิ้มแอร์เย็นๆอ้อมกอดอุ่นๆแต่เหม็นเหล้าเล็กน้อยจริงก็ไม่น้อยเท่าไหร่ ไอ้ห่าปัน นี่มึงแดกเหล้าหรือมึงเอาเหล้ามาเล่นแทนน้ำลาย ชักเคลิ้มครับชักเคลิ้ม ซุกนมอุ่นๆของไอ้ปัน สติกำลังจะหายไปประตูห้องก็ถูกกระชากออกดังเปรี้ยงดึงสติกลับมา ผมงี้สะดุ้งเฮือก สัญชาติญาณเสือกแล่นจนเกือบเปิดเปลือกตาดูว่าใครวะ บังอาจเปิดประตูห้องแรงเหมือนที่บ้านไม่มีประตู
“ไอ้อู้ มึงยังไม่หลับ ลุกเลยไอ้ลูกหมา” ชิบหายแล้วพ่อมา!! ไม่มาแค่เสียงมาพร้อมแรงกระตุกที่ขาด้วยครับ แย่หล่ะ ทำไงดีโว้ยยยย ล่กประหนึ่งทำอะไรผิดแต่คิดดูใหม่แล้วกูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า พี่หมอมันก็แค่คนธรรมดาจะไปกลัวอะไรมันวะ!!!
ใช่!! แค่คนธรรมดา!!!
“ลุกก่อนกูจะโบกหัวมึงให้แยกเป็นสองซีก”
ไม่!!
ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว!!
ชิบหายแล้วเนี่ย พี่มึงเข้ามหาลัยมาด้วยการยื่นโควต้าจากนรกหรือเปล่าวะ นี่บ้านทำธุรกิจค้ายาป่ะเนี่ยหรือนามสกุลปูติน ถามใจพี่ดู
หน้ากลัวเยี่ยงหมี ผมก็ต้องแก้ไขเหมือนเจอหมีครับ หลับตาแกล้งตายแป๊ป
กูตายไปแล้วหนอ กูตายไปแล้ว ท่องไว้อู้ท่องไว้ กูตายไปแล้วหนอ กูไม่ขยับหนอ ตาดำกูอยู่นิ่งๆหนอ กูเนียนหนอ มันจับไม่ได้หรอกหนอ
“ไอ้ลูกหมา ตามึงขยับ” เห้ย! ไอ้มั่ว! ขยับอะไรเล่า กูหลับตาอยู่!!
“ปากมึงยิ้มด้วย” ผมรีบเม้มปากทันที ไอ้ห่าพี่แม่งมั่ว กูจะยิ้มอยู่ได้ยังไง กลัวจนขี้จะหักในขนาดนี้
ท่องไว้อู้พี่หมอมันเป็นคนธรรมดาที่ร่างเหมือนหมี ในเมื่อมันเหมือนหมีแสดงว่าแกล้งตายได้ผล มันจับไต๋เราไม่ได้หรอกว่าเราแกล้งตาย เราต้องแกล้งตายต่อไป
“จมูกมึงเผยอสามจังหวะ
ห๊ะ!
ไอ้เหี้ย!
กูจะเก่งเกินไปแล้ว! ขยับจมูกได้เลยหรอ เห้ย นี่ออกงานวัดโชว์ได้เลยนะ ไหนลองสิไหนลอง หายใจเข้าสามจังหวะ เอ๊ะ มันเผยอสามจังหวะเลยหรอวะ
“มึงยักคิ้วซ้ายข้างเดียว”
เห้ยๆๆๆๆ
ทำไมพอแกล้งตายแล้วสกิลการขยับหน้ากูมันเทพขนาดนี้วะ ปกติ ขยับพร้อมกันสองข้าง ไหนลองซิ
...เอ๊ะ กูว่ามันก็ขยับพร้อมกันนะ เอาใหม่ๆ เอ๊ะยากเว้ย ปากกูขยับไปด้วย หน้าผากย่นเลย
“ลิ้นมึงแตะจมูกได้ด้วย”
เชี่ยยยยย คูลสัด กูทำได้จริงหรอ ไหนลองซิ แบะๆ ไหนๆ เห้ย ยากจังวะ มันหยุดแค่ปากบน มึงมั่วป่ะเนี่ยพี่ ไหนลองอีกครั้งซิ ไม่ได้ว่ะ ตึงลิ้นจัง โดนจมูกไหมวะ
“อู้ มึงกำมือแต่ชูนิ้วนางได้ด้วย”
ไหนลองซิ..
ไม่เห็นได้เลยนิ้วก้อยกูเด้ง มึงนี่มั่วจริงๆอ่ะพี่หมอ ไอ้ควาย อย่ามาหลอกกูซะให้ยาก นี่ใคร นี่น้องอู้โลจิสต์ อย่าหวังว่าจะหลงกลโว้ย!!!
ว่าแต่ไหนลองเอาลิ้นแตะจมูกอีกรอบซิ
.
.
.
ผมหมอครับ หมอที่ไม่ใช่หมอคนเดิมนั่นแหล่ะครับ ผมว่าพวกคุณทุกคนน่าจะเคยเจอคนประหลาดในชีวิตมานับไม่ถ้วนใช่ไหมครับ ผมก็เช่นกัน ในชีวิตที่ผ่านมา ผมเจอคนแปลกๆมาเยอะนะครับ แต่ผมคิดว่าผมไม่เคยเจอใครแปลกเท่าไอ้ลูกหมาตรงหน้าเลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าแม่งโง่จริงหรือแกล้งโง่
ผมมองไอ้อู้ที่เหมือนจะพยายามแกล้งหลับ แต่พอผมทำแกล้งบอกว่ามันทำนู่นนี่ทำนี่อยู่ แม่งเสือกหลับตาทำตามทุกท่า ตอนนี้เลยนอนหลับตางอคิ้วดุ๊กดิ๊กพยายามเอาลิ้นแตะจมูกแถมพยายามกำมือชูนิ้วนางโดยนิ้วก้อยไม่กระดกอีกต่างหาก เหมือนลืมไปแล้วว่าแกล้งหลับอยู่ แล้วดูมันจะพยายามจริงจังมากจนผมได้แต่กุมขมับส่วนไอ้ภูมิที่เดินมาพร้อมผมกันหัวเราะก๊ากออกมาแล้วเรียบร้อย
“อู้ มึงลุกมา” ผมบอกเสียงเข้ม ทั้งที่จริงๆอยากจะขำออกมาดังๆ มึงเลิกพยายามเอาลิ้นแตะจมูกทีเถอะ
ยังครับยัง นอกจากจะไม่ยอมลุกขึ้นมาแล้วมันยังไม่เลิกพยายามยักคิ้วข้างเดียวอีกด้วย ผมที่อยากจะตลกแต่ก็ตลกไม่ออก เพราะตอนนี้มันนอนอยู่ในอ้อมกอดเพื่อนมันด้วยท่าสมยอมสุดๆทั้งตวัดขาก่ายร่างกายแนบกับเพื่อนมันไปทุกส่วน เห็นแล้วหงุดหงิดชิบหายถึงรู้ว่าพวกมันเพื่อนกันก็เถอะว่ะ ทีกับกูหยิกแก้มนิดหน่อยแทบด่าถึงพ่อ ขอความยุติธรรม
“ไอ้ลูกหมา กูนับหนึ่ง”
“ไม่ต้องนับ! ผมไม่ไป!”
“ตื่นแล้วนี่”
“ละเมอจ้า หนูละเมอจ้า”
กวนส้นตีน...
ผมนี่เส้นเลือดกระตุกเลย เรื่องกวนตีนนี่เก่งกว่าเรียนอีก อยากจะกระชากมันออกมาแต่ก็จะดูเกินเหตุไปซะหน่อย ดูเจ้าตัวมันยังไม่อยากจะบอกเพื่อนเรื่องที่ผมจีบมัน แต่เอาตรงๆไหมครับ ในมหาลัยนี้มีคนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าผมจีบมัน
คือมันเองนั่นแหล่ะ เค้ารู้กันทั้งโลกแล้ว
อ้อ จะมีอีกคน ไอ้คนที่มันนอนกอดอยู่ด้วย ดูท่าทางเอ๋อไม่น่าจะรู้อะไร
“ฮ่ะๆ เด็กมึงตลกเกินไปแล้ว”
“แม่ง” ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด ยังจะซุกหน้าเข้าหาอกเพื่อนอีกนะ เดี๋ยวเถอะมึง หงุดหงิดครับแต่ดูไอ้ลูกหมาที่กอดเพื่อนแน่นเหมือนชีวิตนี้จะไม่มีทางพรากจากเพื่อนอีกต่อไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วยอมถอยทัพกลับไปห้องตัวเอง
“มึงยอมด้วยหรอวะหมอ ถามจริง”
“เออ เดี๋ยวไก่ตื่น”
“ใจเย็นกว่าที่กูคิดนะมึงหน่ะ”
ใจเย็นหรอ...
ไม่ใกล้เคียงเลยว่ะ...
รอไปก่อนเถอะไอ้ลูกหมา กูจะเดินหน้าจีบเต็มกำลัง จีบติดเป็นของกูเมื่อไหร่ หมอนข้างก็อย่าหวังจะได้กอด หมอนเน่าขั้นกลางที่หอมึงอำลาไปได้เลย กูจะเอาไปเผาทิ้ง เพื่อนมึงที่จะได้มานอนกอดหน้าแป้นแล้นแบบนี้วันนี้นี่ไม่ต้องพูดถึงกูจะกระทืบให้เกลี้ยงเลย
บังอาจนอนกอดชายอื่นหน้าจิ้มลิ้มต่อหน้ากูหรอ บังอาจเอาหน้าซุกอกผู้ชายคนอื่นต่อหน้ากูหรอ คอยดูเถอะกูจะ...
จะ.. จะอะไรดีวะ แม่งยังจีบไม่ติด
จะไปนอนก่อนก็ได้!!
แม่งเอ๊ย!!
.
.
---
พี่หมอคนกากแห่งปี วงวารเค้านะคะ
มาสั้นจุ๊ดจิ๊ดมาเป็นของขวัญวิวถึงสามหมื่น อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่สำหรับนักเขียนมือใหม่
เราดีใจมากเลยค่ะ 5555555555555555 ดีใจแบบชูหมัดขึ้นฟ้าแล้วตะโกนว่าเมคอิทแฮพเพ่นนนนน
แต่ตอนหน้ายาวแน่นอนค่ะ
คงคอนเสปตลกแห้ง คนอ่านจะได้สงสารเวทนาแล้วช่วยขำเหอะออกมาในลำคอ 5555555555555555555555555555
ช่วงนี้ก็แดดร้อนนรกเหมือนถูกเผาตลอดเวลา อุ่นมาม่าโดยการวางไว้ตรงระเบียงได้แล้ว
นับเป็นการซ้อมตายอย่างหนึ่ง ลงนรกจะได้ปรับอุณหภูมิทัน ฮึก
ก็ดูแลสุขภาพร่างกายตัวเองกันดีๆนะคะ แดดร้อนหงุดหงิดเปิดแอร์มาอ่านนิยายเราแก้เครียดกัน
(ไทอินหน้าด้านๆ)
ขอบคุณทุกวิว ทุกคอมเม้นต์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากจริงๆค่ะ
หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄ (อ่าน 474738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก