หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว )

[หมอตัวเปียก]

สงสารหัวหอมมากอะ

[B52]

 

[bookie]

ไม่โกรธอ่ะ แต่เกลียดเลย 5555

สงสารตั้งแต่โยนไปมา พีคสุดคือทิ้งน้อง

[PaePT]

ขออนุญาตวิจารณ์

คือเนื้อเรื่องแบบนี้มันทำให้ใส ให้น่ารักได้แบบไม่ต้องดราม่าตั้งแต่ต้นได้เลย
คืออ่านตอนแรกก็ดูจะเป็นอย่างนั้น ประเภทเด็กแก่นๆ กล้าๆ ฮาๆ รู้ทันๆ
เพราะเปิดมามีเด็กมายื่นรอหน้าห้องคนเดียวได้นี่ คิดไว้ว่ามันต้องมาแนว
แสบๆ คันๆ แน่ แต่กลับกลายเป็นดราม่าหนักหน่วงแบบ มีเอาเด็กไปทิ้ง
อีกรอบนี่มันเหว่อมาก

แอบเสียดายที่เส้นเรื่องมาทางนี่ .... แต่ก็จะติดตามต่อ

ปล.เวลาภาพกับขม คุยกันนี่เหมือนลืมเด็กไปเลย คือคุยเรื่องเด็กรุนแรง
และเป็นเรื่องทำร้ายจิตใจเด็กมากๆ แต่สองคนนี่ก็พูดคุยไปแบบลืมนึกถึง
ความรู้สึกเด็กไปเลย อันนี้ไม่แน่ใจว่าตั้งใจหรือเปล่าที่จะไม่บรรยาย
ความคิดของตัวเด็ก คือดูสองคนนั้นไร้หัวใจมาก

[Supparang-k]

ร้องไห้หนักมาก น้ำตาไหลไม่หยุด สงสารขมตอนที่ร้องไห้ สงสารกาลิคที่ต้องโดนทิ้ง งอนภาพ งื้ออออออออ

[titansyui]

 :pig4

[Lemon_Tea]

ง่ะ ทิ้งเด็กแบบนี้ได้ไงอ่ะ
คนอ่านนี่ร้องไห้เลยนะ T^T

[patwo]

เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 3

   เราขับรถกลับบ้านด้วยความเงียบ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ กระชับมือกอดเด็กตัวน้อยที่หลับสนิทอยู่บนตัวพร้อมกับตุ๊กตาหมีที่กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย อาจเพราะมันเหนื่อยจากการเดินทางยาวๆและเหตุการณ์วุ่นวายตลอดทั้งวันนี้ ผมก้มลงมองเสี้ยวใบหน้าของมันตอนที่รถติดไฟแดง แพรขนตายาวๆ ปากแดงๆที่กำลังบี้อยู่กับอก น่ารักจนเผลอจะยกยิ้มขึ้นมา

' แม่มึง ทิ้งมึงได้ยังไงวะหัวหอม ทั้งๆที่มึงหน้าตาน่ารักขนาดนี้ ' ผมตั้งคำถามนี้ในใจ เป็นคำถามที่ทั้งอยากรู้และไม่อยากรู้ อยากรู้ว่าคนแบบนี้จะหน้าตาเป็นยังไง นิสัยยังไง ท่าทาง อยากนั่งคุยกับเค้า อยากรู้ว่าเค้าคิดเห็นยังไง อยากรู้ว่าคำพูดที่พูดออกมาจะเห็นแก่ตัวแค่ไหน แต่อีกใจก็รังเกียจที่ได้ฟัง ได้เห็น จนคิดว่าผมอยากจะอ้วกออกมาก็ได้ถ้าเผลอไปฟังความคิดเธอเข้า

   จอดรถที่ใต้คอนโด ผมขยับตัวเองเปิดประตูประคองร่างของคนที่หลับสนิทไว้ในอ้อมกอด เราเดินเข้าตึกมาเงียบๆ เปิดประตูห้อง ผมจัดการพาหัวหอมไปนอนในห้องของตัวเอง ห่มผ้าห่ม เปิดแอร์ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก อยากจะหาน้ำเย็นๆกินสักแก้ว รู้สึกคอแห้งแล้วก็เหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก

“ ขม " เสียงทุ้มเอ่ยเรียกตอนที่ผมยืนกดน้ำจากหน้าตู้เย็นอยู่ หันไปมองมันอีกคนก็เหลือบมองไปทางอื่นไม่กล้ามองผม

“ มีอะไร "

“ ขอโทษ " มันพูดสั้นๆก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา แล้วก้มหน้าลง " ขอโทษวะ กูผิดเองที่ทำแบบนั้น กับมึง แล้วก็กาลิค "

“ ไม่เป็นไร แต่ถามมึงจริงๆเถอะ ทำไมถึงคิดทำแบบนั้นวะ "

" กูเห็นแก่ตัวขม กูคิดว่า กูไม่อยากมีภาระ กูจะเลี้ยงดูมันยังไง ทุกวันนี้กูยังขอเงินป๊ากับม๊าอยู่เลย แล้วกูต้องเดินไปบอกเค้าว่า ป๊า ม๊า ภาพมีลูก ภาพไปทำผู้หญิงท้องมา " มันหลุดหัวเราะออกมาทั้งๆที่ตัวเองกำลังเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปโดยไม่คิดให้ดีเสียก่อน " ม๊ากูต้องถามแน่ๆ ใครเป็นแม่ของเด็ก กูจะบอกม๊าว่ายังไงวะ  ไม่รู้ม๊า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน จะให้กูบอกออกไปแบบนั้นเหรอ เค้าจะคิดยังไงกับสิ่งที่กูพูดวะมึง ไม่รู้ว่าแม่เด็กเป็นใคร ไม่รู้ว่ามายังไง  แต่ต้องรับผิดชอบ เค้าคงหัวเราะใส่กูแล้วก็บอกกูโดนหลอกแล้วละ "

“ กูก็เข้าใจมึงนะภาพ แต่มันอาจจะไม่ใช่ลูกมึงก็ได้ อาจจะเป็นลูกของกู มึงอย่าตัดสินใจอะไรโง่ๆแบบนี้ดิวะ  มึงจะเอาทุกอย่างนั้นไปแบกไว้คนเดียวทั้งหมดไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้มึงต้องรับผิดชอบคนเดียว ไม่ใช่ เรายังไม่รู้เลยว่ามันเป็นลูกใครถูกมั้ย เพราะงั้นเราก็ไม่ควรแก้ปัญหาแบบนั้น เผื่อมันเป็นลูกมึง หรือกูจริงๆขึ้นมาจะทำยังไงละ  " ผมเดินเข้าไปหามันตบไหล่เบาๆ " กูก็เครียดเหมือนกัน ไม่ใช่พอโอกาสที่มันจะเป็นลูกกูน้อย กูจะไม่เครียด อะไรก็เกิดขึ้นได้เว้ย ไอ้ภาพ  "

“ กูมันเหี้ย กูไม่น่าทำแบบนั้นกับมันเลย กูแม่งทำร้ายไอ้กาลิคแล้ววะขม กูทำร้ายมัน " ร่างสูงตรงหน้าก้มหน้าลง ผมรู้ว่ามันเครียดกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนรับตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าอะไรที่เราควรทำตอนนี้ หรือไม่ควรทำ เราไม่รู้อะไรสักอย่างเหมือนเดินไปตามทางที่มันมืดๆอย่างคนไม่รู้อะไร มือหนายกขึ้นขยี้หัวตัวเองแรงๆจนยุ่งมันพูดเสียงเบา " กูมันเลว อัปปีย์จริงๆ "

“ อื้ม มึงรู้ตัวก็ดี " ผมบอก " ที่มึงทำ มันเหี้ยมาก ตุ๊ดยังแมนกว่ามึงอะ แม่งโคตรป๊อด สารเลว ระยำ อัปปีย์ อุบาท ชาติชั่ว ขนาดกูจะด่ามึงว่าเหี้ย กูยังสงสารเหี้ยอะ บอกเลย "

“ อื้ม "

“  มึงทำกูร้องไห้ มึงทำให้หัวหอมต้องร้องไห้ เหี้ยมาก เหี้ยจริงๆ กูพี่ขมคนนี้จะไม่ทน " ไอ้ภาพยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้าไปมาตอนที่ผมยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง ผ่อนลมหายใจก่อนจะเดินไปจับไหล่มัน ผมมองตาคมที่ก็สบสายตามองผม " สัญญากับกูภาพ ว่ามึงจะไม่ทำแบบนี้อีก สัญญากับกูว่าคิดจะทำอะไรต้องบอกกูก่อน ปรึกษากูก่อน อย่าคิดเออเองคนเดียว อย่าคิดแทนกู มีอะไรต้องบอกกู เราเป็นเพื่อนรักกันนะเว้ย กูไม่ทิ้งมึงหรอก มีอะไรก็บอกกันสิวะ ไม่เห็นต้องแบกรับเรื่องนี้ไว้คนเดียวเลยนี่หว่า "

“ ครับ " มันพยักหน้ารับ " ที่หลังกูจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก โอเคมั้ย ? “

“ โอเค " พยักหน้ารับคำพูดของมัน ผมหันหลังไปกดน้ำมากินต่อ มันก็คว้ามือผมมากุมไว้ สบสายตาคมที่กำลังจ้องมองกัน แววตาที่กำลังลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่กล้า

“ กู..ขอโทษนะ " ภาพบอก " มึงอย่าโกรธกูเลยนะ "

“ กูไม่โกรธมึงเพราะเรื่องแค่นั้นหรอก ทั้งชีวิตนี้มึงเคยทำเหี้ยกับกูมามากกว่านี้อีกไอ้สัด แต่กูจะโกรธมึงถ้ามึงทำแบบนี้อีก และคนที่มึงควรจะถามว่าโกรธมึงรึเปล่า กูไม่คิดว่าเป็นกูหรอก แต่เป็นไอ้หัวหอมมากกว่า  "

“ แต่ไม่โกรธกูแน่นะ มึงน่ะ "

“ ถามเซ้าซี้กูจัง "

“ ก็ไม่อยากจะให้มึงโกรธ " ผมหลุดยิ้ม

   ไอ้เหี้ยนี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด เวลาทำระยำ ตอนทำไม่คิด สุดท้ายแม่งก็ชอบมาถาม ' โกรธมั้ย กลัวมึงโกรธ ' แล้วตอนนั้นมึงจะให้กูพูดอะไรกับมึงอีก ก็มึงทำลงไปแล้ว โกรธมึงจะได้เหี้ยอะไรขึ้นมา นอกจากจะมายืนฟังมึงพูดขอโทษพร้อมกับหน้าลูกหมาหงอยๆ

" งั้นทีหลังช่วยกลัวกูจะโกรธก่อนที่ตัวจะทำเรื่องเหี้ยๆได้มั้ย " ผมถามอีกคนก็เหลือบมองไปทางอื่น การแสดงออกที่บอกว่าไม่ตกลงกับสิ่งที่ผมขอ เพราะคิดว่าคงจะเผลอทำอีก ไอ้ภาพเป็นคนนิสัยแบบนี้คือ ถ้ารับปากว่าจะทำก็จะทำให้ได้ แต่ถ้าแม่งไม่รับปาก นั่นคือ ต้องมีอีกหลายครั้งแน่นอนไม่ต้องห่วง " กูไม่โกรธมึงหรอกภาพ ไม่โกรธจริงๆ โอเค๊ ? แค่อย่าทำแบบนั้นกับหัวหอมอีก อย่าแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยตัวคนเดียว ปรึกษากูก่อนก็เท่านั้น " ถอนหายใจออกมาผมยกมือขึ้นเท้าสะเอว " นี่ กูย้ำมึงหลายครั้งแล้วนะ ถ้ามึงยังแพนิคต่อไปอีก กูจะตบมึงแล้วนะ ไอ้สัด "

“ เออ ก็กูอยากให้ชัวร์ๆ ว่ามึงจะไม่โกรธ "

“ กูเป็นพระอาทิตย์ที่มึงต้องโคจรรอบทุกวันเลยรึไง ถึงต้องแคร์กูอะไรขนาดนั้น " ผมหลุดหัวเราะ ตอนที่กำลังหันหลังหาที่นั่งพักตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น ก็ได้ยินเสียงเบาๆของมันพูดขึ้นมา แต่ก็ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

“ จะว่าแบบนั้นก็ใช่อยู่ "

“ ว่าอะไรนะ " ถามย้ำมันก็ส่ายหน้า

“ มานั่งคุยเรื่องไอ้กาลิคกัน เราจะเอายังไงต่อไป แรกเริ่มมึงว่าจะทำยังไง " ภาพถามผมก็คิด " เอาจริงๆวันนี้เราทำเหี้ยกับมันหลายเรื่องมาก "

“ มึงเอามันไปทิ้ง " ผมบอก

“ เราพูดเหี้ยๆกับมันเยอะมากนะ เราโยนกันไปมาว่าใครเป็นพ่อเด็ก ต่อหน้าเด็กแบบไม่คิดถึงใจมันเลยด้วยซ้ำ " พออีกคนบอกแบบนั้นผมที่กำลังยิ้มเถียงมันเล่นๆก็สลดขึ้นมาทันที จะว่าไปก็ใช่อย่างที่มันพูด วันนี้สิ่งที่เราทำ มีแต่เรื่องเหี้ยๆทั้งนั้น เป็นการเจอกันครั้งแรกที่โคตรจะเหี้ย เดินทางมาหาพ่อที่ไม่รู้ว่าคนไหนว่าแย่แล้ว ยังมาฟังเราพูดคำหยาบแล้วโยนให้เป็นลูกคนนั่นที คนนู้นทีอีก " เราจะไม่พูดกันเรื่องนี้อีกนะ ถ้าจะพูด ก็ค่อยมากันตอนที่มันหลับแล้ว อย่าให้มันได้ยิน ตกลงมั้ย "

“ อื้ม ตกลง " พยักหน้ารับให้มัน ภาพก็ถอนหายใจออกมา

“ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ มาแก้ไขปัญหานี่ด้วยกันเถอะ " เหลือบมองมันที่พูดจาดูเป็นทางการแล้วแอบยิ้ม " ยิ้มเหี้ยอะไร "

“ มึงพูดโคตรทางการอะ เหมือนหัวหน้างานที่แบบให้กำลังใจลูกน้อง " ยื่นมือไปตบไหล่มัน " สมแล้วที่เป็นนักบริหาร ว่าที่เจ้าสัวรุ่นที่สี่ "

“ ไอ้เชี้ย " มันสะบัดมือผมออก

“ แหม เขินเหรอ น้องภาพของพี่ ไม่ต้องเขินพี่ขมหรอกนะจ๊ะ คนดี " เอื้อมมือหยิกแก้มมันอีกคนก็นิ่ง

“ อย่าให้กูทำกับมึงบ้างนะ กูไม่หยุดแค่หยิกแก้มหรอก "

“ อูยยยยย " ทำตาโตใส่หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะทำทีนั่งเรียบร้อยให้มาขึ้น " มาจริงจังกันเถอะครับน้องขมจะไม่กวนตีนแล้วพี่แล้ว"

 " เข้าเรื่อง เอาที่จำเป็นๆก่อนนะ คือ เราต้องหาแม่เด็กก่อน ซึ่งในระหว่างนี้เราต้องเลี้ยงดูมัน แล้วแน่นอนว่ามันมีค่าใช้จ่าย "

“ อื้ม "

“ กาลิคไม่มีกระเป๋าเดินทางติดตัวมาเลยเหรอวะ แบบว่า ของใช้ส่วนตัว มีมาแค่เงินเหรอ "

“ เท่าที่กูรู้ คือ ไม่มี " ผมบอก " แล้วมึงว่าเงินที่มันติดตัวมันเยอะเท่าไหร่วะ "

“ ก็เยอะอยู่นะ แต่คงไม่เยอะที่จะส่งมันเรียน ให้มันกินหรอก ถ้าไม่เก็บ ยังไงก็ต้องหมด " ผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่ภาพบอก
 
“ เดี๋ยวนะภาพ เราต้องส่งมันเรียนด้วยเหรอวะ "

“ อ้าว ไอ้สัดนี่ ส่งสิ มันต้องเรียนหนังสือแล้วนะ อายุขนาดนี้ต้องเข้าอนุบาลแล้ว มึงจะให้มันโง่รึไง "

“ ก็เปล่าหรอก " ผมบอกเสียงอ่อน " แต่ค่าเทอมแม่งแพงมากเลยนะ สมัยนี่อะ ถ้าส่งไปเรียนที่ไม่ดี สังคมแม่งก็ไม่รู้จะเป็นยังไงอีก ลำพังเงินที่เราได้รายเดือน ก็ไม่ได้เยอะเป็นแสนๆ ล้านๆ สักหน่อย "  คนตรงหน้าผมจมลงไปกับความคิดตัวเองมันเงียบไปสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม

“ เลิกคิดเรื่องนั้นก่อนก็แล้วกัน มันยากไป เอาเรื่องง่ายๆแล้วกัน คือมันจะอยู่กับเรายังไง เราต้องไปเรียน "

“ เราเรียนคนละคณะกันอยู่แล้ว เราก็แบ่งเวลากันสิ " ผมบอก

“ มันมีตารางเรียนที่เราเรียนพร้อมกันอยู่นะ "

“ เออ ก็จริงวะ " ความชิบหายค่อยๆ เกิดขึ้นทีละเรื่อง ผมกับภาพเรียนมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ ไอ้ภาพเรียนบริหารธุรกิจ ส่วนผมเรียนศิลปกรรม เวลาเรียนมีตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็มักตรงกัน เพราะว่าจะได้ไปด้วยกันเลยเลือกที่จะลงเรียนแบบนั้น

“ มันก็โอเคอยู่ เวลาที่กูมีเรียนเช้า มึงมีเรียนเย็น เราแบ่งสลับกันได้ แต่ว่า ถ้าเรามีเรียนเช้าด้วยกัน เย็นด้วยกัน ใครจะเลี้ยงมันวะ " ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ ผมพิงตัวเองกับโซฟา

" แบบนั้น มันเลยต้องไปเรียนสินะ ถ้ามันไปโรงเรียน เราก็ดูแลมันเฉพาะเสาร์อาทิตย์ แล้วก็เช้าเย็นเท่านั้น "

“ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก เรื่องดูแลเด็กน่ะ " ไอ้ภาพว่าผมก็ขมวดคิ้ว " เอาเป็นว่า ช่วงนี้หยุดหลังสอบพอดีเราก็จัดการเรื่องสำคัญๆให้มันก่อนก็แล้วกัน "

“ เรื่องนั้นคือ ? “

“ เสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวของมัน ให้มันนอนกับมึงแล้วกัน "

“ เดี๋ยวๆ ไหงยกให้กู อย่างงั้นละสัด " ยกมือขึ้นท้วง ไอ้ภาพก็ยกยิ้ม

“ มันดูติดมึง มากกว่ากูอะ "

“ แล้วทำไมมึงไม่ทำตัวให้มันติดมึงด้วยละ จะให้กูรับผิดชอบหมดไม่ได้นะเว้ย มึงเป็นพ่อมันนะมึงบอกคนที่สถานสงเคราะห์แบบนั้น "

“ มึงก็อาจจะเป็นพ่อมัน มึงบอกกูเอง "

“ ไอ้สัด " สถบด่าอีกคนก็ยกยิ้ม ทำไมสุดท้ายเหมือนว่ากูต้องมาอยู่ในสถานะของแม่ไอ้หัวหอมทั้งๆที่ คนที่มีสิทธิ์ว่าน่าจะเป็นพ่อมันอย่างไอ้ภาพต้องดูแลด้วยว่ะ

   เราที่ต่างเงียบให้กันผมรู้สึกถึงความกังวล ความยาก ความเหนื่อย รายล้อมอยู่รอบตัวตั้งแต่ยังไม่ทันจะเริ่มวันใหม่  ตอนนั้นแม่จะเป็นยังไงนะ ตอนที่รู้ว่าวันรุ่งขึ้นต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ต้องดูแลผมคนเดียวจากนี้และตลอดไป ตอนนั้นเคยมีปัญหาเรื่องการเงินบ้างมั้ย เคยเครียดว่าผมจะอยู่กับใครตอนที่ไปทำงานในวันหยุดบ้างรึเปล่า

" เราจะเลี้ยงมันรอดเหรอวะภาพ " ผมเอ่ยถามอีกคนก็ยิ้มให้ผม

“ ไม่รู้วะ " มันบอกสั้นๆ " แต่มึงบอกกูนิเมื่อกี้ว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน เราจะไม่ทิ้งกัน กูเลยคิดว่า ถ้ามึงไม่ทิ้งกู กูไม่ทิ้งมึง ก็คงไม่เป็นอะไรหรอก กูไม่กลัวหรอก " มันยักคิ้วให้ผม หลุดยิ้มออกมากับคำพูดนั้นของมัน

“ เอาจริงๆ ถ้ากูเป็นผู้หญิงแล้วได้ยินประโยคนี้ กูคงตกลงเป็นเมียมึง "

“ เป็นผู้ชายก็ตกลงเป็นเมียกูได้ กูไม่ซีเรียสหรอกน่า " ประโยคล้อๆหลุดออกมาจากปากมันก่อนที่ไอ้ภาพจะดึงตัวเองเข้ามานั่งข้างผม  มือหนากอดคอดึงเข้าไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มไปเสียเต็มฟอด

“ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย มึงหอมแก้มกูอีกแล้วไอ้สัดภาพ ไอ้เลววว เควี่ย! " ยกหมัดต่อยเข้าไปแขน แต่แม่งก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เหมือนด้านเอาเสียมากมายอย่างงั้น

“ โอ๊ยแม่คุณทำเป็นเขิน กูหอมมึงตั้งแต่ตัวมึงเท่าเมี่ยง "

“ ตอนนั้นตัวมึงก็เท่าเมี่ยงเหมือนกันอะสัด " หันไปเถียงมันอีกคนก็หัวเราะ จะว่าไปไอ้ภาพก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ ชอบแกล้ง กวนตีน เมื่อก่อนตอนเด็กๆเวลาผมถูกล้อว่าเหมือนเด็กผู้หญิง ก็มันนั่นแหละ ที่เริ่มล้อผมก่อนใคร

   แล้วสุดท้ายพอผมโกรธ ไม่ยุ่งกับมัน มันก็ชอบเข้ามาใกล้ กอดแขน หอมแก้มแล้วก็บอกว่า ' ก็ขมน่ารัก เนี้ยๆ ภาพอยากหอมแก้มขม เพราะขมน่ารัก ' แล้วพูดง้อสารพัดเอานู้นนี่นั่นมาให้ สุดท้ายผมก็แพ้มัน เพราะขนมถุงโต ที่มันซื้อมาง้อประจำ จะว่าไปก็เป็นคนเห็นแก่กินมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว

   อีกอย่างเราโกรธกันไปก็โกรธไม่นานหรอก สุดท้ายก็ต้องดีกัน ก็มีกันอยู่แค่สองคน ไม่เล่นกับมันก็ไม่มีใครเล่นด้วยแล้ว ก็เลยยอมหายโกรธง่ายๆ 

" เมื่อก่อนกูหอมแก้มมึง มึงไม่เห็นโกรธ ตอนนี้ทำมาเป็นยั๊วะเหรอ ดอก ตอแหล " ท่ากระเทยเข้าสิงอีกละ ผมถอนหายใจ

" คือบางที กูก็เบื่อที่จะโกรธคนหน้าด้านอย่างมึงแล้ว โกรธไปก็ไม่มีเหี้ยไรดีขึ้น มึงก็ทำเหมือนเดิม ขี้เกียจโกรธ เอาเวลาไปกัดเล็บตีนตัวเองดีกว่า "

“ มึงกัดเล็บตีนด้วยเหรอ "

“ กูเปรียบเทียบไอ้สัด เปรียบเทียบบบบ " ผมลากเสียง " ให้มึงเห็นว่า การโกรธมึงมันเสียเวลาแค่ไหน "

“ แหมม เขินก็บอกพี่มาจ๊ะ เมียรัก " ยื่นมือมาจับคางก่อนจะดึงให้มาเผชิญหน้า " แก้มแดงนะเรา "

“ อย่างมึงก็เป็นได้แค่ เมียกูเท่านั้นแหละ " ไอ้ภาพยกยิ้มตอนที่ผมพูด มันลอยหน้า ลอยตาเหมือนคำพูดของผมมันเชื่อไม่ค่อยได้ ก่อนจะหัวเราะ เอาจริงๆ กูเตะมึงสักบ้าปได้มะ

“ เรื่องแบบนี้ พี่ขอพูดแค่ว่า ตัดสินบนเตียงง่ายกว่า " มันเอียงหน้ามองผม " ลองมั้ยจ๊ะ "

“ ไปลองกับพ่อมึงอะ ไอ้สัด " หันไปบอกมันก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง " กูไปอาบน้ำนอนละ รำคาญมึงชะมัด "

“ เค้าบอกว่า ยิ่งเกลียดยิ่งรักนะจ๊ะ เมีย " เสียงที่ดังไล่หลังมา เอาจริงๆ ใครก็ได้เอาไอ้เหี้ยนี่ไปเก็บที รำคาญแม่งชะมัด

[patwo]

   เดินเข้ามาในห้องนอน ผมหย่อนตัวเองลงนั่งที่เตียง แอบยิ้มกับไอ้ตัวเล็กที่ยังคงหลับอยู่แบบนั้น แก้มกลมๆถูกเบียดกับตุ๊กตาหมีของตัวเอง ปากสีสดเผยอขึ้นน้อยๆ อดไม่ได้ที่ต้องก้มลงหอมแก้มไปเสียเต็มฟอด

“ ชื่นใจ วันนี้ขอโทษแทนภาพด้วยนะหัวหอม แล้วกูก็ขอโทษที่ทำตัวไม่ดีกับมึงเลย แต่ว่าพรุ่งนี้เรามาเริ่มกันใหม่นะ " ลูบหัวมันผมยิ้ม " หลับฝันดีนะหัวหอม " บอกแบบนั้น ก่อนจะลุกเดินเข้าไปอาบน้ำ เตรียมตัวนอนเหมือนกัน

   สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนเช้าที่เช้ากว่าปกติ ผมหยิบมือถือขึ้นมากดดูมันบอกเวลาเพียงแค่แปดโมงเช้าเท่านั้น หลับตาลงนอนต่ออีกสักหน่อยแต่ผมก็พบว่าตัวเองนอนไม่หลับแล้ว

“ พอวันหยุดก็เสือกตื่นซะเช้า เหี้ยเอ้ย " เกาหัวตัวเองหน่ายๆ ผมหันมองหัวหอมที่ยังคงหลับอยู่ เอื้อมมือไปอังหน้าผากมน นอนนานขนาดนี้จะป่วยรึเปล่า แต่อุณหภูมิร่างกายนั่นก็ปกติดี " หลับนานจังนะมึง ท่าทางจะเหนื่อยจริงๆ "

   ลุกขึ้นจากเตียงเดินออกไปนอกห้องนอน ผมผงะเล็กน้อยตอนที่เห็นคนที่คิดว่ากำลังนอนอยู่อย่างไอ้ภาพ กลับยืนกินอะไรสักอย่างอยู่ในครัว

" อ้าวมึง ตื่นเร็วจัง "

" นอนไม่หลับ " มันบอกก่อนจะกินนมจากปากขวดขึ้นไปกระดกทั้งขวด

" โอ๊ยย เชี้ย เอาอีกแล้ว กูขอให้ปากมึงเป็นสังคังไอ้สัด! " ผมเดินเข้าไปบอกก่อนจะคว้าขวดนมที่มันถืออยู่ออกมา " กูบอกกี่ทีแล้วว่าเวลากินนมให้รินใส่แก้ว ไม่ใช่บ้านมึงนะเว้ยที่มีมึงคนเดียวกินนมจืดอะ กูก็กินด้วย "

" มึงแม่ง ขี้บ่นวะ จะอะไรนักหนาทำเป็นรังเกียจ "

" ฟันก็ยังไม่ได้แปรง เช้าตื่นขึ้นมามึงก็เอาปากที่มีน้ำลายบูดทั้งคืนของมึงมันสัมผัสกับปากขวดนม ที่พอกูตื่นก็จะเอาแก้วมาริน นมที่มึงแดกเมื่อกี้ นมกูต้องผ่านคราบน้ำลายบูดของมึงก่อนจะใส่แก้วกู "

" ขี้บ่นวะ ขม " มันคว้านมไปจากมือผม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา " เปิดขวดใหม่ไป รำคาญ "

“ มันมีอยู่ขวดเดียว "

“ ถ้ามึงคิดว่าไม่แฟร์ อะ " มันตั้งขวดนมรสจืดฝาสีน้ำเงินขวดใหญ่ลงบนโต๊ะ " แดกผ่านปากขวดเหมือนกูก็จบ วินวิน น้ำลายบูดมึง น้ำลายบูดกู ผสมๆกันไป จบมั้ย "

“ นี่มึงคิดได้ไงวะ " ผมส่ายหน้าไปมา บางทีก็รู้สึกเหนื่อยกับนิสัยของไอ้ภาพมันเหมือนกัน อาจเพราะเราถูกเลี้ยงดูมาคนละแบบ ไอ้ภาพถึงจะเป็นลูกคนเดียวแบบผม แต่มันก็ถูกเลี้ยงดูแบบ ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ที่บ้านมีคนงานคอยทำนู้นนี่นั่นให้ตลอด ส่วนผมต้องดูแลตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองเพราะที่บ้านแม่ไม่มีเวลาดูแลเลยต้องทำแทนทั้งหมด

   หลายเรื่องที่ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันที่คอนโดนี้ ตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง ผมถึงรู้สึกว่า ไอ้เชี้ยนี่การอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นแม่งเป็น ศูนย์จริงๆ คือพี่แกจะทำตามที่พี่แกอยากจะทำและทำอย่างที่เคยทำมา ไม่ได้คิดว่าจะมาอยู่กับคนอื่นแล้วต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่มีอะไรแบบนั้นในสมองของไอ้ภาพเลย มีแต่ความเป็นตัวเองเท่านั้นแหละ เวลาที่อยู่กับผมน่ะ

    แต่โชคยังดีที่ป๊าม๊ามันใจดี รู้ว่าลูกชายตัวเองเป็นแบบไหน ก็เลยซื้อคอนโดแบบ สองห้องนอนให้มัน ให้ผมอยู่ห้องนึงเป็นส่วนตัว ส่วนไอ้ภาพก็อยู่อีกห้อง  ไม่ต้องถามถึงว่าในห้องส่วนตัวมันรกขนาดไหน เอาเป็นว่าขนาดแม่บ้านมาทำทุกอาทิตย์ผมยังได้ยินเธอบ่นบ่อยๆว่ารก

“ เลิกบ่นน่าา รำคาญ " 

“ เป็นอะไรวะ นั่งหน้าเหมือนตูดหมาขี้ไม่สุด " ผมเดินไปหยิบแก้วแล้วมานั่งข้างมัน เพิ่งสังเกตว่ามันนิ่งไปแล้วก็เอาแต่ขมวดคิ้วหลับตาลงเหมือนจะหลับแต่คงไม่หลับ เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ คนนั่งหน้านิ่วหันมาชักสายตาใส่ตอนที่ผมทัก " ทำไม เครียดนอนไม่หลับเหรอ เรื่องไร ไหนเล่า "

“ จะมีเรื่องอะไรวะ " มันบอกผมก็พยักหน้ารับ รินนมใส่แก้วตัวเอง เปิดทีวีไม่ได้สนใจอะไร ไอ้ภาพที่ยังจ้องมองผม

“ ทำไม "

“ มึงนี่ท่าทางสบายใจดีนะ "

“ แล้วจะเครียดทำไมอะ เมื่อคืนกูว่าเราก็เคลียร์กันแล้วนะ มึงยังปลอบกูอยู่เลย นี่มึงยังจะเครียดอีกเหรอ " ผมถามหน่ายๆ " มึงจะเครียดทำม๊ายยย เรื่องเกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่ว่าถ้านั่งเครียดมากๆ ไอ้หัวหอมจะหายไปสักหน่อยถูกมั้ยละ "

“ เมื่อคืนกูนอนไม่หลับเลย นอนคิดว่าแม่เด็กจะเป็นใครบ้าง " ผมพยักหน้ารับ ไอ้ภาพก็ยื่นถือมาให้ผมดู หน้าจอที่จดโน๊ตไว้เป็นรายชื่อผู้หญิงทั้งไทยทั้งอังกฤษเรียวยาวลงมาเป็นตับ

“ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ " ผมหลุดหัวเราะ " นี่คือผู้หญิงที่มึงคบทั้งหมด "

“ เปล่า แค่ที่เอาด้วยเกินสองครั้ง แล้วคิดว่าน่าจะใช่ "

“ ไอ้เหี้ย " ผมหลุดร้องออกมา ก็รายชื่อมีมากกว่าสิบคนขนาดนี้ " นี่Kมึง..”

“ แน่นอน " เด้งKใส่หน้ากูอีกเอากับมัน ผมกรอกตามองบนก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา

“ หึ ทำมาเป็นเด้งKใส่กู ก็ไอ้เหี้ยนี่นั่นแหละที่ทำให้มันมีปัญหาตอนนี้ ไอ้สัด! " ถีบเข้าไปที่ส่วนกลางมันเต็มๆ อีกคนก็เบิกตากว้างก่อนจะเอนตัวล้มลงนอนบนโซฟาทันที   

“ ไอ้เชี้ยยย ขม มึงถีบลูกกู "

“ สมน้ำหน้า "

“ อึก ฮือออออ อึก ฮือๆ อึก ฮือๆ " เสียงร้องดังขึ้นขัดเสียงโวยวายของไอ้ภาพไป ผมวางแก้วนมลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเองแล้วพบว่า คนที่หลับอยู่เมื่อครู่ตื่นแล้วเรียบร้อย เด็กผู้ชายตัวน้อยนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงกอดตุ๊กตาหมีแน่นพลางมองไปรอบๆแบบไม่คุ้นเคย

“ หัวหอม ตื่นแล้วเหรอ "

“ อาขม~ อึก อาขม กาลิคตื่นแล้วครับ " สองแขนเล็กกางออก ผมนั่งลงบนเตียงมันก็ดึงตัวเองมานั่งบนตัก กอดคอผมไว้แน่น " อาขมอย่าทิ้งกาลิคไป อย่าทิ้งกาลิคไป กาลิคกลัว อึก ฮือๆ กาลิคกลัว "

“ ไม่ได้ทิ้ง มึงแค่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ ไม่มีใครทิ้งมึงทั้งนั้น " ลูบหลังมันปลอบๆอีกคนก็พยักหน้ารับ มันที่กอดผมแน่น

“ กาลิคฝัน ฝันว่าอาภาพกับอาขม ขับรถไปทิ้งกาลิคไว้ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก แล้วพอ พอกาลิคตื่นขึ้นมา  อึก กาลิค กาลิคก็อยู่ในห้องนี้  "

“ ฝันร้ายจริงๆด้วย " ผมย้ำมันแบบนั้น อยากจะให้มันเชื่อเหลือเกินว่าสิ่งที่มันได้เจอมาเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้นไม่ใช่ความจริง " ที่นี่เป็นห้องนอนกู มึงไม่เคยเข้ามา มึงก็ต้องคิดว่าเป็นที่อื่นถูกมั้ยละ "

“ อื้อ " มันพยักหน้ารับตอนที่ผมดึงมันให้จ้องหน้าผมแล้วยิ้มให้ เช็ดน้ำตาเม็ดเล็กๆที่ไหลออกมา

“ ไม่ต้องร้องไห้ ร้องไห้ทำไม "

“ หนูกลัวโดนทิ้ง " สายตากลมที่จ้องผม น้ำตาที่ยังคลอแววตาน่ารักนั่น เอื้อมมือไปลูบหัวมันก่อนจะกอดไว้

“ ไม่มีใครกล้าทิ้งมึงหรอกหัวหอม กูคนนึงแหละที่จะไม่ทิ้งมึง ภาพเองก็ด้วย "

“ จริงนะ " มันย้ำ

“ อื้ม "

“ สัญญากันนะ " นิ้วก้อยเล็กๆที่ถูกยื่นออกมา ไม่รู้ใครสอนแต่ก็น่าเอ็นดูเหลือเกิน ผมเอื้อมมือไปเกี่ยวก้อยมัน

“ สัญญา " ผมบอกมันก็ยิ้ม หัวหอมดึงตัวเองขึ้นมาหอมแก้มผม รู้สึกเขินอย่างน่าประหลาด แก้มแดงๆของผมตอนนั้นทำได้แค่กอดมันไว้แน่น " มึงแม่ง โคตรรรรน่ารักเลย "

“ อื้ออออ อาขมกอดกาลิคจนกาลิคเจ็บเลย "

“ ฮ่าๆ โทษที " ผละตัวเองออกห่างจากมัน " ตอนนี้มึงอยากจะกินอะไรสักหน่อยมั้ย หรือว่าจะอาบน้ำก่อน หิวรึยัง "

“ หนูหิว " มันบอกสั้นๆ ผมก็อุ้มมันมายืนที่พื้นจูงออกมานอกห้องที่มีไอ้ภาพนั่งอยู่หน้าทีวี ไอ้หัวหอมสะดุ้งตัวน้อยๆ มันจับมือผมไว้แน่น

“ ไหงแม่งทำท่าแบบนั้นตอนที่เจอกูวะ " ไอ้ภาพถาม ผมก็ยกไหล่

“ สงสัยหน้าโนเมคอัพของมึงจะน่ากลัว "

“ โทษที ปกติ พี่ก็ไม่ได้เมคอัพ " มันว่าก่อนจะยิ้มให้หัวหอมที่ก็ก้มหน้าลง

“ อ้าว ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มกับกูอีก กอดขาพ่อเค้าแน่นเลย สงสัยรู้ว่าใครพ่อ "

“ ไอ้สัดภาพ " ผมเรียกสติมันเพราะถ้าพูดมากกว่านี้มันคงโดนผมด่า อีกคนที่รู้ตัวเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะยิ้มมีความสุข " หัวหอมมึงอยากจะกินอะไร นมหน่อยมั้ย "

“ กาลิคไม่กินนมแบบนี้ " มันชี้ไปที่ขวดที่ตั้งอยู่ ผมกับไอ้ภาพก็ขมวดคิ้ว

“ อ้าว ถ้าไม่กินแบบนี้แล้วมึงกินแบบไหน " ภาพถาม

“ กินแบบที่มันมีสีชมพู ไม่ก็กินแบบสีช็อคโกเล็ต "

“ มุ้งมิ้งจัง " ไอ้ภาพยิ้ม " แต่ที่นี่ไม่มีหรอก มีแต่นมสีขาวแบบนี้ กินไปก่อนก็แล้วกัน กินแบบนี้ดีนะ จะได้สูงๆ "

“ ไม่เอา กาลิคไม่อยากกิน " มันส่ายหน้าไปมากับขาผม มือที่กอดไว้แน่น

“ ไม่อยากสูงเหรอไง มึงน่ะ ระวังเตี้ยนะ ไม่กินนมจืดอะ จะเตี้ย "

“ ไม่จริงหรอก " มันเถียงกลับ หน้าตางองำของมัน เหมือนไม่อยากจะยอมรับสิ่งที่ไอ้ภาพพูด
 
“ ต่อไปอาจจะถูกล้อก็ได้นะ กาลิคเตี้ย กาลิคเตี้ย แบบนี้ "

“ ไม่!! อาภาพโกหก " แผดเสียงเถียงออกไป ไอ้หัวหอมที่กลัวว่าตัวเองจะเตี้ยก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่ไอ้ภาพก็ยังเย้าต่อ เป็นคนที่มีความสุขเสมอถ้าเห็นเด็กกำลังร้องไห้

“ เอ้า! จริงๆ ถ้ามึงกินนมแบบนี้นะ มึงจะตัวเท่านี้ตลอดไป "

“ โอยยยยย พอๆ อย่าเถียงกันกูรำคาญ " ผมห้ามศึกก่อนจะส่ายหน้าไปมา " ที่นี่ไม่มีนมแบบที่มึงจะกินหรอกหัวหอม งั้นเราไปอาบน้ำ แล้วออกไปซื้อกัน "

“ มึงจะออกไปซื้อของเหรอ "

“ ก็ใช่นะสิ เสื้อผ้ามันก็ยังไม่มี ของใช้มันก็ยังไม่มี กูต้องไปซื้อให้มันสิ "

“ อาขม อาภาพโกหกใช่มั้ย " หัวหอมถามผมก็คิด

“ จะพูดยังไงดีละมึง "

“ พูดยังไงก็ได้ อาขมจะยืนพูดหรือนั่งพูดก็ได้ " ไอ้ภาพหลุดหัวเราะเสียงดังออกมา ผมก็เองก็ยิ้มกับความไร้เดียงสาของมัน

“ โอเคกูจะนั่งย่อตัวลงแบบนี้แล้วพูดกับมึง คือ นมก็มีหลายแบบ นมแบบไหนกินแล้วก็ทำให้สูงขึ้นทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าเราอยากจะสูงเยอะๆ สูงมากๆ เราต้องกินนมแบบนี้ " ผมชี้ไปที่ขวดที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

“ แล้วหนูจะสูงขึ้นมั้ย ถ้าหนูชอบกินนมสีชมพู "

“ สูงแหละ ไม่ต้องกลัว สูงกว่านี้แน่นอน " บอกแบบนั้นคนฟังก็ยิ้มก่อนจะกอดคอผมไว้แน่น

“ อาขม อุ้ม หนูจะไปอาบน้ำ "

“ ขี้อ้อนจัง " ดึงตัวเองขึ้นเต็มความสูง ผมเดินเข้าไปห้องนอน จัดการอาบน้ำล้างหน้าให้อีกคน บ้วนปากด้วยน้ำเล็กน้อยเพราะไม่มีแปรงสีฟัน

   แต่งตัวด้วยชุดที่มันใส่มาในกระเป๋าแค่ชุดเดียวนั้น เป็นชุดเหมือนแบบ นักกีฬากางเกงขายาวสีดำเล่นแถบลายข้างๆสีขาว เข้ากับเสื้อแบบเข้าชุด เวลาใส่มันก็จัดการรูดซิบเสื้อขึ้นไปจนถึงคอ  คือโคตรดูดีดูหรูอย่างบอกไม่ถูกเลย เอาจริงๆ สมัยก่อนแม่กูจับใส่แค่เสื้อบอลสีสดๆ ตัดกับกางเกงสีดำนั่นก็ดูหรูสุดแล้วละ

   ผมเองก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องนอนตัวเองพร้อมกับไอ้หัวหอม มันที่ถือตุ๊กตานั้นมาด้วยไม่ยอมปล่อย

“ นั่นจะเอาตุ๊กตาไปด้วยเหรอ "

“ อื้อ "

“ ครับสิ " ผมบอกมัน " เวลาผู้ใหญ่ถาม ถ้าจะตอบว่า อื้อ ใช่ ก็ให้พูดว่า ครับ หรือว่า ใช่ครับ "

“ ครับ " มันบอกไอ้ภาพก็ยิ้ม ผมมองมันที่ก็แต่งตัวเหมือนเตรียมจะออกไปข้างนอก

“ แล้วนั่นมึงจะไปไหน " ผมถาม

“ ออกไปข้างนอกพร้อมกับมึงไง ขับรถพามึงสองคนไปซื้อของ " มันบอกผมก็เบิกตา ปกติไอ้ภาพไม่ใช่พวกซื้อไปเดินซื้อของใช้ มันไม่ชอบเดินห้างที่วุ่นวาย ของส่วนใหญ่ในห้องก็เลยเป็นผมมากกว่าที่ต้องจัดการ

“ เอาจริง ปกติมึงไม่ชอบนิ "

“ กูอยากไป ยังไงกูก็ต้องช่วยมึงดูแลมันนี่ จะให้มึงทำคนเดียวได้ไง " แบะปากตัวเองแรงๆทีนึงตอนที่ฟังคำพูดดีๆของมัน ผมจูงมือหัวหอมออกเดินจากห้องไปพร้อมๆกัน

   ลงลิฟต์ไปที่ชั้นจอดรถของคอนโด ตอนที่ไอ้ภาพกดปลดล๊อครถ ผมที่เปิดประตูหลังให้มันขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ขืนตัวไม่ยอมขึ้นไป

“ ทำไม่ไม่ขึ้นไปละมึง "

“ หนูกลัว " มันบอกเสียงเหมือนจะร้องไห้ แววตาที่เหลือบมองผมที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้ของมันอยู่ คงเหมือนเมื่อวานที่ไอ้ภาพก็ทำแบบนั้น เราพามันขึ้นรถ ไปกินข้าว แล้วก็พามันไปทิ้งไว้

“ หัวหอม "

“ หนูกลัวอาภาพจะเอาหนูไปทิ้งอีก หนูกลัว หนูไม่ไปกับรถนี่ หนูกลัว " มันงอแงผมเองก็ถอนหายใจออกมา

“ ไม่ใช่แบบนั้น กูเอากระเป๋ามึงไปเพราะเอามันใส่เงินมึงไป กูจะเอาไปแลก แล้วไปจัดการซื้อของใช้ให้มึง แล้วเอาเงินไปฝากธนาคาร ก็เลยต้องเอากระเป๋ามึงไปด้วย ก็แค่นั้น " อธิบายมันไปก็เท่านั้นเพราะเหมือนคนที่กลัวก็ยังงอแงไม่ยอมขึ้นรถ

“ ขึ้นรถมาสิวะ " ภาพเร่ง ผมก็ถอนหายใจแล้วหันมองมัน

“ มันไม่ยอมขึ้นอะ "

“ ทำไม "

“ ก็เมื่อวานมึงเอามันไปทิ้ง วันนี้มันก็กลัวว่ามึงจะเอามันไปทิ้งอีก มันเลยไม่ยอมขึ้นรถ " ไอ้ภาพนิ่งไปตอนผมบอก ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินมาย่อตัวลงข้างๆหัวหอม

“ กาลิค "

“ หนูกลัว หนูกลัวอาภาพจะเอาหนูไปทิ้งอีก "

“ ขอโทษนะ " มันพูดออกมาก่อนจะดึงเด็กผู้ชายตรงหน้าไปกอดไว้ " เมื่อวานกูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ แต่ว่ากูให้สัญญากับมึง ว่ากูจะไม่ทิ้งมึงอีก จะไม่ทำแบบนั้นกับมึงอีก " ภาพกอดกาลิคแน่นขึ้นมันที่ถอนหายใจออกมา " อาภาพขอโทษนะกาลิค ให้อภัยอาภาพได้มั้ย อาภาพจะไม่ทำแบบนั้นกับกาลิคอีก อาภาพสัญญา  "

“ ถ้าจะไม่ทำอีกก็เกี่ยวก้อยสัญญากันสิ " ผมบอก หัวหอมก็เงยหน้าขึ้นมองผมที่ก็ย่อตัวลงไปนั่งข้างไอ้ภาพ " แบบที่มึงขอให้กูสัญญาเมื่อเช้าไง คนเราถ้าเกี่ยวก้อยแล้ว จะไม่ผิดสัญญาหรอกนะ "

“ สัญญานะ "  นิ้วก้อยเล็กๆยื่นไปตรงใบหน้าคมที่ยิ้มออกมา

“ อื้ม กูสัญญา " มันเกี่ยวก้อยกับหัวหอมที่ก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน " เพราะงั้นตอนนี้ก็ขึ้นรถได้แล้ว เราจะได้ไปกินของอร่อยๆกัน "

“ ครับ " พยักหน้ารับสั้นๆ หัวหอมยอมขึ้นรถอย่างว่าง่าย ผมปิดประตูรถให้มันไอ้ภาพที่เดินไปอีกฝั่งก็หันมามองผมที่ยังยืนยิ้มอยู่
“ ยิ้มอะไร " มันถาม

“ สัญญากันนะว่าจะไม่ทิ้งกัน " ผมยื่นนิ้วก้อยไปให้มัน รู้สึกว่านิ้วก้อยเดียวที่ยื่นออกไป มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทั้งตลก แล้วก็น่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษอย่างบอกไม่ถูกเลย 

“ ไอ้สัดเอ้ย " มันเบือนหน้าไปอีกทางเขินๆ ก่อนจะยื่นมือมาเกี่ยวก้อยผมไว้  เราที่ตอนนั้นยิ้มให้กัน " สัญญา "

...............................................................

หายงอนพี่ภาพกันนะ #ยื่นนิ้วก้อย 
เค้าง้อ ตัวเองอย่างงอนเค้านะ  เค้าผิดไปแล้วจริงๆ คราวหลังเค้าจะไม่ทำอีกแล้ว

แล้วเจอกันตอนหน้าค่าาา
ฝากแท็ก #มมชลก ในทวิตด้วยนะคะ ฝากคนอ่านทุกคนช่วยโปรโมท นิยายเรื่องนี้ให้หนมด้วยนะคะ อ่านกัน อ่านกัน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ ค่า 

[saseum]

ทำไมภาพใจร้ายแบบนี้ ไม่สงสารหัวหอมบางหรอ

[mild-dy]

 

[MayA@TK]

 

 

[karamailpraleen]

 

[GuoJeng]

   รออ่านตอนต่อไป

[Smirnoff]

โอ้นนยยยน่ารักกกก เค้าจีบกันอะค่ะ เค้าจีบกันนนน

[angelhani]

รอสะสมหลายๆตอนก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะคะ สงสารกาลิค ฮือๆ 

[p_phai]

 

[dahlia]

หัวหอมฝังใจไปแล้ว เฮ้อ สงสารเด็กจริงๆ ต้องพยายามปรับเข้าหาเด็กหน่อยโดยเฉพาะ ภาพ อะ

แล้วจะดีนะถ้าทั้งคู่ลดการพูดมึงกูกับเด็กเนี่ย 

[Pithchayoot]

ขอบคุณฮะ

[lemonpreaw]

พูดเพราะๆกับหัวหอมหน่อยสิ

[Acacha]

น่ารัก 

[หมอตัวเปียก]

เป็นคนรักเด็ก อ่อนไหวเป็นพิเศษกับตอนนี้ สงสารหัวหอม

[puiiz]

 

[sirin_chadada]

ช่างเป็นการเลี้ยงลูกที่โคตรห่าม

[armize]

ส่งสารหัวหอมมาก. น้ำตาไหลเลย

[Sky]

หัวหอมลูกกก มากินหนมบ้านพี่มั้ยย????

[mystery Y]

อยากรู้ใครคือแม่กาลิค...

[poppycake]

หัวหอมตัวน้อยๆ ทั้งน่ารัก ทั้งน่าสงสาร
ภาพนี่ก้อใจดำพอที่คิดจะทิ้งเด็กเลยนะ แต่ก้ออย่างว่าภาพก้อยังไม่ได้โตพอที่จะคิดได้แบบผู้ใหญ่(ผู้ใหญ่บางคนเองยังคิดไม่ได้เลย)
ดีที่มีขมเตือนสติไว้ ดีที่ภาพยอมกลับไปรับหัวหอม
รอติดตามตอนต่อไปจร้า...^^

[pui]

 

[golove2]

ภาพห้ามใจร้ายกับหัวหอมอีกนะ

ถ้าทำอีกจะโกรธจริง ๆ