เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 21
“ อาขาฮ่ะ อาขม " เสียงเล็กที่เอ่ยเรียกผม พร้อมกับมือที่เขย่าชายเสื้อไปมากาลิคที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน วันนี้เป็นศุกร์เราออกมากินข้าวนอกบ้านกันเหมือนปกติ แล้วก็ตบท้ายก่อนกลับเข้าคอนโด ก็คือการแวะชอปปิ้งของใช้กันสักหน่อย ผมหันไปมองประโยคลงท้ายของอีกคนด้วยความสงสัย แต่เด็กน้อยก็แค่ยิ้มกว้างมาให้ " อาขมฮ่ะ "
“ เดี๋ยวนะ นี่ไปเอาคำว่า ฮ่ะ มาจากไหน หื้ม ? หัวหอม "
“ จากเพื่อนที่โรงเรียนฮ่ะ น้องรินเน่พูดแหละ พูดว่าฮ่ะ ฮ่ะ ตลอดเลย กาลิคก็เลยพูดด้วย เพราะน้องรินเน่บอกว่า น้องรินเน่เหงา ไม่อยากจะพูดคนเดียว " ขมวดคิ้วพลางกรอกตามองบนกับความคิดของไอ้ตัวเล็กตรงหน้า เออ เอากับมัน ไปพูดกับเพื่อนเพราะไม่อยากจะให้เพื่อนเหงา ดูเป็นคนดีนะเราน่ะ " ทำไมฮะ ไม่น่ารักเหรอ "
“ ก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่เด็กผู้ชายมันก็ควรพูดครับ ไม่ใช่เหรอ "
“ ขนาดรินเน่เป็นเด็กผู้หญิง รินเน่ยังไม่พูดค่ะเลยนะ แล้วทำไมกาลิคต้องพูดครับละ "
“ เอิ่อม..” อธิบายยากซะจริงๆเว้ย ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่เอาวะ อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่คำไม่สุภาพละนะ เด็กติดเดี๋ยวมันก็เลิกติดแล้วเปลี่ยนคำใหม่มา " แล้วเมื่อกี้เรียกอาขมทำไม "
“ กาลิคจะถามว่า กาลิคขึ้นไปนั่งบนนี้ เหมือนกับเด็กคนนั้นได้มั้ยฮะ " มือเล็กที่ชี้ไปเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับมันที่นั่งอยู่บนรถเข็น ผมก็ก้มลงไปอุ้ม
“ ได้สิ อะ อึ้บ นั่งดีๆนะ ชอปปิ้งกัน " ผมบอกก่อนจะมองสอดส่องไปเรื่อย " แล้วนี่อาภาพไปไหน "
“ เลือกของอยู่ตรงนั้นไงฮ่ะ " หันไปตามมือของอีกคน ไอ้ภาพที่กำลังก้มหน้าก้มตาเลือกไอติมอยู่ในตู้ผมก็ส่ายหน้าไปมา มันบอกว่าอยากจะซื้อไอติมไปเก็บไว้กินตอนกลางวันช่วงวันหยุดที่ร้อนๆ แต่เอาจริงๆมั้ยผมคิดว่ามันคงหมดตั้งแต่เย็นของวันนี้แหละละ เพราะมันไม่มีทางรอดมือไอ้ตัวแสบที่นั่งอยู่ในรถเข็นนี้ไปได้หรอก อีกอย่างไอ้ภาพเองไม่เคยแข็งใจต่อเสียงออดอ้อนของหัวหอมได้สำเร็จเลยสักครั้งเดียว " อาภาพกำลังซื้อไอติมให้กาลิคแหละฮ่ะ อาขม "
" ใครว่า อาภาพซื้อไปกินคนเดียว "
" งื้ออออ ซื้อให้กาลิคด้วย " มันว่าเสียงงอแงก่อนจะดึงตัวเองมากอดผมไว้ เข็นรถเข็นไปตามทางตรงหน้าผมหยิบผักกาดกาวหัวเล็กๆขึ้นมาเลือกดู
" นั่นมึง ยังคิดจะทำกับข้าวอีกเหรอ " คำถามของไอ้ภาพที่ชวนให้ผมผ่อนลมหายใจออกมาพลางมองมันที่ยกยิ้มก่อนจะวางไอติมที่เลือกมาใส่ในรถเข็น
“ เออ แล้วมึงจะทำไม "
“ ก็ไม่ทำไม แต่ยังจำได้มั้ย รอบที่แล้วทำ ทิ้งยกหม้อเลยนะ แถมกาลิคยังเอาโปรชัวอาหารมาให้เลือกอีก นี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ " มันก้มหน้าลงมามองผม เอียงหน้ามองด้วยสายตาที่โคตรจะดูถูกกัน เป็นวันที่ยังจำได้ดีเลย สุดท้ายก็ต้องสั่งอาหารญี่ปุ่นมากินกัน แถมอาหารทั้งหมดต้องทิ้งไปเพราะไม่มีใครกินสักคน แม้แต่ตัวผมเองก็ยังกินไม่ได้เลย แต่มันจะแปลกอะไรวะ ใครมันทำอาหารเป็นตั้งแต่ครั้งแรกบ้าง มันก็ต้องหัด ต้องค่อยเป็นค่อยไปสิวะ
“ ก็กูอยากจะทำอะ " ผมบอกมัน อีกคนก็ยกยิ้มปากที่กำลังเอ่ยเถียงผม " กูอยากจะทำอาหารที่หัวหอมมันชอบได้ เผื่อวันไหนไม่มีอะไรกินจะได้ทำกินกันได้ "
" มึงกำลังห่วงเรื่องเงินรึเปล่า " ภาพถามผมก็นิ่ง " ถ้าเป็นเรื่องเงินไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่กูโอนเงินให้กูอยู่แล้ว สำหรับค่าเลี้ยงดูกาลิค "
" กูไม่ได้ห่วงเรื่องเงิน กูรู้ว่ามึงรวย กูแค่อยากจะทำกับข้าวให้หัวหอมกินก็เท่านั้น อยากให้มันกินของอร่อยๆ ฝีมือกูบ้าง " ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น แค่รู้สึกว่าถ้าได้เห็นมันนั่งกินข้าวแบบอร่อยๆ แล้วผมเป็นคนลงมือทำทั้งหมด นั่นคงเป็นความสุขของผมอย่างนึงเหมือนกัน จริงๆเคยอ่านมาว่าถ้าเราสอนให้เด็กทำอาหารก็จะช่วยเพิ่มประสบการณ์ให้เค้าด้วย
ตอนนี้หัวหอมค่อนข้างติดทีวี ผลมาจากตอนที่เราทิ้งมันไว้ที่บ้านให้ดูแต่ทีวีคราวนั้น ตอนนี้ผมเลยพยายามทำอาหารให้เป็น จะได้เพิ่มกิจกรรมให้มันบ้าง และที่สำคัญเลยคือไม่อยากจะให้มันติดกินข้าวนอกบ้าน อยากให้มันกินข้าวที่บ้านได้ด้วย และเป็นกับข้าวที่เราทำกันเอง
“ อย่างงั้นเหรอ " ท่าทางที่ดูเหมือนพยักหน้ารับแบบของไปทีของมัน ชวนให้ผมถอนหายใจออกมา
" มึงมันไม่เข้าใจความรู้สึกเล็กๆน้อยๆแบบนี้หรอก เพราะมึงมันไม่อ่อนโยน อีกอย่างมึงเองอะไรก็ซื้อได้ด้วยเงินทั้งนั้น แล้วกูจะไม่ยอมให้มึงเลี้ยงหัวหอมแบบนั้นเด็ดขาด "
“ กูมันก็ผิดทั้งนั้นอะ " ร่างสูงว่าก่อนจะก้มลงจัดของในรถเข็น " ขนาดกังวลว่ามึงจะเครียดรึเปล่าเรื่องเงินที่แบ่งออกมาจ่าย มากินข้าวที่มีประโยชน์กันทุกวันแบบนี้เลยลองพยายามทำกับข้าว กูยังผิดเลย "
“ เดี๋ยวๆ นี่งอนเหรอวะ " ผมหันไปถามมันยิ้มๆ อีกฝ่ายก็ถอนหายใจไม่พูดอะไรออกมา เอื้อมมือไปจิ้มแก้มมัน " อะจิ! อะจิ! จิ้มๆ อย่างอนน่า โอ๊ยยย ซีเรียสส ขอโทษ พูดไม่คิดไปหน่อย อย่าโกรธน่า เป็นกูไม่งอนเพราะเรื่องแค่นี้หรอก "
" หึ ถ้าเป็นกูพูด ป่านนี้มึงงอนกูมากกว่าอีก “ ยิ้มแห้งๆให้มันก่อนจะจับไหล่ร่างสูงแล้วลูบเบาๆ
" น่าๆ น้องขมขอโทษพี่ภาพนะครับ น้องขมไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่า พี่ภาพเก่งแค่ใช่เงินอะไรแบบนั้น แต่น้องขมแค่ไม่อยากจะให้หัวหอมมันใช้เงินเก่งแบบนั้น เดี๋ยวมันกินข้าวที่บ้านไม่เป็น อีกอย่างน้องขมอยากจะให้หัวหอมมีกิจกรรมอย่างอื่นด้วยนะครับ แค่นั้นเอง พี่ภาพอย่างอนสิ นะๆ " จิ้มแก้มมันอีกคนก็ปัดออก ไอ้ภาพยิ้มจางๆ
" อาภาพกับอาขมทะเลาะกันเหรอฮะ " คำถามของคนที่นั่งฟังอยู่นานเอ่ยถาม ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันไปบอกมัน
" แค่พูดคุยเสียงดังกันนิดหน่อยน่ะ "
“ เหรอ " เอียงหน้ามองผมนิดหน่อยก่อนที่อีกคนจะกอดผมไว้ " ไม่ทะเลาะกันนะเด็กดี นะเด็กดี "
“ ไปเอาอะไรแบบนั้นมาจากไหนอีกละนั่น " ไอ้ภาพว่าก่อนจะขยี้หัวอีกคน
“ ที่โรงเรียนคุณครูเวลาใครร้องไห้ คุณครูจะกอดแล้วบอกว่า เด็กดีนะเด็กดี "
“ เหรอ ครูสอนอย่างงั้นเหรอ " ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปกอดไหล่ไอ้ภาพแล้วลูบเบาๆ " ไม่โกรธน้องขมนะครับพี่ภาพ เด็กดีนะเด็กดี " ภาพเหล่ผมที่ก็เอียงหน้ายิ้มให้มัน จนมันยิ้มตาม ผมก็ก้มลงเลือกผักกาดขาวต่อ " ภาพ กูว่ากูซื้อแบบนี้ดีกว่า " มันเป็นผักกาดขาวหัวเล็กๆครับ คิดว่าถ้าลองทำ ทำทีละหัวก็น่าจะโอเคไม่เยอะด้วย
“ อื้ม ก็ดีนะ เล็กๆ เอาไว้ลองทำ " มันพยักหน้ารับ ผมก็จดจ่อเลือกแพ็คที่สวยๆ ก่อนจะมีเสียงนึงเอ่ยขึ้นทัก
“ อ้าว พี่ภาพ พี่ขม สวัสดีค่ะ "
“ มีนา " ผมเอ่ยเรียกคนที่เห็นตรงหน้าด้วยท่าทางที่แทบจะหลุดลอยไป ข่มยิ้มของตัวเองเอาไว้ไม่ได้เลยต้องยิ้มออกไปอย่างห้ามไม่อยู่ เธอที่มาในชุดนักศึกษาของมหาลัยดัง มือนึงที่หิ้วตะกร้าอยู่นั้น เบนสายตาจากผมไปมองไอ้ตัวเล็กที่มองเธอด้วยสายตาที่งุนงง
“ จำกันไม่ได้แล้วเหรอ กาลิค อามีนาไง " เธอว่าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มอีกคน
“ กาลิค ทำยังไงอามีนาก่อน " ภาพก้มลงบอกมันเสียงเบาอีกคนก็ยกมือไหว้
“ สวัสดีครับอามีนา "
“ สวัสดีครับ " เธอยิ้ม " ไปโรงเรียนแล้วเนอะ เป็นยังไงบ้าง ที่โรงเรียนสนุกมั้ย "
“ สนุกมากๆเลยครับ " มันว่า เธอเองก็ลูบหัวหัวหอมเบาๆก่อนจะหันมาหาผม
“ แล้วพี่ขมกับพี่ภาพมาทำอะไรกันเหรอคะ "
“ มาซื้อของเข้าบ้านกันนะ กำลังเลือกผักว่าจะไปลองทำแกงจืดให้หัวหอมกิน "
“ หัวหอม ? “ เธอเอียงหน้างงๆ ผมก็ยิ้มแก้เก้อ
“ ก็กาลิคนั่นแหละ แต่พี่เรียกว่าหัวหอม เพราะมันน่ารักกว่า " ผมว่า " แล้วนี่มีนามาซื้ออะไร "
“ มาซื้อของทำกับข้าวนิดหน่อยนะคะ พอดีเสาร์อาทิตย์นี้คิดว่าจะอยู่บ้านทำรายงาน ไม่ออกไปไหน เลยจะมาซื้อของตุนไว้ "
“ อย่างงั้นเหรอครับ " ผมพยักหน้ารับเหมือนคนเคลิ้มไปกับใบหน้าและรอยยิ้มของเธอ มีนาเป็นคนสวยผมยาวตรงๆของเธอชวนให้ทุกอย่างดูอ่อนหวานและอ่อนโยนไปหมด " แล้วมีนาทำกับข้าวเป็นหรอ "
“ ก็พอได้นะคะ " เธอว่ายิ้มๆ
“ พี่ทำไม่เป็นไรเลยอะ นี่วันก่อนทำไปก็ต้องทิ้งทั้งหม้อเลย "
“ ซะงั้นไปพี่ขม แล้วจะทำอะไรเหรอคะ เผื่อมีนาช่วยสอนทำให้ได้ "
“ แค่แกงจืดแล้วก็กุ้งทอดน่ะ " ผมบอก
“ ถ้าอย่างงั้นมีนาทำได้นะ ยังไงจะช่วยสอนให้ก็ได้ค่ะ "
“ ห๊ะ ? ยะ..อย่างงั้นเหรอ ดีจังเลย พรุ่งนี้พี่ว่างพอดี แต่ยังไม่รู้เลยนะสิว่าของที่ต้องเตรียมไปมีอะไรบ้าง " ความรู้สึกตื่นเต้นแล่นขึ้นมาถึงหัว อยู่ๆสาวข้างห้องที่แอบปิ๊งก็จะมาช่วยสอนทำกับข้าวให้ โอ๊ยเชี้ยยย นี่มันยังกับถูกล๊อตเตอรี่เลยนี่หว่า เพราะความดีที่กูคิดดีทำดีอยากจะเลี้ยงไอ้หัวหอมดีๆแน่นอนมันถึงส่งผลให้มีเรื่องดีๆแบบนี้เกิดขึ้น " งั้นมีนาช่วยพี่เลือกของที่ต้องใช้หน่อยได้มั้ย "
“ ตอแหล วันนั้นยังเลือกเองคนเดียวได้เลย วันนี้ทำเป็นเลือกไม่เป็นขึ้นมาละ " ไอ้ภาพพูดเสียงเบาๆผมก็ยกขาถีบยันเข้าที่ขามันเข้าให้ " โอ๊ย "
“ อาภาพเป็นอะไร อาภาพร้องโอ๊ยทำไมฮะ " หัวหอมถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง แต่ไอ้ภาพก็แค่ส่ายหน้าไปมา
“ มีนาช่วยพี่เลือกหน่อยนะ "
“ ได้ค่ะพี่ขม " เสียงตอบรับชวนให้หัวใจของผมบีบรัดราวกับติดปีกบินไป เลื่อนรถเข็นตามเธอไปช้าๆ ไอ้ภาพก็ก้มลงมากระซิบผม
“ นี่.. ไอ้ขม ไอติมกูละลายหมดแล้ว "
“ ช่างหัวมันเถอะน่า เอาไปใส่ช่องเย็นเดี๋ยวมันก็แข็งขึ้นมาใหม่ มึงดูสถานการณ์ตอนนี้สิ มันมีมาบ่อยที่ไหนกันเล่า กูต้องหาแม่ให้ไอ้หัวหอมก่อน เข้าใจ๋? " ผมหันไปกระซิบมันกลับอีกคนก็จิ๊ปากเซ็ง มันพูดเสียงเบา
“ อย่างกับเค้าจะเอามึง "
“ ทำแกงจืดก็ง่ายนะคะพี่ขม ก็มีผักกาดขาว แครอท วุ้นเส้น เต้าหู้ไข่ หมูสับ " คนสวยที่กำลังอธิบายผมก็เดินตามเธอไปเรื่อยๆ มือที่ก้มลงไปหยิบจับของแล้วเลือกมาใส่รสเข็นให้ผม " ส่วนเครื่องปรุง ก็ใช่ผงปรุงรสหมู แค่นั้นก็อร่อยแล้วค่ะ ส่วนถ้าจะเพิ่มรสชาติ ก็ใส่น้ำปลา น้ำตาล เกลือ ตามความเหมาะสม "
“ แบบนั้นนี่เอง " ผมรับคำก่อนที่ มีนาจะเดินไปหยิบผงปรงรสหมูซองสีเขียวมาให้ " วันนั้นพี่ไม่ได้ใส่ไอ้นี่แหละ แบบนั้นเลยทำให้ไม่อร่อยมั้ง "
“ นอกจากนั้นจะตัดผักไม่ขาดอีก รสชาติเหมือนกินน้ำเปล่าอะมีนา " ไอ้ภาพว่าก่อนจะก้มลงไปมองหัวหอม " เนอะ หัวหอมเนอะ รสชาติแย่มาก "
“ ไม่แย่นะอาภาพ " มือเล็กๆโบกมือไปมาก่อนจะหันมามองผม " ไม่แย่นะอาขม "
“ ไม่แย่หรอกเนอะหัวหอม มันก็ยังมีรสชาติของแกงจืดอยู่ " ก้มลงถามมันอีกคนก็พยักหน้ารับ
“ ไม่แย่ครับ เพราะ เพราะไม่มีอะไรเลย ไม่เค็ม ไม่หวาน ไม่มีอะไรเลย ไม่แย่นะฮะ " จบคำพูดอธิบายของหัวหอมไอ้ภาพ รวมทั้งมีนาก็หลุดหัวเราะออกมาโดยพร้อมเพียงกัน เด็กน้อยยิ้มกว้างกับเสียงหัวเราะพวกนั้นก่อนไอ้ภาพจะพูดขึ้นโดยไม่ได้แคร์ภาพลักษณ์ต่อหน้าสาวของกูเลย และไม่ได้แคร์ด้วยว่า ผมกำลังทำหน้ายังไงอยู่
“ แบบนั้นแหละ กาลิคที่เค้าเรียกว่า ไม่อร่อยแล้วก็แย่น่ะ นั่นแย่มากๆเลยด้วย ฮ่าๆ " ไอ้ภาพหัวเราะเสียงดังขึ้นผมก็หันไปเหล่มัน
“ นี่ตลกมากมั้ยมึง "
“ ตลกอยู่นะ มีนายังขำเลยอะ ฮ่าๆๆ " มันชี้ไปหาสาวข้างผมที่ก็ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะก้มหน้าหัวเราะเบาๆ เธอเอื้อมมือมาหยิกแก้มหัวหอม
“ ช่างพูดจริงนะตัวแค่นี้ "
“ ซื้อของต่อเถอะ คราวนี้กุ้งชุปแป้งทอดต้องใช้อะไรบ้างเหรอ "
“ ก็มีค่ะ กุ้ง แป้งทอดกรอบ แป้งสาลี หลักๆก็คงแค่นี้ค่ะ ที่เหลือพี่ขมน่าจะมีที่บ้านอยู่แล้ว พวกเกลือ น้ำมันพืช "
“ อ๋อมีๆ " ผมพยักหน้ารับ เราก็เดินออกไปเลือกกุ้งตัวโตๆ
“ แล้วมีโซดามั้ยคะ "
“ โซดาเหรอ ก็น่าจะมีนะ ทำไมเหรอ "
“ คือถ้าอยากจะให้กุ้งทอดกรอบ เค้าจะต้องใส่โซดาลงไปด้วยนะคะ กุ้งจะกรอบมากขึ้น " เธอว่า
“ อย่างงั้นเหรอ ความรู้ใหม่เลยนะเนี้ย "
“ ความรู้ใหม่อะไรวะ ก็ความรู้เก่ามึงยังไม่มี ความรู้ใหม่เหี้ยอะไร " ไอ้ภาพว่าผมหันไปชักสีหน้าใส่ไอ้ภาพอีกคนก็ทำเป็นมองไปทางอื่นไม่รู้ไม่ชี้
“ แค่นี้ก็เสร็จแล้วค่ะ " มีนาหยิบแป้งสำหรับใช้ทำกุ้งทอดใส่ในรถเข็นผมก่อนจะยิ้มให้ " ยังไงพรุ่งนี้มีนาจะไปสอนให้พี่ขมก่อนเที่ยงก็แล้วกันนะคะ กาลิคจะได้กินเป็นมื้อเที่ยง "
“ โอเคครับ ยังไงเจอกันนะ "
“ ค่ะ งั้นมีนาขอตัวไปซื้อของต่อก่อนนะ "
“ ครับผม " พยักหน้ารับเธอ ผมก็หันไปบอกหัวหอม
“ บอกลาอามีนาสิหัวหอม บอกว่าพรุ่งนี้เจอกันนะครับ "
“ เจอกันนะครับอามีนา " เจ้าตัวเล็กว่า ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายให้เธอที่ก็ โบกมือกลับแล้วเดินแยกออกไปซื้อของอีกทาง ผมมองตามแผ่นหลังนั่นไป ผ่อนลมหายใจก่อนจะยิ้มจางๆออกมา
“ อาขมเป็นอะไรฮะ ทำไมทำหน้าแปลกๆ " หันมามองอีกคนที่เอ่ยถาม ผมย่อตัวลงบอก
“ เค้าเรียกว่า คนกำลังมีความสุขตังหาก " หอมแก้มมันไปเต็มฟอด
“ แล้วทำไมเวลาอยู่กับอาภาพ อาขมไม่เห็นทำหน้าแบบนั้นเลย "
“ นั่นนะสินะ น่าน้อยใจชะมัดเลยเนอะ " ไอ้ภาพว่ามันที่เข็นรถเข็นออกไป เจ้าตัวเล็กก็พยักหน้าตอบมัน
“ อื้อ " แต่ตอนนั้นใครมันจะไปสนใจอย่างอื่นได้วะ คนที่ชอบมาอยู่ใกล้ๆแท้ๆ แถมพรุ่งนี้เรายังจะได้อยู่ด้วยกัน ช่วยกันในครัวอีก นี่มัน..
' สวรรค์ ชัดๆเลยยยย ' พูดกับตัวเองในใจก่อนจะเดินหลังกลับไปมอง ไอ้ภาพกับกาลิคก็พบว่ามันสองคนเข็นรถออกไปไกลแล้ว ผมวิ่งตามไปก่อนจะกอดคอไอ้ภาพแล้วซบลงที่ไหล่มัน " พี่ภาพน้องขมมีความสุขครับ "
“ อื้ม " มันบอกรับสั้นๆ มือก็เอื้อมไปหยิบนมดูวันที่แล้วส่งให้หัวหอมที่เอาใส่ตะกร้าไว้
“ อะไร ทำไมมีแค่ อื้ม สั้นๆ นี่เพื่อนกำลังมีความสุขนะ " ชี้นิ้วเข้าตัวเองอีกคนก็เหลือบมองก่อนจะถาม
“ แล้วไง มึงมีความสุขแล้วกูจำเป็นต้องมีเหรอ "
“ อ้าวววววว อะไร ก็ควรยินดีกับเพื่อนปะ " ผมท้วง ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ จำเป็นเหรอวะ "
“ เดี๋ยวๆ พูดจาแบบนี้ ถามจริง นี่หึงกูปะ " มือที่กอดคอมันอยู่ผมดึงเข้ามาใกล้จะเอียงหน้าถาม
“ ทำไมกูต้องหึงมึง " เสียงเรียบๆเอ่ยถามผมก็ยกยิ้ม
“ ก็เพราะว่ากูจะมีแฟนสวยๆที่เหมาะสมจะเป็นแม่ของลูกก่อนมึงไง "
“ หึ ไร้สาระ " มันปัดมือผมออก ก่อนจะเข็นรถต่อไป ข้าวของมากมายถูกหยิบใส่รถเข็นตามจำนวนของขาดๆในบ้าน เราจัดการเข็นไปเช็คราคาที่เค้าเตอร์จ่ายเงิน หารจ่ายกันคนละครึ่งเหมือนทุกครั้ง ผมหยิบถุงที่ไม่ค่อยหนักสองสามถุงให้ไอ้ตัวเล็ก
" อันนี้ของหัวหอมนะ อะถือไป " ส่วนที่เหลือผมสองคนก็เป็นคนจัดการหิ้วเอง เราเดินออกจากห้างใช้ทางเชื่อมรถไฟฟ้าเดินเข้ามาในคอนโดเลยเรียบร้อย
“ ถึงสักที " ภาพวางของลงพื้น ก่อนจะวิ่งเดินไปหย่อนตัวลงที่โซฟา หัวหอมเองก็ทำแบบนั้น มันวางของที่ถือมาลงที่พื้นก่อนจะวิ่งไปเปิดทีวีช่องการ์ตูนที่ดูประจำ ผมก็ถอนหายใจออกมา
“ หัวหอมปิดทีวี "
“ ทำไมฮะ ไม่เอานะ กาลิคจะดูการ์ตูน " มันหันมาบอกผมก็เดินเข้าไปใกล้
“ ซื้อของมาแล้วก็ต้องมาช่วยกันจัดสิ ไม่ใช่ให้อาขมจัดคนเดียว มันไม่ใช่ของอาขมคนเดียวสักหน่อยนะ นี่มันของทุกคน " ผมบอกก่อนจะยื่นมือไปตีขาของไอ้ภาพ " มึงก็ด้วย ลุกขึ้นมาจัดของ เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับเด็ก "
“ ครับๆ " ร่างสูงว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินไป หัวหอมที่หันมามองหน้าผม
“ เปิดทีวีไปจัดไปได้มั้ยฮะ "
“ ไม่ได้ " ผมบอกปัดความต้องการของมันที่หน้ามุ่ยลงทันที " จัดของให้เสร็จ อาบน้ำแล้วถึงจะดูทีวีได้ ปิดทีวีซะ เดี๋ยวเราค่อยนั่งดูด้วยกันนะ " แม้จะทำหน้างอแงแต่มือนั้นก็เอื้อมปิดทีวีตามคำสั่งของผม " เก่งมาครับ ไป ไปช่วยกันจัดของที่ซื้อมาดีกว่านะ "
จูงมือมาที่ของที่ซื้อมาไอ้ภาพตัดการเอาของที่ซื้อออกจาถุงแล้ววางลงบนโต๊ะกินข้าว กาลิคก็ทำตาม มันมีทั้งของใช้ ทั้งของกินแล้วก็ของสดที่ใช้ทำอาหาร
“ เอาไอติมไปแช่ให้ห้องแข็งนะไป " ผมบอกก่อนจะถุงไอติมให้มัน กาลิควิ่งไปที่ตู้เย็นคว้าเอาเก้าอี้ของตัวเองแล้วปีนขึ้นไป ก่อนจะใส่ไอติมไว้ในช่องที่ผมใส่อยู่ประจำ
“ เสร็จแล้วครับ "
“ แล้วเก็บเก้าอี้รึยัง "
“ ยังครับ " มันว่าก่อนจะวิ่งไปเอาเก้าอี้เก็บเรียบร้อย แล้ววิ่งกลับมาหาผมอีก " เก็บแล้วฮ่ะ "
“ ดีมาก คราวนี้ก็เอานมของตัวเองไปแช่ไว้ในตู้เย็นนะ "
“ ฮ่ะ "
“ นี่มันไปเอาคำว่าฮ่ะ นี่มาจากไหนวะ " ไอ้ภาพเอ่ยถาม เพราะมันฟังอยู่นานแล้ว ผมยิ้มให้อีกคนก่อนจะตอบ
“ เห็นว่าจากเพื่อนที่โรงเรียน "
“ เสร็จแล้วฮะ "
“ งั้นก็นี่นะฮะ เอาอันนี้ไปเก็บไว้ในตู้เก็บของใช้นะฮะ " ยื่นพวกของสต๊อกแบบแปรงสีฟัน ยาสีฟันให้มันอีกคนก็ยิ้มกว้างแล้วตอบรับก่อนจะวิ่งไป
“ ฮ่ะ "
“ เสร็จแล้วงั้นมาช่วยเก็บถุงกันได้แล้วนะฮะ " ไอ้ภาพว่าอีกคนก็วิ่งกลับมายืนที่เดิม มันช่วยเก็บถุงที่กระจัดกระจายอยู่ยื่นให้ภาพ
“ นี่ฮ่ะ "
“ ขอบคุณนะฮะ "
“ อาภาพ กับ อาขม พูดฮ่ะเหมือนกาลิคเลย " มันว่าก่อนจะเอียงหน้ายิ้มไปมา
“ อย่างงั้นเหรอฮะ " ภาพดึงอีกคนเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาไปเสียเต็มฟอด " นี่ก็หมั่นเขี้ยวจังเลยนะฮะ อยากจะหอมหลายๆฟอดจังเลยนะฮะ "
“ หอมด้วย หอมด้วย อยากจะหอมหลายๆ ฟอดด้วย " ผมบอกตอนที่เดินเข้าไปใกล้คนทั้งคู่ เอื้อมมือกอดหัวหอมไว้เหมือนกับไอ้ภาพผมหอมแก้มซ้ายไอ้ภาพก็หอมแก้มขวา " หอมนะฮะ หอมกัน หอมฮะ หอมๆ "
“ งื้อออออ อย่าหอมแก้มเค้าเยอะๆนะฮะ " มือเล็กเอื้อมมือปิดแก้มตัวเอง รอยยิ้มกว้างๆกับเสียงหัวเราะนั้นชวนให้เรา ยิ้มตามกันไปในช่วงเวลาเย็นของวันที่มีความสุข
..................................................................
ตื่นตั้งแต่เช้าเพราะความตื่นเต้นที่วันนี้สาวข้างห้องอย่างมีนาจะมาที่บ้าน ผมจัดการเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่ให้เข้าที่ ผมอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้านที่หล่อกว่าปกติ ใส่เจลตัดแต่งทรงผมให้เข้าทรงราวกับออกจากร้านทำผมก่อนจะมองไปรอบๆห้องของตัวเองที่ดูสะอาดเรียบร้อยดีด้วยสำหรับการโชว์สาววันนี้
“ จะไปไหนของมึงตั้งแต่เช้าวะ " เสียงงัวเงียของไอ้ภาพเอ่ยทักผมก่อนจะเกาท้องของตัวเองเบาๆแล้วตรงไปที่ตู้เย็น มันหยิบนมขึ้นมาผมก็วิ่งไปหา
“ เอาแก้วใส่ด้วยเลยนะ "
“ คร๊าบบบบ รู้แล้วคร๊าบบบ " มันว่าแบบลากเสียงก่อนจะเดินเอานมไปรินใส่แก้ว แล้วกินเข้าไป ผ่อนลมหายใจออกมาไอ้ภาพก็ยังคงขมวดคิ้ว " แล้วนั่นจะไปไหนตั้งแต่เช้า "
“ นี่ลืมไปแล้วเหรอ " ผมถามมันก่อนจะยกยิ้มให้ " วันนี้น้องมีนา นัดกูไว้จะสอนทำกับข้าวให้กูที่บ้านไง "
“ อื้ม " มันว่าหน่ายๆก่อนจะหันไปล้างแก้วคว้ำไว้เก็บนมในตู้เย็นก่อนจะเดินออกมาจากครัว
“ แล้วนี่กูดูเป็นไงบ้าง โอเคมั้ยมึงว่า "
“ ดูเว่อร์ไปหน่อย หน้าก็เทาเหมือนคนใช้แป้งผิดเบอร์ แล้วผมนั่นคือเหี้ยอะไร " มันเดินเข้ามาใกล้ผมก็ขมวดคิ้ว
“ กูทาแป้งเด็กธรรมดา มันจะผิดเบอร์เชี้ยอะไร " แล้วไม่ได้ทาเยอะสักหน่อยเอาแค่หน้าดูสว่างสดใสก็เท่านั้น ไอ้ภาพจับเข้าที่หน้าของผมมันจ้องอยู่สักพักก่อนจะเอามือมาขยี้หัวผมแบบแรงๆ จนเสียทรงไปหมด " โอ๊ยย ไอ้เหี้ยภาพ! ปล่อยหัวกู " สะบัดตัวเองออกห่างจากตัวมันตอนที่หันไปมองกระจกผมที่เคยเป็นทรงแม่งก็ยุ่งเหยิงพอๆกับตอนที่ช่างทำเป่าไดร์ทผมให้แห้งแต่แบบไม่จัดทรงให้
“ แบบนี้แหละ หล่อ "
“ หล่อพ่อมึง นี่มันแทบมองไม่เห็นทางด้วยซ้ำ ไอ้สัด! ” ผ่อนลมหายใจออกมาผมจัดทรงให้เข้าที่ ก่อนจะหันไปชักสายตาใส่มันที่ก็ยักคิ้วแบบไม่แคร์อะไร " อย่าคิดว่ากูไม่รู้ ว่าที่มึงทำแบบนี้ทำไม "
“ ทำไม "
“ เพราะมึงอิจฉากูที่น้องมีนาเค้าสนใจกู มากกว่ามึง " ผมว่า ไอ้ภาพถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแต่ไม่ก็วายฝากคำสุดท้ายให้คิด
“ มึงแม่งก็โง่เหมือนเดิมนั่นแหละ ไอ้สัด "
“ นี่ตื่นมาเพื่อกินนม ทำให้ผมกูยุ่งแล้วเข้าไปนอนต่อแค่นั้นเหรอ " ผมพูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจมันเอาซะเลย " อะไรของมันวะ "
.............................................................
พี่ภาพ บอกเค้าไปค่ะ ว่าพี่ภาพหึงเค้า อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ส่วนขม มึงแม่งก็โง่เหมือนเดิมแหละ #เนียนหลอกด่าไปอีกนะฮะ
ส่วนน้องหัวหอมนะฮะ น่ารักเหมือนเดิม งื้อออออออ #หยิกแก้มพลางจับฟัด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ
ตอนหน้าพี่ขมจะเรียนทำอาหารกับน้องมีนาที่ตัวเองแอบปิ๊ง แล้วพี่ภาพจะเป็นยังไงในสถานการณ์นี้
แล้วน้องมีนาละ ทำไมเธอถึงเลือกเข้ามาสอนให้ มีเงื่อนงำอะไรรึเปล่า
โปรดติดตามต่อ อาทิตย์หน้า ~
ฝาก แท็ก #มมชลก ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่าาาาาา
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 270082 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก