เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 22
“ จะมายัง จะมายังน้า " ผมหันไปมองประตูคอนโดเป็นรอบที่ร้อยตั้งแต่เข้าสู่ช่วงเวลาเก้าโมงเป็นต้นมา ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆแล้วหันไปมองที่ประตูทุกสามสิบวินาทีที่ได้ยินเสียงคล้ายกับคนเคาะประตู
“ อาขม อาขมมองอะไรฮะ " เสียงของหัวหอมเอ่ยถามผม มันคงสงสัยอยู่ไม่น้อยที่คนนั่งดูการ์ตูนอยู่ข้างมัน กลับเอาแต่มองดูแต่ประตูไม่ได้สนใจการ์ตูนตรงหน้ากับมันเหมือนปกติเลย
“ กำลังมองว่า เมื่อไหร่อามีนาจะมาน่ะ " ผมบอก เด็กน้อยก็พยักหน้ารับ
“ วันนี้อามีนาจะมาเหรอฮะ "
“ ช่ายแล้ว วันนี้อามีนาจะมาสอนอาขมทำกับข้าวเที่ยงให้หัวหอมกิน แล้วนี่หิวยัง " ผมถามก่อนจะเอื้อมมือไปจับพุงกลมๆของมันอีกคนก็ส่ายหน้า
“ ไม่ฮ่ะ กาลิคยังอิ่มอยู่ " ว่าแบบนั้นก่อนจะเอียงตัวเองมาซบที่ตัวผมแล้วดูทีวีของตัวเองต่อไป หันไปมองประตูอีกครั้งไอ้ภาพที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดียวแล้วกำลังเล่นเกมส์ก็เอ่ยบอก
“ เค้ายังไม่มาหรอกน่า นี่มันเพิ่งผ่านมื้อเช้าไปเอง คงมาตอน 11 โมงนู้น มึงเลิกมองไปที่ประตูเถอะน่า กูรำคาญ "
“ ก็กูกลัวเค้ามาแล้ว เค้ามาคอยกูงี้ มันเสียมารยาทเค้าอุตส่าห์มาสอนให้ "
“ อ๋อเหรอ " มันแบะปากบอก ท่าทางที่ดูก็รู้ว่าไม่ได้เชื่ออะไรขนาดนั้น " เอาจริงๆ มึงก็ไม่ต้องไปลำบากมีนา กูพามึงไปบ้าน ไปเรียนทำกับแม่ครัวที่บ้านกูก็จบแล้ว เก่งกว่าด้วย "
“ มันต่างกันมั้ยละไอ้เหี้ย " ผมหันไปบอกอีกคนพร้อมกับเอามือปิดหูหัวหอมไว้ " นี่มีนามาสอนนะเว้ย เก่งไม่เก่งมันไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่ามีนาสอนกูตังหาก "
“ งื้ออ อย่าปิดหูกาลิค กาลิคจะดูการ์ตูนนะอาขม " เสียงเล็กโวยวายมันปัดมือผมออก ก่อนจะเงยหน้าบอก " กาลิคจะไม่พูดคำที่ไม่ดี ไม่ต้องปิดหรอกนะ อย่ามาปิดหู ~ "
“ จ้าๆ โทษทีนะ " ผมบอกมันก่อนจะลูบหัวแล้วหันไปคุยกับไอ้ภาพต่อ
“ ไร้สาระ " ไอ้ภาพเอ่ยเบาๆ ก่อนจะถามเด็กน้อยที่ดูการ์ตูนอยู่ " กาลิค อยากจะไปบ้านคุณปู่คุณย่ามั้ย ไปกัน ไปกินของอร่อยๆกันไงไปมั้ย "
“ เชี้ยยยย " ผมลากเสียงเบาๆ " ไม่ได้นะเว้ย ยังไปไม่ได้กูนัดมีนาแล้ว กูผิดนัดน้องเค้าไม่ได้!! "
“ แล้วไงก็เลื่อนนัดสิ " มันว่าแบบไม่แคร์ก่อนจะหันไปถามหัวหอมต่อ " ว่าไงกาลิค อยากไปบ้านคุณปู่คุณย่ามั้ย " ผมหันมองเจ้าตัวเล็กในใจก็ภาวนาของให้มันไม่ได้อยากจะไป
“ อยากไปครับ " .. ไอ้สัด คำร้องขอของพระเจ้าจากกูมันไม่ได้ผล ผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะกรอกตามองบนไอ้ภาพก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ งั้นก็ไปกันเลยไป "
“ เดี๋ยวๆ ไม่ได้ ไปไม่ได้ " ผมเบรคมันไว้ ก่อนจะก้มลงบอกหัวหอม " ไปไม่ได้นะหัวหอม "
“ ทำไมฮะ " มันเอียงหน้าถาม ผมที่ไร้ข้ออ้างใดๆก็พยายามมองไปรอบๆก่อนจะเจอเข้ากับการ์ตูนที่กำลังฉายอยู่
“ การ์ตูนไง ถ้าไปตอนนี้จะดูการ์ตูนไม่จบนะ เพราะไปถึงบ้านปู่กับย่าการ์ตูนมันก็จบแล้วนะจะบอกให้ เด็กน้อยชั่งใจ ไอ้ภาพก็เสริม
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวโทรให้น้าแก้วอัดไว้ให้ก็ได้ ถ้าเราอัดวิดีโอเอาไว้ เราจะดูสักกี่รอบก็ได้ "
“ จริงเหรอ อาภาพ " หัวหอมเงยหน้าถามมันอีกคนก็พยักหน้ารับ
“ จริงสิ "
“ ไอ้เชี้ย " ด่ามันแบบไม่ออกเสียง ไอ้ภาพก็ยักคิ้วให้ " แต่ว่าหัวหอม ไม่อยากจะกินแกงจืดกับกุ้งทอดเหรอ เดี๋ยววันนี้อาขมกับอามีนาจะทำให้กินไง "
“ ทำให้เหมือนวันนั้น ที่กินกันไม่ได้น่ะเหรอ ที่รสชาติแย่ๆอะนะ "
“ งั้นไม่กินฮะ " ไอ้ตัวเล็กส่ายหน้าไปมา " กาลิคจะไปกินที่บ้านคุณปู่คุณย่า "
“ ให้คนที่บ้านกูสอนให้ดีกว่า ไปเถอะน่า มึงแน่ใจได้ไงว่ามีนาจะทำอร่อยจริงๆ แล้วจะทำอร่อยจนกาลิคมันกินจริงๆ เดี๋ยวก็ได้เททิ้งอีก " ภาพบอก ผมก็ถอนหายใจ คือตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่ อร่อยไม่อร่อยแล้วไง มันอยู่ที่ว่ามีนาจะมาสอนผมทำ แล้วทำจะพลาดโอกาสนี้ไม่ได้ ต้องอยู่บ้าน จะไปไหนไม่ได้
“ ไม่ได้กูนัดมีนาแล้ว " ผมบอกปัดมัน ไอ้ภาพก็ก้มลงมองหัวหอม
“ งั้นมึงก็อยู่รอ ให้เค้าสอนแล้วละกัน กูไปกับกาลิคสองคน "
“ อย่างงั้นยิ่งไม่ได้เลย " ยกมือห้ามมันอีกคนก็เอียงหน้าถาม
“ ทำไม "
“ มันน่าเกลียดนะสิมึง กูเล่นไปบอกน้องเค้าว่าจะทำกับข้าวให้หัวหอมกินแล้วอยู่ๆ พอเค้ามา ไม่มีหัวหอมแบบนี้ น้องเค้าจะคิดยังไง ไม่คิดว่ากูหลอกล่อเค้ามาทำไม่ดีไม่ร้ายในห้องสองต่อสองเหรอ มึงก็ไม่อยู่ "
“ น้องเค้าไม่น่าจะคิดอะไรนะ ทั้งห้องมีแต่ผู้ชาย ยังกล้ามาเลย " ไอ้ภาพว่าก่อนจะยกยิ้ม
“ มึงพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ " ผมลุกขึ้นยืน จ้องใบหน้าคมที่ยังคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดเชิงดูถูกที่พูดออกมา " มึงพูดแบบนั้นน้องเค้าเสียหายนะ เค้าก็แค่หวังดีมาช่วยกูก็เท่านั้น "
“ เหรอ ? " มันทวนคำพูดก่อนจะแบะปาก ท่าทางที่บอกว่ามันไม่ได้คิดเหมือนผม " ลองคิดง่ายๆละกัน ถ้ากาลิคเป็นเด็กผู้หญิง โตขึ้นมึงจะให้มันเข้าไปในห้องผู้ชาย ที่มีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันถึงสองคน และเด็กเล็กอีกคน ด้วยเหตุผลที่ว่าจะสอนทำอาหารมั้ยละ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ขอร้องเธอ เธอออกปากเองด้วยซ้ำ มันน่าแปลกนะ ทั้งๆที่ว่า เราอยู่คอนโดใกล้กัน คุยกันไม่ค่อยบ่อย แต่อยู่ๆก็ออกตัวมาช่วย "
“ เค้าอาจจะสนใจกูก็ได้ "
“ ก็เลยเข้ามายั่วยวนมึงด้วยความอ่อนหวาน " มันถามผมก็ขมวดคิ้ว
“ มึงเลิกมองน้องเค้าในแง่ร้ายสักทีเถอะน่า เค้าหวังดีกับเรา มึงก็มองว่าเค้าไม่โอเคขึ้นมาอย่างงั้นทั้งๆที่เมื่อก่อน มึงไม่เคยเป็นเลย เอาจริงๆ นี่อิจฉากูรึเปล่า ที่เค้าเข้ามาใจดีกับกู หรือว่ามึงชอบมีนา หรือยังไง "
“ กูไม่จำเป็นต้องอิจฉามึง ถ้ามีใครสักคนที่กูจะอิจฉาละก็ กูอิจฉามี.. ” มันที่ยังพูดไม่จบเงียบไป ก่อนจะหันไปทางอื่น
“ จะพูดอะไรของมึง พูดแล้วก็พูดให้จบสิวะ ไม่เคลียร์เลย "
“ อาขม อาภาพ อย่าทะเลาะกัน " เสียงใสเอ่ยเรียกเราด้วยท่าทางที่หันไปมองซ้ายทีขวาที มือเล็กๆจับมือผมก่อนจะเงยหน้าบอก " อาขม อย่าทะเลาะกับอาภาพ อย่าทะเลาะกันนะ "
“ ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย " ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะย่อตัวลง แววตากลมๆที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ เอื้อมมือไปลูบหัวมันก่อนจะยิ้ม " ขอโทษทีนะ เราคงเสียงดังไปหน่อย หัวหอมก็เลยตกใจ เราไม่ได้ทะเลาะกันหรอก แค่คุยกันแบบเสียงดังเฉยๆก็เท่านั้นเอง "
“ เหรอฮะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับ มันก็หันไปมองภาพ ขาที่เดินเข้าไปใกล้มันจับมือภาพไว้
“ อาภาพ อาภาพไม่ได้โกรธอาขมใช่มั้ยฮะ "
“ ไม่ได้โกรธหรอก " มือหนาลูบหัวอีกคน หัวหอมก็พยักหน้ารับก่อนจะดึงไอ้ภาพให้เดินเข้ามาใกล้ผม
“ ถ้าไม่โกรธกันก็ต้องดีกันนะ จับมือกันไว้ " หัวหอมบอกก่อนจะเอามือของผมมาจับมือของภาพไว้ " ไม่พูดเสียงดังๆกันนะ ไม่ทำหน้าโกรธๆด้วย ไม่ทำนะ ดีกัน ดีกัน " แกว่งมือเราที่จับกันอยู่ไปมาช้าๆ ไอ้ภาพก็ถอนหายใจออกมา มันจ้องหน้าผมอยู่สักพัก
“ ไม่ไปแล้วก็ได้ "
“ ขอบใจ "
“ แต่กูยังยืนยันคำเดิมนะ ว่าในความคิดกู เธอไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิดหรอก " ผมเงียบไปไม่ตอบอะไร ไอ้ภาพที่ลุกขึ้นยืนมันก้มลงบอกหัวหอม " กินไอติมกันดีกว่า ไหนมีเด็กคนไหนอยากจะกินไอติมกับอาภาพบ้าง "
“ กาลิคฮะ!!! “ สองมือที่ยกขึ้น ไอภาพจับมันอุ้มขึ้นไป ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นของบ้าน เปิดชั้นบนของตู้เย็นออกมาก่อนจะหยิบไอติมมาคนละอัน ผมผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่เห็นภาพนั้น ก่อนจะสมองจะหวนคิดถึงสิ่งที่มันพูด เอาจริงๆถ้าผมมีลูกสาวก็ไม่อยากจะให้เธอไปห้องผู้ชายหรอก แล้วผู้หญิงที่เสนอตัวมาห้องแบบนั้น .. เอาจริงๆก็ดูแปลกๆอยู่นะ แต่คนเรียบร้อยอย่างมีนาเหรอจะเป็นแบบที่ไอ้ภาพบอก นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะเชื่ออยู่ดี
กริ้ง กริ้ง กริ้ง
เสียงกริ่งหน้าประตูที่ดังขึ้นในเวลาประมานสิบเอ็ดโมง ผมหันไปมองประตูก่อนจะลุกขึ้นไปเปิด ผมพบว่าก็เป็นคนที่ผมรอคอยมาตลอด มีนามาในชุดที่ดูน่ารักหวานๆ เสื้อสีขาวด้านในใส่ทับกับชุดกระโปรงสายเดี่ยวลายดอกเล็กๆสีเข้มด้านนอก พร้อมกับที่คาดผมเป็นโบว์ที่ดูเข้ากับชุด
“ มีนา สวัสดีครับ "
“ สวัสดีค่ะ พี่ขม " ก็ยกมือไหว้ก่อนจะมองไปที่ทีวี " พี่ภาพ สวัสดีค่ะ "
“ สวัสดีครับ " ภาพหันมาพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนจะสะกิดหัวหอมที่นั่งอยู่ข้างกันให้หันไปทักทาย " เอาไอติมมานี่ แล้วหันไปไหว้อามีนาเค้าดีๆก่อนไป "
“ สวัสดีครับ อามีนา " มันลุกขึ้นยกมือไหว้เรียบร้อย ก่อนจะกลับไปนั่งกินไอติมตามเดิม
“ งั้นเรามาเริ่มกันเลยมั้ยคะ " เธอถามผมก็พยักหน้ารับ
“ ได้ครับ "
“ พี่เตรียมอุปกรณ์ไว้ครบแล้วละ " ผมบอกเธออีกคนก็ยิ้มก่อนจะตรงไปล้างมือ
“ งั้นเรามาทำแกงจืดกันเป็นอย่างแรกดีกว่านะคะ "
“ ครับ "
“ มีนาว่า พี่ขมทำดีกว่าเดี๋ยวมีนาจะบอก พี่ขมจะได้ทำเป็น แล้วมีนาจะจดไว้ให้ด้วย " เธอว่าก่อนจะหยิบเอาปากกากับสมุดเล่มเล็กที่ผมเตรียมไว้ขึ้นมา
“ โอเคครับ " ผมยิ้มให้เธอ ที่ก็ส่งยิ้มกลับมา เอาจริงๆนะ น้องมันอาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้ น้องแค่ไว้ใจเราก็เลยมาสอนให้ ไอ้ภาพอะ คิดมาก
“ ก่อนอื่นก็เตรียมหม้อสำหรับใส่แกงจืดค่ะ " เธอบอกผมก็หยิบหม้อมาตั้งไว้บนเตา " วิธีของมีนาก็คือ เวลาจะกินแกงจืด จะตักน้ำสะอาดใส่ในถ้วยที่เราเตรียมไว้จะใส่แกงจืดเมื่อมันเสร็จนะคะ เราจะได้รู้ว่าเราจะทำแค่เท่านี้ "
“ อ๋อ โอเค " พยักหน้ารับก่อนจะรินน้ำใส่ในถ้วยแล้วก็ เทใส่หม้อ
“ จากนั้นก็มีเตรียมของที่จะใส่ลงไปในแกงจืดกัน กะปริมานให้มันเหมาะกับถ้วยที่จะใส่ อย่างน้ำแค่นี้ก็สัก สองหัวเล็กก็น่าจะพอแล้ว "
“ โอเค " ผมหยิบผักกาดขาวขึ้นมา
“ วิธีทำก็หั่นตรงปลายออกก่อน ประมานแค่นี้ " เธอยื่นมือมาชี้ผมก็ตัดส่วนปลายของมันทิ้ง " จากนั้นก็แยกใบมันออกมาทีละใบ จัดให้อยู่ในทางเดียวกัน เราก็ดูว่ามันใหญ่ไปมั้ย ถ้าใหญ่ไปเราก็ห่ั่นครึ่งทางตรงจากหัวลงมาถึงท้ายถ้าคิดว่าไม่ใหญ่ก็หั่นปกติได้เลย "
" ก็ไม่ใหญ่นะ พี่ว่า "
" งั้นก็หั่นปกติได้เลยค่ะ " เธอว่าแบบนั้นผมก็หั่นไปตามที่เธอบอก มีนายื่นถ้วยใบเล็กๆให้ " พี่ขมหั่นใส่ถ้วยใบนี้ไว้ก็ได้ค่ะ "
" โอเคครับ " ผมหันไปยิ้มให้เธอที่ก็ยิ้มให้ผม มีนาสอนผมแบบละเอียด แล้วก็ดูใส่ใจไม่น่าจะเป็นแบบนี้ไอ้ภาพว่าหรอก
" อาขม อาขม " เสียงของไอ้หัวหอมเอ่ยเรียกผมก่อนจะวิ่งเข้ามาในครัว มือมันจับที่ชายเสื้อก่อนจะเขย่า
" ครับว่าไง "
" กาลิคอยากจะกิน ไอติมอีก กาลิคกินได้มั้ย "
" ไม่ได้แล้วนะ เดี๋ยวต้องกินข้าวแล้ว ไว้กินหลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วนะ " มันทำหน้ายู่ตอนที่ได้รับคำปฎิเสธนั้น มือมันที่กอดขาผมหน้าที่ซุกลงไปตรงเอว
" แต่กาลิคอยากจะกิน ขอกินอีกคำเดียวนะครับ อาภาพยังกินได้เลย แล้วพอกาลิคขออาภาพก็บอกว่าให้มาขออาขมก่อน "
" งั้นหัวหอมก็ไปขอให้อาภาพแบ่งให้สิ "
" อาภาพไม่ให้ อาขมบอกอาภาพเลย บอกอาภาพว่า ให้กาลิคกินด้วย " ผมผ่อนลมหายใจออกมา คือทำไมมึงต้องมาแกล้งเด็กเอาตอนนี้วะ หันไปมองร่างสูงที่นั่งตักไอติมดูทีวีสบายใจ
" ภาพให้หัวหอมกินไอติมด้วยสิ " เอ่ยปากบอกอีกคนก่อนจะก้มลงบอกไอ้ตัวเล็ก " อาขมบอกแล้ว ไปกินได้เลยไป " พอพูดแบบนั้นมันก็วิ่งออกไปจากในครัว ผมหันไปยิ้มแห้งๆให้มีนา
" โทษทีนะมีนา วุ่นวายไปหน่อย "
" ไม่เป็นไรค่ะ มีนาเข้าใจ ครอบครัวก็ต้องวุ่นวายแบบนี้แหละค่ะ มันธรรมดา " เธอว่าก่อนจะยื่นแครอทให้ผม " อันนี้ปลอกเปลือกแล้วหั่นเป็นแว่นๆให้เท่ากันนะคะ "
“ ครับ " จัดการหั่นเป็นแว่นๆให้เท่ากันอย่าที่เธอบอก แต่ก็ไม่ค่อยเท่ากันเท่าไหร่หรอก จากนั้นมีนาก็ยื่นบางอย่างให้ผม มันเป็นเหมือนพิมพ์เป็นรูปดอกไม้ทำจากสเตเลส " อันนี้คือ "
“ ปกติมีนาจะให้พิมพ์แบบนี้กดลงไปตามแครอทที่หั่นเป็นแว่นๆแล้วนะคะ มันจะชวนให้ดูสวย แล้วก็น่ากิน "
“ อย่างงั้นเหรอครับ " สมเป็นผู้หญิงจริงๆ ใส่ใจแม้กระทั้งการทำแครอทให้ดูน่ากิน จัดการปั้มแครอทไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่ทันเสร็จ เสียงงอแงก็มาพร้อมกับเด็กน้อยที่เดินเข้ามาในครัวอีกครั้ง หัวหอมร้องลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มไปหมด
“ อึก อึก อาขม ฮือๆ " มันกอดขาผมไว้ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้เสียใจและเสียความรู้สึกอย่างที่สุด " อาภาพ อาภาพไม่ให้กาลิคกินไอติม อึก ฮือๆ อาขมม "
“ โอยยยยยย " ผมพูดออกมาเสียงเบาๆก่อนจะล้างมือแล้วเช็ดให้แห้งก่อนจะก้มลงไปเช็ดน้ำตาให้มัน " ไม่ต้องร้อง ร้องไห้ทำไม่ ไม่อายอามีนาเค้าเหรอ "
“ อึก ฮือๆ " มันบี้หน้าลงกับกางเกงตัวที่ผมใส่กอดไว้แน่นไม่ไปไหน " กาลิคจะกิน อึก ไอติม อึก ฮือๆ อาภาพแกล้ง อาภาพไม่ให้กิน อึก ฮือ ๆ "
“ มีนาเดี๋ยวพี่มานะ "
“ ได้คะพี่ขม " เธอพยักหน้ารับ ผมก็อุ้มไอ้ตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปจากในครัวเดินไปที่โซฟาที่ไอ้ภาพยังคงกินไอติมอยู่แบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมผ่อนลมหายใจออกมาแล้วเรียกมัน
“ ไอ้ภาพ "
“ อะไร "
“ มึงจะช่วยดูแลหัวหอมหน่อยได้มั้ย กูจะทำกับข้าว เกรงใจมีนาเค้า เค้ามาช่วยสอน มึงจะแกล้งเด็กมันทำไมวะ " ผมพูดเสียงเบาๆอีกคนก็หันมามองหน้า
“ แล้วไง หมั่นไส้ อี๋อ๋อกันอยู่นั่น นี่ถ้าทำไม่เป็นขนาดนั้นเลยเหรอ ถามจริง หรือว่าตอแหลว่าทำไม่เป็นไรวะ " ไอ้ภาพถามผมก็ชมวดคิ้ว
“ อะไรของมึง หงุดหงิดเหี้ยอะไร แค่คนกับข้าวด้วยกัน " พูดออกไปแบบนั้นมันก็เบือนหน้าหนี ก่อนจะพูดพึมพำ
“ แค่ทำกับข้าวแน่เหรอวะ หรือว่าอยากจะทำอย่างอื่นด้วย "
“ เชี้ยอะไรของมึง! พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทำหน้าให้มันดีๆหน่อย จะทำหน้าเหี้ยไปถึงไหน " ผมย่อตัวลง วางเด็กน้อยที่ยังงอแงลงให้นั่งข้างมัน " แล้วแบ่งให้ไอติมให้หัวหอมกินด้วย ถ้ามันร้องแงงอเข้าไปกวนกูอีก มึงโดนแน่ "
“ โดนเหี้ยอะไร " ไอ้ภาพยกยิ้มถาม ผมก็ผ่อนลมหายใจออกมา
“ มารยาทอะมึงมีบ้างมั้ย คนเค้ามาสอนให้ ก็ควรให้เค้าตั้งใจสอนสิวะ นี่เหี้ยอะไรของมึง แกล้งไอ้หัวหอมกวนกูอยู่ได้ "
“ แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จกลับๆไปได้แล้วไป " มันถามเสียงไม่เบานักผมก็เอื้อมมือไปปิดปากมันก่อนจะหันไปมองมีนาที่ก็ยังอยู่ในครัวและขอภาวนาว่าอย่าได้ยินคำพูดพวกนี้เลย
“ เชี้ย! พูดเหี้ยอะไรของมึงวะ เกรงใจเค้าหน่อย ”
“ แล้วไง ? ใครแคร์ " ท่าทางที่ไม่สนใจอะไรของมัน ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรของมัน อยู่ๆก็ทำตัวไม่ชอบมีนาขึ้นมามากมายเหมือน มีนาไปเหยียบตาปลาแม่มัน หรือว่าแค้นกันมาตั้งแต่ตอนไหนผมเองยังไม่รู้เลย เมื่อก่อนก็ยังชมให้ฟังอยู่เลยว่ามีนาสวย แล้วตอนนี้มันเป็นเหี้ยอะไรของมันขึ้นมา
“ กูแคร์! ” ย้ำเสียงบอก
“ งั้นก็ยิ่งกลับไปเร็วๆเลยไป นี่ก็คอนโดของกูครึ่งนึงเหมือนกันนะ ถ้ากูไม่พอใจให้ใครเข้ามาก็สิทธิ์ของกู "
“ ภาพ .. อะไรของมึงวะ " ผมถามมันงงๆ ไม่เข้าใจแม้กระทั้งความคิดของมันเลยสักนิด ใบหน้าคมที่เบือนหน้าหนีผมที่ตอนนั้นได้แต่ถอนหายใจออกมา " ถ้าอย่างงั้นมึงก็ดูแลหัวหอมให้ดี อย่าให้หัวหอมเข้าไปยุ่งกูในครัวกูจะได้รีบทำให้เสร็จสักที "
เดินกลับเข้ามาในครัว ผมถอนหายใจออกมา ล้างมือก่อนจะจัดการทำอาหารต่อ เอียงหน้ามองมีนาที่ยิ้มให้ผม " โทษทีนะมีนา พอดีมันยุ่งๆนิดหน่อยนะ " ผมว่าเธอก็ส่ายหน้าไปมา
“ ไม่เป็นไรค่ะ มีนาเข้าใจ บ้านไหนมีเด็กก็ต้องยุ่งแบบนี้แหละ " จัดการทำแครอทจนเสร็จ จากนั้นก็เริ่มแบ่งหมูสับมาใส่เครื่องปรุงรสหมูแล้วก็พริกไทยอีกนิดหน่อย คลุกให้เข้ากันแล้วปั้นไว้เป็นก้อนๆ ผมเปิดแก๊สรอให้น้ำเดือดจัดใส่ผงซุปหมู แล้วก็ใส่หมูที่ปั้นเป็นก้อนไว้ จากนั้นก็ตามด้วยแครอท " พอใส่ของพวกนี้เสร็จแล้วเราก็รอจนน้ำเดือดอีกทีแล้วค่อยใส่เต้าหู้ไข่ วุ้นเส้นแล้วก็ผักกาดขาว จากนั้นก็รอจนกว่าเราจะได้ผักแบบที่ชอบกินค่ะ "
“ แค่นี้ก็เสร็จแล้วเหรอ " ผมหันไปถามเธอ
“ ก็ลองชิมดูถ้ารสชาติ โอเคก็เสร็จแล้วค่ะ " เธอว่าผมก็รอจนผักกาดกาดเปื่อยหน่อยเพราะหัวหอมเป็นคนชอบกินผักนิ่มๆ ชิมรสชาติที่ก็อร่อยกว่าครั้งนั้นเยอะมาก จัดการโรยพริกไทยลงไปนิดหน่อย ก่อนจะเพิ่มผงปรุงรสหมู รอให้เดือดอีกที มีนาก็เอื้อมมือมาปิดแก๊ส " แค่นี้ก็เสร็จแล้วคะ "
“ ง่ายดีจัง "
“ คราวนี้ก็มาทำกุ้งชุปแป้งทอดกัน ง่ายๆค่ะ ไม่มีอะไรมาก ก่อนอื่นก็เอาหัวกุ้งออกก่อน " เธอบอกก่อนจะทำให้ผมดู " แล้วเอามีดเอาขี้ที่หลังกุ้งตรงนี้ออก จากนั้นก็มาทำแป้ง "
“ อ่าห๊ะ " มีนาสอนผมเป็นคนทำ ตั้งแต่เอาน้ำเปล่า สี่ช้อน แล้วก็โซดาสองช้อนโต๊ะ ใส่ลงไปในแป้งทอดเพื่อละลาย คลุกแป้งที่ผสมพริกไทย เกลือเอาไว้ แล้วก็เอามาคลุกกับแป้งที่ละลายน้ำ กระทะร้อนจัดผมก็เอาลงไปทอดในน้ำมันท่วมๆ " อันนี้ก็ดูง่ายดีจัง ขอบคุณนะมีนาที่มาสอนพี่ทำกับข้าว "
“ ไม่เป็นไรค่ะพี่ขม มีนาเข้าใจว่า คนที่ทำไม่เป็นมันก็ยากจริงๆ " เธอว่าก่อนจะหันไปมองไอ้ภาพที่นั่งอยู่ที่โซฟากับหัวหอม ก่อนจะหันมามองผม " ว่าแต่..มีนาถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ "
“ อะไรเหรอ "
“ ตกลงว่าน้องกาลิคเป็นลูกใครเหรอคะ " คำถามที่ทำให้ผมนิ่งไป เธอก็ยิ้มจางๆก่อนจะเอียงหน้ามองผม " ขอโทษด้วยนะคะ ที่ถามคำถามที่ลำบากใจแบบนั้น "
“ ก็ไม่เชิงว่าลำบากใจอะไรหรอก แค่ยังไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอน่ะ เลยยังไม่รู้ว่าลูกใคร " ผมบอกเธอที่ก็พยักหน้ารับ มีนาหันไปมองคนสองคนที่กำลังนั่งอยู่ที่หน้าทีวีอีกครั้ง " อีกอย่างนะพี่สองคนคิดว่า อีกสามเดือนแม่เค้าคงจะมารับ "
“ หมายถึง แม่แท้ๆของกาลิคนะเหรอคะ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะพลิกกุ้งที่อยู่ในหม้อทอด แล้วตักขึ้นมาทีละตัวตอนที่มันเริ่มมีสีเหลืองเรืองสวยแล้ว
“ แต่มีนาว่า กาลิคน่ะดูติดพี่ขมมากเลยนะคะ "
“ อย่างงั้นเหรอ " ผมพยักหน้ารับเธอ ที่ก็ส่งยิ้มมาให้
“ เค้าว่ากันว่าคนเราพ่อแม่กันมักมีสายสัมพันธ์ประหลาด เราจะรู้สึกรักและเอ็นดู คนที่เป็นลูกเราได้แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเป็นลูกเราก็ตาม กาลิคไม่ค่อยติดพี่ภาพ แต่กลับติดพี่ขมมากเลย บางทีอาจจะเป็นความสัมพันธ์แบบนี้ก็ได้นะคะ " คือจะพูดว่า หัวหอมดูน่าจะเป็นลูกกูมากกว่าไอ้ภาพ ว่างั้นเถอะ ง่ายๆ
“ เหรอ " ผมตอบเธอสั้นๆ อีกคนก็พยักหน้ารับ
“ แล้วพี่ภาพเค้ามีแฟนรึยังคะพี่ขม " ทุกอย่างนิ่งไปตอนที่ผมได้ฟังคำถามนั้น กูรู้สึกตะหงิดๆตั้งแต่ที่มีนายัดหัวหอมให้เป็นลูกกูละ ผมหันไปมองเธอที่ตั้งคำถามเหมือนว่าตัวเธอเองไม่ได้คิดอะไร
“ ก็ยังหรอก ยังโสดนะ "
“ เหรอคะ " ท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของเธอ ผมหันกลับมาสนใจจานกุ้งทอดของตัวเองที่สวยกว่าครั้งแรกมากแต่ความรู้สึกที่น่าดีใจตอนนี้ มันเปลี่ยนเป็นอีกแบบความรู้สึกตอนนี้ของผมคือ กูอยากจะขอ how to ทำอย่างไรให้ควบคุมอารมณ์ไม่ชักสีหน้าใส่ซะจริงๆ
สรุปว่าจริงๆที่เธอมาสอนทำกับข้าวผม ก็แค่.. อยากจะรู้เรื่องของไอ้ภาพก็เท่านั้น เหอะ.. ไอ้เราก็คิดว่า สวย ใจดี เรียบร้อย เป็นมิตรซะอีก ที่แท้ก็แค่สนใจผู้ชายเหรอวะ
ผมยอมรับว่าตัวเอง รู้สึกพาลนิดหน่อยตั้งแต่ที่ได้ยินเธอถามถึงไอ้ภาพ และไม่ได้สนใจผมอย่างที่ตัวเองมโนไป หันมองไอ้ภาพที่ยังเล่นกับหัวหอมแบบมีความสุข ผมเผลอแบะปากออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะผุดคำถามขึ้นมาในใจของตัวเอง ' หล่อนักเหรอวะ ไอ้สัด ' แล้วพอจ้องมันสักพักผมก็ได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาเพราะก็ได้คำตอบอย่างที่รู้สึกเหมือนทุกที ' เออ หล่อ ไอ้ส้นตีน ' แต่แม่ง ก็หงุดหงิดจริงๆ
แต่ก็แบบนี้ทุกทีสาวที่เข้ามาคุยด้วยก็คุยเพราะอยากจะจีบไอ้ภาพกันทั้งนั้น เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว จะบอกว่าอิจฉามันก็ไม่ใช่ความรู้สึกนั้นแต่เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน หึงเหรอวะ หวงเหรอ ก็คงจะราวๆนั้น ก็เวลามันมีแฟนมันทิ้งผมทุกที เพราะแบบนั้นก็เลยรู้สึกว่า ตัวเองหวงมันลึกๆเหมือนกัน แต่ก็นะ คงเป็นแค่ความรู้สึกของเพื่อนหวงเพื่อนเท่านั้นแหละ
“ เสร็จแล้ว " ผมจัดการกุ้งทอดเสร็จเรียบร้อยก่อนจะให้ไปยิ้มให้มีนา " มีนาพี่ขอบคุณมากนะ สำหรับวันนี้ "
“ ไม่เป็นไรค่ะพี่ขม ยังไงไว้เดี๋ยวมีนามาสอนทำเมนูอื่นอีกนะ "
“ อ๋อได้ครับ จัดไปเลย " ผมพยักหน้ารับกับเธอ ตอนแรกตั้งใจว่าจะชวนกินข้าวด้วย แต่ตอนนี้ไม่ละ ยิ้มให้อีกคนที่ยืนนิ่งอยู่สักพักอาจจะรอให้ชวนกินข้าว
“ งั้น มีนากลับก่อนนะคะ "
“ ครับ ขอบคุณมากนะ ไว้พี่จะเลี้ยงขนมตอบแทน "
“ ค่ะ " เธอยิ้มกว้างก่อนจะหันไปหาภาพที่นั่งอยู่ " พี่ภาพ มีนากลับก่อนนะคะ "
“ อ๋อครับ ขอบคุณมากนะครับมีนา "
“ ค่ะพี่ภาพ ไปนะกาลิค บ๊ายบาย "
“ อามีนา สวัสดีครับ บ๊ายบาย " เด็กน้อยก้มหน้าบอกก่อนจะโบกมือลา ผมเดินตามเธอไปที่ประตูห้อง ปิดประตูเรียบร้อย ตัวเองก็ผ่อนลมหายใจออกมา
“ มากินข้าวได้แล้ว " ผมบอกคนสองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา หัวหอมวิ่งมาตามคำสั่งผมหยิบจากประจำตัวของมันตักข้าวให้ หัวหอมก็เดินเอาไปวางที่โต๊ะ ก่อนจะเดินกลับมาเอาจานของผม แล้วก็ของภาพไปวาง ผมยกแกงจืดถ้วยใหญ่ พร้อมกับกุ้งทอดมา ก่อนจะเดินกลับมาเอาถ้วยแบ่ง แบ่งให้เป็นสามถ้วยเท่าๆกัน
“ อาขม อาขมทำน่ากินจังเลย " หัวหอมเอ่ยชมผมก็ก้มลงไปหอมแก้มมัน
“ จริงเหรอ ชื่นใจจังเลย " อย่างน้อยเหตุผลหลักที่ทำก็เพราะอยากจะให้มันได้กินละนะ มันชมแบบนี้ก็ดีใจ
“ อาภาพดูสิ มีดอกไม้ด้วย "
“ ก็น่ากินดี " ไอ้ภาพว่าก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ มันจัดการชิมน้ำซุปก่อนจะพยักหน้ารับ " ก็อร่อยดี อื้ม..เป็นแกงจืดละนะ แต่ถ้าให้แน่ไว้ชมอีกทีตอนมึงทำคนเดียวดีกว่า " ผมหลุดยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองหัวหอมที่กินเข้าไปคำโต
“ อร่อยมั้ยหัวหอม "
“ อาหร่อยยยย กาลิคชอบฮะ "
“ ดีจัง งั้นลองชิมกุ้งทอดนี่ดู นี่ จิ้มๆกับกับซอสมะเขือเทศด้วย " เอาส้อมมันมาจิ้มกุ้งกับซอสให้อีกคนก็เคี้ยวก่อนจะพยักหน้ารับ
“ อาขม อาหร่อยยย กาลิคชอบ "
“ เห้อ โล่งไปที " ลูบหัวมันเบาๆ ผมเองก็เริ่มกินข้าวของตัวเองบ้าง แล้วตอนนั้นไอ้ภาพก็ถาม
“ น้องเค้าก็ทำกับข้าวอร่อยดีนี่ ให้มาสอนให้มึงทำเป็นหลายๆอย่างก็ดีนะ ของที่กูชอบกินด้วย อะไรแบบนี้เป็นไง "
“ ไม่ดีอะ " ผมบอกปัดอีกคนก็เงยหน้าขึ้นมา
“ ทำไม นี่งอนกู ที่เมื่อกี้ว่ามึงรึไง "
“ ก็เปล่าหรอก แต่คิดว่าไปให้แม่ครัวที่บ้านมึง หรือว่า แม่กูสอนดีกว่า น่าจะทำออกมาอร่อยกว่านี้ " อีกอย่างจะได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องอื่นด้วย โดยเฉพาะเรื่องจริงๆที่มีนาต้องการ
“ คิดได้อย่างงั้นก็ดี " ภาพบอก ผมก็ผ่อนลมหายใจออกมา ก้มหน้าลงไปมองหัวหอมที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย แม้จะเข้ามาสอนให้แบบมีความต้องการอย่างอื่นแอบแฝง แต่ผลการสอนที่ออกมาดีขนาดนี้ ก็คิดซะว่าช่างมันก็แล้วกัน แต่คงไม่มีหนหน้าแล้วละ บาย
..........................................................
หึงมา หึงกลับ ไม่โกง พี่ขมไม่ได้กล่าวแต่หนมแซวเอง ฮ่าๆ
และเช่นกัน แอบชอบมา แอบชอบกลับ อันนี้ก็ไม่โกงเหมือนกัน
ทางดีสารภาพรักกันเลยมั้ย ตอนนี้ก็เป็นพ่อแม่ของน้องกาลิคแล้วละ ครอบครัวจะได้สมบูรณ์แบบไงเธอ
แต่จะก็เข้าใจอยู่นะ ว่าความรักเพื่อนสนิท มันพูดยากส์~
ตอนนี้ดูยาว ดูมีสาระและเรื่องราว ดีจัง #ปาดน้ำตา
เจอกันตอนหน้านะคะ ในมีทวิตหนมฝากแท็ก #มมชลก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 271001 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก