เฮ้ย ! มันไม่ใช่ลูกกู
ตอนที่ 25
“ ทำการบ้านเสร็จแล้วครับ " หัวหอมเงยหน้าบอกผมตอนที่มันระบายสีการบ้านของตัวเองเสร็จเรียบร้อย ปิดหนังสือของตัวเองเก็บใส่กระเป๋า ตั้งไว้ที่โซฟาเรียบร้อย
“ งั้นก็ได้เวลาดูการ์ตูนหนึ่งชั่วโมงครึ่งนะ " ผมบอกก่อนจะหยิบรีโมตมาเปิดทีวีให้มัน ตั้งเวลาปลุกเอาไว้เรียบร้อย ไอ้ภาพที่อาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งข้างมัน
“ ทำอะไรอยู่ครับ "
“ ดูการ์ตูนครับ " มันหันไปบอกอีกคน ก่อนที่ไอ้ภาพจะอุ้มมันขึ้นมานั่งบนตัก แล้วก้มลงหอมแก้มแบบไร้เหตุผล แต่ผมคิดว่าเหตุผลของมันคือการกวนตีนอีกคนไม่ให้ได้ดูการ์ตูนแบบมีความสุขก็เท่านั้นแหละ " อาภาพ กาลิคจะดูการ์ตูน " มันบอกแล้วพยายามขืนตัวเองลงมานั่งที่โซฟาตามเดิมแต่เหมือน อ้อมกอดของอีกคนจะรัดแน่นเกินกว่าที่แรงเด็กจะดิ้นให้หลุดออกมาง่ายๆ " อาภาพปล่อย ปล่อยกาลิค "
“ ไม่ปล่อย อยากจะกอดไว้ อยากจะหอมมมม " มันว่าแบบกวนตีนก่อนจะก้มลงหอมอีกคนไปเต็มฟอด
" งื้อออ อาภาพ "
“ ว่าไงเบ็น " เสียงในการ์ตูนที่พูดขึ้น ไอ้ภาพก็พูดตาม " ว่าไงเบ็น ว่าไง นี่กาลิคอยากจะเป็นตัวไหน "
“ จะเป็นเบ็นเท็นครับ "
“ เป็นตัวร้ายดีกว่ามั้ง เป็นตัวนั้นอะ มันชี้ไปที่ทีวี ตัวร้ายที่เป็นหุ่นยนต์ยักษ์อีกคนก็ทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ "
“ ไม่เอา ให้ตัวนั้นเป็นอาภาพ กาลิคไม่เป็น กาลิคจะเป็นเบ็นเท็น "
“ ไม่ให้เป็น " ภาพเถียงมันกลับ
“ กาลิคจะเป็น " อีกคนก็เถียงสู้ ผมถอนหายใจออกมา เอาจริงๆไม่นานแม่งต้องมีคนร้องไห้แน่
“ นี่พอเถอะ ไม่ดูการ์ตูนกันเหรอวะ "
“ ก็อาภาพแกล้งกาลิคอะ อาขมมม " มันว่าก่อนจะดึงตัวเองจากไอ้ภาพมาหาผม แต่ทว่าอีกคนก็ยังแกล้งจับขาไว้
“ ไม่ให้ไป จะไปไหน มานี่ มาๆ "
“ อื้อออออ ปล่อย อาภาพปล่อยกาลิคนะ " ขาเล็กดิ้นไปมา ผมเองก็ถอนหายใจหนักขึ้น หันมองหน้ามันที่มีความสุขกับการแกล้งเด็ก ผมก็ได้แต่กรอกตามองบน
“ คือทำไมมึงต้องแกล้งมันตอนดูการ์ตูนตลอดเลยวะ มึงปล่อยให้มันดูการ์ตูนไปนิ่งๆไม่ได้เหรอ มึงดูโรคจิตนะภาพ "
“ ดูนิ่งๆไม่เบื่อเหรอ เล่นกันดีกว่ามานี่ " มันดึงขากาลิคเข้าไปก่อนจะก้มลงหอมแก้มแล้ว จูบลงไปบนท้องของอีกคนเสียหลายที เสียงโวยวายเล็กๆที่ดังขึ้นมาผสมกับเสียงหัวเราะที่คงทั้งจักกะจี้แล้วก็รำคาญไม่น้อย " กาลิคมาเล่นกันดีกว่า "
“ ไม่เอาจะดูการ์ตูน " เด็กน้อยส่ายหน้าก่อนจะพยายามดึงตัวเองมานั่งลงที่โซฟา " อาภาพ ปล่อยกาลิคนะครับ " มันพูดด้วยเสียงน่ารักก่อนจะดึงตัวเองขึ้นหอมแก้มอีกคน
“ ถ้ามันพูดแบบนั้นแล้วมึงควรปล่อยนะ " ผมบอก ไอ้ภาพก็ยิ้มก่อนจะก้มลงกอดมันไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“ เรื่องอะไร มันน่ารักกูไม่ปล่อยหรอก กาลิคคคคคคคคค เล่นกันนนน เล่นๆ "
“ นี่แม่งเป็นคนประเภทไหนกันวะ " ส่ายหน้าไปมา ผมผ่อนลมหายใจออกมาก่อนไอ้ภาพที่อุ้มกาลิคไว้จะค่อยๆดึงอีกให้นอนลงบนพื้นแล้ว ดึงกลับมาที่เดิมแบบเร็วๆ จังหวะขึ้นลงที่สุดแสนจะเสียวชวนให้คนที่อยากจะดูการ์ตูนเมื่อครู่หันมาสนใจการเล่นของร่างสูงเสียมากกว่า หัวหอมหัวเราะเสียงดัง
“ ฮ่าๆ อาภาพ สนุก เอาอีก เอาอีกเยอะๆเลย "
“ ใช่มั้ยละ เล่นอีกนะ "
“ เล่นอีก เล่นอีก " เด็กน้อยร้องเรียก ไอ้ภาพก็เร่งความเร็วของตัวเองที่ยกอีกฝ่ายขึ้นลงราวกับดัมเบลที่ใช้ยกให้กล้ามขึ้นยังไงอย่างงั้น ความสุขที่กินเวลาไปเรื่อยๆและกินสภาพแวดล้อมที่ควรระวังไปด้วยเช่นกัน จนกระทั้ง..
' โป๊ก! ' เสียงของหัวเล็กๆของกาลิคกระทบเข้ากับสันโต๊ะไม้ที่อยู่ใกล้กันเข้าไปเต็มแรง ไอ้ภาพหยุดชะงักมือที่ยกมันทันที เด็กน้อยที่ยังมีแววตาอึ้งๆอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆแบะปากร้องไห้ออกมาเสียงดังภายในไม่กี่วินาทีต่อมา
“ อึก แงงงงงงง อึก แงงงงง อาขม แงงง กาลิคเจ็บบบบ " มันมาเสียงร้องลั่นผมที่นั่งเบิกตาเพราะเสียงกระทบนั้นเลื่อนตัวมารับอ้อมกอดของมันที่กางออกให้ผมอุ้มไว้แทบไม่ทัน " แงงงง อึก ฮืออออ เจ็บกาลิคเจ็บ เจ็บจังเลย เจ็บบบ ฮือๆ"
“ โอ๋ๆ มานี่มา ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร โอ๋ๆ " ผมลูบหัวมันที่อีกไม่นานคงบวมขึ้นมาแน่นอน " มาๆ เป่าๆ เป่ามนต์ให้หายเจ็บ เพี้ยงเลย โอมมมมม เพี้ยงงงงง เพี้ยงๆ หายเจ็บนะ "
“ ไม่หายย เจ็บอยู่ อาขม~ กาลิคเจ็บตรงนี้ อาภาพทำ อาภาพทำกาลิค อึก ฮืออๆ " มันส่ายหน้าไปมา น้ำตาที่นองหน้าของเจ้าตัวเล็ก ชวนให้ไอ้ภาพหน้าเสียไปแล้ว
“ โอ๋ๆ อาภาพไม่ได้ตั้งใจนะ แค่อยากจะเล่นกับกาลิคไง " ผมปลอบมันแต่อีกคนที่ยังงอแงก็กอดผมไว้แน่น หันมองหน้าไอ้ภาพที่แสดงสีหน้าไม่สบายใจเท่าไหร่ มือหนาเอื้อมมือมาลูบแผ่นหลังเล็กๆ มันจับมือของหัวหอม
“ กาลิค อาภาพขอโทษ อาภาพไม่ได้ตั้งใจ "
“ ไม่ กาลิคโกรธ โกรธอาภาพแล้ว อาภาพทำกาลิคเจ็บ เจ็บตรงนี้เลยยยย " มันเอื้อมมือมาจับหัวตัวเอง น้ำตาที่ไหลไม่หยุดของมันยิ่งชวนให้ไอ้ภาพใจเสีย
“ ไปโรงพยาบาลมั้ย ทำไมมันดูเจ็บมากเลยวะ " ร่างสูงถามผม " ไปโรงพยาบาลกันเถอะไป หัวมันอาจจะแตกอยู่ข้างใน "
“ บ้าน่า แค่หัวกระแทกนิดเดียว มึงก็จิตตกไปได้ " ผมดึงมันให้นั่งลงเหมือนเดิม แต่สีหน้าที่ดูไม่ดีของมัน ไอ้ภาพเหลือบมองกาลิค
“ กาลิค อาภาพขอโทษ ขอโทษนะ " มันว่า ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา " กูแค่อยากจะเล่นกับมันเฉยๆ กูเคยเห็นมึงเล่นแบบนี้กับมัน แล้วมันก็ดูสนุกดีด้วย กูเลยทำบ้าง เพราะมึงจะไปต่างจังหวัดกูเลยอยากจะรีบสนิทกับมันไว้ แต่กูก็ไม่คิดว่า มันจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น "
“ กูรู้ เอาน่าๆ มึงไม่ต้องทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นเว้ย มันผิดพลาดกันได้ " ผมเอื้อมมือไปตบไหล่มัน แต่สีหน้าไอ้ภาพที่ยังเป็นกังวลนั้นมันถามผมซ้ำๆ
“ ไม่ไปโรงพยาบาลแน่เหรอวะ มันดูเจ็บนะ "
“ ไม่ต้องหรอก " ผมบอกปัด ก่อนจะเงยหน้าดูเวลาที่ก็ดึกมากแล้ว " มันใกล้เวลานอนแล้วด้วย มันเลยงอแงเข้าไปใหญ่ ไม่เป็นไรหรอก มึงไม่ต้องคิดมาก " จะว่าไปก็แอบสงสารมันเหมือนกัน อยากจะให้เด็กรัก เด็กสนิท แต่ก็ทำตัวไม่เป็น ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้แค่แกล้ง ทำได้แค่เล่นด้วยแต่คนอย่างมันก็ดันเล่นกับเด็กไม่เป็นอีก
“ ขม กูจะอยู่กับมันได้เหรอ มึงไม่อยู่อะ กูว่า กูพามันไปอยู่บ้านพ่อกับแม่กูดีกว่า "
“ ทำไมคิดงั้นวะ ทำไมมึงจะทำไม่ได้ ลองดูสิ มีอะไรก็โทรไปหากู กูจะรับสายมึงตลอดเลย ถ้าไม่ลองเริ่มทำ ก็จะทำไม่ได้หรอกมึง กล้าๆหน่อยนะ ว่าที่คุณพ่อ " ผมตบไหล่มันตอนที่ลุกขึ้นจากโซฟา หัวหอมเริ่มเงียบไปแล้วเหลือแต่เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังอยู่ไม่ขาด
" ส่วนไอ้หนูคนนี้ไปนอนดีกว่า นอนแล้วจะได้หายเจ็บนะ อาขมจะทายาให้ " ผมดึงมันที่กอดผมไว้แน่นให้หันมามามองไอ้ภาพสักหน่อย " แล้วหายโกรธอาภาพได้มั้ย อาภาพไม่ได้ตั้งใจทำให้กาลิคเจ็บหรอก อาภาพแค่อยากจะเล่นด้วยสนุกๆเท่านั้นเอง "
“ ขอโทษนะกาลิค ขอโทษนะ " มือหนาเอื้อมมือมาจับอีกคนที่ไม่ตอบอะไร มันเบือนหน้าหนีมากอดผมตามเดิม ไอ้ภาพก็ยิ่งหน้าเสียไปใหญ่
“ คิดซะว่า มึงโดนเอาคืนที่ชอบแกล้งมันแล้วกัน ไอ้ภาพ " ผมว่าอีกคนก็ถอนหายใจเซ็งๆตามหลังมา
อุ้มหัวหอมมานอนในห้องนอน วางลงบนเตียงแต่อีกคนก็ยังกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน ผมดึงมันลงมาให้เผชิญหน้ากันกับผม เช็ดน้ำตาที่เลอะอยู่ที่ขอบตาและแก้วกลมๆ
“ อย่าโกรธอาภาพเลยหัวหอม " ผมบอกมันที่กำลังมองผม " อาภาพไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้หัวหอมเจ็บหรอก อาภาพแค่อยากจะเล่นด้วย "
“ แต่ กาลิคเจ็บน้า~ " มันว่าก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่หัวตัวเอง " เจ็บ~”
“ เค้าเรียกว่าอุบัติเหตุน่ะ รู้จักมั้ย อุ บัต ติ เหตุ " ย้ำทีละคำอีกคนก็ส่ายหน้า " อุบัติเหตุคือ ความเจ็บที่เราไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น เหมือนเมื่อกี้ที่อาภาพทำให้หัวของหัวหอมชนโต๊ะ อาภาพก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น มันเลยเป็นอุบัติเหตุไง " อีกคนนิ่งไปผมคิดว่ามันคงยังไม่เข้าใจหรอก มันคงคิดว่าภาพทำมันเจ็บ มันคงคิดแค่นี้ " อาภาพไม่ได้ตั้งใจหรอก อาภาพรักหัวหอมมาก อาภาพจะอยากให้หัวหอมเจ็บทำไมจริงมั้ย อาขมเองยังไม่อยากจะให้หัวหอมเจ็บเลย เล่นกันก็ต้องมีเจ็บตัวบ้างสิ ถ้าเกิดว่าเจ็บตัวแล้วให้อภัยกันไม่โกรธกัน พรุ่งนี้ก็เล่นกันได้อีก แต่ถ้าโกรธกันแล้ว พรุ่งนี้เดี๋ยวไม่มีเพื่อนเลยนะ ใครจะไปส่งเราที่โรงเรียนละ "
“ อาขมไง "
“ อาขมไม่มีรถจะพาไปส่งยังไงละ " ผมบอกอีกคนก็เงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
" อาภาพ อาภาพรักกาลิคไม่อยากจะให้กาลิคเจ็บจริงๆใช่มั้ยครับอาขม อาภาพไม่ได้ตั้งใจ "
" ใช่ อาภาพไม่ได้ตั้งใจหรอก อาภาพแค่อยากจะเล่นสนุกๆกับหัวหอมเท่านั้นเอง ไม่มีใครอยากจะให้หัวหอมเจ็บตัวหรอก "
" จริงเหรอครับ "
" จริงสิ ใครจะอยากให้คนที่เรารักเจ็บบ้างละ "
" งั้น กาลิคจะไม่โกรธอาภาพแล้ว เพราะว่า อาภาพไม่ตั้งใจจะทำกาลิค " มันว่าก่อนจะกอดผมไว้ " อาขม อาขมก็รักกาลิคใช่มั้ย อาขมไม่อยากจะให้กาลิคเจ็บใช่มั้ยครับ "
" ใช่แล้ว อาขมก็รักหัวหอมไม่อยากจะให้เจ็บเหมือนกัน "
" แล้วก็รักอาภาพด้วยใช่มั้ย เลยไม่อยากจะให้กาลิคโกรธอาภาพ " ผมเงียบไปตอนที่ไอ้ตัวเล็กถาม กูว่าคำถามเริ่มแปลกๆนะ รักอะไร แบบไหนที่ไอ้ตัวแสบมันคิดวะ
" ทำไมคิดอย่างงั้นละ "
" ก็ ก็เหมือนกาลิคไง กาลิครักอาภาพ แล้วก็รักอาขม กาลิคไม่อยากจะให้ อาภาพกับอาขมทะเลาะกัน ไม่ให้โกรธกัน ให้รักกันม๊ากมาก อาขมก็คิดเหมือนกาลิคใช่มั้ยครับ เพราะว่าอาขม รักอาภาพ แล้วก็รักกาลิคด้วย ก็เลยไม่อยากจะให้กาลิคกับอาภาพโกรธกัน "
“ อื้ม ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ " ความรักของเด็กนี่ดีจังนะ เหมือนจะมีแค่ความหมายเดียวเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกอื่นใดแอบแฝงอยู่เลย รักก็คือรัก หมายถึงรัก แค่นั้นจริงๆ " คราวนี้หายโกรธอาภาพได้ยัง "
“ ได้แล้วครับ " หัวหอมพยักหน้ารับก่อนจะดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้แน่น " กาลิคจะไม่โกรธอาภาพแล้ว อาภาพไม่ได้ตั้งใจ กาลิคไม่อยากให้จะให้อาขมเสียใจด้วย เพราะว่าอาขมรักทั้งกาลิครักทั้งอาภาพเลย "
“ เด็กดีจัง ดีแล้วละ ไม่โกรธกันนะ "
“ ครับ " มันพยักหน้ารับ ผมก็หลุดยิ้มออกมา
“ งั้นคราวนี้ก็นอนลงได้แล้ว " ล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกัน จัดการให้อีกคนนอนลงบนหมอนเรียบร้อย แล้วไม่นานหัวหอมก็หลับไป ผมนอนมองใบหน้าที่กำลังหลับด้วยความสุข เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่อยากจะออกจากบ้านไปไหน ไม่อยากไปทำกิจกรรมต่างจังหวัดอะไรทั้งนั้น อยากจะแค่อยู่บ้าน ไปเรียนแล้วกลับมาบ้านเท่านั้น ไม่อยากจะจากไอ้ตัวเล็กนี่ไปไหนเลย เอื้อมมือไปกอดมันไว้ ผมหอมแก้มมันไปเต็มฟอด
" กูต้องคิดถึงมึงมากแน่ๆ ไอ้หัวหอม "
................................................................
“ อาขม ทำไม อาขมซื้อของเยอะจัง " คำถามของไอ้ตัวเล็กที่เอ่ยถามผมตอนที่เรากำลังซื้อของอยู่ในห้างด้วยกัน ผมเข็นรถไปเรื่อยๆ นอกจากจะเป็นของใช้ที่ต้องเอาไปแล้ว แน่นอนว่ายังมีขนมอีกซึ่งก็เยอะมาก เพราะทั้งไอ้ม่าน ไอ้มู่ แล้วก็ไอ้โมก็บอกว่าให้ซื้อไปเผื่อพวกมันด้วย เอาจริงๆ เดี๋ยวเค้าแวะตามจุดแวะพักก็ค่อยไปซื้อไปแดกไปแม่งจะไม่ดีกว่าเหรอวะ ลำบากให้กูขนไปให้อีก ไอ้พวกคุณหนูไร้มารยาทเอ้ย
“ เพราะว่าอาขมจะไปต่างจังหวัดน่ะ "
“ ต่างจังหวัด " มันทวนคำพูดของผมก่อนจะเอียงหน้ามอง " ต่างจังหวัดคืออะไรเหรอ อาขม "
“ คือไปที่อื่นน่ะ ไม่ใช่ที่นี่ "
“ อาขมจะไปไหน " มันถามเสียงเครือ " ให้กาลิคไปด้วยนะ "
“ ไปไม่ได้ อาขมไปทำงาน ไปทำงานของผู้ใหญ่ เอาเด็กไปด้วยไม่ได้หรอก "
“ แต่กาลิคจะไปกับอาขม กาลิคไม่อยากจะอยู่กับอาภาพ ให้กาลิคไปด้วยนะ อาขมอย่าทิ้งกาลิคไป " มันเอื้อมมือมาจับมือผม แววตาตกใจกลัวของมัน ทำให้ผมที่อยากจะอธิบายเรื่องนี้ให้จบๆไปหยุดลงไปทันที ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ ผมลูบหัวมัน
“ อาขมไม่ทิ้งหัวหอมไปไหนหรอก ไม่ต้องกลัวนะ " ผมว่า " อยากจะกินขนมอะไรรึเปล่า ไหนเลือกเลย กินอะไรกันดี " พยายามเปลี่ยนที่พูดคุยกันอยู่ ไม่อยากจะให้มันรู้สึกกลัวอะไรไปมากกว่านี้ เผลอลืมนึกไปเลยว่า หัวหอมไม่ใช่เด็กที่ผมจะพูดออกไปตรงๆแบบนั้นได้ มันผ่านเรื่องการโดนทิ้งมา มันต้องกลัวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“ เอาอันนี้ กาลิคจะกินอันนี้ "
“ โอเค ห่อนี้นะ " ผมหยิบขนมให้มัน จัดการซื้อของเรียบร้อยเราก็เดินกลับมาที่บ้าน วางถุงขนมลงบนโต๊ะ ผมแยกของที่จะเอาไปเที่ยวไปส่วนนึง ส่วนของที่บ้านก็ส่วนนึง ยื่นขนมให้หัวหอมที่ก็รับไปก่อนจะวิ่งไปนั่งดูการ์ตูนตรงที่ของมัน
“ กลับมาแล้วเหรอ " ไอ้ภาพเอ่ยถามผม มันเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางงัวเงีย เมื่อกี้ตอนกลับมาจากรับหัวหอมที่โรงเรียน มันก็ขอขึ้นมานอนเลยเพราะง่วงมาก วันนี้ผมกับหัวหอมเลยไปกินข้าวนอกบ้านกันแค่สองคน
“ กูซื้อข้าวมาให้มึงแล้วนะ " เชิดหน้าไปที่กล่องข้าวมันพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเอาช้อนแล้วเปิดข้าวขึ้นกิน
“ ซื้อของไปกาญครบแล้วเหรอวะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับมันไอ้ภาพก็เงยหน้ามองผม
“ ทำไม ทำหน้าเหี้ยอย่างงั้น "
“ กูไม่รู้จะบอกหัวหอมเรื่องจะไปกาญยังไงวะ เมื่อกี้เกริ่นไป แม่งบอกกูจะทิ้งมัน จะพูดยังไงให้มันไม่เสียใจดีวะ ให้มันเข้าใจว่า เดี๋ยวกูกลับนะ ไม่ได้ทิ้งไปไหนสักหน่อย "
“ มึงรีบบอกเถอะ อีกสองวันก็ไปแล้ว "
“ มึงช่วยคิดหน่อยสิ ทำยังไงดี กูไม่อยากจะบอกมันอ่ะ ช่วยบอกให้หน่อยสิ " หันมองหน้ามัน ไอ้ภาพก็ทำท่านึกก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ เป็นท่าทีที่บอกถึงการช่วยเหลืออย่างยิ่ง
" โอ๊ย~ อิ่มสุดๆ " ไอ้ภาพว่าหลังจากกินข้าวที่ซื้อมาให้เสร็จไป มันเอาขยะไปทิ้ง ล้างช้อนของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งข้างหัวหอมที่ดูการ์ตูนอยู่ " ขอกินขนมด้วยคนสิกาลิค ได้มั้ย "
“ ได้ครับ " อีกคนพยักหน้ารับ มันสองคนนั่งดูการ์ตูนด้วยกันนิ่งๆจนจบ ภาพก็เอ่ยชวน
“ มาเล่นต่อเลโก้กันดีกว่ามั้ย "
“ ดีๆ กาลิคอยากเล่นอาภาพ เล่นกันนะ " หัวหอมพยักหน้ารับคำชวนก่อนจะวิ่งไปเอากล่องเลโก้ของตัวเองมาตั้งไว้บนโต๊ะ มันเทเลโก้ของมันลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มต่อ
“ เรามาต่ออะไรกันดี " ภาพถาม
“ กาลิคจะทำบ้านของกาลิค "
“ งั้นอาภาพทำบ้านของอาภาพด้วยละกันนะ "
“ ครับ แล้ว แล้วเราก็เอามาต่อกันนะ เป็นบ้านที่อยู่ใกล้ๆกันเลยนะอาภาพ เป็นภาพหลังใหญ่ๆเลย "
“ โอเคครับผม " นั่งมองทั้งไอ้ภาพ แล้วก็ หัวหอมต่อบ้านตัวเองอยู่นานจนเสร็จ " ของอาภาพเสร็จแล้ว "
" ของกาลิคก็เสร็จแล้วเหมือนกัน อาภาพดู บ้านกาลิคสวยมั้ย "
" สวยครับ " มันตอบ " งั้นคราวนี้กาลิคมานั่งนี่ อาภาพจะอธิบายบ้านของอาภาพให้ฟัง " อยู่ๆไอ้ภาพก็ดึงเจ้าตัวเล็กมานั่งบนตักมัน หยิบตุ๊กตาตัวเล็กๆในชิ้นเลโก้ขึ้นมาสามชิ้น " นี่บ้านของอาภาพ ที่บ้านของอาภาพ มี อาภาพ อาขม แล้วก็นี่กาลิค "
" ตัวเราเท่ากันเลย " หัวหอมบอก
" อื้ม เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ แล้วเราก็รักกันมากด้วย กาลิคเนี้ย ติดอาขมมาก " มันเอาเลโก้ตัวของผมไปกอดตัวของกาลิคไว้ " แต่กับอาภาพ กาลิคไม่ค่อยติด สงสัยจะไม่ค่อยรัก "
" ไม่นะ กาลิคก็รักอาภาพน้าาา "
" ชื่นใจจัง " มันก้มลงหอมแก้มอีกคนที่ยิ้มกว้าง " ทุกเช้า อาภาพกับอาขมต้องไปส่งกาลิคที่โรงเรียน แล้วอาภาพกับอาขมก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน แล้วคราวนี้เวลาไปเรียนก็ต้องมีการบ้าน การบ้านที่นักเรียนทุกคนต้องกลับมาทำ "
" อาภาพๆ การบ้านของกาลิค กาลิคทำเสร็จแล้ว " เด็กน้อยบอก
" เก่งจัง " ไอ้ภาพหอมแก้มมันอีกที " การบ้านของอาภาพก็เสร็จแล้ว แต่ว่าการบ้านของอาขมยังไม่เสร็จนะสิ "
" งื้ออ ทำไมอาขมทำการบ้านไม่เสร็จละ " มันหันมาถามผม ที่ก็ยิ้มแห้งๆให้มัน เออออไปตามเรื่องราวของไอ้ภาพที่พูดออกมา แม้จะไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกับผมก็เถอะ
" เพราะว่าการบ้านของอาขม ต้องไปทำที่อื่น ทำที่บ้านไม่ได้ อาขมก็เลยต้องออกจากบ้านไปทำการบ้านที่อื่น แล้วพอเสร็จแล้ว อาขมก็จะกลับมาหาเราเหมือนเดิม "
" แล้วกาลิคไปด้วยได้มั้ย "
" กาลิคไปไม่ได้ ถ้ากาลิคไปการบ้านอาขมจะเสร็จช้าขึ้น " ภาพบอก " เพราะงั้นกาลิคต้องอยู่ที่บ้าน คอยอาขมอยู่ที่บ้านกับอาภาพ เป็นเด็กดี แล้วอาขมก็จะรีบกลับมา กลับมาหากาลิค กลับมากอดแบบนี้เลย "
" แต่กาลิคอยากจะไปด้วย อาขมให้กาลิคไปด้วยไม่ได้เหรอ "
" ถ้ากาลิคไปแล้วอาภาพจะอยู่กับใครละ " มันว่าพลางทำหน้าเศร้า ในตอนนั้นผมก็เข้าใจได้ทันทีว่าเรื่องราวที่มันพูดขึ้นมานั้น เกี่ยวอะไรกับตัวผม มันคงกำลังช่วยผม อย่างที่ผมได้ขอร้องมันเอาไว้ " อาภาพก็คิดถึงกาลิคนะ อาขมก็ไม่อยู่กับอาภาพ แล้วกาลิคก็จะไม่อยู่กับอาภาพอีกเหรอ "
" แต่ว่านะ...”
" อาขมจะรีบไปแล้วรีบแล้วมา " ผมเดินไปย่อตัวตรงหน้ามันก่อนจะบอก " ไม่หายไปไหนนานหรอก จะรีบไปแล้วรีบกลับมาหาหัวหอมแน่นอนเลย เพราะว่าอาขมน่ะนะ ก็คิดถึงหัวหอมเหมือนกัน "
“ กาลิคอย่างอแงเลยนะ เข้าใจอาขมหน่อยนะ อาขมเค้าก็ไม่ได้อยากจะไป แต่ก็ต้องไปจริงๆ " ไอ้ภาพว่าพลางกอดมันไว้ แววตากลมสบสายตาผมก่อนจะหันไปมองภาพ " อยู่กับอาภาพสองคนแล้วคอยอาขมกลับมาหาด้วยกันนะ "
“ อาขม แค่ไปทำการบ้านจริงๆเหรอ ถ้ากาลิคไม่ไปด้วย อาขมจะทำเสร็จเร็วใช่มั้ย "
“ ใช่ อาขมจะทำให้เสร็จเร็วๆเลยนะ แล้วรีบกลับมาหาหัวหอม สัญญาว่าจะไม่ทิ้งแน่นอน แล้วจะโทรหาหัวหอมทุกวันเลย ดีมั้ย "
“ สัญญาแล้วนะ " นิ้วก้อยเล็กๆ ถูกยื่นออกมา ผมเกี่ยวก้อยนั้น ไว้แน่น
“ สัญญา ไว้จะซื้อของมาฝากนะ อย่าดื้อกับอาภาพละ "
“ ต้องกลับมาเร็วๆนะอาขม " มันบอกก่อนจะดึงตัวเองที่นั่งอยู่บนตักไอ้ภาพ มากอดผมไว้แน่น " กาลิคจะเป็นเด็กดี แล้วจะคอยอาขมอยู่ที่บ้านกับอาภาพนะ "
“ ครับผม " ก้มลงกอดตอบมันไว้ ผมผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไอ้ภาพที่ยกยิ้มเท่ห์อยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่ามันจะไม่ช่วยแท้ๆ แต่ก็ต้องยอมรับละนะว่าเรื่องที่มันเล่าได้ผลจริงๆ แม้จะแอบแบ๊วจนอยากจะแซวว่าคนอย่างมันก็คิดอะไรแบบนั้นได้ด้วยก็เถอะ ไม่เข้ากับหน้าเอาซะเลย “ ขอบใจนะมึง "
“ รีบกลับมาเร็วๆก็แล้วกัน " คำพูดของอีกคนที่ก้มลงไปต่อเลโก้ต่อ มันคงเขินที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ แบบที่พูดกับหัวหอมให้ผมฟัง หูแดงๆของมันที่กำลังเขินจัด ชวนให้ผมยิ้มกว้าง
“ จ้าาา "
“ ว่าแต่นะ อาขม เรื่องการ์ตูนที่อาภาพเล่าเป็นเรื่องจริงเหรอ " มันถามผมก็หลุดยิ้ม
“ เอ้า! นี่เล่าตั้งนานคิดว่าการ์ตูนเรอะ " ไอ้ภาพว่า มันก็กรอกตามองบน
" เรื่องจริงสิ ไอ้ตัวแสบ "
" งื้ออออออ งั้นไม่อยากจะให้ไปแล้ววววว ไม่ให้ปาย~ "
" สายไปแล้ว ตอบตกลงไปแล้วนี่น่า เสียใจด้วยนะไอ้ตัวเล็ก "
“ งื้อออออ ไม่ให้ไป " ก้มลงกอดมันจูบที่ข้างแก้มของมันที่ยิ้มกว้าง
" นี่ ไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าเค้าพูดจริงน่ะ " ผมถาม อีกคนก็ส่ายหน้า
" ยู้ววววว " มันลากเสียงยาว " แกล้งอาภาพกับอาขมเฉยๆ " มือที่กอดผมไว้แน่นนั้นผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มมันด้วยความหมั่นเขี้ยว
" แสบนักนะ แกล้งอาขมเหรอ "
" แต่ว่าอาขมต้องรีบกลับมานะ อย่าให้กาลิคกับอาภาพ คอยนานนะ คิดถึง " สายตากลมเงยหน้าขึ้นบอกผมก็พยักหน้ารับ
" จ้า รู้แล้วไม่ไปนานจนหัวหอมต้องคิดถึงหรอก "
" กูด้วย " เสียงทุ้มแย้งขึ้นมา ผมเงยหน้ามองมัน ไอ้ภาพก็เหลือบมอง หูแดงๆของมันแดงจัดก่อนจะเอ่ยบอก " อย่าไปนานจนกูคิดถึงละ "
" รู้แล้วละน่า ไปไม่น่าหรอก " เพราะกูก็คงคิดถึงพวกมึงเหมือนกัน
.............................................................................
พูดขนาดนี้แล้ว ก็ เป็นแฟนกันไปสักที สารภาพรักกันซะ!
ตอนแรกว่าจะเขียนแบบ หัวหอมอแงขึ้นสุด ส่งอาขมด้วยน้ำตา แล้วอาภาพก็แบบ เอาไม่ค่อยอยู่
เขียนไปเขียนมา ต้องลบตั้งตอน รู้สึกแบบว่า จากที่เขียนว่าหัวหอม ฉลาด พูดดีๆ ด้วยก็รู้เรื่อง
เลยคิดว่าแต่งให้มันน่ารักไปเลยดีกว่า แล้วพอแต่ง ก็ ดันออกมายาวมากกกกกกกกก ออกทะเลไปเลย เลยต้องตัดๆออกมา
อ่านไปก่อนเน้ออออ
หนมชอบเวลาหัวหอมพูด อยากหยิก เด็กอะไรพูดจาได้น่าหยิก คุณแม่ขมเลี้ยงลูกดีมากเลย
ส่วนพ่อภาพก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ รัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุดท้ายนี้ฝากแท็ก #มมชลก ในทวิตเตอร์ด้วย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นนะจ้าา
หัวข้อ: เฮ้ย! มันไม่ใช่ลูกกู { ตอนเปิดจองนิยาย+ลงหน้าปก - 11.10.60} #หน้า 48 ( ลงตอนจบแล้ว ) (อ่าน 270997 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก