One Night with My Boss รักข้ามคืน
ตอนที่ 14 แผนสำเร็จ
(ปฐพี(ดิน)
"พี่น้ำ ผิวเนียนจัง"
"อ๊ะ อืม อ๊า อ๊ะ"
"ชอบไหม ผมจะทำให้พี่ผ่อนคลายทังตัวเลย"
"อืม รู้สึกดีมากเลย บุญตรงนั้น ออกแรงหน่อยสิ"
"ตรงนี้ล่ะพี่น้ำ"
"บุญ ตรงนี้ไม่ไหวพี่เจ็บ"
"น่าๆ แปปเดี๋ยว เดี๋ยวผมจะค่อยๆทำ"
นี่มันคำพูดชวนติดเรทอะไรกัน ผมที่ยืนอยู่หน้าห้องกับกาวแทบเต้นเร่าๆ เหมือนเหยียบบนกองไฟ พวกเขาทำอะไรกันในห้อง ทั้งกาวทั้งผมต่างยืนเอาหูแนบประตู
"บุญหยุดก่อน"
"ทำไมล่ะพี่น้ำ"
"ให้พี่ทำให้บ้างสิ บุญทำพี่สบายตัวแล้วพี่ก็อยากทำให้บุญบ้าง"
"อ๊ะ อื้อ พี่น้ำ"
"อย่าเกร็งสิบุญ"
"โอ๊ย...พี่น้ำ ผมเจ็บ"
"พี่จะค่อยๆผ่อนแรงดูนะจะได้ไม่เจ็บ"
"โอ๊ยๆ...ไม่ไหวแล้วพี่น้ำ"
หลังประตูบานนี้พวกเขาทำอะไรกัน ผมมองสบตากับกาว แล้วเราทั้งคู่ก็รู้ว่าพวกเราทนฟังเรื่องแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
ปึง ปึง ปึง
พวกผมสองคนเคาะประตูกันเสียงดัง แต่เสียงคนในห้องกับตะโกนออกมาว่า
"รอแปป รอแปป ใส่เสื้อก่อน"
สักพักหนึ่งน้ำก็เดินมาเปิดประตู โดนสวมเสื้อคลุมทับมา น้ำส่งยิ้มมาให้ผม กาวเห็นแบบนั้นก็ดึงน้ำมาหาตนเอง ส่วนผมก็พุ่งพรวดเข้าไปในห้องโดยไม่ขออนุญาติ มีเพียงเสียงน้ำที่พูดออกมาว่า
"อย่าเพิ่งกวนบุญนะ พี่ดิน บุญดูเพลียๆ" น้ำยกยิ้มใมปาก
"น้ำออกไปคุยกันหน่อย" กาวไม่พูดพร่ำทำเพลงลากน้ำออกจากให้ ในห้องจึงเหลือ แค่ผมกับบุญที่ตอนนี้นอนคว่ำหน้าอยู่ ทั้งเนื้อทั้งตัวบุญมีแค่กางเกงว่ายน้ำ เผยหลังเปลือยเปล่า นี่พวกเขาสองคนทำอะไรกันในห้อง แล้วทำไมเนื้อตัวของนักบุญ มีรอยมือแดงๆเหมือนถูกบีบคลึงไปทั้งตัว
"บุญ ย้ายไปนอนห้องพี่เถอะ" บุญที่หลับตาพริ้ม ค่อยๆปรือตาขึ้นมองผม แต่เมื่อเห็นผมก็เหมือนจะตกใจพอสมควร หรือทำอะไรผิดมา
"มาได้ไงเนี่ย พี่น้ำไปไหน"
"มาได้สักพักแล้ว ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าดีๆล่ะ" ผมตอบในสิ่งที่ผมอยากตอบและสิ่งที่ผมอยากถาม
"พี่น้ำไปไหน"
"เดี๋ยวหยิบเสื้อผ้าให้"
"พี่ดินอย่าเปลี่ยนเรื่อง ถามทำไมไม่ตอบ"
"ไม่อยากตอบ ทำไมต้องสนใจน้ำ มันด้วยล่ะสนใจพี่สิ พี่เป็นแฟนบุญนะ"
"หึ..." นักบุญทำเสียงขึ้นจมูกมองผมแปลกๆ
"เป็นอะไร"
"แล้วพี่ปิดบังอะไรผมหรือเปล่าล่ะ"
"ไม่มี"
"ให้มันจริงเถอะ" นักบุญหลี่ตามองเหมือนจับผิด ทำแบบนี้จนผมรู้สึกคอแห้งผาก ทำเหมือนรู้อะไรมา
"ผมไม่ย้ายหรอกนะห้อง ถ้าอยากย้ายพี่ก็ต้องย้ายมาเอง" นักบุญทำแก้มป่องพองลมหันไปทางอื่น ผมสรุปเองได้ใช่ไหมว่าเขายอมให้ผมย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขา
"ยิ้มอะไร"
"เปล่าๆ" นี่ผมยิ้มเหรอเนี่ย ก็นะมันหุบยิ้มไม่ได้นี่นา
"กลับไปได้แล้ว"
"อืม" ผมเดอนออกจากห้องพร้อมรอยยิ้ม ว่าแต่ผมลืมถามอะไรไปหรือเปล่าวะ
.
.
.
.
"ว่าไงนะ" เสียงกาวดังลั่น
"ก็ตามนั้น" ผมพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข
"ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้" กาวพูดขัดอย่างจริงจัง
"ทำไม"
"น้ำก็บอกฉันแบบนั้นเหมือนกัน"
"บอกให้นายย้ายไปห้องนั้น"
"ใช่" ผมกับกาวมองสบตากันก็เข้าใจทันที ว่าเราสองคนโดน น้ำกับบุญปั่นหัวเข้าให้แล้ว
"แล้วจะเอาอย่างไง"
"ก็ย้ายสิ"
"แล้วห้องนี้ล่ะ" กาวถามขึ้น
"เออน่า เดี๋ยวก็มีคนย้ายกลับมา เชื่อสิ"
"ก็ขอไม่ให้เป็นพวกเราละกัน"
ผมสองคนย้ายกระเป๋าแล้วเดินไปเคาะห้องของอีกฝ่าย ทั้งคู่ส่งยิ้มมาให้ ก่อนเชิญพวกผมเข้ามาด้านใน ผมวางกระเป๋าลง บุญยังคงนอนอยู่บนเตียง หลับพริ้มจนเห็นแพรขนตางอนยาว น่ารักอะไรอย่างนี้ ผมเดินไปนั่งข้างเตียง แล้วก็สังเกตุเห็นอะไรแปลกบนร่างกายของบุญ รอยคิสมาร์คที่ช่วงๆผมไม่ค่อยได้ทำ แต่มันโผล่มาอยู่บนลำคอของนักบุญได้อย่างไร ผมหันไปมองน้ำ น้ำยังคงยิ้มให้ผมเหมือนเดิม แต่พอมองลงมาที่บริเวณลำคอน้ำกับเห็นรอยคิสมาร์คเหมือนกัน สองคนนี้ทำอะไรกันแน่
"น้ำ คอไปโดนอะไรมา" กาวเป็นคนถามขึ้น
"ก็นิดหน่อย" น้ำยังคงยิ้มเหมือนเดิม
"น้ำ กระเป๋าอยู่ไหน"
"อยู่ในตู้" น้ำพูด พลางมองหน้ากาวด้วยความสงสัย
กาวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบกระเป๋าของตัวเองและของน้ำออกมา แล้วดึงแขนน้ำให้เดินออกจากห้อง กาวดูโมโหมาก ผมว่าน้ำคงไม่รอดมือกาวอย่างแน่นอน ตอนนี้ ห้องนี้จึงกลายเป็นของผมกับบุญเรียบร้อยแล้ว ผมนั่งลงข้างเตียงมองคนที่หลับ ใบหน้าหวาน ผิวขาวๆ แต่พอเห็นรอยแดงๆที่ตัวเองไม่ใช่คนทำก็รู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก
"คิดจะปั่นหัวพี่ใช่ไหมบุญ พี่บอกเลยว่ามันได้ผล ได้ผลมากด้วย แล้วพี่ไม่ชอบใจเอามากๆด้วยเช่นกัน และ พี่ก็จะไม่ปบ่อยให้เราทำอะไรแบบนี้อีก พี่จะลงโทษเด็กดื้อ " ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงยัดตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่ายทันที
นักบุญเหมือนรับรู้สิ่งผิดปกติจึงเบิกตาโตด้วยความตกใจ
"พี่ดิน!!!"
"บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ใครแตะต้อง" สองมือของนักบุญถูกรวบขึ้นด้วยมือของปฐพี นักบุญพยายามดิ้นให้หลุดแต่ด้วยขนาดตัวที่แตกต่างกันจึงทำให้คนที่อยู่ภายใต้ร่างของคนตัวโตกว่าไม่สามารถขยับเขยื้อนได้มากนัก
"พี่ดินปล่อยผม"
"พี่ไม่ชอบวิธีนี้หรอกนะ แต่นี่ยังจะบุญหาเรื่องให้ตัวเองเดือดร้อนอีก"
"ไม่เอา พี่ดิน บุญไม่ได้ทำอะไรกับพี่น้ำนะ"
"ร่องรอยบนตัวใครจะเชื่อ"
"ผมไม่...อุ๊บ" ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรนักบุญ ก็ถูกปฐพีปิดปากด้วยริมฝีปากอันเร่าร้อนและรุนแรง ไม่แพ้ร่างกายร้อนๆของผู้เป็นเจ้าของ ปลายลิ้นถูกสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก ดูด กระหวัดรัดรึง จนนักบุญแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามผลักคนตัวโตออกเมื่อมือทั้งสองถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ปฐพีจำต้องถอนริมฝีปากออก เพราะกลัวคนใต้ร่างจะหายใจไม่ออก
"บุญ วันนี้พี่จะไม่หยุดเหมือนวันอื่นๆอีกแล้ว ถ้ารังเกียจก็ขอให้บอก แต่จูบเมื่อครู่ พี่ขอเข้าข้างตัวเองนะ" มือหนาลากไล้ไปตามร่างกายผ่านเสื้อยืดตัวบาง ก่อนจะถกมันขึ้นไปกองไว้ที่คอของอีกฝ่าย
"..." นักบุญไม่ได้ตอบอะไรไป ตอนนี้เขาต้องการแค่อากาศหายใจเพียงแค่นั้น เพราะรสจูบของปฐพี มันเหมือนกับจะพรากวิญญาณเขาไปด้วย
มือของปฐพี ไล้ไปตามจุดสัมผัส ตามร่างกายของนักบุญ ไม่ว่าจะแก้ม ข้างหู ไล่ลงมาเป็นคอ แผ่นอก ต่ำลงมาเป็นท้องหน้าท้อง จนมาถึงจุดกึ่งกลางแห่งความเป็นชาย มือของปฐพี เคล้าคลึง หยอกล้อมันเบ่นอย่างสนุกมือ ทั้งปาก ทั้งจมูกเองก็ ลองลิ้มชิมรสซอกคอขาวๆ สร้างร่องรอยเพิ่มขึ้น เพื่อซ้อนทับรอยเก่า
ปากของปฐพีไล่ชิมรสไปเรื่อยๆจนมาถึงยอดอกของอีกฝ่าย เขาทั้งขบกัดหยอกล้อ จนมันชูชันแข็งเป็นไต คนใต้ร่างได้แต่กัดปากแน่นด้วยความเสียวกระสัน อยากจะส่งเสียงร้องแต่ก็ต้องปิดปากตัวเองด้วยความอาย
"ร้องออกมาสิ พี่อยากได้ยินเสียงของบุญ"
ปฐพี ค่อยๆดึงกางเกงตัวนอกตัวในของนักบุญให้หลุดออกจากขาพร้อมกันเผยให้เห็นสิ่งคับแน่นนั่นตั้งตะหง่านด้วยอารมณ์ปราถนา
"พี่ดินอย่ามองนะผมอาย" บุญใช้มือปิดบังของสงวนไว้อย่างเขินอาย
"ถ้างั้นก็มองของพี่สิจะได้ไม่อาย" ปฐพียิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนถอดกางเกงทั้งนอกและในของเขาออก เผยให้เห็นสิ่งแข็งขืนขนาดไม่ธรรมดาตรงหน้า ที่กำลังพุ่งพล่าน ด้วยอารมณ์ความต้องการ
"พี่ดิน...ผะ ผมเคยโดนแล้วจริงๆเหรอ"
"ฮะๆ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ"
"ก็มัน..." ถ้าใส่เข้ามาของเขาไม่ฉีกเลยเหรอ อะไรจะยิ่งใหญ่ขนาดนั้น นักบุญได้แต่คิดในใจ
"เปลี่ยนใจคงไม่ทันแล้วล่ะ" ปฐพีพูดอย่างรู้ทัน ก่อนก้มหน้าครอบครองความเป็นชายของอีกฝ่าย ปรนเปรอให้นักบุญ จนแทบขาดใจ
"อ๊ะ พี่ดิน อื้อ ผมไม่ไหวแล้ว....อ้า" แท่งร้อนๆกระตุกเกร็ง ก่อนพ่นน้ำสีขาวขุ่นใส่เข้าไปในปากของอีกฝ่าย
"บุญต้องช่วยพี่บ้างแล้วนะ"
"ช่วยยังไง"
"นอนเฉยๆก็พอ" พูดจบปฐพีก็ส่งยิ้มเย้าเล่ห์ไปให้ เดินออกไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋า เขาหยิบขวดบางอย่างที่ นักบุญเห็นแล้วต้องตกใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเตรียมของแบบนี้มาด้วย
"พี่ดิน นี่เตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าแล้วใช่ไหม" นักบุญชี้หน้าคนที่เดินกลับมาที่เตียง
"หึ" เสียงหัวเราะขึ้นจมูกทำให้นักบุญเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี ปฐพีกลับขึ้นมาอยู่บนเตียงอีกครั้งพร้อมยกสะโพกอีกฝ่ายให้สูงขึ้น
"ไม่เอาแล้ว ผมไม่ทำต่อแล้ว" นักบุญดิ้นพล่านๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองโดนหลอก
"เสียใจนะ พี่ไม่หยุดหรอกนะ" ปฐพีว่าพลางโน้มตัวลงจูบปิดปากอีกฝ่ายไว้ มือหนึ่งก็เทเจลใส่มือก่อนลูบไล้ไปทางช่องทางด้านหลังของอีกฝ่าย
"อื้อๆ" เสียงร้องประท้วงจากคนที่ถูกปิดปากด้วยจูบอันเร่าร่อน จนแอบเคลิ้มตามรสจูบไปอย่างคนไร้สติ นิ้วเรียวๆของปฐพีถูกสอดเข้าไปเบิกทางให้อีกฝ่ายทีละนิ้ว ทีละนิ้ว เมื่อคิดว่าได้ที่แล้วจึงจ่อแก่นกายขนาดใหญ่เข้าไปแทนที ดันเข้าไปจนสุดแกน และค้างไว้สักพัก
"เฮือก" นักบุญสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความเจ็บเพราะยังไม่คุ้นกลับสิ่งแปลกปลอมที่ส่งเข้ามา
"อย่าเกร็งสิบุญ รัดพี่เจ็บไปหมดแล้ว" ปฐพีหันไปหยอกเย้ายอดอกของอีกฝ่ายเพื่อให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย เมื่อนักบุญเริ่มผ่อนคลาย ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ เขาจึงเริ่มขยับสะโพกช้า ค่อยๆเป็นค่อยๆไป นักบุญใช้เล็บจิกลงบนแผ่นหลังของอีกฝ่ายแน่น
"อ้ะ อ๊ะ อ๊า พี่ดิน" ความเสียวกระสันมีมากกว่าความเจ็บ ทั้งสองสอดประสานกาย รับรสสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างเร่าร่อน ตลอดทั้งช่วงเวลาค่ำคืน ยันเช้าวันใหม่
.
.
.
.
สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกัน อยู่ภายในห้อง ปฐพี ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความโล่งสบาย และปลอดโปร่ง ลุกขยับขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ด้วยอารมณ์ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา เมื่อคืนเขาทั้งจัดหนักจัดเต็มกับอีกฝ่ายไปหลายรอบ จนนักบุญ บ่นตลอดทั้งคืน ว่าเขาไปตายอดตายอยากมาจากไหน ถึงได้ทำกับเขามากขนาดนี้
"อื้อ..." นักบุญขยับตัวเล็กน้อย ก่อนลืมตาตื่นขึ้นมา ด้วยความเพลีย
"ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม"
"เป็นไงบ้าง"
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ" นักบุญฟาดมือลงไปที่หน้าอกเปลือยเปล่าจองปฐพี อย่างแรง ก่อนส่งค้อนให้เขา
Rrrrrrrr
"โทรศัพท์ดัง" นักบุญเอ่ยบอกอีกฝ่ายแต่แขนยังคงพาดโอบเอวของปฐพีไม่ปล่อย
"ปล่อยก่อนสิ" นักบุญปล่อยมือออก ปฐพีลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างโซฟา
"ใครโทรมา"
"กาว"
"โทรมาทำไม"
"สงสัยโทรมาเช็คว่าเรียบร้อยหรือเปล่า" ปฐพีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเปิดลำโพงให้นักบุญได้ยินด้วย
"ฮัลโหลว่าไง"
/เป็นไงมั้ง เรียบร้อยไหม/
"5"
/อะไร/
"5ยก ฮ่าๆ" นักบุญที่ฟังการสนทนาของปฐพี กับกาว ถึงกับ
หน้าแดง ด้วยความอายถึงขีดสุด ก่อนถลึงตาใส่ปฐพีอย่างคาดโทษ
/ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ฮ่าๆ/
"ขอบใจมาที่ช่วย"
/สบายมาก (พี่ดินให้รางวัลน้ำด้วยนะ)/
นักบุญได้ยินเสียง น้ำ ร้องขอรางวัล ก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ชี้ไม้ชี้มือไปมา
"นี่สมรู้ร่วมคิดกันหมดเลยเหรอ" นักบุญแผดเสียงใส่อีกฝ่ายด้วยอารมณ์คุกรุ่น
ปฐพีตัดสายของอีกฝ่ายไปแล้วหันมา ตะคองกอดนักบุญแทน พลางเอาจมูกมาคลอเคลียอยู่ใกล้แก้มกับหูของนักบุญ จนอารมณ์คุกรุ่นแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ปราถนาแทน
สุดท้ายแล้ว นักบุญที่เพิ่งตื่นมารับรู้ความจริงที่ว่า แผนที่เขาคิดจะตลบหลังปฐพี กับเฮียกาว กับกลายเป็นตัวเองนั่นแหละที่เดินเข้าหลุมพลางของทั้งสองคนวางเอาไว้ แม้แต่ น้ำ ก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในแผนการณ์นี้ด้วย สรุปมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่โดนหลอก มาตั้งแต่ต้น
"พี่น้ำนะพี่น้ำ ทำกันได้"
"อย่าน้อยใจไปเลย เรามาต่อกันอีกสักหน่อยดีกว่านะ" พูดจบก็รั้ง ร่างกายของนักบุญลงไปนอนอยู่ใต้ของตนเอง และไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเช้านี้นักบุญจะมีแรงออกไปเล่นน้ำทะเลหรือเปล่า....?
******************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
