- ไปค่ายตอนที่เก้า : ความลับในใจ -
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~ ผมแอบชอบพี่ชายข้างบ้านครับ!
ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ อาจจะเป็นเพราะตอนเด็กๆ เวลาที่ถูกคนอื่นกลั่นแกล้ง พี่เขาเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและไล่ต่อยไอ้พวกนั้นจนมันขยาด หรืออาจเพราะเวลาที่ต้องอยู่บ้านเพียงลำพังกับน้องสาวพี่เขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนและคอยหาเกมสนุกๆ มาเล่นด้วยกัน และทุกครั้งที่ร้องไห้พี่เขาจะมีอ้อมกอดที่อบอุ่นให้ เพราะบ้านเราอยู่ติดกันอีกทั้งระเบียงห้องนอนผมกับของพี่เขายังอยู่ฝั่งตรงข้ามกันอีกเราเลยสนิทกันมาก มีครั้งหนึ่งที่ผมนอนร้องไห้เพราะได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกัน สุดท้ายพี่เขาก็จะปีนระเบียงเข้ามาโอบกอดผมเอาไว้เสมอ
ผมแน่ใจว่าตัวเองคิดเกินเลยกับพี่ชายข้างบ้านก็ตอนขึ้นม.ปลาย ตามปกติแล้วพี่เขาเป็นคนติดเพื่อนมาก กลุ่มพี่เขามีกันสี่คนซึ่งสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนก็พากันไปเป็นกลุ่มตลอด กลุ่มพี่เขาเป็นที่รู้จักของสาวๆ ทั้งโรงเรียนจนบางครั้งผมแอบน้อยใจที่ระยะห่างระหว่างผมกับพี่ชายข้างบ้านมันห่างออกไปเรื่อยๆ พี่เขาเริ่มควงสาวและมีแฟนผู้หญิงอย่างเปิดเผย ขณะที่ผมยังคงเป็นแค่น้องชายข้างบ้านเหมือนที่แล้วมา
จนวันหนึ่งที่ผมทนอึดอัดไม่ไหวจึงได้เดินไปสารภาพความในใจว่าผมชอบพี่เขา จะด้วยอะไรก็แล้วแต่วันนั้นเราเผลอจูบกัน และหลังจากวันนั้นพี่เขาก็เปลี่ยนไปพยายามหลบหน้าหลบตาผม และหลีกเลี่ยงที่จะพบเจอผมตามลำพัง ประจวบกับเวลานั้นแม่กับพ่อผมเลิกกัน แม่ตัดสินใจขายบ้านหลังจากที่พ่อยอมรับว่ามีคนอื่นมานานแล้ว แม่พาผมกับน้องสาวกลับไปที่บ้านยายซึ่งอยู่แถวปริมณฑล นั่นจึงทำให้ผมกับพี่เขาต้องห่างไกลกัน แต่น่าแปลกที่ความรู้สึกผมที่มีต่อพี่เขายังคงมั่นคงไม่เสื่อมคลาย
“ผมชอบพี่ไกด์”
ผมได้มีโอกาสพูดมันอีกครั้งตอนที่พยายามจนสามารถเข้าสอบเรียนต่อในคณะเดียวกับพี่ไกด์ได้ มันเป็นเวลาเกือบสองปีที่เราไม่ได้เจอกัน พี่ไกด์ยังเหมือนเดิมทุกอย่างจะเปลี่ยนไปก็แค่โตขึ้นและที่สำคัญหล่อมากจนกลายเป็นคนดังที่ใครๆ ต่างก็รู้จัก ยิ่งกลุ่มพี่เขาพากันสอบติดเรียนที่เดียวกันยกกลุ่ม จากที่เมื่อก่อนไปไหนมาไหนใครๆ ก็สนใจอยู่แล้วยิ่งถูกจับตามองกันไปใหญ่
แต่การเจอกันครั้งนี้ไม่เหมือนอย่างที่แล้วมา
พี่ไกด์แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากรู้จักหรือข้องเกี่ยวกับผม พี่ชายแสนดีเมื่อวันวานเหลือเพียงสถานะรุ่นพี่ที่รู้จักในคณะเท่านั้น ผมยอมรับว่าไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ไกด์ถึงเปลี่ยนไปขนาดนั้น ผมเลยพยายามตามตื้อพี่เขามาตลอดจนกระทั่งได้มาค่ายด้วยกัน ที่ผมทำทั้งหมดไม่ใช่อยากจะให้พี่เขารู้สึกแบบเดียวกับผม ผมแค่อยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อนที่ผมยังเป็นแค่
‘ตัวกลมของพี่ไกด์’ “เจ็บเหรอ”
พี่ไกด์ถามขึ้นตอนที่กำลังทำแผลที่แขนให้ผมอยู่เพราะก่อนหน้านี้ผมปีนขึ้นไปเปลี่ยนหลอดไฟห้องครัวแต่ดันตกบันไดลงมาทับไอ้แรก แต่ผมนี่สิดันนั่งเหม่อคิดถึงราวเรื่องที่ผ่านมาระหว่างผมกับรุ่นพี่หัว สกินเฮดนี่ พี่ไกด์หรี่ตามองผมอย่างสงสัยแล้วจงใจแกล้งกดสำลีชุบแอลกอฮอล์ใส่แผลผมเต็มๆ
“โอ้ย”
ผมสะบัดแขนเร่าๆ มือข้างที่ว่างซัดบ่าคนขี้แกล้งอย่างไม่ออมแรง
“อะไรของมึงเนี่ย”
“พี่ไกด์แกล้งกลมก่อน”
“ก็กูถามมึงว่าเจ็บเหรอมึงไม่ตอบ กูก็นึกว่ามึงไม่เจ็บ”
ผมแยกเขี้ยวใส่พี่มัน ให้ตายเถอะถึงจะชอบพี่มันแค่ไหนแต่ก็รับไม่ได้กับสันดานขี้แกล้งนี่เหมือนกัน
“คอยดูนะกลมจะฟ้องป้าไก่”
“มึงขู่กูสองรอบแล้วนะไอ้เด็กขี้ฟ้อง”
แน่สิ ต้องขู่ไว้ก่อนเพราะพี่ไกด์เห็นแบบนี้เกรงใจแม่จะตาย
“แบร่~”
ผมแลบลิ้นใส่พี่มันแต่ฝ่ายนั้นดันตบกะโหลกผมซะแรงจนน้ำตาแทบเล็ด
“ไอ้ห่าพี่ไกด์ เจ็บนะโว้ย”
“สมน้ำหน้า”
พี่ไกด์ทำหน้าระอาไม่จริงจังนักขณะที่มือกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องพยาบาล นั่นแหละถึงทำให้ผมได้สังเกตใบหน้าคมคายที่กดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้พูดจาสนิทสนมกันแบบนี้ ทุกครั้งที่เข้าใกล้ก็เหมือนว่าพี่ไกด์จะขยับถอยห่างออกไปทุกที
“พี่ไกด์”
“........”
“ขอบคุณนะครับ”
พี่ไกด์เงยหน้าขึ้นมองผมงงๆ ผมชี้นิ้วใส่แผลที่แขน “ขอบคุณที่ทำแผลให้นะครับ”
“อืม”
“กลม เอ่อ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วกูขอตัว”
ผมผวาคว้าชายเสื้อพี่ไกด์ที่เตรียมลุกผละออกไป พี่มันหยุดชะงักก่อนจะหันมามองผมนิ่ง
“พี่ไกด์”
“กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไร” พี่ไกด์จับข้อมือผมที่ขยำชายเสื้อพี่เขาออก “อย่าพูดอีกเพราะต่อให้มึงพูดอีกกี่ครั้ง กูก็รู้สึกเหมือนเดิม”
“กลมแค่อยากเป็นน้องพี่”
“มึงแน่ใจเหรอที่พูด?”
พี่ไกด์มองหน้าผมตรงๆ จนผมเผลอกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
“โอเคกลมยอมรับก็ได้ว่าไม่อยากเป็นแค่น้อง”
“เลิกคิดซะ”
“กลมชอบไปพี่แล้ว”
“แต่กูชอบผู้หญิง”
“แต่กลมชอบพี่นี่ กลมแค่อยากให้พี่รู้เฉยๆ ว่ากลมชอบ ไม่ได้อยากจะให้พี่ไกด์ชอบกลับซะหน่อย”
พี่ไกด์ถอนหายใจเซ็งๆ
“กูปวดหัวกับมึงว่ะกลม”
“ถ้าไม่อยากให้ชอบในฐานะน้อง กลมจีบพี่ไกด์นะ”
“เฮ้ย”
พี่ไกด์ร้องเสียงดังลั่น แววตาคู่คมมองผมอย่างตกใจ
“นี่กูพูดหมายถึงให้มึงเลิกคิดกับกูแบบนั้น ไม่ใช่ให้มึงจีบกูไอ้ห่ากลม”
“ตกลง”
พี่ไกด์ถอนหายใจแรงๆ เหมือนโล่งอกก่อนจะทำตาเบิกโพรงเมื่อได้ยินประโยคต่อมา
“ตกลงว่ากลมจะจีบพี่ไกด์”
“กูไม่ตกลงอะไรกับมึงทั้งนั้น”
“กลมจะจีบพี่”
คราวนี้ผมแกล้งตะโกนเสียงดัง จนพี่ไกด์ทำหน้าตกใจรีบถลามาปิดปากผมทันที
“หุบปากไอ้สัด”
“อม-อ๊อบ-อี้” (กลมชอบพี่)
ผมพยายามบอกชอบอีกฝ่ายทั้งที่ถูกปิดปากจนแทบหายใจไม่ออก ฮื้อ แต่ว่ามือพี่ไกด์แม่งโคตรใหญ่แถมยังโคตรอุ่นเลย ผมเลยเผลอแตะจมูกไปที่ฝ่ามือจนอีกฝ่ายรู้ทันแกล้งบิดปากผมแรงๆ
“โอ้ย”
“เงียบนะสัด ไม่งั้นกูบิดมึงปากมึงเจ่อแน่”
“โอ้ย เจ็บๆ”
ผมดิ้นเร่าๆ แต่เพราะรูปร่างที่ห่างไกลจากมือขวาของแก๊งสี่โจรมากจึงทำได้แค่ขยับตัวยุกยิกไปมาพอให้อีกฝ่ายรำคาญเท่านั้น และพี่มันคงเห็นผมหอบหน้าดำหน้าแดงถึงได้ปล่อยผมให้เป็นอิสระ แต่ผมอาศัยจังหวะที่พี่มันไม่ตั้งตัวกดจูบไปที่ฝ่ามือพี่ไกด์เต็มๆ ก่อนจะวิ่งหนีออกมา
“ไอ้เหี้ย! น้ำลายมึง”
พอวิ่งมาพอสมควรแล้วผมใจกล้าทำไม้ทำมือส่งมินิฮาร์ทให้พี่ไกด์ จนอีกฝ่ายโมโหหน้าดำหน้าแดงโคตรตลก ให้ตายเถอะหน้าปกติก็ว่าหล่อแล้ว หน้าโหดๆ นี่ทำเอาใจสั่นเพิ่มขึ้นไปอีก ผมยกมือกุมหน้าอกตัวเองแน่นเพราะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักพี่ไกด์อีกครั้ง
หึ จีบรุ่นพี่มันดีอย่างนี้นี่เอง!
.
.
.
ตอนนี้ชาวค่ายกำลังนั่งพร้อมเพรียงกันกินอาหารเย็นซึ่งเวรทำอาหารวันนี้คือรุ่นน้องปีหนึ่ง การกินอาหารเย็นมื้อนี้แตกต่างไปจากทุกวันเพราะพี่ปิงปองคิดเกมมาให้ชาวค่ายได้กระชับความสัมพันธ์กันอีกแล้ว ด้วยการจับคู่กินข้าวจานเดียวกัน โดยพี่ปิงปองให้เหตุผลว่าเพื่อเป็นการประหยัดจานข้าวและประหยัดน้ำยาล้างจานไปในตัว แต่เกมนี้ดันเป็นเกมที่สาวๆ และกลุ่มเจ่ที่คาดหวังกันมากเพราะทุกคนต่างมุ่งหวังอยากกินข้าวจานเดียวกับรุ่นพี่กลุ่มสี่แก๊งโจร
และผมกลายเป็นคนที่กลุ่มคนเหล่านั้นนึกชังน้ำหน้าชั่วคราวเพราะดันจับฉลากได้กินข้าวจานเดียวกับพี่ปืน พี่ปิงปองค้อนให้ผมก่อนจะหันไปออเซาะน้องเบิร์ดต่อ ตอนนี้เรานั่งกินข้าวโดยแบ่งเป็นกลุ่มนั่งล้อมวงแล้วพร้อมใจกันนั่งพนมมือแล้วกล่าวบทสวดก่อนกินข้าว
“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง...อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า
ผู้คนอดอยาก มีมากนักหนา...สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ
ในโลกใบนี้ ยังมีคนที่จนยาก...แสนลำบากอัตคัดและขัดสน
อย่ากินทิ้งกินขว้างตามใจตน...สงสารคนจนที่ไม่มีอะไรกิน”
หลังจากจบบทสวดนั้นทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหาร ผมก้มมองที่จานข้าวของตัวเองกับพี่ปืนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยกับข้าวสารพัดที่พี่ปืนตักมาวางใส่จาน
“กินเยอะๆ เรา”
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มตาหยีตอนที่พี่ปืนขยับมือมาโยกศีรษะ ไม่แปลกหรอกที่พี่เขาจะเอ็นดูผมเป็นพิเศษในเมื่อสมัยเรียนมัธยมผมตามติดพี่ไกด์จนเป็นที่รู้จักของแก๊งสี่โจร โดยเฉพาะพี่เม่นกับพี่นะโมที่มักชอบหาเรื่องมาล้อผมประจำซึ่งเรื่องดังกล่าวคงไม่พ้นแซวผมกับพี่ไกด์ ขณะที่พี่ไกด์แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารำคาญ มีแค่พี่ปืนคนเดียวยิ้มขำและใจดีกับผมเสมอ
“กินเข้าไปเถอะพี่ว่ามึงผอมลงกว่าตอนมัธยมอีกนะ ตอนนั้นตัวอวบๆ กลมๆ แทบจะกลิ้งได้”
“โห่พี่ ผมก็อยากฮ็อตแบบพี่บ้างไง”
“อย่ามาอยากเหมือนกูเลยขอร้อง”
พี่ปืนพูดขำๆ “กูเองยังไม่อยากเหมือนตัวเอง”
ผมขำก๊าก
“เชี่ยไข่ผม”
“มึงอย่าขี้หวงดิวะ แบ่งกูหน่อยของมึงมีตั้งสองลูกอยู่กับตัว”
“โคตรหยาบคาย”
“กูพูดเรื่องจริง ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ยพี่เม่นแม่งกวนตีน”
“อ่ะ กูคืน”
“หยี”
ผมยิ้มขำมองไอ้แรกโวยวายใส่พี่เม่นที่แย่งไข่พะโล้ในจานมันไปหน้าตาเฉย ยิ่งพอไอ้พี่เม่นคืนด้วยการคายออกจากปากยื่นให้ก็สมควรที่แรกมันจะทำหน้ารังเกียจขนาดนั้น ไอ้แรกน้องผมนั่งหน้าตูมเพราะถูกแกล้งจากไอ้พี่เม่นซึ่งอาศัยจานข้าวอันเดียวกันกิน
“โอ๋ๆ หน้าเป็นตูดแล้วไอ้สัดแรก”
“พี่แกล้งผมก่อนอ่ะ”
ไอ้แรกทำหน้าตูมจ้วงข้าวในจานท่าทางมีอารมณ์ ต่างจากเจ้าของจานอีกคนที่กินไปขำไป
“กูไม่ชอบกินไข่”
พี่ปืนพูดขึ้นมาลอยๆ แต่ทำเอาคนหน้าตูมถึงกับชะงักแล้วทำตาเป็นประกายอย่างสนใจ ขณะที่บรรดาแก๊งสี่โจรที่เหลือซึ่งนั่งร่วมโต๊ะด้วยกันพากันอมยิ้มแปลกๆ ผมว่าบรรยากาศมันแปลกๆ นะ พี่ปืนนี่ก็ยังไง ปกติพี่มันไม่มีอาการประหลาดแบบนี้ด้วยซ้ำ ผมนั่งคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ ตาก็เหลือบไปมองไปแรกที่จ้องไข่พะโล้ลูกสุดท้ายในชามตาละห้อยน้ำลายสอเชียว
“จะกินก็เอาไป ไม่อย่างนั้นกูจะเอาไปให้หมา”
พี่ปืนพูดเสียงเรียบเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับใครเป็นพิเศษ พูดเสร็จก็ลงมือกินข้าวเฉยไม่สนใจใครต่างกับไอ้แรกที่พอมันได้ยินแล้วถึงกับหูกระดิกยื่นช้อนมาตักไข่พะโล้ลูกนั้นไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาทั้งวงพากันฮาครืน และที่น่าแปลกคือพี่ปืนแม่งกระตุกยิ้มตอนที่ไอ้แรกมันทำหน้าฟินเคี้ยวไข่พะโล้แก้มตุ่ย
แปลกจริงๆ ด้วยว่ะ
“อ่ะ”
เพราะมัวแต่ขบขันกับใบหน้าฟินของไอ้แรกที่ได้กินไข่พะโล้สมใจผมถึงไม่ทันสังเกตว่า มือเรียวยาวของพี่ไกด์มันยื่นแก้วน้ำใบหนึ่งมาให้ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายนิดๆ
ผมเลิกคิ้วมองแก้วในมืออย่างสงสัย
“มีคนฝากมาให้”
“พี่เอามาให้ผมเองแต่บอกว่าคนอื่นฝากมาให้รึเปล่า”
ผมแกล้งหยอกมือก็รีบยื่นไปรับแก้วน้ำจากมือพี่มันแทบไม่ทัน เพราะฝ่ายนั้นทำท่าจะโยนทิ้งเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“โห่พี่”
“สมน้ำหน้าเกือบไม่ได้แดกแล้วมั้ยล่ะ”
ไม่เป็นไร ถือว่าพี่มันมีน้ำใจก็สมควรรับน้ำใจมัน
ผมเบ้หน้าใส่อีกฝ่ายแล้วกระดกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม สัมผัสแรกที่ปลายลิ้นทำเอาผมพ่นน้ำพรวดก่อนจะไอหน้าดำหน้าแดงจนพี่ปืนตกใจรีบลูบหลังผมอย่างไว
เชี่ย...น้ำเกลือ!
ผมสำลักหน้าดำหน้าแดง ยิ่งตอนเอาลิ้นกลั้วทั่วปากแล้วรู้สึกถึงความเค็มผมยิ่งขนลุกขึ้นมาทันที
“มึงเป็นไงบ้างวะกลม”
ผมส่ายหน้าบอกบอกพี่ปืนว่าไม่เป็นไร
“น้ำอะไรวะ มึงถึงได้สำลักขนาดนั้น”
“น้ำเกลือพี่”
“กูลืมบอกไปว่าบัดด๊อกมึงฝากมาให้”
พี่ไกด์พูดยิ้มๆ ท่าทางมันถูกใจไม่น้อยที่ผมถูกแกล้งทั้งที่ก่อนหน้านี้มันถึงกับหน้าเสียรีบมาช่วยพี่ปืนลูบหลังผม ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ในวงที่ดูตกใจในตอนแรกแต่พอรู้ว่าผมถูกบัดด๊อกแกล้งเท่านั้นแหละพากันหัวเราะเสียงดังลั่น จนชาวค่ายที่เหลือหันมามองอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าผมไม่เป็นอะไรมากพี่ไกด์ก็กลับมานั่งกินข้าวต่อเฉย
ผมรับน้ำจากพี่ปืนมาแล้วบ้วนปากอยู่หลายรอบจนดีขึ้น ในใจก็นึกสาปแช่งไอ้บัดด๊อกที่สรรหาวิธีการแกล้งได้แยบยลขนาดนี้ เห็นน้ำใสๆ แบบนั้นก็นึกว่าน้ำเปล่าที่ไหนได้มันน้ำเกลือ แม่งเอ้ย อย่าให้ผมรู้นะว่ามันเป็นใครผมเอาคืนมันแน่ รอวันเฉลยก่อนเถอะจะเตรียมของขวัญชุดใหญ่ไว้ให้เลย
“ไงดีขึ้นมั้ย”
“ครับพี่”
พี่ปืนถึงกับหยุดกินข้าวเพื่อมาดูอาการผมขณะที่คนอื่นๆ โดยเฉพาะพี่ไกด์ที่จับคู่กินข้าวกับพี่เปรี้ยวกลับกินไปหัวเราะไปไม่สนใจผมด้วยซ้ำ
แม่ง!ไอ้ห่าพี่ไกด์
ผมนึกน้อยใจพี่มันจนเผลอทำหน้างอ
“มากินข้าวต่อมากลม”
พี่ปืนสะกิดไหล่ผมเลยออเออไป แต่ถึงอย่างนั้นผมก็กินไม่ลงสักทีได้แต่เขี่ยข้าวในจานไปมาจนพี่ปืนมันลูบศีรษะผมเบาๆ
“งอนมันเหรอ”
“.......”
ผมนั่งเงียบหรุบตามองจานข้าวอย่างหงอยๆ
“ต่อให้มันห่วงมึงขนาดไหน มึงก็รู้ว่ามันไม่มีทางพูดออกมา”
ใช่ ให้ตายยังไงพี่ไกด์ก็ไม่มีทางพูดว่าห่วงผมหรอก ไอ้คนปากแข็งแบบนั้น ผมหันไปเบ้หน้าใส่ตัวต้นเหตุที่บังเอิญหันมาทางนี้พอดี พี่ไกด์ถึงกับงงที่เห็นผมหน้าบูดใส่ แต่นั่นแหละพี่ไกด์ยังไงก็คือพี่ไกด์มันแค่ยักไหล่แล้วละความสนใจจากผมทันที
“กินข้าวเถอะ” พี่ปืนโยกหัวผมเบาๆ แล้วพูดขำๆ “มึงต้องใช้แรงอีกเยอะถ้าคิดจะสู้กับมัน”
เออจริง!
พอคิดแบบที่พี่ปืนบอกผมถึงกับยิ้มขำ คราวนี้พี่ไกด์ทำหน้างงยิ่งกว่าเก่าที่มันหันกลับมาครั้งนี้เห็นผมกินข้าวไปยิ้มไป
มาลองดูสักครั้งแล้วกันพี่ไกด์ของตัวกลม
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~*****************************************
หลังจากพวกเราชาวค่ายกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ปิงปองก็เรียกรวมพลที่โถงซึ่งเป็นลานกว้างใต้อาคารเรียน ใกล้ๆ กับห้องพัสดุที่ใช้ประชุมทุกคืน วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศกันสักหน่อยเพราะลานตรงนี้สามารถรองรับกลุ่มคนได้เป็นจำนวนมากเนื่องจากวันนี้การจับสลากพ่อแม่บุญธรรมซึ่งเป็นกิจกรรมที่สร้างความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มนักศึกษาและชาวบ้าน เพราะตั้งแต่วันนี้จบกว่าจะจบการทำค่าย พ่อแม่บุญธรรมจะคอยดูแลพวกเราซึ่งชาวบ้านทุกหลังคาเรือนก็ต่างเต็มใจร่วมทำกิจกรรมนี้
เวลาทุ่มกว่าๆ ชาวบ้านต่างเดินจับกลุ่มกันมาแต่ไกล บ้างก็ปั่นจักรยานบ้างก็ขี่มอเตอร์ไซค์มาแต่ไกล แต่แทบทุกคนมีของติดไม้ติดมือมาด้วย ผมทำหน้าแปลกใจหันไปสบตากับไอ้เบิร์ดด้วยความสงสัย ไม่นานหลังจากนั้นเมื่อชาวบ้านมากันพร้อมแล้วผู้ใหญ่และครูใหญ่ต่างแนะนำตัวกันแล้วเริ่มกิจกรรม ซึ่งคือการให้นักศึกษาจับฉลากพ่อแม่บุญธรรมซึ่งคือกลุ่มชาวบ้านที่มาวันนี้ เสร็จแล้วพวกเรามีหน้าที่ตามหาพ่อแม่บุญธรรมของตัวเอง
ผมจับฉลากได้แล้วกำลังเดินไปถามกับกลุ่มชาวบ้านว่ามีใครพอจะรู้จักชื่อแม่บุญธรรมของผมบ้าง จนมีป้าใจดีคนหนึ่งชี้ไปที่เก้าอี้ถัดไปสามตัว ผมเห็นแม่ม่ายเจ้าของร้านขายของชำมารดาของเด็กตัวขาวเพื่อนวัยจิ๋วคนแรกของผมตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอกวักมือเรียกผมไหวๆ พอรู้ว่าผมจับฉลากได้เธอ สีหน้าแววตายิ้มแย้มของเธอไม่ต่างจากชาวบ้านคนอื่นๆ ตอนที่นักศึกษาเดินไปนั่งตรงหน้าพ่อแม่บุญธรรมจนครบทุกคน
สายสิญจน์สีขาวบริสุทธิ์ความยาวขนาดพอดีจากมือของแม่บุญธรรมบรรจงผูกมัดข้อมือผม เสียงพึมพำจากริมฝีปากที่แย้มยิ้มจับใจความว่ากำลังอำนวยอวยพรให้ผม น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มไปด้วยความจริงใจทำเอาผมอดตื้นตันในใจไม่ได้ ยิ่งมองไปรอบๆ เห็นชาวบ้านแทบทุกคนกำลังลูบหัวลูบไหล่พวกเรา แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก”
เล่นเอาน้ำตาซึมเหมือนกันแฮะ
ผมเหลือบตามองไปรอบๆ เห็นชาวค่ายบางคนถึงยกมือปาดน้ำตากันใหญ่ คิดดูสิว่าพวกเรามาจากที่ไกลแสนไกล จากบ้านและความเป็นอยู่ที่คุ้นเคยมาในสถานที่ห่างไกลความเจริญ ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันเหงาและคิดถึงบ้านไม่น้อย แต่ความรัก ความเอ็นดู และความเป็นกันเองของชาวบ้านที่ให้พวกเรา มันทำให้เราคลายความรู้สึกเหงาลงได้
หลังจากผูกข้อไม้ข้อมือขอพรและฝากตัวกันแล้ว ไม่นานชาวบ้านต่างทยอยกันกลับ ส่วนพวกชาวค่ายต่างหน้าบานกันใหญ่เพราะทุกคนได้ของฝากที่บรรดาพ่อแม่บุญธรรมติดไม้ติดมือมาให้ ซึ่งเน้นไปทางขนมพื้นเมืองและของใช้สอย ส่วนผมได้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่แม่บุญธรรมหอบมาให้จากบ้าน ทั้งยังกำชับให้ผมใช้ด้วยเพราะอากาศที่นี่ตอนดึกมันหนาวพอสมควร
.
.
วันนี้พี่ปิงปองงดประชุมตอนกลางคืนวันหนึ่งเพื่อให้เราพักผ่อนกันแต่วัน เพราะวันนี้งานสร้างค่อนข้างหนักเนื่องจากเริ่มเทปูนหลังจากเตรียมหน้าดินแล้ว ผมกับไอ้เบิร์ดกำลังเดินทอดน่องกลับจากอาบน้ำพอเดินผ่านแถวๆ หน้าห้องพัสดุสายตาผมเห็นอะไรขาวๆ น่าจะเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่กับพื้นแถวนั้นเลยก้มลงไปหยิบขึ้นมาอ่าน
มันเป็นกระดาษรวมรายชื่อของชาวค่ายทุกคน เสียดายว่าเป็นชื่อนามสกุลจริงที่ไม่มีเขียนกำกับชื่อเล่นให้ได้รู้เลยว่าใครเป็นใคร ผมเลยสะกิดไอ้เบิร์ดให้ดูกระดาษในมือ มันทำหน้าสนใจก่อนจะไล่สายตาไปทั่วทั้งแผ่น
“เชี่ย!”
“อะไรวะ”
มันไม่ตอบแต่ชี้ปลายนิ้วไปที่รายชื่อหนึ่ง
กัน อิสระวรวณิต ชื่อก็ว่าคุ้นหูแล้วนามสกุลยิ่งไม่ต้องพูดถึง นี่มันนามสกุลดังระดับประเทศเลยนะ พูดง่ายๆ ว่าไม่มีใครไม่รู้จักธุรกิจในเครือ‘อิสระ’ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมหรือห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ให้ตายเหอะในค่ายนี่มีทายาทตระกูลดังมาให้เดินกระทบไหล่ได้ง่ายๆ ขนาดนี้เลยเหรอวะ
“อยู่ค่ายมาตั้งหลายวันเพิ่งรู้ว่ามีลูกหลานตระกูลดังแฝงตัวอยู่ด้วย”
ไอ้เบิร์ดพูดขำๆ ท่าทางดูอึ้งไม่ต่างจากผม
“พวกมึงดูอะไรกันวะ”
ผมกับไอ้เบิร์ดสะดุ้งโหยงเพราะสองในสี่แก๊งสี่โจรแม่งโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง พี่เม่นกับพี่นะโมไม่รอฟังคำตอบแต่ชะโงกไปดูกระดาษในมือผมทันที
“รายชื่อชาวค่ายเหรอ?”
“ใช่พี่” ผมทำหน้าตื่นก่อนจะชี้ไปที่รายชื่อในความสนใจของพวกเรา “ผมไม่ยักกะรู้ว่ามีทายาทโรมแรมดังมาค่ายกับเราด้วย”
“ทำไม มึงอยากเป็นเมียมันรึไง”
โว๊ะ!
“ได้ก็ดี” ผมพูดติดตลก “แต่ไม่ใช่เมียนะ อย่างผมอ่ะเป็นผัวแน่นอน”
ไหนๆ เล่นมาก็ขอเล่นตามน้ำสักหน่อย แต่เอาจริงนะถ้าจับทายาทตระกูลดังได้นี่เหมือนหนูตกถังข้าวสารเลยนะเว้ย ผมคิดขำๆ ว่าแต่ชื่อนี้มันคุ้นๆ ว่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เดี๋ยวนะชื่อนี้เหมือนชื่อไอ้เหี้ยตัวหนึ่งที่เหยียบผ้าเช็ดหน้าผมก่อนมาค่ายเลยวะ แม่งโคตรบังเอิญ แต่ช่างเหอะยังไงก็ไม่มีทางเป็นคนเดียวกันได้หรอก โลกคงไม่กลมขนาดนั้นว่ะผมว่า
“สภาพอย่างมึงนี่ทำเป็นเหรอ”
ไอ้พี่เม่นกับพี่นะโมหน้าแม่งโคตรเจ้าเล่ห์
“โว๊ะ!”
“ไอ้ห่าแรกเอ้ย มึงนี่รู้อะไรกับเขาบ้างมั้ยเนี่ย”
ผมส่ายหน้า
“ว่าแต่พวกพี่รู้จักคนนี้ป่ะ”
“เออ”
“ใครวะพี่?”
พี่สองคนนั้นมองผมยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่โคตรไม่น่าไว้ใจเลย ผมเบ้ปากก่อนจะหันมาทำหน้างงใส่ไอ้เบิร์ด ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้พี่ปืนกับพี่ไกด์โผล่มาทางนี้พอดี
แค่สบตาพี่มันใจก็กระหวัดไปถึงบทสนทนาเมื่อเย็นที่ผ่านมา
“แล้วมึงไม่อยากอยู่ทีมนี้บ้างรึไง” บ้าเอ้ย ผมหรุบตามองพื้นแล้วจะกระตุกมือชวนไปเบิร์ดเตรียมหลบไป
“มีอะไรกันวะ?”
พี่ปืนดูงงๆ กับอาการประหลาดของผมมันเลยหันไปถามพี่เม่น
“ไอ้แรกมันอยากรู้จักไอ้ห่ากัน”
พี่ปืนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก แววตามันพราวระยับแปลกๆ
“ไม่ใช่แค่อยากรู้จัก แต่มันอยากเป็นเมียไอ้กัน อิสระวรวณิตด้วย”
ไอ้เชี่ยพี่มหาโว้ย กูพูดตอนไหนวะ
“มั่วแล้ว”
ผมปฏิเสธเสียงดังลั่นจนที่เหลือทำหน้าขบขัน ผมเลยกระตุกมือไอ้เบิร์ดอีกที
“รีบไปไหนวะ”
“สงสัยมันจะรีบไปบอกรักไอ้คนที่ชื่อกัน” ไอ้ห่าเบิร์ดมึงก็เอากับเขาด้วย เหอะ ผมทำหน้าเซ็งๆ
“เออเสร็จแล้วจะได้รวบรัดจับทำเมียซะเลย”
ผมรับสมอ้างแล้วยักไหล่ขำๆ ไม่คิดจริงจัง
“มึงไม่ต้องบอกหรอก” พี่เม่นพูดยิ้มๆ
“กูว่ามันได้ยินแล้ว” แก๊งสี่โจรแม่งฮาครืนโดยเฉพาะพี่เม่น พี่นะโมและพี่ไกด์ที่แท็คมือกันอย่างถูกใจ ทำเอาผมกับไอ้เบิร์ดขำตามอย่างงงๆ ไม่รู้ทำไมตอนที่สบตากับไอ้พี่ปืนหน้าผมถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบขนาดนี้วะ ยังจะหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะนี่อีก โดยเฉพาะตอนที่พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปากแค่ไม่กี่นาที
โอ้โห ไอ้เหี้ยดาเมจรุนแรงมาก!โอ้ยยยยย ความกวนตีนของพี่ไกด์และยิ้มมุมปากของพี่ปืนนั้น 
ใครอยากใช้นามสกุล อิสระวรวณิต เม้นท์รัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 5555555555+++
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
