- ไปค่ายตอนที่สิบสี่ : บทลงโทษ -
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วครับซ้ำอากาศภายนอกยังขมุกขมัวเพราะก่อนหน้านี้ฝนลงเม็ดอย่างรุนแรงจนกลัวว่าหลังคาอนามัยจะพังเอา พอมันตกมาห่าใหญ่จนเย็นชุ่มฉ่ำปอดแล้วก็ซาไปพักหนึ่งก่อนจะเริ่มปรอยๆ อีกครั้ง ไม่นานเจ้าหน้าที่อนามัยคนสุดท้ายก็ขอตัวกลับบ้านเพราะเป็นเวลาเลิกงานแล้ว ส่วนพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่มีเวรเฝ้าอนามัยคืนนี้ไปทำคลอดที่หมู่บ้านใกล้ๆ ตอนนี้ยังไม่กลับ ส่วนหมอประจำสถานีอนามัยนั้นลงไปในเมืองตั้งแต่ฝนยังไม่ทันตั้งเค้า
ดังนั้นตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับพี่ปืนที่นั่งถอนหายใจทิ้งกันอยู่คนละมุม เอาจริงๆ ผมแอบเกรงใจอีกฝ่ายที่ต้องมานอนเฝ้าผมจนกว่าน้ำเกลือจะหมดขวดก็พรุ่งนี้เช้า ป่านนี้ไม่รู้ว่าที่ค่ายจะเป็นยังไงบ้าง เวลานี้คงจะเพิ่งเริ่มกินข้าวเย็นกันแล้วล่ะมั้ง พอหลังทานข้าวเสร็จก็มีเวลายืดเส้นยืดสายสักหน่อยก่อนจะเริ่มประชุมกันในแต่ละวัน ว่าแล้วก็คิดถึงบรรยากาศในค่าย ไม่น่าเชื่อว่ามาอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วันผมจะจดจำรายละเอียดต่างๆ ได้อย่างแม่นยำขนาดนี้
ผมเหลือบตามองไปที่พี่ปืนที่กอดอกมองไปนอกหน้าต่าง สายตาคู่นั้นทะลุฝ่าความมืดไปไกล รอบกายเรามีแต่ความเงียบงันจนชวนอึดอัด สุดท้ายเลยเป็นผมที่ทนไม่ไหวเปิดบทสนทนาก่อน
“พี่ว่าพวกนั้นจะโดนพี่ปิงปองทำโทษหนักมั้ย?”
พี่ปืนละความสนใจจากสายฝนแล้วหันมามองหน้าผมตรงๆ
“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ”
“ไม่รู้สิครับ” ผมเกาหัวตัวเองสีหน้ายุ่งยากใจ “มันก็ไม่มีใครเป็นอะไรสักหน่อย แล้วนี่ก็เป็นความผิดแรกของพวกผมด้วย เอ่อ”
“แล้วมึงเคยคิดมั้ยว่าถ้ามึงแพ้มากกว่านี้จะเป็นยังไง” “.......”
ผมนิ่งอึ้งพูดไม่ออกจริงๆ
“มึงเคยคิดรึเปล่าว่าถ้าพวกมึงคนใดคนหนึ่งมีอันตรายจากการดื่มแอลกอฮอล์จะเกิดอะไรขึ้น? ใครจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้? พวกมึงคิดรึเปล่าว่านอกจากตัวเองจะเดือดร้อนแล้วจะมีใครเดือดร้อนไปกับพวกมึงด้วย?”
นั่นสินะ พูดไม่ออกเลยว่ะ ผมพูดไม่ออกจริงๆ เพราะสิ่งที่พี่ปืนกล่าวมามันถูกต้องทุกอย่าง
“ทุกกฎข้อบังคับมันเป็นข้อตกลงของส่วนรวม ถ้ามึงละเมิดคนหนึ่งแล้ว มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าจะมีคนอยากลองทำแบบที่พวกมึงทำ”
พี่ปืนอธิบายเสียงเรียบ “กูรู้กฎบางอย่างมันทำยาก มันไม่สะดวกใจจะปฏิบัติตาม มันทำให้อยากละเมิดอยากลองดี แต่จงรู้ไว้ว่าผลลัพธ์ที่ได้มันไม่ได้สนุกตื่นเต้นเสมอไป”
“ผม ขะ ขอโทษ”
ผมพูดเสียงแผ่ว
“ไปขอโทษปิงปอง ไม่ต้องขอโทษกู เพราะมันเป็นห่วงพวกมึงถึงได้บอกให้กูกับเพื่อนออกตามหา”
ผมนั่งเงียบนึกเสียใจในการกระทำของตนเอง แวบหนึ่งที่คิดอยากรู้อยากลองจนไม่สนใจอะไรเลย สุดท้ายผลของการกระทำก็ทำให้คนจำนวนไม่น้อยต้องเดือดร้อนและหนึ่งในนั้นก็คือพี่ปืนที่ต้องมาเฝ้าผมตอนนี้
“อย่ามาบีบน้ำตาร้องไห้ต่อหน้ากูนะ”
..โว๊ะ!..
ปาดออกแทบไม่ทันเลยแม่ง ผมมองค้อนอีกฝ่ายจนพี่ปืนเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามว่ามีอะไร?
“เปล่า”
“งั้นก็นอนซะ”
“......”
ผมเลยล้มตะแคงนอนไปอีกข้างเหมือนนอนหันหลังให้พี่ปืน แล้วดึงผ้าห่มมาปิดถึงคอก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ
“จะทำอะไรคิดถึงคนที่เขาห่วงมึงบ้าง”
ฉิบหาย!
ใจผมแม่งเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้วว่ะ!
“พี่ห่วงผมเหรอ?”
ในเสี้ยววินาทีนั้นผมอาจหาญถามคำถามนั้นออกไป จนมันหลุดออกจากปากนั่นแหละถึงเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรพูดมันออกไปจริงๆ
“กูไม่เคยนอนเฝ้าใคร” หมายความว่าไง?
ที่พี่พูดหมายความว่าไงวะ บอกผมที ผมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบกายเย็นขึ้นสายลมที่ลอดมาตามช่องลมของประตูหน้าต่างทำให้รู้สึกหนาวสั่น ฝนปรอยๆ ข้างนอกกลับมาลงเม็ดห่าใหญ่อีกครั้ง
ผมรู้สึกว่าผ้าห่มผืนนี้มันไม่อุ่นอีกต่อไปแล้ว จนกระทั่ง...
หมับ! พี่ปืนตวัดตัวผมเข้าไปซุกในอ้อมกอด ผมไม่รู้ว่าพี่แกมาเนียนนอนใกล้ๆ กันตั้งแต่เมื่อไหร่ ในตอนนั้นหัวสมองผมมึนเบลอจับต้นชนปลายไม่ถูก
“อย่าถามว่าเพราะอะไร”
ทำไม?
“มึงหนาวรึเปล่า”
หนาวสิ ลมแม่งโคตรแรงขนาดปิดประตูหน้าต่างจนรอบแล้ว
“ถ้าหนาวให้กอดตอบกู”
บ้าที่สุด มันต้องเป็นเรื่องบ้าๆ แน่นอน บ้ามากที่ผมดันกอดตอบอีกฝ่าย
“มึงต้องถูกลงโทษ”
อ้อมกอดที่โอบรัดผมอยู่แน่นขึ้น ลำแขนแข็งแรงนั่นรัดแน่นจนแทบจะจมไปกับแผ่นอกกว้าง
นี่หรือบทลงโทษ?
“อย่าทำแบบนี้อีก”
“......”
“ไม่งั้นมึงต้องถูกลงโทษ”
ผมใจง่ายใช่มั้ยที่ยอมให้อีกฝ่ายลงโทษกันแบบนี้?
บทลงโทษโคตรประหลาด น่าประหลาดเหลือเกินในความเงียบงันเช่นนี้!
บทลงโทษที่รัดแน่นขึ้นบ่งบอกว่าความผิดครั้งนี้ของผมหนักหนา แต่ทำไมยิ่งรัดแน่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ ให้ตายเถอะ เพราะคืนนี้มันหนาวใช่มั้ยถึงได้ซุกซบที่แผ่นอกอีกฝ่ายเพื่อควานหาความอบอุ่น มันสบายใจใช่มั้ยที่ได้นอนฟังเสียงหัวใจของใครอีกคน มันรู้สึกดีใช่มั้ยที่เป็นอยู่อย่างนี้
ใช่ รู้สึกดีมาก
รู้สึกดีสุดๆ จนหลับไปพร้อมกับอ้อมกอดที่โอบกอดกันอยู่แบบนั้นทั้งคืน
*************************************************
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~ ผมจดจำกฎค่ายข้อที่สองได้อย่างแม่นยำ...กฎที่ว่าคือ
“ห้ามดื่มแอลกอฮอล์และใช้สารเสพติดทุกชนิดในค่ายเด็ดขาด” และจะจำไว้ว่าอย่าได้คิดจะละเมิดกฎค่ายอีกเด็ดขาด!
ผมถอนหายใจยอมรับชะตากรรมเมื่อนึกถึงบทลงโทษที่น้องปีหนึ่งทั้งหมดทุกคนรวมถึงผมได้รับ พี่ปิงปองให้พวกเราไปกวาดลานวัดและล้างห้องน้ำที่วัดรวมถึงห้องน้ำที่ค่ายนี้ด้วยทุกเย็น ซ้ำยังต้องรับผิดชอบทำอาหารเฉพาะมื้อเช้าตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจนกว่าจะจบค่าย ถึงจะรับผิดชอบแค่มื้อเช้าของแต่ละวันแต่เป็นการลงโทษที่หนักหนาสาหัสเพราะเวรทำอาการมื้อเช้าต้องตื่นแต่ดึกเพื่อมาจัดเตรียมอาหาร ดังนั้นการนอนสบายใจเฉิบก็เป็นแค่ความฝันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
นั่นแหละที่ทำให้ผมน้ำตาเช็ดหัวเข่า!
บทลงโทษที่ว่านั่นดูหนักหนาแล้ว พวกเรายังโดนจับตาดูความประพฤติแบบตัวต่อตัว เริ่มตั้งแต่น้องเบิร์ดที่ถูกพี่ปิงปองประกบแทบจะตลอดเวลา สาวๆ แก๊งดอกไม้และน้องเขมถูกพี่เม่น พี่นะโม และพี่ต้องเฝ้าติดตาม ไอ้น้องแรกไม่ต้องพูดถึงเลยก็รู้ว่างานนี้พี่ปืนน่าจะเล่นหนัก ส่วนผมน่ะเหรอ เฮ้อออออ
พี่ไกด์ไม่พูดกับผมเลยตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ผมรู้แต่ว่าเรื่องที่ผมแอบไปกินเหล้านอกค่ายรู้ถึงหูแม่ผมแล้ว ผมเลยถูกคาดโทษว่าถ้ายังทำผิดอีกครั้งผมจะต้องถูกส่งตัวกลับบ้านก่อนกำหนดแน่ เฮ้ย ได้แต่ทอดถอนใจเพราะเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะความคึกคะนองอย่างรู้อยากลองของตัวเองแท้ๆ
ผมยืนเหม่อมองกระแป๋งตักปูนที่ถูกยื่นมาตรงหน้า จนเพื่อนผมสะกิดแรงๆ นั่นแหละถึงได้มีสติก่อนจะยื่นมือไปรับแล้วส่งต่อให้อื่น ตอนนี้น่าจะเป็นขั้นตอนเกือบสุดท้ายแล้วที่จะเทปูนสนามกีฬาที่เป็นรูปร่างชัดเจนแล้ว ผมเหลือบตามองไปที่พี่ไกด์ซึ่งพูดคุยหยอกล้ออยู่กับเพื่อนๆ พี่สามซึ่งหนึ่งในนั้นมีพี่เปรี้ยวที่อยู่ใกล้ๆ กัน ภาพนั้นทำให้ผมรู้สึกจุกในคอ เพราะพี่ไกด์ไม่สนใจผมเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไม่แม้แต่มองหน้าผมด้วยซ้ำ อาการเหล่านั้นบ่งบอกผมว่าพี่ไกด์โกรธมาก
ตั้งแต่มาอยู่ค่ายนี้ผมก็หาเรื่องมาให้พี่มันโกรธตลอด กี่เรื่องแล้วนะที่ทำพี่ไกด์ไม่สบอารมณ์ ผมคาดหวังว่ามาค่ายด้วยกันจะได้เวลาด้วยกันมากขึ้นที่ไหนได้มีแต่เรื่องให้พี่มันปวดหัว
..ตุ๊บ..
“โอ้ย”
“ฉิบหาย”
ผมทรุดตัวลงนั่งกุมเท้าทันทีเพราะกระแป๋งตักปูนหลุดมือแล้วมันหล่นเฉียดปลายเท้าผมไปนิดหนึ่งแต่ถึงอย่างนั้นปลายนิ้วนางกับนิ้วก้อยตรงเท้าก็ยังอุตส่าห์โดน
แม่ง เจ็บจนน้ำตาเล็ด
“เฮ้ยกลมเป็นไงบ้างวะ”
เพื่อนๆ ปีสองต่างมารุมล้อมผมแล้วถามอาการอย่างห่วงใย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบคำถามใครพี่ไกด์ก็แหวกคนเหล่านั้นเข้ามาทรุดตัวลงที่ปลายเท้าผมทันที
“ทำอะไรทำไมไม่ระวังวะ”
“........”
ผมสบตากับพี่มันแวบหนึ่งก่อนจะเบือนหนี อารมณ์น้อยใจก่อนหน้านี้บวกกับใบหน้าไม่สบอารมณ์ตรงหน้าทำให้ถึงกับน้ำตาคลอ
“ลุกไหวมั้ย?”
“......”
“ตอบกู” ถึงไม่อยากตอบก็ต้องตอบเพราะเสียงทุ้มดุดันขึ้นมาทันที
“ไหวครับ”
“งั้นค่อยๆ ลุก”
พี่ไกด์พยุงผมลุกขึ้นแล้วประคองเอวเอาไว้ ก่อนจะหันไปบอกคนอื่นๆ ว่าจะพาผมไปทำแผลให้คนอื่นกลับไปทำงานต่อ
ผมมาทรุดตัวลงนั่งกลางห้องพัสดุ ร่างสูงของพี่ไกด์หันหลังกลับไปค้นหากล่องปฐมพยาบาลที่วางไว้มุมหนึ่งของห้องก่อนจะคว้ามาแล้วคุ้ยเอาอุปกรณ์ทำแผลออกมา
“เจ็บเหรอ”
พี่ไกด์ถามตอนที่ผมสะดุ้งเมื่อถูกแอลกอฮอล์ทำความสะอาดรอบๆ แผลซึ่งมีเลือดเพียงเล็กน้อย
“คราวหลังจะทำอะไรต้องระมัดระวัง”
...หมับ...
ผมโผเข้ากอดคนตรงหน้า พี่ไกด์สะดุ้งเล็กน้อยแต่ยังดีที่ไม่ผลักผมออก
“เป็นอะไร?”
“ผมดีใจ”
“นี่มึงเจ็บแผลจนเพี้ยนรึไง”
ผมหัวเราะทั้งน้ำตา แต่ยังคงฝังใบหน้าไปที่แผ่นอกของอีกฝ่าย
“ผมดีใจที่พี่ยอมพูดกับผม”
พี่ไกด์เกร็งตัวขึ้นมาก่อนจะถอนหายใจแรงๆ
“มึงทำผิด”
“ผมขอโทษครับ”
“กลม” พี่ไกด์พูดเสียงแผ่ว “ที่นี่ไม่ใช่ค่ายม.ปลายที่มึงจะเล่นซุกซนอะไรก็ได้นะ”
“.......”
“มึงโตแล้ว มึงจะคิดจะทำอะไร นึกถึงความปลอดภัยของตัวเองบ้างรึเปล่า?”
“ผม...”
“อย่าทำอีก”
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“อือ”
พี่ไกด์ค่อยๆ ขยับตัวผละออกแต่ผมดึงดันจะกอดอีกฝ่ายเอาไว้
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เป็นห่วง แต่ขอร้องอย่าถอยห่างผมได้มั้ย อย่าทำเหมือนอยากจะหนีตลอดเวลาได้มั้ย”
“แล้วถ้ากูให้ไม่ได้”
“ผมชอบพี่ไกด์”
พี่ไกด์ถอนหายใจแรงๆ
“กูชอบคนที่มีความคิด กูชอบคนที่ดูแลตัวเองได้ กูไม่ชอบคนที่ทำนิสัยเหมือนเด็ก กูไม่ชอบมากๆ เวลาที่ใครหรืออะไรมาทำให้กูห่วงจนเหมือนจะเป็นบ้า”
“พี่ไกด์”
“กูจะชอบถ้าคนๆ นั้น เข้าใจอะไรง่ายๆ”
ผมผละออกจากตัวพี่ไกด์แล้วสบตากันตรงๆ แววตาคมที่ทอดมองผมนิ่งนั้นทำเอาหัวใจผมกระตุกวาบ
“ถ้าผมไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ทำให้พี่เป็นห่วง พี่จะชอบผมมั้ย?”
“มึงคิดว่ามึงทำได้งั้นเหรอ?”
“ผมจะพยายาม”
ผมยิ้มจนตาหยีเมื่อเหลือบตามองอีกฝ่ายที่กอดอกมองผมนิ่ง
“ทำได้เมื่อไหร่ค่อยมาเอาคำตอบ”
“ไม่มีใบ้คำตอบก่อนสักหน่อยเหรอ”
...โป๊ก...
มะเหงกของพี่ไกด์ลงหน้าผากผมเต็มๆ
“อย่าหวังมาก”
“ผมเจ็บนะ”
“กูมีทางเลือกให้มึงนะ”
ผมทำหน้างง เมื่ออีกฝ่ายยักไหล่พูดท่าทางสบายๆ
“ถ้าคิดว่าคำตอบที่ได้ไม่น่าจะใช่เรื่องน่ายินดีหรือมันนานเกินไปที่มึงจะรอคอย กูอนุญาตให้มึงถอดใจได้”
“ไม่มีทางหรอก”
ผมทำหน้าฮึดฮัด
“กูไม่ได้ชอบใครง่ายๆ”
“แน่สิ ผมบอกชอบพี่ตั้งกี่ครั้งพี่ยังไม่ชอบผมกลับเลย”
“ถ้ามันง่ายขนาดนั้น คำๆ นั้นจะไม่มีคุณค่า”
“พี่พูดแบบนี้แสดงว่าคำตอบพี่ต้องเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผม”
“เพ้อเจ้อ”
ผมเบ้ปากนั่งมองพี่ไกด์ทำแผลให้จนเสร็จ ก่อนจะดึงชายเสื้อพี่มันไว้ตอนที่กำลังจะผละจากไป
“พี่ไกด์ ผมชอบพี่จริงๆ นะ”
“กูฟังจนเบื่อแล้ว”
“ผมชอบพี่ครับ”
“รู้แล้ว”
“ผมอ่ะ...”
“หยุด! แล้วฟังกู” ฝ่ายนั้นตีหน้าผากผมเบาๆ
“กูไม่ชอบใครง่ายๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวันชอบ กูไม่ใช่คนเปลี่ยนใจกับอะไรง่ายๆ แต่ถ้ากูฝังใจกับอะไรมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” ผมยิ้มกว้างกำชายเสื้อพี่มันแน่น ขณะที่ฝ่ายนั้นหน้ายุ่งยากใจหน่อยๆ
“ผมชอบพี่มาสามปีแล้วครับ มันถึงเวลาที่พี่ต้องตอบแทนความรักของผมซะที”
พี่ไกด์ทำหน้าแปลกใจแต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากกรอกตาไปมา
“.........”
“ผมมีประโยคหนึ่งจะบอกพี่” ผมยิ้มเขินๆ ขณะที่ในใจแม่งเต้นตึกตัก “โปรดหันมามองความรักของผมด้วย ผมพยายามทำให้พี่ชอบผมอยู่นะ”
พี่ไกด์แสยะยิ้มก่อนจะปลดมือผมที่กำชายเสื้อตัวเองออก นั่นทำเอาผมใจเสียจนกระทั่งพี่มันพูดบางอย่างออกมา
“กูก็มีประโยคหนึ่งจะพูดกับมึงเหมือนกัน”
“กูเป็นคนใจแข็งมาก” พี่ไกด์ยิ้มมุมปาก
“ฉะนั้นมึง ‘อย่ายอมแพ้’ ง่ายๆ ซะล่ะ” ปัง!
ประตูห้องพัสดุปิดลงแล้วพร้อมกับพี่ไกด์ที่เดินหายลับออกไปนานแล้ว แต่ทำไมผมถึงยังยิ้มเหมือนคนบ้าแบบนี้ ผมต้องบ้าแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ เลย
พี่ไกด์รับรู้ความรู้สึกของผมแล้ว พี่ไกด์รู้แล้วไม่ใช่รู้โดยการได้ยินเพราะครั้งนี้พี่มันสัมผัสได้ด้วยหัวใจ คำว่ารักชอบของผมที่บอกพี่ไกด์ไปตั้งไม่รู้เท่าไหร่เมื่อพบเจอกัน แต่วันนี้พี่มันรับเอาไปแล้วด้วยหัวใจ
ฮือออ พี่ไกด์ของตัวกลม
~ตัวกลมกับพี่ชายข้างบ้าน~*********************************************
“โอโห!”
“เชร้ด”
“แน่ใจนะว่ามันกินได้อ่ะ”
“หือ?”
ตอนนี้ผมและชาวค่ายส่วนใหญ่กำลังมุงดูอาหารมื้อเที่ยงฝีมือพี่ปีสามที่สภาพภายนอกย่ำแย่พอสมควร ไม่ว่าจะเป็นไข่ตุ๋นที่ค่อนข้างเละ ผัดผักที่ขนใส่สารพัดผักที่จะหาได้ รวมถึงน่องไก่ทอดที่มีรอยกระดำกระด่าง ภาพตรงหน้าเลยดูน่าสยองไม่น้อยสำหรับชาวค่ายตอนนี้
ผมแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยคงเพราะรู้สึกหิวพอสมควรเนื่องจากเมื่อเช้ากว่าได้รับอนุญาตให้ออกจากอนามัยได้ก็ตอนสายๆ แล้วเมื่อมาถึงค่ายก็ต้องเริ่มทำงานต่อแล้ว นี่ไม่นับรวมบทลงโทษที่ไอ้เบิร์ดมันเล่าให้ฟังด้วยอาการเซ็งๆ ถึงแม้มื้อเช้าแต่ละมื้อจะต้องรับผิดชอบอาหาร แต่มื้อกลางวันกับมื้อเย็นยังคงเป็นเวรของแต่ละชั้นปีที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเลียนไปเช่นเดิม นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผมอึ้งนิดๆ เมื่อเห็นสภาพอาหารมื้อนี้ซึ่งประกอบขึ้นด้วยฝีมือพี่ปีสามที่นำโดยพี่เม่นและพี่นะโมที่เดินอาดๆ มาพรีเซ็นต์ผลงานตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“มันกินได้จริงๆ เหรอพี่”
ผมเอ่ยถามสองในสี่สมาชิกแก๊งโจรตรงหน้า
“กินได้สิวะ”
“รับรองว่ากลืนลงคอแล้วพวกมึงต้องร้องโอโห”
“โอโหห้องน้ำอยู่ไหนงี้เหรอ?”
ผมแกล้งแซวพวกพี่มันเลยหรี่ตามองผมแล้วค่อยแสยะยิ้ม ทำเอาผมรู้สึกเย็นสันหลังชอบกล
“ไอ้แรก”
“แหะๆ”
“มึงหายดีแล้วเหรอวะ”
“ดีขึ้นแล้วพี่” ผมตอบลิ้นรัวกะชิ่งออกไปทางอื่นแต่พวกพี่มันดันดักหน้าดักหลังผมอยู่
“สงสัยได้คนเฝ้าไข้ดีเว้ย”
“.....”
“หึ”
“เมื่อคืนไอ้ปืนไปเฝ้ามึงที่อนามัยนี่”
ฉิบหาย!
แล้วพวกพี่มึงจะจุดประเด็นทำไมวะ ไอ้พวกแก๊งดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ นี่ถึงกับหูตั้ง หางกระดิก แววตาตื่นตัวพร้อมเผือกขนาดนั้น บรรลัยแล้วมั้ยล่ะแม่งเดินมาทางนี้แล้วด้วยโว้ย
“ผมปวดฉี่อ่ะ ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“จะรีบไปไหนวะ”
"........”
พี่นะโมดันแว่นที่ปลายจมูกขึ้นแล้วยิ้มหวาน “กูมีอะไรเด็ดๆ จะเล่าให้มึงฟัง”
“เอ่อ”
พี่เม่นล็อคคอผมไว้แล้วกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“มึงรู้มั้ยว่าไอ้ปืนมีฉายาว่าอะไร?”
ผมส่ายหน้าหวือไม่อยากรับรู้รับฟังอะไรทั้งนั้น แต่สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผมดูจะเป็นที่ถูกใจของไอ้พี่พวกนี้มากจริงๆ ให้ตายเถอะ ผมไม่น่าปากดีแซวพวกพี่มันก่อนเลยวะ แม่งหาเรื่องให้ตัวเองชัดๆ
“ปล่อยผมเถอะพี่”
“ฟังพวกกูเล่าก่อนดิ”
“ไม่อาววววว”
“ยิงปืนนัดเดียวทั้งเสียวทั้งมัน” ...อะไรซิ...
ฉายาพี่ปืน?
ยิงปืนนัดเดียวทั้งเสียวทั้งมัน? ฟวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมอ้าปากค้างรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนวูบวาบอย่างอธิบายไม่ถูก พี่เม่นหัวเราะร่วนเมื่อเห็นผมหน้าแดงก่ำแล้วอ้าปากพะงาบๆ เหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอ พี่นะโมตบบ่าผมสองป๊าบแล้วพร้อมกับยิ้มใจดี แต่คำถามที่ออกจากปากของพี่มันแม่งใจร้ายกับผมมาก
“ว่าแต่มันเคยคิดจะยิงประตูมึงรึยังวะ”
“พ่องงงงงงงงง”
ผมวิ่งหน้าตื่นสวนกับสาวๆ แก๊งดอกไม้ที่เดินมาทางนี้พอดี ทิ้งให้ไอ้พี่สองคนนั้นหัวเราะผมไล่หลัง แม่ง ไม่น่าเลย ไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย แล้วเป็นไงสุดท้ายโดนเขาตอกกลับมาหน้าร้อนแทบจะไหม้ ผมวักน้ำใส่หน้าเพื่อระบายความรู้สึกวูบวาบที่เกิดขึ้นในตอนนี้
ผมจะไม่รู้สึกเดือดร้อนขนาดนี้เลย ผมจะไม่ใจเต้นแรงขนาดนี้เลย
ถ้าหาก? ถ้าหากว่าตื่นมาเมื่อเช้าผมกับพี่มันจะไม่ได้อยู่ในอิริยาบถที่แปลกประหลาด!
ผมจำได้ดีว่าเมื่อคืนผมถือวิสาสะกอดพี่มัน ขณะที่พี่มันก็กอดผมเหมือนกัน แต่นั่นมันเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรอก ใครจะไปคิดว่าตื่นเช้ามาผมจะนอนซุกอยู่กับพี่มันอย่างสบายใจเฉิบซ้ำยังกอดรัดอีกฝ่ายเหมือนว่าเป็นหมอนข้างอีก ท่านอนประหลาดนั่นทำให้นึกถึงภาพที่แก๊งดอกไม้มันเคยแอบถ่ายไว้ตอนที่ผมเคยลงมานอนห้องพัสดุกับพี่ปืน
ภาพนั้นเหมือนเดิมทุกอย่าง จะต่างก็แค่เวลาและสถานที่!
ผมกุมหน้าอกตัวเองแน่นแล้วพยายามสูดลมหายลึกๆ เพื่อระงับอาการที่หัวใจเต้นระส่ำขนาดนี้ มันควรจะขัดเขินแค่ท่านอนที่ประหลาดในตอนเช้า มันควรหยุดอยู่แค่นั้น ผมไม่อยากนึกถึงมันต่อแต่ยิ่งพยายามลืม มือข้างหนึ่งก็เผลอไผลมาลูบริมฝีปากตัวเองอย่างเหม่อลอย มันเป็นปฏิกิริยาทางร่างกายที่ทรยศเจ้าของจนน่าอับอาย
เพียงแค่แตะปลายนิ้วลูบไล้ไปตามขอบปากก็รู้สึกว่ามันอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับยังวนเวียนอยู่ที่เหตุการณ์เมื่อเช้า เพราะต่างฝ่ายต่างรู้สึกตัวจึงขยับตัวหาพื้นที่ให้ตัวเอง พี่ปืนกำลังก้มหน้าลงมาขณะที่ผมพยายามเงยหน้าขึ้นไป มันเลยบังเอิญ? บังเอิญจนน่าตกใจ
บังเอิญว่าริมฝีปากเราแตะกันเพียงเสี้ยววินาที มันเป็นเสี้ยววินาทีที่สมองชาวาบ ผมได้แต่นั่งอึ้ง ผมทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนทุกอย่างในร่างกายหยุดสั่งงาน จนได้รับสายตาแปลกๆ จากพี่ปืน พี่มันทำหน้างงว่าผมเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ดีว่าฝ่ายนั้นไม่เอ่ยถึงให้รู้สึกประหลาดไปกว่าเดิม พี่มันทำเฉยเหมือนไม่มีเกิดขึ้นจนผมเบาใจ
แต่เป็นความเบาใจที่ช่วยให้รู้สึกร้อนรุ่มไปหมด ตั้งแต่ตอนเช้ามาจนถึงตอนนี้ผมเลยไม่กล้าพอที่สบตากับพี่ปืนอีกเลย
ผมถอนหายใจแล้วก้มหน้าเดินดุ่มๆ กลับไปที่โรงครัวอีกครั้ง ตอนนั้นชาวค่ายกำลังจับฉลากที่พี่ปิงปองนั่นก็แสดงว่าวันนี้คงมีการจับคู่กินข้าวจานเดียวกันอีกแล้วนั่นแหละ ผมเดินไปมาถึงก็คนท้ายๆ แล้วเพราะเห็นชาวค่ายส่วนใหญ่นั่งประจำที่กับคู่ของตัวเองแล้ว
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วตงิดในใจหน่อยๆ ว่าวันนี้ความบังเอิญมันอาจจะทำงานอีกรอบ เพราะนี่ยังไม่เห็นแก๊งสี่โจรนั่งอยู่ส่วนใดของโต๊ะ ผมแอบกังวลในใจอยู่ไม่น้อยเพราะผมจับฉลากคนท้ายๆ มันมีโอกาสสูงมากที่จะได้กินข้าวคู่กับสมาชิกสักคนของแก๊งสี่โจรแน่นอน
ผมเดินไปตามฝ่ามือที่โบกเรียกไหวๆ ของไอ้เบิร์ดนั่งอยู่มุมหนึ่งมันได้คู่เป็นพี่ต้องที่ยิ้มๆ ให้ผมเมื่อเห็นหน้ากัน หลังจากนั่งลงได้สักพักเมื่อทุกคนประจำที่แล้วแต่คู่ของผมก็ยังไม่โผล่หัวมาสักทีจนกระทั่งแก๊งสี่โจรเดินมาพร้อมกับจานกับข้าวในมือนั่นแหละความกังวลใจที่แอบคิดมาตลอดมันเริ่มส่อเค้าความจริง
ฉิบหายแล้วมั้ยล่ะ!
ผมหรุบตามองต่ำทันทีตอนที่ร่างสูงของไอ้พี่ปืนมาทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ติดกัน ชัดเลย โอ้ย
ไอ้ห่าเบิร์ดถึงกับกลั้นขำไม่ต่างจากพี่ต้องที่ลอบยิ้มมองผมสลับกับพี่ปืน และยังไม่ทันจะได้พูดอะไรพี่ปิงปองก็นำสวดบทสวดก่อนรับประทานอาหาร แล้วพอทุกคนเริ่มกินข้าวพี่ปืนก็ผุดลุกขึ้นเดินไปไหนไม่รู้ ผมเลยได้แต่หันรีหันขวางมองจานข้าวทีมองตามแผ่นหลังพี่ปืนไปที
ผมทำหน้ามุ่ยเพราะเริ่มหิวอย่างจริงจังแล้วแต่จะให้เริ่มก่อนโดยไม่รอเจ้าของจานข้าวอีกคนมันดูจะไม่มีมารยาทรึเปล่าวะ ผมพึมพำในลำคอตาก็เหลือบมองหาพี่มัน ก่อนจะวนสายตากลับมาที่เห็นทุกคนเริ่มกินข้าวแล้วได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย
ความหิวแม่งไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ขณะที่เริ่มเซ็งพี่ปืนมันเดินกลับมาพร้อมจานอะไรสักอย่างในมือ อารมณ์ผมเลยอยากกวนตีนอีกฝ่ายเลยยกช้อนเคาะกับจานข้าวเบาๆ เสมือนเรียกพี่มันกลายๆ พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วสบตากับผมนิ่ง ไม่รู้เพราะความหิวหรืออะไรถึงทำให้ความรู้สึกที่ไม่อยากสบตากับพี่มันตลอดช่วงเช้าที่ผ่านมาหายวับไปกับตา
“มึงเคาะจานข้าวเรียกใคร?”
“ผมเปล่า”
“มึงเคยได้ยินคำนี้มั้ย” พี่ปืนถามยิ้มๆ
“เล่นกับหมาระวังหมามันอยากเลียปาก” เชี่ยยยยยยยย
ทำไมถึงรู้สึกร้อนวูบวาบที่ริมฝีปาก แล้วมึงนี่ยังไงแรกรีบคว้าปากราวกับกลัวว่าใครจะขโมยเอาไปอย่างนั้น ก็จะไม่ให้รู้สึกแบบนั้นได้ไงเมื่อไอ้พี่ปืนเล่นจ้องปากกันนิ่งขนาดนี้ แล้วอยู่ๆ ภาพที่ริมฝีปากแตะกันเบาๆ เมื่อเช้าก็แวบเข้ามาในหัวทำเอาผมมือไม้สั่นตักอาหารผิดๆ ถูกๆ
“กูว่านอกจากหมามันจะอยาก ‘เลียปาก’ แล้วมันอาจจะอยาก ‘เล่นลิ้น’ กับมึงก็ได้” โอ้ย แล้วพี่มึงจะซ้ำเติมประเด็นนี้ทำไมวะพี่ต้อง โอ้ย แม่งผมหันไปฟาดมือใส่หลังไอ้ห่าเบิร์ดที่ขำผิดเวร่ำเวลา ผมฮึดฮัดหันไปเบ้ปากใส่ตัวต้นเหตุที่นั่งกินข้าวสบายใจเฉิบซ้ำยังอุตส่าห์ตักผัดผักมากองไว้ตรงข้าวฝั่งของผม
“กินเฉยๆ ก็ได้มั้ง กินไปยิ้มไปเดี๋ยวเขาก็หาว่าบ้าหรอก”
ไอ้ห่าเบิร์ดก้มลงมากระซิบกระซิบที่ข้างใบหูผม จะบ้าเหรอใครจะทำแบบนั้นกันวะ
.
.
.
กูแค่ยิ้มเพราะผัดผักมันอร่อยหรอกเว้ย
มาแล้วๆ ตอนนี้เราบรู๊ฟรอบเดียวใครเจอคำผิดบอกด้วยน้า [แก้ไข้ให้แล้วนะคะ]
พอดีวันนี้เราไม่ค่อยสบายค่า รีบอัพแล้วจะรีบไปนอนก่อน
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืนด้วยนะจ๊ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
