- ไปค่ายตอนที่สิบเก้า : ความจริงเป็นสิ่งที่ทำให้ปรี๊ดและเขิน -
“ไอ้ห่าแรก”
“........”
“มึงจะหลบหลังกูอีกนานมั้ยเนี่ย”
“แป๊บดิวะ”
ไอ้เบิร์ดมันหันมาทำหน้าสงสัยผมก่อนจะพยายามดันตัวผมออกมาจากแผ่นหลังมัน แต่ผมยื้อยุดกับมันอยู่พักหนึ่งจนมันระอา
“มึงเป็นอะไรฮะ?”
“เปล่าสักหน่อย”
“เปล่าห่าอะไร มึงทำตัวติดกับกูตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ”
“ก็แค่กูอยากอยู่ใกล้ๆ มึง”
“ตอแหลไม่เนียน”
“โว๊ะ! ไอ้ห่านี่”
“มึงหลบหน้าใคร?”
“กะ กูเปล่า”
ไอ้เบิร์ดแสยะยิ้มก่อนจะมองเลยหลังผมไปแล้วตะโกนขึ้น
“อ้าวพี่ปืน”
ฉิบหาย!!!
ผมสะดุ้งโหยงทำลุกรี้ลุกรนซึ่งเป็นการการะทำที่พลาดมากเพราะมันทำให้ไอ้เบิร์ดจับสังเกตได้ มันจึงหัวเราะร่วนอย่างถูกอกถูกใจเมื่อผมหันไปมองด้านหลังแล้วไม่เห็นใครสักคนนอกจากความว่างเปล่า ผมชกไหล่ไอ้เพื่อนห่านี่แรงๆ โทษฐานที่มันทำให้ผมตื่นตูมไม่เป็นตัวของตัวแบบนี้
เอาจริงนะเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดอะไรของมันหรอก เป็นผมเองที่ทำตัวผิดปกติก็จะไม่ให้ทำตัวประหลาดยังไงไหว เมื่อวานพี่ปืนแม่งพูดหน้าตายออกมาแบบนั้น ถ้าเป็นพวกคุณจะไม่ขัดเขินจนทำตัวไม่ถูกเหรอวะ ก็พอรู้ว่าพี่มันแสดงออกชัดเจนแบบนี้มันคิดกับอะไรผมแน่ๆ แต่พอได้ยินจากปากพี่มันตรงๆ เน้นๆ ขนาดนี้ดีเท่าไหร่แล้วที่เมื่อวานผมไม่ล้มตึงอยู่แถวนั้น
บ้าเอ้ย!
ผมว่าผมโชคดีที่ประคองตัวเองกลับค่ายมาได้โดยไม่ทำตัวอ่อนเปลี้ยให้พี่มันกระเตงกลับมาค่าย นั้นแหละที่ทำให้วันนี้ผมมีอาการประหลาด มันเก้อเขินยังไงไม่รู้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรวางหน้าวางตัวแบบไหนเมื่ออยู่ตอนหน้าพี่มัน เลยต้องทำหลบๆ เลี่ยงๆ เหมือนคนกลัวความผิดยังไงยังงั้น นี่ดีว่าวันนี้ไม่มีงานอะไรนอกจากเตรียมค่ายเพื่อรอรับอาจารย์ฝ่ายกิจการนิสิตกับนายกสโมสรนิสิตของคณะที่จะเดินทางมาตรวจค่ายวันนี้
บรรดาชาวค่ายเลยต้องทำตัวเป็นผักชีโรยหน้ากันซะหน่อยโดยการเก็บกวาดทำความสะอาดสถานที่ให้เรียบร้อยเพื่อรับแขก วันนี้จึงเป็นวันสบายๆ หนึ่งวันที่นอกจากจะพร้อมใจกันทำความสะอาดรอบค่าย แล้วบางส่วนก็ไปนั่งคุยเล่นกับเด็กๆ ชาวบ้านที่มาเที่ยวเล่นเป็นปกติทุกวันเพื่อสร้างความคุ้นเคยกับเด็กๆ เนื่องจากพรุ่งนี้พวกเราจะจัดการสอนวิชาการให้เด็กๆ และเพราะวันนี้กิจกรรมไม่มีอะไรมากผมเลยพยายามทำตัวติดกับไอ้เบิร์ดเข้าไว้ ด้วยสภาพจิตใจของผมที่เปราะบางเหลือเกินเนื่องจากโดนไอ้พี่ปืนแอทแท็คเข้าจังๆ
“ไอ้แรก”
ชะอุ้ย! มึงจะทำท่าจับผิดอะไรกูขนาดนั้นวะไอ้เบิร์ด
“มึงทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาจากไปกินข้าวที่บ้านแม่บุญธรรมเมื่อวานแล้ว” ไอ้เบิร์ดกอดอกมองผมยิ้มๆ “มึงมีเรื่องอะไรจะเล่าให้กูฟังมั้ย?”
“กู...”
ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นจนเกือบเผลอกัด ตอนนี้ความคิดในสมองตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ท่าทางคิดไม่ตกของผมเลยทำให้มันขยับเข้ามาโยกศีรษะผมเบาๆ
“ไม่ว่ามึงจะเจอเรื่องอะไรมานะไอ้แรก จำไว้ว่ากูอยู่ข้างมึงเสมอไอ้เตี้ย”
ผมสบตากันมันนิ่ง
“พี่ปืนบอกว่าจะจีบกู”
“เชร้ดดดดดดดดด”
ไอ้เบิร์ดทำตาโตก่อนจะปรบมือรัวๆ อย่างถูกอกถูกใจท่าทางมันไม่ได้ตกใจอะไรด้วยซ้ำ เลยทำให้ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“กูว่าแล้วทำไมมึงถึงแปลกๆ แต่ก็นะมึงจะคิดมากทำไมวะ ในเมื่อมึงชอบพี่ปืนและพี่ปืนเองก็ชอบมึง ใจตรงกันขนาดนี้ก็คบกันเลยสิ”
ไม่ต้องย้ำมั้ยล่ะ แค่นี้กูก็อายจะแย่แล้วเกิดมาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ก็เพิ่งเคยถูกจีบซึ่งๆ หน้าขนาดนี้ ขนาดว่าผมเคยชอบไอ้เขมมาก่อนยังไม่รู้สึกใจเต้นแรง มือไม้เย็นเฉียบได้ขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเถอะ
“กูไม่ได้คิดมาก แต่เอ่อ กูทำตัวไม่ถูก เป็นมึงจะไม่เขินรึไงวะ เล่นถูกจีบขนาดนี้”
ผมทำเสียงอุบอิบในลำคอเมื่อรู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างร้อนเห่อขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“โธ่ไอ้แรก”
มันตบบ่าผมดังอั๊ก
“มันเป็นอาการธรรมดาของคนจะมีผัว”
“กูไม่ได้เป็นเมียใครโว้ย เดี๋ยวก็ยันหน้าแหกซะเลยนี่”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมแยกเขี้ยวใส่มัน
“เอาเถอะใครจะผัวใครจะเมียเดี๋ยวรู้กัน ส่วนมึงจะไปคิดอะไรมากวะก็ทำตัวปกติไปสิ มีคนชอบก็ดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่รึไง”
“มันไม่เหมือนกันโว้ย”
“เอาน่า อ่ะ พี่ปืน”
ผมทำตาเขียวใส่มันอีกครั้ง “เลิกเล่นมุกนี้ได้แล้ว เล่นบ่อยๆ มึงไม่เบื่อรึไงวะ”
“กูเปล่า”
“พอเหอะ”
“พี่ปืน”
“ก็บอกว่าไม่เล่นไง”
“หันไปดูข้างหลังสิ”
“เฮ้ย”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเอี้ยวตัวกลับไปเห็นหัวหน้าแก๊งสี่โจรตัวเป็นๆ ยืนหน้าหล่ออยู่ด้านหลังผม แม่งอารามตกใจไม่ทันได้คิดอะไรมันก็เผ่นแหนบอย่างว่องไว พอมองกลับไปทันเห็นไอ้พี่ปืนกับไอ้เบิร์ดคุยอะไรกันไม่รู้แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ไม่ไหวๆ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมแย่แน่ๆ
ผมหลบมาล้างหน้าล้างตาแถวห้องน้ำแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติให้ตัวเองที่เตลิดเปิดเปิงไปไกล ผมว่าขืนทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ หัวใจผมต้องทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ แน่ๆ ไม่ได้ล่ะ เอาวะยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากัน
ผมเรียกกำลังใจให้ตัวเองสักพักก่อนจะเดินกลับมาห้องพัสดุแต่ยังไม่ทันจะได้เลี้ยวเข้าไป ผู้ชายที่ทำเอาผมเป๋ตั้งแต่เมื่อวานกลับมายืนรอท่าอยู่ตรงหน้า
ผมชะงักกึกขณะที่อีกฝ่ายยืนล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางชิวเหรอเหลือเกิน
“จะหนีอีกนานมั้ย?”
“เอ่อ”
“กูอนุญาตให้มึงหนีกูได้นะตอนนี้ แต่บอกไว้ก่อนว่าถ้ากูจับตัวมึงได้เมื่อไหร่ กูจะ ‘ฟัด’ ให้จมเขี้ยวแน่”
สัด..ไม่ต้องเน้นคำว่าฟัดขนาดนั้นก็ได้มั้ง
“เลิกทำอ้าปากตาค้างซะที มาคุยกันตรงๆ”
“พี่ก็พูดมาดิ”
ผมก้มหน้างุดๆ
“พูดกับคนเงยหน้าสบตาคู่สนทนาด้วย”
“เผด็จการ”
“เขินก็บอกว่าเขิน พูดว่ากูเผด็จการแม่งแกทเชื่อมไม่โยงเลย”
“ก็พี่แม่ง” ผมเม้มปากแน่น “ผมทำตัวประหลาดไปก็เพราะพี่นั่นแหละ”
“ร้อนมั้ย?”
“หา!”
ผมมองไปรอบๆ วันนี้แดดแรงเหมือนกันนะ
“ร้อนดิเหงื่อไหลขนาดนี้”
“ไม่...กูหมายถึงหน้ามึงอ่ะร้อนมั้ย”
ฉ่า!
พูดจบผมก็รู้สึกถึงความร้อนทั่วใบหน้า
“ไอ้พี่ปืน”
“เรียกทำไมอยากให้กูรับคำว่า ‘ครับ’ รึไง”
ไม่ไหวแล้วโว้ย
“อ๊ะ”
ผมยืนนิ่งเมื่อฝ่ายนั้นขยับมาโยกศีรษะผมเบาๆ แค่นี้ก็ทำให้รู้สึกหน้ามืดตาลายไปหมดแล้ว
“เฮ้ย”
แล้วอาการมันยิ่งหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกระตุกผมทีเดียวก็ถลาเข้าไปสู่อ้อมกอดของพี่มันแล้ว พี่ปืนกดใบหน้าผมให้แนบไปกับหน้าอกด้านซ้ายของมัน
“ได้ยินเสียงหัวใจกูมั้ย?”
“ฮื่อ”
“ได้ยินมั้ย”
“หัวใจพี่เต้นแรงจัง”
“ของมึงก็เหมือนกัน”
บ้าที่สุด ทำไมผมถึงรู้สึกว่าอ้อมกอดของพี่ปืนอบอุ่นขนาดนี้วะ พี่ปืนลูบแผ่นหลังผมอย่างแผ่วเบาแล้วกระซิบที่ข้างหูผม “รู้ใช่มั้ยว่ามันหมายความว่าไง”
ผมส่ายหน้าหนีลมหายใจร้อนผ่าวนั่นไปซุกที่ซอกคออีกฝ่ายทันได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของพี่ปืน
“วันนี้กูต้องลงไปในเมืองเพื่อรับคณะที่เดินทางมาวันนี้กับปิงปอง”
“......”
“อยากได้อะไรมั้ย?”
ผมส่ายหน้าหวือ รู้สึกว่าพี่ปืนรัดผมแน่นขึ้น แต่มันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยตรงกันข้ามผมรู้สึกดีมากๆ
“แรก”
“......”
“ทำไมหัวมึงเหม็นจังวะ”
แม่ง อารมณ์หวานๆ นี่หายวับไปกับตาเลย
“โอ้ย”
กำปั้นทุบอกพี่มันไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
“กูเจ็บนะเนี่ย”
“ก็ทำให้เจ็บ”
“ระวังกูจะทุบคืน”
พี่ปืนยิ้มๆ แต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่โอบเอวผมอยู่ “แต่ไม่ได้ทุบด้วยมือนะกูจะทุบด้วยอย่างอื่น เคยได้ยินมั้ย Seal with a kiss น่ะ”
Seal with a kiss = ปิดด้วยปาก! “ปล่อยผมเลย”
ผมหลับตาปี๋เมื่อพี่มันชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“กูล้อเล่น”
ผมเบ้ปากทันทีจนฝ่ายนั้นลูบศีรษะผมอย่างแผ่วเบา
“อย่าทำหน้างอนักเลย”
“......”
“แค่นี้หน้าก็ยับจะแย่แล้ว”
“ไอ้พี่ปืน”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ปล่อยมือพี่ออกจากผมเอวผมเดี๋ยวนี้เลย”
พอพี่มันคลายอ้อมกอดผมรีบขยับถอยห่าง หน้านี่ยังแดงไม่หายไม่ต้องพูดถึงหัวใจที่เต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาจากอก
“ไม่อยากได้อะไรจริงๆ เหรอ นานๆ กูจะเข้าเมืองนะ”
ผมส่ายหน้าหวือขบริมฝีปากตัวเองแน่เมื่อพี่มันสอดนิ้วมากุมมือกัน
“ไม่อยากได้ ขอแค่...”
“หือ?”
“รีบกลับมาแล้วกัน”
“ทำไมมึงคิดถึงกูรึไง?”
.
.
“อือ” ไอ้ห่าแรกมึงพูดอะไรออกไป ฮือ แววตาพี่ปืนแม่งพราวระยับขนาดนั้นเลยเหรอวะ โอ้ยหัวใจกู
“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยพี่”
“ว่างเหรอเรา?”
ผมพยักหน้ารับรัวๆพี่ต้องมันเลยยิ้มขำก่อนจะให้ผมช่วยจัดเรียงเอกสารในห้องพัสดุที่รกให้เรียบร้อย ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆ แล้วซึ่งพี่ปิงปองกับพี่ปืนอาศัยรถชาวบ้านลงไปรับคณะที่เดินทางมาวันนี้ ส่วนชาวค่ายคนอื่นๆ ตอนนี้บ้างก็เตะบอลอยู่ที่กลางสนาม บ้างก็สอนเด็กๆ อ่านหนังสือที่ลานข้างนอก และอีกบ้างส่วนกำลังล้อมวงเขียนสมุดค่ายกัน ผมซึ่งอยู่ว่างๆ เลยขันอาสามาช่วยพี่ต้องซึ่งดูกำลังหัวหมุนกับกองเอกสารอะไรไม่รู้มากมาย
“เอกสารพวกนี้คืออะไรเหรอพี่?”
“รายชื่อบริษัทผู้สนับสนุนการทำค่าย”
“โหมีแต่ของอิสระกรุ๊ปทั้งนั้นเลย”
คงจำกันได้เนอะว่า ‘อิสระกรุ๊ป’ ที่ว่าคือยักษ์ใหญ่ของวงการคนดังที่มีธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมและห้างสรรพสินค้า ประเด็นนี้แหละที่ทำให้นึกขึ้นได้ว่ามีหลานคนดังที่ว่านั่นมาฝังตัวอยู่ในค่ายกับพวกเราด้วย
“อ๋อ”
พี่ต้องหัวเราะน้อยๆ
“ฝีมือไอ้ปืนน่ะ”
...เกี่ยวอะไรกับพี่ปืนวะ?...
“เฮ้ยต้อง”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามความอะไรกับพี่ต้องพอดีเสียงวอดังเรียกให้พี่แกออกไปข้างนอกทำให้ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ก่อนจะหันไปจัดเอกสารต่อไประหว่างนั้นผมก็นั่งดูรายชื่อบริษัทต่างๆ พอดีมีเอกสารชุดหนึ่งโผล่ออกมาผมเลยดึงออกเพื่อแยก เพราะเห็นมันเป็นรายชื่อของคณะกรรมการค่ายปลายปีครั้งนี้
“เฮ้ย”
ผมอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อกวาดตามองรายชื่อดังกล่าวอย่างละเอียด
กัน อิสระวรวณิต ประธานฝ่ายสวัสดิการและหาทุน ความทรงจำของผมสว่างวาบขึ้นมาทันที
“นี่ปืนเป็นเฮดฝ่ายสวัสดิการและหาทุน” ครั้งหนึ่งพี่ปิงปองเคยแนะนำตัวใครบางคนให้ชาวค่ายรู้จัก ปืน = กัน หรือ กัน = ปืน
แม่ง!!!
นี่ก็หมายความว่าพี่ปืนคือคนๆ เดียวกับทายาทของอิสระกรุ๊ปซ้ำยังเป็นคนๆ เดียวกับไอ้คนที่ชื่อกันคนนั้นด้วย
“เปลี่ยนผืนใหม่แล้วงั้นเหรอ?”
“แต่ส้นตีนกูขาวกว่าหน้ามึง”
ฮึ้ม! ไอ้พี่ปืน!
ผมจ้องมองกระดาษในมือราวกับว่าจะทำให้มันลุกเป็นไฟ
“กลับมาได้เคลียร์กันยาวแน่!!!”
****************************************
เวลาบ่ายแก่ๆ ชาวค่ายมารวมตัวกันอีกครั้งเมื่อรถกระบะชาวบ้านคันหนึ่งตรงข้ามมาจอดในบริเวณโรงเรียนที่ตั้งค่าย ไม่กี่อึดใจต่อจากนั้นร่างท้วมของอาจารย์ฝ่ายกิจการนิสิตของคณะ พร้อมกับนิสิตรุ่นพี่ผู้ชายอีกสามคนซึ่งมาพร้อมกับอาจารย์ก้าวตามติดๆ และปิดท้ายด้วยพี่ปิงปองกับพี่ปืนที่อาสาไปรับคณะเดินทางวันนี้ที่ตัวเมือง
“สวัสดีครับอาจารย์”
ชาวค่ายส่งเสียงเคารพอาจารย์กันเซ็งแซ่ อาจารย์รับไหว้ท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส่ก่อนจะไถ่ถามพวกเราว่าเป็นอยู่อย่างไร สบายดีรึเปล่า ภาพตรงหน้าทำให้ผมรู้ว่าอาจารย์ให้ความเป็นกันเองกับพวกเรามาก ได้ยินว่าแกเป็นอาจารย์ที่นิสิตททั้งคณะรักและให้ความเกรงใจมาก
ส่วนรุ่นพี่ผู้ชายสามคนที่มาใหม่นั่น...พี่ทัพฟ้า พี่โดมและพี่พีท
“กรี๊ด พี่ทัพฟ้า”
“เฮ้ยพี่ฟ้าจริงๆ ด้วย”
“อือหือ อยากเป็นเมียนายกฯ”
ผมเหล่ตามองพวกแก๊งดอกไม้ที่เปลี่ยนแปรความชื่นชอบรวดเร็วเหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสี ก่อนหน้านี้พวกสาวๆ ยังคั่งไคล้พี่ปืน แต่พอ
‘พี่ทัพฟ้า’ ซึ่งดำรงตำแหน่งนายกสโมสรนิสิตคณะหรือที่รู้จักในนามของผู้นำนิสิตปรากฏตัวขึ้น พวกนั้นถึงกับเพ้อพกจนเสียสติ ก็ได้ยินมาเหมือนกันว่านายกสโมสรฯ คณะเรานี่เด็ดดวงอย่าบอกใคร เอาเป็นว่ายืนคู่กับพี่ปืนนี่ออร่าเทพจับจริงๆ เพราะบุคลิกพี่ปืนจะดูดิบเถื่อนออกแนวเซอร์ๆ แต่พี่ทัพฟ้านี่ออกแนวสุภาพติดจะเย็นชาหน่อยๆ
ว่าแต่ทำไมเวลายิ้มถึงพิมพ์เดียวกันขนาดนี้วะ!!
“ยิ้มคล้ายกันเลย”
“ก็เค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
ข้อสงสัยของผมคงจะดังไปหน่อย พี่กลมซึ่งอยู่ใกล้ๆ ถึงได้กระซิบบอกข้างหูเบาๆ
“พี่ว่าไงนะ”
“แม่พี่ปืนเป็นน้องสาวพ่อพี่ฟ้า”
“มิน่า”
เหอะ ลูกหลานบ้านนี้เลี้ยงด้วยอะไรกันวะถึงได้ออกมาดูดีกันได้ขนาดนี้
อิจฉาโว้ย!
พอทักทายกันได้หอมปากหอมคอแล้วชาวค่ายก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง เพราะอีกราวๆ ชั่วโมงกว่าถึงจะเป็นเวลาอาหารมื้อค่ำของวันนี้ ส่วนผมนิ่งมองแผ่นหลังพี่ปืนเพราะยังไม่ลืมข้อเท็จจริงที่ผมได้ประสบมาเมื่อบ่าย แน่นอนว่าผมต้องได้คำตอบของพี่มันวันนี้แน่นอน ผมเลยเดินตามพี่มันไปทางห้องพัสดุยังไม่ทันจะได้เอ่ยเรียกหรอก เสียงพูดคุยของคนสองคนจากในห้องพัสดุก็ดังขึ้นทำให้ผมต้องชะงักปลายเท้าหยุดนิ่งแล้วถือวิสาสะแอบฟังบทสนทนานั่น
ผมจะไม่ทำตัวราวกับหัวขโมยขนาดนี้หรอกถ้าหากหนึ่งในสองเสียงนั่นจะไม่ใช่เสียงของพี่ปืน ผมนิ่งเงียบชะโงกหน้าเข้าไปด้านในทันเห็นแผ่นหลังของพี่ทัพฟ้ากับพี่ปืน
“ได้ข่าวว่ามึงเต๊าะรุ่นน้องในค่ายเหรอ?”
“ไม่เสือกดิเฮีย”
“ไอ้ห่า กูก็ไม่อยากเสือกเรื่องของมึงหรอกถ้าไม่ใช่แม่มึงฝากมาบอกว่า ‘อันนา’ กลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ”
พี่ปืนชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะไหวไหล่ราวกับว่าไม่สนใจ แต่ผมสิทำไมหัวใจถึงเต้นอย่างร้อนรนแบบนั้น
‘อันนา’ งั้นเหรอ ชื่อผู้หญิงนี่หว่าแล้วทำไมพี่ปืนถึงมีปฏิกิริยากับชื่อนี้ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
“นี่เป็นเหตุผลที่มึงหนีมาค่ายรึเปล่าวะ”
“อย่าใส่ความผมน่าเฮีย มึงก็รู้ว่ากูมาทำค่ายปลายปีทุกปี”
“กูรู้” พี่ทัพฟ้ากอดอกพูดยิ้มๆ “แต่มันอดสงสัยไม่ได้นี่หว่า”
“มึงเลิกสงสัยเลยไอ้เฮีย เรื่องนี้มันนานแล้วกูกับอันนาไม่ได้อะไรกันแล้ว?”
“อ่าห่ะ”
“กูกับเขาเป็นแค่เพื่อน”
“มึงเป็นเพื่อนกับอดีตคู่หมั้นได้ง่ายๆ ขนาดนี้เลยเหรอวะ”
อดีตคู่หมั้นงั้นเหรอ?
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ! ผมยืนนิ่งรู้สึกเหงื่อไหลจนมือเปียกไม่ต่างจากหัวใจที่สั่นระรัว
“เออ สำหรับกูจบก็คือจบ”
“ดีแล้ว”
พี่ทัพฟ้าตบบ่าพี่ปืน
“ว่าแต่น้องคนไหนวะที่มึงเต๊าะเนี่ย”
“มึงจะรู้ไปทำไม?”
“จะแย่งมึงจีบไง”
“อ้าวไอ้สัด”
พี่ปืนยกเท้าใส่อีกฝ่าย จนนายกสโมฯถึงกับหัวเราะร่วน
“หวงขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“มึงลงแหยมมาดูสิ”
“มึงนี่ขี้หึงไม่เปลี่ยน”
“กูเป็นแต่กับคนที่กูแคร์เท่านั้นแหละ”
เฮือกกกกก หน้าร้อนเลยกู
บทลงโทษของคนที่แอบฟังคนอื่นคุยกันคือความรู้สึกร้อนผ่าวทั่วใบหน้ากับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมยังไม่เคลียร์ประเด็นของผู้หญิงที่ชื่ออันนาหรอกนะ ผมหลบทันทีตอนที่พี่ทัพฟ้ากำลังเดินออกมาจากห้อง แทบจะหยุดหายใจเมื่อพี่แกหยุดชะงักปลายเท้าแล้วพูดขึ้นมาดังๆ ให้คนในห้องพัสดุได้ยิน
“แถวนี้มีจิ้งจกด้วยเหรอวะ”
“จิ้งจกห่าอะไร?”
เสียงพี่ปืนตะโกนมาจากในห้อง
“กูว่าจิ้งจกแถวนี้คงขี้หึงน่าดู”
เชี่ยยยยย
พี่ทัพฟ้าเหลือบตามองมาทางผมแวบหนึ่งทั้งที่กล่องลังนี่บังตัวผมอยู่ แต่ท่าทางของพี่ทัพฟ้าก็ราวกับว่ามองทะลุเข้ามาเห็นผมยังไงยังงั้น พี่แกกดยิ้มมุมปากก่อนจะเดินจากไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อออกมาจากที่ซ่อนแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพี่ปืนก็โผล่ออกมาจากพัสดุแล้ว
เราต่างคนต่างชะงัก
พี่ปืนทำหน้านิ่งไปแวบหนึ่งก่อนจะเผยรอยยิ้มมุมปากออกมา
“จิ้งจกที่ว่านี่ตัวใหญ่ชะมัด”
ผมหน้าเสียเพราะถูกพี่มันจับได้ว่าแอบฟังคนอื่นคุยกัน ยิ่งพี่ปืนเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ผมยิ่งขยับถอยหนีไปเรื่อยๆ สุดท้ายแผ่นหลังก็ขยับไปติดกับผนังด้านข้างโดยที่พี่ปืนยันมือกับผนังคร่อมทับร่างผม
“ทำอะไรปล่อยผมนะเว้ย”
“ได้ยินอะไรบ้าง”
ผมเชิดหน้าไม่ยอมตอบคำถามอีกฝ่ายก่อนจะสะดุ้งวาบเมื่อพี่ปืนก้มลงมากระซิบที่ข้างหู
“ตอบสิ”
ผมเงยหน้าขึ้นจ้องอีกฝ่ายนิ่ง
“ไอ้พี่กัน” “.......”
พี่ปืนชะงักไปทันที
“กัน-อิด-สะ-ระ-วอ-ระ-วะ-นิด” ผมเอ่ยชื่อและนามสกุลจริงของคนตรงหน้าช้าๆ ชัดๆ
“ครับ” พี่ปืนรับคำก่อนจะยิ้มน้อยๆ แต่ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมอดใจไม่ไหวทุบลงที่ไหล่อีกฝ่ายเต็มแรง
“ทำไมรู้?”
“ผมไม่โง่ให้พี่หลอกได้นานหรอก”
“กูไม่ได้ตั้งใจ”
“แต่พี่ก็ไม่บอกความจริง”
“ก็มึงไม่ได้ถามนี่”
“ไอ้พี่ปืน”
คราวนี้ระดมทุบอกมันแรงๆ ด้วยมือทั้งสองข้างเลย พี่มันเลยรวบมือเอาไว้ด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือนั่นลูบศีรษะผมเบาๆ
“จะเป็นกัน อิสระวรวณิต หรือปืน ยังไงกูก็คือพี่ปืนของมึงรึเปล่า?” “ไม่รู้ผมโกรธพี่อยู่”
“ทำยังไงจะหายโกรธล่ะ”
“อันนาเป็นใคร?”
ผมถามกลับไปซ้ำยังจ้องพี่ปืนนิ่งจนอีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆ
“อดีตคู่หมั้น”
“เหอะ”
“กูกับเขาเลิกกันนานแล้ว”
“นานแค่ไหน”
โอโห ทำเสียงเหวี่ยงพี่มันประหนึ่งจับได้ว่าผัวมีเมียน้อยยังไงยังงั้น ทุเรศตัวเองฉิบหายไอ้ห่าแรกเอ้ย
“โอ้ยตั้งแต่ยังไม่เข้ามหาลัยเลยมั้ง”
“แล้วทำไมแค่พี่ฟ้าพูดถึงพี่ถึงได้ทำท่าแปลกๆ ด้วย”
“นี่แสดงว่าแอบฟังตั้งแต่ต้นเลยสิ”
ผมทำหน้าเหวอเมื่อเป็นคนเผยไต๋ด้วยตัวเอง
“พูดดังขนาดนั้นใครก็ได้ยินมั้ยล่ะ”
“เหรอ?”
“กูแค่แปลกใจที่เขากลับมา เพราะเขาไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่เข้ามหาลัย ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ กูกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ”
“พี่ยังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังผมอีกหรือเปล่า”
“คิดว่าไม่มีนะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็ตอนนี้ไม่มีไง”
“โอ๊ย”
พี่ปืนรวบมือที่ทุบอีกฝ่ายทันที “หยิกกูทำไมเนี่ย”
“พี่แม่งเจ้าเล่ห์”
“สถานะแค่นี้มึงรู้แค่นี้ก็พอแล้ว” พี่ปืนกดยิ้มมุมปาก
“ถ้าอยากรู้มากกว่านี้มาเป็นแฟนกูสิ” เชี่ยยยยยยย
มาเป็นแฟนกูสิ! ขอกันง่ายๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ?
พี่แม่งทำอะไรนึกถึงใจผมบ้างดิวะว่ามันอาจจะหัวใจวายตายลงไปตรงนี้เลยก็ได้ ผมอ้าปากค้างไม่ต้องพูดถึงหน้าตาที่แดงวาบเหมือนใครเอาสีมาทา
“ว่าไง?”
พี่ปืนถามยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่มีผลทำลายล้างสูงมากเพราะมันมีผลทำให้ใจของผมคันยุบยิบแบบนี้
“ผมไม่เชื่อใจพี่ง่ายๆ หรอก”
“เอ้า”
“ผมยังโกรธที่พี่ไม่บอกความจริงว่าพี่คือคนเดียวกับไอ้หะ...เอ่อกัน” จะพูดว่าเหี้ยก็นึกเสียวสันหลังวาบเพราะเห็นแววตาคู่คมมองจ้องอยู่
“........”
“ผมยังไม่เชื่อว่าพี่กับอดีตคู่หมั้นอะไรนั่นไม่มีอะไรพิเศษกันแล้ว”
ผมกอดอกมองอีกฝ่ายนิ่ง “อย่ามาทำให้ผมหวั่นไหวนะ แค่นี้ผมก็ทำตัวประหลาดเข้าไปทุกวันแล้ว”
“โอโหขนาดไม่หวั่นไหวนะ พูดเรื่องกูได้เป็นวักเป็นเวร”
ผมมองอีกฝ่ายตาคว่ำ
“กูจะบอกอะไรให้ฟัง”
“......”
“ถ้ามึงแค่หวั่นไหวก็เป็นเรื่องของหัวใจมึงที่ต้องจัดการ แต่ถ้ามึงชอบกูเมื่อไหร่กูจะรับผิดชอบความรู้สึกต่อจากนั้นเอง” เหยดแหม่...ทำไมรู้สึกว่าเหมือนว่าตัวเองจะละลายกองลงไปกับพื้นวะ
“เพราะฉะนั้นรีบๆ รู้สึกแบบเดียวกับกูเถอะ รับรองว่ามึงจะไม่ผิดหวัง”
“ผมเชื่อใจพี่ได้งั้นเหรอ?”
พี่ปืนกระตุกยิ้มมุมปากแล้วชะโงกตัวเข้ามากระซิบที่ข้างหูผมด้วยคำพูดที่ผมจำได้ไม่มีวันลืมแน่นอน
“กูไม่ใช่คนดีนักหรอก”
“....”
“กูไม่มีช๊อป ไม่มีเกียร์ แต่มี ‘ปืน’ ให้เลียนะครับ” นะครับพ่องงงงงงงง
ไอ้ห่าพี่ปืนเดินตัวปลิวไปโน่นแล้วแต่แม่งทิ้งภาระไว้ที่หน้าของผมอย่างหนักหนาสาหัส
ง่อๆๆๆ ในส่วนของการมีแต่ปืนให้เลียนั้น ฮี่ๆๆๆๆๆ
ปล. พี่ทัพฟ้ามีเรื่องแยกนะเออ แบบพล็อตอีกสามชาติ 5555+++
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
