- ไปค่ายตอนที่ยี่สิบเอ็ด : ขอใจเธอแลกเบอร์โทร -
“โย่วๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงโห่ร้องเคล้าไปกับเสียงกีต้าร์ดังมาจากด้านหลังของรถบัสดูสนุกสนานเป็นพิเศษ เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราชาวค่ายจะได้อยู่ที่นี่ พี่ปิงปองเลยพาพวกเราทั้งหมดไปเที่ยวตามสถานที่สำคัญของจังหวัดด้วยรถบัสที่พี่ปืนไปติดต่อไว้เมื่อวาน พวกเราถูกปลุกให้เตรียมตัวกันแต่เช้าเพื่อจะได้เที่ยวชมรอบตัวเมืองและจะได้ไม่กลับเข้าหมูบ้านค่ำมากเนื่องจากวันนี้ชาวบ้านทั้งหลายจะรวมตัวกันจัดงานเลี้ยงส่งให้พวกเราคืนนี้
ส่วนเสียงเฮสนุกสนานจากท้ายรถนั่นเป็นเสียงของแก๊งสี่โจร แก๊งนายกสโมฯ และพี่ปีสามบางส่วนที่พากันเกลากีต้าร์ร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ไม่ต้องพูดถึงอาจารย์ที่มาตรวจค่ายซึ่งโชว์เสียงร้องอยู่หลายเพลงก่อนจะลงไปนั่งคุยกับคนขับรถบัสที่ชั้นล่าง
“เชี่ย”
ไอ้เบิร์ดที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อขวดที่พี่กล้วยหมุนนั้นปากขวดมาหยุดอยู่ตรงหน้ามันราวกับจับวาง ไม่ต้องสงสัยหรอกครับเพราะขณะที่กลุ่มท้ายรถนั่นร้องเพลงแซวกัน กลุ่มหน้ารถอย่างพวกเราก็กำลังเล่นเกม truth หรือ dare เป็นการฆ่าเวลา เพราะกว่าจะถึงที่หมายคือวัดพระธาตุแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่สำคัญในการมาสักการะก็อีกเป็นชั่วโมง
“truth หรือ dare จ๊ะน้องเบิร์ด”
ไอ้เบิร์ดยิ้มแหยก่อนจะจำใจตอบ
“truth แล้วกันครับพี่”
“มึงชักว่าวครั้งแรกเมื่อไหร่?”
ผมอ้าปากค้างไม่ต่างจากไอ้เบิร์ดเมื่อพี่ต้องสวนคำถามขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว เล่นเอากลุ่มเจ่ แก๊งดอกไม้ และพี่ปิงปองที่นั่งล้อมลงอยู่ถึงกับพากันหน้าแดงแจ๋ แน่สิ ไม่แดงยังไงไหวเล่นถามคำถามสิบแปดบวกขนาดนี้ และประเด็นที่สำคัญคือไอ้เกมที่ว่านี่ถ้าเลือกว่า truth เมื่อไหร่ต้องคำถามตามความเป็นจริงด้วยไง เอาจริงๆ ผมว่าจะ truth หรือ dare ยังไงคงไม่พ้นให้ทำอะไรประหลาดๆ อยู่ดี เชื่อผมสิว่าถึงไอ้เบิร์ดมันเลือก dare คงมีคนสั่งให้มันทำอะไรบ้าๆ บอๆ เป็นแน่
ว่าแต่ผมมาหลวมตัวเล่นเกมนี้ได้ยังไงวะ? คิดแล้วก็เสียวสันหลังวาบๆ!
“ตอบครับไอ้เบิร์ด”
“โธ่พี่”
“พี่อยากรู้”
พี่เจสพูดแล้วทำตาหวานใส่จนมันขยับมาชิดผม
“ผมเปลี่ยนใจเป็น dare ได้มั้ยพี่”
“อะไรวะ”
“นะพี่”
“เออๆ”
พี่ต้องยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเหลือบตามองระหว่างไอ้เบิร์ดสลับกับพี่ปิงปอง
“กูขอสั่งให้ปิงปองนั่งตักมึง”
“เชี่ย”
พี่ปิงปองโวยวาย “ไม่เอาเว้ย อิต้องอิเลว ทำไมต้องแกล้งกู”
“เร็วๆ เลย”
สุดท้ายต่อให้พี่ปิงปองทำหน้าง้ำขนาดไหนก็จำใจต้องกระดกตูดขึ้นแล้วไปนั่งทับบนตักไอ้เบิร์ด อย่างเสียไม่ได้ ไอ้ขวัญใจชาวสีม่วงเพื่อนผมเลยได้รับเสียงโห่แซวปนอิจฉาดังมากจากกลุ่มเจ่ที่แทบอยากจะคลานขึ้นตักไอ้เบิร์ดแทนที่ประธานค่ายซึ่งหน้าแดงเป็นตูดเด็กขนาดนั้น
ผมว่าพี่ต้องแม่งต้องไปรู้อะไรเด็ดๆ มาแน่เลยเว้ย
หลังจากนั้นเกมนี้ก็ดำเนินต่อไปโดยไอ้เบิร์ดเป็นคนหมุนขวด ทุกคนในวงจ้องปากขวดตาไม่กระพริบจนกระทั่งมันไปหยุดที่หน้าของไอ้หมวยซึ่งตาเบิกโพล่ง
“เชี่ย”
“truth หรือ dare วะหมวย”
“truth”
“ไหนลองบอกข้อดีของการมาค่ายครั้งนี้หน่อยน้องหมวย”
โอโหคำถามเบาเชียวนะพอเป็นผู้หญิงเนี่ย
“ผู้ชายที่มาค่ายปีนี้ดีมากค่ะ”
“เริศ”
กลุ่มเจ่ปรบมือกันเกรียวกราว
“เป็นคำอวยที่คมมาก”
...อะไรซิ...
อวยที่คม อมที่...?
ผมถึงกับปิดปากขำกลิ้ง ส่วนไอ้พวกแก๊งดอกไม้ที่สมองว่องไวเรื่องสัปดนแบบไม่ต้องสอนก็ถึงกับหน้าแดงโคตรตลก
ไอ้รุ่นพี่พวกนี้แม่ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้หมวยหรี่ตามองผมที่หัวเราะใส่มัน ก่อนจะหมุนขวดด้วยความเร็วสูงและไม่นานต่อจากนั้นก็เป็นคราวซวยของผมทันที ปากขวดแม่งชี้เด่มาที่หน้าผมอย่างจังเรียกรอยยิ้มโคตรสยองจากพวกแก๊งดอกไม้
“truth หรือ dare ไอ้แรก”
แล่วๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังไงดีวะ ยังไงดีโธ่กูหนอกู
“dare”
ให้ตายผมก็ไม่ขอเลือก truth ให้พวกถามเปิดประเด็นถามหรอก ผมรู้ดีว่าพวกสาวๆ เตรียมคำถามเล่นงานผมแน่นอน เรื่องอะไรจะหาเรื่องใส่ตัว เลือก dare นี่แหละเพราะพวกมันคงไม่สั่งให้ทำอะไรหนักหนาสาหัสจนเกินรับไหวหรอก
งั้นเหรอวะ!
“กูขอสั่งให้มึงไปขอเบอร์พี่ปืน” ฉิบหาย!!!
เกิดจังหวะเดตแอร์ไปประมาณหลายวินาทีก่อนที่กลุ่มเจ่จะส่งเสียงโห่ฮิ้วและทำสายตาวิบวับมองมาที่ผมไม่ต่างจากทุกคนที่นั่งล้อมลงกันอยู่เลย ผมกลืนน้ำลายลงดังเอื้อกอย่างไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองตอนนี้ยังไงดี
“เอาจริงเหรอ”
“อ่าหะ”
สุดท้ายแล้วได้แต่เดินคอตกออกมาทางระมัดระวังโดยมีสายตาของคนอื่นๆ มองตาม ผมพยายามก้าวขาอย่างช้าๆ เพื่อรวบรวมสติ และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อวานนั้นยังแจ่มชัดอยู่ในความรู้สึก จนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้าโดยเฉพาะริมฝีปากที่ผมเผลอยกมือขึ้นแตะ
ผมยังจำได้ดีว่าเมื่อว่าปล่อยตัวปล่อยใจให้พี่มันกอดจูบจนพอใจแล้วจึงพากลับค่าย ผมไม่รู้มันคืออะไร ผมรู้แค่ว่าผมกับพี่ปืนรู้สึกแบบเดียวกัน แม้พี่ปืนจะไม่ได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น ก็ดีแล้วเพราะผมรู้ดีว่าหากได้ยินคำนั้นๆ จากปากพี่ปืนตรงๆ ผมจะรับไหวมั้ย?
แค่นี้ก็เขินจะแย่แล้ว
สู้ปล่อยให้ความรู้สึกระหว่างกันมันค่อยๆ เป็นไปดีกว่า แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไอ้พวกแก๊งดอกไม้มันจะไม่แกล้งผมด้วยวิธีนี้ ผมเผลอถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ตอนที่เดินผ่านกลุ่มพี่ปีสามผู้หญิง พี่เปรี้ยวหันมามองผมแวบหนึ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยจนผมใจกระตุก ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจรึเปล่าวะ ผมเลยรีบก้มหัวให้ก่อนจะเดินผ่านมา
“เอ่อ พี่”
ตอนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าแก๊งรุ่นพี่ที่แหกปากร้องเพลงอย่างเมามันนั่นทำให้ผมโคตรประหม่า เพราะอยู่ๆ ทุกคนก็จงใจเงียบเสียงลงทันที
“ว่าไงน้องแรก”
พี่ทัพฟ้าถามยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่ผมไม่นึกวางใจเลยพอๆ กับรอยยิ้มของพี่นะโมกับพี่เม่นนั่นแหละ
“ผมมาเอ่อขอ...”
“ขออะไรครับ?”
“ผมขอ...”
ผมยิ้มแหยยิ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อทุกสายตาจ้องมองมาที่ผม โดยเฉพาะแก๊งสี่โจรที่พากับผิวปากหวือ ยิ่งไอ้ตัวหัวหน้านี่แหละที่ยักคิ้วใส่ผมประมาณว่ากำลังล้อเลียนผมอยู่ ผมเลยหันรีหันขวางจะถอยก็ไม่ได้ จะถามต่อไปก็ไม่กล้า เลยได้แต่ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่อย่างนั้น
“ว่าไงน้องแรก”
พี่ไกด์กระตุ้นถามผมอีกที
“พี่ปืน”
โอ้ย ถ้าจะพากันฮิ้วดังขนาดนี้ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“ไอ้ปืนน้องมันจะคุยด้วย”
“ว่าไง?”
พี่ปืนถามยิ้มๆ
“ตอบช้าเดี๋ยวทำโทษให้หอมแก้มคนที่มาหาเลยนะ”
“แล่วๆๆๆๆๆ”
โว้ยยยยยยยยยย
ผมยิ่งอายหนักได้แต่เม้มปากและกำหมัดแน่นทั้งๆ ที่อยากจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยอาการอ่อนเปลี้ย
“คือ”
“......”
รุ่นพี่ตรงหน้านิ่งเงียบรอฟังสิ่งที่ผมจะพูดจนนึกเก้อเขิน โดยเฉพาะไอ้พี่ปืนที่มันคงพอจะรู้แหละว่าผมคงถูกแกล้งให้มาทำอะไรสักอย่าง
“ขอเบอร์หน่อยครับ”
“เบอร์ใคร”
“ขอเบอร์พี่ปืนหน่อยครับ”
“เอาแต่เบอร์เหรอ?” พี่เม่นแซว “แล้วตัวกับหัวใจไม่เอาเหรอครับ”
แม่งงงงงงงงง
อะไรคือการหัวเราะแล้วแท็คมือกันอย่างถูกใจขนาดนั้นวะ
“พูดอีกทีซิ”
“ผมมาขอเบอร์พี่ปืน”
“ว่าไงไอ้ปืน”
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโห่ไล่หลังมาทำให้ผมถึงกับเดินใจลอยรู้สึกว่าตัวเองหน้าเหมือนจะไหม้อยู่ตลอดเวลา ได้แต่เดินกำกระดาษแผ่นๆ ในมือที่มีเบอร์โทรของพี่ปืนติดมาด้วยก่อนจะมานั่งทรุดตัวลงใกล้ๆ ไอ้เบิร์ด
“ว่าไงได้เบอร์มั้ย?”
ไอ้หมวยถามผมเลยยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้มันซึ่งชูให้คนรอบวงได้เห็น สรุปว่ามิชชั่นผมสำเร็จแต่ผมขอเลิกเล่นโดยให้ไอ้เบิร์ดเป็นคนหมุนขวดแทนก่อนจะรีบตะกายขึ้นมานั่งเอาหัวซุกที่เบาะใกล้กับหน้าต่างรถแล้วเอาเสื้อคลุมมาคลุมหัวเอาไว้
เสียงเจ่ๆ บ่นเล็กน้อยที่ผมขอถอนตัวก่อน แต่ไม่นานทุกคนก็กลับไปสนใจกับเกมตรงหน้ายกเว้นก็แต่ไอ้เบิร์ดที่มันสังเกตเห็นความผิดปกติของผมได้ มันถึงยื่นมือมาสะกิดเขาแล้วขยับปากถามเบาๆ ว่าผมเป็นอะไร ผมเลยรีบส่ายหน้าหวือทั้งที่รู้สึกว่าสีหน้าตัวเองตอนนี้แดงก่ำแค่นี้
ส่วนสาเหตุของอาการประหลาดเหล่านี้ก็คือ
“ผมมาขอเบอร์พี่ปืน”
“เอาหัวใจมาแลกสิ” พอพี่มันพูดจบแก๊งหลังรถก็โห่แซวเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
แม่งงงงงงงงงง
เขินจนจะกลายร่างได้แล้วโว้ย
*************************************
“โอ้ยเหนื่อย”
“......”
“แฮกๆๆๆ”
ผมบ่นพึมพำไปเรื่อยเพราะตอนนี้พวกเรากำลังมุ่งหน้าเดินขึ้นบันไดกว่าสามร้อยขั้นเพื่อไปนมัสการพระธาตุศักดิ์สิทธิ์ประจำจังหวัด นี่ขนาดยังไม่ถึงครึ่งทางดูสภาพแต่ละคนแล้วผมก็ได้แต่ยิ้มขำเพราะทุกคนพากันหอบไม่ต่างไปจากผมเลย
“สมน้ำหน้ากูชวนให้ไปออกกำลังกี่ครั้งก็ไม่ยอมไป”
ไอ้เบิร์ดยิ้มเยาะใส่มันเพราะมันยังชิวเหมือนเดินเล่นในห้างไม่มีผิด ถึงแม้อากาศจะร้อนและเหงื่อจะออกมากมายสักแค่ไหน คิดแล้วก็ได้แต่นึกอิจฉารูปร่างมัน
“เออไอ้ตัวฮักยักษ์เขียว”
“ดีกว่าหุ่นขี้ก้างเหมือนมึงละกัน”
“โว๊ะ!”
“ไอ้เตี้ยเอ้ย”
“หึ้ม” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน “อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ”
“โอ๋ๆ”
ไอ้ห่าเบิร์ดตบหัวแล้วลูบหลังผมด้วยการมาช่วยพยุงพาผมเดินต่อไป ถึงผมจะนึกหมั่นไส้มันแค่ไหนแต่จังหวะแบบนี้มาต้องรีบฉวยโอกาสผมเลยพิงร่างไปกับตัวมันเพื่อให้ไอ้เพื่อนดีเด่นลากขาพาเดินต่อไป
“อ่ะ”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อสัมผัสได้ว่ามีหมวกใบหนึ่งถูกวางลงบนศีรษะอย่างพอดิบพอดี และยิ่งตกใจหนักไปกว่าเดินเมื่อหันไปเจอพี่ปืนตัวเป็นๆ ยืนยิ้มรอท่าอยู่ด้านหลัง
“กูเดินไปก่อนนะ”
ไอ้เบิร์ดกระซิบที่ข้างหูผมก่อนจะเดินตัวปลิวหนีไป ไม่วายหันไปยักคิ้วส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้ไอ้พี่ปืน
“แอบส่งสัญญาณอะไรกัน”
พี่ปืนไหวไหล่แล้วไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจะดันหลังให้ผมก้าวเดินต่อไป ระหว่างเราไม่มีคำพูดใดๆ ผมได้แต่ลอบมองพี่มัน และผมก็รู้สึกได้ว่าพี่มันมองผมอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน
“เอาหมวกคืนไปก็ได้นะ”
ผมสะกิดแขนอีกฝ่ายเมื่อเห็นเหงื่อไหลตามขมับและสันคาง
“ไม่เป็นไร”
“แต่ว่า...”
“กูแข็งแรงกว่ามึงเยอะ แค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก”
“แต่พี่เหงื่อไหล”
“ก็ยังดีกว่ามึงที่หน้าแดงเป็นตูดลิงขนาดนี้”
“ฮื่อ”
พี่ปืนโยกศีรษะผมเบาๆ
“หิวน้ำมั้ย กูมีน้ำเปล่าติดมานะ”
ผมส่ายหน้า
“อืม ถ้าไม่ไหวบอกล่ะ”
“ถ้าผมไม่ไหวจริงๆ พี่จะทำยังไงอ่ะ”
ผมแกล้งผม พี่ปืนทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะกดยิ้มมุมปาก
“คงจะแบกมึงขึ้นไปมั้ง”
“ผมไม่ยอมให้พี่แบกขึ้นไปหรอก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ผมนั่งรอคนที่เหลืออยู่แถวนี้ก็ได้”
“ไม่ชอบให้กูเอาใจรึไง”
“ทำไมต้องเอาใจผมด้วย”
“มึงนี่ประหลาดถ้าคนที่ชอบเอาใจมึงไม่ดีใจรึไง”
ถามเฉยๆ ก็ได้มั้งจะชะโงกหน้ามาใกล้ขนาดนั้นทำไมเล่า
“ถอยออกไปเลย”
พี่ปืนหัวเราะร่วน ก่อนจะขยับเอามือมาสอดกับนิ้วมือทั้งห้านิ้วของผมแล้วกุมมือพาออกเดิน ผมชะงักกึกเหลือบตามองมือทั้งสองของที่สอดประสานกัน
“ถ้าอึดอัดแล้วบอกนะ กูจะปล่อย”
“.....”
“พี่ปืน”
“หือ?”
“จับมือผมแน่นๆ หน่อย” บ้าเอ้ยพูดอะไรออกไปวะ พี่ปืนชะงักไปแวบหนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วกระชับมือของพวกเราให้แน่นขึ้น
“แน่นพอมั้ย?”
“อื้ม”
“ถ้าจับมือไปตลอดทางจะได้มั้ย?”
“ผมก็ไม่คิดจะห้ามพี่อยู่แล้วนี่” แล้วผมก็ปล่อยให้พี่มันกุมมืออยู่อย่างนั้นจนถึงที่หมาย ผมรู้สึกถึงความร้อนชื้นของเหงื่อจากฝ่ามือและขณะเดียวกันผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นหัวใจอย่างที่สุด
พวกเรากลับมาถึงหมู่บ้านราวๆ ห้าโมงเย็น ทันเห็นพวกชาวบ้านกำลังจัดเวทีและตระเตรียมอาหารเลี้ยงพวกเราชาวค่าย ข่าวว่าวันนี้มีเมนูเด็ดๆ อย่างของกินพื้นถิ่นมากมาย รวมถึงการแสดงดนตรีสดจากชาวบ้านที่จะเล่นดนตรีพื้นเมืองให้ฟัง ว่ากันว่าการเล่นดนตรีพื้นเมืองนี้เป็นขนบธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมานานเพราะจะใช้แสดงเนื่องในโอกาสต้อนรับหรืออำลาจากกันเท่านั้น
คิดมาถึงตรงนี้หัวใจผมก็วูบโหวงขึ้นมาทันที!
ผมกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อจดจำภาพความทรงจำทุกอย่างตรงหน้า ภาพที่ชาวบ้านมากมายกำลังหัวเราะขบขัน บ้างก็กวักมือเรียกพวกเรา ทุกภาพตรงหน้าประทับนิ่งอยู่ในความรู้สึกของผม ตอนนี้บรรยากาศโดยรอบมีความมืดโรยตัวลงอย่างเชื่องช้า ภาพอาคารสถานที่ที่พวกเราชีวิตอยู่มาตลอดสามสัปดาห์ค่อยๆ เลือนรางแต่ทุกสถานที่ยังสว่างอยู่ในใจผม
งานเลี้ยงอำลาพวกเราเริ่มขึ้นตอนหกโมงเย็นด้วยการกล่าวขอบคุณพวกเราโดยผอ.โรงเรียน หลังจากนั้นผู้ใหญ่บ้านก็พาชาวบ้านส่วนหนึ่งเล่นดนตรีพื้นเมืองด้วยทำนองเพลงเย็นๆ ที่พาให้บรรยากาศโดยรอบอบอุ่นขึ้น ระหว่างนั้นพวกเราที่นั่งล้อมวงปะปนกับชาวบ้านก็นั่งกินอาหารที่พวกชาวบ้านร่วมแรงร่วมใจกันทำขึ้น
จนเกือบสามทุ่มพี่ปิงปองประธานค่ายก็เชิญอาจารย์ฝ่ายกิจการนิสิตทำการมอบทุนการศึกษาและของที่ระลึกให้กับผอ.ซึ่งเป็นตัวแทนชาวบ้านรับมอบ หลังจากนั้นไม่นานงานเลี้ยงก็มีวันเลิกรา พวกชาวบ้านเริ่มทยอยกันเดินทางกลับ ขณะที่พวกเราเริ่มเก็บสถานที่กับเด็กวัยรุ่นชาวบ้านที่เหลืออยู่
“เชี่ย”
ผมหันไปตามเสียงร้องของพี่ปิงปองที่หลุดอุทานออกมาด้วยใบหน้าแตกตื่น พอทุกคนหันไปสนใจพี่แกก็ยิ้มแหยก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมว่ามันแปลกๆ เพราะสังเกตว่าพี่ปิงปองหันรีหันขวางแล้วจ้องไปทางเด็กวัยรุ่นผู้ชายสองคนที่อยู่ใกล้ๆ กัน
“อุ้ย”
ชัดเลย!
ผมเห็นไอ้เด็กเวรพวกนั้นแม่งจับตูดพี่ปิงปองเต็มๆ สองตาผมเลย เห็นแบบนั้นเลยจ้ำอ้าวเข้าไปทันที
“พวกน้องทำอะไร”
“ผมเปล่า”
ผมย่นจมูกเมื่อได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์จากเด็กหนุ่มตรงหน้า ยิ่งแววตาท่าทางพวกนี้ดูเยิ้มๆ เหมือนกำลังเมามายได้ที่ดูแล้วไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เด็กขี้เมาพวกนี้แม่งกำลังขาดสติสัมปชัญญะแน่นอน พี่ปิงปองเห็นแบบนั้นเลยรีบกระตุกแขนผมให้ออกห่างจากพวกนั้นทันที
“ช่างเถอะแรก”
“แต่มันจับตูดพี่นะโว้ย”
เสียงผมค่อนข้างดังพอสมควรเลยทำให้รุ่นพี่ปีสามกับแก๊งสี่โจรที่ยกโต๊ะอยู่แถวนั้นถึงกับรีบวิ่งมายังจุดเกิดเหตุทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
พี่ปืนเป็นคนแรกที่มาถึงก่อนจะเอ่ยถาม
“ผมเห็นไอ้เด็กพวกนี้จับก้นพี่ปิงปอง”
ใส่อารมณ์ไปในคำพูดพร้อมกับชี้หน้าฝ่ายตรงข้ามเพื่อบ่งบอกว่าผมกำลังมีน้ำโห แน่สิใครเห็นแบบผมจะไม่ขึ้นบ้างวะ ถึงพี่ปิงปองจะดูตุ้งติ้งไม่ใคร่จะแมนเท่าไหร่แต่มันไม่ใช่ประเด็นให้เด็กเวรพวกนี้ทำเรื่องหยาบคายแบบนี้กับคนที่ไม่เต็มใจได้นะ
“ไหนหลักฐาน”
ไอ้เด็กตรงหน้าทำท่ายียวนใส่จนผมแทบกระโจนเข้าไปตั๊นหน้าพวกมัน แต่พี่ปืนมันรวบเอวเอาไว้ก่อน
“หลักฐานน่ะพี่ไม่มีหรอก แต่พี่ว่าน้องทำอะไรก็อยู่แก่ใจนะ”
พี่ปืนพูดเสียงเรียบ ตอนที่ชาวค่ายเกือบทุกคนมารวมตัวกันอยู่ตรงนี้แล้ว
“เป็นลูกผู้ชายรึเปล่าวะ ทำอะไรต้องกล้ายอมรับสิ”
“ก็แค่จับตูดกะเทยคนเดียวจะอะไรนักหนาวะ”
“ไอ้สัด”
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อไอ้เบิร์ดที่โผล่มาจากไหนไม่รู้กำหมัดถลาไปต่อยปากไอ้เด็กเลวพวกนี้ เล่นเอาชุลมุนไปหมดเพราะพี่ปีสามต้องรีบคว้ามันเอาไว้ก็แม่งแรงควายขนาดนั้น รุ่นพี่ผู้ชายตั้งสองสามคนถึงจะเอาอยู่ ไม่ต้องพูดถึงพี่ปิงปองที่หน้าซีดจะร้องไห้อยู่มะรอมะร่อแล้ว
“โกรธแทนกันขนาดนี้พี่เป็นผัวกะเทยรึไง”
พูดเสร็จเด็กนั่นก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนมัน
“จะคนปกติธรรมดาหรือกะเทยก็คนเหมือนกัน มีความเป็นมนุษย์ที่เท่าเทียมกัน ดีกว่าคนที่แทนตัวเองว่าลูกผู้ชายแต่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่นเหมือนคนที่ไม่ได้รับการขัดเกลา”
พวกมันทำหน้าเสีย
“พี่ว่ากะเทยที่น้องดูถูกคนนี้ยังน่าให้การยอมรับมากกว่าพวกน้องๆ นะ เพราะอะไรรู้มั้ย” ไอ้เบิร์ดพูดเสียงเข้ม “เพราะพี่เขายังมาทำประโยชน์ให้กับบ้านเกิดเมืองนอนของน้อง แล้วตัวพวกน้องล่ะนอกจากจะเกเรระรานคนอื่นพวกน้องได้ทำประโยชน์อะไรให้กับที่นี่บ้าง”
“.......”
“มีอะไรกันเหรอครับ”
ผู้ใหญ่บ้านกับผอ.โรงเรียนที่ยังไม่ได้กลับวิ่งหน้าตื่นมาละล้ำละลักถาม พอไถ่ถามได้ความกันแล้วผู้หลักผู้ใหญ่ของที่นี่ต่างก้มศีรษะขอโทษขอโพยพวกเรากันใหญ่ ซ้ำยังให้เด็กพวกนั้นไหว้ขอโทษพวกเราด้วย ผมว่าเหตุที่เกิดทั้งหมดมันมาจากอาการขาดสติเพราะอาการเมามายมากกว่า พอเด็กพวกนั้นสร่างเมาต่างพากันยกมือไหว้ขอโทษพี่ปิงปองปลกๆ
สุดท้ายเรื่องนั้นก็จบลงด้วยดี เกือบสี่ทุ่มที่พวกเราเก็บของกันเสร็จก็ต่างพากันทยอยไปอาบน้ำเพื่อประชุมค่ายกันเป็นคืนสุดท้าย หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเราก็เริ่มทยอยกันเดินเข้าห้องพัสดุแต่ระหว่างนั้นผมแวะไปเอานมถั่วเหลืองที่แช่อยู่ในตู่แช่หน้าห้องพัสดุก่อน นมถั่วเหลืองนี่เป็นหนึ่งในสวัสดิการที่บริษัทผู้สนับสนุนการทำค่ายจัดหามาให้ซึ่งถูกใจมากเพราะผมชอบกินก่อนนอน แต่วันนี้ดูท่าจะไม่ได้กินว่ะเพราะเปิดไปไม่มีนมถั่วเหลืองรสดั้งเดิมเลย มีแต่นมถั่วเหลืองรสช็อกโกเลตที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย
“หาอันนี้อยู่รึเปล่า?”
“เฮ้ย”
ผมชะงักมือนมที่ว่านั่นอยู่ในมือพี่ปืนที่ยื่นมาให้ตรงหน้า เห็นแบบนั้นเลยไม่รอช้ารีบคว้ามาทันที
“ขอบคุณกูยัง”
“ขอบคุณครับ”
“แค่ขอบคุณเหรอ?”
ผมหรี่ตามองไอ้หัวหน้าแก๊งสี่โจรที่นับวันพี่มันจะลีลาลวดลายเยอะเหลือเกิน
“แล้วพี่อยากอะไรล่ะ”
“ถ้าขอแล้วแน่ใจเหรอว่าจะให้ได้”
แหน่ะ เล่นลิ้นไปอีก
“ก็ขอมาก่อนสิครับ”
“จะเป็นแฟนกูได้รึยัง?”
“......”
โว๊ะ!
ผมเบ้ปากใส่อีกฝ่าย โธ่เอ้ย แค่นมกล่องเดียวแลกกับหัวจิตหัวใจผมขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้พี่ปืนนี่แม่งโคตรโลภมาก
“โลภมาก”
“แล้วให้ได้มั้ยล่ะ”
“คำพูดขอเป็นแฟนของพี่แม่งไม่โรแมนติกเอาซะเลย”
พี่ปืนกดยิ้มมุมปาก
“กูไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนหรอก แต่แน่นอนว่ามันจะดีที่สุดสำหรับมึง” ไอ้สัด ใจผมเต้นแรงมาก
พี่ปืนขยับมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
“เป็นแฟนพี่เถอะ?”
“ขอเวลาหน่อยไม่ได้รึไงเล่า”
“พรุ่งนี้พี่จะมาเอาคำตอบ”
“เร็วไป”
“งั้นคืนนี้จะมาเอาคำตอบ”
โอ้ย ทำไมเวลามันสั้นลงเรื่อยๆ วะ
“งั้นไปคิดเอาเองเลยไป”
“ถ้าคิดเอาเอง พี่ก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองสิ”
“......”
แม่งงงงงงงงง
ผมเอี้ยวหน้ามาหวังจะจ้องตาคนขี้ตู่ แต่ที่ไหนได้ไอ้พี่ปืนแม่งรอท่าอยู่แล้ว พอผมหันไปปุ๊บพี่มันก็กดจูบที่แก้มผมปั๊บโดนไม่ทันตั้งตัวก่อนจะผิวปากหวือเดินหนีไปโน่น
พี่ปืนแม่งนิสัยไม่ดี!
แล้วมึงนี่ยังไงยืนเอ๋อให้เขาหอมอยู่ได้บ้าจริง!
ตอนที่แล้วโดนจูบ ตอนนี้โดนหอม ตอนหน้า....ไม่มีอะไร 55555++
ปล. ห้ามบ่นว่ามาน้อยไม่งั้นจะแช่งให้โดนปืนฟาดปาก เพี้ยงงงงงงงง
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
