- ไปค่ายตอนที่ยี่สิบห้า : ฟ.แฟนจ๋า -
ถึงพี่แรก
วันนี้อากาศที่นี่หนาวมากเลยครับ แม่ตื่นตั้งแต่ตีสี่มานั่งทำข้าวต้มหัวหงอก แม่บอกว่าพี่ชอบกิน แม่ทำทีไรนึกถึงพี่ทุกทีเลย ขนมฝีมือแม่อร่อยมากๆ เลย ผมกินจนหมดและกินเผื่อพี่แรกด้วย พี่เป็นยังไงบ้างครับ แม่ฝากถามมาว่าพี่สบายดีรึเปล่า ตั้งแต่พวกพี่ๆ กลับไปที่นี่เหงาลงมากเลย พ่ออุ้ยแม่อุ้ยบ่นคิดถึงพวกพี่ทุกวัน ผมก็คิดถึงพี่ครับ ผมต้องไปช่วยแม่เก็บชาแล้ว ไว้ว่างๆ จะเขียนมาหาพี่อีกนะ
ปล. ถ้าว่างๆ กลับมาหาพวกเราอีกนะ พวกเราคิดถึง
พงษ์ ผมอมยิ้มและยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่ออ่านถึงบรรทัดสุดท้าย นอกจากจดหมายลายมือโย้เย้หนึ่งฉบับแล้วยังมีไส้อั่วที่ห่อแพ็กมาอย่างดีอีกราวๆ หนึ่งกิโลที่อัดกันแน่นอยู่ในกล่องพัสดุ น้ำใจที่ได้รับจากแม่บุญธรรมทำให้อดน้ำตาซึมนึกถึงคนที่นั่นไม่ได้ เป็นเวลาราวๆ หนึ่งสัปดาห์ที่ผมกลับมาจากค่ายแล้ว ตอนแรกที่มาถึงก็อดโหวงๆ ไม่ได้ คืนแรกถึงกับนอนร้องไห้เพราะคิดถึงคนที่นั่น แต่เพราะเวลาผ่านไปทุกอย่างมันเริ่มปรับเข้าสู่ความปกติเช่นเดิม
พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว ผมเลยต้องเตรียมตัวเก็บของกลับไปอยู่ที่หอเพราะบ้านที่อยู่ฝั่งธนฯ นี่ห่างจากตัวมหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่กลางเมืองทั้งยังเป็นย่านแหล่งรวมของวัยรุ่นและห้างสรรพสินค้า หลังจากเก็บจดหมายนั่นแล้วผมก็เริ่มลงมือเก็บข้าวของที่จำเป็นก่อนที่ไอ้เขมกับไอ้เบิร์ดซึ่งบ้านอยู่ละแวกเดียวกันจะมารับไปหอ
เสียงของโปรแกรมติดต่อที่สามารถมองเห็นหน้ากันได้ดังขึ้นทำให้ผมรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่างว่องไว ก่อนหน้านี้เพราะเก็บของทั้งเหนื่อยและร้อน ผมเลยแวบไปอาบน้ำ และยังไม่ทันเสร็จดีเสียงโทรไลน์ก็ดังขึ้นมาก่อน
รายชื่อที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจอทำให้เผลอยิ้มออกมาด้วยอาการที่หัวใจพองฟูเพราะคนๆ นั้น คนที่ตั้งแต่กลับมาจากค่ายยังไม่ได้เจอหน้าค่าตากันอีกเป็นสัปดาห์แล้ว แต่ก็ยังอุตส่าห์โทรไลน์มาหาวันละหลายๆ รอบ ผมกดรับก่อนจะเอาโทรศัพท์ไปตั้งมุมหนึ่งแล้วรีบจัดเสื้อคลุมให้เรียบร้อยเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายเต็มจอ
“ว่าไงครับ”
[เพิ่งอาบน้ำเหรอ]
“อืม พี่โทรมาพอดี งั้นเดี๋ยวผมไปแต่งตัวแป๊บนึงนะ”
พูดแล้วผมก็เดินเบี่ยงออกมาจากจอ
[แต่งตรงหน้ากล้องดิกูอยากดูด้วย]
“เดี๋ยวเถอะ”
ฝ่ายนั้นหัวเราะร่วนขนาดไม่เห็นใบหน้าแต่คาดเดาได้ไม่ยากว่าสีหน้าคมคายนั่นคงกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์น่าดู ให้ตายเถอะนี่ผมยอมตกลงเป็นแฟนกับปีศาจในคราบนักบุญรึเปล่าเนี่ย
[เสร็จยัง?]
“โอ้ยผมเพิ่งหยิบเสื้อผ้าเอง”
[ก็บอกให้มาแต่งหน้ากล้อง แต่งไปด้วยคุยไปด้วย]
“แบบนี้ก็คุยได้เถอะไอ้พี่ปืน”
[ก็กูไม่เห็นหน้ามึงนี่ ดูสินี่อะไรเห็นแต่ผนังห้อง]
“ผมรู้นะว่าพี่คิดอะไรอยู่น่ะ? ไอ้คนลามก!”
[ฮ่าๆๆ]
“พี่มันร้ายกาจสมกับที่พวกเพื่อนๆ พี่บอกจริงๆ”
[ไอ้พวกห่านั่นพูดอะไรวะ?]
“บอกว่าพี่อ่ะมันร้ายตัวพ่อ”
ผมชะโงกหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ กล้องตอนที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
[ว้า!]
“อะไร”
[ทำไมแต่งตัวเสร็จไวจัง]
ผมทำตาเขียวพร้อมกับชูหมัดขึ้นสูง เมื่อคนในจอแกล้งผมด้วยการทำเสียงกระเส่าโคตรกวนตีน ท่าทางของผมทำเอาพี่ปืนหัวเราะร่วน
[คิดถึง]
..อะไรซิ..
ผมทำหน้าเหรอหราเมื่ออยู่ดีๆ คนที่แกล้งยวนกันเปลี่ยนโหมดอย่างว่องไว ใบหน้าคมคายเต็มจอจนสังเกตได้ถึงขอบตาที่ดำคล้ำของอีกฝ่ายซึ่งบ่งบอกว่าพี่มันดูจะอ่อนเพลียไม่น้อย พี่ปืนเล่าให้ฟังว่าตั้งแต่กลับจากค่ายต้องไปช่วยงานที่บ้าน นี่เห็นว่าถูกจิกใช้งานทุกวัน ผมได้ยินจากบรรดาเพื่อนแก๊งสี่โจรของพี่ปืนมาว่าพี่มันคอยไปสารถีให้กับแม่ที่ไปดูงานที่ต่างจังหวัดทุกวัน
[พี่คิดถึง]
“ฮื่อ”
[คิดถึงกูบ้างมั้ย]
“อะไรเล่าก็โทรคุยกันทุกวัน”
[โคตรอยากเจอเลย]
ผมอมยิ้มมองอีกฝ่ายที่หาววอดๆ ท่าทางว่าพี่ปืนมันคงเพลียสุด เห็นพี่มันเป็นแบบนี้ทำให้ผมอดห่วงไม่ได้
“เหนื่อยมากเหรอครับ”
[อือ โคตรง่วงเลย]
“พี่ต้องขับรถนะฉะนั้นหาอะไรกินให้สดชื่นบ้าง”
[ห่วงเหรอ?]
“ครับห่วง” [กูตาสว่างเลย]
“พูดเป็นเล่นไปได้”
[พูดจริงแค่คุยกับมึงก็ตาสว่างแล้ว]
“ผมไม่ใช่เครื่องดื่มชูกำลังนะ”
[แต่มึงเป็นยาชูใจของกู]
“ฮื่อ”
ผมคว้าเอาหมอนมากอดเสียแน่นจนพี่ปืนยิ้มขำ
[ต้องวางแล้วนะ เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นจะไปหา]
“หา? วันนี้ผมกลับหอนะ”
[อืมเดี๋ยวไปหา]
“พี่รู้เหรอว่าหอผมอยู่ไหน”
[กูรู้เรื่องของมึงทุกเรื่องนั่นแหละ]
พูดไม่พอยังยิ้มให้อีก บ้าเอ้ย! นี่ก็ทำให้หัวใจผมเต้นแรงอยู่ได้
ผมคุยกับพี่ปืนไปอีกสักพักหนึ่งก่อนที่ฝ่ายนั้นจะกลับไปทำธุระต่อ พอวางสายจากพี่ปืนได้ไม่นานไอ้เขมก็ขับรถมารับผมที่บ้านพอดี ผมเลยรีบขนสัมภาระไปขึ้นรถมันที่ไอ้เบิร์ดนั่งติดรถมาด้วย ก่อนไปผมตรงเข้าไปไหว้และสวมกอดย่าผมที่แกร่งสมเป็นยอดหญิงที่ดูแลผมมาตั้งแต่พ่อกับแม่ผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน
ตั้งแต่นั้นมาผมเลยมีแค่ยาและบรรดาคนงานในสวนกล้วยไม้ของย่าที่ช่วยกันดูแลผมมาราวกับว่าเป็นญาติพี่น้องกัน
“ดูแลตัวเองดีๆ นะแรก”
“ครับย่า”
“ถ้าว่างแล้วกลับมาบ้านบ่อยๆ นะน้องแรก”
ป้าคนสวนที่ยิ้มจนเห็นฟันหลอเขย่าแขนผมเบาๆ
“ผมจะพยายามกลับบ้านทุกอาทิตย์ครับ”
ผมยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะตรงเข้าหอมแก้มและสวมกอดย่าจนเต็มแรง
“อย่าดื้ออย่าซนแล้วก็ตั้งใจเรียนด้วยล่ะเรา”
“ครับ”
“ฝากเขมกับเบิร์ดดูแลกันด้วยนะ”
“ครับคุณย่า”
ไอ้พวกนั้นรับคำแล้วเดินนำขึ้นรถผมเลยโบกมือลาทุกคน เอาจริงนะผมเพิ่งห่างจากย่าก็ตอนเข้ามหาวิยาลัยนี่แหละเพราะต้องไปอยู่หอ แต่เทอมที่แล้วผมเล่นกลับบ้านทุกอาทิตย์จนย่าบ่นว่าไม่รู้ว่าจะเช่าหอไว้ทำไมในเมื่อผมเป็นคนติดบ้านขนาดนี้
ผมมุดตัวเข้าไปในซิตี้สีขาวของไอ้เขมแล้วไม่นานเจ้าของมันก็ค่อยๆ บังคับรถให้ขับเคลื่อน ไอ้เขม บอกว่าจะผมกับไอ้เบิร์ดที่หอก่อนแล้วจึงจะเลยไปหอมัน จริงๆ แล้วตอนเทอมแรกพวกเราเคยอยู่หอเดียวกันแต่ตั้งแต่ไอ้เขมคบกับพี่เก้าอย่างเปิดเผยมันก็ย้ายไปอยู่ห้องพี่เก้าที่เป็นหอตรงข้ามหอผม ทิ้งให้ผมอยู่หอกับไอ้เบิร์ดสองคน
หึ ไอ้คนติดแฟน!
“แหมคนมีความรักหน้าตาสดใสเชียวนะ”
ไอ้ห่าเบิร์ดเปิดปากแซว พอเห็นผมก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์ตอบไลน์พี่ปืนที่ไลน์มาบอกว่าหากเสร็จธุระกับแม่พี่เขาแล้วเย็นนี้จะพาผมไปกินข้าว
“อิจฉาเหรอสัด”
“กูไม่ได้ใจน้อยขนาดนั้นเว้ย”
“โอ๋ๆ อย่าน้อยใจถ้ากลัวเหงาหาแฟนเลยไอ้เบิร์ด”
“ใช่สิพวกมึงหนีกูไปมีแฟนกันหมดแล้วนี่”
“มึงก็จีบพี่ปิงปองเป็นแฟนสิวะจะได้หายเหงา”
ไอ้เขมที่นั่งเงียบอยู่เอ่ยแซวไอ้ขวัญใจชาวสีม่วงอย่างไอ้เบิร์ด
“อย่ามาชักชวนให้กูเข้าสมาคมนิยมข้างหลังแบบพวกมึง” ไอ้เบิร์ดพูดยิ้มๆ “ว่าแต่มึงนะไอ้แรก มึงเพิ่งเข้ามา มึงต้องเรียนรู้เยอะๆ นี่เลยถามไอ้ห่าเขม” มันตบบ่าไอ้เขม “จะได้เทิร์นโปรไว้ๆ พี่ปืนจะรักได้หลงมึงมากๆ”
“ไอ้สัด”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปเตรียมปรึกษาพี่เก้าเลยไอ้ห่าแรก”
“เกี่ยวอะไรกับพี่เก้า?”
“เอ้าเก๊าะมึงต้องเล่นบทเมียมึงต้องไปเรียนรู้การปรนนิบัติผัว”
..อะไรซิ...
ผมอ้าปากค้าง ปรนนิบัติห่าอะไรล่ะ ตั้งแต่กลับมาจากค่ายยังไม่เจอหน้าค่าตากันเลย พูดถึงเรื่องปรนนิบัติ แค่พี่มันพูดจีบกูก็จะเป็นลมแล้ว ขืนมาเล่นจ้ำจี้กันจริงๆ ผมคงตายคาเตียง
เหี้ยๆๆๆ..นี่ก็คิดไปถึงไหนเนี่ย
“ไอ้แรก”
ไอ้ห่าเบิร์ดสะกิดไหล่ผมแล้วกระซิบกระซาบข้างหู
“มึงรู้มั้ยว่าตอนพี่เก้าโดนทำประตูนี่ถึงกับไข้แดกเลยนะ”
แล้วมึงไปสาระแนรู้เรื่องในมุ้งเขาได้ไงไอ้ห่านี่
“นินทาอะไรกู”
“โอ้ย”
ไอ้เขมยกมือขึ้นโบกหัวไอ้เบิร์ดที่ร้องไปอย่างนั้นแหละ กวนตีนไอ้สัด!
“ก็แค่เล่าเรื่องของมึงเป็นวิทยาทานให้กับไอ้แรกมันฟัง มันจะได้ปรับตัวรับมือได้”
“รับมือเหี้ยไร!”
“เอาน่า”
ไอ้เขมหันมายิ้มให้ผมแต่เป็นรอยยิ้มที่ผมแม่งไม่ไว้วางใจเลย “กูว่าพี่ปืนน่าจะโปร พี่เขาคงไม่ทำมึงเจ็บมากหรอก”
“ไอ้พวกเหี้ย มึงพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย”
“เรื่องที่มึงจะมีผัวไง”
แสรดดดดดดดดด
“พวกมึงนี่คิดแต่เรื่องใต้กระโปร่งห่าเอ้ย”
“แหมผู้ชายเขาก็คิดกันทั้งนั้นแหละ อย่ามาอินโนเซ็นท์”
“ก็กูไม่เคยคิด”
“มึงเป็นผู้ชายที่เป็นมนุษย์เมีย ส่วนพวกกูคือผู้ชายมนุษย์ผัว”
“หุบปากไปเลย”
ไอ้สองตัวนั่นหัวเราะลั่นร้องจนอยากจะขาคู่ใส่แม่ง ผมสะบัดหน้าแรงๆ พยายามไม่สนใจคำพูดชี้โพรงของพวกมัน ไอ้พวกห่าคนรักกัน มันก็ไม่ใช่มีแต่เรื่องนั้นเปล่าวะ แค่ดูแลกันก็พอแล้วมั้ง ไม่รู้ล่ะผมไม่ยอมเสียตูดง่ายๆ หรอก
“ไอ้พวกบ้ากาม”
“เรื่องธรรมดาของคนจะมีผัวเว้ย”
“เลิกพูดว่ากูป็นเมียและกูจะมีผัวสักที” โบกหัวไอ้เบิร์ดแม่ง “ไอ้สัดแค่มีแฟนเป็นผู้ชายกูยังไม่ได้เป็นเมียพี่มันสักหน่อย”
“ไม่เป็นวันนี้วันหน้าก็เป็น”
“ไอ้ห่าเบิร์ด”
“กูพูดจริงๆ นะแรก”
มันหันมายิ้มแล้วขยิบตาใส่ผมทีหนึ่ง “คนเป็นแฟนกัน อยู่ใกล้กัน มึงไม่คิดว่าพี่ปืนมันจะอดใจไม่ไหวบ้างเหรอวะ”
“มะ ไม่คิด”
“งั้นก็คิดซะ”
“พี่ปืนรุกมึงขนาดนั้น มันไม่มีทางปล่อยมึงไปได้นานหรอก” เชี่ยๆๆๆๆ
หัวใจผมเต้นตึกตักแอบคิดสัปดนตามมันเงียบๆ แล้วปฏิกิริยาทางร่างกายก็พร้อมใจกันแดงเห่อไปทั่วใบหน้าและลำคอ แม่ง เพราะพวกมึงเลย
“เสียตูดแน่มึง” “แล่วๆๆๆๆๆๆ”
แล่วพ่อง
ผมนิ่งเงียบเผลอกัดเล็บขณะที่มองไปนอกรถอย่างครุ่นคิด นั่นสินะ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เพราะเราเพิ่งคบกัน ผมเลยไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ที่จะดำเนินไปต่อจากนี้ และท่าทางพี่ปืนมันก็ไม่ได้แสดงออกชัดเจนอะไรขนาดนั้น ถึงมันจะชอบแกล้งหยอกแกล้งและแซวหน้าตาย มันก็ไม่เคยพูดจริงจังนี่ว่าต้องการเรื่องแบบนี้
เหอะ! ถึงพี่มันอยากได้ ผมก็ไม่ให้หรอกเว้ย!
***********************************************
คิดไม่ตกเลยว่ะ!
ผมนั่งเหม่อกำโทรศัพท์แน่น ตั้งแต่มาถึงหอพักจนไอ้เบิร์ดมันออกไปข้างนอกแล้วผมก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม แม่ง ไอ้พวกห่านั่นไม่น่ายัดเรื่องเปรตๆ นี่เข้าหัวผมเลยให้ตายสิ ไม่งั้นผมคงไม่นึกระแวงแตกตื่นขนาดนี้หรอก แล้วประเด็นคือวันนี้ไอ้พี่ปืนจะมาหาที่หอ เกิดว่าพี่มันเป็นแบบที่ไอ้พวกห่านั่นเป่าหัวผม ผมจะหาทางรอดได้ยังไงวะ
แม่งงงงง
ผมขยี้หัวตัวเองแรงๆ แล้วบอกตัวเองให้เลิกคิดก่อนจะตัดใจกลับมาเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้และจัดโต๊ะหนังสือไปพลางๆ พอรอเวลาเพราะก่อนหน้านี้พี่ปืนมันบอกแล้วว่าใกล้จะถึงหอผมแล้ว
...Rrrr...
“ครับ”
[กูอยู่หน้าหอ]
“เฮ้ย! ทำไมถึงไวจังเลยครับ พี่มาหอผมถูกจริงป่ะเนี่ย”
[หอบีตึกสองหน้าหอมีเซเว่น]
อือหืม ยิ่งกว่าพวกจิตสัมผัสอีกมั้ง ถถถถถถ
[ลงมารับกูเร็วๆ เลย]
“ครับๆ”
ผมรีบวางสายก่อนจะสำรวจตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นและแตะหนีบช้างดาวเบอร์สิบแล้วคว้าเอากุญแจห้องติดมือมาด้วย เป็นโชคดีที่หอผมมีลิฟต์ใช้บริการไม่อย่างนั้นผมหอบแดกแน่เพราะผมอยู่ตั้งชั้นสี่ หลังจากกระหืดกระหอบลงลิฟต์มาผมรีบเตะบัตรตรงประตูทางเข้าให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว ทันได้เห็นแผ่นหลังกว้างของใครบางคนกำลังยืนกอดอกสะพายท่าทางทะมัดทะแมงน่าดู
นี่พี่ปืนมันจะพอรู้บ้างมั้ยว่าขณะที่มันกำลังยืนชมนกชมไม้อยู่นั่น มีแต่สายตาของทั้งสาวแท้สาวเทียมมองจ้องเหมือนจะกลืนกินไปทั้งตัว แต่ก็นะหนังหน้าอย่างพี่ปืนมายืนแถวนี้มันต้องโดดเด่นเป็นธรรมดาเพราะว่าละแวกนี้มีแต่หอพักนิสิตนักศึกษาติดๆ กัน สมกับเป็นเจ้าของตำแหนงขวัญใจชาวค่ายที่ใครต่อใครต่างโหวตให้จริงๆ
คิดดูสิ มองแค่แผ่นหลังมันยังคาดเดาได้เลยว่าหน้าอย่างนี้พ่อแม่คงช่างปั้น!
“พี่ปืน”
พี่มันหันขวับแล้วตรงเข้าหาผมทันที
“ช้า”
ผมย่นจมูก
“นี่วิ่งสุดชีวิตแล้ว”
“ถึงว่าเหงื่อออกอย่างกะหมาหอบแดด”
“เปรียบผมกับสัตว์ที่น่ารักๆ กว่านี้ไม่ได้รึไง”
ถึงจะเบ้ปากแต่ผมก็ยืนนิ่งให้พี่มันใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำเหงื่อออกจากใบหน้า
“แล้วพี่มายังไงอ่ะ”
“ขับรถมา”
ผมเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นรถจอดสักคันที่สำคัญหอผมไม่มีที่จอดรถด้วยสิ
“ไหนอ่ะ”
“จอดไว้ที่คอนโด”
“หา?”
พี่ปืนชี้ปลายนิ้วไปที่คอนโดหรูติดบีทีเอสที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากหอผมถ้านับกันจริงๆ คงห่างราวๆ สามช่วงตึกเรียกว่าเดินไปมาหากันได้สบาย ว่าแต่นั่นมันคือคอนโดในฝันผมเลยนะ ให้ตายเถอะอิจฉาคนมีอันจะกินจริงโว้ย
“เดี๋ยววันหลังจะพาไปนอนเล่น”
“.....”
ผมเหล่ตามองอีกฝ่ายที่กดยิ้มมุมปากแล้วกอดอก
“ให้ไปจริงอ่ะ”
“แน่ดิ ถ้ามึงกล้าพอ?”
วุ้ยยย แค่ไปคอนโดพี่มันทำไมต้องใช้ความกล้าด้วยวะ ผมนึกเอะใจตอนที่สบกับดวงตาพราวระยิบของพี่ปืนที่มองผมนิ่งๆ เลยพอจะแปลความหมายของอาการนั้นได้
ผมรู้แล้วว่าถ้าผมกล้าไปห้องพี่มัน...ผมโดนปิดประตูตีแมวแน่นอน!
“ผมว่าไม่ไปดีกว่า”
“กลัวอะไร”
พี่ปืนหัวเราะขำๆ ก่อนจะโยกศีรษะผมเบาๆ
“กลัวคนแถวนี้แหละ”
“กูไม่ทำอะไรหรอก” มันก้มลงมากระซิบข้างหูผมเบาๆ
“แค่รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว” “โว๊ะ!”
ผมผลักไหล่อีกฝ่ายแรงๆ
“กูล้อเล่น”
“ไม่รู้แหละ ถ้าผมคิดว่าผมยังเอาไม่อยู่ ผมไม่มีทางรนหาที่หรอก”
“......”
พี่ปืนแสยะยิ้มท่าทางโคตรกวน
“พากูขึ้นห้องมึงได้ยัง”
ทำไมฟังดูเหมือนผมพาผู้ชายขึ้นห้องอย่างงี้วะ ผมเบ้ปากก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายที่ก้าวตามมาติดๆ แล้วฟาดแขนกับไหล่ผมอย่างเนียนๆ
“แล้วนี่พี่กินอะไรมารึไงอ่ะ หิวมั้ย? ไปเซเว่นก่อนป่ะที่ห้องผมมีแต่น้ำเปล่านะ”
“ยังไม่หิว”
พี่ปืนส่ายหน้าปฏิเสธ “กูอยากนอนมากกว่า”
“ก็แล้วทำไมไม่นอนพักที่คอนโดก่อนล่ะครับ”
พี่ปืนส่ายหน้าอีกรอบ “อยากเจอหน้ามึง”
“ก็เจอแล้วเนี่ย”
“เจอแล้วก็อยากอยู่ด้วยนานๆ”
แล่วๆๆๆๆๆๆ
“เสียตูดแน่มึง” อยู่ๆ ผมก็นึกถึงสิ่งที่ไอ้ห่าเบิร์ดเคยพูด ฉิบหายไอ้ห่านั่นยิ่งยังไม่กลับมาสักทีแล้วผมต้องอยู่ในห้องสองต่อสองกับพี่ปืน ไอ้สัดแค่คิดก็ร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัวแล้ว ผมหันรีหันขวางก่อนจะดึงแขนพี่ปืนไปทางเซเว่นก่อน
“อะไรของมึงเนี่ย”
“ไปซื้อของรอไอ้เบิร์ดก่อน”
“อ้าวแล้วมันไปไหนล่ะ”
“ไม่รู้”
“เอ้า”
พี่ปืนทำหน้างง “งั้นก็ขึ้นไปรอที่ห้องสิวะ เดี๋ยวมันก็กลับมา”
ผมทำหน้าเหยเก
“ก็เอ่อ”
พี่ปืนหรี่ตามองผมนิ่ง “แปลกๆ นะ มึงมีอะไรรึเปล่าเนี่ย”
“เปล๊า”
“เสียงสูง”
“ไม่มี”
“หรือว่า” ผมทำท่าทางลุกรี้ลุกรนจนอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มอันตรายให้ก่อนจะสาวเท้าเดินมาใกล้ๆ ผม
“กลัวต้องอยู่สองต่อสองกับกูเหรอ?”
“ใครกลัว ไม่มี๊”
“ไม่มีงั้นก็พากูขึ้นห้องดิ กูง่วงจะตายแล้วนี่”
“กลับไปนอนคอนโดพี่ไม่ดีกว่าเหรอวะ ห้องผมมันไม่สะดวกหรอก”
“แรก”
“อะ อะไร”
ผมทำเสียงอุบอิบในลำคอทั้งยังไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย
“กูจะยืนหลับขนาดนี้ มึงยังคิดว่ากูจะมีแรงทำอะไรอีกเหรอ เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว”
แหม พี่ก็พูดตรงไป!
สรุปแล้วผมก็ต้องพาพี่มันขึ้นที่ห้องจนได้ พอเปิดประตูเข้าไปพี่ปืนมันมุ่นหัวคิ้วเล็กน้อยตอนที่ไปเดินรอบๆ เตียงผมกับไอ้เบิร์ดที่ถูกดันมาจนชิดกัน
“ทำไมต้องเอาเตียงมาชิดกันด้วย”
“ผมนอนตกเตียงบ่อยแล้วขยับมาชิดๆ กัน จะได้จบๆ ไป เวลาหลับจะได้กลิ้งไปที่นอนไอ้เบิร์ด”
“เตียงมึงอันไหน”
ผมชี้มือไปที่เตียงอันหนึ่งเสร็จแล้วพี่มันก็จัดการขยับเตียงของผมเข้าชิดมุมอีกด้านหนึ่ง แล้วจัดการพาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงผมอย่างสบายใจเฉิบ
“พี่ทำอะไรเนี่ย”
“เดี๋ยวมึงนอนละเมอไปกอดไอ้เบิร์ด”
ก็คิดไปได้เนอะคนเรา ผมส่ายหัวกับอาการประหลาดของคนตรงหน้าก่อนจะขยับไปปรับแอร์ให้ลดลงเพื่อให้อีกคนได้นอนหลับอย่างสบายๆ
“อะไร”
ผมถามเมื่อพี่ปืนตบที่นอนข้างๆ ตัวเองเสมือนเรียกให้ผมไปนั่งใกล้ๆ
“ผมต้องจัดของเข้าตู้ก่อนพี่นอนไปเลย เดี๋ยวผมปลุกขึ้นมากินข้าว”
“ไม่เอา”
พี่ปืนทำหน้างอแงเหมือนเด็กๆ
“ผมยังไม่ง่วง”
“มานั่งนี่”
“ฮื่อ”
“เร็วๆ”
สุดท้ายผมจำใจขยับตูดที่นั่งใกล้ๆ กับพี่ปืน ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะผมนึกเห็นใจคนที่ตาปรือเพราะโดนแอร์เย็นๆ พยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลับทั้งที่ท่าทางดูอ่อนเพลียอยากพักผ่อนเต็มแก่
“ไปนอนดีๆ สิครับ”
ไอ้พี่ปืนยกศีรษะขึ้นมาพาดบนตักผมแล้วทอดตัวนอนก่อนจะหลับตา
“นอนแบบนี้ไม่เมื่อยเหรอพี่”
“.....”
ผมเลยจำต้องนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายหนุนตักนอน นั่นเลยทำให้ได้สังเกตใบหน้าคมคายที่วันนี้ดูซีดเซียวกว่าทุกวัน ทั้งยังไรหนวดที่ขึ้นรกจนครึ้มเต็มหน้า วินาทีนั้นผมเลยเกลี่ยปลายนิ้วไปตามสันกรามของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“เหนื่อยมากเหรอครับ”
“อือ”
“ยังไม่นอนอีก”
พี่ปืนยิ้มๆ ทั้งที่ตายังหลับสนิท แต่พี่มันนอนไปได้สักพักก็ขยับตัวยุกยิกเหมือนไม่สบายตัวผมเลยประคองศีรษะอีกฝ่ายให้หมุนหมอนแทนแล้วจังหวะที่กำลังจะขยับหนีอ้อมแขนแข็งแรงก็ตวัดผมเข้าไปในอ้อมกอด
“ทำอะไรเนี่ยปล่อยผมเลย”
“นอนด้วยกัน”
เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู
“ไม่เอา ผมต้องไปจัดของ”
ผมขยับตัวยุกยิกไปมาแต่จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อย เลยได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของพี่ปืน ผมเลยเอี้ยวตัวหันไปดูเลยเห็นใบหน้าคมคายหลับสนิทเสียแล้วคงจะเพลียมาก เพราะเป็นแบบนี้ผมเลยไม่กล้าขยับตัวให้อีกฝ่ายรู้สึกเลยต้องจำใจยอมให้อีกฝ่ายนอนกอดอยู่อย่างนั้น
แอร์เย็นๆ บวกกับอากาศข้างนอกที่ค่อนข้างครึ้มทำให้ผมกำลังหลับตามพี่มันไปในที่สุด
...จุ๊บ...
ขณะที่กำลังสะลึมสะลือผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ต้นคอพร้อมกับเสียงทุ้มอันคุ้นเคยที่ว่า
‘พี่คิดถึงเรานะ’ และในความฝันนั้นผมคิดว่า ผมพึมพำตอบใครคนนั้นไปว่า
‘ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน’ อบอุ่นชะมัด!
ผมขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดนั้นที่โอบรัดให้ความอบอุ่นใจจนฝันดี
เป็นแฟนกันแล้วมันก็จะหวานๆ หน่อยเนอะ
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
