ตอนที่ 11 : ต้องปกป้องให้ได้
วันนี้กานดามีนัดตรวจสุขภาพกับเตย์ชินในช่วงบ่ายที่โรงพยาบาลวันนี้ปัฐวีไม่ได้มาด้วยเพราะที่บริษัทมีประชุมใหญ่เห็นทีคงกลับบ้านดึกอีกตามเคย
“เจ้าตัวเล็กหลานของลุงโตไวจริงๆ แปบเดียวก็สิบสองสัปดาห์แล้ว”
เตย์ชินพูดหยอกล้อเจ้าแฝดในท้องด้วยความเอ็นดูทำเอาคนเป็นแม่ที่นอนมองจอภาพขณะอัลตราซาวนด์ยิ้มหน้าบาน สามเดือนแล้วที่กานดามีเจ้าแฝดออยู่ในท้อง ท้องเองก็เริ่มจะป่องขึ้นเรื่อยๆ มีครั้งนึงที่ปัฐวีสังเกตเห็น แต่กานดาก็เลี่ยงตอบไปแค่ว่าสงสัยจะอ้วนขึ้นปัฐวีเองก็ไม่ได้สงสัยต่อ
“ช่วงนี้ก็ระวังๆ หน่อยนะทั้งการเดิน การกินหรืออะไรก็แล้วแต่ ของหนักๆ ก็อย่าไปยกล่ะ”
เตย์ชินจดบันทึกการตรวจครรภ์ลงในสมุดฝากท้องก่อนจะคืนให้กานดา หลังจากตรวจเสร็จ
“แล้วดากลับยังไง?”
“เดี๋ยวดานั่งแท็กซี่กลับครับ”
“อ้าว…ทำไมไม่โทรเรียกคนขับรถมารับล่ะ”
เตย์ชินอดห่วงไม่ได้ ช่วงนี้เขาไม่อยากให้กานดาไปไหนมาไหนคนเดียว
“ไม่อยากรบกวนลุงชัยน่ะครับ…แกเพิ่งกลับจากพาแม่แก้วไปต่างจังหวัดมา…อีกอย่างดาไปได้ครับ สบาย”
กานดาตอบกลับยิ้มๆ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะไปไหนมาไหนคนเดียว แค่ต้องระวังให้มากขึ้นเท่านั้นเองเพราะตอนนี้เขาไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้วกานดายังมีอีกสองชีวิตในท้องที่ต้องดูแล
“งั้นดาขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“กลับดีๆ นะ”
ลาเตย์ชินเสร็จก็เดินออกจากห้องตรวจไปยืนรอแท็กซี่ที่หน้าโรงพยาบาล รอได้ไม่นานรถแท็กซี่ก็มากานดาเข้าไปนั่งในรถก่อนจะบอกสถานที่
Rrrrrrr.
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กานดษหยิบมาดูชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอคือปัฐวีก่อนจะกดรับ
“สวัสดีครับคุณปัฐ”
[ตรวจเป็นไงบ้าง]
“ก็ปกติดีครับ ไม่มีอะไรน่าห่วง”
[ก็ดีแล้ว…วันนี้ฉันอาจจะกลับดึกนะ]
“ทราบแล้วครับ…อย่าหักโหมนะครับพักบ้าง”
[อื้ม…กลับดีๆ]
พูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป กานดาเงยหน้าขึ้นมองกระจกหน้าเห็นสายตาที่คนจับมองเขาก่อนที่จะหลบสายตาไปด้วยท่าทีแปลกๆ
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง….
รถขับเคลื่อนเข้ามาในซอยที่แปลกตา กานดาเริ่มใจไม่ดีก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความหาปัฐวี
‘คุณปัฐ…ดาไม่แน่ใจว่าดาคิดไปเองหรือเปล่าแต่คนขับรถพาดาเข้ามาในซอยที่ไม่คุ้นเลยแถมยังมองดาแปลกๆ ด้วย…ถ้าไม่มีอะไรดาจะส่งข้อความกลับนะครับ’
กดส่งก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กานดารวบรวมความกล้าข่มความกลัวเอ่ยถามคนขับไป
“เอ่อ…คือนี่ไม่ใช่ทางไปบ้านผมหนิครับ พามาผิดหรือเปล่า”
“ไม่ผิดหรอก…ทางนี้แหละถูกแล้ว”
คนขับตอบด้วยเสียงห่วนๆ กานดารู้ถึงความไม่น่าไว้ใจ ก่อนจะเริ่มหาทางหนี ทำไงดี…โดดลงจากรถเลยก็ไม่ได้…ต้องหาทางลวงมันสิ รถขับเข้ามาในเขตหมูบ้านในโครงการร้างระแวกนั้น หัวใจเต้นถี่รัวด้วยความกลัว
“จอด..ผมไม่ไปแล้ว”
“…”
“ผมบอกให้จอดไง! จอดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวมึงนั่งนิ่งๆ ไปซะ!”
มันกระชากเสียงขู่ทำให้กานดาชะงักนั่งนิ่งด้วยความกลัว เขาไม่รู้ว่ามันจะพาเขาไปไหน จะพาเขาไปทำอะไร กานดาไม่รู้เลย ต้องหาคนช่วย!…กานดาตัดสินใจโทรออกหาปัฐวีทันที
รับสิคุณปัฐ ดากลัว ได้โปรดรับเถอะ
“นั่นมึงจะทำอะไร!!”
ทันทีที่มันเห็นกานดาโทรออกหาปัฐวีมันจอดรถอย่างไวก่อนจะหันมาหมายจะแย่งโทรศัพท์จากมือกานดาเป็นจังหวะเดียวกับที่ปัฐวีรับสาย
[ว่าไง…]
“คุณปัฐช่วยดาด้วย!”
“มึงเอาโทรศัพท์มาให้กูเดี๋ยวนี้!”
“ไม่!! คุณปัฐช่วยดาด้วย”
มันใช้ฝ่ามือหยาบกร้านของมันตบลงที่ใบหน้าของกานดาอย่างแรง
เพี๊ยะ!!
[ฮัลโหลดา!! ดาอยู่ไหนตอบฉัน!! ดา!]
“คุณปัฐดาอยู่หมู่บ้านร้างแถวสาทร ช่วยดาด้วย!”
กานดาตะโกนให้ปัฐวีได้ยินขณะที่มันกระชากโทรศัพท์ไปได้สำเร็จก่อนที่จะกดวางไป
“มึงวอนเจ็บตัวใช่มั้ย!”
มันยกมือทำท่าตะตบกานดาอีกครั้ง กานดายกแขนขึ้นป้องอย่างหวาดกลัว แต่มันก็ต้องหยุดการลงมือทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันชี้หน้ากานดาก่อนจะกดรับ
“ครับนาย…ครับผมจับตัวมันมาได้แล้วครับ….กำลังพาไปที่นัดหมาย ครับ”
คนที่มันคุยด้วยจะต้องเป็นคนที่สั่งให้มันมาจับตัวเขาแน่ๆ กานดาคิดอย่างกระวนกระวาย แล้วจะมาจับตัวเขาเพื่ิออะไรล่ะ กานดาไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แล้วคนคนนั้นเป็นใครกัน
มันเอาเชือกมามัดมือของกันดาไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะขับรถไปต่อที่โกดังร้างท้ายหมู่บ้าน
“ลงมานี่!...กูบอกให้ลงมาไง!”
มันฉุดกระชากกานดาลงจากรถก่อนจะลากตัวกานดาเข้าไปข้างใน
“จับตัวผมมาทำไม?”
กานดาถามเสียงสั่นเทาด้วยความกลัว
“มึงไปแย่งของรักใครเขามาล่ะ…หึ “
ของรัก? กานดาไม่เคยแย่งของของใคร
มันจับให้กานดานั่งคุกเข่ากับพื้นจิกผมให้เงยหน้าต้อนรับนายของมันที่กำลังย่างก้าวออกมาจากมุมมืด เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นตามจังหวะการเดินอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเผยร่างของหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดีแต่หากในแววตานั้นกลับมาความเกลียดชังคนตรงหน้าเหลือเกิน
“ยินดีต้อนรับ”
เธอเหยียดยิ้มเยาะอย่างคนที่เหนือกว่า มองมายังกานดา
“คุณเป็นใคร?"
กานดาถาม เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน
“อ้าว…ไม่รู้จักฉันหรอกหรอ…จะแนะนำตัวให้รู้จักก็แล้วกันนะ”
เธอเดินมานั่งเก้าอี้เก่าๆ ตัวหนึ่งตรงหน้าของกานดา กอดอกเชิดหน้าก่อนจะตอบคำถามที่ทำให้กานดาอึ้งเมื่อได้ยิน
“ฉันชื่อเจน…เมียอีกคนของปัฐวี…ที่แกแย่งไปไงล่ะ!”
“คุณว่ายังไงนะ…”
“หึ ตกใจล่ะสิ คิดไม่ถึงล่ะสิ แกมันเป็นตัวมารเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปัฐวีเขี่ยฉันทิ้ง!!”
“ผมไม่ได้ทำ…คุณปัฐเค้าเลือกเอง”
กานดาตอบด้วยเสียงสั่นเครือ เมื่อเจนได้ยินดังนั้นเธอเกิดอาการไม่พอใจในคำโต้ตอบของอีกคนที่เธอเกลียดชังก่อนจะเข้าไปกระชากกลุ่มผมของกานดาอย่างแรงให้เงยขึ้นสบตากับเธอ
“ปากดี! แกมันก็แค่ของแปลกใหม่ที่ปัฐยังไม่เคยลองพอได้ลองก็แค่ลุ่มหลงในระยะแรก คิดหรอว่าปัฐเค้าจะเอาผู้ชายหน้าจืดขี้โรคอย่างแกมาเป็นตัวจริง!”
กานดาสบตาสู้กับเจนก่อนจะตอบโต้กลับที่ทำให้เจนต้องดิ้นรนราวกับถูกน้ำร้อนลวกผิว
“แน่ใจหรอ..ว่าเค้าแค่หลง ถ้าคุณปัฐไม่มีใจรักผมเค้าคงไม่เขี่ยคุณทิ้งอย่างที่ว่าหรอก”
“กรี๊ดดดด!! จะตายห่าอยู่แล้วยังจะกล้ามาปากดีอีกหรอ!”
เพี๊ยะ!!
ผ่ามือเรียวสะบัดอย่างเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าของกานดาเสียงดัง ความแสบชาที่แล่นเข้ามาที่ใบหน้าจนเกิดเป็นรอยผ่ามือแดงเถือกไปทั้งแก้มข้างซ้าย
“กล้ามากนะ ที่มาต่อปากต่อคำกับฉัน…แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะทำให้แกเจ็บปวดจนต้องคานมากราบตีนอ้อนวอนฉัน ฉันจะทำให้แกสกปรกจนปัฐวีไม่กล้าแม้แต่จะแต่ต้องตัว!”
“คุณจะทำอะไรผม!?”
กานดาเริ่มใจหวิวขึ้นมาเมื่อได้ยินสิ่งที่เจนพูด เธอเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องของเธอที่พากานดามา
“ทำให้มันเป็นแค่ขยะสกปรกๆ ที ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้ารูของแกมันกลายเป็นรูร่านขึ้นมาปัฐจะยังอยากเลือกแกอีกมั้ย!”
กานดาตาเบิกกว้าง ไม่นะ! นี่มันโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า ร่างบางลอยหวือขึ้นตามแรงกระชากของชายฉกรรณ์ร่างใหญ่ ก่อนที่จะร่วงไปกับพื้นตามแรงตบของผ่ามือหยาบกร้านบนใบหน้า กาดานอนตัวงอกับพื้น เจ็บ…กานดาเหลือบมองไปที่มัน มันยกเท้าขึ้นเหมือนจะกระทืบลงมา กานดากลิ้งหลบฝ่าเท้าที่กระทืบลงกับพื้นเสียงดังก่อนที่มันจะก้าวเข้ามาจิกผมกานดาให้ยืนขึ้นอีกครั้งและลงมือหยาบกร้านของมันตบลงที่ใบหน้าของกานดาอีกที กานดากระเสือกกระสนพยายมลุกเพื่อจะหนี ตอนนี้ในหัวของกานดามีเพียงเรื่องเดียวที่คิดได้คือการเอาตัวรอดให้ได้จากตรงนี้เพื่อปกป้องลูกในท้อง ปกป้องสิ่งที่กานดารักที่สุด ต้องปกป้องเค้าให้ได้!
ปัฐวียกเลิกการประชุมทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกานดา เขารู้สึกควบคุมสติตัวเองไม่ได้จิตใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเป็นห่วงแต่กานดา ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรกานดาบ้าง โทรกลับไปโทรไม่ติดเสียแล้ว ปัฐวีตัดสินใจโทรแจ้งตำรวจให้ช่วยตามหา ก่อนจะโทรหาเตย์ชินให้มาพบกันที่พิกัดล่าสุดที่เขาได้ติดต่อกับกานดา
“เกิดอะไรขึ้นไอ้ปัฐ!”
เตย์ชินรีบลงจากรถมาหาปัฐวีที่กำลังยืนคุยกับตำรวจอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าดาโทรมาหาฉันแล้วได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนเหมือนกำลังขู่ดาอยู่ แล้วก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย”
ปัฐวีอธิบายก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้เตย์ชินได้อ่านข้อความของกานดา
“นี่มันลักพาตัวชัดๆ พวกมันเป็นใครวะ!”
เตย์ชินถึงกับหัวเสียตัวกานดาเองเขาก็ห่วงมากพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นคือเด็กแฝดในท้องของกานดาที่เขาห่วงมาก ถ้าปัฐวีรู้เรื่องเข้าคงจะสติแตกเป็นแน่
“คุณปัฐวีครับ ตอนนี้สายของเรารายงานมาว่าพบรถของผู้ต้องสงสัยเป็นรถแท็กซี่จอดทิ้งไว้อยู่ปากทางเข้าไปโกดังร้างท้ายหมู่บ้านครับ”
นายตำรวจรายงายให้กับปัฐวีฟังยิ่งทำให้เขาร้อนรนอยากจะเข้าไปที่นั่นทันทีแต่ถูกห้ามไว้เสียก่อน
“แต่เราจะบุกเข้าไปตอนนี้ไม่ได้นะครับ ผมคิดว่าถ้าคนร้ายรู้ตัวอาจจะทำอันตรายคุณกานดาได้”
“แม่งเอ้ย! พวกมันเป็นใครวะ แล้วเราจะต้องทำยังไงครับต้องรออีกนานแค่ไหน!”
ปัฐวีเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะกลายเป็นบ้าเข้าไปทุกที เขาขบกรามแน่นอย่างเหลืออด
“ใจเย็นๆ เว้ยน้องดาต้องไม่เป็นอะไร”
เจ้าแฝดก็ต้องไม่เป็นอะไรเช่นกัน
แควก!
มือหนาหยาบกร้านฉีกเสื้อกานดาจนขาดวิ่น มันเอาใบหน้าของมันซุกไซ้ที่ลำคอขาวเหมือนคนโรคจิต กานดาใช้สองมือที่ถูกมัดไว้ทั้งผลักทั้งดันให้มันออกไปให้พ้นร่าง ไม่…มันต้องไม่ใช่อย่างนี้ คุณปัฐช่วยดาด้วย…ดาไม่ไหวแล้ว ช่วยดาด้วย
“ข่มขืนมันเข้าไป ทารุณกว่านี้อีกจนกว่าฉันจะสั่งให้หยุด!”
เจนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งกล้องวีดีโอหวังจะถ่ายไว้ประจาร เธอยิ้มร้ายอย่างสะใจ
มันหมายจะถอดกางเกงของกานดาออกไปให้พ้น กานดากัดเข้าที่ใบหูของมันจนแหกปากร้องลั่นผละตัวออกจากกานดา กานดารีบลุกขึ้นจะวิ่งหนีแต่มันก็ตะปบเข้าที่ข้อเท้าแล้วลากกานดากลับไป
“จับมันไว้ดีๆ สิไอ้โง่!!”
เจนด่าสั่งลูกน้องอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“หยุด! นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ!!”
ตำรวจหลายนายวิ่งกรูเข้ามาในโกดังพร้อมกับอาวุธปืนจ่อไปที่เจนและไอ้ระยำที่กำลังจะข่มขืนกานดา เจนตื่นตระหนกรีบชักปืนมาจากกระเป๋า ลูกน้องของเจนเองก็รีบผละตัวออกจากกานดาทันที
“วางอาวุธปืนลงซะ เราล้อมคุณไว้หมดแล้ว”
นายตำรวจสั่ง เจนตั่วสั่นเทาด้วยความกลัว ไม่มันต้องไม่ใช่แบบนี้! ตำรวจมาได้ยังไงกัน
“ดา!”
ปัฐวีวิ่งเข้ามาในวงล้อมของตำรวจ ก่อนจะเห็นกานดานอนไร้เรี่ยวแรงเใบหน้ามีรอยช้ำอยู่กับพื้น
“คุณ..ปัฐ”
กานดายิ้มออกมาจางๆ เมื่อเห็นปัฐวียืนอยู่ตรงนั้น ปัฐวีจะวิ่งเข้าไปหากานดาแต่ก็ต้องชะงัก
“หยุดนะ! อย่าเข้ามา!"
เจนสั่งก่อนจะหันปลายกระบอกปืนไปที่กานดา ทำให้ปัฐวีหัวใจกระตุกวาบ
“ถ้าคุณเข้ามาอีกก้าวเดียว เจนจะยิงมัน!”
“เจน…คุณทำแบบนี้ทำไม”
ปัฐวีมองไปที่เจนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้
“ปัฐ…คุณเป็นคนบังคับให้เจนทำแบบนี้เอง เจนไม่มีทางเลือก….เจนไปหาคุณที่บริษัทตั้งหลายครั้งคุณก็ไม่ให้เจนพบคุณเลย คุณเขี่ยเจนทิ้งอย่างไม่ใยดีเพื่อมาเลือกไอ้เด็กนั่นน่ะหรอ!”
น้ำตาของเธอไหลหลั่งออกมาด้วยความเสียใจและโกรธเเค้น ก่อนที่เธอจะเดินไปกระชากตัวกานดามาเป็นตัวประกัน
“คุณปัฐช่วยดาด้วย”
กานดาร้องให้ช่วยด้วยความกลัว
“เจนอย่าทำอะไรดานะ”
“ทำไมคะ เป็นห่วงมันมากนักหรอหะ! ถ้าไม่มีมันสักคนคุณก็คงไม่ทำกับเจนแบบนี้หรอก เรารักกันอย่างมีความสุขจนกระทั่งมันเข้ามา!!”
เจนล็อกคอกานดาพร้อมกับจ่อปลายกระบอกปืนไปที่ขมับ
“เจนอย่า!”
“งั้นก็พูดมาสิว่าคุณรักเจน”
เจนพูดก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายที่แฝงด้วยความเสียใจ
“พูดมาสิว่าคุณรักเจน!”
ปลายกระบอกปืนถูกหันมาทางปัฐวีอีกครั้งอย่างบังคับให้ปัฐวีพูดในสิ่งที่เธอต้องการ
“ผม ไม่ เคย รัก คุณ”
“กรี๊ดดดดดด!! ทำไมคะปัฐแล้วที่ผ่านมาคืออะไรกัน คุณนอนกับเจน คุณให้เจนทุกอย่าง แล้วอย่างนี้มาบอกว่าไม่เคยรักกันได้
ยังไง ไหนคุณเคยบอกว่ามันก็แค่เมียบำเรอของคุณไงคะ!!”
“กานดาไม่ใช่แค่เมียบำเรอ…แต่เค้าคือคนที่ผมจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันต่อจากนี้ต่างหาก คนที่คุณควรโกรธแค้นคือผมไม่ใช่กานดา”
ปัฐวีก้าวไปหาเจนอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าเรียบตึง ก่อนจะมองสบตาของกานดาที่มีน้ำใสๆ เอ่อล้นในดวงตา
“ถ้าจะยิง ยิงผม ปล่อยกานดาไป”
“ไม่นะคุณปัฐ”
กานดาแย้งขึ้น
“หยุดนะ! อย่าเข้ามา!”
เจนสั่งปัฐวีทั้งน้ำตาที่อาบบนใบหน้าทั้งโกรธแค้น ทั้งเจ็บปวด
“ยิงผมถ้าคุณต้องการ”
ปัฐวีจับกระบอกปืนในมือของเจนจ่อที่หน้าอกของตัวเอง
“ปัฐ…”
“ปล่อยกานดาไป แล้วยิงผมซะ”
“ไม่! เจนรักคุณ!”
“ผมบอกให้ยิงผมไง!!”
ปัฐวีตะคอกเสียงจนเจนสะดุ้งตาม เธอปล่อยตัวกานดาพร้อมกับลดกระบอกปืนในมือลงอย่างคนหมดสิ้นทุกอย่าง
“ดา ออกไปก่อน”
ปัฐวีสั่ง
“แต่..”
“บอกให้ออกไปไง”
กานดาเม้นปากแน่นก่อนจะค่อยๆ เลี่ยงเดินออกไป ไม่วายหันมามองปัฐวีอย่างเป็นห่วง
“คุณเคยรักเจนบ้างหรือเปล่าคะ สักนิดก็ยังดี”
เจนเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“ผมไม่เคยรักคุณเลย เราเคยคุยเรื่องสถานะของเราไปแล้ว...เราจบกันตั้งแต่วันนั้นเจน”
“ไม่จริง...ถ้าไม่มีฒันคุณก็ต้องรักเจน”
“ผมไม่เคยรักคุณ”
เจนเงยหน้าสบตากับปัฐวีอย่างคนหมดหวังหมดศัตธาในทุกอย่าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาแห่งความเกลียดชัง
“งั้นมันก็สมควรตาย!!”
ปัง!!
เสียงปืนลั่นดังกังวาลไปทั่วทุกทิศก่อนที่ร่างของกานดาจะทรุดลงกับพื้นพร้อมกับมือข้างนึงที่ยกขึ้นจับบาดแผล
“ดา!!”
ปัฐวีวิ่งเข้าไปรวบกอดร่างของกานดาไว้ในอ้อมกอด เจนโยนปืนทิ้งอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำเรื่องเลวร้ายลงไปก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทางหลังโกดัง โดยมีตำรวจอีกหลายนายวิ่งตามไปจับ
“คุณปัฐ…”
“ดา..ไม่อย่าเพิ่งพูดอะไรฉันจะพาไปโรงพยาบาลนะ”
ปัฐวีอุ้มกานดาออกจากโกดังทันที เมื่อเตย์ชินเห็นปัฐวีอุ้มกานดามาก็รีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะถาม
“ดาเป็นอะไร เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงปืน”
“ดาถูกยิง แกมาดูดาฉันจะไปขับรถ”
“รถฉันมีกล่องประถมพยาบาล ไปเร็ว”
ปัฐวีอุ้มกานดาไปที่รถของเตย์ชินก่อนจะมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที เตย์ชินรีบซับเลือดที่ช่วงเอวให้กานดาอย่างเร่งรีบ เลือดออกเยอะมากทำให้สังเกตไม่ชัดว่าบาดแผลอยู่ช่วงไหน
“ชีพจรดาอ่อนมาก อย่างนี้เป็นอันตรายกับเด็กในท้องแน่”
ปัฐวีชะงักหน้านิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เตย์ชินหลุดพูดออกมา
“แกหมายความว่ายังไงไอ้ชิน เด็กในท้องคืออะไร”
“นี่ไม่ใช่เวลามาถาม! ขับรถไป”
“ตอบฉันมา!”
เตย์ชินเงยหน้าสบตากับปัฐวีผ่านกระจกรถก่อนจะยอมบอกความจริงที่ปัฐวีอยากรู้ ความจริงที่กานดาปิดไว้
“ดาเป็นเด็กพิเศษ ดาสามารถมีลูกได้และตอนนี้ดาก็กำลังท้องลูกของแกอยู่”
--------------------------
วอนคนอ่านอย่าด่าเยอะเพราะอ้อนแต่งไปแล้ว 55555+
หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส 11/12/18 (อ่าน 184205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก