ตอนที่ 17 : ความสุข [จบ.]
คุณเคยถามตัวเองมั้ยว่าความสุขในชีวิตของคุณคืออะไร?
นี่คือคำถามที่ใครหลายๆ คนมักจะตอบกันได้แต่อาจจะไม่ใช่คำตอบที่อยู่ในใจจริงๆ แต่สำหรับกานดาแล้วความสุขที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตคือเจ้าแฝดจอมซนที่นอนหลับปุ๋ยบนอกคนละข้างของปัฐวี ความสุขที่ไม่รู้ว่าถ้าไม่ใช่ปัฐวีเขาจะมีทางได้เจอความสุขที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ไหม ลูก ครอบครัวจริงๆ ที่มีพี่ชายที่แสนดีอย่างเดียร์ แม่แก้วที่เมตตาเขามาตลอด หมอเตย์ชินที่ใจดีกับเขามากๆ และปัฐวีคนใจร้ายในอดีตที่คอยแต่จะทำให้เจ็บปวด แต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นความสุขหนึ่งในชีวิตของกานดาไปแล้ว ไม่เคยคิดว่าทุกอย่างจะลงเอยแบบนี้ ขอบคุณอะไรดีนะที่มอบความเจ็บปวดให้เป็นเครื่องพิสูทธิ์เพื่อให้มาพบกับความสุขในวันนี้
“ฝันดีนะครับคุณปัฐ”
กานดาก้มจูบลงบนหน้าผากของปัฐวีที่หลับสนิทเพราะอ่อนเพลียจากการขับรถระยะไกลนานๆ เคลียร์งานที่บริษัทเสร็จเรียบร้อยก็ขับรถพากานดาและลูกมาแม่ฮ่องสอนต่อเลย ก็ไม่แปลกที่จะหลับสนิทตั้งแต่มาถึง เจ้าแฝดก็จอมแสบหัวเราะชอบใจตลอดทาง หิวก็กิน ง่วงก็นอน เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวตลอดทาง ชอบเกาะกระจกมองดูข้างทางเหมือนแปลกตา
กานดาปล่อยให้พ่อลูกได้นอนกันก่อนจะออกมาจากห้องนอนเดินไปหาเดียร์ที่นั่งทานของว่างตอนเย็นที่หน้าทีวี
“คุณปัฐกับเจ้าแฝดหลับแล้วหรอ”
เดียร์ถามก่อนจะขยับที่ให้กานดานั่งด้วย
“ครับ หลับพร้อมกันทั้งพ่อทั้งลูกสงสัยจะเหนื่อย”
“แล้วเป็นไง พร้อมมั้ยสำหรับงานพรุ่งนี้”
เดียร์ถามกานดาถึงงานเเต่งที่เขากับเตย์ชินอุตส่าล่วงหน้ามาก่อนเพื่อเตรียมสถานที่ไว้สำหรับงานของกานดาและปัฐวี
“อันที่จริงดาอยากให้จัดเป็นงานเลี้ยงธรรมดามากกว่า ไม่อยากให้เป็นพิธีการอะไรมากมาย”
“เอาน่า ไหนๆ คุณปัฐเค้าก็ตั้งใจจะทำแล้วนะ ก็เพื่อดาทั้งนั้นแหละ”
“คุณปัฐน่ะเวอร์ไป”
“แหน่ะ ไม่ว่าเค้าอีก”
“พี่ว่าจริงมั้ยล่ะ”
“จริง”
แล้วสองคนพี่น้องก็พากันขำคิกคักออกมาพร้อมกัน เรื่องวุ่นวายผ่านพ้นไปก็เหมือนว่าจะมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาแทนในทุกๆ วันไม่มีขาด
“แล้วแม่แก้วกับพี่ชินล่ะครับ”
“อยู่ในครัวเตรียมอาหารเย็นพี่จะเข้าไปช่วยก็โดนไล่ออกมานั่งอยู่นี่ไง”
“อ๋อ แล้วทำไมถึงโดนไล่ล่ะครับ ใครไล่หรอ?”
“ชิน…สงสัยกลัวพี่เผาครัวล่ะมั้ง ฮ่าๆ”
“เป็นดา ดาก็ทำแบบพี่ชินนะ”
เดียร์หันไปค้อนใส่คนน้องแรงก่อนจะจับน้องมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว เล่นกันจนโซฟาเละไปข้างก่อนจะมานั่งหอบข้างกัน
กานดานั่งมองบ้านรอบๆ ตั้งแต่มาถึงยังไม่มีโอกาศได้เดินดูบ้านเลย มัวแต่วุ่นวายกับลูกกับสามี บ้านไม้ทรงตะวันตกสองชั้นสีขาวทั้งหลังที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง สร้างให้คล้ายกับหลังเดิมที่ยังคงหลงเหลือในความทรงจำของเดียร์
“รู้สึกอบอุ่นดีจัง”
กานดาพูดเสียงเบาก่อนจะเอนหัวไปซบไหล่คนพี่
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะ…น้องไอ”
เช้าของวันใหม่ทุกคนพร้อมใจกันตื่นแต่เช้ามาเตรียมของใส่บาตรพระ ปัฐวีและเตร์ชินเป็นฝ่ายแรงงานยกของยกโต๊ะมากลางหน้าบ้าน กานดาและแก้วเป็นฝ่ายจัดเตรียมอาหารสำหรับใส่บาตร ส่วนเดียร์นั้นเป็นฝ่ายพี่เลี้ยงคอยจับตาดูหลานๆ ไม่ให้คลาดสายตา นี่คงจะเป็นงานเดียวที่เดียร์ดูจะถนัดที่สุดแล้ว และทุกคนดูจะไว้ใจให้เดียร์ทำ ก็หลานๆ ติดลุงเดียร์งอมแงมเลยนี่หน่า หรือจะเป็นลุงติดหลานอันนี้ก็ไม่แน่ใจ
พระท่านเดินบิณทบาตรผ่านหน้าบ้านแก้วก็นิมนต์พระท่านให้มารับของใส่บาตร ต่างคนก็ช่วยกันหยิบของมาใส่บาตรให้ครบทุกองค์
“มำ ม่า”
เสียงเจ้าปริมแย้งขึ้นเมื่อเห็นว่าลุงเดียร์กำลังจะเอาดอกไม้วางบนบาตรพระ
“หื้ม ว่าไงครับน้องปริม”
“แอ้~”
ทำเสียงอ้อแอ้พร้อมกับแบมือทำท่าขอ ทุกคนต่างมองก่อนจะขำเอ็นดูในท่าทีของเจ้าปริม
“จะใส่บาตรหรอคะลูกสาว”
กานดายื่นดอกไม้ในมือให้ลูก เจ้าปริมรับมาถือก่อนจะโน้มตัวลง เดียร์ที่อุ้มหลานอยู่ก็ย่อตัวลงให้หลานได้วางดอกไม้บนบาตรพระได้
“ปา ปา!”
เสียงเจ้าเปรมดังขึ้นมาอีกทุกคนก็ก้มลงมองเจ้าเปรมที่ยืนเกาะขาคนพ่อ ปัฐวีก็ก้มไปอุ้มลูกขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“ว่าไงครับลูก จะเอาอะไรครับ”
“แอ้ แอ้~”
ร้องแล้วก็มองดอกไม้ แบมือขอบ้างอยากทำแบบน้อง
“จะใส่บาตรหรอครับลูก อ่ะๆ “
ปัฐวีเอาดอกไม้ให้ลูกได้ใส่บาตรพระ ทุกคนก็ต่างยิ้มเอ็นดูเจ้าแฝด แค่แปดเดือนก็รู้เรื่องขนาดนี้แล้ว จดจำทุกสิ่งที่สอนได้ ไม่งอแง และเป็นเด็กที่อารมณ์ดีมากๆ พระท่านให้พรเสร็จก็ยังได้เอ่ยปากชม ว่าเป็นเด็กหัวดีทั้งคู่ วาสนาดีทั้งคู่ คนเป็นพ่อเป็นแม่ได้ฟังก็ชื่นใจยิ้มไม่หุบ
ตกเย็นก็เริ่มจัดงานเลี้ยงเล็กๆ สำหรับครอบครัว กว่ากานดาจะเถียงกับปัฐวีให้จัดเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ได้นี่เล่นเอาเหนื่อย ฝ่ายนั้นเค้าอยากจัดแบบใหญ่ๆ จะเข้าเมืองไปเช่าชุดเสียด้วยซ้ำ แต่กานดาคิดว่ามันสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยมีกันอยู่แค่ไม่กี่คนจะจัดให้มันใหญ่โตทำไม
งานเลี้ยงเล็กๆ ที่ถูกจัดขึ้นที่สวนข้างบ้านไม้ทรงตะวันตกสีขาว ถูกตกแต่่งประดับประดาไปด้วยแสงไฟหลากหลายสีตามต้นไม้ เสียงเพลงจากกีต้าของเตย์ชินคลอมาเบาๆ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและผ่อนคลาย เจ้าแฝดไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นตัวป่วน ลงไปกลิ้งเล่นบนพื้นหญ้าสบายใจกันทั้งคู่ คนเป็นคุณย่าก็จะเหนื่อยหน่อยเพราะต้องคอยหลอกล่อหลานๆ ไม่ให้ออกจากผ้าใบที่ปูบนพื้นหญ้าให้หลานนั่งเล่น มีกองฟางที่ถูกอัดเป็นก้อนสี่เหลี่ยมยาวๆ อยู่สี่ก้อนถูกจัดวางล้อมรอบผ้าใบบนพื้น กานดากับปัฐวีนั่งคู่กันพร้อมกับโยกตัวเป็นจังหว่ะร้องเพลงคลอตามเบาๆ เดียร์เองก็นั่งให้กำลังใจเตย์ชินที่ร้องเพลงเล่นกีต้าด้วยการกินอย่างเงียบๆ
“ฟังผมร้องจนเบื่อกันแล้วมาฟังไอ้ปัฐร้องกันบ้างดีกว่า”
ร้องเพลงจบก็โยนหาตัวช่วยทันที ให้ร้องอยู่คนเดียวคงไม่ไหว
“อะไรวะ ฉันร้องเพลงไม่เป็น”
ปัฐวีรีบแย้งขึ้นมาทันที
“อย่าพูดมากตอนนี้ฉันหิวแกมารับหน้าที่นี้ซะดีๆ น้องรัก”
ว่าจบก็ยกกีต้าไปให้ปัฐวีที่ทำหน้าเหลอหลาอยู่ทันที ให้ตายสิเขาน่ะเลิกร้องเพลงตั้งแต่เรียนจบมัธยมแล้วนะ อายุตอนนี้จะปาเข้าเลขสามอยู่แล้วจะให้มาร้องปุบปับได้ยังไงกัน เพลงใหม่ๆ ก็ไม่เคยฟังซะด้วยสิ
ปัฐวีรับกีต้ามาวางไว้บนตักก่อนจะถอนหายใจแล้วหันไปมองกานดาที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ในหัวพลันนึกถึงเพลงๆ นึง ที่ตอนสมัยเรียนมหาลัยเขาเคยฟังแล้วเขาเองก็ชอบเพลงนี้มากๆ เพลงนี้คงเหมากับเวลานี้ที่สุด เหมาะที่จะเล่นให้กานดาฟัง
“ดา…ตั้งใจฟังเพลงนี้นะ”
กานดาเลิกคิ้วงงๆ ก่อนจะยิ้มบางให้พร้อมกับรอฟังด้วยความตั้งใจ
¹ “อาจจะมีพร้อม แต่ชีวิตก็ยังวุ่นวาย
ยังไม่พอดี ยังไม่พอใจ
ถึงไม่หนาวกายแต่หนาวใจอยู่ดี”
กานดาอมยิ้มบางๆ ส่งให้ ก่อนจะก้มลงไปอุ้มเจ้าแฝดทั้งสองที่เดินเกาะกองฟางมาหาพร้อมกับยิ้มร่ามานั่งบนตัก
ปัฐวีมีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง เงินทอง แต่ปัฐวีกลับรู้สึกอ้างว้างและขาดหายไป สิ่งที่มีอยู่มันเติมเต็มสิ่งที่เขารู้สึกว่าขาดหายไปไม่ได้เลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งมีกานดานี้เดินเข้ามาในชีวิต
“อาจจะมีน้อย แต่ไม่ขอให้มีมากมาย
มีแค่พอดี มีแค่พอใจ
ถึงต้องหนาวกายแต่หัวใจอุ่นดี
... อุ่น ใจ แล้ว แค่มีเธอกับฉัน
รักกันตลอดไปด้วยใจ ใจที่หวังดี
อุ่น ใจ แล้ว หนาวเย็นสักแค่ไหน
เมื่อมีรักห่มใจ จะมีอะไรอุ่นกว่านี้
อยู่ในความรัก อาจจะเหมือนว่าไม่มีใคร
รู้ว่ามีเธอ เธอที่เข้าใจ ถึงต้องหนาวกายแต่หัวใจอุ่นดี…
รู้ว่ามีเธอ เธอที่เข้าใจ ถึงต้องหนาวกายแต่หัวใจอุ่นดี…”
ปัฐวีและกานดาสบตากันอย่างลึกซึ้งตลอดทั้งเพลง ไม่ต้องมีคำพูดสวยหรูใดๆ ให้มากความในเวลานี้ แค่สายตาที่ทั้งสองส่งให้กันมันก็มากเกินกว่าคำพูดใดๆ
“เอิ๊กๆ คิคิ ปาปา~”
เจ้าปริมหัวเราะชอบใจเรียกหาป่าป๊าพร้อมกับชูแขนขึ้นอ้อนให้อุ้ม
“ว่าไงคะลูกสาว”
ปัฐวีวางกีต้าลงแล้วอุ้มเจ้าปริมไว้ในอ้อมแขนก่อนจะฟัดแก้มลูกสาวอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ กานดาที่มีเจ้าเปรมเกาะหนึบไม่ยอมปล่อย
“เพิ่งรู้นะครับว่าคุณปัฐร้องเพลงเป็นด้วย”
กานดาเอ่ยปากชมเบาๆ ไม่ได้อยากจะยกยออะไรสามี แต่ปัฐวีร้องเพลงดีมากจริงๆ จนเคลิ้มไปเหมือนตกหลุมรักใหม่อีกรอบ
“ก็ดาไม่เคยขอให้ร้องให้ฟังหนิ่”
“ใครจะรู้ล่ะครับ”
มือหนาปัดปอยผมที่ล่วงลงมาบังหน้าทัดหูให้กานดาก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
“ขอบคุณดานะ ที่เข้ามาเติมเต็มทุกอย่างให้หัวใจดวงนี้”
“เราเติมเต็มให้กันและกันต่างหากครับ”
ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพร้อมกับจรดหน้าผากชนกันท่ามกลางบรรยากาศที่มีแต่ภูเขา ต้นไม้ แสงไฟยามค่ำคืน และลมเย็นๆ ยามค่ำคืนที่พัดโชยมาเบาๆ ราวกับว่าให้ทุกสิ่งรอบตัวเป็นพยานกับความรักของทั้งคู่
“ฉันรักดา”
“ดาก็รักคุณ”
“อะแฮ่ม!!”
เตย์ชินกระแอมเสียงดังขัดจังหว่ะสามีภรรยาที่เขากำลังมอบความรักให้กันอย่างนึกอิจฉา ถ้าเดียร์ยอมหวานแบบนี้กับเขาบ้างคงจะดี
“หนูดากับตาปัฐหวานกันจนตาชินอิจฉาตาร้อนแล้ว”
แก้วที่นั่งดูอยู่นานก็พูดแซวพร้อมกับอมยิ้มขำ
“คุณป้าอย่าตอกย้ำสิครับ...เดียร์ตั้งใจฟังเพลงนี้ให้ดีนะผมมอบให้คุณโดยเฉพาะ”
ว่าจบก็ยกกีต้าเตรียมพร้อมทั้งๆ ที่เดียร์ยังไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย ในปากยังคงเคี้ยวไส้กรอกชีสอยู่เต็มปากทำหน้างงว่าเตย์ชินจะมาไม้ไหน
² “แต่งงาน เถิดน้อง!~
อย่ามัวแต่มองข้ามผ่าน
เดี๋ยวตายไปยมบาล ไม่สงสาร
อดขึ้นสวรรค์ เลยหนอ~
ทำไมน้องไม่ แต่งงาน
หรือเธอต้องการ คนหล่อ
รูปร่างของพี่ ก็ดีพอ
มาเถิดหนอ มาแต่งงานกัน..!”
“ไอ้ชิน!! วอนตายใช่มั้ยห๊ะ!”
ไม่ทันขาดคำถอดรองเท้าแตะปาใส่เตย์ชินจนวิ่งหลบแทบไม่ทัน คนร้องก็ร้องหวังขอแต่งงาน แต่คนฟังก็ดันเข้าใจว่าถูกหลอกด่า เกือบจะโรแมนติกอยู่แล้วถ้าเตย์ชินไม่มัวเล่นจนเดียร์หัวร้อนแบบนี้
“เดียร์~! โอ้ยๆ ยอมแล้วๆ”
เตย์ชินยอมแพ้แต่โดยดี โดนเดียร์จับล็อคคอตีเข่าก็ต้องยอมข้อหากวนประสาต
“นายร้องเพลงอะไรของนายหะ! อยากตายหรือไง”
สองมือเรียวบีบคอเตย์ชินพร้อมกับเขย่าไปมาโดยที่เตย์ชินไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ จากคนรอบข้างเลย ได้มาแต่เสียงหัวเราะที่แสดงถึงความสะใจเท่านั้น
“เดียร์ฟังก่อน! ฟังก่อนนะ ไม่ได้หลอกด่าเลย”
พูดพร้อมกับแงะมือเดียร์ออกจากคอ
“แล้วไอ้ท่อนที่ว่า ‘เดี๋ยวตายไปยมบาลไม่สงสาร’ นี่คืออะไรหะ!”
“แล้วไปฟังทำไมท่อนนั้นล่ะเดียร์”
“แล้วจะให้ฟังท่อนไหนล่ะ!”
พรึ่บ!
เตย์ชินรอบตัวเดียร์มาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะก้มลงเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของเดียร์เบาๆ
“ก็ท่อนนี้ไง…’รูปร่างอย่างพี่ก็ดีพอ…มาเถอะน้องมาแต่งงานกัน’…แต่งงานกันนะครับเดียร์”
เสียงทุ้มพูดคลอเคลียอยู่ข้างหู ก่อนที่ดวงตาคู่คมจะจ้องมองดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนอย่างรอคอยคำตอบ
“อะ อะไรของนาย”
เดียร์เบี่ยงหน้าออกห่างจากเตย์ชินอย่างเขินอาย นี่เขากำลังถูกขอแต่งงานอยู่จริงๆ เหรอเนี่ย? ให้ตายสิชีวิตนี้เกิดมาไม่เคยจะนึกถึงเรื่องแบบนี้เลย
“พี่เดียร์อายุอานามก็จะเข้าเลขสามกันอยู่แล้วรีบๆ แต่งเถอะครับ”
กานดาส่งเสียงเชียร์อยากให้คนพี่ตอบตกลง
“แต่งไปเถอะเดียร์ มีสามีติ๊งต๊องหน่อยก็ถือว่าเป็นสีสันของชีวิตนะ”
ปัฐวีก็ช่วยเชียร์อีกคนแต่ไม่วายโดนเตย์ชินแยกเขี้ยวใส่เพราะความกวน
“แต่งเลยหนูเดียร์”
“แต่งเลยครับพี่เดียร์”
ทุกคนต่างช่วยกันร้องเชียร์ให้เดียร์ตอบตกลงเร็วๆ เดียร์หันซ้ายหันขวาก็ไม่พ้นสายตาที่จ้องมาอย่างกับจะกลืนกินเขา
“แต่งงานกันนะเดียร์…”
เตย์ชินส่งยิ้มให้เดียร์พร้อมกับคลายอ้อมกอดแต่จับมือคผุ่สวยไว้แทน เดียร์เม้มปากเเน่นอย่างใช้ความคิด ไม่ใช่ไม่อยากแต่งแต่เขินต่างหากที่โดนขอแต่งงานต่อหน้าทุกคนแบบนี้ เขินจนทำตัวไม่ถูก เขินจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจะตรงนี้
“อื้อ…”
เดียร์พยักหน้าตอบเบาๆ เสใบหน้าที่แดงแจ๋อย่างเขินอาย
“ว่าไงนะไม่ได้ยินเลย”
เตย์ชินยียวนอยากได้ยินคำตอบที่ชัดกว่านี้
“ก็บอกว่าแต่งโว้ย!”
เดียร์ตะโกนใส่หูเตย์ชินกลบความเขินอสยก่อนจะโดนกอดแน่นจนเเทบหายใจไม่ออกต้องใช้มือทุบหลังเตย์ชิน
“เย่! พูดแล้วอย่าคืนคำนะ…ส่วนแหวนเดี๋ยวกลับไปเอาที่กรุงเทพนะ”
“อื้ม”
เตย์ชินกอดเดียร์แน่นพร้อมกับลูบผมยาวอย่างเบามือท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคน รักของเขาทั้งคู่มันอาจจะดูฉาบฉวยและดูจะเร็วไปสักนิดแต่ ณ ตอนนี้เขาทั้งคู่รักกันและต้องการซึ่งกันและกันเท่านี้ก็เกินพอแล้ว
“เย่!”
เสียงเจ้าเปรมร้องเย่ด้วยหน้าตานิ่งๆ พร้อมกับยกมือขึ้นท่วมหัวขึ้นมาทำเอาทุกคนต่างหัวเราะในความไร้เดียงสาของเจ้าเปรม
นี่คือค่ำคืนแห่งความสุขของทุกคน ความสุขที่ไม่ต้องไปไขว่คว้าดิ้นรนเพื่อให้ได้มา ความสุขแค่เพียงเปิดใจตอบรับทุกความรู้สึกจากสิ่งรอบตัว
ความสุขของกานดาคือการได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
ความสุขของปัฐวีคือการที่มีคนเข้ามาเติมเต็มสิ่งที่เขารู้สึกขาดหายมาตลอด
ความสุขของเดียร์คือการได้เจอกับครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่
ความสุขของเตย์ชินคือการได้พบกับเดียร์
และสุดท้ายความสุขของคนเป็นแม่ทุกคนคือการได้เห็นลูกมีความสุขกับครอบครัว
นี่คือความสุขของคนเหล่านี้ ความสุขเล็กๆ แต่กลับอบอุ่นไปทั้งหัวใจ…
คุณเองก็มีความสุขได้เพียงเปิดใจมองสิ่งที่อยู่รอบตัวคุณ…
[จบ(ไม่)บริบูรณ์]
_________________________________
¹ เพลง แค่มี
² เพลง ชวนน้องแต่งงาน
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
เย่!!! ในที่สุดอ้อนก็แต่งจนจบแล้ววววว จุดพลุฉลอง ปุ้งๆ ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณคนอ่านมากๆ ที่คิยติดตามและให้กำลังใจอ้อนมาตลอด บางคนตามนิยายเรื่อง เมียบำเรอตั้งแต่อ้อนเปิดเรื่องแรกๆ ก็คือสองปีที่แล้ว พักแต่งบ้าง ดองบ้าง แต่ก็ยังอดทนรอนักเขียนกากๆ คนนี้เสมอมาต้องขอบคุณมากๆ จริงๆ ค่ะ และก็ขอบคุณคนอ่านที่เพิ่งเข้ามาตามนิยายเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณที่มาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของแรงพลักดันที่ทำให้อ้อนมีวันนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ
หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส 11/12/18 (อ่าน 184018 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก