บทที่ 21 รุค
หลังจากที่เราออกมาจากอาณาจักรบาอัล การเดินทางก็เป็นไปอย่างราบรื่น ทำให้เรามาถึงชายแดนของอาณาจักรรุคภายในเวลาสามวันตามกำหนด สาเหตุที่ใช้ระยะเวลาในการเดินทางเท่ากันก็เพราะผมเคยดูจากแผนที่ที่เคลเบรอสแล้วจะเห็นว่าเมืองหลวงของทั้งสามอาณาจักรตั้งเป็นรูปสามเหลี่ยมด้านเท่า ทำให้ระยะห่างของเมืองหลวงทั้งสามอาณาจักรแทบจะเท่ากันเป๊ะ
อันที่จริงถ้าเดินทางเลียบป่า แล้วเลี่ยงเมืองตรงไปที่ป่าคาล์มเลยจะถึงจุดหมายเร็วมากกว่า แต่ไซเลอร์บอกว่าเราต้องมารับตราอนุญาตในการเข้าถ้ำฟินซ์จากองค์ราชาแห่งรุคก่อน เพราะตราอนุญาตนี้นอกจากจะสามารถใช้เป็นหลักฐานในการยื่นให้กับผู้พิทักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าถ้ำดูแล้วยังสามารถช่วยให้เข้าไปในถ้ำซึ่งมีเวทย์คุ้มกันอยู่ได้อีกด้วย
ด้วยเหตุนี้เราเลยต้องตรงมาที่ชายแดนบริเวณด่านตรวจคนเข้าเมืองของอาณาจักรรุค แล้วเดินทางไปที่พระราชวังเพื่อไปรับตราอนุญาตและแสดงความเคารพต่อองค์ราชาและราชินีของรุค ก่อนที่จะเดินทางไปป่าคาล์มต่อ
เมื่อใกล้จะถึงด่านตรวจ พอมองลงไปที่พื้นข้างล่างก็เห็นผ้าสีเหลืองสดใสผืนใหญ่เขียนคำว่ายินดีต้อนรับตัวเท่าบ้านขึงไว้ อย่าถามว่าทำไมผมถึงอ่านออก เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ
ผมเองก็เพิ่งรู้ตัวหลังจากเจอกับทีมเฮดีสได้สักพักนั่นแหละ ว่าผมสามารถฟังภาษาของคนโลกนี้ได้เข้าใจ อ่านได้รู้เรื่อง แต่เขียนไม่ได้เท่านั้นเอง เวลาต้องเขียนอะไรให้คนอื่นอ่าน เลยต้องรบกวนให้คนรอบๆ ตัวช่วยเขียนให้ คิดว่าถ้าหมดเรื่องยุ่งๆ จะลองถามท่านมอลทีสดูเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร
ผมยังคงอึ้งกับภาพด้านล่าง พอหันไปมองไซเลอร์ก็เห็นพี่แกทำหน้าเพลียจัดโดยไร้คำอธิบายเหมือนอย่างเคย คิดว่าน่าจะแดกจุดอยู่เหมือนกัน เลยได้แต่หันกลับไปมองผืนผ้าตาปริบๆ
พอลงมาจากมังกรก็เจอกับพรมแดงที่ปูเป็นทางยาวกับขบวนต้อนรับที่มีสาวๆ ยืนเรียงเป็นแถวตอนข้างผืนพรมทั้งสองฝั่ง ฝั่งละประมาณสิบกว่าคน เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ สาวๆ ก็พูดขึ้นมาพร้อมๆ กัน
“ยินต้อนรับสู่อาณาจักรรุคเจ้าค่ะ”
“...”
เพื่อความปลอดภัย ผมจึงขยับไปยืนเยื้องๆ อยู่ด้านเหลังของไซเลอร์ พินช์เชอร์ก็ขยับมายืนชิดกับผมจนเราแทบจะรวมร่างกันได้ น้องมันทำหน้าหวาดๆ เหมือนจดจำวีรกรรมการมีส่วนร่วมในการต้อนรับแขกของชาวรุคที่บาอัลได้เป็นอย่างดี ขนาดผมยังแอบกลัวใจคนอาณาจักรนี้เลย เจอแค่นั้นก็ยังรู้สึกขยาดมาถึงตอนนี้ ของเค้าแรงจริงๆ ครับ
เมื่อลงมาครบทุกคนแล้ว มาสทิฟท์ก็เดินขึ้นนำหน้าไป ตามด้วยพรีซา ไซเลอร์ ผม พินช์เชอร์ ร็อต ปิดท้ายด้วยชเนาเซอร์
แค่มาสทิฟฟ์ก้าวเท้าเหยียบผืนพรม สาวๆ ที่ยืนอยู่ทั้งสองข้างก็โปรยกลีบดอกไม้ขึ้นเป็นสาย
“...”
จำเป็นต้องเวอร์ขนาดนี้ไหม ถามใจดู
ก้อนหินที่อยู่ในอ้อมแขนอ้าปากงับกลีบดอกไม้เล่น หางสะบัดไปมาเหมือนกำลังสนุก ผมก็ได้แต่ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู แต่พอสายตาเผลอเหลือบไปมองคนโปรย ก็ต้องรีบดึงสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว เพราะแต่ละคนมองมาตาเป็นประกาย ส่งสายตามาเหมือนจะล่อลวงให้ติดกับแล้วลากไปแดก
เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนน่ากลัวเท่าที่นี่เลยครับ พูดจริงๆ
“ยินดีต้อนรับสู่รุคคคคคค”
เอ่อ... นั่นตัวอะไร
เมื่อเดินพ้นผืนพรมมาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่คล้องพวงมาลัยดอกไม้สดจนมิดหัว พอเราเดินออกไป ก็หยิบพวงมาลัยออกมาคล้องให้ทีละคน เพราะมัวแต่ยืนอึ้งเลยเหลือผมเป็นคนสุดท้าย พี่แกก็เอาพวงมาลัยออกมาถือไว้ แล้วส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ผมขนลุกเล่น
ผู้ชายอาณาจักรนี้ก็ดูน่ากลัวไม่แพ้ผู้หญิงเลย
...
ผู้ชายตรงหน้าสูงพอๆ กับไซเลอร์ แต่รูปร่างดูเพรียวมากกว่า ผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า มัดจุกสั้นๆ ไว้ตรงท้ายทอย นัยน์ตาสีน้ำตาลทอประกายแพรวพราว บ่งบอกว่าน่าจะเจ้าชู้พอตัว
พอเห็นผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พี่แกก็เดินเข้ามาใกล้จนผมเผลอก้าวถอยหลัง แล้วไปชนกับไซเลอร์ที่มายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอผมหันไปมองหน้า ไซเลอร์ก็จับบ่าเอาไว้แล้วตบเบาๆ เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเลยหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ซึ่งขยับเข้ามาใกล้เข้าไปอีก ถ้าจะใกล้ขนาดนี้มึงสิงกูเลยเถอะ โว๊ะ!
ขนาดผมเผลอถลึงตาใส่ พี่แกก็ยังคงยิ้มกรุ้มกริ่มให้เหมือนเดิม ผมเลยถอนหายใจแล้วยอมยืนนิ่งๆ แต่โดยดี จะได้เสร็จๆ ไปซะที พอเห็นผมนิ่งแล้วพี่แกก็เอาพวงมาลัยพวงสุดท้ายที่ถือไว้มาคล้องคอให้อย่างอ้อยอิ่ง ถ้าหูไม่ฝาดเหมือนจะได้ยินเสียงขู่ในลำคอของทั้งไซเลอร์และก้อนหิน กับเสียงหัวเราะหึๆ ของคนตรงหน้า
“ยินดีต้อนรับสู่รุคนะ”
พูดจบระหว่างที่ทุกคนเผลอ พี่แกก็ดึงมือข้างหนึ่งของผมที่อุ้มก้อนหินอยู่ไปจูบลงที่หลังมืออย่างรวดเร็ว
“อินดัส!” ไซเลอร์เรียกเสียงดัง
“ก๊าสสสสสสสสส” ก้อนหินที่เสียหลักจนเกือบจะตกร้องอย่างโมโห
เชี่ยยยยยยยยย! อันนี้ผมร้องในใจ
ผมรีบดึงมือกลับมาแล้วไปเช็ดกับกางเกงอย่างแรง ถอยหลังกรูดอย่างไม่เป็นท่า จะว่าเสียมารยาทก็ช่างแม่งเถอะ
กูขนลุก!
ไซเลอร์ปัดมือคนที่ชื่ออินดัสออกแล้วดึงผมไปไว้ข้างหลังก่อนจะก้าวมายืนขวางไว้ ในขณะที่ก้อนหินก็มองคนทำตาขวาง พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของผมเหมือนจะลงไปหาเรื่อง
โอ๊ย! นี่กูจะห้ามตัวพ่อหรือตัวลูกก่อนดีวะ!
พอเห็นว่าผมไม่ยอมปล่อย ก้อนหินก็หันกลับมาจับพวงมาลัยที่คล้องคอผมอยู่กัดจนเชือกขาด แต่มันคงยังไม่หนำใจ เลยจับเอามาลัยที่ขาดแล้วมากัดต่อจนดอกไม้เละ ก่อนจะปล่อยให้ร่วงลงพื้นดิน ผมได้แต่มองการกระทำมันตาปริบๆ
ไปที่ชอบๆ นะพ่อพวงมาลัย
มึงพาลมากหิน ทำอะไรคนไม่ได้ก็หันกลับมาทำของแทน คือ... ตอนนี้ไม่รู้จะขำหรือจะโมโหหรือจะอะไรดี ผมสับสนกับความรู้สึกตัวเองมาก
“หึๆ” หึพ่องสิ ได้ยินเสียงหัวเราะของตัวต้นเหตุแล้วอยากจะจัดจระเข้ฟาดหางให้สักดอกจริงๆ
“เลิกเล่นได้แล้วน่าเจ้าชายอินดัส”
“ห๊ะ!” ไอ้เหี้ยเนี่ยนะเจ้าชาย?
ผมหันไปมองหน้าพรีซาเพื่อขอคำยืนยันอีกครั้ง
พรีซาถอนหายใจเฮือก ก่อนจะย้ำให้ฟังอีกรอบ
“นี่เจ้าชายอินดัส เจ้าชายลำดับที่ 5 ของอาณาจักรรุค ส่วนนี่ก้อนดินกับพินช์เชอร์คนของสำนักแพทย์”
ถึงไม่อยากจะเคารพ แต่โดยศักดิ์และโดยมารยาทแล้วจำเป็นต้องเคารพ ผมเลยได้แต่ขยับออกมาจากข้างหลังของไซเลอร์ โดยเว้นระยะห่างไว้เหมือนเดิม กลัวพี่แก เอ๊ย! กลัวเจ้าชายจะทำอะไรเหนือความคาดหมายอีก แล้วโค้งคำนับให้อย่างเรียบร้อยตามมารยาท ยังดีที่เจ้าชายยังมีมารยาทพอ เจ้าตัวก็เลยโค้งกลับมาอย่างสุภาพเหมือนกัน
“พร้อมกันหรือยัง ถ้าพร้อมแล้วเราเดินทางเข้าวังกันเถอะ เสด็จพ่อทรงรออยู่”
ถ้าไม่ติดขบวนต้อนรับของเจ้าชายก็คงไปถึงนานเป็นชาติแล้วมั้ง
“อ้อ! น้องสาวข้าก็รอพบเจ้าอยู่เหมือนกันนะไซเลอร์” เจ้าชายอินดัสส่งสายตาแบบมีเลศนัยให้ไซเลอร์ ก่อนจะเบนสายตามายิ้มกรุ้มกริ่มให้กับผม
“ขึ้นมังกรไปกับข้าไหมก้อนดิน”
“ไม่! เอ่อ… ไม่รบกวนเจ้าชายหรอกครับ ข้าเกรงใจ” อยากจะบอกว่าไม่เต็มใจมากกว่า แต่ต้องรักษามารยาทเลยจำใจต้องบอกไปอย่างนี้
“เกรงใจอาร๊าย ไม่ต้องเกรงใจ มาเถอะข้าเต็มใจมากกกก” ท้ายประโยคลากเสียงยาวทั้งยังขยับเข้ามาใกล้และส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้
โว๊ยยยย! เจ้าชาย มึงดูหน้ากูด้วยครับ ว่าเต็มใจด้วยไหม
แต่ยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไร ไซเลอร์ก็ผลักเจ้าชายออกไปซะก่อน เอ่อ... นั่นเจ้าชายนะไซเลอร์มันจะไม่เป็นอะไรเหรอ
ส่วนไอ้คนโดนผลักก็แค่หัวเราะอย่างกวนตีน
เห็นแล้วรู้สึกเหมือนตีนจะกระตุก ถ้าเผลอถีบเจ้าชายนี่โทษหนักไหม ผมอยากรู้
ผมได้แต่ระงับอารมณ์แล้วขยับไปถามชเนาเซอร์ที่ยืนกอดอกมองเหมือนกำลังดูเรื่องสนุกๆ อยู่ ส่วนคนอื่นๆ ก็มองขำๆ อย่างไม่คิดจะห้ามกันเลย
“มันจะไม่มีปัญหาเหรอชเนาเซอร์” ถามเสร็จผมก็หันไปมองคู่กรณีที่ยังคงยืนจ้องตากันอยู่ จ้องกันขนาดนั้นถ้าเป็นปลากัดป่านนี้คงท้องไปแล้ว
“ไม่หรอกน่า อินดัสเป็นเพื่อนของพวกเราเอง”
“เพื่อน?” พอฟังน้ำเสียงและสีหน้าของผมชเนาเซอร์ก็หัวเราะก่อนจะบอก
“ก็เพื่อนพวกเรา อืม... แต่ถือเป็นคู่แข่งของไซเลอร์ด้วยละมั้ง” พอเห็นผมทำหน้างง ชเนาเซอร์ก็อธิบายต่อ
“ก็สมัยที่ต้องมาฝึกร่วมกัน สาวๆ ที่อินดัสถูกใจ ไม่ว่ากี่รายๆ ก็ดันไปชอบไซเลอร์หมดนี่นา ไอ้หมอนั่นก็เลยเห็นไซเลอร์เป็นคู่แข่งมาตลอด ปกติไซเลอร์ก็เฉยๆ นะ มีแต่เรื่องเจ้านี่แหละที่อยู่เฉยไม่ได้” พูดจบก็หัวเราะอย่างชอบใจ
อ้อ! ก็ว่าอยู่ว่าเพื่อนกันไม่น่าจะมีท่าทางกวนประสาทกันแบบนี้ มีปัญหากันเพราะเรื่องผู้หญิงนี่เอง
“แต่... นั่นเจ้าชาย ทำแบบนั้นไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอครับ” ผมถามอย่างเป็นกังวล
“แล้วไง ไซเลอร์ก็เป็นถึงว่าที่คิงของเคลเบรอส ขอแค่เจ้าบอกคำเดียวว่าอยากเป็นควีน ไซเลอร์ก็คงไปเสนอตัวให้เจ้าได้เป็นแล้ว แค่เจ้าชายจะมาสู้อะไรคิงกับควีนของอาณาจักรได้”
ใครมันจะไปอยากเป็นกันวะ!!!
ผมเหล่ตามองคนที่ยุยงส่งเสริมให้เพื่อนรับตำแหน่งไปอย่างเพลียๆ ก่อนจะนึกถึงเรื่องที่ชเนาเซอร์พูดก่อนหน้า
อืม... ว่าแต่... แล้วไซเลอร์ล่ะ เคยมีคนที่สนใจบ้างไหมนะ
“เป็นอะไร”
ผมเกือบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักจากไซเลอร์ที่มายืนมองมาด้วยสายตาห่วงใยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ นี่ผมเหม่อเหรอ แถมยังคิดเรื่อง... เอ่อ ช่างมันเถอะ!
“เปล่าครับ แค่คิดอะไรเพลินๆ”
พอหันไปดูคนอื่นก็เห็นไปรอที่มังกรของตัวเองหมดแล้ว เหลือแต่เจ้าชายอินดัสที่ยืนมองยิ้มๆ อยู่ ทำไมไม่ไปที่ชอบๆ เอ๊ย! ไม่ไปที่มังกรตัวเองล่ะครับ จะยืนอยู่ทำซากอะไร พอเห็นสายตาผม เจ้าชายก็บอก
“ข้ายังรอคำตอบอยู่นะ”
คำตอบอะไรวะ พอเห็นผมทำหน้างง เจ้าชายก็หัวเราะ ก่อนจะขยายความ
“ก็ที่ถามเจ้าไว้ไง ว่าจะไปกับข้าไหม”
หือ... นี่เมื่อครู่สีหน้าผมยังบอกไม่ชัดอีกเหรอว่ารังเกียจ เอ๊ย! หมายถึง เกรงใจน่ะ
“ไม่รบกวนหรอกครับ ข้าไปกับไซเลอร์ดีกว่า”
“หึ ก็ได้ๆ แต่คราวหน้าไปกับข้าได้นะไม่ต้องเกรงใจ” ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ พอเห็นสีหน้าผมเจ้าชายก็หัวเราะแล้วเหลือบไปมองไซเลอร์ก่อนจะพูดต่อ
“สำหรับเจ้า ข้ายินดีให้รบกวน ‘ทั้งวัน ทั้งคืน’ เลย ฮ่าๆๆๆๆ” พูดจบก็หัวเราะเหมือนคนเสียสติแล้วเดินตรงไปที่มังกรตัวเอง
ถ้าไม่ต้องเกรงใจก็เอาส้นตีนกูไปก่อนไหมครับเจ้าชาย เชี่ย! ขนลุกสัด!
ผมได้แต่ยืนขนลุกขนพองกับคำพูดของเจ้าชายอินดัส ส่วนก้อนหินที่อยู่ในอ้อมแขนยังคงส่งเสียงขู่ในลำคอไม่เลิก ไซเลอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็แผ่รังสีอำมหิตออกมาจนผมยังรู้สึกได้
“ไซเลอร์” เจ้าของชื่อยังคงนิ่ง สายตายังจ้องคนที่เดินจากไปเขม็ง ถ้าสายตาเป็นมีดป่านนี้คงกรีดเจ้าชายเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว
ผมเลยกอดก้อนหินเอาไว้ด้วยแขนข้างเดียว มันก็หันกลับมากอดผมแน่นเอาหน้าซุกแล้วถูแรงๆ กับตัวผมเหมือนจะระบายอารมณ์
เบาหินเบา เดี๋ยวเสื้อขาด
ผมใช้มืออีกข้างที่เพิ่งว่างเอื้อมไปจับข้อมือของไซเลอร์แล้วจูงเดินกลับไปที่มังกร ซึ่งคนโดนจูงก็ยอมเดินตามมาอย่างว่าง่าย ก่อนที่ไซเลอร์จะกระตุกมือผมเล็กน้อยจนผมชะงัก พอหันไปมอง เจ้าตัวก็ประสานนิ้วเข้ากับนิ้วมือของผมจนแน่น แล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีขึ้นผิดจากเมื่อครู่อย่างกับหน้ามือเป็นหลังเท้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายเดินนำหน้าแล้วจูงมือผมไปแทน
เนียนกว่านี้นี่มีอีกไหม ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินตามไป
กว่าจะถึงเมืองหลวงของอาณาจักรรุคก็เป็นเวลาเย็นพอดี ระหว่างทางเจ้าชายก็พาแวะกินอาหารเที่ยงกันก่อน ซึ่งเป็นการกินอาหารที่ต้องใช้ความอดทนมากถึงมากที่สุด
อดทนเพื่อไม่ให้เผลอถีบเจ้าชายของอาณาจักร
คนบ้าอะไรกวนประสาทได้ทุกระยะ ไซเลอร์ที่ใจเย็นๆ ยังของขึ้นได้ ก้อนหินนี่ถ้าไม่ห้ามไว้มันคงพุ่งไปงับหัวแล้ว ใจเย็นนะหิน นั่นเจ้าชาย ถ้าไม่ใช่นี่ปล่อยให้มันกัดหูขาดไปแล้ว ฮึ่ม! ขนาดผมยังรู้สึกเหมือนไมเกรนจะกำเริบ รับมือกับเจ้าชายนี่เหนื่อยยิ่งกว่าการเดินทางสามวันรวมกันซะอีก กว่าจะถึงพระราชวังก็เล่นเอาประสาทจะกิน!
เมื่อเอามังกรลงที่ลานมังกรของพระราชวังแล้ว เจ้าชายอินดัสก็พาเราเดินตรงไปที่ห้องรับรองซึ่งองค์ราชาฟอลคอนทรงรออยู่แล้ว ส่วนองค์ราชินีชีลาตอนนี้ทรงประชวรอยู่ไม่สามารถออกมาต้อนรับได้ ช่วงนี้งานต่างๆ ที่อยู่ในความดูแลขององค์ราชินีจึงตกเป็นหน้าที่ของพระอนุชาขององค์ราชินีคือท่านพาราคีทและสนมทั้งสิบห้าแทน
ฟังไม่ผิดครับสนมทั้งสิบห้าจริงๆ
....
อันที่จริงหน้าที่ต้อนรับพวกเราเป็นของท่านพาราคีท แต่ท่านกับสนมบางพระองค์ต้องเดินทางไปประชุมแทนองค์ราชินีที่บาอัล หน้าที่นี้จึงตกเป็นของเจ้าชายอินดัสที่รับอาสาทำหน้าที่แทน แย่จริงๆ
ระหว่างทางเจ้าชายยังเล่าให้ฟังเหมือนเป็นเรื่องปกติสุดๆ อีกว่า นอกจากองค์ราชาจะมีสนมสิบห้านางแล้วก็ยังมีนางในบางส่วนที่ยังไม่ได้รับการแต่งตั้งอีก ตอนนี้อาณาจักรรุคเลยมีเจ้าชายทั้งหมดแปดพระองค์ เจ้าหญิงสิบห้าพระองค์
ฟังแล้วก็ได้แต่อึ้ง
ไซเลอร์เลยอธิบายให้ฟังว่าอาณาจักรรุคมีประชากรผู้หญิงมีมากกว่าผู้ชายเกือบเท่าตัว มีการสืบทอดตำแหน่งกันตามสายเลือด ชนชั้นปกครองจึงนิยมมีภรรยาหลายคนเพื่อจะได้มีทายาทสืบทอดงานหลายๆ อย่างต่อไป ฟังแล้วรู้สึกเห็นใจผู้หญิงอาณาจักรนี้จริงๆ ทำให้เข้าใจว่าทำไมสาวๆ ถึงได้มีพฤติกรรมอย่างที่เห็นมา
ระหว่างทางที่เดินไปผมก็สังเกตการตกแต่งพระราชวังของรุคไป ตอนแรกว่าอาณาจักรบาอัลตกแต่งได้หรูหรามากแล้ว มาเจอของอาณาจักรรุคนี่อาณาจักรบาอัลชิดซ้ายตกขอบไปเลย นอกจากจะหรูแล้วก็ยัง เอ่อ... รก เหมือนว่ามีอะไรก็เอามาประโคมใส่เต็มไปหมด ไม่รู้อะไรเป็นอะไร อยู่ๆ ก็นึกถึงคุณหญิงอินทิราขึ้นมาวูบหนึ่ง นี่ถ้าท่านมาเจอ ท่านคงมองด้วยหางตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า ‘ไร้รสนิยม’ หูย แค่นึกถึงก็รู้สึกขนลุกจนต้องรีบสะบัดหัวสลัดความคิดออก
พอไปถึงหน้าประตูห้องรับรองผมก็รวบรวมสติพยายามสำรวมกิริยาให้เรียบร้อย เมื่อเจ้าชายอินดัสเปิดประตูออก ผมก็รู้สึกอยากจะถอยหลังกลับขึ้นมาทันที เพราะในห้องมีสาวๆ ยืนต้อนรับเป็นแถวทั้งสองฝั่งตั้งแต่หน้าประตูยาวไปถึงด้านใน ซึ่งตรงกลางห้องมีคนที่น่าจะเป็นองค์ราชาฟอลคอนแห่งรุคยืนรออยู่บนแท่นที่ยกขึ้นสูงกว่าจุดอื่นเล็กน้อย มีผู้ชายอีกสามคนยืนอยู่บนพื้นบริเวณด้านขวามือขององค์ราชาหนึ่งคน และทางด้านซ้ายอีกสองคน
“ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรรุคเจ้าค่ะ” เสียงประสานกันของสาวๆ ทำให้ผมต้องพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเผลอกลอกตาออกมาจริงๆ
ผมได้แต่ยิ้มรับแห้งๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท แต่สายตามองตรงไปด้านหน้าเพียงอย่างเดียว พยายามไม่สบตากับใครทั้งสิ้น เมื่อไปถึงเราทั้งหมดก็ทิ้งตัวลงคุกเข่าเพื่อแสดงความเคารพต่อองค์ราชา
“ถวายพระพรฝ่าบาท”
“ลุกขึ้นเถอะ ทุกคนตามสบาย”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท” สิ้นเสียงอนุญาตที่ดังอย่างกับฟ้าผ่าขององค์ราชา พวกเราก็ลุกขึ้นยืนอย่างสำรวม
องค์ราชาโบกมือให้สาวๆ เดินออกจากห้องไปจนหมด ก่อนจะหยิบถุงผ้าเล็กๆ จากมือชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านขวามือมาถือไว้ พรีซาก้าวเข้าไปคุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วยื่นมือขวาออกไปหงายไว้รอ องค์ราชาหยิบของด้านในออกมาจากถุง มันคือหยกสีเขียวขนาดเท่าฝ่ามือสลักเป็นลายหงส์สองตัวหันหน้าเข้าหากันผูกห้อยไว้กับเชือกสีแดงที่ถักเป็นเงื่อนอย่างสวยงาม ทรงวางลงบนฝ่ามือของพรีซาแล้วปล่อยเชือกลง พรีซาลุกขึ้นยืนคำนับอีกครั้ง ถอยหลังกลับมาที่เดิม ก่อนจะเอาเก็บไว้ในอกเสื้อของตัวเอง
พอเสร็จพิธีการแล้วองค์ราชาก็หันมาตรัสถาม
“เจ้าคือก้อนดินใช่ไหม ไหนๆ ขยับมาใกล้ๆ ซิ”
ผมก้าวขึ้นไปยืนด้านหน้าอย่างเกร็งๆ
“เงยหน้าขึ้นสิ ไม่ต้องกลัว ข้าใจดีมากกกก” คำว่ามากลากยาวจนผมเผลอหลุดขำอย่างลืมตัว ถึงเสียงจะดังแต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าน่าจะทรงพระทัยดีมากอย่างที่ทรงอวด พอเงยหน้าขึ้นก็สบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มพราวระยับ ดูแล้วพระองค์น่าจะทรงมีอายุพอๆ กับคิงเคลเบรอสและองค์ราชาแห่งบาอัล แต่ดูจะทรงเสน่ห์แพรวพราวมากกว่า มิน่าล่ะสนมนางในถึงได้เยอะขนาดนั้น
“น่ารักใช่ไหมฝ่าบาท”
ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะเจ้าชายอินดัส โว๊ะ! ใช้ตาปลาดูรึไงถึงได้มองผู้ชายสูง 175 น่ารักไปได้ ถ้าเป็นพินช์เชอร์ก็ว่าไปอย่าง
“เออ น่ารักจริงๆ อย่างที่เจ้าว่า เจ้าสนใจเหรออินดัส” ทรงหันไปถามเจ้าชาย คือ เกรงใจกันสักนิดก็ดีนะครับ ถามกันต่อหน้าอย่างนี้เลยเรอะ!
“สนใจจะมาเป็นสะใภ้ข้าไหมก้อนดิน ข้ายินดีต้อนรับสู่ราชวงศ์รุค เดี๋ยวแต่งตั้งให้เป็นชายาเอกของอินดัสเลยดีไหม”
“ไม่!... เอ่อ...ไม่ดีครับ” คำแรกหลุดไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเติมคำหลังไปเพื่อไม่ให้ดูห้วนเกินไป ทั้งๆ ที่ในใจนี่อยากบอกว่า ไม่โว๊ยยยยยยย! ใครมันจะไปเป็นกันวะครับ ชายาเอกอะไรกัน ผมเป็นผู้ชายนะครับ เผื่อจะทรงลืม!
“ดีฝ่าบาท / ไม่ดีฝ่าบาท” ประโยคแรกจากเจ้าชายอินดัส ส่วนประโยคหลังนี่ของไซเลอร์ พูดจบก็หันไปจ้องตากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แทบจะเห็นกระแสไฟฟ้าลั่นเปรี๊ยะๆ เลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ พวกเจ้านี่สนิทกันดีนะ”
ตรงไหนครับ!!!
“เลิกเล่นเถอะฝ่าบาท เจ้าชายอินดัส” ชายที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือขององค์ราชาขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ก็ได้ๆ คนเป็นจอมปราชญ์นี่จริงจังได้ทุกเรื่องจริงๆ” ยอมรับแล้วเหรอว่าทรงเล่นอยู่ แล้วยังจะมีหน้ามาบ่นอีก
“ข้าลืมแนะนำไป ทางขวามือข้าคือเจ้าชายฮอร์ค เจ้าชายรัชทายาท ส่วนทางซ้ายมือ ท่านแรกคือท่านลิเวอร์ จอมปราชญ์แห่งรุค ถัดไปคือท่านคานารี่ หัวหน้าสำนักแพทย์ของเราเอง”
พอได้รับคำแนะนำผมก็หันไปคำนับให้แต่ละท่านอย่างสุภาพ จากที่สังเกต เจ้าชายรัชทายาทดูเป็นผู้เป็นคนกว่าเจ้าชายอินดัสเยอะ ส่วนท่านจอมปราชญ์กับท่านหัวหน้าสำนักแพทย์ก็เป็นไปตามสมมุติฐานของผมเป๊ะ เพราะทั้งคู่มีบุคลิกและวัยไม่ต่างจากจอมปราชญ์และหัวหน้าสำนักแพทย์ของอีกสองอาณาจักรเลย
“ยินดีที่ได้รู้จักนะก้อนดิน ข้าได้รับสาร์นจากท่านลาซาทราบเรื่องทุกอย่างแล้ว เสียดายที่ข้าแก่แล้ว ไม่เช่นนั้นคงจะขอเดินทางไปดูเจ้าสกัดตัวยาด้วย” ท่านคานารี่เอ่ยด้วยแววตาเป็นประกายจนผมอดขำไม่ได้ ไอ้ท่าทางแบบนี้ก็เหมือนกันอย่างกับก๊อปกันมา
“ได้ข่าวจากท่านชาร์ตรูว่าหลังจากรักษาควีนเรียบร้อยแล้วเจ้าจะสอนวิธีถอนพิษรักใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“ถ้าข้าขอให้คนของสำนักแพทย์แห่งรุคเข้าไปศึกษาด้วยจะได้ไหม”
“ได้สิครับ ถ้าสำเร็จตามทฤษฏีที่เรียนมา ผมก็ตั้งใจจะสอนทุกคนที่สนใจอยู่แล้ว”
“ดีๆ ดีมาก ถ้าเป็นเรื่องที่ท่านผู้นั้นสอนมา มันต้องสำเร็จอยู่แล้ว ขอบใจเจ้าล่วงหน้าก็แล้วกันนะ”
“ด้วยความยินดีครับ” ผมก็ยังข้องใจว่าทำไมแต่ละคนถึงไม่เรียกชื่อลุงเซเรสตรงๆ กัน
พอได้รับคำตอบที่พอใจท่านคานารี่ก็ถอยไปแล้วหยิบกระดาษออกมาจดอะไรยิกๆ แล้วบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ก่อนที่ท่านลิเวอร์จะก้าวเข้ามาแทน
“นี่คือก้อนหินใช่ไหม”
“ก๊าส / ครับ”
พอเห็นทั้งผมและก้อนหินรับคำพร้อมกันท่านลิเวอร์ก็ยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู แล้วจู่ๆ ท่านก็ชะงักแล้วหลับตาลงเหมือนคนมีอาการหน้ามืด จนผมต้องรีบขยับเข้าไปจะช่วยประคองโดยมีก้อนหินพยายามยื่นมือไปช่วยด้วย ท่านลิเวอร์โบกมือแล้วพึมพำบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนที่แววตากระจ่างใสคู่นั้นจะลืมขึ้นมาจ้องหน้าผมนิ่งๆ แล้วบอก
“ระวังตัวด้วย”
ฟังจบก็รู้สึกว่าขนลุกซู่ขึ้นมาเฉยๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็ยืนอึ้ง เงียบกริบกันทั้งห้อง
เอ่อ... เกิดอะไรขึ้น พอผมหันหน้าไปมองคนอื่นๆ ที่อยู่ๆ ก็พร้อมใจกันทำหน้าเครียดด้วยความงง ท่านลิเวอร์ถอนหายใจ สีหน้ามีแววกังวลก่อนจะบอก
“มันคือคำทำนาย ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่า... เจ้าต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดี อาจจะเกิดอันตรายกับเจ้าได้”
“เอ่อ... ขอบคุณครับ” ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้จริงๆ ไซเลอร์เคยเล่าให้ฟังว่าจอมปราชญ์ของทั้งสามอาณาจักรนั้นจะมีญาณหรือนิมิตบอกเหตุล่วงหน้า แถมถ้าเกิดก็จะเกิดพร้อมๆ กันทั้งสามคน ป่านนี้ท่านมอลทีสกับท่านเบอร์มีสก็คงจะรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน
“ต้องการทีมคุ้มกันเพิ่มหรือเปล่า ข้าจะจัดให้” องค์ราชาตรัสถามด้วยสีหน้าจริงจัง ผิดกับตอนแรกลิบลับ ผมชั่งใจอยู่สักครู่ ก่อนจะบอก
“คงไม่ต้องครับ ข้ามั่นใจในฝีมือทีมเฮดีส อีกอย่าง ข้ารู้มาว่าการเดินทางเข้าไปในป่าคาล์มต้องเดินทางด้วยเท้า เพราะถ้ำฟินซ์อยู่ในป่าลึก ไม่สามารถใช้พาหนะอย่างอื่นในการเดินทางได้ ยิ่งคนมาก ยิ่งจะทำให้การเดินทางล่าช้าขึ้นอีกครับ” พอฟังผมจบ องค์ราชาก็ถอนหายใจและพยักหน้ารับรู้ คงจะเห็นด้วยกับเหตุผลของผม จึงไม่ได้ค้านอะไร
“ที่สำคัญ ท่านลิเวอร์ไม่ได้บอกว่ามันจะเกิดขึ้นที่นั่นสักหน่อยนี่ครับ จริงไหมครับ” ผมหันไปถามท่านลิเวอร์
“อืม นิมิตครั้งนี้ขมุกขมัว ไม่แจ่มใสเท่าไหร่ ข้าจึงไม่สามารถระบุเหตุการณ์และช่วงเวลาได้แน่ชัด ต้องขอโทษเจ้าด้วย”
“ไม่เป็นไรครับท่าน ถ้าคนเราสามารถรู้เห็นได้ทุกอย่าง คงไม่ต้องใช้สมอง ใช้สติ หรือใช้ปัญญากันหรอกครับ คงได้เป็นง่อยกันหมดพอดี อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไป ถ้าทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว ต่อให้พลาดหรือผิดหวัง ข้าก็ไม่เสียใจหรอกครับ” ท่านลิเวอร์ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ได้ยินเสียงพึมพำแผ่วเบา
“สมกับเป็นผู้ถูกเลือกจริงๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปรับประทานอาหารเย็นกันเถอะ ข้าจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ไว้ต้อนรับด้วย เสร็จแล้วพวกเจ้าจะได้ไปพักผ่อน พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกเดินทาง เดี๋ยวข้าจะสั่งให้สาวๆ ไปช่วยดูแลที่ห้อ...”
“ไม่ต้องครับ!!!” ผมพินช์เชอร์รีบปฏิเสธขึ้นมาพร้อมกันเสียงดังจนองค์ราชาชะงัก ส่วนคนที่เหลือก็เงียบกริบ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ก่อนที่ทุกคนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่เว้นแม้แต่ไซเลอร์กับเพื่อนๆ ขนาดท่านลิเวอร์กับท่านคานารี่ยังยิ้มขำ คงพอจะเดาได้ว่าเพราะอะไรเราถึงได้ปฏิเสธกันหนักแน่นขนาดนี้
ผมได้แต่หน้าร้อน รู้สึกเลยว่าหน้าคงแดงแข่งกับพินช์เชอร์แน่ๆ เอาที่สบายใจเลยครับ ขำได้ขำกันไป ขำให้ขาดใจตายกันไปเลย ฮึ่ย!
(มีต่อ)
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 127508 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก