หลังจากวันนั้นก้อนดินก็แวะมาหาข้าทุกวัน ถ้าวันไหนไม่ว่างก็แวะเอาอาหารมาวางไว้กับน้ำเททิ้งไว้ให้ เมื่อได้รับการดูแลอย่างดี ผ่านไปได้ไม่นาน แผลของข้าก็ดีขึ้นมาก
พอเห็นว่าแผลเริ่มดีขึ้นแล้ว ด้วยความที่ห่วงหน้าที่ วันไหนที่ก้อนดินไม่ว่างมาหาข้า ข้าจึงแอบออกไปปฏิบัติภารกิจเพื่อไม่ให้ก้อนดินเป็นห่วง ซึ่งวันนี้ก้อนดินมาหาข้าแต่เช้า มาทิ้งอาหารกับน้ำไว้ให้แล้วบอกว่าติดธุระ จะมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ ข้าจึงออกไปตามหาคนในบริเวณใกล้ๆ ต่อ
แต่ช่วงนี้ดวงข้าคงตก เพราะเดินไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ก็เจอกับปัญหาอีกครั้ง
“หมาขาเป๋ว่ะ” วัยรุ่นที่นั่งมั่วสุมอยู่ในบ้านร้างแถวนั้นเห็นข้าเข้าก็ร้องเรียกให้เพื่อนในกลุ่มดู
“เรามาเล่นอะไรสนุกๆ กันไหม” ได้ยินคำพูดแล้วข้ามีลางสังหรณ์ว่าเรื่องสนุกๆ ของพวกมันน่าจะไม่ใช่เรื่องน่าสนุกสำหรับข้าสักเท่าไหร่ ข้าเลยตัดสินใจรีบวิ่งหนีไปก่อน
แต่ขาของข้ายังไม่หายดีจึงทำให้ไม่สามารถวิ่งได้เร็วอย่างใจ ข้าเลยโดนพวกมันสี่คนล้อมไว้พร้อมกับท่อนไม้ใหญ่ๆ ในมือ
ข้าพยายามทำใจเย็น มองหาทางรอด พอพวกมันพุ่งเข้ามาก็พยายามหลบหลีกให้ได้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่พ้นจึงโดนท่อนไม้ตีไปหลายครั้ง จนสุดท้ายก็โดนใครสักคนตีถูกบริเวณขาที่ยังเจ็บทำให้ข้าทรุดลงทันที ข้าพยายามกัดฟันไม่ร้องให้พวกมันได้ใจ ในขณะที่พวกมันหัวเราะชอบใจ และช่วยกันตีซ้ำไปตรงจุดที่ทำให้ข้าล้มลงได้
ข้าได้แต่นอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า พอหนึ่งในนั้นเงื้อไม้ขึ้นมาบริเวณหัวก็หลับตาลงเตรียมรับชะตากรรม
หวังแค่ว่ามันจะไม่ทำให้ถึงตาย ได้แต่ภาวนาขอให้ชเนาเซอร์ตามมาช่วยได้ทันก่อนข้าจะสิ้นลมหายใจ หรืออย่างน้อยก็ขอให้เพื่อนได้นำศพข้ากลับไปให้กับครอบครัวของข้าก็ยังดี
และสุดท้ายภาพของก้อนดินที่มีน้ำใจคอยช่วยเหลือดูแลข้าอย่างดีมาโดยตลอดก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ
ขอโทษนะก้อนดิน ขอโทษที่ไม่ได้รอเจ้าอยู่ที่เดิม
“โอ๊ย!”
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของมันทำให้ข้าลืมตาขึ้นมา ภาพที่ได้เห็นคือคนที่กำลังเงื้อไม้จะตีข้าล้มลงไปร้องโหยหวนกับพื้น
“ทำเหี้ยอะไรวะ”
ก้อนดิน!!!
เข้ามาทำไม! อันตราย! ออกไป!
ข้าพยายามรวบรวมแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเพื่อลุกขึ้นไปปกป้องก้อนดิน แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่นอนหอบหายใจมองก้อนดินด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้เด็กเวร ยุ่งอะไรด้วยวะ หลบไปนะเว้ย ไม่งั้นจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ไม่ยุ่งได้ไงนั่นหมากู” ก้อนดินโต้ตอบด้วยความโมโห แตกต่างจากยามที่อยู่กับข้าเพียงลำพังมากนัก
“หนอย ไอ้เด็กนี่ วอนซะแล้ว จัดการมันเลยพวก”
พูดจบพวกมันก็พุ่งตรงเข้าหาก้อนดิน ข้าได้แต่ใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามลุก ใช้ขาหน้าถัดไปหาก้อนดินอย่างยากลำบาก อย่างน้อยขอเพียงก่อนตายหากร่างของข้าพอจะช่วยกันไม่ให้พวกมันทำร้ายก้อนดินได้บ้างก็ยังดี
ตุ่บ!!
แต่ภาพที่เห็นทำให้ข้าชะงักไปอย่างไม่รู้ตัว เมื่อไอ้คนที่กำลังพุ่งเข้าไปหมายจะตีก้อนดิน กลับโดนก้อนดินที่ตัวเล็กกว่าขยับเข้าประชิดตัว ขัดขาก่อนจะจับทุ่มลงพื้นอย่างรวดเร็ว!
พวกมันที่เหลือมองหน้ากันเลิกลัก ก่อนที่จะกระโจนเข้าหาดินพร้อมๆ กัน
“ย้ากกกก”
“มอญยันหลัก” ก้อนดินยกขาขึ้นยันคนที่พุ่งเข้าไปก่อน ตามด้วยไม้ที่แย่งมาจากคนที่ล้มลงไปแล้ว ฟาดตามลงไปที่ขาของมัน
“หักงวงไอยรา” มือข้างหนึ่งจับขาที่มันยื่นมาแล้วใช้ไม้ฟาดเต็มแรง
“นาคาบิดหาง” ก้อนดินจับขามันได้ก็ใช้เข่ากระแทกลงที่น่องแล้วใช้ไม้ฟาดซ้ำ
หนึ่งในนั้นสลบเหมือดไปเลย ที่เหลือก็ร้องโอดครวญอยู่บนพื้น
“เหอะ! นี่ศิษย์ครูเทพนะเว้ย ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร ขี้ยาผอมๆ แห้งๆ แรงน้อยๆ แถมยังขี้ก้างอย่างพวกแกต่างหากที่จะโดนไม่ใช่น้อยๆ บังอาจมาทำร้ายหมากู” ก้อนดินพูดจบก็รีบเดินเข้ามาหาข้า
“วสุเป็นไงมั่ง” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่พอเห็นสภาพข้าก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
“แม้แต่หมาก็ยังไม่เว้น จิตใจทำด้วยอะไรวะ ดีนะที่วันนี้ครูยกเลิกนัด ไม่งั้นคงมาช่วยไม่ทันแน่ โอ๋ๆๆ ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรแล้วนะ มาเดี๋ยวพี่จะพากลับเอง”
แต่ระหว่างที่ก้อนดินมัวแต่สนใจข้าอยู่ก็มีหนึ่งในนั้นที่ลุกขึ้นมาได้ มันหยิบมีดพกออกมากางเกงแล้ววิ่งมาตรงเข้ามาหาก้อนดิน ข้าจึงรีบร้องเตือน
“โฮ่ง!”
“โอ๊ย!”
ก้อนดินหลบแต่ไม่พ้น เลยโดนปลายมีดเฉี่ยวจนได้เลือด แต่พอเขาตั้งตัวได้ก็ศอกกลับทันที
“ดับชวาลา” แล้วหันไปชกหน้าซ้ำจนมันหงายหลังสลบเหมือด
ดินลุกขึ้นสำรวจคนที่เหลือ เมื่อดูแล้วทุกคนน่าจะลุกขึ้นไม่ไหวก็เข้ามาซ้อนข้างหลังตัวข้าสอดมือตรงซอกขาหน้า ประสานมือไว้จนมั่น แล้วพยายามลากข้ากลับไป
ข้าได้แต่ซึมซับไออุ่นและความเข้มแข็งจากก้อนดินผ่านอ้อมกอดของเขา นี่น่ะเหรอคนที่เก่งอันดับต้นๆ ของรุ่น ขนาดจะปกป้องผู้มีพระคุณก็ยังทำไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้เด็กตัวแค่นี้เป็นฝ่ายคอยปกป้องมาตลอด ทำไมข้าถึงน่าสมเพชขนาดนี้นะ
ก้อนดินลากข้าไปอย่างทุลักทุเล ถึงแม้จะเป็นร่างแปลง แต่ก็ใกล้จะเป็นตัวเต็มวัยเต็มที ตัวของข้าจึงเกือบจะพอๆ กับก้อนดินซะด้วยซ้ำ แต่ก้อนดินยังพยายามระมัดระวังอย่างถึงที่สุด พอเหนื่อยก็หยุดพักแล้วค่อยเดินต่อเพื่อให้ข้าได้รับความกระทบกระเทือนน้อยที่สุด เมื่อไปถึงพุ่มไม้พุ่มเดิมก้อนดินก็วางข้าลงบนพื้นอย่างเบามือ
“แฮ่กๆๆ ตัวหนักมากวสุ ลดความอ้วนบ้างนะ ฮ่าๆ แฮ่กๆๆ เหนื่อยแฮะ”
เจ้าตัวหอบแฮ่กแต่ยังหัวเราะออกมาได้ ก่อนจะล้มลงนอนหงายอย่างหมดสภาพเคียงข้างกับร่างโทรมๆ ของข้า
พอเริ่มจะหายหอบก้อนดินก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วสำรวจสภาพข้า
“โหย แผลน่าจะปริด้วยอะ เดี๋ยวพี่ไปหาอุปกรณ์ทำแผลก่อน”
“อ๊ะ!” ข้าพยายามขยับไปงับเสื้อก้อนดินไว้
“มีอะไรหือ” สายตาของข้ามองไปที่มือ บอกให้รู้ว่าเป็นห่วงแผลของเขา
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า แผลถากๆ แค่นี้ จิ๊บๆ ปกติพี่ก็โดนมีดทำครัวเฉือนนิ้วประจำ”
ข้าพยายามขยับตัวลุกขึ้น พอก้อนดินเห็นก็ขยับมาประคอง
“อย่าเพิ่งลุกสิ เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ข้าผงกหัวจากอ้อมแขนของก้อนดินแล้วก้มลงไปที่มือ เลียเลือดที่แผลของก้อนดิน
“เฮ้ย! อย่าสิ พี่ไม่อยากฉีดยา ฮือออ วสุ ทำไมทำกับพี่แบบนี้”
ข้าเงยขึ้นสบสายตากับก้อนดินและตั้งจิตอย่างแน่วแน่
ข้า ‘ไซเลอร์’ จาก ‘เคลเบรอส’
ขอผูกจิตไว้กับเจ้าของเลือดนี้
และให้สัตย์สาบานว่า
จะขอเป็นทาสที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าของเลือดนามว่าก้อนดิน จนกว่าชีวิตจะหาไม่
ชีวิต หัวใจ และจิตวิญญาณของข้า ขอยกให้เขา แต่เพียงผู้เดียว
ตลอดกาล... “จะ... จ้องทำไมอ่ะวสุ อูย.. อยู่ๆ ก็ขนลุก” ก้อนดินลูบแขนตัวเองเบาๆ
“เอ้าๆ นอนก่อนนะ อย่าดื้อลุกขึ้นมาอีกล่ะ พี่จะไปหายาทำแผลกับยารักษาอาการช้ำในจากคลินิกสัตว์มาให้ ถ้าดื้อพี่ตีจริงๆ ด้วย” ก้อนดินขู่ แต่กลับวางข้าลงอย่างเบามือก่อนจะวิ่งหายไป
ต่อไปนี้ชีวิตและหัวใจข้า ยกให้เจ้าแล้วนะก้อนดิน ข้าบอกกับเขาในใจก่อนจะหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า
ข้ารู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อก้อนดินกลับมาพร้อมกับยากินและยาทำแผลตามที่บอกไว้
“พี่ว่าจะไปขอให้พี่สัตวแพทย์ที่คลินิกมาดูแผลให้ แต่พี่ผู้ช่วยบอกว่าพี่เค้ารีบไปทำธุระ กำลังจะปิดคลินิกพอดีเลย พี่เลยทำได้แค่ซื้อยามาให้กินก่อน หวังว่าพอจะช่วยได้ ทนเอาหน่อยนะวสุ”
ก้อนดินพูดด้วยสีหน้ากังวล แล้วลงมือทำแผลให้ข้าอย่างเบามือ หลังทำแผลเสร็จก็ป้อนอาหาร ป้อนน้ำ ป้อนยาให้ข้ากิน ก่อนจะกลับบ้านก็ย้ำนักย้ำหนา ไม่ให้ข้าไปไหนอีก ถึงไม่บอก ด้วยสภาพในตอนนี้แล้ว ถ้าเพื่อนๆ ไม่กลับมาพบก่อน ข้าคงไม่มีปัญญาจะไปไหนได้อีก ข้าได้แต่มองก้อนดินที่มองมาอย่างละล้าละลัง สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะลูบหัวข้าอย่างอ่อนโยน แล้วตัดใจกลับบ้านไป
พอรุ่งเช้าก้อนดินก็รีบวิ่งมาหาข้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี พอเห็นข้ายังไม่ตายหรือยังไม่หายไปไหนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จนข้าอดจะกระดิกหางให้ไม่ได้
หลังจากวันนั้นข้าก็เลยต้องยอมพักฟื้นอยู่นิ่งๆ แต่โดยดี เพราะต้องรอให้แผลที่ได้มามากกว่าเดิมประสานกันจนกว่าจะหายดีซะก่อน ข้าไม่กล้าจะออกไปที่ไหนในสภาพนี้อีก เพราะกลัวจะทำให้ก้อนดินลำบากยิ่งกว่าเดิม
วันนี้เป็นวันหยุด ก้อนดินไม่มีเรียนพิเศษ เขาจึงมานอนคว่ำกางหนังสืออ่านอยู่ข้างๆ ข้า ตอนนี้แผลเริ่มสมานตัวดีขึ้นเพราะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ข้าได้แต่มองก้อนดินอย่างหนักใจ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ต้องกลับไปแล้ว
ถ้าข้าจากไปก้อนดินจะเป็นยังไง
เฮ้อ!
“ถอนใจอะไรฮึ เป็นหมามันมีเรื่องให้หนักอกหนักใจขนาดนั้นเลยรึไง” ก้อนดินพูดขำๆ มือเล็กๆ นั่นยกมายีหัวข้าเล่น ก่อนจะลูบเบาๆ ด้วยสายตาเอ็นดู
“เออ... ลืมบอกไปเลย ครูเทพบอกว่าเสาร์หน้าครูว่างแล้วนะ เดี๋ยวครูจะเอารถมารับ วสุไปอยู่กับครูก่อนนะ พี่สัญญาว่าจะไปหาทุกวันเลย ค่ายมวยครูอยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณไฟด้วย ฝึกมวยเสร็จแล้วเราก็เล่นกัน เล่นกันเสร็จค่อยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนกลับบ้าน แบบนี้ต่อให้คุณไฟกลับมาก็คงไม่แพ้แน่นอน” ก้อนดินบอกอย่างร่าเริง
วันเสาร์หน้า...
วันเดียวกับกำหนดนัดกลับไวเวิร์น
ข้าจะทำยังไงดี?
ข้ามองหน้าก้อนดินแล้วถอนหายใจด้วยความหนักใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาฟังคำแก้ตัว เอ๊ย! มุมมองของทางฝั่งพี่ไซแกดูค่ะ ตอนหน้าก็ยังเป็นในมุมของไซเลอร์อีกนิดนะคะ จะลงให้จบก็ดูจะยาวไป
ช่วงนี้ก้อนดินก็จะประมาณเกือบจะ 11 ขวบ สูงๆ เกือบ 150 ได้ ส่วนไซเลอร์ย่าง 16 ขวบ ถึงความคิดจะดูเป็นผู้ใหญ่ยังไง แต่ก็ยังถือว่าเป็นวัยรุ่นที่ยังไม่โตเต็มที่
ส่วนก้อนดินถึงจะเด็กกว่าแก๊งขี้ยา แต่ก้อนดินแข็งแรงกว่ามาก แถมพื้นฐานการต่อสู้ยังได้เปรียบกว่ามากเวลาต้องสู้เลยไม่มีปัญหาอะไร
จากตอนที่แล้วมีคนตอบถูกด้วยค่ะ ปรบมืออออ 
ดินแดนไวเวิร์น = ดินแดนมังกร
อาณาจักรเคลเบรอส = อาณาจักรน้องหมา
อาณาจักรบาอัล = อาณาจักรน้องแมว
อาณาจักรรุค = อาณาจักรน้องนก
จะลงให้หลายวันแล้วค่ะ แต่ไฟล์พัง ฮือออออออออ พังพินาศเลย แล้วดันแต่งพิมพ์ต่อกันยาวมาเรื่อยๆ เป็นไฟล์เดียวไม่ได้ตัดเก็บเป็นตอนๆ ไป
นอยด์หนักมากกกก จนอยากจะเทเลยค่ะ 
แต่... นิยายเรื่องโปรดจบพร้อมกัน ทำให้ฮึดขึ้นมาใหม่ อยากจะให้ลูกของเราจบบ้าง เอาใหม่ก็ได้วะ
ก้อนดิน&ก้อนหิน Come back
ยิ่งกลับมาอ่านคอมเม้นท์ยิ่งทำให้รู้สึกว่าดีแล้วละที่ไม่เท
ขอบคุณทุกๆ คนที่คอยติดตามเสมอนะคะ มันเป็นกำลังใจที่ทำให้เราสามารถฮึดขึ้นมาใหม่ได้ 
อย่างที่บอก ถึงจะไม่ใช่นิยายที่ดีที่สุด แต่เราจะพยายามให้ถึงที่สุดค่ะ ฮึบๆๆๆๆ 
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ #ommanymontra 
#Gamemy รักกกเหมือนกันค่ะ เอร๊ยยย ดีใจ แค่มีคนชอบบ้างก็ปลื้มมากแล้วค่ะ
#kratair มาแล้วค่า
#mild-dy
#ซีเนียร์
#♥►MAGNOLIA◄♥ ทีมหมา ทาสหมาค่ะ 5555 มีความอยากเลี้ยงมาก แต่อยู่หอ เลี้ยงไม่ได้ ถถถ มาเลี้ยงในจินตนาการเอาแล้วกัน ทั้งหมาทั้งมัง(กร) เลย มาแล้วนะคะ
#Billie
#suikajang 55555 เค้าขอโทษ ไม่ดราม่าหรอกค่ะ จริงจริ๊งงงงงง แม่มันก็โดนวางยาเหมือนกันค่ะ ไฟล์พัง ถถถ กว่าจะกลับมาเขียนใหม่ได้ต้องใช้เวลาทำใจ นอยด์หนักมาก แต่ก็มาแล้วน้าาาา 
#MayA@TK 5555555 มาแล้วค่า ไม่ต้องลุ้นแล้ววว (มั้ง)
#shoi_toei เอร๊ยยย ยังมีให้ลุ้นอีกกก แค่กๆๆ 
#HISY มันคือ.... โปรดติดตามตอนต่อไป๊ // โดนตบ 5555
#mayamay มอบมงให้เลยค่ะ เก่งมากกกกกกกกกกกก 
#DeShiWa 55555 ดินหมดสติ คงไม่ให้แปลงร่างแล้วค่ะ เหนื่อยกับการคิดสายพันธุ์ 55555 
#alternative วสุมาแล้วค่ะ หุๆๆๆ 
#•♀NoM!_KunG♀• ความใฝ่ฝันเลยค่ะ อยากขี่เหมือนกัน อยากกอด อยากฟัดดดดดดด 
#Yara คิดดูสิคะ ได้ฟัดทั้งฝูง โอ๊ยยยย ฟินนนน
#duck-ya วสุมาแล้วค่ะ ไฟล์น้องดินงอแง ฮือออ งอนลูก 
#poppycake อยากกอดทั้งฝูงเล้ย 5555555555555
#Ryu7801 เกือบได้เป็นค่ะ ถถถ
#prangasia มาแล้วค่า ขโมยได้ แต่ก้อนหินจะยอมไปด้วยไหมอีกเรื่องค่ะ 5555 
#takara ดินโดนพี่มันรังแกค่ะ ถถถ
รวบกอดด้วยฟามร๊ากกกก แล้วกระดึบต่อไป
หัวข้อ: ►►►แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ @ดินแดนแห่งรัก อาณาจักรแห่งใจ@ (แฟนตาซี) (19/3/2019) P.23 (อ่าน 127484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก