•17•
ผมงัวเงีย โดนปลุกแบบงงๆ บอกพี่ครามไปแล้วว่ามีเรียนตอนสายๆ แต่พี่ครามดันปลุกให้ผมตื่นแต่เช้า จนต้องลุกขึ้นมานั่งหน้าโง่มองพี่ครามเดินไปเดินมา ฮือ...ง่วง
กำลังคิดว่าจะทิ้งตัวลงนอนก็มีสัมผัสอุ่นๆ ข้างแก้มโฉบผ่านไป กว่าจะตั้งสติได้แก้มอีกข้างก็ถูกฉวยโอกาสไปแล้ว คนร้ายจับคางผมพร้อมยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า
ฉวยโอกาสกันนี่หว่า...
ไม่ทันจะได้เอ่ยปากว่า คนฉวยโอกาสรีบใช้จังหวะนี้ก้มจูบที่ปลายจมูกผมก่อนผละออกอย่างรวดเร็ว ผมถลึงตาใส่เขาอย่างที่ทำอย่างอื่นไม่ได้ จู่โจมทีเผลอนี่หว่า โคตรขี้โกงอ่ะ
“พี่จะไม่อยู่ตั้งนาน ขอชาร์ตพลังหน่อยดิ” คนขี้โกงว่าเช่นนั้นก่อนโถมตัวเข้ามากอดผมแน่น
ข้ออ้างนี้อีกละ...เพราะเพิ่งตื่นหรอกนะเลยง่วงๆ เบลอๆ จะยอมให้ทำตามใจไปก่อน
คิด...พลางซุกศีรษะตัวเองลงบนไหล่กว้าง รู้ทั้งรู้ว่าหาข้ออ้างให้ตัวเองทั้งนั้น
“สองคืนเอง...” ผมว่าเสียงเบา
“นานแล้วนั่นน่ะ” พี่ครามเอ่ยแย้ง ผมไม่เหงาหรอก มีคุณเกรย์อยู่ด้วยนี่นา แต่พี่ครามต้องเหงาแน่ๆ เลย
คนเหงาขยับตัว จูบหน้าผากผมก่อนผละออก “พี่ต้องไปละ เดี๋ยวจะโทรมาหาบ่อยๆ รับสายด้วยนะ”
“ครับ”
ตอบรับก่อนที่คนตัวโตจะเดินไปหาแมวประจำห้องสีเทา เอ่ยคุยอะไรกันงุ้งงิ้งๆ จุ๊บเหม่งคุณเกรย์ไปหนึ่งที ก่อนหันมาทางผม “ไปแล้วนะ ฝากสีเทาด้วยล่ะ”
ผมพยักหน้า พี่ครามกดยิ้ม ทำท่าจะเดินไปทางประตู แต่จู่ๆ ก็พุ่งกลับมาทางผมเสียใจจนตกใจ คนตัวโตคว้าผมไปกอดอย่างแรง ก่อนก้มงับลงที่ต้นคอทำเอาผมร้องลั่น
“โอ๊ย!”
สัมผัสเปียกชื้นที่ไหล่ทำให้รู้ว่าพี่ครามกัดแล้วเลียอีกแล้ว
“โอย พี่ต้องคิดถึงปายมากแน่ๆ...” พี่ครามบ่นงึมงำ ไม่ทันได้ตอบอะไรเขาก็ผละออกแล้วเดินไปยังประตู
“คราวนี้พี่ไปจริงๆ ละ มีอะไรก็บอกนะปาย” ผมพยักหน้ารับเขา พี่ครามเปิดประตูออกไป ปล่อยให้ผมนั่งกุมต้นคอตัวเองอย่างงงๆ
สงสัยว่าทำไมต้องกัด...
หลังจากที่พี่ครามออกไปผมก็ล้มตัวนอนแผ่ มีเรียนตอนสายๆ แต่ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย ต้องตื่นแต่เช้าเพราะคนเอาแต่ใจปลุก คุณเกรย์นอนแผ่อยู่ข้างๆ อย่างน่ารักน่าชัง ผมนอนจ้องคุณเขาที่หลับตาพริ้ม โคตรน่ารักเลย แมวอะไรน่ารักได้ขนาดนี้ ผมมีความคิดว่าจะหลับสักงีบก่อนไปเรียน แต่กลัวตัวเองจะไม่ตื่นเอาเมื่อไม่มีคนปลุก
จึงกดมือถือเล่น ข้อความในแชทค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ผมเพิ่งนึกได้ว่ามันเคยเด้งแจ้งเตือนก็ตอนนี้
ชื่อคนทักมาคุยไม่คุ้นชิน ปกติมีแต่เมลล์และตั๊บที่ทักผมมา มีเพื่อนๆคนอื่นนิดหน่อยที่ส่วนใหญ่ทักมาเพราะเรื่องงาน แต่คนๆ นี้...ใคร?
คิดพลางกดเข้าไปดูข้อความที่ค้างไว้
:: ทักๆ นะ ปายใช่ป่ะ
รู้จักผมด้วย? ผมไม่รอช้ากดเข้าไปยังหน้าโปรไฟล์เขา รูปโปรไฟล์เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง เมื่อไถรูปไปเรื่อยๆ ถึงนึกออกว่าคนนี้คือเพื่อนเก่าที่โรงเรียนผม นิว
ตอนอยู่โรงเรียนผมเคยคุยกับเขาแค่ไม่กี่ครั้ง ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ถึงทักมา นิวอยู่คนละห้องกับผม เป็นคนหน้าตาดีมาแต่ไหนแต่ไร เป็นศูนย์กลางของเพื่อนๆ อยู่เสมอ ส่วนผมที่ชอบเก็บตัวเงียบๆ นั้นเรียกได้ว่าโคตรไม่ซี้ เหมือนอยู่คนละโลกก็ว่าได้
ด้วยความสงสัย ผมจึงตอบกลับเพื่อนเก่าไป
: อืม ว่าไง
คิดว่าเพราะยังเช้าอยู่เจ้าตัวน่าจะยังไม่ตื่น ผมไม่ได้อยู่รอเขา ออกหน้าแชทไปหาอะไรอย่างอื่นดูแทน ไถหน้าจอไปเรื่อยๆ คิดว่าเป็นอะไรที่แปลกดีที่จอสี่เหลี่ยมผืนผ้านี้ทำเอาเวลาผ่านไปได้อย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีก็ตอนนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนขณะที่ผมไล่ดูอินสตราแกรมของเพื่อนๆ บ่งบอกว่าถึงเวลาแล้ว
บิดขี้เกียจ เอื้อมมือไปเกาพุงคุณเกรย์ก่อนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เทอาหารให้คุณเขาเผื่อมื้อกลางวัน ตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องไป
ไม่ทันได้เห็นว่าคนในมือถือที่ทักมาได้ตอบกลับแล้ว
ผมเจอไอ้เมลล์ก่อนเข้าห้อง คุยกันเล็กน้อย เมลล์จ้องผมด้วยสายตาแปลกๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามมันเหมือนกัน ผมเข้าห้องไปกับไอ้เมลล์ก่อนไอ้ตั๊บจะตามมาทันเวลาเช็คชื่อแบบฉิวเฉียด
ระหว่างจ้องหน้าอาจารย์ ผมก็แอบเล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย เผื่อว่าเจ้าของแมวบางคนจะอัพโหลดอะไรลงโซเชี่ยลกับเขาบ้าง แต่ก็ต้องเอะใจกับไอคอนแจ้งเตือนในแชท
ผมกดเข้าไปดู นิวตอบกลับแล้ว
:: ปายเป็นไงมั่ง ไปเรียนในเมืองเลยดิ
:: สบายดีป่ะ
ผมพิมพ์ตอบเขา
: สบายดี มีอะไรรึเปล่า
:: เปล่า แค่คิดว่าเราแทบไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ
แล้วมันทำไมหรอ..? ผมคิดแต่ก็ไม่ได้พิมพ์ตอบเขาไป รอจนกระทั่งมีข้อความใหม่เด้งขึ้นมา
:: ปายทำไรอ่ะ
: เรียน
:: อ่อ งั้นไม่กวนละ
ผมนิ่งนึก นิวเรียนคนละมหาลัยกับผม เขาเลือกเรียนมหาลัยแถวบ้านเท่าที่รู้มา และนั่นก็ไกลจากม.ผมพอควร อ่านข้อความล่าสุดเสร็จ ผมไม่ได้ตอบกลับไป เข้าไปดูเฟสพี่ครามยังไม่มีอะไรอัพเดทก็เก็บโทรศัพท์
ผมถอนหายใจ ไม่เข้าใจว่านิวทักมานี่ต้องการอะไรจากผมรึเปล่า ถึงจะต้องการแต่ผมก็คิดว่าผมไม่มีให้อยู่ดี
วิชาเรียนผ่านไปสักพักจึงพักเที่ยง หลังจากที่ทานข้าวกับเมลล์กับตั๊บเสร็จ ผมขอตัวเดินไปเข้าห้องน้ำ ไอ้เมลล์ตามมาด้วย ห้องน้ำไร้คนอย่างน่าประหลาด
“อย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ”
“หื้อ?”
เมลล์เริ่มบทสนทนาอย่างงงๆ ผมทำหน้าไม่เข้าใจใส่ เพื่อนตรงหน้าจึงชี้ไปที่ต้นคอ...ที่เดียวกับที่ถูกพี่ครามกัดเมื่อเช้า...
ผมตะหวัดมือตะปบคอตัวเองอย่างรวดเร็ว ใบหน้าร้อนเห่อ ยิ่งทำให้ดูน่าสงสัย ทั้งที่ความจริงไม่มีอะไรแท้ๆ
“ไม่ทันละเพื่อน เอาจริงถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็ไม่เห็นหรอก แต่เผอิญกูช่างสังเกต” เพื่อนเลวว่า ผมจึงค่อยๆ เอามืออก ส่องกระจกหันไปหันมาเพื่อพบว่ามันยากที่จะเห็นเหมือนกัน ไอ้เมลล์ต้องส่องผมขนาดไหนกันวะ
“...ไม่คิดว่ามึงจะร้าย”
“บ้า! ไม่มีอะไรเลย” ผมร้องเสียงหลง รีบเอ่ยแย้งปรับความเข้าใจไอ้เมลล์เสียใหม่ ถึงรอยประหลาดนี้มันจะดูล่อแหลมก็ตาม แต่แม่งก็แค่พี่ครามกัดอ่ะ
ไอ้เมลล์ยักไหล่ ไม่ว่าไงต่อ เดินออกจากห้องน้ำไป มันต้องคิดไปไกลแน่ๆ แต่ผมก็ขี้เกียจจะไปห้ามความคิดมันเหมือนกัน คาบบ่ายเริ่มขึ้น พวกผมหาวหวอดๆ ไปจดเลคเชอร์ไป ง่วงก็ง่วง ถึงอย่างนั้นก็ต้องถ่างตาเรียน อาจารย์แจกงานท้ายคาบตามคาด ก็ได้แต่บ่นโอดครวญกันอย่างเซ็งๆ
:: เลิกยัง
ระบบสั่นของมือถือแจ้งเตือนทำให้ผมต้องคว้าขึ้นมาดู นิวทักมาหลังจากที่ผมเลิกเรียนไปได้สิบนาทีกว่าๆ คิ้วขมวด ไม่เข้าใจว่าจะถามทำไม
: อ่า
ผมตอบกลับนิวไปอย่างนั้น คงแช่อยู่หน้าจอแชทนานไปหน่อยไปไอ้เมลล์เลยมาเห็นเข้า
“มีคนจีบหรอ”
“ไม่มี!” ผมถลึงตาใส่ในคำกล่าวหามั่วๆ ไอ้เมลล์เลิกคิ้ว เหลือบมอหน้าจอผมก่อนพูด
“น้องปายจับปลาสองมือไม่ดีนะ”
“ไอ้บ้า ไม่ได้ทำ!! เพื่อนเก่าทักมาหรอก”
“หรอ ทักมาชวนคุยแบบนี้เหมือนจะจีบกันเลยเนอะ”
ผมเงียบ สิ่งที่สงสัยมาทั้งวันเหมือนได้รับคำอธิบาย มุ่นคิ้วอย่างหนัก ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจออะไรทำนองนี้ แต่เพราะเคยเจอคนเข้ามาคุยอะไรแบบนี้ในแอพลิเคชั่นไลน์ พอไม่รู้จะเลี่ยงยังไงเลยระเบิดแอคเคาท์ทิ้งไปเสียเลย แต่กับเฟสนี่ท่าจะยาก ผมต้องใช้ทำงาน ใช้ติดต่อพี่ครามด้วย
“อะไร”
ไอ้เมลล์ถามเสียงห้วนทันทีที่ผมยื่นมือถือตัวเองให้มัน
“คุยให้หน่อย...”
ไอ้เมลล์ทำหน้าเอือมใส่ ไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมไป เลยได้แต่เบ้หน้าใส่มัน ก็มันไม่รู้จะต้องคุยยังไงนี่หว่า ผมปฏิเสธคนไม่เก่งอย่างที่รู้ และก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงให้เขาไม่เสียน้ำใจอ่ะ สุดท้ายไอ้เมลล์ก็ยืนข้อเสนอให้ผม
“ไม่ต้องตอบ”
แค่นั้นจบ ผมทำตามอย่างว่าง่าย เอ่ยแยกย้ายกับเพื่อนก่อนกลับหอพี่คราม ไปเลี้ยงดูแมวเทาที่นอนรออยู่บนหอคอย
ผมคิดมาตลอดว่าระหว่างผมกับพี่ครามทำไมมันถึงเป็นไปได้เร็วขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าเพราะพี่ครามใจดีดูน่าไว้วางใจทำให้ไว้ใจ ต่อมารู้ว่าเป็นความชอบ แต่เพราะไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ เพราะพี่ครามใจดี เพราะพี่ครามเป็นเจ้าของสีเทา หรือเพราะอะไรก็ตามแต่ ในทีแรก ผมคิดว่าเพราะไม่มีใครกล้าเข้าหาผมเลยมากกว่า พี่ครามเป็นคนแรก...
มีบ้างตามอินเตอร์เน็ตที่ส่วนมากจะทักมาเป็นข้อความ และนั่นผมไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ เพราะข้อความมันไม่สามารถเห็นใบหน้ากันได้ ผมจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ คิดได้อย่างนั้นก็กลัวจนต้องลบแอพลิเคชั่นสื่อสารสีเขียวชื่อดังออกไปเสีย
ผมเข้าใจว่าการทำความรู้จักกันสมัยนี้มันต้องมีบ้างแหละที่ผ่านอินเตอร์เน็ต แต่ผมไม่ชอบสักเท่าไหร่ เรียกว่ากลัวมากกว่า พอไม่ยอมคุยกับใคร ชีวิตจริงก็ไม่มีใครกล้าเข้าหาผมมากนัก ไอ้เมลล์เคยบอกว่าผมดูหยิ่ง ดูมีโลกของตัวเอง โลกที่ไม่ค่อยเปิดให้ใครเข้าใกล้...ผมยอมรับ
และพี่ครามเป็นคนแรกที่ผมเปิดให้เขาเข้ามา
ไม่รู้สิ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเปิดใจให้เขาตอนไหน ไม่รู้ว่ายอมรับให้พี่ครามเข้ามาในโลกของผมตอนไหน จากตอนแรกที่ยอมรับว่าชอบเฉยๆ มาตอนนี้ผมถึงรู้ตัวว่าชอบเขา...มาก พี่ครามเข้ามาหาผมในเวลาและจังหวะที่พอดี จนผมไม่คิดอยากหาใครใหม่
รู้ก็ตอนที่นิวทักมาคุยด้วยนั่นแหละ ผมอึดอัดใจ หน้าพี่ครามลอยอยู่ในหัวทุกครั้ง พอรู้ตัว...ตอนนี้ก็กลับเป็นคิดถึงเขาแทบบ้า
ผมจ้องมือถือที่ไม่มีสายเรียกเข้าเสียที จนไหลไปนอนข้างๆ คุณเกรย์ที่นอนหงายอยู่บนพื้นเย็นๆ ไม่รู้ว่าแมวทุกตัวนอนท่านี้เหมือนกันไหม แต่ผมว่ามันแปลกดีที่คุณเกรย์นอนหงายเหมือนเป็นคน คิดอย่างนั้นก็เดาว่าคุณเกรย์ต้องเลียนแบบท่านอนของพี่ครามมาแน่ๆ
นึกขำ
แง้ว...
คุณเกรย์ครางเสียงเบาเหมือนหมดแรงจะขัดขืนเมื่อผมขยี้ที่หน้าท้องกลม ทำแค่สะดุ้งตัวก่อนนอนท่าเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ผมลูบพุงเขาอยู่อย่างนั้น
“คิดถึงพี่คราม...”
ผมบอกกับคุณเกรย์ ทันทีที่พูดจบหน้าก็เห่อร้อนอย่างไม่มีสาเหตุ จับคุณเกรย์มาซุกหน้าลงไปหนีความอายที่ตัวเองก่อ แง...เขินแมว
“คุณเกรย์อย่าเอาไปบอกพี่ครามนะ” ผมว่าพึมพำทั้งที่ยังซุกอยู่ในกลุ่มขนฟู
คุณเกรย์ไม่ตอบ เอาแต่นอนจนผมคิดเอาเองแล้วกันว่าคุณเกรย์หลับอยู่ ไม่ได้ยินที่พูดหรอก
คิดได้อย่างนั้นก็ยันตัวลุกไปหาอะไรกินเป็นข้าวเย็น เทอาหารให้คุณเกรย์ก่อนเอาอาหารตัวเองมานั่งกินบ้าง ในห้องเงียบงัน ทั้งๆ ที่มีหนึ่งคนหนึ่งแมวอาศัยอยู่ แต่กลับเงียบอย่างประหลาด
มือถือสั่นครืด คิดว่าเป็นพี่คราม ที่ไหนได้...นิวยังคงทักมา
ผมเลี่ยงที่จะตอบ ก่อนหน้านั้นก็พยายามตอบแบบปัดๆ ไปแล้วทีนึง เว้นช่วงระยะห่างนานๆ ได้แต่หวังว่าเขาจะเข้าใจว่าผมไม่ได้ต้องการพูดคุยด้วย...ในทางนั้น
คิดถึงพี่คราม
หลังจากล้างจานเสร็จก็มานอนแผ่อยู่บนเตียง มีคุณเกรย์นอนอยู่บนตัวโดยที่ผมจับเขามานอนทับตัวเอง เชื่อว่าถ้าทำแบบนี้ตอนพี่ครามอยู่จะถูกดุแน่นอน โดนดุทั้งคู่ ทั้งผมทั้งแมว พี่ครามกลัวว่าการที่ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ขนคุณเกรย์มากไปจะสูดฝุ่นเข้าไปด้วย กลัวจะเป็นภูมิแพ้
แต่ผมก็ชอบที่จะเอาหน้าซุกคุณเกรย์อยู่ดี โคตรนิ่ม นุ่มฟูอย่างนี้ ใครจะห้ามใจไหว
สามทุ่ม...หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ กลับมาดูที่หน้าจอ มีแชทของนิวเด้งขึ้นค้างไว้ ไม่มีมิสคอลจากคนที่บอกจะโทรมาหา ผมเลื่อนสไลด์หน้าจอ กดตอบแชทนิวไปอย่างสั้นๆ และเรียบง่ายเช่นเคย
คนในแชทยังคงตอบกลับมาอีก แต่ครั้งนี้มือถือกลับสั่นนานกว่าปกติ แจ้งเตือนว่ามีคนโทรเข้า พี่ครามโทรมาแล้ว!
/ปาย เป็นไง อยู่ไหนแล้วตอนนี้/
“อยู่ห้องพี่คราม”
/ดีแล้ว สีเทาเป็นไงบ้าง โทษทีนะไม่ได้โทรมาก่อนหน้านี้ ยุ่งมากเลยต้องช่วยขนของจัดนู่นนี่ไปหมด/
“อืม คุณเกรย์นอนอยู่กับปาย..” บนตัวเลย แต่คิดว่าไม่พูดไปจะดีกว่า
/คิดถึงแล้วอ่ะ.../
“แมว?”
/ปายนั่นแหละ/
“...”
/คิดถึงปาย/ เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยผ่านโทรศัพท์เพียงไม่กี่คำก็พลันเกิดอานุภาพกับผมขั้นรุนแรง ผมรู้ตัวว่าหน้าต้องแดงมากแน่ๆ เขินอ่ะแม่ง ไอ้พี่คราม
“พี่คราม...” ผมว่าเสียงเบา คิดถึงเหมือนกัน
/หืม?/
“พี่คราม...พี่คราม...พี่คราม...”
/เป็นอะไรเนี่ยหือ คิดถึงพี่ล่ะสิ/
“...เมฆ” ตอบกลับด้วยชื่อต้นเขา ไม่บอก ให้คิดเอาเอง
/หึๆ กอดสีเทาแก้เหงาไปก่อนนะ/
“กอดอยู่ พี่ครามนั่นแหละกอดวัวไปเลย”
/...ใจร้ายว่ะ/
“พี่คราม...” คิดถึงแล้วอ่ะ
/หืม/
“รีบๆ กลับมานะ”
/ขี้เหงานะสปาย/
“พี่คราม!” ปลายสายส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ตอบกลับมา ผมเรียกชื่อเขาไม่หยุดอีกครั้ง
“พี่คราม...พี่คราม...”
คุณเกรย์ตัวเล็กนิดเดียว...กอดไม่อุ่นหรอกนะ
“พี่คราม...”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ยังไงดีนะ...
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 325639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก