•22•
หลังจากเรื่องวุ่นวายสงบลง ผมไปเรียนหนังสือตามปกติ ผมอาการดีขึ้นมาก อย่างน้อยก็มีแรงทำอะไรมากกว่าเมื่อวานที่เอาแต่นอนอย่างเดียว ไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บทักกันใหญ่เพราะผมไม่ได้บอกพวกมันว่าป่วย พอไอ้เมลล์รู้ว่าผมยืนตากฝนวันนั้นก็ขอโทษขอโพยผมเสียยกใหญ่ ผมไม่ว่าอะไรมันแต่ก็ยอมให้มันเลี้ยงน้ำเพื่อความสบายใจของมัน
น้องเมลล์ไม่เป็นอะไรมาก ขับรถไปเสยฟุตบาทชนเสาไฟฟ้า ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ดีที่น้องคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ แต่รถยุบไปครึ่ง ส่วนนิว...แชทมาหาผมแค่คำว่าขอโทษแล้วก็ไม่มีอะไรอีก ผมไม่ได้ตอบเขาไป นิวอยากให้เรื่องมันจบลงแค่นี้ ผมเองก็เช่นกัน
หลังจากทานข้าวเสร็จก็พากันไปหาที่นั่งเล่นรอเวลาก่อนเข้าเรียน พวกผมเลือกที่ประจำที่มักไปนั่งสิงกัน ไม่ทันได้ตั้งท่านั่งลงบนม้าหินอ่อนดีๆ ไอ้เมลล์ก็คว้าคอเสื้อผมเสียแรง
“นี่อะไร!”
“อะไร?”
“รอยที่คอมึง...มากกว่าเดิมอีกไอ้เหี้ย ไอ้เด็กแรด”
“อะไร ไม่มีอะไรโว้ย” ผมร้องลั่น เผลอสบถคำหยาบออกไปเมื่อถูกไอ้เมลล์ครรหา ขยุ้มคอเสื้อตัวเองเสียมิดราวกับมันจะช่วยปกปิดอะไรได้ ทั้งที่เมลล์เห็นไปแล้ว
“อะไร ไหนๆ น้องปายมึงไปทำอะไร” ไอ้ตั๊บว่าพร้อมเสนอหน้ามาส่องดู ผมดันหัวมันออก
“ไอ้ปายไอ้เด็กแรด ที่มึงป่วยเมื่อวานไม่ใช่เพราะตากฝนใช่มั้ย เพราะอย่างอื่นใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่!!”
“โดนพี่จับฉีดยาไปกี่รอบละสัด ดูรอยแม่งดิ้ มึงมันแรด”
“เปล่านะ ไม่ใช่โว้ย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละไอ้บ้า”
“ไอ้เราก็อุตสาห์เป็นห่วง”
“ไอ้เมลล์!”
“ปายมึงเป็นคนแบบนี้เองหรอวะ” เสียงไอ้ตั๊บดังขึ้นมาเป็นลูกคู่
“ไม่ใช่โว้ยย!”
สุดท้ายก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะไอ้เมลล์ สนุกมากมั้ยได้ปั่นหัวผมเนี่ย พวกชั่ว
“เออ รู้แล้ว ถ้าพี่ทำจริงมึงคงไม่ได้มาเรียนภายในวันสองวันนี้หรอกกูว่า”
“ไอ้เมลล์!” โคตรชั่ว โคตรแย่
“แต่แม่งดูทำรอยดิ้ เยอะสัด สรุปมึงกับพี่นี่ยังไง”
“คบกันแล้ว?” ไอ้เมลล์กับไอ้ตั๊บแข่งกันถาม ผมส่ายหน้า
“เห้ย ไม่คบกันแล้วมึงปล่อยให้พี่มันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอวะ น้องปาย ไอ้เด็กแรด”
“หรือพี่ครามขืนใจมึง”
“ไม่ใช่โว้ย” ผมร้องลั่น ตีมันดังป๊าบ “พี่ครามเป็น...”
“เป็นอะไรน้องปาย ตอบดีๆ นะ ปล่อยให้คนเถื่อนมาทำกับลูกพ่อแบบนี้ได้ยังไง” ไอ้เมลล์กวนตีน
“พี่ครามเป็นคนพิเศษ...”
“....”
“แล้วมัน...ต่างจากเป็นแฟนยังไง” ไอ้ตั๊บว่า
“ต่าง...เพราะเลิกกันไม่ได้”
เท่านั้นแหละ ไอ้สองตัวถึงกับเงียบไปพักใหญ่ ก่อนไอ้เมลล์จะเอ่ยว่า
“มึงรัก...พี่เขาหรอ”
“...อืม”
“มากขนาดนั้นเชียว”
“ขนาดนั้นเลยล่ะ” ผมว่า ยิ้มส่งให้เพื่อนซี้ ดูเหมือนว่าเมลล์จะเข้าใจทุกอย่างได้ดีกว่าที่คิด ผิดกับไอ้ตั๊บที่ตอนนี้ทำหน้าเป็นหมางงอยู่อย่างนั้น รู้ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น จะต้องมีคนสงสัยในรูปแบบความสัมพันธ์ของผมกับเขา ผมเตรียมคำตอบไว้อยู่แล้ว เพราะไม่ได้คบกันทำให้ใช้สถานะแฟนไม่ได้ ถึงอย่างนั้นคำว่า ‘คนพิเศษ’ เองก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่จะได้มาง่ายๆ เช่นกัน
พี่ครามพิเศษ พิเศษกว่าใครทั้งสิ้น และจะพิเศษสำหรับผมแบบนี้เสมอไป
ผมไม่ได้ห้ามพี่ครามถ้าจะบอกใครว่าผมเป็นแฟน รวมถึงตัวผมเอง คำจำกัดความแบบนั้นดูเข้าใจง่ายกว่ารูปแบบความสัมพันธ์ของผมตอนนี้เยอะ หากอยากตัดปัญหา วิธีง่ายๆ ก็คือบอกเขาไปว่าผมมีแฟนแล้ว เพราะถึงยังไงก็รู้และเข้าใจกับพี่ครามแล้วว่าเราไม่ได้คบกัน อย่างไรเสียให้คนอื่นเข้าใจไปแบบนั้นก็ไม่เสียหาย
แต่เพราะเป็นเพื่อนของผม จึงไม่อยากโกหกไป เอ่ยตอบตามความคิดของตัวเอง
“เอาเถอะ ถ้ามึงว่างั้น แต่คิดดีแล้วใช่มั้ย”
“คิดมาตลอด คนนี้แหละ”
ผมตอบ ก่อนหน้านี้เคยครุ่นคิดกับความรู้สึกของตัวเองที่พุ่งสูงขึ้นทุกวันที่เจอหน้าเขา คิดมาตลอดตั้งแต่เจอพี่คราม จนกระทั่งหาคำมาแทนความรู้สึกได้แบบที่ไม่ขัดกับหัวใจ ผมรักพี่คราม ในตอนนี้เป็นความรู้สึกเช่นนี้จริงๆ แม้จะพยายามหาเหตุผลว่าทำไม สุดท้ายก็เหมือนกับว่าไปพยายามหาเหตุผลให้รัก
ทั้งๆ ที่เหตุผลของความรักก็คือรัก แค่นั้นเอง
ไอ้เมลล์ลูบหัวผม ไม่ได้อ่อนโยนแต่รับรู้ความรู้สึกเป็นห่วงของเพื่อนได้ดี กับคนนิสัยอย่างผม เมลล์คงกังวล
“แล้วพวกมึงเป็นผู้ชายทั้งคู่...พ่อแม่จะโอเคหรอ” ไอ้ตั๊บว่า หลังจากที่มันเงียบทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน
“เรื่องนั้นก็ยังไม่รู้เหมือนกัน คิดว่าพ่อแม่เราคงไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องอื่นๆ...ก็คงต้องดูต่อไป”
“ถ้ามีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกนะปาย” ไอ้ตั๊บยังคงว่า มันคงไม่ชินกับความสัมพันธ์แบบนี้ อันที่จริง...ผมก็ไม่คิดว่าจะชอบผู้ชายเหมือนกัน จะว่าไป ผมไม่คิดว่าตัวเองจะชอบใครได้ด้วยซ้ำ...
“แล้วเมลล์กับตั๊บ...โอเคกับเรามั้ย” ผมเป็นฝ่ายถามบ้าง
“จะให้ไม่โอเคกับเรื่องอะไรล่ะ มึงรัก มึงรู้สึก ปาย คำว่าเพื่อนของกูไม่ได้ตัดขาดได้ง่ายๆ เพราะแค่มึงไปชอบใครหรอกนะ”
“ส่วนกูก็โอเคนะ ตกใจเฉยๆ แต่คิดดูแล้วน้องปายไม่น่าจะหาแฟนสาวได้เลย นึกภาพไม่ออกว่ะ” ตั๊บเลว
“ขอแค่พี่เขาเป็นคนดี ดูแลมึงได้ก็พอ ส่วนหน้าที่ของกูก็มีไว้ตอนมึงมีปัญหาหรือมีความสุขก็มาแบ่งปันให้รับรู้กันบ้าง แค่นั้นแหละ”
“ขอบคุณ...”
ผมตอบหลังจากที่ไอ้เมลล์ว่าจบลง เพราะเป็นสองคนนี้ทำให้ผมไว้วางใจที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง เชื่อว่าพวกมันจะไม่เอาไปนินทาให้ใครต่อใครได้รู้ แต่อีกใจก็กลัวเหมือนกันว่าทั้งคู่อาจจะไม่ชอบใจที่ผมรักชอบกับผู้ชาย อย่างที่บอก คนที่ผมแคร์ ผมหวงแหนพวกเขามากกว่าปกติ ถ้าเกิดมีใครคนหนึ่งรับไม่ได้และตีตัวห่างจากผมไปผมคงไม่รู้จะทำอย่างไร
แต่เพราะเป็นเมลล์กับตั๊บ เป็นคนที่ผมยอมให้เข้ามาในโลกของผมแล้ว เพราะฉะนั้นผมเชื่อว่าสองคนนี้จะไม่คิดร้ายกับผม ถึงอย่างนั้นก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดี
ไอ้เมลล์ขยี้หัวผมจนยุ่งอีกครั้ง ก่อนพากันไปเรียนคาบบ่าย
จนกระทั้งเลิกเรียน พวกผมพากันไปเที่ยวต่อกับไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บหลังจากที่ลาวงการมานาน อยู่กับพวกนี้ทำให้สบายใจได้เสมอ แม้ผมจะไม่ค่อยพูดหรือพูดไม่เก่ง แต่ไอ้เมลล์ไอ้ตั๊บไม่เคยมีท่าทีรำคาญใส่ผมเลยสักครั้ง กิจกรรมช่วงเย็นเป็นกิจกรรมวัยรุ่นทั่วๆ ไป ดูหนัง เที่ยวห้าง เดินดูนู่นนี่ ส่งไอ้เมลล์จีบสาว ช่วยไอ้ตั๊บหาของฝากให้น้ำหวาน นั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน แค่นั้นแหละ
ไม่ใช่ความทรงจำที่ประทับใจที่สุด แต่จะเป็นความทรงจำที่ฝังอยู่ในใจได้นานที่สุด
ผมแยกกับสองคนนั้นกลับหอพี่คราม ไม่ได้กลับหอตัวเองมานานมากแล้วเหมือนกัน คิดถึงพี่ฉางอยู่หน่อยๆ แต่ก็ไม่อยากจากคุณเกรย์ไป จึงเลือกไปฝังตัวอยู่ที่หอพี่ครามชั่วคราวที่ตอนนี้ชักไม่ชั่วคราวเท่าไหร่ ข้าวของหลายอย่างที่หอผมเองก็ขนมาไว้ห้องเขาอยู่ไม่น้อย คร้านจะแบกกลับแล้วด้วย เลยปล่อยเลยตามเลย
พี่ครามบอกกับผมตอนเช้าว่าที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กมีกินเลี้ยงอะไรสักอย่าง ทำให้วันนี้พี่เขาอาจจะกลับดึกหน่อย ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน และนั่นทำให้ผมใช้เวลานี้อยู่กับพวกเพื่อนทั้งสองแทน
เปิดประตู เปิดไฟ เสียงร้องที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
แง้ว
คุณเกรย์เดินมาต้อนรับถึงหน้าห้อง สะบัดพวงหางฟูไปมาก่อนเดินนำไปยังจานอาหาร ผมอุ้มเขามากอดในอ้อมแขนก่อนจูบลงหัวเทา แทนคำทักทายและความคิดถึง
แง้ว
“รู้แล้ว หิวล่ะสิ” ผมคุยกับคุณเขา ปล่อยเขาลง เทอาหารให้ นั่งลงข้างๆ มองคุณเกรย์กินอาหารที่ดูน่าอร่อยนั่น พร้อมกับลูบตัวเขาไปพลางๆ เคยคิดอยากลองกินอาหารคุณเกรย์ดูเหมือนกันอยากรู้ว่าทำไมคุณเกรย์ถึงกินได้มูมมามขนาดนั้น แต่คิดอีกที...ไม่เอาดีกว่า มีอาหารคนก็กินอาหารคนเถอะ จนคุณเกรย์กินเสร็จผมถึงได้อุ้มคุณเขามากอดให้ชื่นใจอีกครั้ง
พาคุณเกรย์ไปนั่งดูทีวีด้วยกัน ก่อนไปอาบน้ำ กลับมานอนกลิ้งบนเตียงจนเวลาผ่านไปสักพักแล้วพี่ครามก็ยังไม่กลับ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็เริ่มง่วงขึ้นมา
นอนเกาคางเกาพุงให้คุณเกรย์ไปเพลินๆ ก็เผลอนอนหลับเสียอย่างนั้น
แกร๊ก
สะดุ้งเตือนเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ไฟในห้องยังไม่ถูกปิดเพราะผมเปิดค้างไว้ งีบไปได้สักพักพี่ครามก็กลับมาแล้ว ผมชันตัวลุกขึ้นนั่ง คุณเกรย์นอนอยู่ไม่ไกลจากผมทำหน้าตางัวเงียเมื่อเห็นเจ้าของห้อง คนตัวโตปิดประตูก่อนเดินโซเซมาหาผม
“พี่คราม!” กำลังจะทักว่าได้กลิ่นเหล้า แมวยักษ์ก็โถมตัวเข้ามากอดผมจนล้มไปนอนใหม่
“เหม็นเหล้า” คราวนี้ไม่ปล่อยให้โอกาสตำหนิหลุดมือ
“อือ”
“ดื่มมาเยอะหรอ เมาหรอ”
“อือ นิดนึง”
“แล้วกลับยังไงอ่ะ อย่าบอกนะว่าขับรถมา”
“เปล่า พี่หมอคนอื่นมาส่ง เอารถไว้ที่โรงพยาบาลแล้วออกไปกินเลี้ยงกัน” เหมือนพี่ครามจะเมาแต่ก็ไม่ เพราะมีสติตอบผมได้ฉะฉานทุกคำขนาดนี้
“ดีแล้ว พี่ครามไปอาบน้ำก่อน”
“อือ” ตอบรับแต่กลับไม่ขยับตัว กอดผมแน่นเหมือนเดิม
“พี่คราม ปายเหม็น” ผมว่า ได้กลิ่นเหล้าอย่างแรงพร้อมกลิ่นควันกลิ่นบุหรี่ด้วย ทำจมูกฟุดฟิด ดมไปดมมาสักพักผมก็ได้กลิ่นน้ำหอม...เจือจาง
น้ำหอมแบบเดียวกับที่น้ำหวานและผู้หญิงในคณะผมนิยมใช้ เป็นน้ำหอมผู้หญิงยอดฮิตในช่วงนี้ ผมไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ต้องเข้าไปใกล้ใครมาล่ะสิถึงได้มีกลิ่นติดมาขนาดนี้
ผมดมที่ไหล่ ซอกคอ ข้างใบหู ลงมาที่หน้าอกพี่คราม น้ำหอม...น้ำหอมผู้หญิงจริงๆ ด้วย ฮื่อ คนร้ายกาจ
คิดอย่างนั้นก็ไถหัวเข้าใส่พี่คราม หวังใช้กลิ่นตัวเองกลบกลิ่นแปลกปลอม ทำตัวเลียนแบบคุณเกรย์ขึ้นมาทันที
“ปาย...”
“พี่ครามเหม็น...มีกลิ่นน้ำหอมสาวๆ ด้วย”
“เฮ้ย พี่ไมได้ไปยุ่งกับใครมานะ”
“ปายรู้... แต่ก็ไม่ชอบ” ผมรู้ ผมเชื่อใจพี่คราม รู้ว่าพี่เขาไม่ได้นอกใจผมไปคลุกคลีกับใครจนเกินพอดีหรอก กลิ่นน้ำหอมไม่ได้ติดแน่นอะไรขนาดนั้น เป็นกลิ่นจางๆ ที่ถ้าหากว่าผมไม่สังเกตคงไม่ได้กลิ่น
“ขอโทษนะ เหม็นใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน”
“อือ” ผมครางรับ แต่เกาะตัวพี่เขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“ปาย?”
ถึงจะไม่คิดว่าพี่ครามไปนอกใจทำอะไรกับใครมา แต่ก็ห้ามความรู้สึกหึงหวงของตัวเองไม่ได้อยู่ดี ผมคิดว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ครามไปไกลมากกว่าเดิมแล้ว แม้ไม่ได้คบกันแต่ผมคิดว่าผมสามารถแสดงความรู้สึกเป็นเจ้าของแมวยักษ์นี้ได้ เพราะอย่างนั้นถึงไม่ชอบใจหน่อยๆ ที่มีคนมาเข้าใกล้คนของผม
ผมชันตัวนั่งตัวตรง ใช้สองมือลูบใบหน้าพี่คราม ช้อนมันให้โน้มมาใกล้ผม ก่อนกดจูบลงหน้าผาก
“ของปาย...”
ไล่มาจนจมูก
“ของปาย”
โหนกแก้มสองข้าง
“นี่ก็ของปาย”
คาง...ซอกคอ ...กกหู...แม้กระทั่งหน้าอกด้านซ้าย
“ของปาย”
และริมฝีปาก
“ของปายหมดเลย”
พี่ครามนิ่งไปแล้ว…
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พยายามกลับเข้าสู่วังวนเรื่อยเปื่อย...รึเปล่า(?)
ความสัมพันธ์ของสองคนนี้เราตั้งใจวางไว้ให้มันเรื่อยๆ ไปแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เข้าใจคนที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยนะคะ
ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย ขออภัยด้วยค่ะ TT
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและการติดตามนะคะ
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 325303 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก