หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END|

[FeaRes]

ทาสแมวขาดแมวไม่ได้! คุณเขาหายเหมือนใจจะพัง!!
พี่ครามผิดนะ ผิด! จะพาหปก็บอกดิ แปะโน้ตไว้ก็หด้ ทำไมแค่นี้ไม่ทำ!
โดนปายโกรธอะสมควร สำนึกผิดไปซะ---

[MSeraph]

สงสารปายมากอะ ร้องไห้หนักมาก
เข้าใจฟิลเลย จะร้องตามอยุแล้วว
พี่ครามผิดจริงๆอะ ผิดมากด้วย
รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ก้ผิดมากๆอยุดีอะ
กอดปายแน่นๆๆๆๆๆ
รอค่าาา

[Pisoi]

เข้าในอารมณ์น้อง พี่ครามนิสัยไม่ไดีเลย 

[seaz]

ทำพังหมดเลยพี่คราม สงสารน้องปาย

[muiko]

สมน้ำหน้าพี่คราม
เป็นใครๆ ก็โกรธ 
อดกอดปายเลย สมน้ำหน้า

[mystery Y]

พี่ครามผิดเต็มๆ

[puiiz]

 

[labelle]

คิดว่าใช่ครามเอาไปเหมือนกันเลยค่ะ

สมควรแล้วที่น้องจะโกรธ ทำไรไม่ทันระวัง ฝากน้องไว้ แต่ตัวเองดันมาเอาไปเอง
สงสารปาย น้องก็กลัวพี่โกรธ เสียใจ สุดท้ายคนทำก็ไม่ใช่คนอื่นเลย แก้ตัวด่วนๆค่ะ

[่patsaporn]

น่าโมโหอีตรงโทรหาไม่ติดนี่ล่ะ แล้วไปทั้งวัน ยิ่งนานยิ่งว้าวุ่นใจนะ
ง้อวรไปค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[lovelyfever]

เข้าใจความรู้สึกปายเลย ทั้งห่วงทั้งกลัว
พี่คราม คิดน้อยเกินไปไม่ได้ไปเยี่ยมแม่แค่แป๊บเดียวแต่นี่ไปจะเป็นวันแล้วไม่ติดต่อกลับมาไม่บอกอะไรไว้เลย

ที่บอกว่าโทรศัพท์แบตหมดเลยไม่ได้ติดต่อมาคือยังไงอ่ะไม่มีความพยายามที่จะติดต่อมาบอกหน่อยเหรอแล้วตัวเองฝากให้เขาดูคุณเกรย์ เขาตื่นมาไม่เจอตกใจมันก็ถูกแล้วอ่ะ

อดกินน้องปายไปยาวๆเลย โมโห

[JokerGirl]

โหยย พี่ครามจะเอาคุณเกรย์ไปด้วยทำไมไม่บอกน้องอ่ะ น้องตกใจ ใจเสีย นึกว่าคุณเกรย์หายไป สมน้ำหน้าโดนแบนไม่ให้นอนกอด อยู่เงียบๆรอน้องหายโกรธไปก่อนเลย

[omuya]

สงสารปายเลยอะ น้ำตาซึม T^T

[poterdow]

พี่ครามน้อออออ ทำไรไม่บอกไม่กล่าว สมควรโดนแล้วจ้าาาาา

[ninghyuk]

งือออ ร้องไห้ตามปายเลย สงสารรรร

[MyLavenderLand]

พี่ครามสมควรโดนลงโทษ เอาให้หนักกว่านี้น้องปาย ห้ามเข้าใกล้ปายในระยะน้อยกว่า 10 เมตร เป็นงะ! โหดถึงใจป่ะล่าาา 55555 นุ้งปายน่าร๊ากกกก

[itsgonnabeme]

โอ๋นะลูก โคตรเข้าใจน้องปายเลย
ไม่นอนนอกห้องก็ดีแค่ไหนแล้วพี่คราม...

รักเรื่องนี้มากเลย ขอบคุณสำหรับความสุขนะคะ

[monkey_saru]

  น่ารักมากอ่าเรื่องนี้ หลงรักคุณเกรย์ ฮ่าๆ
ไอ้น้องปายหวงอิพี่จังเลย แต่ก็สงสารอิพี่ต้องงหักห้ามใจตลอด
หวังว่าจะไม่ดราม่าจริงๆนะคะ 

[Legpptk]

โกรธพี่ครามมม

[evanescence_69]

จากนั้น อิพี่ก้พาปายไป หา คุณเกรย์  แล้วก็พาไปเปิดตัวกับแม่ด้วยใช่ไหม

[Raccool]

 •24•




“ปาย...”



“ปายครับ...”



“ปาย...แม่พี่ส่งรูปสีเทามา นี่ไงๆ น่ารักมั้ย”



หันไปมองรูปแมวในมือถือพี่ครามก่อนหันหน้าหนีต่อ



“ปายยยย” พี่ครามว่าเสียงอ่อน ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น



“ห้ามเข้าใกล้ปาย” ผมร้องทัก ขยับตัวหนี พี่ครามจึงได้แต่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งขอโซฟาไปอย่างนั้น ผมไม่ให้พี่ครามเข้าใกล้ผมเกินความจำเป็น เป็นการลงโทษที่ไม่ยอมบอกผมเรื่องคุณเกรย์ และดูว่าจะเป็นการลงโทษที่ตรงจุด เมื่อพี่ครามกระวนกระวายไม่หยุด



ผมนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ คุยกับพี่ฟุ้งที่บังคับให้พี่ครามส่งช่องทางติดต่อคนใกล้ตัวให้ ทั้งพี่ฟุ้งทั้งพี่บัวผมมีช่องทางติดต่อทั้งคู่แล้ว



เฟสพี่ฟุ้งโดนระงับเพราะเรื่องชื่ออะไรสักอย่าง ทำให้ใช้ไม่ได้สักพักจนถึงเมื่อวาน เป็นเหตุให้ผมหาเฟสพี่เขาไม่เจอ ก็ช่างโดนระงับได้ถูกช่วงถูกเวลาจริงๆ เลย แต่ว่าตอนนี้กลับมาใช้ได้แล้ว เดาว่าพี่ครามน่าจะเป็นฝ่ายเข้าไปบอกพี่ฟุ้ง ทำให้พี่ฟุ้งเป็นคนแอดมาหาผมเอง และตอนนี้ผมก็คุยกับพี่เขาอยู่



ส่วนพี่บัวเพราะใช้รูปโปรไฟล์เป็นรูปวิวธรรมชาติ ประกอบกับชื่อเฟสที่ไม่ได้สื่อความหมายถึงชื่อพี่บัวผมถึงหาไม่เจอ อีกทั้งพี่บัวไม่ค่อยเล่นเฟส ส่วนใหญ่ทุกคนเขาก็ติดต่อกันผ่านไลน์ทั้งนั้น มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ยอมเล่นสักที



ถึงอย่างไรผมก็มีไอดีไลน์คนที่ต้องการหมดแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกผมค่อยโหลดแอพนั้นมาใช้ตอนฉุกเฉินละกัน จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้ว นึกแล้วก็หงุดหงิดพี่ครามชะมัด



เพราะเหตุการณ์เมื่อวานทำให้ผมผวาการตื่นสายไปสักพักเลย กลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เจอคุณเกรย์ หรือเผลอเรออะไรไปอีก ทำให้ผมมานั่งเล่นดูทีวีฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ พี่ครามจะกลับบ้านไปรับคุณเกรย์ช่วงบ่าย ทำให้ตอนนี้ผมนั่งว่าง มีเวลางอนเขาไปเรื่อยๆ อย่างนี้



“ปายยย”



พี่ครามร้องครวญครางไม่หยุดเมื่อผมไม่สนใจ คนตัวโตก็พยายามหาวิธีทำให้ผมสนใจอยู่นั่นแหละ ทั้งรูปคุณเกรย์ตอนนี้ที่แม่พี่ครามส่งมาให้ ยืนยันว่าคุณเกรย์ไม่ได้หายไปไหนจริง ทั้งคลิปแมวตลกๆ ในกลุ่มไลน์นักศึกษาสัตตะฯที่แชร์ๆ กันมา มีที่ผมสนใจและไม่สนใจ ถึงอย่างนั้นพี่ครามก็ยังไม่หยุดตื๊อ ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ห่างจากผมเสียขนาดนั้น



ผมหายโกรธแล้ว แต่ยังหงุดหงิดอยู่ ไม่อยากรีบคืนดีกับพี่ครามเพราะกลัวว่าหากมีกรณีคล้ายๆ แบบนี้เกิดขึ้นอีกพี่ครามจะไม่กลัวแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ต้องเอาให้เข็ด



“ปาย หยุดคุยกับไอ้ฟุ้งมันที”



“ทำไมปายต้องหยุด”



พี่ครามทำสีหน้าอึกอักสักพักก่อนระเบิดออกมา “มันเอาแต่มาบอกพี่ว่าปายน่ารัก คุยกับปายแล้วถูกคอนู่นนี่”



“ก็พี่ฟุ้งคุยสนุกจริงนี่”



“แต่ปายไม่คุยกับพี่...”



“เมื่อวานพี่ครามก็ไม่คุยกับปาย”



“เมื่อวานพี่แบตหมด ปายยยย พี่ขอโทษ ขอโทษนะครับ นะครับ”



“...”



ผมเงียบใส่เป็นคำตอบ ก่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับพี่ฟุ้งไป



เคยเจอแค่ครั้งเดียวแถมเป็นตอนที่ผมไม่สบายด้วย เลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ พอพี่ฟุ้งทักมาเริ่มชวนคุยทำให้ผมได้รู้ว่าพี่ฟุ้งเป็นคนคุยเก่ง อาจจะพอๆ หรือมากกว่าพี่ครามด้วยซ้ำ แถมดูสดใสร่าเริง เหมือนมีพลังด้านบวกออกมาเยอะจนผมสัมผัสได้เลย



เลยยอมเปิดใจให้พี่ฟุ้งได้รู้จักกันมากขึ้น



“ปายยย คุยกับพี่หน่อย”



“...”



“ปายไม่ให้พี่เข้าใกล้แล้วยังไม่คุยกับพี่อีกหรอครับ ปายไม่ใจร้ายหรอกใช่มั้ย”



“...” จะใจร้ายให้ดูเลย



“ปายยยย”



“...”



.



“เมี้ยว”



อุบาทว์!



ผมหันไปถลึงตาใส่พี่ครามที่แกล้งดัดเสียงเล็กๆ แหลมๆ ร้องเป็นแมว น่าเกลียดที่สุด พี่ครามเมื่อเห็นผมมีปฏิกิริยาอย่างนั้นจึงรีบทำการกวนประสาทผมหนักกว่าเดิม



“เมี้ยวๆ ๆ ๆ”



“หยุดเลยนะ”



“ปาย คืนดีกันนะเมี้ยว”



“พี่คราม! น่าเกลียดอ่ะ!”



คนตัวโตหัวเราะลั่น  ตั้งท่าจะกวนประสาทผมอีกรอบทว่ามีเสียงแจ้งเตือนเด้งดังมาจากมือถือของพี่รามทำให้ต้องชะงัก ก่อนก้มลงไปดูข้อความในนั้น เป็นโชคดีของผมที่ไม่ต้องทนเห็นพี่ครามร้องเสียงน่าเกลียดนั่นอีกครั้ง



พี่ครามก้มหน้าพิมพ์ตอบแชทในมือถือสักพักก่อนเงยหน้ามาหาผม



“ปาย แม่พี่มีธุระตอนบ่ายอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับสีเทาตอนนี้เลยนะ ปายไปด้วยกันมั้ย”



ผมส่ายหน้า



ไม่ใช่ว่าโกรธพี่ครามจนไม่อยากไปด้วย แม้ว่าเมื่อวานจะโกรธจนเผลอใช้คำหยาบด่าออกไป แต่ตอนนี้ผมเฉยๆ แล้ว อยากรีบไปเจอคุณเกรย์ใจจะขาด เสียแต่ไม่กล้าไปเจอหน้าพ่อแม่พี่ครามสักเท่าไหร่ อย่างน้อยๆ ก็ตอนนี้...ผมยังไม่พร้อม ถึงจะไม่ได้คบกับพี่ครามในฐานะแฟน แต่ในเรื่องของความรู้สึกแล้วผมยังไม่กล้าไปสู้หน้าพ่อแม่พี่เขาอยู่ดี



ใจหนึ่งก็กลัว...กลัวว่าพวกท่านจะรับไม่ได้กับความรู้สึกที่ผมมีให้กับพี่คราม



พี่ครามไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อ เพียงลุกออกจากโซฟา ไปตระเตรียมอะไรของพี่เค้าไป ก่อนเดินมาทางผมพร้อมจุมพิตลงบนหน้าผากผมอย่างรวดเร็ว



“พี่คราม!” บอกว่าห้ามเข้าใกล้ไง



คนตัวโตถอยห่างทันทีเมื่อเห็นภาษาตา “พี่ไปแปบนึงนะ เดี๋ยวซื้อข้าวเข้ามาให้ อยากกินอะไรมั้ย”



“อะไรก็ได้ เหมือนพี่ครามก็ได้” ผมว่า ขี้เกียจคิด อยากเจอคุณเกรย์แล้ว



พี่ครามพยักหน้า “ไปนะ”



ทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น เพราะเป็นวันอาทิตย์ทำให้ผมไม่ต้องออกไปไหน ผมนั่งปล่อยตัวให้ไหลไปตามโซฟา ปกติเวลาแบบนี้จะมีคุณเกรย์วนเวียนอยู่รอบๆ ทำให้ไม่น่าเบื่อเลย ว่างเมื่อไหร่ก็ไปเล่นกับคุณเขา



ผมน่าจะติดคุณเกรย์มากเกินไปแล้ว



คิดถึงสัมผัสนุ่มฟูนั่นชะมัดเลย



ผมเล่นมือถือไปเรื่อยๆ พี่ฟุ้งแนะนำเกมฆ่าเวลาให้ก่อนขอตัวออกไปทำธุระ เป็นเกมที่ต้องโหลดมาใส่มือถือ ผมนั่งเล่นมันไปพลางๆ และพบว่ามันฆ่าเวลาได้เยี่ยมทีเดียว คิดว่าเอาไว้เล่นตอนเมินพี่ครามน่าจะช่วยได้ดี



ผมติดเกมจนกระทั่งพี่ครามมาถึง กว่าจะรู้ตัวว่าเล่นเกมไปเป็นชั่วโมงก็ตอนพี่ครามกลับมาพร้อมกับตะกร้าใส่แมวสีเทาข้างใน ผมพุ่งเข้าหาคุณเกรย์ทันที ไม่รอให้พี่ครามวางตะกร้าลงก่อน ผมเปิดฝาออกพร้อมหยิบคุณเกรย์ขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมกอด



ฮื้อออ คิดถึงงง



แง้วว



คุณเกรย์ร้องแต่ไม่ขยับตัวนิ่ง ยอมให้ผมกอด คุณเกรย์เองก็คิดถึงผมเหมือนกันล่ะสิ ผมมุดหน้าลงไปในกลุ่มขนนุ่มฟู ใช้จมูกเขี่ยพุงคุณเกรย์เล่น



“ปาย อย่าเอาหน้าไปใกล้มันขนาดนั้น” พี่ครามดุเหมือนเคย



กอดจูบลูบหอมจนพอใจแล้วผมจึงวางคุณเกรย์ลง แมวเทาเดินสะบัดหางฟูนั่นๆ ไปที่กินข้าวทันที ชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ กินแล้วก็นอน



“พี่ซื้อข้าวผัดมาให้ มานั่งกินกันก่อน”



พี่ครามว่าพร้อมแกะกล่องข้าว ผมยอมนั่งตรงข้ามพี่คราม ย่นระยะห่างให้ใกล้กว่าที่กำหนดอย่างช่วยไม่ได้ ลงมือกินข้าว พี่ครามก็ชวนคุยนู่นนี่ไปหยุด ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของคุณเกรย์ที่จากบ้านมานาน ทำให้เดินสำรวจจนทั่วบ้าน ไปเดินแอบตามซอกตามมุมจนวุ่นวาย



น่ารัก



แมวนะ



ผมอมยิ้มเมื่อนึกภาพคุณเกรย์เดินป้วนเปี้ยนในบ้านพี่คราม แมวอ้วนที่ปกติใช้ชีวิตอยู่แต่ให้ห้องสี่เหลี่ยม จู่ๆ ต้องกลับวังคงไม่คุ้นชิน แต่ก็ดีแล้วที่คุณเกรย์ยังแข็งแรงปลอดภัย



ผมทานข้าวเสร็จก็เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย อุ้มคุณเกรย์ที่เดินป้วนเปี้ยนแถวโต๊ะอ่านหนังสือมานั่งด้วยกันบนโซฟา เอามาวางบนตัก นั่งลูกขนนุ่มฟูสีเทาไปเรื่อยๆ อย่างคิดถึง จนกระทั่งคุณเกรย์นิ่งไป คงกำลังเคลิ้มไม่ก็หลับไปแล้ว ผมจึงควักมือถือออกมาเล่นเกมที่ค้างไว้ต่อ



“ปาย...”



พี่ครามส่งเสียงงุ้งงิ้งออกมาอีกครั้งเมื่อผมไม่สนใจ เสียแต่ผมสนใจเกมในมือมากกว่าพี่คราม พี่ฟุ้งบอกว่าเล่นไปถึงด่านสิบแล้ว ปกติผมไม่ใช่คนอยากเอาชนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรีบเร่งมือเล่นเพื่อที่จะได้ตามพี่ฟุ้งได้ทัน



คุณเกรย์กระโดดออกจากตักผมไปนั่งข้างๆ แทน พี่ครามเองก็นั่งมองผมอยู่ที่ปลายโซฟาอีกข้าง พอเห็นคุณเกรย์ออกห่างตัวผมก็ดูเหมือนได้พวกขึ้นมาทันที มือแกร่งคว้าก้อนขนสีเทาไปไว้ในอ้อมกอด วุ่นวายกันอยู่สองตัวสักพักก็ได้ยินเสียงร้อง



“เมี้ยว”



ที่เป็นเสียงของพี่ครามอีกแล้ว



ผมหันไปทำหน้าดุใส่ พี่ครามจับคุณเกรย์ยืนสองขา หลบหน้าเข้าข้างหลังแมวเทาก่อนส่งเสียงร้อง “เมี้ยวๆ”



“พี่คราม หยุดเลยนะ” เอาคุณเกรย์มาเล่นแบบนี้ได้ยังไง สงสารแมวต้องมาแปดเปื้อนเพราะพี่คราม



“ปาย คืนดีกับพี่ครามนะคับ” ยังคงดัดเสียงเล็กๆ ให้ผมปวดหัวเล่น



“พี่คราม”



“เมี้ยว”



“พี่คราม น่าเกลียดอ่ะ”



“คืนดีกับพี่ครามก่อนนะคับ พี่ครามไม่ได้ตั้งใจนะ เมี้ยว”



“พี่ครามหยุดนะ ทำคุณเกรย์เสียชื่อหมดแล้ว”



“คืนดีกันก่อน”



“ไม่”



“เมี้ยว ๆ ๆ” ตั้งใจกวนประสาทผมแน่ๆ อ่ะคนนี้



“ถ้าไม่หยุดเมี้ยวปายจะไม่พูดด้วยแล้วนะ”



คราวนี้ได้ผล พี่ครามโผล่หน้าออกมาจากตัวคุณเกรย์ “ปายหายโกรธยัง”



“ปายไม่โกรธแล้ว”



“งั้น...”



“แต่ห้ามเข้าใกล้ ปายหงุดหงิด”



“โถ่ ปายครับ”



พี่ครามว่าเสียงอ่อน ส่วนคุณเกรย์เองก็คงรำคาญคนตัวโตแล้วเหมือนกันถึงได้ดิ้นหลุดกระโดดหนีพี่ครามไปทางอื่น ผมลุกไปคว้าคุณเกรย์มาอุ้มไว้



“คืนนี้ก็ห้ามกอดปาย ปายจะนอนกับคุณเกรย์”



“ปายยยย”



ผมนั่งเล่นไม่สนใจพี่คราม คราวนี้พี่ครามจะส่งเสียงร้องกวนประสาทยังไงผมก็ไม่หันไปเสวนาด้วยแล้ว ไม่ใช่อะไรเลย ติดเกม...ทำไมมันเพลินขนาดนี้อ่ะ ซึ่งนอกจากติดเกมแล้วก็ยังติดคุณเกรย์ คุณเกรย์นอนก็ไปนั่งข้างๆ คุณเกรย์ลุกเดินก็เดินตาม จนสุดท้ายคุณเกรย์หยุดนอนอยู่บนเตียง ผมก็นอนกลิ้งไม่ห่าง เล่นเกมไปเรื่อยๆ



จนคุณเกรย์ไปกินข้าว ผมถึงได้ลุกไปหาข้าวกินบ้าง ซึ่งข้าวที่ว่านั่นพี่ครามเป็นคนเตรียมไว้เรียบร้อย รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำตัวเป็นง่อย ไม่ได้ช่วยพี่ครามทำอะไรเลย แต่ขอวันนี้แค่วันเดียวนะ ผมยังต้องทำโทษพี่ครามอยู่



ผมนั่งกินข้าวกับพี่ครามพร้อมคุณเกรย์



“ปาย เมื่อไหร่จะคืนดีกันอ่ะ”



“ไม่รู้”



“หมดมุกจะง้อแล้วเนี่ย เอาขนมแมวมั้ย แบ่งกับสีเทา”



ผมถลึงตาใส่พี่คราม “ก็ไม่ต้องง้อ ปายไม่ได้โกรธแล้ว ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หายเอง”



ไม่ได้ประชดแต่เป็นอย่างนั้นจริงๆ ส่วนใหญ่ถ้าผมหงุดหงิดผมจะหนีมานั่งเงียบๆ คนเดียว แต่ในห้องนี้มันหนีไปไหนไม่ได้ พี่ครามจึงต้องรับผลกรรมเห็นอารมณ์หงุดหงิดของผมไปตลอดเวลา



“ไม่เอาอ่ะ อยากง้อ แต่ไม่รู้จะง้อยังไง ปายบอกใบ้พี่หน่อยนะ”



“อยู่เฉยๆ ก็พอแล้ว  ห้ามร้องเมี้ยวด้วย”



พี่ครามหัวเราะขำก่อนเอ่ย “น่าเกลียดขนาดนั้นเลย”



ผมพยักหน้า “ขนาดนั้นเลยแหละ แบบที่สงสารแทนแมวเลย”



“ปายใจร้ายอ่ะ” พี่ครามว่าพลางยู่หน้า ไม่น่ารักเลยสักนิด “แต่ปายร้องเมี้ยวแล้วน่ารักนะ”



“...”



“ร้องให้ฟังอีกทีได้มั้ย”



“ไม่”



ผมว่า หยิบจานข้าวไปล้างในอ่าง เดินหนีพี่ครามทันที



สุดท้าย ทั้งวันผมก็ไม่ให้พี่ครามเข้าใกล้ได้สำเร็จ แม้จะมีล้มเหลวตอนที่พี่ครามแอบมาจุ๊บหน้าผากก่อนออกไปหาคุณเกรย์ก็ตาม แต่หลังจากนั้นพี่ครามก็ไม่เข้าใกล้ผมตามคำสั่ง ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนขลุกกับคุณเกรย์ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกแล้ว ขี้เกียจเป็นบ้า



กอดคุณเกรย์จนเปื่อย ฟัดพุงจนสมใจแล้วทำให้ผมคิดถึงอ้อมกอดพี่ครามอยู่หน่อยๆ แค่ไม่ได้กอดแค่วันเดียวเอง สงสัยผมก็น่าจะติดพี่ครามไม่ต่างกับแมวเทาเลย ถึงอย่างนั้นก็ยังสั่งห้ามไม่ให้พี่ครามมานอนกอดเหมือนทุกทีอยู่ดี เดี๋ยวเสียฟอร์ม



พี่ครามบ่นหงุงหงิงทั้งวัน ไม่เว้นตอนก่อนนอน หลังจากปิดไฟแล้ว ผมกอดคุณเกรย์ได้สักพักคุณเขาก็ลุกขึ้น กระโดดลงจากเตียงไปหาที่อยู่ใหม่เหมือนทุกที ผมนอนเคว้งหันหลังให้พี่ครามสักพักก็รู้สึกได้ว่าคนข้างตัวลุกขึ้นนั่ง



ผมเกร็งตัว คิดว่าพี่ครามอาจจะเอื้อมมากอดผมแล้วก็ได้



แต่ก็ไม่ คนตัวโตแค่ชันตัวนั่งก่อนลุกออกจากเตียงไป ผมเหลือบไปมองเงาตะคุ่มของพี่ครามที่เดินไปยังโซฟาปลายเตียงก่อนล้มตัวนอนตรงนั้น



พอบอกว่าห้ามกอดก็ไม่มากอดจริงๆ ด้วย กลัวผมรู้แล้วจะโกรธมากกว่าเดิมรึเปล่านะ นอนคิดไปพลางๆ ก็อดทนไม่ไหว ลุกขึ้นออกจากเตียง เดินตรงไปยังโซฟาที่พี่ครามนอนอยู่ ภายในห้องมืดมิดแต่ก็ยังมีแสงไฟน้อยๆ จากระเบียงส่องเข้ามาทำให้พอมองเห็นพื้น ผมเสียวเหยียบคุณเกรย์อยู่เหมือนกัน ดีที่คุณเขาไม่ได้นอนแถวนี้



คนตัวโตนอนขดเสียจนแทบไม่เหลือพื้นที่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพยายามแทรกตัวไปนอนเกาะพี่เขาบนโซฟาได้อยู่ดี จัดแจงท่าทางตัวเองจนสบายก่อนปล่อยตัวตามสบาย



“ปาย?”



“อือ”



“ยอมให้พี่กอดแล้วหรอครับ”



“อือ”



“...งั้นไปนอนบนเตียงดีๆ กันนะ”



“...” ไม่ไปแล้วได้มั้ย ตรงนี้กำลังดีเลย ผมเซตตัวแล้วอยากจะนอนนิ่งๆ



“ปายครับลุกก่อนนะ”



“ไม่เอา...”



“เดี๋ยวปวดตัวนะ”



“ปายขี้เกียจขยับตัวแล้ว...”



พี่ครามเงียบไปสักพักเหมือนใช้ความคิด จากนั้นจึงขยับตัวช้อนผมมาไว้ในอ้อมกอดก่อนยกอุ้ม



“อืออ”



นำผมมานอนบนเตียงใหม่อีกครั้ง ตอนเดินในความมืดโคตรเสียวพี่ครามเหยียบแมว ดีที่ไม่โดน พี่ครามวางผมไว้บนเตียงก่อนสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มและหมอนอันเดียวกัน ผมทิ้งตัวปล่อยให้พี่ครามจัดท่าตามใจชอบ คนตัวโตคว้าผมมาซุกไว้ในอ้อมกอดอุ่นเสียแน่น กอดดมหัวผมอยู่นั่น



“ขอโทษนะปาย”



“อือ ไม่โกรธแล้ว...”



“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้นะ คราวหลังจะไม่ทำแล้ว



“อือ”



ผมว่า พลิกตัวหันมาหาพี่ครามก่อนซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่ง ตวัดแขนโอบคนตัวยักษ์ เบียดตัวเองเข้ากับไออุ่นที่คุ้นเคย ว่าแล้วว่าผมติดอ้อมกอดพี่ครามพอๆ กับคุณเกรย์จริงๆ ด้วย









⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹





ก็งอนกันได้ไม่นานหรอกเนอะ

เมี้ยว...(เสียงพี่คราม)

[flimflam]

พี่ครามอย่าเมี้ยวอีกนะ 5555555555555555

[cchompoo]

 

[itsgonnabeme]

น่ารักมากจริงๆ

เป็นความสัมพันธ์ที่นุ่มละมุนมากๆ
น้องปายใจแข็งใช้ได้นะเนี่ยยยยย

ขอบคุณคนเขียนมากเลยนะคะ
ดีมากจริงๆค่ะ

[MayA@TK]

 

 

[double9JH]

พี่ครามเลียนเสียงแมวว 555

ปายทำน่ะ น่ารักนะพี่ครามม~~

คืนดีกันแล้วววว 

[PiiNaffe]

คิดหน้าพี่ครามทำเสัยงเมี๊ยวออกเลย 

[บูมเบส]

 

[colorofthewind21]

ติดให้พี่ครามกอดแล้วล่ะสิน้องปายยย

[Billie]

เมื่อ หมี ร้อง เหมียวๆ

 

[Rungsai]

ดีแล้วค่ะปาย อย่าโกรธนานเลยสงสารพี่ครามมมม