**ในส่วนความคิดของมีคุณ คนเขียนเฉลยไปหมดแล้วนะคะ เผื่อคนเขียนเขียนแล้วงง ขออธิบายอีกทีตรงนี้นะคะ1.ที่มีคุณไม่บอกเรื่องหลานแฝด เพราะริชอ่อนแอกว่าภู มีคุณจึงต้องแน่ใจว่าภูริชจะไม่พรากหลานไปถึงจะบอก เพราะมีคุณกลัว
หลานจะโดนรังแก มีคุณเชื่อว่าเด็กชายภูเข้มแข็งพอจะสู้ไหว แต่กับเด็กชายริชไม่แน่ใจ จึงคิดจะปิดบังไว้ก่อน รอให้แน่ใจว่าภูริช
จะรับข้อเสนอถึงจะบอก ถ้าไม่รับก็จะพยายามปิดบังเรื่องริชไว้เท่าที่จะทำได้ ไม่ปล่อยให้หลานไป
2.ทำไมต้องขอตามไปด้วย>> เพราะอยากไปดูแลหลาน แค่ให้แน่ใจว่าหลานสบายดีไม่มีคนรังแกก็จะกลับ
3.ทำไมถึงเพิ่งไปหาภูริชทั้งที่ผ่านมานานแล้ว> เพราะบังเอิญเจอกันที่ร้านอาหาร เด็กชายภูเห็นพ่อจำได้จากในรูป มีคุณเองเกิด
ความหมั่นไส้ปนโมโหแทนพี่สาวที่เห็นภูริชสวีทกับผู้หญิงคนอื่นเลยปล่อยให้ภูเดินไปหา (โต๊ะไม่ไกลกัน)
4.ทำไมถึงบอกความจริง >> เพราะเห็นหลานดีใจมากที่ได้เจอพ่อ และเพราะลึกๆ มีคุณคิดเสมอว่าให้หลานมีพ่อดีกว่าให้
กำพร้าทั้งพ่อและแม่
สำหรับมีคุณ มีแค่นี้จริงๆ ค่ะ ส่วนที่ไม่ชอบพระเอก ก็อย่างที่บอก มีคุณรับฟังความมาจากพี่สาวข้างเดียว เห็นพี่สาวตรอมใจและ
ตายจากไป ตัวเองเลี้ยงหลานทำทุกอย่างเพื่อหลาน แทบไม่ได้ใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่น มีคุณเลยอคติไม่ชอบหน้าคุณพระเอก
ของเรา
ตอนที่ 4 :ย้ายบ้าน“คุณยายม่ายไปด้วยจิมๆเหยอน้าคุน” เด็กชายริชมองคุณยายที่ยืนส่งอยู่หน้าบ้านตาละห้อย เด็กน้อยตาแดงเพราะไม่เคยจากคุณ
ยายไปไหน
“ไม่ไปครับ เอาไว้น้าคุนพาริชกลับมาหาคุณยายบ่อยๆ นะ” มีคุณพยายามปลอบใจหลาน เขาขับรถเก๋งคันเล็กพาหลานแฝด
พร้อมสัมภาระเต็มคันรถมุ่งหน้าไปบ้านของภูริช
“ลิดคิดถึงคุนยาย” เด็กชายริชเสียงสั่น น้ำตาคลอ
“อย่าร้อง ฮึบๆ” เด็กชายภู สูดลมหายใจลึกๆ ทำท่าฮึบๆ ให้น้องชายดู
“ริชไม่อยากไปหาคุณพ่อเหรอครับ น้าคุนจะพาไปหาคุณพ่อที่บ้านไง เหมือนที่เราไปเที่ยวบ้านลุงหมออิก ริชจำได้ไหม ตอนนั้น
สนุกมากเลย”
“จำด้าย แต่ลิดยักเอายายปายด้วย”
“เอาอย่างนี้ไหมครับเราลองไปอยู่บ้านคุณพ่อก่อน ถ้าริชอยากกลับค่อยว่ากันอีกที” มีคุณพยายามตะล่อมหลานตัวน้อย
“ภูอยากไป” เด็กชายภูยกมือขึ้นสูง เขาตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าพ่ออีกครั้ง
“ลิดก๊ะยักปาย” เด็กชายริชรีบยกมือตามพี่ชายถึงแม้ตาจะยังแดงก่ำ พี่ชายไปไหนเขาก็อยากไปด้วย
“เราไปหาพ่อก่อนแล้วก็กลับมาหายาย” เด็กชายภูหันไปปลอบน้อง เขารักยายมากแต่ก็อยากเจอพ่อ
“หาพ่อก่อง” เด็กชายริชพูดตาม ค่อยๆ ยิ้มออกมาเมื่อเห็นพี่ชายยิ้มให้
“ช่าย ริชไม่ต้องร้อง ภูจะปกป้องริชกับน้าคุนเอง”
“อืม..อืม..ภูเก่งที่ฉุด” เด็กชายริชชมพี่ชาย สำหรับเขาแล้วไม่มีใครเก่งเท่าภู
มีคุณมองหลานผ่านทางกระจกมองหลัง เขาลอบถอนใจออกมาเบาๆ เพราะแบบนี้มีคุณถึงเป็นห่วงแฝดน้องมากเป็นพิเศษ โชคดี
ที่ภูริชตกลงทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“มาแล้ว” คุณภารวีนั่งไม่ติดตั้งแต่เช้า เธอคงบุกไปหาหลานแฝดถึงบ้านถ้าภูริชไม่ห้ามไว้เสียก่อน บวกกับสามีของเธอให้เหตุผล
ว่าควรให้เวลามีคุณเป็นส่วนตัวบ้าง
“คุณสัณณ์ เร็วๆ สิคะ ทำอะไรกันชักช้าเหลือเกินพ่อลูกคู่นี้”
“คุณแม่ใจเย็นๆ ครับ” ภูริชลุกขึ้นยืน ไม่ใช่ว่าเขาไม่ตื่นเต้นเพียงแต่เขาไม่แสดงออกเท่ามารดา
“นั่นสิคุณ เดี๋ยวหลานมันตกใจหมด เบาๆ อาการหน่อยเถอะ คุณสัณณ์พับหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ ติงภรรยาเบาๆ เพราะเกือบทั้ง
อาทิตย์ที่ผ่านมาในบ้านวุ่นวายไม่ได้หยุด คุณภารวีถึงขั้นควบคุมการตกแต่งห้องเอง รื้อทุกอย่างออกหมด ทาสีห้องใหม่ เปลี่ยน
เฟอร์นิเจอร์ใหม่ทั้งหมด รวมถึงข้าวของ เสื้อผ้า เครื่องเล่นที่ขนซื้อมาเตรียมไว้เกือบล้นห้อง
“พูดดีไปเถอะค่ะเห็นหลานแล้วอย่ามาแย่งภาแล้วกัน” คุณภารวีส่งค้อนให้สามี ไม่มีใครเข้าใจหัวอกคนได้เป็นย่าอย่างเธอสักคน
“สวัสดีครับ” มีคุณยกมือขึ้นไหว้คุณสัณณ์และคุณภารวีที่ยืนรอรับ เขาสะกิดแขนหลานชายเบาๆ ซึ่งทั้งสองก็ไม่ทำให้น้าอย่างเขา
ต้องผิดหวัง
“ซาหวัดดีครับ” เด็กชายภูโค้งหัวลงต่ำให้ทำให้ร่างกลมป้อมยิ่งดูน่ารักน่าชัง ในขณะที่เด็กชายริชที่มีรูปร่างผอมบางกว่าพี่ชาย
ยกมือขึ้นไหว้พร้อมส่งยิ้มอายๆ ไปให้ เด็กชายยังจับขากางเกงของน้าชายไว้แน่น
“คนไหนภูคนไหนริช” คุณสัณณ์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มในแบบฉบับผู้ใหญ่ใจดี หลานแฝดของเขาหน้าตาคล้ายกันมาก แต่ก็ยังมีจุด
ต่างที่ทำให้สามารถแยกออก
“ภูครับ” เด็กชายภูยกมือขึ้นสูง ส่งยิ้มกว้างอวดฟันเกือบครบ
“นี่ริช” เด็กชายภูดึงมือน้องชายมายืนข้างๆ เป็นคนแนะนำตัวให้เสร็จสรรพ
“คุณลุงชื่ออะไรครับ” เด็กชายภูเงยหน้าขึ้นมองคุณลุงท่าทางใจดีด้วยรอยยิ้มใสซื่อ รอคอยคำตอบ
“ตาภู!” มีคุณร้องห้ามหลาน ส่งสายตาขอโทษไปยังคุณสัณณ์ที่เด็กชายภูริวัจน์เสียมารยาท
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ หลานปู่ต้องกล้าแบบนี้ ไม่ใช่ลุงแต่เป็นปู่ ปู่ของภูกับริช แล้วนี่คุณย่าเคยเจอกันแล้วใช่ไหม”
“เคยครับ” เด็กชายภูตอบฉะฉาน เด็กชายริชพยักหน้า ยืนเบียดพี่ชายมองคุณปู่ที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนด้วยสายตาอายๆ
“มาๆ ขอย่ากอดหน่อย คิดถึงเหลือเกิน” คุณภารวีย่อตัวลงดึงหลานทั้งสองเข้ามากอดพร้อมกัน เด็กชายภูยิ้มกว้าง เด็กชายริชมี
อาการสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขัดขืนยอมให้คุณภารวีกอดแต่โดยดี
“ชื่อมีคุณใช่ไหม ลุงเคยเจอนาบุญเห็นว่าเป็นแฝดกัน” คุณสัณณ์ทักทายน้าของหลานชาย
“ครับ ผมกับพี่นาบุญเป็นแฝดคนละฝา”
“ลุงเสียใจด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ” นาบุญค้อมศีรษะให้คุณสัณณ์ เขาไม่อยากพูดถึงนาบุญไม่อยากให้ความรู้สึกโกรธก่อตัวขึ้นในวันที่ต้องใช้ชีวิตอยู่
ร่วมชายคาเดียวกันกับภูริช
“คุณภาให้ภูมิพามีคุณกับหลานขึ้นไปที่ห้องก่อน เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ จะได้จัดการเรื่องข้าวของด้วย เดี๋ยวตอนเที่ยงลุงให้คนไป
ตามลงมาทานข้าวแล้วค่อยพูดคุยกัน”
“ครับ”
“แต่..”
“คุณภา”
ค่ะค่ะ” คุณภารวีลุกขึ้นยืน แอบขัดใจแต่ไม่กล้าขัดคำสั่งสามี
“ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ ขาดเหลืออะไรมาบอกป้าได้ อยู่ให้เหมือนที่บ้านทำตัวตามสบาย”
“ขอบคุณมากครับ”
“พาน้องขึ้นไปเถอะ”
“ครับพ่อ”
“มาพ่ออุ้ม” เด็กชายภูรีบชูแขนให้พ่อ แต่เมื่อหันไปเห็นน้องชายเขาจึงลดแขนลง
“พ่ออุ้มริช”
“พ่ออุ้มสองคนไหว” ภูริชยิ้มเอ็นดู เขานึกชื่นชมมีคุณที่สอนลูกชายเขาให้เป็นเด็กมีน้ำใจ รู้สึกเสียสละ
“อย่าเลยครับ” มีคุณรีบส่งเสียงห้าม
“เห็นอย่างนี้ตาภูหนักมาก อุ้มคนเดียวพอไหวถ้าอุ้มคู่กับตาริชด้วยจะปวดแขนมาก”
“ยายบอกภูเป็นหมู อู๊ดอู๊ด” เด็กชายภูทำปากยื่นออกมาเลียนแบบหมูอู๊ดอู๊ด
“ม่ายม่าย ภูหล่อ” เด็กชายริชที่มักเงียบและขี้อายรีบแก้ต่างให้พี่ชาย
“หึหึ สองพี่น้องรักกันดีจริงๆ” คุณสัณณ์เอ่ยปากชมหลานชายตัวน้อย อดเสียดายไม่ได้ที่ไม่เห็นพัฒนาการของหลานตั้งแต่แรกเกิด
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่อจูงมือขึ้นบันไดเอง” ภูริชจับมือลูกชายคนละข้างพาเดินไปยังบันไดขึ้นชั้นสองเพื่อไปยังห้องพักที่เตรียมไว้
มีคุณเอ่ยขอตัวเบาๆ ก่อนเดินตามหลังภูริชไป ได้ยินเสียงคุณภารวีแว่วมา
“ไม่ไหวภาอยากร้องไห้ คุณดูสิค่ะคุณสัณณ์”
“อย่าเพิ่งร้องเลย สู้ไปดูอาหารต้อนรับหลานในครัวดีกว่าไหม”
“จริงด้วยค่ะต้องไปดูเสียหน่อย ได้อย่างที่บอกหรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณภารวีกระวีกระวาดเมื่อมีเรื่องอื่นให้จัดการ คุณสัณณ์รู้จักนิสัย
ภรรยาดี ขืนไม่หาอะไรให้ทำได้ขึ้นไปกวนมีคุณบนห้องแน่ๆ เขาอยากให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนพักห้องนี้” ภูริชเปิดประตูห้องเดินนำมีคุณเข้าไปก่อน
“ผมจะพักกับหลาน” มีคุณมองรอบๆ ห้องขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
“คิดอยู่แล้วถึงสั่งทำเตียงขนาดพิเศษมาให้” มีคุณหันไปมองเตียง โล่งใจที่ภูริชไม่ได้ดื้อดึงเรื่องนี้ เขาแอบกลัวว่ามาถึงแล้วจะถูก
บังคับแยกห้องกับหลาน
“ขอกุญแจรถพี่จะให้เด็กไปยกของขึ้นมาให้”
“นี่ครับ” มีคุณส่งกุญแจรถของเขาให้กับภูริช อีกฝ่ายเดินออกจากห้องไปชั่วครู่ก่อนกลับเข้ามาใหม่
“ประตูนี้คือ walk in closet” ภูริชเปิดให้ดูคร่าวๆ ก่อนเดินไปยังประตูถัดไป
“นี่ห้องน้ำ”
“แล้วอีกบานละครับ” มีคุณอดถามไม่ได้เพราะในห้องนี้มีถึงสี่ประตูด้วยกัน
“นี่เหรอ” ภูริชชี้นิ้วไปยังประตูที่ยังไม่ถูกพูดถึง เขายกมือจับไหล่ลูกชายทั้งสองดันให้เดินไปที่ประตูพร้อมกัน
“ประตูนี้เชื่อมต่อกับห้องนอนพี่ คุณแม่ให้ช่างมาทำทะลุให้”
“ห้องนอน!” มีคุณขึ้นเสียงสูง ภูริชเปิดประตูบานดังกล่าว ก่อนพาเด็กๆ เดินเข้าไป มีคุณหยุดยืนแค่ปากประตู เขาไม่ยอมก้าว
เข้าไปในห้อง
“เดี๋ยวคุณ..เอ่อ..เดี๋ยวพี่ภูมิประตูนี้มันล็อคไม่ได้นี่” มีคุณมองบานประตูเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“ใช่ที่ล็อคอยู่ฝั่งนี้”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิก็เปิดเข้ามาในห้องผมได้ตลอดเวลาสิ”
“ใช่” มีคุณเผลอกัดปาก รู้สึกไม่ชอบใจสักนิด แต่เขาไม่อยากทะเลาะกับภูริชต่อหน้าหลาน
“ตาภูกับตาริชยังเล็ก พี่ต้องกันไว้ก่อนเกิดเผลอล็อคห้องถูกขังอยู่ข้างในจะทำยังไง”
“เด็กๆ เปิดประตูเป็น”
“แต่พี่ไม่รู้ พี่ไม่เคยมีโอกาสได้รู้ว่าลูกๆ ทำอะไรได้บ้าง ฉลาดแค่ไหนเก่งแค่ไหน” มีคุณเห็นสายตาเจ็บปวดแว่บหนึ่งผ่านทางแวว
ตาของภูริชก่อนจะจางหายไป
“พี่ทำในแบบที่จินตนาการเอาเอง”
“ภูเปิดเป็น”
“ลิดก๊ะเปิดเป็น” เด็กน้อยไม่เข้าใจดวงตาที่ประสานกันนิ่งของพ่อและน้าชาย มีคุณได้สติรีบหันมายิ้มให้หลาน
“หลานน้าคุนเก่งมากครับ” “ลูกชายพ่อเก่งมากครับ” สองเสียงประสานขึ้นเกือบพร้อมกัน ทำเอาแฝดหัวเราะกันคิกคัก
“อยากมานอนกับพ่อไหม” ภูริชพาเด็กๆ เดินไปที่เตียง มีคุณมัวแต่หันไปมองกระเป๋าที่ถูกขนขึ้นมาวางในห้อง หันมาอีกทีผู้ใหญ่
หนึ่งเด็กสองก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงกันเรียบร้อยแล้ว มีคุณไม่อยากเข้าไปในห้องนอนของภูริชแต่ก็เลี่ยงไม่ได้
“วันหลังพี่ขอพาลูกมานอนกับพี่ที่ห้องบ้างได้ไหม พี่คิดถึงลูก” มีคุณอยากเถียงว่าเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งจะคิดถึงได้อย่างไร แต่
บางทีระหว่างพ่อลูกอาจมีสายใยต่อกันเขาจึงไม่พูดออกไป
“ผมแล้วแต่เด็กๆ ถ้าอยากมาก็มาได้”
“ขอบใจ” ภูริชคิดว่าแค่นี้ก็ดีมากแล้วสำหรับการเริ่มต้น เดิมเขาคิดว่ามีคุณจะตั้งแง่มากกว่านี้ ถึงสีหน้าอีกฝ่ายจะแสดงออกชัดว่า
ไม่ค่อยพอใจแต่อย่างน้อยก็ยังยอมรับเขาให้เข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตของลูกชาย
“ไปครับ น้าคุณต้องไปเก็บของ เดี๋ยวเสร็จไม่ทันคุณปู่ส่งคนขึ้นมาเรียก” มีคุณยื่นมือให้หลานชายที่นั่งอยู่บนเตียง
“ให้เด็กๆ อยู่กับพี่ได้ไหม คุนจะได้จัดของสะดวก เปิดประตูไว้ก็ได้” เห็นแววตากึ่งขอร้องของภูริช มีคุณอดใจอ่อนไม่ได้ ถึง
อย่างไรเขาก็มาที่นี้เพื่อให้พ่อกับลูกสนิทสนมกันอยู่แล้ว จะเร็วจะช้าก็ต้องทำใจ
“ได้ครับ ภูกับริชอย่าซนนะ น้าคุนจะไปจัดของเข้าตู้ก่อน เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวกัน”
“ภูหิว” เด็กชายภูยกมือกลมป้อมลูบท้อง
“ลิดม่ายหิว” มีคุณอดยิ้มออกมาไม่ได้ นี่เป็นเรื่องเดียวที่เด็กชายริชไม่ทำตามพี่ชาย ตัวจึงผอมเพรียวในขณะที่พี่ชายออกไปทาง
กลมป้อมสมบูรณ์
“ภูหิวเหรอลูก ทานขนมไหมเดี๋ยวพ่อไปเอามาให้”
“เอาครับ” เด็กชายภูยิ้มแป้นเมื่อได้ยินคำว่าขนม
“ภูครับ” มีคุณทำเสียงดุ เด็กชายภูสะดุ้งโหยง ค่อยๆ หันไปยิ้มแหยให้น้าชาย
“ค่อยกินเนอะน้าคุน กินข้าวก่อน”
“ใช่ครับ”
“ยังกินไม่ได้ พ่อต้องกินข้าวก่อน ต้องเป็นเด็กดี” เด็กชายภูหันไปสอนบิดา ทำสีหน้าจริงจังเลียนแบบมีคุณ
“ถ้าดื้อน้าคุนดุเอา” ประโยคหลังเด็กชายภูลดเสียงลง ทำท่ากระซิบกระซาบกับผู้เป็นพ่อ
“ช่าย ตีเปี๊ยะเยย” เด็กชายริชอยากมีส่วนร่วมด้วยเผลอพูดออกมาเสียงดัง
“โดนตีกันบ่อยไหมครับ” มีคุณชะงักเท้าที่ก้าวเกือบถึงประตูห้อง หันกลับไปมอง หากภูริชต่อว่าเขาเรื่องนี้เเห็นทีต้องคุยเรื่อง
เลี้ยงลูกกันยาว
“ภูโดนเปี๊ยะบ่อย” “ลิดม่ายบ่อย”
“คราวหลังต้องเชื่อฟังน้าคุนกันนะครับคนเก่งของพ่อ ห้ามดื้อกับน้าคุนรู้ไหม”
“รู้ครับ”
มีคุณหันกลับไป เดินผ่านประตูไปหยุดอยู่ที่เตียงสีขาวสะอาดตา เขาหยิบกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นมาวางบนเตียงก่อนเปิดซิป เลือก
หยิบบางอย่างออกมา
“พี่บุญผมรู้ว่าพี่คงไม่ชอบใจ แต่ผมอยากลองให้โอกาสพ่อของหลานดู พี่เองก็อยากเห็นตาภูตาริชมีความสุขใช่ไหมพี่” มีคุณ
ยกมือขึ้นลูบบนภาพของพี่สาว นาบุญในภาพส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขาสองมือกอดลูกชายตัวน้อยเอาไว้ มีคุณวางกรอบรูปลงบน
โต๊ะข้างเตียง ได้ยินเสียงหัวเราะของหลานชายดังแว่วเข้ามา
เขาคงต้องปล่อยความลำบากในอดีตให้ผ่านไป หากมันจะทำให้อนาคตของหลานๆ ดีขึ้น มีคุณสัญญากับตัวเองว่านับจากวันนี้
เขาจะทำให้แน่ใจว่าหลานชายทั้งสองจะได้รับความรักและการดูแลที่ดี
ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เอาใจช่วยผมด้วยนะพี่บุญ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
แอบกั๊กความน่ารักของเด็กๆ กับความน่ารักน่าตีของมีคุณไว้ก่อน แต่เรื่องนี้น่ารักน่าหยิกแน่นอนค่ะคนเขียนรับประกัน ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
