ตอนที่ 5 : น่าสนุก “นั่งสิจ้ะมีคุณ เด็กๆ มานั่งกับย่าไหม” เด็กชายริชส่ายหน้า ถึงเขาจะคุ้นหน้าคุณย่าอยู่บ้างแต่ยังไม่กล้าไปนั่งด้วย
“เด็กๆ ยังทานเลอะให้นั่งกับผมดีกว่าครับ จะได้ไม่รบกวนคุณป้า” มีคุณออกตัวเพราะเห็นอาการเด็กชายริชที่จับชายเสื้อของเขา
ไว้แน่น คงต้องให้เวลาอีกสักพัก ไม่ใช่มาถึงวันแรกก็ผลักไสหลานทันที
“ให้นั่งกับมีคุณดีแล้วครับแม่” ภูริชช่วยออกปาก เขาเองยังไม่กล้าบุ่มบ่ามมากนักเพราะกลัวลูกชายจะตกใจ
“ได้จ้ะ มาป้าแนะนำให้รู้จักกันก่อน นี่หลานชายป้าลูกของน้องสาวคุณลุงชื่อชโนทัย เรียกว่าข้าวก็ได้” คุณภารวีรอให้มีคุณและ
หลานๆ นั่งลงเรียบร้อยแล้วจึงแนะนำแขกคนเดียวในโต๊ะให้มีคุณรู้จัก
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” มีคุณทักทายตอบหนุ่มน้อยหน้าสวย แอบสังเกตอีกฝ่ายท่าทางจะหยิ่งไม่ใช่เล่น จะมีปัญหากับหลานเขาหรือเปล่านะ
“ข้าวสนิทกับบ้านป้ามาก รู้ว่าหลานจะมาวันนี้เลยแวะมาทักทาย”
“เด็กๆ สวัสดีคุณอาก่อนครับ” มีคุณก้มลงบอกเด็กชายที่นั่งเก้าอี้เด็กประกบซ้ายขวาของเขา เด็กชายภูมองชโนทัยด้วยความ
สนใจ ก่อนยกมือไหว้ตามคำบอกของน้าชาย
“สวัสดีครับ” “ซาหวัดดีคับ”
“คนนี้ตาภูครับ ส่วนคนนี้ตาริช เป็นพี่น้องฝาแฝด” มีคุณแนะนำหลายชายให้คุณอาคนใหม่รู้จัก
“นึกว่าหน้าจะเหมือนกันเป๊ะ”
“แบบนี้ดีแล้วจะได้แยกออกง่ายๆ ไม่งั้นป้าได้เรียกหลานผิดๆ ถูกๆ” คุณภารวียิ้มแย้มออกอาการเห่อหลานจนออกนอกหน้า มีคุณ
เห็นชโนทัยแอบส่ายหัว
“แล้วนี่พี่ภูมิบอกพี่นิลหรือยังว่ามีลูกโผล่มาทีเดียวสองหน่อ”
“ข้าว!” ภูริชปรามน้องชาย สายตาเหลือบมองมีคุณ เห็นอีกฝ่ายหน้าตึงขึ้นมา
“อะไรเล่าพี่ภูมิ ผมไม่ได้พูดไม่ดีเสียหน่อย จู่ๆ พี่ภูมิก็มีลูกโผล่มาผมแค่อยากรู้ว่าพี่นิลว่ายังไง” ชโนทัยหน้าบูดเมื่อโดนพี่ชายส่ง
เสียงดุ
“เรามันพูดอะไรไม่คิด เกรงใจพี่มีคุณบ้าง”
“พี่มีคุณไม่ว่าอะไรหรอกใช่ไหมครับ ผมว่าพี่เค้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ภูมิบอกแฟนว่ายังไง”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“เหอะ” น้ำเสียงขึ้นจมูกทำให้มีคุณรู้ว่าชโนทัยน่าจะมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองอยู่ไม่น้อย
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แต่กลัวเด็กๆ จะตกใจที่เสียงดัง” มีคุณพูดแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามีประเด็นเกี่ยวข้องกับเขา
“นั่นสิ พอๆ พี่น้องคู่นี้เลิกเถียงกันได้แล้ว ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้” คุณสัณณ์เอ่ยปากห้าม เมื่อเห็นสีหน้าตื่นๆ ของหลานชายทั้งสอง
“ภูมิแม่ว่าจะจัดงานเลี้ยงให้หลานๆ สักปลายอาทิตย์หน้าดีไหม เชิญเฉพาะญาติกับเพื่อนๆ ที่สนิทกันมา” ใจคุณภารวีต้องการ
ประกาศออกไปเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ และที่สำคัญเธออยากให้แน่ใจว่าหลานจะได้อยู่กับเธอ
“อย่าเพิ่งเลยครับแม่ ภูกับริชเพิ่งย้ายมาผมอยากให้ลูกๆ ปรับตัวให้ได้เสียก่อน อีกอย่างผมอยากทำเรื่องเอกสารการรับรองบุตร
ให้เสร็จเรียบร้อย ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกที” ภูริชสังเกตจากสีหน้าของมีคุณ เขารู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังอึดอัด
“แค่ปาร์ตี้เล็กๆ จะเป็นไรไป แม่ว่าเด็กๆ จะสนุกมากกว่า ส่วนเรื่องเอกสารมีเวลาอีกตั้งหลายวันภูมิทำทันอยู่แล้ว”
“แม่ครับ”
“สะดวกไหมจ้ะมีคุณ” คุณภารวีเมินเสียงห้ามของลูกชาย เลือกที่จะถามความคิดเห็นจากมีคุณแทน
“ได้ครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร” มีคุณยอมรับว่าเขาตกใจ แต่เมื่อมาคิดดูอีกทีแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยจะได้อุ่นใจว่าหลาน
ของเขาได้รับการรับรองว่าเป็นคนของตระกูลศิรยศรุ่งฉัตร
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามนี้ ข้าวป้าฝากเชิญพ่อกับแม่เราด้วยนะ คุณด้วยนะคะคุณสัณณ์อย่าลืมบอกเพื่อนร่วมก๊วนคุณให้มาด้วย”
“ทำอะไรให้มันพอดีๆ บ้างเถอะคุณภา อย่าให้มันมากไปนัก”
“คุณสัณณ์คะ ภาแค่...”
“น้าคุนครับ” คุณภารวีชะงักเมื่อเห็นเด็กชายภูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามสะกิดแขนเรียกน้าชายเบาๆ
“ครับภู” มีคุณหันไปมองหลานชายตัวป้อมที่ทำหน้ากระมิดกระเมี้ยน มองมาด้วยสายตาอายๆ แถมบิดตัวไปมาเบาๆ
“ภูหิว”
“โถหลานย่า หิวก็ทานเลยลูก เดี๋ยวย่าให้คนตักข้าวให้” คุณภารวีรีบกวักมือเรียกแม่บ้านเข้ามาบริการหลานชายตัวน้อย
“น้าคุนไม่ให้ขัดผู้ใหญ่คุยกาน แต่ภูหิว” เด็กชายภูมองกับข้าวบนโต๊ะ อะไรก็ดูน่าทานไปหมด กุ้งตัวโตๆ หมูชิ้นใหญ่ๆ น่ากินจน
ต้องแอบกลืนน้ำลาย
“ลิชก๊ะหิว” เด็กชายริชกลับคำ ที่จริงเขายังไม่หิวหรอกแต่กลัวภูโดนดุเขาจึงต้องช่วยพี่ชายอีกเสียง
“หิวก็ทานเยอะๆ ครับ ทานเยอะๆ จะได้ตัวโตเหมือนพี่เขา”
“มะอาว เดี๋ยวลิดกายเป็นหมู อู้ว..” เด็กชายริชทำตาโตเมื่อเผลอหลุดปากออกมา
“ภูเป็นหมูก๊ะหล่อ”
“ฮ่าๆ” ผู้ใหญ่พากันหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นเด็กชายริชรีบแก้ตัวกับพี่ชาย สายตาคนน้องมีแววงอนง้อ ส่วนสายตาคนพี่ไม่มีร่องรอย
ว่าจะโกรธน้องสักนิด
“ภูต้องกินเยอะๆ ยายบอกจะได้ดูแลริชได้” เด็กชายภูบอกเหตุผลที่เขาตัวกลมเหมือนลูกหมูโดยยกคำพูดของผู้เป็นยายมาอ้าง
ไม่บอกหรอกว่าเขาชอบกิน ก็อะไรมันดูน่าอร่อยไปหมดนี่นา
ภูริชยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดู แต่ใบหน้าของเขากลับไม่เหลือรอยยิ้ม คำพูดประโยคสั้นๆ ของเด็กชายภูทำให้เขา
เจ็บอยู่ข้างใน ลูกมีเขาเป็นพ่อแต่กลับบอกว่าต้องดูแลกันเอง ใครบ้างจะไม่รู้สึก
“หลานน้าคุนเก่งมากครับ แต่จะเก่งกว่านี้ถ้ากินไม่หก” มีคุณเปลี่ยนเรื่องเสีย เพราะรู้สึกถึงความเงียบที่แผ่คลุมโต๊ะอาหาร
“แล้วถ้าวันนี้กินไม่หก น้าคุนจะพาไปกินไอศกรีม มีใครสนใจบ้าง”
“ภูครับ ลิดครับลิดฉนจาย” เด็กชายฝาแฝดแย่งกันยกมือ ตาวาวเมื่อได้ยินคำว่าไอศกรีม
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มกินได้”
“ครับ” เด็กชายภูขานรับ ดึงจานเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น ค่อยๆ บรรจงใช้ช้อนเด็กตักข้าวอย่างช้าๆ
“ริชกินคำเล็กๆ ไม่หก” นอกจากดูแลการกินของตัวเองแล้วเด็กชายภูยังหันไปกำชับน้องชายที่นั่งอยู่ห่างออกไป เพราะกลัวว่า
เด็กชายริชจะอดไปกินไอศกรีมด้วยกัน
“เลี้ยงเด็กเก่ง” คุณสัณณ์ชมมีคุณ เท่าที่เขาดูหลานชายสองคนดูโตกว่าอายุ ในขณะเดียวกันก็เป็นเด็กแข็งแรงและร่าเริง
“ขอบคุณครับ”
“คงเหนื่อยมากใช่ไหมตั้งแต่..” คุณสัณณ์เว้นไว้ไม่เอ่ยชื่อของนาบุญออกมา
“ผมไหวครับ” มีคุณไม่คิดจะเรียกร้องความเห็นใจหรือสงสาร เขารักหลานของเขา ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนแต่เขาก็มีความสุข
“มีอะไรก็สอนเจ้าภูมิ คุณพ่อมือใหม่คงทำอะไรได้ไม่ดีเท่า ไม่ถูกใจจะดุจะว่าก็ตามใจ ไม่ต้องเกรงใจลุงกับป้า”
“พี่ภูมิตายแน่” ชโนทัยหัวเราะชอบใจ นึกภาพพี่ชายตัวเองโดนคนร่างเล็กดุคงสนุกพิลึก
“โธ่พ่อพูดอย่างนี้สิครับผมเสียหายหมด ดูเป็นคนไม่เอาไหนชอบกล”
“เรามันยังไม่รู้อะไรจะไปสู้คนที่เขาเลี้ยงมากับมือได้ยังไง ขนาดมีลูกน่ารักตั้งสองคนยังไม่รู้”
“พ่อครับ!” ภูริชประท้วง เรื่องนี้เขายืนยันนั่งยันว่าเขาไม่ผิด ถ้ารู้ว่ามีลูกมีหรือเขาจะไม่รีบไปดูแล
“เฮ้อ ไม่มีใครเข้าข้างพ่อเลย ภูกับริชเข้าข้างพ่อหรือเปล่าครับ” ภูริชหันไปเรียกร้องความสนใจจากลูกชาย เด็กชายภูผู้ซึ่งกำลัง
เคี้ยวตุ้ยๆ เงยหน้าขึ้นมองพ่ออย่าพินิจพิจารณา ทำท่าครุ่นคิดก่อนถามออกมาดังๆ
“พ่อทำผิดเปล่าครับ”
“คือพ่อ..” ภูริชถึงกับตอบไม่ถูก จะตอบว่าไม่ผิดก็เกรงใจสายตาน้าชายของลูกที่จ้องเขม็งมา รายนี้ยิ่งคิดว่าเขาผิดอยู่ตลอด
เวลา
“ผิด น้ามีคุณของเราโกรธพ่อมาก” ชโนทัยรีบตอบให้เมื่อเห็นภูริชไม่ยอมพูดอะไรเสียที
“งืมงืม” เด็กชายภูสงสารพ่อพยายามคิดหาทางช่วย จะทำอย่างไรดีหนอ ยายกับน้าคุนไม่ให้เข้าข้างคนผิดเสียด้วย
“ โอ๊ะ! ง้านพ่อกินข้าวอย่าหก น้าคุนหายโกรธเลย” เด็กชายตัวป้อมยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อนึกวิธีง้อน้าคุนให้พ่อได้สำเร็จ ถ้า
กินข้าวไม่หกน้าคุนจะชม แถมยังใจดีพาไปกินไอศกรีมด้วย
“ม่ายยาก ลิดก๊ะกินม่ายหก” เด็กชายริชโผล่หน้าออกมาจากที่นั่งข้างน้าชายส่งยิ้มอายๆ เป็นกำลังใจให้พ่อ
“หึหึ” คุณสัณณ์พยายามรักษาอาการเมื่อเห็นหน้าปุลี่ยนๆ ของลูกชาย ส่วนคุณภารวีรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปหลานชาย
เก็บไว้ พ่อคุณของย่าน่ารักกันจริงๆ
“โอเคครับพ่อจะตั้งใจกินข้าว น้าคุนของลูกจะได้หายโกรธพ่อเสียที” ภูริชทำท่าแข็งขันให้ลูกชายดู เด็กชายภูตบมือถูกใจที่พ่อ
เชื่อเขา
“ถ้ากินไม่หกคุนจะเลิกโกรธพี่ใช่ไหม” มีคุณเบือนหน้าหนีสายตาคมกล้าของภูริช ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าสายตาคู่นั้นมีแต่ความมุ่งมั่น
และจริงใจ จนเขาเองกลับไม่อาจประสานสายตาด้วยได้
“ครับริช” มีคุณก้มมองหลานชายเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงเบาๆ ที่ชายเสื้อ
“น้าคุน ลิดยกอายติมห้ายพ่อก๊ะด้าย”
“เด็กดีของน้าคุน” มีคุณดึงหลานเข้ามากอด แต่เมื่อนึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขาจึงรีบปล่อยหลานชายออก หันไปเจอโทรศัพท์
มือถือของคุณภารวีถ่ายอยู่ มีคุณยกมือขึ้นเสยผมแก้เก้อ เขาลืมไปสนิทใจ
“น่ารักกันจริงๆ เดี๋ยววันนี้ย่าเป็นเจ้ามือเอง ไปกันทั้งหมดนี้แหละ” คุณภารวีวางโทรศัพท์ลง หันไปเอ่ยชวนสามี
“ไปด้วยกันนะคะคุณ”
“เอาสิ นานๆ ออกไปเดินเล่นยืดเส้นยืดสายก็ดีเหมือนกัน”
“ผมไปด้วย” ชโนทัยรีบเสนอตัว วันนี้เขาว่างไม่มีอะไรทำ
“ถ้าอย่างนั้นเอารถไปสองคัน ตาภูมิพาลูกกับมีคุณไป ข้าวไปกับป้ากลับมาแล้วค่อยขับรถกลับบ้าน” มีคุณลอบถอนใจ เขากะไว้
ว่าจะพาหลานออกไปเดินเล่นกันแค่สามคน เห็นทีงานนี้คงปฏิเสธไม่ได้
“ผมขอเอารถตัวเองไปนะครับเพราะต้องใช้ที่นั่งเด็กสองที่” มีคุณหันไปมองภูริชอย่างยอมจำนน ผู้ใหญ่ออกปากเขาจะปฏิเสธได้
อย่างไร
“พี่ลืมคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวไปแวะซื้อเพิ่มจะได้เอาใส่ไว้ในรถพี่ด้วย”
“จะดีหรือครับ ทิ้งไว้แบบนั้นใครขึ้นนั่งจะถามเอาได้” มีคุณตั้งใจแหย่ ถึงจะรู้สึกดีกับภูริชขึ้นมาบ้างแต่เขาก็ยังอดเจ็บแทนพี่สาว
ไม่ได้
“ก็ให้ถาม พี่จะตอบอย่างภูมิใจว่ามีลูกชายฝากแฝดน่ารักถึงสองคน” สายตาแบบนี้อีกแล้ว สายตาที่มีคุณต้องเบือนหน้าหนี
สายตาที่มีแต่ความมุ่งมั่นและแน่วแน่ มีคุณรู้สึกสับสนขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ใช่ๆ”
“ครับ?” ภูริชละสายตาจากมีคุณ ก้มลงมองลูกชายที่นั่งคั่นกลางระหว่างเขากับน้าชาย
“ไม่ใช่น่ารัก ภูหล่อต่างหากเนอะริช”
“อืมภูหล่อ ลิดก๊ะน่าลัก” เด็กชายริชรีบเอาใจพี่ชายแต่ไม่ลืมชมตัวเองด้วย ภูไม่ให้เขาหล่อเท่า เขาเลยต้องน่ารักแทน
“ชายพ่อก็หล่อ ภูหล่อเหมือนพ่อ”
“ฮ่าๆ เข้าใจพูดแบบนี้เดี๋ยวพ่อเลี้ยงไอศกรีมสองถ้วยเลย” ภูริชชูสองนิ้วให้ลูกชายดู
“พ่อหล่อที่สุดดด” เด็กชายภูตาวาว ปกติน้าคุนไม่เคยให้เขากินทีละสองถ้วยเลย พ่อของเขานอกจากหล่อแล้วยังใจดีอีก
“คุณภูริช!” เสียงดังเหมือนคุณครูมาพร้อมไม้เรียวทำเอาภูริชเผลอกลืนน้ำลายลงคอ รีบเปลี่ยนคำพูดทันที
“ถ้าข้าวไม่หกถ้วยเดียวก่อนนะลูก”
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะสะใจของชโนทัยดังลั่นห้อง เขาบอกแล้วว่างานนี้ต้องสนุกแน่ๆ ไม่ผิดไปจากที่คิดสักนิด เห็นทีว่าต้องเกาะติด
สถานการณ์อย่างใกล้ชิดจะได้ไม่พลาดช็อตด็ด อยากรู้เสียแล้วว่าพี่ชายของเขาจะผ่านเรื่องนี้ไปอย่างไร งานนี้ชโนทัยถือหางมี
คุณเต็มที่ แบบนี้สิถึงจะสนุก
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก